Μια οφειλόμενη απάντηση για τον Καρλ Σμιτ

 

«Ο κοινοβουλευτισμός έχει μετατρέψει όλες τις δημόσιες υποθέσεις σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και συμβιβασμού των κομμάτων και των οπαδών τους, και η πολιτική που δεν αποτελεί πλέον σε καμία περίπτωση υπόθεση μιας ελίτ, έχει καταλήξει να είναι η απαξιωμένη ενασχόληση μιας απαξιωμένης τάξης ανθρώπων»

γράφει ο Μυρμιδών

Πολλοί εξ όσων φαίνεται ήταν αυτοί, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από το κείμενο σχετικά με τον Καρλ Σμιτ (Carl Schmitt) στο οποίο επιχείρησα μια σύνοψη του σπουδαίου έργου του σχετικά με την έννοια της κυριαρχίας, οπότε θέλησα να τους απαντήσω, γιατί ίσως δεν κατάλαβαν αυτό, το οποίο ήθελα να θίξω γράφοντας ένα κείμενο γι’ αυτόν. 

Πρώτα απ’ όλα, ουδέποτε αρνήθηκα την πορεία που είχε ο Σμιτ στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, τουναντίον, ανέφερα μάλιστα ότι εξαιτίας των επαφών που είχε με μαρξιστές και Σλάβους, και συγκεκριμένα με την ερωτική σχέση που ανέπτυξε με μία γυναίκα σλαβικής καταγωγής, ότι πράγματι στοχοποιήθηκε και εκδιώχθηκε από το κόμμα, μη αποκηρύσσοντας όμως, τα όσα έλεγε ή την έστω δική του ερμηνεία επί του εθνικοσοσιαλισμού, ακόμη δηλαδή και αν αυτή διέφερε από την ερμηνεία άλλων. 

Δεύτερον, θα έπρεπε να έχουμε στα υπόψιν μας ότι ο Σμιτ ίσως να πιέστηκε, λόγω και του γενικότερου κλίματος της μεταπολεμικής εποχής, να παρουσιάσει μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων και ως εκ τούτου να οδηγήθηκε σε μία διαφορετική στάση απέναντι στο εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες του Χίτλερ, αλλά αυτό δεν αναιρεί τόσο την ένταξή του στο κίνημα, όσο και αν αυτή διήρκησε, όπως επίσης και την γενικότερη πίστη του στην ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού ή φυσικά το σπουδαίο έργο του.

Ειρήσθω εν παρόδω, φτάνουμε στο κύριο ζήτημα, το έργο του Σμιτ, στο οποίο πραγματεύτηκε την δική του θεώρηση περί κυριαρχίας, ασκώντας ταυτόχρονα μία έντονη κριτική προς τον φιλελευθερισμό, την φιλελεύθερη μορφή του κοινοβουλευτισμού, το διεθνές δίκαιο και φυσικά το πρόβλημα του «εσωτερικού εχθρού». Εκεί εστίασε το κείμενό μου και αυτό ήταν που κυρίως ήθελα να παρουσιάσω για να προκαλέσω προβληματισμό και αφορμή για μελέτη. Επιπλέον, η απαξίωση του με την «δικαιολογία» ότι ο εν λόγω πολιτικός θεωρητικός δεν ήταν Έλληνας, απλούστατα δεν σημαίνει κάτι, ούτε φυσικά αποτελεί υπόνοια υποτίμησης των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ούτε τέλος εμποδίζει κάποιον από το να αναδείξει προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, οι οποίες παρήγαγαν θεωρίες χρήσιμες για μελέτη για έναν πραγματικά γνήσιο εθνικιστή, ο οποίος επιδιώκει να είναι ιδεολογικά καταρτισμένος. 

Έχω διαβάσει και κείμενα Ελλήνων πολιτικών φιλοσόφων, αλλά ο συγκεκριμένος είναι λιγότερο γνωστός και ως εκ τούτου θέλησα να εκθέσω, εν συντομία, το σύνολο της πολιτικής του θεωρίας, χωρίς αυτό να εμποδίζει εμένα ή άλλον στο μέλλον να αφιερώσει ένα κείμενο σε έργο της αρχαιοελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας. Εξάλλου, με αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να αποδομήσω και τα φληναφήματα των δεξιών και κυρίως των αριστερών, ότι ο ιδεολογικός μας χώρος δεν έχει άτομα να αναδείξει ή διέπεται από ιδεολογική πενία, πέραν από τις γενικές επικλήσεις στην αρχαία Ελλάδα, την ίδια ώρα που οι ίδιοι κατακλύζουν τον δημόσιο λόγο με επικλήσεις παραληρημάτων παντελώς ποταπών «ιδεολογικών» προσωπικοτήτων, τύπου Αντόρνο, Αλτουσέρ ή Φουκώ.

Είναι ειλικρινά αξιοπερίεργο το πόσο θέλουν ορισμένοι «νεοεθνικιστές» να μην μελετούμε τις προσωπικότητες του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου ακόμη και αν αυτές προέρχονται από την Γερμανία ή το εξωτερικό γενικότερα, επειδή δήθεν θα κατηγορηθούμε, αυθαίρετα, για «ξενομανία». Είναι ειδικά, όμως, ιλαροτραγικό όταν πολλές φορές αυτά εκτοξεύονται ως δήθεν κατηγορία, από άτομα, τα οποία δεν έχουν οι ίδιοι καν διαβάσει τα κείμενα του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη και ψάχνουν μόνο αφορμή για να στηλιτεύουν αόριστα και να διχάζουν. 

Τέλος, όταν από ένα ολόκληρο άρθρο η όλη κριτική βασίστηκε στην ανάδειξη πτυχών της ζωής ή της πολιτικής πορείας του Καρλ Σμιτ, τις οποίες ουδέποτε αρνήθηκα, τουναντίον ανέφερα, ενώ το κύριο μέλημα μου και εκεί όπου αφιερώθηκε η μεγαλύτερη έκταση του κειμένου, ήταν η ανάπτυξη της ίδιας της πολιτικής θεωρίας του Καρλ Σμιτ ενάντια στον φιλελευθερισμό, το διεθνές δίκαιο και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ίσως ορισμένοι να θίχθηκαν, επειδή αποτελούν οπαδοί των τελευταίων και δεν θέλουν, συνεπώς, τέτοιες θεωρίες να προβληματίζουν τα άτομα του εθνικιστικού χώρου …

Ο κορυφαίος πεζογράφος του 20ου αιώνα: ο Φασιστής Louis - Ferdinand Céline

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ερεθιστικός, γκρινιάρης, φευγαλέος, φιλονικώδης, βρώμικος, με επιχειρήματα, αξιολάτρευτος: ο Céline. Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες. Εκατό χιλιάδες σαν τους εχθρούς του: οι περιούσιοι, οι Κομμουνιστές, οι κάφροι, οι συγγραφείς, οι δημοσιογράφοι, οι αντιφασιστές, η τηλεόραση, οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι, λίγο πολύ οι σύγχρονοι του, ο ίδιος ...

Δοκίμια, συνεντεύξεις, αναμνήσεις και γράμματα, ιδέες και πνεύμα, άφθονο πνεύμα. Και ποιος δεν έχει γράψει για τον Louis Destouches, Celine, για τον κόσμο. Μεταξύ των μαρτυριών, εκείνων του Georges Geoffroy, συντρόφου του νεαρού Louis Destouches στο Λονδίνο το 1915, του καλλιτέχνη και του μποέμ Eric Mahé, της οικογενειακής φίλης Eliane Bonabel, του φίλου εχθρού Gen Paul, του Robert Debré και του Sylvain Malouvier που θυμούνται τον γιατρό Céline το 1930, της συνάντησης του στη Ρωσία το 1935 με την αντιφασίστρια Lucie Mazauric, της αγαπημένης συντρόφου Erika Irrgang, του Frédéric Empeytaz, νομάρχη  του "κόκκινου" προαστίου του Clichy, του Karl Epting και του Gerhard Heller του Γερμανικού Πολιτιστικού Ινστιτούτου στο Παρίσι της Κατοχής, του συνταγματάρχη των SS Hermann Bickler, του Robert Brasillach, της γοητευτικής φιλελεύθερης Maud de Belleroche, του δημοσιογράφου Ole Vinding στην δανική εξορία, από τον Pierre Duverger στο Meudon.

