Κι αν η ερμηνεία ήταν τελείως διαφορετική ; (του Gabriele Adinolfi)

 

γράφει ο Gabriele Adinolfi

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η φαντασία μας είναι πάντα συνδεδεμένη με τον λευκό κόσμο, οπότε ερμηνεύουμε την επίθεση στη Μόσχα στη λογική του πολέμου στην Ουκρανία, ο καθένας να βρίζει και να βάζει τον εαυτό του στη θέση που του αρέσει περισσότερο ή να τραβάει το χαλί όπου θέλει. Υπάρχει όμως ένας άλλος πόλεμος που έχει επιστρέψει στο προσκήνιο από τον περασμένο Οκτώβριο και τον οποίο δεν είναι σωστό να απορρίπτεται μόνο ως ισραηλινο-παλαιστινιακό ζήτημα, καθώς αποτελεί μέρος της παγκόσμιας επαναφοράς. 

Μεταξύ των Συμφωνιών του Αβραάμ και της ύφεσης Ιράν-Σαουδικής Αραβίας που προωθείται από την Κίνα, η εικόνα που αναδυόταν δεν αρέσει σε όλους και έχουν ξεκινήσει ποικίλες αντιδράσεις, τουλάχιστον για να αποτραπούν κάποιες επιπτώσεις της. Έτσι η δράση του Νετανιάχου έχει ως στόχο να αποτρέψει ότι, προς αυτή την κατεύθυνση τελικά πρέπει να αποδεχτούμε ένα παλαιστινιακό κράτος και θέλει να το εκκαθαρίσει εγκαίρως.

Πρέπει να ειπωθεί ότι σε αυτό το παιχνίδι το Ιράν αποφεύγει να παρασυρθεί σε ενέργειες που θα καθιστούσαν αδύνατη την ύφεση με τo Ryiad που θα έβλαπτε και την Κίνα. Συμπεριφέρεται με αναμφισβήτητη σοφία και το λέω χωρίς να νιώθω συμπάθεια. Πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι δέχεται επιθέσεις και προκλήσεις.

Θυμηθείτε τη σφαγή της 3ης Ιανουαρίου ανάμεσα στο πλήθος κοντά στον τάφο του Qassem Soleimani, στην ιρανική πόλη Kerman, που σύμφωνα με αναθεωρημένο προς τα κάτω προϋπολογισμό προκάλεσε 84 θανάτους και 284 τραυματισμούς. Για τους συνηθισμένους γνώστες του πληκτρολογίου θα ήταν η CIA ή η Μοσάντ. 

Αντίθετα, διεκδικήθηκε από το ISIS και η Τεχεράνη συμφώνησε τόσο πολύ που δεν έστρεψε μόνο το δάχτυλό της, αλλά και τους πυραύλους της στο Πακιστάν, βομβαρδίζοντας την επαρχία του Μπαλουχιστάν, με την απάντηση του Πακιστάν την επόμενη μέρα. Δεν γνωρίζουμε αν ισχύει ο ισχυρισμός του ISIS για τη σφαγή στη Μόσχα. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι - αληθής ή ψευδής- κάθε ανακατασκευή μας μιλάει με σήματα και μηνύματα: συμβαίνει και σε λανθασμένες κατευθύνσεις.

Τι λένε αυτά μεταξύ τους; Ότι είναι έργο του υποτιθέμενου αφγανικού τζιχαντισμού, που αναφέρεται ακριβώς στο Πακιστάν. Μας λένε ότι ο καταδρομέας προέρχεται από την Τουρκία, κάτι που μας επαναφέρει στο θέμα της Χαμάς που έθεσε και προχθές ο Ερντογάν. Μας λένε ότι ο καταδρομέας προσπαθούσε να διαφύγει στη Λευκορωσία (όπου κρατά το καθεστώς της χάρη στην Κίνα και την Τουρκία). 

Είναι κουκκίδες που ίσως πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα στον κόσμο εκτός ισλαμικών καθεστώτων (28% του πληθυσμού στη Μόσχα, 14% στη Ρωσία, δηλαδή σε τριπλά επίπεδα σε σύγκριση με την Ευρώπη και με πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική προβολή του τρίτου κόσμου) εννοείται ότι υπάρχουν και αγώνες που διαφέρουν πολύ από τους καθιερωμένους. Το χτύπημα ενός συμμάχου του σιιτικού Ιράν (της Ρωσίας) μπορεί επίσης να είναι επαρκής λόγος.

Εάν στη συνέχεια θέλουμε να σκεφτούμε άσχημα και να θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλες οι ενέργειες αυτού του είδους χειραγωγούνται και στοχεύουν σε άλλους στόχους από αυτούς των υπευθύνων  μια σφαγή που έγινε από ισλαμιστές σε ένα έθνος που προσποιείται ότι είναι φιλικό προς τους Παλαιστίνιους, αλλά συνδέεται οργανικά με το Ισραήλ ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, μπορεί επίσης να παρέχει ένα επιπλέον πάσο για την σφαγή στην Γάζα «αναγκάζοντας» τη Μόσχα να κωφεύει. 

Ωστόσο, μένει να γίνει κατανοητό πώς οι ισλαμιστές σχεδίασαν και πραγματοποίησαν μια σφαγή στο Ραμαζάνι και αυτό είναι μια καλή ερώτηση.

Αποσυναρμολογήσου από το σύστημα: γράφει ο Gabriele Adinolfi, μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

 

γράφει ο Gabriele Adinolfi

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Από τα κίτρινα γιλέκα στους αγρότες, από τους συνταξιούχους μέχρι τις βιασμένες γυναίκες, από την κυριαρχία των συμμοριών στον καθημερινό τρόμο. Από την ηθική κατάρρευση στον υπαρξιακό κυνισμό, από τον δημογραφικό θάνατο στην πολιτιστική καταστροφή. Όλα μοιάζουν να καταρρέουν, αλλά είναι μια ψευδαίσθηση.

Δεν είναι το σύστημα που καταρρέει, είναι η κοινωνία. Και δεν είναι αλήθεια ότι το σύστημα χρειάζεται μια υγιή κοινωνία, δεδομένου ότι οι πιο χυδαίοι ιμπεριαλισμοί και καπιταλισμοί, από τον αρχικό αγγλικό μέχρι τον αμερικανικό, τον κινεζικό και τον ρωσικό, βασίζονταν πάντα σε βάναυσες κοινωνίες, με μάζες βάναυσων σκλάβων. Σήμερα για παράδειγμα, η αμερικανική ισχύς έχει επιστρέψει στα υψηλότερα επίπεδά της με μια αντεπίθεση, που σε δύο χρόνια την οδήγησε να κυριαρχήσει στην πολιτική και στα οικονομικά. 

Μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες αύξησαν τον πληθυσμό τους κατά εξήντα εκατομμύρια και τώρα έχουν επανασχεδιάσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική τους πολιτική. Ωστόσο το κοινωνικό κόστος είναι πολύ υψηλό και υπάρχουν ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού στο έλεος των νέων σκληρών ναρκωτικών,  ή του αλκοολισμού. Ακριβώς όπως στη Ρωσία, η οποία όμως απέτυχε απολύτως στην αντεπίθεσή της, η οποία της κοστίζει ακριβά σε αξιοπιστία και διεθνή βαρύτητα. Στην Κίνα, η κατάσταση της μαζικής σκλαβιάς είναι γνωστή.

