Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Μάρτυρα Στρατηγού Qasem Soleimani: Διεθνές Συνέδριο «Μάρτυρας Soleimani και νέος Ισλαμικός Πολιτισμός» - Μεταβαλλόμενες ισορροπίες και γεωμετρία περιφερειακής και παγκόσμιας ισχύος του Daniele Perra & Η γεωπολιτική του Ιράν μετά την δολοφονία του Στρατηγού Soleimani του Amedeo Maddaluno


Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Μάρτυρα Στρατηγού Qasem Soleimani:

Διεθνές Συνέδριο «Μάρτυρας Soleimani και νέος Ισλαμικός Πολιτισμός» - Μεταβαλλόμενες ισορροπίες και γεωμετρία περιφερειακής και παγκόσμιας ισχύος του Daniele Perra 


Σχετικό βίντεο εδώ ...

Θα ήθελα να αναλύσω τη μορφή του στρατηγού Soleimani σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ένα ιδεολογικό επίπεδο και ένα γεωστρατηγικό, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό πλαίσιο των τελευταίων ετών.  Από αυτήν την άποψη, είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, από αμερικανική (ή σιωνιστική) προοπτική, ο στρατηγός Soleimani αντιπροσώπευε απειλή και στα δύο επίπεδα.  σε αυτήν την περίπτωση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.  Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δολοφονία του στρατηγού Soleimani και η πρόσφατη δολοφονία του επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh συνδέονται στενά.  Αυτό είναι αρκετά προφανές.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεωστρατηγικό επίπεδο.  Ήδη το 2018, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo, κατά τη διάρκεια διπλωματικής αποστολής στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δήλωσε: "Ο Qassem Soleimani προκαλεί προβλήματα στο Ιράκ και τη Συρία και πρέπει να αυξήσουμε το κόστος για την οργάνωση του και τον ίδιο προσωπικά" [1 ].

Πάντα το 2018, ο πρωθυπουργός της σιωνιστικής οντότητας Μπέντζαμιν Νετανιάχου κάλεσε την αποκαλούμενη «διεθνή κοινότητα» να θυμάται το όνομα του Mohsen Fakhrizadeh, τον οποίο θεωρούσαν ο ίδιος και η Μοσάντ ως διευθυντή τον μυστικού προγράμματος πυρηνικών όπλων του Ιράν [2].

Αυτό σημαίνει κυρίως δύο πράγματα: 1) ήταν και οι δύο στη λίστα δολοφονιών των αμερικανικών-σιωνιστικών υπηρεσιών για μεγάλο χρονικό διάστημα. 2) οι δολοφονικές επιχειρήσεις χρειάστηκαν τουλάχιστον δύο χρόνια για να πραγματοποιηθούν.

Επιπλέον, υπάρχει και ένα άλλο γεγονός που θα ήθελα να υπογραμμίσω. Δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Λίγες ώρες πριν από την τραγική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, ακόμη και αν το Ισραήλ αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που πραγματικά συνέβη, ο Νετανιάχου απειλούσε τη Χεζμπολάχ στην κοινωνική πλατφόρμα του Twitter. Και αυτή η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης του Λιβάνου θεωρήθηκε από τον Ιούλιο του 2020 ως στρατηγικός στόχος από την Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη [3].

Επομένως, αυτό που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι μια ακριβής και επιθετική στρατηγική για δολοφονίες, αποσταθεροποίηση και σαμποτάζ (συμπεριλαμβανομένων των κυβερνοεπιθέσεων) που, κατά τη γνώμη μου, υπερβαίνει κατά πολύ τον σιωνιστικό φόβο για την ιρανική πυρηνική βόμβα και δεν ισχύει αποκλειστικά για το Ιράν (ή την ευρύτερη Μέση Ανατολή) αλλά για ολόκληρη την Ευρασιατική Ήπειρο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανάγω προσωπικά τον στρατηγό Soleimani, σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά τη κτηνώδη και ύπουλη δολοφονία του, ως μάρτυρα της Ευρασίας: μάρτυρας στην μάχη για τον τερματισμό της αμερικανικής ηγεμονίας σε ολόκληρη την ευρασιατική περιοχή.

Στην πραγματικότητα, τα τρία γεγονότα που αναφέρθηκαν προηγουμένως (οι δολοφονίες του Soleimani και του Fakhrizadeh και η έκρηξη στη Βηρυτό) συνδέονται μεταξύ τους, αλλά, ταυτόχρονα, συνδέονται ακόμη και με άλλες γεωπολιτικές διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρασία: την αποσταθεροποίηση του Καυκάσου, το σαμποτάζ της Πρωτοβουλίας του Νέου Δρόμου του Μεταξιού σε πολλές περιοχές ενδιαφέροντος (Κιργιστάν, Κασμίρ και Ταϊλάνδη για παράδειγμα), η πίεση στα σύνορα της Κίνας.

Για να είμαστε σαφείς, προς το παρόν, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η στρατηγική θα τελειώσει με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, αυτή η στρατηγική ξεκίνησε ήδη υπό τη διοίκηση του Ομπάμα. Ο Τραμπ απλώς το ώθησε στα άκρα του.

Από το 2014, ο Μπαράκ Ομπάμα αναγνώρισε το γεγονός ότι, σε μια στιγμή οικονομικής παρακμής αλλά και παρακμής ισχύος, ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να τερματίσουν την περίοδο των άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων λόγω του υψηλού κόστους τους. Αλλά ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, φυσικά, δεν εννοούσε τέλος του αμερικανικού παρεμβατισμού. Απλώς, στη στρατηγική του Ομπάμα, αυτός ο «παρεμβατισμός», σε περίπτωση μη άμεσης απειλής για την Αμερική, θα είχε ανατεθεί σε περιφερειακούς συμμάχους, αντιπροσώπους και εργολάβους [4].

Υπό αυτήν την έννοια, ο Ντόναλντ Τραμπ απλώς ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του. Η σαφέστερη απόδειξη αυτού είναι η άνευ όρων υποστήριξη που παρέχεται σε τρομοκρατικές ομάδες όπως οι «Ιρανοί Μουτζαχεντίν του Λαού» (οι οποίοι πιθανότατα έπαιξαν ρόλο, με τη Μοσάντ, στη δολοφονία του Φαχριτζάντε) [5] ή το αντι-κινεζικό Ισλαμικό Κίνημα του Τουρκεστάν ( πρόσφατα αφαιρέθηκε από τις ΗΠΑ από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων).

Όσον αφορά τον Donald Trump, υπάρχει μια άλλη σημαντική πτυχή. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της κυβέρνησης Τραμπ, πολλές φορές ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ επιβεβαίωσαν ότι η προεδρία του έδειξε το πραγματικό επιθετικό πρόσωπο της Αμερικής. Εάν αυτό ισχύει για τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράν ή τη Βενεζουέλα, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη «Δύση». Στην πραγματικότητα, στο γεωγραφικό χώρο που υπόκειται στην αμερικανική πολιτιστική ηγεμονία διαδόθηκε αρκετά ο μύθος του «ειρηνισμού» ενός υποτιθέμενου «αντι-συστημικού» προέδρου των ΗΠΑ. Ολόκληρη η Δύση, ακόμη και μερικοί ανυποψίαστοι γεωπολιτικοί θεωρητικοί, έχουν κρατηθεί κάτω από ένα τέτοιο ξόρκι που τους έκανε να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα θέσει τη λέξη «τέλος» στην εποχή του αμερικανικού παρεμβατισμού σε όλο τον κόσμο, επιστρέφοντας σε μια ορισμένη «απομόνωση». Έτσι, για τέσσερα χρόνια έχουμε δει μια συνεχή προσπάθεια ορισμένων μέσων (ακόμη και εναλλακτικών) να απεικονίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως «ειρηνιστή» σε αγώνα με το αμερικανικό βαθύ κράτος. «Δεν κήρυξε νέο πόλεμο», έλεγαν. Τώρα ξέρουμε ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο μακριά από την πραγματικότητα από αυτό.

Πρώτα απ 'όλα, οι εμπορικοί πόλεμοι θεωρούνται πόλεμοι από κάθε άποψη. Και, στην περίπτωση του Ιράν (ή της Κίνας και της Ρωσίας), ένας πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, ακόμη κι αν δεν δηλώνεται ανοιχτά και με ασύμμετρο χαρακτήρα. Δεύτερον, η λεγόμενη «απομόνωση», όπως επεσήμανε ο Γερμανός λόγιος Carl Schmitt, ήταν η πρώτη πραγματική έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τρίτον, το ιδεολογικό σύστημα πίσω από την άνοδο του «τραμπισμού» εξακολουθεί να επηρεάζεται έντονα από τη θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών. Τέταρτον, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την τεράστια βοήθεια που έδωσε το Σιωνιστικό Αμερικανικό λόμπι στον Ντόναλντ Τραμπ για την εκλογική του εκστρατεία [6].

Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό που αποκαλούμε  "τραμπισμό" αντιπροσωπεύει την πιο επιθετική και παρακμιακή φάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η προεδρία του Τραμπ, επιταχύνοντας ορισμένες γεωπολιτικές διαδικασίες που έχουν ήδη ξεκινήσει πριν από το 2016, μόλις σηματοδότησε το δρόμο για την εφαρμογή της στρατηγικής που οι ΗΠΑ χρειάζονταν για να σώσουν την ηγεμονική τους παγκόσμια κατάσταση. Για παράδειγμα, είμαι πολύ σίγουρος ότι δεν θα υπάρχει χώρος για επιστροφή στο JCPOA. Οι όροι αυτής της συμφωνίας, στην πραγματικότητα, δεν τηρούνταν από την αμερικανική μεριά ήδη κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα. Και, κατά τη γνώμη μου, ακόμη και μέσω του JCPOA (με στόχο να παγώσει προσωρινά τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, προκειμένου οι ΗΠΑ να επικεντρωθούν στην απειλή της Άπω Ανατολής: δηλαδή την Κίνα), ο τελικός στόχος για την Ουάσινγκτον ήταν μια διείσδυση στο Ιράν που θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά σε επιχειρήσεις «αλλαγής καθεστώτος» από τα μέσα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι ο Ayatollah Khamenei έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι είναι καιρός να εξουδετερωθούν από τις κυρώσεις περισσότερο από να χαλαρώσουν. Από αυτήν την άποψη, η στρατηγική εταιρική σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία είναι θεμελιώδης (αλλά και με το Πακιστάν και την Τουρκία) [7]. Και είναι θεμελιώδες να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν και η στρατηγική του αποτροπή [8].

Τώρα, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον στρατηγό Soleimani. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της αμερικανικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή που έχουμε αναφέρει προηγουμένως. Στην πραγματικότητα συνέβαλε με τις οργανωτικές του ικανότητες στην ανάπτυξη της ιρανικής μη συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας που επέτρεψε στην Τεχεράνη να ενεργήσει ως περιφερειακή δύναμη, ακόμη και αν υπό καθεστώς κυρώσεων και εμπάργκο. Χάρη στον στρατηγό Soleimani και τη Δύναμη Quds, που νίκησε τους αντιπροσώπους (proxies) των σιωνιστών στη Συρία και το Ιράκ, το Ιράν μπόρεσε να διαδώσει τη γεωπολιτική του επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η συμβολή του Soleimani υπήρξε θεμελιώδης για την αποκατάσταση της Τεχεράνης ως γεωπολιτικού «πόλου». Τι σημαίνει αυτό; Κάθε γεωπολιτικός «πόλος» χρειάζεται δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να επιτελεί τον ρόλο του: έναν πνευματικό προσανατολισμό που προσελκύει ανθρώπους γύρω του και τη στρατιωτική ικανότητα να προβάλλει επιρροή και να εγγυάται την ασφάλεια. Πριν από τον Soleimani, το Ιράν είχε μόνο το πρώτο χαρακτηριστικό: έναν παραδοσιακό πνευματικό προσανατολισμό (όχι έναν τεχνητό, όπως η «Ιουδαϊκή-Χριστιανική Δύση») [9]. Τώρα έχει και τα δύο χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σκοτώθηκε και γιατί, ακόμη και πριν από το θάνατο του, ο Ali Khamenei τον αποκαλούσε «ζωντανό μάρτυρα της Επανάστασης».

