Ἰνδοευρωπαίοι καὶ καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων

Στὶς 2 Φεβρουαρίου 1886, ὁ Οὐαλὸς φιλόλογος Sir William Jones διαπίστωσε τὶς ὀμοιότητες ἀνάμεσα στὴν Σανσκριτική, τὴν Λατινικὴ καὶ τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα, κάτι ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς εἶχε παρατηρηθεῖ ἀπὸ τὸν 16ο αἰῶνα ὅταν ὁ Ἰσουίτης Thomas Stephens ποὺ δροῦσε ὡς ἱεροκήρυκας στὴν Ἰνδικὴ χερσόνησο εἶχε ἐπίσης παρατηρήσει τὶς ὁμοιότητες ἀνάμεσα στὴν Λατινική, τὴν Ἑλληνικὴ και τὶς γλῶσσες τῆς Ἀσίας. Ἡ κοινὴ ῥίζα τῶν Εὐρωπαϊκῶν καὶ Ἰνδοάριων γλωσσῶν ὀδήγησε τοὺς ἐπιστήμονες στὸ συμπέρασμα μιᾶς κοινῆς κοιτίδας ἀπὸ τὴν ὁποία διασκορπίστηκαν οἱ γεννήτορες τῶν πρωτοάριων πολιτισμῶν τῆς Εὐρώπης, Περσίας καὶ Ἰνδικῆς χερσονήσου. Τὰ μέχρι τώρα ἐπιστημονικὰ εὐρήματα δὲν δείχνουν μὲ βεβαιότητα τὴν κοιτίδα τῶν Ἰνδοευρωπαίων, καὶ οἱ ἀκαδημαϊκοὶ τὴν προσδιορίζουν κάπου στὴν Δυτικὴ Ἀσία, ἀνάμεσα στὸν Εὔξεινο Πόντο, τὴν ἀνατολικὴ Περσία καὶ τὴν κεντρικὴ Ἀσία. Ἀπὸ ἐκεῖ χωρίστηκαν σὲ δύο ῥεύματα: Τὸ ἕνα προχώρησε πρὸς τὴν Ἰνδία καὶ τὸ δεύτερο ἐγκαταστάθηκε στὴ βορειοκεντρικὴ Εὐρώπη. 

Ὁ ὄρος «Ἰνδοευρωπαῖος» δόθηκε ἀπὸ τὸν Thomas Young τὸ 1813, ἂν καὶ μέχρι τὰ μέσα τοῦ 20ου αἰῶνος χρησιμοποιούνταν ὁ ὄρος «Ἄριος», προερχόμενος ἀπὸ τὴν Σανσκριτικὴ (Βέδες) καὶ Ἰρανικὴ παράδοση. Ἡ ἔλευση τῶν Ἀρίων στὴ Δύση ἐντοπίζεται κατὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνες τῆς 3ης χιλιετηρίδας. Πρώτοι ἔφτασαν οἱ λαοὶ τοῦ πολιτισμοὺ «γιαμνάγια» (γνωστοὶ ἀπὸ τοὺς τάφους Κουργκᾶν), ποὺ γνώριζαν τὸ ἄρμα μὲ τροχούς, τὴν κατεργασία τοῦ χαλκοῦ καὶ τοῦ ὀρείχαλκου. Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἐποχῆς τοῦ χαλκοῦ στὴν Εὐρώπη. Στὴν Ἑλλάδα ἡ ἔλευση τῶν Ἀρίων τοποθετείται ἱστορικὰ τὸν 18ο π.Χ. αἰῶνα μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Μυκηναϊκοῦ πολιτισμοῦ, καὶ σὲ δεύτερη φάση τὸν 12ο αἰῶνα ποὺ ἀναφέρεται ὡς «Κάθοδος τῶν Δωριαίων». Ὁ καθηγητὴς ἀρχαιολογίας κύριος Χρῆστος Ντοῦμας ὑποστηρίζει πὼς οἱ Δωριεῖς ἦταν Μυκηναϊκὸ φῦλο ποὺ ἐκτοπίστηκε στὰ ὀρεινὰ καὶ ὡς κάθοδος χαρακτηρίζεται ἡ ἐπανεγκατάστασή των στὰ πεδινά. 

Ἡ θεωρία τοῦ κυρίου Ντοῦμα δὲν υἱοθετείται ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα, ἀλλὰ παρόμοιες περιπτώσεις συναντώνται στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ ἱστορία, κάτι ποὺ καθιστᾶ πιθανὴ μιὰ τέτοια εἰκασία. Βεβαίως, οἱ Ἰνδοευρωπαίοι ὅταν ἐγκαταστάθηκαν στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο δὲν βρῆκαν κρανίου τόπο, ἀλλὰ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἤδη ὑπάρχοντες πληθυσμοὺς ποὺ προϋπῆρχαν αὐτῶν, καὶ οἱ ὁποίοι σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐκτοπίστηκαν, σὲ ἄλλες ἀφανίστηκαν καὶ σὲ κάποιες ἐπιμείχθησαν μὲ τοὺς βόρειους εἰσβολεῖς. Κραναοί, Μινῦες, Ἄβαντες, Αἰγιαλεῖς, Ἐπειοί, Κάρες, Κίκονες, Λαπίθες, Λέλεγες, Μάγνητες, Δόλοπες, Καύκωνες… Οἱ ἀναφορὲς σὲ αὐτοὺς τοὺς λαοὺς ὑπάρχουν κυρίως σὲ πρόσωπα ποὺ μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων ἀναδείχθηκαν σὲ μυθικοὺς γενάρχες τῶν Πόλεων-Κρατῶν. Ἂν καὶ γνωρίζουμε ἐλάχιστα γιὰ τοὺς προελληνικοὺς πληθυσμούς, θεωρείται σχεδὸν βέβαιο ὅτι κάποιοι ἐξ αὐτῶν δὲν ἦταν Ἰνδοευρωπαϊκῆς καταγωγῆς, χωρὶς ὅμως νὰ μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ μὲ σιγουριὰ ἡ ἀκριβῆς καταγωγή των. Ὁ γεωγράφος Ἑκαταῖος ὁ Μιλήσιος ἀναφέρει ὅτι στὸ ἀπώτερο παρελθόν, πρὶν ἐξαπλωθοῦν οἱ Ἕλληνες, σχεδὸν ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα κατοικούνταν ἀπὸ βάρβαρους. Παρόμοιες ἀναφορὲς κάνουν καὶ ἄλλοι γεωγράφοι καὶ ἱστορικοὶ ὅπως ὁ Στράβων καὶ ὁ Ἡρόδοτος[1]. Ἐκτὸς τῶν ἀναφορῶν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, μεγάλο ἐνδιαφέρον ἔχουν καὶ τὰ τοπωνύμια ποὺ διατηροῦν μὴ Ἑλληνικὲς ὀνομασίες ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Μία σημαντικὴ σειρὰ μὴ Ἰνδοευρωπαϊκῶν τοπωνυμίων εἶναι τὰ τοπωνύμια σὲ Αρν– (Ἄρνη, Ἄρνισσα, τὸ παλαιὸ ὄνομα Ἄρνη τοῦ Κιερίου τῆς Θεσσαλιώτιδος κ.α.) στὸ ὁποῖο ἀνήκει καὶ ἡ Λέρνα καὶ τὰ ὁποία ἀπαντοῦν κοντὰ σὲ πηγές. 

