Λόγος για την ΕΟΚΑ Β

 

Η ΕΟΚΑ Β υπήρξε το αντιδραστικό δημιούργημα του Μακαρίου.

Η ανθελληνική και ανθενωτική πολιτική του καθώς και η δικτατορική διαχείριση της εξουσίας, που από την φύση της παρέχει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, εξώθησαν τους ενωτικούς στην δημιουργία μιας οργάνωσης αντίστασης στη μακαριακή βία και αυθαιρεσία.

Βέβαια η ΕΟΚΑ Β δεν είχε πολιτειακό όραμα μήτε πολιτικές θέσεις πάνω στα διάφορα ζητήματα της κοινωνίας.

Δεν είχε επίσης κάποιο επαναστατικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας. Ελλείψει αυτού η ΕΟΚΑ Β υποβαθμίστηκε σε μοχλό πίεσης προς αλλαγή κάποιων κατευθύνσεων με πλήρη αποτυχία.

Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ Β είναι διδακτικό για τις μέλλουσες γενεές ως τίμια αυθόρμητη ένοπλη αντίδραση και αντίσταση σε κάθε τυραννία και αυθαιρεσία των κρατούντων.

Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ Β δείχνει τον δρόμο προς μια ΕΟΚΑ Γ που θα αντισταθεί στα σχέδια των μειοδοτών και τουρκοπροσκυνημένων. 

ΕΟΚΑ Γ αλλά αυτή την φορά με πολιτειακό όραμα και ατσάλινη αποφασιστικότητα.

Η ηπιότητα της ΕΟΚΑ Β είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί.

Ας σημειωθεί επίσης πως η ΕΟΚΑ Β κατόρθωσε να εξουδετερώσει τους τουρκικούς θύλακες στην ζώνη Πάφου και Λεμεσού και να αποτρέψει έτσι την πλήρη κατάληψη της νήσου.

Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει την ύπαρξη της  στη δράση των πολεμικών ταγμάτων της ΕΟΚΑ Β που συγκροτήθηκαν μετά την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974.

Η ΕΟΚΑ Β για την πολεμική της δράση κατά των τούρκων αξίζει να τιμάται απο την πολιτεία.

Λουκάς Σταύρου

Ε.Κ.ΑΝ. Εθνική Κοινοτιστική Ανασυγκρότηση

ΑΠΟΕΛ: αντικατοχική πορεία


 

Path of 3rd Assault Brigade: From Azovstal to Bakhmut. From Volunteers to Elite


Οι Αυτόνομοι Αθηνών για την Κύπρο


 

Νέα κυκλοφορία από την Λόγχη: «Αγώνας, θρίαμβος και τραγωδία, η πορεία της Σιδηράς Φρουράς στα έτη 1933-1941»

 

Με το βιβλίο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά πέντε έργων για τον ρουμανικό μεσοπολεμικό εθνικισμό, την Σιδηρά Φρουρά, την Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά, του μαρτυρικού ηγέτη της Κορνήλιου Κοντρεάνου.

Καλύπτεται έτσι ένα κενό τόσο ιστοριογραφικό, όσο και ιδεολογικό. Διότι ο ελληνικός εθνικισμός της εποχής εκείνης, μοιραζόταν πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Ρουμανίας.

Πρώτα – πρώτα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την δύναμη και την επιρροή της Ορθόδοξης πνευματικότητας, την σημασία του πολιτικού αγώνα ως ιερής αποστολής, την μεταφυσική διάσταση όσων πράττουμε σε αυτή την ζωή. Και ο ρουμανικός μεσοπολεμικός εθνικισμός έχει πολλά να μας διδάξει στο σημείο αυτό.

Κυριολεκτικά, ο πολιτικός αγώνας των Ρουμάνων εθνικιστών εκείνης της περιόδου ήταν εμποτισμένος από την Ορθόδοξη Παράδοση, η ζωή ενείχε μια μεταφυσική αποστολή και προορισμό, το Καθήκον και η Τιμή δεν ήταν έννοιες ξεκομμένες από την χριστιανική θρησκευτικότητα.

Γι’ αυτό και οι Λεγεωνάριοι ήταν τόσο πιστοί στο έργο τους, τόσο προσηλωμένοι στην αποστολή τους, τόσο γερά ενταγμένοι στον ιδεολογικό και πνευματικό προορισμό τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Έτσι λοιπόν, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, η ιστορία αυτή που διαδραματίζεται στο βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει στους σημερινούς εθνικιστές, στο πώς πρέπει να μάχονται και να οργανώνονται , ποια λάθη πρέπει να αποφεύγουν, σε ποιους κινδύνους είναι δυνατόν να εμπλακούν, και το κυριότερο, να κατανοήσουν την ιερότητα της πορείας ζωής που έχουν επιλέξει.

Διότι πάντα, στο μυαλό και στον λόγο του Κοντρεάνου υπήρχε η έννοια της μεταφυσικής, της πνευματικής διάστασης της ζωής, του πεπερασμένου της παρούσας ζωής, και μέσω της πίστης στον Χριστό προσέβλεπε σε κάτι ανώτερο και απείρως ωραιότερο. Έτσι, και το μαρτυρικό του τέλος είναι ένα παράδειγμα βίου που σάρκωσε τις έννοιες της Πίστης, της Ευγένειας, του Καθήκοντος.

Όλα τα παραπάνω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μας, τις στιγμές που ζούμε διώξεις από το καθεστώς, τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να λιγοψυχήσουμε. Έχουμε ωστόσο, υποδείγματα τρανά, ακεραιότητας και συνέπειας. Αυτά ας ακολουθήσουμε.

Οι εκδόσεις Λόγχη, εύχονται αυτό το ανάγνωσμα, ως συμπλήρωμα των υπολοίπων σχετικών, να αποτελέσει ιστορικό και πνευματικό βοήθημα για όλους όσους ακόμα πιστεύουν στο αδύνατο, σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς παράσιτα και δούλους.

περιεχόμενα:

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Η ΑΠΑΓOΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΙΟΝ ΝΤΟΥΚΑ

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΕΣΚΟΥ

Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ (1934-1937)

ΙΟΝ ΜΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕ ΜΑΡΙΝ: «ΠΑΡΩΝ»!

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΕΓΕΩΝΑΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ

«Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ JILAVA»

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΣΚΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Franco Freda μπροστά στην δικαιοσύνη (προμηθευτείτε το αιρετικό βιβλίο του Πλατωνιστή και μαθητή του Evola, του Ιταλού διανοητή και εκδότη Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη»)

 

2103611590

info@logxi.com


Μετάφραση αποσπασμάτων
:
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Στην Ιταλία, αυτό που αποκαλούμε Δημοκρατία και που γεννήθηκε από το θεσμικό δημοψήφισμα της 2ας Ιουνίου 1946 και από μια άτυπη αλλά πολύ σταθερή συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Κομμουνιστών, έφερε πολλές αλλαγές στην πολιτική ζωή των Ιταλών. Ένας από τους πυλώνες της συμφωνίας είναι ο πλήρης αποκλεισμός των νεοφασιστών. Πρώτα οι εκτελέσεις όποιων τόλμησαν να συνεχίσουν την ιδέα του Φασισμού. Ο τρόπος γνωστός με την γνωστή στρατηγική της έντασης και τι δολοφονίες εν ψυχρώ και βομβιστικές ενέργειες από αριστερές και παρακρατικές οργανώσεις με σκοπό να ρίξουν την ευθύνη στις διάφορες νεοφασιστικές οργανώσεις, πλην του MSI που είχε πλέον αστικοποιηθεί.

Έτσι εκατοντάδες συναγωνιστές κατέληξαν ισόβια στην φυλακή, άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό. Την δεκαετία του 1990, έπεσε και η αυλαία για τα τελευταία δυναμικά ριζοσπαστικά κινήματα  τα οποία αποκεφαλίστηκαν από τον τότε αντιρατσιστικό νόμο του υπουργού Μαντσίνο, που ισχύει και μέχρι σήμερα. Πρώτα τον Απρίλιο του 1993 οι skinheads του Movimento Politico, του Boccaci και πάρα πολλοί  ακόμη συναγωνιστές οδηγήθηκαν στην ασφάλεια και το κίνημα τέθηκε εκτός νόμου, με την γνωστή τότε επιχείρηση Ρούνα. Ήμουν στην Ιταλία εκείνα τα χρόνια ως φοιτητής στην Βερόνα και τα γνωρίζω από πρώτο χέρι αφού και εγώ δέχτηκα την φιλική επίσκεψη των υπηρετών του Καθεστώτος που πάντα με ευγενικό τρόπο σου δείχνουν πόσο πολύ αγαπάνε τους ριζοσπάστες εθνικιστές. Ταλαιπωρία, υπερβολικός τσαμπουκάς και ειρωνεία, κατάσχεση υλικού από το σπίτι και άλλα. Η συναναστροφή με «επικίνδυνα άτομα», ήταν ο πρώτος λόγος της έρευνας.

