Λουκάς Σταύρου: Ο πυρφόρος της «Εθνικιστικής Αριστεράς» της Κύπρου (συνέντευξη στο έκτο τεύχος της «Ανάκτησης» 06/2020)

Τον Ιούνιο του 2020 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανάκτηση» - έκδοση που επηρεάζεται σήμερα σε σημαντικό βαθμό από τις απόψεις της «Τρίτης Θέσης» - μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κύπριου Συναγωνιστή ποιητή και στοχαστή Λουκά Σταύρου. 

Στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη διαδικτυακή δημοσίευση όπου γίνεται λόγος για την «Εθνικιστική Αριστερά» - ένας πρόσφατος διάλογος σχετικά με αυτή την πολιτική έκφραση στον σύνδεσμο εδώ με την συμμετοχή και του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου - και την αστική ακροδεξιά ενώ στο επίσημο ιστολόγιο της «Ανάκτησης» εδώ μπορείτε να επικοινωνήσετε για να προμηθευτείτε τα παλαιότερα τεύχη καθώς και το τελευταίο που ήδη εξαντλείται λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας και της προώθησης μέσω του αυτόνομου δικτύου διανομής.

Η πρόσφατη ανοιχτή επιστολή του συναγωνιστή της Μεγαλονήσου για τον Κωνσταντίνο Πλεύρη - εδώ - δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση και είναι επίκαιρη και πάλι μετά τις δηλώσεις του τελευταίου υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Στο σύνδεσμο εδώ ο προσωπικός ιστότοπος του Λουκά Σταύρου, τα βιβλία του μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο καθώς και σε εθνικιστικά βιβλιοπωλεία ενώ κάποια από τα ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί και μπορείτε να τα ακούσετε εδώ …

Συχνά χρησιμοποιείτε τους όρους της «εθνικιστικής αριστεράς» και του «εθνικού κοινωνισμού». Ποιο περιεχόμενο δίνετε σε αυτές τις έννοιες;

Ο όρος εθνικιστική αριστερά προσδιορίζει την θέση μάχης στις παρούσες πολιτικές συνθήκες. Αφενός αρνούμαστε να δεχθούμε την συστημική εθνομηδενιστική αριστερά η οποία εκμεταλλεύεται τα κοινωνικά ζητήματα και προβάλλεται ως διεκδικητής των κοινωνικών δικαίων ενώ ταυτόχρονα μηδενίζει την αρχή του έθνους αλλά και στηρίζει τις ολιγαρχικές δομές του συστήματος. Από την άλλη αρνούμαστε τον ψευτοεθνικισμό της ακροδεξιάς που συγκαλύπτει κάτω από τα κενά συνθήματα της την υπεράσπιση της συντηρητικής ολιγαρχίας και της συμβιωτικής σχέσης κράτους και εκκλησίας επί της οποίας εδράζεται το όλο ληστρικό σύστημα της ιδιωτικής τραπεζοκρατικής οικονομίας.

Με τον όρο εθνικιστική αριστερά συνενώνουμε σε μια πολιτική πρόταση την διεκδίκηση των κοινωνικών δικαίων με τις αρχές και αξίες του έθνους, του λαϊκού κράτους και της κοινωνιοκρατίας. Προτείνουμε ένα νέο πολίτευμα όπου η κοινωνία η ίδια μέσα από τις παραγωγικές συλλογικότητες της νομοθετεί και ασκεί η ίδια εξουσία υπό το φως των αρχών του έθνους.

Ας μιλήσουμε για την «εθνική ταυτότητα» …

Εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την φυλετική της βάση. Δικαιώματα στη γη της πατρίδος πρέπει να έχουν πρώτα οι φυλετικώς έλληνες. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ την πατρίδα σαν ένα τσιφλίκι της ολιγαρχίας που μας στερεί το δικαίωμα της εργασίας και της αξιοποίησης της συλλογικής υπεραξίας που δημιουργούμε.

Πάνω στην αρχή των λαϊκών συνελεύσεων μπορεί να δομηθεί ένα σύστημα πραγματικής νομοθετικής αυτοδιοίκησης των νομών ή επαρχιών με δικαίωμα ανάκλησης των αντιπροσώπων του λαού από τις λαϊκές συνελεύσεις. Μια περιορισμένη σε αριθμό κεντρική εθνοσυνέλευση θα συμπληρώνει τις νομαρχιακές νομοθετικές αυτοδιοικήσεις με νομοθετήματα που αφορούν την επικράτεια. Το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα στηρίζεται από το ταξικό κράτος και διαφεντεύει την εθνική οικονομία επιτρέποντας στους ολιγάρχες τραπεζίτες ιδιώτες και κλήρο, την αρπαγή της συλλογικής υπεραξίας της εργασίας.

Το εθνικοκοινωνικό κράτος δεν είναι μια αμεσοδημοκρατία που εδράζεται στον πλειοψηφισμό και την αναρχία που αναπαράγουν την θεσμική τυραννία της ολιγαρχίας αλλά μια θεσμική προστασία της λαϊκής εξουσίας μέσα από ένα κεντρικό όργανο εξουσίας που είναι η πολιτική έκφραση της ιδεολογίας του εθνικοκοινωνισμού. Το τραπεζικό σύστημα ανήκει στο λαϊκό κράτος και στηρίζει την παραγωγική διαδικασία με το πνεύμα της ισόρροπης ανάπτυξης όλων των παραγωγικών τομέων χωρίς τοκογλυφικούς όρους και προϋποθέσεις.

Το χρήμα που επιστρέφουν οι δανειζόμενες παραγωγικές δυνάμεις στην κρατική τράπεζα, επιστρέφει στο λαό με κοινωνική πολιτική , μείωση των φόρων , αναπτυξιακά έργα υποδομής, ενδυνάμωση της άμυνας που θα προστατεύει την πατρίδα και την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Σε ποια φάση βαδίζει το Κυπριακό ζήτημα; Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση που οδηγεί σε μια μορφή Ομοσπονδίας με τους Τουρκοκυπρίους;

Το κυπριακό ζήτημα πορεύεται πάνω σε δύο γραμμές που διαπλέκονται μεταξύ τους. Η μια γραμμή είναι αυτή των συνομιλιών και των διαφόρων συμφωνιών που ξεκινά από την συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς και φτάνει μέχρι σήμερα και η δεύτερη γραμμή και η πλέον επικίνδυνη, μειοδοτική και ύπουλη είναι αυτή της εμπράγματης διευθέτησης του κυπριακού και της δημιουργίας νέων δεδομένων που ανατρέπουν κάθε φορά το λεγόμενο στάτους κβο. Ως τέτοια συμβάντα εμπράγματης διευθέτησης έχω να αναφέρω τα εξής:

Εμπράγματη άρση της εμπολέμου καταστάσεως και άνοιγμα των οδοφραγμάτων με δραματικές συνέπειες εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Διπλό δημοψήφισμα του 2004 που κατοχύρωσε δύο εκλογικά σώματα και δύο λαούς, πράγμα που αντιστρατεύεται ακόμα και το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης που μιλά για ένα λαό. Αναγνώριση των οργάνων του κατοχικού μορφώματος όπως το εμπορικό επιμελητήριο το οποίο σφραγίσει τα προϊόντα που περνούν στην ελεύθερη επικράτεια .

