O Έρνστ Ρέμ και ο Λαϊκός Στρατός

 

Γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Ο Έρνστ Ρέμ, είχε σωστά διακριβώσει ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση η οποία διακύβευε την μοιρασιά του κόσμου, των αποικιών και των αγορών μεταξύ των δύο κύριων ιμπεριαλιστικών μπλόκ της εποχής: την Αντάντ και την Γερμανική Αυτοκρατορία! 

Είχε πολύ σωστά κατηγορήσει τους αστούς πολιτικούς και την πλουτοκρατία ότι έμπλεξαν τον Γερμανό στρατιώτη σε μία μακροχρόνια θανατηφόρα περιπέτεια για χάρη των υψηλών καπιταλιστικών συμφερόντων. Ο άνθρωπος που τσάκισε τους κομμουνιστές στους δρόμους είχε πολύ σωστά διαγνώσει την ιμπεριαλιστική φύση των καπιταλιστικών πολέμων και το ποιος είναι ο ρόλος των λαϊκών μαζών σε ένα μοιραίο παιχνίδι που σκαρώνουν άλλοι για αυτούς. 

Μέσα στο έωλο αντικαπιταλιστικό του δράμα οραματίστηκε μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στην οποία - όντας ο καθένας υπεύθυνος και χωρίς μία άκαπνη αστική τάξη να διατάζει -  οι πολιτικές θα υπαγορεύονται από τους στρατιώτες και έτσι και έτσι θα αποφεύγονται τα χειρότερα: (Για όλα αυτά ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

«Ο στρατιώτης ο οποίος θα πολεμήσει και θα πεθάνει για μία πολιτική πρέπει να έχει λόγο στην απόφαση αυτής της πολιτικής. Αν οι πολιτικές υπαγορεύονταν από τους στρατιώτες, οι οποίοι θα γνώριζαν ότι αν η πολιτική ήταν λανθασμένη τότε οι πρώτοι οι οποίοι θα βίωναν τα αποτελέσματα της θα ήταν οι ίδιοι, η ανθρωπότητα θα γλίτωνε από τρομερές δυστυχίες και θα διοικούνταν με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης».

Όταν ο Ρέμ ήταν αρχηγός του σώματος των SA εκπλήρωνε τον λαϊκό πόθο των μαζών: το όνειρο του ήταν η κατάργηση της ανίκανης Ράιχσβερ - ενός στρατιωτικού σώματος υπαγορευμένου από την δουλική συνθήκη των Βερσαλλιών - και η αντικατάσταση της με έναν Λαϊκό Στρατό, αποτελούμενο από τις εξοπλισμένες πλατιές μάζες που θα αναλάμβαναν να υπερασπιστούν την Νέα Σοσιαλιστική Πατρίδα. 

Το όνειρο του Ρέμ προϋπόθετε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάργηση της προνομιούχας κάστας των Γερμανών στρατιωτικών (σχεδόν όλοι προερχόμενοι από γαιοκτημονικές οικογένειες Πρώσων Γιούνκερς) που μόνο αμέτοχοι δεν ήταν για την σαπίλα και την παρακμή της Γερμανικής κοινωνίας αλλά και την ιμπεριαλιστική σφαγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι Γιούνκερς αξιωματικοί αποτελούσαν μία κλίκα, ξεκομμένων από τον Λαό, "ευγενών" που κοιτούσαν αφ΄υψηλού τις στρατευμένες μάζες και δεν είχαν ουσιαστικό σημείο επαφής και επικοινωνίας μαζί τους. Δεν υπήρχε οργανική σχέση ηγεσίας - πλήθους αλλά κάθετη ιεραρχία με στοιχεία καταπίεσης.

Ο Ρέμ οραματιζόταν να είναι ο Στρατάρχης αυτού του Μεγάλου Λαϊκού Γερμανικού Στρατού που φυσικά θα έσβηνε για πάντα τα αστικά κατάλοιπα και την μοναρχοδεξιά αντίδραση. Δυστυχώς τα σχέδια του προσέκρουσαν πάνω στην ακροδεξιά κλίκα του Χιτλερισμού με αποτέλεσμα την γνωστή «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».

Τα όνειρα του Ρέμ για την μελλοντική στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας ταυτίζονταν με αυτά των κομμουνιστών - που ως Αρχηγός των SA κυνηγούσε - οι οποίοι ζητούσαν έναν «Γερμανικό Κόκκινο Στρατό» επί της ίδιας βάσης: εξοπλισμό των πλατιών μαζών και εκπαίδευση τους για τον σχηματισμό μίας τεράστιας Λαϊκής Πολιτοφυλακής! 

Έτσι λοιπόν και για εμάς, στο Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, θα καταργηθεί ο νατοϊκός "Εθνικός Στρατός" και θα αντικατασταθεί με τον Λαϊκό Στρατό, δηλαδή τις εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες πλατιές μάζες οι οποίες θα είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την Πατρίδα και τον Σοσιαλισμό ανά πάσα στιγμή. 

Η νεολαία, οι γυναίκες, οι άνδρες, όλοι θα εκπαιδεύονται στα όπλα και την εργασία. Οι αξιωματικοί δεν θα επιλέγονται με τα κριτήρια της σημερινής σαπίλας (ποιος θα σκύψει περισσότερο μπροστά στην κεφαλαιοκρατία και το αστικό κατεστημένο) αλλά με βάση τον ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ τους και την ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ στην Σοσιαλιστική Πολιτεία!

Walter Stennes: ο «αποστάτης» του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο Walter Stennes υπήρξε ηγετικό στέλεχος των «Ταγμάτων Εφόδου» στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου. Όπως χιλιάδες άλλοι Γερμανοί την εποχή εκείνη όταν ήρθε η ώρα, υπηρέτησε την πατρίδα στο μέτωπο και τραυματίστηκε στις μάχες. Παρασημοφορήθηκε με μια σειρά κορυφαίων διακρίσεων για το θάρρος του και απέκτησε την φήμη του στο ατσάλι του πολέμου και στην λάσπη των χαρακωμάτων. Το 1927 εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Γύρω του σιγά σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τον αναδυόμενο νεποτισμό και τα σημάδια σταδιακής διαφθοράς του ευρύτερου κομματικού μηχανισμού. Παρατηρούσε με πίκρα ότι κάποιοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια την στιγμή που οι σύντροφοι του στα «Τάγματα Εφόδου» ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Τα ακριβά χόμπι των ηγετικών στελεχών, η τάση για μια επίδειξη πολυτέλειας στις επίσημες κομματικές έδρες, η απόσταση ανάμεσα στα ανώτερα/ανώτατα στελέχη και τα απλά μέλη του κόμματος ήταν αγκάθι στα πλευρά αυτών που τόνιζαν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Ποτέ δεν δέχτηκε ως σωστή την νόμιμη οδό για την κατάληψη της εξουσίας, δηλαδή μέσω των εκλογών. Δεν ήθελε να είναι τα ηρωικά SA απλά ένα εξάρτημα στην κομματική μηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης του Χίτλερ, αλλά το καύσιμο για μια διαρκή εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που δεν θα σταματούσε το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων. 

link: Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Τα παράπονα για την ηγεσία του κόμματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε ολόκληρη την Γερμανία, αφού έβλεπαν ότι οι θυσίες τους δεν υπηρετούσαν το πρόταγμα του Σοσιαλισμού. Τον Αύγουστο του 1930 ο ριψοκίνδυνος Stennes εναντιώθηκε για πρώτη φορά στις πρακτικές και τις πολιτικές του Αδόλφου Χίτλερ. Διαφώνησε με την οργανωτική υποβάθμιση του ρόλου των «Φαιοχιτώνων». Η πρώτη αντίδραση όμως έληξε με ειρηνικά μέσα χωρίς να υπάρξει επέκταση της κρίσης. Ακολούθησε σύντομα μια εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1931 αφού η ανάγκη για έναν πιο ενεργό ρόλο μέσα στο κόμμα υπήρξε επιτακτική από τις συνθήκες της εποχής. 

Οι άντρες των SA θεωρούσαν ότι το κόμμα κινείται σε λάθος πολιτική πορεία ενώ τα όποια κέρδη είχαν αποκτηθεί λόγω της δικής τους θυσίας, ένα πραγματικό γεγονός για όσους δεν είχαν πάθει ακόμη μια πλήρη πολιτική τύφλωση. Επιζητούσαν επίσης μια εμβληματική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ένα αίτημα που επίσης δεν ικανοποιούσε ο Χίτλερ ενώ την ίδια στάση κράτησε και στο αίτημα της αύξησης του κομματικού μισθού. Ο Stennes σε καμιά περίπτωση δεν φοβήθηκε την πρωτοκαθεδρία του Χίτλερ και έσπευσε να τον συναντήσει προσωπικά, όμως ο Φύρερ αρνήθηκε να τον συναντήσει αλλά και να δει την αλήθεια κατάματα. 