Ακολούθησε η διάλυση του Fronte Nazionale του Franco Freda τον Ιούλιο του 1993 και την καταδίκη του ιδίου και κάποιων άλλων συναγωνιστών. Οι κατηγορίες πολλές και σοβαρές. Μάλιστα οι Δικαστές ανακίνησαν πάλι βομβιστικές υποθέσεις της δεκαετίας του ‘70 και κυρίως την μεγάλη βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Bolοgna το 1982, όπου κατηγορήθηκαν εκατοντάδες συναγωνιστές.  Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από την εξέταση στο δικαστήριο του Freda και από το βιβλίο του “Το δένδρο και οι ρίζες”. Αυτό που θα παρατηρήσετε είναι το ύφος, η γλώσσα και η στάση που εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί του Franco Freda:

Freda: «...είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί η διαλεκτική φασισμού/αντιφασισμού γιατί το πρόβλημα των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα, είναι αυτό της εισβολής της εθνικής μας γης από τις μη ευρωπαϊκές μάζες. Δεν έχει γίνει επεξεργασία αυτού του θέματος -επαναλαμβάνω-, αλλά το Εθνικό Μέτωπο έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις του -όπως γνωρίζετε πολύ περιορισμένες- στην εξέταση, στη μελέτη του μεταναστευτικού φαινομένου: στην καθιέρωση ως σχολείο εθνικής εκπαίδευσης που είχε σκοπό να φωτίσουν τους συμπατριώτες τους για τις τρομερές πτυχές που θα έπαιρνε (και θα πάρει) η μεταναστευτική εισβολή τις επόμενες δεκαετίες. Περιορίστηκα να εξετάσω, να μελετήσω το μεταναστευτικό ζήτημα και το συνδεδεμένο δημογραφικό ζήτημα.

Επαναλαμβάνω: οι δογματικές μήτρες του Εθνικού Μετώπου δεν μπορούν να οριστούν ότι εμπίπτουν στην τυπολογία των δημοκρατικών πολιτικών μορφών, αλλά σε αυτήν των αριστοκρατικών πολιτικών μορφών. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα, αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός -συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα, αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός -συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής. Μέσα από αφίσες, φυλλάδια, συναντήσεις και συνέδριά μου, σκοπεύαμε να διαφωτίσουμε τους συμπατριώτες μας για τον τεράστιο - πράγματι τραγικό - κίνδυνο της εισβολής από τις ξένες μάζες, των μη Ευρωπαίων. Αυτή ήταν η πρόθεση του Εθνικού Μετώπου, αυτό ήταν το σχέδιο που επεξεργασμένο από εμένα, προτάθηκε - και μερικές φορές μάλιστα επιβλήθηκε από την εξουσία που μπορεί να μου δώσουν τα «άσπρα μαλλιά» μου, καθώς και η εμπειρία μου - στα άλλα μέλη του Εθνικού Μετώπου».

«Αντίθετα, παρότρυνα συνεχώς τα μέλη του Εθνικού Μετώπου -το επαναλαμβάνω- να συγκεντρωθούν μέσα τους, να μελετήσουν και να διαφυλάξουν με τη δική τους συμπεριφορά αυτή την αλήθεια στην οποία αναγνώρισαν τον εαυτό τους σχετικά με το φυλετικό ζήτημα: να τη διδάσκουν στους άλλους μέσω της μελέτης  και αναγνώρισης - όχι απλώς «απασχολημένοι» για να μαζεύουν ψήφους

Freda: «... Η πολυπλοκότητα του εβραϊκού ζητήματος, που διαρκεί για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, είναι τέτοια που σίγουρα δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα πλαίσιο, σε ένα πεδίο και σε ένα τομέα δραστηριότητας συνεδρίων αλλά και μελέτης για τα προβλήματα της μετανάστευσης. Ως αναγνώστης βιβλίων και ως εκδότης, επιβεβαιώνω όσα είχα ήδη πει στον δημοσιογράφο που μου πήρε τότε συνέντευξη. Δηλαδή θεωρώ συκοφαντία να αποδώσω στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία το σχέδιο εξόντωσης της εβραϊκής εθνικής κοινότητας στην Ευρώπη.

Εισαγγελέας: «Αλλά εφαρμόστηκε εν μέρει: πέρα από την ύπαρξη, υπήρχαν…»

Freda: «Υπήρχαν φρικτά επεισόδια βίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε όλα τα «στρατόπεδα εργασίας» του κόσμου όταν διεξάγονται πόλεμοι: αλλά δεν υπήρχε πολιτικό σχέδιο που να τείνει προς τη φυσική εξόντωση».

Εισαγγελέας: «Η άμεση απέλαση αλλοδαπών μη Ευρωπαίων που μετανάστευσαν παράνομα».

Freda: «Με συγχωρείτε κύριε εισαγγελέα, αλλά ξέρετε ότι το θέμα είναι επίκαιρο;»

Εισαγγελέας: «Φυσικά και γνωρίζω!»

Freda: «Δηλαδή δεν έχουμε δείξει προνοητικότητα;»

Εισαγγελέας: «Η επικαιρότητα του θέματος είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της κατηγορίας και καταδεικνύει την επικινδυνότητα του κινήματος σας»

Freda: «Επιδεικνύει διορατικότητα, ικανότητα διαύγειας και πολιτική προνοητικότητα.»

Εισαγγελέας: «Και  πολιτικό κίνδυνο!»

Freda: «Προβλέποντας την κατάσταση των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα, είμαι ριζικά πεπεισμένος ότι η ανάγκη υπεράσπισης ενός δισεκατομμυρίου λευκών ανδρών επιβάλλει την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού χώρου: ευθύς, κινούμενος, δομημένος σύμφωνα – ας το πούμε συμβατικά – με τους πολιτικούς κανόνες ενός αριστοκρατικού ποντικιού! Γι' αυτό μιλάω για αυτοκρατορικό χώρο. Η διατριβή του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού χώρου εκπονήθηκε κατά τη δεκαετία του 1940 από τον Carl Schmitt, έναν Γερμανό νομικό που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ιταλία. Ναι, θα αναγκαστούμε να αμυνθούμε. Η Ευρώπη θα ξαναγίνει το «φρούριο Ευρώπη» που υπήρχε το 1500 με τους Τούρκους.»

Μία από τις θεμελιώδεις προτάσεις του Εθνικού Μετώπου είναι ότι κάθε φυλετική μορφή - που η έκφραση «φυλετική μορφή» σημαίνει όλα τα στοιχεία που σχηματίζουν την εικόνα αυτής της μορφής, θρησκεία, νομικοί θεσμοί, συνήθειες κ.λπ. - κάθε φυλή (με την κατεξοχήν εσωτερική έννοια του όρου) πρέπει να σέβεται τον εαυτό της. Στο απόσπασμα της ομιλίας μου στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο του '91, ήθελα να πω ότι ο ισλαμιστής φονταμενταλιστής θεματοφύλακας της δικής του φυλετικής μορφής είναι συνεκτικός, είναι άξιος σεβασμού ακριβώς επειδή θέλει να αποφύγει τη "μόλυνση" - με λεπτούς, εσωτερικούς όρους - της ψυχής της φυλής του από μέρος του δυτικού μοντερνισμού. Και του οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό, όπως οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό σε εκείνους τους εκφραστές της λευκής, «δυτικής» αμερικανικής κουλτούρας».

Εισαγγελέας: «Η επικινδυνότητα σας βρίσκεται επίσης στον τρόπο που θέλετε να σταματήσετε και να καταπολεμήσετε τη μετανάστευση.»

Freda: «κ. εισαγγελέα, σκέφτομαι μόνο ότι η παγκοσμιοποιημένη και πολυεθνική κοινωνία θα περάσει από τεράστιες φυλετικές συγκρούσεις. Θέλουμε να αποτρέψουμε τους λαούς μας από ένα μέλλον φυλετικών αναταραχών. Τις επόμενες δεκαετίες, συνεχίζοντας με αυτές τις πολιτικές αδιάκριτης υποδοχής, εκατομμύρια αλλόφυλοι θα χτυπήσουν τις πόρτες της Ευρώπης που θα δεχτεί εισβολή και οι τρομερές συνέπειες των εμφυλίων πολέμων στις χώρες τους, που ήταν γνωστοί πριν από δεκαετίες, θα είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτά που θα μας συμβούν. Εδώ είναι θέμα εισαγωγής, με τη μετανάστευση, στο σώμα ενός έθνους, φυλετικών κύστεων, ξένων σωμάτων, που θα καταλήξουν να εκραγούν μέσα του. Γιατί η δική τους είναι μια μετανάστευση πληθυσμού παγκοσμιοποιητικού τύπου, που δεν λαμβάνει πια υπόψη τον εθνικό χώρο και δεν τον σέβεται. Θα ήταν σαν να μην είχαν όλοι πλέον σπίτι ή γραφείο και η σύγχυση να εξαπλώνονταν και τα αποτελέσματα αυτής της σύγχυσης θα τα δούμε εκεί στα προάστια της Μασσαλίας, της Λυών, του Παρισιού πρώτα και μετά σε όλη την Ευρώπη».