Αναγνώριση των κατοχικών οργάνων αγοράς και αξιολόγησης περιουσιών των προσφύγων. Αποδοχή εμπορικών αντιπροσωπειών του κατοχικού μορφώματος στην ευρωπαϊκή ένωση. Ελεύθερη διακίνηση των οχημάτων με κατοχικές πινακίδες. Μέσα από τις συνομιλίες η κατοχή έχει κερδίσει την πολιτική ισότητα και στην ουσία έχει αναγνωριστεί από την κυπριακή δημοκρατία.

Τούτο σημαίνει πως ο συνεταιρισμός δεν είναι απαραίτητο να περάσει μέσα από την λύση της ΔΔΟ αλλά μπορεί να εφαρμοσθεί μέσα από εμπορικές συμφωνίες πάνω σε διάφορα θέματα. Αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη εφόσον υπάρξει λαϊκή αντίσταση αλλά και ορθή πολιτική πλοήγηση.

Ποια είναι η γνώμη σας για την ΕΟΚΑ Β’, εφόσον συμμετείχατε σε αυτήν;

Να ξεκαθαρίσουμε ότι κατά την περίοδο της ΕΟΚΑ Β ήμουν μαθητής με πολύ περιορισμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συμμετείχα όμως στα πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής και έλαβα μέρος σε μάχες ως εθελοντής χωρίς μάλιστα να έχω γνώση των στρατιωτικών πραγμάτων. Βέβαια είναι διαφορετικό να βλέπεις τα πράγματα εκ των υστέρων .

Ποιος ήταν κατ, αρχήν ο σκοπός της οργάνωσης;

Να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για να αλλάξει πολιτική το μακαριακό καθεστώς. Όμως αυτή η τακτική δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έδιδε επίσης το δικαίωμα στον Μακάριο να αντιπροσωπεύει την νομιμότητα και η ΕΟΚΑ Β καταδικάστηκε να μείνει στο περιθώριο τη παρανομίας ενώ τα πράγματα ήταν ανάποδα. Ο Μακάριος αντιπροσώπευε την προδοσία του αγώνα της ΕΟΚΑ και την μετάβαση σε ένα μετα-αποικιακό μόρφωμα.

O αρχηγός της ΕΟΚΑ μετά την προδοσία της Ζυρίχης προέτρεψε τους αγωνιστές να στηρίξουν τον Μακάριο. Δεν κατήγγειλε ευθέως την προδοσία. Αυτή η στάση πρέπει να ιδωθεί μέσα στις τότε συνθήκες. Το λάθος συνεχίστηκε και στην ΕΟΚΑ Β η οποία δεν είχε πολιτικό βραχίονα. Η πολιτική άποψη της ΕΟΚΑ κινήθηκε μέσα στα πλαίσια της δεξιάς και των ιδεολογημάτων της. Έτσι για άλλη μια φορά η ενωτική παράταξη την οποία ήθελε να εκφράσει έμεινε χωρίς πολιτική οργάνωση και δίδαξε την παράταξη πως μόνο ως μοχλός πίεσης θα μπορούσε να δράσει και να αναμένει αποτελέσματα. Πλάνη μεγάλη.

Το λαμπρό παράδειγμα της ΕΟΚΑ Β’

Όμως αυτές τις τραγικές ελλείψεις της πλήρωσαν βαρύτατα οι αγνοί αγωνιστές της ενώσεως οι οποίοι υπέστησαν μύριους διωγμούς από το μακαριακό και μεταμακαριακό τυραννικό κατεστημένο. Η ΕΟΚΑ Β όμως παρά τα λάθη και τις ελλείψεις της παραμένει λαμπρό παράδειγμα ένοπλης αντίστασης και οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων.

Τα πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που οργανώθηκαν πάνω στη βάση του αντάρτικου στρατού με την εξουδετέρωση των τουρκικών θυλάκων κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής του 1974 απέτρεψαν την σύνδεση των ενόπλων τουρκοκυπριακών δυνάμεων του νότου με τις δυνάμεις εισβολής. Να σημειώσουμε όμως πως τα περισσότερα στελέχη της ΕΟΚΑ Β μετά την εισβολή εντάχθηκαν στο συστημικό κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού και των δεξιών κομμάτων.

Δημοσιεύθηκε στο 6ο τεύχος της ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ 

Εκ της χειρός kn_pappas

 

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ο Λουκάς Σταύρου είναι παλαίμαχος συναγωνιστής από την Κύπρο με πολύμορφη δράση και πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την διάδοση των ιδεών μας. 

Έλαβε μέρος στις μάχες κατά των Τουρκικών θυλάκων ως εθελοντής το ‘74. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.). 

Συμμετείχε στις τάξεις της ΕΟΚΑ Β’ η οποία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα. Έλαβε μέρος σε βομβιστικές και λοιπές επιθέσεις κατά των Άγγλων κατακτητών και το 1978 καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση την οποία εξέτισε στις κεντρικές φυλακές Κύπρου με την κατηγορία της ανατίναξης του Αγγλικού ραδιοσταθμού αναμεταδόσεως στο Ζύγι. 

Πατέρας τριών παιδιών συγγραφέας ποιητής ζωγράφος καθώς και ιδρυτής φιλοσοφικού κύκλου. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Κύπρου και του ευρύτερου εθνικιστικού «χώρου». 

Γνωστές οι θέσεις του κυρίου Κωνσταντίνου Πλεύρη. 

Αυτές οι ιδέες που εκφράζει εδώ και χρόνια περιγράφουν την ελληνική ακροδεξιά η οποία κατάφερε να ταυτίσει με τις πεποιθήσεις της τον Eθνικισμό και τον Eθνικοσοσιαλισμό σε βαθμό που να είναι σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιο αληθινό Eθνικιστή και Εθνικοσοσιαλιστή  να διαχωρίσει την θέση του από την ακροδεξιά χωρίς τούτο να εκληφθεί ως μια εσωτερική συζήτηση - διαμάχη εντός μιας ενιαίας παράταξης.

Η ακροδεξιά σφετερίστηκε και καπηλεύθηκε αυτές τις μεγάλες ιδέες. Σε μια εθνικοκοινωνική επανάσταση , για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, άνθρωποι σαν τον κύριο Πλεύρη δεν θα ηγούνται του εκτελεστικού αποσπάσματος όπως ο ίδιος επιθυμεί αλλά θα βρίσκονται απέναντι από τους τυφεκιοφόρους.

Γιατί;

Διότι πρώτα από όλα θεωρούν ότι ο λαός είναι μια σύναξη ποταπών και κατωτέρων όντων που το μόνο που τους αξίζει είναι να κυβερνώνται από δήθεν ανώτερους με τίτλους και αστέρες και παράσημα και διάφορους χαφιέδες που θα παριστάνουν τους επαγγελματίες σωτήρες και εθνικιστές.

