Πιο δυνατοί και από ατσάλι: με αφορμή την ημέρα της «αντιφασιστικής νίκης» μηνύματα συναγωνιστών για την επική αντίσταση των μαχητών του Azovstal!

 

Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας: με αφορμή την 9η Μαΐου, όπου οι απανταχού δημοκράτες θα γιορτάσουν για μια ακόμη φορά την στρατιωτική νίκη - και όχι την απελευθέρωση της Ευρώπης - των αντιφασιστών, θα αναρτηθούν μηνύματα σχετικά με την επική αντίσταση των τελευταίων υπερασπιστών του Azovstal. 

Όποιος επιθυμεί να στείλει κάποιο μήνυμα είτε με ψευδώνυμο είτε χωρίς, εκπροσωπώντας τον ίδιο ή κάποια ομάδα/συλλογικότητα που ανήκει - ανεξαρτήτως διαφωνιών με την «Τρίτη Θέση» ή τα μέλη της σ.ο.  - μπορεί να το κάνει.

2014

Προσκύνημα στο Azovstal για μια νέα ζωή

Δευτέρα 9 Μαΐου 2022. Περιμένοντας την μεγάλη αντιφασιστική παρέλαση στην Μόσχα για τον εορτασμό του τέλους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όταν στην καρδιά της Ευρώπης στο Βερολίνο οι σλαβομογγόλοι κάρφωσαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. 

Στην Ελληνική Ορθόδοξη Μαριούπολη που κατέστρεψαν οι ισλαμικές ορδές των Τσετσένων του Πούτιν, εκτυλίσσεται ένα αλλόκοτο περιστατικό, ανεξήγητο από την υλιστική και καταναλωτική λογική του αμερικανικού τρόπου ζωής. Μια δράκα Ουκρανών πολεμιστών, με τους μαχητές του AZOV στην πρώτη γραμμή, θυσιάζεται για την Πατρίδα.  

Όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει το 1961 στο βιβλίο του «Ιππεύοντας την Τίγρη» ο Ιταλός φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα: 

«Πρέπει να ληφθεί υπόψη τούτος ο περιορισμός: Ότι πρόκειται να πω, δεν αφορά στο συνηθισμένο άνθρωπο των ημερών μας! Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που ενώ έχει εμπλακεί με το σημερινό κόσμο, ακόμη και στα πιο προβληματικά και παροξυσμικά στοιχεία του, ενδόμυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του  ν’ ανήκει σε μια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του».

Η ψυχή αυτής της φυλής, προσθέτω εγώ, που αυτή είναι μέσα στους πολεμιστές του Azovstal έχει διαμορφωθεί από την ένωση δύο παραγόντων: του πολεμικού πνεύματος των Σκανδιναβών Βαράγγων και του Ελληνικού Πολιτισμού όπως διαμορφώθηκε στο Βυζάντιο. 

Εξάλλου αυτοί οι δύο παράγοντες είναι και οι βάσεις του Ουκρανικού Πολιτισμού και από αυτό εμφορείται το ποίημα «Διαθήκη» του Ουκρανού Εθνικού ποιητή Τάρας Σεβτσένκο, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου.

Σαν θα πεθάνω να με θάψετε

Πάνω στων λόφων την γωνία,

Στον κάμπον τον πλατύν ανάμεσα,

Στη λατρεμένη μου Ουκρανία.

Να βλέπω τα φαρδιά χωράφια μας,

Το Δνείπερο και τους γκρεμούς του

Και μέρα - νύχτα να αφουγκράζομαι

Τους βρόντους και τους βρυχηθμούς του.

Κι όταν μια μέρα φέρει ο Δνείπερος

Το αίμα του εχθρού από την Ουκρανία

Ως κάτω στο γαλάζιο ακρόγιαλο

Τότε θ’ αρχίσω νέα πορεία,

βουνά και κάμπους θε ν’ αφήσω

Κ’ ίσα στο Θεό να προχωρήσω

να του προσευχηθώ, μα ως τότε

δεν τον γνωρίζω το Θεό.

Θάψτε με και όρθιοι σηκωθείτε,

Τις χειροπέδες σας συντρίψτε

Και με το μαύρο το εχθρικό

Αίμα τη Λευτεριά ραντίστε.

Κ’ εμένα στη μεγάλη σας φαμελιά κλείστε,

Στη λεύτερη και νέα σας αγκαλιά

Και να με μνημονεύετε μη λησμονήστε

Με την καλή, τη σιγαλή σας τη λαλιά.

Γιώργος Δημητρούλιας

Ο Γιώργος Δημητρούλιας είναι πρώην δημοτικός σύμβουλος της Καλαμάτας και υπεύθυνος των εκδόσεων «Το Αντίδοτο». Αποχώρησε από την «Χρυσή Αυγή» - της οποίας υπήρξε υπεύθυνος εξωτερικών επαφών επί σειρά ετών - καθώς και την τοπική οργάνωση της Καλαμάτας το 2010. 

Συμμετείχε στην «Ελληνική Δράση» και διατηρεί εδώ και χρόνια στενές επαφές με τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη. Υπήρξε ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού «Έλληνας Εργάτης» και είναι ερευνητής και μελετητής της «Τρίτης Θέσης».

Γνώστης του Ουκρανικού ζητήματος και της ιστορίας της χώρας, ενώ τυγχάνει και προσωπικός φίλος κορυφαίων στελεχών του Azov. Συμμετείχε σε Ουκρανικά συνέδρια και το 2016 επισκέφτηκε το στρατηγείο της Ουκρανικής εθελοντικής πολιτοφυλακής, γεγονός που προβλήθηκε εκτενώς σε τεύχος αυτόνομου περιοδικού.

Στην μεταλλουργία Azovstal σφυρηλατείται η ατόφια χαλύβδινη πίστη του Ουκρανικού λαού και οι αδούλωτες καρδιές των εθελοντών εθνικοεπαναστατών. Τρανό παράδειγμα αντίστασης και αυτοθυσίας για αυτούς που αντιστέκονται στο διεθνές τραπεζικό σύστημα. Πραγματικοί ήρωες που θα παραμείνουν απυρόβλητο σύμβολο για τις επερχόμενες γενεές.

Ζήτω η Νίκη!

Άρης Αρίων

Ο Άρης Αρίων υπήρξε πρώην στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» και υπεύθυνος ιδεολογίας για μικρό χρονικό διάστημα, μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Αντίδοτο», εκδότης δυο σπάνιων βιβλίων τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf, πρώην σύμβουλος της Ουκρανικής «Τριτοθεσίτικης» ένοπλης πολιτοφυλακής «Azov», προσωπικός φίλος του εθνικού γραμματέα Andriy Biletsky καθώς εδώ και χρόνια αρθρογράφος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου». 

Συνέβαλλε στο παρελθόν στην έκδοση της «Εθνικοσοσιαλιστικής Επιθεώρησης» (Μάρτιος 2013) καθώς και στο ελληνικό παράρτημα του δικτύου Europa Network μέχρι την εποχή που το τελευταίο καταστράφηκε από την Mossad. Σήμερα διατηρεί διαδικτυακό ραδιόφωνο και πολιτικό ενημερωτικό ιστολόγιο. Η πρόσφατη συνέντευξη του σχετικά με την Ουκρανία - η οποία και δημοσιεύτηκε στο αντιφασιστικό «Μακελειό» χωρίς την άδεια της συντακτικής ομάδας - προκάλεσε τις αντιδράσεις γνωστής πρεσβείας.

Στην Maidan γεννήθηκαν επαναστάτες, στην Μαριούπολη θέριεψαν Ήρωες.

Krieger

Ο Krieger είναι αυτόνομος συναγωνιστής με ιδιαίτερη προσφορά και παρουσία στο επίπεδο των ιδεών εδώ και χρόνια, πρόμαχος της εξωκοινοβουλευτικής δράσης και υποστηρικτής της επαναστατικής μουσικής σκηνής. Γνώστης του Ουκρανικού ζητήματος και αλληλέγγυος με τους συναγωνιστές του εξωτερικού.

