Ευρωπαϊκές Ελίτ: μια ανανεωμένη θέληση για ισχύ;

One Star to rule them all,

    One Star to find them,

    One Star to bring them all,

    And in the darkness bind them.

    Ένα αστέρι για να τους διοικήσει όλους,

    Ένα αστέρι για να τους βρει,

    Ένα αστέρι για να τους φέρει όλους,

    Και μέσα στο σκοτάδι να τους δεσμεύει.

(Κατά το “One Ring to rule them all, One Ring to find them, / One Ring to bring them all and in the darkness bind them / In the Land of Mordor where the Shadows lie”, από τον  Άρχοντα των Δακτυλιδιών του J. R. R. Tolkien). 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Για να δούμε ξεκινώντας  λίγο με την σειρά κάποια γεγονότα...

Σεπτέμβριος 2019 και η Ursula con der Leyen (πρόεδρος της Κομισιόν), δήλωνε: «Πρέπει να είμαστε περήφανοι του ευρωπαικού τρόπου ζωής, σε όλες τις μορφές του και τις διαστάσεις και θα πρέπει να τον διατηρήσουμε, προστατεύσουμε και καλιεργήσουμε».

Νοέμβριος 2019, σε μια συνέντευξη του ο Μακρόν χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ «κλινικά νεκρό»και προειδοποιεί: «Υπάρχει ένας συγκεκριμένος κίνδυνος ότι μακροπρόθεσμα θα εξαφανιστούμε από γεωπολιτική άποψη  και ότι δεν θα είμαστε πλέον κυρίαρχοι του πεπρωμένου μας».

Φεβρουάριος 2020 και στην παγκόσμια διάσκεψη ασφαλείας  στο Μόναχο, ο Μακρόν λέει: «Έχουμε ανάγκη μια ευρωπαϊκή στρατηγική η οποία είναι εκείνη που θα μας  αναβιώσει σαν ισχύ στρατηγική και πολιτική.Οραματίζομαι μια Ευρώπη πολύ πιο κυρίαρχη, ενωμένη, δημοκρατική. Μέσα σε 10 χρόνια βλέπω μια Ευρώπη η οποία  θα έχει κατασκευάσει τα εργαλεία για την ανέγερση της τεχνολογικής, ασφάλειας και αμυντικής κυριαρχίας της».

Απρίλιος 2020 το Ινστιτούτο της Γαλλικής Άμυνας, «Cercle de réflexion interarmées», εκδίδει ένα έγγραφο με το οποίο προβληματίζεται για το μέλλον του ΝΑΤΟ και αναρωτιέται αν συμφέρει να ακολουθήσουμε τις ΗΠΑ στις στρατιωτικές της στρατηγικές.

Μάιος 2020 και η Μέρκελ δηλώνει ότι δεν θα παραβρεθεί η ίδια στην επόμενη συνάντηση των G7 στην Ουάσινγκτον.

Ιούνιος 2020 και σε «αντίποινα» εναντίον της Μέρκελ, οι ΗΠΑ ανακαλούν 9.500 Αμερικανούς στρατιώτες από τη Γερμανία, μειώνοντας την παρουσία τους κατά σχεδόν το ένα τρίτο. Καθορίζει επίσης ανώτατο όριο 25.000 ανδρών που μπορούν να τοποθετηθούν στην εθνική επικράτεια του Βερολίνου. Τώρα το όριο είναι 52.000 στρατιώτες και επομένως η συνολική μείωση υπερβαίνει το 50% του συνόλου.

Ιούνιος 2020 και η Μέρκελ διαλέγει ως σλόγκαν για την ευρωπαϊκή προεδρία της Γερμανίας το: «ας κάνουμε την Ευρώπη ξανά μεγάλη».

Τέλος πάντων τι ακριβώς συμβαίνει τελικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχει ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Όταν υπάρχουν αμερικανοί πρόεδροι «άσχημοι, βρώμικοι και κακοί» συμβαίνει να ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ των δυο ηπείρων, ενώ όταν στον Λευκό Οίκο, κάθονται πρόεδροι όμορφοι και δημοκρατικοί, η ψαλίδα κλείνει! Είχε γίνει κάποτε και με τον Μπους και τους πολέμους του στην μέση ανατολή. Μόνο που εκείνη την εποχή τα αντίμετρα της Ευρώπης δεν ήταν τα αναμενόμενα. Αυτό που συζητείται τους τελευταίους μήνες είναι κάτι που ξεπερνά τον Τραμπ: η αμφισβήτηση του ΝΑΤΟ δεν αποτελεί πρόκληση για μια κυβέρνηση, αλλά για μια δεκαετή ηγεμονία.

Οι αμφιβολίες για τους πρωταγωνιστές αυτών των ενδείξεων της διπλωματικής εξέγερσης είναι κατανοητές: μήπως ο Γάλλος πρωτοπόρος των Ρότσιλντ και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες  ανακάλυψαν ότι είναι  μαθητές του Thiriart; Όχι βέβαια! Η ιστορία, ωστόσο, δεν ακολουθεί απαραίτητα την ώθηση των ιδεών. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι τα γεγονότα που σέρνουν τους άνδρες πέρα ​​από τα όρια των ιδεολογικών τους συνθηκών.

