Η Τουρκία μπροστά στον νέο παγκόσμιο διπολισμό & η γιγάντωση της απειλής προς την Ελλάδα.

 

γράφει ο Ιάσωνας Δράγος 

Μέσα στην ταχύτητα των εξελίξεων που επιφέρει στο νέο Διεθνές περιβάλλον η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σημαντικό, για το μέλλον της επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, να προσπαθήσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας ως Έλληνες Εθνικοεπαναστάτες στην ειδική διάσταση που μπορεί να πάρουν οι Ελληνό - Τουρκικές σχέσεις από εδώ και πέρα. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντικειμενική ανάλυση της παγκόσμιας συστημικής έντασης οφείλει να στηρίζεται στις νέες οικονομικές, ενεργειακές και χρηματοπιστωτικές αλλαγές που έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Οι αλλαγές αυτές εντοπισμένες από όλους τους διεθνείς γεωπολιτικούς, αναλυτές επιστήμονες υπογραμμίζουν ένα γεγονός: την σταδιακή μετατόπιση της παγκόσμιας ηγεμονίας του καπιταλιστικού κόσμοσυστήματος προς Ανατολάς εξαιτίας της πλανητικής εμπορικής, βιομηχανικής έκρηξης της Κινεζικής οικονομίας και του περάσματος μεγάλου μέρους των αποθεματικών της Δύσης ακόμα και των ΗΠΑ στην εξάρτηση από την σχέση τους με την Κίνα. Στα πλαίσια αυτής της γιγαντιαίας οικονομικής αλλαγής που ήρθε μετά από την μεγάλης έκταση αποβιομηχάνιση της Δύσης και μετεγκατάσταση της βιομηχανίας της στη φθηνή εργατικά Ανατολή, γεννήθηκε και η μεγάλη εμπλοκή της Κίνας μαζί με Αμερικανούς μεγαλοεπενδυτές στην έκρηξη των κρυπτονομισμάτων με σκοπό την γενικότερη υπονόμευση του δολαρίου και του κλασικού Δυτικού τραπεζικού συστήματος. Στις ΗΠΑ εκφραστής αυτής της προσαρμογής στην νέα αυτή περίοδο υπήρξε ο Trump ο οποίος κατανοώντας πια η μελλοντική σύγκρουση για την παγκόσμια κυριαρχία θα παιχτεί με την Κίνα συγκέντρωσε πάνω της ένα μόνο εμπορικό ανταγωνισμό και φυσικά προσπάθησε να προσεταιριστεί την Ρωσία καθυστερώντ.ας την δημιουργία μιας ακλόνητης Σινορωσικής συμμαχίας.

Έτσι έκλεισε συμφωνίες με το Κρεμλίνο, έβαλε ανθρώπους κλειδιά παλαιό δεξιούς μεγάλο καπιταλιστές να αναλάβουν τις σχέσεις μαζί τους στρατιωτικά και σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών και άφησε τα σενάρια του πολέμου στην άκρη. Τα αμερικανικά λόμπι που κλασσικά επιθυμούν μια νέα ισοπέδωση της Ευρώπης, προσέλκυση της Ρωσίας στην παγίδα ενός νέου τσαρισμού και συγκράτηση της κόντρας με την Κίνα στο παρασκήνιο είναι αυτά που ανέβασαν τον Biden, συμφώνησαν με την πανδημία, σταμάτησαν την άνοδο των κρυπτονομισμάτων και φυσικά μαζί με τις στοές του Λονδίνου προκάλεσαν το σκηνικό στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη είναι η τελευταία καθαρή σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, για αυτό και τα κράτη παρίες της με εξαίρεση την Γαλλία τρέχουν σαν λυσσασμένοι υπηρέτες από την πανδημία ως τα ζητήματα των κυρώσεων έναντι της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ δεν είναι ο πλανητικός μόνος κυρίαρχος συνεπώς αλλά ο εύθραυστος ηγέτης που χρησιμοποιεί την Ευρωαποικία και το ΝΑΤΟ για να καθυστερήσει την γιγάντωση του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και να χάσει το σκήπτρο του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον η Ρωσία είναι απλά ένας πληγωμένος οικονομικά γίγαντας, με ΑΕΠ και επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης στον πάτο, χωρισμένη μεταξύ δυτικών και ανατολικών ολιγαρχών που υπό τον Πούτιν κρατάνε ισορροπία. Την σώζει η ενέργεια και ο στρατός της ώστε να προσπαθεί να δείχνει ότι ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ έχει έναν ρόλο. Και αυτός ο ρόλος αναγκαστικά είναι αυτός του προμηθευτή με ενέργεια της Κίνας, δείτε το νέο μεγάλο deal της Γκαζπρόμ αυτές τις μέρες με την Κίνα, και από την άλλη της Γερμανίας άρα κατά επέκταση και της ΕΕ. Η Ρωσία πρέπει λοιπόν να δείχνει δυνατή και η Κίνα την θέλει για αυτό κάνει πάντα την ήρεμη και φιλειρηνική δύναμη.

Αυτή η Ρωσία δεδομένης της ανύπαρκτης Ευρώπης και της Ιστορίας της πηγαίνει πλήρως προς Ανατολή. Δεν έχει ούτε το ιδεολογικό ενδιαφέρον να επηρεάσει τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες όπως κάποτε με τον Σοβιετικό Μαρξισμό, ούτε την νοιάζει να ανανεώσει ένα νέο Ευρωπαϊκό Εθνικισμό που διαρκώς τον δαιμονοποιεί στο όνομα ενός δήθεν γνήσιου αντί-ναζισμού και φυσικά οι Ευρασιατικές εμμονές της διανόησης της δεν της επιτρέπουν και καμία σοβαρή διαμόρφωση μιας νέας Πανευρωπαϊκής επαναστατικής ιδεολογίας. Παλαιοτσαρισμός μαζί με μπόλικο αντιφασισμό είναι ότι έχει σε επίπεδο δημόσιας ρητορικής εμβέλειας. Συνεπώς η Ρωσία στην Ευρώπη και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο της δύναμης που αναζητά νέους παίχτες που θέλουν να μπουν στο άρμα του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού άρα και στο δικό της άρμα του πολιτικό στρατιωτικού διαμεσολαβητή.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε την προσέγγιση της Τουρκίας μετά και το πραξικόπημα ενάντια στον Ερντογάν μια βαθιά στρατηγική επιλογή του Ανατολικού μπλοκ του καπιταλιστικού συστήματος. Ο πολλαπλασιασμός των εμπορικών και τουριστικών σχέσεων αρχικά γρήγορα έγινε δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων με Ρωσική υποστήριξη στην Μικρά Ασία. Ακόμα πιο γρήγορα έγινε στήριξη της Τουρκίας από το πουθενά να γίνει παίχτης στα ζητήματα της Συριακής κατάστασης, καθώς και ρυθμιστής της νέας Λιβυκής κατάστασης με παρουσία στρατιωτική αλλά και οικονομική των Τουρκικών κεφαλαίων. Η Τουρκία στο εσωτερικό της παράλληλα τα τελευταία χρόνια δυναμώνει μαζί με τον νέο οθωμανισμό ένα ευρύτερο αντιδυτικό Παντουρκισμό που αγκαλιάζει την πολιτική συνεργασίας με την Ρωσία και ζητάει όλο και πιο δυνατά μόνιμη οικονομική σύνδεση της Τουρκίας με το Σινορωσικό μπλοκ.

Οι Γκρίζοι Λύκοι αλλά και οι δυνάμεις του Κεμαλισμού ουσιαστικά ζητάνε από τον Ερντογάν να υιοθετήσει ένα νέο δόγμα για την Τουρκία που θα βλέπει την Δύση ως το απόλυτο κακό και την Αμερική ως παρελθόν. Η Τουρκία πριν λίγο καιρό προσπάθησε να παίξει ρόλο στις ταραχές στο Καζακστάν που θεωρείται μέρος του «Τουρκικού τόξου» επιρροής λόγω φυσικά και της τεράστιας ενεργειακής του δύναμης. Η Ρωσία παρενέβη έντονα για να βοηθήσει το καθεστώς εκεί και υπενθύμισε στην Τουρκία πως ακόμα «δεν έχετε διαλέξει μεριά για να σας αφήσουμε σε όλα τα μέτωπα να έχετε μια σφαίρα επιρροής».

Το έκαναν οι Ρώσοι και στο θέμα με την σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Άφησαν τους Τούρκους να αλωνίζουν ενάντια στους ορθόδοξους Αρμένιους όμως ζητάνε περισσότερα από αυτούς. Ο Τσαβούσογλου ήδη είπε πως κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία δεν θα επιβληθούν από την Τουρκία. Δεν λέμε ότι αυτό συνιστά ρήξη με το ΝΑΤΟ όμως ήδη επιβεβαιώνει μια απόσταση με τις ΗΠΑ που μεγαλώνει χαρακτηριστικά. Αν η Τουρκία δεν είχε τεράστια θέματα με την οικονομία της που την κρατάνε σε μια τυπική διπλωματία με την Ευρώπη και την Αμερική ήδη θα έκανε ίσως ακόμα πιο ακραίες κινήσεις στο χάρτη της περιοχής. Η διέλευση του ΤΑΠ από τα εδάφη της αλλά και το παιχνίδι που κάνει σε Κύπρο και Αιγαίο για την ενέργεια δεν είναι μόνο θεατρινισμοί για να παίρνει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μπορούν να τους καλύπτουν μόνο χρηματοπιστωτικά αλλά αν μια τέτοια ανάγκη καλυφθεί κάποια στιγμή από την Κινέζικη σκοπιά τότε οι ασκοί του Αιόλου από την Άγκυρα θα ανοίξουν προς πάσα κατεύθυνση.

Το δυστύχημα όσο και αν οι παραπάνω εκτιμήσεις ακόμα φαίνονται πρόωρες είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό το νέο σκηνικό χωρίς πυξίδα και σκάφος εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Όχι μόνο ο Κούλης αλλά όλο το σύστημα ουσιαστικά εξαρτάται από την Αμερικανική κυριαρχία και δεν εκμεταλλεύεται καν την συγκυρία της Ουκρανικής κρίσης στο να θέσει θέματα στο τραπέζι του ΝΑΤΟ για την επικαιροποίηση κυρώσεων απέναντι στην Τουρκική κατοχή της Κύπρου αλλά και να αξιοποιήσει ψύχραιμα την ανάγκη της Ρωσίας για ουδετερότητα από έστω λίγα Ευρωπαϊκά κράτη.

Κανείς δεν τολμάει να πει πως ο λαός μας από την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης θα πνιγεί, ότι οι εξαγωγές μας θα πληγούν και ότι ενεργειακά η απόλυτη εξάρτηση της χώρας από τα αμερικανικά τάνκερ των Αλαφούζου και Μαρινάκη δεν αποτελεί παρά μονοδιάστατη αυτοκτονία. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει Ελληνικό κράτος που να πει στην Ρωσία «κύριοι αν θέλετε στήριξη καταδικάστε τώρα δημόσια τη Τουρκική κατοχή της Κύπρου  και την Τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Θράκη, ώστε να λάβουμε πρακτικές αποδείξεις για το ενδιαφέρον σας για μια αμοιβαία ωφέλιμη διπλωματική σχέση. Πείτε μας αν έχετε συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία σε περίπτωση πολεμικού επεισοδίου της Άγκυρας με γείτονα της περιοχής».

Όλα αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα για τους Χατζηαβάτηδες της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, αλλά και τους Ρωσολάγνους δεξιούς και ακροδεξιούς του συστήματος που ερεθίζονται με την «αρρενωπότητα» του Μόσχοβου. Η Ελλάδα στήριξε όλη την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση, αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή πατρώα γη θα κινδυνεύσουν και κανένας από τους ισχυρούς  για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας.

Μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο. Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση του έθνους. Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το πεπρωμένο μας.

Ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Μόσχα! (άρθρο του Nero Valois)

«Ακόμα ετούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, να κατεβεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι...» τραγουδούσαν οι Έλληνες πριν από την Επανάσταση του 1821.

Στην ομιλία του ο Λαβρόφ είπε:

«Κοιτάξτε την Κύπρο. Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» έχει ανακηρυχθεί μονομερώς στον βορρά. Αρνείται να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά κανείς δεν αρνείται στους εκπροσώπους της Βόρειας Κύπρου το δικαίωμα να συμμετάσχουν στον διάλογο».

