Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Άρθρο ενός φίλου της συντακτικής ομάδας και συναγωνιστή, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Μετά την εδραίωση της ΕΣΣΔ, τα φασιστικά αισθήματα στη Ρωσία έμοιαζαν να είναι κρυφά και σπάνια και μετά την ήττα του λευκού στρατού, τα υπόλοιπα «δεξιά» κόμματα και οργανώσεις είτε απαγορεύτηκαν είτε διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός φαινόταν να έχει λίγες ευκαιρίες εντός της νέας κομμουνιστικής υπερδύναμης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η δυσαρέσκεια άρχισε να αυξάνεται στην καρδιά των Ρώσων εμιγκρέδων, ορισμένοι από τους οποίους εγκαταλείψαν εντελώς τη δυνατότητα επιστροφής πίσω στη πατρίδα τους ενώ άλλοι προσκολλήθηκαν στις ιδέες της αντεπανάστασης που ξεκίνησε ο Λευκός Στρατός. Από αυτές τις ομάδες είναι που ο Φασισμός στη Ρωσία προέκυψε ως τέτοιος.

Αν και υπήρχαν μερικά παραδείγματα Ρώσων εμιγκρέδων που δημιούργησαν φασιστικές ομάδες, όπως το Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ROND) στη Γερμανία, η Ευρώπη αποδείχθηκε άγονο έδαφος για τον ρωσικό φασισμό. Αντιθέτως η Άπω Ανατολή και σε ορισμένο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν το απαραίτητο περιβάλλον για την ανάπτυξη του ρωσικού φασισμού. Ήταν η πόλη Χαρμπίν της Μαντζουρίας, σε έναν μεγάλο οικισμό Ρώσων μεταναστών, που οι Ρώσοι βρήκαν το Vozhd τους (Duce ή Führer στη ρωσική γλώσσα).

Μόνο ένας άνθρωπος, o πιο ζωηρός εκπρόσωπος του ρωσικού φασισμού, προσπάθησε να κάνει αυτό το κίνημα πραγματικότητα και να το εκδηλώσει ως ξεχωριστό πολιτικό κόμμα. Το όνομα του: Konstantin Rodzaevsky· και το όνομα του κόμματος του: All Russian Facist Party (Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα). Ο Rodzaevsky γεννήθηκε στην πόλη Blagoveshchensk της Άπω Ανατολής το 1907, αποτελούσε το μέλος της οικογένειας μιας σχεδόν εξαφανισμένης αστικής τάξης της Σιβηρίας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος με ανώτερη νομική εκπαίδευση ενώ η μητέρα του αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της, τον Κωνσταντίνο, τον μικρότερο αδερφό του Βλαντιμίρ και τις δύο αδερφές του, Ναντέζντα και Νίνα.

Όλα άλλαξαν όταν ο νεαρός απόφοιτος, ως μέλος της Komsomol, διέφυγε από την ΕΣΣΔ στην πόλη της Μαντζουρίας. Από εκεί ξεκίνησε τη νομική και πολιτική του καριέρα. Επηρεασμένος από εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές προσωπικότητες, ιδιαίτερα από τους G. K. Gins και N. N. Nikiforov, τους οποίους γνώριζε και παρακολουθούσε τις διαλέξεις τους, ο Rodzaevsky άρχισε να καλλιεργεί και να αναπτύσσει την ιδεολογική του προσκόλληση στον φασισμό. Εκεί, μαζί με άλλους φοιτητές της Νομικής, ο Rodzaevsky γοητεύτηκε από τη φιγούρα του Μπενίτο Μουσολίνι και τους Μελανοχίτωνες. Η πειθαρχία τους και η άμεση πολιτική τους δράση θα γινόταν η κύρια έμπνευσή του για να αντιμετωπίσει το Σοβιετικό μπλοκ πίσω στην πατρίδα του. Τόσο πολύ που ο Rodzaevsky θα καταλήξει να υιοθετεί τα Μαύρα Πουκάμισα ως την επίσημη στολή του κόμματος και το μήνυμα του Μουσολίνι ως άμεση έμπνευση για τις μελλοντικές του ομιλίες και το κομματικό του πρόγραμμα.

