Γεννημένος Με Μια Καρδιά Από Ατσάλι (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

"Άναψε μια φωτιά, χίλια μίλια μακριά, για να φωτίσει τον μακρύ δρόμο μου για το σπίτι. Ιππεύω έναν κομήτη, το χνάρι μου είναι μακρύ για να μείνει. Η σιωπή είναι ένα βαρύ λιθάρι."

Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι δύσβατος, όσο και μοναχικός. Διαλέγοντας τον Δρόμο της Αρετής (και όχι της Κακίας), γνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Προορισμένοι να Γράψουμε Ιστορία, τα βήματα μας είναι πολύ πιο σημαντικά σε σχέση με αυτά των αποχαυνωμένων νεκροζώντανων που μας περιβάλλουν. Η σιωπή, το να "μη βγάλουμε τσιμουδιά", το να αποδεχθούμε αμίλητοι το ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν μας ταιριάζει.

"Πολεμώ τον κόσμο και παίρνω όλα όσα μπορούν να δώσουν. Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μου απελπίζεται."

Είμαστε Εναντίον Όλων, Πολεμούμε Εναντίον Όλων. Χωρίς να είμαστε αιθεροβάμονες, Πιστεύουμε στην Προσωπική μας Αξία, την Ηθική μας Ακεραιότητα, την Αιωνιότητα των Ιδεών μας και Δυναμώνουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ωστόσο, επειδή οι Ανώτερες Συνειδήσεις - ως λιγότερο "παχύδερμες" - είναι Εκείνες που πληγώνονται και φθείρονται πιο εύκολα, υπάρχουν στιγμές που, όντως, η Καρδιά μας απελπίζεται, που μας έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, αντιλαμβανόμενοι τον αστισμό, την αδιαφορία, την αναισθησία και την βλακεία που μας έχουν περικυκλώσει.

"Γεννημένος να βαδίζω ενάντια στον άνεμο, γεννημένος να ακούω το όνομα μου. Δεν έχει σημασία που στέκομαι, είμαι μόνος."

Γρήγορα, όμως, έχουμε συνέλθει, γιατί είμαστε Αληθινοί σ' αυτό που Πιστεύουμε, είμαστε Ξεχωριστοί σ' αυτό που Ενστερνιζόμαστε. Ενάντια στις εφήμερες μόδες, αντίθετοι στη "λογική του εφικτού", κινούμαστε φτύνοντας κατάμουτρα το σύστημα και το κάθε λογής υπηρετικό προσωπικό του. Γεννηθήκαμε γι' αυτό, Γεννηθήκαμε για να ακούμε το όνομα μας, άλλου με θαυμασμό και αγάπη, άλλου με περιέργεια, άλλου με μίσος και υστερία. Όπως και να έχει, Γνωρίζουμε Πολύ Καλά πως όπου Στεκόμαστε και Πολεμούμε, Μαχόμαστε μόνοι.

"Στάσου και πολέμησε, ζήσε σύμφωνα με την καρδιά σου, πάντα άλλη μια προσπάθεια, δεν φοβάμαι να πεθάνω. Στάσου και πολέμησε, πες αυτό που αισθάνεσαι. Γεννημένος Με μια Καρδιά από Ατσάλι."

Δεν αποφεύγουμε τον κίνδυνο, δεν είμαστε ευθυνόφοβοι. Ναι, Εμείς "θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα". Ναι, Εμείς, "θα σώσουμε τον κόσμο". Θα κάνουμε ακριβώς ότι εξορκίζουν ως "κακό" οι θλιβεροί "κουραμπιέδες" με τις νεκρές ψυχές τους. Γιατί η  Θεωρία Οφείλει Πάντα να να συμβαδίζει με την Πράξη. Και επειδή η δική μας Καρδιά ωθεί το Μυαλό προς μια Προστακτική Ηθική Ανώτερου Χαρακτήρα,  μας κάνει να ( προσπαθούμε να) Ζούμε σύμφωνα με αυτά , τα οποία( ισχυριζόμαστε ότι) Πιστεύουμε. 

Ακόμη κι αν αρχικά "αποτύχουμε", δεν τα παρατάμε ποτέ, πάντα προσπαθούμε ξανά, επειδή αν επιτρέπεται να "πέσουμε" κάτω, επιβάλλεται να Σηκωθούμε επάνω πιο Δυνατοί και Αποφασισμένοι. Όποιος φοβάται να πεθάνει, είναι ήδη νεκρός. Όποιος, όμως, θέλει η Ζωή του να του ανήκει Παντοτινά, που θέλει να είναι απόλυτα πεπεισμένος για όλα όσα κάνει, πρέπει να Αδράξει το παρόν, οφείλει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως το τελικό στάδιο , σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως μετά ο Θάνατος. Γι' αυτό και λέμε Ξεκάθαρα αυτό που νιώθουμε. Υπερήφανα και χωρίς τύψεις, αποδεικνύοντας από τι είδους υλικό είναι δημιουργημένη η Καρδιά μας.

"Κόψε την γέφυρα πίσω σου, μην αφήνεις δρόμο για υποχώρηση. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να φτάσεις στο σπίτι."