Τα ψέματα τελείωσαν: Τα γεγονότα της Ουκρανικής κρίσης και της πολεμικής επίθεσης της ομοσπονδιακής Ρωσίας βγάζουν την μάσκα της δήθεν ομαλής παγκόσμιας επανεκκίνησης μετά την COVID εποχή. Καμία ψηφιακή, εικονική πραγματικότητα δεν θα αλλάξει ποτέ την φύση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων που πάντα καταλήγουν να προσφέρουν αίμα στους λαούς της Ευρώπης, διάλυση των εθνών τους και επιβολή μιας άθλιας εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις. Το ψέμα της Ενωμένης Ευρώπης τελείωσε αφού το κουφάρι της Ε.Ε. απλά άγεται και φέρεται από την Αμερικάνικη ενεργειακή πολιτική και την στρατιωτική μπότα του που λέγεται ΝΑΤΟ.

Τα ψέματα της Ευρασίας τελείωσαν. Η Μόσχα επηρεασμένη και από την πίεση της Κίνας που κερδίζει από την σφαγή ξαναπαίρνει τον γνώριμο ρόλο που την μαγεύει από την εποχή της Γιάλτας. Να παριστάνει τον μεγάλο αντίπαλο των ΗΠΑ, να αντιμετωπίζει μαζί με την φιλελεύθερη ολιγαρχία του Βερολίνου την Ευρώπη ως το ενεργειακό της προαύλιο και φυσικά να αναζωπυρώνει ένα νέο πολιτικό στρατιωτικό διπολισμό αποδεικνύοντας πως οι θεωρίες των πολλών πόλων στον κόσμο δεν είναι παρά ιστορίες για μικρά παιδιά.

Κανένας λαός της Ευρώπης δεν προστατεύεται οικονομικά, κοινωνικά αλλά και εθνικά από την νέα αυτή σύγκρουση της Αγγλοαμερικανικής Δύσης και της Ρωσοκινέζικης ουσιαστικά Ανατολής. Όσο ποτέ άλλοτε η θέση για έξοδο και διάλυση της ΕΕ, απομάκρυνση του ΝΑΤΟ από την Ευρώπη, για κάθε Ευρωπαϊκό λαό γίνεται επίκαιρη για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί ένας αυθεντικός επαναστατικός πανευρωπαϊσμός που θα καταστήσει την Ήπειρο μας ενιαίο χώρο κοινωνικής ευημερίας και πολιτικής ανεξαρτησίας στην παγκόσμια σκηνή.

Όσο ποτέ άλλοτε για να συμβεί αυτό χρειάζεται μέσα στα Ευρωπαϊκά Έθνη να δυναμώσουν λαϊκά κινήματα που θα διεκδικούν ξανά την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία με σκοπό ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό των Κρατών τους και μια νέα γεωπολιτική ισορροπία μακριά από την θανατηφόρα εξάρτηση ΗΠΑ- Ρωσίας. Η Ελλάδα, η Πατρίδα και ο Ελληνισμός έχουν εκατό περισσότερους λόγους από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά Έθνη να σημάνει συναγερμό για το μέλλον που έρχεται. Η Ελλάδα και ο λαός της στο άμεσο μέλλον θα κινδυνέψουν στρατιωτικά από την νέα παγκόσμια διπολική εποχή λόγω της θέσης της στον εύφλεκτο γεωπολιτικά ενεργειακό χάρτη και της δεδομένης Τουρκικής επιδίωξης να αλλάξει τα σύνορα και την σφαίρα επιρροή της με την πρώτη διεθνή ευκαιρία.

Όλοι οι Έλληνες εθνικοεπαναστάτες, αληθινοί πατριώτες και ριζοσπάστες οφείλουμε να στραφούμε πολιτικά στο λαό για να ετοιμάσουμε αντιστάσεις και αγώνες. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως ο διεφθαρμένος Αμερικανοσιωνιστικός αστισμός της χώρας ούτε μπορεί ούτε θα θελήσει να προστατέψει την Πατρίδα από μελλοντικές στρατιωτικές επιθέσεις, απεναντίας στέλνει φορτία όπλων στο εξωτερικό για να λάβει τα εύσημα των παγκόσμιων τοκογλύφων.

Οφείλουμε επίσης να διαλύσουμε κάθε αυταπάτη για τον ρόλο της Μόσχας που σε καμία περίπτωση δεν θα αποτελέσει δύναμη προστασίας λόγω της Πίστης απέναντι σε μια ενδεχόμενη ελληνο-τουρκική σύρραξη, απεναντίας ο Λαβρόφ έδειξε με την αναφορά στα κατεχόμενα ότι ο Μόσκοβος παραμένει ανθελληνικός εδώ και πολλά χρόνια. Δεδομένης της διάλυσης της Ευρώπης και της ανυπαρξίας ως τώρα ενός Επαναστατικού Πανευρωπαϊκού μπλοκ δυνάμεων, δεδομένης της οικονομικής και παραγωγικής διάλυσης της χώρας μας, το ενδεχόμενο μιας εμπλοκής της Ελλάδας σε μια ανάφλεξη στην περιοχή γρήγορα μπορεί να γεννήσει βαθιά εθνική κρίση όλου του συστήματος εξουσίας.

Ας επαγρυπνούμε για τον Λαό και το Έθνος!

Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ!

Ούτε με την Ουάσινγκτον Ούτε με την Μόσχα!

Θέλουμε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη σε μια Ευρώπη ανεξάρτητη και κυρίαρχη!

Κοιτώντας τον δημοκρατικό «Κέρβερο» στα μάτια: τρεις όψεις της τραγικής επικαιρότητας

 

του Wood Brother

Απεργία πείνας του Ιωάννη Λαγού.

Απεργία πείνας για 2^η εβδομάδα στην μοναχική πορεία ενός ανθρώπου που διαφωνούμε ιδεολογικά και πολιτικά μαζί του, ενώ τον θεωρούμε συνυπεύθυνο για τα οργανωτικά λάθη και τα πολιτικά εγκλήματα του παρελθόντος. Όμως η πρόσφατη εναντίωση του στους ένστολους ανθρωποφύλακες του κατοχικού καθεστώτος και κυρίως η προσωπική μάχη του να μην ανεχτεί έναν ακόμη εξευτελιστικό έλεγχο τον ξεχωρίζει έστω και για λίγο από την κομματική κομπανία. Ο εγκλεισμός του υπό δύσκολες συνθήκες κράτησης, σχεδόν ανυπόφορες. Πιο ανυπόφορη όμως η εκκωφαντική σιωπή των υπολοίπων ηγετικών στελεχών της «Χρυσής Αυγής» στον Δομοκό καθώς και των δημοφιλών προσώπων κομματικών κλώνων που αστράφτουν στο τηλεοπτικό φως των δημοσκοπήσεων και παλαιότερα στις λάμπες των πρεσβειών. 

Η «σιωπή των αμνών» αυτών που κάποτε δήλωναν μπροστά στις κάμερες «εναντίον όλων» δείχνει το πραγματικό πρόσωπο τους που σε άλλες περιπτώσεις είναι διαθέσιμοι για δηλώσεις και δεξιώσεις, αλλά τώρα σιωπούν επιδεικτικά αναμένοντας την σωτήρια χειρονομία του κρατικού «Καίσαρα» στην αρένα των δικαστικών εξελίξεων. Ο περίγυρος του Λαγού στην φυλακή παραμένει αναλλοίωτος ως προς τον οργανωτικό στραβισμό και την προσωπική αντιδικία. Ο ίδιος παρά το γεγονός ότι κατήγγειλε τον «Πατριάρχη» Πλεύρη σε σχέση με την εγκατάλειψη της νομικής του υποστήριξης θέτει ως πρωτεύον ζήτημα την συμμετοχή στις διεργασίες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. 

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί εξαιτίας της παραπληρόφορησης που έχει πίσω από τα κάγκελα, ότι δεν είναι η ρίζα του προβλήματος η άδεια του καθεστώτος να λάβει μέρος στο στημένο θέατρο της Ε.Ε. αλλά η πολιτική απέναντι στο σύνολο της κομματικής ηγεσίας. Προσφάτως μπροστά στην ελληνική πρεσβεία της Λευκωσίας οι Κύπριοι που τον στηρίζουν προχώρησαν σε διαμαρτυρία και με την συμμετοχή του Λουκά Σταύρου. Οι οργανωτικές και άλλες διαφωνίες παραμερίστηκαν μονομιάς μπροστά στην ανάγκη να καταγγελθεί το αστικό (ακρο)δεξιό καθεστώς του Μητσοτάκη, ενώ δεν είναι τυχαίος ο πηγαίος παλμός ενός πρώην αιχμάλωτου της δημοκρατίας προς υπεράσπιση του αιχμαλώτου Λαγού. 

Ο τελευταίος πόνταρε σε λάθος άλογο και ωφέλησε τα σχέδια άλλων όχι μόνο κατά την παραμονή του στο προσωπολατρικό κόμμα του Μιχαλολιάκου αλλά και μετά την φυγή του όταν και δημιούργησε μαζί με άλλους την ΕΛΑΣΥΝ. Μια ακόμη αψυχολόγητη κομματική κίνηση - προς ανεύρεση της «εξόδου κινδύνου» - την οποία μάλιστα προλόγισε στο ιδρυτικό συνέδριο της ο «Ιούδας» του ελλαδικού εθνικισμού, το ίδιο πρόσωπο που θεωρεί  ηγέτη … τον άνθρωπο της οικογενειακής συμμορίας της δεξιάς.

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος του αγίου των χριστιανών που απεικονίζεται στις αγιογραφίες με το δρεπάνι στο χέρι … και αν ισχύουν τα σενάρια των ΜΜΕ και της ΓΑΔΑ: ένας Αλβανός νεολαίος που το πρωί εργαζόταν και το απόγευμα σπούδαζε, το βράδυ φόραγε την προβιά του οπαδού και έβγαινε για μια «αντιφασιστική περιπολία». Σφάζει με το δρεπάνι και με την συμμετοχή Ελλήνων Αλβανών και ενός Σέρβου (…) τον άοπλο υιό ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού στου Χαριλάου. Είναι γνωστός από παλαιότερη επίθεση στις αρχές ασφαλείας αλλά έχει κατηγορηθεί μόνο με πλημμέλημα αφού τα θύματα σε εκείνο το επεισόδιο στάθηκαν πιο τυχερά από τον Άλκη. Πολλοί γνώριζαν για την ύπαρξη μιας ομάδας hooligans (υψηλής αντιφασιστικής μόρφωσης και ειδίκευσης) που πάντα υπερτερούσαν σε αριθμό. Κινείται σε ομάδα και για αρκετό διάστημα προκαλεί ενώ με απίστευτη άνεση επιτίθεται με τον κόσμο να περνάει στο πεζοδρόμιο και τις κάμερες να υπάρχουν παντού. 

Ο ίδιος είναι γόνος εργατικής οικογένειας πιθανότατα «εθνικιστής» όταν θα βρισκόταν στην γείτονα χώρα με το σύμβολο του πολέμαρχου Σκεντέρμπεη στα ρούχα του … αλλά πιστός της αντεθνικής antifa στην Ελλάδα, μέλος της οπαδικής αντιφασιστικής γκρούπας που δεν ελέγχει απόλυτα ο «Πόντιος» αλλά και δεν ακουμπάει κανείς στα ενδότερα εδώ και χρόνια. Ένας ακόμη γόνος (λάθρο)μεταναστών που αναζωπυρώνει το εθνοτικό μίσος ανάμεσα στους δυο γειτονικούς - συγγενικούς για κάποιους - λαούς, σε μια περίοδο που το καθεστώς έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αλλαγή της ατζέντας καθώς και την προσέλκυση του κρατικού ελέγχου στην Θεσσαλονίκη μετά τα επεισόδια σε Εύοσμο και Σταυρούπολη, αλλά και την πολεμική των οπαδικών συνδέσμων ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Έχουν προηγηθεί άλλωστε 170 παρόμοια περιστατικά με τον φόνο του Φύσσα να αντανακλάται αυτή την φορά από την ανάποδη αφού στην θέση του πρώην Κνίτη Ρουπακιά αυτή την φορά την δουλειά την κάνει ο Αλβανός αντιφασίστας. 

