Κάποιες σκέψεις για τους Πολιτικούς Κρατούμενους και την Απεργία Πείνας με βάση τα τελευταία γεγονότα (άρθρο ενός συναγωνιστή που δεν είναι μέλος της συντακτικής μας ομάδας)

 

Το παρακάτω άρθρο εστάλη από συναγωνιστή ο οποίος δεν είναι μέλος της συντακτικής μας ομάδας. 

Η δημοσίευση του δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αναγκαίο να συμφωνούν τα μέλη και οι φίλοι της σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου». 

Όποιος διαφωνεί είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο (συναγωνιστής ή ακόμη και πολιτικός αντίπαλος) μπορεί να στείλει την άποψη του στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση ή να σχολιάσει στην φόρμα σχολίων τηρώντας όμως τους κανόνες. 

Υβριστικά σχόλια δεν θα δημοσιευθούν.

Γράφει ο Ελεύθερος Σκεπτόμενος

Κάποιες σκέψεις για τους Πολιτικούς Κρατούμενους και την Απεργία Πείνας με βάση τα τελευταία γεγονότα

Τώρα που τελείωσε ο όλος θόρυβος γύρω από την περιβόητη «απεργίας πείνας» του «αναρχικού» Γιάννη Μιχαηλίδη, θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις σε σχέση μάλιστα και με την στάση στην υπόθεση αυτή του Γιάννη Λαγού. Και ο Λαγός και ο Μιχαηλίδης δηλώνουν «Πολιτικοί Κρατούμενοι» του καθεστώτος, ο καθένας από την δική του ιδεολογική σκοπιά. Καταρχάς, ο Πολιτικός Κρατούμενος αποτελεί κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους Συντρόφους του. Αποτελεί ευρύ πολιτικό υποκείμενο, το οποίο παράγει πολιτική με τις ιδέες του, με την δράση του, με την στάση του, την συμπεριφορά του, τις πράξεις του, ακόμα και τις παραλείψεις του. Γενικά, με ότι εκπέμπει προς τα έξω και προς τους έξω. Λόγω της ξεχωριστής ιδιότητας του, ο Πολιτικός Κρατούμενος δεν μπορεί να έχει «απαραβίαστη ιδιωτική ζωή» αποκομμένη από το πλαίσιο σκέψης και δράσης του. Είναι εκτεθειμένος, όχι στην «δημοσιότητα» της αστικής κοινωνίας, αλλά στην ηθική (και όχι ηθικολογική) υπόσταση των όσων (υποτίθεται ότι) ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Πολιτικός Κρατούμενος δεν του παρέχει κανενός είδους «ασυλία», αν δεν επιβεβαιώνει αυτή του την δήλωση με συγκεκριμένες πράξεις και όχι αόριστα λόγια και γενικότητες. Το ελάχιστο, λοιπόν, από τον οποιονδήποτε δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Πολιτικό Κρατούμενο, είναι να συμπεριφέρεται και ως τέτοιος.

Η Απεργία Πείνας αποτελεί το έσχατο σημείο Πολιτικής - Προσωπικής Αξιοπρέπειας και Στάσης για κάθε Πολιτικό κρατούμενο. Είναι η ύστατη πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στο καθεστώς και στις μεθόδους του απέναντι σε αυτόν και τις ιδέες του. Επομένως, όταν ο Πολιτικός Κρατούμενος φτάσει στο σημείο να κάνει Απεργία Πείνας, αυτό σημαίνει ότι έχει γκρεμίσει κάθε γέφυρα πίσω του και θα φτάσει την επιλογή του μέχρι το τέλος: Ή θα γίνουν δεκτά τα αιτήματα του ή θα πεθάνει, εξευτελίζοντας το καθεστώς που τον φυλάκισε. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: Να ξεφτιλιστούν οι εχθροί του και όχι ο ίδιος, να αφήσει πίσω του μια ηθική παρακαταθήκη συμπεριφοράς, σύμφωνα με την οποία είτε θα νικήσεις είτε η «νίκη» του αντιπάλου θα είναι «πύρρειος».

