Κυκλοφορεί: FALÄNX: ΦIRST BLOOD (στηρίξτε την εθνικοεπαναστατική μουσική σκηνή)
Δείτε το video εδώ ...
11 κομμάτια γνήσιου R.A.C. ‘n Oi! της παλιάς σχολής από μία καινούρια μπάντα από μέλη των No Surrender, Σταυροφορία και White Pride Rockers, μεταξύ άλλων.
Οπότε ξέρετε τι να περιμένετε:
Στίχοι στα ελληνικά και στα αγγλικά και θεματολογία που απέχει από την πολιτική ορθότητα όσο η Μποφίλιου από την εργατική τάξη ή και ο Πορτοσάλτε από την αντικειμενική δημοσιογραφία.
Επαγγελματική δουλειά, σε συνεργασία της Askania Productions και της Nordic Sun Records.
Έρχεται με 12σέλιδο έγχρωμο βιβλιαράκι. Παίζεται δυνατά!
Για παραγγελία εδώ ...
'Ενα άγνωστο άρθρο της Χρυσής Αυγής για την «αναρχική φύση» του Εθνικοσοσιαλισμού (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Το άρθρο το οποίο ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστορικό πρώτο τεύχος του περιοδικού «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» όταν ακόμη ήταν μονάχα ένας μικρός κύκλος περιοδικού και όχι συγκροτημένο πολιτικό κίνημα.
Ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με την ακόλουθη πορεία της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό κόμμα, το άρθρο έχει ιστορική αξία και αποτελεί τεκμήριο της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προσέγγισης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, που ίσχυε εκείνη την εποχή:
«To να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις θεωρητικές ρίζες του Εθνικοσοσιαλισμού είναι σαν να προσπαθήσει να ανατρέξει την χρονική διάρκεια του ανθρωπίνου είδους, σαν εμβίου όντος, πάνω στη γη.
Εγώ θα περιοριστώ σε μία χρονική τομή, στις αρχές του αιώνα μας, όταν εμφανίστηκαν ορισμένες κινήσεις διανοουμένων που απετέλεσαν, θα μπορούσα να πω, το λίκνο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος. Αν και οι κινήσεις αυτές ήταν αρχικά περιορισμένες μέσα στα εθνικά πλαίσια των τόπων που τις γέννησαν, πολύ σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε κινήσεις πανευρωπαϊκού επιπέδου. Οι κινήσεις αυτές ήσαν: ο Φουτουρισμός στην Ιταλία, ο Εξπρεσσιονισμός στη Γερμανία και ο Βορτικισμός στη Μεγάλη Βρετανία.
Το κυριώτερο ουσιαστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού, που θα γοήτευε κάθε καλλιτέχνη είναι η μετατροπή της αναρχίας σε τάξη. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ειδικότερα, ο Εθνικοσοσιαλισμός του ατόμου, έχει σαν αφετηρία του την ανοιχτή ανταρσία, την αναρχική εξέγερση εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως.
Οι τρείς κινήσεις που ανεφέρθησαν ξεκινούν από την μία πλευρά σαν εξέγερση εναντίον της κληρονομιάς του ΙΧΧ αιώνος, μίας κληρονομιάς συντηρητισμού που απειλούσε να ισοπεδώσει τις τέχνες και το άτομο και από την άλλη σαν αναζήτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού. Η δημιουργία του βιομηχανικού δούλου, που κατεβρόχθιζε την μικροαστική τάξη και ακόμη περισσότερο η απειλή της ανωνυμίας μέσα σε μία μάζα που θα μπορούσε «ελεγχόμενα» να συμμετέχει στη κρατική μηχανή, έδειχναν ότι ο ρόλος του ατόμου σαν καθοριστικού παράγοντος είχε λήξει. Επρόκειτο να γίνει δούλος των μηχανών ή να εξαφανισθεί μέσα στις μάζες.
Σε αυτή την απειλή ο Εθνικοσοσιαλισμός έδινε την λύση συμφιλιώνοντας την ιδέα και την θεωρία του ήρωος με το μαζικό κίνημα. Ηρνείτο τον επερχόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό με την αποφασιστική προστασία των παραδοσιακών αρχών και παρουσίαζε μία κοινωνική δομή, που παρά την αριστοκρατική της μορφή, βασιζόταν στις ικανότητες του ατόμου αδιαφορώντας για την κοινωνική του προέλευση. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ηρνείτο την αμαρτωλή ισότητα που προσέφεραν οι κομμουνιστές: προσέφερε μία κοινωνία όπου ο καθένας θα είχε συγκεκριμένα καθήκοντα και η μηχανή θα αποτελούσε το μέσον της επαναφοράς του ιπποτισμού και ηρωϊσμού του παρελθόντος. Επιπλέον συνδύαζε την πειθαρχία με μία ιδέα που φαινόταν συναρπαστική σε κάθε άτομο: την προοπτική δημιουργίας ηρωϊκών μορφών, υπερανθρώπων, που θα αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της νέας τάξεως πραγμάτων. Η εικόνα αυτή, του Νέου Ανθρώπου, συνδεόταν άμεσα με την επιθυμία για ανανέωση, αναγέννηση και δράση, μία επιθυμία που συνέπιπτε με την εξέγερση κατά του θετικισμού του ΙΧΧ αιώνος.
Θα πρέπει εδώ να αναφέρω την σημαντική επίδραση της «κυκλικής θεωρίας» του Oswald Spengler, που φυσικά δεν ήταν τίποτα καινούργιο, ούτε ήταν άγνωστο πως ο πολιτισμός είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο του, όπως υποστήριζε, αλλά η εμπεριστατώμενη ανάλυσις του θέματος από τον Spengler ενέτεινε την ανησυχία. Ιδιαίτερα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίσις, οδήγησαν πολλούς στο να δεχθούν τις λύσεις που προσέφερε ο Εθνικοσοσιαλισμός.
Ίσως η πλέον εμφανής δήλωσις, που αντικατοπτρίζει το πνεύμα της εποχής, είναι του Andre Gide, δεδηλωμένου αριστερού, όταν γεμάτος απογοήτευση έγραφε το 1932, στη στήλη του Dorothy Bussy: «...έχω παίξει όλη μου τη ζωή, με αντίκρυσμα ψεύτικες μάρκες, τίποτε για όσα έχω ζήσει δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, η τέχνη, η ελεύθερη σκέψη, ακόμη και αυτή η αλήθεια δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο στο νέο κόσμο που ανοίγει ο κομμουνισμός. Το ότι θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους ανθρώπους που έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη, το ότι η τέχνη και οι πνευματικές αξίες μίας «Ανδρομάχης» είναι πια εκτός εποχής και δεν μας αφορούν πλέον...»
Και εδώ ο Εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε την λύσι. Διεκήρυσσε τον αντιδιανοουμενισμό του και οι περισσότεροι διανοούμενοι συμφωνούσαν πως μετά την αποκάλυψη δεν θα υπήρχε θέση για αυτούς - αλλά διατηρούσε όλες εκείνες τις πνευματικές αξίες που ο Κομμουνισμός προσπαθούσε να καταστρέψει. Φαινόταν πως έφερνε τον θάνατο του παλαιού κόσμου και την γέννηση του καινούργιου σχετικά ανώδυνα. Και πραγματικά φαινόταν τόσο ανώδυνο, ώστε σε όλους τους συγγραφείς που τον ακολούθησαν διακρίνουμε την τάση της ανώδυνης οδού σε μία προσπάθεια συντηρήσεως και διατηρήσεως των παραδοσιακών αξιών.
Αν τέλος, εξετάσουμε, αυτή καθ΄ευατή την ουσία του Εθνικοσοσιαλισμού θα δούμε πως μέσα σε ένα τεράστιο πλαίσιο, που κινείται συνεχώς, παρουσιάζει ένα σύστημα εικόνων, που αρνούνται κάθε λογικό ορισμό και δεν επιδέχονται συντηρητική ανάλυση. Η μία αντικρούει την άλλη δημιουργώντας συνεχείς αντιθέσεις, η αρμονία των οποίων γεννά μία σχεδόν μυθική μορφή μέσα σε μία κίνηση χωρίς αρχή και τέλος.
Το πως ο Εθνικοσοσιαλισμός εξασκούσε τόσο μεγάλη γοητεία σε άτομα που ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά επίπεδα θα εξετάσουμε στη συνέχεια».
