Με αφορμή την επέτειο της στρατιωτικής κυβέρνησης* της 21ης Απριλίου 1967: «Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. -Εκεί που η Επανάσταση ήταν πραγματικά Επανάσταση» ένα άρθρο του αείμνηστου Συναγωνιστή Θεόδωρου Καραμπέτσου στον «Ελεύθερο Κόσμο» της 13ης Μαρτίου 2005 (.pdf)
Ο Θεόδωρος Καραμπέτσος υπήρξε ένας μαχητής των ιδεών, αμετανόητος «νεοφασιστής» και ηγετικός στέλεχος μαζί με τον Σπύρο
Σταθόπουλο και τον τριτοθεσίτη «αριστερό εθνικοσοσιαλιστή» και εκφραστή της τάσης των nazi- maoists Γεώργιο Βεντούρη, του θρυλικού φοιτητικού
Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξαιρετικός τόσο στο γράψιμο
σε κορυφαία ελληνικά και ξένα ιδεολογικά έντυπα όσο και στον καθημερινό «πεζοδρομιακό» ακτιβισμό
απέναντι στους ένστολους και μη εχθρούς του κινήματος.
Ένας αφοσιωμένος «μύστης» της Αντιδημοκρατικής σκέψης
και λαμπρός επιστήμονας που ποτέ όμως δεν έκρυψε την αυστηρή κριτική του - από εθνικοεπαναστατική σκοπιά - για την διακυβέρνηση της 21η
Απριλίου, και την συνολική επίδραση και πορεία της. Να σημειωθεί
ότι πολλά από τα μέλη της ηγεσίας του συνδέσμου του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., στερήθηκαν στη
διάρκεια του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου,
είτε της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήρια
τους, μεταξύ τους και ο ίδιος ο Σταθόπουλος και ο Βεντούρης.
Ο φοιτητικός σύνδεσμος των 15.000 μελών ήταν μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, και με τέτοια δυναμική που ενοχλήθηκαν οι γνωστές υπηρεσίες ενώ έφτασε στο σημείο να προτείνει με άρθρο της η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να μετατραπεί η Ελλάδα της εποχής εκείνης σε Κούβα της «εθνικιστικής» σκέψης.
Συμμετείχε σε διάφορα πολιτικά σχήματα και παρά το γεγονός ότι γνώριζε τις παθογένειες τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας απλός πολιτικός στρατιώτης που ποτέ όμως δεν ζήτησε τιμές και ανταλλάγματα. Απεβίωσε στην Αθήνα την 4η Ιουνίου 2014. Το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την 13η Μαρτίου 2005 - αλλά και ο τίτλος του για όσους μπορούν να καταλάβουν το υπονοούμενο σε σχέση με την «επανάσταση» η οποία ήταν τελικά μόνο ... παρένθεση - έχει συμβολική αξία.
Πρώτον διότι είδε το φως της δημοσιότητας σε ένα γνωστό έντυπο που διάβαζαν φανατικά την εποχή εκείνη πολλοί υποστηρικτές του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου και δεύτερον επειδή την ίδια περίοδο συγκροτείτο η «Πατριωτική Συμμαχία» - μια πρόχειρη συμφωνία αφελών εθνικιστών και γραφικών ακροδεξιών - με το εν λόγω εγχείρημα να καταλήγει φυσικά σε παταγώδη οργανωτική και εκλογική αποτυχία, αφού στηρίχθηκε σε σαθρές βάσεις. Παράλληλα όμως αυτή η εξέλιξη - προς δυσαρέσκεια πολλών γνωστών ηγετίσκων - συνέβαλλε στην ουσιαστική «αυτονόμηση» ακόμη περισσοτέρων εθνικοσοσιαλιστών που αρνήθηκαν να συμπορευτούν με συγκεκριμένα «σκοτεινά» πρόσωπα.
Σημαντικό να αναφερθεί ότι στο εν λόγω άρθρο υπάρχει και η ιδεολογική διακήρυξη των Ελλήνων φοιτητών της Ιταλίας. Στις γραμμές αυτές ο Θεόδωρος Καραμπέτσος δεν «μασάει» τα λόγια του. Ασκεί κριτική όσο του επιτρέπει ο χώρος της εφημερίδας, αναφέρει σημαντικές πτυχές και υπενθυμίζει έμμεσα σε πολλούς την συνέχεια του συγγραφικού παλμού από το γνωστό αυτοβιογραφικό μυθιστορηματικό έργο του «Οι αντιδραστικοί» το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ.