Σύντομα, το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα (RFP) δημιουργήθηκε στο Χαρμπίν το 1931 και ο Rodzaevsky ανέλαβε γενικός γραμματέας. Από εκεί το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα πέτυχε σημαντική επιρροή σε όλη την Άπω Ανατολή. Τόσο πολύ, που μετά από τη συγχώνευση, το 1934, με την  Ρωσική Φασιστική Οργάνωση (All Russian Fascist Organization) του Ανταστάσι Βονσιάτσκι έγινε η μεγαλύτερη οργάνωση Ρώσων εμιγκρέδων. Σύντομα ο Rodzaevsky θα έδειχνε το ταλέντο του ως προπαγανδιστής και θα χρησιμοποιούσε την πλατφόρμα του για την έκφραση μιας νέας παραλλαγής του φασισμού, αυτής του ρωσικού φασισμού.

Ο ρωσικός φασισμός, παρόλο που ακολούθησε τα βήματα του ευρωπαϊκού, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κίνημα προσαρμοσμένο στο ρωσικό ιστορικό και εθνικό πλαίσιο.  Παραλληλισμένος με τη Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Codreanu και με την Ισπανική Φάλαγγα, ο Ρωσικός Φασισμός ήταν ρητά και σταθερά υπέρ του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Με το σύνθημα «Θεός, Έθνος, Εργασία», ο ρωσικός φασισμός διακήρυξε την ταύτιση εκκλησίας και κράτους στην ηθική και θρησκευτική αποκατάσταση του ρωσικού λαού. Στόχος του ρωσικού φασισμού ήταν να αναπτύξει μια νέα και μοναδική λύση στις καταστροφικές δυνάμεις που στοίχειωναν τη Ρωσία τόσο μετά όσο και πριν τη Ρωσική Επανάσταση.

Απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό, ο φασισμός επρόκειτο να φέρει συνοχή και ενότητα στην παρακμάζουσα άλλα άλλοτε πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρωσικός φασισμός δεν ήταν ένα αποκλειστικά σύγχρονο φαινόμενο. Είχε τις ρίζες του βαθιά στις ρωσικές παραδόσεις οι οποίες αποκρυσταλλώθηκαν στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα και αυτό φαίνεται στο  έμβλημα του κόμματος, την τρίχρωμη κίτρινη, ασπρόμαυρη σημαία, η οποία ήταν μια άμεση αλληγορία με την παλιά σημαία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον προσέλκυσε στις τάξεις του πρώην μέλη των «Μαύρων Εκατονταρχιών» (Black Hundreds) και μερικούς από τους επιζώντες συναγωνιστές του Ρομάν φον Ούνγκερν Στέρνμπεργκ.

Το συντεχνιακό κράτος που οραματίστηκαν οι φασίστες θα μπορούσε να ανατεθεί στον Τσάρο Alexey Mikhailovich, όταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε τη πρωτοτυπία ενός σύγχρονου συντεχνιακού συστήματος: ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρωσίας ήταν οργανωμένος σε τάξεις και συνδικάτα. Το Zemsky Sobor (συνέλευση της γης), που εξέφραζε τη λαϊκή βούληση, ήταν μια συνέλευση των εκπροσώπων των μεμονωμένων τάξεων και αποτελούσε έναν πρωτότυπο σύγχρονο φορέα εκπροσώπησης εντός του συντεχνιακού κράτους. Ο Rodzaevsky δήλωσε ανοιχτά ότι μετά από μία φασιστική κατάληψη της ΕΣΣΔ, θα υιοθετούσαν τους σημερινούς κομμουνιστικούς θεσμούς αλλά θα εκδίωκαν τους Εβραίους. Με άλλα λόγια, αναγνώριζε ότι η σοβιετική οικονομική οργάνωση ήταν παρόμοια με τη φασιστική. Πίστευε στη χρήση του «σκελετού» της ΕΣΣΔ για την προώθηση του στόχου της εθνικής επανάστασης και την αποφυγή της αναρχίας. Αναφέρει επίσης ορισμένες νέες μεταρρυθμίσεις, όπως τη δημιουργία περισσότερων ελεύθερων ενώσεων των παραγωγών. Αυτό δείχνει προφανώς μία συνέχεια με τις «νεοευρασιατικές» ιδέες που αναμφισβήτητα ανέπτυξε ο Roman von Ungern Sternberg.