Η δολοφονία του Soleimani, που προσπαθούσε να οικοδομήσει μια Μέση Ανατολή απαλλαγμένη από την ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω ειρηνικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών της, άνοιξε τις πόρτες στην υπογραφή της λεγόμενης «Συμφωνίας του Αβραάμ»: μιας ψεύτικης ειρηνευτικής συμφωνίας που χρηματοδοτήθηκε από την Ουάσινγκτον και είχε ως στόχο χτίζοντας ένα μπλοκ αντίθεσης όχι μόνο εναντίον της Τεχεράνης (ή απλά για να εξασφαλιστούν πελάτες στην αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία), αλλά και ενάντια σε οποιαδήποτε πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ της περιοχής της Μεσογείου, της Ευρώπης, και του τμήματος της Ευρασίας που παραμένει εκτός του αμερικανικού γεωπολιτικού ελέγχου. Με λίγα λόγια, με αυτό το στρατηγικό σχέδιο, η Αμερική στοχεύει να διατηρήσει την ηγεμονία της όχι μόνο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Ευρώπη: το «μαργαριτάρι» της μη παραδοσιακής «αυτοκρατορίας» τους, που εξακολουθεί να καταδικάζεται σε πλήρη έλλειψη κυριαρχίας [10]..

Λαμβάνοντας υπόψη το «ιδεολογικό επίπεδο», ο Soleimani ήταν μια απειλή για τη «Δύση» επειδή, ως μουσουλμάνος, νίκησε το Ισλαμικό Κράτος: μια καθαρή δημιουργία δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών χρήσιμων, όχι μόνο για τις επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης, αλλά και για να συνεχίσει τη ρητορική της σύγκρουσης πολιτισμών που, τα τελευταία 20 χρόνια, διαμόρφωσε την ιδεολογική ζωή του κόσμου που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία. Με άλλα λόγια, το έργο του Μάρτυρα Soleimani έχει διαλύσει την ιδεολογική υπερδομή που χτίστηκε από ορισμένους Αμερικανούς θεωρητικούς για να εγγυηθεί και να δικαιολογήσει τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιου αστυνομικού στη μονοπολική στιγμή. Οι μονάδες Pasdaran, Hezbollah και People Mobilization, για παράδειγμα, υπερασπίστηκαν τις χριστιανικές κοινότητες στη Συρία και το Ιράκ από τη βία που διαπράττουν οι τρομοκρατικές ομάδες που οπλίζονται από τη «Δύση» [11].

Ξεπερνώντας τη δυτική σύγκρουση πολιτισμών με το Ισλάμ, ο Soleimani άνοιξε νέες δυνατότητες για την πολυπολική εξέλιξη της παγκόσμιας τάξης. Μπορεί να είναι ο «εκπολιτιστής ήρωας» των απελπισμένων μας χρόνων. Η υποδειγματική του ζωή υπερβαίνει τα σύνορα του Ιράν και του ίδιου του Ισλάμ.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ιμάμη Χομεϊνί, μπορούμε να πούμε ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος και, κυρίως για αυτόν τον λόγο, σκοτώθηκε. Επειδή οι εχθροί της ανθρωπότητας φοβούνται πάντα τους πραγματικούς ανθρώπους [12].

Το θέμα τώρα είναι να καταλάβουμε εάν το Ιράν θα έχει τη δύναμη να διατηρήσει ζωντανή την κληρονομιά του. Προσωπικά το πιστεύω, αλλά, δεδομένου ότι δεν βλέπω την πιθανότητα μιας νέας συμφωνίας με τη «Δύση» στο εγγύς μέλλον, νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας να βελτιωθεί η συνεργασία με τις πολυπολικές δυνάμεις της Ευρασίας.

Η γεωπολιτική του Ιράν μετά την δολοφονία του Στρατηγού Soleimani

του Amedeo Maddaluno

 Για να χρησιμοποιήσουμε ένα γεωγραφικό κριτήριο, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ «κοντινών» και «μακρινών» κινδύνων που περιβάλλουν την Ισλαμική Δημοκρατία.

Το κύριο πρόβλημα που πρέπει να φοβάται το Ιράν είναι οι κοντινοί κίνδυνοι. Το κύριο πραγματικό «μακρινό πρόβλημα» αντιπροσωπεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Τεχεράνη πολλοί πιστεύουν ότι ο νέος Πρόεδρος θα είναι πιο ανοιχτός προς τη διεξαγωγή διαλόγου με το Ιράν, και αυτό πιστεύουν ότι θα είναι καλό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό θα συμβεί: ο Μπάιντεν πιθανότατα θα στραφεί περισσότερο προς την Ισλαμική Δημοκρατία και θα φέρει μια χαλάρωση - αν όχι άρση - των κυρώσεων που θα είναι σημαντική για την περσική οικονομία. Ενδεχομένως: Ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν είναι απαραίτητα εχθρός των επεμβατικών δημοκρατικών. Το ζήτημα είναι μακροπρόθεσμα: η εγκατάλειψη του στόχου των ΗΠΑ να υποτάξει το Ιράν δεν προβλέπεται και, μακροπρόθεσμα, οι ΗΠΑ έδειξαν ότι δεν είναι αξιόπιστη εταίρος για συμφωνίες. Υπογράφουν συνθήκες που καταγγέλλουν όταν αλλάζει η διοίκηση. Επιτίθενται στρατιωτικά σε χώρες - σκεφτείτε τη Λιβύη - που είχαν προηγουμένως υποδεχθεί στην παγκόσμια τάξη που οι ίδιες δημιούργησαν. Έτσι, η Ισλαμική Δημοκρατία πρέπει να καταλάβει ότι δεν έχει πραγματική μόχλευση για να επηρεάσει την πολιτική των ΗΠΑ με πιο φιλανθρωπικό και ανθεκτικό τρόπο: όπως λέμε στην Ιταλία, «Μπορείτε να επιλέξετε έναν λύκο για φίλο, αλλά τότε πρέπει να κρατήσετε κι ένα σκυλί μαζί σας». Η μόνη επιλογή που έχει η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο σύστημα συμμαχίας και εταιρικής σχέσης: το τέλος της "ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, Ισλαμική Δημοκρατία!» πολιτικής μπορεί να είναι δυσάρεστο αλλά απαραίτητο.

Ποιες συμμαχίες; Η Ρωσία βρίσκεται σε μια παρακμή που είναι και οικονομική και στρατιωτική, αγωνίζεται να διατηρήσει ζωντανή την επιρροή της στα πρώην σοβιετικά κράτη. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για το Ιράν να προσφέρει στη Ρωσία την ευκαιρία να εκτρέψει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ από το τις εγγύς περιοχές στις πιο μακρινές: σε πολλά θέατρα το ρωσικό και το ιρανικό ενδιαφέρον μπορεί να συμπέσει, πάρτε την Συρία και τη Βενεζουέλα για παράδειγμα: και οι δύο πρέπει να συγκρατήσουν και ενδεχομένως να ανατρέψουν τον αμερικανικό επεκτατισμό, ρεαλιστικά "ενώνοντας" τις σχέσεις τους για διαφορετικά θέματα - η ρωσική και η ιρανική πολιτική απέναντι στο Ισραήλ είναι σίγουρα διαφορετική αν όχι αντίθετη. Ένας άλλος πραγματικός φίλος για το Ιράν μπορεί να βρεθεί στην Κίνα: όχι μόνο η Λαϊκή Δημοκρατία πρέπει να "ενσωματώσει και να αντιστρέψει" τις πολιτικές των ΗΠΑ, αλλά επίσης μοιράζεται τα ίδια προβλήματα της Ισλαμικής Δημοκρατίας με την Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επανειλημμένα δείξει και καταστήσει σαφές ότι δεν έχει ανεξάρτητη πολιτική. Εάν η Ευρώπη πρέπει προσωρινά να αντιμετωπίσει και την αντί-ΕΕ διοίκηση στην Ουάσινγκτον, απλώς αναμένει μια νέα φιλοευρωπαϊκή διοίκηση και ενεργεί αντιδραστικά. Εάν μια φίλο-ΕΕ διοίκηση φτάσει στον Λευκό Οίκο, η Ευρώπη αρχίζει να ενεργεί πιο ενεργητικά, αλλά πάντα προς τις ΗΠΑ, όχι προς τον κόσμο. Δεδομένου ότι η ιρανική πολιτική της ΕΕ ήταν παράλληλη ή αντιδραστική με αυτήν των ΗΠΑ και ποτέ δεν ήταν ενεργή ή ανεξάρτητη, έτσι θα είναι και η πολιτική της Ένωσης για την Κίνα.

Εάν, για τα μακρινά προβλήματα, το Ιράν δεν έχει μοχλό, προς τα κοντινά, δηλαδή το Ισραήλ, την Τουρκία και τον αραβικό κόσμο, έχει λίγα περισσότερα. Ο αραβικός-σουνιτικός κόσμος χτίζει μια όλο και ισχυρότερη σχέση με το Ισραήλ, και αυτή η σχέση δεν είναι παρά μια αντί-περσική συμμαχία. Η πολιτική της Τουρκίας έχει τη δική της αντί-περσική θέση και το Ιράν δύσκολα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την απόσταση μεταξύ της Άγκυρας, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι. Η Τουρκία ξαναχτίζει τον οθωμανικό της χώρο, μέχρι στιγμής με τη σιωπηλή έγκριση των ΗΠΑ και τη σιωνιστική σιωπηλή συνεργασία. Η τουρκική ατζέντα, εκτός από την προπαγάνδα, δεν είναι παν-ισλαμική ή «ευρασιατική» ατζέντα αλλά παν-τουρκική και εθνικιστική. Οι ΗΠΑ - και το Ισραήλ - γνωρίζουν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αντί-ρωσικούς, αντί-κινεζικούς και αντί-Ιρανικούς σκοπούς: ο τουρκικός χώρος μπορεί να χωρίσει αυτούς τους τρεις κόσμους και να τους χωρίσει ο ένας από τον άλλο σαν σπαθί. Η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ περιελάμβανε πάντοτε ανατροπή βασισμένη στις εθνικότητες για να αποσταθεροποιήσει τους εχθρούς της, και οι τουρκικές μειονότητες όπως αυτές στο Ιράν και στην Κίνα είναι τέλειο εργαλείο για αυτό το σκοπό. Το μόνο γεωγραφικό εμπόδιο από την Κωνσταντινούπολη προς την Κασπία Θάλασσα ήταν η Αρμενία και η Τουρκία μόλις την νίκησε, και σύμφωνα με πληροφορίες χρησιμοποίησε τακφίρ τρομοκράτες που το Ιράν πολέμησε στη Συρία, και τώρα εγκατέστησε στα σύνορα του Ιράν χρησιμοποιώντας ισραηλινά όπλα. Για άλλη μια φορά, όπως και στη Συρία, οι άμεσες επείγουσες ανάγκες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ευθυγραμμίζονται μιας και φιλοξενούν στο έδαφος τους και θέλουν να ανατρέψουν τον τουρκικό εθνικισμό. Προς το Ισραήλ και προς τις σουνιτικές αραβικές χώρες, οι πολιτικές αυτών των τριών παραγόντων είναι διαφορετικές και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποκλίνουν, αλλά η απειλή που θέτει ο παντουρκισμός είναι άμεση και ευθεία και για τις τρεις. Αντιμαχόμενες τον μπορεί να θέσουν τη βάση για την ενίσχυση του κοινού εδάφους.