Τον Αύγουστο του 1930 επανέλαβε τα αιτήματα του στον Γιόζεφ Γκαίμπελς με την απειλή να συνοδεύει τα λόγια του, ότι τα 15000 μέλη των SA στο Βερολίνο θα εγκαταλείψουν το κόμμα! Σε μια προγραμματισμένη ομιλία του υπουργού προπαγάνδας όπου παραδοσιακά τα «Τάγματα Εφόδου» παρείχαν την προστασία απέναντι στους εχθρούς του κόμματος, αυτή την φορά δεν έγινε το ίδιο αφού με εντολή του Stennes οι «Φαιοχίτωνες» δεν έσπευσαν να λάβουν θέσεις. Απεναντίας ο κομματικός «αποστάτης» οργάνωσε μια συγκέντρωση των αντρών του την ίδια ημέρα και ώρα και μάλιστα με συνθήματα ενάντια στον υπουργό προπαγάνδας (!) στέλνοντας σε όλους το μήνυμα σε ποιους πραγματικά ανήκει το μαχόμενο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Σε αντίδραση ο Γκαίμπελς ζήτησε την προστασία των μονάδων των SS γυρνώντας προκλητικά την πλάτη του στα SA. Οι εργάτες και βετεράνοι που επάνδρωναν τα «Τάγματα Εφόδου» ως απάντηση επιτέθηκαν με μια καταδρομική κίνηση στα κεντρικά κομματικά γραφεία του Βερολίνου, διέλυσαν τα πολυτελή έπιπλα που κοσμούσαν τους χώρους και ξυλοφόρτωσαν αυτούς που τόλμησαν να τους αντισταθούν. Ο Χίτλερ τρομοκρατημένος σπεύδει να αποκαταστήσει την τάξη και επιστρέφει από το μουσικό φεστιβάλ για τον Βάγκνερ όπου βρισκόταν. Την επόμενη ημέρα φοβούμενος τα χειρότερα συναντά εσπευσμένα τους μπαρουτοκαπνισμένους άντρες και την 1^η Σεπτεμβρίου μπροστά σε 2000 μέλη των SA υπόσχεται να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα τους και ακόμη περισσότερα. 

Καλεί εσπευσμένα από το εξωτερικό που βρίσκεται τον Ernst Röhm για να αναλάβει αυτός την αρχηγία τους, ενώ ο δικός του τίτλος ως ανώτατος ηγέτης τους είναι μόνο διακοσμητικός. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Stennes διαμαρτύρεται για τον ιματισμό που παρέχει το κόμμα στους άντρες του ενώ συγκρούεται και με τον Ernst Röhm τον οποίο κατηγορεί ως «ανήθικο». Στις 20/02/1931 ο Αδόλφος Χίτλερ αποκαλύπτει τελικά τις πραγματικές του σκέψεις και διατάζει τα «Τάγματα Εφόδου» να σταματήσουν την επαναστατική βία στους δρόμους απέναντι στους εχθρούς ώστε να κατευνάσει και την πλουτοκρατία που τους θεωρεί το λιγότερο «χαοτικούς» ενώ παράλληλα ζητάει να αποδεχτούν τα κομματικά περιφερειακά όργανα ως τους ανώτατους ηγέτες τους. 

Αυτή είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν μπορούν να αποδεχτούν οι «Φαιοχίτωνες» ότι θα τους διατάζουν στο εξής οι «αυλικοί» του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ernst Röhm παίρνει για μια ακόμη φορά το μέρος του Χίτλερ και απαγορεύει στους υφιστάμενους του να μιλούν σε δημόσιους χώρους ή να αμύνονται στις επιθέσεις των κομμουνιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή όπου ο Χιτλερισμός κοιτάει προς την μεριά των βιομηχάνων και των πλουσίων γαιοκτημόνων για την οικονομική στήριξη, ενώ από την άλλη πλευρά οι ακροδεξιοί του στρατεύματος δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια τους και στοχοποιούν τα επαναστατικά στοιχεία που είναι η μελλοντική απειλή. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν αυτή την θέση, ουδέποτε υπήρξε στο σύνολο του υπό τον πλήρη έλεγχο του Αυστριακού ηγεμόνα. 

Οι άντρες του Stennes αρνούνται και πάλι τον κομματικό έλεγχο και τις αλλοπρόσαλλες διαταγές που προσβάλουν την τιμή τους και την φήμη τους και καταλαμβάνουν την 31^η Μαρτίου για δεύτερη φορά τα γραφεία του Βερολίνου, σταματούν την έκδοση της εφημερίδας του Γκαίμπελς «Der Angriff» και τυπώνουν εφημερίδες με πρωτοσέλιδα και αρθρογραφία υπέρ των «στασιαστών». Ο Χίτλερ αφρίζει από την συμφορά που τον βρίσκει και άμεσα διατάζει την πολεμική ενάντια στην εξέγερση με κάθε μέσο που μπορεί να απαιτηθεί. Ο Γκαίμπελς καλεί τους μπάτσους του Βερολίνου και μονάδες των SA πιστές σε αυτόν για να αποκατασταθεί η τάξη. Ο Stennes αποβάλλεται άμεσα από το κόμμα και αμέσως αποκτά επαφή με τον Otto Strasser ρίχνοντας έτσι τον σπόρο για το «Μαύρο Μέτωπο». 

Στο πλευρό του βρίσκονται 2000 «Φαιοχίτωνες» και 2000 πιστοί του Hermann Ehrhardt  οι οποίοι δηλώνουν ότι το κόμμα έχει «εγκαταλείψει τον επαναστατικό του προσανατολισμό και τον αληθινό εθνικοσοσιαλισμό». Ο Χίτλερ σπεύδει στις στήλες των κομματικών εφημερίδων να αποκαλέσει τον Stennes ως έναν «σοσιαλιστή των σαλονιών» και καλεί τα SA να διαλέξουν ποιον ηγέτη θέλουν στο κόμμα, προκαλώντας οργή και προβληματισμό ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική αξία του πρωτεργάτη της εσωκομματικής εξέγερσης ή μπορούν να προβλέψουν το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Είναι εύκολο για τον Χίτλερ εκείνη την εποχή να ξεγελάσει την κομματική βάση σχεδόν στο σύνολο της, κάνοντας λόγο φυσικά σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του για «προδότες» ένα επιχείρημα όμως που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Ο Walter Stennes παίρνει τον δρόμο της εξορίας και η μοίρα τον στέλνει όχι στον τάφο (όπως έγινε την 30^η Ιουνίου του 1934 με τους ηγέτες των SA) αλλά στην Κίνα όπου διαθέτει τις υπηρεσίες τους στους Εθνικιστές του Chiang Kai-shek μέχρι το 1949.

link: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Τον Οκτώβριο του 2021 μια νέα αυτόνομη συντακτική ομάδα κάνει την εμφάνιση της στο διαδίκτυο. Το όνομα της ιστορικό για όσους θυμούνται τις παραδόσεις των ένοπλων κινήσεων. 

Προβάλλονται μέχρι σήμερα εξαιρετικά άρθρα από ελληνικές και ξένες πηγές, σχετικά με την αντικαπιταλιστική τάση του Εθνικοσοσιαλισμού και ενάντια στην ακροδεξιά λαίλαπα και την σύγχυση που επιβάλλει το καθεστώς μέσω γνωστών προσώπων. 

Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει κάποια σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Συντηρητικού Επαναστάτη, Ernst von Salomon, «Der Fragebogen» και συγκεκριμένα από τον διάλογο του με τον νομικό σύμβουλο των SA και επιφανή εθνικοσοσιαλιστή δικηγόρο Walter Luetgebrune.

« ... Συγκέντρωσα όλες τις αναφορές που μπόρεσα να βρω σχετικά με τις 30 Ιουνίου 1934. Ένα όνομα που μάταια κυνηγούσα παντού ήταν αυτό του παλιού μου υπερασπιστή Δρ. Luetgebrune. Δεν τον είχα δει από τότε που με έβγαλε από τη φυλακή με αφορμή την εμπλοκή μου στο «Αγροτικό Κίνημα». 

Αλλά είχα δει σε κάποιο έντυπο μία φωτογραφία του, με τον ίδιο να συμμετέχει σε μία παρέλαση των SA φορώντας τη στολή του SA Group Leader. Ένα χρόνο μετά τις 30 Ιουνίου 1934, νόμιζα πως επιτέλους τον είδα σε ένα ταξί που πέρασε τυχαία από μπροστά μου σε ένα δρόμο του Βερολίνου. 

Δεν μπορούσα όμως να είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτός. Τηλεφώνησα στον Muthmann τον οποίο ο Luetgebrune είχε επίσης υπερασπιστεί κάποια στιγμή στη δίκη του Neumuster. Ο Muthmann μου υποσχέθηκε να ξεκινήσει έρευνες. Την επόμενη κιόλας μέρα με πήρε πίσω. Ο Δόκτορας βρισκόταν πραγματικά στο Βερολίνο μετά από μήνες φυλάκισης. Ο Muthmann μου έδωσε τη διεύθυνση του και πήγα να τον βρω αμέσως.

Καθώς μπήκα μέσα εκείνος σηκώθηκε και εγώ έπαθα σοκ. Μπροστά μου στεκόταν ένας γέρος που φαινόταν να έχει εξέλθει από απίστευτες δυσκολίες.

- «Δόκτορα - με αναγνωρίζετε;»

Με κοίταξε επίμονα και είπε

- «Ναι, ναι!»

Άναψα το φως και ο δόκτορας άνοιξε τη πόρτα ενός μεγάλου δωματίου. Το πάτωμα ήταν καλυμμένο με σκισμένα βιβλία. Στο κέντρο στεκόταν ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι γεμάτο με χαρτιά. Στη γωνία βρισκόταν ένα ιερό με μία ανοιχτή βίβλο του Γουτεμβέργιου. Ο δόκτορας ήταν πιστός χριστιανός της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας.

- «Δόκτορα υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για εσάς;»

- «Τελείωσα, είμαι εντελώς τελειωμένος. Με τελείωσαν!»

Είδα ένα σορό από χαρτιά στο τραπέζι, μεγάλα και μικρά φύλλα, όλα εντελώς λευκά. Το καθένα ήταν υπογεγραμμένο είτε με «Αδόλφος Χίτλερ» είτε με «Έρνστ Ρέμ».

«Τι είναι αυτά;» ρώτησα.

Ο δόκτορας πήρε ένα φύλλο με τρεμάμενο χέρι και είπε

«Είναι υπογραφές εν λευκώ. Έπρεπε πάντα να δείχνω την πλήρη εξουσία μου για τις υποθέσεις που χειριζόμουν. Έτσι ο Χίτλερ και ο Ρεμ μου έδωσαν αυτά τα λευκά φύλλα για να τα συμπληρώσω όποτε χρειαζόταν. Ήμουν νομικός σύμβουλος στην Ανωτάτη Διοίκηση των SA». Επανέλαβε « ... νομικός σύμβουλος».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.

πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος

μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς

Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του Franco Freda) - το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίου του Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση». 

Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια του Ernst Röhm των «Ταγμάτων Εφόδου». 

Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists». 

Ο θαυμασμός του για τον Mussolini και την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία.  Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος. 

Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία» και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!  Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας, αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει. 

Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.

Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη. 

Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμική απέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. 

Μια ακόμη «φαιοκόκκινη» έκδοση είναι γεγονός!

facebook 

Πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

  ekdoseis.antidoto@gmail.com   

Σημεία διάθεσης:

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Πελασγός»

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Λόγχη»

και στα βιβλιοπωλεία 

«Αριστοτέλειο» της Θεσσαλονίκης και «Ελληνικόν» του Βόλου

Σελίδες 116

τιμή 14 ευρώ

Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες που θα στείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο» ekdoseis.antidoto@gmail.com  

ή 

θα επικοινωνήσουν εντός και εκτός του διαδικτύου με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» θα το λάβουν με ΔΩΡΕΑΝ τα ταχυδρομικά έξοδα.

Περί Στρασσερισμού: θέσεις για την επικαιρότητα του (άρθρο του Νero Valois)

          

άρθρο του Νero Valois

Η σημασία μιας πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικές  μορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους. Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ, αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή, είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατική  ιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.

       Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του. Γεννιέται ως εξέγερση στην εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την υλοποίηση των βαθύτερων στόχων της  για εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. 

Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως των Niekisch και Paetel.  Οι Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohm  για την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή την  εκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερ  χτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού. 

     Η δυνατότητα του να επηρεάσει και μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα Ευρώπη» του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία του  εβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό. 

Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου» κανένα μεταπολεμικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό.  Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.

Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης φρεσκάδας και επικαιρότητας.

       Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνει κάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές. 

       Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία αντικουλτούρα ακτιβισμού. 

Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τους Στράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε. Σε κάθε ζήτημα από τα θέματα  καταπάτησης της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.

       Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης ο Στρασσερισμός σε μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων . Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματος  και του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό. 

Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέση στο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.

Ernst Röhm, ο Πολιτικός Στρατιώτης της Σοσιαλιστικής πτέρυγας του NSDAP που έπεσε θύμα της κομματικής πλεκτάνης.

«Όλες οι Επαναστάσεις καταβροχθίζουν τα παιδιά τους»

«Δεν είμαστε λέσχη μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι, αλλά επαναστατών, που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους»

Ernst Röhm

γράφει ο Ian Black

Ο Ernst Röhm γεννήθηκε στο Μόναχο, στις 28 Νοεμβρίου 1887. Προερχόμενος από οικογένεια της εργατικής τάξης και μεγαλώνοντας με αρκετές ελευθερίες, μπορούσε να ασχοληθεί με τα ενδιαφέροντα του, χωρίς η οικογένειά του να τον καταπιέζει και να του στέκεται εμπόδιο. Σε ηλικία 19 χρονών κατατάσσεται στον Βαυαρικό στρατό. Με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή και τον Αύγουστο του ίδιου έτους τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, αφήνοντας του ουλές, που θα κουβαλούσε περήφανα μέχρι το τέλος της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα, στη μάχη του Verdun θα τραυματιστεί ακόμα μια φορά στο στήθος, με αποτέλεσμα τον παραλίγο θάνατό του. Έτσι μεταφέρθηκε για το υπόλοιπο του πολέμου στα μετόπισθεν και στην Ρουμανία σαν αξιωματικός. Οι σύντροφοι του στις μάχες, τον περιγράφουν σαν έναν φανατικό μαχητή που αψηφούσε τον κίνδυνο και πάντα μαχόμενο με θάρρος και ανδρεία. Με το τέλος του πολέμου κόλλησε την Ισπανική γρίπη, την οποία νίκησε παρά τις προβλέψεις των γιατρών.

Μετά τον πόλεμο, έχοντας τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στα "freikorps", ενάντια στους κομμουνιστές, υπό τον συνταγματάρχη Epp, καταφέρνοντας την ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας, που είχε σχηματιστεί μετά τη λήξη του Μεγάλου πολέμου. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στις τάξεις του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και γνωρίζει τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο αναπτύσσει φιλία και συνεργασία καταφέρνοντας να κερδίσει σημαντικές θέσεις μέσα στο κόμμα και να καταφέρει σπουδαία οργανωτικά και πολιτικά επιτεύγματα.

Είχε ιδρύσει αρκετές παραστρατιωτικές ομάδες, άλλες ενταγμένες στο Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας, άλλες δορυφόροι σε αυτό και άλλες που συμμερίζονταν παρόμοια ιδεολογικά μοτίβα. Ακόμα, κατάφερε να εξασφαλίσει κονδύλια, που ενώ προορίζονταν για τον στρατό, κατέληξαν στο κόμμα αγοράζοντας τελικά την χρεοκοπημένη εφημερίδα Münchener Beobachter, μετονομάζοντάς την σε Völkischer Beobachter και μετατρέποντας την στο επίσημο προπαγανδιστικό όργανο του κόμματος μέχρι και τον Απρίλιο του '45. Ακόμα είχε καταφέρει να δημιουργήσει και να συντονίσει, έναν συνασπισμό ενιαίου μετώπου, ενάντια σε καπιταλιστές και κομμουνιστές, από διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες και μικρότερα εθνικιστικά κόμματα, όλα έχοντας έμμεσο ή άμεσο αρχηγό τους τον Χίτλερ. Αποτέλεσμα αυτού του δύσκολου έργου ήταν η συγκέντρωση περίπου 100.000 μελών στην εκδήλωση της "Γερμανικής Ημέρας" τον Σεπτέμβριο του 1923, από το NSDAP.

Την ημέρα του "Πραξικοπήματος της Μπυραρίας" ο Ernst Röhm ήταν αυτός που, μέρες πριν, είχε οργανώσει την μεταφορά όπλων και στρατιωτών, υπό άκρα μυστικότητα και ήταν ένας από τους κύριους οργανωτές του σχεδίου. Είχε συγκεντρώσει και οπλίσει 2.000 άντρες και αφού τους ανακοίνωσε ότι ο Χίτλερ είχε καταλύσει την κυβέρνηση της Βαυαρίας και είχε κηρύξει εθνική επανάσταση, κινήθηκε προς το υπουργείο άμυνας, το οποίο κατέλαβε και οχύρωσε. Με την αποτυχία του πραξικοπήματος καταδικάστηκε σε 15 μηνών αναστολή.

Τον Απρίλιο του 1924, εξελέγει βουλευτής, χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί ξανά στις επόμενες εκλογές του Δεκεμβρίου. Παράλληλα κατάφερε να δημιουργήσει και να οργανώσει από την αρχή καινούριες παραστρατιωτικές ομάδες, καθώς και τη δημιουργία νέων "S.A." μίας και αυτά είχαν τεθεί εκτός νόμου. Εκείνη την περίοδο ο Χίτλερ διαφωνούσε με τον Röhm, σε ότι αφορούσε τις παραστρατιωτικές ομάδες διότι θεωρούσε αδύνατο να γίνει δική τους η εξουσία με επαναστατικά μέσα όσο ο στρατός και η αστυνομία ήταν πιστές στην κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 1925, ήρθε η τελική ρήξη ανάμεσα τους όταν ο Χίτλερ δεν δέχτηκε την προσθήκη 30.000 μελών παραστρατιωτικών οργανώσεων του Röhm στα S.A. αναγκάζοντας τον τελευταίο να παραιτηθεί από τα πόστα του και να αποσυρθεί απογοητευμένος από τη δημόσια ζωή. Το 1928 θα δεχτεί πρόταση από τη Βολιβία να συμμετέχει στον στρατό της σαν σύμβουλος με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Δυο χρόνια αργότερα θα επιστρέψει στην αγαπημένη του πατρίδα έπειτα από τηλεφωνική παράκληση του Αδόλφου Χίτλερ.

Αφορμή της επιστροφής του ήταν το αποτυχημένο εσωτερικό πραξικόπημα του Walter Stennes ενάντια στον Χίτλερ. Ο Χίτλερ, αναγκάστηκε να αναλάβει γενικός αρχηγός των S.A. και διόρισε τον Röhm αμέσως επόμενο στην ιεραρχία. Ο Röhm αναδιοργάνωσε τα S.A, διόρισε άτομα της εμπιστοσύνης του σε σημαντικές ιεραρχικές θέσεις και έφερε νέες ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες στις τάξεις τους. Αυτές οι αλλαγές κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 1.000.000 μέλη στα S.A. όπου τώρα σκοπός τους δεν ήταν η φύλαξη των συγκεντρώσεων και η προστασία των μελών του κόμματος, αλλά ο πεζοδρομιακός αγώνας ενάντια σε καπιταλιστές, κομμουνιστές και αντίπαλα κόμματα. Ακόμα τα S.A. γνωστά και ως «Τάγματα Μπιφτέκια» (κόκκινα από μέσα φαιά απέξω) διοργάνωναν απεργίες, προστάτευαν απεργίες που δεν διοργανώνονταν από τους ίδιους ή είχαν συμπαραστάτες μέλη του KPD, απειλούσαν δημόσια τους απεργοσπάστες και τα αφεντικά, επιτίθονταν στο χρηματιστήριο και σε λέσχες πλουσίων, διοργάνωναν συσσίτια για τους φτωχούς, παρείχαν καταφύγια για άστεγους και γενικότερα παρείχαν κοινωνικό έργο παράλληλα με το πολιτικό και το πολιτισμικό. 

