Spengler, Mussolini και τα «Aποφασιστικά χρόνια» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Στο σημερινό άρθρο, σας παρουσιάζω μια σύντομη κριτική που γράφτηκε από τον Benito Mussolini, στις στήλες του εντύπου “Il Popolo d’Italia» τον Δεκέμβριο του 1933, σχετικά με το “Jahre der Entscheidung” (“Αποφασιστικά Χρόνια”) του Spengler, που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά στη Γερμανία και το οποίο ο Duce – που ως γνωστόν, γνώριζε πολύ καλά γερμανικά – είχε την ευκαιρία να διαβάσει στην πρωτότυπη γλώσσα. 

Ο Mussolini, με το τυπικά δημοσιογραφικό του ύφος, προτείνει με τις στεγνές, συνοπτικές και ουσιαστικές ρήσεις του, έναν γρήγορο αλλά ξεκάθαρο σχολιασμό στο πρώτο μέρος του έργου του Spengler, καλώντας τον καθηγητή Vittorio Beonio Brocchieri του Πανεπιστημίου της Παβίας, διάσημο Γερμανιστή, να μεταφράσει το έργο. 

Στη συνέχεια σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το “Η υποδοχή του Spengler στην Ιταλία”, ένα εισαγωγικό δοκίμιο για το βιβλίο “Η παρακμή της Δύσης”, γραμμένο από την καθηγήτρια Margherita Cottone, μια εξαιρετική ερευνήτρια εκείνη την εποχή, που μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τη σχέση μεταξύ του Duce και του Oswald Spengler, μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του ’20 και των αρχών του ’30

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Νέο ιστολόγιο: Radical Desire (https://radicaldesires.blogspot.com/)

Radical Desire (radicaldesires.blogspot.com)

 

Mgła "Exercises in futility VI" live ‪@SummerDyingLoud‬ 2021

 

Hope Behind The Hills - The Philosophical Strife [official single premiere]

 

Drieu la Rochelle, “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945” (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Δεν είναι πιστός στην ζωή ο Drieu, άβολος, ενοχλημένος, αηδιασμένος, απογοητευμένος από τη μικρότητα του μέτριου, από τη ματαιοδοξία των πραγμάτων που τον πιάνει από το λαιμό και τον κάνει να λαχανιάζει, αφού ακόμη και στο πρώτο από αυτά τα κείμενα λέει την αληθινή του εμμονή που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, αυτή της αυτοκτονίας. 

Στο σημερινό άρθρο, σας παραθέτω σε μετάφραση μου, αποσπάσματα από το βιβλίο “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945”, που αποτελεί κάτι σαν συμπλήρωμα στο “Ημερολόγιο” του συγγραφέα. 

Γράφτηκε λίγο πριν αυτοκτονήσει, έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα λεπτομέρειες. Επίσης με αυτό το βιβλίο, κάποιος μπορεί να γνωρίσει καλύτερα το Drieu, μέσα από τον πόλεμο στην Ευρώπη και το αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη να έρχεται … 

Κάποια από τα αποσπάσματα τα έχω περιλάβει στο δικό μου βιβλίο “Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια Επανάσταση των Ευρωπαίων”, από τις εκδόσεις Λόγχη.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Pino Rauti - Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών

 

"Όταν λέμε ότι ο καπιταλισµός επεβλήθη στον κομμουνισμό, λέμε στην πραγµατικότητα ότι οι εμπορικές τεχνικές απεκαλύφθησαν πιο αποτελεσµατικές από τις µαρξιστικές μεθόδους για την πραγματοποίηση μίας κοινωνίας καθαρώς υλιστικής. 

Αυτή η νίκη δεν είναι λοιπόν παρά η νίκη ενός συστήµατος βιοµηχανικού και εμπορικού. Δεν είναι η νίκη των πολιτισμών και των λαών. Όμως, είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η Ψυχή των λαών είναι πιο σηµαντική από την υλική άνεση. 

Ο καπιταλισμός σκοτώνει την Ψυχή των λαών. Πραγματοποιεί µία λεηλάτηση της γης, όπως ο κόσμος δεν την γνώρισε ποτέ. Είναι ένας μηχανισμός δαιµόνιος. 

Γι' αυτό εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει µε το δυτικό σύστηµα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο µόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό πού προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής µνήµης. 

Τόσο καιρό που o κομμουνισµός και ο καπιταλισμός αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον, φιλοδοξούσαµε να αποτελέσουμε μια τρίτη δύναμη. Όμως τώρα δεν είμαστε πια η τρίτη δύναμις, είμαστε η δεύτερη! 

Έχουμε αναλάβει έναν πόλεμο χωρίς έλεος ενάντια στην κοινωνία της καταναλώσεως. Είμαστε η αληθινή κοινωνική αμφισβήτησις της εμπορικής παγκοσµιότητος, η αληθινή εναλλακτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό"

Pump the iron: Η σωματοδομή μέσα από την ματιά ενός εθνικοεπαναστάτη

 

γράφει ο Στάθης Μαυρολέων

Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει ένας παράξενος ψυχικός δυισμός, ο οποίος μετατρέπει τον άνθρωπο σε μια ελαττωματική αλγοριθμική μάζα που επιδιώκει το εφήμερο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια μερίδα ανδρών που επιδιώκει να ξεγελάσει το Matrix ούτως ώστε να αγγίξει το τέλειο γύρω από το κομμάτι της ξεχωριστής προσωπικότητας μέσα στον κόσμο της καπιταλιστικής κατανάλωσης που αδρανοποιεί τους ανθρώπους. Άλλοι το επιδιώκουν στις πεζοπορίες, άλλοι στις πολεμικές τέχνες και άλλοι στην ανάγνωση βιβλίων συνδυάζοντας το με τα δύο προηγούμενα.

Αλλά για να αποφύγουμε την λεξηθυρία όπως έλεγε και ο Ευάγγελος Λεμπέσης ας μπούμε στο θέμα μας.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση γύρω από το ταξίδι της σωματοδομής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας (υπό διαφορετικό πρίσμα) το οποίο σπάει τα στεγανά του εύκολου στόχου και κυρίως της παθητικής κοινωνίας. Ο νέος που επιλέγει το συγκεκριμένο life style είναι αυτός που σιχάθηκε την ζωούλα του υπαλλήλου με την κοιλίτσα και τις placebo υποχρεώσεις της καταναλωτικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να θέλει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Διαλέγει να ανήκει σε μια κοινότητα ανδρών που έχουν ως στόχο και υποκείμενο στην προσωπική τους ιστορία την προσπάθεια και την πειθαρχία γύρω από το βέλτιστο αποτέλεσμα και αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή που προτάσσει την μαλθακότητα και επικροτεί την ελάσσονα προσπάθεια. Η γυμναστική είναι μια στάση ζωής που ενθαρρύνει την πειθαρχία και το βασικότερο διαχωρίζει το άτομο από το πλήθος.

Ο Ιάπωνας εθνικιστής και λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα στο αυτοβιογραφικό του έργο Sun and Steel περιγράφει την σχέση του με το bodybuilding και τις πολεμικές τέχνες και εκεί που καταλήγει είναι πως ένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται στο έλεος του χρόνου. Συνεπώς η αέναη μάχη μεταξύ θέλησης και χρόνου είναι ισάξια με το Ηρακλείτιο ρητό το ''Είναι και το Γίγνεσθαι''.

Σαφώς και όσοι γυμνάζονται δεν το βλέπουν όλοι έτσι, όμως υποσυνείδητα αυτή η κοσμοθεωρία επικρατεί σε όσους έχουν πεισθεί πως το σώμα μας είναι ένας ναός που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσέχουμε.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα χρόνια τα στερεότυπα γύρω από τους γυμναστηριακούς τα έχουν προωθήσει τόσο οι αριστεροί, τροτσκιστικής προελεύσεως ως επί το πλείστον, αλλά και οι wanna be επιχειρηματίες που σωματικά θυμίζουν κάτι γκροτέσκα έργα της Αναγέννησης. Μερικά από αυτά τα στερεότυπα είναι τα εξής: όσοι γυμνάζονται είναι ηλίθιοι, αυτοί που σηκώνουν βάρη είναι κομπλεξικοί και το αποκορύφωμα είναι το σχόλιο για το  μικρό ανδρικό μόριο σε όσους διαθέτουν μύες. Σχόλια που αν τα έκανε ένας γυμνασμένος άνθρωπος για κάποιον αγύμναστο η αντίπερα πλευρά θα ωρυόταν.