«Γιατί δεν υπάρχει Δεξιά κουλτούρα», του Adriano Romualdi … (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει την ανάλυση του Evola, για τα περιεχόμενα και τις προοπτικές μιας δεξιάς «κουλτούρας», (σε άρθρο μας στο ιστολόγιο “Η κουλτούρα της Δεξιάς”) προφανώς πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, όπως ξεκίνησε αρχικά και όταν κάποιοι διανοούμενοι προσπάθησαν να την διατηρήσουν, πριν αλλάξει έννοια.
Σήμερα παραθέτω τους προβληματισμούς για το θέμα αυτό, του μεγάλου φιλοσόφου και πολιτικού, Adriano Romualdi, από την δεκαετία του 1970. Ένα κείμενο ωμό και σκληρό – για αναγνώστες που θέλουν να σκεφτούν – το οποίο δείχνει την άθλια ποιότητα του σημερινού δεξιού πατριώτη.
Ένα κείμενο που υπαγορεύει να αναπτυχθούν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές και το οποίο, πρέπει να παραδεχτούμε, δυστυχώς παρέμεινε απλά ένα νεκρό γράμμα: το έρημο πανόραμα των δυστυχιών της λεγόμενης επίσημης «κουλτούρας» της σημερινής Δεξιάς (αν υποθέσουμε ότι κάποιος μπορεί να βρει κάποιο ίχνος της) δυστυχώς το επιβεβαιώνει ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Έρωτας: Ο Ανίκητος Στην Μάχη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)
του Γιώργου Μάστορα
Η είδηση πέρασε "στα ψιλά" των ΜΜΕ. Ένα νεαρό
αγόρι, μόλις 19 ετών, βούτηξε στο κενό από την γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου,
όταν η μέχρι τότε κοπέλα του, τού είπε ότι δεν τον θέλει πια και θα πρέπει να
χωρίσουν.
Οι αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας, όταν
πληροφορήθηκε το δυσάρεστο γεγονός, ήσαν ποικίλες, κινούμενες όμως στο ίδιο
μήκος κύματος: "Δεν έστεκε καλά το παιδί στα μυαλά του", "Μα
είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;", "Μα καλά, που ζούμε; Γίνεται στην
εποχή μας να χάσει κάποιος την ζωή του για ερωτικούς λόγους;" και άλλα
συναφή.
Και όμως, o 19χρονος νεαρός δεν έδωσε καμία βάση στο
καθιερωμένο σκεπτικό των υπολοίπων και έδωσε τέλος στην Ζωή του, θεωρώντας ότι
δεν έχει κανένα νόημα να ζει χωρίς την Αγαπημένη του. "Αφού δεν με αγαπάς,
αφού δεν με θέλεις δεν υπάρχει για μένα ζωή", φέρεται να είπε ο νεαρός
Ερωτευμένος στην Αγαπημένη του, λίγο πριν προβεί στην τελευταία δραματική πράξη
του σύντομου βίου του. Μια φράση, η οποία άνετα θα μπορούσε να εμπεριέχεται σ'
ένα από τα από τα Αιώνια Λογοτεχνικά Ερωτικά Αριστουργήματα, έμελε να ειπωθεί
στ' αλήθεια και να γίνει πράξη από τον 19χρονο νέο.
Και πάλι, όμως, βλέπω μπροστά μου τις αντιρρήσεις του
"ορθολογισμού" να απλώνονται και να απορούν, αδυνατώντας να
αντιληφθούν πως είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, σε μία εποχή μάλιστα όπως η
σημερινή, όπου ο Συναισθηματισμός, θεωρείται μειονέκτημα και
"ντεμοντε", με την Ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά του, να θυσιάζει την
Ύπαρξη του, απλώς για την ερωτική απόρριψη ενός κοριτσιού, και να προβαίνει στο
απονενοημένο διάβημα του.
Και όμως, είναι ( ακόμη ) δυνατόν. Κι αυτό συμβαίνει,
επειδή, όπως έλεγε ο Γκαίτε, ο Έρωτας εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό
εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο Έρωτας Αποτελεί το Συναίσθημα Εκείνο, το
οποίο Κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς 'η
υπεκφυγές., καθώς είναι Απόλυτος, Κάθετος και "Σκληρός" στο
περιεχόμενο του, μη σηκώνοντας μύγα στα φτερωτά βέλη του.
Φυσικά, σε κάτι
τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται στο νου μου τα Λόγια του Αριστοτέλη, ο οποίος
μιλώντας περί Αγάπης είπε: " Είναι καλύτερο να αγαπά κανείς, παρά να
αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν
προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση
αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα, είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς, παρά να
τον γνωρίζουν. Γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα
άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν. ".
Σύμφωνα με τον Μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο και Δάσκαλο του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Προσφορά Αγάπης και Ενδιαφέροντος να Γνωρίζουμε τον
άλλον, ταυτίζεται με την Αρετή, την Ευτυχία, την Ηδονή. Όπως πολύ Εύστοχα είχε
αναφέρει, αντικείμενα αγάπης και μελέτης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα. Όμως,
μόνο όπου υπάρχει Ψυχή και Καρδιά, Υφίσταται και Αληθινή Προσφορά Αγάπης,
ανεξάρτητα από την ανταπόδοση 'η μη
αυτού του Μεγαλειώδους Αισθήματος.
Ο προαναφερόμενος νεαρός δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την
μονόπλευρη παροχή Ερωτικής Ενέργειας προς την Αγαπημένη του, χάνοντας έτσι κάθε
ενδιαφέρον για την Ζωή του. Αναμφίβολα
λανθασμένη η τραγική επιλογή του, αλλά πριν βιαστούμε να τον
καταδικάσουμε, δίχως κανένα ελαφρυντικό,
ας αναρωτηθούμε νωρίτερα τι έχουμε σκεφτεί και τι έχουμε πράξει εμείς σε
δικές μας προσωπικές υποθέσεις. Το ότι δεν φτάσαμε "στα άκρα" δεν μας
αποτρέπει από το να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την στιγμιαία ψυχική
κατάσταση του νέου αυτού ανθρώπου, πριν καταδικάσει οριστικά ο ίδιος τον εαυτό
του. Μη αντέχοντας την απόρριψη, θεώρησε ότι δεν του επαρκεί να βρίσκεται σε
κάποια παθητική αντίληψη της Ζωής και δίνοντας την "Μάχη" του με τον
Έρωτα "έχασε", καθώς ο Έρωτας Είναι Ανίκητος Στην Μάχη!
Ο Έρωτας (μαζί με τον Πόλεμο) Είναι Πατέρας Των Πάντων και
Παιδί της Ποίησης. Ως εκ τούτου, σ' αυτόν, "Όλα Επιτρέπονται". Ακόμη
και οι υπερβολές και η Υπέρβαση της Ζωής. Ότι δεν έχει γραφτεί με το Αίμα
"δεν αξίζει τον κόπο". Και το Αίμα δεν είναι πάντοτε κατ' ανάγκην
αυτό που "ταΐζει" το Σώμα και
περνά τακτικά από την Καρδιά και τις Φλέβες. Αίμα Είναι και ο Έρωτας, Είναι και
ο Πόνος που βγαίνει απ' αυτόν. "Το Αίμα είναι η Ζωή", όπως έλεγε και
το διαφημιστικό μήνυμα της ταινίας "ρομαντικού τρόμου", με τίτλο
"Dracula" (1992). Γι' αυτό, το Αίμα, η Ζωή και ο Έρωτας Αποτελούν Εσαεί κάτι το Ενιαίο
και Συμπαγές!
Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …
.png)
«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μοναδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλη, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης. Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή. Ο Berto Ricci μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή»
Ο Otto Strasser για τους Φασίστες:
«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση»
του Μαυρομετωπίτη
Δεν πάει πολύς καιρός από την έκρηξη που συνέβη στους
Αμπελόκηπους τα ξημερώματα της 1ης Νοέμβρη του 2024. Μια έκρηξη που
υπενθύμισε στο αστικό κράτος ότι εκτός από την νεκρόφιλη, αστική ηρεμία της
σαπισμένης κοινοβουλευτικής ζωής και της παρλιαμενταρικής υποκρισίας υπάρχει
και μια άλλη μορφή αναμέτρησης με το κατοχικό καθεστώς, μία άλλη μορφή
σύγκρουσης με το εξουσιαστικό Σύστημα που τσακίζει, φυλακίζει και καταστρέφει
τις ζωές μας, αυτή του ένοπλου αγώνα. Μια μέθοδος, που τα τελευταία χρόνια,
ακολουθεί τακτικά η άκρα αριστερά ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως του αν αποφαίνεται
αποτελεσματική ή όχι.