Και πάλι, τα σχόλια και οι αποφάσεις για τον Céline από την πένα των Cesare Cases, Emilio Tadini και Alberto Arbasino, Ezra Pound, Drieu la Rochelle, Adrien Arcand και Benito Mussolini, Kurt Vonnegut, Henri Guillemin, Paul Lévy, Nicole Debrie, Henry Miller, Saul Bellow, Will Self, António Lobo Antunes, William S. Burroughs, Charles Bukowski και Gilles Deleuze.

Εγώ γνώρισα τον Céline, όπως πολλοί, μέσα από το «Ταξίδι στο τέλος της νύχτας», διαβάζοντάς το μάλλον ως νέος, επομένως στην καλύτερη εποχή για αυτό το βιβλίο ώστε να μου δείξει  την ζωή όπως είναι. Εκεί μας δείχνει την ωμότητα της ζωής, έναν ανθρώπινο σουρεαλισμό με τον χαρακτηριστικό του σκληρό και απαισιόδοξο τρόπο, αρκετά αληθινό που το βλέπουμε ειδικά στις μέρες μας. Περισσότερο με μια τραγική αισιοδοξία όπως έλεγε και ο ίδιος! Στη συνέχεια, είμαστε ίσως πολύ προβληματισμένοι, πολύ κουρασμένοι, για να κατανοήσουμε πλήρως τον Céline.

Πέρα από τις «στυλιστικές» καινοτομίες του, το  πνεύμα  των δύο πρώτων μυθιστορημάτων του, η βαθιά περιγραφή της «γέφυρας του Λονδίνου», το μικροκαμωμένο και πικάντικο  «Βόρεια Τριλογία», το αγαπημένο μου του Céline είναι το «Mea Culpa» - εκεί, περισσότερο από τα άλλα γραπτά του, εκεί είναι ενάντια σε όλους. Εκεί βάζει πραγματικά τον άνθρωπο μπροστά στον εαυτό του, και δεν είναι ένα όμορφο θέαμα.

Λέγεται ότι κανείς δεν είναι αθώος μεταξύ εκείνων που περπατούν σε αυτήν τη γη. Ίσως όμως - πέρα ​​από αυτό που σκέφτονται  κάποιοι μίζεροι που του χρεώνουν μόνο τον αντισημιτισμό για το βιβλίο του «Bagatelle pour un massacre» -  ο Céline, με τον θυμό του και την οργή του μπροστά στη ματαιοδοξία και την ανόητη αίσθηση των συναδέλφων του …  είναι αθώος.

Όπως έγραψε ο Karl Epting:

‘’Ο Céline έπρεπε να πληρώσει ακριβά στη ζωή του για κάθε ένα από τα βήματα του. Στις ομιλίες του, είπε περισσότερες από μία φορές ότι ένιωθε «αλυσοδεμένος σε μια γαλέρα». Έπρεπε να κωπηλατεί την νύχτα και την ημέρα, ήταν εξαναγκασμένος,  σε αυτή τη ζωή που ήταν ένα ταξίδι μέσα στη νύχτα, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου μας, - στο εσωτερικό πεπρωμένο καθώς και στο εξωτερικό. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ξανασυναντηθήκαμε στο Βερολίνο σε ένα συνηθισμένο σκοτεινό εστιατόριο, ακόμα όρθιο  από τις βόμβες, και στη συνέχεια ο Céline έφυγε, ελαφρώς λυγισμένος, με την Bébert κάτω από το χέρι του (το χαρακτηριστικό καπέλο του), ανάμεσα στα συντρίμμια σπιτιών. Αυτή είναι η οικεία μου εικόνα αυτού του συγγραφέα: Ο Φερδινάνδος περπατά χωρίς ξεκούραση,  στα ερείπια του κόσμου.”

Στο σκοτεινό, απελπισμένο, κοροϊδευτικό όραμα του Cèline φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει, η νύχτα είναι η τρομερή μεταφορά της λήθης, του ανύπαρκτου, του χωρίς όνειρο ύπνου, του θανάτου που ακυρώνει τα πάντα και παίρνει τα πάντα: λίγο φως που τελειώνει τη νύχτα.

H.E.R.R. - Tanz Konstantinopel

 

Κυκλοφορεί: Το ένζυμο - Άνοιξη 2021

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1821 - 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΠΕΝΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

-Ἕλληνες ἤ Ῥωμιοί; τοῦ Ν. Γ. Πολίτου

-Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση καὶ νεοελληνικὴ πραγματικότητα,  τῆς Μαρίας Κορνάρου

-Ὁ χαρακτήρας τῆς Ἐθνεγερσίας καὶ οἱ ἰδεολογικὲς (παρ)ἑρμηνεῖες του,  τοῦ Ἰωάννου Σαρρῆ

-Ἡ οἰκονομικὴ καὶ νομισματικὴ ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως (1822-1832), τοῦ Ἰωάννου Σαρρῆ

-Κριτικὴ παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Γιώργου Κοντογιώργη «῾Ελληνισμὸς καὶ ῾Ελλαδικὸ Κράτος: Δύο Αἰῶνες ᾿Αντιμαχίας (1821-2021)», τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη

-Πιθανότητες συσχετισμῶν ἰσχύος – συμφερόντων στοὺς ἄξονες κλιμακούμενων συγκρούσεων - συμμαχιῶν, τοῦ Β.Π.Μ.

-Ἐλευθερία καὶ προκαθορισμός, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ

-Ἀριστοκρατικὸ πνεῦμα στὴν σύγχρονη ἐποχή, τοῦ Ἰωακεὶμ ντὲ Μπρέσα

-Ἐνάντια στὴ νεολαῖα, τοῦ Ἰουλίου Ἔβολα

-Ὁ Καλλιτέχνης, τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου

-ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ Γεώργιος Λαμπελέτ: ὁ πρωτοπόρος τῆς δημιουργίας Ἐθνικῆς Μουσικῆς Σχολῆς, τοῦ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ

tapaidiatisantigonis@gmail.com

Ο δικός μας Commandante.

 

Εις μνήμην: Ο Ian Curtis των Joy Division (15.07.1956 - 18.05.1980) και ένα άρθρο στο περιοδικό «Αντίδραση»

 

"Have you all forgotten about Rudolf Hess?"

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να διαβάσετε το άρθρο 
ή κατεβάστε το σε .pdf εδώ …

του Wolfangel

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ξεκινάει μια ακόμη ποιοτική εκδοτική προσπάθεια που δημιουργεί θετικές εντυπώσεις στο σύνολο του «χώρου». Το περιοδικό «Αντίδραση» της ομάδας ΟΝΕΚ της Κορίνθου είναι γεγονός και θα κυκλοφορήσει συνολικά σε 5 τεύχη από τον Οκτώβριο του 2004 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2006. Η κίνηση αυτή ήταν κυρίως μια πρωτοβουλία του συναγωνιστή Θ.Π. που γρήγορα βρήκε ανταπόκριση στην εθνικιστική νεολαία ενώ ακόμη και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι το διάβαζαν στα κρυφά ...

Τα εκατοντάδες αντίτυπα που ήταν αποτέλεσμα αυτοχρηματοδότησης πωλούντο με γοργούς ρυθμούς σε σημεία διανομής αλλά και μέσω ομάδων, προκαλώντας άκρως ευνοϊκά σχόλια αλλά και αντιδράσεις αφού κάποιοι τύποι ενοχλούνταν από την ύλη του περιοδικού. Στις γραμμές του κυριαρχούσαν τα «αιρετικά» ιδεολογικά κείμενα, συνεντεύξεις, ιστορικά άρθρα, δοκίμια, βιβλιοπαρουσιάσεις, μουσικά νέα μια «εθνικοεπαναστατική» ματιά στις εξελίξεις της εποχής. Οι αναφορές του περιοδικού ήταν ένα μωσαϊκό ύλης από τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον ριζοσπαστικό Εθνικισμό μέχρι … τον «καταραμένο» Εθνικοαναρχισμό!