Ο δικός μας εθνικισμός εδράζεται στο μεγαλείο του λαού μας που αποτελεί την βιολογική ροή του έθνους.

Ο δικός μας φυλετισμός δεν υποβιβάζει τον λαό για να παραχωρήσει εξουσίες σε ανώτερες ελίτ αλλά του δίνει την δυνατότητα να ασκεί το αυτεξούσιο του μέσα από τις κοινοτιστικές δομές εξουσίας ως πολίτης - ιδιοκτήτης - οπλίτης.

Η εξουσία στον ένοπλο λαό και οι τραπεζίτες και ολιγάρχες και τοποτηρητές των ξένων στο απόσπασμα.

Εύγε στον κύριο Χάρη που με τις θέσεις του ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε και την τραπεζοκρατία έδωσε το στίγμα μιας προσδοκώμενης Εθνοφυλετικής Λαϊκής Επανάστασης.

Λουκάς Σταύρου

Κυκλοφορούν και στην Κύπρο μέσω των Αυτόνομων: Dominique Venner & Jean Mabire "Για μια θετική κριτική" και "Τι είναι ο εθνικισμός;"

Για τους συναγωνιστές της Κύπρου:

autonomous55resistance59@gmail.com

Αυτόνομοι Κύπρου: μπλουζάκι για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένου συναγωνιστή

 

Γρίβα Ζεις τους τρομοκρατείς: η σκευωρία της Κοφίνου (Λεωνίδα Φ. Λεωνίδου)

facebook

Εκδόθηκε στο εξωτερικό λόγω του Κυπριακού νόμου

facebook

ΑΠΟΕΛ: Για την Ένωση - Για τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή - Για την στιγμή που θα μπούμε στην Κερύνεια με την ξιφολόγχη

Ο παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής Λουκάς Σταύρου για την Λιβύη και την γεωπολιτική

 

Ο εφαρμοσμένος Σοσιαλισμός του Καντάφι αξίζει να μελετηθεί. Οι ιδέες του μεγαλεπήβολες εξακοντίζονται στο μέλλον. Η μεγάλη γεωστρατηγική ιδέα της Κανταφικής Λιβύης πρέπει να συνδεθεί με την μεγάλη ιδέα του ΚΟΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ. Η απώθηση του Αμερικάνικου και Γαλλικού ιμπεριαλισμού από την Αφρική είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του Αυτόνομου - Αυτοκρατορικού Ελληνισμού. 

Διότι το φυσικό στρατηγικό βάθος μιας μεγάλης Ελλάδος δεν είναι η Ευρώπη αλλά η Βόρεια Αφρική. Το «ανήκομεν στη δύση» είναι ένα σύνθημα Νατοϊκής εμπνεύσεως που επισφραγίζει την υποταγή μας. Η Ευρώπη ουδέποτε στήριξε τον Ελληνισμό. Πάντα ήθελαν μια μικρή Ελλάδα προτεκτοράτο τους. Ακόμα και πολιτισμικά υπεστήκαμε μεγάλη ήττα από την Δύση. 

Από την εποχή των Ρωμαίων που στην αρχή παραποίησαν την κοσμοαντίληψη μας με το Ρωμαϊκό πάνθεον που καταργούσε την θρησκευτική μας αυτονομία και την καθιστούσε υπόθεση του συγκεντρωτικού εξουσιασμού τους που μετέπειτα σύμφωνα με τα πολιτικά τους συμφέροντα αντικατέστησαν με τον Ιουδαϊκό μονοθεϊσμό μέχρι τον Ορθολογισμό και τον Διαφωτισμό περιλαμβανομένου και αυτού του Γερμανικού ιδεαλισμού του Εγέλου και του Κάντ παρατηρούμε μια κρυπτο-ιουδαιο-θεολογική  παραμόρφωση του Ελληνικού διακόσμου και των θεμελίων του, παραμόρφωση που παράγει την σύγχρονη δημοκρατία την οποία παρουσιάζουν ως συνέχεια της ελληνικής ένοπλης λαϊκής αυτονομίας. 

Η δύση παραποίησε τον ελληνικό λόγο και στο τέλος άρπαξε και τα έργα τέχνης των πατέρων μας για να κοσμεί τα μουσεία της και να θησαυρίζει. Αναφέρομαι σε μια Ελλάδα που σήμερα δεν υπάρχει, σε μια Ελλάδα του μέλλοντος που  το πολεμικό ναυτικό της θα κυριαρχεί σε ολόκληρη την μεσόγειο με την πλήρη συνεργασία των χωρών της Β. Αφρικής. Η Τουρκία έχει συλλάβει την υπεραξία αυτού του βάθους και προσπαθεί επιτυχώς να δημιουργήσει ένα τουρκικό τόξο στη περιοχή που θα την καταστήσει υπερδύναμη ενώ εμείς κολλήσαμε με το Ισραήλ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ … 

Αλλά για να γίνει οτιδήποτε μεγάλο πρέπει να εφαρμοστεί στην πατρίδα μας σύστημα λαϊκού αυτεξούσιου στην πολιτική και την οικονομία και να περάσουν από λεπίδα οι ολιγάρχες εκπρόσωποι της ξένης κατοχής των Αμερικανών και του γαλλογερμανικού άξονα.

Ο συναρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρης Παπαδόπουλος και μια άγνωστη συνέντευξη για το Κυπριακό στο περιοδικό «Αντίδοτο» (.pdf)

Τον Αύγουστο του 2015 κυκλοφορεί σε επιλεγμένα σημεία διανομής το δεύτερο τεύχος από ένα νέο περιοδικό που εκφράζει την εποχή εκείνη τους «Αυτόνομους Εθνικιστές» της Καλαμάτας. Είναι το «Αντίδοτο» που έχει πάρει τον τίτλο από το ομώνυμο περιοδικό της «Τρίτης Θέσης» το οποίο κυκλοφορούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είχε θεωρηθεί από τους ξένους συναγωνιστές ως ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. 

Η έκδοση αυτή ξεχωρίζει όμως για μια συνέντευξη που ουδείς από τον  «χώρο» τόλμησε να αναφέρει ή να ανεβάσει στο διαδίκτυο ή να αναπαράγει έστω σε κάποιο έντυπο μέσο. Μια εκτενής αναφορά σε ένα πρόσωπο που βρέθηκε στο πλευρό του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα του πολέμαρχου που εξευτέλισε 40.000 Άγγλους στρατιώτες τρεις στρατηγούς και έναν στρατάρχη. 

Σκληροπυρηνικός στις απόψεις του και αυτός που ήθελε την εξόντωση του ρασοφόρου «εθνάρχη» - πρόταση που δεν έγινε δεκτή από τον Γρίβα - ενώ διώχθηκε βασανίστηκε και φυλακίστηκε για τις ιδέες του και την δράση του από το ανθελληνικό Μακαριακό καθεστώς. Καταδικάστηκε από τους νέους εχθρούς της πολυπόθητης Ένωσης σε 80 χρόνια κάθειρξη επειδή συμμετείχε στην προσπάθεια ανατροπής του τυράννου αλλά και για ένα βιβλίο με σημαντικές αποκαλύψεις για τον ρόλο του τροτσκιστή καλόγερου. 