Για αρκετό καιρό τώρα, παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις, έπεισα τον εαυτό μου να αφιερώσει  προσοχή μόνο σε ό, τι κινείται στον κόσμο των ελίτ, σε εσωτερικές αντιφάσεις της εξουσίας,  παρά σε φανταστικές δυνάμεις και εξεγέρσεις φανταστικών ανθρώπων. Πιστεύω ότι οι πιο ενδιαφέροντες  μηχανισμοί για το μέλλον μας μπορουν να ξεκινήσουν μόνο σε αυτό το επίπεδο, ακόμη και αν δεν είναι εκεί που θα πρέπει αναγκαστικά να ολοκληρωθούν.

Ο Νίτσε έλεγε ότι «η Ευρώπη θα κατασκευαστεί μόνο στην άκρη του τάφου». Και είχε προειδοποίησε επίσης ότι η ένωση της Ευρώπης  θα κατασκευαζόταν κυρίως από οικονομική ανάγκη. Αυτή η ώρα έχει έρθει; Δύσκολο να πω. Αλλά οι χαρακιές, οι πληγές ανοίγουν. Ο αέρας είναι γεμάτος από πειρασμούς και απόπειρες.

Σε τελική ανάλυση, η γλώσσα δεν είναι ποτέ αθώα, ακόμα κι αν ο χρήστης μπορεί να είναι αθώος. Στην πολιτική υπάρχει μια περίεργη και αστεία γραμματική χάρη στην οποία οι λέξεις πυροδοτούν πράγματα που δεν είναι απαραίτητο να είχαν προβλεφθεί.  Επομένως ποιο είναι το όνομα της Ευρώπης; Στην καθημερινή γλώσσα, γνωρίζουμε, ότι "Ευρώπη" σημαίνει ένα τεταρτημόριο του κόσμου που θα ήθελε να απελευθερωθεί από την ιστορία και την ταυτότητα. Η ακρόπολη της πραγματοποιημένης παγκοσμιοποίησης.

Ωστόσο, το όνομα "Ευρώπη" εξακολουθεί να μην είναι αθώο. Ειδικά όταν προστίθενται και άλλοι όροι, όπως «δύναμη», «μεγάλη» ... Είναι κάτι που παραμένει στην άκρη της γλώσσας, που αιωρείται στον αέρα σαν ένα απειλητικό σύννεφο για μερικούς ή ως μια ακτίνα ηλιοφάνειας για άλλους, αλλά ωστόσο, ο καθένας αισθάνεται την παρουσία της!

Τι λείπει τότε; Λείπει ένα όραμα, αλλά  όχι μόνο με την πρακτική έννοια για την οποία λέμε για παράδειγμα  ότι ένας επιχειρηματίας, ένας πολιτικός ή ακόμη και ένας ποδοσφαιριστής έχουν ένα όραμα, δηλαδή, ξέρουν τι να κάνουν για να επιτύχουν έναν συγκεκριμένο στόχο, ώστε να  επιβιώνουν για ένα διάστημα. Όχι δεν είναι αυτό το όραμα, Λείπει το όραμα ακριβώς με την έννοια με την οποία λέμε: «Αλλά είσαι τρελός, έχεις οράματα».

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Γερμανός φιλόσοφος Peter Sloterdijk έδωσε διάλεξη με τίτλο: «Falls Europa erwacht. Gedanken zum Programm einer Weltmacht am Ende des Zeitalters ihrer politischen Absence». Δηλαδή : «Αν η Ευρώπη ξυπνήσει . Σκέψεις πάνω στο πρόγραμμα μιας παγκόσμιας δύναμης στο τέλος  της εποχής της πολιτικής της απουσίας». Εκεί ο Sloterdijk προκάλεσε ένα είδος «διαυγές ονείρου», ένα είδος αυτοεπιγνωστικού ευρωπαϊκού προφητισμού. Η ικανότητα να είμαστε οραματιστές, στην πραγματικότητα, αλλά συνειδητά.

Οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί, οι Ισλαμιστές έχουν το δικό τους όραμα, άμεσο και έμμεσο και δραστηριοποιούνται νευρικά από τις προφητείες τους. Τι γίνεται όμως με τους Ευρωπαίους; Οι Ευρωπαίοι πρέπει απλά και μόνο  να τολμήσουν να πουν το ανείπωτο που παραμένει στον αέρα και  στον οποίο υπάρχουν ακόμη ταμπού  που καίνε  και διάφορες ενοχές . Η περίμετρος κάθε πιθανής λογικής πολιτικής δράσης για το μέλλον σχεδιάζεται γύρω από αυτές τις συντεταγμένες. Υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει  μια πυξίδα για να προσανατολιστούμε, φυσικά.