Όμως επειδή κατά Karl Jung ''η ψυχολογία του ασυνείδητου προσδιορίζει το συνειδητό'' το μίσος όλων αυτών για τους ανθρώπους που επιδιώκουν το βέλτιστο σωματικό αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα μια πνευματική μάχη ιδεών, καθώς πολεμάει η αδράνεια με την προσπάθεια και η μαλθακότητα με την θέληση. Στην ουσία όλοι αυτοί οι επικριτές δεν μπορούν να διαχειριστούν πως κάποιος μπορεί να είναι πιο ισχυρός και υποσυνείδητα καταρρέει ο κόσμος τους γύρω από την υποτιθέμενη ''ισότητα'' που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Ένας εθνικοεπαναστάτης οφείλει να γυμνάζει το σώμα του διότι για αυτόν είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική. Ένας εθνικοεπαναστάτης δεν ζηλεύει τα εξώφυλλα του Down Town και λοιπών εκφυλισμένων περιοδικών. Η επιδίωξη του είναι η contrapposto φιλοσοφία γύρω από την τεμπελιά και την παθητικότητα. Η αποστολή του είναι να ξεχωρίζει και να δίνει το κίνητρο σε ανθρώπους να ακολουθήσουν τον κόσμο της βελτίωσης με αρχικό πεδίο το σώμα μας που είναι το εργαλείο για μια ποιοτική ζωή.

Το γυμναστήριο και τα βάρη είναι η αρχή για μια δομημένη ζωή. Το πρωινό ξύπνημα, η διατροφή και το ορατό αποτέλεσμα πείθουν τον άνθρωπο πως αν δεν αλλάζουν όλα σίγουρα αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η αντίληψη σου γύρω από την ζωή και σίγουρα το σώμα σου το οποίο το προπονείς όχι μόνο για αισθητικούς λόγους αλλά και για να είναι ανθεκτικό σε οποιαδήποτε πρόκληση.  Ένα  παλιό ρητό λέει '' αν θέλει η ψυχή το σώμα ακολουθεί '' και επειδή κατά Πλάτωνα είμαστε όντα ψυχοσωματικά η ρήση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Πλάτωνας φερειπείν φιλοσοφούσε, όταν όμως δεν το έκανε αυτό περνούσε τον χρόνο του στην παλαίστρα. Ο Ξενοφών μπορεί να έγραψε το Κύρου Ανάβασις όμως ήταν στρατιωτικός και αυτό αποδεικνύει πως καμία θεωρία δεν είναι υπεράνω της δύναμης, αντιθέτως η οποιαδήποτε θεωρία προκύπτει από την παραγωγή έπους που οφείλεται σε δυνατούς άνδρες.

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα πηγάζουν από κάπου, η πλειοψηφία των νέων που διαθέτουν εθνικιστικές, ταυτοτικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφουμε ενώ στην αντίπερα όχθη του κουλτουλιάρικου μαρξισμού και του νέο φιλελευθερισμού βλέπουμε πως η πλειοψηφία είναι μια μίξη σωματικά ηττημένων και συνειδησιακά αλλοτριωμένων. Ο λόγος απλός, τα άτομα αυτά έχουν δεχθεί την ήττα τους και δικαιολογούν αυτή τους την ήττα με θεωρήματα που θα ζήλευε και ο τελευταίος δικαιωματιστής, ενώ η νεολαία που μάχεται και διαχωρίζει την θέση της από τον συρφετό έχει επιλέξει την πειθαρχία, τον αθλητισμό και την υγιεινή ζωή. Άλλωστε το έθνος είναι ένα ζήτημα βιολογικό και  ένα έθνος είναι υγιές όταν κάνει και τις σωστές επιλογές ούτως ώστε να ανταποκριθεί στους φυσικούς νόμους.

Ως ακροτελεύτιο θα χρησιμοποιήσουμε την ρήση του Bodybuilder και λογοτέχνη εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα από το έργο του ''Αφηνιασμένα Άλογα'' ένα απόσπασμα που εξυμνεί το γερό σώμα ακόμα κι όταν το άτομο επιλέγει τον ηρωικό θάνατο του.

''Έχει πολλή ώρα μέχρι να βγει ο ήλιος μονολόγησε ο Ισάο. Δεν μπορώ να περιμένω, δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν'ανατέλλει. Δεν υπάρχει κάποιο αρχοντικό πεύκο να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. Ούτε θάλασσα να αστράφτει. Αμέσως μετά με μια δυνατή κίνηση έμπηξε την λεπίδα στο στομάχι του. Ακριβώς την στιγμή που η λεπίδα έσκιζε την σάρκα του, ο λαμπερός δίσκος του ήλιου τινάχτηκε ψηλά κι έγινε συντρίμμια πίσω από τα βλέφαρα του.''

Τα «Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» ένα πολύ διαφορετικό κόμικ (του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Αν και η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί στις εικονογραφημένες ιστορίες δράσης και φαντασίας (κόμικς), εντούτοις, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το «Fiends of the Eastern Front» (Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου).

Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό κόμικ, το οποίο εμπνεύστηκε ο γεννημένος το 1974 Βρετανός (Σκωτσέζος) συγγραφέας Gerry Finlay-Day και μετουσίωσε σε εικόνες ο Ισπανός καλλιτέχνης Carlos Ezquerra (1947-2018). 

Η πρωτότυπη αυτή ιστορία δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο νεολαιίστικο αγγλικό περιοδικό «2000 AD» (της εταιρείας «I.P.C») σε 10 συνέχειες (τεύχη 152-161, Φεβρουάριος – Απρίλιος 1980), ενώ στην Ελλάδα αναδημοσιεύθηκε (υπό τον τίτλο «Τέρατα του Μετώπου») 2 χρόνια αργότερα, στο περιοδικό «το Αγόρι» (Τεύχη 264-273, 4 Ιουνίου 1982-6 Αυγούστου 1982).

 Αποτελεί έναν τέλειο συνδυασμό πολεμικής περιπέτειας με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου και θεωρείται από τις αρτιότερες δημιουργίες στο είδος του.

Το ξεχασμένο ημερολόγιο

Η υπόθεση ξεκινά στην σημερινή εποχή (Φθινόπωρο 1980), στον Βρετανικό τομέα του Δυτικού Βερολίνου, με την ανακάλυψη του σκελετού ενός Γερμανού Στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Hans Schmitt, αλλά και του ημερολογίου του, στο οποίο ξεδιπλώνεται μια ανεπανάληπτα ανατριχιαστική ιστορία.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

«Ο Τεκτονισμός και η πνευματική προετοιμασία των επαναστάσεων», του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Θα κάνουμε μαζί μια βουτιά στο μακρινό παρελθόν, με οδηγό τον βαρόνο, για να κατανοήσουμε το παρών και την δυστοπική του κατάσταση. Αυτό το άρθρο που ακολουθεί, εμφανίστηκε στο «La Vita Italiana» το 1940, λίγες εβδομάδες μετά την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο. 

Ο Evola εξέτασε ένα σημαντικό βιβλίο του ιστορικού Bernard Faÿ, “ο Ελευθεροτεκτονισμός και η πνευματική επανάσταση του δέκατου όγδοου αιώνα”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1935 και στην Ιταλία την άνοιξη -καλοκαίρι του 1940. 

Ο Evola μας εξηγεί με τον σύνθετο τρόπο του, πώς και γιατί προέκυψε η Γαλλική Επανάσταση και πώς, γενικότερα, πίσω από όλες τις μεγάλες μαζικές ανατρεπτικές επαναστάσεις της ιστορίας, που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σηματοδοτούν την φθίνουσα παραβολή της ανθρωπότητας, λειτουργούν ορισμένες αρνητικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του «θεωρητικού» Τεκτονισμού, εκφυλισμός του αρχαίου «λειτουργικού» Τεκτονισμού, ένα αρχικά παραδοσιακό σώμα. 

Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και σας το παραθέτω ολόκληρο ώστε να μην κόψω την μελέτη του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Η Φύση και ο Ρόλος του Νεοφασισμού»: Μία κριτική του «αριστερού φασισμού» στην μεταπολεμική Ιταλική Δεξιά

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

Ο Gazpare Ferretti Fantauzzi ήταν βετεράνος πολεμιστής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και διετέλεσε ως Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της RSI. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Avanguardia» τον Ιούνιο του 2002.