Τάγμα Αζόφ: όταν η θυσία διαλύει κάθε (γεω) πολιτική ορθότητα

Ναι το ξέρουμε δεν μοιάζουν αυτές οι μάχες με την παγκοσμιότητα της Ιδέας που στεφάνωνε τους νεκρούς άλλων μεγάλων πολέμων των Ευρωπαίων αλλά τι με αυτό; Ποιος θάνατος κοστίζει λιγότερο όταν έρχεται μέσα στη μάχη για την Πατρίδα και την απόκρουση του εισβολέα; Κοστίζει λιγότερο ο θάνατος κάποιων επειδή τα ΜΜΕ, οι αριστερο - φιλελεύθεροι αμερικανοθρεμμένοι και οι εθνικό - δεξιοί φίλοι του Κρεμλίνου φωνάζουν με βδελυγμία «ναζί» και «φασίστες»; 

Αυτούς τους μήνες το όνομα Azov έγινε το σύμβολο μιας αποδόμησης κάθε ανεξάντλητης υποκρισίας και επιφανειακότητας. Η υποκρισία από όλους όσους κόπτονται δήθεν για την Ουκρανία, που στην ουσία είναι το Νατοϊκό μπλοκ που την έκανε μαριονέτα στα σχέδια του να προκαλέσει την Σινορωσική συμμαχία, έναν νέο διπολισμό που διαδέχεται την παγκόσμια επανεκκίνηση της βιοπολιτικης τρόμο - πανδημίας. 

Η Ουκρανία για αυτούς είναι ένα δημοκρατικό οικόπεδο στο οποίο πάνω στις ψυχές ενός περήφανου έθνους πουλάνε τον Δυτικό ανθρωπισμό τους. Ας μην γελιόμαστε ούτε αυτοί ήθελαν την αντίσταση των Ουκρανών να κρατήσει τόσο, ούτε αυτοί  επίσης ενοχλήθηκαν που σε αυτόν τον πόλεμο το Azov είχε μεγάλες απώλειες γιατί εθελοντικά έθεσε εαυτόν στην πρώτη γραμμή της Πατρίδας και της Ιδέας που καθορίζει τους μαχητές του χρόνια τώρα. 

Υποκριτές οι Ρώσοι ηγέτες που ήθελαν και αυτοί από την αρχή το φιάσκο αυτής της εισβολής να το στήσουν πάνω στο δημοκρατικό αντιναζιστικό ιδεολόγημα ότι θέλουν τάχα να «απελευθερώσουν» τους ρωσόφωνους από το Azov. Ίδιοι όπως πάντα στο αντιφασιστικό δημοκρατικό τους ήθος με τους «εχθρούς» τους Αμερικάνους που ποτέ τους άλλωστε δεν πολέμησαν ούτε αντάλλαξαν ούτε ένα βόλι, αλλά κατά τα άλλα είχαν ένα μοιρασμένο κόσμο για σχεδόν μισό αιώνα σε απόλυτη ισορροπία που την έλεγαν ψυχρό πόλεμο ... άλλο φιάσκο και αυτό. 

Υποκριτές και επιφανειακοί όλοι όσοι στην Ελλάδα έκριναν το Ουκρανικό μόνο στο επίπεδο της γεωπολιτικής ανάλυσης, σαν επιστήμονες μέσα σε θερμοκήπια της γεωστρατηγικής που άλλωστε όλοι τα έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα με το τσουβάλι. Ορθόδοξοι που δεν σέβονται την Ορθοδοξία και την ταυτίζουν με τον Κύριλλο της Μόσχας, αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ ως το ΚΚΕ και την άκρα αριστερά που σύσσωμοι κρατάνε δήθεν αποστάσεις και χαίρονται στην ουσία σαν παράλυτοι, επειδή ο δυνατός που διάλεξαν δήθεν πολεμάει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ... και κυρίως τους φασίστες του Azov. 

Εθνικιστές (;) που βρίσκουν ιδεολογική συμμαχία μεταξύ αντί - διαφωτισμού και Ευρασιανισμού μιας Πουτινικής βερσιόν για να μας κουνήσουν το χέρι γιατί δεν πιάνουμε τα μεγάλα νοήματα της νέας (;) αυτοκρατορικής ελπίδας της Ευρώπης που λέγεται Ρωσία, αυτοί ακόμα πιο φανατικοί δικάζουν ... τους μαχητές του Azov «γιατί τα παίρνουν από τους Αμερικανούς» που πολεμούν για τις εστίες τους και δεν πήγαν να αυτομολήσουν στον αντίπαλο στρατό για να εξιλεωθούν επαναστατικά ... 

Όλοι αυτοί ενώνονται από κάτι κοινό. Τον απόλυτο σεβασμό της διπολικής κυρίαρχης συστημικής λογικής, την αδιαφορία για οποιαδήποτε αντισυστημική πολιτική και ιδεολογική δράση στην χώρα που ζούμε, ουτιδανοί μεταπράτες ελπίδας και ψεμάτων προς εισαγωγή στον δύσμοιρο ιθαγενή, κορδώνονται πνευματικά που τσακίζουν με τις πένες τους … εμάς τους αδαείς που χαιρετίζουμε την Ηρωική, Εθνικοεπαναστατική και Τριτοθεσίτικη στάση ζωής και θανάτου που κράτησαν για τα πιστεύω τους τα μέλη του Azov. 

Όχι δεν υπάρχει θέμα Πανηγυρικών λόγων. Δεν τις χρειάζονται όταν κάποιοι δεν ξέρουν αν θα ξαναδούν το ξημέρωμα, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, το απλό φως. Ο Mussolini έλεγε πως υπάρχει αγιότητα στην αριστοκρατία των χαρακωμάτων και με αυτή την αντί - ορθολογιστική έννοια όσοι κείτονται εκεί αδιαφορούν ποιος μικροαστός γραικύλος θα τους κατατάξει με τους Νατοϊκούς ή με τους Ρώσους που υπηρετούν το Πεκίνο ... 

Ο δικός τους δρόμος και το καθήκον τους οδηγεί σε μια Τρίτη εκτός πλαισίου διάσταση. Οφείλουμε το ελάχιστο, να αναγνωρίσουμε στον αγώνα και την θυσία των μαχητών του Azov ότι μας υποχρεώνουν να απαντήσουμε στον εαυτό μας: Εμείς για την Πατρίδα σε κατάσταση εισβολής άραγε θα νοιαζόμασταν ποιος γραμματιζούμενος θα μας χαρακτήριζε αντεπαναστάτες; 

Ο γαλανόλευκος αντιφασισμός είναι μια πνευματική πανώλη που εκτός από την πλήρη επικράτηση του σαν ιδεολογικό λόμπι ενάντια στην εθνική και πατριωτική αριστερά πέρασε σαν ιός και στον εθνικιστικό χώρο. Και είναι πάντα «φοβερός» στις εκφράσεις, στις αναλύσεις και στα επαναστατικά λογύδρια. Αν δεν είναι λυμένο το εθνικό ζήτημα και η πλήρης προστασία της εθνικής κοινότητας καμία σοσιαλιστική λύση δεν δύναται να υπάρξει. Άρα οι επαναστάτες πρώτα κερδίζουν τον εξωτερικό εχθρό και ύστερα στρέφονται στον εσωτερικό εχθρό σε περίπτωση κρίσης της ακεραιότητας του Έθνους. 

Το ότι το Azov μας υπενθύμισε με τον πιο αυθεντικό και δραματικό τρόπο αυτή την αλήθεια αρκεί για να πούμε πως η συμβολή τους είναι ήδη τεράστια για την Ευρωπαϊκή εθνική πολιτική εμπειρία της εποχής μας.

