Thierry Mudry: Η ιδεολογική διαδρομή του Otto Strasser

Το παρακάτω άρθρο είναι από το ιστορικό 

ιστολόγιο ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ 

ενώ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά

στο ισπανόφωνο Europa Patria Nostra. 

Ο Otto Strasser γεννιέται στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 μέσα σε μια οικογένεια Βαυαρών μικροαστών. Ο αδελφός του Gregor (που θα εξελιχθεί σε ένα από τους ηγέτες του ναζιστικού κόμματος και σε σοβαρό ανταγωνιστή του Hitler) είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία κατά πέντε χρόνια. Και ο ένας και ο άλλος μεγάλωσαν σε ένα άνετο οικογενειακό περιβάλλον ο πατέρας, ο Peter, που ενδιαφέρεται για πολιτική οικονομία και ιστορία, εκδίδει με το ψευδώνυμο Paul Weger ένα έντυπο με τίτλο Das neue Wesen, μέσα από το οποίο εκφράζεται υπέρ ενός Χριστιανικού και κοινωνικού σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον Paul Strasser, αδελφό του Gregor και του Otto, “στο έντυπο αυτό βρίσκεται ήδη η κεντρική ιδέα του συνόλου του πολιτιστικού και πολιτικού προγράμματος του Gregor και του Otto, δηλαδή ένας χριστιανοκοινωνικός σοσιαλισμός, που παρουσιάζεται σαν λύση στις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες που γεννιούνται από την καπιταλιστική και διεθνιστική ασθένεια του φιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει την εποχή μας.” Όταν ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Otto Strasser διακόπτει τις σπουδές του στο Δίκαιο και στην Οικονομία για να καταταγεί στο στρατό, στις 2 Αυγούστου 1914 (είναι ο νεαρότερος εθελοντής της Βαυαρίας). 

Για τη λαμπρή του διαγωγή στο Μέτωπο θα παρασημοφορηθεί με το Ritterkreuz πρώτης Τάξεως και θα προταθεί για το Militär-Max-Joseph-Orden. Πριν από την αποστρατεία του τον Απρίλιο /Μάιο 1919, συμμετέχει με τον αδελφό του Gregor, μέσα από τις γραμμές του ελεύθερου Σώματος von Epp στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας. Επιστρέφοντας στην πολιτική ζωή στα 1919 αφιερώνεται και πάλι στις σπουδές του στο Βερολίνο και ιδρύει το “Πανεπιστημιακό Σύνδεσμο των Βετεράνων Σοσιαλδημοκρατών”. Στα 1920, επικεφαλής τριών "προλεταριακών εκατονταρχιών" αμύνεται στην εργατική βερολινέζικη συνοικία Steglitz ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp (πραξικόπημα της άκρας δεξιάς.) Λίγο αργότερα εγκαταλείπει το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) όταν αυτό το τελευταίο αρνείται να σεβαστεί τη συμφωνία του Bielefeld που είχε συναφθεί με τους εργάτες του Ruhr (αυτή η συμφωνία προέβλεπε τη μη επέμβαση του στρατού στο Ruhr, την καθυπόταξη των αντεπαναστατικών στοιχείων την απομάκρυνσή τους από τη κρατική μηχανή, την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων) μετακινούμενος συνεπώς στα αριστερά του SPD. Επιστρέφοντας στη Βαυαρία ο Otto Strasser συναντά το Hitler και το στρατηγό Ludendorff με τη μεσολάβηση του αδελφού του, ο οποίος μάλιστα του προτείνει να προσχωρήσει στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που ο Otto αρνείται.

Ανταποκριτής του Ελβετικού και του Ολλανδικού τύπου, ο Otto καλύπτει στις 12 Οκτωβρίου 1920  το συνέδριο του USPD (Σοσιαλδημοκρατικό Ανεξάρτητο Κόμμα) στο Halle όπου συναντά το Zinoviev. Γράφει στο “Das Gewissen”, το περιοδικό των Moeller van den Bruck και Heinrich von Gleichen, ένα μακροσκελές άρθρο πάνω στη συνάντηση του με το Zinoviev. Έτσι γνωρίζει το Moeller van den Bruck ο οποίος και θα τον μυήσει  στις ιδέες του. Ο Otto Strasser θα εισέλθει λίγο αργότερα στο υπουργείο για τις προμήθειες, πριν εργαστεί, από την άνοιξη του 1923 σε μια κοινοπραξία αλκοολούχων.  Ανάμεσα στα 1920 και τα 1925 το πνεύμα του Strasser υφίσταται μια αργή ιδεολογική ωρίμανση  που οφείλεται σε προσωπικές εμπειρίες (εμπειρία του Μετώπου και του εμφυλίου πολέμου, συνάντηση με τους Zinoviev και  Moeller, εμπειρία της γραφειοκρατίας και του ιδιωτικού καπιταλισμού) και από διάφορες ιδεολογικές επιρροές.Ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923, την φυλάκιση του Χίτλερ και την απαγόρευση του NSDAP που ακολούθησαν, ο Gregor Strasser ξανασυναντήθηκε με το Στρατηγό Ludendorff και το  völkisch πολιτικό von Graefe επικεφαλής του νεοϊδρυθέντος ναζιστικού κόμματος. Μόλις βγαίνει από τη φυλακή, ο Hitler αναδιοργανώνει  το NSDAP (Φεβρουάριος 1925) και αναθέτει στον Gregor Strasser τη διεύθυνση του Κόμματος στη Βόρεια Γερμανία. 

Ο Otto ύστερα από πρόσκληση του αδελφού του σπεύδει να το συναντήσει. Ο Otto θα είναι ο ιδεολόγος, ο Gregor ο οργανωτής του ναζισμού στη Βόρεια Γερμανία. Στα 1925 ιδρύεται μια "Επιτροπή εργασίας των γερμανικών βορείων και ανατολικών διαμερισμάτων του NSDA" κάτω από τη διεύθυνση του Gregor Strasser με το τρόπο αυτό, τα διαμερίσματα αυτά  εκδηλώνουν τη θέληση  για Αυτονομία (και εσωτερική Δημοκρατία) σε σχέση με το Μόναχο. Επιπλέον το NSDAP του Βορρά παίρνει μια αριστερή κατεύθυνση κάτω από  την επιρροή του Otto Strasser και του Joseph Goebbels που παρουσιάζουν τις ιδέες τους  σε ένα δεκαπενθήμερο που προορίζεται για τα μέλη του κόμματος , το “National-sozialistische Briefe”. Από τον Οκτώβριο του 1925  ο Otto δίνει στο NSDAP του Βορρά  ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Ο Χίτλερ αντιδρά δηλώνοντας απαραβίαστα τα 25 σημεία  του ναζιστικού προγράμματος του 1920 και συγκεντρώνοντας στα χέρια του  όλες τις εκτελεστικές εξουσίες του Κόμματος. Στα 1926 ανακαλεί τον Goebbels, δελεάζει τον  Gregor Strasser προτείνοντας του τη θέση του υπεύθυνου προπαγάνδας  και στη συνέχεια, εκείνη του υπεύθυνου οργάνωσης του Κόμματος, διαγράφει τέλος ένα ορισμένο αριθμό αριστεριστών (ενδεικτικά τους  Gauleiter της Σιλεσίας ,της Πομερανίας και της Σαξονίας).

Ο Otto Strasser, απομονωμένος και σε πλήρη αντίθεση  με την όλο κι περισσότερο απροκάλυπτα  συντηρητική και καπιταλιστική πολιτική του  Hitler, αποφασίζει τελικά να εγκαταλείψει το  NSDAP στις  4 Ιουλίου 1930. Ιδρύει αμέσως το KGRNS, “Κοινότητα του επαναστατικού εθνικοσοσιαλιστικού αγώνα”. Όμως λίγο μετά   από το Στρασσερικό σχίσμα, δύο γεγονότα  οδηγούν στη περιθωριοποίηση της KGRNS: πρώτα από όλα η "δήλωση -πρόγραμμα για την εθνική απελευθέρωση του γερμανικού λαού ” που υιοθετεί το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το πρόγραμμα εξασκεί πάνω στα Εθνικιστικά Αντιχιτλερικά στοιχεία μια σημαντική γοητεία που θα τα αποσπάσει από το Στρασσερισμό (επιπλέον από το φθινόπωρο του 1930 μια πρώτη "εθνικο-μπολσεβικική κρίση" είχε προκαλέσει την έξοδο από το KGRNS  και την προσχώρηση τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, τριών στελεχών: των Korn, Rehm και Lorf) στη συνέχεια, η εκλογική επιτυχία του Ναζιστικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Σεπτεμβρίου, πείθουν πολλούς Εθνικοσοσιαλιστές για τη δοκιμασμένη επάρκεια της Χιτλερικής στρατηγικής. Η KGRNS επιπλέον υπονομεύεται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις που τα πλέον ριζοσπαστικά στοιχεία εκδηλώνουν προς τη περισσότερο μετριοπαθή ηγεσία (Otto Strasser, Herbert Blank και ταγματάρχης Buchrucker). Ο Otto Strasser επιχειρεί να βγάλει τη KGRNS από την απομόνωση προσεγγίζοντας στα 1931 τα SA της Βόρειας Γερμανίας που κάτω από την ηγεσία του Walter Stennes, εξεγείρονται ανοικτά εναντίον του Hitler (αλλά αυτή η επαναπροσέγγιση που καθοδηγείται με την συναίνεση του Ehrhardt, του οποίου οι αντιδραστικές τάσεις είναι γνωστές, προκαλεί την έξοδο από το KGRNS των Εθνικομπολσεβίκων).