Η Απεργία Πείνας δεν έχει ιδεολογικά στεγανά και σύνορα. Αφορά κάθε ακραιφνή ιδεολόγο που τιμά πραγματικά την ιδιότητα του και αποτελεί την κυριολεκτική έκφραση της ρήσης του Έζρα Πάουντ «όποιος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει θυσίες για τις Ιδέες του, είτε ο ίδιος δεν αξίζει, είτε οι Ιδέες του». Γι’ αυτό και είναι άξιος σεβασμού, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, ο οποιοσδήποτε Πολιτικός Κρατούμενος χρησιμοποιεί το «όπλο» της Απεργίας Πείνας. Για παράδειγμα όσο και να μην μας είναι καθόλου αρεστοί (για ευνόητους λόγους) οι Κομμουνιστές Πολιτικοί Κρατούμενοι στην Τουρκία, δεν μπορείς παρά να τους παραδεχτείς ότι έκαναν πραγματική Απεργία Πείνας, φτάνοντας μέχρι το τέλος της βιολογικής τους ύπαρξης. Η ουσία, όμως, είναι το «όπλο» της Απεργίας Πείνας να έχει όντως μέσα του «σφαίρες» και όχι «άσφαιρα» πυρά…

Με βάση, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, η Ελλάδα έχει ένα μοναδικό «προνόμιο» σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα κράτη στο θέμα της Απεργίας Πείνας. Είναι η μοναδική χώρα στην οποία ποτέ δεν υπήρξε απώλεια θανάτου από Απεργία Πείνας. Όσες Απεργίες Πείνας έγιναν στο παρελθόν, είτε έγιναν δεκτά τα αιτήματα των απεργών είτε την σταμάτησαν εγκαίρως πριν πεθάνουν. Στην συντριπτική πλειοψηφία συνέβη το πρώτο. Μάλιστα, σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις η «αφετηρία» της λήξης της «απεργίας πείνας» στην χώρα μας ήταν στις 50 μέρες και έφτανε μέχρι τις 70, την στιγμή που σε άλλες χώρες του κόσμου οι Πολιτικοί Κρατούμενοι που έφταναν σε αυτόν τον αριθμό ημερών Απεργίας Πείνας ήταν ήδη νεκροί από την εξάντληση και τις κακουχίες … Κατά την δεκαετία του ’90, μια περίπτωση μόνο θυμάμαι που ο «απεργός πείνας» σταμάτησε την «απεργία πείνας», χωρίς να γίνονται δεκτά τα αιτήματα του. Ήταν το 1994 και αφορούσε τον «αναρχικό» Οδυσσέα Καμπούρη (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα του). 

Μέχρι την 70^η ημέρα (!) η αλήστου μνήμης φυλλάδα «Ελευθεροτυπία» μας ανέφερε, σε καθημερινή βάση, σε ποια ημέρα «απεργίας πείνας» βρισκόταν ο «κοινωνικός αγωνιστής». Μετά, για να μην γίνει εντελώς ρεζίλι, σταμάτησε το μέτρημα και άρχισε το «πολυήμερη απεργία πείνας» φτάνοντας περίπου τις 100 (!!!!) ημέρες «απεργίας πείνας», για όποιον είχε την προνοητικότητα να μετράει μετά την 70η ημέρα «απεργίας». Το «λάθος» του Καμπούρη ήταν ότι στόχος του ήταν τα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό, το οποίο «μουλάρωσε» γι’ αυτήν την ένοπλη επίθεση εναντίον του, με αποτέλεσμα την περιορισμένη σχετικά συμπαράσταση υπέρ του Καμπούρη και το αρνητικό αποτέλεσμα γι’ αυτόν.