Nero Valois

Ο Nero Valois είναι αυτόνομος συναγωνιστής, μέλος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου», ερευνητής και αναλυτής της «Τρίτης Θέσης» αλλά και της Φασιστικής ιδεολογίας, άριστος γνώστης των γεωπολιτικών συνθηκών και εξελίξεων.

Αφίσα Αυτόνομων

Το Βιετνάμ, η Ουκρανία και ο κωμικός της «εκλεκτής φυλής» - η επανάληψη μιας ιστορίας σε ένα τραγούδι.

 

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Διαβάσαμε την Τρίτη 12.04.2022  στο editorial της ψηφιακής πολιτικής «καθώς πρέπει» καθημερινής εφημερίδας Political με τίτλο: «Προς τελική λύση το Ουκρανικό;».

«Ύστατες εκκλήσεις απευθύνει ο Ουκρανικός στρατός στη Μαριούπολη, καθώς, όπως ανακοίνωσε χθες, προετοιμάζεται για την τελική μάχη στη μαρτυρική πόλη. Η Μαριούπολη πολιορκείται από τον Ρωσικό στρατό για περισσότερο από 40 μέρες, ενώ για περισσότερο από έναν μήνα οι στρατιώτες πολεμούν χωρίς ανεφοδιασμό σε πυρομαχικά, καθώς και δίχως τροφή και νερό, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση που ανάρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επισήμως οι επιτελείς της 36ης Ταξιαρχίας. 

Με τους μισούς υπερασπιστές της πόλης που ανήκουν στον Ουκρανικό στρατό να είναι ήδη τραυματίες, στην ανακοίνωση που ραγίζει καρδιές σημειώνεται ότι η τελική μάχη θα σημάνει τον θάνατο για πολλούς και την αιχμαλωσία για άλλους. Το κείμενο, που προμηνύει το μαρτυρικό τέλος της αντίστασης στη Μαριούπολη, συνοδεύεται και με ένα σπαρακτικό «αργοπεθαίνουμε» από τους Ουκρανούς στρατιώτες. 

Η δραματική έκκληση είναι παράλληλα και ένα δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση του Ζελένσκι, καθώς η ανακοίνωση κάνει λόγο για «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις». Όπως αναφέρει η Ταξιαρχία, «λάβαμε μόνο μία φορά 50 οβίδες, 20 νάρκες και αντιαρματικούς πυραύλους NLAW», ενώ με σαφείς υπαινιγμούς υπογραμμίζεται ότι «τίποτε άλλο δεν μας δόθηκε». 

Αφήνεται δηλαδή να εννοηθεί ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες στη Μαριούπολη ... αφέθηκαν στην τύχη τους από την κυβέρνηση Ζελένσκι. Πίσω από αυτές τις τραγικές σειρές λέξεων πιθανότατα να κρύβεται όλη η ουσία του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, ίσως ακόμη και η τελική έκβαση του. Και αυτή αφορά την de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας - θυμηθείτε ότι παραμονές της εισβολής κυριαρχούσαν δύο σενάρια, αυτό της «φινλανδοποίησης» της Ουκρανίας και αυτό της διχοτόμησης της με διάφορες παραλλαγές, σε «ανατολική φιλορωσική» και «δυτική» με προοπτική ένταξής της κάποια στιγμή στην ΕΕ. 

Και αν η «απροθυμία» ή η μη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων ή πυρομαχικών στο ανατολικό μέτωπο από πλευράς Ζελένσκι υπαγορεύεται ως αναγκαστική επιλογή στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», προτιμώντας να διασφαλίσει την ανάκτηση τμημάτων της δυτικής χώρας και την εδραίωση της ασφάλειας του Κιέβου, γιατί και η στρατηγική Πούτιν να μην έχει την ίδια κατεύθυνση, μέσω επιθέσεων αντιπερισπασμού, προκειμένου να καταλήξει προς το τέλος της επιχείρησης στην Ανατολική Ουκρανία και στην επέκταση των «ανεξάρτητων λαϊκών δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ προς το Νότο; 

Και περιμένουμε τις εξελίξεις για να διαπιστωθεί αν θα επαληθευτούν τα σενάρια.

Αυτό που δεν γράφει όμως είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ουκρανούς μαχητές που πολεμούν λυσσαλέα απέναντι σε υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις είναι Εθνικιστές του Συντάγματος Azov που τόσο έχει λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί από τους εγχώριους άκαπνους «αναλυτές» και αργόσχολους «κομματάρχες».

Η κοινή μοίρα των μαύρων στρατιωτών του Βιετνάμ και των Ουκρανών Εθνικιστών του Συντάγματος Azov.

Συζητώντας πάνω σε αυτό το θέμα πριν από λίγο καιρό με έναν παλαίμαχο και ανιδιοτελή εθνικιστή, τον Πέτρο Μ. ο οποίος προέβλεψε το μέλλον των μαχητών του Συντάγματος Azov και του ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη και από τότε τραγουδιέται σε όλα τα φεστιβάλ της συστημικής ΚΝΕ, και είναι από την συλλογή τραγουδιών «τα νέγρικα». 

Πέρα από την τραγική πραγματικότητα στα πεδία των μαχών, ότι δηλαδή η Ουκρανία είναι το νέο Βιετνάμ του Ρωσικού στρατού μετά το Αφγανιστάν σε επίπεδο απωλειών, στις περισσότερες Αμερικάνικες ταινίες με θέμα τον πόλεμο στην νοτιανατολική Ασία εμφανίζονται οι μαύροι Αμερικανοί να πολεμούν ηρωικά και εξίσου φανατικά - στο όνομα του αντικομμουνισμού - με τους λευκούς απέναντι στους εθνοκομμουνιστές του Χο Τσι Μινχ. 

Όταν όμως γύρισαν πίσω στην πολυφυλετική πατρίδα και κοινωνική χαβούζα των ΗΠΑ, η πλουτοκρατική τάξη των αστών και στην πλειοψηφία τους λευκοί και φανατικοί προτεστάντες μέσα στην καταναλωτική νιρβάνα τους και τα τεράστια σπίτια και αυτοκίνητα που διέθεταν, τους κοίταζαν υποτιμητικά περίπου σαν σκλάβους που πρέπει να τους υπηρετούν, αυτούς τους μαύρους που είχαν πολεμήσει ηρωικά στο Βιετνάμ γι’ αυτούς. 

Η κοινή μοίρα και των λευκών και των μαύρων στρατιωτών που πολέμησαν για τα γεωπολιτικά σχέδια του Πενταγώνου και τις βιομηχανίες όπλων, ήταν η ακραία φτώχεια και η κοινωνική περιθωροποίηση, η υψηλή ανεργία και τα ψυχολογικά προβλήματα από τις μάχες και τους τραυματισμούς, οι μακροχρόνιες συνέπειες από την χρήση της ηρωίνης και φυσικά ο καρκίνος λόγω της χρήσης μυστικών όπλων που δοκιμάστηκαν με άκρως δημοκρατικό τρόπο σε Λάος, Καμπότζη και Βιετνάμ.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφτηκε το τραγούδι «Στον πόλεμο ο Τζο» και διασκεύασε ο Εθνικιστής φίλος μου με τα επίκαιρα γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία και το αφιερώνω στους ντόπιους κομμουνιστοφάγους, οι οποίοι καταθέτουν στεφάνια στα μνημόσυνα του εμφυλίου στις περιοχές Μακρυγιάννη, Βίτσι, Φενεό, Μελιγαλά και αλλού, αλλά θαυμάζουν την ίδια στιγμή τον φιλελεύθερο «Κόκκινο Στρατό» της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, και τον ίδιο τον πρώην Καγκεμπίτη Πούτιν και εργοδότη του πάμπλουτου Καντίροφ, που εισβάλει στην Ουκρανία έχοντας πάνω στα τανκς του κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο ενώ διαπράττουν σε πόλεις και χωριά τις ίδιες θηριωδίες όπως και στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.