Δεν είναι άλλος από τον συναρχηγό της ΕΟΚΑ Β’ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μια εξέχουσα προσωπικότητα του Ενωτικού αγώνα τον οποίο πρόδωσαν κάποιοι. Οι πραιτοριανοί της Λευκωσίας τον βασάνιζαν επί σειρά ημερών επειδή δεν ήθελε να αποδεχτεί την κυριαρχία του ανθενωτικού καθεστώτος και αντιστεκόταν στο κυνήγι μαγισσών των δυνάμεων ασφαλείας.

Η εποχή εκείνη είχε καθημερινές ακτιβιστικές ενέργειες κυρίως ενάντια σε αστυνομικά τμήματα με βόμβες μεγάλης ισχύος και ομαδικά πυρά ατομικών όπλων που θυμίζουν τον εναρκτήριο αγώνα του ’55-’59 στα βουνά και τις πόλεις της Μεγαλονήσου, αλλά υπάρχουν και κάποια άγνωστα παρασκήνια όπως η συγκρότηση μιας εθελοντικής ομάδας «αυτοκτονίας» μαχητών της οργάνωσης ζωσμένων με εκρηκτικά προς υπεράσπιση των θέσεων μάχης μέσα στον αστικό ιστό με τελευταία γραμμή άμυνας τα καταφύγια των υποστηρικτών της εθνικιστικής παράταξης.

Μια συνέντευξη «βόμβα» που παραχωρήθηκε στον Νίκο Θεοδώρου και κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος τον Αύγουστο του 2015 και το δεύτερο μέρος τον Μάρτιο του 2016. 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» και το ιστολόγιο που διαβάζετε είναι το μόνο διαδικτυακό μέσο που αναφέρθηκε σε αυτή, μπορείτε να δείτε εδώ την παλαιότερη δημοσίευση καθώς και το σχετικό αρχείο σε μορφή .pdf για να το κατεβάσετε. 

Επειδή στα μέσα Αυγούστου οι μνήμες κάποιων πηγαίνουν στις μάχες του ’74 απέναντι στον δεύτερο Αττίλα με κορυφαία στιγμή την θρυλική σύγκρουση στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, η συνέντευξη αυτή είναι άκρως διδακτική και διαφωτιστική για την ιστορική περίοδο που προηγήθηκε και σημάδεψε την Κύπρο αλλά και ολόκληρο τον Ελληνισμό. 

Τέλος οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον  Αυτόνομο Συναγωνιστή Αθανάσιο Χασάπη για την άμεση παραχώρηση δεκάδων αντιτύπων των δυο σπάνιων τευχών του περιοδικού «Αντίδοτο» με την συνέντευξη που πολλοί δεν ήθελαν να δει το φως της δημοσιότητας ενώ αυτοί που όφειλαν να την προβάλλουν απλά σιώπησαν μπροστά στην ιστορική αλήθεια ...

Ο εν λόγω συναγωνιστής βρίσκεται πάντα στο πλευρό της «Σιδηράς Νεολαίας» και η πολύχρονη και ανιδιοτελής προσφορά του δείχνει να ενδυναμώνει και πάλι σε όλα τα επίπεδα την Αυτόνομη σκέψη και δράση στην πόλη της Μεσσηνίας. 

Τα έντυπα αυτά με πρωτοβουλία της συντακτικής μας ομάδας θα διατεθούν δωρεάν σε νεολαίους συναγωνιστές. 

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην μνήμη του συναρχηγού και τομεάρχη Λεμεσού της ΕΟΚΑ Β' τον αντάρτη πόλης Λευτέρη Παπαδόπουλο ο οποίος έχει γράψει δύο πολυσέλιδα αυτοβιογραφικά βιβλία για την ένοπλη πάλη στο νησί και τον επίορκο Μακάριο, τα οποία ελάχιστοι γνωρίζουν ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να βρει σήμερα κάποιος τα σχετικά αντίτυπα αφού φρόντισε για αυτό το γνωστό παρακράτος της μεταπολίτευσης.

Ο Μιχαήλ Νικολάου υπασπιστής του Μακάριου μιλάει για την ανατροπή του Μακαρίου και τον Κληρίδη

 

Ένα προσωπικό ημερολόγιο και δύο απαγορευμένα βιβλία για τον Μακάριο Γ'

Σημείωση της συντακτικής ομάδας:

Τις ημέρες της θαρραλέας στρατιωτικής ενέργειας της 15^ης Ιουλίου 1974, όταν το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου το οποίο υπερασπίζονταν οι πάνοπλες συμμορίες του «Εφεδρικού» καταλήφθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τις επίλεκτες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού - μετά από εντολή του φανατικού Ενωτικού Στρατηγού Δημητρίου Ιωαννίδη - το ημερολόγιο που βρισκόταν στο γραφείο της γραμματέως του Μακαρίου κατασχέθηκε από τους στρατιωτικούς της 25^ης Νοεμβρίου και με κάποιο τρόπο έφτασε στα χέρια του Αλέκου Κωνσταντινίδη. 

Να σημειωθεί ότι τα βιβλία που περιγράφονται στο παρακάτω άρθρο και καταρρίπτουν τον θρύλο του ρασοφόρου κτήνους που κάποιοι ονόμασαν «εθνάρχη» δεν υπάρχουν πουθενά, ενώ ουδείς από τους γνωστούς κομματικούς «αρχηγίσκους» και παράγοντες ή εκδότες του «χώρου» τόλμησε αναφερθεί σε αυτά σε εκδηλώσεις μνήμης ή ομιλίες όπου κυριαρχούν μόνο τα συνθήματα. 

Τέλος ενώ τα στοιχεία είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά οι «Απριλιανοί» δεν τα χρησιμοποίησαν κατά την διάρκεια της παράνομης φυλάκισης τους ως ένα μέσο πίεσης και υπεράσπισης απέναντι στο «κυνήγι μαγισσών» του Τέκτονα φανατικού αντιφασίστα και μητραλοία Καραμανλή ο οποίος τους έθαψε στα κελιά της αστικής δημοκρατίας.

Η Νίτσα Χριστοδούλου η οποία διετέλεσε προσωπική γραμματέας του πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ από το 1960 μέχρι το 1977, κατέγραφε σε προσωπικό της ημερολόγιο αυτό τις συνομιλίες που είχε με τον Μακάριο,  καθώς και τις προσωπικές σκέψεις και ανησυχίες του τελευταίου  κατά την περίοδο 1968-1974.

Το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου χάθηκε κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974 και με κάποιο τρόπο, αυτό έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου Αλέκου Κωνσταντινίδη.

Το 1981 ο Αλέκος Κωνσταντινίδης εξέδωσε το βιβλίο «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο». Σε αυτό το βιβλίο ο κύπριος δημοσιογράφος συμπεριέλαβε μεγάλο μέρος του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου.

Το βιβλίο προκάλεσε σάλο ανάμεσα κυρίως στους υποστηρικτές του Μακαρίου για αυτά που φερόταν να περιέγραφε στο ημερολόγιο της η προσωπική γραμματέας του προέδρου.

