Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;

του Σταύρου Λιμποβίση

Το αστικό κράτος της δεξιάς γνωρίζει καλά την συνταγή της πολιτικής εξόντωσης είτε δια του περιορισμού είτε δια του εισοδισμού. Διαχρονικό θύμα ή χρήσιμος μπαλαντέρ ανάλογα με την εποχή η άκρα δεξιά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από την εποχή του Λαμπράκη μέχρι την Αμφιάλη. Είτε ενδεδυμένοι την στολή των «Ταγμάτων Εφόδου» που αντί για μαχαίρια στα πεζοδρόμια «ακόνισαν» τελικά στο σύνολο τους τα επιδόματα των επιτροπών και τους κοινοβουλευτικούς μισθούς, είτε προσαρμοσμένοι εσχάτως στα ακριβά κουστούμια που θυμίζουν κολωνακιώτικη αισθητική, αδυνατούν να δουν τη φάκα του συστήματος που εκσυγχρονίζεται και αναδιπλώνεται συνεχώς έχοντας την χρήσιμη εμπειρία του παρελθόντος. 

Από την εποχή του ΙΔΕΑ όπου οι μάχιμοι αξιωματικοί αγνοούσαν πλήρως την δυναμική του Καραμανλισμού που έβρισκε δύναμη και κατευθυντήριες οδηγίες στις στοές της Αγγλίας μέχρι σήμερα που το περιβόητο «Εθνικό Κόμμα» θυμίζει την δυσοίωνη πορεία ενός άλλου εθνικού κόμματος της γνωστής ... ΕΠΕΝ. Κοινές λογικές και κοινές τακτικές, κοινός ο ομφάλιος λώρος με πρόσωπα που συνδέονται ή συνδέθηκαν στο παρελθόν με κορυφαίο υπουργό της ΝΔ, κοινή ξύλινη γλώσσα που δεν προσελκύει την νεολαία. Χωρίς να αμφισβητείται στο ελάχιστο το άδικο της δικαστικής απόφασης δεν μπορεί ουδείς που έχει το πολιτικό αισθητήριο να μην παρατηρήσει ότι στα ουσιώδη ζητήματα η άκρα δεξιά παραμένει ένας παρατηρητής και ποτέ ο πρωταγωνιστής. 

Με αφορμή την τελευταία συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη - δείτε εδώ - αναλογίζεται κανείς αν η «εθνική προσπάθεια» θα καταλήξει πάλι στον κάλαθο των πολιτικών απορριμμάτων αν όχι στην βιτρίνα τροπαίων της δεξιάς. Σημαντικό στοιχείο η παράλληλη προβολή στελέχους γνωστού συντηρητικού δικτύου. Τουτέστιν προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία η συνεχής ευνοϊκή αναφορά του έγκλειστου και ιδρυτού του κόμματος στην φιλικά προσκείμενη στον Διεθνή Σιωνισμό Τζόρτζια Μελόνι που είναι και υπέρ των υποχρεωτικών εμβολιασμών και συνηγορεί σήμερα στην συνέχιση της οικονομικής πολιτικής της Κομισιόν μέσω του στενού συνεργάτη  του Ντράγκι ενώ δεν πράττει τίποτα για τον εποικισμό. Προκαλεί τον γέλωτα για παράδειγμα η αδιανόητη απάντηση του ιδρυτή του ακροδεξιού κόμματος για το εθνικό νόμισμα όταν εθνική κυριαρχία χωρίς εθνικό νόμισμα δεν νοείται. Και για να μπούμε και στην ουσία εθνική κυριαρχία πρωτίστως σημαίνει έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος, για την οποία δεν έγινε καμιά αναφορά για το ποιος την διευθύνει από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα καθώς και η λειτουργία των γερμανικών τραπεζών που δίνουν τις εντολές. 