Στην περίπτωση του Μιχαηλίδη, είχαμε μια «απεργία πείνας» η οποία έφτασε τις 68 ημέρες. Σε αντίθεση, όμως, με το ότι πράττει κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος, ο οποίος φτάνει μέχρι τέλος την ύστατη πράξη διαμαρτυρίας του, ο Μιχαηλίδης έβγαλε μια ανακοίνωση ότι απλώς σταματάει την «απεργία πείνας», χωρίς όμως να έχουν γίνει δεκτά τα αιτήματα του. Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. 68 ολόκληρες ημέρες «απεργίας πείνας» και όμως ο Μιχαηλίδης ήταν τόσο … «Σούπερμαν» ώστε να βγάλει ο ίδιος ανακοίνωση ότι λήγει την «απεργία». Αυτός και οι συνοδοιπόροι του δεν είχαν το παραμικρό ύφος ευφυΐας και ευθιξίας να δημοσιοποιήσουν μια ανακοίνωση του πληρεξούσιου δικηγόρου του ή κάποιου συγγενικού του προσώπου. Αντιθέτως, μας θεωρούν τόσο αποχαυνωμένους ώστε να θέλουν να πιστέψουμε ότι στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, διασωληνωμένος με ορούς, ήταν σε θέση να γράφει ή να εκφωνεί ανακοινώσεις. Τα ίδια αίσχη και δυο βδομάδες περίπου νωρίτερα, όταν είδαμε δημοσιευμένο «ιδεολογικό μανιφέστο» του Μιχαηλίδη, ενώ κανονικά θα έπρεπε τα μάτια του να κάνουν «πουλάκια» και τον Χάρο να του γνέφει χαμογελώντας … Να θυμίσουμε εδώ, ότι ο Bobby Sands, ο άνθρωπος συνώνυμο της Απεργίας Πείνας, ο Ιρλανδός Εθνικιστής που με τον θάνατο του στο H - Block του Long Kesh εξευτέλισε την κυβέρνηση Θάτσερ, έφτασε μέχρι τις 66 ημέρες πριν πεθάνει, ενώ νωρίτερα είχε πέσει σε κώμα για περισσότερο από δυο βδομάδες.

Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα «παραμύθια» και τους «παραμυθάδες». Σεβόμαστε τους πραγματικούς Απεργούς Πείνας, όχι όμως και τους κίβδηλους απατεώνες, τους οποίους σιχαινόμαστε γιατί εξευτελίζουν το ύστατο «όπλο» Αξιοπρέπειας κάθε Πολιτικού Κρατούμενου. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τον θάνατο Πολιτικού Κρατούμενου από Απεργία Πείνας, γιατί πάντοτε κατάφερναν να παίρνουν αυτό που ήθελαν από το αστικό κράτος πριν τα πράγματα γίνουν ανεξέλεγκτα. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που το κράτος, για τους δικούς του λόγους, δεν έκανε πίσω, οι υποτιθέμενοι απεργοί πείνας αυτοεξευτελίζονταν, γιατί δεν είχαν το σθένος να κάνουν πραγματική πράξη και να φτάσουν μέχρι το τέλος την υποτιθέμενη απεργία πείνας τους. Αυτό συνέβη στις περιπτώσεις του Κουφοντίνα και του Μιχαηλίδη. Ο Κουφοντίνας δεν πέτυχε τα αιτήματα του για δυο λόγους. 

1^ον Είχε δολοφονήσει μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη (Μπακογιάννης), κάτι το οποίο αυτή το είχε πάρει «προσωπικά». 

2^ον Και πιο σημαντικό: Ακόμα κι αν η οικογένεια Μητσοτάκη έκανε πίσω, δεν θα έπρατταν το ίδιο οι ΗΠΑ, καθώς ανάμεσα στα θύματα του Κουφοντίνα υπήρχαν και Αμερικανοί αξιωματούχοι, κάτι το οποίο τα «γεράκια» της Ουάσιγκτον δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ. 