Με την ζήτηση υδρογονανθράκων - και τις τιμές - να μειώνονται χρόνο με το χρόνο, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δεν έχει πολλά να προσφέρει στη "Δύση": όχι πολλά περισσότερα από τη δική της - μικρή - εσωτερική αγορά, μια συγκεκριμένη βιομηχανική βάση παραγωγής και ένα μορφωμένο εργατικό δυναμικό που μπορεί να κάνει έναν πιθανό τεχνολογικό τομέα να ευδοκιμεί. Όλα πράγματα που η Δύση μπορεί να τα βρει κι αλλού. Ούτε οι πολιτικοί στόχοι ή τα συμφέροντα της Δύσης και του Ιράν συμπίπτουν. Το Ιράν χρειάζεται μια σφαίρα ασφάλειας, η Δύση χρειάζεται και την περικυκλώσει. Το Ιράν χρειάζεται εμπόριο: οι ΗΠΑ πρέπει να το απομονώσουν. Το Ιράν χρειάζεται να καταπολεμήσει τον τακφιρισμό και τον αυτονομισμό ως υπαρξιακή απειλή: όχι μόνο οι ΗΠΑ βρίσκονται σε καλές σχέσεις με τους χρηματοδότες των τακφίρ από το Ριάντ έως τη Ντόχα, αλλά και με τους ίδιους τους τακφίριστες από το Αφγανιστάν στη δεκαετία του '80 έως τη Συρία στη δεκαετία του '10. Μπαίνω στην πρόκληση όλοι να πουν ότι κάνω λάθος, αν δηλώσω ότι ο τομέας της πιο ικανής συνεργασίας μεταξύ της Δύσης και του Ιράν θα ήταν ο τουρισμός - και ακόμη και τότε, ένας εξειδικευμένος τουρισμός καλά εκπαιδευμένων Ευρωπαίων στην Ισλαμική Δημοκρατία. Ο τελικός γεωπολιτικός στόχος της Δύσης είναι η αποφυγή της γέννησης μιας αυτόνομης δύναμης στη Μέση Ανατολή, οπότε δεν είναι δυνατή μια μακροπρόθεσμη πραγματική φιλία.

Όλα όσα έχει να προσφέρει το Ιράν, για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας θα ήταν καλοδεχούμενα. Η μετάβαση της Κίνας στην πράσινη ενέργεια θα είναι πιο αργή και το φυσικό αέριο του Ιράν μπορεί να βοηθήσει πολύ ως μια φτηνή πηγή ενέργειας μετάβασης. Το κινεζικό προϊόν, ακόμα φθηνότερο από τα δυτικά, μπορεί να ταιριάζει ευκολότερα στην αγορά του Ιράν και έτσι η ιρανική βιομηχανία να μπορεί εύκολα να εισαχθεί σε κινεζικές αλυσίδες προϊόντων. Η θέση του Ιράν ως γέφυρα «στη μέση της Μέσης Ανατολής» είναι ενδιαφέρουσα για τον κινεζικό δρόμο του μεταξιού και για πιθανή ρωσική πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό. Από την άλλη πλευρά, ο δυτικός κόσμος που προσπαθεί να βλάψει τους δεσμούς με την Κίνα δεν θα ενδιαφερόταν σε καμία περίπτωση για μια τέτοια γέφυρα. Εάν η Δύση έχει συμφέρον να ανατρέψει το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία έχουν συμφέρον για ένα σταθερό Ιράν. Οι τρεις χώρες μπορούν να έχουν διαφορετικούς φίλους - πάρτε τη σχέση της Κίνας και της Ρωσίας με το Ισραήλ και με τις αραβικές μοναρχίες: αλλά σίγουρα οι τρεις χώρες μοιράζονται τους ίδιους εχθρούς, δηλαδή τον αυτονομισμό, τον τακφιρισμό και τον παν-τουρκικό ρατσισμό. Επιπλέον, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν παρεμβαίνει στην πολιτική της Μέσης Ανατολής καθώς δεν ενδιαφέρεται να παίξει το «μεγάλο παιχνίδι εξουσίας» σε αυτήν την περιοχή, αλλά μόνο ένα οικονομικό. Εάν το Ιράν είναι δικαίως καχύποπτο να βάλει όλα τα αυγά του σε ένα κινεζικό καλάθι, μια φιλία με τη Ρωσία μπορεί να αντισταθμίσει την κινεζική επιρροή και το αντίστροφο.

Το αμερικανικό, το σιωνιστικό και το ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι αρνητικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: το Ιράν έχει πολύ λίγα να προσφέρει στη Δύση και η Δύση έχει μόνο συμφέρον να περιορίσει και να βλάψει το Ιράν για γεωπολιτικούς λόγους, όποιος κι αν ήταν ο κυρίαρχος στην Τεχεράνη. Ακριβώς για τους αντίθετους λόγους, το Ιράν μπορεί να οικοδομήσει μια εποικοδομητική σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα, και το ίδιο μπορούν κι εκείνες με την Ισλαμική Δημοκρατία.

Μετάφραση: Τίτος

πηγή


Καλό ταξίδι Θύμιο …



Την τελευταία ημέρα του 2020 έφυγε ο εκδότης του περιοδικού «Ρεσάλτο» - η είδηση εδώ - ένας άνθρωπος της «πατριωτικής αριστεράς» που πολέμησε τον εθνομηδενισμό, την antifa και τις δημοσιογραφικές μαριονέτες του Soros.

Ένας υπερασπιστής της εθνικής ταυτότητας που στοχοποιήθηκε από τον εσμό του παρακράτους αλλά δεν λύγισε απέναντι στις επιθέσεις τις απειλές και την διαδικτυακή λασπολογία.

Διαφωνούσαμε σε πολλά μαζί του και κάποιες φορές είχε πέσει θύμα παραπληροφόρησης από τα γνωστά κέντρα, αλλά είχε το θάρρος να συνομιλεί και με τους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές ακόμη και αν υπήρχε ξεκάθαρη απόσταση στα ιδεολογικά ζητήματα.

Ήταν ένας από αυτούς που δεν βολεύτηκε στις δάφνες της μεταπολίτευσης, δεν σιτίστηκε από τον κομματισμό, και προς φρίκη πολλών σαλτιμπάγκων για μια περίοδο έδωσε βήμα έκφρασης ακόμη και σε αυτούς που είχαν διαφορετική πολιτική αφετηρία αλλά όλοι μαζί είχαν κοινό στόχο την πολεμική απέναντι στον αιώνιο εχθρό που ρημάζει και γενοκτονεί τις κοινωνίες και τα έθνη.

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» εκφράζει τα συλλυπητήρια της στους οικείους του εκλιπόντος.

Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)



Παραθέτουμε μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο ποὺ βρίσκεται δημοσιευμένο στὸ τρέχον τεῦχος τοῦ Ἐνζύμου (τεῦχος Η, Φθινόπωρο 2020)

Διαβάστε εδώ …

Επιστολή του συναγωνιστή και μαχητή της ΕΟΚΑ Β’ Λουκά Σταύρου σχετικά με την εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου 2020.




Για να δείτε την Ελεύθερη Ελληνική Τηλεόραση εδώ

Από το 2007 η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» σε διάφορες αναρτήσεις έχει προβάλλει πολλά πρόσωπα της λεγόμενης «Παλιάς Φρουράς» του λεγόμενου «χώρου». Ενδεικτικά μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν ο αείμνηστος ακτιβιστής και διανοητής Θεόδωρος Καραμπέτσος, ο Ιωάννης Γιαννόπουλος υπαρχηγός της πάλαι ποτέ Εθνικοσοσιαλιστικής «Χρυσής Αυγής», ο Λουκάς Σταύρου βετεράνος μαχητής και μέλος της ΕΟΚΑ Β’, ο Άρης Αρίων γνωστός για τις ρηξικέλευθες προτάσεις του και αρωγός μεταξύ άλλων και του Ουκρανικού Εθνικοεπαναστατικού κινήματος, ο Αθανάσιος Γιαλαμάς που συμμετείχε παλιότερα στην σ.ο. του περιοδικού «Αντίδοτο» και προκάλεσε ιδιαίτερες θετικές κριτικές η πρόσφατη συνέντευξη του που μας έκανε την τιμή να μας παραχωρήσει.

Οι Συναγωνιστές - αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν αναφέρθηκαν - πρέπει να τονίσουμε ότι παραμένουν πιστοί στην Μελανοπόρφυρη Ιδεολογία, ουδέποτε προσκύνησαν το ανθελληνικό κράτος και τους πολιτικούς, δεν ασπάστηκαν με ευγένεια ... το χέρι της σιωνιστικής εξουσίας, δεν πρωτοστάτησαν σε αισχρές και ανήθικες σκιαμαχίες στο διαδίκτυο, δεν γοητεύτηκαν από τις "σειρήνες" του πολιτικαντισμού, δεν σιώπησαν απέναντι στην τρομοκρατία της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, δεν συνθηκολόγησαν απέναντι στον παγκόσμιο εχθρό, δεν ζήτησαν ευμενή μεταχείριση από τους ανθρωποφύλακες του καθεστώτος, δεν υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας απέναντι στις μαριονέτες της κατοχικής δικαιοσύνης, δεν σήκωσαν λευκή σημαία απέναντι στην επίθεση της αστικής δημοκρατίας και της antifa και είναι μέχρι σήμερα Αυτόνομοι Πολιτικοί Στρατιώτες. 

Διαθέτουν αξιοπρέπεια, επιδεικνύουν αλληλεγγύη προς τους νεότερους συναγωνιστές, είναι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και πολύπλευρη προσφορά στο κίνημα και στον λαό μας. Μαχητές που παρά το ότι τα χρόνια πέρασαν δεν φοβήθηκαν τις δυσκολίες της ζωής και ξεχωρίζουν για το ήθος και το ύφος τους. 

Οι περισσότεροι εξ αυτών δηλώνουν πρόμαχοι της «αριστερής» Εθνικοσοσιαλιστικής πτέρυγας του λεγόμενου «Στρασσερισμού» που είναι μια πολύπλευρη έκφραση του αντικαπιταλισμού και εκφράστηκε στην Ελλάδα αρχικά από μια τάση του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ (συσπείρωση Εθνικοσοσιαλιστών, Εθνικοαναρχικών, Εθνικομπολσεβίκων που ονομάστηκαν από κάποιους ως nazi - maoists και για τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε εδώ) αργότερα από το «Επαναστατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Μέτωπο» στις γειτονιές του Πειραιά, τα περιοδικά «Επαναστάτης», «Αντίδοτο» «Γεννήτωρ Ιδεών» κ.α. καθώς και από τον «Έλληνα Εργάτη» και φυσικά το «Γαμμάδιον» που έκανε θραύση στους αντίπαλους πολιτικούς χώρους. Όλοι κατάλαβαν την σημασία και την αξία καθώς και την τακτική να παλεύεις για τον «Δεξιό Γκραμσισμό» και ο όρος αυτός έχει μια διαφορετική έννοια από όσο οι περισσότεροι πιστεύουν αλλά θα αναλυθεί σε μελλοντικό άρθρο.