Ουσίες και οπαδισμός των πολυεθνικών, παρακμιακή μουσική και αντιφασισμός ένα μίγμα και εμπύρευμα της σύγχρονης ΟΠΛΑ (βλέπε antifa) που γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο με την ευλογία των ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα μετά τις συλλήψεις του ’95 στο Πολυτεχνείο. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε «εμείς κάνουμε κουμάντο στην πόλη» εμφανίζοντας προς φρίκη πολλών «συντρόφων» του σημάδια εξουσιομανίας και καταπίεσης όπως αρέσκονται να γράφουν οι woke στο ρυπαρό indymedia. Εχθρός του δεν ήταν το εργασιακό χάος που χτύπησε και μέλος της οικογένειας του αλλά ο «φασίστας» και ο «Αρειανός», άρα αν δεν είναι ο αντιφασισμός μια νοητική σύφιλη που οδηγεί στην παράκρουση και το έγκλημα πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; 

Λούμπεν απόκληροι της κοινωνίας που εντάσσονται σε «αμεσοδημοκρατικές» ομάδες με δρεπάνι συνολικού μήκους 35 εκατοστών λάμα 15 εκατοστών, σπέρνουν το θάνατο μέσα από το προκάλυμμα της δήθεν «αντεξουσίας» υπηρετώντας όμως με τις πράξεις τους το καθεστώς και την εξουσία της δεξιάς και τον επιδοτούμενο αντιφασισμό. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ανέκριναν και βασάνισαν τον Κατσίφα παραμονή του θανάτου του δυο Κοσοβάροι μπάτσοι και με εντολή ποιων, ή ποιος ο ρόλος στελέχους της ελληνικής κυβέρνησης στην εντολή δολοφονίας μέσω της Αλβανικής μπατσαρίας, έτσι δεν θα μάθουμε και ποτέ γιατί τώρα που η εθνικιστική παρουσία στην Θεσσαλονίκη ενόχλησε σφόδρα το καθεστώς την Λιάνα του ΚΚΕ και τις φυλλάδες του αντιφασισμού, έσπευσε η antifa μέσω της Θύρας 4 να προωθήσει τα σχέδια αυτών που θέλουν τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και τον καθημερινό κανιβαλισμό. 

Δεν είναι τυχαίο το άρθρο του «Πρώτου Θέματος» όπου δίπλα στην φωτογραφία του Αλβανού antifa έχει ένα ακόμη άρθρο αυτή την φορά διαφορετικό με τονισμένες τις αναφορές σε «Τάγματα Εφόδου» και την παρουσία των «νεοναζί» στην Θεσσαλονίκη. Για όλα φταίνε οι «ναζί» λοιπόν, ακόμη και όταν ο ψυχρός εκτελεστής πιθανότατα είναι αντιναζί και έχει την εύνοια και την υποστήριξη οπαδών και γνωστών αριστεριστών. Οι πιο στυγνοί δολοφόνοι του αντιφασισμού είχαν αστική υποστήριξη ή στο τέλος έφτυναν αίμα από την κατάρα των θυμάτων τους που τα εκτελούσαν πισώπλατα στο κέντρο της Αθήνας, πάντα πολλοί μαζί και πολλές φορές άνευ λόγου. Δεν δίστασαν να βγάλουν τα πιστόλια στο Νέο Ηράκλειο σε εντελώς αθώους νεολαίους με τα θύματα να αναμένουν άγνωστο για ποιο λόγο σε ένα μειονεκτικό σημείο «φύλαξης» ή πρόσφατα να κόβουν με δρεπάνι Ιαπωνικό και με επαγγελματικό τρόπο την μηριαία αρτηρία ενός συμπατριώτη μας άγνωστου σε αυτούς όπως άλλωστε συνήθιζε και το ’44 ο εγκληματίας Στέφανος Λιόλιος και οι συνεργοί του. 

Η σπέκουλα πολλών να συνδέσουν τον φόνο με τους κακούς «φασίστες» παρά το γεγονός ότι οι νεολαίοι «συμμορίτες» έχουν γονείς με κομματική ταυτότητα, αποδεικνύει στην πράξη ότι το μόρφωμα της αστικής δημοκρατίας είναι δολοφονικό από την φύση του και δεν διστάζει να κάψει τα ίδια του τα όργανα του όταν αυτό κριθεί σκόπιμο μετά το πέρας της αποστολής.

Οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας

Σε μια ιστορική χώρα που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι αμέτρητες και το κοβάλτιο ο κρυφός μελλοντικός άσσος στο μανίκι του Πούτιν και της Κίνας, ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει. Το 77% των Ουκρανών δεν θέλει το ΝΑΤΟ σε μια χώρα που το 30% δείχνει να έχει ερωτευτεί παράφορα το ορθόδοξο (πρώην άθεο) και σήμερα «εθνικό» καπιταλιστικό Κρεμλίνο που στα κρυφά θαυμάζει τον Στάλιν αλλά εφαρμόζει τακτικές του Τρότσκι. Σλάβοι και στις δυο μεριές με τους Ουκρανούς να έχουν ένα τριπλό ρόλο να επιλέξουν και διαχρονικά να πέφτουν θύματα της γεωπολιτικής αξίας και των σχεδιασμών της περιοχής. 

Πρώτοι οι συνεργάτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που ονειρεύονται τα κάλλη της καπιταλιστικής σαπίλας και συμμετέχουν στις κυβερνητικές επιλογές ανθρώπων που οι μισοί δεν είναι Ουκρανοί στην καταγωγή αλλά διοικούν την χώρα, δεύτεροι οι Ουκρανοί πατριώτες εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες που απομονώθηκαν με σχέδιο στην Μαριούπολη για να μην «προκαλούν» αλλά αντιστέκονται στην εισβολή των Μοσχοβιτών και των 10.000 Τσετσένων μισθοφόρων, και τρίτοι οι βιολογικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές του αυτοκρατορικού «Ρωσισμού» του Imperium που δεν διστάζει να εμπλέξει στο μέτωπο τους πάντες αρκεί να κερδίσουν οι ολιγάρχες και οι μαυραγορίτες της μετασοβιετικής εποχής. 

Η σημερινή Ρωσία δεν είναι η «Αγία Ρωσία» που προπαγανδίζουν τα Καραμανλικά «πατριωτικά» ΜΜΕ σε σύμπλευση με τους ακροδεξιούς ζηλωτές αντιφασίστες (αυτοί μέσα από εφημερίδες) οι οποίοι έχουν αλλάξει αφεντικό από το ’91 και μετά. Μέχρι το ’47 ήταν οι Άγγλοι και μέχρι το ’91 οι Αμερικανοί. Μετά την εικονική πτώση όπου το πρώην καθεστώς χρηματοδοτείτο και από τα «κόκκινα δολλάρια» και η μαφία αντικατέστησε σε μια νύχτα την κομματική νομεκλατούρα κάποιοι «πατριώτες» βρήκαν την ευκαιρία να αναζητήσουν έναν νέο νταβατζή. Τα ρούβλια έχουν ζαλίσει τους «πατριώτες» ιθαγενείς που ξεχνούν τόσο τον ρόλο της Σοβιετίας στην νεοελληνική ιστορία όσο και τις συμμαχίες της σύγχρονης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Μια Ρωσία που μιλάει ανοιχτά για «αντιναζιστικό» αγώνα και επικηρύττει 5.000 «ναζί» δηλαδή όλους αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία του Κρεμλίνου ή ένιωσαν στο πετσί τους την φρίκη των φιλορωσικών δυνάμεων πριν το 2014, δημοσίως αναφέρει για μια ανεξάρτητη χώρα ότι «Ιδανικά, είναι απαραίτητο να απελευθερωθεί η Ουκρανία, να καθαριστεί από τους vαζί, καθώς και από τους φιλοναζιστές και την ιδεολογία τους» είπε ο πολύς Πεσκόφ χωρίς όμως να θίγει καθόλου τον Σιωνιστικό δάχτυλο της διεφθαρμένης Ουκρανικής εξουσίας. Οι οπαδοί του Κρεμλίνου ξεχνούν ότι τα «φασιστικά» κόμματα στην χώρα του Μπαντέρα πήραν μικρά ποσοστά και ο κύριος μοχλός ελέγχου και εξουσίας είναι φιλελεύθερος ενώ οι κυβερνητικές υπηρεσίες και φυλάκισαν και αφόπλισαν και περιόρισαν τις δυνάμεις των «ακραίων» εθνικιστών που δεν θέλουν ούτε το ΝΑΤΟ ούτε την Ε.Ε. ούτε την Μόσχα. 

Μια Ρωσία που επίσημα κάνει το σταυρό της μπροστά στην Παναγία αλλά ανεπίσημα επαναφέρει τα αγάλματα του Ντερζίνσκι ή υπακούει στους Τούρκους και τους Σαουδάραβες για την κατασκευή του μεγαλύτερου τζαμιού στην Μόσχα και την δημιουργία πυρηνικού σταθμού στα μικρασιατικά παράλια, μιας Ρωσίας που δεν κάνει το παραμικρό για την διαφθορά, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά, την υπογεννητικότητα των Λευκών Ρώσων αλλά διατηρεί στις φυλακές χιλιάδες συναγωνιστές ανάμεσα τους και της Ρωσικής «Τρίτης Θέσης». 

Μια Ρωσία που δεν είναι όσα δείχνει η πρεσβεία τους αλλά επελαύνει ως μια καπιταλιστική αντιφασιστική ολιγαρχία που έκλεψε τα εργοστάσια όπλων της Ουκρανίας, διέλυσε τον στρατό της μέσω δοτών προέδρων, ξεπούλησε τα πυρηνικά της ίδιας χώρας σε μαφίες και ισλαμικές χώρες, και σήμερα με όχημα μια «ακροδεξιά» εξωτερική πολιτική ενισχύει φιλοσιωνιστικά ακροδεξιά κόμματα τον Ερντογάν και τους Κινέζους. Ο ρόλος της πάντα ύπουλος και αυτό φάνηκε και στην Γιουγκοσλαβία παλαιότερα και στην Λιβύη και στο θέμα της Αρμενίας. Ακόμη και στην Συρία που σύρθηκε από την κατακραυγή και τις εξελίξεις για να υποστηρίξει την εκεί βάση της, στην τελευταία τουρκική επίθεση ξέχασε να επέμβει αποφασιστικά υπέρ του ηρωικού Συριακού στρατού και δεν απέτρεψε τα σχέδια των Τούρκων εισβολέων. 

Συμπερασματικά είτε Βρυξέλλες είτε Ουάσιγκτον είτε Μόσχα, ίδιος είναι ο εχθρός για αυτό και οι «Μπαντεριστές» Ουκρανοί θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες τους «καταραμένους» ενωτικούς εθνικιστές της Κύπρου, που κατηγορήθηκαν αδίκως για όλα τα δεινά της εισβολής του ’74 την στιγμή που μάτωναν στα πεδία των μαχών. Σήμερα οι πιστοί του Perun και φυσικά οι ιδεαλιστές μαχητές αυτόνομοι οπαδοί και εθελοντές, υπερασπίζονται μόνοι και με ελάχιστα όπλα την γη τους και μετά την πολύπλευρη προδοσία του Ουκρανού προέδρου ακόμη πιο μόνοι μέχρι τέλους τα χωριά και τις πόλεις του μεγαλύτερου αντάρτικου στρατού της Ευρώπης των θρυλικών «Παιδιών του Δάσους».  

Οι εκεί συναγωνιστές υπονομεύτηκαν - εδώ και χρόνια - από την αστική κυβέρνηση, δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους της κρατικής ασφάλειας και τα τσιράκια της Δύσης, αφέθηκαν χωρίς αντιαρματικά να πολεμήσουν τα τεθωρακισμένα της Μόσχας που σε άλλες εποχές πολυβολούσαν με άνεση Γερμανούς, Ούγγρους και Τσέχους. Αντιστέκονται σε μια επίθεση που δεν έχει να κάνει φυσικά με την υπεράσπιση των ρωσόφωνων περιοχών αλλά απέναντι σε μια γενικευμένη εισβολή του δεύτερου πόλου εξουσίας της νέας Γιάλτας, έχοντας στην πλάτη τους μια ακόμη αντίπαλη πλευρά τους πολιτικούς και στρατηγούς που κρύφτηκαν στα καταφύγια, έναν ηθοποιό που άφησε χωρίς στρατό και σημεία ελέγχου τα κύρια μέτωπα στα σύνορα σε ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας. 

Κάτω από τα ράσα της ελλαδικής εκκλησίας που προάγει δήθεν το «ομόθρησκο» και τα κροκοδείλια δάκρυα του Ιερώνυμου πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της ή τις εντολές του Αγίου Όρους, κάτω από τα ψέματα του μητραλοία πρωθυπουργού που ονειρεύεται τις επιταγές του ΔΝΤ και την εύνοια των ΗΠΑ, κάτω από την εικονική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ως παράδοση η ελλαδική ρωσόδουλη ακροδεξιά, η θυσία των Ουκρανών και Ρώσων εθελοντών των λαϊκών πολιτοφυλακών με τους ρούνους και τους μαύρους ήλιους να κοσμούν τις στολές τους ξεπροβάλλει ως λαμπρό παράδειγμα θυσίας και αντίστασης σε μια Ευρώπη που πεθαίνει προς χάρη των χρηματιστών και των τραπεζιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: ο Gabriele Adinolfi, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, συνιδρυτής της «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris» για την διαμάχη στην Ουκρανία.

