Κοιτώντας τον δημοκρατικό «Κέρβερο» στα μάτια: τρεις όψεις της τραγικής επικαιρότητας

 

του Wood Brother

Απεργία πείνας του Ιωάννη Λαγού.

Απεργία πείνας για 2^η εβδομάδα στην μοναχική πορεία ενός ανθρώπου που διαφωνούμε ιδεολογικά και πολιτικά μαζί του, ενώ τον θεωρούμε συνυπεύθυνο για τα οργανωτικά λάθη και τα πολιτικά εγκλήματα του παρελθόντος. Όμως η πρόσφατη εναντίωση του στους ένστολους ανθρωποφύλακες του κατοχικού καθεστώτος και κυρίως η προσωπική μάχη του να μην ανεχτεί έναν ακόμη εξευτελιστικό έλεγχο τον ξεχωρίζει έστω και για λίγο από την κομματική κομπανία. Ο εγκλεισμός του υπό δύσκολες συνθήκες κράτησης, σχεδόν ανυπόφορες. Πιο ανυπόφορη όμως η εκκωφαντική σιωπή των υπολοίπων ηγετικών στελεχών της «Χρυσής Αυγής» στον Δομοκό καθώς και των δημοφιλών προσώπων κομματικών κλώνων που αστράφτουν στο τηλεοπτικό φως των δημοσκοπήσεων και παλαιότερα στις λάμπες των πρεσβειών. 

Η «σιωπή των αμνών» αυτών που κάποτε δήλωναν μπροστά στις κάμερες «εναντίον όλων» δείχνει το πραγματικό πρόσωπο τους που σε άλλες περιπτώσεις είναι διαθέσιμοι για δηλώσεις και δεξιώσεις, αλλά τώρα σιωπούν επιδεικτικά αναμένοντας την σωτήρια χειρονομία του κρατικού «Καίσαρα» στην αρένα των δικαστικών εξελίξεων. Ο περίγυρος του Λαγού στην φυλακή παραμένει αναλλοίωτος ως προς τον οργανωτικό στραβισμό και την προσωπική αντιδικία. Ο ίδιος παρά το γεγονός ότι κατήγγειλε τον «Πατριάρχη» Πλεύρη σε σχέση με την εγκατάλειψη της νομικής του υποστήριξης θέτει ως πρωτεύον ζήτημα την συμμετοχή στις διεργασίες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. 

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί εξαιτίας της παραπληρόφορησης που έχει πίσω από τα κάγκελα, ότι δεν είναι η ρίζα του προβλήματος η άδεια του καθεστώτος να λάβει μέρος στο στημένο θέατρο της Ε.Ε. αλλά η πολιτική απέναντι στο σύνολο της κομματικής ηγεσίας. Προσφάτως μπροστά στην ελληνική πρεσβεία της Λευκωσίας οι Κύπριοι που τον στηρίζουν προχώρησαν σε διαμαρτυρία και με την συμμετοχή του Λουκά Σταύρου. Οι οργανωτικές και άλλες διαφωνίες παραμερίστηκαν μονομιάς μπροστά στην ανάγκη να καταγγελθεί το αστικό (ακρο)δεξιό καθεστώς του Μητσοτάκη, ενώ δεν είναι τυχαίος ο πηγαίος παλμός ενός πρώην αιχμάλωτου της δημοκρατίας προς υπεράσπιση του αιχμαλώτου Λαγού. 

Ο τελευταίος πόνταρε σε λάθος άλογο και ωφέλησε τα σχέδια άλλων όχι μόνο κατά την παραμονή του στο προσωπολατρικό κόμμα του Μιχαλολιάκου αλλά και μετά την φυγή του όταν και δημιούργησε μαζί με άλλους την ΕΛΑΣΥΝ. Μια ακόμη αψυχολόγητη κομματική κίνηση - προς ανεύρεση της «εξόδου κινδύνου» - την οποία μάλιστα προλόγισε στο ιδρυτικό συνέδριο της ο «Ιούδας» του ελλαδικού εθνικισμού, το ίδιο πρόσωπο που θεωρεί  ηγέτη … τον άνθρωπο της οικογενειακής συμμορίας της δεξιάς.