Μετά από δικαστική μάχη η Νίτσα Χριστοδούλου κατάφερε να πετύχει την απαγόρευση του βιβλίου με την αιτιολογία ότι περιεχόμενο του αποτελούσε δική της πνευματική ιδιοκτησία. Με την στάση της αυτή η Νίτσα Χριστοδούλου ουσιαστικά αποδέχτηκε την γνησιότητα του ημερολογίου, κάτι που έκανε και αργότερα όταν στράφηκε εναντίον του Τάκη Ευδόκα (βλέπε πιο κάτω).

Εφαρμόζοντας το διάταγμα η αστυνομία κατάσχεσε και κατέστρεψε όλα τα αντίτυπα του βιβλίου που κατάφερε να εντοπίσει. Φαίνεται όμως ότι κάποια αντίτυπα του βιβλίου πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν…

Το 1989, ο ψυχίατρος – πολιτικός Τάκης Ευδόκας εξέδωσε το βιβλίο του «Εγώ είμαι η Κύπρος» μέσα από το οποίο προσπάθησε  να ψυχογραφήσει την προσωπικότητα του Μακαρίου. 

Η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε το 1989 σε 5000 αντίτυπα και σε αυτήν συμπεριλήφθηκαν σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου (σ.211-222). Ο συγγραφέας υποστήριξε ότι τα αποσπάσματα τα  πήρε από το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη το οποίο αγόρασε το 1981 από βιβλιοπωλείο της Λευκωσίας. Υποστήριξε, επίσης, ότι δεν γνώριζε την απαγορευτική απόφαση του δικαστηρίου κατά του βιβλίου «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο», ενώ ανέφερε ότι χρησιμοποίησε ένα πολύ μικρό μέρος του συγκεκριμένου βιβλίου (λιγότερες από 3 σελίδες σε σύνολο 144), δηλώνοντας την μάλιστα την πηγή του (βιβλίο Αλέκου Κωνσταντινίδη και ημερολόγιο Νίτσας Χριστοδούλου).

Η Νίτσα Χριστοδούλου καταχώρησε αγωγή στο δικαστήριο και με διάταγμα πέτυχε την προσωρινή απαγόρευση του βιβλίου. Κατά την έφεση της υπόθεσης οι δικηγόροι των δύο πλευρών συμφώνησαν να επιτραπεί στον Τάκη Ευδόκα να εκδώσει το βιβλίο του χωρίς όμως τα επίμαχα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου.

Το 1990 κυκλοφόρησε η 2η έκδοση του «Εγώ είμαι η Κύπρος» με τις επίμαχες σελίδες 211-222, να περιγράφουν την νομική διαμάχη αντί τα σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολόγιου της Νίτσας Χριστοδούλου που υπήρχαν στην πρώτη έκδοση.

Όπως συνέβηκε και με το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη, παρόλη την απαγόρευση της πρώτης έκδοσης, σημαντικός αριθμός αντιτύπων πρόλαβε και διοχετεύθηκε στο κοινό.

Πριν δημιουργηθεί ο σάλος για το βιβλίο, είχαν πουληθεί γύρω στα 500 αντίτυπα αλλά μετά την δημοσιότητα που του δόθηκε, αυτό έγινε ανάρπαστο.

Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι, παρόλο που κάποιοι θεωρούν το επίμαχο απόσπασμα ως λιβελογράφημα ενάντια στον Μακάριο, δεν μπορούμε να το εντάξουμε στην κατηγορία των βιβλίων που κατηγορούνται για λίβελο αφού η Νίτσα Χριστοδούλου όχι μόνο δεν αμφισβήτησε ποτέ την γνησιότητα του ημερολογίου αλλά με ένορκο δήλωση της κατά την δικαστική διαμάχη που είχε με τον Τάκη Ευδόκα, παραδέχεται την αυθεντικότητα του. 

*Ο τίτλος του βιβλίου «Εγώ είμαι η Κύπρος» είναι εμπνευσμένος από μια φράση η οποία αποδίδεται στον Μακαρίο και η οποία, σύμφωνα με τον Ευδόκα φανερώνει την αλαζονεία του.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016

"Η αλήθεια δια τον Μακάριον": το βιβλίο του καθαιρεμένου μητροπολίτη Κιτίου, Άνθιμου

Πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1974 λίγο πριν το πραξικόπημα της χούντας εναντίων  του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Συγγραφέας ήταν ο καθαιρεμένος από τον Μακάριο μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος ο οποίος προσπαθούσε μέσα από το βιβλίο να αποκαθηλώσει πολιτικά (αλλά και θρησκευτικά) τον Μακάριο τον Γ’, αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Λόγω των δύσκολων πολιτικών καταστάσεων αλλά και της μεγάλης δημοτικότητας του Μακαρίου (πριν, αλλά και ειδικότερα μετά την τουρκική εισβολή), το βιβλίο δεν διαδόθηκε σε μεγάλο βαθμό, παρόλες τις πολύ σοβαρές καταγγελίες που περιείχε.

Τα ιστορικά γεγονότα:

Ο συγγραφέας του βιβλίου Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος (Μαχαιριώτης) ήταν ο ιερωμένος που αντικατέστησε τον Μακάριο τον Γ’ στον μητροπολιτικό θρόνο Κιτίου όταν ο τελευταίος έγινε αρχιεπίσκοπος.

Παρόλο που οι δύο άντρες ήταν προσωπικοί φίλοι και συμφοιτητές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, κατέληξαν να γίνουν άσπονδοι εχθροί λόγω της διαφωνίας τους, κυρίως για το κυπριακό ζήτημα.

Ο Άνθιμος μαζί με δύο άλλους μητροπολίτες της αυτοκέφαλης Κυπριακής Εκκλησίας (τον μητροπολίτη Γεννάδιο της Πάφου και τον μητροπολίτη Κυπριανό της Κερύνειας)  κατέθεσαν πρόταση στην Ιερά Σύνοδο (2 Μαρτίου 1972) με την οποία ζητούσαν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να παραιτηθεί από τη Προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου επειδή θεωρούσαν ότι η παράλληλη άσκηση εκκλησιαστικών και κοσμικών καθηκόντων, από έναν κληρικό, ήταν ενάντια στους κανόνες της Εκκλησίας.

Τα βαθύτερα αίτια της διαμάχης ήταν πολιτικά. Οι τρείς μητροπολίτες ήταν αμετανόητοι ενωτικοί και θεωρούσαν ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος (και πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) αθέτησε τον όρκο του προδίδοντας τον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, εξυπηρετώντας δικές του προσωπικές φιλοδοξίες. 

Η Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση αναφέροντας τη θέση των επισκόπων και δηλώνοντας ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα ανακοινώσει την απάντησή του σε μεταγενέστερο χρόνο. Ο Μακάριος πράγματι, εξέδωσε την απάντησή του στις 19 Μαρτίου του 1972. Σε αυτό κατηγόρησε τους τρεις επισκόπους πως συνωμότησαν μεταξύ τους, αλλά και με άλλους εξω-εκκλησιαστικούς παράγοντες, υπαινισσόμενος αφενός την Χούντα των Συνταγματαρχών που εξουσίαζε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά και αφετέρου τον Γεώργιο Γρίβα, παλαίμαχο αρχηγό της ΕΟΚΑ, ο οποίος είχε κρυφά επιστρέψει στη Κύπρο από το 1971 και είχε προβεί στη δημιουργία της ΕΟΚΑ Β'.