Σκοπός ήταν να περάσουν ένα πραγματικά σοσιαλιστικό και επαναστατικό πρόσωπο στο κόμμα με σκοπό να προσελκύσουν περισσότερους υποστηρικτές. Η ραγδαία αύξηση στις δημοσκοπήσεις άρχισε τον πόλεμο λάσπης και επικριτικής από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά μέσα, ένας κλασικός και διαχρονικός τρόπος τον φιλελεύθερων δημοκρατών όταν δεν μπορούσαν να σταθούν ενάντια στην πολιτική των αντιπάλων τους να τους κατηγορούν και να τους λασπολογούν, πολλές φορές ψευδώς, με σκοπό να στρέψουν τα βλέμματα σε ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, μακριά από το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι ανίκανοι πολιτικά να διαχειριστούν τις εκάστοτε καταστάσεις. Ένας τέτοιος πόλεμος λάσπης ήταν ενάντια σε μέλη των S.A. όπου υπήρχαν φήμες ότι κάποιοι εξ αυτών ήταν ομοφυλόφιλοι κατηγορώντας και τον ίδιο τον Röhm αλλά και αφήνοντας αιχμές για κορυφαία ηγετικά στελέχη του κόμματος. Ο Röhm ήταν ο μόνος που αποκαλούσε τον Χίτλερ με το μικρό του όνομα ή με το χαϊδευτικό του "Άντι". Ένας λόγος που ο Röhm ήταν ιδιαίτερο μέλος του κόμματος ήταν το γεγονός ότι ούτε τον φοβόταν αλλά ούτε και είχε "μαγευτεί" ποτέ από αυτόν, σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη.

Παράλληλα τα SA θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως την σοσιαλιστική εμπροσθοφυλακή της επερχόμενης εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης και πίστευαν ότι έπειτα της εκλογικής νίκης τους, θα γινόντουσαν πράξη τα όνειρα και οι αγώνες τόσων ετών, των πλέον εκατομμυρίων μελών όλων των ηλικιών. Όμως ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν πια τα SA για να ολοκληρώσει τις δικές του προσωπικές επιθυμίες, καθώς και των πλούσιων βιομηχάνων, γαιοκτημόνων, αριστοκρατών, στρατιωτικών και πολιτικών που χρηματοδοτούσαν το κόμμα και ήταν σημαντικοί πολιτικοί του σύμμαχοι.

Όσο συνέβαιναν αυτά πίσω από τις βαριές και δρύινες κλειστές πόρτες, ο Röhm, μαζί με άλλα μέλη των SA διαφόρων βαθμίδων, οργάνωναν και προωθούσαν την λεγόμενη "Δεύτερη Επανάσταση". Μια επανάσταση αντικαπιταλιστική, αντιαριστοκρατική, αντιαστική και αντιδημοκρατική. Μια επανάσταση ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού, ενάντια στα μονοπώλια και υπέρ της κρατικοποίησης της γης και των επιχειρήσεων. Σχέδια που πήγαιναν κόντρα στους νέους φανερούς φίλους αλλά και κρυφούς εχθρούς του Χίτλερ, όπου έσπευσε να τους καθησυχάσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε.

Τα περισσότερα μέλη των SA προέρχονταν από οικογένειες της εργατικής τάξης και μέσω αυτού, πολεμούσαν και ήλπιζαν για ένα τέτοιο όνειρο. Ακόμα ο Röhm, καθώς και η πλειοψηφία των SA ήθελαν να γίνουν αυτοί ο νέος επίσημος τακτικός στρατός της Γερμανίας και να απορροφηθεί σε αυτά η ήδη υπάρχων στρατός και να δημιουργηθεί ο "Λαϊκός Στρατός" υπό την ηγεσία του. Τα SA εκείνη την εποχή αριθμούσαν τα 3 εκατομμύρια ενώ η Reichswehr τα 100.000, οπότε η ένωση φάνταζε δυνατή και λογική. Κάτι τέτοιο τρομοκρατούσε την ηγεσία της αρτηριοσκληρωτικής Reichswehr όπου δεν ήθελε να χάσει τις παραδόσεις της και ούτε την εξουσία που είχαν τα υψηλόβαθμα μέλη του. Έτσι ο στρατός συμμάχησε με τον Χίτλερ ενάντια στα σχέδια του Röhm, φέρνοντας στον Χίτλερ ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη από το καθεστώς που υποτίθεται ότι αντιμαχόταν και θα άλλαζε.

Τον Απρίλιο του 1934 ο Χίτλερ συναντήθηκε με την στρατιωτική ηγεσία στο πλοίο "Deutschland" όπου τους πληροφόρησε για τον επερχόμενο θάνατο του Χίντεμπουργκ και τους πρότεινε να τον στηρίξουν στην διαδοχή του ως αντάλλαγμα για περιορισμό και την μείωση της αντικαπιταλιστικής δύναμης των SA και την αύξηση του στρατού. Μετά τα γεγονότα του Απριλίου ξεκίνησε μια εσωκομματική μάχη και δημιούργησε παρατάξεις είτε υπέρ του Χίτλερ είτε υπέρ του Röhm. Οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι του Χίτλερ ήταν οι Γκέρινγκ, Γκαίμπελς, Χίμλερ και Ες.

Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έπειτα από παράπονα του στρατού και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον Χίντεμπουργκ, ο Μπλόμπεργκ παραδίδει τελεσίγραφο, του πρώτου, στον Χίτλερ όπου του ανακοίνωνε ότι αν δεν σταματούσε αυτή η εσωκομματική πολιτική αστάθεια, θα κήρυττε στρατιωτικό νόμο και θα παρέδιδε την εξουσία στο στρατό. Κάτι τέτοιο ανάγκαζε τον Χίτλερ να επισπεύσει την καταστροφή των SA αλλά και των εσωκομματικών και εξωκομματικών του εχθρών. Έτσι οι Χίμλερ και Γκέρινγκ, όπου έχοντας πολλά να κερδίσουν από την πτώση του Röhm , ενορχήστρωσαν την "Nύχτα των Mεγάλων Mαχαιριών".

Στην προετοιμασία της κάθαρσης βοήθησε και ο Ράινχαρτ Χάιντριχ όπου πλαστογράφησε τα έγγραφα όπου αποδείκνυαν ότι ο Röhm είχε πληρωθεί 12.000.000 μάρκα από τη Γαλλία για να ρίξει τον Χίτλερ και κάποια άλλα πλαστά έγγραφα στα οποία ο Röhm σκόπευε να κάνει πραξικόπημα ενάντια στον Χίτλερ και να καταλάβει την εξουσία με τα SA. Κατόπιν εντολής του Χίτλερ σχεδιάστηκαν λίστες εντός και εκτός των SA με ονόματα εχθρών του που έπρεπε να πεθάνουν. Στις 25 Ιουνίου η Reichswehr τέθηκε σε κόκκινο συναγερμό. Την επόμενη μέρα ο Χίτλερ μετέβηκε στο Essen με αφορμή έναν γάμο και διέταξε ορισμένους ηγέτες των SA, συμπεριλαμβανομένου και του Röhm, να τον συναντήσουν την επόμενη μέρα στις 11:00. Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ και μεγάλος αριθμός των SS και της αστυνομίας μέσα στην νύχτα μετέβησαν στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η ηγεσία των SA και τους συνέλαβε. Ο δαιμόνιος Γκαίμπελς διάσημος αποστάτης της Στρασσερικής τάσης, εκμεταλλεύτηκε πολιτικά την φήμη, ότι στο ξενοδοχείο ο Edmund Heines βρισκόταν στο κρεβάτι με άλλο μέλος των SA, μιλώντας για ηθική παρακμή εντός των SA, γεγονός όμως που δεν αποδείχτηκε ποτέ.

Γυρίζοντας πίσω στα κεντρικά γραφεία του κόμματος στο Μόναχο, ο Χίτλερ έκανε λόγο για "την μεγαλύτερη προδοσία στην παγκόσμια ιστορία" αναφερόμενος στην υποτιθέμενη προδοσία των SA, παρόλο που αυτή η προδοσία είχε γίνει από τον ίδιο τον Χίτλερ στα πιστά μέλη του κόμματος που είχαν δώσει κυριολεκτικά το αίμα τους στην ιδέα και στον αγώνα όπου ο ίδιος ο Χίτλερ τους πούλησε για την φιλία με τον εχθρό της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, τους αστούς, πλούσιους, καπιταλιστές, δημοκράτες.

Την ίδια ημέρα ο Γκαίμπελς γύρισε στο Βερολίνο και έδωσε το ελεύθερο στον Γκέρινγκ να απελευθερώσει τα πιστά εκτελεστικά αποσπάσματα ενάντια σε όποιον ήταν γραμμένος στις λίστες του θανάτου αν και πολλοί έπεσαν θύματα προσωπικών αντιδικιών. Στην φυλακή Stadelheim όπου βρισκόταν η ηγεσία των SA φυλακισμένη, άρχισαν οι εκτελέσεις με δίκες παρωδίες που κρατούσαν λιγότερο από ένα λεπτό. Ο Röhm από το κελί του έβλεπε έναν έναν τους συντρόφους του να εκτελούνται. Στην αρχή ο Χίτλερ δίσταζε να διατάξει τη δολοφονία του Röhm αφού γνώριζε την τεράστια προσφορά του στο κίνημα και την πολύχρονη φιλία τους, για αυτό και του πρότεινε την αυτοκτονία, ο ίδιος όμως αρνήθηκε λέγοντας "αν είναι να πεθάνω, ας με σκοτώσει ο ίδιος ο Αδόλφος", έβγαλε τα πάνω ρούχα του και έδωσε έναν τελευταίο χαιρετισμό με τεταμένη την δεξιά φωνάζοντας Heil Hitler!, προτού εκτελεστεί μέσα στο κελί του.