Ένα πόνημα «αιρετικό» που προκάλεσε
αντιδράσεις και για αυτόν τον λόγο έγινε
άλλωστε το αντικείμενο ειρωνικών σχολίων σε αφιέρωμα για την «νεοφασιστική
λογοτεχνία» στον «Ιό» και σε άλλα ρυπαρά αντιφασιστικά έντυπα.
Σύμφωνα με όσα γράφει ο Σπύρος Σταθόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου «Οι αντιδραστικοί», ο Καραμπέτσος «...Δεν υπήρξε απλά αυτόπτης μάρτυς αλλά αγωνιστικά ενεργοποιημένος ολόκληρη την εποχή της έξαρσης του ελληνικού εθνικισμού στην Ιταλία, για να μπορέσει ν’ αποδώσει τόσο ζωντανά όλο το σκηνικό της πολιτικής βίας στην γειτονική μας χώρα. Θα ήταν βέβαια ακατανόητο, αν μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, ένας εθνικιστής συγγραφέας, δεν άφηνε να ξεχυθούν οι βροντές της εθνικιστικής κοσμοθεωρίας που δεν έχουν καμιά σχέση με καρικατούρες «φασισμού» όπως τους μηρυκάζουν οι «προοδευτικοί» γραφιάδες μέσα στο σενάριο της βίας, των πολιτικών μηχανορραφιών, της δολοπλοκίας και αριστερής τρομοκρατίας σ’ όλα τα επίπεδα της ιταλικής ζωής, ξεπετάγεται ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας διανόησης. Σπέγκλερ, Πρετσολίνι, Τζιόραν, Νίτσε, μπαίνουν τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα στο διήγημα.Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι η επιστροφή στην Ελλάδα. Η καυστική κριτική της Απριλιανής επαναστάσεως από καθαρά εθνικιστική σκοπιά. Οι αγώνες και οι διώξεις της «μεταπολίτευσης» σε βάρος των «στιγματισμένων» εθνικιστών. Το δράμα και το ξεπούλημα της Κύπρου, οι πόθοι και τα πάθη των καθηλωμένων σε αναγκαστική απραξία, εθνικιστών. Ο Καραμπέτσος μ’ αυτό το βιβλίο αγγίζει την καρδιά κάθε Έλληνα εθνικιστή και τον οπλίζει για τους αγώνες που έρχονται, χωρίς να χάνεται σε φιλοσοφικά ευχολόγια και νεφελώματα....».
Πατήστε πάνω στις εικόνες ή κατεβάστε το αρχείο σε .pdf εδώ…
Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός, Ιστορία και Ερμηνεία
Η παρούσα ελληνική έκδοση έρχεται να ενισχύσει τις γνώσεις του Έλληνα αναγνώστη προσφέροντας νέους τρόπους ανάγνωσης ενός σύνθετου πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου που επηρεάζει ως τις μέρες μας τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνία κυρίως μέσω της αντίληψης που έχουμε για αυτόν, αλλά και λόγω του ότι αγγίζει ορισμένα στοιχεία της φύσης του ανθρώπου που είναι διαχρονικά.
Στην εποχή της αυτοκρατορίας του ενός και μόνου συστήματος (καπιταλιστικού), της διεθνούς τρομοκρατίας της ανόδου των φονταμενταλιστικών θρησκειών και των φανατισμών νομίζουμε ότι μια πολύπλευρη ανάλυση του φασισμού όπως αυτή του Gentile είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.
Ο Emilio Gentile είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης La Sapienza. Διαπρεπής ιστορικός του φασισμού, έχει εδώ και καιρό αναγνωριστεί ως ένας από τους σπουδαιότερους μελετητές της φασιστικής ιδεολογίας και του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, καθώς και για την ερμηνεία που έδωσε στο φασισμό ως «πολιτική θρησκεία».
Το θράσος των κομματικών ταρτούφων* της αντιφασιστικής ακροδεξιάς και οι δαίμονες (trolls) της Νορβηγικής antifa που βρήκαν καταφύγιο στην Πεύκη.
του Wolverine
Σε άρθρο της 15ης Απριλίου 2021 που φιλοξενήθηκε σε ιστοσελίδα φιλικά προσκείμενη στην «Χρυσή Αυγή» και αναπαράχθηκε άμεσα σε ιστότοπο
ομάδας νεολαίων του ακροδεξιού κόμματος με έδρα την Θεσσαλονίκη όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, έγινε μια
ακόμη προσπάθεια να λασπολογηθούν στο σύνολο τους οι αυτόνομοι/ανένταχτοι εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές.