Οφείλουμε να τονίσουμε ότι οι Συναγωνιστές αγκάλιασαν την πολύπλευρη προσπάθεια της συντακτικής μας ομάδας όλα αυτά τα χρόνια και βοήθησαν έμπρακτα κάθε αυτόνομη πρωτοβουλία στήριξης προς τους φυλακισμένους, ενίσχυσαν τις αυτόνομες/ανένταχτες οργανώσεις/ομάδες/κινήσεις/έντυπα, συμμετείχαν σε συνελεύσεις με ποιοτικές προτάσεις για ζυμώσεις και μια άλλη οπτική απέναντι στην κοινωνία, προώθησαν ιδεολογικές εκδόσεις στις οποίες υπερασπίστηκαν τις επαναστατικές αξίες, πρόβαλλαν με σθένος θέσεις και απόψεις σε δημόσιο διάλογο και πολλές φορές απέναντι ακόμη  και σε πολυάριθμους αντιπάλους, ενημέρωσαν στο εξωτερικό για τις θέσεις των Ελλήνων συντρόφων και κέρδισαν κυριολεκτικά τον σεβασμό των ξένων χωρίς να πέφτουν ούτε μια στιγμή θύματα της καταγωγιακής «παρενδυτικής» αστικής ακροδεξιάς σκέψης η οποία σήμερα εμφανίζεται με διάφορες «προβιές» και ειδεχθή πρόσωπα και προσβάλλει καθημερινά ιδανικά, σύμβολα και πολιτικές παραδόσεις.

Η πρόσφατη συνέντευξη μέλους της συντακτικής μας ομάδας απέναντι σε γνωστό ιστορικό ερευνητή και συγγραφέα που συνδέθηκε με τους υπερασπιστές και οπαδούς του Γεωργίου Παπαδόπουλου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις τάξεις του «χώρου». 

Η εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου - συνολικής διάρκειας 3 ωρών - σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα της 21ης Απριλίου 1967 και της 25ης Νοεμβρίου 1973 προκάλεσε άκρως θετικές εντυπώσεις σε συναγωνιστές, φίλους αλλά και αντιπάλους αν κρίνουμε από τα συνολικά ευμενή σχόλια και τις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τηλέφωνα και τα μηνύματα στους συμμετέχοντες καθώς και στα chat, και γενικά από το «επικοινωνιακό απόσταγμα» μιας εκπομπής που διακρίθηκε για την ευγένεια αλλά και τον εποικοδομητικό διάλογο σχετικά με θέματα που πολλοί δεν αποκαλύπτουν για δικούς τους λόγους.

Οι αντίθετες απόψεις που προβλήθηκαν αλλά και αυτές που είχαν κοινό πεδίο είχαν να κάνουν σχετικά με μια ιστορική περίοδο που δεν είναι αρκετά γνωστή στους νεολαίους συναγωνιστές. Ήταν μια ευκαιρία να ειπωθούν πράγματα που ίσως οδήγησαν κάποιους να βγάλουν συμπεράσματα σύμφωνα πάντα με την δική τους οπτική. Έλαβε μέρος χωρίς να διεκδικούν οι συμμετέχοντες τον τίτλο του ιστορικού ή του παντογνώστη ή του ειδικού αλλά με σεβασμό στους συναγωνιστές, στην πορεία της ιστορίας και με τελικό στόχο την ανάδειξη ενός επιλόγου για τα πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του κινήματος . Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κινήσεις της τότε εποχής και των μοιραίων πρωταγωνιστών της ιστορίας κάποιοι εκ των οποίων πέθαναν στις φυλακές του καθεστώτος έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα διαμόρφωση και προώθηση προσώπων, κινήσεων, κομμάτων, εκδόσεων και ομάδων και όποιος γνωρίζει την εθνικιστική πολιτική ιστορία μπορεί να διακρίνει τόσο τον ρόλο της αστικής ακροδεξιάς αλλά και τις καίριες διαφωνίες που είχαν οι «νεοφασίστες» της εποχής με τους τελευταίους να διώκονται από την ηγεσία των Απριλιανών.

Θεωρούμε δεδομένο ότι πρέπει όλοι όσοι σκέφτονται με έναν ριζοσπαστικό τρόπο να εκφέρουν λόγο και άποψη για θέματα ιδεολογικά, ιστορικά, κοινωνικά χωρίς φανφαρονισμούς και το συνηθισμένο ύφος που προκαλεί το γέλιο και την απέχθεια, μακριά από λογικές και συμπεριφορές που έχουν κουράσει τους πάντες.

Η ανάκληση της μεραρχίας από την Κύπρο, η διαμάχη κορυφαίων προσώπων της στρατιωτικής κυβέρνησης για την πολιτική της ηγετικής τριανδρίας, η σύγκρουση του Στρατηγού Γρίβα με τους Απριλιανούς, άγνωστα εθνικιστικά έντυπα που προβάλλουν μια διαφορετική άποψη για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τα οποία ελάχιστοι προβάλλουν, ο ρόλος της αριστεράς κατά την διάρκεια της επταετίας, η συνεισφορά του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου, η ανατροπή του Μακαρίου, η δράση της εθνικιστικής αντάρτικης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, η τακτική του Καραμανλή, είναι μόνο κάποια από τα θέματα που αναπτύχθηκαν στην εν λόγω εκπομπή και τα οποία έγιναν αφορμή για συζητήσεις και σχολιασμούς τις ημέρες που ακολούθησαν.

Πολλοί συναγωνιστές εξέφρασαν την επιθυμία να υπάρξουν και στο μέλλον ανάλογες εκπομπές όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα είναι διαφορετικά τα γεγονότα που «καίνε» τους Έλληνες. Η ψηλάφηση της ιστορίας προάγει την ιστορική σκέψη καθώς και την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων αφού τα διδάγματα της ιστορίας είναι χρήσιμα για το μέλλον. Η προβολή απόψεων που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα «παραμύθια» της αστικής ακροδεξιάς η οποία είναι ουρά του καθεστώτος θα πρέπει να είναι προτεραιότητα αν θέλουμε οι ιδέες μας να παίξουν καίριο ρόλο στο μέλλον, χωρίς να πέφτουμε στο ναρκοπέδιο της παραπληροφόρησης που προάγουν οι αντιφασίστες γραφικοί «νεοεθνικιστές» σε γνωστά διαδικτυακά λαγούμια και οι ταρτούφοι που τους στηρίζουν μέσα και έξω από κομματικές συμμορίες. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σιτίζονται στις κατακόμβες της πλουτοκρατίας και προάγουν τον γαλανόλευκο αντιφασισμό/αντιναζισμό που προωθεί το αστικό δημοκρατικό κράτος και οι ΜΚΟ.

Με αφορμή τα παραπάνω δημοσιεύουμε σήμερα μια επιστολή του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου ο οποίος αγωνίστηκε στα πεδία των μαχών για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα - η παρακαταθήκη του Στρατηγού Γρίβα - και απέναντι στους Τούρκους εισβολείς, διώχθηκε και φυλακίστηκε από το άθλιο Μακαριακό καθεστώς και παραμένει ως σήμερα μια φωνή της εθνικής αντίστασης μέσα στην έρημο της σύγχρονης παρακμιακής Κυπριακής κοινωνίας. 

Τον ευχαριστούμε για πολλοστή φορά για την τιμή και την συνολική προσφορά του προς την συντακτική ομάδα και στους Αυτόνομους.

Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας

mavroskrinos@gmail.com

Επιστολή του συναγωνιστή και μαχητή της ΕΟΚΑ Β’ Λουκά Σταύρου σχετικά με την εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου 2020.

Άκουσα και τις δύο εκπομπές με θέμα την στρατιωτική κυβέρνηση της επταετίας 1967-74 και συνομιλητές τους Μάνο Χατζηδάκη και Σταύρο Λιμποβίση. Το επίπεδο της συζήτησης ήταν κόσμιο και αξιόλογο.

Ο Σταύρος Λιμποβίσης ήταν αρκετά διαλεκτικός και αν και φάνηκε να υπερασπίζεται τον Ιωαννίδη εν τούτοις δέχθηκε πως εν γένει η επταετία απέτυχε παταγωδώς και κρίθηκε εκ των αποτελεσμάτων της αναφέροντας την κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου και την επιστροφή του παλαιού κοινοβουλευτικού προσωπικού.

Ο Μάνος Χατζηδάκης και συγγραφέας σχετικού βιβλίου φάνηκε υπερασπιστής του Παπαδόπουλου σε βαθμό που φάνηκε ξεκάθαρα πως μεροληπτούσε η έρευνα του και αποσκοπούσε εκ των προτέρων στον εκθειασμό της δικτατορικής περιόδου του Παπαδόπουλου. 

Στην ρύμη του λόγου μάλιστα αιτιολόγησε ανεπαρκώς την ανάκληση της μεραρχίας από την Κύπρο και χαρακτήρισε την ΕΟΚΑ Β’ ως εγκληματική οργάνωση μη θέλοντας να κατανοήσει το ισχυρό αίτιο που γέννησε την ΕΟΚΑ Β’ και που δεν ήταν άλλο από την εγκατάλειψη της Κύπρου εκ μέρους της Ελλάδος μετά τα γεγονότα της τουρκικής επέμβασης του 1967 δηλαδή μετά την εκδήλωση του τουρκικού επεκτατισμού στο νησί. Θέλω να πω ότι δεν ανακλήθηκε η μεραρχία εν καιρώ αιθρίας αλλά σε καιρούς καταιγίδας γεγονός που πολλαπλασιάζει την ανευθυνότητα του Παπαδοπουλικού καθεστώτος.

Αφού αναφέρθηκα στους ομιλητές η ουσία της συζήτησης μεταβαίνει στην περίοδο της επταετίας και το μείζον ερώτημα που τίθεται είναι τι έχει να μας διδάξει σήμερα εκείνη η ιστορική περίοδος;

Κατ, αρχήν όμως πρέπει να εξετάσουμε και το αίτιο του πραξικοπήματος του 1967. Το αίτιο φαίνεται να προσδιορίζεται από τους υπερασπιστές του πως ήταν η απαλλαγή της Ελλάδος από το πολιτικό κατεστημένο καθώς και η αποσόβηση του κομμουνιστικού κινδύνου.

Η πρώτη αιτιολόγηση αναιρείται από τα πεπραγμένα της επταετίας. Διότι όταν λέμε πολιτικό κατεστημένο εννοούμε την υποταγή της Ελλάδος στα κελεύσματα της μεγάλης Βρετανίας και του ΝΑΤΟ με ισχυρά ερείσματα του ντόπιου πολιτικού κατεστημένου στο στρατό και στον κρατικό μηχανισμό.

Συνεπώς αν η επταετία ήθελε να απαλλάξει την χώρα από το κατεστημένο θα άλλαζε την σχέση της τόσο με την Μεγάλη Βρετανία όσο και με το ΝΑΤΟ, πράγμα που όχι μόνο δεν έκανε αλλά μάλλον ισχυροποίησε τους δεσμούς της με αυτά τα μεγέθη.

Αναφορικά με την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου δεν κατατίθενται σοβαρά επιχειρήματα καθότι μετά την Γιάλτα και μετά το γνωστό τέλος του εμφυλίου η Ελλάδα δεν έδειχνε να κινδυνεύει από τον κομμουνισμό δηλαδή από την επέκταση της Σοβιετικής Ρωσίας στην Ελλάδα η οποία ήταν δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα του ΝΑΤΟ και γενικά της καπιταλιστικής Δύσης.