Ο ρωσικός φασισμός ξεκίνησε τις σφοδρές του επιθέσεις κατά της ΕΣΣΔ με αφετηρία ένα έντονο αντισημιτικό αίσθημα όπως φαίνεται από τα γραπτά του Rodzaevsky. Ο Rodzaevesky έγραψε πολλά περιβόητα αντισημιτικά βιβλία και άρθρα στις εφημερίδες του κόμματος «Наш путь» (Το μονοπάτι μας), «The Nation» (Το Έθνος) και έγραψε επίσης ένα φυλλάδιο με τίτλο «Judas's End» (Το τέλος του Ιουδαϊσμού). Ειδικότερα, το βιβλίο του «Contemporary Judeification of The World» (Η σύγχρονη Ιουδαϊοποίηση του Κόσμου) ξεχωρίζει ως το έργο του με τη μεγαλύτερη επιρροή. Δημοσίευσε επίσης άλλα αξιόλογα βιβλία, όπως το ABC of Fascism, Criticism of the Soviet State (Κριτική στο Σοβιετικό Κράτος), The Russian Way (Ο Ρωσικός Δρόμος) και The State of The Russian Nation (Το Κράτος του Ρωσικού Έθνους).

Λόγω του θαυμασμού για τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και της συγχώνευσης με τη Ρωσική Φασιστική Οργάνωση, το Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα υιοθέτησε την Σβάστικα ως κομματικό σύμβολο. Για τον Rodzaevsky, η ΕΣΣΔ και η «ρωσική» επανάσταση ενορχηστρώθηκαν εξ ολοκλήρου από τους Εβραίους, τους τέκτονες και άλλες διεθνείς δυνάμεις. Οι Εβραίοι επέλεξαν τον Σοβιετικό κομμουνισμό και τον χρησιμοποίησαν για να εφαρμόσουν ένα τυραννικό ιουδαιομασονικό καθεστώς που θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνο ένας ξένος λαός, αλλά ένας ξένος λαός που προσπαθούσε να καταστρέψει το ρωσικό έθνος μέσω των σατανικών του επιρροών.

Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις εντός του κόμματος, με τον πρώην επικεφαλής του RFP (Ρωσική Φασιστική Οργάνωση), Αναστάσι Βονσιάτσκι, να αποχωρήσει από το κόμμα (αργότερα συνέχισε τη συνεργασία αλλά αποχώρησε ξανά και δημιούργησε τη δική του οργάνωση στις ΗΠΑ) λόγω της αντίθεσης του προς τις αντισημιτικές θέσεις του Rodzaevsky αλλά και της ενσωμάτωση στο κόμμα κάποιων ατόμων χάρη στη πίεση των Ιαπώνων. Ο Vonsyatsky εγκατέλειψε τη νέα ομάδα και σχημάτισε το «Russian National Revolutionary Labor and Workers Peasant Party of Fascists» (Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό κόμμα των Φασιστών Εργατών και Αγροτών, γνωστό και ως «Πανρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα»)

