KULTURKAMPF: Ο Νίτσε προειδοποίησε: «Γράψε με αίμα και θα ανακαλύψεις ότι το αίμα είναι πνεύμα».

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Στο βιβλίο του Paul Sérant, “Ο Φασιστικός Ρομαντισμός” του 1971, διαβάζουμε: 

Μία εκ των τελευταίων ημερών του Παρισιού πριν από την απελευθέρωση. Ένας νεαρός πολιτοφύλακας, απογοητευμένος από την αποτυχία της Εθνικής Επανάστασης του Βισύ, συναντώντας τον Robert Brasillach σε ένα πάρκο, του εκμυστηρεύτηκε: «Εξάλλου, είμαστε αναρχοφασίστες». 

Αυτό το επεισόδιο ευχαρίστησε τόσο πολύ τον συγγραφέα, που αποφάσισε να μείνει στην πρωτεύουσα και στη συνέχεια να παραδοθεί, να υποβληθεί σε μια γελοία και διαβόητη δίκη και να καταλήξει στην πυρά για όσους καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 6 Φεβρουαρίου 1945, με μια φωτογραφία της μητέρας του πάνω στην καρδιά και ένα κόκκινο μαντήλι στο λαιμό του. 

Ήταν ένα πολύ νεαρό ταλέντο γαλλικών «γραμμάτων», που  εκφράζει στα μυθιστορήματα, τα δοκίμια, τα θεατρικά έργα του καθώς και στα περισσότερα άρθρα που εμφανίζονται στα περιοδικά των “Συνεργατών” μια βαθιά και άμεση αίσθηση για τη νιότη, τη φιλία, τη χαρά της ζωής και την αναζήτηση για μια πιθανή ευτυχία. 

«Ζούμε σε αυτήν την εξέχουσα αξιοπρέπεια του προσωρινού, που είναι τόσο αντίθετο με την αστική αντίληψη της ζωής. Αν αυτό είναι φασισμός - και είναι φασισμός - δεν είναι χρωματισμένος με έναν σκωπτικό και ανάλαφρο τρόπο που τον κάνει, με τους τρόπους και τις χειρονομίες του, να μοιάζει με τον αναρχισμό;».

Ακριβώς αυτούς τους αναφαίρετους λόγους αντιπροσωπεύει ο φασισμός στα μάτια του. Ως μαθητής στο διάσημο λύκειο του ”Λουδοβίκος ο Μέγας”, θυμάται, «Υποψιάζομαι ότι πρώτα από όλα ήμασταν αναρχικοί στην ιδιοσυγκρασία, όπως οικειοθελώς διαβάσαμε στην «Le Canard Enchainé» (σατυρική εφημερίδα της άκρας αριστεράς) και την “L'Action Française”(πρωτοφασιστική εφημερίδα). Είχαμε μπερδεμένες ιδέες και αηδία για τον σύγχρονο κόσμο για δεκαοκτώ χρόνια και επίσης μια συγκεκριμένη υποκειμενική πρόταση για αναρχία»

Το έργο “Η ιστορία του Ισπανικού εμφυλίου” δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1939, γραμμένο μαζί  με τον φίλο και γαμπρό του Maurice Bardéche, όπου η επιλογή του πεδίου των δύο συγγραφέων είναι εμφανής, αλλά ο Brasillach εκτιμά το θάρρος πάρα πολύ για να μην αποτίει φόρο τιμής και σε εκείνους που τοποθετούνται στην αντίπαλη μεριά. 

Για παράδειγμα, στη Βαρκελώνη, όταν «οι Καταλανοί αναρχοσυνδικαλιστές συγκέντρωσαν τους εργάτες και ξεχύθηκαν στους δρόμους», προκαλώντας την αποτυχία της εξέγερσης των στρατευμάτων του Φράνκο. Και προσθέτει: «...αντιπροσωπεύει μια από τις πιο όμορφες σελίδες ηρωισμού στην επαναστατική ιστορία όλων των εποχών».