Τούτο σημαίνει πως των αιτίων μη αρκούντων να δικαιολογήσουν την επέμβαση του στρατού, ενός στρατού νατοϊκού, τότε όλα κατανοούνται ως υπόθεση του ΝΑΤΟ και η στρατιωτική παρέμβαση είχε τελικό αίτιο την διευθέτηση νατοϊκών υποθέσεων που περιλαμβάνουν και τον διαμοιρασμό της Κύπρου.

Επιπρόσθετα η επταετία δεν έφερε καμία θεσμική αλλαγή σε θέματα παραγωγής, ιδιοκτησίας και κατανάλωσης υπέρ του λαού αλλά ενδυνάμωσε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και το τραπεζικό σύστημα και επέτρεψε την γιγαντιαία συγκέντρωση του πληθυσμού από την επαρχία στο λεκανοπέδιο της Αττικής στα πλαίσια μιας πρόχειρης εκβιομηχάνισης με ολέθρια περιβαλλοντική καταστροφή.

Εις απάντηση τώρα του ερωτήματος που έθεσα αν έχει κάτι να μας διδάξει εκείνη η ιστορική περίοδος είναι πως χωρίς συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο , χωρίς προετοιμασία στελεχών και λαϊκού ερείσματος τέτοια εγχειρήματα αποβαίνουν καταστροφικά ακόμα και αν αυτοί που τα επιχειρούν πιστώνονται με πατριωτισμό και έχουν να επιδείξουν παράσημα και ήθος.

Η περίοδος της χούντας έχει μεγάλη αξία για την ακροδεξιά που πάντοτε υπηρετεί την ολιγαρχία και αποδέχεται τα αφηγήματα της.

Τέλος να πω ότι το σύνθημα της χούντας, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»  το οποίο αποδέχθηκε και η εκκλησία της Ελλάδος φανερώνει πως η θρησκεία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο εξουσιασμού έτσι όπως το γνωρίσαμε στην μεγάλη σκοταδιστική περίοδο του Βυζαντίου που ακόμα συνεχίζεται και αποτελεί ιδεολογικό όπλο της τραπεζοκρατικής ολιγαρχίας με την οποία είναι συμβεβλημένη και η οργάνωση του “θεού’ δηλαδή η εκκλησία.

Λουκάς Σταύρου

Unus Deus. Ιουλιανός και ηλιακός μονοθεϊσμός

 


του Claudio Mutti

Όταν του ζητήθηκε να σκιαγραφήσει ένα «πορτρέτο» του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο θεολόγος  Sergio Quinzio κατέφυγε σε μια άνευ προηγουμένου και προκλητική αναλογία: συνέκρινε τον «Αποστάτη» με τον Ιωάννη Παύλο Β', αναγνωρίζοντας στη δράση και των δύο την απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή μια θρησκεία ήδη καταδικασμένη να δύσει. "Αν ο Ιουλιανός με ρωτούσε για την πιθανότητα επανίδρυσης του παγανικού πολιτισμού - έγραψε ο θεολόγος - θα είχα δώσει την ίδια αρνητική απάντηση που θα έδινα σήμερα αν ο Πάπας με ρωτούσε σχετικά με την πιθανότητα επανίδρυσης του χριστιανικού πολιτισμού" (1). Όχι μόνο αυτό: «η ίδια η προσπάθεια αποκατάστασης που έκανε ο νεαρός αυτοκράτορας συνέβαλε στη συνέχεια στην οριστική διολίσθηση του παγανισμού. Και κάτι τέτοιο μου φαίνεται πως επαναλαμβάνεται τακτικά, στο βαθμό που στην ιστορία υπάρχουν ακριβείς επαναλήψεις "(2).



Ένας εξίσου πρωτότυπος παραλληλισμός προτάθηκε από τον Ζακ Φοντέιν, καθηγητή λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη Σορβόννη, στη συζήτηση με έναν δημοσιογράφο που πρότεινε σύγκριση μεταξύ του Ιουλιανού και άλλων πρωταγωνιστών της ιστορίας "με αρκετά παρόμοια έργα" (sic!) Όπως ο Χίτλερ ή Στάλιν. «Εγώ - απάντησε ο Fontaine - θα τον παραλλήλιζα καλύτερα, αν το θέλετε, με τον Χομεϊνί. Για τον φανατισμό, για το ότι αισθάνονταν επιφορτισμένος με έναν θεϊκό ρόλο, στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό. Και μετά για τον πολιτισμό. Για την βία, τον σεχταρισμό. Έχουμε πολύ ακριβείς φυσιογνωμικές περιγραφές του Ιουλιανού. Μία, από τον Αμμιανό της Αντιόχειας (η μυτερή γενειάδα, τα μαγνητικά μάτια, η ιερατική φιγούρα), τον κάνει να μοιάζει πολύ, ακόμη και στα χαρακτηριστικά του, με τον Ιρανό Αγιατολάχ "(3).

Έτσι εμπλουτίζεται η συλλογή ιστορικών μορφών με τις οποίες έχει συγκριθεί ο Ιουλιανός στο παρελθόν. Δεν ξέρουμε τι θα σκεφτόταν ο Στάλιν. Από την πλευρά του, ο Χίτλερ πιθανότατα θα εκτιμούσε τον παραλληλισμό, αυτός που επανειλημμένα εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον μεγάλο «Αποστάτη» (4).

Όσο για τον Khomeini, αφήνοντας κατά μέρος τις αυθαίρετες κοινοτοπίες σχετικά με τον «φανατισμό» και τον παραλογισμό του "στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό" (!), ένας σχετικά λιγότερο επιφανειακός λόγος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο θεοκρατικός χαρακτήρας, κοινός τόσο στο έργο του Αυγούστου όσο και για σ' αυτό του Ιμάμη, για τον οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια αναφορά στην αποκαταστατική δράση του ισλαμικού μονοθεϊσμού, εάν ήταν πραγματικά απαραίτητο, η προσπάθεια του Ιουλιανού να αποκαταστήσει αυτό που ορισμένοι ονόμασαν «κρατικό μονοθεϊσμό» (5). Ούτε αυτό το εγχείρημα θα ήταν επιστημονικά καταχρηστικό, δεδομένου ότι η ιδανική σχέση ανάμεσα στην αρχαία ηλιακή θεολογία και το Ισλάμ έχει επισημανθεί από έναν μελετητή του διαμετρήματος του Franz Altheim, σύμφωνα με τον οποίο "οι Νεοπλατωνιστές (...) ήταν επίσης οι πρωτοπόροι του Μωάμεθ και το παθιασμένο μίσος του ενάντια σε όλες τις θρησκείες που απέδωσαν έναν «σύντροφο» στον Θεό" (6), ενώ μια διάσημη μελέτη του Henry Corbin σχετικά με το δόγμα της θείας ενότητας (tawh td) στο σιιτικό Ισλάμ ανοίγει με αναφορά στην ακμάζουσα λογοτεχνία τη δεκαετία του 1920 γύρω από το «θρησκευτικό δράμα του αυτοκράτορα Ιουλιανού» (7).

Ωστόσο, ήταν ο ίδιος ο Ζακ Φοντέιν που πρότεινε, σε σχέση με τη θρησκεία που ο Ιουλιανός επιτελούσε ως pontifex maximus (8), την έννοια του «ηλιακού μονοθεϊσμού», στην οποία αυτοί που ερεύνησαν τις θρησκευτικές εκδηλώσεις της αυτοκρατορικής εποχής συχνά καταφεύγουν. Σύμφωνα με τον Γάλλο μελετητή, στην πραγματικότητα, η μορφή που η ελληνορωμαϊκή παράδοση παίρνει την εποχή του Ιουλιανού είναι αυτή της «σύνθεσης όλων των παγανικών θρησκειών και θεολογιών, κάτω από το λάβαρο του ηλιακού μονοθεϊσμού» (9). ή, αν προτιμάτε το συνώνυμο που χρησιμοποιείται από άλλους μελετητές, ενός «ηλιακού ενοθεϊσμού» που ορίζεται με τους ακόλουθους όρους: «Ο Ιουλιανός θέλει να δείξει σε όλους ότι ο θεός Ήλιος είναι ο μόνος αληθινός θεός και ότι οι πολυάριθμες ρωμαϊκές θεότητες δεν είναι παρά υποστάσεις, δηλαδή συγκεκριμένες πτυχές, συγκεκριμένες και τομεακές εκδηλώσεις μιας, υπέρτατης ηλιακής θεότητας "(10).

Μονοθεϊστικό ή ενοθεϊστικό, το δόγμα που υπερασπίστηκε ο Ιουλιανός συνοψίζεται από αρκετές σύγχρονες επιγραφές που διακηρύσσουν τη μοναδικότητα του Θεού, καθώς και την ενότητα και τη μοναδικότητα της αυτοκρατορικής δύναμης (11) επιγραφές που σύμφωνα με τον Σπένγκλερ μπορούν να μεταφραστούν μόνο με αυτόν τον τρόπο: «Ένας είναι ο Θεός και ο Ιουλιανός είναι ο προφήτης του» (12). Η επανάληψη αυτού του θέματος, που "έχει κεντρική σημασία στην πολιτική αντίληψη του Ιουλιανού" (13), οδήγησε την Athanassiadi-Fowden να μιλήσει ακόμη και για "εμμονή με την ενότητα" (14) και να τονίσει το γεγονός ότι « Ιουλιανός δεν είχε καν αντιληφθεί τη δυνατότητα να μοιράζεται την εξουσία με έναν συνεργάτη, αλλά αντίθετα θεωρούσε τον εαυτό του τον μοναδικό εκπρόσωπο του Θεού στη γη» (15). Αυτή η πολιτική αντίληψη βρίσκει την αρχαιότερη διατύπωση της στον Όμηρο, ο οποίος κάνει τον Οδυσσέα να λέει: "Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη. Είς κοίρανος έστω", «Το πλήθος των ηγετών δεν είναι καλό πράγμα, ένας πρέπει να είναι ο αρχηγός» (16). Ο Seneca εκθέτει την ίδια αρχή για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, λέγοντας ότι «η φύση διαμόρφωσε τον Βασιλιά» (17). και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς προσθέτει ένα συμπέρασμα που καθιερώνει την αναλογία μεταξύ πολυθεϊσμού και δημοκρατίας: "Ο Θεός είναι μόνο ένας, και αυτό εναντίον των υποστηρικτών της πολυθεϊστικής γνώμης, οι οποίοι δεν ντρέπονται να μεταφέρουν τη δημοκρατία από τη γη στον ουρανό, η οποία είναι η χειρότερη μεταξύ των κακών θεσμών" (18).