Εισαγγελέας: «Η επαφή είναι θανατηφόρα, λοιπόν;»

Freda«Ναι η επαφή είναι θανατηφόρα»

Εισαγγελέας: «Και πρέπει να αποφευχθεί με οποιονδήποτε τρόπο;»

Freda«Ναι, γι' αυτό -πάντα επιμέναμε- είναι απαραίτητο να προκαλέσουμε, από την πλευρά του λαού μας, μια αυθεντική πολιτιστική επανάσταση που τροποποιεί τη μορφή του. Τα μέσα που διαθέτει το Εθνικό Μέτωπο είναι μέσα μιας πνευματικής τάξης: αφίσες, φυλλάδια, συνέδρια. Οι αποδέκτες αυτού του μηνύματος, αυτών των προτάσεων πρέπει να αποφεύγουν, για παράδειγμα, την πρόσληψη μη ευρωπαϊκού προσωπικού, να αποφεύγουν να παρέχουν τα μέσα στον κινεζικό και κορεατικό υπόκοσμο πηγαίνοντας στα εστιατόριά τους κ.λπ. Ναι, δεν είμαι υπέρ της «κοινωνίας της φιλοξενίας». Νομίζω ότι είμαι από τους αληθινούς υποστηρικτές της πολυφυλετικής κοινωνίας. Η πολυφυλετικότητα γίνεται σεβαστή μόνο με το σεβασμό της δικής σου φυλετικής μορφής, με το σεβασμό της φυλετικής «ομοιογένειας», με το σεβασμό της φυλετικής εξατομίκευσης, η οποία συνδέεται απαραίτητα με τη δική σου επικράτεια, με τη δική σου Γη, με τις δικές σου μορφές ζωής. Πώς μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει τον τρόμο αυτής της μεταναστευτικής πλημμύρας, τις τρομερές συνέπειες μιας τεράστιας εθνικής συνοικίας εννέα δισεκατομμυρίων μαύρων σε σύγκριση με ένα δισεκατομμύριο λευκών ανδρών;».

Τελική δήλωση του Franco Freda:

«Κάθε δέντρο πρέπει να ριζώσει και να αναπτυχθεί –άρα να ζει– στην επικράτειά του. Κάθε άνθρωπος πρέπει να ριζώσει και να αναπτυχθεί –άρα να ζήσει– στη δική του γη. Υπάρχει μια κοινότητα, του πεπρωμένου και του προορισμού, ανάμεσα στο δέντρο και την επικράτειά του, όπως μεταξύ του ανθρώπου και της Γης του. Είναι απαραίτητο αυτή η κοινότητα του πεπρωμένου και του προορισμού να φυλάσσεται και να διατηρηθεί έτσι ώστε η τάξη και η αρμονία που σχεδιάστηκε από την καθολική Πρόνοια να είναι εγγυημένη και σεβαστή... που είναι, ας μην ξεχνάμε, όχι μια άγρια ομοφωνία, αλλά συναυλία και συνεννόηση διαφορετικών ήχων».

Η θλιβερή κατάντια των μικροαστών

 


του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη

Κάθε μέρα όλοι οι σκεπτόμενοι είμαστε εγκλωβισμένοι στα δεσμά των αποφάσεων, συνειδητών και μη της πλειοψηφίας. Αυτών των δειλών και σιχαμένων όντων, που προκειμένου να διατηρήσουν το πενιχρό ξεροκόμματο που λαμβάνουν από το φιλελεύθερο καθεστώς της Γ' Ελληνικής δημοκρατίας είναι ικανοί να ξεπουλήσουν τα πάντα. Εκτός των πιστεύω, γιατί δεν έχουν και δεν ξέρουν τι σημαίνει Ιδεολογία. Όλα τα άλλα όπως η συνείδηση και η αξιοπρέπεια έχουν πάει περίπατο εδώ και δεκαετίες. Απλώς, τα τελευταία χρόνια άρχιζε να ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι. Και είμαστε φυσικά στις αρχές, για αυτό ραγιά θωρακίσου, διότι στον ανηλεή και πολυμέτωπο πόλεμο που σου έχουμε κηρύξει δεν θα επιβιώσεις. Σκατά στον μοντέρνο κόσμο και στον σύγχρονο τρόπο ζωής!

Πενήντα χρόνια radical chic. Ο κόσμος των ερειπίων.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Τον Ιούνιο του 1970, μόλις πριν από μισό αιώνα, ο Tom Wolfe ένας Αμερικανός συγγραφέας, κομψός αστός και σύγχρονος δανδής, από την Βιρτζίνια εκ γενετής αλλά Νεοϋορκέζος μέχρι το κόκκαλο στην νοοτροπία, έγραψε ένα άρθρο στο “New York Magazine” που άφησε ιστορία. Στο άρθρο αυτό χρησιμοποίησε μια έκφραση που εξαπλώθηκε αμέσως σε όλο τον κόσμο: radical chic. Δεν ήταν ακόμη διάσημος αυτός ο σαραντάχρονος δημοσιογράφος που θα έγραφε αργότερα κάποια επιτυχημένα μυθιστορήματα όπως το “The Bonfire of the Vanities” (1987) και άλλα πολλά. Παρά τις δεκαετίες ακούραστης δουλειάς, ο λαμπρός συγγραφέας  θα μείνει στη μνήμη πάνω απ' όλα για αυτό το άρθρο και αυτόν τον κεραυνοβόλο ορισμό.

Είχε παρευρεθεί με κομμένη την ανάσα σε μια δεξίωση της νεοϋορκέζικης κουλτούρας της υψηλής κοινωνίας, στο πολυτελές διαμέρισμα σε  ένα ρετιρέ στην κεντρική Λεωφόρο Παρκ, του εβραϊκής καταγωγής μαέστρου Leonard Bernstein. Η σύζυγός του Felicia, πρωταγωνίστρια των σαλονιών της υψηλής κοινωνίας,  σκόπευε να συγκεντρώσει κεφάλαια για τους “Black Panthers”, ένα επαναστατικό μαρξιστικό πολιτικό κίνημα που αποτελείται από νεαρούς μαύρους, ή μάλλον Αφροαμερικανούς. Ήταν η εποχή που το πνεύμα του ‘68 με τους χίππυς, γεννήθηκε στα πανεπιστήμια της αμερικανικής δυτικής ακτής και διαχύθηκε στην υπόλοιπη Αμερική και την Ευρώπη και έγινε η κοινή λογική των νέων γενιών και το δηλητήριο που τρέχει ακόμη στις φλέβες.

Οι συμμετέχοντες όλοι πλούσιοι, όλοι ανήκαν στην ανώτερη μεσαία τάξη, ισχυροί άνθρωποι με τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων, ενθουσιάστηκαν από την παρουσία κάποιων αδιάκριτων και οπλισμένων επαναστατών. Τότε άφησαν τους εαυτούς τους πιο ελεύθερους και πράγματι έδειχναν χαρούμενοι να μοιράζονται το μίσος των Μαύρων Πανθήρων, ενάντια στην ίδια τους την φυλή, την λευκή, που ανήκαν οι περισσότεροι στην εκδήλωση. Τι περίεργα πράγματα...! Αυτό το μίσος ήταν ένα μίσος για τον εαυτό τους, μια προσμονή του καταστροφικού πνεύματος του πολιτισμού μας που ο Roger Scruton, (κοινωνικός φιλόσοφος) στις αρχές του 21ου αιώνα θα αποκαλούσε «οικοφοβία». 

Φίλοι του εχθρού τους, περιφρονητές του εαυτού τους και της τάξης της οποίας τα προνόμια φρόντιζαν να μην εγκαταλείψουν, αυτά τα μέλη της ανώτερης τάξης είχαν από τότε, έναν αστραφτερό συλλογικό ορισμό: το radical chic. Ριζοσπάστες ναι, ακόμη και εξτρεμιστές - φυσικά μόνο στα λόγια - αλλά παρόλα αυτά κομψοί, σνομπ (που σημαίνει εξευγενισμένος, χωρίς αρχοντιά ...) εκλεπτυσμένοι, διαφορετικοί από τη μάζα, από τον πληθυσμό. Ίσως όπως θα λέγαμε σήμερα και διαμορφωτές γνώμης των λαών.

Το radical chic δεν ήταν παρά ένα μοδάτο γκρουπ που καμάρωνε τρόπους, γοητείες, γλώσσα της άκρας αριστεράς, αλλά παρέμενε πολύ προσεκτικό για να μπορεί να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής εμφάνισης και του οικονομικού πλούτου. Ταυτόχρονα καθόλου πρόθυμο να το μοιραστεί με  τους αποκληρωμένους, τους καταραμένους της γης και όποιον χρειάζεται βοήθεια. Στο πλευρό του λαού για την επανάσταση, αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας μακριά από την πραγματική ζωή, ντυμένοι με ακριβή μόδα, να τους υπηρετούν πάντα κάποιοι υπηρέτες, κατά προτίμηση από τον Τρίτο Κόσμο. Πολύχρωμοι, πονηροί απατεώνες, αλλά τελικά νικητές. 

Ο Tom Wolfe τους ξεσκέπασε, έδειξε την υποκρισία τους και με κάποιο τρόπο, υπέδειξε έναν δρόμο επίθεσης στην πολιτική και πολιτιστική δεξιά που δυστυχώς, παρέμεινε νεκρή στις αντιδράσεις της. Στην Eυρώπη είχαμε  άλματα προς τα αριστερά σε όλα τα επίπεδα του πνεύματος και κυρίως με υπεύθυνους τους δημοσιογράφους που μέσα από την μίζερη πραγματικότητα που ζουν, παίζουν τον ποιο βρώμικο ρόλο προωθώντας την νοοτροπία αυτή. Στην πραγματικότητα εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια δηλητηριώδης συμμαχία σε όλη τη Δύση μεταξύ του κυρίαρχου πολιτιστικού μαρξισμού (που είχε ήδη εξαγνιστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αγώνα ενάντια στη μεγάλη ιδιωτική ιδιοκτησία, μετά τη μακρά περίοδο που κυριαρχούσε η Σχολή της Φρανκφούρτης) και των ανώτερων τάξεων, των μεγάλων ιδιοκτήτων καπιταλιστών που έγιναν «αντιαστοί» για να διατηρήσουν καλύτερα την κυριαρχία τους στην κοινωνία και  να αυξήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους. Είναι ένας ανθρώπινος τύπος ο radical chic, ο υπεύθυνος για τη μετατόπιση της αριστεράς από την εργατική πλευρά και από την αντικαπιταλιστική πάλη σε αυτή των δικαιωμάτων κάθε δήθεν προσβεβλημένης μειονότητας, που δηλητηριάζει κάθε κομμάτι της κοινωνίας.