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος του αγίου των χριστιανών που απεικονίζεται στις αγιογραφίες με το δρεπάνι στο χέρι … και αν ισχύουν τα σενάρια των ΜΜΕ και της ΓΑΔΑ: ένας Αλβανός νεολαίος που το πρωί εργαζόταν και το απόγευμα σπούδαζε, το βράδυ φόραγε την προβιά του οπαδού και έβγαινε για μια «αντιφασιστική περιπολία». Σφάζει με το δρεπάνι και με την συμμετοχή Ελλήνων Αλβανών και ενός Σέρβου (…) τον άοπλο υιό ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού στου Χαριλάου. Είναι γνωστός από παλαιότερη επίθεση στις αρχές ασφαλείας αλλά έχει κατηγορηθεί μόνο με πλημμέλημα αφού τα θύματα σε εκείνο το επεισόδιο στάθηκαν πιο τυχερά από τον Άλκη. Πολλοί γνώριζαν για την ύπαρξη μιας ομάδας hooligans (υψηλής αντιφασιστικής μόρφωσης και ειδίκευσης) που πάντα υπερτερούσαν σε αριθμό. Κινείται σε ομάδα και για αρκετό διάστημα προκαλεί ενώ με απίστευτη άνεση επιτίθεται με τον κόσμο να περνάει στο πεζοδρόμιο και τις κάμερες να υπάρχουν παντού. 

Ο ίδιος είναι γόνος εργατικής οικογένειας πιθανότατα «εθνικιστής» όταν θα βρισκόταν στην γείτονα χώρα με το σύμβολο του πολέμαρχου Σκεντέρμπεη στα ρούχα του … αλλά πιστός της αντεθνικής antifa στην Ελλάδα, μέλος της οπαδικής αντιφασιστικής γκρούπας που δεν ελέγχει απόλυτα ο «Πόντιος» αλλά και δεν ακουμπάει κανείς στα ενδότερα εδώ και χρόνια. Ένας ακόμη γόνος (λάθρο)μεταναστών που αναζωπυρώνει το εθνοτικό μίσος ανάμεσα στους δυο γειτονικούς - συγγενικούς για κάποιους - λαούς, σε μια περίοδο που το καθεστώς έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αλλαγή της ατζέντας καθώς και την προσέλκυση του κρατικού ελέγχου στην Θεσσαλονίκη μετά τα επεισόδια σε Εύοσμο και Σταυρούπολη, αλλά και την πολεμική των οπαδικών συνδέσμων ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Έχουν προηγηθεί άλλωστε 170 παρόμοια περιστατικά με τον φόνο του Φύσσα να αντανακλάται αυτή την φορά από την ανάποδη αφού στην θέση του πρώην Κνίτη Ρουπακιά αυτή την φορά την δουλειά την κάνει ο Αλβανός αντιφασίστας. 

Ουσίες και οπαδισμός των πολυεθνικών, παρακμιακή μουσική και αντιφασισμός ένα μίγμα και εμπύρευμα της σύγχρονης ΟΠΛΑ (βλέπε antifa) που γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο με την ευλογία των ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα μετά τις συλλήψεις του ’95 στο Πολυτεχνείο. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε «εμείς κάνουμε κουμάντο στην πόλη» εμφανίζοντας προς φρίκη πολλών «συντρόφων» του σημάδια εξουσιομανίας και καταπίεσης όπως αρέσκονται να γράφουν οι woke στο ρυπαρό indymedia. Εχθρός του δεν ήταν το εργασιακό χάος που χτύπησε και μέλος της οικογένειας του αλλά ο «φασίστας» και ο «Αρειανός», άρα αν δεν είναι ο αντιφασισμός μια νοητική σύφιλη που οδηγεί στην παράκρουση και το έγκλημα πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; 