Σε σύγκριση με κοινωνίες που δεν έχουν φτάσει ποτέ στο επίπεδο του πολιτισμού μας, οι Ευρωπαίοι, στα επιμέρους έθνη τους και στην «Ένωσή τους», υποχωρούν επίσης, αν και πολύ πιο αργά, προς τη βαρβαρότητα των ανταγωνιστών τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτήν την πτώση όπως: από τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων έως τη μετατροπή του κράτους πρόνοιας σε παρασιτική πρόνοια, από το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που έχει μολύνει τη διαμόρφωση των κυρίαρχων τάξεων τα τελευταία πενήντα χρόνια μέχρι τη διοικητική αδυναμία, λόγω μείωσης της νοημοσύνης που προκαλείται από τη διαχειριστική φιλοσοφία, που ισχυρίζεται ότι λύνει προβλήματα με τη λογική του excel.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εμείς που παραμένουμε στην κορυφή από άποψη αριστείας και δυνατοτήτων, βρισκόμαστε δέσμιοι της ελεύθερης αγοράς. Κανείς σαν τους Ευρωπαίους – πρώην απόλυτη ατμομηχανή και ακόμα ατμομηχανή – δεν έχει βασίσει τον πλούτο, τη διπλωματία και την πολιτική του, στην ελεύθερη αγορά. Το αποτέλεσμα ήταν προφανώς η είσοδος προϊόντων από τον τρίτο και τον τέταρτο κόσμο, που κερδίζουν τον ανταγωνισμό για τις τιμές, αλλά και για τον ίδιο λόγο, την ελκυστικότητα των εταιρειών για μετεγκατάσταση. Η φόρμουλα για τη διατήρηση της παραγωγής στο εργοτάξιο δεν έχει βρεθεί ακόμη, επειδή το κόστος της εργασίας εδώ είναι πολύ πιο ακριβό από αλλού και επειδή δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε χωρίς να εξαλείψουμε το κοινωνικό κράτος, ή μάλλον τις δικές μας συνθήκες προνομίων και δικαιοσύνης.

Επιπλέουμε απλά. Οι κυρίαρχες τάξεις κάνουν ό,τι μπορούν για να αναβάλουν τα προβλήματα και οι εξελιγμένοι ηγέτες των ολιγαρχιών σχεδιάζουν στρατηγικές με διαχειριστική λογική, χωρίς να δίνουν σημασία στις παρενέργειες και στο timing. Εξ ου και η λογική της πράσινης οικονομίας, που από μόνη της δεν είναι η τρέλα που φαίνεται, αλλά γίνεται αμέσως λόγω της κερδοσκοπικής αλλά αφηρημένης προσέγγισής της.

Έπειτα, υπάρχουν οι θαυματουργές λύσεις του «Χθες είναι μια άλλη μέρα», πάνω στις οποίες βασίζονται οι λαϊκισμοί που επιδιώκουν δυσνόητες φόρμουλες, όπως ο προστατευτισμός, ο οποίος ναι είναι καλός σε μια φάση επέκτασης, αλλά σίγουρα όχι στην τρέχουσα, τόσο επειδή το κόστος βαραίνει τις τοπικές επιχειρήσεις, που εξαρτώνται από το υλικό με υψηλή φορολογία παρά από το αντικείμενο των μέτρων (Κίνα). Επίσης και για  τον λόγο του ότι αν μου φορολογήσεις τα μπλουζάκια που έρχονται από Κίνα, για παράδειγμα να κοστίζουν 30 ευρώ το καθένα, αλλά τα ιταλικά θα κοστίζουν ακόμα περισσότερο και όσοι έχουν λεφτά – και είναι πολλοί –  θα αγοράζουν, ενώ δεν θα μπορούν πλέον να τα βρούμε  εμείς με 5 ευρώ.

Προφανώς η δύναμη των πραγμάτων και η ελάχιστη κοινή λογική παραμένουν. Γι’ αυτό βλέπουμε μια τάση αποσύνδεσης και δημιουργίας εναλλακτικών διεθνών δικτύων που εξάλλου, συνδέονται μεταξύ τους και συγκρίνονται στη νέα λογική της «αλληλεξάρτησης» +«πολυευθυγράμμισης». Αυτό φέρνει μαζί του ανάγκες που πρέπει να κεφαλαιοποιήσουμε. 

Αυτές της επιβεβαίωσης μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μιας πλήρους γεωπολιτικής  ευρωαφρικανικής και με διασυνδέσεις με την Ασία και τη Λατινική Αμερική σε ανταγωνισμό με την Κίνα και τη Ρωσία, καθώς και προφανώς, τις ΗΠΑ. Πάνω απ’ όλα όμως, η ήδη παρούσα αναζήτηση μιας νέας λογικής που ταιριάζει στην εποχή, για αυτό που οι σημερινές και ανεπαρκείς ολιγαρχίες αντιλαμβάνονται ήδη ως «Ευρώπη φρούριο» και που όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να πάει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Για να πάμε προς αυτή την κατεύθυνση – που πιθανότατα θα βρει εξαιρετικούς συμμάχους στην Τεχνητή Νοημοσύνη και τη Ρομποτική δεν πρέπει μόνο να δώσουμε μια προτεραιότητα μυθική ακόμα και ιερή, στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ μας θέση (χωρίς να αυτοσαρκαζόμαστε αναιρώντας το σήμερα και ξανακάνοντας αύριο), αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε τρία βασικά βήματα:

1)Επεξεργασία  ενός προγράμματος πολιτικού  οργανικού, ρεαλιστικού, συγκεκριμένου, μη αυνανιστικού, που είναι εναλλακτικό ποιοτικά και πνευματικά στον αχαλίνωτο καπιταλισμό και τις ιδεολογικές του υποθέσεις.

2)Να είμαστε σε θέση να φέρουμε τις διαμαρτυρίες των διαφόρων τάξεων σε πλήρη και κοινή λογική που, αφημένες στον εαυτό τους, πηγαίνουν προς την κατεύθυνση του τίποτα και του αποπροσανατολισμού.

3)Ανοικοδόμηση κοινωνικών φορέων, δημιουργώντας κοινότητες και αυτονομίες, οργανώνοντάς τες επίσης οικονομικά, χρηματοδοτικά, ακόμη και στον τομέα της ευημερίας που παράγεται από την ίδια, χωρίς να περιοριζόμαστε στο να εμψυχώνουμε ξεχωριστές ομάδες που παρακολουθούν το πλοίο να βυθίζεται μέσα από το αμπάρι.

Και τώρα, αντί να με ρωτήσετε πώς, ελπίζοντας ίσως ότι δεν υπάρχει απάντηση και ότι μπορούμε να βυθιστούμε σε αυθάδικη πείνα, ρωτήστε τον εαυτό σας και αρχίστε να δίνετε μια απάντηση. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε αποτύχει αλλά κάποιος άλλος θα το φροντίσει γιατί έτσι θα πρέπει να πάει.

Και είναι ακόμα καλό.

Σε αυτό το ηλιοβασίλεμα βλέπουμε την αυγή!

πηγή

Ανάμεσα στις εξεγέρσεις των αγροτών και στις ευρωεκλογές (του Gabriele Adinolfi - μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Καταρχήν, ας μην μιλήσουμε για τους ίδιους σχηματισμούς. Το AfD είναι μια κοινοπραξία CIA – Stasi, στόχος της οποίας είναι να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στις γερμανικές φιλοδοξίες. Το PVV του Wilders  είναι ένα κόμμα που εκφράζει μια δυνατή φαντασία της Παλαιάς Διαθήκης. Τα άλλα κόμματα είναι πιο σύνθετα. Ωστόσο έχουν σοβαρά υποκείμενα προβλήματα. Η κοινή επιτυχία προκύπτει από την κοινωνική και ψυχολογική ανισορροπία στην οποία βρίσκεται σήμερα κάθε καπιταλιστικό έθνος. Τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου και η τεχνολογική του εξέλιξη, σε συνδυασμό με το άνοιγμα σε «αθέμιτους» ανταγωνιστές, έχουν τροφοδοτήσει αντιδράσεις, προστριβές και καταστροφές.