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Εν ολίγοις, πάμε ξανά: μετά από οκτώ χρόνια αρχίζει ξανά το Ουκρανικό θέατρο. Η ένταση σίγουρα έχει αυξηθεί από τον Λευκό Οίκο, αλλά κυρίως από τους Βρετανούς που άναψαν φωτιές, αφού έφεραν τις ένοπλες δυνάμεις στα Ρωσικά σύνορα. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την πολιτική συμφωνία με το Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά προτίμησαν να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του δεύτερου πόλου μιας μικρότερης Γιάλτας. Αυτά είναι τα γυμνά και ωμά δεδομένα, όλα τα άλλα είναι παρασκήνια, εικασίες ή αυταπάτες.

Τα στοιχήματα

Τα ακατέργαστα δεδομένα μας δείχνουν λοιπόν έναν πόλεμο που δεν χρειαζόταν και που θα βλάψει την Ευρώπη σε κάθε περίπτωση. Χρειαζόμαστε ειρήνη και μια εντελώς διαφορετική στάση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μεταξύ των παικτών αυτής της σύγκρουσης το Κίεβο έχει παγιδευτεί στο παιχνίδι μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Λονδίνου και είναι το Λονδίνο που είναι ο κύριος εχθρός της Ευρώπης και των λαών, αυτό που ενεργεί για να αποσπάσει την Ευρωπαϊκή Ανατολή από την Δύση, να ανακτήσει την επιρροή πάνω του εις βάρος της Γερμανίας.

Μετά  μπαίνουν στο παιχνίδι ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα που δεν αφορούν τόσο τη συντριβή της Μόσχας όσο την παρεμπόδιση της συνεργασίας της Ευρώπης με τη Ρωσία, ιδίως με την Γερμανία, όπως μαρτυρούν τα έγγραφα του CFR, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του «think tank» που «παράγει» τις διοικήσεις του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου, το οποίο από το 2014 λέει ότι εάν η Γερμανία δεν «συμπυκνωθεί» κάπως και συνεχιστούν οι δεσμοί της με την Ρωσία, μπορεί να εξαπολυθεί παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η ανάγνωση και αυτές είναι οι προοπτικές που πρέπει να κρατήσουμε

Μετά μπορούμε να χαθούμε πίσω από ερωτήματα που ο Θουκυδίδης θα είχε ορίσει δευτερεύοντα  και απατηλά, ακόμα κι αν για όσους εμπλέκονται δεν είναι καθόλου άσχετα. Ή αλλιώς μπορούμε ακόμη και να αφεθούμε και να υπνωτιστούμε για να φαντασιωνόμαστε σε εικονικές ψευδοτολκενιακές σταυροφορίες μεταξύ του Καλού και του Κακού, εντοπίζοντας ξανά έναν ιππότη ενάντια σε έναν δράκο, αλλά αυτό είναι ειλικρινά ανόητο, ενώ λαμβάνοντας υπόψη δευτερεύοντα ζητήματα, από την άλλη πλευρά, μας βοηθά να πάρουμε μια πιο ακριβή ιδέα.

Οι λόγοι της σύγκρουσης

Ο Ρωσικός ισχυρισμός σίγουρα δεν είναι δευτερεύων, ότι δηλαδή  δεν έχει βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα του, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ότι από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρώσοι και Αμερικανοί δεν έχουν καν ανταλλάξει μια πέτρα, ενώ ήταν σύμμαχοι σε μια επανάσταση των Μπολσεβίκων, σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και στη νεοαποικιοκρατία.

Δεν είναι δευτερεύοντες οι ισχυρισμοί των πληθυσμών των δύο αμφισβητούμενων περιοχών στην ανατολική Ουκρανία, όπου τα εθνικά μίση επανεμφανίστηκαν μετά την επανάσταση του 2014 κατά της μετασοβιετικής νομενκλατούρας αλλά είναι παλαιότερες, δεδομένου ότι οι Ρώσοι υπό τον Στάλιν εξάλειψαν επτάμισι εκατομμύρια Ουκρανούς που δεν δικαιούνται ούτε μια μέρα μνήμης.

Η απόφαση της Δούμας και του Πούτιν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των δύο αμφισβητούμενων Ουκρανικών περιοχών έχει νόημα για τη μία πλευρά, αλλά όχι για την άλλη. Εάν η Αυστρία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Νοτίου Τιρόλου, ονομάζοντας το Νότιο Τιρόλο, και έστελνε στρατεύματα, πολλοί κυρίαρχοι που επικροτούν τη Ρωσική είσοδο στο Ντονμπάς θα απαιτούσαν αμέσως στρατιωτική αντίδραση. Και μπορούν οι Ισπανοί εθνικιστές που είναι εξοργισμένοι από την Καταλανική απόσχιση να υποστηρίξουν πραγματικά το ανεξάρτητο Donbass μόνο και μόνο για να πεισμώσουν τη Δύση;

Δεν υπάρχει ενωμένη Δύση

Ο πόλεμος της Ρωσίας (ή της Σινορωσίας) στην Δύση είναι μια απάτη των μέσων ενημέρωσης, που ανατράπηκε τυχαία από εκείνους που είναι αντιδυτικοί. Ωστόσο, πρέπει να διευκρινίσουμε: είμαι αντιδυτικός γιατί θεωρώ τη Δύση - με τους φανατισμούς της  Παλαιάς Διαθήκης και τις υλιστικές ιδεολογίες και με την συνιστώσα της τους WASP - την άρνηση της Ευρώπης που, παρά το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που προσβλήθηκε για μερικές δεκαετίες, δεν είναι η Δύση αλλά το Κέντρο.

Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία ολόκληρης της Δύσης, δηλαδή εννοώ Αγγλία, ΗΠΑ συν Ευρώπη κατά της Ρωσίας, αν μη τι άλλο υπάρχει αγγλοαμερικανική αλλά είναι πολύ περισσότερο αντιευρωπαϊκή παρά αντιρωσική.

Όλα τα πραγματικά δεδομένα το αποδεικνύουν, όχι μόνο τα ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα, όχι μόνο οι πολιτικές των Ηλυσίων και της Γερμανίας, όπου η συνεργασία με τη Ρωσία είναι μέρος της σύμβασης της νέας κυβέρνησης, όχι μόνο οι επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες των Ευρωπαίων αλλά και η απόφαση όλων, εξαιρουμένης της Πολωνίας, να μην συμμετάσχει στην ενδεχόμενη σύγκρουση.

Ο πραγματικός στόχος είμαστε εμείς

Είναι η Ευρώπη που πλήττεται τόσο από τις κυρώσεις όσο και από τον ενεργειακό αποκλεισμό. Η Ευρώπη και όχι οι ΗΠΑ που από το 2014 έχουν αντικαταστήσει ευρωπαϊκές εταιρείες  εμπορικών υποθέσεων με τη Ρωσία, την Ευρώπη και όχι την Κίνα που επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στη Μόσχα, κάτι για το οποίο το think tank του Κρεμλίνου ανησυχεί από το 2017 αλλά, προφανώς, κατακλύζεται από τα γεγονότα.

Η Ρωσία χάνει, αλλά λιγότερο από εμάς. Το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο βγάζουν κέρδη. Η Ρωσία χάνει σχετικά γιατί - η αλήθεια είναι όλο και πιο κυνική από τα όνειρά μας - η Gazprom είναι επίσης εταίρος στον αγωγό TAP και επομένως η ενεργειακή μας εξάρτηση και η αγγλοαμερικανική πολιτικοστρατιωτική επίθεση εναντίον μας δεν επηρεάζουν πολύ τα συμφέροντα των Μοσχοβιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Δεν είναι ότι μπορεί να κάνει κάποιος πολλά περισσότερα από το να στέκεται και να παρακολουθεί. Μπορεί  όμως ακόμα να υιοθετήσει  μια δίκαιη και εποικοδομητική στάση που τοποθετεί εμάς, δηλαδή την Ευρώπη στο επίκεντρο, που δεν χάνεται σε αυταπάτες που μπερδεύουν έθνη, λαούς και κοινότητες του πεπρωμένου με τους πολιτικούς της στιγμής ή με τις μορφές ολιγαρχικών και δημοκρατικών εξουσιών, άρα διεφθαρμένων, που ενώνουν  λίγο τους πάντες.

Πρέπει να ελπίζουμε στην ειρήνη του καλού, χωρίς να βρίζουμε τους λαούς που έχουν παγιδευτεί στη σύγκρουση που έχει βαθιά ιστορικά κίνητρα και την εκμεταλλεύονται όλοι οι χειραγωγοί και οι εχθροί της Ευρώπης, άρα και του πολιτισμού. Χρειάζεται πολλή διαύγεια και πολλή αντικειμενικότητα για να μην πληγώσεις κανέναν και να μην κάνεις δώρα σε κανέναν. Δεν μιλάω φυσικά για τις κλινικές περιπτώσεις εκείνων που θα το εκμεταλλευτούν για να συμβιβαστούν με τον ταραγμένο ψυχισμό τους γιατί πρέπει να σκοτώσουν τον πατέρα τους. Αυτοί έτσι και αλλιώς μας έχουν πρήξει αρκετά!

Ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος μεταφράζει μια ανάλυση της γεωπολιτικής σκέψης του Carl Schmitt, γραμμένη από τον Robert Steuckers, και τέσσερις αρθρογράφοι της ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. παραθέτουν προσεγγίσεις για το πως μπορεί να αναγνωστεί η περίπτωση της Ελλάδος στο ερμηνευτικό σχήμα του Γερμανού διανοητή.

 

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η μελέτη του έργου του Carl Schmitt υποχρεώνει τον πολιτικό επιστήμονα να διακρίνει τις διαφορετικές φάσεις αυτής της εργασίας και, κυρίως, να το εντάξει  στο πλαίσιό του, αυτό της μετάβασης από την Τάξη Ράιχ του Bismarck (ένα εξουσιαστικό κράτος) σε εκείνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (ένα δυτικό μοντέλο), μετά τη γερμανική ήττα του 1918. Στη συνέχεια η μετάβαση από αυτή τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Τρίτο Ράιχ και, τέλος, μεταξύ αυτού του Τρίτου Ράιχ και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του 1949.

Αυτό το πλαίσιο είναι εξαιρετικά περίπλοκο και ασταθές και απαιτεί από τον ερευνητή να έχει ενδελεχή γνώση της γερμανικής πολιτικής και θεσμικής ιστορίας, ειδικά όταν προσπαθεί να εξηγήσει μια βασική έννοια στο έργο του Carl Schmitt, την έννοια της απόφασης. Το εξουσιαστικό κράτος του Bismarck κράτησε βασικούς τομείς της πολιτικής ελεύθερους από τις αντικρουόμενες συζητήσεις του κοινοβουλευτισμού, όπως ο χειρισμός στρατιωτικών υποθέσεων και διπλωματίας. Αυτή η συμφωνία επέτρεπε γρήγορες αποφάσεις και, στον τομέα της διπλωματίας, μια μυστικότητα.

Οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημοσιοποίησαν τα πάντα και εξάλειψαν την ανάγκη για μυστικότητα στις διεθνείς σχέσεις. Όλα τα θέματα κουβεντιάζονταν στον Άρειο Πάγο της Βαϊμάρης. Θέματα όπως η διαχείριση των ενόπλων δυνάμεων που είχαν περιοριστεί στην απλούστερη μορφή τους μετά τις ρήτρες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, οι συμφωνίες που έκανε η Reichswehr με τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, όπου τα έμβρυα ενός μελλοντικού ανασυγκροτημένου γερμανικού στρατού είχαν εκπαιδευτεί στην περιοχή του Kazan κ.λπ. Αυτό το «δημοκρατικό άνοιγμα» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σήμαινε ότι όλα έπρεπε να συζητηθούν και ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων είχε  επιβραδυνθεί.

Η πρώτη σημαντική φάση του έργου του Carl Schmitt αφορά την ανάγκη να φανεί η απειρία ενός συστήματος που επιδίδεται σε στείρες συζητήσεις και αναλύσεις και την ανάγκη λήψης γρήγορων και αποτελεσματικών αποφάσεων για το κοινό καλό του κράτους και του λαού. Αυτό το όραμα λήψης αποφάσεων για την πολιτική εξακολουθεί να είναι επίκαιρο για την κριτική της βραδύτητας των δυτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Στην Κίνα, η δύναμη του Xi Jinping είναι με αυτή την έννοια θα λέγαμε «Σμιτιανή» (ας μας επιτραπεί ο όρος), παρόλο  τον μαρξιστικό-μαοϊκό μανδύα της. Αυτό εξηγεί την τρέχουσα αγάπη των Κινέζων στοχαστών με το έργο του Carl Schmitt.

