ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο ασυμβίβαστος Φασιστής Roberto Farinacci.

Εισαγωγικό σημείωμα:

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι πιο λογικό να πιει νερό από το ίδιο ποτήρι με έναν που έχει λέπρα παρά να κάνει διάλογο με έναν «Φασιστή».

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa η φρίκη είναι μεγαλύτερη μπροστά σε ένα «απαγορευμένο σύμβολο» που «μολύνει» την δημοκρατία, παρά η εικόνα ενός νέου που καρφώνει την σύριγγα στις φλέβες του μπροστά στην Νομική.

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι στόχος να χτιστεί το «τείχος της δημοκρατίας» ακόμη και αν αυτό πέσει στο μέλλον πάνω στον ίδιο, παρά να δει κατάματα το ποιος φταίει για την σημερινή δυστοπική κοινωνία.

Αν σήμερα όπου κυριαρχεί ο άκρατος φιλελευθερισμός έχουν κάποιο νόημα οι πολιτικές οριοθετήσεις και έννοιες, ο όρος Φασίστας ή Φασιστής καταλαμβάνει σαφέστατα την κορυφή στον «απαγορευμένο κατάλογο».

Φασίστας για τους κάποιους ήταν ο Χριστόδουλος και ο Ζέρβας, φασίστας ο Πλεύρης και ο Κασιδιάρης, φασίστας ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος, φασίστας ο Βασιλιάς αλλά και ο Μητσοτάκης!

Με τόσους «φασίστες» γύρω μας αν αυτοί οι κύριοι έχουν δίκιο … τότε πρέπει να νίκησαν οι «Φασίστες» στον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο!

Τελικά ο Φασίστας είναι ο κάθε ένας που απορρίπτει την κληρονομιά της Γαλλικής επανάστασης ή αμφισβητεί το καθεστωτικό μυθιστόρημα και την συστημική προπαγάνδα.

Σίγουρα ο ιμιτασιόν Φα ευλογεί τον Μητσοτάκη ως ηγέτη, ο ιμιτασιόν Φα δεν αναγνωρίζει την υπογραφή του στα άρθρα του ή μέσα στην βουλή προσφωνεί τους δημοκράτες ως «φασίστες» για να ξεπλύνει τάχα την ντροπή ή μήπως και τον σεβαστεί ο Σαμαράς, ο ιμιτασιόν Φα έχει πάρει με την σειρά τις ξένες πρεσβείες και τους ιδιοκτήτες εφημερίδων !

Ο «ψευτοφασιστής» και δεν γνωρίζει τι σημαίνει να σε λένε Φασιστή και νεοφασίστα και δεν ξέρει να φερθεί ως τέτοιος. Διπλό το πρόβλημα αγαπητέ νεοΦασίστα που χάνεις χρόνο για να διαβάσεις.

Από την παιδεραστική κυβερνητική γκρούπα μέχρι την τελευταία queer που αρθρογραφεί στο indymedia για όλα φταίνε οι «κακοί φασίστες» και το κυνήγι μαγισσών καλά κρατεί.

Indymedia 08/2022

Από την άλλη αυτοί που εκπροσωπούν (στην φαντασία τους) τον ελληνικό «Φασισμό» χαιρετάνε με άνεση μέσα στο εφετείο αφού έχουν … υιό καταδρομέα στην Κορώνη, μιλάνε με τον Ψινάκη και την Μπακογιάννη μπροστά και πίσω από τις κάμερες, λαϊκίζουν και σταυροκοπιούνται δίπλα στο ξεπουλημένο ιερατείο και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Ποια η στάση μας, ποιο το καθήκον, τι πρέπει να γίνει θα σκεφτείς και είναι λογικό. Δεν ξέρουμε να σου πούμε στα σίγουρα ψάξε μόνος σου τις απαντήσεις «Φασιστάκο», άνοιξε μόνος σου το μονοπάτι στην γνώση και την αμφισβήτηση.

Μην περιμένεις τίποτα και από κανέναν! Μόνο να θυμάσαι ότι οι «Φασίστες και οι Ναζί» μάλλον είχαν δίκιο όταν μάτωναν και πέθαιναν για ένα Πουκάμισο Μελανό.

Και επειδή μας αρέσουν οι επετειακές αρθρογραφίες (πορεία της Ρώμης 28^η Οκτωβρίου 1922) ας δούμε ένα άρθρο ως ένδειξη μνήμης και σεβασμού σε έναν κορυφαίο ριζοσπάστη Φασιστή που κόσμησε το Πουκάμισο με το ίδιο του το αίμα χωρίς πολλές υπεκφυγές και σκέψεις.

Απλά και Φασιστικά, γιατί όχι και Ελληνορωμαϊκά αν σκεφτεί κανείς ότι αγκάλιασε τον Θάνατο χωρίς Φόβο και σίγουρα με Πάθος όπως αξίζει να ζούμε όλοι όσοι νιώθουμε στην Μελανή Καρδιά μας τις αιχμηρές Δέσμες της Μάχης.

Αγαπητοί «φασίστες» και νεοφασίστες, ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές ο Roberto Farinacci: άλλωστε στην αστικοδημοκρατική μεταπολιτευτική εορταστική επέτειο τους δηλώνουμε Παρόντες - όμως με την σωστή πλευρά της ιστορίας - αν όμως αυτό μας κατατάσσει στους Προδότες η απάντηση είναι μια: Me ne frego!

γράφει ο Έχεμος

Αν ο D’ Annunzio είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Mussolini o Χριστός του Φασισμού τότε ο Farinacci είναι ο Απόστολος Ανδρέας. Εξέφρασε την ριζοσπαστική και αδιάλλακτη πτέρυγα του Φασιστικού Κόμματος που δεν ανεχόταν τις συνδιαλλαγές με τους τρόφιμους του Βατικανού και τις μαριονέτες της Ιταλικής Μοναρχίας. Γεννήθηκε σε συνθήκες φτώχειας και η ταξική του καταγωγή γρήγορα τον έφερε σε επαφή με το προλεταριάτο. Παρά τις φτωχές του επιδόσεις στο σχολείο σύντομα κερδίζει χρήματα από τα μεροκάματα και αργότερα είναι αναντικατάστατος για τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο.

Η σύντομη επαφή με τον ρεφορμιστικό Σοσιαλισμό τον οδηγεί στον ημιτελή και πρωτόλειο Φασισμό και αναδεικνύεται σε ηγετικό πρόσωπο της πόλης της Cremona. Η πένα του στην δημοσιογραφία θεωρείται εξαιρετική και άκρως επεμβατική για τα επόμενα ταραχώδη χρόνια με ναυαρχίδα την προσωπική του εφημερίδα Cremone Nuova. Στα τέλη του 1915 κατατάσσεται στον στρατό και παίρνει τον βαθμό του δεκανέα καθώς και τιμητική διάκριση. Καθοδηγεί τις πιο δυναμικές φασιστικές ομάδες κρούσης που εξυμνούν τον έρωτα της βίας.

«Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί. Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο - εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται - να δείξω ότι δεν έχω δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω».

Εκπροσωπεί μαζί με άλλους την εθνικοσυνδικαλιστική τάση και όσο αυξάνει η δύναμη του αλλά και η επιρροή του, τόσο αμφισβητεί τον Μπενίτο Μουσολίνι για τις όποιες επιλογές του. Ο Duce δεν μπορεί να τον πολεμήσει αφού έχει υπό την επιρροή του πολλές τοπικές οργανώσεις και εφημερίδες. Στην πορεία της Ρώμης πρωτοστατεί ενώ δίνει διαταγή στους άντρες του στην Cremona να συγκρουστούν με τους καραμπινιέρους και τους βασιλόφρονες. Η ένοπλη συμπλοκή έχει ως αποτέλεσμα μια ντουζίνα μελανοχίτωνες να βρουν τον θάνατο από τα πυρά της άκρας δεξιάς.