Τον Οκτώβριο του 1931 ο Otto Strasser ιδρύει το “Μαύρο Μέτωπο”, προορισμένο να συσπειρώσει γύρω από τη KGRNS έναν ορισμένο αριθμό συγγενικών οργανώσεων, όπως η παραστρατιωτική ομάδα “Wehrwolf”, οι“Ομάδες Oberland”, τα πρώην SA του Stennes, ένα μέρος του Αγροτικού Κόμματος, η ομάδα γύρω από το περιοδικό “Die Tat” κλπ. Στα 1933, αποδεκατισμένη από τη Χιτλερική καταδίωξη, η KGRNS μετακινείται στην Αυστρία και έπειτα στα 1934, στη Τσεχοσλοβακία. Στην Γερμανία, Στρασσερικές παράνομες ομάδες επιζούν μέχρι το 1937, ημερομηνία κατά την οποία εξολοθρεύονται και τα μέλη τους φυλακίζονται ή εκτοπίζονται (ένας από αυτούς, ο Karl-Ernst Naske, διευθύνει σήμερα το “Strasser-Archiv”). Οι ιδέες του Otto Strasser διαφαίνονται από τα προγράμματα που έχει επεξεργαστεί, τα άρθρα, οι μπροσούρες που ο ίδιος και οι φίλοι του είχαν γράψει. Ανάμεσα σ΄αυτά τα κείμενα, τα πιο σπουδαία είναι: το πρόγραμμα του 1925 προορισμένο να συμπληρώσει το πρόγραμμα του Ναζιστικού Κόμματος του 1920, την Διακήρυξη της 4ης Ιουλίου 1930 ("Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP”), οι 14 θέσεις της Γερμανικής επανάστασης όπως υιοθετήθηκαν στο πρώτο Συνέδριο της KGRNS τον Οκτώβριο του 1930, το Μανιφέστο του "Μαύρου Μετώπου" που υιοθετήθηκε στο δεύτερο Συνέδριο της KGRNS τον Οκτώβριο του 1931 και το βιβλίο Οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού, το οποίο πρωτοεκδόθηκε στα 1932. Από τις θέσεις αυτές προκύπτει μια συνεπής ιδεολογία, που βασίζεται σε τρία στοιχεία στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους: Ο εθνικισμός, ο τύπου völkisch ιδεαλισμός" και ο "γερμανικός σοσιαλισμός" .

1) Ο εθνικισμός. Ο Otto Strasser προτείνει τη δημιουργία ενός Παγγερμανικού Κράτους (Ομοσπονδιακό και Δημοκρατικό) “από το Μέμελ στο Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη” και την απελευθέρωση του Γερμανικού Έθνους από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και από το Σχέδιο Young. Εύχεται έναν απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη Δύση (“Χαιρετίζουμε τη Καινούρια Γερμανία ”), την συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση και μια Διεθνή αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα καταπιεσμένα Έθνη. O Otto Strasser στρέφεται δυναμικά εναντίον των Εβραίων, της Μασονίας και του Ουλτραμοντανισμού (και αυτή η επιθετικότητα ενάντια στις “διεθνείς δυνάμεις” φαίνεται να εμπνέεται από τις βίαιες προκηρύξεις της ομάδας Ludendorff). Αλλά οι θέσεις του Otto Strasser εξελίσσονται. Στη διάρκεια της εξορίας του στη Τσεχοσλοβακία εμφανίζονται δύο καινούρια στοιχεία: ένας κάποιος φιλοσημιτισμός (ο Otto Strasser προτείνει να συμπεριληφθεί  ο  Εβραϊκός λαός στο προστατευτικό καθεστώς  της Ευρώπης  για τις  εθνικές μειονότητες και υποστηρίζει το Σιωνιστικό σχέδιο - ο Patrick Moreau πιστεύει ότι  ο φιλοσημιτισμός του αυτός αποτελεί ξεκάθαρα τακτικό ελιγμό: ο Strasser ζητά την υποστήριξη  των ισχυρών αντιναζιστικών αμερικανικών οργανώσεων) και ένα σχέδιο  ενός ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που θα συνέβαλε στην αποφυγή ενός  καινούριου πολέμου. Ο Αντιδυτικισμός και ο φιλοσοβιετισμός  του  Strasser εξανεμίζονται.

2) Στο μαρξιστικό και αστικό υλισμό ο Otto Strasser αντιπαραθέτει ένα  “völkisch ιδεαλισμό” πάνω σε θρησκευτική βάση. Στη βάση αυτού του "völkisch ιδεαλισμού" βρίσκεται ο λαός (Volk) νοούμενος σαν ένας οργανισμός θείας προέλευσης  με φυσικά (ρατσιστικά), πνευματικά και νοητικά χαρακτηριστικά. Η “Γερμανική επανάσταση” οφείλει σύμφωνα με το  Strasser, να αναπλάσει τα   κατάλληλα “σχήματα” στη φύση του λαού τόσο σε πολιτικό πεδίο  όσo και σε επίπεδο κουλτούρας. Αυτά  τα σχήματα  σε οικονομικό πεδίο θα ήσαν, το Φέουδο  (Erblehen), σε πολιτικό πεδίο, η αυτοδιαχείριση του λαού  μέσα από τα  “Stande”, δηλαδή τις κοινωνικές τάξεις  – εργατικό καθεστώς, αγροτικό καθεστώς κλπ – και σε επίπεδο  “πνευματικής καλλιέργειας, η γερμανική θρησκευτικότητα. Κυρίαρχη έκφραση του “völkisch ιδεαλισμού”, είναι μια αρχή αλληλοσυμπαράστασης στο εσωτερικό του Volk - από τη στιγμή που ο καθένας αναγνωρίζει στους άλλους  τα δικά του φυλετικά και διανοητικά χαρακτηριστικά - που οφείλουν να χαρακτηρίζουν  κάθε πράξη του ατόμου και του κράτους.  Αυτός ο  völkisch ιδεαλισμός οδηγεί τον Otto Strasser  στην απόρριψη  της ιδέας του ταξικού αγώνα στα πλαίσια του  Volk προς όφελος  μιας "λαϊκής επανάστασης"   των εργατών - αγροτών  δίχως μεσαίες τάξεις (μόνο μια μικρή μειοψηφία καταπιεστών θα εκκαθαριστεί), και στη καταδίκη των πολιτικών συγκρούσεων μεταξύ των Γερμανών.

Ο  Otto Strasser προτείνει ένα ενιαίο Μέτωπο αποτελούμενο από τη βάση  των εξτρεμιστικών κομμάτων και των συνδικάτων ενάντια στην ίδια τους την  ιεραρχία  και ενάντια στο σύστημα. Αυτός ο völkisch ιδεαλισμός  συνεπάγεται το πνεύμα του “Γερμανικού Σοσιαλισμού” που εκθειάζει ο Strasser και εμπνέει το Στρασσερικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό  περιλαμβάνει  τα παρακάτω σημεία: μερική εθνικοποίηση της γης και των μέσων παραγωγής, εργατική συμμετοχή, σχεδιασμό, αυτάρκεια και  κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Ο “γερμανικός σοσιαλισμός” φιλοδοξεί να αντιπαρατεθεί τόσο στο Φιλελευθερισμό όσο και στο Μαρξισμό. Η γνώμη του  Strasser σχετικά με το Μαρξισμό έχει ως εκ τούτου εξανεμιστεί. Ο  Μαρξισμός δεν είχε για το  Strasser κανένα συγκεκριμένο  "εβραϊκό" χαρακτηριστικό όπως συμβαίνει με  το  Hitler, δεν ήταν η “επινόηση του Εβραίου  Marx”, αλλά η επεξεργασία μιας αναλυτικής μεθόδου των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων  της εποχής του (περίοδος του πρωτόγονου καπιταλισμού) που επισημαίνεται από ένα  χαρισματικό φιλόσοφο.

