του Kai Murros
Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.
Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και την διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.
Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.
Έχω ακούσει συχνά Φινλανδούς μετανάστες να λένε σε συνεντεύξεις πώς οι ΗΠΑ είναι ένα υπέροχο μέρος γιατί «μπορείς να τα καταφέρεις εδώ» και αναμφίβολα έχουν πετύχει πολύ καλύτερα στις ΗΠΑ από ό, τι θα είχαν ποτέ στη Φινλανδία. Ωστόσο, πρέπει να διαμαρτυρηθώ έντονα απέναντι σε τέτοιου είδους σκέψεις γιατί αφού έχετε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να τις θεωρήσετε ως σπίτι σας και όχι ως τόπο επιχείρησης. Τα πλεονεκτήματα της χώρας σας δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τις προοπτικές σας για οικονομική πρόοδο.
Και κάτι ακόμα. Πριν από λίγο καιρό άκουσα τον Πρόεδρο Ομπάμα να μιλάει σε απογοητευμένους Αμερικανούς για το πώς να αναζωογονήσει την οικονομία και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και τον θυμάμαι να χρησιμοποιεί την έκφραση «θέσεις εργασίας μεσαίας τάξης για Αμερικανούς μεσαίας τάξης». Η Μεσαία τάξη αυτό, η μεσαία τάξη το άλλο … Στην Αμερική όλοι φαίνεται να είναι της μεσαίας τάξης. Βρίσκω πολύ περίεργη αυτήν την υπερέμφαση στη μεσαία τάξη. Φαίνεται ότι στην Αμερική το να παραδεχτείτε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη σημαίνει να παραδεχτείτε μια σοβαρή κοινωνική αποτυχία στη ζωή.
Ωστόσο, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Διότι εάν αναγνωρίζετε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη, αναγνωρίζετε ότι τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τους καπιταλιστές - σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής.
Η μεσαία τάξη δεν μπορεί να το δει και δεν θα το δει αυτό. Η μεσαία τάξη πιστεύει ότι είναι ήδη πάνω από τον κοινωνικό αγώνα. Η μεσαία τάξη είναι σίγουρη, πάντα πηγαίνει κάπου, στην πορεία της για την κοινωνική ανέλιξη. Η μεσαία τάξη είναι πάντα περισσότερο από πρόθυμη να θυσιάσει την εργατική τάξη χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα της συνδέεται με τη μοίρα της εργατικής τάξης και ότι, τελικά, θα ενταχθεί στην εργατική τάξη στις ουρές του ψωμιού. Η μεσαία τάξη προσποιείται ότι είναι ανεκτική. Η μεσαία τάξη δεν σκέφτεται με φυλετικούς όρους επειδή πιστεύει ότι δεν χρειάζεται. Η πιο καταστροφική κοινωνική δύναμη σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία είναι η αβάσιμη αισιοδοξία της εγωιστικής μεσαίας τάξης. Η μεσαία τάξη - που αισθάνεται σίγουρη για την ανοδική της κοινωνική κινητικότητα - ταυτίζεται με τους πλούσιους.
Οι επιχειρηματικά προσανατολισμένοι στις μπίζνες άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται σαν τους πλούσιους πιστεύοντας ότι θα είναι κι αυτοί πλούσιοι μια μέρα - αυτός είναι τελικά ο αμερικανικός τρόπος.
Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν θα γίνουμε ποτέ πλούσιοι. Στην πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί ακόμη και η πρόσοψη της αξιοσέβαστης ύπαρξης της μεσαίας τάξης. Το πλεονέκτημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ότι έχουμε κόμματα της εργατικής τάξης και ταυτότητες εργατικής τάξης. Και ανεξάρτητα από το τι φαντασιώθηκαν ή θεώρησαν οι ριζοσπάστες μαρξιστές, οι εργατικές τάξεις στην Ευρώπη ήταν πάντα πρόθυμες να πολεμήσουν και να υποφέρουν για να υπερασπιστούν τα έθνη και την εθνική τους ταυτότητα.
Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση τόσο στο λευκό όσο και στην εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη μετά τη συντριβή της δεύτερης επανάστασης το 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - χρειάζεστε απολύτως και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές μπορούν μόνο να προδώσουν τους επαναστάτες στο τέλος.
Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής (παλαιότερα γνωστοί ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη. Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής πρέπει να μάθετε να καταλαβαίνετε ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπιστείτε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντα σας. Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθετε ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα, κάνετε τους εαυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσετε να κυνηγάτε τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψετε τη στενή προοπτική της μεσαίας τάξης. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να μάθετε να επικεντρώνετε στην αγάπη για το έδαφος σας και για τους φυλετικούς συγγενείς σας ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν ευκαιρίες για υλική πρόοδο.