Όπως φυσικά δεν έγινε καμιά αναφορά στην ανάγκη για επιβολή της θανατικής ποινής στους εμπόρους ναρκωτικών και στους βιαστές - παιδεραστές. Όπως δεν γίνεται καμιά ουσιώδη ενέργεια διεργασία ομιλία ή εκδοτική προσπάθεια για το θέμα της κρατικής γενοκτονίας που συντελείται μέσω των αμβλώσεων ή για άλλα θέματα όπως η μετατροπή της ενδοχώρας σε πεδίο ασκήσεων του Ισραήλ. Και τι να πούμε άλλωστε για την απάντηση στο ερώτημα περί Ευρώπης λες και είναι θετική η συνεισφορά της τεκτονικής Ε.Ε. στα μείζονα προβλήματα από την εποχή της ένταξης μας με υπογραφή γνωστών σιωνιστών. Αυτά και άλλα πολλά περισσότερα που θυμίζουν την πορεία της ΕΠΕΝ που η ηγεσία της βρισκόταν στην φυλακή χωρίς να αντιδρά σε κρίσιμα ζητήματα, και μετά στράφηκε ακόμη και ενάντια στο ίδιο της το κόμμα ενώ οι ακροδεξιοί γυμνοσάλιαγκες αλώνιζαν στην Ευρώπη ή προσεταιρίζονταν δεξιούς πολιτικούς επί σειρά ετών. 

Μέσα από την φυλακή «αγαπητέ» Ηλία - στην οποία βρίσκεσαι και εσύ και οι άλλοι αδίκως λόγω της βλακείας σας να σπείρετε ρουπακιάδες και να θερίσετε φύσσες μπροστά στα μάτια του Σαμαρά - είστε εύκολος στόχος για τον αντιναβιτιστή γιο του αποστάτη. Είστε σαφώς ένα ακόμη κομματικό πείραμα και όχι κίνημα που στις δημοσκοπήσεις έχετε πράγματι σημαντικά ποσοστά εισόδου αλλά έχετε μικρές ρίζες στην εργατική τάξη στους ανέργους στους νεολαίους στους παππούδες και τις γιαγιάδες σε όλους όσους βιώνουν την ακρίβεια και την κοινωνική απειλή αυτές τις «τρίχες» όπως τις ονόμασε ο «Πατριάρχης». 

Μέσα από τα κάγκελα των φυλακών υψίστης ασφαλείας όσα βιβλία και αν γράψεις αν δεν δομήσεις με απλό λόγο την καθημερινή ιδεολογική πρακτική και στάση ζωής, αν δεν παραμερίσεις τους δεξιούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς εν αποστρατεία που σε έχουν ζώσει για τα καλά στα κλιμάκια ελέγχου, αν δεν παραμερίσεις τους «κουμπάρους» του Βορίδη και τα φιλαράκια του Άδωνη ή τους φιλοσιωνιστές διανοητές με τις γνωριμίες στο Τελ Αβίβ, αν δεν σηκώσεις το γάντι όχι μόνο σε θέματα της πολιτικής εξουσίας αλλά και της θρησκευτικής κρυφής εξουσίας που τρώει αμέριμνη το κρατικό χρήμα τότε είσαι χαμένος από χέρι. 

Το κίνημα που οραματίζονται σχεδόν όλοι είτε με χορηγία του Κωνσταντίνου Πλεύρη είτε με την χορηγία του Πούτιν ακόμη και των Καραμανλικών που εκδίδουν ακροδεξιές εφημερίδες και αντικομμουνιστικά βιβλία δεν μπορεί να είναι απλά «εθνικό» αλλά βαθιά αντικομφορμιστικό και εθνικιστικό. Δεν μπορεί απλά να μιλάει επιθετικά για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αλλά να τα καταδικάζει στην πράξη με ομιλίες διαφώτιση και λαϊκή παρέμβαση. Δεν μπορεί απλά να κάνει κάποιος λόγο για άμεσες εξορύξεις αλλά να δίνει στοιχεία με ποιους θα γίνει η εκμετάλλευση σε ποια ποσοστά με ποια τεχνογνωσία και με ποιες συνθήκες. Και κυρίως τι στάση θα κρατήσεις μετά από αυτή την κίνηση. Δεν μπορείς να νομίζεις ότι έχεις τον παλμό της κοινωνίας στα χέρια σου μέσα από ένα καρτοτηλέφωνο και να πράττεις με συνταγές του Μιχαλολιάκου. 