«Στον πόλεμο ο Αντρέϊ».

Στον πόλεμο ο Αντρέϊ

περνάει καλά

αφού όλοι οι δυτικοί τον λεν παλληκαρά

του στέλνουν και καλάσνικοφ

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Και αν ήταν στην AZOV

κανένας δεν ρωτά.

«Οι πόλεις σας μην πέσουνε»,

του λεν παλληκαρά

και εμείς θα σε φροντίσουμε

για όλα τα μετά.

Στην Μαριούπολη ο Αντρέϊ πολέμησε καλά

μερόνυχτα – οδοφράγματα

τον Πούτιν σταματά

και οι δυτικοί γι’ αυτόν μιλούν θαυμαστικά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν παλληκαρά,

του στέλνουν και βοήθεια

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Μα ο πόλεμος τελείωσε

και πίσω ο Αντρέϊ γυρνά

στο Κίεβο, στο Κίεβο

να βρει την φαμελιά.

Μα αυτοί που τώρα κυβερνούν

τον κοίταξαν στραβά.

Και αφού όλα τελείωσαν

αλλάξαν τα βιολιά.

Τον Ουκρανό τον ήρωα

τον  λεν ναζισταρά.

Ότι ήταν στην AZOV

θυμήθηκαν ξανά.

Τον ήρωα της Μαριούπολης

τον παν για τα δεσμά.

«Δεν έχει πια βοήθεια»,

Του λεν του φουκαρά.

Και τώρα εκεί στο Κίεβο

που η Δύση κυβερνά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν αληταρά.

Τον στέλνουν και σε δίκη

τον Αντρέϊ τον φουκαρά.

Ποιος κράτησε τις πόλεις τους

κανένας δεν ρωτά

τον ήρωα της Μαριούπολης

τον λεν φασισταρά.

Και η Δύση όλη τον άφησε,

στην μοίρα του ξανά.

Σε ξέγραψαν και σε έθαψαν

Αντρέϊ μου φουκαρά.

Όπως έγραψε στις 12 Απριλίου 2022 η Αμερικάνικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα Breitbart:

«Πριν από την τρέχουσα κλιμάκωση του πολέμου, οι μαχητές του Αζόφ είχαν οργανώσει πολλαπλές διαμαρτυρίες κατά του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εναντιωμένοι συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη του ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του 2020 για τη σηματοδότηση  ενός έτους στην εξουσία για τον Ζελένσκι, οι διαδηλωτές άνοιξαν ένα πανό μπροστά από το γραφείο του προέδρου που έγραφε «Γιορτάζοντας την επέτειο της κατοχής και της ληστείας της Ουκρανίας από την περιούσια φυλή του Ντνίπρο του Βόβα Ζελένσκι». 

Να ένας καλός λόγος για να τους αδειάσει το Ουκρανικό καθεστώς.

Σύνταγμα Azov - National Corps (Εθνικό Σώμα) - Η Ιδέα του Έθνους σε Δράση! (γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας)

Ο Γιώργος Δημητρούλιας είναι πρώην δημοτικός σύμβουλος της Καλαμάτας και υπεύθυνος των εκδόσεων «Το Αντίδοτο». 

Αποχώρησε από την «Χρυσή Αυγή» - της οποίας υπήρξε υπεύθυνος εξωτερικών επαφών επί σειρά ετών - καθώς και την τοπική οργάνωση της Καλαμάτας το 2010, συμμετείχε στην «Ελληνική Δράση» και διατηρεί εδώ και χρόνια επαφές με τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη.  

Υπήρξε ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού «Έλληνας Εργάτης» δηλώνει μελετητής της «Τρίτης Θέσης» και προσφάτως ήταν καλεσμένος σε διαδικτυακή εκπομπή για την «Εθνικιστική Αριστερά». 

https://www.szturm.com.pl/

Εξώφυλλο του αυτόνομου ποιοτικού Πολωνικού Τριτοθεσίτικου περιοδικού Szturm!

«Ψηλά το μέτωπο και η ζωή αν σβήσει,

Και το σκοτάδι αν απλωθεί μες τη ματιά,

Εις τα Ουράνια θέλει αντηχήσει,

Και των καιρών μας η ατέλειωτη Στρατιά».

Από την αφιέρωση στους πεσόντες του Συντάγματος Azov στην μπροσούρα National Socialist Black Metal του «Μαύρου Κρίνου».

Μαζί με την μπροσούρα για το NSBM δεκάδες συναγωνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο έλαβαν δωρεάν το αυτόνομο έντυπο της «Ελληνικής Δράσης»

Τη Δευτέρα 14 Μαρτίου 2022, ο Mikola Kravchenko από την Ουκρανία, σκοτώθηκε στις μάχες κοντά στο Κίεβο. Ο Μίκολα ήταν ιστορικός και βασικός ιδεολόγος του κινήματος Azov και του Ουκρανικού Εθνικισμού το 2014. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του «Δεξιού Τομέα» και του «Τάγματος Azov». Η πρώτη μας συνάντηση ήταν όταν επισκέφθηκα τις εγκαταστάσεις του Azov στο Κίεβο. 

(σχετικό δημοσίευμα στο 1^ο τεύχος του περιοδικού «Ανάκτηση»)

https://www.anaktisi-mag.gr/

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αφοσιώθηκε πλήρως στην Εθνική Ιδέα της Ουκρανίας και που κατανόησε την ανάγκη ότι στους σύγχρονους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς πρέπει να διατηρηθεί ταυτόχρονα το παραδοσιακό τους κομμάτι, αλλά πρέπει επίσης να είναι ανοιχτοί σε ιδεολογικές προκλήσεις σύμφωνα με τα νέα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί μας. Ελπίζω ότι θα υπάρξει ευκαιρία να δημοσιευθούν κάποια κείμενα του προγράμματος του στα αγγλικά στο μέλλον.

Αυτό το κείμενο θέλω να το αφιερώσω στην μνήμη του.

Η θυσία του έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι μάταιη. Παρόλο που ο Ουκρανικός λαός διανύει τις πιο τραγικές μέρες του σήμερα, ο Ουκρανικός εθνικισμός γίνεται ισχυρότερος από ποτέ στην ιστορία, διαπερνά ολόκληρο τον Ουκρανικό λαό και προβάλλει μια  άνευ προηγουμένου αντίσταση στη επιθετικότητα του καπιταλιστικού Κρεμλίνου.

Η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας!

Όταν κατέβαινα από το αεροπλάνο, στα μέσα του Δεκέμβρη το 2013, δεν θα φανταζόμουν ποτέ τι θα συναντούσα στο κέντρο του Κιέβου που θα έμενα, ότι μετά από 18 χρόνια που πήγαινα συχνά στην Ουκρανία και 20 από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της από την Κοινοπολιτεία που συνέχισε μετά την διαλυμένη Σοβιετική Αυτοκρατορία, η νέα χρονιά γι’ αυτήν την χώρα θα είναι σημαδιακή, μια αφετηρία.

Πριν λίγο καιρό είχαν ξεκινήσει διαμαρτυρίες εναντίον του Ουκρανού φιλορώσου προέδρου Γιανουκόβιτς για τις συνεχείς αναβολές του να υπογράψει την συνθήκη σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρώπη. Αυτές οφείλονταν στην πίεση του Κρεμλίνου προς την οποία ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς ενέδιδε. Δεν άργησαν αυτές οι διαμαρτυρίες να μετατραπούν σε αληθινή εξέγερση λόγω της ακραίας καταστολής και της διαφθοράς, που ονομάστηκε η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας. Είναι γεγονός ότι στην εξέγερση στο κέντρο του Κιέβου αρχικά μπορούσες να βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι (Αμερικανούς, Νατοϊκούς, φιλελέδες ευρωπαϊκού τύπου και άλλα φρούτα που γέννησε η Παγκοσμιοποίηση), αλλά μόλις οι σφοδρές συγκρούσεις με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας «χόντρυναν» (οι Ουκρανοί συναγωνιστές είναι οι μόνοι «ειδικοί» ... στην ταχεία διάλυση των ειδικών μονάδων της αστυνομίας γεγονός που προκάλεσε την έκπληξη πολλών μεταξύ αυτών και της ντόπιας άκρας αριστεράς) και ειδικά όταν εμφανίστηκαν οι ελεύθεροι σκοπευτές στις οροφές των γύρω κτιρίων η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που παρέμειναν και κάποιοι έδωσαν την ζωή τους ήταν οι Ουκρανοί Εθνικιστές.