Γίνεται γενικός γραμματέας του κόμματος ίσως μια καιροσκοπική επιλογή του Mussolini ώστε να βρει χρόνο να τον ηρεμήσει. Αδίστακτος στην εφόρμηση για την κατάληψη της εξουσίας μέσα από το Φασιστικό «Αντικράτος» σύντομα όμως βρίσκεται αποκλεισμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι απειλές ότι θα συλληφθεί για ανταρσία και θα διαγραφεί από το κόμμα δεν τον φοβίζουν. Οι ακτιβιστές είναι στο πλευρό του ενώ η πορεία του θυμίζει τον Ισπανό Hedilla τον Γερμανό Rohm και τον Ουκρανό Bandera.

Δεν μένει όμως στα λόγια και στους τέσσερις τοίχους των κομματικών κτιρίων, λαμβάνει μέρος στον πόλεμο της Αιθιοπίας ενώ χάνει και το δεξί χέρι του αν όχι στην μάχη τότε σε ατύχημα με δυναμίτη. Το 1935 επανέρχεται πλήρως στο κομματικό προσκήνιο και αναλαμβάνει πλήρη δράση ενώ δίνει τον οργανωτικό βηματισμό στην κομματική πολιτοφυλακή. Το 1938 παρά το γεγονός ότι τον απομονώνει τα προηγούμενα χρόνια η ίδια η κομματική ηγεσία είναι ισχυρός όσο ποτέ. Είναι ένας από αυτούς που οδήγησε στην ενίσχυση της Εθνικιστικής Ισπανίας και ζητάει συνεχώς μια στενότερη προσέγγιση της Χιτλερικής Γερμανίας, αλλά και το τσάκισμα του Βατικανού την πλήρη εφαρμογή των φυλετικών νόμων και την εκδίωξη των γνωστών τραπεζιτών.

Εκφράζει την γνήσια φασιστική δύναμη που δεν βλέπει την ιδέα μόνο ως πρόσωπο αλλά ως την συλλογική ταύτιση και νοοτροπία. Το αντισιωνιστικό του βιβλίο La Chiesa e gli Ebrei, δημοσιεύτηκε το 1938. Έγραψε επίσης το Storia della rivoluzione fascista (3 vols., 1940) ανάμεσα σε άλλα. Όταν ο πόλεμος για την Ιταλία δεν πάει καλά δεν διστάζει να δείξει τους ενόχους που δεν είναι άλλοι από τους Αγγλόφιλους του πολεμικού ναυτικού και τους Μασόνους ηγήτορες της μάχης στην ξηρά. Αν και είχε προειδοποιήσει δεν εισακούστηκε και την ώρα της αποπομπής και της σύλληψης του Mussolini δεν συμμαχεί με την ακροδεξιά μοναρχική κλίκα, αλλά στηρίζει την μαγευτική ουτοπία της Πολιτείας του RSI χωρίς να αναλάβει όμως κάποιο αξίωμα.

Μετά την συνάντηση του με τον Χίτλερ προτείνει να αναλάβει την ηγεσία του Φασισμού προκαλώντας ίλιγγο στις τάξεις των Γερμανών. Σε ενέδρα των αντιφασιστών παρτιζάνων της ταξιαρχίας «Άντα» συλλαμβάνεται ζωντανός και βασανίζεται. Την 28^η Απριλίου 1945 τουφεκίζεται από ένα παράνομο «λαϊκό» δικαστήριο που ακόμη και οι κύριοι κατήγοροι του το αμφισβητούν για την εγκυρότητα του. Θέλουν να τον πυροβολήσουν στην πλάτη αλλά αυτός τελευταία στιγμή καταφέρνει γυρνάει και πέφτει με την ιαχή «Ζήτω η Ιταλία!». Ένας ακόμη νεκρός σκεπάζει με το αίμα του την γη της Ιταλίας.

Ο νεαρός Εθνικοσοσιαλιστής Herbert “Quex” Norkus

γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης

Ο Herbert Norkus (26.07.1916 - 24.01.1932) ήταν μέλος της νεολαίας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς Κομμουνιστές.

Με τον θάνατο του έγινε ένας ακόμη Μάρτυρας για τους συναγωνιστές του και η ζωή του μεταφέρθηκε σε νουβέλα με το όνομα Heini Völker καθώς και σε ταινία με τεράστια επιτυχία.

Στα πρώτα του χρόνια ασχολήθηκε με το πιάνο και τα σκίτσα, ο πατέρας του υπήρξε βετεράνος πολέμου και αρχικά στήριζε την άκρα αριστερά. Εναντιώθηκε στις απόψεις του γιου του αλλά στο τέλος συμμετείχε στο NSDAP και έγινε μέλος του κόμματος.

Σε μια ενέδρα με μέλη του KPD ο νεολαίος του Εθνικοσοσιαλισμού πέφτει νεκρός όταν δέχεται έξι μαχαιριές. Σχολεία και δρόμοι, κτίρια και πλατείες πήραν το όνομα του μετά το θάνατο του.

Το σημείο ταφής του γρήγορα έγινε ορόσημο για τους υποστηρικτές των «Φαιοχιτώνων» ενώ οι σύντροφοι του δεν παρέλειπαν να περνούν επιδεικτικά από τις «κόκκινες» γειτονιές στην επέτειο του θανάτου του.

Όταν δεν υπήρχαν κοινές δράσεις Εθνικοσοσιαλιστών και Κομμουνιστών σε διαμαρτυρίες και απεργίες ή προσκλήσεις για δημόσιες ομιλίες εκατέρωθεν, τα όπλα και οι γροθιές μαζί με τα ποτήρια μπύρας και τα καρεκλοπόδαρα είχαν τον πρώτο λόγο.

Στο βιβλίο η κομμουνιστική νεολαία περιγράφεται ως εθισμένη στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά αλλά και σε κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης μικρών κοριτσιών που είχαν βρεθεί λόγω της φτώχειας στους δρόμους.

Σε αντιδιαστολή η Εθνικοσοσιαλιστική νεολαία εμφανίζεται ως πειθαρχημένη δύναμη με ηθικό, ενώ στο τέλος του βιβλίου δεν παραλείπονται και κάποιες νότες μεταφυσικής προσέγγισης του θανάτου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Karl -Aloys Schenzinger.

Εκδόσεις Auda Isarn, Τουλούζη, 2008, σελίδες 266

Αυτό το μυθιστόρημα γράφτηκε στα Γερμανικά το 1932 και μεταφράστηκε στα Γαλλικά το 2008.

"Ο Heini Völker είναι ένας νεαρός Βερολινέζος, γιος ενός άνεργου κομμουνιστή εργάτη, ο οποίος είναι επίσης αλκοολικός και βίαιος. Ακολουθώντας τη συμβουλή ενός φίλου του πατέρα του, επαγγελματία στελέχους του KPD, πήρε μέρος σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για την κομμουνιστική νεολαία. Ένα βράδυ, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά και τις κοροϊδίες αυτών των συντρόφων με τους οποίους σίγουρα δεν νιώθει κοντά, ξεκινά μόνος του μέσα στο δάσος και φτάνει τυχαία μπροστά σε μια άλλη καλοκαιρινή κατασκήνωση, αυτή της Εθνικοσοσιαλιστικής κομματικής νεολαίας. Παρασύρεται αμέσως από το ύφος, την πειθαρχία και τα τραγούδια αυτών των νέων που δεν γνωρίζει.