Όπως γράφουν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι των σελίδων που
στηρίζουν την κομματική αυλή, οι πληροφορίες τους προέρχονται από τις μυστικές
αγγλικές και αμερικανικές υπηρεσίες. Όχι μόνο αναπαράγουν λοιπόν με απύθμενο θράσος τις
«διαρροές» των ξένων σιωνιστικών οργάνων αλλά προσθέτουν και την δική τους χολή
απέναντι σε όλους αυτούς που δεν υποτάχθηκαν στον κομματικό μηχανισμό και
τουλάχιστον έσωσαν την αξιοπρέπεια τους επιλέγοντας να ενταχθούν στις αυτόνομες
ομάδες.
Σε ένα λεκτικό παραλήρημα που δεν έχει καμιά ιστορική
σύνδεση με τον ελληνικό αυτόνομο «χώρο» και την προβολή μιας κατευθυνόμενης πληροφόρησης
καταλήγουν σε ένα εμετικό και προβοκατόρικο συμπέρασμα όπου κάνουν λόγο για «διάβρωση της ιδεολογίας», «ασυλία από το σύστημα», ακόμη και για «προώθηση ναρκωτικών» από τις αυτόνομες
ομάδες!
Υπήρξε η εν λόγω πανάκριβη παραγωγή η επικοινωνιακή ναυαρχίδα των antifa εναντίον
των ανθρώπων αυτών που δήλωναν μπροστά στις κάμερες πριν την φυλάκιση τους - αφού είχαν χορτάσει από
κοινοβουλευτικούς μισθούς και επιδόματα - ότι είχαν «εμπιστοσύνη στην
αντιτρομοκρατική» ενώ κατάφεραν να τσακωθούν ακόμη και με τους γονείς των
Φουντούλη και Καπελώνη που δολοφονήθηκαν από το παρακράτος! Οι ίδιοι λοιπόν έριξαν
νερό στον μύλο του αντιφασισμού αλλά για αυτούς μέχρι και σήμερα φταίνε οι
αυτόνομοι συναγωνιστές και ποτέ οι ίδιοι οι ταγοί του κόμματος τους!
Τι απάντησε την εποχή εκείνη - την 18η
Οκτωβρίου 2020 - στις κατηγορίες πολλών η κόρη του αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» και στέλεχος του κόμματος για την «επιχείρηση» των Νορβηγών νεομαρξιστών αντιφασιστών - τυγχάνουν και φανατικοί υποστηρικτές του ΝΑΤΟ - οι οποίοι μέχρι
σήμερα θα γελούν με την βλακεία (;) κάποιων πίνοντας τοπικές μπύρες δίπλα στα
φιόρδ της πανέμορφης Σκανδιναβικής χώρας;
Διαβάστε εδώ την επίσημη απάντηση της και βγάλτε τα
συμπεράσματα σας …
Τα δικά μας συμπεράσματα: Σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα λοιπόν, φιλικότατες σχέσεις της εν λόγω κυρίας με γνωστούς Νορβηγούς αντιφασίστες, αγκαλίτσες με αυτούς που επί τρία χρόνια ετοίμαζαν μια επικοινωνιακή επίθεση στο ίδιο της το κόμμα, άμεσες σχέσεις με ανθρώπους που ήταν ορκισμένοι εχθροί των εθνικιστών και φυσικά των εθνικοσοσιαλιστών, ταξιδάκια αναψυχής στην Νορβηγία την ίδια στιγμή που πολλά από τα απλά μέλη τους δεν είχαν να πληρώσουν ρεύμα, νερό και ενοίκιο και τελικά έμειναν με το κομματικό σημαιάκι στο χέρι.
Αν αυτό δεν είναι κομματικό θράσος τότε ποιο είναι;
Αν αυτό δεν είναι επίδειξη αδιαφορίας τότε τι είναι;
Αν αυτό δεν είναι δημόσια ομολογία «συνεργασίας» με τους Νορβηγούς antifa τότε τι είναι αγαπητέ αναγνώστη και «αγαπητέ» νεοχρυσαυγίτη της Θεσσαλονίκης;
Στο τέλος της παράξενης ιστορίας «αγάπης» δεν υπήρχαν κραυγές και κωλοδάχτυλα στις κάμερες. Σε αυτή την παρωδία δεν αντέδρασε ΟΥΔΕΙΣ από την ηγεσία του κόμματος ή τα κορυφαία στελέχη. Εκεί δεν υπήρχε καμιά απάντηση στις προκλήσεις αφού η «λευκή σημαία» είχε σηκωθεί μέσα από το «κάστρο» του νεοχρυσαυγιτισμού στα προάστια της Αττικής ψηλά στον αττικό ουρανό, μια άνευ όρων παράδοση μπροστά στον ιδεολογικό εχθρό, μια ακόμη «κομματική» θεατρική παράσταση του Μολιέρου που όμως δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία για τον εθνικισμό και όσους πίστεψαν στην επικράτηση του με υπεύθυνους τους γνωστούς πολιτικάντηδες.