Λούμπεν απόκληροι της κοινωνίας που εντάσσονται σε «αμεσοδημοκρατικές» ομάδες με δρεπάνι συνολικού μήκους 35 εκατοστών λάμα 15 εκατοστών, σπέρνουν το θάνατο μέσα από το προκάλυμμα της δήθεν «αντεξουσίας» υπηρετώντας όμως με τις πράξεις τους το καθεστώς και την εξουσία της δεξιάς και τον επιδοτούμενο αντιφασισμό. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ανέκριναν και βασάνισαν τον Κατσίφα παραμονή του θανάτου του δυο Κοσοβάροι μπάτσοι και με εντολή ποιων, ή ποιος ο ρόλος στελέχους της ελληνικής κυβέρνησης στην εντολή δολοφονίας μέσω της Αλβανικής μπατσαρίας, έτσι δεν θα μάθουμε και ποτέ γιατί τώρα που η εθνικιστική παρουσία στην Θεσσαλονίκη ενόχλησε σφόδρα το καθεστώς την Λιάνα του ΚΚΕ και τις φυλλάδες του αντιφασισμού, έσπευσε η antifa μέσω της Θύρας 4 να προωθήσει τα σχέδια αυτών που θέλουν τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και τον καθημερινό κανιβαλισμό. 

Δεν είναι τυχαίο το άρθρο του «Πρώτου Θέματος» όπου δίπλα στην φωτογραφία του Αλβανού antifa έχει ένα ακόμη άρθρο αυτή την φορά διαφορετικό με τονισμένες τις αναφορές σε «Τάγματα Εφόδου» και την παρουσία των «νεοναζί» στην Θεσσαλονίκη. Για όλα φταίνε οι «ναζί» λοιπόν, ακόμη και όταν ο ψυχρός εκτελεστής πιθανότατα είναι αντιναζί και έχει την εύνοια και την υποστήριξη οπαδών και γνωστών αριστεριστών. Οι πιο στυγνοί δολοφόνοι του αντιφασισμού είχαν αστική υποστήριξη ή στο τέλος έφτυναν αίμα από την κατάρα των θυμάτων τους που τα εκτελούσαν πισώπλατα στο κέντρο της Αθήνας, πάντα πολλοί μαζί και πολλές φορές άνευ λόγου. Δεν δίστασαν να βγάλουν τα πιστόλια στο Νέο Ηράκλειο σε εντελώς αθώους νεολαίους με τα θύματα να αναμένουν άγνωστο για ποιο λόγο σε ένα μειονεκτικό σημείο «φύλαξης» ή πρόσφατα να κόβουν με δρεπάνι Ιαπωνικό και με επαγγελματικό τρόπο την μηριαία αρτηρία ενός συμπατριώτη μας άγνωστου σε αυτούς όπως άλλωστε συνήθιζε και το ’44 ο εγκληματίας Στέφανος Λιόλιος και οι συνεργοί του. 

Η σπέκουλα πολλών να συνδέσουν τον φόνο με τους κακούς «φασίστες» παρά το γεγονός ότι οι νεολαίοι «συμμορίτες» έχουν γονείς με κομματική ταυτότητα, αποδεικνύει στην πράξη ότι το μόρφωμα της αστικής δημοκρατίας είναι δολοφονικό από την φύση του και δεν διστάζει να κάψει τα ίδια του τα όργανα του όταν αυτό κριθεί σκόπιμο μετά το πέρας της αποστολής.

Οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας

Σε μια ιστορική χώρα που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι αμέτρητες και το κοβάλτιο ο κρυφός μελλοντικός άσσος στο μανίκι του Πούτιν και της Κίνας, ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει. Το 77% των Ουκρανών δεν θέλει το ΝΑΤΟ σε μια χώρα που το 30% δείχνει να έχει ερωτευτεί παράφορα το ορθόδοξο (πρώην άθεο) και σήμερα «εθνικό» καπιταλιστικό Κρεμλίνο που στα κρυφά θαυμάζει τον Στάλιν αλλά εφαρμόζει τακτικές του Τρότσκι. Σλάβοι και στις δυο μεριές με τους Ουκρανούς να έχουν ένα τριπλό ρόλο να επιλέξουν και διαχρονικά να πέφτουν θύματα της γεωπολιτικής αξίας και των σχεδιασμών της περιοχής. 