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, θα βρει την Hitlerjugend και θα ασχοληθεί εκεί με την δράση της. Αλλά χωρίς να υπολογίζει στην αντίθεση του πατέρα του και των Κομμουνιστών που κυριαρχούν σε αυτήν την εργατική συνοικία του Βερολίνου. Επιπλέον, οι νέοι της HJ είναι επιφυλακτικοί με αυτόν τον γιο ενός κομμουνιστή, τον οποίο έχουν δει επιπλέον να κάνει παρέα με τους νεαρούς κομμουνιστές. Ένα βράδυ, ο Heini αποτρέπει μέσω πληροφοριών μια επίθεση από τους κομμουνιστές εναντίον ενός τοπικού παραρτήματος της HJ. Χάρη σε αυτόν αποφεύγεται η σφαγή.

Ο Heini έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων συντρόφων του. Ένα βράδυ, εξοργισμένη από τον αλκοολικό σύζυγο της, η μητέρα του Heini αυτοκτονεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Ο Heini νοσηλεύεται. Στο νοσοκομείο δέχεται δύο επισκέπτες: τον πατέρα του και έναν υπεύθυνο της Hitlerjugend. Αυτό κλονίζει βαθύτατα τις πεποιθήσεις του άνεργου κομμουνιστή, ο οποίος καταλαβαίνει ότι το NSDAP δεν είναι μια «ένοπλη πτέρυγα του Κεφαλαίου», ούτε ένα «αντεργατικό κίνημα», αλλά ότι παλεύει για όλους τους Γερμανούς.

Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο, ο Heini μπορεί επιτέλους να συμμετάσχει ελεύθερα στους κύκλους της νεολαίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι όλοι οι σύντροφοι του δεν είναι απαραιτήτως πρότυπα για τους ακτιβιστές. Στη συνέχεια θα βάλει τον εαυτό του μπροστά, θα προσπαθήσει να είναι ένας υποδειγματικός αγωνιστής, κάτι που του χάρισε το παρατσούκλι «Quex» (υδράργυρος). Μια μέρα, ενώ μοίραζε φυλλάδια στη γειτονιά του, τον κυνήγησε ένας όχλος νεαρών κομμουνιστών.

Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, ο κομμουνιστής ηγέτης φίλος του πατέρα του εντυπωσιάζεται επίσης από την αφοσίωση του “Quex” και προσπαθεί να τον σώσει, δείχνοντας στους συντρόφους του να σπεύσουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Αλλά είναι πολύ αργά. Ο νεαρός ακτιβιστής μαχαιρώνεται σε ενέδρα".

link: Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Άρθρο ενός φίλου της συντακτικής ομάδας και συναγωνιστή, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Μετά την εδραίωση της ΕΣΣΔ, τα φασιστικά αισθήματα στη Ρωσία έμοιαζαν να είναι κρυφά και σπάνια και μετά την ήττα του λευκού στρατού, τα υπόλοιπα «δεξιά» κόμματα και οργανώσεις είτε απαγορεύτηκαν είτε διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός φαινόταν να έχει λίγες ευκαιρίες εντός της νέας κομμουνιστικής υπερδύναμης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η δυσαρέσκεια άρχισε να αυξάνεται στην καρδιά των Ρώσων εμιγκρέδων, ορισμένοι από τους οποίους εγκαταλείψαν εντελώς τη δυνατότητα επιστροφής πίσω στη πατρίδα τους ενώ άλλοι προσκολλήθηκαν στις ιδέες της αντεπανάστασης που ξεκίνησε ο Λευκός Στρατός. Από αυτές τις ομάδες είναι που ο Φασισμός στη Ρωσία προέκυψε ως τέτοιος.

Αν και υπήρχαν μερικά παραδείγματα Ρώσων εμιγκρέδων που δημιούργησαν φασιστικές ομάδες, όπως το Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ROND) στη Γερμανία, η Ευρώπη αποδείχθηκε άγονο έδαφος για τον ρωσικό φασισμό. Αντιθέτως η Άπω Ανατολή και σε ορισμένο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν το απαραίτητο περιβάλλον για την ανάπτυξη του ρωσικού φασισμού. Ήταν η πόλη Χαρμπίν της Μαντζουρίας, σε έναν μεγάλο οικισμό Ρώσων μεταναστών, που οι Ρώσοι βρήκαν το Vozhd τους (Duce ή Führer στη ρωσική γλώσσα).

Μόνο ένας άνθρωπος, o πιο ζωηρός εκπρόσωπος του ρωσικού φασισμού, προσπάθησε να κάνει αυτό το κίνημα πραγματικότητα και να το εκδηλώσει ως ξεχωριστό πολιτικό κόμμα. Το όνομα του: Konstantin Rodzaevsky· και το όνομα του κόμματος του: All Russian Facist Party (Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα). Ο Rodzaevsky γεννήθηκε στην πόλη Blagoveshchensk της Άπω Ανατολής το 1907, αποτελούσε το μέλος της οικογένειας μιας σχεδόν εξαφανισμένης αστικής τάξης της Σιβηρίας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος με ανώτερη νομική εκπαίδευση ενώ η μητέρα του αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της, τον Κωνσταντίνο, τον μικρότερο αδερφό του Βλαντιμίρ και τις δύο αδερφές του, Ναντέζντα και Νίνα.

Όλα άλλαξαν όταν ο νεαρός απόφοιτος, ως μέλος της Komsomol, διέφυγε από την ΕΣΣΔ στην πόλη της Μαντζουρίας. Από εκεί ξεκίνησε τη νομική και πολιτική του καριέρα. Επηρεασμένος από εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές προσωπικότητες, ιδιαίτερα από τους G. K. Gins και N. N. Nikiforov, τους οποίους γνώριζε και παρακολουθούσε τις διαλέξεις τους, ο Rodzaevsky άρχισε να καλλιεργεί και να αναπτύσσει την ιδεολογική του προσκόλληση στον φασισμό. Εκεί, μαζί με άλλους φοιτητές της Νομικής, ο Rodzaevsky γοητεύτηκε από τη φιγούρα του Μπενίτο Μουσολίνι και τους Μελανοχίτωνες. Η πειθαρχία τους και η άμεση πολιτική τους δράση θα γινόταν η κύρια έμπνευσή του για να αντιμετωπίσει το Σοβιετικό μπλοκ πίσω στην πατρίδα του. Τόσο πολύ που ο Rodzaevsky θα καταλήξει να υιοθετεί τα Μαύρα Πουκάμισα ως την επίσημη στολή του κόμματος και το μήνυμα του Μουσολίνι ως άμεση έμπνευση για τις μελλοντικές του ομιλίες και το κομματικό του πρόγραμμα.

Σύντομα, το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα (RFP) δημιουργήθηκε στο Χαρμπίν το 1931 και ο Rodzaevsky ανέλαβε γενικός γραμματέας. Από εκεί το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα πέτυχε σημαντική επιρροή σε όλη την Άπω Ανατολή. Τόσο πολύ, που μετά από τη συγχώνευση, το 1934, με την Ρωσική Φασιστική Οργάνωση (All Russian Fascist Organization) του Ανταστάσι Βονσιάτσκι έγινε η μεγαλύτερη οργάνωση Ρώσων εμιγκρέδων. Σύντομα ο Rodzaevsky θα έδειχνε το ταλέντο του ως προπαγανδιστής και θα χρησιμοποιούσε την πλατφόρμα του για την έκφραση μιας νέας παραλλαγής του φασισμού, αυτής του ρωσικού φασισμού.

Ο ρωσικός φασισμός, παρόλο που ακολούθησε τα βήματα του ευρωπαϊκού, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κίνημα προσαρμοσμένο στο ρωσικό ιστορικό και εθνικό πλαίσιο. Παραλληλισμένος με τη Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Codreanu και με την Ισπανική Φάλαγγα, ο Ρωσικός Φασισμός ήταν ρητά και σταθερά υπέρ του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Με το σύνθημα «Θεός, Έθνος, Εργασία», ο ρωσικός φασισμός διακήρυξε την ταύτιση εκκλησίας και κράτους στην ηθική και θρησκευτική αποκατάσταση του ρωσικού λαού. Στόχος του ρωσικού φασισμού ήταν να αναπτύξει μια νέα και μοναδική λύση στις καταστροφικές δυνάμεις που στοίχειωναν τη Ρωσία τόσο μετά όσο και πριν τη Ρωσική Επανάσταση.

Απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό, ο φασισμός επρόκειτο να φέρει συνοχή και ενότητα στην παρακμάζουσα άλλα άλλοτε πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρωσικός φασισμός δεν ήταν ένα αποκλειστικά σύγχρονο φαινόμενο. Είχε τις ρίζες του βαθιά στις ρωσικές παραδόσεις οι οποίες αποκρυσταλλώθηκαν στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα και αυτό φαίνεται στο έμβλημα του κόμματος, την τρίχρωμη κίτρινη, ασπρόμαυρη σημαία, η οποία ήταν μια άμεση αλληγορία με την παλιά σημαία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον προσέλκυσε στις τάξεις του πρώην μέλη των «Μαύρων Εκατονταρχιών» (Black Hundreds) και μερικούς από τους επιζώντες συναγωνιστές του Ρομάν φον Ούνγκερν Στέρνμπεργκ.

Το συντεχνιακό κράτος που οραματίστηκαν οι φασίστες θα μπορούσε να ανατεθεί στον Τσάρο Alexey Mikhailovich, όταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε τη πρωτοτυπία ενός σύγχρονου συντεχνιακού συστήματος: ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρωσίας ήταν οργανωμένος σε τάξεις και συνδικάτα. Το Zemsky Sobor (συνέλευση της γης), που εξέφραζε τη λαϊκή βούληση, ήταν μια συνέλευση των εκπροσώπων των μεμονωμένων τάξεων και αποτελούσε έναν πρωτότυπο σύγχρονο φορέα εκπροσώπησης εντός του συντεχνιακού κράτους. Ο Rodzaevsky δήλωσε ανοιχτά ότι μετά από μία φασιστική κατάληψη της ΕΣΣΔ, θα υιοθετούσαν τους σημερινούς κομμουνιστικούς θεσμούς αλλά θα εκδίωκαν τους Εβραίους. Με άλλα λόγια, αναγνώριζε ότι η σοβιετική οικονομική οργάνωση ήταν παρόμοια με τη φασιστική. Πίστευε στη χρήση του «σκελετού» της ΕΣΣΔ για την προώθηση του στόχου της εθνικής επανάστασης και την αποφυγή της αναρχίας. Αναφέρει επίσης ορισμένες νέες μεταρρυθμίσεις, όπως τη δημιουργία περισσότερων ελεύθερων ενώσεων των παραγωγών. Αυτό δείχνει προφανώς μία συνέχεια με τις «νεοευρασιατικές» ιδέες που αναμφισβήτητα ανέπτυξε ο Roman von Ungern Sternberg.

Ο ρωσικός φασισμός ξεκίνησε τις σφοδρές του επιθέσεις κατά της ΕΣΣΔ με αφετηρία ένα έντονο αντισημιτικό αίσθημα όπως φαίνεται από τα γραπτά του Rodzaevsky. Ο Rodzaevesky έγραψε πολλά περιβόητα αντισημιτικά βιβλία και άρθρα στις εφημερίδες του κόμματος «Наш путь» (Το μονοπάτι μας), «The Nation» (Το Έθνος) και έγραψε επίσης ένα φυλλάδιο με τίτλο «Judas's End» (Το τέλος του Ιουδαϊσμού). Ειδικότερα, το βιβλίο του «Contemporary Judeification of The World» (Η σύγχρονη Ιουδαϊοποίηση του Κόσμου) ξεχωρίζει ως το έργο του με τη μεγαλύτερη επιρροή. Δημοσίευσε επίσης άλλα αξιόλογα βιβλία, όπως το ABC of Fascism, Criticism of the Soviet State (Κριτική στο Σοβιετικό Κράτος), The Russian Way (Ο Ρωσικός Δρόμος) και The State of The Russian Nation (Το Κράτος του Ρωσικού Έθνους).

Λόγω του θαυμασμού για τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και της συγχώνευσης με τη Ρωσική Φασιστική Οργάνωση, το Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα υιοθέτησε την Σβάστικα ως κομματικό σύμβολο. Για τον Rodzaevsky, η ΕΣΣΔ και η «ρωσική» επανάσταση ενορχηστρώθηκαν εξ ολοκλήρου από τους Εβραίους, τους τέκτονες και άλλες διεθνείς δυνάμεις. Οι Εβραίοι επέλεξαν τον Σοβιετικό κομμουνισμό και τον χρησιμοποίησαν για να εφαρμόσουν ένα τυραννικό ιουδαιομασονικό καθεστώς που θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνο ένας ξένος λαός, αλλά ένας ξένος λαός που προσπαθούσε να καταστρέψει το ρωσικό έθνος μέσω των σατανικών του επιρροών.

Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις εντός του κόμματος, με τον πρώην επικεφαλής του RFP (Ρωσική Φασιστική Οργάνωση), Αναστάσι Βονσιάτσκι, να αποχωρήσει από το κόμμα (αργότερα συνέχισε τη συνεργασία αλλά αποχώρησε ξανά και δημιούργησε τη δική του οργάνωση στις ΗΠΑ) λόγω της αντίθεσης του προς τις αντισημιτικές θέσεις του Rodzaevsky αλλά και της ενσωμάτωση στο κόμμα κάποιων ατόμων χάρη στη πίεση των Ιαπώνων. Ο Vonsyatsky εγκατέλειψε τη νέα ομάδα και σχημάτισε το «Russian National Revolutionary Labor and Workers Peasant Party of Fascists» (Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό κόμμα των Φασιστών Εργατών και Αγροτών, γνωστό και ως «Πανρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα»)

Ο Vonsyatsky είχε διασυνδέσεις με τον Fritz Kuhn, τον ηγέτη του Γερμανοαμερικανικού Bund. Βοήθησε ακόμη και στη διάσωση του Kuhn από τη φυλακή μετά τη σύλληψή του το 1939. Σημειώνεται επίσης ότι είχε επαφές με τον William Dudley Pelley και την οργάνωση Silver Legion of America. Το 1942 ο Vonsyatsky συνελήφθη από το FBI και κατηγορήθηκε για μυστικές επαφές με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Κατηγορήθηκε για «συνωμοσία προς αρωγή της Γερμανίας του Χίτλερ» και παράβαση του νόμου περί κατασκοπείας. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 δολαρίων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος στις αρχές του 1946. Αρνήθηκε όλα τα αδικήματα και κάθε είδους πίστη στη ναζιστική Γερμανία, ισχυριζόμενος ότι ήταν μοναρχικός, μη αντισημίτης και επιπλέον ότι η χρήση της σβάστικας δεν είχε σχέση με τον Χίτλερ ή τον ναζισμό. Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 στις 8 το πρωί ο Vonsyatsky πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού φασισμού έναντι των υπολοίπων κινημάτων, ήταν ότι προέκυψε στο πλαίσιο μιας Σταλινικής ΕΣΣΔ ενώ ο ιταλικός και ο γερμανικός ομόλογος του προέκυψε μέσα σε ένα φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, ο ρωσικός φασισμός στην πρακτική του πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης. Σύμφωνα με τον Rodzaevsky, ο Σταλινισμός ήταν η απόλυτη εκδήλωση της μαρξιστικής υλιστικής και καταστροφικής φύσης. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε κάθε πολιτική διαφωνία και προσπάθησε να καταπνίξει τη ρωσική θρησκεία, την αυτοέκφραση και την εθνική δημιουργικότητα. Τούτου λεχθέντος, ο ρωσικός φασισμός μπορεί να εμφανιζόταν ως αντίθεση στον κομμουνισμό, αλλά ως εγγενώς τριτοθεσίτικη ιδεολογία, κινούνταν προς τον ίδιο στόχο με τα υπόλοιπα φασιστικά κινήματα απορρίπτοντας τον ατομικισμό του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υποστήριξε την αξία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά τη διέκρινε από την αρνητική παρασιτική φύση του εβραϊκού καπιταλισμού, υποστηρίζοντας την «περιορισμένη ιδιωτική ιδιοκτησία».