Ο Μακάριος υποστήριξε ότι το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ιδιότητα του Εθνάρχη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κοσμικό σε μια εποχή που οι Ορθόδοξοι Έλληνες της Κύπρου αγωνίζονταν για την εθνική τους επιβίωση και ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, η άσκηση κοσμικών υπηρεσιών δεν παρέχει στον Αρχιεπίσκοπο οποιοδήποτε προσωπική ανταμοιβή, αλλά ήταν δαπανηρό και πικρό καθήκον το οποίο δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει.

Οι επίσκοποι επέμειναν στην αρχική θέση τους και η κρίση συνεχίσθηκε για να κορυφωθεί μετά την ομόφωνη επανεκλογή του Μακαρίου στην προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου στις 8 Φεβρουαρίου 1973. Οι τρεις επίσκοποι κάλεσαν τον Μακάριο σε απολογία, πριν από την έκτακτη σύνοδο της Ιεράς Συνόδου, που συνεκάλεσαν για τις 7 Μαρτίου 1973. Ο Μακάριος απάντησε στις 6 Μαρτίου, δηλώνοντας ότι η Σύνοδος που οι τρεις επίσκοποι είχαν καλέσει ήταν αντισυνταγματική και ως εκ τούτου, οτιδήποτε αποφασισθεί θα είναι άκυρο. Οι τρεις επίσκοποι συναντήθηκαν μεταξύ τους και αποφάσισαν την καθαίρεση του Μακάριου από το αξίωμά του ως Αρχιεπισκόπου.

Αντιδρώντας ο Μακάριος συνεκάλεσε Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο (Μεγάλη Σύνοδος), αποτελούμενη από εκπροσώπους αρκετών Ορθοδόξων Πατριαρχείων. Όλοι ανταποκρίθηκαν, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη Σύνοδος, που συνήλθε στις 5 - 6 Ιουλίου 1973, αποφάσισε να ακυρώσει την καθαίρεση του Μακαρίου και να καλέσει τους τρεις επισκόπους να εκφράσουν τις απόψεις τους ενώπιόν της. Οι τρεις επίσκοποι αρνήθηκαν να παραστούν στη Μεγάλη Σύνοδο, η οποία συνήλθε εκ νέου στις 14 Ιουλίου και τους καθαίρεσε από το αξίωμα τους.

Η ενέργεια των τριών ιεραρχών ενάντια στον Μακάριο χαρακτηρίστηκε από κάποιους και ως Εκκλησιαστικό Πραξικόπημα (λίγο αργότερα πραγματοποιήθηκε και το πολιτικό πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε η Χούντα των Αθηνών ενάντια στον πρόεδρο Μακάριο).

Το βιβλίο:

Ο καθαιρεμένος μητροπολίτης Άνθιμος, από την Αθήνα όπου ζούσε  αυτοεξόριστος, εξέδωσε το 1974 (λίγο πριν το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) το βιβλίο "Η αλήθεια δια τον Μακάριον", μέσα από το οποίο προσπαθούσε να αποκαθηλώσει τον Μακάριο και να γνωστοποιήσει στο κοινό τις δικές του θέσεις.

Μέσα από αυτό το βιβλίο ο Άνθιμος παρουσιάζει τον Μακάριο, παραθέτοντας διάφορα περιστατικά τα οποία έζησε δίπλα του, ως εγωπαθή και αρχομανή που δεν πίστευε εξ αρχής στον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο οποίος κοροϊδεύοντας τους συνεργάτες του και τον λαό  τροχοδρομούσε την ανεξαρτησία για δικό του όφελος. Αφήνει αιχμές ακόμα και για την πνευματικότητα και την χριστιανική πίστη του Μακαρίου ενώ τον κατηγορεί και για οικονομικές ατασθαλίες. Τον παρουσιάζει επίσης ως δεισιδαίμον και έχοντας αισθήματα ζήλιας απέναντι στον στρατιωτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Το όλο κείμενο αναβλύζει εμπάθεια και πικρία από τον Άνθιμο ενώ από αυτό δεν απουσιάζουν οι χαρακτηρισμοί.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια:

Πρόλογος

Ο Μέγας θεατρίνος της Κύπρου

1. Η εν Αθήναις φοιτητική ζωή του

2. Αναρρίχησις Μακαρίου εις Μητροπολιτικόν θρόνον Κιτίου
Έναρξις δυναστείας Κυκκωτών

3. Αι πρώται μετά την αναρρίχησιν αυτού εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον θεαματικαί ενέργειαι

4. Η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Κιτίου

5. Αυτός ο Μακάριος …

6. Η στάσις της Ιεράς Συνόδου έναντι του κοσμικού αξιώματος του Μακαρίου

7. Το όνειρον Μακαρίου

8. Αδέσμευτος πολιτική Μακαρίου

9. Η φήμη του Διγενή θανάσιμος ενόχλησις Μακαρίου

10. Ο αριθμός 13 …

11. Αλόγιστος διασπάθισις δημόσιας περιουσίας

Επίλογος.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015 & Μάρτιος 2016)

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.

Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.

Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων. Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως. Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.

Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.

Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.

Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό. Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.

Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής. Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.

Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες απόκρυψης όπλων.

Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της. Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.

Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”

πηγή

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

ΕΟΚΑ: Ενάντια στους Άγγλους Δημ(ι)οκράτες

Για την φιλοσιωνιστική ακροδεξιά (του Λουκά Σταύρου)

 

Οι ακροδεξιοί θεωρούν το Ισραήλ σύμμαχο χώρα με την Κύπρο.

Πού είναι γραμμένη αυτή η συμμαχία και τι προνοεί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία συμμαχία με το Ισραήλ παρά μια παραχώρηση της Κύπρου στο Ισραήλ από το κουβέρνο Αναστασιάδη προς χρήση στρατηγικού βάθους.

Ενώ από την άλλη οι Ισραηλινοί κάνουν ανοίγματα συμφιλίωσης με την Τουρκία και προτείνουν διέλευση του αγωγού μέσα από το Τουρκικό έδαφος κατόπιν και της αγαστής συνεργασίας που είχαν Τούρκοι και Ισραηλινοί στην επίθεση κατά των Αρμενίων.