Οι διάφοροι λαϊκισμοί – σχεδόν για όλους αυτός είναι ο εύστοχος ορισμός – έχουν κεφαλαιοποιήσει τη διαμαρτυρία της μεσαίας-κατώτερης αστικής τάξης, ακόμη περισσότερο από εκείνη τη λαϊκή στην οποία ισχυρίζονται ότι είναι οι σωματοφύλακες, αλλά η οποία, αντίθετα, ρέει μαζικά στην αποχή. Είναι λάθος να παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως ένα συνδικάτο, έστω και φαφλατάδικο, σε μερικές από τις τάξεις που πληρώνουν την καπιταλιστική εξέλιξη; Φυσικά όχι!

Υπάρχουν όμως τουλάχιστον τρεις μεγάλες ελλείψεις.

Η πρώτη είναι ότι – σε αντίθεση με τις εθνικές επαναστάσεις του περασμένου αιώνα – τα λαϊκιστικά κόμματα δεν έχουν συγκεκριμένη συνταγή για να αντιστρέψουν την τάση και να εξασφαλίσουν ότι οι ομάδες λιγότερο ευνοημένες  επωφελούνται από την οικονομία. 

Η δεύτερη είναι ότι – ελλείψει κοινωνικής-εθνικής λύσης – όλα μετατρέπονται σε μια ρητορική λογική ταξικής πάλης, που σε αντίθεση με την μαρξιστική, δεν βρίσκει τη λύση της σε ένα θαυματουργό αύριο αλλά στη νοσταλγία της προηγούμενης μέρας. 

Η τρίτη είναι ότι, λόγω έλλειψης λύσεων και υπερπληθώρας συνθημάτων, κάθε φορά που ένας λαϊκιστικός σχηματισμός φτάνει στην κυβέρνηση, πρέπει να τον πιάνουν από το χέρι οι ειδικοί, να λυγίζει από την δύναμη των καταστάσεων  και να γίνει η συνέχεια αυτών που νίκησε.

Θα είναι λοιπόν καταστροφή μια οποιαδήποτε λαϊκιστική επιτυχία; Μόνο στη Γερμανία, αλλά δεν θα πραγματοποιηθεί. Αλλού θα είναι και άγνωστο και πρόκληση. Διότι στο βαθμό που η λογική των πραγμάτων θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε – όπως συνέβη στην Ιταλία – τις κυριαρχικές χίμαιρες και τις αντισυγκεντρωτικές τάσεις εντός της Ευρώπης, η υποκείμενη συζήτηση, όσο συναισθηματική και αν είναι, θα είναι λειτουργική σε μια νέα έννοια του «φρουρίου – Ευρώπης», που υπάρχει ήδη στις ελίτ διαφόρων εθνών.

Θα μπορούσε τότε να συμβεί το θαύμα όπου, παρά την εμφανή ανεπάρκεια σχεδόν όλων, οι θεματοφύλακες κάποιων κοινωνικών αντιδράσεων θα μπορούσαν να γίνουν ο διαλύτης για μια νέα χημεία που θα τους ξεπεράσει. Ή του οποίου θα είναι μέρος αν μπορέσουν να καταλάβουν ότι, σχεδόν κανένα από τα συνθήματά τους ή οι φαντασιώσεις τους δεν είναι σωστές και ότι μια τάση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αν δεν γίνει κατανοητή στον καπιταλιστικό της χαρακτήρα και αν σε αυτό δεν αντιτάξουν, προφανώς επικαιροποιημένες, τις φόρμουλες των ευρωπαϊκών εθνικών επαναστάσεων. Εάν δεν το πράξουν, θα χρησιμεύσουν μόνο για να επιτρέψουν στο Μεγάλο Κεφάλαιο να απορροφήσει, μέσω αυτών (όπως ήδη βιώθηκε με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων), τους κραδασμούς που το διαταράσσουν.

πηγή

Η συνέντευξη του Gabriele Adinolfi που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αποστάτης» (Νοέμβριος 2022)

 

Αγαπητέ συναγωνιστή, σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα για όσους δεν σε γνωρίζουν. Που και πότε γεννήθηκες και πότε εντάχθηκες στο Ιταλικό κίνημα. Από όσο γνωρίζουμε είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Terza Posizione. Πες μας λίγα λόγια για εκείνη την εποχή και τις συνθήκες που επικρατούσαν καθώς και την συνεισφορά αυτής της οργάνωσης.

Γεννήθηκα στη Ρώμη πριν από 67 χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω ακτιβισμό το 1968, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πήγα πρώτα στην τοπική οργάνωση του MSI της γειτονιάς μου για λίγο καιρό και μετά σε φοιτητικές οργανώσεις. Συμμετείχα και σε αρκετές εξωκοινοβουλευτικές (Fronte Studentesco, Avanguardia Nazionale, Lotta di Popolo). Το 1976 ήμουν ένας από τους ιδρυτές της Lotta Studentesca που ενάμιση χρόνο αργότερα θα γίνει  η  Terza Posizione (τρίτη θέση). Εν τω μεταξύ, είχαμε αποκτήσει  εμπειρίες στον κόσμο των αγροτών και της εργατικής τάξης.

Όταν ιδρύσαμε αυτό το κίνημα , ήμουν 22 χρονών και ο παλαιότερος. Εκείνες τις μέρες ο δρόμος ανήκε περισσότερο στην αριστερά που γινόταν όλο  και πιο βίαιη και προστατεύονταν από το δικαστικό σώμα και τον τύπο. Ήταν η στιγμή που ειπώθηκε το μακάβριο: "η δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα". Και στην πραγματικότητα, σχεδόν κανένας δεν πλήρωσε για τις περισσότερες από τριάντα δολοφονίες  συντρόφων. Κάποιοι λίγοι που έχουν καταδικαστεί έχουν υποστεί γελοίες κυρώσεις. Και μιλάμε για άγριες δολοφονίες, με ανθρώπους έμειναν  περισσότερο από ένα μήνα στην εντατική πριν πεθάνουν. Ή ακόμα και παιδιά έκαψαν ζωντανά στα σπίτια τους οι αριστεροί, όπως τα αδέρφια Mattei (22 και 8 ετών!) των οποίων ο δολοφόνος, ο Achille Lollo, φυγάς στη Βραζιλία που περιμένει την απόφαση μετά από τόσα χρόνια,  μιας ελαφριάς ποινής και έγινε ακόμη και μέρος της κυβέρνησης  του προέδρου Lula.

Όλοι όμως κρατήσαμε τον δρόμο ούτως ή άλλως, αντιμετωπίσαμε χτυπήματα και ανταποδώσαμε επίσης και, καταφέραμε να προχωρήσουμε πολιτικά στα σχολεία, στις γειτονιές της εργατικής τάξης. Αναγεννήσαμε τον πολιτικό λόγο της εποχής και βλέπω ότι αφήσαμε το σημάδι μας στον εθνικό-επαναστατικό κόσμο σχεδόν παντού στον κόσμο. Στη συνέχεια, ήρθε η τελική καταστολή και πολλοί από εμάς περάσαμε πολλά χρόνια στη φυλακή ή καταφέραμε να δραπετεύσουμε και, όπως στην περίπτωση μου, να κρυβόμαστε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν για είκοσι χρόνια στο κυνήγι, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ την πολιτική, την  πνευματική, οργανωτική και μαχητική μου δέσμευση στον ακτιβισμό.