Ο σύντροφος Gazpare Ferretti Fantauzzi δεν βρίσκεται πιά ανάμεσα μας. Ήταν επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, πολιτικός φρουρός της κοινωνικής και επαναστατικής, αντιπλουτοκρατικής και αντιμασονικής ουσίας του Φασισμού. Ο θάνατος του αποτελεί σοβαρή πολιτική και ανθρώπινη απώλεια για όσους σήμερα παλεύουν ενάντια στους ίδιους θανάσιμους εχθρούς που επιθυμούσαν την στρατιωτική ήττα του Ευρωπαϊκού Φασισμού.

Θέλουμε να θυμηθούμε τον σύντροφο Gaspare δημοσιεύοντας την ομιλία με την οποία  ανοίξει τις εργασίες του το συνέδριο «Επαναστατική Εναλλακτική στο Σύστημα» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη 26η Μαΐου στην Civita Castellana. Θα είναι πάντα δίπλα μας και θα παλεύει μαζί μας! Ο δρόμος που χαράξαμε μαζί είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στη νίκη!

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ GAZPARE FERRETTI FANTAUZZI ΠΑΡΩΝ!

Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου να είμαι σήμερα μαζί σας. Ωστόσο θα ήθελα να σας εκφράσω τις σκέψεις της FNCRSI σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και μαζί να εκφράσω την ελπίδα ότι μπορείτε να ξεκαθαρίσετε με διαύγεια τους λόγους της συμπόρευσης σας, ενόψει αυτής της μάχης που δεν θα είναι ούτε σύντομη, ούτε εύκολη.

Για να έχουμε ξεκάθαρες βάσεις για το μέλλον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τρείς θεμελιώδεις παράγοντες από το παρελθόν.

1) Η λεγόμενη «δημοκρατία» γεννήθηκε μέσα από την αντίσταση που ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο.

2) «Όταν η νέα αντιφασιστική νομενκλατούρα επέστρεψε στην Ιταλία, θεσπίστηκε μία μυστική συμφωνία: οι Ιταλοί θα δέχονταν να κυβερνηθούν από μία νέα πολιτική τάξη, που δεν θα τους ζητούσε να λογοδοτήσουν για το πως έζησαν την Εικοσαετία (1922-1942). Αυτή η συμφωνία ήταν επωφελής για πολλούς επιφανείς αντιφασίστες, καθώς δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις ευθύνες της περιόδου 1922 - 1942 και μαζί την ενθουσιώδη προσκόλληση που έδειξαν στον φασισμό...»

3) Οι Ιταλοί διακατέχονται από την ηλιθιότητα να θέλουν να χτίσουν το έθνος τους με τύπους σαν τον Μπαντόλιο που το 1944 δήλωνε σε έναν Άγγλο δημοσιογράφο: «Ούτε ο βασιλιάς, ούτε εγώ, έχουμε επέμβει ποτέ στους συμμάχους για να μειώσουν τους βομβαρδισμούς τους. Όσο περισσότερο βομβαρδίζονταν οι Ιταλοί από τους συμμάχους, τόσο περισσότερο θα μισούσαν τους Γερμανούς» (R. Zangrandi, «1943: 8 Σεπτεμβρίου», Feltrinelli, Μιλάνο 1967).

Η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού που γεννήθηκε από την απομάκρυνση του Μπαντόλιο, ορίστηκε από τον Τσόρτσιλ ως «μία συμμορία εξαιρετικά ανάξια εμπιστοσύνης», ενώ οι Ιταλοί, δεδομένης της παρουσίας σε αυτήν πολιτικά απαξιωμένων προσώπων (Ορλάντο - Νίτι - Μπονόμι) έβλεπαν σε αυτή την σαρκαστική εκταφή του ONB (Opera Nazionale Balilla) που υπήρξε ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός θεσμός του φασιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια τόσο οι αριστεροί, όσο και οι δεξιοί προσποιούνταν ότι πολεμούσαν το σύστημα από τα σπλάχνα του οποίου είχαν γεννηθεί.

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η φύση και η λειτουργία των φαινομένων, των γεγονότων, των πραγμάτων, κλπ είναι έννοιες που συνδέονται με μία αμοιβαία εξαρτημένη σχέση. Αυτό που θα μπορούσε να πεί κανείς officium presupponit naturam.

Τα εθνικά και ξένα αντικομμουνιστικά κέντρα προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν το αληθινό νόημα της λεγόμενης Καμπής του Σαλέρνο, που επιβλήθηκε πλήρως από τον Στάλιν στο πλαίσιο της νέας σοβιετικής στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη εμπλοκή των ιταλικών, γαλλικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνο η Γιουγκοσλαβία έμεινε εκτός.

Στην Ιταλία ο αντικομμουνιστικός μηχανισμός τελειοποιήθηκε με την δημιουργία του MSI, με πρωταρχικό στόχο να συγκεντρώσει τους «ρεπουμπλικάνους φασίστες», κυρίως τους νέους, έξυπνους και πρόθυμους για εκδίκηση, να τους ελέγξει και εν συνεχεία να τους εξουδετερώσει και να τους εκμεταλλευτεί για χάρη του ατλαντικού καθεστώτος. Όλα αυτά με την υποχρέωση να καταγγείλει τα «επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία» του νεοφασισμού. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία του σύγχρονου FAR (Fasci di Azione Rivoluzionaria), την καταγγελία του στην αστυνομία και την συνακόλουθη δίκη.

Δεν άργησε να συνειδητοποιηθεί ότι υπήρχε μία μυρωδιά «σαπίλας» γύρω από την ηγεσία του MSI, η πολιτική της οποίας αποκαλύφθηκε ως εντελώς αντιφασιστική και σαφώς αντίθετη με τις προθέσεις των πρώτων οπαδών του Κινήματος, πολλοί από τους οποίους αποστασιοποιήθηκαν με την ελπίδα να πετύχουν καλύτερα πράγματα έξω από αυτό. Εν τέλει γνώρισαν μόνο τον εξοστρακισμό και τις καταγγελίες.

Αλλά είναι κατανοητό ότι όσοι παρέμειναν στο MSI και του έδιναν την ψήφο τους για περίπου 50 χρόνια δεν κατάλαβαν πραγματικά ότι η σύνδεση με τους μοναρχικούς, η προσχώρηση στο Ατλαντικό Σύμφωνο και το ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον του Νάσερ και των Παλαιστινίων, η αποθέωση του Ντε Γκώλ, της Δύσης, των ΗΠΑ, του Ίαν Σμίθ, της Νότιας Αφρικής που συμμάχησε με το Ισραήλ, της Γαλλικής Αλγερίας, των Ελλήνων συνταγματαρχών και των Τούρκων στρατηγών, κλπ, κλπ ήταν απολύτως αντίθετες με τις πολιτικές που υποστήριζε ο Μουσολίνι και ο αυθεντικός φασισμός.

Οι «εκατόνταρχοι του Ισραήλ» (όπως τους ορίσαμε) υποσχέθηκαν να χτίσουν οδοφράγματα σε περίπτωση που ο Καντάφι ερχόταν στην Ιταλία (επειδή είχε διώξει 30.000 φιλοϊσραηλινούς Ιταλούς, μαζί και πολλούς Εβραίους της Λιβύης) αλλά όταν ήρθε ο δολοφόνος Τίτο (που έσφαξε χιλιάδες και έδιωξε 35.000 από τα ιταλικά εδάφη) δεν κούνησαν το δάχτυλο τους.

Χρόνια νωρίτερα είχαν χειροκροτήσει τον απαίσιο Αλμιράντε, όταν από μία αντικομμουνιστική και φιλοαμερικανική προοπτική, δήλωσε ότι «σε αυτή την κατάσταση δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων. Η τελευταία ελπίδα για την Ιταλία είναι μία λύση στα πρότυπα της Ελλάδος» (σσ. εννοεί την Χούντα των Συνταγματαρχών).

ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ο λεγόμενος «νεοφασισμός» είναι ένα κακό που πλήττει ορισμένους οπορτουνιστές και μία μεγάλη μάζα υποκειμένων που έχουν αποκηρύξει στην ουσία τον φασισμό, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν ρητά και επίσημα, προφανώς για να μην εμφανιστούν ως προδότες της Ιδέας (βλ. σελ. π.χ. ΑΝ). Είναι ένα σύνδρομο, παρόμοιο με τον αναλφαβητισμό, που πλήττει όσους, παρά το γεγονός ότι έχουν μάθει την ορθοδοξία - ως σύστημα σκέψης συμβατό με ένα δεδομένο πολιτικό δόγμα - έχουν κατανοήσει και βιώσει μόνο την ορθοπραξία της ορθοδοξίας.