Ενώ οι περισσότεροι Γερμανοί σοκαρίστηκαν με τα γεγονότα, άλλοι τα είδαν θετικά ως το τέλος μιας μακροχρόνιας πολιτικής αστάθειας ενώ σίγουρα χάρηκαν οι ξένες κυβερνήσεις και πρεσβείες. Ο Γκαίμπελς τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιούσε συχνά την υποτιθέμενη σκοτεινή πλευρά του Röhm - μια φήμη που ξεκίνησε από τους σοσιαλοδημοκράτες - ως μια ηθική παρακμή στα SA αν και στο τέλος του πολέμου ομολόγησε ότι ήταν λάθος η κτηνωδία απέναντι στην «αριστερή» τάση του Εθνικοσοσιαλισμού.

Οι δολοφονίες που έγιναν μεταξύ των 30 Ιουνίου και 2 Ιουλίου, νομιμοποιήθηκαν με μία πρόταση που όριζε ότι τα μέτρα πάρθηκαν ως κρατική αυτοάμυνα (...) παρόλο που τα στοιχεία του υποτιθέμενου πραξικοπήματος ποτέ δεν βγήκαν στην δημοσιότητα και ποτέ δεν έγινε κάποια δημόσια αναφορά σε αυτά εκτός του κόμματος. Όλα τα αντίγραφα της ταινίας «Η νίκη της πίστης» (Der Sieg des Glaubens) καταστράφηκαν επειδή σε κάποιες σκηνές εμφανιζόταν ο Röhm. Η μητέρα του Röhm αρνήθηκε την σύνταξη του Χιτλερικού καθεστώτος και το ίδιο έπραξε και η γυναίκα του Gregor Strasser ενώ οι δυο γιοι του τελευταίου πέθαναν στην πρώτη γραμμή του ανατολικού μετώπου μετά από μερικά χρόνια.

Έτσι το όραμα μιας Εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης πέθανε πριν καν αρχίσει, προδομένο από τον ίδιο άνθρωπο που το υποσχέθηκε και εν τέλει όχι μόνο το ισοπέδωσε αλλά κατάφερε να φροντίσει ότι δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο ούτε ως όνειρο έπειτα από τις συνεχόμενες αποτυχίες του. Φαίνεται ότι τελικά ο άνθρωπος που πολλοί ακόμα φέρουν ως είδωλο, ήταν καλός στις δολοφονίες συμμάχων κακός απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του Εθνικοσοσιαλισμού.

Από το ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκαίμπελς :

Απρίλιος 1933

''Ο λαός ζητά Δεύτερη Επανάσταση.

Πρέπει να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, με την Αντίδραση.

Η Επανάσταση δεν θα σταματήσει πουθενά''

Μάρτιος 1945

''Αυτά που ήθελε ο Röhm ήταν σωστά …

Στις 30 Ιουνίου, θα έπρεπε να είχαν εκτελεστεί καμιά εκατοστή στρατηγοί και όχι καμιά εκατοστή αξιωματούχοι των SA.

Εκείνα τα γεγονότα ήταν τραγικά και σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες''

Ο δικός μας Ερνέστο.

Ernst Röhm ο μαχητής του Εθνικοσοσιαλισμού.

του Αίμωνος Φωτεινού.



Αλήθεια , τι ακριβώς θα μπορούσε να πει κανείς για έναν άνθρωπο που, αν μη τι άλλο, έκανε πράξη, καθ’όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής του, τη ρήση του Ηρακλείτου «Πόλεμος πατήρ πάντων εστί» !


Ένας φλογερός αγωνιστής, πολεμιστής και ιδεολόγος, του οποίου η σημαίνουσα και ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επικράτηση των Επαναστατικών Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων, έναντι της πρότερης άθλιας , δημαγωγικής και ψηφοθηρικής οχλοκρατίας του Βαϊμαρικού καθεστώτος.


Δε μιλάμε για κάποιον άλλο παρά για τον Ernst Röhm, που αποτελεί σύμβολο, ανάμεσα σε άλλους Εθνικοσοσιαλιστές, τιμής, θάρρους, αξιοπρέπειας και ιδεολογικής συνέπειας.( Κάτι που έχουν ξεχάσει δυστυχώς οι περισσότεροι στις μέρες μας ).


Ο Ernst Röhm, από νεαρή κιόλας ηλικία διακατέχονταν από έντονα αγνά πατριωτικά αισθήματα. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε να υπηρετεί τη θητεία του ως αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού. Σε μια μάχη στη Λωρραίνη της Γαλλίας τραυματίστηκε και από κει προέρχονται οι ουλές στο πρόσωπό του που θα τον ακολουθούν για την υπόλοιπη ζωή του. Τιμήθηκε με τον σιδηρού σταυρό και προήχθη σε ανώτερο στρατιωτικό βαθμό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου γνώρισε και συνδέθηκε στενά με τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο μετέπειτα έδωσε κοινούς αγώνες, τόσο σε συγκεντρώσεις και ομιλίες, όσο και στους δρόμους.


Μετά το τέλος του πολέμου ετάχθη σε έναν πολιτικό - στρατιωτικό οργανισμό ονόματι Freikorps, με στόχο την απόκρουση της ολοένα αυξανόμενης κομμουνιστικής επιρροής στη Γερμανία. Στη συνέχεια συνετάχθη στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα των Γερμανών εργατών (NSDAP) , του οποίου ηγούνταν ο παλιός του φίλος. Ο Χίτλερ σύντομα αναγνώρισε τις οργανωτικές και διοικητικές του ικανότητες και του ανέθεσε την οργάνωση των γνωστών SA. Συμμετείχε στο κίνημα της μπυραρίας , το Νοέμβριο του 1923, μια απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος, με τα SA να παίζουν κυρίαρχο ρόλο, πράγμα το οποίο οδήγησε και στη σύλληψή του, καθώς και σε εκείνη του Χίτλερ και του στρατηγού Λούντεντορφ.

Το 1924 εγκαταλείπει τη Γερμανία και αναλαμβάνει την ανασύνταξη του Βολιβιανού στρατού. Μετά από έξι χρόνια, ο Χίτλερ του ζητάει να αναλάβει την αναδιοργάνωση των SA, μια πρόσκληση που ο πάντοτε φλογερός κι ακούραστος Ernst Röhm, δε θα μπορούσε να αρνηθεί. Παράλληλα άρχισαν να σχηματίζονται και να δραστηριοποιούνται και τα SS.


Η εμπροσθοφυλακή, ο επαναστατικός στρατός του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος άρχισε να παραμελείται και να χάνει το κύρος του σταδιακά, λόγω κάποιων «σκανδάλων» - κατά τους αστούς - που μιλούσαν βολικότατα από τον καναπέ, για τραμπούκους, αλκοολικούς και ομοφυλόφιλους μεταξύ των άλλων. Έτσι προωθούνταν μια βαθμιαία αντικατάσταση τους από τα SS. Oι φήμες για τα SA άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, να πυκνώνουν και να διαδίδονται ταχύτατα με αποτέλεσμα, ορισμένα στελέχη του κόμματος, στο στενό κύκλο του Χίτλερ (όπου ανήκε και ο ίδιος ο άλλωστε), να διαδίδουν φήμες πως ο Ernst Röhm έπαιζε κάποιο βρώμικο παιχνίδι και ήθελε να εξεγερθεί εναντίον του…καλού του φίλου Χίτλερ.


Δεν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες δέχθηκε αυτή την κακόβουλη επιρροή ο Χίτλερ ή αν ακόμη κατά πόσο σχεδίασε και διέταξε ο ίδιος την εκκαθάριση των SA από τα SS, γνωστή στην ιστορία ως η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Οι απόψεις διίστανται και χρήζουν περαιτέρω ιστορικής έρευνας. Οι «ύποπτοι» και ηθικοί αυτουργοί πίσω από αυτή την επίθεση πάντως, ήταν οι Hermann Goering και Heinrich Himmler. Ήταν ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα στην ιστορία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, κάτι που παραδέχτηκαν αργότερα αρκετοί ανάμεσα τους και ο ίδιος ο Χίτλερ.


Ο Ernst Röhm, υπήρξε σε όλη του τη ζωή ένας ένθερμος επαναστάτης, υποστηρικτής της Εθνικής και Σοσιαλιστικής ιδέας και το απέδειξε μέχρι το τέλος της ζωής του. Άλλωστε πως αλλιώς θα μπορούσε να οριστεί η λέξη επαναστάτης ; Ένας άνθρωπος που μάχεται για τις ιδέες του και τις υπερασπίζεται μέχρι θανάτου, έχοντας σαν πυξίδα την αγάπη για το λαό του, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, κοινωνική δικαιοσύνη, την υπεράσπιση αιώνιων ιδεωδών και ιδανικών. Έτσι ορίζεται ο επαναστάτης, ό,τι και να πιστεύει, απ’όπου και να προέρχεται.


Άλλωστε και ένας από τους γνωστότερους επαναστάτες της νεότερης ιστορίας, ο Τσε Γκεβάρα είχε δηλώσει πως «ένας επαναστάτης μάχεται από αγάπη για κάτι». Το τι είναι αυτό το κάτι μπορεί να ποικίλει, αλλά χωρίς αγάπη για μια ιδέα, χωρίς όνειρα, επανάσταση δεν υφίσταται! Ένας επαναστάτης πάνω απ’όλα κρίνεται από το βίο του, από τα έργα και τις πράξεις του κι όχι από τις θεωρίες. Δύο λέξεις: «Ιδεολογική συνέπεια». Κάποιοι κύκλοι δε θέλησαν να πραγματοποιηθεί τότε η δεύτερη επανάσταση, η οποία όμως είναι αναπόφευκτη !


