Marciano Pedro Durruti, ο «αναρχοφαλαγγίτης»: από την αναρχική CNT στην … φασιστική Φάλαγγα!

 

Μετάφραση για τη συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου»: Στέφανος Καρδιτσιώτης

Η Γαλλίδα Simone Weil αφηγείται τις εμπειρίες της στην Ταξιαρχία Ντουρρούτι: σε μια αψιμαχία αιχμαλώτισαν ένα 15χρονο αγόρι που πολεμούσε με τους εθνικιστές. «Τον έψαξαν. Πάνω του βρέθηκαν ένα μετάλλιο της Παναγίας και μια κάρτα της Φάλαγγας», λέει. «Τον έστειλαν στον Ντουρρούτι, ο οποίος του έδωσε την επιλογή ανάμεσα στο να πεθάνει ή να ενταχθεί στις τάξεις εκείνων που τον είχαν αιχμαλωτίσει. Του έδωσε 24 ώρες για να σκεφτεί. Το αγόρι είπε όχι και πυροβολήθηκε ...»

Θα είχε ενεργήσει με τον ίδιο τρόπο ο εξυψωμένος Αναρχικός ηγέτης αν ο αιχμάλωτος ήταν ο αγωνιστής της Ισπανικής Φάλαγγας του JONS Marciano Pedro Durruti Domingo, προτελευταίος από τους επτά αδελφούς του;

Ήταν ο Manuel Durruti Cubría, διδάκτωρ Χημικών Επιστημών από το Γερμανικό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και ανιψιός του Buenaventura και του Marciano, ο οποίος μπήκε πραγματικά στον κόπο να ξεθάψει το προφίλ του νεκρού Φαλαγγίτη. Στην προσπάθεια του να αποσαφηνίσει τη μνήμη των Durruti ανεξάρτητα από τις πολιτικές φιλίες και φοβίες, ήταν αυτός που βρήκε τα έγγραφα της υπόθεσης 405/37 που καταδίκαζαν τον θείο του Marciano σε θάνατο.

Είναι ελάχιστα χρήσιμο να υποστηρίξουμε προς υπεράσπιση του ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Αναρχική εφημερίδα Claridad τον Απρίλιο του 1936: 

«Όσο για τη σύλληψη ενός συγκεκριμένου Marcelo [sic] Durruti μαζί με έναν ένοπλο που πληρώνεται από τα fascio που ονομάζεται Moldes, πρέπει να πούμε ότι, αν και αποκαλεί τον εαυτό του αναρχικό, δεν είναι τέτοιος, αφού οι αναφορές που έχουμε γι αυτόν είναι τρομερές. 

Και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από το ότι ο αγαπητός μας σύντροφος Buenaventura Durruti έχει την ατυχία να είναι αδελφός του, και αυτός ο απατεώνας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το καθαρό όνομα του αδελφού του, ξεχνώντας ότι ο τελευταίος έπρεπε να τον διώξει από το πλευρό του».

Νεότερος αδελφός του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι, συνδικαλιστής και Αναρχικός που μεταστράφηκε σε εθνικοεπαναστάτη Φαλαγγίτη. Εκτελέστηκε με διαταγή του Φρανσίσκο Φράνκο, ενώ ο ποιητής, συγγραφέας και Αναρχοσυνδικαλιστής δημοσιογράφος Βικτοριάνο Κρέμερ τον χαρακτήρισε ως «Αναρχοφαλαγγίτη» .

Ο Πέτρο γεννήθηκε στην Λεόν στις 6 Μαρτίου 1911. Ήταν ο νεότερος από οκτώ αδέλφια γεννημένα από τον γάμο του Σαντιάγκο Ντουρρούτι, σιδηροδρομικού εργάτη  και της Αναστασία Ντομίνικο. Ακολουθώντας τα βήματα του μεγαλύτερου αδελφού του εντάχθηκε στις γραμμές των Αναρχικών, αλλά γρήγορα οι εθνικιστικές του ιδέες τον αποξένωσαν  από την CNT (εθνική συνομοσπονδία εργατών) οδηγώντας τον στα ιδανικά του Εθνοσυνδικαλισμού.

Στις 3 Μαΐου 1935, ο Πέτρο  συμμετείχε σε μια συνεδρίαση μαζί με τον ηγέτη του Συνδικαλιστικού κόμματος  Άνγκελ Πεστάνα, τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και τον Ντιεγκό αμπαντ ντε Σαντιλάν. Η συνεδρίαση έγινε σε καλό κλίμα λόγω της φιλίας μεταξύ του Πεστάνα του Πέτρο Ντουρρούτι και του Φαλαγγίτη Λουίς Σάντα Μαρίνα του ανθρώπου που καθιέρωσε το Μπλε Πουκάμισο της Φάλαγγας.