Μπορεί όμως να υπάρξει και παραποίηση, αφού λόγω του προβλήματος της αντίθεσης μεταξύ θεωρίας και πράξης, δίνεται μεγαλύτερος χώρος στην πράξη ως κριτήριο αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο φασισμός, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δογματική ορθοδοξία, δυστυχώς ευνόησε την τάση προς αυτή την απόκλιση, κυρίως μέσω της υπερβολικής εξύψωσης του βολονταρισμού, αν και αυτό έγινε με την αξιέπαινη πρόθεση να προσελκύσει στις τάξεις του εκείνους τους αξιόλογους ανθρώπους που για διάφορους λόγους έμειναν αδρανείς.

Ο Φασισμός προϋποθέτει να παραμένετε απρόσβλητοι από οποιαδήποτε ασθένεια - και να το έχετε αυτό υπόψη σας όταν ρωτάτε τον εαυτό σας «γιατί πολεμώ;» - προϋποθέτει αξιώνει και απαιτεί να είστε «ένα Τάγμα Πιστών και Αγωνιστών!».

πηγή: http://fncrsi.altervista.org/

Μουσολίνι - Ο Θεός δεν υπάρχει! (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

«Ο αγώνας ενάντια στον θρησκευτικό παραλογισμό είναι σήμερα αναγκαιότητα, περισσότερο από ποτέ...

...Όταν ισχυριζόμαστε ότι «ο Θεός δεν υπάρχει» εννοούμε να αρνηθούμε με αυτή την δήλωση τον προσωπικό Θεό της θεολογίας, τον Θεό που λατρεύτηκε με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους από πιστούς σε όλο τον κόσμο, εκείνον τον Θεό που από το τίποτα δημιούργησε το Σύμπαν, από το Χάος την Ύλη, να αρνηθούμε τον Θεό του παραλογισμού που είναι προσβολή για την ανθρώπινη λογική...

...Με κάθε νέα ανακάλυψη της χημείας, της φυσικής, της βιολογίας, των ανθρωπολογικών επιστημών, την πρακτική εφαρμογή ορθών αρχών, το δόγμα καταρρέει. Το παλιό οικοδόμημα της θρησκείας γκρεμίζεται και γίνεται ερείπια...

...Πως μπορεί να συμβιβάζεται η ιδέα ενός ανώτερου δημιουργού με την ύπαρξη νάνων και ατροφικών οργάνων, με ανωμαλίες και τερατουργήματα, με την ύπαρξη πόνου, αέναου και καθολικού, με τις ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους;..

...Η επιστήμη βρίσκεται τώρα σε διαδικασία καταστροφής του θρησκευτικού δόγματος. Το δόγμα της θείας δημιουργίας αναγνωρίζεται ως παράλογο...

...Η Βίβλος και τα αποκαλούμενα «χριστιανικά ήθη» είναι δύο πτώματα...

...Η θρησκευτική ηθική δίνει το αρχικό στίγμα του αυταρχισμού ακριβώς επειδή παριστάνει την αποκάλυψη μίας «θείας εξουσίας». Για να να μεταφραστεί αυτός ο αυταρχισμός σε πράξη και να επιβληθεί στην ανθρωπότητα ξεπήδησε η ιερατική κάστα και μαζί της η πιο φρικτή μισαλλοδοξία....

...Η Θρησκεία είναι μία ψυχική ασθένεια του εγκεφάλου!

...Η ιστορία πολλών αγίων, που η θρησκεία μακαρίζει, είναι αποκρουστική. Δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από μία βαθιά εκτροπή του ανθρωπίνου πνεύματος σε αναζήτηση υπεργίηνων χιμαιρών...

...Αν σήμερα ο Μεσαίωνας αποσύρεται στις πυκνές σκιές των μοναστηριών, αυτό οφείλεται στον θρίαμβο του σκεπτικισμού. Και αν η επιδημική ασθένεια της θρησκείας δεν εμφανίζεται πλέον με την ίδια ένταση των προηγούμενων εποχών, οφείλεται στη μείωση της πολιτικής ισχύος της εκκλησίας...

...Η ικανότητα με την οποία ο άνθρωπος διαφοροποιείται από τα ζώα είναι η συλλογιστική του δύναμη. Όμως ο ευσεβής πιστός αποκηρύσσει την λογική, αρνείται να εξηγήσει τα πράγματα που τον περιβάλλουν, τα αναρίθμητα φυσικά φαινόμενα, γιατί του αρκεί η θρησκευτική του πίστη. Ο εγκέφαλος χάνει την ικανότητα να σκέφτεται. Και έτσι αυτή η «θρησκευτικότητα» εκσφενδονίζει την ανθρωπότητα πίσω στην ζωώδη κατάσταση...

...Ο θρήσκος άνθρωπος είναι μία ανωμαλία και η θρησκεία είναι η βέβαιη αιτία επιδημικών ασθενειών του νού που απαιτούν την φροντίδα ψυχιάτρων!»

πηγή

TRIUMPHER - Spirit Invictus (Lyric Video)

 

Casa Pound

 

Απόσπασμα από μία συνέντευξη του Franco Freda στον Τζιανκάρλο Περτέγκο για την Corriere della Sera.

 

«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»

«Η ίδια η δικαιοσύνη δεν είναι παρά μία αποκρυστάλλωση στους νομικούς κώδικες των ιδεών που κυριαρχούν μέσα στην αστική κοινωνία, των ιδεών της αλαζονικής τάξης που είναι η αστική τάξη. Οποιαδήποτε λανθασμένη νότα, οποιαδήποτε δυσλειτουργία του συστήματος αποδίδεται από αυτό σε δολιοφθορά που διαπράττουν οι εχθροί του συστήματος, οι σπάνιοι άνθρωποι για τους οποίους η τάξη δεν είναι είδωλο προς λατρεία, για τους οποίους ο νομικός εξαγνισμός αντιπροσωπεύει μόνο μία βαθιά και εξευτελιστική αδικία»

Franco Freda

Μετάφραση: Μαυρομετωπίτης

«Θες να με καταλάβεις; Να με καταλάβεις ή να με "αρπάξεις"; Θέλω πολύ να αποφύγω αυτόν τον ισχυρισμό σου, ότι θες να επιθεωρήσεις την ψυχή μου, να την αποκλείσεις δηλαδή από αυτόν τον τελευταίο χώρο υπολειπόμενης κυριαρχίας που της απομένει. Να σου θυμίσω ότι είμαι ζώο (και μάλιστα χορτοφάγο...) ζώο σε αιχμαλωσία από το 1971 και αρά γκρινιάρικο και προπάντων απρόθυμο να εμπιστευτεί αγνώστους, πολύ περισσότερο δημοσιογράφους ... 

Αλλά εφόσον καταφέρατε να κερδίσετε την καλοσύνη των υπερασπιστών μου, στους οποίους πραγματικά δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα, (γιατί παρότι διαφοροποιούνται ή στέκονται εχθρικά προς τις ιδέες μου με στηρίζουν) πρέπει να συναινέσω στην περιέργεια σας ...

Δεν βάζω καμία ποιοτική διαφορά μεταξύ του πολιτικού μου προσώπου και του αδίκως κατηγορούμενου προσώπου μου: υποδεικνύουν δύο λειτουργίες που εκτελώ, εκ των οποίων η δεύτερη είναι κλάσμα της πρώτης και υποδεέστερη εν σχέση με την πρώτη. Ωστόσο τίποτα από τα δύο δεν μου δημιουργεί "ανησυχίες" όπως λες. 

Ακόμη και η φυλακή, ακόμη και το κλουβί ενός Κακουργιοδικείου σηματοδοτούν τις γραμμές ενός ιδανικού «μετώπου», όπου ένας πολιτικός στρατιώτης στέκεται - στο πιο ανθρωπίνως υπεύθυνο βαθμό και αποκομμένος από φόβους δυσάρεστων γεγονότων - σεβόμενος το καθήκον του: την κλήση του να προστατεύσει όχι την δική του ατομική εικόνα αλλά την εικόνα του κόσμου και της ζωής που αντανακλά η συμπεριφορά του.

Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της ευλογίας και της κατάρας ... Με άλλα λόγια πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα όχημα δυνάμεων που υπερβαίνουν την φυσιοψυχική ατομικότητα και ότι αυτές οι επιρροές (που μπορούν να οριστούν ως «μεταφυσικές» ή «πνευματικές») υποδηλώνουν την ύπαρξη του, είτε έχει επίγνωση αυτών είτε όχι. 

Μάλιστα ο βαθμός ελευθερίας του ανθρώπου προέρχεται από τον βαθμό συνειδητοποίησης με τον οποίον αντανακλά αυτές τις δυνάμεις. Μεταφρασμένες σε ηθικούς όρους, αυτές οι οντότητες διέπουν τις ενέργειες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως δυνάμεις του Καλού ή δυνάμεις του Κακού.

Πιστεύω ότι ο Ιμάμ Χομεϊνί ενσαρκώνει, σε αυτό το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, μία φωτεινή δύναμη του Καλού και ότι η ευλογία του που δόθηκε στους Ευρωπαίους, μέσω του πολιτιστικού του έργου, συμβάλει στην καταπολέμηση του Κακού και αποτελεί αναγνώριση της εγκυρότητας των προσανατολισμών μας.

Δεν χτυπήσαμε καμία πόρτα! Ανοίξαμε μόνο την πόρτα που εδώ και χρόνια μας έχει εισάγει στην απόρριψη του σύγχρονου υλισμού και στις πιο διαβολικές του εκδηλώσεις: τον καπιταλισμό και τον μαρξιστικό σοσιαλισμό! Και έχουμε δείξει συμπάθεια και μερικές φορές ενθουσιασμό για τις εμπειρίες και τα πειράματα που διεξάγονται από ορισμένους λαούς - προχτές η Κίνα με την «πολιτιστική επανάσταση», χθές η Λιβύη του Καντάφι (αλήθεια έχετε διαβάσει το μικρό «Πράσινο Βιβλίο» του;) σήμερα ειδικά το Ιράν της Ισλαμικής Επανάστασης. Όλες αυτές οι προσπάθειες που έχουν στόχο να αποτοξινωθούν από τις σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές δημοκρατίες.

Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για το κρατικό έργο του Μάο Τσε Τούνγκ και το ενδιαφέρον μου για την βασική κατεύθυνση της κινεζικής πολιτικής, η οποία - κατά την γνώμη μου - συνεχίζει τον μεγαλειώδη στόχο της: να απεγκλωβίσει την Κίνα από την αποικιοκρατική μέγγενη, με την οποία τα συστήματα που προέκυψαν μετά το 1945 καταστέλλουν την νόμιμη ελευθερία των τεσσάρων ηπείρων! Και κάπως έτσι ερμήνευσα την Κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση: μία επανάσταση που χρησιμοποιεί τον μαρξισμό μόνο ως τρέχον όχημα έκφρασης.

Η οικεία μορφή του μαοϊσμού δεν πρέπει να ιδωθεί ως υπόθεση του μαρξισμού που αποδέχεται, αλλά ως όραμα ενός κόσμου που προκαλεί: ένα σχεδόν «σπαρτιατικό» όραμα του κόσμου, έναν οργανικό ρυθμό πίστης που συνδέει τον Ηγέτη με ολόκληρη την εθνική κοινότητα και ευνοεί αυτή την ένταση αλληλεγγύης, που με την σειρά της, αντανακλά στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας και μίας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής … 

Στον Κινεζικό Κομμουνισμό βλέπω πάνω απ' όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του εξισωτικού ατομισμού, την πειθαρχία έναντι της αστικής χαλαρότητας. Βλέπω ακόμη την νίκη των τάξεων του «πολιτικού στρατιώτη» (φτωχού μεν αλλά «ισχυρού») έναντι των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης (συμπεριλαμβανόμενης της ΕΣΣΔ).

Ήμουν της γνώμης ότι τότε ήταν δικαιολογημένο να σκιαγραφηθεί μία αναπαράσταση αυτού του τύπου. Σήμερα, ωστόσο, η Κίνα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς στον καταστροφικό δρόμο του συμβιβασμού με τον δυτικό καπιταλισμό. Σχετικά με την Ισλαμική Επανάσταση, ένας φίλος και σύντροφος μου, ο Carlo Terracciano εξέφρασε την άποψη μου, μέσα από ένα γραπτό της «Ομάδος AR» το οποίο εγκρίνω απόλυτα.

Δεν έχω κανένα προσόν για να είμαι «δάσκαλος» - επομένως δεν έχω τους «μαθητές» μου. Είμαι μάλλον ένας μεγαλύτερος «συμμαθητής» που λειτουργεί ως «επανάληψη» και «αναγνώστης» για τους άλλους. Δεν υπάρχει κατήχηση, απογραφή ουσιαστικών κανόνων. 

Μπορούμε όμως να τους ξανά εφεύρουμε αντλώντας από τα καλύτερα κείμενα της ινδοευρωπαϊκής παράδοσης: την Μπαγκαβάντ - Γκίτα, την Ιλιάδα (θα είχε ο Θερσίτης κάποιο αφιέρωμα από την σημερινή δημοσιογραφία;), την Πολιτεία του Πλάτωνα, τις Ιστορίες του Τίτου Λίβιου για παράδειγμα. Αλλά και από την ηθική των άλλων φυλών: σκεφτείτε για παράδειγμα τον Ιάπωνα Bushido, τις παραδόσεις των ερυθρόδερμων».

MGŁA Pravda 30.03.2019 Multicam

 

Alain Delon: η μη πολιτικά ορθή ζωή του, πίσω από τα φώτα της οθόνης! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ήταν αδύνατον να μη αναφέρω κάτι για τον Άνδρα αυτόν. Έφυγε ένας μεγάλος, ένα σύμβολο με πολλές όψεις … και πέρα από τα τεράστια ίχνη που άφησε στο σινεμά και την τηλεόραση, υπάρχουν και τα λεγόμενα μη πολιτικά ορθά, αυτά που η νεωτερικότητα πολεμά και εξαφανίζει από τον καθένα μας. Κάποια αποσπάσματα από τα παρασκήνια λοιπόν, βασισμένα σε άρθρα και αναφορές …

Ο Alain Delon, τη δεκαετία του εξήντα, ζούσε στο Παρίσι με τη Dalida, στη Rue d’Orchampt, στη Μονμάρτρη. Εκεί ζούσε πριν ο Ferdinad Céline, από το 1941 έως το 1944. Λίγο μετά τη γέννηση του Alain, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του Fabien ξαναπαντρεύτηκε.

 Η νέα σύζυγος είχε ήδη μια κόρη με το όνομα Dauphine, η οποία σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, παρακολούθησε μαθήματα χορού στο Meudon στην σχολή της Lucette Almanzor, της συζύγου του Céline. Η μητέρα και η και η κόρη συνέχιζαν να συχνάζουν στο σπίτι του Ferdinand Celine επιμελώς και να παρακολουθούν τα γεγονότα και τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα, σχεδόν καθημερινά για περίπου επτά χρόνια.

Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο Alain κατατάχθηκε στο γαλλικό ναυτικό ως πεζοναύτης. Θέλησε να αφήσει τα πάντα πίσω του: το μικρό χωριό στον Haute Seine, την ανάμνηση μιας παιδικής ηλικίας που περιπλέκεται από το διαζύγιο των γονιών του, την τοποθέτηση του σε μια θετή οικογένεια, την ασφυκτική εμπειρία του θρησκευτικού κολεγίου, όπου είχε καλλιεργήσει μια επαναστατική και μισαλλόδοξη εφηβεία. 

Χωρίς σπουδές, θα είχε μέλλον πιθανόν σαν εργάτης. Σε ηλικία μόλις δέκα ετών (ο πατριός του ήταν δεσμοφύλακας στο Fresnes, την περιοχή όπου ήταν οι γνωστές φυλακές, που είχαν εκτελεστεί από την Δημοκρατία διανοούμενοι Γάλλοι) είδε γοητευμένος, τον πυροβολισμό του Pierre Laval, που καταδικάστηκε για συνεργασία με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία την διάρκεια του πολέμου και έπεσε φωνάζοντας το τελετουργικό «Vive la France!». 