Στην αναταραχή των δύο τελευταίων ετών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν οι εθνικοσοσιαλιστές κέρδιζαν σταθερά ψήφους στις εκλογές που ακολούθησαν, ο Carl Schmitt  τα «λούστηκε» με διάφορους και με αντιφατικούς τρόπους, πρώτα υποστηρίζοντας καγκελαρίους που ήθελαν να αποκλείσουν τα κομμουνιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα από την εξουσία, μετά υποστηρίζοντας την κατάληψη της εξουσίας από τους τελευταίους και, κυρίως, υποστηρίζοντας την απόφαση του Χίτλερ να εξοντώσει τα στελέχη της SA κατά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», τον Ιούνιο του 1934.  Αυτή η υποστήριξη για τη νέα  εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση, βέβαια, δεν εμπόδισε την απόλυσή του το 1936. Ο Schmitt δεν ανησυχούσε πλέον τόσο πολύ για τη γερμανική εσωτερική πολιτική, αλλά έστρεψε την προσοχή του σε μια πολύ σημαντική έννοια, αυτή του «ανοιχτού χώρου» ή Grossraum.

Για τον Schmitt, ο οποίος είχε αυτοανακηρυχτεί «Καθολικός», παρά τον αφορισμό του μετά το διαζύγιο, συνέχισε να πιστεύει ότι αληθινός Καθολικισμός είναι περισσότερο Ρωμαϊκός, κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του γερμανικού έθνους, παρά ευαγγελικός. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι ένα έδαφος του οποίου η επέκταση πρέπει να οργανωθεί και τα σύνορά του πρέπει να καθοριστούν.

Για τον Schmitt, η νέα ρωμαιο-γερμανική αυτοκρατορία της δεκαετίας του 1930 είναι μια αναστημένη Γερμανία, απαλλαγμένη από το αμφιλεγόμενο έρμα της Βαϊμάρης. Μια Γερμανία που  μέσω της γεωγραφικής της κεντρικής θέσης, πρέπει να προσελκύσει τις περιφέρειές της για να εξαλείψει τις άχρηστες συγκρούσεις που υπονομεύουν τη συνοχή του ευρωπαϊκού  πολιτισμού στο σύνολό του.

Επομένως ο  Schmitt είναι ένας  θεωρητικός της ευρωπαϊκής ενοποίησης με την λογική  ότι η μεσαιωνική, καθολική και οικουμενική έννοια της Αυτοκρατορίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή του Ράιχ, πρέπει να δώσει τη θέση της στην πραγματιστική αντίληψη του Grossraum για έναν «μεγάλο χώρο». Με αυτόν τον τρόπο, ο Schmitt προσδοκά μια πολύ τρέχουσα αντίληψη, που διαδόθηκε επίσης από έναν συγγραφέα όπως ο Samuel Huntington όταν, το 1993, προκάλεσε τη σύγκρουση των πολιτισμών. Ο Grossräume είναι στην πραγματικότητα «χώροι πολιτισμού» όπου οι συγγένειες μεταξύ των συστατικών προέρχονται από ένα ισχυρό ή διαδεδομένο αίσθημα κοινής κληρονομιάς.

Όταν ο Huntington μιλούσε  για έναν κόσμο χωρισμένο στον δυτικό πολιτισμό, στον ορθόδοξο, στον ισλαμικό και στον κομφουκιανικό , προφανώς υπονοούσε ότι η δυτική ιδεολογία (φιλελεύθερη με την αγγλοσαξονική έννοια του όρου) δόμησε τον χώρο που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία, ότι η μίξη της ορθοδοξίας και του μετακομμουνισμού δόμησε τον ρωσικό χώρο, ότι η ισλαμική θρησκεία δόμησε έναν μουσουλμανικό κόσμο που πήγε από το Μαρόκο στην Ινδονησία, και ότι ο πολιτικός χώρος του Κομφούκιου  ήταν αυτός με επίκεντρο την Κίνα.

Για τον Huntington, επομένως, οι χώροι του πολιτισμού είχαν έναν ηγεμόνα σαφώς αντιληπτό, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και τη Ρωσία. Ο  μουσουλμανικός κόσμος δεν ήταν επικεντρωμένος σε μια ηγεμονική ισχύ η οποία να επιτρέπει στις δυνάμεις εντός του χώρου του μουσουλμανικού πολιτισμού να διεκδικήσουν μια τέτοια καθοδήγηση.  Η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθεί σήμερα. Το ίδιο κάνει και το Ιράν, αλλά μόνο στη σιιτική σφαίρα, που δεν καλύπτει ολόκληρο τον εξισλαμισμένο χώρο.

Στη σημερινή Ρωσία, ο Aleksandr Dugin συνοψίζει τέλεια την σκέψη του  Schmitt, την  έννοια του «Grossraum». Στα κεφάλαια που του αφιερώνει σε έναν από τους τόμους του για την «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», γράφει, παραφράζοντας τον Schmitt:

Η τάξη του Grossraum (του «μεγάλου χώρου») στο διεθνές δίκαιο θα έχει ως συνέπεια την απαγόρευση ξένων δυνάμεων στον ίδιο αυτό χώρο. Πράγματι, εάν το διεθνές δίκαιο είχε διατηρήσει την ιδέα του Grossraum και την είχε γενικεύσει στο δίκαιο και τη διεθνή διπλωματία, ή εάν το διεθνές δίκαιο θα είχε  καθαγιάσει μια μέρα τη διαίρεση του κόσμου σε ομοιογενείς και συνεκτικές αστικές περιοχές, θα έχει ως ρητή συνέπεια την ιδέα της απαγόρευσης κάθε επέμβασης από εξωτερικές δυνάμεις. Θα απαγορευόταν η πρακτική της ανάμιξης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός αστικού και γεωπολιτικού χώρου.

Η ιδέα του Schmitt για μια τόσο μεγάλη περιοχή πολιτικής συνοχής βασίζεται στην πραγματικότητα στη μελέτη της ευρωπαϊκής και βορειοαμερικανικής διπλωματίας από τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και, ειδικότερα, στην εμφάνιση του δόγματος Monroe στη Δύση (αμερικανικό) ημισφαίριο. Το 1823, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διακήρυξε ότι η Αμερική θα ανήκει μόνο στον αμερικανικό λαό και ότι οι εξωτερικές δυνάμεις, ευρασιατικές ή  του παλαιού κόσμου, δεν επεμβαίνουν πλέον ούτε κρατούν αποικιακές ή στρατηγικές περιοχές και αυτόχθονες πληθυσμούς ή αποικισμένους Κρεολούς.

Αυτή η διακήρυξη ήταν μια διεκδίκηση των Κρεολών κατά της παραδοσιακής Ισπανίας, η οποία είχε προηγουμένως στην κατοχή της  ολόκληρη την ήπειρο από το Ρίο Γκράντε έως τη Γη του Πυρός, αλλά και κατά της Ρωσίας (η οποία κρατούσε ακόμη την Αλάσκα και τη Βόρεια Καλιφόρνια μέχρι το Fort Ross). Επίσης και κατά  της Μεγάλης Βρετανίας,  (η τελευταία Αγγλικοαμερικανική  σύγκρουση  είχε λάβει χώρα μόνο εννέα χρόνια πριν από τη διακήρυξη του Δόγματος Μονρόε).  Σε μικρότερο βαθμό κατά της Γαλλίας, η οποία κατείχε μόνο μερικά μικρά νησιά στην Καραϊβική, και κατά της Δανίας, η οποία κατείχε τις Παρθένες Νήσους.

Κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, η ιδέα του Schmitt, αναζητούσε επομένως, in tempore suspecto, τη λύση που, στα μάτια του ως Γερμανού Καθολικού και πρώην Πρώσου  υπηκόου, θα ήταν η πιο ισορροπημένη λύση για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Η γερμανοκεντρική ευρωπαϊκή ιδέα του Schmitt αντικατοπτρίστηκε επίσης στον γεωπολιτικό διάλογο  της εποχής του, ειδικά στο σχολείο που διηύθυνε  ο στρατηγός Karl  Haushofer, στο οποίο δίδασκε και ο γεωπολιτικός Gustav Fochler-Hauke ​​(1906-1996), του οποίου η δραστηριότητα συνεχίστηκε μετά το 1945 στην Γερμανία. Ο Fochler-Hauke ​​ήταν, μεταξύ άλλων, ο εμπνευστής του ετήσιου αλμανάκ Fischer, το οποίο λειτούργησε  ως έργο αναφοράς για τα υπουργεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.

Αυτοί οι γεωπολιτικοί επιστήμονες, μαζί με τον Carl Schmitt, ήθελαν την ανάδυση μιας αυτάρκους Ευρώπης (ιδίως από άποψη τροφίμων), απαλλαγμένη από τις βλαβερές επιρροές των αγγλοσαξονικών ναυτικών δυνάμεων. Ο Haushofer και η ομάδα του ήθελαν, όπως το γενικό επιτελείο επί των ημερών μιας περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μια συμφωνία με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Schmitt έβλεπε τον σοβιετικό εδαφικό χώρο ως ξένο προς την Ευρώπη. Για τον Schmitt, η ευρωπαϊκή ενότητα γύρω από τη Γερμανία (τουλάχιστον αν είχε βγει νικήτρια από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) θα είχε επιτευχθεί, όπως ήλπιζε, με τον αφρικανικό αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αποικιών. Η μοίρα όμως των όπλων θα αποφασιζόταν υπέρ των Σοβιετικών και των Αγγλοσαξόνων. Ο Haushofer αυτοκτόνησε το 1946. Ο Schmitt εξοστρακίστηκε από την επικρατούσα ακαδημαϊκή κοινότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρά το γεγονός ότι είχε προσωπική επιρροή στους διαμορφωτές αποφάσεων ή στους στοχαστές που ήταν καλά αγκυροβολημένοι στο νέο μεταπολεμικό σύστημα.

Η απώλεια των ευρωπαϊκών αποικιών ξεκινώντας από το 1957 (το έτος της ανεξαρτησίας της Γκάνας) σήμανε τον θάνατο για την ιδέα της Eurafrica, η οποία είχε θεωρητικοποιηθεί στη Γερμανία το 1951, από τον πολιτικό και αναλυτή Anton Zischka (1904-1997), υποστηρικτή της ευρωπαϊκής (και ευρωαφρικανικής) ενοποίησης μέσω μιας ειρηνικής τεχνοκρατίας. Αυτός ο εθελοντικός ευρωπαϊσμός βασίστηκε στην κινητοποίηση της επιστημονικής και τεχνικής κληρονομιάς των μη ιδεολογικοποιημένων ευρωπαϊκών ελίτ και στην αξία της «εργασίας» σε αντίθεση με την οικονομική κερδοσκοπία. Αυτή η φιλοευρωπαϊκή βούληση δεν απέκλειε, ακόμη και στη μέση του Ψυχρού Πολέμου, όταν μαινόταν ο πόλεμος της Κορέας και ιδρύθηκε η ΕΚΑΧ (η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα»), γόνιμες σχέσεις με την Ασία, όπως αποδεικνύεται από το βιβλίο του το 1950.

Η τετραπλή ανάγνωση των Schmitt, Haushofer, Fochler-Hauke ​​και Zischka μας οδηγεί στο να υποθέσουμε μια ενωμένη Ευρώπη αλλά αποκομμένη από τον αγγλοσαξονικό (πιο συγκεκριμένα τον αμερικανικό) ηγεμονισμό, μια Ευρώπη ελεύθερη να συνάψει γόνιμες σχέσεις με οποιαδήποτε αφρικανική ή ασιατική χώρα. Αυτή η γεωπολιτική θέση είναι περίπου ισοδύναμη με το  ευρασιατικό όραμα του Alexander Dugin, το οποίο αντικαθιστά τον  ηγεμόνα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που απέτυχε, με μια αποσοβιετοποιημένη Ρωσία που δεν κατηγορείται από το σοβιετικό παρελθόν της.

Η Ρωσία λοιπόν θα λειτουργούσε ως «γέφυρα» μεταξύ των τριών πιο πυκνών περιθωρίων της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή μια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Κίνας, μεταξύ Ευρώπης και Ινδίας. Αυτή η ιδέα να γίνει η Μόσχα  μια «γέφυρα» μεταξύ της Ευρώπης και της Κίνας, ήταν ήδη παρούσα στο μυαλό του στοχαστή Leibniz στις αρχές του δέκατου έβδομου και του δέκατου όγδοου αιώνα.