Ο ρωσικός φασισμός ως δόγμα απέρριψε επίσης (με εξαίρεση τους Εβραίους) τον επιθετικό ρατσισμό και αντιλαμβανόταν το ρωσικό έθνος ως:

«Την πνευματική ενότητα όλου του ρωσικού λαού στη βάση της συνείδησης ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου, ενός κοινού εθνικού πολιτισμού, κοινών παραδόσεων κ.λπ.»...«Ο φασισμός διατηρεί από το παρελθόν οτιδήποτε έχει αγαπηθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, τη θρησκεία που του κληροδότησαν οι πρόγονοί του και την πνευματική του οικογένεια: το έθνος. Στη βάση ενός ιστορικά διαμορφωμένου έθνους, στις ρίζες του, δημιουργεί ένα νέο ειδικό σύστημα το οποίο μένει πιστό στις παραδόσεις του παρελθόντος, τις οποίες και διατηρεί προσεκτικά. Ταυτόχρονα παρέχει τη δυνατότητα της συνεχούς τελειοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών μορφών, εφαρμόζοντάς τις τελευταίες ανάγκες της ζωής».

- Konstantin Rodzaevsky: ABC of Fascism

Ως εκ τούτου, το ρωσικό έθνος δεν προορίζεται στον σλαβικό λαό, αλλά παρέχει μια θέση και σε άλλες ιστορικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Αρμένιοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί. Επιβεβαιώνοντας τη κοινή μοίρα που μοιράζονται όλοι οι λαοί του έθνους, διαφαίνεται η εγγενώς πραγματιστική, ευέλικτη και ευρασιανιστική πτυχή του ρωσικού φασισμού. Αν και ο ρωσικός λαός και οι Σλάβοι είναι οι κύριοι συντελεστές, παρόλα αυτά είναι ανοιχτοί στις άλλες ομάδες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού οργανισμού. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μοναδικό γεωπολιτικό χαρακτηριστικό του ρωσικού φασισμού: την εστίαση στον Ευρασιανισμό.

Ο Rodzaevsky είχε ακόμη ένα έντονο μίσος για τον Aτλαντισμό, φτάνοντας στο σημείο να συγκρίνει τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την «λευκή υπεροχή» με τον Ιουδαϊσμό:

«Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές κατανοούν το παλιό εβραϊκό ρητό: «Μόνο οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα» κάπως διαφορετικά: «Μόνο οι λευκοί είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα», περιορίζοντας την ίδια στιγμή την έννοια της «λευκής φυλής». Για μερικούς λευκοί είναι μόνο οι Ευρωπαίοι, και για κάποιους άλλους μόνο οι Άγγλοι: "Μόνο οι Άγγλοι είναι άνθρωποι, οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν τους κυρίους!" Η εποχή της Μεγάλης Εβραϊκής Προετοιμασίας καταλήγει ως «η πιο αγγλική εποχή» της παγκόσμιας ιστορίας - η εποχή του παγκόσμιου εμπορίου, της αποικιακής κατάκτησης, του ιμπεριαλισμού και της ανάπτυξης των θαλάσσιων ταξιδιών, η εποχή του ναυτικού. Η Αγγλία γίνεται η ερωμένη της Μεσογείου, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού και ονειρεύεται να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό ή στον Μεγάλο Ωκεανό, έτσι ώστε όλα τα νερά της γης μας, καθώς και η γη και ο αέρας, να γίνουν τελικά μέρος του φέουδου της - το φέουδο του παγκόσμιου Εβραϊσμού».

- Konstantin Rodzaevsky: Contemporary Judaisation of The World

Επιπλέον, κατανοούσε τον φιλελευθερισμό ως μία βαθύτατα πλουτοκρατική και χρεοκοπημένη ιδεολογία:

«Βλέποντας τη χρεωκοπία όλων των παλαιών κομμάτων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παλαιοκομματικοί τρόποι δεν μπορούν να σταθούν. Είναι αδύνατον να πορευθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός αποτελεί μία μεγάλη απάτη: η «ατομική ελευθερία» σκλαβώνει το άτομο, η ελεύθερη αγορά μετατρέπεται σε ελευθερία εξόντωσης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ».

Μια μεγάλη ομάδα Ρώσων φασιστών τελικά αντιλήφθηκε αρνητικά το Χιτλερικό καθεστώς και απαίτησε από τον Rodzaevsky να διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Γερμανία, υποστηρίζοντας ακόμη ότι έπρεπε να αφαιρεθεί η σβάστικα από το έμβλημα του κόμματος. Αίτημα για αυτές τις κατηγορίες ήταν η εχθρότητα του Χίτλερ προς την Ρωσία και τους Σλάβους συνολικά. Ωστόσο, ο Rodzaevsky αρνήθηκε την αντιχιτλερική στροφή, κάτι που ώθησε ορισμένα μέλη να εγκαταλείψουν το κόμμα. Πολλοί ακτιβιστές του RFP έγιναν εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι η Γερμανία άρχισε να συνεργάζεται με την ΕΣΣΔ μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Έτσι ξεκίνησε μια επιδημία μαζικών αποχωρήσεων από το RFP και ο ίδιος ο Rodzayevsky υπέβαλε το σύμφωνο σε σκληρή κριτική.

Ο Rodzaevesky υποστήριξε τον πόλεμο των Εθνικοσοσιαλιστών κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χαιρέτισε με ενθουσιασμό την εκστρατεία κατά του ιουδαιομπολσεβικισμού, υποστηρίζοντας πλήρως τη γερμανική κατοχή την οποία θεωρούσε αρχή της Ρωσικής Απελευθέρωσης. Ο Rodzaevsky την επόμενη μέρα μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρπαρόσα επισκέφθηκε με μια ομάδα Ρώσων φασιστών τον Γερμανό πρόξενο στον οποίο παρουσιάστηκε χαιρετίζοντας τον με το «Heil Hitler». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα «δεν θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά ως πόλεμο για την καταστροφή του κομμουνισμού». Την ίδια μέρα στο Παλιό Νεκροταφείο στο Χαρμπίν στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό, ο Ροτζάεφσκι προσευχήθηκε για τη νίκη των γερμανικών δυνάμεων.

Το κόμμα συμμετείχε σε διάφορες προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι τη στιγμή που τους σταμάτησαν οι Ιάπωνες. Ο Rodzaevesky ξεκίνησε αναπόφευκτα τους δεσμούς του με την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ως υποστηρικτής της. Υπό την αιγίδα των Ιαπώνων, διορίστηκε επικεφαλής του 2ου τμήματος (πολιτιστικού και εκπαιδευτικού) του γραφείου Ρώσων εμιγκρέδων στη Μαντζουρία (ή εν συντομία BREM). Τον Ιούνιο του 1941 του απονεμήθηκε ο βαθμός του επικεφαλή του κύριου γραφείου της BREM. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, ο Rodzaevsky ξεκίνησε τις προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει και στις μάχες, παρόλα αυτά οι Ιάπωνες τον πίεσαν να περιοριστεί σε σαμποτάζ.