Θεωρείσαι από τους εμπνευστές και καθοδηγητές της Casa Pound. Πως βλέπεις την σημερινή πορεία της και ποια η πρόταση σου για όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο οργάνωσης σκέψης και δράσης;

Δεν είναι ακριβώς σωστό. Αυτή η εντύπωση προέρχεται από την αρχική μου ισχυρή υποστήριξη για εκείνο το κίνημα  που ήταν οι πρώτοι νεαροί  που είχαν σηκώσει το γάντι  της πρόκλησης και έσπευσαν να παλέψουν με μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για το μέλλον. Ένα υψηλού επιπέδου υπαρξιακό και πολιτιστικό εργαστήριο γεννήθηκε.

Αλλά μετά πήραν ένα μονοπάτι που με πολλούς τρόπους δεν είναι δικό μου. Μετατράπηκαν σε ένα είδος κόμματος που μπήκε στα σχήματα και πατήματα  της κλασικής δεξιάς. Κατά τη γνώμη μου, κατέβασαν πολύ τον πήχη των ικανοτήτων τους και διέκοψαν αυτή τη δυναμική ακτιβισμού  για την οποία θαυμάζονταν από όλους.

Πότε ιδρύθηκε το ινστιτούτο Polaris και ποια η αφορμή για αυτή την κίνηση; Ποια είναι τα βιβλία που έχεις εκδώσει, ποια η θεματολογία τους και πως μπορεί κάποιος να τα προμηθευτεί;

Το Polaris ως κέντρο μελέτης γεννήθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια,  το περιοδικό πριν από έντεκα χρόνια. Ήδη κρυμμένος στο Παρίσι, είχα δημιουργήσει ένα κέντρο μελέτης, Orientementi & Ricerca, το οποίο είχε ζήσει για περίπου δέκα χρόνια. Ο λόγος για την πρωτοβουλία μου αυτή  βασίζεται στην ιδέα μου για την πολυαπασχόληση σε όλα τα θέματα θα μπορούσα να πω. Εννοώ ότι διάφορα εργαλεία πρέπει να είναι κινούμενα ώστε κάθε ένα να επιδιώκει έναν διαφορετικό στόχο, αλλά όλα κοινά.

Το κέντρο μελέτης πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αναλύσεων και των προτάσεων. Και είναι ακριβώς  στο σημείο ότι στο τεύχος 1, πριν από έντεκα χρόνια, εξετάστηκε η υπόθεση των μεγάλων επιδημιών και ορίστηκε ότι το ενδιαφέρον των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών θα μπορούσε να συνεπέσει με αυτό των ολιγαρχιών. Όπως και έγινε.

Αντιμετωπίσαμε κοινωνιολογικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, οικολογικά ζητήματα. Το τελευταίο τεύχος, ακριβώς έξω, αφορά το Grand Reset. Για αυτό το κέντρο μελέτης έχουμε συγκεντρώσει εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς υψηλού επιπέδου. Με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε διάλογο με τοπικές διοικήσεις, πανεπιστήμια, πρεσβείες, επιχειρηματικές οργανώσεις, συνδικάτα. Έχουμε κινήσει συζητήσεις που οδήγησαν σε πολιτικούς από τη δεξιά και την αριστερά, ακόμη και από τον ΟΗΕ, να μιλήσουν μαζί μας.

Ο στόχος είναι η σπορά και η δημιουργία νέων δικτύων σχέσεων. Μπορούμε να το ονομάσουμε τακτική Gramsci. Αλλά θα ήταν αυτοσκοπός αν δεν υπήρχαν πολλά άλλα θέματα που ασχολούνται με άλλους στόχους. Όπως πολιτικές πληροφορίες, εσωτερική εκπαίδευση, πολιτικές σχέσεις, σχηματισμός στελεχών και ακόμη και διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το Polaris είναι ένα αστέρι ενός γαλαξία όπου βρίσκουμε τα Landsknechts της Ευρώπης (μια ευρωπαϊκή συνεργασία Ιδεών), το EurHope (στις Βρυξέλλες) και άλλες δημιουργίες όπως το kulturaeruopa.eu, το Accademia Europa online και άλλα. Η δέσμευση είναι σε διάφορα επίπεδα και δεν περιορίζεται στην Ιταλία.

Όσο για μένα, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε χρήση της φιγούρας μου και να ασκήσουμε πολιτικές και πολιτιστικές επιρροές. Αυτό συμβαίνει με τις διαλέξεις μου, τις συνεντεύξεις μου, τα blogs μου και τα βιβλία μου. Αυτά είναι πολλά. Ορισμένα έχουν μεταφραστεί, στα γαλλικά και στα ισπανικά. Έχουν να κάνουν επίσης με τα «χρόνια του μολυβιού», με εμπειρίες από την περίοδο της ζωής ως φυγάδες, με ιδεολογικά οράματα όπως ο Μύθος της Ευρώπης ή η Τορτούγκα. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να βρεθεί στη wikιpedia στην καταχώρισή μου. Ορισμένα βιβλία μπορούν να αγοραστούν διαδικτυακά στο gabrieleadinolfi.eu στην ενότητα "αγορά online". Αλλά είναι στα ιταλικά.

Οι συνεντεύξεις σου στην «Ελεύθερη Τηλεόραση» αλλά και σε έντυπες εκδόσεις τα τελευταία χρόνια προκάλεσαν θετικότητα σχόλια ανάμεσα στους Έλληνες συναγωνιστές. Ποια η άποψη σου για τον Ελληνισμό και τους Έλληνες αλλά και για τους συναγωνιστές μας.

Χαίρομαι που έλαβα  κάποια θετικά σχόλια από τους Έλληνες συντρόφους. Η Ελλάδα είναι η μητέρα όλων μας. Εν τω μεταξύ, η οικογένειά μου προέρχεται από μια πόλη της Magna Graecia, την Νάπολη. Τα ελληνικά είναι η αληθινή παγκόσμια γλώσσα, η αληθινή παγκόσμια σκέψη, αυτή του Λόγου.

Παγκόσμια στην ανάδειξη των ταυτοτήτων, όπως και σε οποιαδήποτε αυτοκρατορική λογική, η οποία μπορεί να μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον και να αμφισβητήσουμε τον παγκοσμιοποίηση χωρίς συνθηκολόγηση, όπως συμβαίνει με την τύχη των αντιδραστικών και, συνεπώς, των κλειστών στον εαυτό τους ατόμων που υπάρχουν στις τάξεις μας κατά κάποιο τρόπο. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφίας που δεν είχε καμία σχέση με τις ορθολογικές αφαιρέσεις των σύγχρονων, αλλά ήταν τρόπος ζωής.

"Kαι Ίων ειμί!" Θα έμπαινα  στον πειρασμό να πω επίσης, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου, όπως αναγνώρισα τον εαυτό μου στους Δελφούς. Ωστόσο, δεν μπορώ να δώσω μια ακριβή αξιολόγηση των Ελλήνων συντρόφων, γιατί δεν έχω ζήσει ποτέ στην Ελλάδα. Μπορώ να εκφράσω μόνο τις εντυπώσεις μου. Φαίνονται παθιασμένοι και μαχητικοί, λίγο ρομαντικοί και λίγο στωικοί. Πιθανότατα έχουν τα ίδια ελαττώματα με τους μεσογειακούς συντρόφους: την τάση να κατακερματιστούν, να είναι ατομικιστές και να διαφωνούν με άλλους συντρόφους. Ελαττώματα που μπορούν να διορθωθούν εάν η υπερηφάνεια δεν συνδέεται με τον εαυτό του αλλά με κάτι υψηλότερο.