Στὴν Χαττικὴ γλώσσα (κύρια προ-ΙΕ γλώσσα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας) arna/arinna θὰ πεῖ «πηγή», ἐνὼ ἡ προσθήκη τοῦ προθέματος le- χρησιμοποιείται γιὰ νὰ σχηματίσει τὸν πληθυντικό ἀριθμό: le-arna/le-arinna = «πηγὲς» καὶ ἡ Λέρνα χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ὕπαρξη πολλῶν πηγῶν, γιατὶ σύμφωνα μὲ τὸν Στράβωνα: [8.6.8] «… δείκνυται δὲ καὶ Ἀμυμώνη τις κρήνη κατὰ Λέρνην. ἡ δὲ Λέρνη λίμνη τῆς Ἀργείας ἐστὶ καὶ τῆς Μυκηναίας, ἐν ᾗ τὴν Ὕδραν ἱστοροῦσι: διὰ δὲ τοὺς γινομένους καθαρμοὺς ἐν αὐτῇ παροιμία τις ἐξέπεσε ‘Λέρνη κακῶν.’ τὴν μὲν οὖν χώραν συγχωροῦσιν εὐυδρεῖν, αὐτὴν δὲ τὴν πόλιν ἐν ἀνύδρῳ χωρίῳ κεῖσθαι, φρεάτων δ᾽ εὐπορεῖν, ἃ ταῖς Δαναΐσιν ἀνάπτουσιν, ὡς ἐκείνων ἐξευρουσῶν, ἀφ᾽ οὗ καὶ τὸ ἔπος εἰπεῖν τοῦτο «Ἄργος ἄνυδρον ἐὸν Δανααὶ θέσαν Ἄργος ἔνυδρον», τῶν δὲ φρεάτων τέτταρα καὶ ἱερὰ ἀποδειχθῆναι καὶ τιμᾶσθαι διαφερόντως, ἐν εὐπορίᾳ ὑδάτων ἀπορίαν εἰσάγοντες.» Ἐπίσης, λέξεις ὅπως θάλασσα, λαβύρινθος, ἀσάμινθος κτλ, ἔχουν ὅλες πρὸ-Ἑλληνικὴ μὴ-Ἰνδοευρωπαϊκὴ καταγωγή. Ὅλες αὐτὲς οἱ λέξεις πέρασαν στὸ Ἑλληνικὸ λεξιλόγιο λόγω τῆς ἀδυναμίας τῶν Ἰνδοευρωπαίων νὰ ἀποδόσουν στὴν γλώσσα τους ἔννοιες καὶ νοοτροπίες τῶν προελλήνων. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν οἱ Δωριεῖς εἰσέβαλαν στὴν Κρήτη ἀντίκρυσαν πολυώροφα χρωματιστὰ κτίρια, κάτι ἐντελῶς ἀντίθετο μὲ τὴν Δωρικὴ λιτότητα. 

Γι αὐτὸ καὶ ἀπέδωσαν στὴ λέξη «λαβύρινθος» τὴν ἔννοια τοῦ ἀχανοὺς ἀποπροσανατολιστικοῦ κτιρίου, ἐμπλουτίζοντάς τον μὲ τὸν μῦθο τοῦ Μινώταυρου, λόγω τῆς ἀκατανόητης γι αὐτοὺς λατρείας τοῦ ταύρου. Τέτοιοι μύθοι ἐπιβίωσαν μέχρι σήμερα μέσα ἀπὸ τὴν λαϊκὴ παράδοση. Ὁ μεγάλος Ἕλληνας λαογράφος, Νικόλαος Πολίτης, ἔχει διασώσει λαϊκὲς παραδόσεις γιὰ τὰ Κυκλώπεια τείχη καὶ ἄλλα προϊστορικὰ κτίσματα τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου ποὺ πιστεύεται ὅτι χτίστηκαν ἀπὸ τοὺς «Λήννιδες», ποὺ ἦταν μιὰ φυλὴ γιγάντων μὲ μακριὰ μουστάκια ποὺ τὰ ἔδεναν πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τους, καὶ ποὺ ζοῦσε κάποτε σ' αὐτὸν τὸν τόπο. Πέραν ὅμως τῶν γλωσσολογικῶν καὶ λαογραφικῶν ἀποδείξεων, ὑπάρουν καὶ οἱ προϊστορικὲς ἐνδείξεις ποὺ συνηγοροῦν στὴν μὴ-Ἰνδοευρωπαϊκὴ καταγωγὴ τῶν προελλήνων. Τὰ ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα τοῦ Κυκλαδίτικου καὶ τοῦ Μινωικοῦ πολιτισμοῦ ἀποδεικνύουν τὴν πίστη σὲ μία χθόνια θρησκεία ποὺ πιθανὸν νὰ ἔχει μεσανατολίτικη ῥίζα, μιᾶς καὶ ἐκεῖ συναντάται σὲ ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ μητριαρχικὴ κοινωνία καὶ ἡ λατρεία τοῦ ὄφεως. Γι αὐτὸ καὶ ἡ ἐπικρατούσα θεωρία γιὰ τὴν καταγωγὴ τῶν Μινωιτῶν εἶναι ἡ Φοινικική. Στοιχεῖο ποὺ συνηγορεῖ στὴν σημιτικὴ καταγωγὴ τοῦ Μινωικοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἐπίσης ἡ όνομασία τοῦ κέντρου λήψεως ἀποφάσεων, δηλαδὴ ἡ πρωτεύουσα ὅπου βρισκόταν ἡ ἔδρα τοῦ βασιλέως. Ἀπὸ τὴν Κνωσσὸ ἔλκει τὴν καταγωγὴ τοῦ ὀνοματός του τὸ Ἰσραηλινὸ κοινοβούλιο ποὺ ὀνομάζεται  הַכְּנֶסֶת (Κνεσσέτ), ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ Ἀνώτατο Συμβούλιο τῶν ῥαβίνων. 

Μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐπικράτηση τῶν Ἀρίων στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἀναπτύχθηκε μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ὁ λαμπρὸς Ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀφανίσεως σὲ μεγάλο βαθμό, ἀλλὰ καὶ τῆς μερικῆς ἀφομοιώσεως τῶν προελληνικῶν πληθυσμῶν. Κάτι ἀνάλογο δὲν μπόρεσε νὰ ἐπιτευχθεῖ στὴν Ἰνδία, μιᾶς καὶ ἐκεῖ οἱ προϋπάρχοντες Ἀφρικανικῆς καταγωγῆς πληθυσμοὶ ἦταν ἀδύνατον νὰ ἀφομοιωθοῦν ἢ νὰ ἐκτοπιστοῦν, γι αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα τὸ λευκὸ στοιχεῖο στὴν Ἰνδία ἔχει σχεδὸν ἐξαφανιστεῖ. Σήμερα, παρ ὅλο ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔχει μιὰ σαφὴ εἰκόνα γιὰ τὴν καταγωγὴ τῶν Εὐρωπαϊκῶν πληθυσμῶν, ἐντοπίζεται τὸ φαινόμενο τῆς ἐμφανίσεως κάποιων ἀμόρφωτων νεοελλήνων ποὺ ἀμφισβητοῦν τὶς ἔρευνες καὶ τὶς ἀνακαλύψεις τῶν ἀκαδημαϊκῶν σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῆς καταγωγῆς. Εἶναι πραγματικὰ ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ μερίδα συμπολιτῶν μας, χωρὶς κανένα ἶχνος ἐπιστημονικῆς κατάρτισης ἢ προσωπικῆς/ἀκαδημαϊκῆς ἔρευνας πάνω στὸ θέμα, βγάζουν αὐθαίρετα συμπεράσματα περὶ αὐτοχθονίας τῶν Ἑλλήνων, ἐπιχειρώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ κορέσουν τὸν ἄκρατο σωβινισμό τους. Θεωροῦν αὐτοὶ οἱ τύποι πὼς οἱ Ἕλληνες εἶναι ξεχωριστὴ φυλὴ ποὺ ἔχει καταγωγὴ ἀπὸ ἄλλον πλανήτη (Σείριο), καὶ στηρίζουν τὶς θεωρίες τους στὰ εὐρήματα καὶ τὶς θεωρίες τοῦ Πουλιανοῦ ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τὸν ἀρχάνθρωπο τῶν Πετραλώνων ὡς ἀπόδειξη τῆς συνεχοῦς ἐμφανίσεως τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καὶ 11.000.000 χρόνια (!!!). 

Βεβαίως αὐτὲς οἱ θεωρίες εἶναι γιὰ γέλια καὶ κανένας σοβαρὸς ἀνθρωπολόγος ἢ παλαιοντολόγος δὲν τὶς λαμβάνει στὰ σοβαρά. Παρ ὅλα αὐτὰ ἡ θεωρία τοῦ Πουλιανοῦ βρίσκει πολλοὺς ὑποστηρικτὲς ἐκτὸς τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας, κυρίως σὲ ὑποστηρικτὲς τοῦ Ἀρτέμη Σῶρρα καὶ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.

πηγή

Η ανακοίνωση του Ιωάννη Ανδρουτσόπουλου

Ημέρα τιμής και μνήμης των Ελλήνων σφαγιασθέντων από τους αναρχοκομμουνιστές στην πηγάδα του Μελιγαλά σήμερα και οι εισβολείς… νεοπατριώτες (ψευτοεθνικιστές), οι δήθεν υπερασπιστές της τιμής και της πατρίδας εξ’ Αθηνών ορμώμενοι, αντί να προσέλθουν να τιμήσουν το αίμα, ήρθαν να χύσουν και άλλο αίμα Ελλήνων στο Μελιγαλά. Ως φιλοξενούμενοι δε, μας προσέφεραν τελικά λύπη, αηδία, αποτροπιασμό, απέχθεια και ντροπή ως δώρα από αυτούς που τους έστειλαν, ως τάγμα εκκαθάρισης κατά των Ελλήνων, επειδή κατάλαβαν το τι πρεσβεύουν και αποχώρησαν. Ντροπή σας που για άλλη μια φορά αμαυρώσατε την ιερή ημέρα του Ελληνισμού. Τί εντύπωση έχουν οι ανιστόρητοι και ανισσόροποι, ότι εκεί είμαστε οι εχθροί του έθνους και ήρθαν να κάνουν εκκαθάριση, οι απελευθερωτές – υμνητές του σατανά και των μασώνων? Αλήθεια γιατί δεν κάνουν πρώτα εκκαθάριση… από τις γειτονιές που διαμένουν και τους έχουν πάρει στο κυνήγι οι άπλυτοι? Αλλά ξέρω, εκεί θέλει άντρες με ψυχή. Ηθελα όμως να ήξερα με ποιό δικαίωμα προσέρχονται αυτές οι πλέμπες σε ένα τόσο ιερό χώρο!!! Εχουν άραγε νεκρούς εκεί όπως εμείς? Με ποιό δικαίωμα προπηλακίζουν οι λακέδες τους απογόνους των Ηρώων του Μελιγαλά? Ποιός αλήθεια τους δίνει τις εντολές? Αλλά και τί, χτυπούν παιδιά? Ντροπή σας άνανδροι φουσκοντενεκέδες, ντροπή σας εθνικιστές της κατσαρόλας, ντροπή σας υποτακτικοί του συστήματος. Λυπάμαι… αλλά ντροπή και σε εσένα δήθεν αρχηγέ… που την ιδέα την έκανες συμφέρον, που τον αγώνα τον εξαργύρωσες με χρυσό, που τους συναγωνιστές!!! τους πέταξες στον κάλαθο των αχρήστων. Ντροπή και σε αυτούς που τους υποστηρίζουν, γιατί η Ελλάδα έχει ανάγκη τους Ελληνες, όχι τους δοσίλογους, τους ψευτοτσαμπουκάδες και τους φονιάδες. Λίγοι μείναμε βρε ανθέλληνες. Λυπάμαι ειλικρινά για όλους εσάς που φοράτε την μαύρη μπλούζα… γιατί η ψυχή σας είναι πιο μαύρη και από τις πράξεις σας. Χαίρομαι όμως που είστε καλοί χειριστές της τεχνολογίας και σας προτρέπω να τα προβάλλετε στους υποτακτικούς σας για να βλέπουν τα κατορθώματά σας, έτσι ώστε να σας μιμηθούν. Του χρόνου σας περιμένω με ανοιχτές τις αγκάλες. Άνανδροι και πισωπλατάδες και το λέω εγώ που την ιδέα την υπηρετώ χρόνια, όχι όπως εσείς πρόσκαιρα νεοχρυσαυγιτάκια της λάσπης και του υποκόσμου… Η Ιδέα θέλει μυαλό και όχι μπράτσα. Νεκροθάφτες της Μεγάλης Ιδέας του ΕΣ… 