Από τις ελάχιστες προσπάθειες που βρήκαν κοινό πεδίο συνεισφοράς εθνικιστές από το σύνολο των οργανώσεων και κινήσεων της τότε εποχής. Όπως ήταν φυσικό μετά από όλα αυτά οι γνωστοί προβοκάτορες - που σήμερα υμνούν το Ισραήλ ή αναπαράγουν την καθεστωτική προπαγάνδα - έσπευσαν να πολεμήσουν και αυτή την προσπάθεια αφού ετοίμαζαν μια ακόμη ακροδεξιά «στροφή» προς όφελος του συστήματος και τους ενοχλούσε οποιαδήποτε άποψη που μπορεί να χαλούσε τα σχέδια τους ή να επηρέαζε την σκέψη πολλών.

Στο τρίτο τεύχος και στην σελίδα 38 (09/2005) ξεχωρίζει το άρθρο ενός ανώνυμου συναγωνιστή για τον Άγγλο τραγουδιστή των Joy Division, τον αείμνηστο Ian Curtis μια τραγική φιγούρα της μουσικής σκηνής που ακόμη και σήμερα παραμένει ένας «θρύλος».

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Βαγιάννη Γ. μέλος του συντονιστικού της κοινότητας «ΚΙΝΗΜΑ»

https://kinhma.com/

Η αλληλεγγύη και η κινηματική λογική μέσα από το δικό μας πρίσμα, αυτό της «Εθνικής Αυτονομίας» και της «Τρίτης Θέσης», επιβάλλει την πολύπλευρη στήριξη και την άμεση προβολή όλων των ποιοτικών αυτόνομων/ανένταχτων κινήσεων και ομάδων ακόμη και αν υπάρχουν διαφωνίες.

Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής σκέψης, η αυτόνομη συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Βαγιάννη Γ. που είναι μέλος του συντονιστικού της κοινότητας «ΚΙΝΗΜΑ». 

Οι εν λόγω συναγωνιστές δραστηριοποιούνται σε όλη την χώρα και ιδιαίτερα στην Βόρεια Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη. Στην συμπρωτεύουσα με την δράση τους έχουν ενοχλήσει σφόδρα τόσο την εθνομηδενιστική antifa όσο και τους γνωστούς θεατρίνους της γνωστής αντιφασιστικής ακροδεξιάς.

Τους ευχαριστούμε για την τιμή και τον χρόνο. Μπορείτε να ακούσετε ένα παλαιότερο podcast για την κοινότητα τους εδώ, να δείτε φωτογραφίες εδώ, και να διαβάσετε τα άρθρα τους εδώ

Τι είναι το ΚΙΝΗΜΑ. Πότε ιδρύθηκε και ποιος ο λόγος ύπαρξης του;

Το ΚΙΝΗΜΑ δεν είναι κόμμα. Είναι μια οργανική κοινότητα, με σαφείς πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις, που πιστεύει και προωθεί την Εθνοφυλετική Ιδέα. Η δε πολιτική της "ατζέντα" στηρίζεται πάνω σε ξεκάθαρες βάσεις, δηλαδή: Πνευματική Αναγέννηση στα πρότυπα των προγόνων μας, αποφεύγοντας την προγονοπληξία. Συγκρότηση κοινοτικών ομάδων με ισχυρή εθνοφυλετική συνείδηση, σε πανελλήνια βάση. Δημιουργία προϋποθέσεων για ανατροπή του Φαύλου και Προδοτικού Συστήματος. Εγκαθίδρυση Εθνικού, Ανεξάρτητου Κράτους. Δημιουργία δομών για την Νέα Ελληνική Πολιτεία!

Ποιοι μπορούν να είναι μέλη; Η ιδιότητα του μέλους;

Μέλος του ΚΙΝΗΜΑτος μπορεί να γίνει ο κάθε Έλλην στην καταγωγή, αλλά και το Πνεύμα. Το Ήθος, η Στάση Ζωής και η Αγωνιστική διάθεση και προθυμία. Έκφυλοι, τεμπέληδες, εγωπαθείς, δειλοί και άψυχοι δεν έχουν θέση στις γραμμές μας. Διαβρωμένοι χαρακτήρες και φανατισμένοι θρησκευτικά, επίσης, δεν χωράνε στις τάξεις του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Ας τονίσουμε ότι η Ευπρέπεια, είναι βασικό ζητούμενο.

Γιατί ακόμα ένα "σχήμα"; Τι νομίζετε ότι διαφοροποιεί το ΚΙΝΗΜΑ από τα υπόλοιπα σχήματα;

Καίριο ερώτημα και πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω ...

α) Υπάρχει ξεκάθαρη Θέση τού ΚΙΝΗΜΑτος για το τι θέλει. Το "πώς", είναι άλλο θέμα, διότι εξαρτάται από τις ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες ... Συνοπτικά: Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από την κοινοβουλευτική γάγγραινα ! Επιστροφή στα ιδεώδη της Πολιτείας του Πλάτωνος. Θέλουμε μια Πατρίδα που θα ξαναχτιστεί πάνω στις Αρχές των κολοσσών της Ελληνικής Φιλοσοφίας και Επιστήμης, πάνω στην Σκέψη των Προγόνων μας και ΟΧΙ στις ανατολίτικες, μεσσιανικές μαγγανείες και προκαταλήψεις ...

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να δημιουργηθούν Πυρήνες Σκέψης και Δράσης, με ξεκάθαρο προσανατολισμό και κατάρτιση. Δεν θέλουμε ακροδεξιά συνοθυλεύματα και κράματα συστημικών ζωτωπατριωτών. Αυτοί είναι δεκανίκια τοΥ πολιτεύματος και τίποτα άλλο.

β) Το ΚΙΝΗΜΑ έχει ξεκάθαρη θέση για την Ευρώπη. Έξοδο από την σιωνιστοκρατούμενη Ευρώπη και επιστροφή στο Εθνικό νόμισμα. Δεν υπάρχει Εθνική Ανεξαρτησία χωρίς ανεξάρτητη οικονομία.

(Εξετάζονται λεπτομερώς στα έντυπα μας)

Τι σχέση έχει το ΚΙΝΗΜΑ με τον "χώρο"; Η άποψη σας για τον Εθνικοσοσιαλισμό, Φασισμό, Ελληνικό Εθνικισμό.

Το ΚΙΝΗΜΑ δεν έχει και ούτε θέλει να έχει σχέση με αυτό το "χώρο". Και οι πιο αφελείς πλέον, βλέπουν ότι αυτά τα "αθώα", χειραγωγούμενα σχήματα αλλοπρόσαλλων "ιδεολογιών" που φυτρώνουν και μαραίνονται στα γειτονικά θερμοκήπια, είναι αυτά που συνθέτουν συνήθως τις "μάχιμες" ομάδες με ημερομηνία λήξεως. Επίσης, η κατηγορία των "διανοούμενων" τού χώρου, αν δεν ξεφεύγουν από τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι τόσο πολύ εκφυλισμένοι, πού δεν αξίζει ούτε να τούς δεις, πόσω δε μάλλον να τους ακούσεις. ΟΧΙ! Αυτό δεν είναι Εθνικισμός!

Πολύ περισσότερο, δεν είναι Εθνοφυλετισμός, με την έννοια πού ο όρος εκφράζει τα πιο ευγενή ιδεώδη του Γένους μας. Τύποι ποταποί, αγύρτες, αργόσχολοι, μνησίκακοι και στείροι "θεωρητικοί", συνθέτουν αυτό που το σύστημα θεωρεί, δικαίως, "περιθωριακοί". Αυτοί, δεν είναι μόνο παντελώς ακίνδυνοι για το πολίτευμα, αλλά μάλλον πολύ χρήσιμοι, ώστε να ποινικοποιήσει την Ιδέα συλλήβδην. Ας τονίσουμε εδώ, ότι, η ΧΑ συνέβαλε άοκνα στην διαμόρφωση αυτού του "τοπίου"...