Ο Vonsyatsky είχε διασυνδέσεις με τον Fritz Kuhn, τον ηγέτη του Γερμανοαμερικανικού Bund. Βοήθησε ακόμη και στη διάσωση του Kuhn από τη φυλακή μετά τη σύλληψή του το 1939. Σημειώνεται επίσης ότι είχε επαφές με τον William Dudley Pelley και την οργάνωση Silver Legion of America. Το 1942 ο Vonsyatsky συνελήφθη από το FBI και κατηγορήθηκε για μυστικές επαφές με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Κατηγορήθηκε για «συνωμοσία προς αρωγή της Γερμανίας του Χίτλερ» και παράβαση του νόμου περί κατασκοπείας. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 δολαρίων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος στις αρχές του 1946. Αρνήθηκε όλα τα αδικήματα και κάθε είδους πίστη στη ναζιστική Γερμανία, ισχυριζόμενος ότι ήταν μοναρχικός, μη αντισημίτης και επιπλέον ότι η χρήση της σβάστικας δεν είχε σχέση με τον Χίτλερ ή τον ναζισμό. Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 στις 8 το πρωί ο Vonsyatsky πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού φασισμού έναντι των υπολοίπων κινημάτων, ήταν ότι προέκυψε στο πλαίσιο μιας Σταλινικής ΕΣΣΔ ενώ ο ιταλικός και ο γερμανικός ομόλογος του προέκυψε μέσα σε ένα φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, ο ρωσικός φασισμός στην πρακτική του πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης. Σύμφωνα με τον Rodzaevsky, ο Σταλινισμός ήταν η απόλυτη εκδήλωση της μαρξιστικής υλιστικής και καταστροφικής φύσης. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε κάθε πολιτική διαφωνία και προσπάθησε να καταπνίξει τη ρωσική θρησκεία, την αυτοέκφραση και την εθνική δημιουργικότητα. Τούτου λεχθέντος, ο ρωσικός φασισμός μπορεί να εμφανιζόταν ως αντίθεση στον κομμουνισμό, αλλά ως εγγενώς τριτοθεσίτικη ιδεολογία, κινούνταν προς τον ίδιο στόχο με τα υπόλοιπα φασιστικά κινήματα απορρίπτοντας τον ατομικισμό του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υποστήριξε την αξία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά τη διέκρινε από την αρνητική παρασιτική φύση του εβραϊκού καπιταλισμού, υποστηρίζοντας την «περιορισμένη ιδιωτική ιδιοκτησία».

Ο ρωσικός φασισμός ως δόγμα απέρριψε επίσης (με εξαίρεση τους Εβραίους) τον επιθετικό ρατσισμό και αντιλαμβανόταν το ρωσικό έθνος ως:

«Την πνευματική ενότητα όλου του ρωσικού λαού στη βάση της συνείδησης ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου, ενός κοινού εθνικού πολιτισμού, κοινών παραδόσεων κ.λπ.»...«Ο φασισμός διατηρεί από το παρελθόν οτιδήποτε έχει αγαπηθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, τη θρησκεία που του κληροδότησαν οι πρόγονοί του και την πνευματική του οικογένεια: το έθνος. Στη βάση ενός ιστορικά διαμορφωμένου έθνους, στις ρίζες του, δημιουργεί ένα νέο ειδικό σύστημα το οποίο μένει πιστό στις παραδόσεις του παρελθόντος, τις οποίες και διατηρεί προσεκτικά. Ταυτόχρονα παρέχει τη δυνατότητα της συνεχούς τελειοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών μορφών, εφαρμόζοντάς τις τελευταίες ανάγκες της ζωής».

- Konstantin Rodzaevsky: ABC of Fascism

Ως εκ τούτου, το ρωσικό έθνος δεν προορίζεται στον σλαβικό λαό, αλλά παρέχει μια θέση και σε άλλες ιστορικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Αρμένιοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί. Επιβεβαιώνοντας τη κοινή μοίρα που μοιράζονται όλοι οι λαοί του έθνους, διαφαίνεται η εγγενώς πραγματιστική, ευέλικτη και ευρασιανιστική πτυχή του ρωσικού φασισμού. Αν και ο ρωσικός λαός και οι Σλάβοι είναι οι κύριοι συντελεστές, παρόλα αυτά είναι ανοιχτοί στις άλλες ομάδες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού οργανισμού. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μοναδικό γεωπολιτικό χαρακτηριστικό του ρωσικού φασισμού: την εστίαση στον Ευρασιανισμό.