Ο Strasser αναγνώριζε στη μαρξιστική σκέψη  όπως και στην ανάλυση του ιμπεριαλισμού  του Lenin, μια βέβαιη αντικειμενική αλήθεια. Απομακρυνόταν από τη μαρξιστική  Weltanschauung σε επίπεδο  φιλοσοφικών και και ουτοπιστικών   επιπλοκών. Ο μαρξισμός ήταν το προϊόν της εποχής του φιλελευθερισμού και μαρτυρούσε από την αναλυτική του μέθοδο και από τις ίδιες του τις δομές, μια νοοτροπία της οποίας  η φιλελεύθερη παράδοση   είχε τις ρίζες της στο κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσό. Το λάθος του Μαρξ  και των μαρξιστών λενινιστών  βρισκόταν, σύμφωνα με το  Strasser, στο γεγονός ότι όλοι αυτοί πίστευαν ότι ήσαν σε θέση να ερμηνεύσουν  το ιστορικό προτσές μέσα από  έννοιες της σχέσης παραγωγής και του ταξικού αγώνα ακόμα και έξω από τα  πλαίσια της καπιταλιστικής περιόδου. Η δικτατορία του προλεταριάτου, ο διεθνισμός, ο ουτοπιστικός κομμουνισμός δεν ήσαν πλέον συμβατά  με μια Γερμανία, όπου είχε ήδη αρχίσει μια διαδικασία ριζικού μετασχηματισμού των πνευματικών,  κοινωνικών και οικονομικών  δομών, που οδηγούσε  στην αντικατάσταση του καπιταλισμού  με το σοσιαλισμό, του ταξικού αγώνα με τη λαϊκή κοινότητα και του διεθνικισμού με τον εθνικισμό. H μαρξιστική οικονομική θεωρία παρέμενε ένα αναγκαίο εργαλείο για τη κατανόηση της ιστορίας. Ο φιλοσοφικός  μαρξισμός  και ο κομματικός μπολσεβικισμός, χάνουν το νόημα τους τη  στιγμή που  ο φιλελευθερισμός ψυχορραγεί.

3) Ο “γερμανικός σοσιαλισμός” αρνείται τόσο το προλεταριακό μοντέλο  όπως και το αστικό μοντέλο και επιχειρεί να συμβιβάσει την υπευθυνότητα, την ανεξαρτησία και την δημιουργικότητα σε προσωπικό επίπεδο, με το αίσθημα της κοινωνικής ένταξης  σε μια κοινωνία εργαζομένων  των μεσαίων τάξεων  και πιο ειδικά των αγροτών. Ο  Strasser όπως και ο   Junger, οραματίζεται τον καινούριο  “Εργαζόμενο",  διαφορετικού τύπου, το τύπο του "αγρότη"  που είναι εργάτης - αγρότης, διανοούμενος - αγρότης, στρατιώτης -αγρότης, διαφορετικές όψεις, μιας κοινωνικής αναταραχής που προκύπτει από την μετατόπιση της βιομηχανικής κοινωνίας, την διάλυση των εργοστασίων, τη μείωση των αστικών πληθυσμών  και την αναγκαστική στροφή των πολιτών  προς την αναγεννητική καλλιέργεια  της γης. Για να καταδειχθεί με σύγχρονες εικόνες η θέληση   για κοινωνική ρήξη του ρεύματος  Strasser, μπορεί να σκεφθεί κανείς σήμερα τη Κινεζική πολιτιστική επανάσταση ή την δράση των Κόκκινων Khmer στη Καμπότζη.

Ο Otto Strasser θέλει να αναδιοργανώσει τη γερμανική κοινωνία με άξονα τον τύπο του αγρότη. Για να το καταφέρει εκθειάζει  το διαμοιρασμό της γης, τον εποικισμό των αραιοκατοικημένων αγροτικών περιοχών της Ανατολής και τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων  σε μικρές μονάδες σε ολόκληρη τη χώρα - θα γεννιόταν με το τρόπο αυτό ένας μικτός τύπος του εργάτη αγρότη. Ο Patrick Moreau δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον  Otto Strasser σαν “συντηρητικό  αγροτικό εξτρεμιστή ”. Οι συνέπειες αυτής της αναδιοργάνωσης της Γερμανίας (και της κοινωνικοποίησης της οικονομίας  που οφείλει να τη συνοδεύει) θα ήσαν: μια αξιοσημείωτη μείωση της παραγωγής των καταναλωτικών αγαθών  μέσα από την "υιοθέτηση ενός σπαρτιάτικού τρόπου ζωής , όπου  η κατανάλωση μειώνεται  σε τοπικό επίπεδο, σε οριακή ικανοποίηση, των βασικών αναγκών”, και “μια εθνική πρώτα, διεθνιστική αργότερα θεσμοθέτηση ενός είδους οικονομίας της ανταλλαγής”.Ο γερμανικός σοσιαλισμός, αρνείται τέλος την γραφειοκρατία και τον ιδιωτικό καπιταλισμό (ο  Strasser γνωρίζει τις αδυναμίες  των δύο συστημάτων) και προτείνει την εθνικοποίηση των μέσων της παραγωγής και της γης, που στη συνέχεια θα αναδιανεμηθούν στους επιχειρηματίες κάτω από τη μορφή φέουδων. Αυτή η λύση θα συνένωνε, σύμφωνα με το  Strasser, τα πλεονεκτήματα της ατομικής ιδιοκτησίας με εκείνα της συλλογικής ιδιοκτησίας.

Οργάνωση made in USA προτρέπει: «Γίνε λαθρέμπορος! Μετέφερε λαθραία μετανάστες στην Ευρώπη..»

“Werde Fluchthelfer!” Με επαγγελματικού τύπου διαφήμιση στα media η οργάνωση με ηλεκτρονική  διεύθυνση www.fluchthelfer.in διαφημίζει την εκστρατεία "γίνε λαθρέμπορος", (ή διακινητής παράνομων μεταναστών) υποκινώντας τους πολίτες να διαπράξουν το ποινικό αδίκημα, (και σε Γερμανία και σε Αυστρία), της λαθραίας διακίνησης μεταναστών. 

Στα αγγλικά η σελίδα μιλάει για «πράκτορες διαφυγής» (‘escape agents’) και συνδέει αυτούς που βοηθάνε παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στην Ευρώπη με εκείνους που βοηθούσαν ανθρώπους στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία να περάσουν προς τη Δύση! Αυτοί οι άνθρωποι «θεωρούνται έντιμοι και δίκαιοι». Και ενημερώνει τους «πράκτορες» πως «η διευκόλυνση της πτήσης παραμένει νόμιμη», καθώς «εντός του χώρου Σένγκεν, αυτό δεν φέρει κανένα σημαντικό κίνδυνο και είναι ακόμα σχετικά εύκολο να γίνει», ενώ μια τέτοια κίνηση, εκτός του ότι επαινείται, κρίνεται «απαραίτητη για μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία», που πρέπει να είναι η ΕΕ.

Ιδιοκτήτης της εν λόγω σελίδας είναι η οργάνωση "The Ayn Rand Institute" με έδρα τις ΗΠΑ. Το Ινστιτούτο Άυν Ραντ είναι ένα αμερικανικό think-tank. Αυτό το think tank, απευθύνοντας έκκληση για «συμπόνια» από τους Ευρωπαίους, τους καλεί, χάριν «ανθρωπισμού», να γίνουν ενεργοί βοηθοί ώστε περισσότεροι μουσουλμάνοι και Άραβες να εισέλθουν στην Ευρώπη, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών είναι μουσουλμάνοι. Το περίεργο είναι ότι μέχρι τώρα, το Ινστιτούτο Ayn Rand δεν είχε δείξει κάποια ιδιαίτερη αγάπη προς τους μουσουλμάνους και τους Άραβες. 

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Kraschau - ¡Pasaremos!

Μνήμη Μάντακα: Το δικό μας παρών (Κύκλος Ιδεάπολις)

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Η μαρξιστική προέλευση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.

"... Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολοντάι* έπεισε τον Λένιν να κάνουν την 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση .... Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως και το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα μαραθεί μόλις το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού γίνει πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά του καταπιεστικού, βασισμένου στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, εγωιστικού παρελθόντος". (Από τη Βικιπαίδεια).