Η αντίσταση στο σύστημα μέσα από τον βούρκο του κοινοβουλευτισμού είναι το λιγότερο ανέφικτη αφού ούτε σε συνθήκες του ’33 ζούμε ούτε τα μέλη των «εθνικών» ή «τεταρτοαυγουστιανών» … κινημάτων διαθέτουν πρόσβαση σε ερπύστριες και δομές μάχης. Οι μόνες δομές μάχης που μπορείς να φτιάξεις είναι στην θέση της «Κιβωτού» την δική σου Κιβωτό (χωρίς τον Νώε) στην θέση της εχθρικής νομεκλατούρας τα δικά σου «κάστρα», στην θέση της εχθρικής μουσικής βιομηχανίας την δική σου μουσική, στην θέση της δημοσιογραφικής αλητείας τα δικά σου μέσα ενημέρωσης και άλλα πολλά που τα γνωρίζεις αλλά για τα οποία ουδέποτε έκανες κάποια αναφορά. Έτσι λοιπόν αν δεν έχεις ένα ράδιο και «κανάλια» επικοινωνίας όσο και αν τα στελέχη των «εθνικών κομμάτων» θεωρούν ότι με την Μελόνι και τον Ορμπάν έρχεται η «ανάταση» στην πραγματικότητα έρχεται η αποδοκιμασία ενός κουρασμένου εκλογικού σώματος που κάποτε πίστεψε σε μαυροφορεμένους τιμωρούς και είδε μια από τα ίδια. 

Κάθε προσπάθεια που σήμερα κραυγάζει για «πατρίδα» στην πράξη δρα ενάντια σε αυτή πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει, κάθε κίνηση που δεν έχει ιδεολογικό μετερίζι είναι βορά στην όρεξη της πλουτοκρατικής δεξιάς του Μητσοτάκη και του Σαμαρά, κάθε πολιτικός φορέας που δεν προβάλλει την αισθητική και την προστασία από τις απειλές είναι εύκολος στόχος για τον κάθε νεομαρξιστή κονδυλοφόρο. Μακριά από αυτούς που τάζουν «κινήματα» και ποτέ δεν μιλούν για εσωτερική ενότητα, μακριά από τους φθαρμένους πρώην κοινοβουλευτικούς που καταδέχονται να συνομιλούν με Σιωνιστές καπιταλιστές υποστηρικτές αμερικανικών κομμάτων και να ευλογούν την συνεργασία της αστικής τάξης για τους υδρογονάνθρακες σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Ισραήλ και Κύπρο. 

Μακριά από αυτούς τους γεωπολιτικούς αναλυτές με την αμφισβητήσιμη καταγωγή που απέναντι στο δίκαιο ενός λαού για αυτοάμυνα στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό μιλούν σήμερα για ουδετερότητα και ξεχνούν εύκολα τις παλαιότερες δηλώσεις. Για την άκρα δεξιά και το πολιτικό σύστημα ο Θεός είναι το χρήμα και ο χρυσός κανόνας, οι εντολές των πρεσβειών και οι εντολές του Γιαχβέ. Όσο και αν διακοσμήσουν τον λόγο τους με περικεφαλαίες και γαλανόλευκα τσιτάτα, όσο και αν διαβρώσουν τον εθνικιστικό λόγο με μισόλογα και ευχολόγια, όσο και αν χαλιναγωγήσουν το εκλογικό σώμα με προγραμματικές δηλώσεις και κοινοβουλευτικές προτάσεις, όλοι αυτοί παραμένουν δέσμιοι των καπιταλιστικών συμφερόντων των πολυεθνικών των δεξιών πολιτικών και του υπόκοσμου της αποικίας που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάς. 

Οι κυβιστήσεις και οι προσφορές θυσίας στον ναό των παγκόσμιων εξουσιαστών προκαλούν αναθυμιάσεις επικίνδυνες για αυτούς που πράττουν κοινοβουλευτικά και πάντα θεσμικά. Απέναντι στις παλινωδίες της άκρας δεξιάς κάποιοι έχουν την δύναμη να παραμείνουν δυνατοί και υγιείς χωρίς να καταδέχονται να γραφτούν τα ονόματα τους στις λίστες φίλων των πρεσβειών και των υπηρεσιών, κάποιοι αρνούνται να τείνουν χείρα φιλίας σε γενικούς γραμματείς αστικών κομμάτων της δεξιάς και σε υπουργούς που είναι σήμερα υπεύθυνοι στον τομέα της υγείας, κάποιοι διαγράφουν χωρίς δισταγμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμερίζοντας τα κανάλια εξουσίας και τα σκοτεινά συμφέροντα και προτιμούν τον δικό τους κώδικα τιμής, χωρίς να οραματίζονται λόγω της χρήσης των κοινοβουλευτικών ουσιών «ποτάμια» και «λάβες» της ακροδεξιάς που έρχονται αλλά ποτέ δεν έρχονται τελικά από το ‘74 και μετά …

Ο Δρόμος του «Kosher Εθνικισμού» προς την Σιωνιστική κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ή «facilis descensus averno»

Ο Troy Southgate για την Giorgia Meloni

Κάποιες ωμές σκέψεις για τις Ιταλικές εκλογές (γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)