Το αποτέλεσμα της αυτοσχέδιας βόμβας υψηλής ισχύος και τεχνοτροπίας που εξεράγγη ήταν ένας νεκρός με τα μάτια του να τα βρίσκουν στον φωταγωγό … μία βαρύτατα τραυματισμένη και δεκαέξι καθημερινές οικογένειες της βιοπάλης να είναι ξαφνικά άστεγες.
Και εδώ γεννιούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα με πρώτο και κυριότερο το πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να παριστάνει τον «τρομοκράτη» και τον «επαναστάτη» χωρίς να ξέρει το πώς ... να παίζει με την φωτιά, να κατασκευάσει και να χειριστεί εκρηκτική ύλη, βασικές μεθόδους μιας τέτοιας μορφής αγώνα και κυρίως σε τοποθεσίες πέραν του αστικού ιστού όπου ένα λάθος δεν θα κοστίσει ακριβά την ζωή ή την περιουσία απλών, καθημερινών ανθρώπων.
Εν τέλει η βόμβα άλλον στόχο είχε και άλλον βρήκε: θύματα της τα λαϊκά διαμερίσματα 16 κατοίκων τα οποία κρίθηκαν ακατάλληλα και οι ένοικοι τους … θα μείνουν στο δρόμο για 6 μήνες. Ο αναρχικός αγώνας κατέληξε, από το να πλήττει βασικούς καθεστωτικούς στόχους, στο να καταστρέφει ζωές λαϊκών ανθρώπων, ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου, τίμιους της εργατικής τάξης της διπλανής πόρτας. Άλλο ένα ακόμη δείγμα της αντικοινωνικής κατάντιας και της απόλυτης παρακμής την οποία υφίσταται η εν Ελλάδι άκρα αριστερά!
Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός στόχος της σχεδιαζόμενης επίθεσης;
Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί». Ενώ τα καθεστωτικά μέσα οργίαζαν έσπευσαν να διαδώσουν ότι πιθανοί στόχοι ήταν η Ισραηλινή πρεσβεία ή αλλά κυβερνητικά κτήρια, διαδόθηκε γρήγορα η ανεπιβεβαίωτη είδηση ότι οι antifa θα τοποθετούσαν την βόμβα τους στο μνημείο του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη στο Νέο Ηράκλειο με σκοπό να μακελέψουν τους εθνικιστές που ετοίμαζαν τελετή μνήμης.
1η Νοεμβρίου και ακόμη παρέμενε νωπή η θύμηση της
άνανδρης δολοφονίας των δύο αδελφών μας, η οποία μέχρι σήμερα είναι
ανεξιχνίαστη και θαμμένη από τις αρχές, αδιάφορη έως ... υποστηριζόμενη από
μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως αντικείμενο χλευασμού και επίδειξης
δύναμης από το αστικό κατεστημένο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να
απαγορεύσει τις δραστηριότητες, εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις προς τιμή των
νεκρών συντρόφων μας και να συλλάβει ξένους συναγωνιστές (βλέπε Casa Pound) που έρχονται στη χώρα
μας για να τιμήσουν την θυσία (θυμηθείτε τα γεγονότα του 2023, τις απαγορεύσεις
στο καιρό του κορωνοϊού κλπ).
Νωπό, φαίνεται, πως ήταν στη μνήμη των αντιφασιστών και το ... «πακέτο» στο μετρό στο Μοναστηράκι με το οποίο ένιωσαν, πως τιμωρούνται στη πράξη οι «μαγκιές» πάνω σε μαρμάρινες πλάκες και η βεβήλωση μνημείων. Από ότι φαίνεται μεγάλη η ντροπή και η ήττα για τους απέναντι, αναζητώντας, έναν χρόνο μετά, έναν νέο κύκλο αίματος για να ανακτήσουν την τιμή τους. Μια εφαρμογή της Ιταλικής «στρατηγικής της έντασης» που μόνο ζημιά στην ελληνική κοινωνία και στον βασανισμένο ελληνικό λαό έχει να κάνει και από την άλλη να ωφελήσει την αστική καταστολή της οποίας θα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί.
Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν ότι για τους απέναντι είναι προτιμότερο να σφάξουν αθώους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους της εργατικής τάξης, μεροκαματιάρηδες. Είναι προτιμότερο να κομματιάσουν τον συμφοιτητή τους, τον συνάδελφο τους, ενδεχομένως τον φίλο τους. Είναι προτιμότερο να χτυπήσουν πατριώτες, εθνικιστές με τους οποίους ανήκουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα, μοιράζονται κοινές αγωνίες και βάλλονται από τους ίδιους εχθρούς.
Τα πάντα είναι προτιμότερα εκτός από το να χτυπήσουν τον Λεβιάθαν της αστικής δημοκρατίας, τον Κύκλωπα του κοινοβουλευτισμού, το τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αφανίζει λαούς και έθνη, καταστρέφει πολιτισμούς και ωθεί άπαντες σε ένα τέλμα φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και υποταγής στο χρηματοπιστωτικό και πολυεθνικό κεφάλαιο.
Μην ξεχνάμε με ποιους συνασπίζονταν όλα αυτά τα χρόνια
μπροστά στον «κίνδυνο του φασισμού», μη ξεχνάμε τα «τείχη της δημοκρατίας», τις
αγκαλιές έξω από το εφετείο, τους πανηγυρισμούς της πτώσης του Συνταγματάρχη Καντάφι, τις χαρές για την νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία και τις σφαγές των εθνικιστών και κομμουνιστών που στήριζαν τον Άσαντ, την
υποστήριξη στον Αμερικανοσιωνισμό ενάντια στο Ιράν, την αλληλεγγύη στους σιωνοκινούμενους Κούρδους, όλο το φαύλο κύκλο της πέρα
για πέρα καθεστωτικής σαπίλας και κατρακύλας της ελληνικής antifa.
Μια σφαγή αθώων στο Νέο Ηράκλειο λοιπόν, που θα ήταν ... «ταμάμ» για το αστικό κράτος, μία υπέροχη αφορμή για την αύξηση της καταστολής, της μπατσοκρατίας, της εφαρμογής τρομονόμων που θα οδηγούσαν σε μία άλλη τρομοκρατία: την καθεστωτική! Όλα βολικά και όλα όμορφα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πράγμα που μας δείχνει κατάφωρα το πως αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιούνται οι κεφαλές της συστημικής «Λερναίας Ύδρας».
Ωστόσο, εν τέλει,
τα γεγονότα έλαβαν μία τροπή εις βάρος του αναρχικού χώρου ο οποίος έπεσε στην
ίδια του την λούμπα. Μία λούμπα που δείχνει, από την άλλη, την ξεφτίλα της
ελληνικής ακροδεξιάς, του αιώνιου τσανακογλείφτη του γκλοπ ... που την κλείνει
στο Δομοκό και την ντύνει καθαρίστρια και νοσηλεύτρια.
Με την αστεία αφορμή ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε μία σακούλα (…) στο κεντρικό σημείο της έκρηξης, ο Νίκος Ρωμανός, συνελήφθη ξανά και προφυλακίστηκε χωρίς να συντρέχει κάποιο βάσιμο, σοβαρό και άξιο κατηγορητήριο. Το κράτος ήθελε να δείξει τα δόντια του και να φυλάξει τον κώλο του, κλείνοντας στα μπουντρούμια του έναν άνθρωπο, που παρόλο τις ιδεολογικές διαφωνίες και το αντίθετο άκρο που εκπροσωπεί, είχε διατηρήσει μία αξιοπρεπή επαναστατική θέση, είχε μείνει περήφανος μπροστά στην κρατική καταστολή και αλαζονεία. Ο ακροδεξιός τενεκές μπορεί να εκσπερματώνει με την μπλέ στολή, των κρατικών γουρουνιών να τον πιάνει ρίγος με το αστυνομικό γκλόπ, να εύχεται ψόφο στον αναρχικό στη φυλακή.