Μέσα από ποιες διαδικτυακές επάλξεις προωθείς τις ιδέες σου;

Facebook, twitter, telegram, η πλατφόρμα web της Accademia, και τα blogs.

Δεν μπορούμε να μην σε ρωτήσουμε για τον μάρτυρα Μίκη Μάντακα. Τι νιώθεις ως Ιταλός όταν ακούς αυτό το όνομα;

Ακόμα κι αν πέρασαν  σαράντα έξι χρόνια, θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να ήταν σήμερα. Ο θάνατος του Μάντακα με χτύπησε για τα σύμβολα που τον συνοδεύουν. Εκείνη την εποχή στην Ιταλία πίστευαν ότι όλοι οι Έλληνες ήταν αριστεροί, και αντ 'αυτού ο μόνος μάρτυρας ήταν στο πλευρό μας. Ήταν τότε ο Έλληνας που έπεσε στη Ρώμη, σαν να σφράγισε τις ελληνορωμαϊκές ρίζες της Ευρώπης και του πολιτισμού.

Ήταν πάνω απ 'όλα ένας πεσμένος σύντροφος και για εμάς ο σύντροφος σήμαινε πολύ περισσότερα από το να είσαι  Ιταλός  ή  Έλληνας  γιατί εκείνα τα χρόνια  λέγαμε  ότι «η πατρίδα μου είναι όπου παλεύω για τις ιδέες μου». Σύντροφος , στον πόλεμο, είναι πέρα ​​από κάθε διάκριση. Φυσικά για εμάς το έθνος ήταν θεμελιώδες, αλλά ψηλότερα υπήρχε κάτι που το ξεπέρασε. Η θυσία του Μίκη σε μια ξένη χώρα τον ηρωοποιούσε  με ακραίο τρόπο.

Όταν ο σύντροφός μου Walter Spedicato πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, η ιερή επιγραφή στη μνήμη του έφερε αυτή τη γερμανική φράση που επέλεξε ο Alain de Benoist. «Όποιος πέφτει για τις ιδέες του βρίσκεται στο σπίτι του ακόμη και σε μια ξένη χώρα». Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει ξένη γη για εμάς στην Ευρώπη.

Πως βλέπεις την σημερινή κατάσταση με την υγειονομική τρομοκρατία των κυβερνήσεων;

Σε αυτό αφιέρωσα ένα πολιτικό έγγραφο, με τίτλο Αντισώματα, το οποίο δημοσίευσα τον περασμένο Νοέμβριο. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις γραμμικές εξηγήσεις, τη λογική της δυαδικής γλώσσας και τους απλοϊκούς τρόπους έκφρασης. Ότι προκάλεσε ο Covid, σήμερα, εμείς το βιώνουμε σαν  μια ανθρωπολογική και διανοητική επανάσταση.

Η φαντασία του περασμένου αιώνα δεν αντιστοιχεί πλέον στην εξέλιξη της τεχνολογίας και σε αυτό που προκάλεσε. Από τη μετάλλαξη των σχέσεων μεταξύ χώρου και χρόνου στην ίδια φυσική κατάσταση. Αυτό που ονομάζεται Grand Reset είναι απλώς μια προσπάθεια να συνδυάσει το φανταστικό με την πραγματικότητα. Αυτό που πολλοί φοβούνται  και απαιτούν να ξορκίσουν προς αποτροπή δεν θα συμβεί αύριο, έχει ήδη συμβεί για πάνω από είκοσι χρόνια. Είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής έκρηξης και της απορρύθμισης.

Για εκείνους που γνωρίζουν ότι ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός είναι πάντα ενωμένος και διχασμένος ταυτόχρονα, αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές διαφορές αντικατοπτρίζονται επίσης στην πρόκληση των εμβολίων και των οικονομιών στο Covid. Μπορούμε να μιλήσουμε για τη γεωπανδημία.

Δεν έχει κανένα νόημα να αντιταχθούμε σε όλα αυτά προσπαθώντας να υπερασπιστούμε τα συντρίμμια του αστικού μοντέλου, αντίθετα πρέπει να «οδηγήσουμε την τίγρη» και να αντιταχθούμε σε άλλα οργανωτικά, οικονομικά, φιλοσοφικά και πολιτικά μοντέλα που πρέπει να δημιουργήσουμε αυτόνομα και τα οποία, όπως ένας ιός, πρέπει να εξαπολύσει μια πανδημία αναγέννησης.

Tι πιστεύεις για την σημερινή κατάσταση στην Ιταλία

Στην Ιταλία, όπως και αλλού, είμαστε μάρτυρες της εποχικής αποτυχίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δυστυχώς, αυτό μετατρέπεται σε κατάσχεση εξουσίας από τεχνικούς και πολιτικούς επιτρόπους. Στην πράξη, ο κομμουνισμός διαχειρίζεται το κεφάλαιο και μετατρέπει την κοινωνία σε κομμουνιστική ακριβώς μέσω του κεφαλαίου.

Στην Ιταλία, όπως παντού, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για μια θεσμική πολιτική απάντηση: μπορεί να βρεθεί μόνο στην αυτόνομη οργάνωση των οργανικών πραγματικοτήτων που συνδέονται τόσο με την επικράτεια όσο και με τα συμφέροντα της κατηγορίας της. Όταν το κράτος παραιτείται από το ρόλο του επειδή δεν είναι πλέον σε θέση να το αναλάβει, και γίνεται φορολογικός συλλέκτης, φύλακας φυλακών και πωλητής καπνού, είναι απαραίτητο να καλυφθούν τα κενά που αφήνει πίσω και έτσι να σχηματιστούν οι εξουσίες των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει επίσης τη διαμόρφωση των ανθρώπων. Επειδή στον καπιταλισμό, τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τον υλισμό, υπάρχουν μόνο μάζες και άτομα, δεν υπάρχουν πλέον λαοί.

Όποιος σήμερα ονειρεύεται λαϊκές εξεγέρσεις είναι παραληρηματικός. Όπως και στον Ζαρατούστρα, σκεφτόμενος  να ταλαιωρήσει τον λαό, θα φύγει και θα κρατήσει ένα πτώμα στα χέρια του.

Πιστεύεις ότι ο Φασισμός είναι αυτό που έλεγε ο Mussolini «η εκκλησία των χιλίων αιρέσεων»; Ποια η θέση του Φασισμού στον 21ο αιώνα; Από τον Ιταλικό Φασισμό εκτός τον Mussolini ποια άλλα πρόσωπα θεωρείς κορυφαία στην ιδεολογική και οργανωτική συνεισφορά του κινήματος σας;

Ο Μουσολίνι ήταν η ιδιοφυΐα που κατάφερε να προτείνει στη σύγχρονη εποχή έναν τρόπο συλλογισμού και διαβίωσης που είναι αυτός των ιστορικών και φιλοσοφικών μας ριζών. Ο φασισμός για αυτόν δεν ήταν ποτέ σημείο άφιξης, αλλά παράμετρος για τη συνεχή σχεδίαση νέων συνθέσεων για το μέλλον.