Ο Rodzaevsky είχε ακόμη ένα έντονο μίσος για τον Aτλαντισμό, φτάνοντας στο σημείο να συγκρίνει τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την «λευκή υπεροχή» με τον Ιουδαϊσμό:

«Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές κατανοούν το παλιό εβραϊκό ρητό: «Μόνο οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα» κάπως διαφορετικά: «Μόνο οι λευκοί είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα», περιορίζοντας την ίδια στιγμή την έννοια της «λευκής φυλής». Για μερικούς λευκοί είναι μόνο οι Ευρωπαίοι, και για κάποιους άλλους μόνο οι Άγγλοι: "Μόνο οι Άγγλοι είναι άνθρωποι, οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν τους κυρίους!" Η εποχή της Μεγάλης Εβραϊκής Προετοιμασίας καταλήγει ως «η πιο αγγλική εποχή» της παγκόσμιας ιστορίας - η εποχή του παγκόσμιου εμπορίου, της αποικιακής κατάκτησης, του ιμπεριαλισμού και της ανάπτυξης των θαλάσσιων ταξιδιών, η εποχή του ναυτικού. Η Αγγλία γίνεται η ερωμένη της Μεσογείου, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού και ονειρεύεται να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό ή στον Μεγάλο Ωκεανό, έτσι ώστε όλα τα νερά της γης μας, καθώς και η γη και ο αέρας, να γίνουν τελικά μέρος του φέουδου της - το φέουδο του παγκόσμιου Εβραϊσμού».

- Konstantin Rodzaevsky: Contemporary Judaisation of The World

Επιπλέον, κατανοούσε τον φιλελευθερισμό ως μία βαθύτατα πλουτοκρατική και χρεοκοπημένη ιδεολογία:

«Βλέποντας τη χρεωκοπία όλων των παλαιών κομμάτων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παλαιοκομματικοί τρόποι δεν μπορούν να σταθούν. Είναι αδύνατον να πορευθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός αποτελεί μία μεγάλη απάτη: η «ατομική ελευθερία» σκλαβώνει το άτομο, η ελεύθερη αγορά μετατρέπεται σε ελευθερία εξόντωσης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ».

Μια μεγάλη ομάδα Ρώσων φασιστών τελικά αντιλήφθηκε αρνητικά το Χιτλερικό καθεστώς και απαίτησε από τον Rodzaevsky να διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Γερμανία, υποστηρίζοντας ακόμη ότι έπρεπε να αφαιρεθεί η σβάστικα από το έμβλημα του κόμματος. Αίτημα για αυτές τις κατηγορίες ήταν η εχθρότητα του Χίτλερ προς την Ρωσία και τους Σλάβους συνολικά. Ωστόσο, ο Rodzaevsky αρνήθηκε την αντιχιτλερική στροφή, κάτι που ώθησε ορισμένα μέλη να εγκαταλείψουν το κόμμα. Πολλοί ακτιβιστές του RFP έγιναν εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι η Γερμανία άρχισε να συνεργάζεται με την ΕΣΣΔ μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Έτσι ξεκίνησε μια επιδημία μαζικών αποχωρήσεων από το RFP και ο ίδιος ο Rodzayevsky υπέβαλε το σύμφωνο σε σκληρή κριτική.

Ο Rodzaevesky υποστήριξε τον πόλεμο των Εθνικοσοσιαλιστών κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χαιρέτισε με ενθουσιασμό την εκστρατεία κατά του ιουδαιομπολσεβικισμού, υποστηρίζοντας πλήρως τη γερμανική κατοχή την οποία θεωρούσε αρχή της Ρωσικής Απελευθέρωσης. Ο Rodzaevsky την επόμενη μέρα μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρπαρόσα επισκέφθηκε με μια ομάδα Ρώσων φασιστών τον Γερμανό πρόξενο στον οποίο παρουσιάστηκε χαιρετίζοντας τον με το «Heil Hitler». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα «δεν θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά ως πόλεμο για την καταστροφή του κομμουνισμού». Την ίδια μέρα στο Παλιό Νεκροταφείο στο Χαρμπίν στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό, ο Ροτζάεφσκι προσευχήθηκε για τη νίκη των γερμανικών δυνάμεων.