Εδώ πιστεύω πως με αφορμή το εν λόγω άρθρο είναι καλό να γίνει μια επισήμανση σχετικά με τα γεγονότα και το παρασκήνιο της «νύχτας των μεγάλων μαχαιριών».


Υπάρχουν κάποιοι, καλοπροαίρετοι θέλω να πιστεύω, συναγωνιστές, που με μεγάλη ευκολία σπεύδουν να δηλώσουν πως η επίθεση είχε διαταχθεί από τον ίδιο το Χίτλερ (κάτι που ωστόσο έχει αμφισβητηθεί και από σημαντικά πρόσωπα της εποχής) , προκειμένου για κάποιο λόγο να θεωρηθεί, αν όχι να δηλωθεί ξεκάθαρα, πως ο Χίτλερ είχε αστικοποιηθεί, ξεπουλήθηκε και εξυπηρετούσε σκοτεινά συμφέροντα της αστικής άκρας δεξιάς. Ειλικρινά θέλω να πιστεύω πως το εν λόγω συμπέρασμα είναι είτε βεβιασμένο, κρίνοντας την τότε κατάσταση με τα σημερινά εκ του ασφαλούς κριτήρια , είτε απλώς μια ενθουσιώδης, καλοπροαίρετη μεν υποστήριξη αγωνιστών όπως ο Ernst Röhm και ο Gregor Strasser για παράδειγμα, πλην όμως ακραία και μειωτική για άλλες προσωπικότητες του κινήματος.


Δε θέλω να μπω σε λογικές συνωμοσίας, απλά προσωπικά αντιλαμβάνομαι τον Eθνικοσοσιαλισμό ως ιδέα που δεν διαιρείται, ως το υπέρτατο εν, το όλον φως. Κατ’αυτόν τον τρόπο δεν είναι καλό να διαχωρίζουμε την ιδέα σε αριστερή και δεξιά, διαιωνίζοντας την χρήση αστικών επίπλαστων όρων. Η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα είναι βαθύτατα ριζοσπαστική. Εάν αυτό θέλει κανείς να το πει αριστερά , ας το κάνει , αλλά δεν είναι σωστός ο διαχωρισμός σε «καλό» και «κακό» Eθνικοσοσιαλισμό, διότι η ιδέα είναι υπεράνω δυϊστικών, απλουστευτικών ( μεσανατολικής προέλευσης ) θεωρήσεων των πραγμάτων.



Προς συντρόφους:


Αδέρφια, μην επιτρέψετε τον περαιτέρω διχασμό και κατακερματισμό του χώρου !!! Ενότητα, όχι διαίρεση ! Όχι άλλες νύχτες μεγάλων μαχαιριών !!! Η δεύτερη επανάσταση θα έλθει !!!


Προς συναγωνιστές και εν δυνάμει συναγωνιστές:


Όσο και αν διαφωνούμε σε πολλά ζητήματα, ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό! Δεν είναι αναγκαίο ούτε να υποχωρήσουμε στις θέσεις μας, ούτε να συμφωνούμε σε όλα.


Αρκεί να είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενοι και όχι πιόνια άλλων! Πάντως με λογικές του τύπου « Εμείς δε συνεργαζόμαστε, ούτε συνομιλούμε με χιτλερικούς» , δεν πάμε μπροστά. Ας αφήσουμε κατά μέρους κάποιες προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες απέναντι σε ιστορικές προσωπικότητες.



Η δεύτερη επανάσταση θα έρθει και θα προσλάβει και μεταφυσικό – αναγεννητικό χαρακτήρα !



Σχετικοί σύνδεσμοι:

Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.

Ernst Rohm Γεννημένος Επαναστάτης.




« Δεν είμαστε λέσχη μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι , αλλά επαναστατών , που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους.»

Ερνστ Ραιμ

Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.

του Ernst Röhm.


Απόσπασμα από το βιβλίο του :«Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση και τα Τάγματα Εφόδου.»

Το νόημα και η ουσία της Γερμανικής Επανάστασης , σε γενικές γραμμές δεν έχουν γίνει κατανοητά στο εξωτερικό. Επανειλημμένα παραβλέπεται το ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κυβερνητική αλλαγή , αλλά για την αυγή μιας νέας κοσμοθεωρίας.Ο κόσμος έχει συνηθίσει να βλέπει επαναστάσεις με τις οποίες η εξουσία αλλάζει χέρια , από τη μια πολιτική παράταξη στην άλλη. Όμως , παρόλη την εμφαινόμενη ένταση , δεν υπάρχει καμιά θεμελιώδης αλλαγή. Γιατί , όλες αυτές οι επαναστάσεις μοιράζονται από κοινού το ιδεολογικό πεδίο της δημοκρατίας.



Η δημοκρατική αρχή που θέλει την κρατική εξουσία να στηρίζεται στη βούληση της πλειοψηφίας δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στη Γερμανική Επανάσταση.



Βέβαια , ο Εθνικοσοσιαλισμός κατέλαβε την εξουσία με εντελώς δημοκρατικό τρόπο με τη σύμφωνη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Αλλά, αυτή η απόλυτη - μετά τις τελευταίες εκλογές - πλειοψηφία του Γερμανικού Λαού απορρίπτει ξεκάθαρα τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό , ενώ , ταυτόχρονα , αποδέχεται την ηγεσία της αυθεντίας. Αυτή η θεμελιώδης αποκήρυξη των δημοκρατικών αρχών από τη Γερμανία είναι και η βασική αιτία , που οι πολλοί δεν κατανοούν τη σημασία όλων όσων συνέβησαν πρόσφατα στην καρδιά της Ευρώπης.



Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση σημαίνει ρήξη με τις αντιλήψεις της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Η Γαλλική Επανάσταση εξήρε τον ατομισμό σαν κάτι ιερό και άθικτο και , για να τον επιβάλει , διακήρυξε πως όλοι έχουν ίσα δικαιώματα και πως όλες οι γνώμες είναι ισότιμες , ενώ αναγνώριζε μόνο μια ανώτερη αρχή , την οποία μάλιστα περιέβαλλε με θεϊκές τιμές : τον ορθολογισμό. Η φανφάρα «ελευθερία - ισότης - αδελφότης» υψώθηκε θριαμβευτικά σαν αετός πάνω από τους πολιτισμένους λαούς και κατέκτησε τον κόσμο.



Στη δυτική δημοκρατία , οι αντιλήψεις της Γαλλικής Επανάστασης βρήκαν την πολιτική τους έκφραση. Και σήμερα, μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας μένει προσκολλημένο στη δυτική δημοκρατία , σύμφωνα με την αρχή της αδράνειας , όπως αυτή εκδηλώνεται στις αντιλήψεις της μάζας.



Σ' αυτόν τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης , που αξιολογεί τις προθέσεις με αποκλειστικό κριτήριο την εξωτερική τους επιτυχία και που αξιολογεί την ορθότητα μιας άποψης εντελώς μηχανικά - ανάλογα με το πόσοι έχουν αυτήν την άποψη - σ' αυτόν τον τρόπο σκέψης που πιστεύει μόνο σε όσα μετριούνται και ζυγίζονται , ο Εθνικοσοσιαλισμός αντιπαραθέτει μια νέα μορφή ιδεαλισμού , που ο κόσμος της δημοκρατίας δεν μπορεί να κατανοήσει , διότι η εσωτερική της φύση του είναι ολότελα ξένη.



Στη Νέα Γερμανία , μπήκαν στην άκρη πολλές - και για την ακρίβεια , οι υψηλότερες – αξίες , που η δημοκρατία θεωρεί ιερές και αδιαπραγμάτευτες : η απόλυτη προτεραιότητα της διανόησης , η αναντίρρητη και εγγενής αξία του ατόμου , η αναμφίβολη ισότητα όλων των ανθρωπόμορφων όντων , η λατρεία προς τη βούληση της πλειοψηφίας , προς την επιτυχία , προς τους αριθμούς.Στα παραπάνω, ο Εθνικοσοσιαλισμός αντιπαρέταξε δυνάμεις , που δεν μπορούν να μετρηθούν και να ζυγιστούν , που δεν γίνονται αντιληπτές με υπολογισμούς και λογική : τις δυνάμεις της ψυχής και του αίματος.



Ο Εθνικοσοσιαλιστικός κόσμος των ιδεών είναι στη σύλληψη του εντελώς διαφορετικός από τον αντίστοιχο της δημοκρατίας. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε και να αξιολογήσουμε σωστά τις εξωτερικές εκδηλώσεις του Εθνικοσοσιαλισμού , αν δεν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα ουσιαστικά θεμέλια του Εθνικοσοσιαλισμού.Αυτός που νομίζει ότι θα μπορέσει να προσεγγίσει τον Εθνικοσοσιαλισμό , παραμένοντας περαστικός , ποτέ δεν θα κατορθώσει να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα στη Γερμανία. Όποιος διασχίζει τη λίμνη σε μια βάρκα , βλέπει μονάχα τα κύματα που προκαλεί η βάρκα. Μόνο αυτός που σταματά να κωπηλατεί , που σταματά τη βάρκα , μπορεί να δει , κάτω από την επιφάνεια του νερού , αυτό που βρίσκεται στα βάθη. [...]



Τα SA είναι ο μαχητικός φορέας της θέλησης και των ιδεών της Γερμανικής Επανάστασης.Το νόημα και τα καθήκοντα των SA γίνονται κατανοητά μόνο με βάση την ουσία και τους στόχους της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης. Αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση με την ευρύτερη και βαθύτερη έννοιά της. Επανάσταση δεν είναι μια αλληλουχία βίαιων γεγονότων. Επανάσταση είναι η καθολική ρήξη μιας εποχής και ενός λαού με όσα προηγήθηκαν , είναι ο μετασχηματισμός της λαϊκής σκέψης - είναι η εμφάνιση μιας νέας κοσμοθεωρίας. Αυτές οι επαναστάσεις , οι κοσμοθεωρητικές επαναστάσεις, έχουν πάντα δίκιο.