Το 2021 πολλά από τα επιτεύγματα του φασισμού μπορεί να φαίνονται ξεπερασμένα επειδή η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, ωστόσο, μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει χωρίς υπερβολική προσπάθεια ότι οι συντεχνιακές απαντήσεις  που προέρχονταν από τον φασισμό θα ήταν επί του παρόντος η μόνη μη κομμουνιστική απάντηση, η μη ολιγαρχική και η  μη τρομοκρατική μέσα στη μετα-δημοκρατία και θα εγγυόταν τη συμμετοχή όλων, τα δικά τους πεπρωμένα.

Όχι μόνο αυτό: ο corporatism θα εξακολουθούσε να αποδεικνύεται ότι είναι η μόνη επαναστατική εναλλακτική λύση στον φιλελεύθερο καπιταλισμό σήμερα, όπως χθες. Εκτός από αυτό, ωστόσο, το πνεύμα του φασισμού είναι θεμελιώδες, το οποίο είναι ένα κλασικό, ανδρικό και κοινωνικό πνεύμα. Που είναι πνευματικό, αισθητικό και υλικό. Και είναι τόσο «αιρετικά» ανοιχτό που πάντα αναζητά τη σύνθεση.

Θα έλεγα ότι, αν υπάρχει κάτι μέχρι και σήμερα, σήμερα το βρίσκουμε ακριβώς στον φασισμό. Όσο για τις ιδεολογικές συνεισφορές στο κίνημα μου, δεν περιορίζονταν μόνο στον ιταλικό φασισμό. Τους βρήκαμε και στη Ρουμανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αργεντινή και στην πολιτιστική και πολιτική δέσμευση των νεοφασιστών πρωτοπόρων της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60 στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία με την ομάδα GRECE  καθώς και στο Βέλγιο του Jean Thiriart με αυτή την ονειρική προσπάθεια κατά της πρωτοπορίας που ήταν η Jeune Europe .

Και οφείλουμε επίσης κάτι  μικρό σε άλλες αιρέσεις, που δεν συμφωνούν ακριβώς με την Ιδέα μας για τον Κόσμο, όπως ένα μικρό μέρος του Γκωλικού ρεύματος ... Μερικοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες, όχι φυσικά τόσο στο ύψος του φασίστα Pirandello, άλλα μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε  τη δημοκρατική κωμωδία στα μάτια μας: όπως είναι ο διανοούμενος σαν τον Débord, ζωγράφος όπως ο Magritte ή σόουμαν όπως ο Gaber. Ο Julius Evola ήταν και είναι ιδιαίτερα σημαντικός.

Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί η σφαγή στα βουνά της Ηπείρου το 1940 και ποιες οι ευθύνες τόσο της ελληνικής όσο και της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την δική σου ανάγνωση της ιστορίας;

Όχι μόνο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί απολύτως. Κάθε πόλεμος μεταξύ των Ευρωπαίων είναι εμφύλιος πόλεμος, ακόμη περισσότερο μεταξύ Ιταλών και Ελλήνων, που είναι οι πατέρες του πολιτισμού, και επιπλέον μεταξύ κυβερνήσεων που προσανατολίζονται με τον ίδιο τρόπο! Δυστυχώς, η ιταλική επέκταση στις θάλασσες, που τόσο μισούσε η Αγγλία, έπληξε επίσης την Ελλάδα. Φοβάμαι ότι η αντιπαράθεση ήταν τότε αναπόφευκτα τραγική. Η Ιταλία την αντιμετώπισε με υπερηφάνεια και απροσεξία και μπλοκαρίστηκε από τους Έλληνες που έδειξαν αξιοθαύμαστη υπερηφάνεια και μαχητικότητα. Στη συνέχεια, με την ιταλική και πάνω απ 'όλα γερμανική κατοχή, αυτή η υπερηφάνεια έγινε κομματική (μοναρχική ή κομμουνιστική) και αυτό απορρόφησε μεγάλη ενέργεια από την αιτία που θα έπρεπε να ήταν κοινή. Αλλά ποτέ δεν κλαίνε για το χυμένο γάλα. Προσπαθούμε να αντλήσουμε μαθήματα για το μέλλον.

Ποια η κληρονομιά της R.S.I. και πως αναγεννήθηκε το κίνημα μετά τον πόλεμο;

Ας συνοψίσουμε για τους αναγνώστες γιατί μιλάμε. Αφού οι σύμμαχοι προσγειώθηκαν στη Σικελία στις 25 Ιουλίου 1943, πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο Συμβούλιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. Ο Μουσολίνι βρέθηκε  σε μειονεκτική θέση και στάλθηκε μήνυμα  στον Βασιλιά Βιτόριο Εμμανουέλ ΙΙΙ για τη συνολική διαχείριση του πολέμου.

Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς είχε συλλάβει τον Μουσολίνι και ανακοίνωσε ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Ζήτησε από τον Χίτλερ να στείλει γερμανικά στρατεύματα για να υπερασπιστεί την ιταλική επικράτεια και δεσμεύτηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα για τα προς το ζην. Ήταν μια παγίδα επειδή οι Ιταλοί θα έπρεπε να γυρίσουν τα όπλα τους εναντίον των συμμάχων τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου, ο βασιλιάς υπέγραψε την προδοσία και έφυγε με τον πρωθυπουργό Badoglio πέρα ​​από τις γραμμές  του εχθρού. Οι ένοπλες δυνάμεις αφέθηκαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο ιταλικός στόλος, ο οποίος δεν είχε λάβει συγκεκριμένες διαταγές, βομβαρδίστηκε τέσσερις φορές την ίδια ημέρα από γερμανικά, βρετανικά και αμερικανικά αεροπλάνα.

Στις 12 Σεπτεμβρίου ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στο Gran Sasso. Στις 23 Σεπτεμβρίου γέννησε την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία η οποία εξασφάλισε την υπεράσπιση της ιταλικής επικράτειας και εφάρμοσε ριζικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων. Το 1945, μετά την απώλεια του πολέμου, η RSI παρέδωσε τον ισολογισμό σε πλεόνασμα παρά την πολεμική οικονομία και τα έξοδα για τη συντήρηση των Ιταλών και Γερμανών στρατιωτών. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι προσχώρησαν στο RSI, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού κόμματος, τον Nicola Bombacci, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους αντιστασιακούς την ίδια ημέρα με τον Mussolini, στις 28 Απριλίου 1945.

Για αυτό μιλάμε. Δεν συμμερίζομαι μια από τις κοινές πεποιθήσεις ότι η RSI  θα σήμαινε επιστροφή στην επαναστατική προέλευση μετά από έναν μακρύ κυβερνητικό συμβιβασμό. Πολιτικά αντιπροσωπεύει τη συνέχιση μιας σταδιακής αλλά συνεχούς επανάστασης που είχε πραγματοποιήσει ο Μουσολίνι για είκοσι χρόνια.  Οι μόνες διαφορές συνίστανται στο γεγονός ότι ο «αντιδικός»  του, ο αντιδραστικός, δεν ήταν πλέον παρών στα θεσμικά όργανα επειδή είχε φύγει προς τα νότια στα χέρια των εισβολέων και ότι ήταν επομένως ευκολότερο να επιταχυνθεί από τους ριζοσπαστικούς νόμους που, ωστόσο, υπέστησαν τις δυσκολίες μιας διχασμένης Ιταλίας, σε δύο και έναν πόλεμο που χάθηκε.