Μερικές από τις εκστρατείες δολιοφθοράς που ανέλαβαν οι Ρώσοι φασίστες ήταν η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, οι απαγωγές, οι βομβαρδισμοί, οι αψιμαχίες στα σύνορα και οι εκβιασμοί. Αυτές οι ενέργειες έκαναν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές να απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες των Ρώσων φασιστών, τους οποίους ο Μουσολίνι αποκάλεσε «ένα μελανό σημείο στη φήμη του φασισμού». Η εμπλοκή του κόμματος σε εγκληματικές δραστηριότητες συνέβαλε στην απογοήτευση ορισμένων ενεργών στο παρελθόν μελών, οδηγώντας σε νέες αποχωρήσεις από το κόμμα.

Το 1934 και το 1939 ο Konstantin Rodzaevsky συναντήθηκε με τον στρατηγό Araki, τον Ιάπωνα Υπουργό Πολέμου που θεωρούνταν επικεφαλής του «πολεμικού κόμματος», και το 1939 με τον Matsuoka, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική ηγεσία εμπιστεύτηκε τόσο πιστά στους Ρώσους φασίστες που τους επέτρεψε να συγχαρούν τον αυτοκράτορα Χιροχίτο για την επέτειο της δημιουργίας της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στην ιαπωνική χρηματοδότηση, στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα, η δραστηριότητα της λογοτεχνικής προπαγάνδας έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Βασικός «συγγραφέας» και προπαγανδιστής ήταν φυσικά ο ίδιος ο Konstantin Rodzaevsky.

Πολλοί υποστηρικτές του RFP άρχισαν να λαμβάνουν νέα για πιθανές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές στον ρωσικό λαό. Χάρη στη σοβιετική προπαγάνδα, αυτό ώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την οργάνωση ή τουλάχιστον να αρνηθούν να διατηρήσουν τoν Rodzaevsky ως αρχηγό του κόμματος λόγω της φιλοναζιστικής του στάσης. Ωστόσο, με τον καιρό οι Ιάπωνες άρχισαν να υποψιάζονται τον Rodzaevsky για πιθανούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση ενώ ο μυστηριώδης τρόπος διαφυγής του από τη Ρωσία ακόμη δεν είχε διασαφηνιστεί. Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1943 από την ελεγχόμενη από την Ιάπωνα Μαντζουρία με τους Ιάπωνες να ισχυρίζονται ότι το έκαναν για να αποτρέψουν έναν πόλεμο με τους Σοβιετικούς. Το 1945, λόγω του σοβιετικού στρατού που πλησίαζε και της κατοχής του Manchuoko, ο Rodzaevsky έφυγε για τη Σαγκάη. Σύμφωνα με πηγές, εκεί ο Rodzaevsky άρχισε να λαχταρά βαθιά την εγκαταλειμμένη οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με το τέλος του πολέμου, ο συντετριμμένος και ντροπιασμένος Rodzaevsky δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «The Week That Reforged The Soul» (Η εβδομάδα που αναμόρφωσε τη ψυχή) όπου περιέγραφε την ψυχική του κατάσταση και τη συναισθηματική του κατάρρευση καθώς και τη λύπη του για τις προηγούμενες δραστηριότητές του. Ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την εκτέλεση σε περίπτωση που θα αιχμαλωτιστεί από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, ο Rodzaevsky άρχισε να δηλώνει ότι το σοβιετικό καθεστώς εξελισσόταν σε εθνικιστικό, που συνεπαγόταν την επιστροφή αξιωματικών στο στρατό, την εισαγωγή της χωριστής εκπαίδευσης για αγόρια και κορίτσια, την αναβίωση του ρωσικού πατριωτισμού, την εξύμνηση των εθνικών ηρώων Ιβάν του Τρομερού, Αλεξάντερ Νιέφσκι, Σουβόροφ και Κουτούζοφ. Επιπλέον, κατά τη γνώμη του Rodzayevsky, ο Στάλιν κατάφερε να «επανεκπαιδεύσει» τους Σοβιετικούς Εβραίους, οι οποίοι «αποσύρθηκαν από το Ταλμουδικό περιβάλλον» και ως εκ τούτου δεν παρουσίαζαν πλέον κανένα κίνδυνο και γίνονται απλοί Σοβιετικοί πολίτες. Στο άρθρο περιλάμβανε την υποστήριξή του για τις πολιτικές υπέρ της οικογένειας και την επανένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας πίσω στη ρωσική κοινωνία.

Ξαφνικά αναγνώρισε την ΕΣΣΔ ως τη νόμιμη συνέχεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ανακήρυξε τον Στάλιν, σε μια επιστολή που του έστειλε προσωπικά, ως τον αληθινό ηγέτη και φασίστα που αναζητούσε - τον Ρώσο Βολκσφύρερ. Τα γράμματα πλήγωσαν τόσο την πρώην σύζυγο του όσο και άλλους που τον γνώριζαν, οι οποίοι αμφέβαλαν για την εγκυρότητα τους. Στις επιστολές λέει πράγματα όμοια με τον Ρωσικό Εθνομπολσεβικισμό του Νικολάι Ουστριάλοφ:

«Έκανα μια ‘’Έκκληση σε έναν άγνωστο ηγέτη’’ στην οποία κάλεσα ισχυρά στοιχεία εντός της ΕΣΣΔ να σώσουν το κράτος και μαζί να σώσουν εκατομμύρια ζωές Ρώσων που καταδικάστηκαν να πεθάνουν στο πόλεμο, να ορίσουν έναν «Άγνωστο Ηγέτη» ικανό να ανατρέψει την «εβραϊκή κυβέρνηση» και να δημιουργήσει μία Νέα Ρωσία. Δεν κατάλαβα τότε, ότι με τη θέληση της μοίρας, αυτός ο νέος ηγέτης ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν με την ιδιοφυΐα του και την επιρροή του στα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών» ... «Αυτός είναι ο «ρωσικός μας φασισμός», καθαρισμένος από ακρότητες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες».

- Konstantin Rotzaevsky: Γράμμα στον Στάλιν, 22 Αυγούστου 1945

Ο Rodzaevsky έλαβε υποσχέσεις για ασυλία και ότι θα του αποδοθεί η θέση του δημοσιογράφου. Μετακόμισε στο Πεκίνο για να ζήσει σε μια σοβιετική πρεσβεία για μερικές εβδομάδες και μέχρι το τέλος είχε αμφιβολίες για το πόσο απαραίτητο ήταν να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Εν τέλει δήλωσε τα εξής:

«Όχι, η πόρτα είναι πλέον κλειστή, δεν υπάρχει επιστροφή. Η οικογένεια μου μπορεί να πληρώσει για τις προηγούμενες μου αποφάσεις και τη θέληση μου να επιστρέψω, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι αντίθετο με κανέναν τρόπο».

Μετά την επιστροφή ο Rodzaevsky συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Μαζί με άλλους Ρώσους εμιγκρέδες όπως ο Γκριγκόρι Μιχαήλοβιτς δικάστηκαν. Ο Rodzaevsky κατηγορήθηκε για ενεργή αντισοβιετική δραστηριότητα μετά τη φυγή από την ΕΣΣΔ, ιδίως για τη δημιουργία και την ηγεσία του «Ρωσικού Φασιστικού Κόμματος», την διεξαγωγή αντισοβιετικής προπαγάνδας μεταξύ των πρώην «Λευκών Φρουρών» που βρίσκονταν στη Μαντζουρία, τη σύνταξη φυλλαδίων, μπροσούρων και βιβλίων αντισοβιετικού περιεχομένου, την ενεργή δραστηριοποίηση στη διεθνή σκηνή με τη δημιουργία παρόμοιων οργανώσεων και ομάδων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, σύμφωνα με την ετυμηγορία, συμμετείχε στην προετοιμασία επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ μαζί με αρκετούς Ιάπωνες στρατηγούς, οργανώνοντας και συμμετέχοντας προσωπικά σε μια σειρά από προκλήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες, ως πρόσχημα για την κατάληψη της Μαντζουρίας. Κατηγορήθηκε επίσης ότι εκπαίδευε κατάσκοπους και τρομοκράτες της RFU που χρησιμοποιήθηκαν κατά της ΕΣΣΔ.