Διότι , δια του ηθικού δικαιώματος και του δυναμισμού μιας νέας βούλησης , υπερνικούν μια παλιά , κουρασμένη και σαπισμένη αρχή. Τα όποια κεκτημένα του παρελθόντος δεν θεμελιώνουν κανένα δικαίωμα και , οπωσδήποτε , κανένα προνόμιο , εάν δεν έχουν τη δύναμη από μόνα τους να κατοχυρώσουν τη θέση τους.Επομένως , μια κοσμοθεωρία χάνει την καθολική της ισχύ , εάν δεν έχει την εσωτερική ζωτική δύναμη , που θα της επιτρέψει να κρατήσει μαγνητισμένους τους πιστούς της , αποτρέποντας έτσι την εμφάνιση μιας νέας βούλησης και μιας νέας νοοτροπίας. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι αρχές μιας ηττημένης ή έστω υποχωρούσας κοσμοθεωρίας είναι λαθεμένες. Σαφώς και ήταν σωστές , τον καιρό που θριάμβευαν. Μάλιστα , μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν δίπλα και κάτω από τις εκδηλώσεις μιας νέας εποχής και του κόσμου των ιδεών της.



Χάνουν όμως το προνόμιο της επιβολής του στίγματός τους στη νέα εποχή.Η ζωή της ανθρωπότητας μοιάζει με τη ζωή ενός ατόμου. Όπως το άτομο γεννιέται , μεγαλώνει , φτάνει στο ζενίθ των δυνατοτήτων του και στη συνέχεια ξεπερνιέται από τα παιδιά και τα εγγόνια του , οπότε και χάνει το δικαίωμα του ηγείσθαι , έτσι και η ανάπτυξη της ανθρωπότητας δεν παραμένει στατική ούτε υλικά ούτε διανοητικά , αλλ' αντίθετα γεννά συνεχώς νέα υλικά επιτεύγματα και νέες διανοητικές συλλήψεις. Όταν αυτά τα τελευταία αλλάζουν θεμελιωδώς την αντίληψη περί ζωής και καθήκοντος , τότε τα αποκαλούμε επανάσταση.



Στις μεγάλες παγκόσμιες επαναστάσεις συμπεριλαμβάνουμε τη γέννηση του Χριστιανισμού , τη Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών , την εφεύρεση της τυπογραφίας και της πυρίτιδας , την ανακάλυψη της Αμερικής , τη Διαμαρτύρηση και τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 , η οποία κυβέρνησε τον κόσμο επί 150 χρόνια μέσω των παιδιών της : του Φιλελευθερισμού , του καπιταλισμού , του μαρξισμού και της δημοκρατίας. Στα παραπάνω συμπεριλαμβάνονται μεγάλα διανοητικά κατορθώματα κι εκρήξεις της βούλησης , η πρωτόγονη δράση της Φύσης , αλλά κι επαναστάσεις, όπως τις αντιλαμβάνεται ο κοινός νους : οδοφράγματα , κομμένα κεφάλια και ποταμοί αίματος.



Θα με ρωτήσετε : Από πού κι ως πού είναι επανάσταση η ανακάλυψη της Αμερικής ; Και σας απαντώ : Τα γεγονότα από μόνα τους , όσο σημαντικά κι αν δείχνουν σε μια δεδομένη στιγμή , παραμένουν δευτερεύοντα , όταν πρόκειται για μια αληθινή , γνήσια επανάσταση. Το αποφασιστικό στοιχείο είναι η επακόλουθη αλλαγή στη νοοτροπία της ανθρωπότητας. Και σήμερα , βρισκόμαστε σε μια ανάλογη αποφασιστική φάση της παγκόσμιας Ιστορίας.

Κατά τη γνώμη μου, η σημερινή επαναστατική διαδικασία πρωτοξεκίνησε την 1η Αυγούστου 1914. Διότι , άλλη ήταν η ανθρωπότητα , όταν εισήλθε στον Παγκόσμιο Πόλεμο κι εντελώς άλλη αυτή που εξήλθε από το παγκόσμιο δυναμικό πεδίο του μεγάλου θανάτου , τέσσερα και πέντε και έξι χρόνια αργότερα. Στον πόλεμο μπήκε ο άνθρωπος του φιλελεύθερου αστικού πολιτισμού και της καπιταλιστικής οικονομικής ευημερίας. Κι από αυτή την υψικάμινο της ανθρωπότητας , βγήκε ο άνθρωπος που, κάτω από Το κυκλώπειο σφυροκόπημα της μάχης , έμαθε να περιφρονεί οτιδήποτε δεν αντέχει σ' αυτή την ανελέητη δοκιμασία του χαρακτήρα.

Στις εκατόμβες του Παγκοσμίου Πολέμου , ο οποίος άμεσα και έμμεσα σκότωσε 12 εκατομμύρια ανθρώπους , ξεψύχησαν και οι ιδέες της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.Στα φλεγόμενα πεδία της μάχης , στη Γαλλία και στη Φλάνδρα βρίσκεται το κλειδί για την εσώτερη , πνευματική κατανόηση της νέας ανάπτυξης της σύγχρονης ανθρωπότητας.Εκεί έξω , όπου οι άνθρωποι σκοτώνονταν κατά εκατομμύρια , εκεί, μπροστά στην αδιάλειπτη παρουσία του θανάτου , έσβησε καθετί το επιφανειακό , καθετί το ασήμαντο.Μόνο το γνήσιο , το αληθινό , το αντρίκειο άντεξε , μόνον αυτό που δεν χρειαζόταν βοήθεια και υποστήριξη , διότι στεκόταν όρθιο από μόνο του , σαν βράχος και κολώνα. Αλύπητα , ανελέητα κρίνεται ο χαρακτήρας στη μάχη.



Από το ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκαίμπελς :


Απρίλιος 1933

''Ο λαός ζητά Δεύτερη Επανάσταση. Πρέπει να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας , με την Αντίδραση. Η Επανάσταση δεν θα σταματήσει πουθενά.''


Μάρτιος 1945


''Αυτά που ήθελε ο Ραιμ ήταν σωστά…Στις 30 Ιουνίου , θα έπρεπε να είχαν εκτελεστεί καμιά εκατοστή στρατηγοί και όχι καμιά εκατοστή αξιωματούχοι των SA. Εκείνα τα γεγονότα ήταν τραγικά και σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες.''

Δημοσιεύτηκε στο πέμπτο τεύχος του περιοδικού "Γαμμάδιον".

Ernst Rohm Γεννημένος Επαναστάτης.

του Άβαδη Κ.





Ο Ερνστ Ραιμ γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας στις 28 Νοεμβρίου του 1887. Από μικρός , ο Ερνστ διακατεχόταν από ένα έντονο πάθος για την Πατρίδα του καθώς και από τις σοσιαλεπαναστατικές ιδέες. Πολυσχιδής προσωπικότητα , για πολλούς ένας αλητήριος , για άλλους ένας διεστραμμένος για άλλους πάλι ένας επαναστάτης. Πολλά έχουν λεχθεί για τον ίδιο. Τα περισσότερα άσχημα. Μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος κατασυκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος στο NSDAP.Τον βγάλανε προδότη γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος της αλήθειας και της ντομπροσύνης του. Τον είπαν ανώμαλο γιατί δεν ήταν φαίνεται αρκετά «φυσιολογικός» όσο οι γραβατοφορεμένοι αστοί. «Ένας αλήτης,» λέγανε οι υποκριτές αστοί , «ένας αμόρφωτος αγροίκος».Μα τι περίμεναν από έναν ασυμβίβαστο όπως ο Έρνστ Ραιμ ;



Ο Ραιμ λοιπόν έλαβε μέρος σε έναν πόλεμο και σε τρεις επαναστάσεις. Στον Πρώτο Παγκόσμιο ως αξιωματικός του Καιζερικού στρατού , όπου γνωρίστηκε και έγινε φίλος με τον Αδόλφο Χίτλερ , μπροστάρης στο Κίνημα της Μπυραρίας στην Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση του 1933-1934 , καθώς και στην καθημερινή επανάσταση στους δρόμους πλάι – πλάι με τους αγαπημένους φαιοχίτωνες του , τον επαναστατικό στρατό του NSDAP , τα περήφανα και αλύγιστα SA !

Μετά το Κίνημα της Μπυραρίας και την φυλάκιση του Χίτλερ , ο Ραιμ μαζί με τον Ρούντολφ Ες ανέλαβαν μαζί να κρατήσουν το Κόμμα ζωντανό. Μετά την αποφυλάκιση του Χίτλερ ήλθε η πρώτη διαφωνία : ο Χίτλερ δεν ήθελε ακόμα ισχυρά SA. Ο Ραιμ διαφωνώντας αποφάσισε να πάει στην Βολιβία όπου και κατά την περίοδο 1928-1930 εργάστηκε ως αναδιοργανωτής του Βολιβιανού Στρατού.Στα τέλη του ’30 ο Χίτλερ τον καλεί εσπευσμένα να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του Γερμανία και να αναλάβει την ηγεσία των SA ώστε να τα αναδιοργανώσει. Χάρη στο οργανωτικό δαιμόνιο και την μαχητική προσωπικότητα του Ραιμ τα SA σύντομα φτάνουν τα 4.000.000. Αργότερα και ο ίδιος ο Α. Χίτλερ καθώς και ο Γκαίμπελς θα παραδεχθούν ότι χωρίς τον Ραιμ και τα SA δεν θα είχε ανέβει το NSDAP στην εξουσία ποτέ.

Ο Ραιμ ποτέ δεν κατηγορήθηκε για μεγαλομανία από κανέναν , αν και είχε τόσους εχθρούς μέσα και έξω από το Κόμμα. Υπήρξε πρώτα πραγματικός σύντροφος για τα SA και μετά ηγέτης τους , υπήρξε ένας από αυτούς.