Πόσοι άνθρωποι στην Δύση ασχολούνται πραγματικά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα παλιό κομμουνιστικό εργαλείο προπαγάνδας, που έχει περάσει στην mainstream κουλτούρα μας και έχει γίνει πλέον επίσημη γιορτή; Φεμινίστριες, «προοδευτικές», μαρξίστριες, αλλά και κρυφές ή φανερές λεσβίες, προβάλλουν ιδιαίτερα, μέσα από μπλογκς και «εκδηλώσεις», την "Ημέρα της Γυναίκας", προσποιούμενες ότι «τιμούν» τις γυναίκες, όμως αφίσες όπως αυτή από το Γουίνιπεγκ του Καναδά που δείχνει μια κακάσχημη μέγαιρα να κραδαίνει ένα σφυρί απειλώντας "αν είχα μόνο ένα σφυρί ..", μάλλον άλλα θέλουν να πουν.

Η αφίσα ανακοινώνει χορό και λέει: «Ελάτε να συνθλίψουμε την πατριαρχία τα μεσάνυχτα!». Χιλιάδες παρόμοιες εκδηλώσεις προγραμματίζονται σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου "μόνο γυναίκες και κορίτσια" είναι ευπρόσδεκτα. Φαίνεται ότι η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ξεκίνησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής (S.P.A.) το 1909. Το S.P.A. ήταν μια ένθερμη μαρξιστική οργάνωση – με τον πιο διάσημο ηγέτη του, τον Eugene Debs, που έγινε μαρξιστής μόλις διάβασε το ‘Das Kapital’. Καθώς ο μαρξισμός αποκτούσε ρεύμα, η γιορτή αυτή γινόταν όλο και πιο δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωναν, έμπλεκαν σε ταραχές και συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς τις ωθούσαν ακτιβίστριες όπως η Κλάρα Τσέτκιν (αργότερα ένθερμη Μπολσεβίκα).

Όταν η τσαρική Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της αστάθειας, ήταν οι ταραχές από γυναίκες σε μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Πετρούπολης, που πυροδότησαν τη σπίθα της επανάστασης. Σε αναγνώριση της ζωτικής σημασίας υποστήριξη αυτών των πρώτων φεμινιστριών που έδωσαν στην εκκολαπτόμενο μπολσεβίκικο καθεστώς, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε επίσημη γιορτή της Σοβιετικής Ένωσης ..."

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Το σχέδιο Coudenhove - Kalergi: η γενοκτονία των Λαών της Ευρώπης

"... Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο του οποίου τα αίτια εξακολουθούν να κρύβονται έξυπνα από το σύστημα, και η  πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεί ψευδώς να  την παρουσιάσει ως αναπόφευκτη. Με αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να αποδείξουμε μια για πάντα, ότι δεν είναι ένα αυθόρμητο φαινόμενο. Αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορίας, είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο μελετημένο γύρω από ένα τραπέζι και προετοιμασμένο εδώ και  δεκαετίες, για να καταστρέψει εντελώς το πρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου.

Η  Πανευρώπη

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης ο άνθρωπος που σχεδίασε την προγραμματισμένη γενοκτονία των λαών της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου οι μάζες αγνοούν την ύπαρξη, αλλά οι ισχυροί τον  θεωρούν ως τον ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι  Richard Coudenhove  Kalergi. Ο πατέρας του ήταν ο  Αυστριακός διπλωμάτης Heinrich von Coudenhove-Kalergi (με κάποιες ρίζες από την βυζαντινή οικογένεια των Καλλέργηδων) και η μητέρα του η Γιαπωνέζα Mitsu Aoyama. Ο Kalergi λοιπόν, έχοντας στενές επαφές με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, εξ αιτίας των διασυνδέσεων του αριστοκράτη -διπλωμάτη πατέρα του, κινούμενος  στα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στα  σχέδιά του τους πιο σημαντικoύς αρχηγούς κρατών, κάνοντάς τους  υποστηρικτές και  συνεργάτες του στο «έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Το 1922 ίδρυσε το κίνημα «Πανευρώπη» στη Βιέννη, που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Μεταξύ των πρώτων οπαδών του, συγκαταλέγονται οι Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masaryk και Edvard Beneš καθώς και ο τραπεζίτης Max Warburg, ο οποίος διέθεσε τα πρώτα 60.000 μάρκα. Ο Αυστριακός καγκελάριος Ignaz Seipel  και ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας Karl Renner  ανέλαβαν στην συνέχεια υπεύθυνοι για την καθοδήγηση του κινήματος της «Πανευρώπης». Αργότερα θα προσφέρουν την βοήθειά τους  Γάλλοι πολιτικοί, όπως ο Léon Bloum, ο Aristide Briand, ο Ιταλός πολικός  Alcide De Gasperi  κ.λπ.

Με την άνοδο του Φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο τίθεται υπό νάρκωση, και η «Πανευρωπαϊκή» κίνηση αναγκάζεται να διαλυθεί, αλλά μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Kalergi , χάρη σε μία  ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα, καθώς και την υποστήριξη του Winston Churchill, της ιουδαϊκής μασονικής στοάς B'nai B'rith και σημαντικών  εφημερίδων, όπως οι New York Times,  καταφέρνει το σχέδιο του να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην συνέχεια η CIA αναλαμβάνει την αποπεράτωση του σχεδίου της ενωμένης Ευρώπης.

Η πεμπτουσία του σχεδίου Kalergi.

Στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus», ο Kalergi δηλώνει ότι οι κάτοικοι των μελλοντικών "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί της Γηραιάς  Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων  που θα προέρχονται από επιμιξία. Δηλώνει ξεκάθαρα, ότι θα πρέπει οι λαοί της  Ευρώπης  να διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε  να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και   εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη. Ο Kalergi διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και, στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών μέσω των εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων ή την μαζική μετανάστευση. Προκειμένου η Ευρώπη να είναι ελεγχόμενη από μία ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ομοιογενείς λαούς σε  μία  μικτή φυλή  μαύρων, λευκών, και Ασιατών. Ποιά όμως είναι αυτή η  ελίτ; 

Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός επ' αυτού: «O άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης. Η ευρωασιατική-νεγροϊδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνιση της με τους αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την διαφορετικότητα των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων. Αντί της καταστροφής του ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στο μελλοντικό του στάτους ως ηγετικό έθνος διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί κατάπληξη ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από το Γκέττο-φυλακή, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Ιουδαίων [εννοείται με τις διαταγές και τα μέτρα που πήρε η γαλλική επανάσταση]».

Αν και κανένα σχολικό  βιβλίο δεν μιλά για τον Kalergi, οι ιδέες του είναι οι κατευθυντήριες αρχές της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αναμιχθούν με Αφρικανούς και Ασιάτες, για να  καταστραφεί η  ταυτότητα  και να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή μιγάδων, είναι η βάση όλων των κοινοτικών πολιτικών που στοχεύουν στην ένταξη και την προστασία των μειονοτήτων. Αυτό δεν γίνεται  για  ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εξαιτίας οδηγιών που έχουν εκδοθεί με αδίστακτη αποφασιστικότητα, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία. Προς τιμήν του ιδρύθηκε το ευρωπαϊκό βραβείο Coudenhove- Kalergi, με το οποίο βραβεύονται κάθε δύο χρόνια, οι Ευρωπαίοι οι οποίοι έχουν διαπρέψει στην προώθηση του εγκληματικού  σχεδίου του. Μεταξύ αυτών που βραβεύτηκαν είναι η Angela Merkel και ο Herman Van Rompuy.

Η προτροπή σε γενοκτονία, αποτελεί επίσης την βάση των συνεχών εκκλήσεων των Ηνωμένων Εθνών, για να γίνουν δεκτά εκατομμύρια  μεταναστών, έτσι ώστε να  αντισταθμιστεί το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσιεύθηκε στις αρχές της νέας χιλιετίας, τον Ιανουάριο του 2000, στην αναφορά «Population division» των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με τίτλο «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μία λύση για την μείωση και γήρανση του πληθυσμού», η Ευρώπη θα έχει ανάγκη έως το 2025  από 159.000.000 μετανάστες. Αναρωτιέται κανείς, πώς θα ήταν δυνατό να γίνουν τόσο ακριβείς εκτιμήσεις για τη μετανάστευση,  αν δεν ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο ..."

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Σταμάτης Μαμούτος μιλά για τον Τζακ Λόντον

АЗОВ. Наступ на Широкине / AZOV. The Shyrokyne attack

Support The Cause: Μουσική συλλογή για την στήριξη φυλακισμένων πολιτικών κρατουμένων.

Έκτακτη ενημέρωση: Ο Διαδικτυακός Εθνικιστικός Ενημερωτικός Διεθνής Ιστότοπος Του Altermedia, Ετέθη Εκτός Νόμου … !