Καλαμάτα, 17η Σεπτεμβρίου 2017

William Ernest Henley (1849–1903)

Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει,

κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη

ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι

για την ακατανίκητη ψυχή μου.

Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων

ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.

Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης

το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.

Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων

κι απ' τη βαριά του σκιά

ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου

είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.

Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη

ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμήνη

εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου

εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου. 

William Ernest Henley (1849–1903)

Domenico Leccisi: ένας ακόμα Φασίστας της αριστεράς

Πριν από 60 χρόνια ακριβώς, στις 30 Αυγούστου 1957, η σύζυγος του Μουσολίνι Dona Rachelle παρέλαβε από εκπροσώπους της Ιταλικής Πολιτείας μέσα σε ένα φτηνό κιβώτιο, ότι είχε απομείνει από το σύζυγό της τον άλλοτε δυνατό και κραταιό Duce του Φασισμού. Μαζί με το κιβώτιο τα οστά τοποθετήθηκαν στη κρύπτη της οικογένειας στο νεκροταφείο του Predappio. Η μεγάλη μετά θάνατο περιπλάνηση του λειψάνου του Μουσολίνι  είχε τελειώσει. H κατάρρευση του Φασιστικού Καθεστώτος και ο τερματισμός του πολέμου όχι μόνο δεν οδήγησε την Ιταλία σε καθεστώς ειρήνης αλλά προκάλεσαν καινούρια δεινά. Η χώρα βρέθηκε σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου.  Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα στις  21 Ιουνίου 1945 ορκίστηκε  η Κυβέρνηση Parri, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η Κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει την ηρεμία και την ασφάλεια. 

Ιδιαίτερα στη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία όπου δρούσε ανεξέλεγκτη η La Volante Rossa ένα οπλισμένο παρακλάδι των Gruppi di Azione Patriottica (GAP).  Αυτή η παρακρατική οργάνωση, με την ανοχή ή όχι των άλλων πολιτικών δυνάμεων είχε αυτοανακηρυχθεί αρχάγγελος μιας πολιτικής  κάθαρσης υποκαθιστώντας την δικαιοσύνη και περιφρονώντας τις αρχές. Απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση άρχισαν να οργανώνονται ομάδες αντίστασης αποτελούμενες κατά κύριο λόγο από οπαδούς του προηγούμενου καθεστώτος. Στις αρχές Ιουνίου του 1945 στη Λούκα έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους που παρέπεμπαν και εξυμνούσαν αξίες και συνθήματα του παλαιού καθεστώτος. 

Το  Νοέμβριο εμφανίστηκαν στο Τορίνο αυτοαποκαλούμενοι lupi mannari [ 5]. Στο Μιλάνο η κατάσταση του νεοφασισμού ήταν δύσκολη και σύνθετη [6] Και όμως με μια  λιτή ανακοίνωση, αναγγέλθηκε εκεί  η γέννηση ενός αυτοαποκαλούμενου Φασιστικού  Δημοκρατικού  Κόμματος   (Partito Democratico Fascista). Ιδρυτής του τελευταίου αυτού κόμματος καταδικασμένου εξ αρχής να ζήσει και να επιβιώσει στη παρανομία είναι ο εικοσιπεντάχρονος Domenico Leccisi [7]. Στο πλευρό του συντάσσονται από τη πρώτη στιγμή οι  Mauro Rana και Antonio Parozzi. Σκοπός της οργάνωσης είναι να δώσει κουράγιο και ελπίδα στους κατατρεγμένους και μη της πόλης του Μιλάνο και πάνω από όλα να δημιουργήσει ένα αντίπαλο δέος και να διαπραγματευτεί με κάποιους πολιτισμένους όρους την εθνική συμφιλίωση. Η πρώτη πράξη αντίστασης της παράνομης αυτής οργάνωσης με συμβολικό χαρακτήρα  καταγράφηκε  στις 5 Νοεμβρίου 1945 . Μια μικρή ομάδα εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά έξω από το κινηματογράφο Odeon περιλούζοντας με εύφλεκτο υλικό και βάζοντας φωτιά στα ταμπλό με τις διαφημιστικές φωτογραφίες του έργου που παιζόταν εκείνη την ημέρα μέσα στην αίθουσα και δεν ήταν άλλο από το  "Roma città aperta".

Η κυβέρνηση Parri έπεσε  στις 10 Δεκεμβρίου .Την διαδέχτηκε αμέσως η πρώτη κυβέρνηση De Gasperiη οποία εμπιστεύτηκε το νευραλγικό Υπουργείο  των Εσωτερικών στον Giuseppe Romita, Τον Ιανουάριο του 1946, ο Domenico Leccisi μαζί με το Rana μπαίνουν σε ένα τυπογραφείο στην Corso Garibaldi με σκοπό να τυπώσουν ένα  αριθμό αντιτύπων της  Lotta Fascista. Ο Φασιστικός Aγώνας ήταν ο τίτλος του παράνομου έντυπου της ομάδας, που για παράνομο απολάμβανε αξιόλογης κυκλοφορίας  μέσα στη πόλη. Την ευθύνη του εντύπου είχε μια νεαρή συναγωνίστρια η Brunilde Tanzi. Στα 35 της χρόνια ήταν μια όμορφη γυναίκα με μεγάλα μαύρα μάτια , που αδιαφορούσε για το κίνδυνο.