* Ο Ταρτούφος (στα γαλλικά: Tartuffe, ou l'Imposteur) είναι γνωστότατη θεατρική κωμωδία του Μολιέρου, αλλά και το όνομα του κυριότερου χαρακτήρα της. Η πρώτη της παράσταση έγινε το 1664 και από τότε παίζεται συχνά σε θέατρα όλου του κόσμου. Ο Ταρτούφος, ο κύριος χαρακτήρας του έργου, είναι ένας υποκριτής, ένας ανήθικος άνθρωπος που παριστάνει τον ηθικό. Η επιρροή της κωμωδίας αυτής είναι τόσο σημαντική που οδήγησε στη δημιουργία του όρου «ταρτουφισμός», που είναι συνώνυμος με την υποκριτική συμπεριφορά, το φαρισαϊσμό.
Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού, Απρίλιος 1981, τεύχος πρώτο περιοδική έκδοση: «Η επίδραση της Νιτσεϊκής σκέψης πάνω στον Ίωνα Δραγούμη» του Γιώργου Τριανταφύλλου (.pdf)
Τον Απρίλιο του 1981 κυκλοφορεί στην Θεσσαλονίκη το 1ο τεύχος μιας λιτής Εθνικοσοσιαλιστικής περιοδικής έκδοσης που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση για το ύφος των άρθρων που φιλοξενεί.
Η συντακτική ομάδα αποτελείτο την εποχή
εκείνη από Εθνικοσοσιαλιστές και Εθνικοσοσιαλίστριες, που προσπάθησαν να κρατήσουν
την φλόγα αναμμένη απέναντι στις ριπές της αστικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς
και της ευρύτερης κοινωνικής σήψης.
Ο τίτλος αυτής της προσπάθειας «Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού» ενώ το έντυπο αυτό τονίζει στην εισαγωγή του, ότι είναι αφιερωμένο στην μνήμη τριών γνωστών συναγωνιστών. Στα περιεχόμενα του ξεχωρίζουν τα άρθρα για τον Περικλή Γιαννόπουλο και τον Ίων Δραγούμη. Στην σημερινή ανάρτηση ως μια συμβολική κίνηση προβάλλουμε το άρθρο «Η επίδραση της Νιτσεϊκής σκέψης πάνω στον Ίωνα Δραγούμη» του Γιώργου Τριανταφύλλου.
Σαράντα χρόνια μετά ο πρόδρομος του Ελληνικού Φασισμού - που ύμνησε ανάμεσα σε άλλους και ο κορυφαίος Εθνικοσοσιαλιστής αρθρογράφος Πέτρος Ωρολογάς - είναι πιο επίκαιρος από ποτέ και συνεχίζει να προσελκύει το ενδιαφέρον τόσο αυτών που συμφωνούν με την ριζοσπαστική σκέψη του αλλά και αυτών που διαφωνούν με το όραμα του και προσπαθούν να μειώσουν την αξία του έργου του.
Πατήστε πάνω στις εικόνες ή κατεβάστε το σε μορφή
αρχείου .pdf
στον
σύνδεσμο εδώ …
Μόλις κυκλοφόρησε τὸ νέο βιβλίο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη: Ζαν - Ζακ Ρουσώ και επιστημονικός Φασισμός (ἐκδόσεις Ἔξοδος).