Ο παλαιότερος και πιο γνωστός διεθνής εθνικιστικός ιστότοπος ετέθη εκτός νόμου με την αιτιολογία ότι προάγει την φοβία του κόσμου έναντι των “προσφύγων”, προωθεί τον αντισημιτισμό και υποθάλπτει εμμέσως τον Εθνικοσοσιαλισμό. 

Ήδη έχουν συλληφθεί στην Γερμανία οι δύο διαχειριστές του Altermedia Deutschland όπου και τους απαγγέλθηκε μια σειρά κατηγοριών, ενώ παράλληλα έχουν γίνει δεκάδες προσαγωγές και έφοδοι των αρχών ασφαλείας στις οικίες διαχειριστών του Altermedia σε τουλάχιστον 6 διαφορετικά κράτη.

Γνωρίζοντας ότι το Altermedia ιδεολογικά κινείτο μεταξύ του πατριωτισμού και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, τίθεται λοιπόν ευθέως το εύλογο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν απρόσκοπτα την λειτουργία τους στην Ελλάδα ιστολόγια που εμφανίζονται δημοσίως ως Εθνικοσοσιαλιστικά και που η διαχείριση τους λαμβάνει χώρα εντός της Ελλάδος;

Προφανώς, είναι “στημένα” μαϊμού Ε/Σ μπλογκς και ιστολόγια 

ή πρόκειται για ΘΑΥΜΑ μεταφυσικής υποστάσεως…! 

πηγή

Με τεταμένη την Δεξιά: Δυναμική παρουσία Αυτόνομων/Εξωκοινοβουλευτικών Συντρόφων στην τελετή μνήμης για τον Φασιστή Μίκη Μάντακα!

Δεκάδες Αυτόνομοι/Εξωκοινοβουλευτικοί Συναγωνιστές από Ελλάδα και Κύπρο βρέθηκαν στα τέλη του Φλεβάρη στην Ρώμη της Ιταλίας, για να τιμήσουν τον συμπατριώτη μας Μίκη Μάντακα ο οποίος έπεσε για τα Μελανοπόρφυρα Σύμβολα και την Ευρώπη. Η δυναμική παρουσία των Συναγωνιστών μας προκάλεσε ενθουσιασμό αλλά και συγκίνηση στους Ευρωπαίους Συντρόφους ενώ να σημειωθεί ότι η αντιπροσωπεία των Αυτόνομων/Ανένταχτων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών υπήρξε η πολυπληθέστερη συμμετοχή εκ μέρους του Ελληνικού "χώρου".

Μίκης Μάντακας: ΠΑΡΩΝ!

για περισσότερα εδώ και εδώ  και εδώ

Ο συστημικός εθνικισμός είναι ο κυριότερος εχθρός μας.

Ο συστημικός εθνικισμός είναι ο κυριότερος εχθρός μας

Το σύστημα της τραπεζοκρατίας το οποίο εδράζεται στην πολύμορφη συνεργασία της παρασιτικής πλουτοκρατίας με διάφορα πολιτικά μορφώματα που περιλαμβάνουν τον κοινοβουλευτισμό, την δικτατορία ή το μονοκομματικό σύστημα πολιτικής εξουσίας και που στην παρούσα φάση εξυπηρετείται με τον κοινοβουλευτισμό, κατόρθωσε να εμβάλει στο πολιτικό πεδίο την ακροδεξιά, η οποία μαϊμουδίζοντας τα συνθήματα και εμβλήματα της τρίτης θέσης έχει επιφέρει την σύγχυση.

Η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη αλλά εντονότερα στον ελλαδικό χώρο, καταχράται τα σύμβολα της τρίτης θέσης και κάτω από την συνθηματολογία του εθνικισμού διαβρώνει την λαϊκή πολιτική συνείδηση και της εμφυτεύει την πίστη στο σύστημα της τραπεζοκρατίας και των λοιπών εκφάνσεων της τυραννίας που είναι η κομματοκρατία, η παπαδοκρατία και γενικά ότι αποτελεί συσσώρευση ισχύος σε λίγα χέρια, και σε ότι ασκεί έλεγχο στην συνείδηση του λαού και την κοινωνία.

για τις 24 ώρες διαβάστε εδώ ...

Ο συστημικός εθνικιστής δεν θα διστάσει να συνθηματολογήσει κατά των τραπεζών και κυρίως των “ξένων τοκογλύφων” αλλά δεν θα τον ακούσετε να καταφερθεί εναντίον του συστήματος, ούτε βέβαια έχει να προτείνει και άλλο που να αντικαθιστά την τραπεζοκρατία. Αντί αυτού σκίζει τα ιμάτια του και ζητά δήθεν κάθαρση και αντικατάσταση των διεφθαρμένων τραπεζιτών από αγνούς και άμεμπτους, δηλαδή ζητά τίμιους τραπεζικούς υπαλλήλους, διότι τους μετόχους των τραπεζών δεν τους ενοχλεί. Κατά συνέπεια το αίτημα της κάθαρσης που ο εθνικιστής προβάλλει δεν διαφέρει σε τίποτα απο την διακαή επιθυμία του τραπεζίτη να έχει τίμιους τραπεζικούς υπαλλήλους. Τα ίδια λένε και για τους παπάδες. Αντί να ζητούν τον ξεκάθαρο διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, προτείνουν την αντικατάσταση των φαύλων και διεφθαρμένων ιερέων από ηθικούς και άδολους.

Θα ακούσετε επίσης τον συστημικό εθνικιστή να καταφέρεται κατά της δημοκρατίας και ότι αν αυτός πάρει την εξουσία θα διορθώσει τα πάντα μέσα από δικτατορικές μεθόδους. Μα στην πραγματικότητα όποτε κινδύνευσαν τα συμφέροντα της τραπεζοκρατίας η δημοκρατία πήγαινε στο περιθώριο για να αντικατασταθεί από δικτατορίες διαφόρων τύπων και χρωμάτων. Τραπεζοκρατία και παπαδοκρατία είναι οι δύο μοχλοί της τανάλιας που περισφίγγει την κοινωνία. Από την μια η οικονομική τυραννία και εκμετάλλευση και από την άλλη ο σκοταδιστικός έλεγχος της εξεβραϊσμένης συνείδησης του λαού.

Αυτή την τανάλια, ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός ως η ελληνική έκφανση της τρίτης θέσης, θέλει να την σπάσει και να απελευθερώσει την κοινωνία από την πνευματική και οικονομική τυραννία και κατά συνέπεια από την πολιτική τυραννία που η ολιγαρχία χρησιμοποιεί ως εργαλείο επιβολής της θέλησης της και διατήρησης των θεσμών της που η ίδια παρήγαγε και επέβαλε. Αυτοί που κλέβουν τα ονόματα μας, τα εμβλήματα και τα συνθήματα μας, για να παραποιήσουν την ιδεολογία μας και να υπηρετήσουν το βαθύ τυραννικό σύστημα της τραπεζοκρατίας και του δογματικού σκότους είναι οι κυριότεροι εχθροί του εθνικοκοινωνισμού, εχθροί της τρίτης θέσης.

Εμείς είμαστε ξεκάθαροι. Όραμα μας είναι μια άλλη πολιτεία, μια εθνικοκοινωνική πολιτεία στην οποία πρώτα από όλα δεν θα υπάρχει κανένα δόγμα πάνω από τις συνειδήσεις και τις ψυχές των πολιτών αλλά υπεράνω όλων θα ίσταται η ανοικτοσύνη προς την αλήθεια δια της έρευνας και της φυσιοκεντρικής παιδείας. Όραμα μας είναι μια άλλη παραγωγική δομή στην οποία δεν θα υπάρχει ο τραπεζίτης αλλά το λαϊκό κράτος όπου το λαϊκό τραπεζικό σύστημα θα ίσταται συνεπίκουρο της κοινωνικής παραγωγικής διαδικασίας. Όραμα μας είναι μια νέα πολιτική δομή που να εκφράζει την βούληση της κοινωνίας που δεν είναι ένα αφηρημένο σύνολο αλλά μια οργανική σύνθεση διαφορετικών δυνατοτήτων παραγωγής και δημιουργίας.

Πνευματική δημιουργική ελευθερία.

Λαϊκή οικονομική αυτονομία.

Κοινωνικό πολιτικό αυτεξούσιο.

Η ιδεολογία του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού εκπηγάζει από την αυθεντική φιλοσοφική κοσμοθεώρηση την οποία κληρονομήσαμε από την αρχαία Ελλάδα και μέσα από την δική μας δημιουργία θα την οδηγήσουμε και πάλι στα ύψη του πολιτισμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις και προσβολή από του να ταυτίζουν την ιδεολογία του εθνικοκοινωνισμού με τα ούγκα ούγκα του συστημικού ρωμαίικου εθνικισμού.