Στις δύσκολες καταστάσεις , ο Γκαίμπελς μάλιστα συνήθιζε να λέει :


«Μη φοβάστε …Όσο έχουμε τον Ραιμ όλα τα προβλήματα θα λύνονται.»

Εννοούσε φυσικά τα προβλήματα του «δρόμου» και όχι των γραφείων. Στους υποκριτές εκείνους που από καθαρό φθόνο δεν άντεχαν να τον βλέπουν να ηγείται τα SA ο Έρνστ απαντούσε :


«Κανείς δεν μπορεί να με πει πουριτανό…αν ένας «ανήθικος» για σας , κάνει κάτι το πραγματικά άξιο , τον προτιμώ από έναν «ηθικό» ανίκανο».



Ο Ραιμ υπήρξε ένας πραγματικός ασυμβίβαστος. Στο πρόσωπο του τα SA αναγνωρίζανε όχι μονάχα έναν ηγέτη , αλλά έναν ήρωα , ένα φωτεινό παράδειγμα έναν άνθρωπο σκληραγωγημένο και μυημένο στις μάχες και στον δρόμο. Δίπλα τους στις μάχες και πάντα μπροστάρης υπήρξε ο Ραιμ για αυτούς. Ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ του το αναγνώρισε λέγοντας του στο γράμμα που του έστειλε την πρώτη πρωτοχρονιά μετά την άνοδο στην εξουσία του NSDAP και το οποίο δημοσιεύτηκε στον Λαϊκό Παρατηρητή στις 2 Ιανουαρίου του 1934 :

« Η πάλη για το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα και την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση κατορθώθηκε χάρη στην συνεπή καταστολή της κόκκινης τρομοκρατίας από τα SA. Εάν ο στρατός οφείλει αν εγγυάται την προστασία του Έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς , τότε ο σκοπός των SA είναι να εξασφαλίσει την νίκη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους , της κοινότητας και του λαού στην εσωτερική σφαίρα. Όταν σε κάλεσα στην σημερινή σου θέση , αγαπητέ Επιτελάρχα μου , τα SA περνούσαν μια σοβαρή κρίση.


Στις δικές σου υπηρεσίες οφείλεται το ότι , μετά μέσα σε λίγα χρόνια αυτό το πολιτικό όργανο μπόρεσε και ανέπτυξε την φοβερή δύναμη , που μου επέτρεψε να σταθώ στην τελική μάχη και να μπορέσω να νικήσω τον μαρξιστικό αντίπαλο. Καθώς κλείνει ένας χρόνος από την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση αισθάνομαι την ανάγκη να σε ευχαριστήσω , αγαπητέ μου Ερνστ Ραιμ , για τις αμέτρητες υπηρεσίες που έχεις παράσχει στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα και στον Γερμανικό λαό και να σε βεβαιώσω πόσο ευγνώμων είμαι στην μοίρα , για το ότι μπορώ να αποκαλώ άνδρες σαν εσένα , φίλους και συναγωνιστές.

Με αληθινή φιλία και ευγνώμονα σεβασμό , Αδόλφος Χίτλερ »


Αυτός ήταν ο Ραιμ για τον Χίτλερ όπως και για όλους στο Κόμμα. Και όμως αυτός ο άνδρας έπεσε θύμα της ίδιας εκείνης άσχημης μοίρας που κυνηγάει όλους τους επαναστάτες και τους μεγάλους άνδρες. Ο Ερνστ Ραιμ όπως είπαμε και πιο πριν υπήρξε ασυμβίβαστος πραγματικός πιστός έως το τέλος στα σοσιαλεπαναστατικά του οράματα. Μετά την άνοδο λοιπόν του Χίτλερ στην εξουσία ο Ραιμ δεν σκέφτηκε να πιάσει ένα γραφειάκι και πια να αναπαυθεί αλλά πως θα πραγματοποιήσει την επανάσταση που εδώ και τόσο καιρό οραματιζόταν την επανάσταση που είχε υποσχεθεί στα SA , όταν έγραφε τον Ιούνιο του 1933 :


« Κερδίσαμε μια μάχη στον δρόμο της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης . Η Πρώτη Επανάσταση η Εθνική , τελείωσε. Ώρα να αρχίσει η Δεύτερη Επανάσταση , η Σοσιαλιστική».

Τι θα έφερνε αυτή η δεύτερη επανάσταση ; Τον θάνατο στην μπουρζουαζία της χώρας του , την ανελέητη μάχη με τον πρώην Γερμανικό στρατό και την αστυνομία , τα οποία σώματα θα ανανέωνε με δικούς του ανθρώπους με τους προλετάριους των SA. Έναν πραγματικό Εθνικό Σοσιαλισμό.

Δήλωνε στο Σπορτππαλάστ του Βερολίνου τον Νοέμβριο του 1933 :

« Ακούγονται φωνές από τις μεσαίες και ανώτερες τάξεις , ότι δήθεν τα SA δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης. Οι κύριοι αυτοί κάνουν μεγάλο λάθος. Θα ξεριζώσουμε το παλιό γραφειοκρατικό πνεύμα των μικροαστών. Με ευγένεια αν μπορέσουμε , αλλά και χωρίς ευγένεια , αν δεν γίνεται διαφορετικά.»

Η μπουρζουαζία βλέποντας τον κίνδυνο ξεσηκώθηκε και έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα :’Η τα SA και ο Ραιμ η εμείς (δηλαδή η χρηματοδότηση από τις μεγάλες επιχειρήσεις) Ο Χάυντρυχ των SS , ο Γκαίρινγκ και παρά τους αρχικούς δισταγμούς του ο Χίμλερ αναλαμβάνουν τον σχεδιασμό της εκκαθάρισης των SA. Για να έρθει σε πέρας όμως χρειάζεται και την συγκατάθεση του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Χίτλερ αρνείται όμως να σκοτώσει τον φίλο και σύντροφο του Ερνστ Ραιμ. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς κάτω από ποιες περιστάσεις πείστηκε ο Χίτλερ για αυτή την εκκαθάριση και αν πείστηκε φυσικά.( Ο Λεόν Ντεγκρέλ σε ένα κείμενο του αναφέρει ότι ποτέ δεν υπήρξε συγκατάθεση του Χίτλερ σε αυτή την αποτρόπαια πράξη ). Ότι ακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστό. Τα SA περίμεναν εναγωνίως την στιγμή που θα τους δώσει ο Ραιμ σήμα για την ανελέητη μάχη με ότι «παλαιό» στεκόταν ακόμα όρθιο. Ο Ραιμ έτρεφε μεγάλη αγάπη και πίστη στον σύντροφο του και Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ. Όμως δεν μασούσε τα λόγια του.


Τον Αύγουστο του 1933 είχε δηλώσει :


« Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν σε επίσημες θέσεις άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το πνεύμα της επανάστασης μας. Πρέπει αδίστακτα να απαλλαγούμε από αυτούς , ένα τολμήσου να εφαρμόσουν τις αντιδραστικές ιδέες τους»


Ίσως αυτές οι δηλώσεις του να έκαναν τον Χίτλερ να πάρει αυτή την σκληρή απόφαση για τους συντρόφους του , δυστυχώς δεν γνωρίζουμε με σιγουριά σχεδόν τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έβαλαν το χεράκι τους ο στρατός , οι μεγαλοεπιχειρηματίες καθώς και ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Ο θάνατος θα βρει τον Ερνστ Ραιμ με τρεις σφαίρες μέσα σε ένα κελί , όρθιο και αμετανόητο για τις πράξεις και τις ιδέες του μέχρι το τέλος. Ο εκτελεστής του Λίππερτ στην δίκη του το 1957 , αποκάλυψε τις τελευταίες λέξεις του Ερνστ Ραιμ , καθώς ξεψυχούσε :«Μάιν Φύρερ … Μάιν Φύρερ..»

Ίσως αυτή να είναι και μια από τις τραγικότερες ιστορίες της εποχής εκείνης.Τι χειρότερο εξάλλου σφαίρα συντρόφου να σκοτώνει σύντροφο ;


Ο Αδόλφος Χίτλερ θα παραδεχθεί το 1944 ότι η εκκαθάριση των SA ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Ίσως…ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο : Ο Ραιμ υπήρξε για αυτόν ένας πραγματικός και αληθινός σύντροφος ο καθοδηγητής και μπροστάρης των περήφανων και ηρωικών Φαιοχιτώνων. Λίγα έχουν γραφεί για το όνομα τους έως και ελάχιστα. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν ως τον Λέον Τρότσκι του Εθνικοσοσιαλισμού , άλλοι πάλι ως έναν αποτυχημένο.


Δεν πειράζει από την λάσπη είναι συνηθισμένοι όλοι οι μεγάλοι άνδρες της ιστορίας μας.Για τα SA ο Ραιμ πάντα παρέμεινε ένα λαμπρό παράδειγμα ηρωισμού ανδρείας και συντροφικότητας. Εμείς κρατάμε άσβεστη την φλόγα , ο Ερνστ Ραιμ βιολογικά όντως είναι νεκρός , το πνεύμα του όμως ουδέποτε σταμάτησε να εκπέμπει θαυμασμό και πίστη σε μεγάλες ιδέες και οράματα σαν τα δικά του.


Ζήτω λοιπόν ο Ερνστ Ραιμ !


Το πνεύμα του παραμένει άσβεστο !


Ακονίστε τα μεγάλα σας μαχαίρια σύντροφοι ! Στους αστούς και στους λακέδες τους χρωστάμε μια νύκτα των μεγάλων μαχαιριών αντίστροφη !

« Δεν είμαστε λέσχη μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι , αλλά επαναστατών , που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους.»

Ερνστ Ραιμ