Στις 11 Απριλίου 1946 ο Leccisi απευθύνθηκε  με ενυπόγραφη  επιστολή στον νομάρχη του Milano Ettore Troilo προτείνοντας ένα πολιτικό συμβιβασμό που θα έριχνε μια “γέφυρα” επικοινωνίας ανάμεσα σε φασισμό και αντιφασισμό με μοναδική προϋπόθεση την αποφυλάκιση όσων ακόμα βρίσκονταν στις φυλακές του San Vittore ένοχοι για τα πολιτικά τους πιστεύω,  και την άδεια να πραγματοποιηθεί ένα μνημόσυνο στη μνήμη των πεσόντων της Repubblica Sociale Italiana. Σε αντίθετη περίπτωση επιφύλασσε για τον εαυτό του το δικαίωμα  να αρχίσει αγώνα στο όνομα των μαρτύρων. Μπροστά στο πυρετό των προετοιμασιών για το δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο ο Ιταλικός λαός έπρεπε να αποφασίσει αν ήθελε ή όχι την Μοναρχία  οι προτάσεις του Leccisi έμειναν δίχως απάντηση.

Στο μεταξύ  ο Leccisi προετοιμάζεται για το επόμενο χτύπημα που ξεφεύγει κατηγορηματικά από τα στενά όρια της πόλης του Μιλάνου και πρόκειται να πάρει εθνικές διαστάσεις.  Όπως θα θυμηθεί ο ίδιος αργότερα: «Όλα τα βράδια όταν από το Μιλάνο επέστρεφα στο Vernante, του Piemonte - το τραίνο περνούσε κοντά από το νεκροταφείο  του Musocco - έβλεπα εκείνο το μεγάλο σταυρό που φώτιζε την είσοδο. Και γιγαντώθηκε μέσα μου η ιδέα: πρέπει να τον πάρω , δεν μπορώ να τον αφήσω εκεί [9]». Ήταν κοινό μυστικό ότι στο  νεκροταφείο του Musocco είχε θαφτεί με απόλυτη μυστικότητα και προφυλάξεις ο Ντούτσε του Φασισμού, ο Μπενίτο Μουσολίνι. Η αναζήτηση ενός τάφου δίχως όνομα ανάμεσα σε τάφους  που αντί για ονόματα είχαν αύξοντες αριθμούς, ήταν μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Οι όποιες μαρτυρίες πύκνωναν παρά ξεδιάλυναν το μυστήριο. 

Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών, επισκέψεις στο συγκεκριμένο νεκροταφείο είχαν γίνει πολλές τόσο από τον Leccisi όσο και από τα άλλα μέλη της οργάνωσης. Προσπαθούσαν να βρουν κάποια ένδειξη, κάποιο χειροπιαστό στοιχείο που θα τους βοηθούσε να εντοπίσουν τον τάφο αλλά οι ιερείς δήλωναν άγνοια, τα αρχεία με τα τοπογραφικά δεν ήσαν προσβάσιμα, οι διάφορες φήμες μάλλον συσκότιζαν τα πράγματα. Η λύση του μυστηρίου ήρθε απρόσμενη από ένα γερμανό στρατιώτη αιχμάλωτο πολέμου, που ήταν εντεταλμένος με τη φροντίδα των τάφων των συμπατριωτών του στο ίδιο νεκροταφείο. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας  της ταφής και μπορούσε να υποδείξει με ακρίβεια το σημείο που είχαν παραχώσει το κακοποιημένο πτώμα. Πεδίο αριθμός 16, ανώνυμος τάφος 384 [10]

Μια παράτολμη ενέργεια σχεδιάζεται παραμονές της πρώτης επετείου της μεταπολεμικής εποχής.Τη νύχτα της 22 προς 23 Απριλίου τρεις ίσκιοι σκαρφαλώνουν σε κάποιο σημείο του τοίχου, που κυκλώνει το νεκροταφείο και κατευθύνονται προς τον τομέα και το σημείο που βρίσκεται θαμμένος ο Μουσολίνι. Ο  Domenico Leccisi, θα θυμηθεί: Πήγαμε στο τάφο, σκάψαμε και εκείνο που με εντυπωσίασε  ήταν  η ηχώ από τα πρώτα χτυπήματα της αξίνας, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Έμοιαζαν με κανονιοβολισμούς , έτσι αντηχούσαν  δυνατά και εντυπωσιακά στην ησυχία της νύχτας. Πρώτος κατέβηκε ο Parozzi (Alfredo Parozzi, ) και στη συνέχεια ο Mauro (Mauro Rana,), κι εγώ που έσυρα με προσοχή το μουσαμά  με τα λείψανα προς την κατεύθυνση των δύο.που τον έπιασαν  με τα χέρια ανοικτά[15] Πάνω στον ανοιγμένο τάφο, ο Leccisi  αφήνει ένα σημείωμα για όσους δουν το πρωί το τάφο άδειο: «Το λείψανο του Μπενίτο Μουσολίνι τέθηκε υπό τη προστασία  των Φασιστών του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος»... Ο Ντούτσε είναι και πάλι ανάμεσά μας. Πάνω σε ένα καρότσι του κήπου και σπρώχνοντας μπροστά φτάσαμε από το κεντρικό διάδρομο  την έξοδο.... Στη συνέχεια τον τοποθετήσαμε στο πορτμπαγκάζ  της μαύρης Aprilia που ήταν παρκαρισμένη εκεί κοντά. 

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: ο Α2 - του Ρένου Αποστολίδη

Συνέχεια της «Πυραμίδας 67», του πιο μαχητικού αντιπολεμικού βιβλίου για τον Εμφύλιο, που γράφτηκε από κάποιον που δεν ανήκε σε καμία παράταξη, «ο Α2» του Ρένου δίνει την εωσφορική μορφή ενός αμείλικτου αξιωματικού Α2 (Πληροφοριών), που από καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πέρασε στο Στρατό, όταν του σκότωσαν τη μάνα οι ομοϊδεάτες του, και της έστειλε 600 «γράμματα» όπως τα έλεγε ... 600 αντάρτες, κυνηγημένους έναν-έναν, πιασμένους κι εκτελεσμένους με το ίδιο του το χέρι ...