Ο Εθνικοεπαναστάτης όμως, αυτός που οι απέναντι θα πουν Φασίστα, δεν χαίρεται με την κρατική καταστολή, δεν γουστάρει την αυθαιρεσία του μπάτσου, δεν χωνεύει τον δικαστή με την βίλα στην Εκάλη, δεν αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές. Διότι ξέρει ότι κάποτε ίσως βρεθεί εκεί, εφόσον πρώτα περάσει από τα χέρια του αστυφύλακα και την κρίση του δικαστηρίου.
Ο Εθνικοεπαναστάτης βλέπει σαν κύριο και πρωταρχικό του εχθρό το αστικό κράτος που τυραννάει το Λαό του, ξεπουλάει την Πατρίδα του, εξαφανίζει το Αίμα του.
Ο Εθνικοεπαναστάτης πολέμαει με Λύσσα και Μίσος το κατεστημένο της Πλουτοκρατίας, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής, της Ρεμούλας και της Βρωμιάς.
Ο Εθνικοεπαναστάτης θέλει την κατάρρευση της Πολιτείας των πρεζεμπόρων, των δολοφόνων των Τεμπών, των παιδεραστών και των βιαστών.
Ο Εθνικοεπαναστάτης διακατέχεται από τα Αρχέγονα Άρια Αισθήματα της Τιμής, της Περηφάνιας και της Ανδρείας, αισθήματα που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μηδενισμό, φορέας του οποίου είχε υπάρξει ο Νίκος Ρωμανός.
Μια κουλτούρα και μία αισθητική που προτάσσει τον ωμό, ατομικό ηρωισμό των αγωνιστών συνδυασμένο με την ύψιστη ελιτιστική περιφρόνηση προς τις συμβιβασμένες και ηττοπαθείς μάζες. Μία επανεμφάνιση του Αριστοκρατικού Τρόπου Ζώης που δεν περιμένει την έγκριση και τη νομιμοποίηση από τα κάτω, αλλά δρα γενναία, άμεσα και ολοκληρωτικά μέσα από την καθαρτήρια Φλόγα του Πολέμου. Η επανεμφάνιση του Πολεμιστή που τόσο είχε υμνήσει ο Ιούλιος Έβολα!
Στη διακήρυξη του, επ'αφορμή της καταδίκης του, ο Νίκος Ρωμανός αφού τορπίλισε επικοινωνιακά την κρατική αυθάδεια και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό έκλεισε κάνοντας αναφορά σε ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες ...» μια αναφορά λίγο οξύμωρη για τον «χώρο» στον οποίον απευθύνεται.
Διότι μπορεί να μη συγκινεί και πολύ την άκρα αριστερά που φτύνει την Παράδοση, που περιφρονεί την Τιμή και Περηφάνια της Εθνικής κληρονομιάς, που δεν αισθάνεται τον Ιδεαλιστικό πολεμικό παλμό του Σπαρτιάτη Μαχητή, που δεν μπορεί να νιώσει την ύστατη ηρωική αυτοθυσία του Πολεμιστή των Θερμοπυλών, αλλά σίγουρα συγκινεί όλους εμάς τους Έλληνες που και νιώθουμε το Υπεράνθρωπο Ήθος και το θεωρούμε φάρο και οδοδείκτη στον «πόλεμο του σήμερα».
Έναν πόλεμο για την επαναφορά του Ανθρώπου έναντι του
αποχαυνωμένου, μηχανικά συντηρούμενου, δούλου της εξουσίας, ένας πόλεμος που
περνάει μόνο μέσα από την θύμηση των Ηρωικών Αρχετύπων.
Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν κλείνει με τον Καβάφη. Τον Κωνσταντίνο
Καβάφη που κάποτε η υπογραφή του βρέθηκε σε συγχαρητήρια επιστολή προς την «Ένωση
Ελλήνων Φασίστων», η οποία δημοσιεύθηκε στη τότε εφημερίδα ΣΚΡΙΠ και την οποία
επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Και επειδή πολλά
έχουν ειπωθεί και ισχυριστεί για να αμφισβητήσουν το γεγονός, δεν θα
επιμείνουμε στο αν πρόκειται περί πλαστογραφίας ή παραφιλολογίας αλλά θα
αφήσουμε στους ιστορικούς να εξακριβώσουν το αν ο Καβάφης υπήρξε Φασίστας ...
Δεν ξεχνάμε και την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» (στους οποίους ανήκε ο Νίκος Ρωμανός) το 2010, όπου ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα και τέθηκαν κάποιες σωστές θέσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στον εθνικιστικό χώρο. Ορθώς, θίχτηκαν κάποια πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις που κρατούν τους εθνικιστές αγωνιστές υποδόρια της κρατικής εξουσίας με αποτέλεσμα σε πολλούς να φαντάζουν ως «παρακρατικοί».
Ανίκανοι ηγετίσκοι και «φυρερίσκοι» που συνδιαλέχθηκαν με το κρατικό σύστημα και στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Προβατοποιημένοι αγωνιστές του κώλου, χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστωτικών φιλοδοξιών. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί και εκτρέφει την σαπισμένη μπατσόφιλη αστική ακροδεξιά. Και μπορεί οι «Πυρήνες της Φωτιάς» να παραδέχτηκαν ότι ακόμη και αν εμφανιστούν «καθαροί, πράγματι αντικαθεστωτικοί και απαλλαγμένοι από τον παρακρατικό έλεγχο, εθνικοσοσιαλιστές» θα συνεχίσει να τους χωρίζει άβυσσος μαζί τους, ωστόσο υπάρχουν κάποιες τέμνουσες παράλληλες που φέρνουν κοντά τους Εθνικοεπαναστάτες και τους Αναρχικούς και προκαλούν τον αμοιβαία σεβασμό μεταξύ τους.
Και αυτές είναι οι γραμμές του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικρατικής πάλης που τους οδηγεί στα ίδια ανήλιαγα κελιά της αστικής δημοκρατίας. Οι γραμμές της από κοινού άρνησης του συστήματος και της ύψιστης αηδίας για τις κοινωνικές σχέσεις τις οποίες γεννά. Τις σχέσεις υποταγής, εθελοδουλείας, ατομικισμού, ωφελιμιστικής απόλαυσης. Μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις κοινωνικά αποκλεισμένος, χωρίς να μπορείς να ταιριάξεις πουθενά στα φρικτά καλούπια της μεταμοντέρνας κοινωνίας του αστικού lifestyle. Μόνο λίγοι μπορούν να νιώσουν τι θα πει πραγματικά Αντικοινωνικός!
Και επειδή δεν είναι ώρα να
ανοίξουμε ιδεολογικές συζητήσεις, να οριοθετήσουμε έννοιες όπως ο «Αναρχοφασισμός»
και να ψάξουμε τις αναρχικές αφετηρίες και την αναρχική φύση της Φασιστικής
ιδεολογίας, θα πούμε ότι και μόνο η αίσθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ είναι
αρκετές για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον οποιονδήποτε μένει ακλόνητος στις
επαναστατικές του θέσεις, υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις ιδέες του, μένει
ακέραιος πολιτικός στρατιώτης στο «πολεμικό μέτωπο» των αστικών φυλακών!
Κλείνουμε λοιπόν και εμείς με τα λόγια ενός άλλου
μεγάλου «καταραμένου» της Ιστορίας, ενός άλλου μεγάλου «του δικού μας Λένιν» τον
οποίον λάτρεψε ο Nicola
Bombacci
αυτός ο «Mαύρος
Kομμουνιστής».
Κλείνουμε με τα λόγια του Μπενίτο Μουσολίνι:
«Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει
τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους
αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η
κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προς
το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο ... Εάν οι άνθρωποι
είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται θα αυξανόταν
ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φτάσουμε στην πλήρη καταστροφή της
ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει
ζωντανούς ανθρώπους και μετά τους
ξερνάει άψυχα μηδενικά»
Προτεινόμενοι σύνδεσμοι: (ανανεώθηκε)
Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)
Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος
Berto Ricci, ο αναρχοφασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει την αριστερά και την δεξιά
Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!
Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα
Αιρετική γραφή: Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;
Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης
Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.
Les extrêmes se touchent: η Αλληλοεπικάλυψη Αναρχισμού και Φασισμού
«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης
Για την Ζωή και τον Θάνατο (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)
του Γιώργου Μάστορα
Ο Θάνατος είναι ο "παγωμένος καθρέφτης" της Ζωής.
Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια
στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα
πάντα γι' αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε,
είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου
Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας
αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να
βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην "απέναντι
όχθη", δεν θα μπορούμε "να πούμε" 'η "να κάνουμε"
τίποτα άλλο.
Γι' αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα. Για το πώς βιώνουμε τον
Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι,
Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος.
Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική
διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε ('η δεν μπορούμε πια)να
πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο
κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να
αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η
πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως,
καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές
αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς "τελειώνει"
ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεων του ως Ζωντανός.
Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην
απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι "η απουσία μας βοηθάει να
αντιληφθούμε την παρουσία". Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί
και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της
ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη
Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της
Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας
τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις
ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής
παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος,
καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί,
προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή
αδράνεια, καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.
Ψάχνοντας, λοιπόν, το τέλειο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν
υφίσταται, παρά μόνο σε ότι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η
Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις
της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της
ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση,
την κοινωνική απάθεια, την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον
θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την
άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα
ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και
στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε
ως αόριστοι "επαναστάτες", αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγέρτες
Ψυχών. Παρ' όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε
"αγιογραφίες" εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή
μετατροπή μας σε χάρτινους "ήρωες", έχοντας "ικανότητες"
υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.
Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο
Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου. Κάθε Νεκρός
εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του.
Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας
και της Εξέλιξης. Έτσι, σ' όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο
Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του. Γι' αυτό, ας
σκεφτόμαστε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε
αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για
να "προλάβουμε" να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και
έχοντας την "σιγουριά" ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.
Για τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο
Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα,
τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη
Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν Υπερήφανα. Αλλά και για την Πολυαγαπημένη
Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα( Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε
Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου) για να έχω
μετατραπεί σ' αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές
τις γραμμές.
Για όλους όσοι "έφυγαν", όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!
Άνθη της εξεγερσιακής συνείδησης
του Σταύρου Λιμποβίση
Αυτοί που δεν έχουν τάφους, που τα σώματα τους έγιναν στάχτη, αυτοί που τα παράσημα τους έλιωσαν στις φλόγες της ήττας και οι στολές τους κομματιάστηκαν από τα μαχαίρια των Ταλμουδιστών, αυτοί οι "καταραμένοι" είχαν προβλέψει τα πάντα.
Αυτοί που μπροστά στην αγχόνη της δημοκρατίας δεν δείλιασαν και δεν απέφυγαν το άγγιγμα του θανάτου χωρίς θάρρος, αυτοί που έκαναν τον ύστατο μορφασμό αποδοκιμασίας στον ιερέα της υποταγής, αυτοί που φώναξαν για το νέο Πουρίμ του '46 είχαν δίκιο ακόμη και αν υπήρξαν άδικοι με τους λάθος ανθρώπους.
Σήμερα που ο χρόνος δείχνει να συρρικνώνεται από την ταχύτητα των εξελίξεων και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι γεγονός αντιλαμβανόμαστε ότι ο δικός μας κόσμος τελείωσε το 1945 και μετά ένας νέος κόσμος γεννήθηκε.
Κόσμος λαμπερών τεράτων και χαμογελαστών δημίων. Κόσμος αφθονίας που οδηγεί στον βιολογικό θάνατο λόγω της κατανάλωσης και εμπορευματοποιεί συνειδήσεις και συναισθήματα αφού πρώτα ξεπουλήσει στα παζάρια της ανηθικότητας τα σώματα που πλέον κατατάσσονται στις σάρκες.
Ο κόσμος της μόλυνσης της βιομηχανίας των φαρμακευτικών, ο κόσμος της πλαστικής διασκέδασης και της χρήσης ναρκωτικών, ο κόσμος της κουλτούρας του γρήγορου τρόπου σε όλα και της αποφυγής της θυσίας είναι ο νέος υπέρλαμπρος κόσμος τους.
Ένας κόσμος που γεννήθηκε δομήθηκε και ανυψώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους που κυριάρχησαν στον πλανήτη. Εμείς δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο αφού δηλώνουμε Άνθη μιας περιόδου που δεν υπάρχει πια και πολεμήθηκε με φώσφορο και πρακτικές γενοκτονίας.
Και ακόμη και αν φυτρώνουν οι σκέψεις μας ως λουλούδια μοναδικά και μοναχικά μέσα μας καίει η φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής που φοβίζει τους τυράννους. Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας.
Άναρχοι και Αμετανόητοι - παντοτινοί Αντιδημοκράτες
.jpg)
Ο Mishima ήταν ο Che Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Ο Mishima ήταν ο Che
Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.
Λέω τον Che, γιατί ο Μishima ήταν ο ήρωας μας ενάντια στην
αμερικανική κυριαρχία και την απώλεια της κυριαρχίας αλλά πολεμιστής, όχι
αντάρτης.
Pasolini γιατί ο Μishima όπως και αυτός, προκάλεσε
αγανάκτηση ενάντια στον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό, τον ξεριζωμό, την
εκβιομηχάνιση, την τυποποίηση και την εκβιομηχάνιση.
D'Annunzio γιατί ο
Mishima ήταν ένοπλος ωραιολάτρης και ποιητής-στρατιώτης, έστω και από πόλεμο
χωρίς πόλεμο και όπως αυτός έγραψε το έργο του ανάμεσα στον Έρωτα, τον Θάνατο
και την Ομορφιά.
Marcelo Veneziani
Κυκλοφορεί: Ανάκτηση #11 (https://logxi.com/)
Για ηλεκτρονικές, αρχικά, παραγγελίες στο site της Λόγχης και από το 2103611590 και από Τετάρτη στα γνωστά σημεία διανομής σε Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, δίνουμε και αυτοκόλλητο δώρο!
Διαβάστε εδώ ...
editorial
Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ
ΓΚΥΣΤΑΒ ΛΕ ΜΠΟΝ, ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΕΡΓΑ
σε μετάφραση του Παναγιώτη Πανάγου
ΠΟΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΤΟ 2024;
του Gabriele Adinolfi
RAMIRO LEDESMA RAMOS, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
ΑΡΧΑΙΟΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ GUILLAUME FAYE
γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ
από τον Γιώργο Μάστορα
ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ
του Τάσου Δημητρακόπουλου
Η ΙΚΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
από τον Χρήστο Καρανικόπουλο
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ, JEAN-MARIE LE PEN, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
επιμέλεια Ιάκωβος Δελλής
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ
από τον Άγγελο Δημητρίου
ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
του Γιάννη Δράκου
ΟΙ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
έρευνα Ιωάννης Δικταίος
Συνέντευξη
Falänx
THE BOYS ARE BACK IN RAC
KOP OF BOULOGNE ΜΙΑ ΟΠΑΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ
ΘΡΥΛΟ!
του Κώστα Μανιάτη
Η ΦΡΟΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΑΖΟΝΩΝ ΤΟΥ «ΑΕΤΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ»
του Σταύρου Λιμποβίση
ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΣΤΑ 11 ΒΗΜΑΤΑ
In Memoriam Jean Marie Lepen (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Λακωνικά όπως πρέπει, για τον μεγάλο αυτόν πολιτικό,
ακτιβιστή και πολεμιστή που έγραψε μια δική του ιστορία στην πολιτική της
Ευρώπης. Σας παραθέτω σε μετάφραση μου, ένα μικρό απόσπασμα σαν φόρο τιμής, από
το «Ινστιτούτο Ιλιάδα» του Παρισιού, για τον Jean Marie Lepen:
Ο Jean-Marie Le Pen διηγείται Dominique Venner, «τον
διανοούμενο σαμουράι»
Υπό το πρίσμα του θανάτου του Jean-Marie Le Pen, μια ματιά στη σχέση που είχαν το «Μενίρ» με τον «Δυτικο Σαμουράι»1. Μια σχέση που αναπτύχθηκε σε αυτό το απόσπασμα, από την εργασία με τίτλο “Dominique Venner”. Στην αυγή των πεπρωμένων μας και στην οποία τονίζει την εκούσια θυσία του διαλογιστή ιστορικού, σύμφωνα με την παράδοση των Drieu la Rochelle, Mishima και Montherlant
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Armin Mohler: Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 1918 - 1932 (βιβλιοκριτική)
Διαβάστε εδώ ...
γράφει ο Α.Π.