Αλλά όμως την δεδομένη χρονική περίοδο είχαμε και μια άλλη πολύ πιο σοβαρή σύγκρουση νοοτροπιών που έλαβε χώρα σε αυτήν την Επανάσταση της Αξιοπρέπειας. Ο Εθνικισμός του UNA - UNSO, του Svoboda, κάποιων του «Δεξιού Τομέα» (που ήταν μία ένωση πολλών μικρών Εθνικιστικών οργανώσεων), σοβιετικού τύπου με την γέννηση του κινήματος της νέας γενιάς (οι γεννηθέντες περίπου μετά το 1990) που ονομάστηκε Azov και είδαν τις ρίζες τους στην Παγανιστική Παράδοση της Βόρειας Ευρώπης που άλλωστε ήταν η πραγματικότητα.

Ρώσοι εθελοντές του Συντάγματος Azov που έπεσαν μαχόμενοι απέναντι στις ορδές των μισθοφόρων Τσετσένων του καθεστώτος του Κρεμλίνου.

Ο Εκσυγχρονισμός της Παράδοσης μέσα από το NSBM.

Η περιοχή της Ουκρανίας αρχικά ήταν μια χαλαρή συνομοσπονδία πριγκιπάτων που η καρδιά του βρισκόταν στα εδάφη της σημερινής βόρειας Ουκρανίας, που ονομαζόταν Ρως. Το διοικούσε η δυναστεία των Ριουρικιδών, απογόνων του Ριούρικ, μυθικού πρίγκηπα των Βαράγγων που είναι πρωτοξάδερφα των Βίκινγκς. Μαζί με τους Κοζάκους που συμβολίζουν τόσο την αντίσταση των ντόπιων στην εισβολή των Τατάρων του Τζέγκις Χαν, όσο και μια εξέγερση για ελευθερία του λαού από τον ζυγό των ευγενών και του ανώτερου κλήρου που ξέσπασε το 1648 και κράτησε ως το 1654. Επρόκειτο ταυτόχρονα για αγροτική εξέγερση, θρησκευτικό πόλεμο και εθνικό ξεσηκωμό. Αυτή θεωρούν ότι είναι η αυθεντική κληρονομιά του Ουκρανικού λαού και το Azov προσπαθεί να διατηρήσει και να εκσυγχρονίσει.

Αυτό προσπάθησε να κάνει το Azov με την υιοθέτηση του NS Black Metal που ακουγόταν φανατικά από την νεολαία από τα μισά της δεκαετίας του 1990 και ήταν μια πιο αγνή τάση του Heavy Metal. Όπως γράφει ο Α.Χ. στο σχετικό βιβλιαράκι που εξέδωσε ο «Μαύρος Κρίνος»: «Το Black Metal έχει την τύχη να είναι από τα λίγα μουσικά είδη που συνδέονται με κάποια ιδεολογία και ηθική. Το Black Metal στρέφεται ανοιχτά ενάντια στον μοντερνισμό και τις σύγχρονες κοινωνίες και αποτελεί μια αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τα συναισθηματικά κενά που έχει δημιουργήσει ο σύγχρονος πολιτισμός. Διατηρεί την πρωτογενή αντικαταναλωτική κουλτούρα της rockσκηνής, ξεσπά σε μισανθρωπισμό σύμφωνα με την Νιτσεϊκή σκέψη και αρνείται ολοκληρωτικά τα αστικά ιδεώδη. Αποτελεί σύμφωνα με πολλούς ένα ψυχικό σπάραγμα που κατατίθεται μέσω μιας χαοτικής ηχητικής επέλασης, ως έκφραση δημιουργικού μηδενισμού, σε έναν έρημο από πνευματικότητα αστικό κόσμο. Αλλά στις πιο πολλές περιπτώσεις ο μηδενισμός αποτελεί απλώς την ιδεολογική του αφετηρία».

Πιο κάτω ο Baldur συμπληρώνει: «Αυτή η μουσική είναι ένα Κάλεσμα Μάχης ενάντια στην Σιωνιστική Κυβέρνηση Κατοχής και επιβάλλει μια Φωνή Φυλετικής Συνείδησης που ξυπνάει τα αρχέτυπα και τους Τρόπους της φυλής μας. Δεν θα βρεις ποτέ αυτή την μουσική στα μοδάτα περιοδικά και στις μουσικές ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές εκπομπές αφού σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «political correct». Με πρωτοπόρο τον Rob Darken των Πολωνών Graveland το Black Metal έφυγε από κινήσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Φυλετισμό και κατάφερε να μεταδώσει την αγάπη για την Πατρίδα και το Ηρωικό συναίσθημα».

Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχηγός του Azov και προσωπικός φίλος, Andriy Biletsky, έχει εκφραστεί με θαυμασμό για τον Ηρωισμό των Σπαρτιατών και έχει ονομάσει Spartan τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει ένα μέλος των Azov προκειμένου να γίνει ένας ολοκληρωμένος μαχητής. Αυτό το πνεύμα το είδαμε πρόσφατα στην Ελληνική Μαριούπολη που βρίσκεται η κεντρική διοίκηση της στρατιωτικής πτέρυγας του Azov με τον Ηρωισμό που επέδειξαν στο πεδίο της μάχης και αντιστάθηκαν τόσες εβδομάδες απέναντι σε έναν από τους πιο αξιόμαχους στρατούς του κόσμου όπως είναι ο Ρωσικός. Επέδειξαν όμως και μια άλλη αρετή, αυτή της συντροφικότητας, όπως ανέφερε ζωντανά ο Χαϊκάλης της «εκλεκτής φυλής» Ζελένσκι που έχουν για πρόεδρο οι Ουκρανοί όταν τους είπε να αποχωρήσουν αν θέλουν από την Μαριούπολη οι αξιωματικοί του Azov απάντησαν ότι «δεν αφήνουν πίσω τους τραυματίες συμπολεμιστές τους».

Έτος Μηδέν του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού!

Μέχρι το 2017 (γιατί μετά το Ουκρανικό καθεστώς και οι Ουκρανοί ολιγάρχες που η συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκει στην «εκλεκτή φυλή» πολέμησαν άγρια το Azov) το κίνημα των νεαρών Εθνικιστών είχε κάνει σημαντικά βήματα δίνοντας νέα πνοή στις παρακμιακές κοινωνίες της καταναλωτικής Δύσης: σύσταση του πολιτικού κόμματος National Corps για να οργανώσει τους πολίτες με ετήσια πανουκρανικά συνέδρια, εντυπωσιακές πορείες δεκάδων χιλιάδων νεαρών Εθνικιστών, στρατιωτικό τμήμα ξένων που εκπαιδεύονταν στα στρατόπεδα και πολεμούσαν με τους Azov στην περιοχή του Donbass, ένα δίκτυο γυμναστηρίων σε όλη την Ουκρανία, την Zhura μια οργάνωση νεολαίας που οργάνωνε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και πολιτική εκπαίδευση για νέους και το «Σπίτι του Κοζάκου» στο κέντρο του Κιέβου λίγα μέτρα από την πλατεία Ελευθερίας στην οποία είχε γίνει η εξέγερση, μαζί με την λέσχη Plomin ένας πολυχώρος στα πρότυπα της ιταλικής Casa Pound, με ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητες όπως εκδόσεις βιβλίων, εθνικιστική  βιβλιοθήκη, κινηματογραφικές προβολές, ιδεολογικές ομιλίες κ.α ...