Το κόμμα συμμετείχε σε διάφορες προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι τη στιγμή που τους σταμάτησαν οι  Ιάπωνες. Ο Rodzaevesky ξεκίνησε αναπόφευκτα τους δεσμούς του με την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ως υποστηρικτής της. Υπό την αιγίδα των Ιαπώνων, διορίστηκε επικεφαλής του 2ου τμήματος (πολιτιστικού και εκπαιδευτικού) του γραφείου Ρώσων εμιγκρέδων στη Μαντζουρία (ή εν συντομία BREM). Τον Ιούνιο του 1941 του απονεμήθηκε ο βαθμός του επικεφαλή του κύριου γραφείου της BREM. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, ο Rodzaevsky ξεκίνησε τις προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει και στις μάχες, παρόλα αυτά οι Ιάπωνες τον πίεσαν να περιοριστεί σε σαμποτάζ.

Μερικές από τις εκστρατείες δολιοφθοράς που ανέλαβαν οι Ρώσοι φασίστες ήταν η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, οι απαγωγές, οι βομβαρδισμοί, οι αψιμαχίες στα σύνορα και οι εκβιασμοί. Αυτές οι ενέργειες έκαναν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές να απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες των Ρώσων φασιστών, τους οποίους ο Μουσολίνι αποκάλεσε «ένα μελανό σημείο στη φήμη του φασισμού». Η εμπλοκή του κόμματος σε εγκληματικές δραστηριότητες συνέβαλε στην απογοήτευση ορισμένων ενεργών στο παρελθόν μελών, οδηγώντας σε νέες αποχωρήσεις από το κόμμα.

Το 1934 και το 1939 ο Konstantin Rodzaevsky συναντήθηκε με τον στρατηγό Araki, τον Ιάπωνα Υπουργό Πολέμου που θεωρούνταν επικεφαλής του «πολεμικού κόμματος», και το 1939 με τον Matsuoka, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική ηγεσία εμπιστεύτηκε τόσο πιστά στους Ρώσους φασίστες που τους επέτρεψε να συγχαρούν τον αυτοκράτορα Χιροχίτο για την επέτειο της δημιουργίας της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στην ιαπωνική χρηματοδότηση, στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα, η δραστηριότητα της λογοτεχνικής προπαγάνδας έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Βασικός «συγγραφέας» και προπαγανδιστής ήταν φυσικά ο ίδιος ο Konstantin Rodzaevsky.

