Απόσπασμα από μία συνέντευξη του Franco Freda στον Τζιανκάρλο Περτέγκο για την Corriere della Sera.

 

«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»

«Η ίδια η δικαιοσύνη δεν είναι παρά μία αποκρυστάλλωση στους νομικούς κώδικες των ιδεών που κυριαρχούν μέσα στην αστική κοινωνία, των ιδεών της αλαζονικής τάξης που είναι η αστική τάξη. Οποιαδήποτε λανθασμένη νότα, οποιαδήποτε δυσλειτουργία του συστήματος αποδίδεται από αυτό σε δολιοφθορά που διαπράττουν οι εχθροί του συστήματος, οι σπάνιοι άνθρωποι για τους οποίους η τάξη δεν είναι είδωλο προς λατρεία, για τους οποίους ο νομικός εξαγνισμός αντιπροσωπεύει μόνο μία βαθιά και εξευτελιστική αδικία»

Franco Freda

Μετάφραση: Μαυρομετωπίτης

«Θες να με καταλάβεις; Να με καταλάβεις ή να με "αρπάξεις"; Θέλω πολύ να αποφύγω αυτόν τον ισχυρισμό σου, ότι θες να επιθεωρήσεις την ψυχή μου, να την αποκλείσεις δηλαδή από αυτόν τον τελευταίο χώρο υπολειπόμενης κυριαρχίας που της απομένει. Να σου θυμίσω ότι είμαι ζώο (και μάλιστα χορτοφάγο...) ζώο σε αιχμαλωσία από το 1971 και αρά γκρινιάρικο και προπάντων απρόθυμο να εμπιστευτεί αγνώστους, πολύ περισσότερο δημοσιογράφους ... 

Αλλά εφόσον καταφέρατε να κερδίσετε την καλοσύνη των υπερασπιστών μου, στους οποίους πραγματικά δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα, (γιατί παρότι διαφοροποιούνται ή στέκονται εχθρικά προς τις ιδέες μου με στηρίζουν) πρέπει να συναινέσω στην περιέργεια σας ...

Δεν βάζω καμία ποιοτική διαφορά μεταξύ του πολιτικού μου προσώπου και του αδίκως κατηγορούμενου προσώπου μου: υποδεικνύουν δύο λειτουργίες που εκτελώ, εκ των οποίων η δεύτερη είναι κλάσμα της πρώτης και υποδεέστερη εν σχέση με την πρώτη. Ωστόσο τίποτα από τα δύο δεν μου δημιουργεί "ανησυχίες" όπως λες. 

Ακόμη και η φυλακή, ακόμη και το κλουβί ενός Κακουργιοδικείου σηματοδοτούν τις γραμμές ενός ιδανικού «μετώπου», όπου ένας πολιτικός στρατιώτης στέκεται - στο πιο ανθρωπίνως υπεύθυνο βαθμό και αποκομμένος από φόβους δυσάρεστων γεγονότων - σεβόμενος το καθήκον του: την κλήση του να προστατεύσει όχι την δική του ατομική εικόνα αλλά την εικόνα του κόσμου και της ζωής που αντανακλά η συμπεριφορά του.

Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της ευλογίας και της κατάρας ... Με άλλα λόγια πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα όχημα δυνάμεων που υπερβαίνουν την φυσιοψυχική ατομικότητα και ότι αυτές οι επιρροές (που μπορούν να οριστούν ως «μεταφυσικές» ή «πνευματικές») υποδηλώνουν την ύπαρξη του, είτε έχει επίγνωση αυτών είτε όχι. 

Μάλιστα ο βαθμός ελευθερίας του ανθρώπου προέρχεται από τον βαθμό συνειδητοποίησης με τον οποίον αντανακλά αυτές τις δυνάμεις. Μεταφρασμένες σε ηθικούς όρους, αυτές οι οντότητες διέπουν τις ενέργειες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως δυνάμεις του Καλού ή δυνάμεις του Κακού.

Πιστεύω ότι ο Ιμάμ Χομεϊνί ενσαρκώνει, σε αυτό το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, μία φωτεινή δύναμη του Καλού και ότι η ευλογία του που δόθηκε στους Ευρωπαίους, μέσω του πολιτιστικού του έργου, συμβάλει στην καταπολέμηση του Κακού και αποτελεί αναγνώριση της εγκυρότητας των προσανατολισμών μας.