Με την Ελλάδα σε καθεστώς Αμερικανοκρατίας, ο Κουφοντίνας είχε δυο δρόμους να επιλέξει: Ή θα έφτανε την Απεργία μέχρι το τέλος (ή γίνονται δεκτά τα αιτήματα μου ή πεθαίνω) ή θα έθετε τέρμα σε αυτήν, αυτοεξευτελιζόμενος. Προτίμησε το δεύτερο … Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος ότι δεν ξεκίνησε καν Απεργία Πείνας. Το ίδιο, βεβαίως, συνέβη και στην περίπτωση Μιχαηλίδη. Όπως το ίδιο ισχύει και για όλες τις εγχώριες περιπτώσεις «απεργών πείνας». Ειδικά δε, για την περίπτωση Κουφοντίνα, είναι ιατρικά αποδεδειγμένο πως ότι ένας άνθρωπος 64 ετών που κάνει απεργία πείνας πάνω από 60 ημέρες δεν υπάρχει περίπτωση να μην του δημιουργηθούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του, οπότε η κατάσταση είναι 100% μη αναστρέψιμη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο. Αντιθέτως, ο Κουφοντίνας εξακολουθεί να είναι «περδίκι» …

Ανέκαθεν οι προερχόμενοι από τα αριστερά «απεργοί πείνας» είχαν ένα πολύ σημαντικό εφόδιο στον «αγώνα» τους. Πέρα από τα φιλικά προς αυτούς ΜΜΕ, είχαν στο πλευρό τους και επίορκους γιατρούς πρόθυμους να ψευδολογήσουν ασύστολα για την «τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο απεργός πείνας» και ότι «η ζωή του κρέμεται από ένα νήμα». Όμως, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει και αυτή τους δικούς της ανθρώπους σε καίρια σημεία, γνωρίζοντας επακριβώς τι συμβαίνει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Εάν η κυβέρνηση Μητσοτάκη γνώριζε ότι τόσο ο Κουφοντίνας όσο και ο Μιχαηλίδης έκαναν πραγματική Απεργία Πείνας και όχι «μαϊμού» θα έσπευδε έντρομη να ικανοποιήσει άρον άρον τα αιτήματα τους, φοβούμενη ότι ο θάνατος τους θα μπορούσε να επιφέρει τεράστια κοινωνική αναταραχή, καθώς και επεισόδια ανάλογα με αυτά του Δεκεμβρίου του 2008 (υπόθεση Γρηγορόπουλου). Γι’ αυτό και τους άφησε να ξεφτιλιστούν, ανακοινώνοντας οι ίδιοι τον τερματισμό της «απεργίας πείνας», την ίδια ώρα που αυτή συνέχιζε με ζήλο την νεοφιλελεύθερη αποδόμηση και αποικιοποίηση της Χώρας. Βεβαίως, θα μείνουμε με την απορία τι θα συνέβαινε εάν ο Κουφοντίνας (ο Μιχαηλίδης αποτελεί αμελητέα ποσότητα) όχι μόνο πραγματοποιούσε αληθινή Απεργία Πείνας, αλλά θα ήταν και αποφασισμένος να την φτάσει μέχρι τέλους. Τι θα έκανε τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Θα επέμενε στην αδιαλλαξία της, λόγω των αμερικανικών εντολών και της εκδικητικής της στάσης για την δολοφονία Μπακογιάννη ή θα έκανε πίσω για να μην έχουμε ένα νέο Δεκέμβριο του 2008; Με την απορία θα μείνουμε …

Και φτάνουμε στην περίπτωση του Γιάννη Λαγού και στο περιβόητο tweet υπέρ του Μιχαηλίδη. Πιο πριν, δυο λόγια γι’ αυτόν. Ο Λαγός είναι ένας άνθρωπος με  τα θετικά και τα αρνητικά του, όπως όλοι μας άλλωστε. Εδώ θα εξεταστεί καθαρά πολιτικά. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος βοήθησε τα μέγιστα στην συναρμολόγηση του «Μύθου» της «Χρυσής Αυγής», αλλά συνέβαλε σημαντικά και στην μετέπειτα αποδόμηση της. Ήταν η «ψυχή» της ακτιβιστικής της δράσης στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά την περίοδο 2010 - 2012, τότε που γιγαντώθηκε η επιρροή της στα λαϊκά στρώματα με αναμενόμενο αποτέλεσμα την είσοδο στην βουλή το 2012. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την λεβέντικη εικόνα του στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα το 2011; Τότε που επειδή οι επιδοτούμενοι «αντιφασίστες» στάθηκαν ανίκανοι να διώξουν από την πλατεία τους Χρυσαυγίτες και τους υπόλοιπους Εθνικιστές, το ανθελληνικό κράτος επιστράτευσε τα ένστολα σκυλιά του και τα χημικά τους για να τους απομακρύνουν από την πλατεία. Η τηλεοπτική εικόνα του Γιάννη Λαγού να προκαλεί και να εξευτελίζει μόνος του μια ολόκληρη διμοιρία ΜΑΤ δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. 