Όλοι οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν (…) την ενοχή τους. Την 30η Αυγούστου 1946, στις 5 η ώρα, η δίκη άρχισε και στις 5:30 το πρωί τελείωσε η ανάγνωση της ετυμηγορίας. Ο Rodzaevsky καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποτίθεται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ρωσία!» καθώς τον πυροβολούσε το εκτελεστικό απόσπασμα την ίδια μέρα που κρίθηκε ένοχος, σε ένα από τα υπόγεια του κτιρίου της MGB της ΕΣΣΔ στη Lubyanka. Το τελευταίο βιβλίο του Rodzaevsky «The Last Will of a Russian Fascist» (Η Τελευταία Επιθυμία ενός Ρώσου Φασιστή) εκδόθηκε τελικά το 2001. Στις 11 Οκτωβρίου 2010, με απόφαση του κεντρικού περιφερειακού δικαστηρίου του Krasnoyarsk στη Ρωσία, το βιβλίο θεωρήθηκε ως εξτρεμιστικό υλικό. Μέχρι σήμερα ο Rodzaevsky δεν έχει κερδίσει ποτέ την τιμή της αποκατάστασης εκτός από μια σύντομη «εκτίμηση» του Alexander Dugin για αυτόν στο δοκίμιο του για την Ρωσική Συντηρητική Επανάσταση.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο Rodzaevsky θεωρείται εργαλείο της αντιρωσικής ή γενικότερα αντισλαβικής πολιτικής, και ότι οι ενέργειες του ίσως υποκινήθηκαν από τη δική του λαγνεία για εξουσία και πλούτο. Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις που είναι λογικό να υπάρξουν, αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της τραγικής του κληρονομιάς. Μαζί του πέθανε και το τελευταίο απομεινάρι του αληθινού ρωσικού φασισμού, χαμένο για πάντα στην αφάνεια.

«Η Σβάστικα θα λάμψει περήφανα πάνω από το Κρεμλίνο και έτσι το μαύρο καθεστώς θα πεθάνει! Ζήτω η Ρωσία!».

Αυτά ήταν τα αληθινά τελευταία λόγια του Konstantin Rodzaevsky.

Ο Λευκός μυστικιστής Βαρόνος Roman von Ungern - Sternberg‎ που τρόμαξε τον στρατό του Λένιν: αντικομφορμιστικό μέσο Zentromag #2, Φεβρουάριος 2021, σελίδες 8-9-10.

Όταν οι μπολσεβίκοι που ανακρίνουν τον Βαρόνο ρώτησαν με χλευαστικό τόνο: «Τι διακρίνει την οικογένεια σας στη ρωσική υπηρεσία;» Ο Βαρόνος απάντησε ήρεμα: «Εβδομήντα δύο νεκροί στον πόλεμο».

Συνεχίζοντας τις αναρτήσεις σχετικά με ποιοτικά περιοδικά του «χώρου», δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε μια εκδοτική προσπάθεια που τα αντίτυπα της εξαντλούνται σε ελάχιστο χρόνο λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας.

Έτσι λοιπόν καιρό πριν κάποιοι ταυτιστούν με το σύμβολο «Ζ» των Ρωσικών δυνάμεων εισβολής στην Ουκρανία, το ίδιο γράμμα εμφανίζεται στο εξώφυλλο και στις σελίδες ενός εντύπου με έντονα τα χαρακτηριστικά της «Τρίτης Θέσης» και της αυτόνομης σκέψης.

Είναι το Zentromag, η ελληνική «νεοφασιστική» έκδοση της «οικογένειας Zentropa». Μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2020 και έχει ως σκοπό σύμφωνα με τους συντάκτες του ως «την ιδεολογική επικράτηση και όχι τον ιστορικό αναθεωρητισμό».

Ένα μέσο που προβλήθηκε από την συντακτική μας ομάδα και τους ίδιους τους δημιουργούς του στο instagram. Κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα και μπορείτε να το βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης: zentropafatria@protonmail.com

Ως μια πρώτη επιλογή το εξαιρετικό άρθρο για τον Βαρόνο Roman von Ungern - Sternberg‎ το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf εδώ…

Μια διάλεξη σχετικά με τον «Παράφρονα Βαρόνο» Roman von Ungern - Sternberg‎ που ονομάστηκε από κάποιους «αναρχομοναρχικός» αλλά και «Λευκός Θεός του Πολέμου», έλαβε μέρος στο Κίεβο την 18^η Δεκεμβρίου του 2018.

Διοργανώθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ ASGARDSREI - συμμετέχουν κάθε χρόνο και Έλληνες συναγωνιστές - και φιλοξενήθηκε στον χώρο του Reconquista Club υπό την επίβλεψη του κινήματος Reconquista, της εθνικοεπαναστατικής λογοτεχνικής λέσχης Plomin και του Militant Zone.

Η προσωπικότητα του πολεμιστή και υπερασπιστή της Κεντρικής Ασίας Roman von Ungern - Sternberg στοίχειωσε τη φαντασία γενεών, έχοντας φτάσει στο απόγειο της δημοτικότητας μεταξύ των οπαδών της «Τρίτης Θέσης».

Υπερβολικά μαχητικός, σκληρός και «ευπαρουσίαστος» για να είναι μια εικόνα των «ευρασιανιστών» με τον ανατολίτικο προσανατολισμό, πολύ «ανατολίτικος» για τους «απλοϊκούς» της δεξιάς, είχε μετατρέψει την Αντιμπολσεβίκικη αντίσταση σε μια μεγαλειώδη εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο.

Αυτή η εξέγερση, όντας μια μορφή τέχνης παρόμοια με την καταδικασμένη εξέγερση του Yukio Mishima στο όνομα του Αυτοκράτορα, ήταν ταυτόχρονα ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για την «Κόκκινη Μόσχα» στην πράξη.

Ο Hendrik Möbus γνωστός στους κύκλους του Militant Black Metal λόγω των Γερμανών Absurd, αξιόλογος στοχαστής και δημοσιογράφος βρέθηκε στο πλευρό της Olena Semenyaka και του Fróði Midjord και προσπάθησε να δώσει στους συμμετέχοντες, την βιωματική προσέγγιση ενός πολέμαρχου μιας άλλης εποχής.

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό. Μέρος Β’

Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου:

Περνώντας τώρα στον εθνικοσοσιαλισμό, ο Duprat συνοψίζει τις βάσεις του στην αρχή του ηγέτη και σε αυτήν της ενότητας: «Ένας λαός, ένα έθνος, ένας ηγέτης». Ο αντικομουνισμός των Ναζί ήταν ακόμη πιο επιθετικός από αυτόν των Ιταλών φασιστών.

Επιπλέον τονίζει ότι: «Στην αρχή το κόμμα ήταν βίαια αντικαπιταλιστικό. Η πίεση των εξωτερικών γεγονότων το ανάγκασε να μετριάσει αυτή τη θέση, ειδικά ενόψει ενός πολέμου, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χίτλερ δεν είχε καμία συμπάθεια προς τους καπιταλιστές. Η επιθυμία του θα ήταν μόλις τελείωνε η σύγκρουση, να βάλει τέλος στις δραστηριότητές τους κατευθύνοντας το Ράιχ προς ένα πιο σοσιαλιστικό μονοπάτι».

Υπενθυμίζεται εδώ ότι η «εθνικοσοσιαλιστική αριστερά» (ειδικά οι αδερφοί Strasser), παραμένει ελάχιστα γνωστή σε ορισμένους ιταλικούς εθνικοεπαναστατικούς κύκλους της εποχής, ακόμη και όταν αυτοί δηλώνουν ότι αναφέρονται σε αυτήν.