Δεν χτυπήσαμε καμία πόρτα! Ανοίξαμε μόνο την πόρτα που εδώ και χρόνια μας έχει εισάγει στην απόρριψη του σύγχρονου υλισμού και στις πιο διαβολικές του εκδηλώσεις: τον καπιταλισμό και τον μαρξιστικό σοσιαλισμό! Και έχουμε δείξει συμπάθεια και μερικές φορές ενθουσιασμό για τις εμπειρίες και τα πειράματα που διεξάγονται από ορισμένους λαούς - προχτές η Κίνα με την «πολιτιστική επανάσταση», χθές η Λιβύη του Καντάφι (αλήθεια έχετε διαβάσει το μικρό «Πράσινο Βιβλίο» του;) σήμερα ειδικά το Ιράν της Ισλαμικής Επανάστασης. Όλες αυτές οι προσπάθειες που έχουν στόχο να αποτοξινωθούν από τις σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές δημοκρατίες.

Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για το κρατικό έργο του Μάο Τσε Τούνγκ και το ενδιαφέρον μου για την βασική κατεύθυνση της κινεζικής πολιτικής, η οποία - κατά την γνώμη μου - συνεχίζει τον μεγαλειώδη στόχο της: να απεγκλωβίσει την Κίνα από την αποικιοκρατική μέγγενη, με την οποία τα συστήματα που προέκυψαν μετά το 1945 καταστέλλουν την νόμιμη ελευθερία των τεσσάρων ηπείρων! Και κάπως έτσι ερμήνευσα την Κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση: μία επανάσταση που χρησιμοποιεί τον μαρξισμό μόνο ως τρέχον όχημα έκφρασης.

Η οικεία μορφή του μαοϊσμού δεν πρέπει να ιδωθεί ως υπόθεση του μαρξισμού που αποδέχεται, αλλά ως όραμα ενός κόσμου που προκαλεί: ένα σχεδόν «σπαρτιατικό» όραμα του κόσμου, έναν οργανικό ρυθμό πίστης που συνδέει τον Ηγέτη με ολόκληρη την εθνική κοινότητα και ευνοεί αυτή την ένταση αλληλεγγύης, που με την σειρά της, αντανακλά στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας και μίας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής … 

Στον Κινεζικό Κομμουνισμό βλέπω πάνω απ' όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του εξισωτικού ατομισμού, την πειθαρχία έναντι της αστικής χαλαρότητας. Βλέπω ακόμη την νίκη των τάξεων του «πολιτικού στρατιώτη» (φτωχού μεν αλλά «ισχυρού») έναντι των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης (συμπεριλαμβανόμενης της ΕΣΣΔ).

Ήμουν της γνώμης ότι τότε ήταν δικαιολογημένο να σκιαγραφηθεί μία αναπαράσταση αυτού του τύπου. Σήμερα, ωστόσο, η Κίνα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς στον καταστροφικό δρόμο του συμβιβασμού με τον δυτικό καπιταλισμό. Σχετικά με την Ισλαμική Επανάσταση, ένας φίλος και σύντροφος μου, ο Carlo Terracciano εξέφρασε την άποψη μου, μέσα από ένα γραπτό της «Ομάδος AR» το οποίο εγκρίνω απόλυτα.

Δεν έχω κανένα προσόν για να είμαι «δάσκαλος» - επομένως δεν έχω τους «μαθητές» μου. Είμαι μάλλον ένας μεγαλύτερος «συμμαθητής» που λειτουργεί ως «επανάληψη» και «αναγνώστης» για τους άλλους. Δεν υπάρχει κατήχηση, απογραφή ουσιαστικών κανόνων. 

Μπορούμε όμως να τους ξανά εφεύρουμε αντλώντας από τα καλύτερα κείμενα της ινδοευρωπαϊκής παράδοσης: την Μπαγκαβάντ - Γκίτα, την Ιλιάδα (θα είχε ο Θερσίτης κάποιο αφιέρωμα από την σημερινή δημοσιογραφία;), την Πολιτεία του Πλάτωνα, τις Ιστορίες του Τίτου Λίβιου για παράδειγμα. Αλλά και από την ηθική των άλλων φυλών: σκεφτείτε για παράδειγμα τον Ιάπωνα Bushido, τις παραδόσεις των ερυθρόδερμων».