Λουκάς Σταύρου

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

 του Μαύρου Χμερ

«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη»

Κάποιες αναφορές σε απαγορευμένα ιστορικά πεδία είναι σαν να κοιτάς την άβυσσο με τον κίνδυνο αυτή να σε καταπιεί. Είναι ένα ακόμη «μυστικό» του εθνικιστικού «χώρου» ότι κορυφαία μέλη των αναρχικών αντιπάλων μας προέρχονται και από σκληρές «εθνικόφρονες» οικογένειες οι οποίες λόγω του στείρου «αντικομμουνισμού» τους και της «ακροδεξιάς» αισθητικής τους, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσαν να πείσουν τελικά ούτε τα ίδια τα μέλη της οικογένειας τους. Είναι πράγματι έκπληξη - οδυνηρή για πολλούς - να διαπιστώνουν ότι ο παππούς πολέμησε τον ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το ’49 και ο εγγονός το ’89 κατέληξε να είναι «φρικιό» ή «αναρχοπάνκης». Φυσικά υπήρξαν και περιπτώσεις αντίστροφης πορείας δηλαδή από την αριστερά στις τάξεις του «Φασισμού». Δεν είναι τυχαίο ότι το φαινόμενο της punk σκηνής στην Ρωσία οδήγησε σε μορφές «Κόκκινου Φασισμού» - ένας όρος που θυμίζει τον Γάλλο Φασιστή Brasillach - όπως γράφουν οι Έλληνες Ρομαντικοί σε πρόσφατο άρθρο εδώ.

Αυτή η «αλλαγή πλεύσης» των γόνων της σύγχρονης ακροδεξιάς δεν είναι ένα φαινόμενο τωρινό αλλά άρχισε να παίρνει έκταση κυρίως μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου η νεολαία άρχισε να «ψάχνεται» σε όλα τα ιδεολογικά μετερίζια. Άνθρωποι που δεν πείστηκαν από την γνωστή παρένθεση της 21^ης Απριλίου και δεν ανέχθηκαν τις κρατικές δολοφονίες - με εντολή του Καραμανλή - σε συγκρούσεις που ακολούθησαν την άφιξη του, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι μόλις έφτασε με το αεροπλάνο του Γάλλου Τέκτονα στην Αθήνα και στο πλευρό του είχε την γνωστή «Ροζαλία», αμέσως έδωσε περίστροφα και οπλοπολυβόλα στην δημοκρατική αστυνομία ενώ απέσυρε τις ράβδους που είχαν μέχρι τότε στα χέρια τους οι μπάτσοι από την «χούντα». Η ίδια δολοφονική κρατική τακτική μέσω της άμεσης καταστολής συνεχίστηκε και με το ΠΑΣΟΚ με στόχους όλους όσους αντιδρούσαν στην επιβολή της σάπιας εξουσίας.

Η δεξιά πάντα ήταν ο καλύτερος στρατολόγος της αριστεράς για την νεολαία που είχε εξεγερθεί απέναντι στην κοινωνική αδικία που ένιωθε ότι έβλεπε, στα σχολεία στους χώρους εργασίας και τις συνθήκες μιας κοινωνίας στα μεσαία στάδια της τότε καπιταλιστικής αστικής και δημοκρατικής «ανάπτυξης». Κάποιοι «καταραμένοι» νεολαίοι λοιπόν πορεύτηκαν στην συνέχεια είτε στο «φωτεινό μονοπάτι» του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού είτε στις τάξεις των αναρχικών διανοητών. Κάποιοι «μαυροκόκκινοι» που βρέθηκαν απέναντι στους εθνικιστές παρά τις επίσημες ιστορικές πηγές κατάφεραν και συνδύασαν τον έμφυτο πατριωτισμό τους και τον «εθνισμό» τους με μια «αντιεξουσιαστική» λογική, έναν πρωτόγονο «αντικρατισμό» χωρίς όμως να τονίζουν τις εθνομηδενιστικές αναφορές, με συνέπεια να κατηγορηθούν ακόμη και από τους συντρόφους τους για τάσεις «αναρχοφασισμού» όπως έχει αναφερθεί αναλυτικά ο όρος εδώ.

Να σημειώσω για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η αναρχική «ιδέα» την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη αλωθεί πλήρως από τον «αριστερισμό» όπως περιγράφεται εδώ, οι «μαυροκόκκινοι» δεν μιλούσαν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των Σαλαφιστών εποίκων, δεν ζητούσαν το κεφάλι του Μουαμάρ Καντάφι μέσω του ΝΑΤΟ όπως έκαναν το 2011 στο indymedia (στην Αθήνα μια παλαιότερη εποχή σε κάποιες πορείες τους είχαν για μικρό διάστημα και σημαίες της … αντισιωνιστικής Λιβύης (!) αφού θεωρούσαν το καθεστώς ως μια ιδιαίτερη έκφραση του Λενινιστικού «αναρχισμού») δεν είχαν τον «χρυσό μόσχο» του αντιφασισμού ως είδωλο στην καθημερινότητα τους, συνήθως δεν έκαιγαν την ίδια σημαία πάνω στην οποία εναπόθεσαν οι μαυροσκούφηδες παππούδες τους (...) τα όπλα μετά την συμφωνία της Βάρκιζας - δεν το έκαναν για την «καύλα» τους για να την σπάσουν στους «φασίστες» όπως λένε ... - δεν εγκωμίαζαν την εμβολιαστική πολιτική του κράτους, δεν υπερασπίζονταν με πάθος την κρατική πολιτική των αμβλώσεων, ενώ δεν βεβήλωναν μέσα στην νύχτα τις τοιχογραφίες των ηρώων του ’21 ...

Την εποχή εκείνη ίσως ένιωθαν και κάποιοι εξ αυτών μαζί με άλλους (ποιους άραγε;) την κοινωνική κατάρρευση που ερχόταν με τις ευλογίες των δανείων και των σιωνιστών τραπεζιτών.

Τσιρώνης, (βλέπε εδώ) Πρέκας, Μαρίνος κάποιοι «άγιοι» των Εξαρχείων από οικογένειες που οι πρόγονοι τους πολέμησαν σε άλλες εποχές με φανατισμό για την Πατρίδα, και που είχαν το θράσος να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να σηκώσουν τις κάνες απέναντι στον ασύδοτο κρατισμό. Αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους και την πλήρωσαν αυτή την επιλογή τους με την ανταπόδοση μαζικών πυρών ακόμη και σε δημόσια επικοινωνιακή αρένα, αλλά και υπέστησαν την μετέπειτα διαπόμπευση των πτωμάτων τους από τα δημοκρατικά γουρούνια. Άνθρωποι που σύμφωνα με πολλούς δεν μισούσαν το εθνικό συναίσθημα αλλά το συνδύαζαν με το ταξικό, δεν έλεγαν αυτιστικά «να πεθάνει η ελλάδα να ζήσουμε εμείς» και όσο και αν ανατριχιάζουν κάποιοι σήμερα μέσα από τις γραμμές αυτές, την εποχή εκείνη στα κελιά της «δημιοκρατίας» απέναντι στον ανθρωποφύλακα και τον ανακριτή, απέναντι στους κομματικούς διευθυντές των φυλακών που έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις συνθήκες στα κάτεργα - με την πρέζα και τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινό φαινόμενο - στάθηκαν στην ίδια πλευρά με κάποιους αμετανόητους νεοφασίστες απέναντι στην τακτική του κράτους. 