Οι Πολωνοί και οι Ιρλανδοί, για παράδειγμα, είχαν μια ιδιαίτερα δύσκολη ιστορία και αμφιβάλλω ότι υπήρξε ποτέ κάτι σαν ένα πολωνικό όνειρο ή ένα ιρλανδικό όνειρο, κάτι που μπορεί να συγκριθεί με το αμερικανικό όνειρο. Οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί πιθανότατα ονειρεύονταν μόνο ότι οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους θα επιβιώσουν από την καταπίεση, την ξένη κατοχή και την φτώχεια. Αλλά έχουν κάνει αυτές οι τραγικές συνθήκες τους Ιρλανδούς ή τους Πολωνούς λιγότερο υπερήφανους για το έθνος τους; Πολύ μακριά από αυτό! Όσο πιο δύσκολες είναι οι εποχές, τόσο πιο πεισματάρηδες γίνονταν οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί και η ταυτότητα τους επιβίωνε πάντα.
Οι Γάλλοι κυβερνήθηκαν από καλούς και κακούς βασιλείς, από δικτάτορες και αυτοκράτορες. Κατά τη μακρά ιστορία της, η Γαλλία ηττήθηκε, δέχτηκε εισβολή και διαλύθηκε, αλλά στα μάτια των απλών Γάλλων - είτε πρόκειται για αγρότες, εργαζόμενους, διανοούμενους, καταστηματάρχες ή αριστοκράτες - η Γαλλία είναι αιώνια. Η Γαλλία υπήρχε ως αρχέγονη έννοια ήδη όταν οι ζωγράφοι των σπηλαίων του Λάσκα βούρτσισαν τους τοίχους με κόκκινη ώχρα για πρώτη φορά και θα υπάρξει πολύ μετά από εμάς.
Η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη δυστυχία και πόνο και το μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού, η αγροτιά, ήταν συχνά βασανισμένο. Και παρόλα αυτά, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα έχει αντιμετωπιστεί ο ρωσικός λαός από το ίδιο τους το κράτος, η ίδια η Ρωσία είναι μια βαθιά πνευματική εμπειρία για τον λαό της. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, είναι πάντα σαφές ότι για τον ρωσικό λαό η Ρωσία έρχεται πρώτη, χωρίς την Ρωσία δεν υπάρχει τίποτα.
Τώρα οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει επίσης να μάθουν να σκέφτονται με το αίμα και το χώμα, να μεγαλώνουν τις ρίζες τους και να αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν μια αρχαία φυλή. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να ξεχάσουν όλες αυτές τις ανοησίες του να είσαι έθνος μεταναστών - εφ 'όσον ψαρώνεις με αυτά τα σκουπίδια, δίνεις στην ελίτ σου λευκή επιταγή για την εθνοτική μηχανική, η οποία στο τέλος, όπως γνωρίζετε, στοχεύει μόνο να σε ξεφορτωθεί.
Για πολύ καιρό η εθνικότητα θεωρήθηκε ως προνόμιο των μειονοτήτων και οι λευκοί θεωρούνταν ως το μαλακό έδαφος επάνω στο οποίο ανθίζουν οι μειονότητες. Οι λευκοί πρέπει τώρα να ανακτήσουν την εθνικότητα τους, αλλά πώς μπορείτε να ανακτήσετε μια εθνικότητα, αν δεν σκέπτεστε καν με εθνικούς όρους;
Η ταυτότητα ενός έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - βασίζεται πάντα στον φυσικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και την οικεία σχέση τους με τη γη. Οι πολιτικές αφαιρέσεις, στο τέλος, είναι δευτερεύουσες. Η Γαλλία υπήρχε ήδη πολύ καιρό πριν κανείς είχε προφέρει ακόμη και τις λέξεις Liberte, Egalite, Fraternite και αναμφίβολα θα υπάρχει πολύ αφότου αυτές οι λέξεις δεν έχουν πέσει σε αχρηστία ή θα έχουν αλλοιωθεί πέραν τού να γίνονται κατανοητές.