Όσον αφορά τον «ηλιακό μονοθεϊσμό», ο Ιουλιανός δεν εφηύρε τίποτα, αλλά περιορίστηκε να τελειοποιήσει μια διαδικασία θεολογικού ορισμού που ήταν ήδη σε εξέλιξη για αρκετό καιρό και που ο Φραντς Άλθεϊμ συνοψίζει με τους ακόλουθους όρους: «Η ιστορία του αρχαίου θεού του ήλιου, θεωρημένη σε γενικές γραμμές, είναι μια διαρκής εκλέπτυνση. Η βεδουινικής προέλευσης, λατρεία εγκαθίσταται σε μια πόλη στη Συρία. Εξαιτίας της μοναδικότητάς και της απολυτότητας της, θορύβησε τον δυτικό κόσμο και προκάλεσε την πιο παθιασμένη απόρριψή της. Αλλά η λογοτεχνική του παρουσίαση, η Νεοπλατωνική φιλοσοφία και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η αφομοιωτική ικανότητα της Ρωμαϊκής θρησκείας και η Ρωμαϊκή σύλληψη του κράτους, κάνουν το θαύμα: από τη θεότητα του Ηλιογάβαλου (218-222 μ.Χ.), μολυσμένο από όργια και από την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, γεννιέται ο αγνότερος των θεών, που προορίζεται να ενώσει για άλλη μια φορά την αρχαία θρησκευτικότητα" (19). Σε 274 d. Γ., Με  τον Αυρηλιανό, ο ηλιακός μονοθεϊσμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο Αήττητος Ήλιος αναγνωρίστηκε ως η υπέρτατη θεότητα: στη Ρώμη χτίστηκε ένας υπέροχος ναός αφιερωμένος στον Ήλιο, προς τιμήν του οποίου ιδρύθηκαν περιοδικά φεστιβάλ, ενώ δημιουργήθηκε ένα κολλέγιο ιερέων του θεού του ήλιου και κόπηκαν πολλά νομίσματα με επιγραφές και ηλιακά σύμβολα. Με αυτόν τον τρόπο ο «μονοθεϊσμός» στον οποίο ο σεβεριανικός συγκρητισμός είχε καθοδηγήσει τον ρωμαϊκό παγανισμό, βρήκε στην υποστηριζόμενη από τον Αυρηλιανό ηλιακή λατρεία την πιο αποφασιστική και αποτελεσματική του επιβεβαίωση (20), τόσο πολύ που στον τοίχο της χριστιανικής αδιαλλαξίας πρέπει να σχηματίστηκαν ορισμένες ρωγμές (21). Την εποχή του Κωνσταντίνου, «οι μονοθεϊστίζουζες εικόνες της θρησκείας του Ήλιου απέκτησαν μεγάλη σημασία: ο ηλιακός Απόλλωνας και ο Αήττητος Ήλιος ξεχωρίζουν στα ανάγλυφα της αψίδας του θριάμβου και στα νομίσματα της εποχής» (22). Ενώ οι μορφές των θεών εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά από τα νομίσματα του Κωνσταντίνου, ο ηλιακός θεός επιβλήθηκε όλο και περισσότερο: "Ο Αήττητος Ήλιος (...) επιβιώνει ακόμη περισσότερο σε όλα τα εδάφη που ελέγχονται από τον Κωνσταντίνο και σε όλα τα νομισματοκοπεία του (...) φαίνεται ότι ο ίδιος ο αυτοκράτορας είχε βαθιά αφοσίωση στον θεό του ήλιου »(23). Στη γραφειοκρατία και στον στρατό, η ηλιακή θρησκεία είχε τη μεγαλύτερη διάδοσή της: "Ο Αήττητος Ήλιος και η Νίκη ήταν οι στρατιωτικοί θεοί του στρατού του Κωνσταντίνου. η ηλιακή θεότητα απολάμβανε την ίδια εύνοια στις λεγεώνες του Λικίνιου" (24).

Θεωρημένη στο ιστορικό της πλαίσιο, η ιουλιανή διατύπωση της ηλιακής θεολογίας τοποθετείται σε μια ώριμη φάση του νεο-πλατωνισμού, στην οποία οι δογματικοί ακρογωνιαίοι λίθοι αυτού του πνευματικού κινήματος είναι ήδη οριστικοί και σταθεροποιημένοι. Εάν ο ιδρυτής της Σχολής, ο Πλωτίνος (204-270), είχε αναγνωρίσει στο Ένα την αρχή της ύπαρξης και το κέντρο των συμπαντικών δυνατοτήτων, ο διάδοχος του Πορφύριος της Τύρου (233-305) είχε κάνει τον Νεοπλατωνισμό ένα είδος «θρησκείας» του βιβλίου "(25) · συγγραφέας ενός εγγράφου Περί Ηλίου (26), η Πορφύριος είχε αφιερώσει μια πραγματεία στην ηλιακή θεολογία της οποίας υπάρχουν σημαντικά θραύσματα στο Saturnalia του Macrobius (27). "Στην πραγματεία του, ο Πορφύριος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να εφαρμόζει την πλατωνική μεταφυσική - η οποία οδηγεί κάθε πτυχή του κόσμου πίσω στο Ένα - στις πιο σημαντικές θεότητες του κλασικού πάνθεου, αποκαλύπτοντας ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από συγκεκριμένες εκφάνσεις του Ενός, που από μια θεολογική άποψη προσδιορίζεται ως ο Ήλιος, καθώς αυτή η πνευματική «ουσία» σε κοσμικό επίπεδο «ακουμπά» στο άστρο της ημέρας (...) καθώς ο Απόλλωνας είναι λαμπρότητα, υγεία και φωτεινότητα (...) όπως ο Ερμής τότε, αυτός προεδρεύει της γλώσσας »(Κρόνος., I, XVIII, 70), έτσι ώστε κάθε δραστηριότητα να επαναφέρεται σε μια "ηλιακή" - "θεϊκή παρουσία" (28). Αλλά ήταν ο κληρονόμος του Πορφύριου, ο «θεϊκός Ιάμβλιχος" (250-330), αυτός που με το δόγμα του «μετέστρεψε (...) τον τελευταίο παγανιστή αυτοκράτορα στην υπερβατική ηλιολατρεία του» (29). Μετά τον Ιουλιανό, είναι δυνατόν να ακολουθήσουμε την «ηλιακή» παράδοση μέχρι τον Πρόκλο (410-485), συγγραφέας μεταξύ άλλων ενός ύμνου προς τον Ήλιο (30), καθώς και του σύγχρονου Marziano Capella, ο οποίος με τον Ύμνο-προσευχή της Φιλολογίας στον Ήλιο (De nuptiis, II, 185-193) μας άφησε ένα «αξιόλογο έγγραφο της« ηλιακής θεολογίας »του ύστερου Νεοπλατωνισμού» (31), ή μάλλον, «την τελευταία επιβεβαίωση του ηλιακού συγκρητισμού στη Δύση» (32). Στην πραγματικότητα, περίπου το 531, με την φυγή προς την Περσία του Σχολάρχη Δαμάσκιου (470-544) και τους άλλους Νεοπλατωνικούς, η «ηλιακή» παράδοση θα εγκαταλείψει τον χριστιανικό κόσμο και θα συνεχίσει την ύπαρξή της στα ίδια μέρη από τα οποία είχε ακτινοβολήσει και εξαπλωθεί σε όλη Ευρώπη, η λατρεία του Μίθρα.

Μετάφραση: Τίτος

πηγή

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον εκδότη και παλαίμαχο συναγωνιστή Αθανάσιο Γιαλαμά



Συναγωνιστή, πες μας λίγα βιογραφικά στοιχεία για όσους δεν σε γνωρίζουν

Γεννήθηκα στο Διδυμότειχο το 1960. Από γονείς δάσκαλους. Έζησα σε διάφορα χωριά του Έβρου. Από το 1973 έως το 1988 ήμασταν ως οικογένεια στην Αθήνα. Σε Κυψέλη  και Ηλιούπολη. Τέλειωσα την ΚΟΡΕΛΚΟ (Προγραμματιστής Η/Υ) και την Α.Δ.Σ.Ε.Ν. Πειραιώς (ραδιοτηλεγραφητής). Υπηρέτησα στα Τεθωρακισμένα στην Λέσβο. Εργάστηκα σε διάφορες εργασίες. Το 1988 γύρισα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και άνοιξα το βιβλιοπωλείο «Ορφικός».  Το οποίο διατηρώ μέχρι σήμερα. (τα τελευταία 2 χρόνια σε νέα διεύθυνση).

Όπως γνωρίζουμε είσαι ο νους πίσω από τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός». Πότε έλαβε μέρος αυτή η προσπάθεια;

Το 1997 με την δημιουργία του διμηνιαίου περιοδικού «Θρηΐκιος Άνεμος» δημιούργησα  και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός». Με μικρά τεύχη στην αρχή και θέματα αποκλειστικά για την Θράκη. Από το 2001 άρχισε η έκδοση κανονικών βιβλίων με διάφορα θέματα. Κυρίως Θρακών συγγραφέων. Μέχρι  σήμερα έχουν εκδοθεί 66 βιβλία. (ποίησης, λογοτεχνίας, παιδικά, λαογραφίας, εθνικοτοπικά, φιλοσοφίας, αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, λευκώματα, μυστηρίων, θεματικά ημερολόγια, ανθολόγια).

 Όλοι οι τίτλοι στο:  thrakikosoionos.blogspot.com

Ποιους τίτλους θεωρείς ως τους «κορυφαίους» των εκδόσεων σου και πως μπορεί κάποιος να τους προμηθευτεί;

Κορυφαίοι τίτλοι δεν υπάρχουν. Απλά εμένα μου αρέσουν οι τίτλοι: «Συνομωσίες στις εικαστικές τέχνες  του Παναγιώτη  Χονδρού», «Αρχαία Θρακικά φύλλα και οι Θράκες πολεμιστές» (δικό μου), «Ίων Δραγούμης ο Έλλην Ιδεαλιστής του Πέτρου Ωρολογά», «Ιεροφύλακες στην γη των μυστηρίων της Ηλέκτρας Αδριανού», «Στοιχεία φυλετικής διαπαιδαγώγησης του Ιούλιου Έβολα», «Σαμοθράκης Ά-βατα» (δικό μου), «Στον καιρό των Θεών του Πολυδεύκη Ανδριανού», καθώς και η σειρά «Αρχαία Θρακικά Μυστήρια» (Καβείρια και Ορφικά). 

Όλα τα βιβλία των εκδόσεων αλλά και του βιβλιοπωλείου μπορούν να τα προμηθευθούν οι αναγνώστες με αντικαταβολή. Στέλνοντας μήνυμα στο gialamas1960@hotmail.gr ή ερχόμενοι στο Αγροτοβιβλιοπωλείο στην περιοχή Μάκρης Αλεξανδρούπολης.

Αρκετά χρόνια πριν αρθρογραφούσες μαζί με άλλους Αυτόνομους Συναγωνιστές στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Αντίδοτο» ως μέλος της σ.ο. Πως αυτοπροσδιορίζεσαι σε ιδεολογικό επίπεδο;

Το «Αντίδοτο» ήταν μια όμορφη και αυθόρμητη προσπάθεια που όταν το ξεκινήσαμε δεν φανταζόμασταν ότι θα απασχολούσε τον χώρο  μετά από 30 έτη. Για πρώτη φορά τότε παρουσιάστηκε ο «αριστερός εθνικισμός» … όμως κι άλλες θέσεις που ενόχλησαν κάποιους σφουγγοκωλάριους του καθεστώτος. Όπως ενόχλησε κάποιους «δικούς μας»  και ο «Λασπολόγος», το  σατυροκριτικό και όχι εμπαθές φυλλάδιο .…

Αυτοπροσδιορίζομαι ως Εθνικοεπαναστάτης. Είμαι Εθνικιστής - Εθνικοκοινωνιστής. (Ας μην βιαστούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν … προτού με γνωρίσουν). Να επισημάνω ότι επανάσταση δεν γίνεται μόνο με όπλα και για την εξουσία. Σε κάθε πτυχή της ζωής μας μπορούμε να κάνουμε επαναστατικές πράξεις.