Ο Πεστάνα, έχοντας εκδιωχθεί από την CNT το 1931, είχε διαχωρίσει την θέση του από τον Αναρχισμό με το «Μανιφέστο των Τριάντα», ασκώντας παράλληλα  κριτική στην ΕΣΣΔ ως αντιπρόσωπος σε ένα συνέδριο της Κομιντερν λέγοντας «Ο λαός στον δρόμο για την ελευθερία δεν θα παράξει ποτέ δεσπότες». Λίγο αργότερα, στις 5 Φεβρουαρίου 1936 ο Πέτρο θα ενταχθεί στην Φάλαγγα  με την προσωπική έγκριση του Χοσέ Αντόνιο και με αριθμό κομματικής ταυτότητας 1501. Η ίδια του η αδελφή Ρόζα Ντουρρούτι, έραψε τον ζυγό και τα βέλη, το έμβλημα της Φάλαγγας στο Μπλε Πουκάμισο του …

Πολύ σύντομα ο Πέτρο κανόνισε μια συνάντηση μεταξύ του αδελφού του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι, ηγέτη της Ιβηρικής Αναρχικής Συνομοσπονδίας και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ηγέτη των συμβουλίων της Ενδοσυνδικαλιστικής Επίθεσης (JONS). Η προσπάθεια του να σφυρηλατήσει μια συμμαχία μεταξύ των δύο ηγετών απέτυχε, με την άρνηση του Μποναβεντούρα να αποτελεί προειδοποίηση στον αδελφό του «Θα δεις τι είδος πληρωμής θα σου δώσουν οι φασίστες» του είπε.

Το 1937 εν μέσω του εμφυλίου πολέμου ο Πέτρο φυλακίστηκε στην φυλακή Σαν Μαρκο στην Λεόν. Η μοίρα του Marciano Pedro σφραγίστηκε σε ένα κάπως κακότεχνο στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο για συμμετοχή σε εξέγερση με την ιδιαιτερότητα ότι η ποινή «εκτελέστηκε από άτομα της ίδιας οργάνωσης με τον καταδικασμένο».

Οι ξεπουλημένοι στο κεφάλαιο και την εκκλησιαστική εξουσία ακροδεξιοί βιάζονταν να τερματίσουν τη ζωή του. Η εντολή εκτέλεσης της ποινής εναντίον του Pedro Marciano Durruti δεν μπορούσε να περιμένει. Ο στρατηγός Múgica υπέβαλε την ποινή τηλεφωνικά στον νομικό σύμβουλο του αρχηγού του κράτους, ο οποίος ήταν τελικά υπεύθυνος για την έγκριση της θανατικής ποινής. Όλα ήταν οργανωμένα έτσι ώστε η εκτέλεση του κρατούμενου να γίνει την ίδια μέρα, μετά το υποχρεωτικό δίωρο της παρουσίας του καταδικασμένου στο εκκλησιαστικό παρεκκλήσι.

Σε μια χειρονομία ασυνήθιστης σκληρότητας, ο Múgica υπέγραψε ένα συγκλονιστικό έγγραφο που απευθύνεται στον ειδικό στρατιωτικό δικαστή José Manuel Fernández de Blas, το οποίο έχει ως εξής: «Για την εκτέλεση της θανατικής ποινής που επιβλήθηκε στον Φαλαγγίτη Marciano Pedro Durruti Domingo, έχω ορίσει ως τόπο εκτέλεσης το σκοπευτήριο Puente del Castro». 

Η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε τελικά στο σκοπευτήριο του El Ferral del Bernesga, αντί στο Puente del Castro. Στις 22 Αυγούστου 1937, σε ηλικία μόλις 26 χρονών, ντυμένος με την μπλε στολή της Φάλαγγας και με την δεξιά χείρα τεταμένη οδηγήθηκε μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς να λυγίσει μπροστά στον θάνατο.

Οι υπολοχαγοί του Στρατιωτικού Υγειονομικού Σώματος, Fernando Rico Saavedra και Pablo Sánchez de Linares, αναγνώρισαν το σώμα του Durruti και πιστοποίησαν το θάνατό του το ίδιο απόγευμα της εκτέλεσης. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 25 Αυγούστου, ο δημοτικός δικαστής που είναι υπεύθυνος για το Ληξιαρχείο της León, Francisco del Río Alonso, εξέδωσε το πιστοποιητικό θανάτου του Pedro Durruti, σύμφωνα με το οποίο πέθανε λόγω «καρδιακής ανακοπής όπως φαίνεται από την ιατρική πιστοποίηση και την εξέταση που πραγματοποιήθηκε». Ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ακόμη και μπροστά στον νεκρό Φαλλαγίτη οι ακροδεξιοί του Φράνκο έδειξαν για μια ακόμη φορά τον ουτιδανό χαρακτήρα τους.

Κατηγορήθηκε για συμμετοχή  στην συνομωσία του Μανουέλ Χεντίλα, αλλά η εκτέλεση του ήταν αποτέλεσμα διώξεων των Φρανκιστών εναντίον της «αριστερής» πτέρυγας της Ισπανικής Φάλαγγας, όπως στην περίπτωση του Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος. 

Χαρακτηρισθείς από τους Φρανκιστές ως «συμμορίτης όπως ο αδελφός του», η εκτέλεση του έγινε μάλλον υπό τον φόβο ότι εντάχθηκε στην Φάλαγγα προκειμένου να την διαβρώσει με σοσιαλιστικές απόψεις (…) και να διασπείρει διαίρεση στην «εθνική παράταξη».

Διαβάστε εδώ ...