Πολλοί υποστηρικτές του RFP άρχισαν να λαμβάνουν νέα για πιθανές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές στον ρωσικό λαό. Χάρη στη σοβιετική προπαγάνδα, αυτό ώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την οργάνωση ή τουλάχιστον να αρνηθούν να διατηρήσουν τoν Rodzaevsky ως αρχηγό του κόμματος λόγω της φιλοναζιστικής του στάσης. Ωστόσο, με τον καιρό οι Ιάπωνες άρχισαν να υποψιάζονται τον Rodzaevsky για πιθανούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση ενώ ο μυστηριώδης τρόπος διαφυγής του από τη Ρωσία ακόμη δεν είχε διασαφηνιστεί. Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1943 από την ελεγχόμενη από την Ιάπωνα Μαντζουρία με τους Ιάπωνες να ισχυρίζονται ότι το έκαναν για να αποτρέψουν έναν πόλεμο με τους Σοβιετικούς. Το 1945, λόγω του σοβιετικού στρατού που πλησίαζε και της κατοχής του Manchuoko, ο Rodzaevsky έφυγε για τη Σαγκάη. Σύμφωνα με πηγές, εκεί ο Rodzaevsky άρχισε να λαχταρά βαθιά την εγκαταλειμμένη οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με το τέλος του πολέμου, ο συντετριμμένος και ντροπιασμένος Rodzaevsky δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «The Week That Reforged The Soul» (Η εβδομάδα που αναμόρφωσε τη ψυχή) όπου περιέγραφε την ψυχική του κατάσταση και τη συναισθηματική του κατάρρευση καθώς και τη λύπη του για τις προηγούμενες δραστηριότητές του. Ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την εκτέλεση σε περίπτωση που θα αιχμαλωτιστεί από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, ο Rodzaevsky άρχισε να δηλώνει ότι το σοβιετικό καθεστώς εξελισσόταν σε εθνικιστικό, που συνεπαγόταν την επιστροφή αξιωματικών στο στρατό, την εισαγωγή της χωριστής εκπαίδευσης για αγόρια και κορίτσια, την αναβίωση του ρωσικού πατριωτισμού, την εξύμνηση των εθνικών ηρώων Ιβάν του Τρομερού, Αλεξάντερ Νιέφσκι, Σουβόροφ και Κουτούζοφ. Επιπλέον, κατά τη γνώμη του Rodzayevsky, ο Στάλιν κατάφερε να «επανεκπαιδεύσει» τους Σοβιετικούς Εβραίους, οι οποίοι «αποσύρθηκαν από το Ταλμουδικό περιβάλλον» και ως εκ τούτου δεν παρουσίαζαν πλέον κανένα κίνδυνο και γίνονται απλοί Σοβιετικοί πολίτες. Στο άρθρο περιλάμβανε την υποστήριξή του για τις πολιτικές υπέρ της οικογένειας και την επανένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας πίσω στη ρωσική κοινωνία.

Ξαφνικά αναγνώρισε την ΕΣΣΔ ως τη νόμιμη συνέχεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ανακήρυξε τον Στάλιν, σε μια επιστολή που του έστειλε προσωπικά, ως τον αληθινό ηγέτη και φασίστα που αναζητούσε - τον Ρώσο Βολκσφύρερ. Τα γράμματα πλήγωσαν τόσο την πρώην σύζυγο του όσο και άλλους που τον γνώριζαν, οι οποίοι αμφέβαλαν για την εγκυρότητα τους. Στις επιστολές λέει πράγματα όμοια με τον Ρωσικό Εθνομπολσεβικισμό του Νικολάι Ουστριάλοφ:

«Έκανα μια ‘’Έκκληση σε έναν άγνωστο ηγέτη’’ στην οποία κάλεσα ισχυρά στοιχεία εντός της ΕΣΣΔ να σώσουν το κράτος και μαζί να σώσουν εκατομμύρια ζωές Ρώσων που καταδικάστηκαν να πεθάνουν στο πόλεμο, να ορίσουν έναν «Άγνωστο Ηγέτη» ικανό να ανατρέψει την «εβραϊκή κυβέρνηση» και να δημιουργήσει μία Νέα Ρωσία. Δεν κατάλαβα τότε, ότι με τη θέληση της μοίρας, αυτός ο νέος ηγέτης ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν με την ιδιοφυΐα του και την επιρροή του στα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών» ... «Αυτός είναι ο «ρωσικός μας φασισμός», καθαρισμένος από ακρότητες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες».

- Konstantin Rotzaevsky: Γράμμα στον Στάλιν, 22 Αυγούστου 1945

Ο Rodzaevsky έλαβε υποσχέσεις για ασυλία και ότι θα του αποδοθεί η θέση του δημοσιογράφου. Μετακόμισε στο Πεκίνο για να ζήσει σε μια σοβιετική πρεσβεία για μερικές εβδομάδες και μέχρι το τέλος είχε αμφιβολίες για το πόσο απαραίτητο ήταν να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Εν τέλει δήλωσε τα εξής:

«Όχι, η πόρτα είναι πλέον κλειστή, δεν υπάρχει επιστροφή. Η οικογένεια μου μπορεί να πληρώσει για τις προηγούμενες μου αποφάσεις και τη θέληση μου να επιστρέψω, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι αντίθετο με κανέναν τρόπο».