Το τεχνοκρατικό όραμα του Zischka γίνεται πράξη από την Κίνα του Xi Jinping, η οποία προτείνει χερσαίες επικοινωνίες μεταξύ όλων των περιοχών της Ευρασίας. Στη συνέχεια, αυτή η ίδια Κίνα του Xi Jinping ανακαλύπτει ξανά, με αφοσίωση, το έργο του Carl Schmitt και το προσθέτει στο διπλό δογματικό σώμα της: αυτό της παραδοσιακής Κίνας (με στοχαστές όπως ο Sun Tzu, ο Κομφούκιος και ο Han Fei) και αυτό μιας  μαοϊκής  Κίνας, που όμως αλλά όπου η σκέψη του Carl von Clausewitz ήταν έντονα παρούσα.

Μια θεωρία πολύπλοκη , ψαγμένη θα έλεγα για τα δεδομένα της εποχής, αλλά με μια καθαρή ματιά στο μέλλον. Και όπως αναφέρει ο Carl Schmitt:

…«στο όνομα του Χανσεατικού μας παρελθόντος εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο άνοιγμα της αρκτικής οδού για θαλάσσια κυκλοφορία, επειδή αυτή η αρκτική διαδρομή θα συντομεύσει σημαντικά τη μεταφορά εμπορευμάτων από τα κύρια δυτικοευρωπαϊκά λιμάνια μας (Αμβέρσα, Ρότερνταμ, Αμβούργο ), επιτρέποντας την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα μέσω του Ρήνου και του Έλβα».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια οφειλόμενη απάντηση για τον Καρλ Σμιτ

 

«Ο κοινοβουλευτισμός έχει μετατρέψει όλες τις δημόσιες υποθέσεις σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και συμβιβασμού των κομμάτων και των οπαδών τους, και η πολιτική που δεν αποτελεί πλέον σε καμία περίπτωση υπόθεση μιας ελίτ, έχει καταλήξει να είναι η απαξιωμένη ενασχόληση μιας απαξιωμένης τάξης ανθρώπων»

γράφει ο Μυρμιδών

Πολλοί εξ όσων φαίνεται ήταν αυτοί, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από το κείμενο σχετικά με τον Καρλ Σμιτ (Carl Schmitt) στο οποίο επιχείρησα μια σύνοψη του σπουδαίου έργου του σχετικά με την έννοια της κυριαρχίας, οπότε θέλησα να τους απαντήσω, γιατί ίσως δεν κατάλαβαν αυτό, το οποίο ήθελα να θίξω γράφοντας ένα κείμενο γι’ αυτόν. 

Πρώτα απ’ όλα, ουδέποτε αρνήθηκα την πορεία που είχε ο Σμιτ στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, τουναντίον, ανέφερα μάλιστα ότι εξαιτίας των επαφών που είχε με μαρξιστές και Σλάβους, και συγκεκριμένα με την ερωτική σχέση που ανέπτυξε με μία γυναίκα σλαβικής καταγωγής, ότι πράγματι στοχοποιήθηκε και εκδιώχθηκε από το κόμμα, μη αποκηρύσσοντας όμως, τα όσα έλεγε ή την έστω δική του ερμηνεία επί του εθνικοσοσιαλισμού, ακόμη δηλαδή και αν αυτή διέφερε από την ερμηνεία άλλων. 

Δεύτερον, θα έπρεπε να έχουμε στα υπόψιν μας ότι ο Σμιτ ίσως να πιέστηκε, λόγω και του γενικότερου κλίματος της μεταπολεμικής εποχής, να παρουσιάσει μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων και ως εκ τούτου να οδηγήθηκε σε μία διαφορετική στάση απέναντι στο εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες του Χίτλερ, αλλά αυτό δεν αναιρεί τόσο την ένταξή του στο κίνημα, όσο και αν αυτή διήρκησε, όπως επίσης και την γενικότερη πίστη του στην ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού ή φυσικά το σπουδαίο έργο του.

Ειρήσθω εν παρόδω, φτάνουμε στο κύριο ζήτημα, το έργο του Σμιτ, στο οποίο πραγματεύτηκε την δική του θεώρηση περί κυριαρχίας, ασκώντας ταυτόχρονα μία έντονη κριτική προς τον φιλελευθερισμό, την φιλελεύθερη μορφή του κοινοβουλευτισμού, το διεθνές δίκαιο και φυσικά το πρόβλημα του «εσωτερικού εχθρού». Εκεί εστίασε το κείμενό μου και αυτό ήταν που κυρίως ήθελα να παρουσιάσω για να προκαλέσω προβληματισμό και αφορμή για μελέτη. Επιπλέον, η απαξίωση του με την «δικαιολογία» ότι ο εν λόγω πολιτικός θεωρητικός δεν ήταν Έλληνας, απλούστατα δεν σημαίνει κάτι, ούτε φυσικά αποτελεί υπόνοια υποτίμησης των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ούτε τέλος εμποδίζει κάποιον από το να αναδείξει προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, οι οποίες παρήγαγαν θεωρίες χρήσιμες για μελέτη για έναν πραγματικά γνήσιο εθνικιστή, ο οποίος επιδιώκει να είναι ιδεολογικά καταρτισμένος. 

Έχω διαβάσει και κείμενα Ελλήνων πολιτικών φιλοσόφων, αλλά ο συγκεκριμένος είναι λιγότερο γνωστός και ως εκ τούτου θέλησα να εκθέσω, εν συντομία, το σύνολο της πολιτικής του θεωρίας, χωρίς αυτό να εμποδίζει εμένα ή άλλον στο μέλλον να αφιερώσει ένα κείμενο σε έργο της αρχαιοελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας. Εξάλλου, με αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να αποδομήσω και τα φληναφήματα των δεξιών και κυρίως των αριστερών, ότι ο ιδεολογικός μας χώρος δεν έχει άτομα να αναδείξει ή διέπεται από ιδεολογική πενία, πέραν από τις γενικές επικλήσεις στην αρχαία Ελλάδα, την ίδια ώρα που οι ίδιοι κατακλύζουν τον δημόσιο λόγο με επικλήσεις παραληρημάτων παντελώς ποταπών «ιδεολογικών» προσωπικοτήτων, τύπου Αντόρνο, Αλτουσέρ ή Φουκώ.

Είναι ειλικρινά αξιοπερίεργο το πόσο θέλουν ορισμένοι «νεοεθνικιστές» να μην μελετούμε τις προσωπικότητες του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου ακόμη και αν αυτές προέρχονται από την Γερμανία ή το εξωτερικό γενικότερα, επειδή δήθεν θα κατηγορηθούμε, αυθαίρετα, για «ξενομανία». Είναι ειδικά, όμως, ιλαροτραγικό όταν πολλές φορές αυτά εκτοξεύονται ως δήθεν κατηγορία, από άτομα, τα οποία δεν έχουν οι ίδιοι καν διαβάσει τα κείμενα του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη και ψάχνουν μόνο αφορμή για να στηλιτεύουν αόριστα και να διχάζουν. 

Τέλος, όταν από ένα ολόκληρο άρθρο η όλη κριτική βασίστηκε στην ανάδειξη πτυχών της ζωής ή της πολιτικής πορείας του Καρλ Σμιτ, τις οποίες ουδέποτε αρνήθηκα, τουναντίον ανέφερα, ενώ το κύριο μέλημα μου και εκεί όπου αφιερώθηκε η μεγαλύτερη έκταση του κειμένου, ήταν η ανάπτυξη της ίδιας της πολιτικής θεωρίας του Καρλ Σμιτ ενάντια στον φιλελευθερισμό, το διεθνές δίκαιο και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ίσως ορισμένοι να θίχθηκαν, επειδή αποτελούν οπαδοί των τελευταίων και δεν θέλουν, συνεπώς, τέτοιες θεωρίες να προβληματίζουν τα άτομα του εθνικιστικού χώρου …

Ο Εθνικοσοσιαλιστής πολιτειολόγος και φιλόσοφος του δικαίου Carl Schmitt (1888 - 1985)

 

γράφει ο Μυρμιδών

Ένα σύντομο βιογραφικό

Ο Carl Schmitt αποτέλεσε και αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του εθνικοσοσιαλισμού, καθώς επηρέασε με την νομική και πολιτική του σκέψη όχι μόνο το ίδιο το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, αλλά και τα υπόλοιπα ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του φιλελευθερισμού. Γεννημένος στο Πλέτενμπεργκ της Βεστφαλίας από οικογένεια καθολικών το διάστημα 1915-1921 σπούδασε νομικά και έπειτα ακολούθησε την διδακτορική του διατριβή ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Griefswald. Σύντομα εντάχθηκε στο NSDAP το 1933, όντας ήδη πλέον καθηγητής, και το Νοέμβριο του ίδιου έτους χρίστηκε Πρόεδρος της «Ένωσης Νομικών Εθνικοσοσιαλιστών» με απώτερο σκοπό του να στεφθεί «Νομικός του Γ’ Ράιχ». Οι επαφές που διατήρησε για ένα διάστημα με κύκλους Εβραίων και μαρξιστών εμπόδισαν την προαναφερθείσα προοπτική, αλλά παρά ταύτα, ο ίδιος εξακολούθησε την πίστη του στο εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες και το νομικό του έργο ακόμη και μετά τον πόλεμο. Αν και δεν παραπέμφθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης, κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τις κατοχικές δυνάμεις και το 1946 επέστρεψε στην γενέτειρα του, όπου συνέχισε το έργο του και την πίστη του στις αρχές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος μέχρι και τον θάνατο του.

Ernst Junger και Carl Schmitt

Η Πολιτική του Θεωρία

Διόλου τυχαία ο Carl Schmitt έμεινε γνωστός, μεταξύ άλλων, ως ο «Thomas Hobbes του 20ου Αιώνα», καθώς ο Άγγλος πολιτικός θεωρητικός τον επηρέασε πάρα πολύ στην όλη θεωρία του, την τελευταία του οποίου μάλιστα προσπάθησε να εμπλουτίσει. Ως εθνικιστές πολλά απ’ όσα εκφράζει ο Hobbes στο έργο του «Λεβιάθαν», κυρίως εις ότι αφορά την πλήρη εναντίωση του προς τον ιδεαλισμό, την ιδέα του ρομαντισμού, του θείου και την ολοκληρωτική-οργανική μορφή κοινωνίας είναι ενάντια με την δική μας ιδεολογία, καθώς οι έννοιες αυτές είναι πλήρως συμβατές με τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά εκεί όπου εστιάζει ο Carl Schmitt και εν συνεχεία εμπνέεται στο έργο του, είναι το ζήτημα της κυριαρχίας του κράτους, διότι ουσιαστικά ο Schmitt θέλει να τεκμηριώσει, βάσει και του «Λεβιάθαν», την εξαιρετική σημασία και επιρροή της κυριαρχίας για την επίτευξη της ομαλότητας σε μία κοινωνία. Αρχικά, πρέπει να εξηγηθεί ο όρος της σμιτιανής θεωρίας που είναι το «Πολιτικό», έτσι ώστε να γίνει, εν συνεχεία, κατανοητό το νόημα της θεωρίας του στο κράτος. Το «Πολιτικό» στον Schmitt ορίζεται ως η διάκριση μεταξύ «Φίλου & Εχθρού», κάτι το οποίο εύκολα μπορεί κάποιος να κατανοήσει ότι είναι απολύτως υπαρκτό εις ότι αφορά την αλληλεπίδραση μεταξύ κρατών. 

Το «Πολιτικό» ως εκ τούτου, η διάκριση μεταξύ του «Φίλου & Εχθρού» πρέπει να είναι η βάση της κρατικής κυριαρχίας, το κράτος είναι αυτό, το οποίο πρέπει να ορίζει ποιος είναι σύμμαχος και το ποιος το εχθρεύεται, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει το σύνολο της κοινωνίας. Το «Πολιτικό» μάλιστα είναι τόσο σημαντικό, που προηγείται του «Κρατικού», δηλαδή υπάρχει πριν καν την ίδρυση του κράτους στην σμιτιανή θεωρία, άρα σε ένα βαθμό το κράτος υπάρχει ως εργαλείο ή μέσο προκειμένου να εξασφαλίσει την διάκριση αυτή. Ο «Φίλος & Εχθρός» όμως δεν είναι ζήτημα ιδιωτικής φύσεως, γι’ αυτό άλλωστε και η θέσπιση του κράτους προκύπτει από αυτήν, αλλά είναι ζήτημα δημόσιο, ο «Εχθρός» είναι μία άλλη αντιμαχόμενη δημόσια ολότητα, η οποία νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με μία άλλη κοινότητα/εθνότητα που δεν είναι βέβαια τίποτα άλλο παρά ένα άλλο κράτος. Γι’ αυτό και το κράτος δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, παρά να προετοιμάσει τους πολίτες του γι’ αυτή την σύγκρουση και να πείσει τον λαό να ταυτιστεί με το «Πολιτικό» του κράτους, ακόμη και με ολοκληρωτικές μεθόδους, διότι εάν ο απλός πολίτης δεν συσπειρωθεί με την βούληση του κράτους και εφαρμόσει το «Πολιτικό» σε ατομικό επίπεδο, τότε χάνεται η ενότητα εντός του λαού και κατ’ επέκταση το Έθνος, όντας διαιρεμένο και αποδιοργανωμένο, είναι, εν ολίγοις, έρμαιο και βορά των εχθρών του. 