Ήταν, επίσης, ένας από τους λίγους στα ανώτερα κλιμάκια της «Χρυσής Αυγής» που είχε το θάρρος να διαφωνεί με τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Πρέπει ακόμα να του αναγνωριστεί ότι ήτανε ο ένας από τα δυο μεγαλοστελέχη της «Χρυσής Αυγής» (ο άλλος, αρέσει δεν αρέσει, ήταν ο Κασιδιάρης) που κράτησε αξιοπρεπή στάση στην απολογία του, αρνούμενος να δεχτεί τα εξευτελιστικά ερωτήματα ιδεολογικής νομιμοφροσύνης προς το καθεστώς που του έθετε η πρόεδρος του δικαστηρίου και οι υπόλοιποι συνεργάτες της. Επίσης, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι μετά το τέλος της πρώτης παράνομης φυλάκισης του το 2015 επανήλθε βελτιωμένος ως ρήτορας στο κοινοβούλιο, σε εντυπωσιακό θα έλεγα βαθμό. Έχτισε μια εικόνα «ασυμβίβαστου», η οποία και τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Ταυτόχρονα, όμως, έκανε και τραγικά πολιτικά λάθη. Όπως η συνεργασία του με τον Κώστα Πλεύρη, από το 2018, τον οποίο προσπάθησε να «φυτέψει» μέσα στην Χρυσή Αυγή, αρχικά ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων και μετέπειτα ως υποψήφιο βουλευτή, χωρίς όμως να εισακουστεί η πρόταση του από τον Μιχαλολιάκο. 

Το 2019 βγήκε ευρωβουλευτής, μαζί με τον Θανάση Κωνσταντίνου (προτάσεις καταστροφικές και οι δυο του Μιχαλολιάκου) και μόλις 6 μέρες μετά τις εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019, όπου η «Χρυσή Αυγή» κατάφερε (γιατί πραγματικά περί κατορθώματος πρόκειται) να μείνει εκτός κοινοβουλίου, ο Λαγός ανεξαρτητοποιήθηκε, κάνοντας τα ίδια ακριβώς πράγματα για τα οποία κατηγορούσε τους προηγούμενους ευρωβουλευτές της «Χρυσής Αυγής». Κράτησε, δηλαδή, την έδρα και τα προνόμια της ανάμεσα σε αυτά και τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους ψηφοφόρους του κόμματος που τον έστειλαν στην ευρωβουλή και οι οποίοι ορκιζόντουσαν ότι δεν θα τους προδώσει ποτέ (την ίδια διαδρομή ακολούθησε ένα  χρόνο αργότερα και ο «συνιδρυτής της Χρυσής Αυγής» και «παιδικός φίλος του Μιχαλολιάκου» Κωνσταντίνου, μια θλιβερή περίπτωση «ιδεολόγου», που ύστερα από 20 σχεδόν χρόνια εξαφάνισης από την «Χρυσή Αυγή» τον επανέφερε ο Μιχαλολιάκος και τον έστειλε στο ευρωκοινοβούλιο με σταυρωμένα ψηφοδέλτια για να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Το γεγονός ότι τα συστημικά ΜΜΕ επί 3 ολόκληρα χρόνια δεν έχουν ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το πρόσωπο του και τα «έργα» του ως ευρωβουλευτή, αλλά τον έχουν αφήσει εντελώς στο απυρόβλητο, ας το κρίνει ο καθένας όπως θέλει ... 