Μετά την επιστροφή ο Rodzaevsky συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Μαζί με άλλους Ρώσους εμιγκρέδες όπως ο Γκριγκόρι Μιχαήλοβιτς δικάστηκαν. Ο Rodzaevsky κατηγορήθηκε για ενεργή αντισοβιετική δραστηριότητα μετά τη φυγή από την ΕΣΣΔ, ιδίως για τη δημιουργία και την ηγεσία του «Ρωσικού Φασιστικού Κόμματος», την διεξαγωγή αντισοβιετικής προπαγάνδας μεταξύ των πρώην «Λευκών Φρουρών» που βρίσκονταν στη Μαντζουρία, τη σύνταξη φυλλαδίων, μπροσούρων και βιβλίων αντισοβιετικού περιεχομένου, την ενεργή δραστηριοποίηση στη διεθνή σκηνή με τη δημιουργία παρόμοιων οργανώσεων και ομάδων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, σύμφωνα με την ετυμηγορία, συμμετείχε στην προετοιμασία επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ μαζί με αρκετούς Ιάπωνες στρατηγούς, οργανώνοντας και συμμετέχοντας προσωπικά σε μια σειρά από προκλήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες, ως πρόσχημα για την κατάληψη της Μαντζουρίας. Κατηγορήθηκε επίσης ότι εκπαίδευε κατάσκοπους και τρομοκράτες της RFU που χρησιμοποιήθηκαν κατά της ΕΣΣΔ.

Όλοι οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν (…) την ενοχή τους. Την 30η Αυγούστου 1946, στις 5 η ώρα, η δίκη άρχισε και στις 5:30 το πρωί τελείωσε η ανάγνωση της ετυμηγορίας. Ο Rodzaevsky καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποτίθεται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ρωσία!» καθώς τον πυροβολούσε το εκτελεστικό απόσπασμα την ίδια μέρα που κρίθηκε ένοχος, σε ένα από τα υπόγεια του κτιρίου της MGB της ΕΣΣΔ στη Lubyanka. Το τελευταίο βιβλίο του Rodzaevsky «The Last Will of a Russian Fascist» (Η Τελευταία Επιθυμία ενός Ρώσου Φασιστή) εκδόθηκε τελικά το 2001. Στις 11 Οκτωβρίου 2010, με απόφαση του κεντρικού περιφερειακού δικαστηρίου του Krasnoyarsk στη Ρωσία, το βιβλίο θεωρήθηκε ως εξτρεμιστικό υλικό. Μέχρι σήμερα ο Rodzaevsky δεν έχει κερδίσει ποτέ την τιμή της αποκατάστασης εκτός από μια σύντομη «εκτίμηση» του Alexander Dugin για αυτόν στο δοκίμιο του για την Ρωσική Συντηρητική Επανάσταση.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο Rodzaevsky θεωρείται εργαλείο της αντιρωσικής ή γενικότερα αντισλαβικής πολιτικής, και ότι οι ενέργειες του ίσως υποκινήθηκαν από τη δική του λαγνεία για εξουσία και πλούτο. Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις που είναι λογικό να υπάρξουν, αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της τραγικής του κληρονομιάς. Μαζί του πέθανε και το τελευταίο απομεινάρι του αληθινού ρωσικού φασισμού, χαμένο για πάντα στην αφάνεια.

«Η Σβάστικα θα λάμψει περήφανα πάνω από το Κρεμλίνο και έτσι το μαύρο καθεστώς θα πεθάνει! Ζήτω η Ρωσία!».

Αυτά ήταν τα αληθινά τελευταία λόγια του Konstantin Rodzaevsky.