Λουκάς Σταύρου

πηγή

Αυτόνομοι Κύπρου: για τον Μίκη Μάντακα

Για την Τζιχάντ και τον ιερό πόλεμο (Ιούλιος Έβολα)

"Στην Ισλαμική παράδοση, γίνεται μια διάκριση μεταξύ δύο ειδών “ιερού πολέμου”, του “μείζονος ιερού πόλεμου” και του “ελάσσονος ιερού πόλεμου”. Αυτή η διάκριση έλκει τις καταβολές της από μία ρήση του Προφήτη, που στην επιστροφή από μια πολεμική εκστρατεία, φέρεται να είπε: “Γυρίσατε από ένα μικρό ιερό πόλεμο σε ένα μεγάλο ιερό πόλεμο”. Ο μείζων ιερός πόλεμος, είναι εσωτερικής και πνευματικής φύσεως, ενώ ο ελάσσων είναι ο υλικός πόλεμος που βιώνεται εξωτερικά, εναντίον μιας εχθρικής ομάδας, με την πρόθεση να ποδηγετηθεί αυτή η ομάδα των “απίστων” κάτω από το Θεϊκό Νόμο (Ισλάμ). Η σχέση μεταξύ του “μείζονος” και του “ελάσσονος ιερού πολέμου”, αντικατοπτρίζει την σχέση μεταξύ σώματος και ψυχής. Για να μπορέσει όμως κάποιος να είναι σε θέση αντιληφθεί τον ηρωικό ασκητισμό ή αλλιώς, το “μονοπάτι της Δράσης”, απαιτείται να μπορεί να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία τα δύο αυτά μονοπάτια περιπλέκονται, με τον “μικρό ιερό πόλεμο” να γίνεται το μέσο με το οποίο θα συντελεστεί ο “μείζων ιερός πόλεμος” και αντίστροφα: ο “μικρός ιερός πόλεμος”, (ο εξωτερικός), γίνεται μία - σχεδόν - τελετουργική δράση που εκφράζει και μαρτυρεί την πραγματικότητα του πρώτου (του εσωτερικού πολέμου). Αρχικά, το ορθόδοξο Ισλάμ, σφυρηλάτησε μια ενιαία μορφή ασκητισμού: αυτή που συνδέεται με την έννοια της Τζιχάντ ή “ιερού πολέμου”.

Ο “μείζων ιερός πόλεμος” αφορά την πάλη του ανθρώπου με τους εχθρούς που κουβαλά μέσα του. Συγκεκριμένα, είναι η πάλη των υψηλότερων αρχών του ανθρώπου, ενάντια σε οτιδήποτε είναι ανθρώπινο μέσα του, ενάντια στην κατώτερη φύση του, τις χαοτικές του παρορμήσεις και κάθε είδους υλικής δεσμεύσεως. Αυτό εκφράζεται με απόλυτο τρόπο σε ένα κείμενο Άριας, πολεμικής σοφίας: “ Γνώρισε Αυτόν που υπερίπταται κάθε λογικής, και άσε την ηρεμία του να σου χαρίσει και εσένα ηρεμία. Γίνε πολεμιστής και σκότωσε την Επιθυμία, αυτόν τον πανίσχυρο εχθρό της ψυχής” (Μπαγκαβατ Γκιτα 3.43). Ο “εχθρός” που μας αντιπαλεύεται και ο “άπιστος” μέσα μας πρέπει να ηττηθεί και να κυριαρχηθεί. Αυτός ο εχθρός είναι η ζωώδης ορμή και το ένστικτο, η ανοργάνωτη πολυπλοκότητα των παρορμήσεων, οι περιορισμοί που μας υποβάλλει ένας φαντασιακός εαυτός, και ως εκ τούτου ο φόβος, η μοχθηρία και η αβεβαιότητα. Αυτή η κυριαρχία ενώπιον του εσωτερικού εχθρού είναι ο μόνος τρόπος να πραγματοποιηθεί η εσωτερική απελευθέρωση ή η αναγέννηση σε μια κατάσταση ανωτέρου εσωτερικού σφρίγους και “ηρεμίας”, κατά την εσωτεριστική και θριαμβευτική έννοια της λέξης.

Στον κόσμο του παραδοσιακού πολεμικού ασκητισμού ο “μικρός ιερός πόλεμος”, ονομαστικά, ο εξωτερικός πόλεμος, υποδεικνύεται και και χρησιμοποιείται σαν το μέσο για να διεξαχθεί αυτός ο “μεγάλος ιερός πόλεμος”. Έτσι, στο Ισλάμ, οι όροι “ιερός πόλεμος” και ο “δρόμος του Αλλάχ” συχνά οι όροι χρησιμοποιούνται διαδραστικά. Σε αυτήν την σειρά των ιδεών, η δράση επιτελεί τη δραστική λειτουργία και αποσκοπεί σε μια θυσιαστική και εξαγνιστική τελετουργία. Η εξωτερική σκληρότητα που αντιμετωπίζει κάποιος σε μια πολεμική εκστρατεία, προκαλεί τον “εσωτερικό εχθρό” να έρθει στην επιφάνεια και προβάλλει σθεναρή αντίσταση και πάλη, στην μορφή των ζωωδών ενστίκτων όπως αυτό της αυτοσυντήρησης, του φόβου, της αδράνειας, της συμπόνοιας η άλλων παθών. Αυτοί που διεξάγουν μάχες πρέπει να υπερνικήσουν αυτά τα αισθήματα κατά την ώρα που βαδίζουν στο πεδίο της μάχης, αν θέλουν βέβαια να νικήσουν και να υπερισχύσουν της εξωτερικής μορφής του “άπιστου”. Προφανώς ο πνευματικός προσανατολισμός και η “σωστή πρόθεση”, δηλαδή, η τάση προς την υπέρβαση (τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν την υπέρβαση, είναι ο “παράδεισος”, οι “ουρανοί”, οι “κήποι του Αλλάχ” και ου το καθεξής), έχει τον σκοπό, σαν θεμέλιο της Τζιχάντ, ειδάλλως ο πόλεμος χάνει τον ιερό του χαρακτήρα και εκφυλίζεται σε μια άγρια διένεξη στην οποία ο αγνός ηρωισμός αντικαθίσταται με μια ριψοκίνδυνη εγκατάλειψη, και που αυτό που μετρά σε αυτήν την περίπτωση είναι οι αχαλίνωτες ορμές της ζωώδους φύσεως.

Στο Κοράνι γράφεται σαφέστατα: “Είθε αυτοί που θα εγκατέλειπαν την ζωή αυτού του κόσμου για το επέκεινα, να πολεμήσουν για τον σκοπό του Αλλάχ. Είτε πεθάνουν είτε κυριεύσουν, θα τους ανταμείψουμε πλουσιοπάροχα”. Η προϋπόθεση με την οποία δίνεται η προσταγή “ Όταν συναντήσεις τους απίστους στο πεδίο της μάχης, χτύπα τους τα κεφάλια, και όταν τους κατεβάσεις, δέσε τους αιχμαλώτους σφιχτά” ή “Μην διστάζεις να ειρηνεύσεις, όταν αποκτήσεις το πάνω χέρι” είναι ό,τι “η ζωή αυτού του κόσμου δεν είναι παρά ένα άθλημα και παρελθόν”(Κοράνι 47:37) και πως “όποιος δεν προσφέρει σε αυτόν τον σκοπό, δεν προσφέρει και στον εαυτό του” (Κοράνι 47:38). Αυτές οι δηλώσεις πρέπει να ερμηνεύονται στην βάση του ευαγγελικού ρητού : “Όποιος θέλει να σώσει την ζωή του πρέπει να την χάσει, άλλα όποιος την χάσει για χάρη Του θα την βρει” (Κατά Ματθαίον 16:25). Αυτή η αρχή επιβεβαιώνεται και από ένα άλλο απόσπασμα του Κορανίου : “Γιατί, ενώ σας λένε: “Πορευθείτε στον σκοπό του Αλλάχ”, κάθεστε άπληστα στο έδαφος; Είστε ευχαριστημένοι με αυτήν την ζωή σε αντιδιαστολή με την ζωή που έρχεται;”(Κοράνι 9;38). “Πείτε μου: Περιμένετε τίποτα άλλο εκτός από την Νίκη ή να γίνετε Μάρτυρες;” (Κοράνι 9:52). Άλλο ένα εδάφιο είναι σχετικό επίσης: “Tο να πολεμήσεις είναι υποχρεωτικό, όσο και αν σε δυσαρεστεί. Αλλά μπορεί να μισείς κάτι ενώ είναι καλό για σένα, και να σου αρέσει κάτι που είναι κακό για εσένα. O Αλλάχ ξέρει αλλά εσύ όχι!” (Κοράνι 2:216). Αυτό το εδάφιο συνδυάζεται περίφημα με το ακόλουθο: “ Ήταν ικανοποιημένοι να είναι με αυτούς που μείναν πίσω. Σφράγισαν τις καρδιές τους, στερώντας τους την δυνατότητα να μπορούν να αντιληφθούν. Αλλά ο απόστολος και οι άνδρες που μοιράστηκαν την πίστη του πολέμησαν με την ψυχή τους. Αυτοί θα ανταμειφθούν υπέροχα. Σίγουρα θα προοδεύσουν. Ο Αλλάχ τους ετοίμασε κήπους με τρεχούμενα νερά, στα οποία θα ζουν για πάντα. Αυτός είναι ο υπέρτατος Θρίαμβος.” (Κοράνι 9:88-9:89)