Όχι μόνο αποστασιοποιούμεθα, αλλά απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας αυτό πού πολλοί το ονομάζουν "χώρος". Δεν παύουμε όμως να τους ευχηθούμε από καρδιάς "καλή ένωση". Εμείς συνεχίζουμε τον Αγώνα μας με Προσήλωση και Αυτοθυσία. Το σάλπισμα Μάχης έχει δοθεί. Όσοι Πιστοί ας προσέλθουν!

Εις ότι αφορά τις ξένες ιδεολογίες, Φασισμός, Ε/Σ,  κτλ., δεν αποτελούν για το ΚΙΝΗΜΑ την βάση του προγράμματος του. Οι εθνικιστικές, κοινωνικές ιδεολογίες, δεν είναι δόγμα. Εξελίσσονται. Το 1930 υπήρχε "κοινωνικό ζήτημα". Το 2021 το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της Ελλάδας (Ευρώπης) είναι η Φυλετική μας συνέχεια ως Γένος. Είμαστε αντιμέτωποι με τον απόλυτο Αφανισμό μας. Όμως, υπάρχει ευρύ πεδίο, πού μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμες πληροφορίες και σπουδαία διδάγματα. Επαναλαμβάνω: Αγωνιζόμαστε για την Πνευματική κ Εθνική Αναγέννηση τού Γένους μας με βάση την κληρονομιά των προγόνων μας. Σύνθημα μας: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Η απαγκίστρωση από τα κολλήματα του παρελθόντος, είναι βασικό κριτήριο για να μπορέσει να δει κανείς ξεκάθαρα το Μέλλον. Αλλιώς, παραμένει γραφικός και θα είναι όμηρος των φετίχ (πού περισσεύουν). Είναι άλλο να μελετήσεις καλά την Ιστορία και να εξαγάγεις χρήσιμα συμπεράσματα και άλλο να προσκολλάσαι σ' αυτό, αναπαράγοντας μια, κατά φαντασίαν "επιστροφή στο παρελθόν".

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει; Τι δεν έγινε και γιατί;

Ξεκινάμε από το τελευταίο. Αυτό που δεν έγινε, είναι η οριοθέτηση Στόχων και Πρακτικών. Με λίγα λόγια, Ποτέ στον "εθνικιστικό" χώρο (δεν συζητάμε καν για τον "πατριωτικό"), δεν τέθηκαν ισχυρά θεμέλια για την επίτευξη των στόχων.

Γιατί, απλούστατα, δεν υπήρξαν στόχοι. Ως αποτέλεσμα, η ανεπανάληπτη ιστορική ευκαιρία να ξαναγεννηθεί η Ελλάδα, χάθηκε. Ή μάλλον, την πέταξε στα σκουπίδια η ΧΑ. Όμως Εμείς το ξέραμε ... Πολλοί οι λόγοι. Η αποδόμηση των Αρίστων και η προαγωγή των βέβηλων, παρακμιακών προτύπων, αποτελούσε πάγια τακτική του επικεφαλής της. Εξέθρεψε τον τύπο της αρπαχτής, τού ρηχού και "λίγο απ' όλα" πατριώτη, χωρίς κανένα κριτήριο Ιδεολογικό, Ηθικό, Αγωνιστικό. Η δράση τους ήταν χειρίστου πεζοδρομιακού τύπου, χωρίς καμία ιδεολογική και επιμορφωτική καθοδήγηση. Δεν εξυπηρετούσε κανέναν "τακτικισμό", παρά μόνο "σκόνη για το τίποτα"... Δυστυχώς, τα ίδια βλέπουμε και με τις λοιπές "ομάδες". Βαριά η "κληρονομιά"... Η στρατηγική τού ΚΙΝΗΜΑτος δεν έχει καμία σχέση με τις ως τώρα  "εφαρμοσμένες τακτικές".

Καμία Σκέψη χωρίς Δράση και Καμία Δράση χωρίς Σκέψη!

Πολλά και δύσκολα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Έθνος. Λίγα λόγια για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Θα ήταν ουτοπικό, φθηνό αστείο, να προτείνουμε "λύσεις", ιδωμένες μέσα από τον φακό του σημερινού πολιτεύματος. Ακούμε συχνά από τον "χώρο" : να κάνουμε εκείνο, να κάνουμε το άλλο, να, να, να, να ...

Πατριωτικές κροτίδες. Η πατρίδα μας είναι υποθηκευμένη. Από την Επανάσταση του Γένους το 1821 και εντεύθεν, η Ωραία μας Πατρίδα στενάζει κάτω από τον ζυγό των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και τον πνευματικό ζυγό πού επέβαλε το εκκλησιαστικό ιερατείο σε πλήρη συνεννόηση και αρμονία με την άρχουσα τάξη. Άρα, για ποια πολιτική μιλάμε; Ποιανού; Η Λύση είναι Μια! Γκρέμισμα του Εκφυλισμένου, Προδοτικού Καθεστώτος! Εγκαθίδρυση Εθνοφυλετικού Πολιτεύματος. Είναι η μοναδική λύση.

Covid 19. Εμβόλια.

Μετά τον ολοφάνερο Εποικισμό της Πατρίδας μας (και της Ευρώπης προηγηθείσας), είναι ξεκάθαρο ότι οι εχθροί της Λευκής Φυλής και ειδικά των Ελλήνων, έχουν προωθήσει τον ολοκληρωτικό ΑΦΑΝΙΣΜΟ μας, μέσω ενός ύπουλου και δολοφονικού σχεδίου. Αφορμή είναι ο κορωνοιός. Τα εμβόλια είναι η ταφόπλακα της ανεξάρτητης βιολογικής λειτουργίας του ανθρώπου.

Κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ στους εναπομείναντες, Υγιείς Έλληνες, να αντιδράσουν πριν είναι πολύ αργά. Ο βίαιος εξαναγκασμός, να "τελειώσουν" το έργο τους, φτάνει να θέσει σε συναγερμό τα ανακλαστικά της φυσικής επιβίωσης. Φυσικά, δεν παραθέτουμε εδώ, για εξοικονόμηση χρόνου και χώρου, τις κραυγαλέες διαμαρτυρίες, των έγκριτων επιστημόνων, για την "πιστότητα" των εμβολίων. Για Εμάς,  είναι Σύμβολο Σκλαβιάς σε όλα τα επίπεδα.

Το μήνυμα του ΚΙΝΗΜΑτος;

Κλείνοντας και ευχαριστώντας θερμά την συντακτική ομάδα του «ΜΚ», σας λέμε τούτο: Στα 2,5 χρόνια της Υπάρξεως μας, έχουμε αποδείξει τι μπορεί να γίνει, όταν υπάρχει Θέληση. Η Ανάγκη για την Επιβίωση και η πραγματικότητα η κοινωνική, αποτελούν το κύριο ΜΗΝΥΜΑ της εποχής μας. Η τρυφηλή εποχή των Διακηρύξεων και των Θεωριών, έχει παρέλθει βιαίως. Η Ιστορία είναι εδώ, δίνει τα δικά της σαλπίσματα και Αυτοί πού λένε ότι "δεν μπορεί να γίνει κάτι", δεν πρέπει να διακόπτουν αυτούς που θα το κάνουν.

 Το μήνυμα, είναι ένα: ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ!

Κυκλοφορεί: Το Πράσινο Βιβλίο - Muammar Qaddafi

 

Με αφορμή την μαύρη επέτειο των δέκα ετών από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς που ανέτρεψαν την Λιβυκή Τζαμαχιρία και βύθισαν την χώρα στο χάος

Για παραγγελία στις εκδόσεις Έξοδος: exodosvivlia@gmail.com

«Ὁ ἐθνικισμὸς στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁμαδικὸ ἔνστικτο στὸ ζωικὸ βασίλειο εἶναι σὰν τὴν δύναμη τῆς βαρύτητας στὸ πεδίο τῶν ὑλικῶν καὶ οὐρανίων σωμάτων. Ἄν ἐκλείψει ἡ βαρύτητα τοῦ ἡλίου, τὰ ἀέριά του θὰ ἐκραγοῦν καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ κόσμου δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ παράγοντας τῆς ἑνότητας ὁποιασδήποτε ὁμάδας εἶναι ἕνας κοινωνικὸς παράγοντας, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτὸς ὁ παράγοντας εἶναι ὁ ἐθνικισμός. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, οἱ ἀνθρώπινες κοινότητες ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης»

Μνήμη Dominique Venner (16.03.1935 - 21.05.2013)

 

Dominique Venner, το όνομα του Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου που με το αίμα του αφύπνισε χιλιάδες Ευρωπαίους μπροστά στην επερχόμενη καταιγίδα. 