«Ο χαρακτηρισμός σου ότι το περιοδικό είναι νεοναζιστικό μας είναι αδιάφορος. Μπορείς να το πεις νεοναζιστικό, φασιστικό, μαρξιστικό, αναρχικό. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το περιοδικό μας δεν ταυτίζεται με τις διεθνιστικές ιδέες του συρμού»

Περ. το αντίδοτο, τεύχος 6 σελ. 20 


Προς πώληση εδώ 


Πώς βλέπεις την κατάσταση του λεγόμενου «εθνικιστικού χώρου»; Ποια η πρόταση σου;

Λυπάμαι. Ενώ σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο τα Εθνικιστικά κινήματα έχουν αλματώδη άνοδο και φλερτάρουν με την διακυβέρνηση των χωρών τους, στην Ελλάδα μας  δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Πολυκερματισμός, ηγετίσκοι, προσωπικές κόντρες, μικρότητες … γενικά μια μιζέρια κυριαρχεί, που έχει επιπτώσεις στην ιδεολογία μας, αλλά και στην πολύπαθη πατρίδα μας. Και ενώ ο Ελληνικός λαός έδειξε με την υπόθεση της Χ.Α. ότι διψά για τις εθνικιστικές θέσεις, έστω και έτσι όπως παρουσιάστηκαν … εμείς οι Εθνικιστές δεν φανήκαμε άξιοι της περίστασης.  Δυστυχώς  ως εχθροί του καθεστώτος δεν έχουμε … πλάτες. (η υπόθεσή της ΧΑ , η δίκη και η φυλάκιση αρκετών συναγωνιστών έδειξε ότι το «σύστημα» έχει τους τρόπους και να σε χρησιμοποιεί και να σε σταματά, αν δεν είσαι προετοιμασμένος)  Άρα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους  στην πολιτική παρουσία μας.

Ως Έλληνες δεν πρέπει να περιμένουμε κάποιον μεσσία. Ο κάθε ένας Έλλην έχει ικανότητες που δεν γνωρίζει. Αν διαβάσουμε λίγες σελίδες από την πρόσφατη ιστορία μας θα δούμε ότι απλοί άνθρωποι που δεν είχαν διδαχθεί κάτι, δεν κατάγονταν από … τζάκια κατάφεραν και έφεραν σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους τους.

Άποψή μου, να δημιουργηθεί ένα όργανο … άτυπο, από άτομα των διαφόρων κινήσεων, όχι πρωτοκλασάτα, γιατί υπάρχουν όπως ανέφερα προσωπικές έριδες, που να βρουν μια γυναίκα νέα μορφωμένη και εμφανίσιμη. Ναι να τοποθετηθεί γυναίκα επικεφαλής ενός πολιτικού σχηματισμού που να μην μπορούν να βρουν κάποια επιβαρυντικά στοιχεία οι αντίπαλοι, έως αναδειχθεί ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Απλή σκέψη, όμως ίσως λειτουργήσει στην πατρίδα μας.  Ο Ηλίας ή ο Γιάννης ή ο Μανώλης ή κάθε ένας  που δημιούργησε μια οργάνωση ή ένα κόμμα αν νοιάζονται για την ιδεολογία και την πατρίδα πρέπει να παραμερίσουν τις  προσωπικές τους επιθυμίες και να στηρίξουν την προσπάθεια.

Αλλιώς θα συνεχιστεί η επέλαση των βαρβάρων που κατά χιλιάδες εισβάλουν στην πατρίδα μας. Πρέπει να πιστέψουν οι διάφοροι ηγετίσκοι, ότι η μόνη λύση είναι μια εθνικιστική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, για να μπορέσουν να πείσουν και τον Ελληνικό λαό. Δεν είμαστε το δεκανίκι των δεξιών. Μέχρι τώρα δεν είδα να το πιστεύει κανείς. Το να μπαίνεις στην βουλή και να ακολουθείς ότι κάνουν και τα άλλα κόμματα, δεν σε διαφοροποιεί. Τα λάθη της ΧΑ δεν πρέπει να ξαναγίνουν από κάποιον πολιτικό σχηματισμό που είμαι σίγουρος ότι θα μπει στην επόμενη βουλή. Βέβαια το κοινοβούλιο δεν είναι ο αυτοσκοπός ενός εθνικιστικού κινήματος … αλλά πρέπει να ελισσόμαστε στον 21ο αιώνα. Ο στείρος αντικομμουνισμός δεν έχει θέση στις πολιτικές μας θέσεις. Εχθρός μας δεν είναι μεμονωμένα το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ., το ΚΙΝΑΛ και τα τετραετή στηρίγματα τους, αλλά συνολικά το πολιτικό κατεστημένο. Το σύνθημα της ΧΑ «Εναντίον Όλων»  ήταν καλό … όμως το διαστρέβλωσαν σε εναντίον όλων … των δικών μας.   

Από όσο γνωρίζουμε σε σχέση με το θρήσκευμα είσαι Εθνικός. Πείτε μας λίγα λόγια για την δική σου άποψη σχετικά με το θείο

 Δεν είμαι … Εθνικός … (ΠΑΟΚ…τζής είμαι … χαχαχα).

Σοβαρά τώρα. Είμαι λάτρης της Ελληνικής και μόνο παράδοσης. Της παράδοσης που καθοδηγεί τους Έλληνες χιλιετίες τώρα. Δεν χαρίζω όμως ούτε ένα απλό στοιχείο της σε άλλους λαούς ή σε ξενόφερτες θρησκείες, που το οικειοποιήθηκαν. Με λίγα λόγια. Λάτρης της  μητέρας Φύσης, όπως αποδίδεται στον αντίστοιχο Ορφικό ύμνο.

Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η έκδοση σου για τον πρόδρομο του Ελληνικού Φασισμού Ίων Δραγούμη. Πες μας για αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο του Πέτρου Ωρολογά για τον Ίων Δραγούμη, το είχα σε φωτοτυπία. Μου το είχε δώσει ο Κώστας Μπαλάσκας ή Πάνος Βίγλαρης, όταν εργαζόμουνα στο κατάστημα του Σπύρου Σταυρόπουλου στην Ιπποκράτους. Το είχα σαν πολύτιμο φυλακτό και περίμενα να περάσουν τα χρόνια που ορίζει η νομοθεσία για να κάνω την αναστατική έκδοση. Το βιβλίο του Ωρολογά για τον Ίωνα έπρεπε να γίνει βατό σε κάθε Έλληνα. Βέβαια σε ηλεκτρονική μορφή το έδωσα σε site που εκτιμώ (στον «Μαύρο Κρίνο») πριν το εκδώσω σε βιβλίο.


(Σ.Σ. σχετική ανάρτηση εδώ και για να το κατεβάσετε σε .pdf εδώ)


Πώς είναι η κατάσταση στην Θράκη; Πιστεύεις θα είναι ο επόμενος στόχος του Iσλαμοκαπιταλιστή Ερντογάν;

Η Θράκη ανέκαθεν ήταν το μήλο της έριδος μεταξύ διαφόρων. Είτε μεταξύ των Ελληνικών πόλεων της αρχαιότητας, είτε μεταξύ ανατολικής  και δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είτε μεταξύ Ελλήνων και βορείων και ανατολικών Βαρβάρων. Πολλά σενάρια έχω ακούσει εδώ και … μισό αιώνα. Δεν φοβόμαστε κανέναν Ερντογάν …  τους δικούς μας … φοβόμαστε. Δεν ξέρουμε τι έχουν υπογράψει … Όμως και οι Θράκες δεν  είμαστε άμοιροι ευθυνών … με αυτούς που εκλέγουμε … Αλλά δεν θα γίνει τίποτα. Οι Τούρκοι δεν πάνε στα τυφλά. Ότι είναι να κερδίσουν θα προσπαθήσουν με «ειρηνικά» μέσα. Γνωρίζουν πως αν εμπλακούν σε   πόλεμο … θα χάσουν. Όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και τους ομοθρήσκους τους. Τον Μάρτιο πήραν ένα μάθημα από τους Εβρίτες … Θεωρώ ότι δεν περίμεναν τέτοια αντίσταση..

Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτιστική. Ποια πιστεύεις ότι είναι η ρίζα του κακού για την παρακμή;

Η οικονομική κρίση είναι δέκα - δώδεκα χρόνια. Η πολιτιστική κρατά κάτι δεκαετίες. Λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, όταν μπήκαμε στην Ε.Ο.Κ. άρχισε η παρακμή. Θέλαμε να γίνουμε ευρωπαίοι … χωρίς καμία προετοιμασία. Τότε αντέδρασε ο λαός και δημιούργησε … χιλιάδες πολιτιστικούς συλλόγους. Κάθε χωριό είχε και έναν η δύο πολιτιστικούς φορείς. Προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ να τους καπελώσει. Έριξε πολλά εκατομμύρια δραχμές.  Αλλά απέτυχε. Η Νέα Δημοκρατία δεν ενδιαφερόταν, το ΚΚΕ προσπάθησε με τις «δημοκρατικές κινήσεις νέων» να βάλει κάποιο φρένο, αλλά ο λαός δεν «μάσησε».

Οι παραδόσεις του ήταν ποιο ισχυρές από την όποια κομματική ταυτότητα. Έτσι τελευταία όταν είδαν οι κυβερνήσεις των «πρασινοκοκκινομπλέ» ότι όχι μόνο δεν ξεθωριάζουν τα πολιτιστικά κύτταρα των χωριών και των πόλεων … τα φορολόγησαν. Οι πολιτιστικοί φορείς μην αντέχοντας το οικονομικό βάρος, άρχισαν να σβήνουν. Παραμένουν όσοι έχουν κέρδη από διάφορες δραστηριότητες. Και αυτοί με χίλια ζόρια. Την ίδια τύχη έχουν όλοι οι φορείς που έχουν σχέση με τον πολιτισμό.

Τις τελευταίες δε δεκαετίες ερχόταν από την Ε.Ε. κάτι προγράμματα που είχαν αρκετά χρήματα … φτάνει να έκαναν αυτά που ήθελαν οι Βρυξέλλες. Όσοι τσίμπησαν το … τυράκι έπεσαν στην φάκα. Έψαχναν να βρουν … μειονότητες στα χωριά τους, να καταγράψουν … «ντοπιολαλιές» που χάνονταν. Έπρεπε να συνεργαστούν με αντιστοίχους φορείς από άλλες χώρες … και δεν ήταν έτοιμοι για τέτοιες ενέργειες. Π.χ. στην Θράκη έπρεπε να συνεργαστεί κάποιος φορέας με αντίστοιχο Βουλγαρικό για μια εκδήλωση για τον Ορφέα! Την στιγμή που οι βόρειοι γείτονες διεκδικούν τα πάντα. Ενώ οι δικοί μας τον μόνο  που ήξεραν ήταν ο Ορφέας Περίδης. Για τον πολιτισμό μπορούμε να μιλάμε για ώρες. Από το 1976 ασχολήθηκα με πολιτιστικούς φορείς και γνωρίζω αρκετά. Για 7,5 χρόνια ήμουν και πρόεδρος της μεγαλύτερης ομοσπονδίας πολιτιστικών φορέων. Της Ε.ΠΟ.Φ. Έβρου, με 136 φορείς - μέλη.

Ζούμε την εποχή της Βιοτρομοκρατίας. Ποιος πιστεύεται ότι είναι ο στόχος των εξουσιαστών;

Το μόνο που δεν κατάφεραν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές είναι να μας ελέγξουν τα συναισθήματα. Με τον φόβο του θανάτου τελευταία δείχνει να τα καταφέρνουν. Όμως η βιασύνη τους για κυριαρχία, τους οδηγεί σε λάθη. Οι λαοί ξυπνούν ... και αντιστέκονται. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε πολλά. Και θα δούμε περισσότερα. Να είμαστε εν εγρήγορση.