Λαμβάνοντας υπόψιν τα όσα ήδη εκτέθηκαν, είναι κρίσιμο τώρα να γίνει αντιληπτή η έννοια της «κυριαρχίας» στον Schmitt ειδικά σε σχέση με την «Κατάσταση Εξαίρεσης». Για τον Γερμανό νομικό, κυρίαρχος δεν είναι άλλος παρά εκείνος που θα αποφασίσει την εξαίρεση, αυτός, ο οποίος θα επιβάλλει την δικτατορία, διότι έτσι φαίνεται ποιος παράγοντας έχει τον πλήρη έλεγχο και της ομαλής κατάστασης, αλλά και της εξαιρετικής. Για τον Schmitt, όμως, η θεωρία του προχωρά και εμβαθύνεται ακόμη περισσότερο, καθώς όχι μόνο κάνει διακρίσεις μεταξύ των 2, κατά την γνώμη του, ειδών δικτατορίας, ήτοι της «Δικτατορίας των Επιτρόπων» και της «Δικτατορίας του Κυρίαρχου», αλλά καταλήγει στο εξής φαινομενικά παράδοξο, αλλά εξίσου εύλογο συμπέρασμα, ότι δηλαδή «η εξαίρεση φτιάχνει τον κανόνα». Επειδή, όπως συμφωνούν όλοι, πραγματεύεται ο Schmitt, ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια σε περιόδους κρίσεων παραδίδεται η εξουσία σε έναν κυρίαρχο, ο οποίος καταλύει το πολίτευμα για να επιλύσει την κατάσταση εξαιρετικής σημασίας, καταστατική αρχή που υπάρχει μέχρι και στις ημέρες μας στα συντάγματα με υπάρχουσα σχετική ρύθμιση όλων των κρατών σχεδόν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και επειδή με αυτόν τον τρόπο η έκτακτη κατάσταση επιλύεται, διότι είναι η πλέον αποτελεσματική μορφή διακυβέρνησης, γιατί, αναρωτιέται ο Schmitt, αυτή η εξαίρεση να μην δημιουργήσει τον κανόνα; Άρα, έτσι τεκμηριώνεται η συνέχισή της προκειμένου να αποφευχθεί η κρίση σε μία περίοδο ομαλότητας, με άλλα λόγια μία νέα εξαίρεση, η οποία είναι η ανωμαλία σε μία περίοδο μία κανονικότητας, η οποία όμως προήλθε, με την σειρά της, από μία εξαίρεση. 

Ίσως φαίνεται αλλόκοτο, αλλά το παράδοξο αυτό έχει νόημα, αν και φυσικά στις ημέρες της απόλυτης κυριαρχίας του φιλελευθερισμού, ο επιφορτισμένος με την απόλυτη κυριαρχία θεωρείται ως το απόλυτο κακό, αλλά και γι’ αυτό, το ζήτημα, δηλαδή, του φιλελευθερισμού, έρχεται να ασκήσει δριμεία κριτική και πάλι ο Schmitt στην συνέχεια του σπουδαίου έργου του. Χρήζει αναφοράς όμως το ότι στο έργο του, ο εχθρός δεν είναι μόνο ζήτημα εξωτερικό, αλλά και εσωτερικό, δίνοντας έτσι έναυσμα και για την τότε Γερμανία, αλλά και τις σημερινές εποχές, να εξαλειφθεί το στοιχείο στο εσωτερικό των κρατών, το οποίο τα διαιρεί και τα καταστρέφει, όπως είναι οι κομμουνιστές ή οι αναρχικοί κλπ, οι οποίοι καθιστούν την ενότητα δύσκολη και το έθνος ευάλωτο σε απειλές εξωτερικές. Τέλος, πάνω στην πολιτική του θεωρία σημασία για τον Σμιτ έχει η πλήρης εναντίωση με τον φιλελευθερισμό και το διεθνές δίκαιο, έννοιες επικίνδυνες για ένα Έθνος, έννοιες, μαζί με το ζήτημα του εσωτερικού εχθρού για τις οποίες παρηγορούσε τον Hobbes, διότι στο έργο του δεν έδωσε την απαραίτητη προσοχή, ακόμη και αν το ζήτημα του Διεθνούς Δικαίου δεν ήταν την περίοδο του τελευταίου υπαρκτό σε τέτοιο βαθμό, όσο μετέπειτα.

Η κριτική του στον φιλελευθερισμό και στο Διεθνές Δίκαιο

Ο Schmitt θεωρεί ότι ο φιλελευθερισμός είναι καταστροφικός, γιατί στερεί την δυναμική της διάκρισης του «Πολιτικού», ανάγει τον ατομικισμό σε τέτοιο βαθμό που πλέον ο Εχθρός δεν είναι ζήτημα δημόσιας φύσεως, αλλά ιδιωτικής και συνεπώς ο καθείς τον αντιλαμβάνεται όπως θέλει, αδιαφορώντας ως εκ τούτου για τις συνέπειες στο σύνολο. Συγκεκριμένα, ο Εχθρός μπορεί να είναι «Ωφέλιμος» ή «Επιβλαβής», «Όμορφος» ή «Άσχημος», «Ηθικός» ή «Ανήθικος» σε ατομικό επίπεδο, ανάλογα με τον κάθε πολίτη, δηλαδή. Στην φιλελεύθερη ιδεολογία ο ιδιώτης δεν χρειάζεται να ταυτιστεί με την βούληση του κυρίαρχου και να αντιμετωπίσει τον «Εχθρό», το πρόβλημα, συνεπώς, του φιλελευθερισμού είναι ότι όχι απλά, όπως αναφέρθηκε, νομιμοποιεί και ανάγει την διάκριση σε ατομικό επίπεδο, αλλά και ότι προωθεί την συναλλαγή, την φιλία και γενικότερα την βοήθεια και στήριξη στον «Εχθρό», βάζοντας, ως εκ τούτου, το σύνολο, το Έθνος δηλαδή, σε κίνδυνο. Οι αρνητικές όψεις ενός εχθρού, ένας «Εχθρός» δηλαδή, ο οποίος είναι επί παραδείγματι «Άσχημος», «Επιβλαβής» ή «Ανήθικος», είναι χρήσιμες, διότι καθιστούν πολύ πιο εύκολα αντιληπτή σε προσωπικό και ιδιωτικό επίπεδο την σημασία της διάκρισης αυτής σε δημόσιο επίπεδο, ήτοι χρησιμεύουν εργαλειακά οι προαναφερθείσες διακρίσεις. Ο φιλελευθερισμός, από την άλλη, καταστρέφει αυτή την διάκριση, καθώς την μεταφέρει στο ατομικό επίπεδο ή όπως λέει ο ίδιος ο Schmitt εύστοχα και χαρακτηριστικά: «Το Πολιτικό υποτάσσεται στο Οικονομικό, μέσω του Ηθικού». 

Η κριτική της σμιτιανής θεωρίας στον φιλελευθερισμό δεν σταματάει όμως εκεί και ειδικά εις ότι έχει να κάνει με την φιλελεύθερη εκδοχή της δημοκρατίας. Πέραν από την εμπορευματοποίηση ή τον εξωραϊσμό του «Εχθρού», η δημοκρατία, ειδικά με την φιλελεύθερη μορφή της στην σμιτιανή θεωρία, είναι απολύτως αναποτελεσματική και υποκριτική στην αντιμετώπιση του Εχθρού και κατά συνέπεια στην επιβίωση του Έθνους. Ο Schmitt πραγματεύεται ότι η δημοκρατία πρέπει να βασίζεται συνεχώς στην συναίνεση του λαού, ειδάλλως εκλείπει η «δημοκρατικότητα» της. Αν το σκεφτεί κανείς αυτό θα καταλάβει την σημασία και την αποτυχία ή υποκρισία του «φιλελεύθερου» ειδικά συστήματος δημοκρατίας. Οι αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται, συνεχίζει ο Schmitt, άνευ της συναίνεσης του κόσμου, από τους «αντιπροσώπους του» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μορφή «δικτατορίας», καθώς υπάρχει η έλλειψη της συναίνεσης του λαού, κατά την νομοθέτηση. 

Μία αντίληψη, η οποία βρυχάται εντόνως από διάφορες ύαινες αμόρφωτων όχλων, αλλά που κρύβει μία υπάρχουσα αλήθεια, την οποία ελάχιστοι μπόρεσαν να τεκμηριώσουν με τον λόγο τους και με επιχειρήματα. Από την άλλη, το Διεθνές Δίκαιο για τον Schmitt δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένας τρόπος χαλιναγώγησης του λαού και έκθεσης του στον Εχθρό, διότι βασίζει όλη του θεωρία στο ότι ο Εχθρός δεν θα κάνει κάτι εις βάρος μίας άλλης ενότητας, εφόσον υπάρχουν γενικά παραδεκτοί κανόνες. Επιπροσθέτως, επιδιώκει κάτι, το οποίο δεν θα γίνει ποτέ μα ποτέ αποδεκτό, ούτε είναι λογικό, ήτοι να αφοπλιστεί πλήρως, εκ των πραγμάτων, ένα έθνος σκεπτόμενο ότι κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα δεχθεί επίθεση από άλλον. Ο Carl Schmitt υπαινίχθηκε χαρακτηριστικά στα κείμενα του ότι αυτό το σόφισμα του «Διεθνούς Δικαίου» όχι μόνο δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ, αλλά και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και αυτό διότι όποιο κράτος το έπραξε είτε χάθηκε, επειδή κάποιο άλλο του επιτέθηκε και δεν μπόρεσε, άρα, να διαδώσει αυτό τον ανεδαφικό κανόνα, είτε επειδή κανένας δεν θα ήταν ούτως ή άλλως τόσο ανόητος για να το πράξει και να χαθεί, με άλλα λόγια και να υπήρχε κάποιος που έκανε το σφάλμα να εφαρμόσει αυτό του δόγμα του «αφοπλισμού» στο Διεθνές Δίκαιο δεν έζησε, ούτε θα ζήσει ποτέ για να το διδάξει και στους άλλους.

Ως επίλογο...

Όλο αυτό ήταν μία σύντομη ανασκόπηση του σπουδαίου έργου του Carl Schmitt, ένα πρόσωπο, δυστυχώς, ελάχιστα ή καθόλου γνωστό, παρ’ όλο που η πολιτική του σκέψη εξέθεσε σημαντικά τον φιλελευθερισμό, αναγκάζοντας ακόμη και κύματα μαρξιστών να τον επικαλεστούν για να εναντιωθούν σε αυτόν. Το έργο του Γερμανού νομικού είναι πολύ ευανάγνωστο και κατανοήσιμο, καθώς αναλύει πράγματα και σκέψεις απολύτως λογικές, εύστοχες και καθημερινές, την παράνοια ολόκληρου του συστήματος του φιλελευθερισμού. Είναι ειλικρινά αξιοσημείωτο, το ότι με αρκετά απλά λόγια, χάρη στην ολοκληρωμένη συνοχή της σκέψης του, ο Schmitt παρουσιάζει μία πλήρη αποδόμηση της φιλελεύθερης σκέψης, του δημοκρατικού συστήματος και μάλιστα, προς επίρρωση των συλλογισμών του, εκθέτει μία σειρά από ιστορικά γεγονότα και απόψεις πολλών πολιτικών θεωρητικών, πράγμα, το οποίο επαληθεύει την οξύτητα της σκέψης του και το εύρος των γνώσεων του. 

Τα βιβλία του επίσης είναι πολύ μικρά σε μέγεθος και δεν κουράζουν καθόλου τον κοινό αναγνώστη, φροντίζει μάλιστα να παρουσιάζει την θεωρία του και την σκέψη του από νωρίς τα κείμενα του, έτσι ώστε να καθηλώσει τον αναγνώστη και να του εξηγήσει, έπειτα, με παραδείγματα και εύκολες σκέψεις το πως ακριβώς βασίζεται η θεωρία του. Άτομα του δικού μας χώρου θα έπρεπε να τον διαβάσουν για να έρθουν σε επαφή με μία ναι μεν λιγότερο ιδεαλιστική προσέγγιση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας, αλλά αρκετά πιο πρακτική και ως εκ τούτου χρήσιμη για την πλήρη αποδόμηση του φιλελεύθερου και σε μικρότερο βαθμό του μαρξιστικού δόγματος.