Το έτος μετά το άρθρο του Tom Wolfe, ο John Lennon θα έγραφε τον «ύμνο» του μεταμοντέρνου πολιτικά ορθού, το “Imagine”, ένα radical chic τραγούδι όπως ο συγγραφέας του, που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από τη γενέτειρα του το Λίβερπουλ, πλούσιος, τοξικομανής, μαριονέτα στα χέρια της δεύτερης συζύγου του, της δήθεν διανοούμενης Yoko Ono. «Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει κόλαση από κάτω μας, μόνο ουρανός από πάνω μας. Φανταστείτε όλους τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα. Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν χώρες. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις, τίποτα για να σκοτώσεις ή να πεθάνεις, ούτε θρησκεία»

Το τέλειο radical chic πρόγραμμα ενός ανεύθυνου, εξαντλημένου, καταστροφικού, παρακμιακού, μηδενιστικού πολιτισμού. Με την πάροδο του χρόνου ένας ισχυρός πολιτιστικός μηχανισμός ενήργησε υποστηριζόμενος από κορυφαίες κοινωνικές ομάδες, στραμμένος αποκλειστικά σε περιθωριακές ταυτότητες. Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι ταυτότητες έχουν γίνει ένα κρίσιμο πεδίο μεταπολιτικής σύγκρουσης. Τα δικαιώματα των γυναικών, των μεταναστών, της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και κάθε άλλης προβληματικής μειονότητας βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας όλων των κομμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι προς τα αριστερά. Είναι πάντα θέμα δικαιωμάτων -και ιδιοτροπιών- των πλούσιων, των μετα-αστικών τάξεων: οι  radical chic, ας το παραδεχτούμε άφοβα, έχουν κυριαρχήσει στο γήπεδο. Είναι αυτοί που υπαγορεύουν την πολιτική ατζέντα και πάνω από όλα αυτή των μοδών. Όλοι όσοι προσπάθησαν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου, πέρασαν στο περιθώριο. Κανείς δεν σηκώθηκε για να αντιμετωπίσει τη δηλητηριώδη ηγεμονία του «μετααστικού ριζοσπαστισμού».

Η «radical chic» κοινωνία  του Wolfe, είναι οι νικητές του μισού αιώνα kulturkampf, του πολιτισμικού πολέμου. Η παλιά ιδιοκτησιακή ανώτερη μεσαία τάξη κατάλαβε εκ των προτέρων ότι η μεταμοντέρνα κοινή γνώμη, για να κυβερνηθεί και να κρατηθεί κάτω από τα συμφέροντά της, έπρεπε να παρασυρθεί με νέα συνθήματα και με νέο στόχο. Έτσι είχαμε τη συνεχή αλλαγή, τις καινοτομίες, τον μύθο της προόδου, την εφήμερη χαρά. Τα υπολείμματα των αρχών του χθες, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, η θρησκεία, η εργασία, τα δικαιώματα και η κοινωνική δικαιοσύνη, η ηθική και η πραγματική εργατική και αγροτική τάξη, θα αποτελούσαν πλέον παρελθόν ή το απόλυτο κακό.  Έτσι θα είχε διευκολυνθεί η διαιώνιση της εξουσίας στα συνήθη χέρια.

Το είδαμε και από τους μεγάλους καπιταλιστές δεξιούς, που αφού κυριολεκτικά διέλυσαν χιλιάδες  αγροτικές οικογένειες στην Νότια Ιταλία και σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, τις συγκέντρωσαν μέσα στις θλιβερές και ζοφερές μητροπόλεις ως εργατικό δυναμικό για τα μεγάλα εργοστάσια, δημιουργώντας ψεύτικες ζωές, ψεύτικη ευμάρεια μέσα στο σκοτάδι του φιλελευθερισμού. Στις πρώτες κρίσεις – με τη «συγκυρία» στα τέλη της δεκαετίας του 1960 – ήταν πολύ καλοί όλοι αυτοί οι καρχαρίες στη μεταφορά του κόστους στον δημόσιο προϋπολογισμό, πραγματοποιώντας μια μακρά συμφωνία με την πολιτική αριστερά, που εγκατέλειπε τον κομμουνιστικό μύθο και με τις διανοητικές τάξεις μαρξιστικής καταγωγής της και διέλυσε κάθε κοινωνικό ιστό της Παράδοσης. Τηλεόραση, Ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημέρωση γενικά, ανατέθηκαν στα ματωμένα χέρια της αριστεράς, με τα καπιταλιστικά κεφάλαια, την δεξιά αδερφούλα τους να πατρονάρει τον αργό θάνατο μας.

Εκείνη την εποχή η δεξιά δεν κατανοούσε τη στρατηγική της ιστορικής σημασίας  αλλαγών που προωθούσαν οι «radical chic» ομάδες. Μια αμυντική, νωχελική, φοβισμένη στάση στην οποία η δεξιά πολιτική, αντίθετη δήθεν προς την αριστερά, δεν παρείχε λύσεις ή σχέδια εναλλακτικών ενεργειών. Το radical chic θριάμβευσε λόγω της απουσίας του αντίπαλου που επιδόθηκε σε στρατηγικές υποχωρήσεις, σε μάχες οπισθοφυλακής, σε ψάρεμα εκλογικών ευκαιριών, όπως στη δεκαετία του '80 με τον φιλελεύθερο ατομικισμό του Reagan και της Thatcher. Το αποτέλεσμα τελικά είναι δραματικό και συμπυκνώνεται στον θρίαμβο της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή στην απαγόρευση των λέξεων και των σκέψεων και στο νέο ευαγγέλιο, τον «αντιρατσιστικό ρατσισμό» που βλέπουμε να εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια όπως  με την περίπτωση του George Floyd στις ΗΠΑ και του νεκρού μετανάστη στην Γαλλία. Ειδικά για την περίπτωση του Floyd, ο ρατσισμός που αποδίδεται κατ' επέκταση σε κάθε λευκό άτομο από τον οποίο κάποιος έχει την ηθική υποχρέωση να εξαγνιστεί γονατίζοντας ντροπιασμένος για κακοποιήσεις που δεν διαπράχθηκαν, γίνεται χαρακτηριστικό ολόκληρης της κοινωνικής δομής, κάτι που υπερβαίνει την ικανότητα του καθενός να σκεφτεί.

Ο radical chic κόσμος στην καταστροφική του δράση, έχει καταλάβει ότι ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ζώο, ένα ον που «ονομάζει τα πράγματα με άλλο όνομα» και ξέρει πώς να συμπυκνώνει τις πιο ιλιγγιώδεις πραγματικότητες σε απλουστευμένα αντικείμενα και όρους. Πριν από πενήντα χρόνια, η πλούσια καπιταλιστική αστική τάξη, στο δρόμο της να γίνει «κάτι», δάμασε την επανάσταση, ή μάλλον έγινε ο επίσημος σπόνσορας της κάθε επανάστασης, από αυτές των φοιτητών, μέχρι αυτές των εργατών. Αυτό συνέβη με την ψευδοεξέγερση του 1968.  Απέρριψε την εξουσία, πέταξε τα σύμβολα στη λάσπη, διατήρησε τον μύθο της Προόδου και αντικατέστησε την οικονομική ισότητα - στόχο του παλιού μαρξισμού - με την ισοδυναμία των ιδεών, των φυλών, των πολιτισμών, των φύλων, των πάντων εκτός από το πορτοφόλι. Σε μισό αιώνα, λίγο πάνω από δύο γενιές, μας γονάτισε κυριολεκτικά, πεισμένους να μισούμε αυτό που είμαστε. Εκείνοι, οι radical chic, συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία των κορόιδων στις βίλες  τους. Έχουν αλλάξει το χρώμα στις μίζερες ζωές των υπηρετών τους,  σε χρώματα ουράνιου τόξου, βασιλεύουν σε ένα ανόητο κοπάδι, αλλά έχουν -περισσότερο από πριν- τον κόσμο στα χέρια τους.

Ένα πικρό χειροκρότημα σε αυτούς, νικητές ενός τελειωμένου πολιτισμού, ανάθεμα σε αυτούς που δεν σήκωσαν το δάχτυλο για να τους πολεμήσουν. Όπως πάντα, αλίμονο στους νικημένους, εμάς.

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μάστορα από την ΛΟΓΧΗ «ΑΓΩΝΑΣ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΤΗ 1933-1941»



2103611590

«Εάν η Λεγεώνα κατέληγε στην κόλαση,

θα παρέμενε ενωμένη.

Μετά την επιτυχή κατάκτηση της κόλασης,

η Λεγεώνα θα επιστρέψει νικηφόρα.

Ενότητα από ατσάλι».