To 1949, ο 29χρονος φοιτητής φιλοσοφίας Άρμιν Μόλερ παρέδιδε τη διδακτορική του εργασία με τίτλο Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 1918-1932 (Die Konservative Revolution in Deutschland 1918-1932) στον καθηγητή του στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, Καρλ Γιάσπερς. Σε αντίθεση με τον Χάιντεγκερ, τον Γιούνγκερ, τον Σπένγκλερ, τον Ζάλομον και τον Σμιτ, που είχαν παραμείνει στη Γερμανία μετά το 1933 και είτε είχαν συνεργαστεί ανοιχτά με το χιτλερικό καθεστώς είτε είχαν διαλέξει το δρόμο της λεγόμενης "εσωτερικής μετανάστευσης" (δηλαδή τη φυγή από τη δημόσια ζωή και την αποφυγή οποιωνδήποτε πολιτικών δηλώσεων κατά τη διάρκεια του ναζισμού), ο Καρλ Γιάσπερς είχε εκφράσει ρητά την αντίθεσή του στον Χίτλερ και είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία στην Ελβετία το 1933. Τώρα, το 1949, ο Γιάσπερς, ένας Γερμανός που είχε πάει στην Ελβετία διαφωνώντας με το καθεστώς που είχε επικρατήσει στη χώρα του, θα αποφάσιζε αν θα κάνει δεκτή τη διατριβή του μαθητή του, Άρμιν Μόλερ, ενός Ελβετού που το 1942 είχε λιποτακτήσει από τον ελβετικό στρατό και είχε περάσει κρυφά τα γερμανικά σύνορα με σκοπό να καταταγεί στα χιτλερικά SS.
Ο Γιάσπερς έκανε δεκτή τη διατριβή του Μόλερ και τού έδωσε το διδακτορικό, γιατί, όπως είπε "μια τέτοια μαζική αποναζιστικοποίηση τόσο πολλών διανοητών θα είχε περισσότερες θετικές συνέπειες παρά αρνητικές". Πράγματι, η κύρια προσπάθεια του Μόλερ σε αυτό του το έργο -αναμφίβολα το κορυφαίο ΄του- είναι να αποστασιοποιήσει όσο περισσότερο γίνεται τους θεωρητικούς της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης του Μεσοπολέμου από την πρακτική του ναζισμού, να τους αποκαθάρει, για να τους παραδώσει -έτσι καθαρούς πλέον- ως μεγάλη κληρονομιά σε αυτό που ο ίδιος θα ήθελε σε όλη του τη ζωή να δει να αναδύεται: σε μια γερμανική "Νέα Δεξιά".
Γράφοντας το 1836 στη "Ρομαντική Σχολή" ο Χάινριχ Χάινε λέει ότι η ιστορία των ιδεών είναι ένα μεγάλο νεκροταφείο, όπου κάθε νέος διανοητής πηγαίνει και αποτίει φόρο στους νεκρούς της δικής του ιδεολογικής παράδοσης, τους πνευματικούς του προγόνους, που τους ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους. Ο Μόλερ, λοιπόν, με το βιβλίο αυτό, πηγαίνει στο μεγάλο νεκροταφείο των ιδεών και ξεδιαλέγει από εκεί τις "θυελλώδεις ιδιοφυίες" της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης ως άμεσους προγόνους μιας νέας ευρωπαϊκής δεξιάς, απαλλαγμένης από τις αμαρτίες του ναζισμού, για την ίδρυση της οποίας ο Μόλερ θα πάλευε ως το τέλος του βίου του. Ο Γιάσπερς, πάλι, ως αντιφασίστας αλλά και προσωπικός φίλος πολλών από τους διανοητές της Συντηρητικής Επανάστασης, ευλόγησε το βιβλίο του μαθητή του θεωρώντας ότι η "αποναζιστικοποίηση" αυτών των στοχαστών από τον Μόλερ δεν θα είχε σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτική ζωή και τον εκδημοκρατισμό της Γερμανίας.
Το βιβλίο του Μόλερ ανήκει σε μια ολιγάριθμη ομάδα βιβλίων της πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου στο γερμανικό κόσμο, γραμμένων από στοχαστές του ευρύτερου εθνοκεντρικού και συντηρητικού χώρου που τώρα, μετά την εμπειρία του ναζισμού, προσπαθούσαν να περισώσουν τα στοιχεία της ιδεολογίας τους υπό τις νέες συνθήκες και ταυτόχρονα να αποστασιοποιήσουν τις ιδέες αυτές από τον ναζισμό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν επίσης έργα όπως το "Νόμος της Γης" (1950) του Καρλ Σμιτ, η "Επιστολή για τον Ουμανισμό" (1947) και οι Διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης (1949) του Μάρτιν Χάιντεγκερ, το "Ερωτηματολόγιο" (1948) του Ερνστ φον Ζάλομον, η "Γερμανική Καταστροφή" (1946) του Φρίντριχ Μάινεκε, ή ο Πρόλογος (1949) του "Γερμανικός Κλασικισμός και Ρομαντισμός" του Φριτς Στριχ. Όλα αυτά είναι έργα συντηρητικών ή εθνικιστών-εθνοκεντρικών διανοητών που, άλλος λίγο άλλος πολύ, όλοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος πριν το 1933 για την ιδεολογική αποδοχή του ναζισμού από μεγάλα κομμάτια της γερμανικής διανόησης, και τώρα προσπαθούσαν να διασώσουν τα θετικά στοιχεία των ιδεών τους στον μεταναζιστικό κόσμο: ο Σμιτ τις νομικές του θέσεις, ο Χάιντεγκερ την οντολογία του, ο Ζάλομον τον ενθουσιώδη νεανικό εθνικισμό του, ο Μάινεκε τον ευρωπαϊσμό των Γερμανών κλασικών, ο Στριχ την κληρονομιά του γερμανικού ρομαντισμού. Ο Μόλερ, με τη σειρά του, που αργότερα θα δήλωνε ότι αυτό που τον έκανε να καταταγεί στα SS ήταν η μελέτη του Σπένγκλερ και του Γιούνγκερ, θα γράψει το 1949 τη "Συντηρητική Επανάσταση" με σκοπό να διατηρήσει ζωντανή την υστεροφημία του Σπένγκλερ και του Γιούνγκερ (και όχι μόνο) σε έναν κόσμο όπου τα SS είχαν ηττηθεί.
Τι ήταν όμως η Συντηρητική Επανάσταση; Οι περισσότεροι από τους διανοητές της δεν χρησιμοποιούσαν αυτό τον όρο - ένας από αυτούς, ο Χανς Φράιερ έκανε λόγο για "επανάσταση από τα δεξιά", ένας άλλος, ο Μόλερ φαν ντεν Μπρουκ μιλούσε για "νέο συντηρητισμό" - και είναι ο Μόλερ αυτός που εισήγαγε τον όρο και τον έκανε γενικά αποδεκτό στη βιβλιογραφία ως σήμερα (άλλη μια απόδειξη της μεγάλης επιδραστικότητας του βιβλίου του). Δεν ήταν ένα ενιαίο κίνημα ή ομάδα. Ήταν μάλλον ένα σύνολο διανοητών στη Γερμανία και την Αυστρία του Μεσοπολέμου οι οποίοι είχαν κοινό τόπο την εναντίωση στην αστική νεωτερικότητα, τον κοινοβουλευτισμό, το φιλελευθερισμό, τη μαζοποίηση (Vermassung), αλλά και στον παλιό χριστιανικό συντηρητισμό του 19ου αιώνα - αυτό το τελευταίο είναι που τους διαφοροποιεί από όλους τους αντιπροσώπους του κλασικού συντηρητισμού και τους εντάσσει στο ρεύμα της Συντηρητικής Επανάστασης. Τέτοιοι διανοητές είναι ο Ερνστ Γιούνγκερ, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο Καρλ Σμιτ, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, ο Βέρνερ Ζόμπαρτ, ο νεαρός Τόμας Μαν (μόνο κατά την εποχή που συνέγραψε τα Betrachtungen eines Unpolitischen), ο Άρτουρ Μόλερ φαν ντεν Μπρουκ, ο Ερνστ φον Ζάλομον, ο Ερνστ Νήκιτς, ο Χανς Φράιερ, ο Ότμαρ Σπαν, ο Μαξ Κόμερελ, ο Φρίντριχ Χίλσερ, ο Έντγκαρ Γιούλιους Γιουνγκ, ο Γκότφριντ Μπεν, ο Στέφαν Γκεόργκε, ενώ από μη Γερμανούς μπορούν ίσως να προστεθούν οι Ιούλιος Έβολα και Ιωάννης Συκουτρής.