Αμέσως μετά την αποχώρηση του έφτιαξε το μόρφωμα της Εθνικής Λαϊκής Συνείδησης (ΕΛΑΣΥΝ), με αρχικά τα οποία παραθέτουν σε μάρκα ανταλλακτικών ή ελαιοτριβείο … και με πολιτικές θέσεις που περισσότερο θύμιζαν παραθρησκευτική οργάνωση παρά εθνικιστικό κόμμα. Με «συνεργάτες» άτομα επί το πλείστον αμόρφωτα, αδαή και γραφικά, το όλο εγχείρημα ήταν καταδικασμένο από την αρχή, παραπέμποντας σε κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Γιάννης Λαγός έκανε κάτι το πραγματικά πρωτόγνωρο στον λεγόμενο «εθνικιστικό χώρο». Ήταν ο πρώτος (και ο μόνος μέχρις στιγμής), από το 1974 μέχρι σήμερα, που πραγματοποίησε Απεργία Πείνας (και μάλιστα πραγματική) για την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων του. Την σταμάτησε στις 25 ημέρες, μαθαίνοντας ότι αυτά ικανοποιήθηκαν (αυτά είχαν να κάνουν κυρίως με την ημερομηνία έναρξης του εφετείου). Έχει δίκιο να νιώθει πικραμένος για την σχεδόν απόλυτη στάση σιωπής απέναντι του στην Απεργία Πείνας που πραγματοποίησε, δείχνοντας τις παθογένειες και τους εγωισμούς του «χώρου».

Με την μετέπειτα στάση του, όμως, φρόντισε να εκθέσει και να απογοητεύσει σχεδόν όλους όσους του συμπαραστάθηκαν. Πριν το τελευταίο τραγικό «τιτίβισμα», υπάρχει μια άλλη σειρά από απίστευτα γεγονότα: 

α) Ενώ αρχικά έβγαλε ανακοίνωση, η οποία «φωτογράφιζε» τον μέχρι τότε συνήγορο του Κώστα Πλεύρη ότι τον «πούλησε» (μάλιστα, σε διαδικτυακή εκπομπή συνεργάτης του Λαγού ωρυόταν ότι ο Πλεύρης «έφαγε» από τον Λαγό 15.000 ευρώ), λίγο καιρό μετά τον ξαναπροσέλαβε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. 

β) Η θεαματική «κωλοτούμπα» στο ζήτημα του ρωσοουκρανικού πολέμου, όπου όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών στην μέχρι τότε τοποθέτηση του, αλλά προχωρώντας ακόμα περισσότερο προς την ζώνη του Λυκόφωτος ζήτησε να αφεθεί ελεύθερος, με … αντάλλαγμα να πολεμήσει στο μέτωπο μαζί με τις Ουκρανικές δυνάμεις! Τοποθέτηση που, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε θυμηδία, η οποία ουδέποτε είδε το φως της δημοσιότητας στην ιστοσελίδα της «ρωσόφιλης» ΕΛΑΣΥΝ … 

γ) Δύο απαράδεκτες συνεντεύξεις, σε «Ελεύθερη Ώρα» και «Στόχο», στις οποίες έκανε ανοιχτή επίθεση στους υπόλοιπους συγκρατούμενους του, όπου ανάμεσα σε πολλά άλλα τους κατηγόρησε ότι επειδή κάνουν «μεροκάματα», είναι σαν να θεωρούν τον εαυτό τους ποινικό κρατούμενο και όχι Πολιτικό Κρατούμενο! Το γεγονός ότι τόσο ο Κουφοντίνας όσο και τα μέλη της ΣΠΦ, αλλά και άλλοι καταδικασμένοι ως τρομοκράτες κάνουνε κανονικά «μεροκάματα» για να μειωθεί η ποινή τους και εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως Πολιτικούς Κρατούμενους προφανώς δεν λέει τίποτα στον Λαγό. Συν τοις άλλοις, οι περισσότεροι από τους καταδικασθέντες που κάνουν «μεροκάματα» είναι φτωχοί άνθρωποι που έχουν οικογένειες πίσω τους και επιθυμούν να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα σε αυτές, χωρίς να έχουν από πίσω τους κάποιον παχυλό ευρωβουλευτικό μισθό …