Μπορεῖτε νὰ στείλετε e-mail στὴ διεύθυνση
exodosvivlia@gmail.com καὶ νὰ σᾶς ἀποσταλεῖ μὲ ἀντικαταβολή:
«Ἡ τάσις μερικῶν ἱστορικῶν νὰ χρησιμοποιοῦν ὅρους καθημερινῆς χρήσεως χωρὶς νὰ τοὺς ὁρίζουν ἐπακριβῶς, ὅπως δικτατορία, λαϊκισμὸς ἤ φιλελευθερισμός, ὡς καὶ τὸν ἀποκλειστικὸ ἱστορισμὸ τῶν ἀναλύσεών των ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ νὰ ὑποτιμοῦν τὶς ἔννοιες καὶ τὶς συνθετικὲς προσεγγίσεις εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σύνταξι πλήθους ἱστοριῶν τοῦ φασισμοῦ ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἀναλύσεις τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰταλίας ἤ ἄλλης εὐρωπαϊκῆς χώρας τοῦ Μεσοπολέμου. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια διδάσκω στοὺς τεταρτοετεῖς φοιτητὲς τοῦ τμήματος Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας τὴν φασιστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἐμετανάστευσε καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο. Γιὰ νὰ μὴν ῥιψοκινδυνεύσω τὴν θέσι μου δὲν εἶχα χρησιμοποιήσει τὴν ἐπίμαχη λέξι στὸν τίτλο τοῦ μαθήματος ποὺ ἐδιαβάζετο ὡς ἑξῆς «Ἰδεολογικὲς ἀναμετρήσεις στὸν Τρίτο Κόσμο: ἐθνικισμὸς καὶ σοσιαλισμός». Γιὰ μεθοδολογικοὺς λόγους εἶχα καταρτήσει καὶ ἕνα μοντέλο δεκατριῶν σημείων γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ φασιστικῆς ἰδεολογίας στὴν Δύσι ὅπως καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο».
Captain Harlock, μια ρομαντική εικόνα των Εθνικοεπαναστατών
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
‘Ηταν αρχές δεκαετίας του '80 όταν εμφανίστηκε σε κάποια ευρωπαϊκά κανάλια ένα κινούμενο σχέδιο, ο Captain Harlock του οποίου «το κρανίο είναι μια σημαία που σημαίνει ελευθερία». Ο καπετάνιος Χάρλοκ και το αστροπλοίο του «Αρκάντια», ο εμβληματικός διαστημικός πειρατής που δημιουργήθηκε το 1977 από τον δάσκαλο Matsumoto, απέκτησε και κάποιον ιδιαίτερο συμβολισμό για τον χώρο του ριζοσπαστικού εθνικισμού. Ακριβώς, αυτό που θα γινόταν ο πιο διάσημος και αγαπημένος χαρακτήρας του Ματσουμότο έγινε σύντομα σύμβολο για τουλάχιστον τρεις γενιές των λεγόμενων ριζοσπαστών «δεξιών» ακτιβιστών.
Το πλήρωμα του, αυτό των ελεύθερων
ανδρών που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες στην πατρίδα τους αλλά και εξακολουθούν να αποφασίζουν να πολεμήσουν
για αυτήν και να της φέρουν τη
δικαιοσύνη, ενάντια σε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση
που διευθύνεται από γλοιώδεις γραφειοκράτες που έχουν καταστείλει και ναρκώσει τους ανθρώπους της με
τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ επιτρέπουν την ξένη εισβολή προκειμένου να
διασφαλιστεί η εκλογική επιτυχία.
Και έπειτα ο αγώνας των τελευταίων
ελεύθερων λαών ενάντια σε μια κυριαρχία που θέλει να ισοπεδώσει και να
υποδουλώσει τον γαλαξία. Είναι όλα τα
στοιχεία που θυμίζουν στενά τις καθημερινές μάχες μιας συγκεκριμένης νεολαίας
με μια συγκεκριμένη Ιδέα και που έκαναν
τις καρδιές να χτυπήσουν δυνατά όλων εκείνων που για χρόνια είχαν αναγκαστεί να
παραμείνουν εγκλωβισμένοι μέσα σε μια εικονογραφία νεράιδων, ξωτικών και μάγων
για να ονειρευτούν έναν κόσμο
διαφορετικό από την πολύ σκοτεινή πραγματικότητα. Ακριβώς λοιπόν με τον
Harlock, θα ανανέωναν μια ολόκληρη ποπ
φαντασία αποτελούμενη από δράση, ορμή για το μέλλον και μια πρόκληση ενάντια
στον σύγχρονο κόσμο.
Η εικόνα του διαστημικού πειρατή είναι
τόσο παρούσα στον συμβολισμό του ριζοσπαστικού
εθνικισμού που η αριστερά έχει
προσπαθήσει αρκετές φορές να «αντιμετωπίσει με την κόντρα πληροφόρηση»,
κατηγορώντας τους … αδιάφορους φασίστες, για παρανόηση και μυστικοποίηση της ιστορίας
και των ιδεών ενός χαρακτήρα. Και έτσι είχαμε τις αναγνώσεις ενός «αναρχικού»
Harlock που αγωνίζεται μόνο κάτω από την σημαία του και επομένως μόνο για τα
προσωπικά του ιδανικά, αλλά που δεν έχει καμία πατρίδα, αλλά τον απέραντο
έναστρο ουρανό.