Πρώτοι οι συνεργάτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που ονειρεύονται τα κάλλη της καπιταλιστικής σαπίλας και συμμετέχουν στις κυβερνητικές επιλογές ανθρώπων που οι μισοί δεν είναι Ουκρανοί στην καταγωγή αλλά διοικούν την χώρα, δεύτεροι οι Ουκρανοί πατριώτες εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες που απομονώθηκαν με σχέδιο στην Μαριούπολη για να μην «προκαλούν» αλλά αντιστέκονται στην εισβολή των Μοσχοβιτών και των 10.000 Τσετσένων μισθοφόρων, και τρίτοι οι βιολογικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές του αυτοκρατορικού «Ρωσισμού» του Imperium που δεν διστάζει να εμπλέξει στο μέτωπο τους πάντες αρκεί να κερδίσουν οι ολιγάρχες και οι μαυραγορίτες της μετασοβιετικής εποχής. 

Η σημερινή Ρωσία δεν είναι η «Αγία Ρωσία» που προπαγανδίζουν τα Καραμανλικά «πατριωτικά» ΜΜΕ σε σύμπλευση με τους ακροδεξιούς ζηλωτές αντιφασίστες (αυτοί μέσα από εφημερίδες) οι οποίοι έχουν αλλάξει αφεντικό από το ’91 και μετά. Μέχρι το ’47 ήταν οι Άγγλοι και μέχρι το ’91 οι Αμερικανοί. Μετά την εικονική πτώση όπου το πρώην καθεστώς χρηματοδοτείτο και από τα «κόκκινα δολλάρια» και η μαφία αντικατέστησε σε μια νύχτα την κομματική νομεκλατούρα κάποιοι «πατριώτες» βρήκαν την ευκαιρία να αναζητήσουν έναν νέο νταβατζή. Τα ρούβλια έχουν ζαλίσει τους «πατριώτες» ιθαγενείς που ξεχνούν τόσο τον ρόλο της Σοβιετίας στην νεοελληνική ιστορία όσο και τις συμμαχίες της σύγχρονης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Μια Ρωσία που μιλάει ανοιχτά για «αντιναζιστικό» αγώνα και επικηρύττει 5.000 «ναζί» δηλαδή όλους αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία του Κρεμλίνου ή ένιωσαν στο πετσί τους την φρίκη των φιλορωσικών δυνάμεων πριν το 2014, δημοσίως αναφέρει για μια ανεξάρτητη χώρα ότι «Ιδανικά, είναι απαραίτητο να απελευθερωθεί η Ουκρανία, να καθαριστεί από τους vαζί, καθώς και από τους φιλοναζιστές και την ιδεολογία τους» είπε ο πολύς Πεσκόφ χωρίς όμως να θίγει καθόλου τον Σιωνιστικό δάχτυλο της διεφθαρμένης Ουκρανικής εξουσίας. Οι οπαδοί του Κρεμλίνου ξεχνούν ότι τα «φασιστικά» κόμματα στην χώρα του Μπαντέρα πήραν μικρά ποσοστά και ο κύριος μοχλός ελέγχου και εξουσίας είναι φιλελεύθερος ενώ οι κυβερνητικές υπηρεσίες και φυλάκισαν και αφόπλισαν και περιόρισαν τις δυνάμεις των «ακραίων» εθνικιστών που δεν θέλουν ούτε το ΝΑΤΟ ούτε την Ε.Ε. ούτε την Μόσχα. 

Μια Ρωσία που επίσημα κάνει το σταυρό της μπροστά στην Παναγία αλλά ανεπίσημα επαναφέρει τα αγάλματα του Ντερζίνσκι ή υπακούει στους Τούρκους και τους Σαουδάραβες για την κατασκευή του μεγαλύτερου τζαμιού στην Μόσχα και την δημιουργία πυρηνικού σταθμού στα μικρασιατικά παράλια, μιας Ρωσίας που δεν κάνει το παραμικρό για την διαφθορά, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά, την υπογεννητικότητα των Λευκών Ρώσων αλλά διατηρεί στις φυλακές χιλιάδες συναγωνιστές ανάμεσα τους και της Ρωσικής «Τρίτης Θέσης». 