Ο Επαναστάτης Φασιστής που στήριξε τους συντρόφους του μέχρι το τέλος με την πολύπλευρη δράση του ενώ δεν φοβήθηκε να κάνει καυστική κριτική στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά και στην λαθεμένη προσέγγιση και απουσία στρατηγικής που έχει επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό κίνημα. 

Αποτελεί τιμή για τους Έλληνες αυτόνομους/ανένταχτους συναγωνιστές ο διάλογος και η επαφή που είχαν με τον κορυφαίο Αντιδημοκράτη μαχητή σε εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος στην Γαλλία.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Αυτοκτονώντας  στον Παρισινό καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ - στις 21 Μαΐου πριν από οκτώ χρόνια, ο Dominique Venner σκόπευε να μας προειδοποιήσει για την θανατηφόρα διαδικασία που καταστρέφει την Ευρώπη, προτρέποντας μας να πολεμήσουμε ενάντια στη μοιρολατρία.

Στα τελευταία του γραπτά, που έχουν γίνει πολύτιμη διαθήκη για όλους όσους πιστεύουν  στην ταυτότητα  της Παλιάς Ηπείρου, αναφέρεται μια πρόταση που θυμίζει τρεις θεμελιώδεις έννοιες: Η φύση ως χαράκωμα, η τελειότητα ως τέλος, η ομορφιά ως ορίζοντας .

 Αυτές είναι οι κορυφαίες γραμμές με τις οποίες πρέπει να εκδηλωθεί η αναγέννηση των Ευρωπαίων. Για να ξυπνήσει η Ευρώπη ακριβώς σύμφωνα με τον Venner πρέπει να βασιστεί στην τριάδα, φύση, αριστεία, ομορφιά ένα ταξίδι στην βαθιά παράδοση των Ευρωπαίων, που σήμερα απειλείται από μια χυδαία διαδικασία παγκόσμιας δικτατορίας  που στοχεύει στην αποδόμηση των ιδιαιτεροτήτων και στην ισοπέδωση των πάντων …

Ιστορία, οικονομία, κοινωνία, τέχνη, πολιτική, οικολογία: ο φιλελεύθερος και παγκοσμιοποιημένος μηχανισμός, που βασίζεται στην υπεροχή της αγοράς και στην διάλυση του ατόμου, διαδίδει τον ριζικό νομαδισμό μιας ανοιχτής κοινωνίας που επιβάλλει την  «μεγάλη αντικατάσταση» των πληθυσμών και την μεγάλη ακύρωση  των αναμνήσεων.

Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για συμβιβασμούς: η κατάσταση απαιτεί μια εξαιρετική προσπάθεια, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί μόνο μέσω μιας σκληρής πολιτιστικής και ανθρωπολογικής μάχης.

Η αναγνώριση της φύσης ως χαρακώματος σημαίνει σεβασμός της ισορροπίας του κόσμου και επανασύνδεση με την κοινοτική διάσταση των παραδόσεων μας, να βρούμε αρμονία με το τοπίο και να ξαναχτίσουμε την πόλη βάσει της χιλιετούς ταυτότητας μας. Η επιδίωξη της αριστείας σημαίνει καλλιέργεια και υπερνίκηση του εαυτού μας, για να υπογραμμίσουμε την συνέχεια σε αυτό που είμαστε πάντα σε μια μορφή που ανανεώνεται, θεωρώντας την ομορφιά ως ορίζοντα που σημαίνει απόρριψη του αστικού τρόπου σκέψης  και της κυριαρχίας της ασχολίας.

Πόσο επίκαιρος, αφού ότι έχει γράψει αποτελεί έναν φάρο για την σωτηρία και ειδικά στο «Σαμουράι της Δύσης»  όπου κρύβεται η αληθινή Ευρώπη.

«Για να ξεφύγει από την κόλαση που δημιουργήθηκε από τη δική του φαντασία, ο Ανατολικός επιδιώκει τη σωτηρία σε έναν άλλο κόσμο που γεννήθηκε από τις παραισθήσεις του. Αντιμέτωπος με μια ύπαρξη που του φαίνεται αναπόφευκτα σημαδεμένη από μια θλιβερή μοίρα, εγκαταλείπει τον αγώνα, εγκαταλείπει τη μάχη. Αντιθέτως, ο Δυτικός καταβροχθίζεται από την ανάγκη να δράσει, να πετύχει, να κερδίσει. Στην ελληνική μυθολογία, ο άνθρωπος που θέλει να ισοδυναμεί με τους Θεούς σηκώνεται, ακόμα κι αν τον χτυπήσουν οι Θεοί. Έχετε δει ποτέ μεγαλύτερη ιδιοφυΐα στη δημιουργία, περισσότερη πρωτοτυπία στον πολιτισμό, περισσότερη επιμονή στην κατάκτηση;

Η κραυγή της υπερηφάνειας του Περικλή είναι αυτή κάθε Δυτικού, σε κάθε εποχή: ‘’... έχουμε αναγκάσει ολόκληρη τη θάλασσα και ολόκληρη τη γη να είναι προσβάσιμες στο θράσος μας και έχουμε ιδρύσει παντού αιώνια μνημεία των επιχειρήσεων μας, αρνητικά και θετικά’’. Αυτή η εσωτερική φωτιά, από γενιά σε γενιά, ωθεί τον Ευρωπαίο άνθρωπο να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δημιουργήσει ξανά και ξανά. Το πνεύμα της Ιλιάδας. Αυτό το αριστούργημα που  γράφτηκε από έναν Ευρωπαίο για τους Ευρωπαίους - τους Υπερβόρειους, θα έλεγε ο Νίτσε. Άλλοι, προερχόμενοι από άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς θα μπορούν να το διαβάσουν, φυσικά, αλλά μόνο από απλή πνευματική περιέργεια. Επειδή για τους Ευρωπαίους, παιδιά των διαφορετικών λαών της μεγάλης πατρίδας, αυτό το βιβλίο είναι λίγο για το ιδιαίτερο πεπρωμένο τους στο σύμπαν.

Είναι ένας προβληματισμός για τις αιτίες της παρακμής και του λήθαργου της ευρωπαϊκής ψυχής. Δείχνει τους κινδύνους της δειλίας και άλλων επιβλαβών ελαττωμάτων. Αφιερώνοντας τον εαυτό του στην ερμηνεία των ποιημάτων του Ομήρου και τις αναφορές του Στωικισμού ως μια σχολή ζωής, στρέφεται στις πιο αυθεντικές πηγές μας.

Μια σελίδα ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Σας υπενθυμίζουμε, ένα βιβλίο δεν έχει τη δύναμη να αντιστρέψει από μόνο του την πορεία της ιστορίας και των «παραστάσεων» που έχουν σταθεί στο μυαλό με έναν προφανώς οριστικό τρόπο. Ένα βιβλίο δεν έχει ποτέ τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο και θα ήταν γελοίο να ελπίζουμε ότι θα το έκανε. Είναι ο κόσμος που αλλάζει και μερικές φορές περιμένει τα νέα βιβλία. Έχουμε πραγματοποιήσει τέτοιες αλλαγές. Παρά τις καταστροφές που έχουν κάνει την Ευρώπη ένα νωθρό, ξεχασμένο, άμορφο και ένοχο σύνολο, το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από τη βία των Βαρβάρων μέσω παραπομπών και δειλής κολακείας, η εξέγερση ενάντια σε αυτήν την ντροπή έχει ξεκινήσει μπροστά στα μάτια μας, συχνά προέρχονται από όπου δεν ήταν αυτό αναμενόταν, εντοπίζοντας τους οιωνούς μιας εσωτερικής επανάκτησης.