Είναι κρίμα όμως; Για αυτούς που η
πατρίδα του Harlock είναι πολύ ξεκάθαρη για εμάς, ότι παρά την αυλάκωση των
άπειρων ουρανών ξέρει πάντα από πού προέρχεται και για ποιον να πολεμήσει, τόσο
πολύ που αρνείται συχνά να μείνει αλλού, ακόμη και σε γαλαξιακούς παραδείσους ,
γιατί ξέρει ότι ο απώτερος στόχος του είναι να επιστρέψει στην πατρίδα του και
να αγωνιστεί για τη σωτηρία της.
Κρίμα επίσης που για να πολεμήσει για την πατρίδα του
επιλέγει την εξορία ακριβώς για να σώσει τη γη του, τον λαό του, την οικογένεια
του και τους αγαπημένους του ανεξάρτητα από την κυβέρνηση που την οδηγεί.
Κρίμα που γίνεται παράδειγμα για όλους
εκείνους που για ευκολία ή κέρδος είχαν σταματήσει να πολεμούν εναντίον του
ξένου εισβολέα, ίσως ακόμη και να συνεργαστούν μαζί του και να παραδοθούν στον
πολιτισμό του, και που μόλις ακριβώς
αντιμετώπισαν τον Harlock
επέστρεψαν για να πολεμήσουν ή ακόμα και
να πεθάνουν στη μάχη, που είχαν εγκαταλείψει.
Στη συνέχεια, υπάρχει η περίφημη
"σκηνή του Messerschmitt" που εμφανίζεται στην ταινία μεγάλου μήκους
"The Arcadia of my Youth", στην οποία εμφανίζεται ο πρόγονος του
Harlock - ο Phantom Harlock II, Γερμανός πιλότος με σιδερένιο σταυρό και σβάστικα - στους ουρανούς της εποχής του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια σκηνή που
προφανώς χτύπησε τη φαντασία πολλών νέων εθνικιστών και που η αριστερά προσπάθησε να ξαναγράψει με
Οργουελιανό τρόπο.
"Ο πρόγονος του Harlock μάχεται με
ένα γερμανικό αεροπλάνο μόνο επειδή είναι το μοναδικό διαθέσιμο μέσο για να πετάξει και κάποιος
αφελής φασίστας, τον αγάπησε χωρίς
λόγο" έγραψε η αριστερή φυλλάδα «Manifesto» πριν από μερικά χρόνια. Χάθηκαν όμως στην… μετάφραση
στην οποία ισχυρίστηκαν ότι έγραφε για τον Harlock " Πετάξτε μόνος " και
να χρησιμοποιήσετε αυτό το αεροπλάνο γιατί ήταν "το μόνο που είχε βρει". Αυτή
η μετάφραση ήταν σαφώς λανθασμένη ακόμη και με την πρώτη ματιά, καθώς στην
επόμενη σκηνή ο Harlock
θα διοικούσε μια μοίρα άλλων NS Messerschmitt.
Το αστείο με αυτό το άρθρο ήταν ότι
χρησίμευσε για την κυκλοφορία της «νέας έκδοσης» της ταινίας μεγάλου μήκους, η οποία
δυστυχώς μας έδωσε επίσης τη σωστή μετάφραση στην οποία ο Harlock, όταν
ρωτήθηκε γιατί πέταξε ένα αεροπλάνο με ναζιστικά σύμβολα, απάντησε ξερά : «Για
δικαιοσύνη και ευγνωμοσύνη στο Έθνος μου». Και
τότε η φυλλάδα «Manifesto» και διάφοροι υποστηρικτές της αναρχικής κουλτούρας
σίγησαν.
Από την άλλη πλευρά, αρκεί να
κοιτάξουμε τα άλλα έργα του Matsumoto για να παρατηρήσουμε ότι η τέχνη των
κόμικς των Ιαπώνων, που επέζησαν σχεδόν κατά τύχη της πυρηνικής γενοκτονίας,
δεν έχει μια σωστά ευθυγραμμισμένη και «πολιτικά ορθή» άποψη για τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά
δεν υπάρχουν μόνο αυτά τα στοιχεία που μας έχουν κάνει να αγαπάμε τον
διαστημικό πειρατή του Leiji Matsumoto πέρα από
όλα τα όρια.
Κατά κάποιο τρόπο ο Harlock είναι το
αποκορύφωμα όλων όσων αγαπάμε, καθώς και μια εξαιρετική σύνθεση μεταξύ Ευρώπης
και Ιαπωνίας, του πολιτισμού τους και ότι τους έκανε υπέροχους.