Όλοι αυτοί επηρεάστηκαν βαθύτατα από το γενικό κλίμα εθνικιστικής έξαρσης που κυριάρχησε στη Γερμανία με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914. Γράφτηκαν τότε μπροσούρες που έθεταν τις "ιδέες του 1914" (εθνικός κολεκτιβισμός, ιεραρχία, συντροφικότητα του μετώπου) ως παράδειγμα ενάντια στις "ιδέες του 1789" (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη), Ο Βέρνερ Ζόμπαρτ δημοσίευσε το περίφημο φυλλάδιο "Helden und Haendler" (Ήρωες και Έμποροι) όπου υποστήριζε ότι η Γερμανία λόγω της παράδοσής της είναι έθνος ηρώων ενώ η Αγγλία έθνος εμπόρων. Φυσικά, το πνεύμα αυτής της λογοτεχνίας δεν ήταν ακόμα επαναστατικό, καθώς εξυμνούσε άκριτα όλες τις αντιδραστικές παθογένειες της αυτοκρατορικής Γερμανίας, ήταν ένα είδος κιτς πολεμικού σωβινισμού που το αναγνωρίζει και ο ίδιος ο Μόλερ καθώς δεν ανάγει την αρχή της Συντηρητικής Επανάστασης στο 1914 αλλά στο 1918. Παρ' όλα αυτά, το κλίμα του 1914 έγινε αιτία να ριζοσπαστικοποιηθούν πολλοί νεαροί Γερμανοί διανοούμενοι, οι οποίοι όμως μόνο μετά την ήττα του 1918 έκαναν το βήμα παραπέρα: απέρριψαν τον παλιό "καϊζερικό" συντηρητισμό και άρχισαν να ψάχνουν για μια νέα ιδέα, που δεν θα είναι πλέον σωσίβιο της αστικής παρακμής αλλά νεκροθάφτης της. Εκεί βρίσκεται το ιστορικό σημείο κατά το οποίο οι διανοητές αυτοί γίνονται εκφραστές της Συντηρητικής Επανάστασης.
Αλλά όπως κάθε γερμανική επανάσταση πριν από αυτή, όπως δηλαδή η Θύελλα και Ορμή, ο Ρομαντισμός και ο Νατουραλισμός, έτσι και αυτή, λόγω των καθυστερημένων πολιτικών συνθηκών στη Γερμανία, παρέμεινε μια "επανάσταση στο χώρο του πνεύματος", χωρίς το πρακτικό της αντίστοιχο - ο Μόλερ αρνείται κατηγορηματικά ότι ο χιτλερισμός είναι το πρακτικό αντίστοιχο της Συντηρητικής Επανάστασης - και δεν έδωσε κάποιο μαζικό πολιτικό κίνημα, ίσως εν μέρει και λόγω του εκπεφρασμένου αντιλαϊκού ελιτισμού ορισμένων (αλλά σίγουρα όχι όλων) από τους στοχαστές της. Στο θεμελιώδες υλικό ζήτημα της εποχής, τον έλεγχο δηλαδή των μέσων παραγωγής, άλλοι από τους "Συντηρητικούς Επαναστάτες" αποδείχτηκαν καθαροί αντιδραστικοί ακροδεξιοί υπερασπιστές της μεγάλης ιδιωτικής ιδιοκτησίας, όπως ο Σμιτ ή ο Σπαν, άλλοι όπως ο Γιούνγκερ αρέσκονταν να γράφουν ολόκληρα βιβλία για τον Εργάτη αλλά δεν πήραν σαφή θέση σε αυτό το ζήτημα, ενώ άλλοι όπως ο Νήκιτς ήταν πολύ ριζοσπάστες, πρεσβεύοντας έναν σοσιαλισμό που ήταν αναμφίβολα πολύ επαναστατικός. Στο άλλο μεγάλο υλικό ζήτημα, αυτό της απελευθέρωσης των καταπιεζόμενων εθνών από την αποικιοκρατία, άλλοι ήταν αντιδραστικοί κοινωνικοδαρβινιστές και εχθροί των μικρών λαών, άλλοι καταδίκαζαν υποκριτικά μόνο τον αγγλικό ιμπεριαλισμό αλλά διψούσαν για γερμανική αποικιακή επέκταση, ενώ άλλοι όπως ο Φρίντριχ Χίλσερ ήταν πραγματικοί αντιιμπεριαλιστές και καλούσαν για μια ειλικρινή -και όχι γεωπολιτικά οπορτουνιστική α λα Χίτλερ- σύμπραξη των Γερμανών εθνικιστών με τα καταπιεζόμενα έθνη των αποικιών και τα κινήματά τους. Αυτές οι διαφορές και οι ποικιλίες σε τόσο βασικά ζητήματα δείχνουν ότι η Συντηρητική Επανάσταση ήταν ένα ετερόκλητο ρεύμα, κάτι που την απέτρεπε από το να δημιουργήσει κάποιου είδους κίνημα στην πράξη.
Στη συνέχεια της ζωής του, ο Μόλερ προσπάθησε να παίξει το ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κινημάτων της λεγόμενης Νέας Δεξιάς: της γαλλικής Nouvelle Droite και της γερμανικής Neue Rechte. Μετέφρασε ο ίδιος τη "Συντηρητική Επανάσταση" στα γαλλικά για να κάνει τους διανοητές της γνωστούς στο γαλλικό κοινό, ενώ ταυτόχρονα συνέγραψε για το γερμανικό κοινό τα έργα "Η Γαλλική Δεξιά" (1958) και "Η Πέμπτη Δημοκρατία" (1963). Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε να κάνει τις γερμανικές συντηρητικές ιδέες γνωστές στους Γάλλους, και τις γαλλικές συντηρητικές ιδέες γνωστές στους Γερμανούς. Αυτό ήταν ένα έργο που κάποτε, πάνω από έναν αιώνα πριν τον Μόλερ, είχε επιτελέσει ο Χάινριχ Χάινε, όταν στη δεκαετία του 1830 έγραφε τη "Ρομαντική Σχολή" στα γαλλικά για να εξοικειώσει τους Γάλλους αναγνώστες με τον γερμανικό ρομαντισμό και τη "Λουτετία" στα γερμανικά για να εξοικειώσει τους Γερμανούς αναγνώστες με το γαλλικό φιλελευθερισμό. Το 1967 ο Μόλερ βραβεύεται με το Βραβείο Αντενάουερ του Ιδρύματος Deutschland του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, κάτι που σήμαινε ότι η συστημική γερμανική δεξιά αναγνώριζε τις προσπάθειές του να φτιάξει μια "αποναζιστικοποιημένη" γερμανική δεξιά παράδοση. Τις επόμενες δύο δεκαετίες ο Μόλερ ήρθε σε επαφή με το συστημικό δεξιό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας και υπήρξε για ένα διάστημα λογογράφος του ηγέτη του κόμματος, Φραντς Γιόζεφ Στράους.