Για να ξαναγίνουμε αφεντικά και πάλι στο σπίτι μας, αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή που να είσαι σε θέση να βλέπεις τα δικά ου παιδιά χωρίς το πέπλο ντροπής  και όταν έρθει η ώρα, να αφήσεις τη ζωή γνωρίζοντας ότι η κληρονομιά είναι εγγυημένη. Κάτω από τα μάτια μας, μια σελίδα της ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή που θα βιώσουμε έντονες αναταραχές. Αυτά θα απαιτήσουν νέες «αναπαραστάσεις», νέες κοσμοθεωρίες και νέες ενέργειες. Η πρώτη τους εκδήλωση προκαλεί αμέσως την ανάγκη να επιστρέψουν οι Ευρωπαίοι στον εαυτό τους, στο πνεύμα του πνεύματος τους. Αυτό το αριστούργημα  έχει τον μοναδικό σκοπό να συνοδεύσει και να εμβαθύνει αυτήν την ανάγκη.

Έχοντας επίγνωση του τι οφείλω ουσιαστικά στην καταγωγή μου, θέλω να πω ότι θα δικαιολογώ πάντα και θα υποστηρίζω το θεμελιώδες δικαίωμα όλων των άλλων ανθρώπων να κυριαρχούν στην πατρίδα τους, στον πολιτισμό τους, σε μια ρίζα που τους επιτρέπει να είναι οι ίδιοι κυρίαρχοι στο σπίτι τους, και να μην είναι ένα  τίποτα. Και επίσης επαναστατώ εναντίον αυτού που θέλει να με αρνηθεί. Επαναστατώ ενάντια στην προγραμματισμένη εισβολή στις πόλεις και τα έθνη μας, επαναστατώ ενάντια στην άρνηση της Γαλλικής και της Ευρωπαϊκής μνήμης. Έχω ένα χρέος σε αυτά τα παραδείγματα συμπεριφοράς, θάρρους και εξευγενισμού από το πιο μακρινό παρελθόν, εκείνων των ηρώων, του Έκτορα, της Ανδρομάχης, του Οδυσσέα της Πηνελόπης και τόσων άλλων»

Εάν είναι αλήθεια ότι τα λόγια του Venner ακούγονται πάνω απ' όλα σαν μια προτροπή, είναι επομένως απαραίτητο να τα κάνουμε ασπίδα και σπαθί της πνευματικής μας αντίστασης. Η νύχτα πέφτει ανεξέλεγκτη, αλλά έχουν ήδη ανάψει  κάποιες φωτιές: η αφύπνιση των Ευρωπαίων δεν είναι ιδιοτροπία, αλλά η μοναδική μας ευκαιρία για επιβίωση. Στην θλιβερή παράδοση των αδυνάτων ψυχών λοιπόν, επιβάλλεται μια αρρενωπή δόση πολιτισμού, από μια σπίθα μπορεί να ανάψει η φωτιά. 

Και η κληρονομιά του Venner να γίνει το φυτίλι στις καρδιές μας για την Νίκη.

link: Για μια θετική κριτική: βιβλίο μάχης του Dominique Venner

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τα οποία συνέγραψε υπόδικος στην Νυρεμβέργη.

«Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ένας εξαιρετικά μεγαλόσωμος και δυνατός άντρας, έντιμος, ευθυτενής, οξύνους, φιλόδοξος και πολύ δημοφιλής ρήτορας. Σε ιδεολογικά και διανοητικά ζητήματα ήταν επηρεασμένος από τον νεότερο αδερφό του Όττο, ο οποίος ανήκε επίσης στο Κόμμα. Μαζί ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf verlag κι εξέδιδαν διάφορα εβδομαδιαία έντυπα στο Βερολίνο. Κι εκεί άρχισε το πρόβλημα.

Ο Γκαίμπελς τοπικός γκαουλάιτερ, απαιτούσε τον πολιτικό έλεγχο επί όλων των εκδόσεων στην επικράτεια του. Ο Στράσσερ αντιπαρέτασσε την ιεραρχικά ανώτερη θέση του, καθώς ήταν ο Οργανωτικός Αρχηγός σε όλο το Ράιχ. Κυκλοφόρησαν φήμες, που ήθελαν τον Γκαίμπελς να διαδίδει πως η μητέρα του Στράσσερ ήταν εβραία. Έστειλα μια επιστολή στον Χίτλερ, ο οποίος ήταν τότε στο Βερολίνο. Του εξήγησα ότι τέτοιες ύπουλες μέθοδοι ήταν απαράδεκτες κι ότι ο Γκαίμπελς έπρεπε να εκδιωχθεί. Ο Χίτλερ μου είπε αργότερα ότι οι εν λόγω κύριοι είχαν καθήκον να συνεργαστούν κι ότι ο ίδιος προσωπικά θα ξεκαθάριζε τα πράγματα. Εν καιρώ, επήλθε μια τυπική συμφιλίωση, αλλά ο ανταγωνισμός δεν έπαψε.

Προς τα έξω φαινόταν ότι η δύναμη του Στράσσερ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Οι αρμοδιότητες του ως Οργανωτικού Αρχηγού είχαν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν όλες οι υποθέσεις του Κόμματος περνούσαν από τα χέρια του. Το γραφείο του ουσιαστικά λειτουργούσε ως ανεξάρτητη μονάδα. Ο Όττο Στράσσερ ήρθε σε εμάς από την σοσιαλοδημοκρατική παράταξη, με τους αρχηγούς της οποίας είχε αναπτύξει στενές επαφές. Θεωρούσα ότι τον ενδιέφερε λιγότερο η κομματική γραμμή του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών και περισσότερο η προώθηση ορισμένων δικών του, ακόμη υπό διαμόρφωση ιδεών. Όταν μου είπε πως σχεδίαζε μια εντελώς καινούργια οικονομική δομή εξαιρετικής σημασίας, του απάντησα ότι δεν αρκούσε να την παρουσιάσει σε μορφή άρθρων αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να γράψει ένα ολοκληρωμένο, καλοδουλεμένο βιβλίο, ώστε να μπορεί το κοινό να μελετήσει καλύτερα τις ιδέες του. Τελικά, δεν πρόλαβε να κάνει κάτι τέτοιο.

Συγκρούστηκε με τον Χίτλερ, αν και ο τελευταίος έκανε πράγματι ότι περνούσε από το χέρι του, για να κρατήσει τον Όττο. Έφυγε από το Κόμμα μαζί με μέρος των οπαδών του. Όμως ο Γκρέγκορ έμεινε. Ακόμα θυμάμαι μια συζήτηση μου με τον Χίτλερ λίγο αργότερα. “Δόξα τω Θεώ”, είπε ο Χίτλερ “που ο Γκρέγκορ Στράσσερ παρέμεινε πιστός - αυτό είναι σπουδαίο για όλους μας”. Τον αγαπούσε ειλικρινά. Αλλά και ο Γκρέγκορ απέδειξε την αδελφική του αγάπη για τον Χίτλερ, παρηγορώντας τον, όταν η ανιψιά του έχασε την ζωή της και ο Φύρερ σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει την πολιτική του καριέρα.

Ένας από τους ακολούθους του Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ο απόστρατος υπολοχαγός Σουλτς, ένας άνθρωπος με ξεχωριστή προσωπικότητα, ο οποίος είχε επαφές με αρκετούς στρατιωτικούς και επίσημους. Στο Βερολίνο, στην Κολωνία και αλλού τους σύστηνε τον Στράσσερ. Αυτοί οι άνθρωποι κολάκευαν τον Στράσσερ επιδιώκοντας να τον κάνουν αρχηγό ενός πιο αποδεκτού κόμματος, εάν άλλαζε η κυβέρνηση. Κι εκεί άρχισε η τραγωδία του Στράσσερ. Πίστευε ότι δεν τον συμβουλεύονταν όσο θα έπρεπε, ότι προωθούνταν υπερβολικά ο Γκαίρινγκ και ο Γκαίμπελς και δεν είχε ακόμα πειστεί για τις ικανότητες του τελευταίου - το αντίθετο μάλιστα. Έτσι έκανε κάποια βήματα πίσω από την πλάτη του Αρχηγού, βήματα που απλώς ήταν ανόητα, εγκληματικά ανόητα. Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για προδοσία του Στράσσερ.