Ακόμα κι αν, φυσικά, τα κυρίαρχα μέσα
ενημέρωσης έδωσαν έμφαση μόνο στο «ειρηνικό» μήνυμα του Matsumoto που κυκλοφόρησε
στα τελευταία κόμικς του, όλοι ξεχνάνε πώς ο δημιουργός δήλωσε ότι είχε το bushidō
ως πηγή έμπνευσης και διδασκαλίες του Miyamoto Musashi, του πιο διάσημου Σαμουράι
στην ιστορία που έζησε μεταξύ του 16ου και του 17ου αιώνα.
Και ότι εάν ο πόλεμος είναι τρομερός επειδή
προτιμάται από όλους η αρμονία, είναι καθήκον όλων να αγωνίζονται μέχρι το
τέλος, να σηκωθούν από κάθε πτώση, να διδάξουν την πίστη στους νέους και ότι «δεν
πρέπει να ντρέπονται να ρίχνουν δάκρυα, αφού το μόνο πράγμα που πρέπει να
ντρέπεται κάποιος είναι να παραδοθεί», καθώς όλοι οι χαρακτήρες του δείχνουν
ποιος, ονειρεύεται την ειρήνη και πολεμά ακόμη και μέχρι θανάτου όταν είναι
απαραίτητο.
Όμως, όπως είπαμε στον Harlock,
υπάρχει επίσης πολλή ευρωπαϊκή ψυχή και πνεύμα. Ο
Matsumoto έχει πει επανειλημμένα ότι αγαπά τον πολιτισμό της Ευρώπης και
επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτόν. Εκτός
από την ταινία λατρείας του που τον χαρακτήρισε τόσο πολύ ως αγόρι, η «Marianne de ma jeunesse» που από εκεί εμπνεύστηκε το όνομα «Αρκαδία της Νεότητας μου», η οποία έδωσε
στους Harlocks την γερμανική πατρίδα του Heiligenstadt και που έδωσε ένα
αποτύπωμα σε όλους τους γυναικείους χαρακτήρες του κόμικ, σχεδιασμένο με την
ομοιότητα της όμορφης ηθοποιού Marianne Hold, δεν μπορεί κανείς να παραλείψει
να παρατηρήσει την επιρροή του Βαγκνερικού πνεύματος σε ολόκληρο το κοσμικό έπος του διαστημικού
πειρατή. Εκτός
από το έπος του δακτυλίου του Nibelungs, όπου είναι εμφανείς οι αναφορές στην
τετραλογία, βλέπουμε το μονοκιάλι του Harlock, με ένα κοράκι στον ώμο του, που
συμβουλεύτηκε από μια αιθέρια πνευματική γυναίκα που πετάει στους ουρανούς,
εκεί που πραγματοποιεί το «άγριο κυνήγι» της, δεν μπορεί παρά να μας θυμίσει τον Πατέρα των Θεών του
Άσγκαρντ.
Αλλά και η επιρροή της κλασικής κουλτούρας είναι
επίσης εμφανής, τόσο στο όνομα του
πλοίου του Harlock, το Arcadia, μέχρι την αποστολή να φέρει την Ιερή Φωτιά πίσω
στο σπίτι, στις Ρίζες του, να ανοικοδομήσει τον Πολιτισμό όπως συμβαίνει στο φινάλε
του Battleship Yamato 2199 (άλλο έργο του Matsumoto). Εκεί βλέπουμε ότι η ζωντανή μνήμη όλων των μελών του πληρώματος
που έπεσαν στη μάχη θα μνημονευτεί με το άναμμα της φωτιάς, και η σύνδεση με τις τελετές στην
Αρχαία Ελλάδα.
Και μετά ο πόλεμος εναντίον των
Mazoniane και των Noo ως μάχη ενάντια στα δικά του χαμηλά συναισθηματικά
ένστικτα, για να αντέξει σε μια ηρωική ζωή και την θυσία των πολλών
«δευτερευόντων» χαρακτήρων της ιστορίας, η διαστημική κηδεία κάποιου πολεμιστή, η ποιητική φιγούρα του
Tochiro Oyama που πολεμά με τους δαίμονες του και θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό
του πηγαίνοντας πιο πέρα στο άπειρο!