Ενωμένοι απέναντι σε όλους αυτούς που έθαψαν ζωντανό τον Στρατηγό Ντερτιλή αλλά και άλλους, βρέθηκαν μαζί οι «εθνικοσοσιαλιστές» και οι «αντιεξουσιαστές» σε μια επικίνδυνη στροφή του χρόνου προκαλώντας προσωρινό «βραχυκύκλωμα» στα κρατικά σκυλιά που έβλεπαν απεργίες πείνας, εξεγέρσεις και φωτιές σε κέντρα κράτησης από τα «άκρα» τα οποία συμφέρει το κράτος να συγκρούονται μεταξύ τους για να επιβιώνουν οι πολιτικάντηδες και οι υπηρέτες τους. 

Ας μην έχουμε αυταπάτες, άλλες εποχές άλλα ήθη, άλλα «έθιμα» όπου υπήρχε μπέσα και πάθος για την λευτεριά. Ένα φαινόμενο που επαναλήφθηκε σε μικρότερη κλίμακα και πρόσφατα αλλά αυτό είναι μια άλλη άγνωστη ιστορία που σύντομα θα βγει σε βιβλίο …

Αφορμή για τα παραπάνω μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής μουσικής ιστορίας του 1996, όπου ένας αριστερός τραγουδιστής ο Δημήτρης Μητροπάνος σε μουσική του Μικρούτσικου ερμηνεύει στίχους του επίσης αριστερού Άλκη Αλκαίου, ο οποίος όμως επηρεάστηκε βαθύτατα στην ζωή του από τον εθνικιστή αντιδημοκράτη Καρυωτάκη.

Γράφει κάποιος: 

«Το 1996, ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Κύπρο. Τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της λήθης, χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες όσων τα ζήσαμε, αφού βιώσαμε στο πετσί μας τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επίθεσης του τουρκικού στρατού στην ελεύθερη περιοχή της Αμμοχώστου. Η πανευρωπαϊκή αντικατοχική πορεία των μοτοσικλετιστών εκείνη τη χρονιά γράφτηκε για πάντα στην ιστορία, τόσο για τις διαστάσεις της και τα μηνύματά της όσο και για τη δολοφονία δύο Ελληνοκυπρίων, των Ισαάκ και Σολωμού από το Παραλίμνι, που συμπεριλήφθηκαν στο πάνθεον των ηρώων μας.

Όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μάς έφερναν ξανά αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του νησιού, την κατοχή. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο «Στου αιώνα την παράγκα», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου υπογράφει ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, τα τρία ο Κώστας Λαχάς και από ένα η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Γιώργος Κακουλίδης. Ο «δωρικός» Δημήτρης Μητροπάνος ζωντανεύει, εκείνη τη χρονιά, με τον λυρισμό της φωνής του, στίχους και μουσικές μοναδικές.

Από εκείνο το cd, είχε ακουστεί πολύ από τα ραδιόφωνα το τραγούδι «Πάντα γελαστοί» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», έγραφε ο ποιητής και τραγούδαγε ο Μητροπάνος. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο Κύπριους ήρωες και ξαδέρφια, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ο μεν πρώτος από τους «Γκρίζους Λύκους» κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής αντικατοχικής διαδήλωσης των μοτοσικλετιστών, ο δε δεύτερος αφού πυροβολήθηκε από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο την ώρα που προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία με το τσιγάρο στο στόμα. Οι δύο δολοφονίες έγιναν στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας, με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους, και ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφόρησε λίγους μόνο μήνες αργότερα. Συγκινητικό είναι, εκ μέρους του ποιητή, το ότι γράφει κάτω από τον τίτλο: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Ο Χριστόφορος Μαρίνος ήταν νεαρός αναρχικός που δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον ίδιο χρόνο»

Έχουμε λοιπόν ένα τραγούδι με την ερμηνεία ενός γνωστού υποστηρικτή της κοινοβουλευτικής αριστεράς, σε στίχους ενός μαρξιστή ποιητή εις μνήμην των δυο Μαρτύρων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ένωσης που εξέφρασε με τα όπλα ο Στρατηγός Γρίβας και η ΕΟΚΑ της Κύπρου, και οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τις κατοχικές αρχές - αλλά και την αναφορά παράλληλα … σε έναν άοπλο αναρχικό που δολοφονήθηκε από τα επίλεκτα και πάνοπλα μέλη των κρατικών ΕΚΑΜ - εν ψυχρώ τον Ιούλιο του ’96 - μέσα σε πλοίο της γραμμής γιατί ήταν «ατίθασος» και έπρεπε να τον «αυτοκτονήσουν». 

Μια «εθνικοαναρχική» και «αιρετική» μουσική σύνθεση που προκαλεί ίλιγγο σε πολλούς αλλά και γόνιμες σκέψεις σε αυτούς που μπορούν να δουν ότι πίσω από τον κάθε ιδεολογικό «ισμό» υπάρχει πάντα ακλόνητος ο Ελληνισμός που παραμένει ο κύριος άξονας αντίστασης για κάποιους που ξέρουν να συσπειρώνουν την αγέλη των Λύκων απέναντι στις ένστολες και κοινοβουλευτικές ύαινες που τρώνε την σάρκα του λαού μας. 

Μια «ιστορία» που θυμίζει την ένοπλη αριστερή ομάδα του οπαδού του Καντάφι, του Βάσσου Λυσσαρίδη, που συμμετείχε στην πρώτη αντάρτικη ΕΟΚΑ πάντα υπό την καθοδήγηση και τις διαταγές του Εθνικιστή αντάρτη Γρίβα, που φέρνει στον νου την άγνωστη αποστολή κρυμμένων όπλων του ΕΛΑΣ στον «φασίστα» Γρίβα το ’55 για τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Άγγλους, πρωτοβουλία μικρής ομάδας «παρτιζάνων» που λοιδόρησαν το ΑΚΕΛ μετά το ΄45 και ήθελαν την ένωση ενώ γνώριζαν τα πάντα για την προδοσία του Ζαχαριάδη του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Θυμίζει την θυσία του Ιάκωβου Κουμή ενός Ενωτικού πατριώτη της Κύπρου που δολοφονήθηκε από τα «πατριωτικά» ΜΑΤ και σήμερα τον έχουν ξεχάσει όλοι. 

Εάν συνθέσεις αυτά τα χρονικά κομμάτια αλλά και άλλα θα καταλάβεις για παράδειγμα γιατί «θάψανε» οι αριστεροί αντιφασίστες και οι σύγχρονοι antifa το βιβλίο του Κουφοντίνα που μιλάει με θράσος για την Τουρκία το Ισραήλ τον «εθνισμό» και το Κυπριακό αλλά και  άλλα θέματα «απαγορευμένα» στους κύκλους των εθνομηδενιστών, ένα πόνημα στο οποίο απάντησε μόνο η «Τρίτη Θέση» που εκφράζει η συντακτική μας ομάδα. 

Απέναντι στην ιστορία του Λαού μας οφείλουμε να μην φοράμε παρωπίδες και να γνωρίζουμε ότι το κατοχικό καθεστώς μπορεί να αλλάζει κομματική προβιά, όμως το κράτος παραμένει όπως λέει ο «Μέγας» Νίτσε «το πιο ψυχρό από τα ψυχρά τέρατα» και θέλει να εξοντώσει το έθνος και την φυλή.