Και φτάνουμε στο περιβόητο «τιτίβισμα» υπέρ του Μιχαηλίδη. Εξηγήσαμε νωρίτερα γιατί ο Μιχαηλίδης σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδεολόγος. Και γιατί φυσικά είναι εκ φύσεως αδύνατον να κάνει 68 ημέρες απεργία πείνας, χωρίς η πορεία του προς τον θάνατο να είναι μη αναστρέψιμη. Υπάρχει και μια άλλη πτυχή της όλης ιστορίας που κάνει την τοποθέτηση του Γιάννη Λαγού εντελώς λανθασμένη. Το 2011 ο Μιχαηλίδης συνελήφθη μαζί με έναν άλλο συνεργό του από αστυνομικούς λίγο έξω από το σπίτι του Μιχαλολιάκου στην Πεύκη, όπου έγινε και ανταλλαγή πυροβολισμών. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Μιχαηλίδης και ο συνεργός του είχαν στήσει καρτέρι για να «φάνε» τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής». Μάλιστα, από όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος τότε, η παρολίγον απόπειρα δολοφονίας εναντίον του οδήγησε στην δημιουργία μιας «επίλεκτης» προσωπικής φρουράς του για τις μετακινήσεις του, με κύριο κοινό χαρακτηριστικό της τα κόκκινα καπέλα με τον Μαίανδρο. Συνεχίζοντας ο Μιχαλολιάκος είχε πει τότε ότι η ιδέα για την δημιουργία προσωπικής φρουράς άνηκε στον Γιάννη Λαγό, τον οποίο και συνεχάρη δημόσια. Δηλαδή, ο Λαγός συμπαραστάθηκε στο «antifa» απόβρασμα που είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον τότε αρχηγό του … 

Προσοχή: Εδώ δεν κρίνουμε τον Μιχαλολιάκο ως ποιότητα χαρακτήρα, την μεγαλομανία του και τον ναρκισσισμό του, αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι εκείνη την περίοδο (2011) ήταν ο επικεφαλής ενός Κινήματος με ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή, που ανεξάρτητα από την γνώμη που έχει κάθε Εθνικιστής και Εθνικοσοσιαλιστής για το τι ήταν η «Χρυσή Αυγή», εκείνη την εποχή αποτελούσε το απόλυτο κακό για το σύστημα. Ο ψευτοεπαναστάτης Μιχαηλίδης, αντί να επιχειρήσει να «τιμωρήσει» κάποιον ηθικό ή φυσικό αυτουργό από αυτούς που έβαλαν την Ελλάδα στην κόλαση της μνημονιακής κατοχής, επέλεξε να χτυπήσει τον Μιχαλολιάκο. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Γνωρίζω ότι σε περίπτωση που δημοσιευτεί το κείμενο αυτό (σε ένα ιστολόγιο συντακτικής ομάδας με την οποία έχω σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, αλλά αναγνωρίζω την καλή πρόθεση και τον ειλικρινή πλουραλισμό απόψεων που την διακρίνει) θα προκαλέσει αντιδράσεις και σχόλια, αρκετά εκ αυτών αρνητικά. Χωρίς να ασχοληθώ περαιτέρω και να επανέλθω, θα μελετήσω προσεκτικά όσους αντιτίθενται με επιχειρηματολογία προκειμένου να διορθώσω τα δικά μου λάθη και αστοχίες, αλλά δεν θα δώσω δεκάρα τσακιστή για όσους εξαντληθούν στην χυδαία προβοκατορολογία και στην παράθεση συνθημάτων του τύπου «Λευτεριά στον κοινωνικό αγωνιστή Μιχαηλίδη», κάτι το οποίο θα αποτελεί επιβεβαίωση της ρήσης ότι «η βλακεία αποτελεί το πλέον ακατανίκητο επιχείρημα».