Αυτοί οι στίχοι, από τραγούδι σουηδικού εθνικιστικού συγκροτήματος για τον Κοντρεάνου, αποκαλύπτουν μέσα σε λίγες μόλις λέξεις όλο το Νόημα και την Ουσία της ύπαρξης της Λεγεώνας. Μια Ενότητα, που απορρέει από την Γνώση του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού και αντικατοπτρίζεται οπτικά στο σήμα της Σιδηράς Φρουράς (τα κάγκελα της φυλακής), το οποίο υποδηλώνει και προφητεύει τις κακουχίες και τις διώξεις, που θα υποστούν οι Λεγεωνάριοι στον Αγώνα για την επικράτηση των Ιδεών τους. 

Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"

 


για να το παραγγείλετε εδώ ...

του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"

Πάμε στην Γαλλία λοιπόν. Στην χώρα που απέναντι στην επαναστατική ορμή του 1789, αντιπαράταξε το φαινόμενο της Βανδέας και των Σουάνς. Στην Γαλλία της παλινόρθωσης του 1815 με τους βασιλόφρονες Ultras που δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν στους δρόμους των γαλλικών πόλεων με τα μέλη των ρεπουμπλικανικών κλαμπς. Την Γαλλία της κόμισσας Ντυ Μπερύ που ήταν η ψυχή της βασιλικής εξέγερσης του 1831 ενάντια στην συνταγματική εκτροπή των Ορλεανιστών. Στη χώρα των διανοητών της αντεπανάστασης Ντε Μπνάλντ και Ζοζέφ Ντε Μαίστρ, μεταξύ άλλων, οι οποίοι προχώρησαν πέρα από μια νοσταλγική υπεράσπιση της Μοναρχίας, κριτικάροντας την ουσία "των δεινών της Γαλλίας", δηλαδή τον Διαφωτισμό και τον ορθολογισμό. Από τη γέννηση δηλαδή των σύγχρονων μορφών πολιτικής αντιπαράθεσης, με τη μορφή που δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση, υπήρχαν στη Γαλλία όλα τα ψήγματα μιας διαφορετικής αντιπαράθεσης στον σύγχρονο κόσμο.

Επίσης, από την εποχή εκείνη, η Γαλλία είχε όλα τα χαρακτηριστικά που θα καθόριζαν την μετέπειτα εξέλιξη του φαινομένου που εξετάζουμε. Δηλαδή διανοητές, πολιτικούς ακτιβιστές και ανθρώπους που δεν θα δίσταζαν να αντιπαρατεθούν "με το χέρι στο όπλο", ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Και η Γαλλία συνέχισε έτσι σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Σε αυτήν έγραψε ο Γκομπινώ, ο πρώτος θεωρητικός που ανέλυσε την Ιστορία με βάση την αντιπαράθεση των φυλών. Σε αυτή διαμόρφωσε ο Ντε Λαπούζ την πρώτη μορφή επιστημονικού βιολογικού αντισημιτισμού. Στην Γαλλία υπήρξε ο Προυντόν, ο τόσο αγαπητός στο αναρχικό κίνημα, που στην κριτική του καπιταλισμού προσέθεσε τον ανορθολογισμό. Το ίδιο και ο θεωρητικός του επαναστατικού συνδικαλισμού, ο Σορέλ, που επηρέασε την αριστερή, ας την πούμε έτσι, έκφανση του μετέπειτα φασισμού. Ο συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές που ξεκίνησε από μια ατομικιστική νεορομαντική κριτική του φιλελευθερισμού για να καταλήξει στην θεωρία του αίματος, της γης των προγόνων και να επηρεάσει έτσι μια σειρά διανοητών σε όλη την Ευρώπη, στην εποχή που πάει από τον 19ο στον 20ο αιώνα, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες, Ίων Δραγούμης και Νίκος Καζαντζάκης.

Όμως εκτός από τους διανοητές που αναμφίβολα προσέφεραν θεωρητικές βάσεις στην μετέπειτα εμφάνιση του πολιτικού ρεύματος του Εθνικισμού και του Φασισμού, η Γαλλία έδωσε και άλλα. Έδωσε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία στους παραδοσιοκράτες μοναχικούς τόσο στις εκλογές του 1848 όσο και αυτές του 1871, τις πρώτες της Γ Γαλλικής Δημοκρατίας. Έδωσε ακόμα, το κίνημα του Μπουλανζισμού, στα μέσα της δεκαετίας του 1870. Ένα κίνημα που παραλίγο να ανατρέψει την τότε νεοπαγή Γ Δημοκρατία και περιελάμβανε στοιχεία που θα τα βρούμε μετά, στις κρίσιμες δεκαετίες του 1920 και 30. Τον λαϊκό ηγέτη, στο πρόσωπο του στρατηγού Μπουλανζέ, την χρησιμοποίηση τόσο των εκλογών όσο και των μαζικών πεζοδρομιακών αγώνων. Κρίσιμο στοιχείο η μετάλλαξη της Εθνικιστικής Λίγκας του Ντερουντέλ από μια ρεπουμπλικανική ρεβανσιστική κίνηση, σε ένα πολιτικό μέτωπο που απέρριπτε τις κοινοβουλευτικές μεθόδους και με την δύναμη της μάζας προσπάθησε να εγκαταστήσει στην εξουσία έναν ισχυρό ηγέτη, που νόμισε ότι τον βρήκε στον Μπουλανζέ.

Ακόμα πιο μετά, την δεκαετία του 1890, αυτό το ρεύμα ιδεών και σχηματισμών έφερε τη Γαλλία στα πρόθυρα του εμφυλίου και συντάραξε το οικοδόμημα της δημοκρατίας. Αφορμή ήταν η υπόθεση Ντρέυφους που είδε από την μία να συσπειρώνονται οι μοναχικοί με τους πρώιμους εθνικιστές, τμήματα του στρατού και της Εκκλησίας απέναντι στην Γαλλία των ριζοσπαστών, των σοσιαλιστών, των μασόνων και της εβραϊκής κοινότητας. Εκφραστές των πρώτων, ο δημοσιογράφος και βουλευτής Εντουάρ Ντρουμόν και ο προαναφερθείς συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές. Ο πρώτος με την αντισημιτική εφημερίδα "Le parole Libre", η οποία έφτασε να έχει 300.000 φύλλα κυκλοφορίας, έδωσε τα θεμέλια ενός ριζοσπαστικού αντισημιτισμού, τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας. Ο δεύτερος, μαζί με την πένα, έπιασε τα κοινοβουλευτικές έδρανα για να γίνει τότε, ο κύριος εκφραστής αυτής της άλλης Γαλλίας και δίνοντας πρώτος το παράδειγμα του διανοούμενου ακτιβιστή.

Φτάνοντας στο κατώφλι του 20ου αιώνα η χώρα αυτή, είχε να επιδείξει, όλα τα συστατικά της "ποίησης του 20ου αιώνα" όπως ονόμασε αργότερα ο Μπραζιγιάκ τον Φασισμό. Τον ανορθολογισμό, την απόρριψη της δημοκρατίας, τον φυλετισμό, τον οργανικό εθνικισμό, τον σοσιαλισμό για το Έθνος, τον αντισημιτισμό. Η μεγάλη περιπέτεια μπορούσε να αρχίσει.

 

Walter Stennes: ο «αποστάτης» του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο Walter Stennes υπήρξε ηγετικό στέλεχος των «Ταγμάτων Εφόδου» στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου. Όπως χιλιάδες άλλοι Γερμανοί την εποχή εκείνη όταν ήρθε η ώρα, υπηρέτησε την πατρίδα στο μέτωπο και τραυματίστηκε στις μάχες. Παρασημοφορήθηκε με μια σειρά κορυφαίων διακρίσεων για το θάρρος του και απέκτησε την φήμη του στο ατσάλι του πολέμου και στην λάσπη των χαρακωμάτων. Το 1927 εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Γύρω του σιγά σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τον αναδυόμενο νεποτισμό και τα σημάδια σταδιακής διαφθοράς του ευρύτερου κομματικού μηχανισμού. Παρατηρούσε με πίκρα ότι κάποιοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια την στιγμή που οι σύντροφοι του στα «Τάγματα Εφόδου» ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Τα ακριβά χόμπι των ηγετικών στελεχών, η τάση για μια επίδειξη πολυτέλειας στις επίσημες κομματικές έδρες, η απόσταση ανάμεσα στα ανώτερα/ανώτατα στελέχη και τα απλά μέλη του κόμματος ήταν αγκάθι στα πλευρά αυτών που τόνιζαν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Ποτέ δεν δέχτηκε ως σωστή την νόμιμη οδό για την κατάληψη της εξουσίας, δηλαδή μέσω των εκλογών. Δεν ήθελε να είναι τα ηρωικά SA απλά ένα εξάρτημα στην κομματική μηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης του Χίτλερ, αλλά το καύσιμο για μια διαρκή εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που δεν θα σταματούσε το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων. 


link: Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Τα παράπονα για την ηγεσία του κόμματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε ολόκληρη την Γερμανία, αφού έβλεπαν ότι οι θυσίες τους δεν υπηρετούσαν το πρόταγμα του Σοσιαλισμού. Τον Αύγουστο του 1930 ο ριψοκίνδυνος Stennes εναντιώθηκε για πρώτη φορά στις πρακτικές και τις πολιτικές του Αδόλφου Χίτλερ. Διαφώνησε με την οργανωτική υποβάθμιση του ρόλου των «Φαιοχιτώνων». Η πρώτη αντίδραση όμως έληξε με ειρηνικά μέσα χωρίς να υπάρξει επέκταση της κρίσης. Ακολούθησε σύντομα μια εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1931 αφού η ανάγκη για έναν πιο ενεργό ρόλο μέσα στο κόμμα υπήρξε επιτακτική από τις συνθήκες της εποχής. 