Αυτός ο “τόπος αναπαύσεως” (παράδεισος) συμβολίζει την υπερ προσωπική σφαίρα του Όντος, η πραγμάτωση της οποίας δεν περιορίζεται μόνο στο μεταθανάτιο, όπως το ακόλουθο εδάφιο δείχνει: “Όσο για αυτούς που έχουν φονευθεί στο όνομα του Αλλάχ, αυτός δεν θα αφήσει το έργο τους να γίνει μάταιο. Θα τους προστατέψει και θα τους καθοδηγήσει και θα εξευγενίσει την ύπαρξη τους. Θα τους δεχθεί στον παράδεισο, τον οποίο τους γνωστοποίησε.”(Κοράνι 47:5-7). Στην περίπτωση του αληθινού θανάτου στην μάχη, συναντάμε το γνωστό, από τις κλασσικές παραδόσεις, σχήμα του Θριαμβευτή Θανάτου. Αυτοί που αντιμετώπισαν τον “μεγάλο ιερό πόλεμο” μέσω του “μικρού ιερού πολέμου”, έχουν ξυπνήσει μέσα τους μια δύναμη που πιθανόν θα τους βοηθήσει να υπερνικήσουν το τέλμα του θανάτου. Αυτή η δύναμη, αφού τους έχει ήδη απελευθερώσει από τον “εχθρό” και τον “άπιστο”, θα τους βοηθήσει να αποφύγουν την μοίρα του Άδη. Για αυτό το λόγο, στην κλασσική αρχαιότητα, η ελπίδα των νεκρών και η ευσέβεια των συγγενών, επέτασσε και συχνά ήταν ο λόγος, όπου οι φιγούρες των ηρώων και των νικητών, να αναγράφονται στο μνήμα. Είναι πιθανόν, όμως να πορευθείς μέσω του Θανάτου και να θριαμβεύσεις, όπως επίσης να είσαι σε θέση, όντας ζωντανός, να κατακτήσεις το επέκεινα και να ανέβεις στο “βασίλειο των ουρανών” όσο είσαι ακόμα ζωντανός"

Ιούλιος Έβολα - Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο

'5 Cyborgs': Watch the inside story of the Battle for Donetsk Airport

Οι Ιταλοί Antica Tradizione για τον Comandante Guevara ...

Kawir - Dionysus

BNP & EDL: τα μαντρόσκυλα του Σιωνισμού ...

Αγγλία: Ο Πρώην Αρχηγός Του EDL, Ο Σιωνιστής Tommy Robinson, Ηγείται Της Διαδήλωσης Της PEGIDA Στο Μπέρμιγχαμ ~ England: Ex-EDL leader, Zionist Tommy Robinson, Leads PEGIDA UK Rally In Birmingham…! (Video)

πηγή

ΑΓΓΛΙΑ: Άλλος Ένας Από Τους Πολλούς Αντιφασίστες Εβραίους Μέλη Του Ακροδεξιού BNP… Που Περιφρονεί Τις Τακτικές Επίθεσης Κατά Του Κόμματός Του…! (Video)

πηγή

Αγγλία: Ο Σιωνιστικός EDL (Αγγλικός Σύνδεσμος Άμυνας) Και Το Σιωνιστικό BNP (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα) ~ England: The Zionist EDL (English Defence League) And The Zionist BNP (British National Party)…! (Video) 

πηγή

Χέρι-χέρι με τις "κλάρες" ... της Σιωνιστικής εξουσίας!

Gregor Strasser (31.05.1892 - 30.06.1934)

«Η έγερση του Εθνικού Σοσιαλισμού είναι η 
διαμαρτυρία του ατόμου 

ενάντια στο  κράτος  το οποίο αρνείται 
το δικαίωμα στην εργασία»

«Το σημαντικό μέρος της παρούσας ανάπτυξης 
είναι το αντικαπιταλιστικό συναίσθημα 
το οποίο διαπερνά τους ανθρώπους μας»

«Εάν ο μηχανισμός για διανομή στο παρόν παγκόσμιο 
οικονομικό σύστημα είναι ανίκανος να διανείμει 
κατάλληλα τον παραγωγικό πλούτο των εθνών, 
τότε αυτό το σύστημα είναι λάθος και πρέπει να μεταβληθεί»

Σταμάτης Μαμούτος και Χρήστος Νάστος για το βραβείο Λάβκραφτ

Οι Ιταλοί Συναγωνιστές στο πλευρό της Εθνικιστικής Συρίας.

Ο Φασισμός ως Αντί - Ευρώπη.

Απόσπασμα από το έργο "Imperialismo Pagano"

του Julius Evola

Μετάφραση - Επεξεργασία κειμένου: Kitas

"Ζήσε σαν να επρόκειτο να πεθάνεις αύριο. 

Σκέψου σαν να επρόκειτο να ζούσες αιώνια." 

- Ιούλιος Έβολα

Δύναται ο Φασισμός να αποτελέσει την πηγή μίας αντιευρωπαϊκής ανασυγκροτήσεως; Είναι ο Φασισμός αρκετά ισχυρός σήμερα, ώστε να αναλάβει τέτοια αποστολή ;

Ο Φασισμός ανήλθε από τα χαμηλά, από συγχυσμένες ανάγκες και βίαιες δυνάμεις που ελύθησαν από τον ευρωπαϊκό πόλεμο. Ο φασισμός επεκράτησε επί των συμβιβασμών, επί της ρητορικής, επί των μικροπρεπών φιλοδοξιών ασήμαντων ανθρώπων. Η πολιτειακή οργάνωση που δημιούργησε είναι συχνά ανακριβής, ανειδίκευτη, βιαία, αγκυλωμένη και διάτρητη από ασάφειες. Αν κοιτάξουμε, παρόλαυτά, σήμερα γύρω μας και επισημάνουμε τον θάνατο των δύο μοναδικών κρατών - της Ρωσίας και της Γερμανίας - που είχαν διατηρήσει υπολείμματα των ιεραρχικών αξιών (διαστρεβλωμένα, ωστόσο, και υλιστικά), πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Φασισμός είναι η μεγαλύτερη ελπίδα της Δύσεως. Γιατί καλώς ή κακώς ο Φασισμός έχει αναπτύξει ένα σώμα. Το σώμα, όμως, αυτό ακόμη στερείται ψυχής. Δεν έχει ακόμη την ανωτέρα δύναμη (atto) που απαιτείται να τον νομιμοποιήσει, να τον ολοκληρώσει, μα τον κάνει να ορθοποδήσει ως μία αρχή που αντιτίθεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η υπό εξέταση ψυχή μπορεί να εκπληρώσει τους σκοπούς αυτούς μόνον εάν ο Φασισμός καταφέρει να αναστήσει ένα διακριτικό σύστημα μετά-οικονομικής και μεταπολιτικών αξιών μέσω μίας ριζοσπαστικής, βαθιά εδραιωμένης, απόλυτης μεταβολής (rivolgimento), ενός άλματος προς τα εμπρός και μακριά από πολιτικές «ομαλοποίησης» και μπουρζουάδικου συμβιβασμού (imborghesimento) που έχει αρχίσει να διαποτίζει τον σύγχρονο Φασισμό.