ΥΓ.1 Πέρα από τις συνεχείς λανθασμένες τοποθετήσεις του το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο Λαγός έκανε κάτι που αποτελεί πρωτοπορία στην «κουλτούρα» του «χώρου». Πραγματοποίησε Απεργία Πείνας, κάτι το οποίο μέχρι τώρα αποτελούσε «προνόμιο» της αριστεράς. Ο «εναγκαλισμός» (όπως ο βόας με τα θύματα του …) του Εθνικισμού με την ακροδεξιά συντήρηση από το 1974 και μετά οδήγησε σε πολλά αρνητικά στερεότυπα, που τον ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα σε βαθμό καρκινώματος. Αυτό το καρκίνωμα οφείλει να ξεριζωθεί. Μέσα από τα όποια παροράματα, παραλείψεις και υπερβολές, ο «Μαύρος Κρίνος» μπορεί και πρέπει να δώσει θετική διάσταση στην προσπάθεια αυτή.

ΥΓ.2 Ανεξαρτήτως του πότε θεωρεί ο καθένας την περίοδο κατά την οποία εκφυλίστηκε η Χρυσή Αυγή (προ ή μετά κοινοβουλίου), φαίνεται ότι η κάθε σημερινή έκφραση του λεγόμενου «χώρου» έχει σοβαρές πνευματικές και πνευμονικές ασθένειες, που την κάνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι η ιδεολογικοπολιτική διαδρομή είναι Μαραθώνιος και όχι «κούρσα» 100 μέτρων. Έχουν ακουστεί πολλά γύρω από το ζήτημα της Αυτονομίας. Κατά την γνώμη μου, αυτό που έχει σημασία είναι η Πολιτική Οργάνωση βασισμένη σε στέρεες ιδεολογικές βάσεις και όχι ψηφοθηρικές «αρπαχτές». Γι’ αυτό ας μην φανεί καθόλου περίεργο να δούμε, εν όψει εκλογών, «παρέλαση» από διαφόρους επιτήδειους, τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες που θα θελήσουν να «προβάρουν» το βουλευτικό κοστούμι με εκείνη την κομματική έκφραση (κόμμα Κασιδιάρη) που θα έχει πιθανότητα εισόδου στην βουλή. Όσο, όμως, επικίνδυνες είναι αυτές οι «αρπαχτές», άλλο τόσο είναι οι λεκτικοί φανφαρονισμοί, οι ψευτοεπαναστατικοί βερμπαλισμοί και οι επακόλουθες βεβιασμένες κινήσεις, που αποτελούν το λανθασμένο αποτέλεσμα ανώριμων ατομικιστικών «αβανγκαρντισμών», που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο σε καταστάσεις συστημικής συμπεριφοράς και πολιτικής, οι οποίες πολύ συχνά φορούν το φανταχτερό ένδυμα της «αυτονομίας», της «αυτοοργάνωσης» και διαφόρων άλλων «αυτό-».

ΥΓ.3 Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό. Πιστεύω ακράδαντα πως όσοι καλοπροαίρετα νομίζουν ότι μπορούν να τείνουν χείρα ειλικρινούς φιλίας και συνεργασίας με τον Μιχαηλίδη και τους όμοιούς του, στα ανεδαφικά και ουτοπικά πλαίσια μιας «αντιεξουσιαστικής», «αντικρατικής», «αντικαπιταλιστικής» συμμαχίας κ.λπ. πλανώνται πλάνην οικτράν. Είναι τόσο τυφλωμένοι από το μίσος τους, που γι’ αυτούς το μόνο που … αξίζουμε ως «Φασίστες» είναι μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στο στυλ της ανεπίσημης αγαπημένης τους NKVD. Αυτοί οι τύποι είναι «antifa» και αεθνιστές και σε καμία περίπτωση δεν έχουνε, έστω και υποτυπώδες, στοιχείο εθνικής, φυλετικής, αλλά και ουσιαστικά ταξικής, ευαισθησίας και συνείδησης μέσα τους. Και για να γίνω συγκεκριμένος, όταν τα παρακρατικά καθάρματα στο Νέο Ηράκλειο δολοφόνησαν τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη, ο Μιχαηλίδης πανηγύριζε από την χαρά του. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιους σιχαμερούς τύπους, κάτι τέτοια ανθρώπινα «σκουπίδια», να τους θεωρούμε, έστω και εν δυνάμει, «συντρόφους» και «συναγωνιστές»;