Κάστρα Ιδεών 2017 - Φωτογραφική Παρουσίαση

για περισσότερα εδώ

Oswald Mosley: «Ο μύθος της Ελευθερίας»

Εμείς αντιθέτως, ρωτάμε αν οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος ή κίνημα στην πολιτική, δεν θα έθετε ως πρώτιστο μέλημά του και πρώτιστο καθήκον του, το να δημιουργήσει ένα όργανο διακυβέρνησης με το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις πολιτικές υποσχέσεις που είχε δώσει στο λαό και για τις οποίες ο λαός το ψήφισε. Ωστόσο, όλα τα παλιά κόμματα συνεργάζονται από κοινού για να αντισταθούν σε αυτή την στοιχειώδη αρχή της εντιμότητας και να καταγγείλουν οποιαδήποτε πρόταση που δίνει στο λαό την πρώτη αρχή της ελευθερίας και της πραγματικής εκτέλεσης της πολιτικής που αυτός επιθυμεί. Ως εκ τούτου η ψήφος στις εκλογές γίνεται όλο και πιο κενή νοήματος και λιγότεροι άνθρωποι κάνουν τον κόπο να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, καθώς έχουν αποκτήσει την πικρή εμπειρία ότι, ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο ψηφίζουν, ποτέ δεν θα εφαρμοστεί η πολιτική την οποία έχουν ψηφίσει.

Το κοινοβουλευτικό τοπίο γίνεται γελοίο, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί ποτέ να του προσφέρει κάτι καλό και όπως γίνεται με όλα τα συστήματα που παραπαίουν, τα κοινοβουλευτικά μυαλά το μόνο που φαίνεται να τα ανησυχεί είναι το πώς θα παράγουν την δική τους καρικατούρα.

Η Ιστορία κάποτε θα καταγράψει μια περίεργη εκτροπή του ανθρώπινου νου όπου μεγάλα κράτη εκλέγουν μια κυβέρνηση για να κάνει μια δουλειά και στη συνέχεια επιλέγουν μια αντιπολίτευση για να σταματήσει αυτούς που την κάνουν…. Ωστόσο, αυτή η εξαιρετική παντομίμα, όπου τίποτα δεν είναι σοβαρό, και τίποτα σοβαρό δεν συζητιέται, απεικονίζεται ως το μόνο μέσο για τη διατήρηση των ελευθεριών του λαού.

Είναι απλό να καταλάβουμε τα μέσα με τα οποία έχει επιτευχθεί αυτή η μεγάλη κομπίνα. Το πρώτο μέσο είναι η διατήρηση ενός απαρχαιωμένου κοινοβουλευτικού συστήματος που εξακολουθεί να τροφοδοτείται με το μύθο της ελευθερίας, ενώ η κυβέρνηση έχει παραλύσει και η πραγματική δύναμή της ασκείται από αλλού, όχι από αυτό που θέλει ο λαός, αλλά από αυτό που θέλει ο οικονομικός παράγοντας.

Το δεύτερο μέσο είναι το μονοπώλιο της προπαγάνδας από τη δύναμη του χρήματος υπό τη μορφή ενός Τύπου που επίσης τροφοδοτείται από το μύθο της ελευθερίας. Η Ελευθερία του Τύπου που κτίστηκε από γνήσιους δημοσιογράφους που μετέδιδαν έντιμες «ειδήσεις» πολύ καιρό πριν, έδωσε την θέση της, στο μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, σε οικονομικές δυνάμεις που έχουν αποκτήσει τον έλεγχο των μεγάλων πακέτων των μετοχών των εφημερίδων. Έτσι, η δύναμη του χρήματος και πάλι στο όνομα της «Ελευθερίας του Τύπου» μπορεί να σερβίρει στο λαό όχι μόνο τις απόψεις, αλλά και τις «ειδήσεις» εκείνες οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εξουσίας του χρήματος. Έτσι, στον «ελεύθερο» Βρετανό πολίτη στερούν το οποιοδήποτε νόημα να ψηφίσει ώστε να λάβει κάποτε αυτό που θέλει, αλλά επίσης του στερούν ακόμα και το μικρό προνόμιο της εκμάθησης της αλήθειας. Γιατί τόσο η εξουσία όσο και η προπαγάνδα είναι εξίσου, στα χέρια μιας δύναμης της οποίας τα συμφέροντα συγκρούονται με τα συμφέροντα του λαού και η οποία για αυτό ακριβώς, μεριμνά ώστε ο λαός ποτέ να μην μάθει την αλήθεια.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο μύθος της ελευθερίας στο Κοινοβούλιο και στον Τύπο ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προωθήσουν την υποδούλωση του λαού.

Από το “Tomorrow We Live” (1938), του Sir Oswald Mosley (1896 – 1980) / Μετ.: ΚΟ. Ο Όσβαλντ Μόσλεϊ ήταν Βρετανός αριστοκράτης πολιτικός και στρατιωτικός, που ίδρυσε την Βρετανική Ένωση Φασιστών (The British Union of Fascists). 

πηγή

Ιδεάπολις: Από την επίσκεψη στο Hogar Social Madrid

για περισσότερα εδώ

Maurice Bardèche: Σοσιαλφασισμός – Ένα δοκίμιο του Pierre Drieu La Rochelle

«Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού»

Pierre Drieu La Rochelle, 1945

Ο όρος σοσιαλφασισμός χρησιμοποιείται συμβολικά, καθώς είναι μια έννοια που ουσιαστικά ποτέ δεν έχει πραγματωθεί απόλυτα.  Όλα τα φασιστικά κινήματα σε κάποια δεδομένη στιγμή ήρθαν σε επαφή με τον σοσιαλισμό και επηρεάστηκαν από αυτόν. Το κόμμα του Χίτλερ είχε επισήμως την ονομασία «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National sozialistiche Deutsche arbeiter parteï). Ο Μουσολίνι ήταν κατεξοχήν θεμελιωτής σοσιαλιστικών νόμων. Ο José-Antonio Primo de Rivera, ιδρυτής και αρχηγός του Ισπανικού φασιστικού κόμματος «Φάλαγγα», έγινε ο άνθρωπος - σύμβολο του εθνικοσυνδικαλιστικού σοσιαλισμού. Το ρουμάνικο κίνημα «Garde de Fer» - «Σιδηρά Φρουρά» (εθνικιστική οργάνωση με στρατιωτική δομή στα πρότυπα της εθνικοσοσιαλιστικής νεολαίας του Α.Χίτλερ, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Κορνήλιος Κοντρεάνου),ήταν κατά βάση ένα κίνημα φοιτητών και αγροτών. Ο δε Oswald Mosley, ιδρυτής της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών (British Union of Fascists) διετέλεσε υπουργός εργασίας στην Αγγλία.