Μόλις στρατολογήθηκε, ήταν το 1953, το τμήμα του ανατέθηκε στο εκστρατευτικό σώμα για τον πόλεμο της Ινδοκίνας. Θα επιστρέψει στη Γαλλία μόνο τρία χρόνια αργότερα, σημαδεμένος από την εμπειρία της μάχης και της ήττας, από την έγκαιρη εξέγερση του ενάντια στους στρατιωτικούς κανόνες και από την ανεξίτηλη φιλία του με τους συντρόφους του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Evola και Nasser (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Συνεχίζοντας μια έρευνα της οποίας δόθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα σε ένα ιταλικό περιοδικό το “La Nazione Eurasia”, οι μελετητές εξέδωσαν ένα δοκίμιο με τον τίτλο «Evola e l’ Islam«. Από την προσπάθεια οργανικής ανασυγκρότησης του οράματος του Evola για την ισλαμική παράδοση, προέκυψε μια εικόνα η οποία αν μερικές φορές φαίνεται ανακριβής σε ορισμένα στοιχεία και συχνά εξαρτάται από μια μάλλον προσωπική οπτική, αποτελεί ωστόσο μια αναπαράσταση εμπνευσμένη από την αναγνώριση του Evola για το τι είναι ουσιαστικά το Ισλάμ. 

Μια εκδήλωση του παραδοσιακού πνεύματος που δεν μπορεί να διαχωριστεί από την «εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Το παρακάτω άρθρο – κριτική, άνοιξε μια πολεμική που προκύπτει από την πρόσφατη εκ νέου ανακάλυψη ενός άρθρου του Evola σχετικά με τη «χειραφέτηση του Ισλάμ». 

Το άρθρο χρονολογείται από μια εποχή, τη δεκαετία του ’50, κατά την οποία οι ιταλικοί φασιστικοί κύκλοι διατηρούσαν ακόμα ζωντανή τη μνήμη της φιλοαραβικής και φιλοϊσλαμικής θέσης που είχε αναλάβει η Ιταλία κατά τη διάρκεια του Φασιστικής Κυβέρνησης, καθώς και της αλληλεγγύης που τα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου καθιερώθηκε μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και των κινημάτων ανεξαρτησίας του μουσουλμανικού κόσμου. 

Από την άλλη πλευρά, το “Μανιφέστο της Βερόνας”, στο οποίο συνέχιζε να αναφέρεται μεγάλο μέρος των αγωνιστών του μεταπολεμικού φασισμού, είχε επισημάνει μεταξύ των βασικών σημείων της εξωτερικής πολιτικής της RSI (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία) τον «απόλυτο σεβασμό προς εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους που όπως και η Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένοι και ορθολογικά οργανωμένοι». 

Και ακριβώς στην Αίγυπτο, τη δεκαετία του 1950, η επανάσταση των “Ελεύθερων Αξιωματικών”, αφού έδιωξε τον κυβερνήτη μαριονέτα (φίλο του προδότη και φυγά βασιλιά της Σαβοΐας), ανακήρυξε τη δημοκρατία, κατάργησε την κομματική πολιτική, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, εθνικοποίησε ξένο κεφάλαιο, έδιωξε τους Βρετανούς από τη Διώρυγα του Σουέζ, αρνήθηκε στρατιωτικές συμμαχίες λειτουργικές για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, χορήγησε άσυλο και βοήθεια στους εξόριστους του Τρίτου Ράιχ και ανέλαβε να οικοδομήσει έναν εθνικό σοσιαλισμό. 

Όλα αυτά που στη “Νασερική” γεωπολιτική προοπτική της ενότητας των αραβικών εθνών, θα είχε γίνει ένας πραγματικός παναραβικός σοσιαλισμός, βασισμένος στις πνευματικές προϋποθέσεις που παρέχει το Ισλάμ. Και όταν το 1956, μετά την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, η Αίγυπτος έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγγλο – γαλλο – σιωνιστική επιθετικότητα, πολλοί από εκείνους που είχαν πολεμήσει συνειδητά ως πολιτικοί στρατιώτες ενάντια στις «δημοκρατικές πλουτοκρατίες της Δύσης» είδαν στην Αίγυπτο μια νέα γραμμή μετώπου ενάντια στους αιώνιους εχθρούς τους και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αιγυπτιακό λαό και τον Προεδρό του, Gamal Abd el-Nasser. (1)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Στήριξε το αυτόνομο εθνικιστικό έντυπο!

- περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ (anaktisi-mag.gr)

 

Propatria: εθνικιστική κατασκήνωση

 

Η νεολαία, η γενιά Beat και οι δεξιοί αναρχικοί, του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Τον Φεβρουάριο του 1968, εμφανίστηκε στην Ιταλία μια συλλογή άρθρων του Evola με τίτλο «L’arco e la clava“ (Το τόξο και το ρόπαλο), που περιείχε και το σύνθετο και δύσκολο άρθρο “Η νεολαία, η γενιά Beat και οι δεξιοί αναρχικοί”. 

Στο άρθρο αυτό ο Evola, αναλύοντας το νεολαιίστικο κίνημα διαμαρτυρίας, θεώρησε την εξέγερση ενάντια στο υπάρχον σύστημα «νόμιμη», αλλά τη θεώρησε ταυτόχρονα κενή από αξίες και στερούμενη ανώτερης νομιμότητας. O Βαρόνος πραγματεύεται την κατάσταση μιας νέας γενιάς που ζει σε μια εποχή διάλυσης, χωρίς ρίζες και ένα αυθεντικό νόημα. 

Αυτή η «ξεριζωμένη» νεολαία στερείται δεσμών και περιορισμών, πράματα που ρύθμιζαν την ζωή παλαιότερα. Ιδιαίτερα με την κυριαρχία της αριστεράς σε πνευματικό επίπεδο, ήρθε η τελική παρακμή. Για να δούμε όμως αυτήν την σκέψη του Βαρόνου, με μερικά αποσπάσματα και σχόλια:

«Πολλά έχουν γραφτεί για το πρόβλημα της νέας γενιάς και των «νέων», πράγματι πάρα πολλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις το θέμα δεν αξίζει καθόλου το ενδιαφέρον που του έχει αφιερωθεί και η σημασία που δίνεται μερικές φορές στη νεολαία γενικότερα, με το αντίστοιχο ενός είδους υποτίμησης όσων «δεν είναι νέοι», είναι παράλογη. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια εποχή διάλυσης, οπότε η συνθήκη που τείνει να επικρατεί όλο και περισσότερο είναι αυτή του «ξεριζωμένου», εκείνου για τον οποίον η κοινωνία δεν έχει πλέον νόημα, για αυτόν δεν το έχουν ούτε καν οι περιορισμοί που ρύθμιζαν την ύπαρξη και που για την εποχή που αμέσως μας προηγήθηκε – και η οποία συνεχίζεται ακόμη σε διάφορους τομείς – ήταν μόνο αυτοί του αστικού κόσμου και της ηθικής. 

Φυσικά οι νέοι έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από αυτήν την κατάσταση και από αυτή την άποψη και η ανάδειξη ορισμένων προβλημάτων μπορεί να είναι θεμιτή. Μια νέα γενιά, επομένως, απλώς υποφέρει από την κατάσταση πραγμάτων. Αυτή δεν θέτει κανένα πραγματικό πρόβλημα ώστε να βρεθεί, ας πούμε, μια λύση, κάνει απλά μια χρήση που σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ηλίθια. 

Όταν αυτή η νεολαία ισχυρίζεται ότι δεν γίνεται κατανοητή, η μόνη απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να καταλάβει. Ο υποτιθέμενος αντικομφορμισμός ορισμένων στάσεων, ανεξάρτητα από την κοινοτοπία τους, ακολουθεί κατά τ’ άλλα ένα είδος μόδας, μια νέα σύμβαση, επομένως είναι ακριβώς το αντίθετο μιας εκδήλωσης ελευθερίας. 

Αυτός ο τύπος «νεότητας» που ορίζεται μόνο από την ηλικία, αντιπροσωπεύεται έντονα, ειδικά στην Ιταλία. (ΣτΜ, πόσα κοινά με την σημερινή ελληνική νεολαία).