Όπως το είχαν θέσει τότε οι νεαροί Εθνικιστές, το κίνημα τους είναι εναντίον και του Ρωσικού μπολσεβικισμού και της πολυπολιτισμικής Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ευρωπαϊκή πολιτιστική Ταυτότητα. Ένα κίνημα μαχόμενο τόσο στην Κριμαία όσο και στην περιοχή του Donbass που επιβουλεύονται οι Ρώσοι. Μια Επανάσταση των νεαρών Εθνικιστών στα Ανατολικά κράτη που απελευθερώθηκαν πρόσφατα από την Ρωσική ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Σε μια ανθολογία που εξέδωσαν για τον Ευρωπαϊκό Εθνικισμό στις πρώτες θέσεις βρίσκεται η διανόηση της Συντηρητικής Επανάστασης (Spengler, Junger, Moeller van den Bruck, κλπ), ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, ο Παραδοσιοκράτης Mircea Eliade, η σκέψη της «Νέας Δεξιάς» με τον Venner και φυσικά Ουκρανοί Εθνικιστές θεωρητικοί.

Η Olena Semenyaka ηγετικό στέλεχος των Azov έγραψε με σαφήνεια: «Οι δομικές ομοιότητες μεταξύ της Black Metal και της Συντηρητικής Επανάστασης είναι επίσης προφανείς. Ο Armin Mohler, ο οποίος δημοσίευσε μια μονογραφία «Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 1918 – 1932 (1950)», η οποία ξεκίνησε την παράδοση της ακαδημαϊκής έρευνας του συντηρητικού – επαναστατικού κινήματος, ξεχώρισε πέντε κύριες κατευθύνσεις μέσα στο τελευταίο, τρεις εκ των οποίων έγιναν υποδειγματικές: Νέοι Συντηρητικοί (Moeller van den Bruck, Edgar Jung, Oswald Spengler), Εθνικοί Επαναστάτες (Ernst Junger, Ernst Niekisch, Hans Freyer), και το volkisch κίνημα που είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στον Εθνικοσοσιαλισμό (το περίφημο δόγμα του «Blood and Soil»). Κατά συνέπεια, οι Νέοι Συντηρητικοί ανάπτυξαν κυρίως τα οργανικά ιμπεριαλιστικά μοντέλα, οι Εθνικοί Επαναστάτες ήταν σε πολύ καλές σχέσεις με τις καταστροφικές δυνάμεις του βιομηχανικού πολιτισμού και η volkisch μοιάζει με το σύγχρονο Pagan Front.Στη βαθιά εξέταση του των συντηρητικών – επαναστατικών αναθυμήσεων στο κίνημα Black Metal, o Alex Kurtagic κυρίως έδωσε έμφαση στις volkisch ιδέες, η οποία είναι δικαιολογημένη».

Αυτοκρατορία εναντίον Εθνικού Κράτους!

Η φύση της παρούσας σύγκρουσης, την οποία παραβλέπουν οι περισσότεροι, είναι μια Αυτοκρατορία όπως είναι διαχρονικά η Ρωσία με όλες τις διαφορετικές μορφές που έχει πάρει και ενός Εθνικού Κράτους όπως η Ουκρανία που αγωνίζεται να ξεφύγει από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο Πούτιν στον τελευταίο λόγο του καταφέρθηκε εναντίον του «Ιού του Εθνικισμού», όπως είπε και κατά της Εθνικιστικής Ουκρανίας. Αυτή η δήλωση δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα αν δούμε και την αντεστραμμένη Ρούνα του Λύκου που έχει σαν  σύμβολο το κίνημα του Azov και αυτή αποτελείται από τα δύο πρώτα γράμματα των λέξεων Ιδέα και Έθνος, δηλαδή η «Ιδέα του Έθνους».

Μια σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεάσεων, όπως μας λέει ο καθηγητής της ιστορίας Oleg Odnorozhenko και όχι μόνο μια σύγκρουση μεταξύ δύο κρατών. Όπως συνεχίζει ο καθηγητής από την μία πλευρά είναι αυτοί που υιοθετούν τις Ευρωπαϊκές αξίες, που δίνουν αξία στην Ελευθερία, άνθρωποι που θέλουν οι ίδιοι να αποφασίζουν για το μέλλον τους και να φτιάξουν ανάλογη κοινωνία και από την άλλη μεριά έχουμε μια ολοκληρωτική κοινωνία «σταλινικού τύπου» που υποτιμά την ανθρώπινη προσωπικότητα και παραβλέπει την Εθνική Ταυτότητα και προσπαθεί να βάλει όλους τους πολίτες της σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή να κάνει ένα αντίστροφο παιδομάζωμα από αυτό της Ε.Ε. όπως γίνεται τώρα με την απαγωγή των βρεφών από τα μαιευτήρια της Ουκρανίας.

Το κίνημα του Azov έχει αναπτύξει την θεωρία της Εθνοκρατίας, που είναι μια εναλλακτική στο φιλελεύθερο και ολοκληρωτικό κοινωνικο - πολιτικό δόγμα και στην επιβολή του κρατικού καθεστώτος αλλά μια κοινωνία που θα λειτουργεί και θα αναπτύσσεται μέσω της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των στρωμάτων του Έθνους.

Αυτό βασίζεται στις βασικές αρχές που ανέπτυξε ο θεωρητικός της μεσοπολεμικής εθνικιστικής οργάνωσης OUN και αξιωματικός Mykola Stsiborskyi σε ένα κείμενο που εκδόθηκε το 1935: 

Εθνική Αλληλεγγύη (ενάντια στις τάξεις και τα κόμματα που διασπούν το Έθνος)

Απολυταρχία με την  έννοια της προσωπικής ευθύνης σε όλα τα επίπεδα ενάντια στην ανευθυνότητα που επικρατεί. 

Κοινωνική ιεραρχία και πειθαρχία, αυτό - οργάνωση και αυτό - έλεγχος.

Το Έθνος είναι η βέλτιστη μορφή ζωής του ανθρώπου.

Το Κράτος είναι η βέλτιστη μορφή της Εθνικής ύπαρξης.

Ένας αξιωματικός του Azov πρόσφατα μου είπε ότι ο πόλεμος με την Ρωσία είναι νομοτελειακός και μόνο μετά από μία ολοκληρωτική σύγκρουση με την Ρωσία θα υπάρξει πραγματική Ουκρανική Εθνική Αναγέννηση. 

Αυτός ίσως είναι και ο ανορθολογισμός του Εθνικισμού και όπως λέει ο Μέγας Διδάσκαλος Νίτσε: «Μόνο εκεί που υπάρχουν τάφοι μπορεί να γίνει Ανάσταση». Ίσως σκέφτομαι να είναι σοφό τελικά αυτό που είπε ο Πλάτων: «Η Ειρήνη είναι η χρονική περίοδος μεταξύ δύο πολέμων».

Θέλω να τελειώσω με μία φράση που λένε για κάθε νεκρό οι συναγωνιστές στο Azov: «Οι ήρωες δεν πεθαίνουν» και είμαι σίγουρος ότι το πιστεύουν! 