Ο Άρμιν Μόλερ πέθανε το 2003. Το βιβλίο του επανεκδόθηκε άλλες έξι φορές και αποτελεί μέχρι σήμερα το αρτιότερο έργο που γράφτηκε ποτέ για τη Συντηρητική Επανάσταση, κάτι που αναγνωρίζουν ακαδημαϊκοί όλων των αποχρώσεων και οι πιο ορκισμένοι ιδεολογικοί του αντίπαλοι. Στο τέλος της ζωής του δήλωσε ότι δεν έπαψε ποτέ να είναι οπαδός του ιταλικού και ισπανικού φασισμού, όχι όμως του γερμανικού ναζισμού. Επίσης παραδέχτηκε ότι η σύνδεση της Συντηρητικής Επανάστασης με τον ναζισμό είναι πολύ μεγαλύτερη και ότι στο βιβλίο του αποσιώπησε συνειδητά πολλά κοινά τους στοιχεία με σκοπό να περισώσει τη Συντηρητική Επανάσταση στον μεταπολεμικό κόσμο και να την κάνει πυξίδα μιας νέας δεξιάς ιδεολογίας. Παρ' όλα αυτά, το βιβλίο δεν χάνει την αξία του, είναι επιστημονικά άρτιο και προσφέρει στον αναγνώστη τον καλύτερο τρόπο εξοικείωσης με τη σκέψη μερικών από τους μεγαλύτερους Γερμανούς διανοητές του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: ο «εθνικός ελευθεριακός» Ζᾶν Μαρὶ Λεπέν
- Τί γίνεται μὲ τὸν ἀναρχίζοντα Ζᾶν Μαρὶ Λεπέν;
Δὲν εἶμαι ἀναρχικός, ἀλλὰ
εἶμαι ἐλευθεριακός (libertario). Μοῦ ἀρέσει νὰ ἀποκαλῶ τὸν ἑαυτό μου «ἐθνικὸ ἐλευθεριακό»
(libertario nacional). Ὅταν ἤμουν παραγωγὸς δίσκων, πουλοῦσα σὲ δώδεκα δίσκους
τὰ τραγούδια τῆς Παρισινῆς Κομμούνας, τὴν ἑκατονταετηρίδα τῶν τραγουδιῶν τοῦ
Μποτρὲλ καὶ τὶς ὁμιλίες τοῦ Σάρλ ντὲ Γκῶλ... Μολονότι εἶμαι πολιτικὸς μὲ σαφῆ ἰδεολογικὴ
τοποθέτηση, εἶμαι ἀπολύτως ἱκανὸς νὰ βάλω τὸν ἑαυτό μου στὴν θέση τοῦ ἀντιπάλου
μου, ἂν ὄχι τοῦ ἐχθροῦ μου, πρᾶγμα πού -πιστεύω, θὰ συμφωνήσετε μαζί μου-
διαμορφώνει τὴν ἠθικὴ κρίση ποὺ κάνουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἐπέστρεψα στὸ πανεπιστήμιο γιὰ νὰ κάνω τὸ διδακτορικό μου στὶς
Πολιτικὲς Ἐπιστῆμες, στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ἑξῆντα, καί, καθὼς εἶχα ἐπαφὴ μὲ
ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν γαλλικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία (Fédération Anarchiste), σκέφτηκα
νὰ γράψω τὴν διδακτορική μου διατριβή, μὲ θέμα «Ὁ Ἀναρχισμός: Ἀπὸ τὴν Ἀπελευθέρωση
(ἀπὸ τὴν γερμανικὴ κατοχή) μέχρι τῆς μέρες μας» (L'Anarchisme, de la Libération
à nos jours).
(..) Τὴν ὁμάδα ἐργασίας τοῦ πανεπιστημίου στὴν ὁποία συμμετεῖχα
διηύθυνε ἡ Ἐβελὺν Πισιέ (Évelyne Pisier), ἀδελφὴ τῆς ἠθοποιοῦ Μαρὶ Φράνς
(Marie-France), φεμινίστρια καὶ ὀπαδὸς τοῦ Φιντὲλ Κάστρο. Γιὰ νὰ σᾶς δώσω μία ἰδέα
περὶ τῆς ἀτμόσφαιρας ποὺ ἐπικρατοῦσε, ἡ Πισιὲ ἀπέκλεισε τρεῖς φοιτητὲς ἀπὸ τὴν ὁμάδα,
ἁπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἐργάζονταν πάνω στὸ κοινωνικὸ δόγμα τοῦ Ντὲ Γκώλ! Μὲ τὸ
θέμα μου γιὰ τὸν ἀναρχισμὸ δὲν μποροῦσε νὰ φέρει εὔκολα ἀντίρρηση.
- Πῶς ἐξηγεῖτε ὅτι οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς... ποὺ διαμόρφωσαν
τὴν λογοτεχνία τοῦ Μεσοπολέμου, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἔχουν
ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὴν δημόσια σφαῖρα; Δὲν συγχωροῦνται γιὰ τὶς πολιτικές τους ἰδέες,
ἐνῷ ἡ ὠδὴ τοῦ Ἀραγκὸν στὴν ρωσικὴ Γκέ-Πέ-Οῦ (GPU, ἀρχικὰ τῆς ὑπηρεσίας
κατασκοπείας τῆς ΕΣΣΔ καὶ τῆς διαβόητης πολιτικῆς ἀστυνομίας τοῦ Στᾶλιν)
συγχωρεῖται εὔκολα;
«Ζήτω ἡ Γκέ-Πέ-Οῦ ἐνάντια σὲ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Προλεταριάτου», ἔγραψε ὁ Ἀραγκὸν στὸ Προελούδιο τοῦ ἔργου «Ἡ ἐποχὴ τῶν κερασιῶν»... Ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτική μας ζωὴ ἐξακολουθεῖ νὰ κυριαρχεῖται ὕπουλα ἀπὸ τὸν κομμουνισμό. Ὑπάρχει ἕνας ἐφησυχασμὸς ἀπέναντι στὴν κομμουνιστικὴ ἰδεολογία καὶ τὶς διάφορες μορφὲς ἔκφρασής της. Ἔχω μία νόστιμη ἄγνωστη ἱστορία σχετικά.
Μιὰ μέρα μὲ ἐπισκέφτηκε ὁ Λουὶ Λεκουᾶν (Louis Lecoin), ἕνας πολὺ γνωστὸς ἀντιρρησίας συνείδησης τὴν δεκαετία τοῦ 1950. Ἀποφάσισα νὰ ἠχογραφήσω ἕνα ἄλμπουμ μὲ ἀναρχικὰ τραγούδια, σχετικὰ ἄγνωστα στὸ γαλλικὸ κοινό. Δούλεψα μαζί του τὰ κείμενα ποὺ συνόδευαν τοὺς δίσκους, ὄχι μόνο τὸ κείμενο τῶν τραγουδιῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπεξήγηση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου. Μιὰ μέρα, καθὼς βγαίναμε καὶ οἱ δυὸ ἀπὸ τὰ γραφεῖα τοῦ SERP (ἡ δισκογραφικὴ ἑταιρεία τοῦ Λὲν Πέν) καὶ ἐκεῖνος μὲ κρατοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι, τυφλὸς ὢν, πέσαμε πάνω σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀρχισυντάκτες τῆς Le Monde.
Πίστευα ὅτι
θὰ ἔπεφτε ξερός ὅταν μᾶς εἶδε, τὸν ἀλεξιπτωτιστὴ καὶ τὸν ἀναρχικὸ ἀγκαζέ... Μὴν
σᾶς ἀπατοῦν τὰ φαινόμενα: ὁ Λουὶ Λεκουᾶν δὲν ἦταν μία προσωπικότητα ποὺ
βρισκόταν πολὺ μακριὰ ἀπὸ ἐμένα. Ἄν μοῦ ἐπιτρέπετε νὰ κάνω τὴν διάκριση,
σεβάστηκα τὸν ἀντιρρησία συνείδησης, ἐνῷ εὐχαρίστως θὰ εἶχα πυροβολήσει τὸν
λιποτάκτη.
ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν τελευταῖα συνέντευξη τοῦ Ζᾶν Μαρὶ Λὲ Πὲν
στὸ περιοδικὸ Eléments
Πηγή: https://elmanifiesto.com/homenaje-a-jean-marie-le-pen.../
ΥΓ1: Ὁ ὅρος «ἐλευθεριακός» χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀναρχικοὺς
στὴν Γαλλία ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1890, ὅταν οἱ ἀναρχικοὶ Σεμπάστιαν Φῶρ καὶ
Λουίζ Μισέλ ἐξέδοσαν τὴν ἐφημερίδα Le Libertaire («Ὁ Ἐλευθεριακός») στὴν Γαλλία
τὸ 1895.
ΥΓ2: Οἱ γεροντοκόρες τῆς -κάθε εἴδους!- πολιτικῆς ὀρθότητας ἔχουν ἀνέκαθεν πολὺ πλάκα!
Σαμουράι της Δύσης: https://samuraithsdyshs.wordpress.com/
«Οι άνθρωποι πάντα λατρεύουν τα σκατά, είτε στη μουσική, στη
ζωγραφική, στις φράσεις, στον πόλεμο ή στη σκηνή. Η απάτη είναι η θεά των
πλήθους»
Louis-Ferdinand Céline
«Εάν αναζητάτε
δικαιοσύνη αντί για ηρεμία σε αυτόν τον δημοκρατικό κόσμο, καλύτερα να
αυτοκτονήσετε. Για να ζήσεις σήμερα πρέπει να ξέρεις να γελάς με την ηλίθια
πραγματικότητα»
Robert Brasillach
.png)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