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Adieu

«Αντίο φίλε», πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο Αλαίν Ντελόν

«Στα 88 του, ο Αλέν Ντελόν ήρθε με τον «αντίπαλο» και φίλο του Ζαν-Πολ Μπελμοντό με τον οποίο, μεταξύ άλλων, μοιραζόταν ΕΝΑ συγκεκριμένο συναίσθημα. Μαζί οι δύο τους και με την  Brigitte Bardot, ήταν στην πρώτη γραμμή της σθεναρής αντίθεσης στη γαλλική στροφή προς τον σοσιαλκομμουνισμό το 1968. Στα 17 του, ο Alain Delon κατατάχθηκε εθελοντικά στην Ινδοκίνα. Το 1971, μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον πρόεδρο της FUAN (Φοιτητική Φασιστική Οργάνωση στην Ιταλία), του έδωσε πολλές αγκράφες για τις ζώνες των νεαρών νεοφασιστών φοιτητών. Είναι γνωστό ότι στην Ισπανία, όταν γύριζε την ταινία Zorro, συνάντησε τον Léon Degrelle με τον οποίο τραβήχτηκε η φωτογραφία του στα γυρίσματα. Στήριξε το Fronte National σε σημείο να προσφέρει το όνομα του για πιθανή υποψηφιότητα. Όσο το επέτρεπε η υγεία του, σύχναζε τακτικά στο σπίτι του Ζαν-Μαρί Λεπέν, όπως μου είπε περήφανα η σύζυγος του Τζανί πριν από περίπου δέκα χρόνια, ενώ γευμάτιζα μαζί τους»

Gabriele Adinolfi

Μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Ernst von Salomon ήταν ο παρίας, αυτός ο εξόριστος, καταστροφέας των πάντων, αφοσιωμένος στην περιθωριοποίηση που περπάτησε στα ερείπια από μάχη σε μάχη και πρόθυμος να καταστρέψει ακόμη και τον εαυτό του για να λιθοβολήσει τον σύγχρονο πολιτισμό. 

Κρεμασμένος στους κόλπους μιας παράλογης, καταστροφικής, αρρενωπής, αισθητικής, ηρωικής Kultur, ο von Salomon χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την «Zivilisation», με την παρακμή της  ορθολογικής και εγωιστικής αστικής τάξης, με επίκεντρο το συμφέρον του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία που παρακμάζει.  

Ο Ernst von Salomon γεννήθηκε στο Κίελο της Γερμανίας το 1902, από μια οικογένεια μακρινής γαλλο-γερμανικής αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά από αρκετές σχολικές αποτυχίες, ο πατέρας του τον μύησε σε μια στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Ernst κοίταξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με έκπληξη, για να ενταχθεί στα Freikorps το 1919. 

Όπως ο Junger, έτσι και αυτός ερμήνευσε τη φιγούρα της σύγχρονης εποχής ενάντια στην νεωτερικότητα του εικοστού αιώνα. Ενάντια στην  δημοκρατία των συμφερόντων, αυτή της Βαϊμάρης, ενάντια στα σύμφωνα των Βερσαλλιών και τις αξίες της αστικής Gestalt (αστική ασφάλεια, κοινωνικός έλεγχος, εμπορικό πνεύμα, οπορτουνισμός), η ζωή του von Salomon σημαδεύτηκε εξ ολοκλήρου από μια ιεραρχική-στρατιωτική αντίληψη, πάντα πολιτικοποιημένη, με στόχο την αντιπαράθεση και σε σύγκρουση εναντίον του οικοδεσπότη, εκείνου που αρνείται την ταυτότητα του άλλου. 

Στα Freikorps ο  von Salomon υπέστη τη γοητεία της βίας, που έγινε κατανοητή ως μια ερωτική και αισθητική παρόρμηση και σε αυτές τις παραστρατιωτικές και παράτυπες πολιτοφυλακές αναζητούσε τη λύτρωση του, την εκδίκηση του γερμανικού πνεύματος ενάντια στην «προδότρια» δημοκρατία.

Το 1922 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του τότε υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau, αλλά εξέτισε μόνο λίγους μήνες από την ποινή του. Η εμπειρία του στα Freikorps, δημοσιεύτηκε στο περίφημο έργο του “Die Geächteten” (τα Απαγορευμένα), ένα ιστορικό και υπαρξιακό έπος των «στρατιωτών της τύχης» που οφείλουν  την αγριότητα τους στον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την αρχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πρωταγωνιστές πρώτα της σκληρής καταστολής κατά την οποία δολοφονήθηκαν η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebknecht και τέλος της μακροχρόνιας τρομοκρατικής υπόθεσης που κορυφώνεται με τη δολοφονία του υπουργού Rathenau. 

Είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ιστορίας που προετοίμασε τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα, ένα μυθιστόρημα τρομακτικά επίκαιρο, αυτής της αισθητικής της βίας που είναι η βάση κάθε επανάστασης. Από τα “Απαγορευμένα” λοιπόν, προκύπτει σε ένα αυτοβιογραφικό κλειδί, το τρομερά βίαιο όραμα της πολιτικής και του πολέμου. 

Αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες περιπτώσεις ικανές να απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αστική τάξη, να τον θέσουν πριν από την ακραία πράξη, την ολοκληρωτική αυτοθυσία, που αποκαλύπτει μια ιεράρχηση της κοινωνίας με βάση ένα αριστοκρατικό κριτήριο, ανώτερη από την αστική οικονομική αναλογία που διατάσσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη νομισματική αρχή. 

Το έργο αυτό περιφρονεί τον αστό, τη μικρότητα του, τη μικροπρέπεια του, την οικονομική του αξία ως ομογενοποιητική δύναμη ικανή να εντάξει όλη την πραγματικότητα στη μορφή της. Στο βιβλίο “Überlegungen eines Unpolitischen” του Thomas Mann προτείνεται η ίδια δυναμική της σύγκρουσης στην οποία συμμετέχει ο δικός μας αιρετικός: «βαθιά κουλτούρα ενάντια στον επιφανειακό πολιτισμό, οργανική κοινότητα έναντι της μηχανικής κοινωνίας, ήρωες εναντίον εμπόρων, αίσθημα ενάντια στον συναισθηματισμό, αρετή έναντι του λογαριασμού». 

Εν ολίγοις, ο von Salomon  κατάλαβε ότι ο πόλεμος που διεξήγαγαν τα Freikorps (συχνά εκμεταλλευόμενα για δημοκρατικούς σκοπούς) και οι συγκρούσεις μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών, αποδείχθηκαν λειτουργικές για την αποκρυστάλλωση της αστικής τάξης, που τώρα κυριαρχεί. 

Αποστασιοποιήθηκε επίσης από την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία το 1933 και από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο στο βιβλίο του θεωρεί ως συμβιβαστική εκπόρευση της αστικής ιδεολογίας. Ο Von Salomon κατέληξε στους καταλόγους των επαναστατών που αντιτάχθηκαν στο Τρίτο Ράιχ.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, "Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία" του Armin Mohler που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Η προσωρινή φύση της “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” γίνεται αισθητή περισσότερο στους νεότερους, στη γενιά του πολέμου. Αυτή θεωρείται ότι «αποτελείται από πολεμιστές που έχουν στρατοπεδεύσει στα σπίτια των αστών», λέει εύστοχα ο Ernst Junger (20): «Δεν έχει το πλήρες δικαίωμα να ζει στις πόλεις (η γενιά αυτή) και πρέπει να αναζητήσει καταφύγιο στα σπίτια που είχαν χτίσει οι γονείς πριν από τον πόλεμο». 

Οι εκφραστές της “Συντηρητικής Επανάστασης” πολέμησαν το κράτος της Βαϊμάρης, αλλά το βλέμμα τους δεν έμεινε καρφωμένο σε αυτό το σκηνικό των μικρών καθημερινών συγκρούσεων και γύρισαν πίσω στον 19ο αιώνα, όπου οι αντίθετες ιδέες υποστηρίχθηκαν με ισχυρή συνείδηση. Και αργότερα στη δική τους εποχή, προς στα δύο μεγάλα κινήματα που έθεσαν ως άμεσο στόχο την ανατροπή της Δημοκρατίας, τον κομμουνισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό και τέλος προς τα εμπρός, προς το σπίτι τους που δεν έχει ακόμη χτιστεί. 

Η “Δημοκρατία της Βαϊμάρης” χωρίστηκε επίσης σε τρεις φάσεις, τρία κεφάλαια θα έλεγα: Η πρώτη πηγαίνει από την ανακήρυξη της Δημοκρατίας τον Νοέμβριο του 1918 έως τα τέλη του 1923, η δεύτερη φτάνει μέχρι το 1929, η τρίτη στις 30 Ιανουαρίου 1933 (21). Στην πρώτη φάση η Δημοκρατία υψώνει τη δομή της εν μέσω της μεταπολεμικής αναταραχής. Με το τέλος των μαχών στο Ruhr τον Σεπτέμβριο του 1923, το τέλος του πληθωρισμού του «Rentenmark» και την καταστολή της απόπειρας πραξικοπήματος από τον Hitler και τον Ludendorff, τον Νοέμβριο του 1923, αυτή η εποχή αταξίας φτάνει στο τέλος της. 