Ωστόσο όπως λέει: «Δεν προσχωρεί κανείς στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ως σαν ένα χυδαίο αστικό κόμμα. Δεν είναι απλώς μια αμοιβή που πρέπει να πληρώσει κάποιος. Είναι μια συνολική και αποτελεσματική ένταξη στην οποία η μαχητικότητα παίζει μεγάλο ρόλο».

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό. Μέρος A’

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό.

Μέρος A’

Η Γαλλία έχει προσφέρει ιδέες αλλά και βασικές αρχές ιδεολογικές, όσον αφορά κινήματα και ανθρώπους που ανήκουν στον εθνικισμό και ιδιαίτερα στον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τόσο σε ακτιβιστικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Θα ασχοληθούμε λοιπόν με έναν πολύ ενδιαφέροντα, αμφιλεγόμενο και δυναμικό πρωταγωνιστή του γαλλικού νεοφασισμού, τον François Duprat, τον οποίο ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να γνωρίζουν από τα βιβλία του αφιερωμένα στα Waffen SS. Λόγω μεγάλου όγκου, το άρθρο θα χωριστεί σε τρία μέρη.

Καλή ανάγνωση.

Στον Duprat, (που δυστυχώς έγινε διάσημος από το τραγικό τέλος που εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο σήμερα), έχει αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια ένα βιβλίο μεγάλου ενδιαφέροντος από συγγραφείς που δεν σχετίζονται με τον πολιτικό τομέα στον οποίο ανήκε ο ίδιος. Είναι ο Nicolas Lebourg και ο Joseph Beauregard με το “François Duprat L’homme qui inventi le Front National” (François Duprat ο άνθρωπος που εφηύρε το Εθνικό Μέτωπο), που δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 2012.

Ο Leoburg είναι επίσης συγγραφέας ενός άλλου πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου, το “Le Monde vu da la plus Extreme Droite - Du Fascisme au nationalisme révolutionnaire” (Ο κόσμος πιο πέρα από την ακροδεξιά - Από τον φασισμό στον επαναστατικό εθνικισμό), όπου διαβάζουμε για τον Duprat ότι συμμετείχε πρωταγωνιστικά στην δημιουργία εθνικοεπαναστατικών κινημάτων στην Γαλλία αλλά και στην ίδρυση δεκάδων περιοδικών και εφημερίδων.

Ο François Duprat λοιπόν, γεννήθηκε στο Ajaccio στην Κορσική, στις 26 Οκτωβρίου 1940. Η οικογένεια του ήταν πολιτικά προσανατολισμένη προς την άκρα αριστερά, (ο πατέρας του συμμετείχε στην αντίσταση) τόσο πολύ που έφηβος ακόμη σύχναζε σε κύκλους τροτσκιστών από τους οποίους αποσπάστηκε προς την τέλος της δεκαετίας του 1950 για να ενταχθεί στα πιο ριζοσπαστικά ρεύματα του γαλλικού εθνικισμού και που του προκάλεσε ένα είδος αφορισμού από την οικογένεια.

Μπορούμε να θυμηθούμε ότι από πολύ μικρός ο Duprat έδειχνε εξυπνάδα, υπέροχη μνήμη και πραγματική όρεξη για ανάγνωση και μάθηση. Σε όλη του τη ζωή, ίσως και λόγω της πολιτικής καταγωγής του, έδειχνε πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για τις πιο ριζοσπαστικές ομάδες της άκρας αριστεράς και ήταν από τους πρώτους που κατάλαβαν τις δυνατότητες τους και ιδιαίτερα με τις ταραχές του περίφημου Μάη του 1968.

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Τον Οκτώβριο του 2021 μια νέα αυτόνομη συντακτική ομάδα κάνει την εμφάνιση της στο διαδίκτυο. Το όνομα της ιστορικό για όσους θυμούνται τις παραδόσεις των ένοπλων κινήσεων.

Προβάλλονται μέχρι σήμερα εξαιρετικά άρθρα από ελληνικές και ξένες πηγές, σχετικά με την αντικαπιταλιστική τάση του Εθνικοσοσιαλισμού και ενάντια στην ακροδεξιά λαίλαπα και την σύγχυση που επιβάλλει το καθεστώς μέσω γνωστών προσώπων.

Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει κάποια σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Συντηρητικού Επαναστάτη, Ernst von Salomon, «Der Fragebogen» και συγκεκριμένα από τον διάλογο του με τον νομικό σύμβουλο των SA και επιφανή εθνικοσοσιαλιστή δικηγόρο Walter Luetgebrune.

« ... Συγκέντρωσα όλες τις αναφορές που μπόρεσα να βρω σχετικά με τις 30 Ιουνίου 1934. Ένα όνομα που μάταια κυνηγούσα παντού ήταν αυτό του παλιού μου υπερασπιστή Δρ. Luetgebrune. Δεν τον είχα δει από τότε που με έβγαλε από τη φυλακή με αφορμή την εμπλοκή μου στο «Αγροτικό Κίνημα».

Αλλά είχα δει σε κάποιο έντυπο μία φωτογραφία του, με τον ίδιο να συμμετέχει σε μία παρέλαση των SA φορώντας τη στολή του SA Group Leader. Ένα χρόνο μετά τις 30 Ιουνίου 1934, νόμιζα πως επιτέλους τον είδα σε ένα ταξί που πέρασε τυχαία από μπροστά μου σε ένα δρόμο του Βερολίνου.

Δεν μπορούσα όμως να είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτός. Τηλεφώνησα στον Muthmann τον οποίο ο Luetgebrune είχε επίσης υπερασπιστεί κάποια στιγμή στη δίκη του Neumuster. Ο Muthmann μου υποσχέθηκε να ξεκινήσει έρευνες. Την επόμενη κιόλας μέρα με πήρε πίσω. Ο Δόκτορας βρισκόταν πραγματικά στο Βερολίνο μετά από μήνες φυλάκισης. Ο Muthmann μου έδωσε τη διεύθυνση του και πήγα να τον βρω αμέσως.

Καθώς μπήκα μέσα εκείνος σηκώθηκε και εγώ έπαθα σοκ. Μπροστά μου στεκόταν ένας γέρος που φαινόταν να έχει εξέλθει από απίστευτες δυσκολίες.

- «Δόκτορα - με αναγνωρίζετε;»

Με κοίταξε επίμονα και είπε

- «Ναι, ναι!»

Άναψα το φως και ο δόκτορας άνοιξε τη πόρτα ενός μεγάλου δωματίου. Το πάτωμα ήταν καλυμμένο με σκισμένα βιβλία. Στο κέντρο στεκόταν ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι γεμάτο με χαρτιά. Στη γωνία βρισκόταν ένα ιερό με μία ανοιχτή βίβλο του Γουτεμβέργιου. Ο δόκτορας ήταν πιστός χριστιανός της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας.

- «Δόκτορα υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για εσάς;»

- «Τελείωσα, είμαι εντελώς τελειωμένος. Με τελείωσαν!»

Είδα ένα σορό από χαρτιά στο τραπέζι, μεγάλα και μικρά φύλλα, όλα εντελώς λευκά. Το καθένα ήταν υπογεγραμμένο είτε με «Αδόλφος Χίτλερ» είτε με «Έρνστ Ρέμ».

«Τι είναι αυτά;» ρώτησα.

Ο δόκτορας πήρε ένα φύλλο με τρεμάμενο χέρι και είπε

«Είναι υπογραφές εν λευκώ. Έπρεπε πάντα να δείχνω την πλήρη εξουσία μου για τις υποθέσεις που χειριζόμουν. Έτσι ο Χίτλερ και ο Ρεμ μου έδωσαν αυτά τα λευκά φύλλα για να τα συμπληρώσω όποτε χρειαζόταν. Ήμουν νομικός σύμβουλος στην Ανωτάτη Διοίκηση των SA». Επανέλαβε « ... νομικός σύμβουλος».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...