Όμως εγώ πάντα αμφισβητούσα αυτές τις φήμες και μάλιστα ανοιχτά. Έπεσα πάνω στον Γκρέγκορ Στράσσερ ένα πρωί, καθώς έμπαινα στον προθάλαμο του Χίτλερ στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ. Πήγα να τον χαιρετίσω, αλλά εκείνος το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν μια απελπισμένη χειρονομία. Ύστερα έφυγε. Έμαθα ότι μόλις είχε παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα. Μεγάλο πλήγμα.

Θυμήθηκα τις ομιλίες του,  που πάντα τελείωναν μ’ αυτά τα λόγια:

”Αγωνίστηκα ως άνθρωπος του Χίτλερ. Κι ως άνθρωπος του Χίτλερ θέλω να πεθάνω”.

Αυτό είχε πια τελειώσει. Πιθανόν να μην είχε ένα ξεκάθαρο σχέδιο για ανοιχτή ανταρσία. Αλλά κυρίως , ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ένιωθε βαθιά δεμένος με το Κίνημα. Έφυγε. Ο Χίτλερ δεν έλαβε πειθαρχικά μέτρα εναντίον του. Και μετά την ανάληψη της εξουσίας, με ρητή διαταγή του Χίτλερ, κανείς δεν πείραξε τον Γκρέγκορ Στράσσερ. Αντίθετα μάλιστα, του δόθηκε ηγετική θέση στον οργανισμό των φαρμακοποιών.

Την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ο Στράσσερ και ο Σλάιχερ δολοφονήθηκαν. Αρχικά νομίσαμε ότι είχαν κάποια εμπλοκή, αλλά η αστυνομία δεν ανακοίνωσε τίποτα. Ο Φύρερ φρόντισε προσωπικά για την οικονομική εξασφάλιση της χήρας του Στράσσερ, μιας πολύ ευχάριστης γυναίκας. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Πολέμου, και οι δυο γιοι του Γκρέγκορ Στράσσερ έπεσαν μαχόμενοι ως αξιωματικοί στο μέτωπο. Τέτοιου είδους τραγωδίες είναι αναπόφευκτες σε μια επανάσταση.

Όποτε θυμάμαι τον Στράσσερ, βλέπω μπροστά μου εκείνον τον γίγαντα με τα γαλανά ευγενικά μάτια. Θυμάμαι τη γενναιοδωρία του, αλλά κι εκείνη την περιστασιακή αναποφασιστικότητα η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο. Ο Φύρερ μου είπε αργότερα ότι σκόπευε να κάνει τον Στράσσερ Υπουργό Εσωτερικών. Εάν είχε γίνει αυτό, πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική τροπή»

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 6^ο τεύχος του Φυλετικού εντύπου «Γαμμάδιον» το φθινόπωρο του 2005.

link: Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή» Εκδόσεις Ρήσος

Τα Γαλλικά γκέτο, ένα όπλο ενάντια στην Γαλλία και την Ευρώπη (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

Lamia Casual Crew 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Παρίσι 2017 ...

Οι οπλισμένες ναρκοσυμμορίες, ο ισλαμιστικός αυτονομισμός και τα χαμένα εδάφη εξακολουθούν να είναι ημι-άγνωστοι όροι στην πατρίδα μας, όπου δεν υπάρχει πλήρης συνειδητοποίηση της κατακλυσμικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται ένα σημαντικό μέρος των παρισινών περιφερειών.

Φαίνονται μακρινοί οι καιροί της μεγάλης εξέγερσης των banlieue, των προαστίων του 2005 που τελείωσαν με σχεδόν 3.000 συλλήψεις, 126 τραυματίες αστυνομικούς, 3 νεκρούς, 8.000 οχήματα πυρπολημένα και περισσότερες από 300 εμπλεκόμενες πόλεις. Αλλά δεν έχει σταματήσει τίποτε από τότε, και οι μικρο-ταραχές, οι πυρκαγιές και οι αστυνομικές επιθέσεις είναι καθημερινή ζωή στις γειτονιές που ξεχάστηκαν από το Elysée.

Γειτονιές που, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι τυπικά γαλλικές, αλλά εκ των πραγμάτων ελέγχονται από ομάδες οργανωμένου εγκλήματος ή σε μεγάλο βαθμό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Γειτονιές όπου δεν εισέρχεται κανείς, επειδή η πρόσβαση είναι περιορισμένη ή απαγορευμένη, και όπου η παραβίαση μπορεί να  κοστίσει τον θάνατο όπως υπενθυμίζεται από τους πυροβολισμούς στο Carpentrasso στις 5 Μαΐου. Οι γειτονιές που κυριαρχούνται από τον «ισλαμισμό και τις ορδές των αγρίων», μπορούν να θεωρηθούν με όλη την έννοια  ως υπερχείλιση ενός κουβά  που είναι έτοιμος να σκάσει και να δοκιμάσει την αντίσταση της δημοκρατίας με ένα συντριπτικό κύμα τσουνάμι.

Γειτονιές που, σύμφωνα με τους υπογράφοντες της ανοικτής επιστολής της 21^ης ​​Απριλίου, είναι ανοιχτές στον κίνδυνο να «υποβληθούν σε δόγματα αντίθετα με το σύνταγμα» και στις οποίες μπορεί να συμβεί αυτό που φοβούνται, δηλαδή μια «έκρηξη» που θα αναγκάσει τις ένοπλες δυνάμεις να ξεκινήσουν «μια επικίνδυνη αποστολή προστασίας των αξιών του πολιτισμού μας και της προστασίας των συμπατριωτών μας στην εθνική επικράτεια», όπως αναφέρει η επιστολή. Οι γειτονιές που, και αυτό δεν είναι πολιτική μυθοπλασία, είναι πιθανό να χρησιμοποιηθούν ως όπλο για την αποσταθεροποίηση της Γαλλίας τόσο από τον διεθνή τζιχαντισμό όσο και από κρατικούς φορείς όπως η Τουρκία.

Στην Γαλλία, στις 2 Οκτωβρίου 2020, ο Εμμανουήλ Μακρόν, ανακοινώνει στο κοινό την πρόθεση του να «εθνικοποιήσει» το γαλλικό Ισλάμ μέσω μιας νομοθεσίας που έχει σχεδιαστεί για να το μεταρρυθμίσει με κοσμική και δημοκρατική έννοια, καθώς βασίζεται και στην συμπίεση σε χώρους ριζοσπαστικοποίησης από ιμάμηδες εξτρεμιστές. Έτσι  ξεκινά μια σειρά αιματηρών γεγονότων που, μέχρι το τέλος του μήνα, θα οδηγούσαν στον αποκεφαλισμό ενός καθηγητή έξω από το Παρίσι, τη δολοφονία τριών ανθρώπων στη Νίκαια και τριών αποτυχημένων επιθέσεων στην Αβινιόν, την Λυών και την Σαρτρόβιλ.

Η συνέχεια δόθηκε με μια επίθεση εναντίον του Γαλλικού προξενείου στην Τζέντα (Σαουδική Αραβία), μποϊκοτάζ προϊόντων Made in France που εκτείνεται από το Μαρόκο στο Κουβέιτ και το ξέσπασμα μεγάλων και μερικές φορές βίαιων αντι-γαλλικών διαδηλώσεων σε μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, από την Λιβύη έως το Μπαγκλαντές.

Ο Macron, αντιμέτωπος με τους πυρήνες που απλά παρακολουθούν ετοιμοπόλεμοι και ξύπνιοι στα περίχωρα, θα επιλέξει  την πιο ριψοκίνδυνη επιλογή: ανεπίσημα να δώσει ένα πράσινο φως στην κίνηση της σατυρικής εφημερίδος Charlie Hebdo, ευλογώντας τη δημοσίευση σατιρικών - προσβλητικών  σχεδίων με θέμα τον Ερντογάν, και την προβολή σε ορισμένα κτίρια εικόνων που απεικονίζουν τον Μωάμεθ σατιρικά, υπογεγραμμένο από το ίδιο περιοδικό.