Ακολουθεί η εποχή της φαινομενικής ευημερίας και της επιφανειακής ηρεμίας, που ονομάζεται «εποχή Stresemann», από το όνομα του αντιπροσωπευτικού πολιτικού της. Ξεκινώντας από το φθινόπωρο του 1929, την αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το κτίριο που χτίστηκε πάνω σε αδύναμα θεμέλια άρχισε να γκρεμίζεται κομμάτι κομμάτι και η αγωνία της Δημοκρατίας, στην οποία επιτίθενται όλοι από όλες τις πλευρές, έφτασε μέχρι τον Ιανουάριο του 1933. 

Η “Συντηρητική Επανάσταση” ακολουθεί επίσης μια πορεία, παρόμοια με αυτή που επιβάλλουν στη Δημοκρατία τα διάφορα εξωτερικά γεγονότα. Το πρώτο κεφάλαιο είναι επίσης και για αυτήν μια στιγμή διευκρίνισης και προσανατολισμού. Χρησιμοποιώντας στρατιωτική γλώσσα θα μπορούσε κανείς να πει ότι η “Συντηρητική Επανάσταση” σε αυτή την περίοδο, καθορίζει την αρχική της κατάσταση και ταυτόχρονα εγκαταλείπει τους δόλιους συμμάχους. 

Και ενώ σιγά σιγά βρίσκει το δρόμο της, η φαινομενική ενίσχυση της Δημοκρατίας βγάζει τον άνεμο από τα πανιά της, ώστε το δεύτερο κεφάλαιο να είναι ένα κεφάλαιο αναμονής και υπομονετικής προετοιμασίας. Στο τρίτο κεφάλαιο προετοιμάζεται για την επίθεση, αλλά τη νίκη τελικά παίρνει ο αντίπαλος της, ο Εθνικοσοσιαλισμός. 

Τα καθοριστικά γεγονότα της “Συντηρητικής Επανάστασης” βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο κεφάλαιο, το οποίο κατά μία έννοια είναι απλώς μια συνέχεια του πολέμου. Στο τρίτο κεφάλαιο, που περιλαμβάνει τα έτη 1929 έως 1933 συσσωρεύεται το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της λογοτεχνικής της παραγωγής.

Aztec NSBM: Όταν οι Ατζέκοι γνώρισαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal

 

του Baldur

Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι κορυφαία στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος διατείνονταν ότι η ιδεολογία τους «δεν ήταν προς εξαγωγή» αλλά ένα καθαρά «Γερμανικό φαινόμενο» δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον «μαγνητισμό» που ασκούν στο σύνολο τους οι αντιδημοκρατικές ιδέες στους μη ευρωπαϊκούς λαούς. Αν και ο Χιτλερισμός επικράτησε κατά την διάρκεια των εσωκομματικών διεργασιών και στις συνθήκες κατάληψης της εξουσίας με αποτέλεσμα την πλήρη στρατιωτική ήττα και την ολοκληρωτική επικράτηση των Συμμάχων, μερίδα του κόμματος δεν ξέχναγε να τονίσει την «προλεταριακή ρίζα» του Εθνικοσοσιαλισμού με αποτέλεσμα να βρουν θαυμαστές και οπαδούς στην Νότια Αμερική, την Μέση Ανατολή την Ινδία ακόμη και την μακρινή Ιαπωνία. 

Στα μάτια χιλιάδων ιθαγενών και παραδοσιακρατών ο Εθνικοσοσιαλισμός καταλαμβάνει την θέση του υπερασπιστή ενάντια στην δυτική παρακμή του Αμερικανισμού και του Ιμπεριαλισμού καθώς και τον ισοπεδωτισμό του Μπολσεβικισμού. Ενώ η διεισδυτικότητα του «ναζισμού» στο ευρωπαϊκό black metal είναι γνωστή, ένα πιο εκπληκτικό φαινόμενο μπορεί να βρεθεί μεταξύ των Λατινοαμερικανικών συγκροτημάτων που συνδυάζουν απροκάλυπτα «ναζιστικά» συνθήματα με θέματα και εικόνες της προκολομβιανής κληρονομιάς τους. 

Παρά την προφανή ασυμφωνία, το «NSBM των Αζτέκων» αντικατοπτρίζει εκπληκτικές βαθιές ιστορικές ρίζες αλλά και αντιφάσεις στον σύγχρονο πολιτικό λόγο. Πολλά από τα συγκροτήματα που συζητήθηκαν, όπως οι Tlateotocani, Maquahuitl και Eztlacuani συνδέονται με την Organización Nacional Socialista Pagana (ONSP), μια Μεξικανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1999. Ο ήχος έχει τις ρίζες του στο δεύτερο κύμα του black metal, με ακατέργαστη παραγωγή, κιθάρες buzzsaw και blast beats, καθώς και φλάουτα. Μερικά από τα συγκροτήματα χρησιμοποιούν αυτόχθονες γλώσσες και παίζουν με παραδοσιακές φορεσιές. 

Στα εξώφυλλα των δίσκων κυριαρχούν οι τελετουργικοί αετοί των Ατζέκων και των Μάγιας, πάνθηρες και παραδοσιακά σύμβολα διακοσμημένα με Σβάστικες και μορφές των ενόπλων SS που φέρνουν το οπτικό αποτέλεσμα σε μια άλλη διάσταση που τρομάζει τους δημοκράτες και δημιουργεί υπερηφάνεια στους αντιπάλους τους. Για τους ιθαγενείς της Νοτίου Αμερικής οι αποικιοκράτες δεν υπήρξαν παρά πιόνια του διεθνούς σιωνισμού που μέσα από τις αποστολές έρευνας και κατάκτησης προσπάθησαν να ισοπεδώσουν την εθνική ταυτότητα των ντόπιων. 

Ωστόσο, αυτός ο λαϊκός συμβολισμός συνδυάζεται με απροκάλυπτες «ναζιστικές» εικόνες καθώς και στιχουργικά θέματα, με τραγούδια όπως το "H.H. (Hail Huitzilopochtli)" και "Erradicación Judaica (Raza Innecesaria)". Αντί για ένα απλό αισθητικό mashup, ο συνδυασμός αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη συγγένεια με την ευρωπαϊκή NSBM σκηνή και στην αξιοποίηση του αυτόχθονου παγανισμού καθώς και στην επιστροφή στο αίμα και το έδαφος στην παράδοση ενάντια στον «εκφυλισμένο» σύγχρονο κόσμο και την «παγκοσμιοποιητική» δύναμη του Χριστιανισμού. 

Αυτό το είδος συγκρητισμού ανάγεται στην ίδια τη γέννηση της «ακροδεξιάς» ιδεολογίας εν μέσω ενός ρομαντικού εθνικισμού και μυστικισμού του 19^ου αιώνα των ευρωπαίων εθνικιστών που επιδίωξαν να δημιουργήσουν συγγένεια με τους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου, καθώς και έναν επίμονο θαυμασμό για τον Εθνικοσοσιαλισμό στον αναπτυσσόμενο κόσμο ως ένα αουτσάιντερ που αντιστάθηκε στις αποικιακές αυτοκρατορίες. 

Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, είναι η απήχηση του metal ως μια διεθνή γλώσσα που έχει βοηθήσει στην εξάπλωση του NSBM παντού από τη Λατινική Αμερική έως τη Μαλαισία. Τέλος να σημειωθεί ότι Έλληνες συναγωνιστές έχουν λάβει μέρος με γνωστές μπάντες σε συναυλίες στην Νότια Αμερική προκαλώντας την οργή των κρατικών αρχών και των αντιφασιστικών ορδών.

Ο φυλετικός πόλεμος ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι, συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.

Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και πατριώτες ξεσηκώθηκαν και  τα επεισόδια γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.

Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''. 

Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεν  αλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που διοχετεύει στην κατεχόμενη  Ήπειρο μας τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την Ευρώπη.

Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της Φραγκφούρτης  ουσιαστικά είναι σύμμαχοι των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως οντότητα.

Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ. Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.

Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα 2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από τους λαούς με αφετηρία το έθνος.

Ο πρόεδρος των Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.

Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.

Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.

Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.

Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα γεγονότα …