Αλλά ας μην συγχέουμε το ένα με το άλλο. Το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκίμησε ο Φασισμός ήταν οι νεανικές, αποφασιστικές δυνάμεις, έτοιμες για οτιδήποτε, απρόσβλητες απέναντι στα κακά του «πολιτισμού». Μέχρι σήμερα αντιπροσωπεύουν τον ζωτικό πυρήνα του Φασισμού, ενώ αυτοί που ανησυχούν για τη ανάπτυξη μίας «φιλοσοφίας του φασισμού» και μίας «φασιστικής κουλτούρας», από μόνοι τους αποτελούν συμπτώματα εκφυλισμού ή σε τελική ανάλυση, απομάκρυνσης από το μονοπάτι που οδηγεί σε κάτι πραγματικά καινούργιο , σε μία πραγματική επανάσταση (όχι αυτήν όσον αφορά αυτήν που μπορεί να καταλήξει στο: plus ca change, plus c’ est la meme chose).

Όχι. Ο φασισμός πρέπει να παραμείνει αντί-φιλοσοφικός. Αποφασιστικά και ανεπεξέργαστα επίσης. Αντλώντας από τον αγνότερο πυρήνα της δύναμής του, οφείλει να καθαρίσει την βρώμικη μεμβράνη της ρητορικής, του συναισθηματισμού, του ηθικισμού και της υποκριτικής ευλάβειας με την οποία η Δύση έχει επικαλύψει και ανθρωποποιήσει το καθετί. Υπάρχει μία αναντίρρητη ανάγκη για κάποιον που θα εισβάλλει στον ναό - ίσως ακόμα και ένας βάρβαρος - και θα εκδιώξει τους διαφθορείς της «πολιτισμένης» Ευρώπης, τους μονοπωλιακούς κήρυκες του «πνεύματος», του καλού και του κακού, και του θεϊκού, οι οποίοι συγκεκριμένα γνωρίζουν μόνον την ύλη και ποιες ανθρώπινες λέξεις , φόβος και δεισιδαιμονίες καταβολιάζουν στην ύλη.

Σε όλα αυτά απαντώ «Αρκετά!». Οι αρνήσεις μου αποσκοπούν στο να επιτρέψουν σε λίγους άνδρες να ανακαλύψουν ξανά τα μεγάλα μονοπάτια, τον μεγάλο κίνδυνο, την μεγάλη ενατένιση, και την μεγάλη σιωπή, να αφήσουν να ξεσπάσει ο άνεμος της ανοικτής θάλασσας – ο άνεμος της ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ – ώστε να μπορέσει να αναζωογονήσει τους σκλαβωμένους ανθρώπους της Δύσεως.

 Αντί-φιλοσοφία, αντί-συναισθηματισμός, αντί-θρησκεία: αυτές είναι οι προτάσεις. Όχι άλλοι αισθησιασμοί και ιδεαλισμοί: ούτε ένας ! Όχι άλλη δίψα της ψυχής για έναν Θεό προϊόν παραισθήσεων για προσευχή και για λατρεία. Όχι άλλη αποδοχή των κοινών δεσμών και των αμοιβαίων αλληλεξαρτήσεων , που δένουν τους ικέτες μεταξύ τους σε ένα ίδρυμα ελλείψεως. Να ανυψωθεί πέραν και υπεράνω με αγνά πρόσωπα. Με δυνάμεις που θα πρέπει να συναντήσουν μία πρόκληση που μετουσιώνει τα πολιτικά και τα κοινωνικά ενδιαφέροντα, που αντιδρά στην θορυβώδη χειρονομία και την επιπόλαια ηχηρότητα , μία πρόκληση τόσο μεγάλη, ώστε οι υλικές δυνάμεις που δονούνται στον κόσμο των ανθρώπων και των πραγμάτων δεν δύνανται πλέον να έχουν οποιαδήποτε επίδραση.

Σε σιγή , υπό συνθήκες αυστηράς πειθαρχίας , άκαμπτου αυτοελέγχου , σοβαρότητος και αυστηρότητος, με την ζωηρή και επίμονη των ατόμων, εμείς στην Ιταλία πρέπει να δημιουργήσουμε μία ελίτ στην οποία θα αναβιώσει και πάλι η σοφία. Με την λέξη «σοφία» εννοώ την δύναμη (virtus) που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μιλήσει, που ξεπηδά από μία ερμητική και Πυθαγόρεια σιωπή, που αποκτά υπόσταση μέσω της υποταγής των αισθήσεων και της ψυχής, και κάνει αντιληπτή την ύπαρξή της όχι μέσω επιχειρημάτων και βιβλίων, αλλά μέσω δυναμικών πράξεων. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε ξανά σε ένα ανανεωμένο, πνευματοποιημένο, πικρό συναίσθημα (sensazione) για τον κόσμο, όχι ως μία φιλοσοφική αντίληψη, αλλά ως κάτι που δονείται στον ρυθμό του ίδιου του αίματός μας: ένα συναίσθημα για τον κόσμο ως δύναμη, όπως ο εύστροφος και ελεύθερα ρυθμικός χορός του Σίβα, όπως μία θυσιαστική πράξη (Veda). Το συναίσθημα αυτό θα αναθρέψει δυνατές, σκληρές, ενεργητικές, ηλιακές Μεσογειακές προσωπικότητες.

Προσωπικότητες που δημιουργήθηκαν από δύναμη και τελικά μόνον από δύναμη. Προσωπικότητες που είναι εμποτισμένες με μία αίσθηση ελευθερίας και ευγενείας , για την κοσμική προοπτική (respiro cosmico) των οποίων πολλά έχουν τραυλίσει, μα λίγα έχουν κατανοήσει οι «νεκροί» της Ευρώπης. Η σύγχρονη επιστήμη είναι βέβηλη, δημοκρατική και υλιστική. Πάντοτε σχετική και περιορισμένη στις αλήθειες της, σκλάβος στα φαινόμενα και στους ακατανόητους νόμους, παραμένει βουβή σε σχέση με την δυσκολονόητη πραγματικότητα του ανθρώπου. Προκειμένου να την απομυθοποιήσουμε πρέπει να επαναφέρουμε στην καινούργια ελίτ μία ιερή επιστήμη, μία επιστήμη που είναι εσωτερική , κρυφή και δίδει αφορμή για μυήσεις, μία επιστήμη αυτό-εκπλήρωσης και ενός αυτοσεβασμού πού αντλεί τις απόκρυφες δυνάμεις που κυβερνούν την ύπαρξή μας και τις υποτάσσει ούτως, ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους να αναγεννώνται στην πράξη (και όχι μυθικά) ως όντα ανώτερα των νόμων του σώματος, του χώρου και του χρόνου.

Έτσι θα είναι, λοιπόν, η φυλή των ηγετών. Αόρατοι ηγέτες που δεν κροταλίζουν και δεν επιδεικνύονται, αλλά δρουν ακαταμάχητα και είναι ικανοί για τα πάντα. Θα υπάρξει έτσι ένα κέντρο σε μία Ευρώπη που το έχει χάσει. Το πρόβλημα της ιεραρχίας μπορεί να διευθετηθεί μόνον με την δημιουργία ηγετών, ένα αυστηρά ατομικό και εσωτερικό πρόβλημα, αντικρούον σε έξωθεν λύσεις. Ιεραρχία μπορεί να υπάρξει μόνον όταν υπάρξουν ηγέτες και όχι το αντίθετο. Η αυτοκρατορία δεν δύναται να κτισθεί επί οικονομικών, στρατιωτικών, βιομηχανικών, ακόμη και «ιδεαλιστικών» θεμελίων. Το imperium είναι υπερβατικό , σύμφωνα με την Ιρανική και την Ρωμαϊκή αντίληψη. Μπορεί να επιτευχθεί μόνον από αυτούς που έχουν την δύναμη να μεταμορφώσουν τις μικροπρεπείς ζωές των μικρόψυχων ανθρώπων και των ταπεινών ορέξεων τους, των πατριωτισμών, των «αξιών», «απαξιών» και των θεών τους.

Αυτό το κατανοούσαν οι αρχαίοι θεοποιώντας τους αυτοκράτορές τους, συνενώνοντας το βασιλικό αξίωμα με την πνευματικό. ¨Έχουν μάθει αυτό το μάθημα οι νεαροί βάρβαροι που έχουν τολμήσει να αναστήσουν τον αετό και τους δεσμούς; Έχουν κατανοήσει ότι δεν υπάρχει κάτι εναλλακτικό , ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μεταλλάξουν ην επανάστασή τους στο πρώτο φως που θα διαπεράσει την λεπτή ομίχλη της Ευρωπαϊκής παρακμής; Από το να ισοδυναμούν με κάτι παραπάνω από ένα μικρό απρόοπτο ενός μικρού έθνους, θα μπορούσαν να φυτεύσουν τον σπόρο για μία αναγέννηση της Ρώμης σε ολόκληρο τον κόσμο , τον σπόρο της αληθινής παλινορθώσεως. 

:Kai Murros: