Το Βιετνάμ, η Ουκρανία και ο κωμικός της «εκλεκτής φυλής» - η επανάληψη μιας ιστορίας σε ένα τραγούδι.

 

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Διαβάσαμε την Τρίτη 12.04.2022  στο editorial της ψηφιακής πολιτικής «καθώς πρέπει» καθημερινής εφημερίδας Political με τίτλο: «Προς τελική λύση το Ουκρανικό;».

«Ύστατες εκκλήσεις απευθύνει ο Ουκρανικός στρατός στη Μαριούπολη, καθώς, όπως ανακοίνωσε χθες, προετοιμάζεται για την τελική μάχη στη μαρτυρική πόλη. Η Μαριούπολη πολιορκείται από τον Ρωσικό στρατό για περισσότερο από 40 μέρες, ενώ για περισσότερο από έναν μήνα οι στρατιώτες πολεμούν χωρίς ανεφοδιασμό σε πυρομαχικά, καθώς και δίχως τροφή και νερό, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση που ανάρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επισήμως οι επιτελείς της 36ης Ταξιαρχίας. 

Με τους μισούς υπερασπιστές της πόλης που ανήκουν στον Ουκρανικό στρατό να είναι ήδη τραυματίες, στην ανακοίνωση που ραγίζει καρδιές σημειώνεται ότι η τελική μάχη θα σημάνει τον θάνατο για πολλούς και την αιχμαλωσία για άλλους. Το κείμενο, που προμηνύει το μαρτυρικό τέλος της αντίστασης στη Μαριούπολη, συνοδεύεται και με ένα σπαρακτικό «αργοπεθαίνουμε» από τους Ουκρανούς στρατιώτες. 

Η δραματική έκκληση είναι παράλληλα και ένα δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση του Ζελένσκι, καθώς η ανακοίνωση κάνει λόγο για «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις». Όπως αναφέρει η Ταξιαρχία, «λάβαμε μόνο μία φορά 50 οβίδες, 20 νάρκες και αντιαρματικούς πυραύλους NLAW», ενώ με σαφείς υπαινιγμούς υπογραμμίζεται ότι «τίποτε άλλο δεν μας δόθηκε». 

Αφήνεται δηλαδή να εννοηθεί ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες στη Μαριούπολη ... αφέθηκαν στην τύχη τους από την κυβέρνηση Ζελένσκι. Πίσω από αυτές τις τραγικές σειρές λέξεων πιθανότατα να κρύβεται όλη η ουσία του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, ίσως ακόμη και η τελική έκβαση του. Και αυτή αφορά την de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας - θυμηθείτε ότι παραμονές της εισβολής κυριαρχούσαν δύο σενάρια, αυτό της «φινλανδοποίησης» της Ουκρανίας και αυτό της διχοτόμησης της με διάφορες παραλλαγές, σε «ανατολική φιλορωσική» και «δυτική» με προοπτική ένταξής της κάποια στιγμή στην ΕΕ. 

Και αν η «απροθυμία» ή η μη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων ή πυρομαχικών στο ανατολικό μέτωπο από πλευράς Ζελένσκι υπαγορεύεται ως αναγκαστική επιλογή στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», προτιμώντας να διασφαλίσει την ανάκτηση τμημάτων της δυτικής χώρας και την εδραίωση της ασφάλειας του Κιέβου, γιατί και η στρατηγική Πούτιν να μην έχει την ίδια κατεύθυνση, μέσω επιθέσεων αντιπερισπασμού, προκειμένου να καταλήξει προς το τέλος της επιχείρησης στην Ανατολική Ουκρανία και στην επέκταση των «ανεξάρτητων λαϊκών δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ προς το Νότο; 

Και περιμένουμε τις εξελίξεις για να διαπιστωθεί αν θα επαληθευτούν τα σενάρια.

Αυτό που δεν γράφει όμως είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ουκρανούς μαχητές που πολεμούν λυσσαλέα απέναντι σε υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις είναι Εθνικιστές του Συντάγματος Azov που τόσο έχει λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί από τους εγχώριους άκαπνους «αναλυτές» και αργόσχολους «κομματάρχες».

Η κοινή μοίρα των μαύρων στρατιωτών του Βιετνάμ και των Ουκρανών Εθνικιστών του Συντάγματος Azov.

Συζητώντας πάνω σε αυτό το θέμα πριν από λίγο καιρό με έναν παλαίμαχο και ανιδιοτελή εθνικιστή, τον Πέτρο Μ. ο οποίος προέβλεψε το μέλλον των μαχητών του Συντάγματος Azov και του ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη και από τότε τραγουδιέται σε όλα τα φεστιβάλ της συστημικής ΚΝΕ, και είναι από την συλλογή τραγουδιών «τα νέγρικα». 

Πέρα από την τραγική πραγματικότητα στα πεδία των μαχών, ότι δηλαδή η Ουκρανία είναι το νέο Βιετνάμ του Ρωσικού στρατού μετά το Αφγανιστάν σε επίπεδο απωλειών, στις περισσότερες Αμερικάνικες ταινίες με θέμα τον πόλεμο στην νοτιανατολική Ασία εμφανίζονται οι μαύροι Αμερικανοί να πολεμούν ηρωικά και εξίσου φανατικά - στο όνομα του αντικομμουνισμού - με τους λευκούς απέναντι στους εθνοκομμουνιστές του Χο Τσι Μινχ. 

Όταν όμως γύρισαν πίσω στην πολυφυλετική πατρίδα και κοινωνική χαβούζα των ΗΠΑ, η πλουτοκρατική τάξη των αστών και στην πλειοψηφία τους λευκοί και φανατικοί προτεστάντες μέσα στην καταναλωτική νιρβάνα τους και τα τεράστια σπίτια και αυτοκίνητα που διέθεταν, τους κοίταζαν υποτιμητικά περίπου σαν σκλάβους που πρέπει να τους υπηρετούν, αυτούς τους μαύρους που είχαν πολεμήσει ηρωικά στο Βιετνάμ γι’ αυτούς. 

Η κοινή μοίρα και των λευκών και των μαύρων στρατιωτών που πολέμησαν για τα γεωπολιτικά σχέδια του Πενταγώνου και τις βιομηχανίες όπλων, ήταν η ακραία φτώχεια και η κοινωνική περιθωροποίηση, η υψηλή ανεργία και τα ψυχολογικά προβλήματα από τις μάχες και τους τραυματισμούς, οι μακροχρόνιες συνέπειες από την χρήση της ηρωίνης και φυσικά ο καρκίνος λόγω της χρήσης μυστικών όπλων που δοκιμάστηκαν με άκρως δημοκρατικό τρόπο σε Λάος, Καμπότζη και Βιετνάμ.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφτηκε το τραγούδι «Στον πόλεμο ο Τζο» και διασκεύασε ο Εθνικιστής φίλος μου με τα επίκαιρα γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία και το αφιερώνω στους ντόπιους κομμουνιστοφάγους, οι οποίοι καταθέτουν στεφάνια στα μνημόσυνα του εμφυλίου στις περιοχές Μακρυγιάννη, Βίτσι, Φενεό, Μελιγαλά και αλλού, αλλά θαυμάζουν την ίδια στιγμή τον φιλελεύθερο «Κόκκινο Στρατό» της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, και τον ίδιο τον πρώην Καγκεμπίτη Πούτιν και εργοδότη του πάμπλουτου Καντίροφ, που εισβάλει στην Ουκρανία έχοντας πάνω στα τανκς του κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο ενώ διαπράττουν σε πόλεις και χωριά τις ίδιες θηριωδίες όπως και στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.

«Στον πόλεμο ο Αντρέϊ».

Στον πόλεμο ο Αντρέϊ

περνάει καλά

αφού όλοι οι δυτικοί τον λεν παλληκαρά

του στέλνουν και καλάσνικοφ

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Και αν ήταν στην AZOV

κανένας δεν ρωτά.

«Οι πόλεις σας μην πέσουνε»,

του λεν παλληκαρά

και εμείς θα σε φροντίσουμε

για όλα τα μετά.

Στην Μαριούπολη ο Αντρέϊ πολέμησε καλά

μερόνυχτα – οδοφράγματα

τον Πούτιν σταματά

και οι δυτικοί γι’ αυτόν μιλούν θαυμαστικά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν παλληκαρά,

του στέλνουν και βοήθεια

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Μα ο πόλεμος τελείωσε

και πίσω ο Αντρέϊ γυρνά

στο Κίεβο, στο Κίεβο

να βρει την φαμελιά.

Μα αυτοί που τώρα κυβερνούν

τον κοίταξαν στραβά.

Και αφού όλα τελείωσαν

αλλάξαν τα βιολιά.

Τον Ουκρανό τον ήρωα

τον  λεν ναζισταρά.

Ότι ήταν στην AZOV

θυμήθηκαν ξανά.

Τον ήρωα της Μαριούπολης

τον παν για τα δεσμά.

«Δεν έχει πια βοήθεια»,

Του λεν του φουκαρά.

Και τώρα εκεί στο Κίεβο

που η Δύση κυβερνά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν αληταρά.

Τον στέλνουν και σε δίκη

τον Αντρέϊ τον φουκαρά.

Ποιος κράτησε τις πόλεις τους

κανένας δεν ρωτά

τον ήρωα της Μαριούπολης

τον λεν φασισταρά.

Και η Δύση όλη τον άφησε,

στην μοίρα του ξανά.

Σε ξέγραψαν και σε έθαψαν

Αντρέϊ μου φουκαρά.

Όπως έγραψε στις 12 Απριλίου 2022 η Αμερικάνικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα Breitbart:

«Πριν από την τρέχουσα κλιμάκωση του πολέμου, οι μαχητές του Αζόφ είχαν οργανώσει πολλαπλές διαμαρτυρίες κατά του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εναντιωμένοι συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη του ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του 2020 για τη σηματοδότηση  ενός έτους στην εξουσία για τον Ζελένσκι, οι διαδηλωτές άνοιξαν ένα πανό μπροστά από το γραφείο του προέδρου που έγραφε «Γιορτάζοντας την επέτειο της κατοχής και της ληστείας της Ουκρανίας από την περιούσια φυλή του Ντνίπρο του Βόβα Ζελένσκι». 

Να ένας καλός λόγος για να τους αδειάσει το Ουκρανικό καθεστώς.