«Όσο πιο ψηλά πετάμε, τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ’ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν» - Φρειδερίκος Νίτσε: Λίγα λόγια για την Ουκρανία (γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας)

Ο Γιώργος Δημητρούλιας με τον Andriy Biletsky ηγέτη της πολιτικής πτέρυγας του Συντάγματος Azov

Με αφορμή το Ουκρανικό ζήτημα παρατηρήθηκε στον λεγόμενο «χώρο» ένας «διχασμός» σχετικά με τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η ανεπαρκής ενημέρωση και η προπαγάνδα όλων των πλευρών, τα συμφέροντα και οι προκαταλήψεις, οι επαφές των ξένων πρεσβειών με την ξενόδουλη αστική ακροδεξιά και η επιρροή τους στα ΜΜΕ, ο ρόλος της ηγεσίας της ελλαδικής εκκλησίας και η παραπληροφόρηση του διαδικτύου θολώνουν την εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Μετά την αποκλειστική συνέντευξη του πρώην συμβούλου της Azov, Άρη Αρίωνος - δείτε εδώ - (η οποία αναδημοσιεύτηκε σε γνωστή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας χωρίς την έγκριση της συντακτικής μας ομάδας και προκάλεσε αντιδράσεις λόγω των απόψεων που περιείχε) καθώς και η συγκλονιστική μαρτυρία του από το μέτωπο που ακολούθησε σε γνωστό διαδικτυακό κανάλι - δείτε εδώ - δίνουμε σήμερα το βήμα - παρά τις όποιες διαφωνίες - σε έναν ακόμη συμπατριώτη που γνωρίζει καλά την Ουκρανία και το εκεί εθνικιστικό κίνημα. 

Δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Δημητρούλια πρώην δημοτικό σύμβουλο της Καλαμάτας και υπεύθυνο των εκδόσεων «Το Αντίδοτο». Αποχώρησε από την «Χρυσή Αυγή» - της οποίας υπήρξε υπεύθυνος εξωτερικών επαφών επί σειρά ετών - καθώς και την τοπική οργάνωση της Καλαμάτας το 2010, συμμετείχε στην «Ελληνική Δράση» και διατηρεί εδώ και χρόνια επαφές με τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη. 

Υπήρξε ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού «Έλληνας Εργάτης» δηλώνει μελετητής της «Τρίτης Θέσης» και προσφάτως ήταν καλεσμένος σε διαδικτυακή εκπομπή για την «Εθνικιστική Αριστερά». 

Ένα γεγονός που ενόχλησε πολλούς είναι ότι τον Οκτώβριο - Νοέμβριο του 2016 είχε πάρει μια αποκλειστική συνέντευξη κατά την διάρκεια της επίσκεψης του στο στρατηγείο της Azov (συμμετείχε και σε συνέδρια των Ουκρανών) για το αυτόνομο περιοδικό «Ανάκτηση» την οποία αν κριθεί σημαντικό θα αναδημοσιεύσουμε σε .pdf στο άμεσο μέλλον ...

https://www.anaktisi-mag.gr/

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

«Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,

τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,

καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,

κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μία καρέκλα τὅ να ποδάρι μου τεντώνω,

τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ

ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο

τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !

ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,

κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,

καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,

καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,

καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω

τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,

κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,

τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,

κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,

ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...

Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,

κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.

Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,

τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,

καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ».

Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919)

Το 1780 άρχισε να χτίζεται η Μαριούπολη στην ανατολική ακτή της Αζοφικής θάλασσας από Έλληνες που έφυγαν από την Κριμαία για να γλυτώσουν τον μουσουλμανικό ζυγό. Εκεί εγκαταστάθηκαν με την άδεια και την βοήθεια της Τσαρίνας Αικατερίνης της Β’ και όχι μόνο διέπρεψαν στο εμπόριο και την ναυτιλία, αλλά δημιούργησαν και μια αυτόνομη περιοχή στο κέντρο του Πριαζόβιε με την δική τους αυτοδιοίκηση που είχε Ελληνική Δούμα (Βουλή) στην Μαριούπολη με τα δεκάδες ελληνικά χωριά.

Ποιος να φανταστεί λοιπόν αφού γλύτωσαν από τα νύχια του Ισλάμ, του Στάλιν και των μπολσεβίκων αυτή η τρίτη πιο συμπαγής ελληνική μειονότητα θα σφαγιαστεί on camera από τους χρυσοπληρωμένους μουσουλμάνους πραιτοριανούς Τσετσένους του θαυμαστή του Στάλιν, Πούτιν, που υποστηρίζεται από τριών κατηγοριών Ελλαδίτες που δουλεύουν συνειδητά ή ασυνείδητα για τα συμφέροντα της φιλελεύθερης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Οι Μεσσιανικές Προεκτάσεις της Τρίτης Ρώμης.

Πρώτη από τους Σλάβους ηγεμόνες που βαπτίσθηκε χριστιανή ήταν η βασίλισσα Όλγα, αλλά ο εγγονός της Μέγας Πρίγκιψ  του Κιέβου Βολοντίμιρ, το 988,  έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να βαπτιστεί όλος ο Σλαβικός λαός. Παρόλα αυτά η σλαβονική και όχι η ελληνική ή λατινική γλώσσα υπήρξε το όχημα διάδοσης του Χριστιανισμού στη Ρως. Παρότι η Εκκλησία του Κιέβου κοιτούσε προς την Πόλη, από την οποία κληρονόμησε το δόγμα, δεν κληρονόμησε μαζί και την κλασσική γραμματεία, την ελληνική φιλοσοφία ή την θεολογία των Πατέρων. Η σλαβονική παρέμεινε η επίσημη γλώσσα της Ρωσίας έως την εποχή του Μεγάλου Πέτρου (Ρομανόφ) και θεωρείται υπεύθυνη για τον πολιτιστικό αποκλεισμό των Ρώσων αφού η άγνοια της ελληνικής απέκοψε αυτούς από την μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης  και την αρχαία γραμματεία, η οποία έφθασε σε αυτούς πολύ μετά, την εποχή του Διαφωτισμού.

Έτσι λοιπόν αυτό που κράτησαν γιατί τους ήταν και πιο οικείο ήταν ο μοναχικός σκοταδισμός της Παλαιολόγειας περιόδου που είναι και ο βασικός υπεύθυνος της πτώσης του Βυζαντίου. Σαν να μην έφτανε αυτό το 1439 μόλις ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ Παλαιολόγος ζήτησε βοήθεια από τους Φράγκους, στην σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους, ο σλάβος ηγεμόνας Βασίλι ερμήνευσε την βοήθεια των Φράγκων σαν προδοσία και υποταγή στην Ρώμη και φυλάκισε τον Μητροπολίτη Ισίδωρο που είχε στείλει η Κωνσταντινούπολη.

Μετά την μεταφορά της Εκκλησιαστικής Αρχής από το Κίεβο στην Μόσχα καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι αφού απέτυχαν και η πρώτη Ρώμη και η Νέα Ρώμη (Κων/πολη), η Τρίτη Ρώμη είναι αυτή που ο Θεός έχει επιλέξει για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην Σωτηρία. Η «Αγία Ρως» ήταν ο νέος περιούσιος λαός μέρος του Θεϊκού σχεδίου για την ανθρωπότητα στον οποίο είχε μετατεθεί το βάρος που άλλοτε βάρυνε τους Ισραηλίτες, να διαδώσουν το μήνυμα του Θεού και να φωτίσουν τα έθνη ... Αυτή η θεωρία της Τρίτης Ρώμης οδήγησε και στο Σχίσμα - ρασκόλ που έγινε επί Πατριαρχίας Νίκωνα, όταν προσπάθησε να εναρμονίσει τις ρωσικές λατρευτικές πρακτικές με τις ελληνικές. Αυτό όμως έγινε αισθητό σαν απόκλιση από την ρωσική παράδοση και αυτή η εισβολή ελληνικών συνηθειών θεωρούσαν ο σλάβοι ότι μόλυνε την ρωσική ορθοδοξία και αναιρούσε τον χριστιανικό χαρακτήρα του κράτους. Την ίδια εποχή μόλις η θέση του Πατριάρχη Νίκωνα χήρευσε, το 1700 ο Τσάρος Πέτρος δεν κίνησε την διαδικασία διαδοχής αλλά την διοικούσε ένας γραφειοκράτης που ήταν όργανο του εκάστοτε Τσάρου ως το 1917 που έγινε η Επανάσταση. Κάτι ανάλογο που γίνεται και σήμερα με τον Πούτιν και τον πρώην πληροφοριοδότη της KGB Κύριλλο.