Οι Πομάκοι αποτελούν μια ακόμη περίπτωση όπου το κράτος εγκλημάτησε και οδήγησε μέρος αυτών στην αγκαλιά του νέο-οθωμανισμού. Ποια η άποψη σου;

Πομάκοι. Ένα διαρκές έγκλημα των «νεοραγιάδων» του Ελλαδικού προτεκτοράτου. Αν και τα τελευταία χρόνια από πλευράς των «ιππομάχων» ή  «απομάχων» έχουν γίνει πολλά βήματα για την αποδέσμευση τους από το τουρκικό προξενείο, εντούτοις το ανθελληνικό μας κράτος κάνει ότι μπορεί για να τους σπρώξει στην τουρκική αγκαλιά. Χρειάζεται άμεση αναγνώριση της Πομακικής γλώσσας και η διδασκαλία της στα χωριά των Πομάκων. 

Πώς πιστεύεις ότι θα πρέπει να κινούμαστε σε επίπεδο τακτικής απέναντι στους δυνάστες του λαού μας;

Είμαι υπέρ του πολιτικού ανταρτοπόλεμου και της φαιάς η μαύρης προπαγάνδας. Έτσι μόνο πολεμιέται το σύστημα που έχει πολλά όπλα. Και ελέγχει όλα τα ΜΜΕ.

Ποιο το μήνυμα σου στους συναγωνιστές που μας διαβάζουν;

Να εφαρμόσουν τις ιδέες στην ζωή τους. Να μπουν μέσα στην κοινωνία, να διαδώσουν τις ιδέες τους με το παράδειγμα τους. Να δρουν με τον αυθορμητισμό της νιότης τους, αλλά χρησιμοποιώντας και το μυαλό τους. Να κάνουν αυτό που πρέπει και ας γίνει οτιδήποτε (Ι. Μεταξάς). Έχουν κάτι που δεν είχαμε εμείς στα χρόνια μας. Βιβλία και ενημέρωση. Καθώς και κληρονομιά Εθνικιστικής ιστορίας. Μπορούν να απορρίψουν τα λάθη και να κρατήσουν τις σωστές ενέργειες. Τελειώνω δηλώνοντας ότι δεν πιστεύω σε καμιά ΕΝΩΣΗ, θεωρώ ότι με συνεργασία προσώπων, κινήσεων, ομάδων αλλά και κομμάτων μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Ευχαριστώ την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» για την φιλοξενία του και ειδικά τον συναγωνιστή Σταύρο Λιμποβίση για την συνέντευξη.

Storm of Steel: Το ιπποτικό πνεύμα κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου


του Αχιλλέα

 Για να αναλύσουμε το βιβλίο, Storm of Steel του Έρνστ Γιούνγκερ (1895-1998) αρχικά θα πρέπει να θυμίσουμε ότι οι μάχες στις οποίες αναφέρεται έλαβαν χώρα στην, διαλυμένη από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, ύπαιθρο της Γαλλίας, ανάμεσα στο 1914 και το 1918. Μπορεί να επισημανθεί ότι ο μεγάλος πόλεμος ήταν το κρισιμότερο σημείο στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού. Εκατομμύρια άνδρες χάθηκαν σε έναν ευρωπαϊκό εμφύλιο. Μάχες σώμα με σώμα, η πρώτη μαζική χρήση χημικών στο πεδίο της μάχης αλλά και το έντονο «trench warfare» ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Μεγάλου Πολέμου. 

Ασφαλώς, οι συνέπειες του πολέμου στις κοινωνίες και τα κράτη ήταν πολλαπλές. Γεωπολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και ηθικο-πολιτιστικές.  Μέσα σε αυτόν τον πόλεμο και την φρικαλεότητα του κάποιοι άνθρωποι με σπαρτιατικό ήθος έλαμψαν και τιμήθηκαν για αυτό. Ένας από αυτούς ήταν και ο ερασιτέχνης εντομολόγος, συγγραφέας, ποιητής και στοχαστής ¨Ερνστ Γιούνγκερ, ο οποίος με το μετέπειτα έργο του (ασφαλώς και με το βιβλίο Storm of Steel) αποτέλεσε παράδειγμα του πως οδήγησε στην ηθικο-πολιτιστική κρίση του μεσοπολέμου ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε για πρώτη φορά το ολικό πέρασμα στην μηχανική εποχή του σύγχρονου πολέμου (η πρώιμη αρχή είχε γίνει στον Κριμαϊκό πόλεμο 1853- 1856 και μετέπειτα στον αμερικανικό εμφύλιο 1861-1865)). Πολυβόλα, αεροπλάνα, πιστόλια μεγαλύτερης ακριβείας αλλά και άρματα μάχης χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά με φοβερά αποτελέσματα ενάντια στους εκάστοτε στόχους τους. Αυτό για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει συγγραφείς και ποιητές του 19ου αιώνα είχε γίνει πραγματικότητα. Είχαμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο της μηχανής. Ατσάλι και ανθρώπινη σάρκα έγιναν ένα.

Από τη στιγμή που ο πόλεμος έγινε όλο και πιο μηχανοποιημένος, ορισμένοι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι παλιές πολεμικές αρετές του θάρρους και της ανδρείας θα γίνονταν εντελώς παρωχημένες στο σύγχρονο πεδίο της μάχης. Η επέλαση των μηχανών κυρίευε περιορίζοντας τις λειτουργίες καθώς και την φύση του ανθρώπου. Αλλά η ψυχή του πολεμιστή δεν θα μπορούσε να εξαφανιστεί. Χαρακτηριστικά, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιούνγκερ, ο ίδιος αναφέρει διαρκώς ότι δεκάδες ήταν οι τραυματισμοί αλλά και οι θάνατοι από θραύσματα βομβών. Οι βόμβες φαίνεται να χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρων ανάμεσα στο 1914-1918 και ο ίδιος ο Γιούνγκερ είχε τραυματιστεί πολλαπλός από τα θραύσματά τους. Συνολικά, τραυματίστηκε 14 φορές.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι ο πόλεμος διαλύει και συνθλίβει το πνεύμα. Μερικώς θα είχαν δίκιο, καθώς και μέσα στο βιβλίο ο Γιούνγκερ αναφέρει πολλάκις ότι έβλεπε στα μάτια των νέων στρατιωτών τον απόλυτο τρόμο, καθώς αντιμετώπιζαν για πρώτη φορά τον θάνατο. Από την άλλη βέβαια ο Γιούνγκερ, ως ένας σαμουράι της Δύσης, έβλεπε την πιθανότητα του θανάτου ως κάτι το οποίο θα ατσάλωνε την σκέψη του και θα τον έκανε να ενώσει το τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο και τελικά να φτάσει στον υπεράνθρωπο (σύμφωνα με τη νιτσεϊκή ορολογία). Ο Γιούνγκερ αφηγείται ότι οι ακραίες συνθήκες πολέμου τον έφεραν συχνά σε σημεία υψηλότερης συνειδητοποίησης. Και όντως οι δεκάδες γενναίες πράξεις του, συμπεριλαμβανομένης της μάχης του Somme, τον έκαναν να φαντάζει ως μια μορφή που υπερέβαινε τα ανθρώπινα όρια, κάτι το οποίο του αναγνωρίστηκε καθώς ο ίδιος έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις.

Αυτό που δείχνει το ήθος του Γιούνγκερ καθ’ όλη την ανάγνωση του βιβλίου είναι η πίστη στους καλούς τρόπους της παλιάς αριστοκρατικής ιπποσύνης και στο ευ αγωνίζεσθε καθώς παραμένει ευγενικός και ιδιαίτερα φερέγγυος απέναντι στους στρατιώτες του, μέσα σε φοβερά τρομακτικές και δύσκολες συνθήκες. Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι στις σελίδες του βιβλίου δεν αναφέρεται τίποτα για οποιαδήποτε θρησκεία καθώς ο Γιούνγκερ ήταν τότε ακόμη άθρησκος, αν και αρκετά χρόνια αργότερα έγινε Καθολικός. Βέβαια η σκέψη του ήταν εξόχως υπερβατική. 

Μπορεί ο Γιούνγκερ του Storm of Steel να μην έβλεπε από πάνω του Θεούς ή Θεό αλλά αυτό δεν τον έκανε να χάσει την πίστη του σε κάτι ανώτερο. Ο ίδιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι η ζωή μπορεί να δείχνει άνευ νοήματος αλλά ο άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει και να ανακαλύψει το νόημα της σε μία ανώτερη αξία. Η αξία αυτή για τον Γιούνγκερ δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν της ίδιας του της πατρίδας. Δηλαδή, ο ίδιος, έχει δώσει στην Πρωσική Γερμανία ιδιότητες που άλλοι άνθρωποι δίνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα ή ακόμη περισσότερο στο ανώτερο ον της θρησκείας τους. Οι πράξεις γενναιότητας του ήταν οι θυσίες στον βωμό ή το άναμμα του κεριού της υπερβατικής θρησκείας του. 

Η σύνοψη της σκέψης του Γιούνγκερ αναδύεται σε ένα απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες του Storm of Steel.. Πιο χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «Έμαθα...ότι η ζωή δεν έχει βαθύτερο νόημα εκτός κι αν της το δώσουμε εμείς μέσα σε ένα πλαίσιο μεγαλύτερο από εμάς, σε ένα σπουδαίο ιδανικό, και ότι υπάρχουν ιδανικά τα οποία είναι ανώτερα από την ζωή ενός ατόμου. Και αν και αυτό για το οποίο πολέμησα δεν ευοδώθηκε, μάθαμε μια για πάντα ότι μπορούμε να ζήσουμε για κάτι υψηλότερο από εμάς αλλά, ταυτόχρονα, και να πεθάνουμε για αυτό εάν χρειαστεί». 

Ο Γιούνγκερ υπήρξε υπήρξε φορέας ενός πνευματικού ιδανικού το οποίο τον κράτησε όρθιο ανάμεσα στο ερείπια της εποχής του. Στον πόλεμο αναγνώρισε τον «τόπο» όπου μπορούν να διαμεσολαβηθούν η κοσμική τάξη και η ανθρώπινη εμπειρία[1]. Στην απαρχή του 20ου αιώνα ατένισε, ως νεορομαντικός, στα ηφαιστειακά βάθη της ουσίας των πραγμάτων, που σιγοβράζουν κάτω από την επιφανειακή κρούστα του ορθολογισμού των επιγόνων του Διαφωτισμού. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά,

«...Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πνεύματος του 20ου αιώνα είναι η ανικανότητά του να δει αυτό που ενώνει τη ratio με τα άδυτα. Μέσα στην υπεροψία του, φανταζόταν ότι η εξέλιξη προχωρούσε σε μια γραμμή που είχε χαράξει, σε ένα αρμονικό περιβάλλον προσεκτικά οριοθετημένο, που δημιούργησε και έλεγχε και που ονόμαζε Συνείδηση. Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο. Συνέβη την ίδια στιγμή που οι ρίζες του ορθολογισμού άγγιξαν το λίκνο του μύθου. Αυτό φαίνεται στις λέξεις, στη σκέψη, ακόμα και στις επιστήμες: όλα έγιναν πιο δυνατά από το μέτρο και τη μετριοφροσύνη του ανθρώπου. Τότε, ύστερα από τρομερές μονομαχίες, μυθικές μορφές βάδισαν κατά των ορθολογικών μορφών, και στη λάμψη των πυρκαγιών εμφανίστηκαν κόσμοι ονείρου και νυχτερινής μαγείας..»[2].

Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή της πολύ σημαντικής πνευματικής του διαδρομής, που θα τον οδηγούσε από τον εθνικισμό των διανοουμένων της Συντηρητικής Επανάστασης (οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στα πνευματικά δρώμενα του μεσοπολέμου) σε μια μοναχική ατραπό υπαρξιακών και μηδενιστικών αναζητήσεων.

πηγή