Η σειρά Harlock είναι κυριολεκτικά κορεσμένη με σκηνές, λέξεις, εικόνες, σύμβολα, πράξεις που, ακόμη και αν δεν είναι ορθολογικά κατανοητές, μετακινούν τις καρδιές ορισμένων νέων και αιώνια νέων, συντονίζοντας τις με τις προγονικές συχνότητες του Μύθου, της Παράδοσης και του Ηρωισμού. Λίγους μήνες πριν από την μετάδοση του πρώτου επεισοδίου στην Ιταλία (ήταν από τις πρώτες χώρες στην Ευρώπη που παίχτηκε το 1980), ο τότε κομμουνιστής βουλευτής της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ο Silverio Corvisieri, επιτέθηκε εναντίον της εισαγωγής ιαπωνικών κινούμενων σχεδίων, ξεκινώντας από τις σελίδες της Repubblica, ένα ανάθεμα ενάντια στον κίνδυνο των μηνυμάτων σε ιαπωνικά έργα όπως ο «ηρωισμός του πολεμιστή». «Το όργιο της εκμηδενιστικής βίας, η λατρεία της αποστολής του μεγάλου μαχητή, η θρησκεία των ηλεκτρονικών μηχανών, η σπλαχνική απόρριψη των διαφορετικών, γιορτάζεται με μεγάλη θεαματική αποτελεσματικότητα», συνέχιζε να γράφει ο αριστερός βουλευτής ...
Λίγο αργότερα, κάποιος άλλος ακροδεξιούλης - δεν θα έλειπαν και αυτοί άλλωστε - χαρακτήρισε τις σκηνές ως επικίνδυνες και
αντιδημοκρατικές. Μέχρι
τώρα 40 χρόνια αργότερα, ο Captain
Harlock μπορεί
να κερδίζει μια ακόμη νίκη επί της ατράκτου του Messerschmitt
του προγόνου του, έχοντας εκπληρώσει τους εφιάλτες των λογοκριτών του τοπικού
Σαλαφισμού.
Ίων Δραγούμης
«Ω έθνος μαργωμένο, πού είναι η περηφάνια σου;
Μην έχεις πεποίθηση σε κανένα, μήτε στους Μεγάλους ξένους
της γης, μήτε στους Μεγάλους προγόνους σου, παρά μόνο στον εαυτό σου. Από
κανένα μην περιμένεις τίποτε, παρά μόνον από τον ε α υ τ ό
σου»
Ιδεολογική Απεμπλοκή
για να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ ...
Karl Hans Strobl: Ένας λησμονημένος βάρδος της λογοτεχνίας του φανταστικού
Παράλληλα, ήρθε σε επαφή με διάφορες νεορομαντικές θεωρίες
που αναπτύσσονταν σε μικρούς κύκλους στοχαστών κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, και
σε νεαρή ηλικία άρχισε να υιοθετεί εθνικιστικές απόψεις. Παρόλα αυτά δεν
ενεπλάκη νωρίς στην πολιτική.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Σπέρα. Από τον διεθνιστικό αναρχισμό στον εθνικό συνδικαλισμό
Ο Κώστας Σπέρας, γεννήθηκε το 1893 στο χωριό Λότζια, στο
δυτικό μέρος της Χώρας της Σερίφου. Ο Κώστας υιοθετήθηκε από τον ναυτικό
Θεόφιλο Σπέρα, ο οποίος ήταν γόνος της φαναριώτικης οικογένειας Σπεράτζα. Από
μικρή ηλικία ακολουθούσε τον, θετό, πατέρα του στα ταξίδια του. Το 1907
εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου όπου και φοίτησε στο Λεόντιο Λύκειο
και στη συνέχεια μετακόμισε και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο, φοιτώντας στο γαλλικό
«Brothers College». Από μικρός ήταν αντιδραστικός και ατίθασος, ειδικά με τους
καθηγητές του, που όταν κατηγορήθηκε για απάτη στις μαθητικές εξετάσεις, πέταξε
ένα μελανοδοχείο στο κεφάλι του διευθυντή του, τραυματίζοντάς τον. Οι δύο τους
είχαν προηγούμενα, όταν λίγο καιρό πριν, ενώ είχε νικήσει σε διαγωνισμό
κολύμβησης, ο διευθυντής βράβευσε έναν γιό μιας πλούσιας και επιφανούς
οικογένειας της Ελληνικής Κοινότητας του Κάιρο, γεγονός που τον σημάδεψε.
Η εξέγερση της Σερίφου
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Muammar Qaddafi
«Δημιουργούν οι ίδιοι τον ιό και στη συνέχεια σας πουλάνε τα αντίδοτα, προσποιούνται ότι αφιερώνουν χρόνο για να βρουν την λύση ενώ την έχουν ήδη έτοιμη»