Ο Jacques Doriot αρχικά υπήρξε κομμουνιστικός ηγέτης στην Γαλλία, ενώ στην συνέχεια ίδρυσε μαζί με άλλους εθνικιστές το P.P.F. (Parti Populaire Francais - φασιστικό και αντισημιτικό κόμμα) το οποίο ξεπήδησε μέσα από τον κομμουνιστικό πυρήνα του Saint - Denis. Όλα τα ιστορικά φασιστικά κινήματα υπήρξαν κινήματα απελευθέρωσης από τον ζυγό της παντοδυναμίας του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και από την θεμελιώδη ανειλικρίνεια και αισχρότητα των δημοκρατικών καθεστώτων, τα οποία αποστερούν από τον λαό το δικαίωμα του στην συμμετοχή στα κοινά. Εν τούτοις, με εξαίρεση το Περονικό καθεστώς της Αργεντινής, οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν ποτέ την ολική πραγμάτωση των σοσιαλιστικών τάσεων των φασιστικών κομμάτων. 

Οι φασίστες που ανέλαβαν την εξουσία έπρεπε άμεσα να ανασυγκροτήσουν την κατεστραμμένη από την δημαγωγική διαχείριση οικονομία, να αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα από την αναρχία τάξη και κατά την έξοδο από το χάος να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές προκειμένου να αμυνθούν έναντι των εξωτερικών κινδύνων που απειλούσαν την ίδια τους την ύπαρξη

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Εθνικολαϊκή ανυποταγή μπροστά στην δυνατότητα μιας ολικής ρήξης

του Άγγελου Δημητρίου

Είναι λανθασμένο το ότι η Επανάσταση αποτελεί μια μαζική διαδικασία. Κι αν έτσι εκδηλώνεται κατά την έκβασή της, στις απαρχές, ωστόσο, είναι κάτι το εντελώς προσωπικό. Αυτό αποδείχτηκε και από τα επαναστατικά κινήματα του προηγουμένου αιώνα, αλλά και από κάθε ανατρεπτική προσπάθεια, ακόμα κι αν αυτή κατέληξε σε αποτυχία. Η γέννησή της κάθε άλλο παρά μαζικά χαρακτηριστικά ενείχε.

Το ότι πρόκειται για μια λαϊκή εκδήλωση, αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, ανάλογα με την εννοιολόγηση του όρου «λαός». Η συγκρότηση των συνειδητοποιημένων προσώπων, των ταγμένων σε έναν σκοπό καθ’ όλα προσδιορισμένο, και η πειθαρχημένη δράση, δεν περιέχει τα στοιχεία της μαζικότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Η συλλογική αφύπνιση είναι κάτι διαφορετικό από την αποχαλιναγώγηση των μαζικών ορμέφυτων. Εξάλλου, στην έννοια του λαού δεν μπορούν να συγκαταλέγονται οι φίλαυτοι ιδιωτεύοντες, οι καιροσκόποι ωφελιμιστές. 

Όσο πιο συσταλτικά προσδιορίζεται η έννοια του λαού, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται το πώς αναπτύσσεται ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα. Ένα επαναστατικό αίτημα, πρώτα πρώτα, οφείλει να απευθύνεται σε μια συμπαγή σε νοοτροπία ομάδα, σε ένα υποσύνολο που μπορεί να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός κοινωνικού συνόλου προς υγιείς επιλογές, ενός λαού με συλλογικό όραμα. Κατά την έννοια αυτή, η επαναστατική διαδικασία λαμβάνει διαστάσεις εκλεκτικές και περιοριστικές. Είναι μειοψηφική και ελιτιστική.

Ποιος ο ρεαλιστικός λόγος όμως, για να ανακαλούμε σήμερα την έννοια της Επανάστασης; Μα, διότι το πρόκριμα είναι εσωτερικό, είναι μια εσωτερική μεταμόρφωση των ατόμων, μια ριζική εσωτερική αλλαγή, η οποία αν ελλείπει απαλείφεται και το αποτέλεσμα. Είναι αυτή η βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικής πρότασης, κάθε αιτήματος δηλαδή για την ολιστική αναδιαμόρφωση της παρούσας Τάξης: η εσωτερική αντίκρουση των κατεστημένων αρχών, θεσμών, της νοοτροπίας. Είναι η αντιπαραβολής μιας «λογικής» προς μια άλλη, η θέαση του κόσμου και των πραγμάτων μέσα από μια συγκρουσιακή οπτική, ο τρόπος του να σκέφτεται και να δρα κανείς, έξω από τα πλαίσια που τίθενται από τα πριν και από τα πάνω και καθορίζουν την ζωή του, περιορίζουν και στενεύουν τις επιλογές του.

Πρώτο λοιπόν βήμα η σύγκρουση, η ανυποταγή, ο σκεπτικισμός, η αντίδραση. Ενόσω υπάρχει «διάλογος» δεν είναι δυνατόν να αποκρυσταλλωθεί επαναστατική προοπτική. Με το να συνδιαλέγεται κανείς, καταλήγει στο να συνδιαλλάσσεται. Επομένως στο να αφομοιώνεται, να αλλοτριώνεται, να χάνει τα καθαρά του στοιχεία, τις προϋποθέσεις της μεταβολής και της ανατροπής. Να χάνει το πλεονέκτημα της αυθυπαρξίας και της ανεξαρτησίας. 