Και ακόμη όσο κι αν εκτιμώ τις πεμπτουσιακά αμερικανικές αξίες, όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, πρέπει ακόμη να πω ότι συχνά τις βρίσκω περισσότερο σαν μια φιλοσοφική υπόθεση σε σύγκριση με τους φυσικούς δεσμούς του αίματος και του εδάφους. Έννοιες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία ενδέχεται, με την πάροδο του χρόνου, να εκφυλιστούν σε κενά κλισέ, τα οποία στην πραγματικότητα λειτουργούν μόνο ως καμουφλάζ για να κρύψουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ελεύθεροι και δεν έχουν λόγο για τον τρόπο λειτουργίας της χώρας τους. Αλλά η γη και οι άνθρωποι είναι πραγματικοί - πάντα.
«Η κύρια δουλειά του αμερικανικού λαού είναι η μπίζνες» είναι ένα επικίνδυνο ρητό γιατί υπονοεί ότι δεν μιλάμε για ένα έθνος - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - αλλά για ένα εμπορικό πόστο. Η υψηλότερη αξία πρέπει επομένως να δίνεται πάντα στην επιβίωση της εθνοτικής σας κοινότητας, των φυλετικών συγγενών σας και στη διατήρηση της επιμέλειας της γης, ώστε να μπορείτε, με την πάροδο του χρόνου, να το μεταβιβάσετε στην επόμενη γενιά των δικών σας ανθρώπων.
Με άλλα λόγια, οι σκληροί ατομικιστές πρέπει τώρα τελικά να ενωθούν και να σχηματίσουν μια πραγματικά εθνική κοινότητα - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης … ας το ονομάσουμε Volksgemeinschaft - αλλιώς οι λευκοί άνθρωποι της Αμερικής δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν.
Μια απόλυτη προϋπόθεση για την επιβίωση των λευκών στην Αμερική είναι ότι η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Θα πρέπει να χωριστεί σε μικρότερες περιφερειακές μονάδες με ισχυρή εθνοτική, κοινωνική και ηθική συνοχή και ένα πολιτικό σύστημα που αντικατοπτρίζει τις τοπικές ανάγκες και είναι πραγματικά υπόλογο στους ψηφοφόρους. - Με άλλα λόγια: έθνη με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης.
Διότι είναι ένας σιδερένιος νόμος της ιστορίας το ότι τελικά οι αυτοκρατορίες στρέφονται εναντίον των ανθρώπων που τις δημιούργησαν. Όλες οι αυτοκρατορίες καταστρέφονται καθώς ο πλούτος και η δύναμη αρχίζουν να περιορίζονται σε έναν ολοένα και μικρότερο κύκλο της ελίτ. Αλαζονική και απομονωμένη, η ελίτ αντιμετωπίζει τους απλούς πολίτες της αυτοκρατορίας ως σκλάβους και πιθανούς εχθρούς. Αξιοποιώντας την δύναμη της αυτοκρατορίας, η ελίτ γίνεται όλο και πλουσιότερη. Η ελίτ είναι πόρνη - τα μέλη της ελίτ πωλούν την πολιτική τους επιρροή στην αυτοκρατορία στον υψηλότερο πλειοδότη - και τελικά όλα είναι προς πώληση.
Καθώς η δύναμη της αυτοκρατορίας μεγαλώνει η δύναμη της ελίτ μεγαλώνει μαζί της και τελικά η αυτοκρατορική ελίτ μπορεί να ασκήσει παγκόσμια επιρροή. Ως αποτέλεσμα, η ελίτ απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τους φυλετικούς της συγγενείς και υιοθετεί μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα. Και όταν η αυτοκρατορία φτάσει στο αποκορύφωμά της, αυτή η μεταμόρφωση είναι επίσης πλήρης - η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι και η νέα λαμπρή κοσμοπολίτικη ελίτ, με τη βοήθεια ξένων και εγχώριων παρασίτων, κηρύττει έναν ανελέητο κοινωνικό πόλεμο εναντίον του λαού της.
Έτσι, κάθε αυτοκρατορία είναι βασικά ελαττωματική και η πρωτεύουσα της διεφθαρμένη. Και δεν μπορείτε να το διορθώσετε, γιατί δεν μπορείτε ποτέ να διορθώσετε μια αυτοκρατορία που αποσυντίθεται, η αυτοκρατορία μπορεί να πέσει μόνο όταν έρθει η ώρα. Δεν μπορείτε να διορθώσετε την αυτοκρατορία στέλνοντας καλούς και ειλικρινείς άντρες στην πρωτεύουσα, επειδή η απλή λογική του συστήματος καταστρέφει όλους στην πορεία. Αυτό δεν είναι ο κ. Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσιγκτον επειδή δεν μπορείτε να λειτουργήσετε μέσα στο σύστημα, εκτός κι αν εκπορνευτείτε και εσείς, δεν μπορείτε να φέρετε ακεραιότητα και ειλικρίνεια σε ένα σύστημα, το οποίο στην πραγματικότητα, είναι ένα πραγματικό πορνείο.