Στη συνειδητοποίηση του κατακλυσμικού δυναμικού της εκμετάλλευσης του προφήτη του Ισλάμ, το οποίο το βίωσε άμεσα το συντακτικό προσωπικό του Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου 2015, καθώς και ο μπαρουτιασμένος αέρας που διαπερνά τα γκέτο και την εξάπλωση των Τούρκων και Αζέρων  ενάντια στους Αρμένιους - ο δεύτερος πόλεμος του Ναγκόρνο Καραμπάχ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη - ο πρόεδρος της Γαλλίας  αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την  «πανδημία» ως δικαιολογία για να κηρύξει ένα γενικό (και σωσίβιο) κλείδωμα στις 30 Οκτωβρίου, τελειώνοντας ένα μήνα έντασης .

Τρεις ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του Οκτωβρίου του τρόμου που έφεραν φόβο και αίμα στους δρόμους της Γαλλίας: ο Macron - ο ακούραστος υποστηρικτής μιας μεταρρύθμισης του Γαλλικού Ισλάμ -  ο διεθνής τζιχαντισμός, που ξύπνησε από τον ύπνο τους στρατιώτες του και η Τουρκία, της οποίας  οι πολιτικοί έχουν κυριαρχήσει και εκμεταλλευτεί με επιδεξιότητα την αγανάκτηση των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο, των οποίων τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν σπασμωδικά την εξέλιξη των γεγονότων και της οποίας οι πράκτορες στη Γαλλία έχουν εργαστεί με την ίδια επιμέλεια για να οξύνουν τα πνεύματα τόσο σε τοπικό επίπεδο  όσο και στο εξωτερικό.

Δεν είναι τυχαίο, υπό το φως των παραπάνω σημείων, ότι οι Τούρκοι ήταν οι κύριοι στόχοι του Οκτωβρίου της μάχης της προεδρίας του Μακρόν ενάντια στον ισλαμιστικό αυτονομισμό , όπως η μη κυβερνητική οργάνωση Barakacity, που συνδέεται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα  και η σατιρική επίθεση από το περιοδικό Charlie Hebdo. Ο Πρόεδρος Μακρόν, με αυτές τις χειρονομίες, ήθελε να στείλει ένα εύγλωττο μήνυμα στην Άγκυρα ώστε να σταματήσει να τροφοδοτεί και να ελέγχει με ριζοσπάστες ισλαμιστές την Γαλλία.

Σήμερα, επτά μήνες μετά τον εφιάλτη του Οκτωβρίου, η ηρεμία υπάρχει και πάλι στους Γαλλικούς δρόμους, παρά τις περιοδικές μίνι επιθέσεις ισλαμικού στυλ με μαχαιρώματα και κάψιμο εκκλησιών - οι οποίες, μέχρι τώρα, αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής στην Γαλλία - αλλά η ιστορία πρόσφατα έχει δείξει ότι δεν θέλει πολύ  για να εξαπλωθεί η φωτιά από απομακρυσμένες χαμένες περιοχές (territoires perdus) στα κέντρα διαβίωσης μεγάλων πόλεων. Εξ ου και η ανάγκη για αριθμητική εξέταση του βάρους του «τουρκικού παράγοντα» στο σενάριο εμφυλίου πολέμου που καταγγέλλεται από τις ένοπλες δυνάμεις.

Να κάποια νούμερα ανησυχητικά που θα μας δώσουν μια εικόνα για τους Τούρκους στην Γαλλία:

-         38 χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γαλλία, η οποία προσγειώθηκε εκεί το 1983

-          200 οργανώσεις, 147 τζαμιά και 18 Κορανικά σχολεία διοικούνται σε ολόκληρο το έθνος από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

-         50 χιλιάδες επίσημα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας επισήμως είναι ακόλουθοι στις ισλαμικές ριζοσπαστικές σελίδες.

-          Ο Millî Görüş δραστηριοποιείται για περισσότερα από 30 χρόνια, ο οποίος ήρθε στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του 1970.

-          300 συλλόγους, 71 τζαμιά και 10 κορανικά σχολεία διοικούνται σε ολόκληρο το έθνος από τον Millî Görüş.

-         Περίπου 2.500 ακόλουθοι του Millî Görüş στις σελίδες του

-          250 ενώσεις που συνδέονται με τη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet).

-         Από τους 290 ξένους ιμάμηδες που λειτουργούν στην περιοχή, 140 έρχονται και πληρώνονται από την Άγκυρα - ακολουθεί  το Αλγέρι (120) και το Ραμπάτ (30).

-         Ένα είναι το κόμμα εμπνευσμένο από το Ισλάμ, το Parti Égalité et Justice, που ιδρύθηκε το 2017 και το οποίο υποτίθεται ότι συνδέεται με την Τουρκία.

-         2.600 τζαμιά είναι ενεργά και τακτικά εγγεγραμμένα σε εθνικό επίπεδο, εκ των οποίων τουλάχιστον 300-400 συνδέονται άμεσα με την Τουρκία.

-          Η παρουσία των «Γκρίζων Λύκων», που απαγορεύτηκαν τον περασμένο Νοέμβριο, πιστοποιήθηκε και γίνονται περιοδικά πρωταγωνιστές των αιματηρών  μαχών  εναντίον μελών των αρμενικών και κουρδικών κοινοτήτων.

-         Μεταξύ 400 χιλιάδων και 600 χιλιάδων είναι τα μέλη της τουρκικής διασποράς που διαμένουν επίσημα στη Γαλλία 

 Θα μπορούσε η Τουρκία, υπό το φως αυτών των αριθμών, να συμβάλει στην έκρηξη αυτής της πυριτιδαποθήκης; Ναι. Σύμφωνα με  πολιτικούς επιστήμονες, είναι δυνατόν να παρατηρηθεί "ένας άνευ προηγουμένου ακτιβισμός των δικτύων που προέρχονται από την Τουρκία", του οποίου η "πραγματική επιρροή αυξάνεται". Μια έρευνα για την τουρκική διείσδυση στη διαπολιτική μουσουλμανική πραγματικότητα, είναι της ίδιας γνώμης, σύμφωνα με την οποία ο μετασχηματισμός της τουρκικής διασποράς σε "Δούρειο ίππο" και των δικτύων ενώσεων και ΜΚΟ που συνδέονται με την Άγκυρα πλησιάζουν σε παράγοντες αλλαγής που λειτουργούν στην προώθηση και την κοινωνική αποδοχή του Τουρκικού Ισλάμ. Ο ίδιος ο Macron, εξάλλου, μίλησε πρόσφατα για τη συγκεκριμένη επικινδυνότητα της παρέμβασης στις επερχόμενες εκλογές από την Τουρκία.

Τέλος, δεν πρέπει να παραλειφθεί ότι, εκτός από την επιρροή που ασκείται στην εθνική ισλαμική πραγματικότητα, όλη αυτή η κατάσταση  μπορεί να επωφεληθεί από την ισχυρή αντήχηση των διεθνών μέσων ενημέρωσης, όπως το Daily Sabah και το Al Jazeera, για να ωθήσει την μεγάλη τουρκική διασπορά να σχηματίσει ένα τεράστιο εκλογικό μπλοκ. Έτσι εκμεταλλευόμενοι προκλητικούς τοπικούς πράκτορες, όπως οι «Γκρίζοι Λύκοι» και τα κύτταρα της MIT (Millî İstihbarat Teşkilâtı), τα οποία μπορούν να ενεργοποιηθούν για να εξουδετερώσουν κυβερνητικούς στόχους, αλλά και να παρακινήσουν τους κατοίκους των προαστίων να εξεγερθούν.

Η Μεγάλη Αντικατάσταση  (που είχε προφητεύσει στο βιβλίο του ο Renaud Camus) όχι μόνο γίνεται κανονικά αλλά και με κάποιους επικινδύνους ρυθμούς, σε μια Γαλλία παραδομένη σε όλα, σε μια Ευρώπη που μοιρολατρεί και αισθάνεται ένοχη για το παρελθόν της. Και σαν επίλογο σε όλα αυτά η υγειονομική δικτατορία βάζει την ταφόπλακα σε έναν τεράστιο Πολιτισμό …

Νέο τεύχος Zentromag #3

zentropafatria@protonmail.com