Οι άντρες των SA θεωρούσαν ότι το κόμμα κινείται σε λάθος πολιτική πορεία ενώ τα όποια κέρδη είχαν αποκτηθεί λόγω της δικής τους θυσίας, ένα πραγματικό γεγονός για όσους δεν είχαν πάθει ακόμη μια πλήρη πολιτική τύφλωση. Επιζητούσαν επίσης μια εμβληματική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ένα αίτημα που επίσης δεν ικανοποιούσε ο Χίτλερ ενώ την ίδια στάση κράτησε και στο αίτημα της αύξησης του κομματικού μισθού. Ο Stennes σε καμιά περίπτωση δεν φοβήθηκε την πρωτοκαθεδρία του Χίτλερ και έσπευσε να τον συναντήσει προσωπικά, όμως ο Φύρερ αρνήθηκε να τον συναντήσει αλλά και να δει την αλήθεια κατάματα. 

Τον Αύγουστο του 1930 επανέλαβε τα αιτήματα του στον Γιόζεφ Γκαίμπελς με την απειλή να συνοδεύει τα λόγια του, ότι τα 15000 μέλη των SA στο Βερολίνο θα εγκαταλείψουν το κόμμα! Σε μια προγραμματισμένη ομιλία του υπουργού προπαγάνδας όπου παραδοσιακά τα «Τάγματα Εφόδου» παρείχαν την προστασία απέναντι στους εχθρούς του κόμματος, αυτή την φορά δεν έγινε το ίδιο αφού με εντολή του Stennes οι «Φαιοχίτωνες» δεν έσπευσαν να λάβουν θέσεις. Απεναντίας ο κομματικός «αποστάτης» οργάνωσε μια συγκέντρωση των αντρών του την ίδια ημέρα και ώρα και μάλιστα με συνθήματα ενάντια στον υπουργό προπαγάνδας (!) στέλνοντας σε όλους το μήνυμα σε ποιους πραγματικά ανήκει το μαχόμενο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Σε αντίδραση ο Γκαίμπελς ζήτησε την προστασία των μονάδων των SS γυρνώντας προκλητικά την πλάτη του στα SA. Οι εργάτες και βετεράνοι που επάνδρωναν τα «Τάγματα Εφόδου» ως απάντηση επιτέθηκαν με μια καταδρομική κίνηση στα κεντρικά κομματικά γραφεία του Βερολίνου, διέλυσαν τα πολυτελή έπιπλα που κοσμούσαν τους χώρους και ξυλοφόρτωσαν αυτούς που τόλμησαν να τους αντισταθούν. Ο Χίτλερ τρομοκρατημένος σπεύδει να αποκαταστήσει την τάξη και επιστρέφει από το μουσικό φεστιβάλ για τον Βάγκνερ όπου βρισκόταν. Την επόμενη ημέρα φοβούμενος τα χειρότερα συναντά εσπευσμένα τους μπαρουτοκαπνισμένους άντρες και την 1η Σεπτεμβρίου μπροστά σε 2000 μέλη των SA υπόσχεται να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα τους και ακόμη περισσότερα. 

Καλεί εσπευσμένα από το εξωτερικό που βρίσκεται τον Ernst Röhm για να αναλάβει αυτός την αρχηγία τους, ενώ ο δικός του τίτλος ως ανώτατος ηγέτης τους είναι μόνο διακοσμητικός. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Stennes διαμαρτύρεται για τον ιματισμό που παρέχει το κόμμα στους άντρες του ενώ συγκρούεται και με τον Ernst Röhm τον οποίο κατηγορεί ως «ανήθικο». Στις 20/02/1931 ο Αδόλφος Χίτλερ αποκαλύπτει τελικά τις πραγματικές του σκέψεις και διατάζει τα «Τάγματα Εφόδου» να σταματήσουν την επαναστατική βία στους δρόμους απέναντι στους εχθρούς ώστε να κατευνάσει και την πλουτοκρατία που τους θεωρεί το λιγότερο «χαοτικούς» ενώ παράλληλα ζητάει να αποδεχτούν τα κομματικά περιφερειακά όργανα ως τους ανώτατους ηγέτες τους. 

Αυτή είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν μπορούν να αποδεχτούν οι «Φαιοχίτωνες» ότι θα τους διατάζουν στο εξής οι «αυλικοί» του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ernst Röhm παίρνει για μια ακόμη φορά το μέρος του Χίτλερ και απαγορεύει στους υφιστάμενους του να μιλούν σε δημόσιους χώρους ή να αμύνονται στις επιθέσεις των κομμουνιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή όπου ο Χιτλερισμός κοιτάει προς την μεριά των βιομηχάνων και των πλουσίων γαιοκτημόνων για την οικονομική στήριξη, ενώ από την άλλη πλευρά οι ακροδεξιοί του στρατεύματος δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια τους και στοχοποιούν τα επαναστατικά στοιχεία που είναι η μελλοντική απειλή. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν αυτή την θέση, ουδέποτε υπήρξε στο σύνολο του υπό τον πλήρη έλεγχο του Αυστριακού ηγεμόνα. 

Οι άντρες του Stennes αρνούνται και πάλι τον κομματικό έλεγχο και τις αλλοπρόσαλλες διαταγές που προσβάλουν την τιμή τους και την φήμη τους και καταλαμβάνουν την 31η Μαρτίου για δεύτερη φορά τα γραφεία του Βερολίνου, σταματούν την έκδοση της εφημερίδας του Γκαίμπελς «Der Angriff» και τυπώνουν εφημερίδες με πρωτοσέλιδα και αρθρογραφία υπέρ των «στασιαστών». Ο Χίτλερ αφρίζει από την συμφορά που τον βρίσκει και άμεσα διατάζει την πολεμική ενάντια στην εξέγερση με κάθε μέσο που μπορεί να απαιτηθεί. Ο Γκαίμπελς καλεί τους μπάτσους του Βερολίνου και μονάδες των SA πιστές σε αυτόν για να αποκατασταθεί η τάξη. Ο Stennes αποβάλλεται άμεσα από το κόμμα και αμέσως αποκτά επαφή με τον Otto Strasser ρίχνοντας έτσι τον σπόρο για το «Μαύρο Μέτωπο»

Στο πλευρό του βρίσκονται 2000 «Φαιοχίτωνες» και 2000 πιστοί του Hermann Ehrhardt  οι οποίοι δηλώνουν ότι το κόμμα έχει «εγκαταλείψει τον επαναστατικό του προσανατολισμό και τον αληθινό εθνικοσοσιαλισμό». Ο Χίτλερ σπεύδει στις στήλες των κομματικών εφημερίδων να αποκαλέσει τον Stennes ως έναν «σοσιαλιστή των σαλονιών» και καλεί τα SA να διαλέξουν ποιον ηγέτη θέλουν στο κόμμα, προκαλώντας οργή και προβληματισμό ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική αξία του πρωτεργάτη της εσωκομματικής εξέγερσης ή μπορούν να προβλέψουν το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Είναι εύκολο για τον Χίτλερ εκείνη την εποχή να ξεγελάσει την κομματική βάση σχεδόν στο σύνολο της, κάνοντας λόγο φυσικά σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του για «προδότες» ένα επιχείρημα όμως που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Ο Walter Stennes παίρνει τον δρόμο της εξορίας και η μοίρα τον στέλνει όχι στον τάφο (όπως έγινε την 30η Ιουνίου του 1934 με τους ηγέτες των SA) αλλά στην Κίνα όπου διαθέτει τις υπηρεσίες τους στους Εθνικιστές του Chiang Kai-shek μέχρι το 1949.

link: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί του Κασιδιάρη δεν περίμεναν τον πρόσφατο εκλογικό θρίαμβο του κόμματος «Σπαρτιάτες». Είναι σίγουρο ότι το βράδυ που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ο πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» δικαιώθηκε τουλάχιστον σε εκλογικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Φτάνει όμως ένα σημαντικό ποσοστό για να προχωρήσει ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως το «αυγό του φιδιού» από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ; Σαφέστατα οι ανύπαρκτες δομές του κόμματος και η αδυναμία ενός πλήρη ελέγχου των προσώπων και των πολιτικών τακτικών λόγω της φυλάκισης του Κασιδιάρη δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το άμεσο μέλλον. 

Μια παλαιότερη ανακοίνωση του κόμματος θυμίζει την γνωστή συνταγή του εισοδισμού της δεξιάς σε σχηματισμούς που στηρίζονται - καλώς ή κακώς - από εθνικιστές. Τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι "Στα 4 χρόνια ύπαρξης τους οι Σπαρτιάτες και εν μέσω σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας έχοντας βοηθήσει ηθικά και υλικά μόνο Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα και έγιναν πολιτικός σχηματισμός. Εμείς οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ εκφράζουμε σε πραγματικό και απόλυτο βαθμό την λαϊκή πατριωτική Δεξιά, το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, είμαστε θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών του Ελληνισμού, και τιμάμε τις παραδόσεις μας που σήμερα εκλείπουν από την δημόσια ζωή της χώρας". Και επειδή τα γραπτά μένουν, φτάνει να δούμε τις επόμενες κινήσεις για να σκεφτούμε αν θα δικαιωθούν αυτοί που φοβούνται μια επανάληψη της κομματικής οπερέτας που ανέβασε πριν χρόνια στο κομματικό θέατρο ο Μιχαλολιάκος και οι βουλευτές του. 

Υπάρχουν κάποια δεδομένα και αυτά είναι:

1. ότι το σύστημα με εντολή της δεξιάς που θα ξεσπαθώσει λόγω του ποσοστού που πήρε θα συνεχίσει να ασχολείται με το κόμμα αυτό για να προχωρήσει σε άλλες υπόγειες διεργασίες σχετικά με το Αιγαίο και τις επαφές με τον Αμερικανικό παράγοντα. 

2. το εξουσιαστικό κέντρο αν δεν καταφέρει να περιορίσει τις έδρες μέσω του εκλογοδικείου θα προσπαθήσει με μπροστάρη το παρακράτος να τρομοκρατήσει τους εθνικιστές οι οποίοι νιώθουν να έχουν - μετά από χρόνια - υψηλό ηθικό. Οι συνταγές για να το πετύχει αυτό είναι πολλές και αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. 

Η σημερινή ηγεσία του κόμματος «Σπαρτιάτες» δείχνει με μια γρήγορη «ανάγνωση» να είναι σάρκα από την σάρκα μιας ακροδεξιάς έντονα αστικής και σε κάποια σημεία νεοφιλελεύθερης. Την εικόνα αυτή την έχουμε δει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και δεν πρέπει να μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Αν και θυμίζει αντίστοιχες περιπτώσεις όπως της Γαλλίας και της Ουγγαρίας ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική άκρα δεξιά πάντα διατηρούσε τα δικά της μοναδικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα κανάλια όμως δεν θα σταματήσουν ούτε λεπτό να οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων, η Κανέλλη δεν θα σταματήσει να φωνάζει με το «χωνί» για τον «κακό φασισμό», οι εκπομπές δεν θα σταματήσουν να θυμίζουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει. Χρέος όλων όσων στήριξαν για λόγους προσωπολατρίας ή ακόμη και από ανάγκη το κόμμα του Κασιδιάρη  δεν είναι να μείνουν απλοί παρατηρητές αλλά να διαδραματίσουν έναν καίριο ρόλο αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά σε εκπλήξεις. 

Αν τα πράγματα μπουν πάλι στην διαδικασία ενός πολιτικού αυτόματου πιλότου θα έχουμε στο όνομα του «εθνικισμού» την επανάληψη σκηνών που θα προκαλέσουν την γενική θυμηδία. Πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο της δεξιάς και διατηρούσαν στο παρελθόν επαφές με τέκτονες, στελέχη που δείχνουν να γοητεύονται από την ομορφιά της νεοφιλελεύθερης μέδουσας και προάγουν απόψεις φιλικές στον παγκόσμιο καπιταλισμό, όχι μόνο δεν είναι σύμμαχοι των εθνικιστών αλλά διαχρονικά οι μεγαλύτεροι εχθροί τους. Για την άλωση του «χώρου» από την δεξιά και την άκρα δεξιά έχουν μιλήσει πολλοί τα τελευταία χρόνια όμως είναι η πρώτη φορά που άτομα που ουδέποτε δήλωναν εθνικιστές μέχρι πριν λίγο καιρό δείχνουν να έχουν τα ηνία και τον πλήρη έλεγχο ενός «βιαστικού» κομματικού σχηματισμού που στηρίζεται και από τους εθνικιστές. 

Οι όποιες μελλοντικές κινήσεις και επιλογές στην πολιτική σκακιέρα βαρύνουν τον άδικα φυλακισμένο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Κασιδιάρη ο οποίος εμπιστεύτηκε ένα κόμμα χωρίς γραφεία πρόγραμμα αρχές και αξίες, μια ομάδα προσώπων που δεν φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά δεξιοί, έναν σχηματισμό που δείχνει αμφίβολο αν θα αντέξει στις μελλοντικές πιέσεις του συστήματος εξουσίας. Το μόνο θετικό σε όλο αυτό το δυστοπικό σενάριο είναι η παρουσία ποιοτικών συναγωνιστών στις παρυφές της κομματικής αρχής οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν. Οι ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που διάλεξαν την αποχή ή κάποιο άλλο κόμμα δεν έχουν να περιμένουν κάτι από τους «Σπαρτιάτες» αφού είναι φανερό ότι ο αντιφασισμός είναι μια προμετωπίδα της επικοινωνιακής τους τακτικής που θα απλωθεί περισσότερο στα έδρανα του κοινοβουλίου και στις προγραμματικές δηλώσεις. 

Κρίνεται σκόπιμο να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά τελικά σε ποιον «χώρο» ανήκουμε μπροστά στις κομματικές παρουσίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με όλους αυτούς που συνεχίζουν να νιώθουν εχθροί της δημοκρατίας και του καθεστώτος. Χρέος όλων δεν είναι να μείνουμε στην κριτική απέναντι στο νέο πολιτικό μόρφωμα αλλά να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να προάγουμε την δική μας αισθητική και τις δικές μας αξίες. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια πλήρη επανεκκίνηση των ριζοσπαστικών κινήσεων και ομάδων, μια νέα διακήρυξη θέσεων και γιατί όχι ίσως ένα συνέδριο όλων αυτών που νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά και της νομιμοφροσύνης που εκτοξεύει η «λερναία ύδρα» της πατριδοκάπηλης αστικής άκρας δεξιάς η οποία αλλάζει πρόσωπα αλλά ποτέ τακτική και στρατηγική από το ’45 και μετά.

Der III Weg: Europa in Waffen - cd για τους Ουκρανούς Εθνικιστές και τις οικογένειες τους

Ο Γερμανικός «Τρίτος Δρόμος» παρουσιάζει ένα cd με συνοδευτικό βιβλιαράκι 16 σελίδων. Τα συγκροτήματα που λαμβάνουν μέρος είναι τα παρακάτω: Martyrs, The Lunikoff Conspiracy, Pugilato, xTOACx, Makss Damage, Sons of Odin, Frontgruen, Still the Same και Alpenfestung

Η «Ευρώπη στα όπλα» είναι ο τίτλος του έργου ένας καρπός συνεργασίας κορυφαίων μουσικών και τεχνικών του ήχου. Η στάση του κόμματος υπήρξε από την αρχή του πολέμου ενιαία όσον αφορά την επίθεση της Ρωσικής ομοσπονδίας στα εδάφη της Ουκρανίας. 

Οι Γερμανοί «τριτοθεσίτες» δεν έκρυψαν την αλληλεγγύη τους απέναντι στις εθελοντικές εθνικιστικές δυνάμεις. Το όποιο οικονομικό κέρδος από τις πωλήσεις έχει ως στόχο να ανακουφίσει την τύχη και τα βάσανα των αναπήρων του πολέμου, των ορφανών πολέμου και των χηρών του πολέμου. 

Εκτός από τον πρόλογο του αρχηγού του κόμματος Matthias Fischer, στον δίσκο υπάρχουν συνολικά εννέα τραγούδια, τα οποία συντέθηκαν και ηχογραφήθηκαν μόνο για αυτόν τον σκοπό. 

Από το γερμανικό ραπ έως το κλασικό ροκ μέσα από τα στυλ του σκληρού και του μεταλλικού πυρήνα έως τους μαύρους μεταλλικούς τόνους, δημιουργήθηκε μια μεγαλύτερη ποικιλία τραγουδιών, τα οποία μπορούν να ακουστούν παντού.

για να στηρίξετε την προσπάθεια εδώ ...

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο

 


Χαίρε, ευχαριστούμε για τον χρόνο. Για όσους δεν σε γνωρίζουν καλά πες μας λίγα λόγια για το πότε εντάχθηκες στο εθνικιστικό κίνημα και την πορεία σου μέσα σε αυτό.

Βιογραφικό έχουν τα στελέχη των επιχειρήσεων. Για μένα ο Εθνικισμός είναι προσωπικό βίωμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα αυτές τις απόψεις. Από τα 13 μου, το 1986 άρχισα να ψάχνομαι πηγαίνοντας στα γραφεία της ΕΠΕΝ και στα εθνικιστικά βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψη», «Νέα Θέση», «Γιακούμος» κλπ . Το 1990 εντάχθηκα στη Χρυσή Αυγή όπου έφτασα να είμαι μέλος του Πολιτικού συμβουλίου της, μέχρι το 2007. Στο ενδιάμεσο, έκδοση του περιοδικού "Αντεπίθεση", της εφημερίδας "Ελεύθερος Κόσμος ", η Πατριωτική Συμμαχία,  η υποψηφιότητα ως Δημάρχου στο Δήμο Αθηναίων.

Ακολούθησαν οι μηνύσεις από το ΚΙΣ, τον Δημητρά και άλλους για την έκδοση του ΕΚ. Το κόψιμο από τον Καρατζαφέρη, ως "νεοναζί" το 2009. Από το 2012 συμμετέχω στην επαναλειτουργία του Εθνικού Μετώπου. Και συνεχίζουμε τα τελευταία χρόνια με την ενίσχυση κάθε δράσης της νεολαίας, με κορυφαία το σταμάτημα της Αμάλ το 2021 .