Ενδεικτικά προτείνω τα εξής βιβλία: «Η Έννοια του Πολιτικού», «Πολιτική Θεολογία», «Ο Λεβιάθαν στην Πολιτειολογία του Τόμας Χομπς». Για όσους θέλουν μία ακόμη πιο ειδική ενασχόληση με το έργο του, θα μπορούσαν επίσης να διαβάσουν το βιβλίο του «Dictatorship», το οποίο κυκλοφορεί μόνο στα Αγγλικά, την «Θεωρία του Αντάρτη» και το «Σχετικά με τα 3 Είδη της Νομικής Σκέψης», ειδικά τα 3 πρώτα μπορείτε να τα βρείτε σε πολύ καλές τιμές.

Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί.

του Τίτου

Κάποιοι μίλησαν για το επερχόμενο Κράχ της δυτικής και κατά συνέπεια παγκόσμιας οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί. Οι γεωπολιτικές θεωρίες των Μακίντερ, Χαουζχόφερ, Ντούγκιν κτλ είναι λίγο ή πολύ  γνωστές. Το Νησί του Κόσμου είναι η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί.  Όποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου ελέγχει τον Κόσμο. Δύο τρόποι υπάρχουν για να ελέγξει κανείς το Νησί του Κόσμου. Ή να ελέγχει την Καρδιά του Κόσμου ( Heartland) που είναι πάνω κάτω η Ρωσία με τις γύρω χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ασίας ή να ελέγχει τον Δακτύλιο του Κόσμου (Rimland). Μια έκταση γης περιμετρικά της Καρδιάς του Κόσμου. Από την Ευρώπη ως την Ινδοκίνα μέσω του Βοσπόρου, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας χονδρικά.

Λίγη σημασία έχει αν το επερχόμενο Κράχ θα το φέρει ο ιός ή αν ιός εφευρέθηκε για να προλάβει το Κράχ και να λειτουργήσει ως ένα είδος ελεγχόμενης κατεδάφισης της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης, Χαοτικής Οικονομίας Καζίνο. Ή ποιος τελικά από όλους τους παγκόσμιους παίχτες αμόλησε αυτόν τον ιό. Εκείνο που έχει σημασία είναι, ότι μέχρι να τελειώσει αυτή η Κρίση και μέχρι να βγούμε από την Καραντίνα, ποιος θα ελέγχει Το Νησί του Κόσμου. Δηλαδή Τον Δακτύλιο του Κόσμου, διότι η Καρδιά είδαμε ότι είναι η Ρωσία. Ακόμα και στην περίπτωση που η "πανδημία" αυτή να είναι όντως φυσικό φαινόμενο οι εξελίξεις έχουν ήδη δρομολογηθεί και η μετά τον κορονοΐο εποχή θα πολύ διαφορετική.

Άρα μιλάμε και για επιστροφή της πολιτικής και της γεωπολιτικής, της γεωστρατηγικής, της γεωπολιτισμικότητας, της δημογραφίας και του μιλιταρισμού έναντι του οικονομοκεντρισμού.  Καθώς και της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Χάντιγκτον. Ένα πέρασμα από την Μονοπολική Οικονομοκεντρική Παγκοσμιοποίηση στην Γεωπολιτική Πολυπολικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια δυνητική Επιστροφή στο Έθνος Κράτος της Εθνικής Ανεξαρτησίας - Λαϊκής Κυριαρχίας εντός της Δύσης. Αυτήν την τελευταία είναι που θέλουν να την προλάβουν και να την αποτρέψουν.

Διότι Επιστροφή στην Εθνική Κυριαρχία, αυτό που είπαν sovranismo (κυριαρχισμός) στην Ιταλία, θα σημάνει και διάθεση εκ μέρους κάποιων χωρών να αναζητήσουν αλλού, εκτός Δύσης συμμάχους. Η περίπτωση π.χ. της Ιταλίας, αλλά και δυνητικά  της Ελλάδας, στο απίθανο εκείνο ενδεχόμενο να υπήρχε μια αληθινή εθνική κυβέρνηση που να εξυπηρετεί τα αληθινά συμφέροντα του ελληνικού λαού, την επαύριο τόσο των Μνημονίων, όσο και της Καραντίνας. Κι όλοι θυμόμαστε τι έγινε την τελευταία φορά που υπήρχαν φήμες πως μια ελληνική κυβέρνηση αναζήτησε στήριξη εκτός Δύσης...

Η επιστροφή στο Έθνος Κράτος σε μας (θα) είναι η παρωδία που σχεδόν πάντα ήταν, όλο και περισσότερο μετά την Επανάσταση. Βαζάλος ενός Υψηλού Επικυρίαρχου. Διότι αν πριν για να βγούμε από την Κρίση και για να ανακτήσουμε μια κάποια Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία απαιτούνταν πιο ευέλικτη διπλωματία, αλλά Μένανε Ευρώ(πη), φανταστείτε τι θα απαιτείται μετά την Κατάρρευση που έρχεται! Και πού Μένουμε;

Είναι η Καραντίνα γεωπολιτικό Μνημόνιο;

Είναι "η πανδημία" όπλο υβριδικού πολέμου;

Παράλληλα ο εποικισμός συνεχίζεται και εντείνεται...

Λίγες σκέψεις σχετικά με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία":

Ταυτίζεται το αμερικανικό Ιμπέριουμ* με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία"; Οπωσδήποτε ειδικά μετά τους δυο νικηφόρους Παγκόσμιους Πολέμους καθώς και την έκβαση του Ψυχρού υπήρξε μια όλο και μεγαλύτερη αλληλοεπικάλυψη. Ταυτίζονται όμως; Στον βαθμό που οι Αμερικανοί πατριώτες συνειδητοποιούν ότι τα συμφέροντα του δικού τους Ιμπέριουμ  δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα συμφέροντα "Της Αυτοκρατορίας" και στον βαθμό που οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι τα συμφέροντα τους βρίσκονται σε μια κάποια Αναδίπλωση, μια  Επιστροφή στον Απομονωτισμό και τον Προστατευτισμό, μιας μορφής διάσταση, ένα "διαζύγιο" λαμβάνει χώρα. Διότι μπορείς να ελέγξεις όλες τις "Αμερικές" και να είσαι ισχυρός για αυτό. Το Δόγμα Μονρόε. Αλλά για να ελέγχεις Το Νησί του Κόσμου από την Αμερικανική ήπειρο πρέπει πάντα να έχεις την Ναυτική Υπεροπλία, άρα δεν επιτρέπεται η αναδίπλωση.

Είναι Η Αυτοκρατορία τόσο ευάλωτη ώστε να καταρρεύσει ή να ακολουθήσει έστω την Ατλαντική Αναδίπλωση; Δεν το νομίζω. Η Αυτοκρατορία δεν έχει πατρίδα. Σήμερα οι ΗΠΑ, αύριο η Κίνα, δεν έχει σημασία. Εκείνο που μοιάζει σίγουρο είναι ότι "Η Αυτοκρατορία" δεν είναι η Ρωσία. Κι αντί για Πολυπολικότητα τίποτα δεν αποκλείει ένα νέο διπολισμό μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας με τον Τρίτο Δρόμο να είναι και πάλι τα ΕθνικοΑπελευθερωτικά / ΕθνικοΕπαναστατικά Κινήματα. Αυτή τη φορά όχι απαραίτητα ή όχι μόνο του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.

Ενώ λοιπόν ο πυρήνας της Καρδιάς του Κόσμου είναι η Ρωσία, ο Δακτύλιος του Κόσμου χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία. Ποικιλομορφία όμως που μια επιστροφή στα Έθνη -Κράτη, και ακριβώς επειδή κάθε μικρό Έθνος Κράτος είναι αδύναμο από μόνο του, η αναζήτηση ευρύτερων σχημάτων, συνενώσεις κρατών, οδηγεί στους Πόλους. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Η Ευρώπη, η Ρωσία (Ευρασία), η Κίνα, ο Αραβικός Κόσμος γύρω από την Αίγυπτο, ο Ιρανοσιϊτικός Κόσμος, η Ινδία είναι πόλος από μόνος της  και η Ιαπωνία όπως η Ινδία. Κι άλλοι φυσικά, αλλά αν  οι περισσότεροι από αυτούς καταφέρουν και συνεννοηθούν είναι πανίσχυροι και ελέγχουν το Νησί του Κόσμου Πολυπολικά.

Τι θα μπορούσε να είναι μια βόμβα στα θεμέλια μιας τέτοιας συνεννόησης - διαδικασίας; Πού θα μπορούσε να εδράζεται "Η Αυτοκρατορία" για να ελέγξει Τον Δακτύλιο, αφού δεν ελέγχει την Καρδιά; Το ουχαμπιστικό, σαλαφιστικό Ισλάμ - το Χαλιφάτο - είναι βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας, του Ιράν και του Κοσμικού Αραβισμού μαζί. Δεν είναι απαραίτητο βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα να αποτελέσει ενιαίο Κράτος - Πόλο. Υπάρχει και η Σαουδαραβία άλλωστε, το πλέον σκοταδιστικό καθεστώς του πλανήτη για το οποίο σπάνια ακούμε οτιδήποτε από τους κατά τα άλλα λαλίστατους δικαιωματιστές.  Αρκεί να επικρατεί το Χάος. Όπως στο Αφγανιστάν εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Η Ευρώπη βέβαια ανήκει λιγότερο στον εαυτό της από όσο για παράδειγμα ανήκει η Ινδία στον δικό της, παρά το φαινομενικό χάσμα στην ποιότητα ζωής.

Στα καθημάς  θεωρώ εντελώς απίθανο να μπορέσει στην Ελλάδα να διαμορφωθεί εγκαίρως κίνημα ικανό να πείσει τους Έλληνες πού βρίσκεται το συμφέρον μας. Η οικονομική και όχι μόνο κατοχή και ο εποικισμός θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Το Χαλιφάτο εξυπηρετεί δυνητικά "Την Αυτοκρατορία" καλύτερα από οτιδήποτε. Ως ο Μόνιμος Δακτύλιος του Νησιού της Γης. Η Νέο-Οθωμανία είναι η εκδοχή του Χαλιφάτου γύρω από τον Βόσπορο, την Μικρά Ασία και τον Αίμο. Η Ελλάδα προορίζεται να επιστρέψει τουλάχιστον νοτίως του Ολύμπου ("μια μικρή οθωμανική επαρχία") ή εναλλακτικά αν θέλει να κρατήσει την τρέχουσα εδαφική επικράτεια να είναι κατάσπαρτη με "ισλαμοεποίκους" δυνητικούς πεμπτοφαλαγγίτες, αν όχι και Στρατός Κατοχής.

Υπάρχει μάλιστα το ενδεχόμενο μια τέτοια Ελλάδα, πλήρως υποταγμένη σε αυτήν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, να τύχει και ευνοϊκής μεταχείρισης. Η Χώρα, όχι ο Λαός! Η Χώρα μπορεί και να γίνει Παγκόσμιο Κέντρο Διεθνών Οργανισμών. Ο νατιβισμός όμως θα παταχθεί και θα περιθωριοποιηθεί. Ο Ελληνισμός μάλιστα ως Πολιτισμός δεν αποκλείεται να προβληθεί μέσω της Μαύρης Αθηνάς ... Από την οποία όποιος θέλει να ξεφύγει, θα μπορεί να επιλέξει εναλλακτικά το Ισλάμ. Ισλαμοποίηση για όσους προτιμούν την Ράτσα και αφρικανοποίηση για όσους προτιμούν τον "ελληνισμό", καθότι  οι μουσουλμάνοι θα εξαιρούνται από την υποχρεωτική  φυλετική πρόσμιξη (interbreeding).

Και σε αυτόν τον σχεδιασμό νογώ πως συμπεριλαμβάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αν όχι όλη. Όταν λοιπόν εφιστούμε την προσοχή στον ισλαμικό εποικισμό καλό είναι να θυμόμαστε και την «αρχοντοπουτάνα τον Καλλέργη». Νομίζω πως μια Εθνική Πρωτοπορία έχει ήδη συνειδητοποιήσει ποιά είναι Τα Μετερίζια του Μέλλοντος μας.

Να είστε καλά!

* Εδώ με την έννοια του Πόλου. Διότι ένα Έθνος Κράτος  τέτοιων διαστάσεων δεν είναι απλά ένα Έθνος Κράτος  όπως π.χ. η Ελλάδα, αλλά ήδη ένας ενιαίος χώρος όπως επιδιώκει να γίνει η Ευρώπη και είναι ήδη η Κίνα και η Ινδία στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει μια ποικιλομορφία ίσως και μεγαλύτερη αυτής της Ευρώπης.