Η RSI όμως σήμαινε και κάτι άλλο. Ήταν η απόδειξη μπροστά σε όλον τον κόσμο  και κυρίως στον εχθρό, που την θαύμαζε, ότι οι Ιταλοί δεν ήταν τελικά δειλοί όπως έδειξε η προδοσία του βασιλιά και είχαν ακόμη την αίσθηση της τιμής.

Ακολούθησε η λεγόμενη «εκκαθάριση» με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, μερικές τρομερές, και με την δαιμονοποίηση των Βετεράνων. Αυτό σηματοδότησε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Από τη θετική πλευρά, επειδή το να είσαι φασίστας μετά το 1945 σήμαινε να προχωράς με το κεφάλι ψηλά και να πληρώνεις ένα υψηλό τίμημα, εναντίον όλων. Αρνητικά επειδή η ιδέα της ήττας παρέμεινε στο DNA και επειδή η δυσπιστία για όλα και όλοι δεν μπορούσαν να διευκολύνουν την πολιτική δράση.

Έπειτα από κάποιες προσπάθειες δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα και μετά τις προπαγανδιστικές και στρατιωτικές πράξεις του κινήματος FAR, δημιουργήθηκε το MSI το οποίο  ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της μνήμης προς το μέλλον. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει διανοητικά την ήττα και το κλείσιμο στον κόσμο, οπότε όταν, δύο γενιές αργότερα, οι ιστορικές συνθήκες του επέτρεψαν να εισέλθει στον κυβερνητικό χώρο, οι εκφραστές του δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να διώξουν από πάνω τους αυτό που τους παρέλυε.

Αυτό που σχεδόν ποτέ δεν έχει λυθεί στον ιταλικό νεοφασισμό είναι το κόμπλεξ. Ένα κόμπλεξ ενοχής, ένα κόμπλεξ δίωξης, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Πράγματα που οι φασίστες δεν θα είχαν δοκιμάσει ποτέ και για τα οποία θα αισθανόταν αηδιασμένοι.

Κρίμα, γιατί η υπερηφάνεια και η επιμονή των χρόνων αγώνα και θυσίας, μετά από αιώνες και αιώνες φυλακών και δεκάδες και δεκάδες θανάτους, θα άξιζαν καλύτερα από τους αστούς και τους γονείς που ήθελαν μόνο να γίνουν αποδεκτοί

Τι προτείνεις για το μέλλον στους νεολαίους συναγωνιστές της χώρας μας που δηλώνουν Εθνικιστές, Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες;

«Δύο άνθρωποι κοιτάζουν μέσα από τα ίδια κάγκελα, το ένα βλέπει τη λάσπη, το άλλο τα αστέρια». Αυτά τα λόγια του Λάνγκρι, ενός Θιβετιανού κληρικού του 11ου αιώνα, είναι θεμελιώδη, ανεξάρτητα από το μοντέλο που έχετε επιλέξει. Επειδή το μοντέλο πρέπει να λειτουργεί για να σας κάνει να γίνετε καλύτεροι και δυνατοί. Μόνο του δεν είναι αρκετό. Το να σας δηλώσω κάτι δεν σημαίνει ότι είστε κιόλας κάτι. Και ακόμη λιγότερο μπορείς πραγματικά να είσαι κάτι αν είσαι πολύπλοκος.

Ίσως είναι απαραίτητη η αναφορά σε ένα πολιτικό αρχέτυπο που αντιπροσωπεύει μια Ιδέα του κόσμου ριζικά διαφορετική από την κυρίαρχη. Κανείς  περισσότερο από τους Έλληνες  θα έπρεπε να το καταλάβει αυτό. Η παρακμή της νεωτερικότητας, η οποία είναι προοδευτική και μεσσιανική, βασίζεται στην Ουτοπία, δηλαδή σε ένα μοντέλο που θα εφευρεθεί, το οποίο δεν έχει κανόνες και το οποίο δεν επιτρέπει σε κάποιον να ενεργήσει πάνω του. Αντ 'αυτού, ο Μύθος κάνει ακριβώς το αντίθετο: σας διδάσκει ένα μοντέλο να το επαναλάβετε, να το ανανεώνετε, το οποίο ενεργεί πάνω σας και αντικατοπτρίζει όλα όσα ενεργείτε, θέτοντας το χώρο σε τάξη. Ο Κόσμος που λυγίζει το Χάος και εξάγει τη μορφή από την ύλη. Είναι ένα αιώνιο μοντέλο, το οποίο υπάρχει ήδη, και ως εκ τούτου μπορεί και πρέπει να πάντα να  μιμείται, και θα είναι πάντα έτσι.

Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν ένα γραμματικό χρόνο που για εμάς τους μοντέρνους δεν είναι ποτέ μεταφράσιμος: τον αόριστο. Αυτός ο αόριστος, που είναι ένα παρελθόν χωρίς να είναι εντελώς παρελθόν, αναφέρεται στη σύλληψη του Όντος, την οποία οι Έλληνες, ας αναφέρουμε τον Παρμενίδη, είχαν αντιληφθεί και που αντιτίθεται στην παρακμή του Να γίνει, όπως ο Κόσμος ενεργεί στο Χάος και όπως ο Μύθος νικά την Ουτοπία.

Από όλους τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, ο ελληνικός μπόρεσε να εκφράσει τη σοφία μέσω μυθολογίας όπως κανένας άλλος. Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν όλες οι απαντήσεις σε οποιαδήποτε κατάσταση και είναι σαφέστατος ο δρόμος που πρέπει να πάρετε, πως θα βαδίσετε με ποιο τρόπο και κόστος και με ποια μεταμόρφωση. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να είναι ισχυρά παρών και να αποκτήσει μια φωτεινή Ολυμπιακή γαλήνη. Προσέξτε να μην το αφήσετε αυτό όταν πρόκειται  αναλαμβάνετε πολιτικές αναφορές "καταραμένες", γιατί αν τις ερμηνεύσετε με σύγχυση, με θυμό, με σκοτεινό τρόπο, όλα θα καταστραφούν.

Τα τελευταία λόγια δικά σου προς τους αναγνώστες του περιοδικού μας.

Σου λέω τρία πράγματα. Πρώτα. Η Ευρώπη και ο Πολιτισμός χρειάζονται την  Ελλάδα και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ευρώπη (την οποία ίδρυσε στις Θερμοπύλες και τις  Πλαταιές) και χωρίς Πολιτισμό. Αφιερώνω τον εαυτό μου στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ ποιοτικών ανθρώπων από όλη την Ευρώπη, ειδικά μέσω του Lanzichenecchi, το οποίο λαμβάνει τη μορφή συναντήσεων μεταξύ Ευρωπαίων, δύο εκ των οποίων, στην Ιταλία και τη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Υπάρχουν επίσης αναφορές στο διαδίκτυο. Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Άγγλους, οι Έλληνες μιλούν συχνά άλλες γλώσσες και η συμβολή τους είναι ιδιαίτερα πολύτιμη.

Δεύτερο. Είναι άχρηστο να αισθάνεσαι αγωνία, άγχος ή ελπίδα σε μαζικές αντιδράσεις, σε βιαστικές πολιτικές λύσεις ή στις νίκες ενός λαϊκισμού που δεν έχει στρατηγική, ηγεσία, σχέδια και που παραμένει στο έλος της ιδέας ενός υλιστή και φιλελεύθερου κόσμου. Είναι οι συνειδητοί avant-gardes, οργανωμένοι και με ξεκάθαρες ιδέες, οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να παίξουν στις πολιτικές και πολιτιστικές προκλήσεις. Και είναι να εκπαιδεύσουμε αυτούς τους πρωτοπόρους που πρέπει να ανησυχούμε, όχι πολιτικές λύσεις που στο χάος μπορούν να είναι φευγαλέες και εμφανείς.