Και κάτι τελευταίο: από την περίοδο του 2000 περίπου που άρχισε η ρωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα, υβρίζονταν όλοι οι Μητροπολίτες που συναινούσαν στο να δημιουργηθεί Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία με την δικαιολογία ότι αυτό ήταν υπόθεση του Πατριαρχείου Μόσχας. Ουδέν ψευδέστερον και εξηγούμαι. Το 1685 ο Μέγας Πέτρος ζήτησε με επιστολή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ’, να μεταβιβάσει την Μητρόπολη Κιέβου στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Απαντώντας ο  Διονύσιος έδωσε το δικαίωμα στον Πατριάρχη Μόσχας να χειροτονεί τον Μητροπολίτη Κιέβου, αλλά κατέστησε σαφές ότι το Πατριαρχείο δεν αποποιείται την δικαιοδοσία του επί της Μητροπόλεως Κιέβου και δεν μεταβίβαζε αυτή στο Πατριαρχείο Μόσχας.

Οι «Άγιοι Πατέρες» της κονόμας!

Έτσι περίπου δυο δεκαετίες πριν οι Ρώσοι ξεκίνησαν στην Ελλάδα έναν «υβριδικό πόλεμο» που ένας από τους σκοπούς του είναι ο προσεταιρισμός Μητροπολιτών της ελλαδικής Εκκλησίας και ηγουμένων του Αγίου Όρους. Φαίνεται μπροστά στον Μαμωνά κάποιοι από τους «Άγιους Πατέρες» ξέχασαν τα ρωσικά σχέδια εποικισμού και διεθνοποίησης του Άθωνος, την αρπαγή του Πατριαρχείου Αντιοχείας και τα προβλήματα που μας προξένησε στους Αγίους Τόπους η «Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Εταιρεία» που έφτιαξε η Ρωσία και συνεχίζει σήμερα, αλλά και την Βουλγαρική Εξαρχία που ενθάρρυνε η Ρωσία με τον εκβουλγαρισμό ελληνικών πληθυσμών, και άρχισαν τα σούρτα – φέρτα με λείψανα και λοιπά άγια είδη που έχουν κάποιες Μητροπόλεις και Μονές του Αγίου Όρους, όταν ένας Ρώσος πρώην Καγκεμπίτης τους έκανε τα απαραίτητα κονέ. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας γράφουν σε επιστολή τους ότι η Μητρόπολή τους έχει μετατραπεί σε μια «προσοδοφόρα ντίσνεϋλαντ» για τους Ρώσους πιστούς και αν κάποιος ιεράρχης τους έχει πάρει χαμπάρι και έχει αντισταθεί είναι διατεθειμένοι οι Ρώσοι να χρησιμοποιήσουν κάθε όπλο, όπως έκαναν στην Αλεξανδρούπολη που ήθελαν να κάνουν ρωσικό ναό αλλά ο Μητροπολίτης Άνθιμος αντιστάθηκε με αποτέλεσμα να εξοργισθούν και να βάλουν τον παλαιό αρχιμανδρίτη που ήταν καταδικασμένος για σεξουαλική παρενόχληση να μαζέψει υπογραφές για την ίδρυση σχισματικής παλαιοημερολογίτικης εκκλησίας.

Οι «μπουκωμένοι» ρωσόπληκτοι και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»!

Εσχάτως έχουν λυσσάξει να μας πείσουν ότι για την ρωσοφιλία φταίνε οι αρνητές των εμβολίων, οι ψεκασμένοι δηλαδή, που είναι και ακροδεξιοί. Έλα όμως που περισσότερες ρωσικές χορηγίες από αυτές που έχει πάρει η Μονή του Αγίου Παντελεήμονα που είναι Ρωσική, έχει πάρει η Μονή Βατοπεδίου του Εφραίμ (τον οποίο συνάντησε ο Πούτιν) που παρήλαυνε όλη η κυβέρνηση της καθώς πρέπει δεξιάς του Κώστα Καραμανλή του νεότερου. Για τους τηλεπωλητές τι να πούμε; Ο ένας έγινε γενικός αρχηγός της ΝΔ και ο άλλος ο παλαιοπασόκος είναι πολιτικός λαγός του Μητσοτάκη για να μην υπάρξει γνήσια εθνικιστική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Υπάρχουν και μερικά πολιτικά νούμερα που το παίζουν πολιτικοί παράγοντες της ακροδεξιάς και άλλοι άκαπνοι απόστρατοι «αναλυτές» που περιμένουν μπας και τους λυπηθεί η ρωσική πρεσβεία και τους ρίξει κανά φραγκάκι να λαδώσει το άντερο τους.

Α ρε Αλέξη, ποιους είχες μαζέψει!

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έγινε καμμιά σοβαρή συζήτηση για τα αίτια κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και επειδή οι αριστερές ιδέες ηγεμονεύουν σε αυτόν τον τόπο σειρά δεκαετιών, βλέπουμε σε όλο το πολιτικό φάσμα μια ταύτιση ιδεών. Αδυνατούν να καταλάβουν για ποιο λόγο οι Ουκρανοί ταυτίζουν τους Ρώσους με τον κομμουνισμό, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η αυτοκρατορική ιδέα ήταν πάντα παρούσα ασχέτως πολιτικής έκφρασης. Έτσι η αποναζιστικοποίηση που ζητούν είναι ένας αντίστροφος ιμπεριαλισμός και έκδοση του Κρεμλίνου μαζί με τον εξίσου θανατηφόρο ιμπεριαλισμό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ακόμα δεν κατανοούν τον μεγάλο λιμό όταν δέκα εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν από πείνα το 1932 - 34 με την βίαιη κολεκτιβοποίηση του Στάλιν όταν μετά από λίγα χρόνια όλοι μαζί τον υμνούσαν για την νίκη του στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Ένα από τα αποτελέσματα όλων αυτών ήταν ο Λαφαζάνης μαζί με στελέχη της «Λαϊκής Ενότητας» να παραβρεθούν στα εγκαίνια της επίσημης αντιπροσωπείας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ στην Αθήνα. Να κάνουν ειδική εκδήλωση στο κτήριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, η Λαϊκή Ενότητα, το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η Κόκκινη Γραμμή, προς τιμήν της και για τον «αντιφασιστικό αγώνα των αυτονομιστών». Ο Λαφαζάνης χαρακτήριζε το 2018 τις απελάσεις των Ρώσων πρακτόρων που έκαναν προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας στην Ελλάδα «μείζον εθνικό έγκλημα για τα εθνικά μας συμφέροντα και την ασφάλεια της χώρας».

Το 2013 ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται στο πανεπιστήμιο Πειραιώς και φωτογραφίζεται μαζί του, τον ευρασιανιστή Ντούγκιν, που μερικοί υποστηρίζουν ότι είναι άτυπος σύμβουλος του Πούτιν, ο οποίος έχει δηλώσει από την σκλαβωμένη Κερύνεια: «Με τα νέα δεδομένα, η Κίνα και η Ρωσία διαδραματίζουν πιο δογματικό ρόλο. Ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτή την μεταμόρφωση είναι πολύ σημαντικός για την παγκόσμια τάξη και την Ανατολική Μεσόγειο. Πιστεύω ότι η ύπαρξη της Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο γίνεται ισχυρότερη με την υποστήριξη της Τουρκίας. Ο αγώνας ανεξαρτησίας της ΤΔΒΚ είναι η αξιοπρέπεια της Ανατολικής Μεσογείου».

Αυτά τα λίγα, για όλους, για την οικονομία του χώρου.