Εάν μια έδρα στο συνέδριο κοστίζει για έναν υποψήφιο δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, πώς τότε θα μπορούσε η πολιτική να είναι κάτι άλλο εκτός από προέκταση των μπίζνες; Και καθώς όλο και περισσότερη ισχύς ελκύεται στην πρωτεύουσα, τόσο πιο ζωτικής σημασίας γίνεται για την Εταιρική Αμερική να διασφαλίσει τα συμφέροντα της καταστρέφοντας αυτήν την έδρα εξουσίας. Όσο πιο ικανοποιημένες είναι οι ανάγκες της καπιταλιστικής ταξικής κυβέρνησης, τόσο περισσότερη δύναμη θα της δοθεί - έτσι ο φαύλος κύκλος είναι έτοιμος. Επομένως, είναι ξεκάθαρο: η αυτοκρατορία και το σύστημα της πρέπει να φύγουν!
Είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ ενός πραγματικού έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - και της αυτοκρατορίας επειδή η αυτοκρατορία και το έθνος δεν μπορούν ποτέ να είναι εναλλάξιμα. Η Αυτοκρατορία δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει ένα έθνος - μόνο μια κοροϊδία, μια καρικατούρα εκδοχή ενός έθνους - και όλη η δόξα και η λατρεία και τα επιβλητικά κτίρια είναι εκεί μόνο για να κρύψουν αυτό το γεγονός. Ένα επιχειρηματικό και επιθετικό έθνος μπορεί να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, αλλά μόλις χτιστεί η αυτοκρατορία στρέφεται εναντίον του έθνους που την έχτισε.
Οι αυτοκρατορίες δεν δημιουργούν έθνη. Οι αυτοκρατορίες διαφθείρουν, εκφυλίζουν και διαστρέφουν τα έθνη. Όλες οι αυτοκρατορίες τελειώνουν τις μέρες τους εθνοτικά κούφιες. Ο χειρότερος εχθρός οποιασδήποτε αυτοκρατορίας είναι οι πολίτες της που αμφισβητούν τη δύναμη της αυτοκρατορικής ελίτ. Επομένως μια αυτοκρατορία που πεθαίνει και η φοβερή ελίτ της είναι πάντα πρόθυμη να καταφύγει σε μαζική βία εναντίον των πολιτών της αυτοκρατορίας για να τους μετατρέψει σε σκλάβους.
Οι Αμερικανοί πάντοτε αγωνίστηκαν για να διατηρήσουν την προσωπική τους ελευθερία ενάντια στην κυβερνητική εισβολή, αλλά έτσι γίνονται σκλάβοι του καπιταλισμού, σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής. Κατά ειρωνικό τρόπο, ως Εταιρική Αμερική θεώρησε ότι η κυβέρνηση και το σύστημα επιβολής του νόμου είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την επιβολή της βούλησης της στον αμερικανικό λαό και έκτοτε οι δυνάμεις της αυξάνονται.
Η κυβέρνηση είναι αδύναμη μόνο σε σχέση με την εταιρική Αμερική, αλλά όσον αφορά τους απλούς λευκούς, η κυβέρνηση έχει γίνει απολύτως ολοκληρωτική. Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε απόλυτη ελευθερία από μόνη της, θεωρούσε την κυβέρνηση ως εχθρό και ήθελε να είναι αδύναμη (η μεσαία τάξη το υποστήριξε ολόψυχα). Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε να υποδουλώσει τους απλούς Αμερικανούς συνειδητοποίησε ότι η κυβέρνηση ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο ως προς αυτό και στο εξής.
Η εταιρική Αμερική άρχισε να υποστηρίζει την μεγάλη κυβέρνηση (αυτό δεν το πήρε χαμπάρι η μεσαία τάξη). Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι κανείς δεν θέλει τη μεγάλη κυβέρνηση να ρυθμίζει τη ζωή των απλών Αμερικανών, αλλά όταν αυτό γίνεται πονηρά και κρυφά και μέσω διαμεσολαβητών από την Εταιρική Αμερική, οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το παρατηρούν ή να νοιάζονται.
Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι εάν η μεγάλη κυβέρνηση ρυθμίζει τις επιχειρήσεις - κωδικός λέξης για την εταιρική Αμερική - αυτό θα οδηγήσει τελικά σε καταστροφή, αλλά όταν αποδειχθεί ότι στην πραγματικότητα η Εταιρική Αμερική ρυθμίζει τις μεγάλες κυβερνήσεις οι άνθρωποι δεν βλέπουν την επικείμενη καταστροφή. Οι άνθρωποι απαιτούν ελευθερία για την αγορά - και πάλι κωδικός λέξης για την Εταιρική Αμερική - πιστεύοντας ότι η προσωπική τους ελευθερία εξαρτάται επίσης από αυτήν. Ωστόσο, όταν απελευθερώνεται η εξουσία των εταιρειών, τα δικαιώματα του κάθε πολίτη μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Γιατί λοιπόν η μεσαία τάξη, στην αναζήτηση της ελευθερίας, προδίδεται τόσο πικρά από την Εταιρική Αμερική; Πρώτον, η μεσαία τάξη συγχέει την ελευθερία των εταιρειών με την προσωπική ελευθερία του ατόμου. Δεύτερον, η μεσαία τάξη δεν καταλαβαίνει ότι η εταιρική Αμερική, στο τέλος, δεν θέλει καν τις ελεύθερες αγορές αλλά ακριβώς το αντίθετο - επιδιώκει τον έλεγχο της αγοράς και του μεμονωμένου καταναλωτή.
Κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται στην ελεύθερη αγορά χαιρετίζει τις ευκαιρίες που προσφέρει η ελεύθερη και ορθολογική ανταλλαγή προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτό που επιδιώκει τελικά κάθε εταιρεία είναι να εξαλείψει τον ανταγωνισμό προκειμένου να μονοπωλήσει και να ελέγξει την αγορά και με αυτόν τον τρόπο να μεγιστοποιήσει το περιθώριο κέρδους.
Εκείνοι που λένε ότι καλωσορίζουν το ανταγωνισμό λένε απλά ψέματα. Γιατί για τον καπιταλιστή διακυβεύονται πάντα παρά πολλά για να τα αφήσει μόνα τους στις ιδιοτροπίες της αγοράς, επομένως απαιτείται πολιτική μόχλευση για την προστασία του επενδυμένου κεφαλαίου.
Τελικά, όλοι οι καπιταλιστές θέλουν να γίνουν φεουδαρχικοί αφέντες - για να ελέγχουν την αγορά και τους καταναλωτές χωρίς περιορισμό, εν συντομία - να καταργήσουν την ελεύθερη αγορά. Ο φεουδαρχισμός είναι η υψηλότερη μορφή καπιταλισμού και είναι το αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης - ένα ενδεικτικό σημάδι αυτής της εξέλιξης είναι το τέλος της κοινωνικής κινητικότητας.
Η Εταιρική Αμερική και η μεγάλη κυβέρνηση συμβαδίζουν, δεν μπορείτε να έχετε το ένα χωρίς το άλλο, γιατί αυτή είναι η ίδια η ιδέα της αυτοκρατορίας. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών η ελευθερία έχει γίνει μια ψευδαίσθηση και όσο οι λευκοί Αμερικανοί πιστεύουν σε αυτήν την ψευδαίσθηση την πατάνε.
Πολύ συχνά ελευθερία σημαίνει ελευθερία να είσαι φτωχός, ελευθερία να πεινάς, ελευθερία να είσαι χωρίς σωστή δουλειά, ελευθερία να είσαι χωρίς ένα αξιοπρεπές σπίτι αλλά εξακολουθεί να φαίνεται, σε έναν ξένο τουλάχιστον, ότι όσο οι Αμερικανοί έχουν ακόμα την ελευθερία να ονειρεύονται, ελευθερία να είναι αισιόδοξοι και ελευθερία να έχουν αυτοπεποίθηση θα τα καταφέρνουν.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σκεφτώ ότι μερικές φορές η ψευδαίσθηση της ελευθερίας είναι ο πιο σκληρός δουλέμπορος. Γνωρίζω ότι ως ξένος δεν θα έπρεπε να προσπαθώ να αναλύσω την Αμερική, αλλά επειδή ο αμερικανικός πολιτισμός έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον σύγχρονο κόσμο, ένιωσα υποχρεωμένος τουλάχιστον να το δοκιμάσω. Και έχω την αίσθηση ότι οι λευκοί στην Αμερική πρέπει επίσης να δώσουν προσοχή σε αυτά τα θέματα τώρα όπως και η ανάπτυξη τελείωσε και με το πέρασμα της έχει κλείσει τη δεύτερη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας.
-wzor.jpg)