Διαγράφουμε ότι αρνητικό υπόλοιπο υπάρχει μέσα μας, φροντίζουμε να "εκτεθούμε", έτσι ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα για "κωλοτούμπες" και άνανδρα πισωγυρίσματα. Ο δειλός, ο υποκριτής, ο καιροσκόπος,  νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα, αποφεύγοντας την Μάχη, την Αλήθεια, την Πίστη. Απατούνται οικτρά, καθώς οι ίδιες οι οι διαδικασίες της Ζωής είναι που δεν θα τους δώσουν αργότερα κανένα έλεος... Ο Μόνος Τρόπος για να φτάσεις στον Τελικό Στόχο είναι να Πιστέψεις Πραγματικά στην Αποστολή σου.

"Εκείνοι που γελούν και συνωστίζονται στο μονοπάτι και κόβουν ο ένας τον λαιμό του άλλου, θα πέσουν σαν το χιόνι που λιώνει. Θα μας δουν να εγειρόμαστε με την φωτιά στα μάτια μας, θα σκύψουν τα κεφάλια τους οι καρδιές τους θα υποκύψουν."

Αυτοί που μας κακοχαρακτηρίζουν, που μας δείχνουν με το δάχτυλο της περιφρόνησης, που μας μισούν και μας συκοφαντούν ύπουλα και ασύστολα, αυτοί που απλώς το μόνο που θέλουν είναι "να κοιτούν την δουλειά και το σπίτι τους", θα αποτελέσουν στο τέλος τους ουρανούς και τους κομπάρσους της Ιστορικής Διαδρομής. Είναι αυτοί που - χωρίς να το ξέρουν - επί της ουσίας γελούν με τα χάλια τους, που συνωστίζονται στην ανυπαρξία της υποκινούμενης και χειραγωγημένης μάζας, αυτοί που αναλώνουν την μίζερη ζωούλα τους για τα φθηνά ιδιοτελή συμφέροντα τους. 

Δεν είναι "φτιαγμένοι"  για τα Μεγάλα Πράγματα, αλλά αντιθέτως προορίζονται ως συνηθισμένα αναλώσιμα προϊόντα με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό και θα σαρωθούν από τις ραγδαίες εξελίξεις των γεγονότων, θα μας δουν ξαφνικά στο Πραγματικό Μέγεθος που μας Αρμόζει, αυτό που Επιτάσσει η Ιερή Αποστολή που έχουμε. Οι αδύναμες καρδιές τους δεν θα νιώσουν κάποιο αξιόλογο σκίρτημα, τα κεφάλια τους θα σκύψουν και πάλι στα νέα δεδομένα που θα προκύψουν, θα επιχειρήσουν να "προσαρμοστούν" στο νέο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον, που Εμείς θα έχουμε Δημιουργήσει.

"Τότε θα γελάσουμε και αυτοί θα γονατίσουν και θα ξέρουν πως αυτή η Καρδιά από Ατσάλι ήταν πολύ σκληρή για να τσακίσει, πολύ επίπονο να την έχεις."

Αν κάτι Διακρίνει το Βλέμμα μας, αυτό είναι η Αίσθηση Ανωτερότητας και η Σαρκαστική Ειρωνεία που έχουμε, αντικρίζοντας τους ηττημένους εχθρούς και τους αδιάφορους αστούς. Ίσως τότε να είναι η τελευταία ευκαιρία τους για να καταλάβουν πως ακριβώς επειδή είναι Επίπονο να Έχεις Καρδιά από Ατσάλι, γι' αυτό και είναι πολύ Σκληρή για να τσακίσει και να καταστραφεί.

Με Γνώμονα όλα αυτά, ας Ευχαριστήσουμε την Φύση και τον Θεό των Ελλήνων, που Συνεχίζουμε να Προσπαθούμε να Στεκόμαστε Ψηλά και με Υπερηφάνεια, Όρθιοι στις Επάλξεις. Για Έναν Ιερό Πόλεμο και μια ανάλογη Αποστολή, Αληθινή και Μεγάλη. Για μια Αθάνατη και Αιώνια Ιδέα, που με την Διαχρονική της Αξία και την Μεταφυσική της Διάσταση ξεπερνά (και "ξερνά"...) τους μίζερους, τους υποκριτές, τους κρατικοδίαιτους, τους δεσπότες θελήσεων, τους εξαργυρωτές των αγώνων άλλων. Και ας Φροντίσουμε να Γίνουμε Ακόμη Καλύτεροι, Πολεμώντας με Πίστη, Γενναιότητα, Υπομονή, Επιμονή και Εξυπνάδα να Συντάξουμε το Όραμα.

Έτσι, και πάλι, θα νιώσουμε μια Προσωπική Ευτυχία και Ηδονή που έχει να κάνει με την Αντοχή μας μέσα στον Χρόνο και τις οποίες αντίξοες καταστάσεις της Ζωής, καθώς με Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια θα Πορευθούμε και πάλι τον Γνώριμο μας Δρόμο. Τον Δρόμο, δηλαδή, του Συνειδητοποιημένου Ιδεολογικά  Έλληνα Πολεμιστή, αφού πρώτα όμως συνομιλήσουμε για λίγο με τον εαυτό μας και μπορέσουμε να Διαπιστώσουμε, για μια ακόμη φορά, πως : "Ναι, Είμαι Αληθινός, Είμαι Υπερήφανος, Είμαι Αυθεντικός Και Ανθεκτικός, γιατί Είμαι Γεννημένος Με Μια Καρδιά Από Ατσάλι!"

ΥΓ. Τα λόγια μέσα σε εισαγωγικά, που προηγούνται των γραπτών σκέψεων μου, αποτελούν το πλήρες στιχουργικό περιεχόμενο του "Heart  Of  Steel " των MANOWAR.