Η αυτοδύναμη δράση είναι ένα πλεονέκτημα που αφορά όχι τόσο τα πραγματιστικά δεδομένα, αλλά την εσωτερική οπτική από την οποία ξεκινά η δράση. Έτσι εκείνο το οποίο οφείλουν οι Εθνικιστές, είναι η αποστασιοποίηση από τα δεδομένα που καθορίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή. Είναι η ουσιαστική αποκόλληση από κάθε κατεστημένη δομή, από την «λογική» του συνόλου, και έπειτα η εισαγωγή στην πολιτική της δικής τους ματιάς. Η άγρυπνη αντίθεση σε καθετί που ξεπροβάλλει μέσα από την υπάρχουσα πολιτική μηχανική και τις διεργασίες που εδραιώνουν το παρόν καθεστώς. Όσο κανείς αναλώνεται στο να «αλλάξει» το καθεστώς ή να επιδράσει σε αυτό με το να γίνεται μέρος του, τόσο οι συνεχόμενες προσπάθειες θα αποτυγχάνουν και τα πάντα θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι εκ του μηδενός.

Ο συναγελασμός και ο διάλογος με σχέσεις ομοταξίας, με την πολιτική τάξη, δεν βελτιώνει την τελευταία, αλλά παραμορφώνει τους Εθνικιστές. Και πάνω από όλες τις πολιτικές επιλογές βρίσκεται η εσωτερική τοποθέτηση, η οποία πρέπει να παραμένει αμετακίνητα συγκρουσιακή, πέραν της υποταγής δια της δήθεν εξωστρέφειας. Τώρα που οι πολιτικοί είναι απαξιωμένοι στα μάτια του λαού, τώρα είναι η ευκαιρία, για την καλλιέργεια της γενιάς των ανυπότακτων. Ανθρώπων που θα θέσουν εκ νέου τους δικούς τους όρους για να οικοδομηθεί εκ θεμελίων μια διαφορετική Τάξη!

πηγή

Bruno Spampanato: ένας Φασίστας της αριστεράς

Στα 1941 τρίτο έτος του πολέμου ο Bruno Spampanato ανέλαβε καθήκοντα Εθνικού Γραμματέα της συνομοσπονδίας των εργαζομένων στο Εμπόριο.[1] Παράλληλα εξακολουθούσε να γράφει ασταμάτητα δημοσιεύοντας τα βιβλία Dentro la Storia[2], Luce ad occidente [3], Perché questa guerra [4]. 

Μετά τη συνθηκολόγηση της 8 Σεπτεμβρίου 1943 [13] την ώρα που οι δήθεν επαναστάτες δυσκίνητοι από τις τόσες τιμητικές διακρίσεις και τα παράσημα στο στήθος τιμής ένεκεν για τη προσφορά τους(!) στη διάρκεια της εικοσαετίας κρύφτηκαν στα μοναστήρια, εμφανίστηκαν και πάλι στο προσκήνιο οι παλιοί αγωνιστές, οι φασίστες της δεκαετίας του 20 με πρωτοπόρους τους εκφραστές της φασιστικής αριστεράς [5]. Όλοι αυτοί όχι απλά προσχώρησαν στη Repubblica Sociale Italiana [6] αλλά επωμίστηκαν αδιαμαρτύρητα ευθύνες και παραλείψεις των απόντων μεγαλόσχημων.[7] 

Η Repubblica Sociale Italiana ή αλλιώς Δημοκρατία του Σαλό [8] γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 [9] Μια από τις πρώτες βασικές επιδιώξεις του Ντούτσε ήταν η ταχύτερη δυνατόν νομιμοποίηση του καινούριου καθεστώτος απέναντι σε φίλους και εχθρούς, κάτι που όφειλε να γίνει μέσα από τις αποφάσεις μιας Συνταγματικής Συνέλευσης και πάνω από όλα, μέσα από τη ψήφιση ενός καινούριου Συντάγματος. Για το σκοπό αυτό ,από τον Οκτώβριο και μετά ο Ντούτσε πραγματοποίησε πολλές επαφές με διανοούμενους ανάμεσα στους οποίους και ο Spampanato ο οποίος εκείνη την εποχή διεύθυνε από τη Ρώμη την εφημερίδα Il Messaggero [10] και παράλληλα είχε την ευθύνη του Radio Fante ενός ραδιοφωνικού σταθμού που απευθυνόταν στους Ιταλούς στρατιώτες, που πολεμούσαν στο πλευρό των Γερμανών συμμάχων.  

Η βασική ιδέα του Bruno Spampanato ήταν να αναζητήσει μια σειρά καινούριων αξιών που θα προσδιόριζαν τη σχέση του λαού με τη νεογέννητη Δημοκρατία, όπου κόμματα μη φασιστικά θα ήσαν ευπρόσδεκτα στη κοινή προσπάθεια και όπου ένας προηγούμενος αμαρτωλός αντιφασισμός δεν θα στεκόταν πλέον πλέον εμπόδιο για την όποια πολιτική ανέλιξη.[11] 

Ο Spampanato δεν παραγνώριζε τις αντιστάσεις που θα συναντούσε από το ίδιο το φασιστικό κόμμα το οποίο σε κάθε ευκαιρία διεκδικούσε ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, τον ηγετικό ρόλο του καθοδηγητή και του οδηγού. Στις 28 Οκτωβρίου το σχέδιο που είχε να κάνει με την οργάνωση της Συνταγματικής Συνέλευσης είχε ολοκληρωθεί και βρισκόταν πάνω στο γραφείο του Buffarini Guidi [12]. Τελικά οι απόψεις των σκληροπυρηνικών , αυτών που υπερασπίζονταν τυφλά τα προνόμια και δικαιώματα τους το σχέδιο δεν εγκρίθηκε ιδιαίτερα μετά τις αντιρρήσεις του Alessandro Pavolini που υποστήριζε φανερά τη θέση, ότι κανείς δεν μπορούσε να αφαιρέσει από το φασιστικό κόμμα το καθοδηγητικό του ρόλο.[13] 

Στο Συνέδριο που έλαβε χώρα στη Βερόνα παρουσιάστηκαν με τη μορφή μανιφέστου (manifesto di Verona ή carta di Verona) τα 18 προγραμματικά σημεία του Partito Fascista Repubblicano, που είχε ξεπηδήσει σαν το φοίνικα από τις στάχτες του Partito Nazionale Fascista. Η συνέλευση των φασιστών αντιπροσώπων τα ενέκρινε στις 14 Νοεμβρίου 1943 και επικυρώθηκε με τον τρόπο αυτό η ιδρυτική πράξη της Repubblica Sociale Italiana.[14] 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