Το έθνος σε έκλειψη, οι εκλογές σε συνέχεια.

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Οι εκλογές σύμφωνα με την φιλελεύθερη λογική της Γαλλικής επανάστασης είναι η επιλογή του λαού για τους αντιπροσώπους του οι οποίοι δηλώνουν την κυριαρχία του. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Την απάντηση την είχε δώσει ο Μ. Καραγάτσης όπου είχε γράψει πως ''η αθηναϊκή δημοκρατία στην πραγματικότητα ήταν μια κοινότητα ολιγάριθμη η οποία ηγεμόνευε  περισσότερους από αυτούς για τους οποίους λειτουργούσε''. Τον Καραγάτση έρχεται να τον επιβεβαιώσει η ίδια η ιστορία διότι ο Περικλής ο αλκμεωνίδης πολιτικός και θεμελιωτής της αθηναϊκής δημοκρατίας όταν κατάλαβε πως η αριστοκρατική Σάμος αποτελεί τροχοπέδη για τα σχέδια της Αθήνας στο Αιγαίο τότε την κατέλαβε επιβάλλοντας δημοκρατικό πολίτευμα με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των ναυπηγείων της Σάμου.

Η ίδια αυτή ολοκληρωτική δικτατορία του ασυνείδητου που λέγεται δημοκρατία ήταν αυτή που νομιμοποίησε πάμπολλες φορές εθνικές τραγωδίες όπως αυτή της Κύπρου όπου η Γ' Ελληνική Δημοκρατία στήθηκε πάνω στο αίμα της νήσου αφού πρώτα ο κίναιδος Καραμανλής αποποιήθηκε των ευθυνών του σαν πρωθυπουργός της Ελλάδος αντί το ελληνικό κράτος μέσω του στρατού να πολεμήσει για την Κύπρο. Αλλά μάλλον η δημοκρατία ήταν πιο σημαντική από την άμυνα του νησιού όπου πριν μερικά χρόνια από την κυπριακή τραγωδία οι Κύπριοι πατριώτες της ΕΟΚΑ έδιναν το αίμα τους για την Ένωση.

Όπως υποστήριζε και ο Ιούλιος Έβολα ''η δημοκρατία αποτελεί πολίτευμα μη αρίστων άρα δεν μπορεί να διαχειριστεί ζητήματα τα οποία απαιτούν πνευματική ευγένεια''. Μια δημοκρατία που υπακούει στα κελεύσματα του όχλου, διότι σε αυτόν βασίζεται προκειμένου να συνεχίσει η τοκογλυφική ηγεμονία, είναι αδιανόητο να φυλάξει κάποια γενικά συμφέροντα τα οποία αποτελούν το βασικό κριτήριο της ελευθερίας σύμφωνα με την Μπερκιανή έννοια και όχι την φαινομενική της Γαλλικής επανάστασης.

Στην καθ'ημάς πραγματικότητα η αστική δημοκρατία βρίσκεται στο ξόδι και συν τοις άλλοις συνοδεύεται από την γενική παρακμή της Δύσης η οποία έχει ως μοναδική άμυνα τον θετικισμό που της διαθέτει ο πολιτισμός της. Αυτόν τον πολιτισμό τον οποίο εκπροσωπεί την σήμερον ημέρα στην Ευρώπη του νέοφιλελευθερισμού ο εθνικισμός, παρόλα αυτά διώκεται από το αστικό σύστημα διότι θέτει ζητήματα κυριαρχίας στους λαούς της Ευρώπης οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν ποικιλία γλωσσική όμως έχουν κοινή καταγωγή και πολιτισμό και αυτό τους ενώνει. Ο φιλελευθερισμός λοιπόν που υπακούει στο διεθνές κεφάλαιο δεν διστάζει να θέσει ακόμα και εκτός νόμου ταυτοτικά κινήματα όπως έκανε ο Μακρόν στην Γαλλία με την "Γενιά της ταυτότητας" και το Action Francaise συνδέοντας το με την τρομοκρατία.

Άρα σε μια δημοκρατία όπου αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες τους εθνικιστές, ταυτοτιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες τότε οι προηγούμενοι δεν έχουν κανένα όφελος από αυτή διότι τους έχει οριοθετήσει ως εχθρούς της οπότε μια συμμετοχή στην γιορτή του όχλου αποτελεί άλλη μια χαμένη μάχη. Η σύγχρονη μάχη του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να είναι πρωτίστως επαναστατική και κατ'επεκταση πολιτική υπό την εκλογική έννοια, διότι όταν δεν φτιάχνεις επαναστατική εθνική συνείδηση στους οπαδούς σου τότε πρέπει να περιμένεις πως απευθύνεσαι σε ευμετάβλητο εκλογικό σώμα που θα συμβιβαστεί με ημίμετρα.

Όπως έγραφε και ο Ντομινίκ Βεννέρ στο ιδεολογικό του μανιφέστο ''Για μια θετική κριτική, καμία ενότητα με άτομα του καθεστώτος! Πρέπει να τους καταγγέλλουμε με σθένος. Με αυτό τον τρόπο, οι μάζες θα σταματήσουν να γίνονται αντικείμενο παραπλάνησης, οι υποστηρικτές θα χάσουν την φυσική αφέλεια τους και θα γίνουν εκπαιδευμένοι αγωνιστές''. Ο σύγχρονος αγωνιστής πρέπει να αποκτήσει κινηματική συνείδηση και πάνω από όλα πολιτική οξυδέρκεια ούτως ώστε να έχει έναν ρεαλιστικό ρομαντισμό ο οποίος δεν θα γίνεται υποχείριο του κάθε εθνικόφρονα που τοποθετείται από το καθεστώς προκειμένου να καταστείλει την εθνική αντίδραση.

Επίσης η προπαγάνδα της εθνικιστικής ιδέας πρέπει να είναι το δόρυ του εθνικού αγωνιστή και να μην μένει αδρανής απέναντι στον ανήθικο πόλεμο του καθεστώτος και όπως θα έλεγε και ο  Ντομινίκ Βεννέρ ''το να δρας στον λαό δεν είναι προνόμιο των κομμουνιστών'' οι οποίοι κατά Νίκολα Γκομέζ Νταβίλα είναι συνυφασμένοι με την πορνογραφία στον σύγχρονο κόσμο.