Μια Ρωσία που δεν είναι όσα δείχνει η πρεσβεία τους αλλά επελαύνει ως μια καπιταλιστική αντιφασιστική ολιγαρχία που έκλεψε τα εργοστάσια όπλων της Ουκρανίας, διέλυσε τον στρατό της μέσω δοτών προέδρων, ξεπούλησε τα πυρηνικά της ίδιας χώρας σε μαφίες και ισλαμικές χώρες, και σήμερα με όχημα μια «ακροδεξιά» εξωτερική πολιτική ενισχύει φιλοσιωνιστικά ακροδεξιά κόμματα τον Ερντογάν και τους Κινέζους. Ο ρόλος της πάντα ύπουλος και αυτό φάνηκε και στην Γιουγκοσλαβία παλαιότερα και στην Λιβύη και στο θέμα της Αρμενίας. Ακόμη και στην Συρία που σύρθηκε από την κατακραυγή και τις εξελίξεις για να υποστηρίξει την εκεί βάση της, στην τελευταία τουρκική επίθεση ξέχασε να επέμβει αποφασιστικά υπέρ του ηρωικού Συριακού στρατού και δεν απέτρεψε τα σχέδια των Τούρκων εισβολέων. 

Συμπερασματικά είτε Βρυξέλλες είτε Ουάσιγκτον είτε Μόσχα, ίδιος είναι ο εχθρός για αυτό και οι «Μπαντεριστές» Ουκρανοί θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες τους «καταραμένους» ενωτικούς εθνικιστές της Κύπρου, που κατηγορήθηκαν αδίκως για όλα τα δεινά της εισβολής του ’74 την στιγμή που μάτωναν στα πεδία των μαχών. Σήμερα οι πιστοί του Perun και φυσικά οι ιδεαλιστές μαχητές αυτόνομοι οπαδοί και εθελοντές, υπερασπίζονται μόνοι και με ελάχιστα όπλα την γη τους και μετά την πολύπλευρη προδοσία του Ουκρανού προέδρου ακόμη πιο μόνοι μέχρι τέλους τα χωριά και τις πόλεις του μεγαλύτερου αντάρτικου στρατού της Ευρώπης των θρυλικών «Παιδιών του Δάσους».  

Οι εκεί συναγωνιστές υπονομεύτηκαν - εδώ και χρόνια - από την αστική κυβέρνηση, δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους της κρατικής ασφάλειας και τα τσιράκια της Δύσης, αφέθηκαν χωρίς αντιαρματικά να πολεμήσουν τα τεθωρακισμένα της Μόσχας που σε άλλες εποχές πολυβολούσαν με άνεση Γερμανούς, Ούγγρους και Τσέχους. Αντιστέκονται σε μια επίθεση που δεν έχει να κάνει φυσικά με την υπεράσπιση των ρωσόφωνων περιοχών αλλά απέναντι σε μια γενικευμένη εισβολή του δεύτερου πόλου εξουσίας της νέας Γιάλτας, έχοντας στην πλάτη τους μια ακόμη αντίπαλη πλευρά τους πολιτικούς και στρατηγούς που κρύφτηκαν στα καταφύγια, έναν ηθοποιό που άφησε χωρίς στρατό και σημεία ελέγχου τα κύρια μέτωπα στα σύνορα σε ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας. 

Κάτω από τα ράσα της ελλαδικής εκκλησίας που προάγει δήθεν το «ομόθρησκο» και τα κροκοδείλια δάκρυα του Ιερώνυμου πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της ή τις εντολές του Αγίου Όρους, κάτω από τα ψέματα του μητραλοία πρωθυπουργού που ονειρεύεται τις επιταγές του ΔΝΤ και την εύνοια των ΗΠΑ, κάτω από την εικονική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ως παράδοση η ελλαδική ρωσόδουλη ακροδεξιά, η θυσία των Ουκρανών και Ρώσων εθελοντών των λαϊκών πολιτοφυλακών με τους ρούνους και τους μαύρους ήλιους να κοσμούν τις στολές τους ξεπροβάλλει ως λαμπρό παράδειγμα θυσίας και αντίστασης σε μια Ευρώπη που πεθαίνει προς χάρη των χρηματιστών και των τραπεζιτών.