Τις τελευταίες ημέρες έλαβες μέρος σε μια διακαναλική συζήτηση με δημοσιογράφους. Πώς πήγε αυτή η κίνηση;

Στη διακαναλική και σε κάθε άλλη, δημόσια, εμφάνιση του Εθνικού Μετώπου, νομίζουμε ότι ακούστηκε ένας ευθύς εθνικιστικός λόγος. Καθαρός, σοβαρός με θέσεις και προτάσεις. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική και αυτός είναι ένας λόγος που μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε έτσι. Απλά, εθνικιστικά.

Πολλοί ρωτούν τι έγινε τελικά με την συνεργασία σας με τους Έλληνες ΓΤΠ. Τελικά ποιος ο λόγος που δώσατε τέλος στην συνεργασία σας;

Τα έχουμε πει αυτά. Μετά την 2η τροπολογία δεν δέχθηκαν καμία, από τις πολλές προτάσεις μας για πολιτική λύση. Αποδεσμευτήκαμε και είδαμε τις κινήσεις που προτιμήθηκαν. Το ΕΑΝ, το κόψιμο από τον Άρειο Πάγο, η ψήφος στην αριστερά και τελευταία οι Σπαρτιάτες. Ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του. Το Εθνικό Μέτωπο, κράτησε μια ενωτική στάση μέχρι και το Μάιο αλλά δεν μπορούμε να συναινούμε σε κάθε λάθος απόφαση, σε κάθε επιλογή που δεν έχει σχέση με Εθνικισμό  .

Σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο κάνεις λόγο για πιέσεις εκ μέρους των Ελλήνων ΓΤΠ να μην ενοχλείται μέσω των δράσεων σας η ΝΔ. Αν θες πες μας περισσότερα για αυτή την σημαντική καταγγελία

Γενικά οι "Έλληνες" είχαν μια αλλεργία στον πολιτικό ακτιβισμό. Προτιμούσαν τα  social media. Η πολιτική δράση, η νόμιμη πολιτική δράση όμως και η παρουσία στην κοινωνία είναι συνυφασμένη με τον Εθνικισμό. Αλλιώτικα καταντάς αστικό κόμμα, εκτός βέβαια αν αυτός είναι ο σκοπός σου. Στη συγκεκριμένη δράση, όντως τα στελέχη των "Ελλήνων" γκρίνιαξαν. Το γιατί δεν το κατάλαβα πότε, ούτε μου εξηγήθηκε ποτέ γιατί δεν πρέπει να αντιδρούν στο δρόμο, ενάντια στην  παράδοση της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς οι Εθνικιστές. 

Τι στόχο έχει το Εθνικό Μέτωπο σε αυτές τις εκλογές και τι πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει την επόμενη ημέρα;

Ο στόχος του Εθνικού Μετώπου ήταν να υπάρξει ένα αμιγώς Εθνικιστικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Ο δεύτερος στόχος ήταν η συσπείρωση ατόμων στο Εθνικό Μέτωπο με άλλη πολιτική προέλευση αλλά κοινό παρανομαστή τον Εθνικισμό. Και τους 2 αυτούς στόχους τους πετύχαμε. Από τις 26 Ιουνίου προχωρούμε στην ενδυνάμωση αυτής της συσπείρωσης με πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις. Για τις εκλογές τις αυτοδιοίκησης, για τις Ευρωεκλογές σε 1 έτος, αλλά κυρίως για μια δημιουργία εναλλακτικής πρότασης για την κοινωνία. Ενάντια στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, την αντικατάσταση πληθυσμού, το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας, τη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Πώς βλέπεις σήμερα τον εθνικιστικό χώρο και τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει;

Πολλές οι ελλείψεις. Πολλές οι παθογένειες. Έλλειψη προτάσεων, αρχηγισμός, προσωπολατρεία, ιδεολογική αγκυλώσεις στο παρελθόν και ναι, ο πολιτικαντισμός. Αυτά που, υποτίθεται κατηγορούμε, τα κάνουν χειρότερα κάποιοι και από το πιο αστικό κόμμα εξουσίας. Κλίκες, αυλές,  κόλακες και ναρκισσιστές. Αυτά όμως είναι αποτέλεσμα της έλλειψης εθνικιστικής παιδείας. Της λαγνείας προς μια θεσούλα στη Βουλή και τα μισθωτά παρελκόμενα της. Ναι, η Βουλή είναι όπλο, όχι αυτοσκοπός. Και το λέει αυτό κάποιος που πάντα ήταν υπέρ των πολιτικών λύσεων. Αλλά αυτή η λαγνεία προς την όποια θεσούλα, χωρίς κάποια προοπτική, είναι συνώνυμο με καταστροφή.

Ποιες οι προσωπικές σχέσεις με τον Ηλία Κασιδιάρη μετά την αποχώρηση σας από τον κοινό συνδυασμό;

Με τον Κασιδιάρη τελευταία φορά μίλησα τον Μάρτιο, όταν οι antifa προκάλεσαν ζημιές στο μαγαζί μου. Από τότε δεν είχα κάποια επικοινωνία και δεν νομίζω ότι θα είχαμε και κάτι ουσίας να πούμε. Αυτός έκανε τις επιλογές του, το Εθνικό Μέτωπο τις δικές του και όλοι κρινόμαστε από αυτές.

Πώς κρίνεις την κίνηση του να επιλέξει τον αντιεισαγγελέα να ηγηθεί του κόμματος που ο ίδιος ίδρυσε;

Σας είπα και πριν, ότι είχαμε προτείνει στους "Έλληνες", πολλές πολιτικές λύσεις. Προτίμησαν τη λύση ενός συνταξιούχου Εισαγγελέα και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Μπάχαλο και ιδρώτας μέχρι να εξηγήσουν στον κόσμο τους ότι το "διαμάντι της Δικαιοσύνης" ήταν τελικά ένας πύργος στην άμμο.

Πολλά δημοσιεύματα σε τοίχους του διαδικτύου στρέφονται ενάντια στα σημαίνοντα στελέχη του Εθνικού Μετώπου με ύβρεις και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τι απαντάς στους ανώνυμους υβριστές;

Δεν μπορώ να στερήσω από κάποιους το να βγάζουν τα ψυχολογικά τους στο διαδίκτυο. Θα μου πεις, οι ψυχολόγοι κλέφτες θα γίνουν; Όχι, αλλά ζούμε και μια οικονομική κρίση και οφείλουμε να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Επί της ουσίας: οποίος έχει στοιχεία για κάτι ας τα φέρει στη δημοσιότητα. Αλλιώτικα, πάγια θέση μου είναι ότι η λάσπη γυρνάει σε αυτόν που τη ρίχνει.

Τελικά οι όποιες προεκλογικές κινήσεις των εθνικιστικών κομμάτων σχεδιάστηκαν με προχειρότητα λόγω των τροπολογιών του Βορίδη;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δείξει από την αρχή τις προθέσεις της. Η πρώτη τροπολογία υπήρχε από το 2021. Η προχειρότητα υπήρξε στο να βλέπεις το παγόβουνο και να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αυτό είναι και προχειρότητα και στρουθοκαμηλισμός. Αλλά ξέχασα, πάντα υπάρχουν λύσεις, από τον Λεβέντη σήμερα, τον Νικολόπουλο και τον Κανελλόπουλο τον Μάιο. Μέχρι και τις επόμενες εκλογές, κάτι άλλο θα έχει βρεθεί.  

Ποιοι οι στόχοι του κόμματος σας μετά τις εκλογές;

Τα είπαμε και πριν. Συσπείρωση με σοβαρούς συναγωνιστές που έχουν όρεξη για αγώνα και πολιτική δουλειά. Μακριά από ψώνια, wannabe σωτήρες, τοξικούς και λίγους ηθικά. Η ένταξη αυτή γίνεται ήδη και θα συνεχιστεί με συνέδριο, ομάδες μελέτης και κυρίως ... δράσεις.

Πώς πιστεύεις ότι θα βρει η 26η Ιουνίου τον εθνικιστικό χώρο; Κατακερματισμός, απογοήτευση ή έναρξη για κάτι καλύτερο;

Η διάρκεια είναι που ξεχωρίζει τον Εθνικιστή από τον όποιο γυρολόγο που ψάχνει να τρυπώσει σε μια θέση. Στις 26 Ιουνίου θα δούμε ποιος θα είναι στις επάλξεις και ποιος θα μαζεύει τα συντρίμμια των φιλοδοξιών του ή των φιλοδοξιών που κάποιοι του έμαθαν να έχει.

Πώς βλέπεις την κίνηση του Εμφετζιόγλου και των λοιπών προσώπων που κατεβαίνουν σε κοινό συνδυασμό;

Με ανόμοια υλικά, φτιάχνεις σαλάτα, όχι πολιτική παράταξη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσπάθεια ποτέ δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα, εξαρχής ήταν μια κίνηση του στυλ "όλοι οι καλοί χωράνε". 

Τέλος ένα μήνυμα σου για τους φίλους αλλά και για τους εχθρούς της κίνησης σας.

Ας κλείσουμε λαϊκά, με Νότη: "όσο υπάρχουν λύκοι, θα υπάρχουν πρόβατα". Ας διαλέξει ο καθένας τον ρόλο του.