Τρίτο. Ο καθένας πρέπει να καταλάβει ότι η ζωή ενός λαού δεν συμπίπτει με τη δική του, ότι τα πεπρωμένα των γενεών δεν μετριούνται από αυτό που ζει, ότι ο χρόνος δεν τελειώνει αύριο. Ακόμα κι αν η κατάσταση μπορεί να φαίνεται απελπισμένη, ακόμη και αν δεν βλέπουμε λύσεις που να προσφέρουν ελπίδα για το άμεσο μέλλον, πρέπει να είναι γνωστό ότι δεν θα είναι μερικές γενιές ηλιθίων, γεμάτες Ubris, που μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της Ελλάδας, που ούτε καν αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας κατάφεραν να πνίξουν. Πρέπει να είμαστε σταθεροί, θαρραλέοι και πάνω απ όλα χαρούμενοι και αδάμαστοι και να κάνουμε ό, τι πρέπει να γίνει. Μπορεί να μην το δούμε, αλλά σε κάθε περίπτωση ξέρουμε ότι αυτό που είχε προβλεφθεί θα συμβεί μια μέρα: ο Απόλλωνας θα επιστρέψει και θα είναι για πάντα.

Σχόλιο στο facebook του Gabriele Adinolfi για μια συνάντηση στην Ρώμη που κανείς δεν θέλει να γνωρίζει ...

«Την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο θα πραγματοποιηθεί συνάντηση στη Ρώμη μεταξύ των νέων της Λέγκας, του Rassemblement National (Γαλλία) της Μαρίν Λεπέν, του Ουγγρικού Fidesz, του Γερμανικού AfD και των Πολωνών του Ruch Narodowy μαζί με τους Ισραηλινούς του Likud*. Έχουν τρία κοινά βασικά στοιχεία: είναι σιωνιστές, φιλορώσοι και αντιευρωπαϊστές»

* το ακροδεξιό κόμμα του Ισραήλ που ιδρύθηκε το 1973  από τους Menachem Begin και Ariel Sharon

Βάλτε ηλιόσπορους στις τσέπες σας για να μεγαλώσουν στο έδαφος της Ουκρανίας όταν πεθάνετε! (πολλαπλοί σύνδεσμοι)

του Wolverine

Η συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και ομογενών, στην ανάφλεξη που έλαβε μέρος τα τελευταία χρόνια στην περιοχή της Ουκρανίας δεν είναι ένα μυστικό. Τα ελληνικά όπλα από την εποχή της πρόχειρης επέμβασης του Βενιζέλου όπου ο στρατός μας βρέθηκε να πολεμά τους Μπολσεβίκους και το πλήρωσε ακριβά το 1922 με την αρωγή του Λένιν στους οπαδούς του Κεμάλ, μέχρι την συμμετοχή συμπατριωτών μας και με τις δυο πλευρές - είτε των εθνικιστών είτε των αποσχιστών - από το 2014 και μετά, δίνουν το παρών στις γεωπολιτικές εξελίξεις. 

Από την πρώτη στιγμή η Ευρωπαϊκή «Τρίτη Θέση» στην πλειοψηφία της σε αντίθεση με τα χρηματοδοτούμενα συστημικά ακροδεξιά κόμματα, καταδίκασε τόσο την εμπλοκή των ΗΠΑ και των Βρυξελλών αλλά και της Ομοσπονδιακής Ρωσίας στην γη των ηλιόσπορων. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το Ουκρανικό κίνημα παρά τις όποιες εσωτερικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις δεν οδηγήθηκε σε μια στείρα αντιγραφή του παρελθόντος αλλά προσπάθησε να τονίσει την δική του πολιτική παράδοση είτε μέσα από την αυτονομία είτε μέσα από οργανώσεις «ομπρέλα» που συσπείρωσαν διαφορετικές τάσεις και ομάδες και εξελίχτηκαν σε ομάδες κρούσης που στην συνέχεια βρήκαν απέναντι το ίδιο το Ουκρανικό κράτος και τις μυστικές υπηρεσίες.  

Η ενότητα απέναντι στον κίνδυνο της εισβολής είναι μια πραγματικότητα που μοιάζει ως ένα όνειρο για την ελληνική πολιτική σκηνή. Τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκαν οι πολυεπίπεδοι δεσμοί με τους Ουκρανούς αλλά και τους Ρώσους συναγωνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο γεγονός που ενόχλησε τις αρχές ασφαλείας και την περιβόητη antifa αριστερής και δεξιάς κοπής. 

Οι δομές των Ουκρανών από την μουσική μέχρι την τέχνη και την προπαγάνδα της γεωπολιτικής, καθώς και οι κινηματικές δράσεις που είναι το μοναδικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων όπου κατάφεραν κάποιοι «εξεγερμένοι» να διαλύσουν πολυάριθμες δυνάμεις καταστολής σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όπως ήταν φυσικό δεν πέρασαν απαρατήρητες από τις υγιείς δυνάμεις του χώρου. 

Ένας εκ των κορυφαίων διανοητών του νεοφασισμού από την πρώτη στιγμή τόνισε ότι η πολεμική εμπλοκή είναι ένα ακόμη στημένο σχέδιο των Σιωνιστών που κυριαρχούν πλήρως και στις δυο πλευρές και έκανε λόγο για μια «Νέα Γιάλτα» που πραγματώνει στην πράξη και ενισχύει όλες τις δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου από το Πεκίνο μέχρι την Ουάσιγκτον, και αποδυναμώνει μόνο μια πλευρά: την Ευρώπη. 

Για την συντακτική μας ομάδα χωρίς να διεκδικούμε την μια και μοναδική αλήθεια που δεν υπάρχει, προσπαθώντας να αποκρυσταλλώσουμε τις τρέχουσες εξελίξεις πέρα από τα ψέματα και τις φήμες που διαδίδουν γνωστά πρόσωπα, θεωρούμε ότι όπως κάποιοι ευλογούσαν τις ναπάλμ των ΗΠΑ το ’49, έτσι σήμερα κάποιοι άλλοι πάλι στο όνομα του έθνους και του Ιησού … δηλαδή στην πραγματικότητα των δικών τους συμφερόντων σχεδίων και λογαριασμών ευλογούν τις βόμβες φωσφόρου και τα θερμοβαρικά βλήματα του Πούτιν αναμένοντας παράλληλα το «χιλιάρμενο» ... της «Ελεύθερης Ώρας» και των λοιπών αντιφασιστικών δυνάμεων που επεκτείνονται από την νέο - χρυσαυγίτικη άκρα δεξιά μέχρι την λαφαζανική άκρα αριστερά. 

Η «Τρίτη Θέση» δεν είναι οι υπνοβασίες των Αμερικανών ή τα ευχολόγια του Ντούγκιν και τα σχέδια του Ζελένσκι, αλλά η πλήρης άρνηση να υποταχθεί κάποιος είτε το κέντρο εξουσίας είναι το Κρεμλίνο είτε η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Οι τελευταίες εναπομείνασες εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις της Ευρώπης καθώς και οι μαρτυρίες των Ελλήνων συναγωνιστών που ζουν στην Ουκρανία και τυγχάνουν πρόμαχοι της αυτονομίας, δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα της εισβολής μιας φιλελεύθερης αυτοκρατορίας σε ένα έθνος κράτος κατεστραμμένο και διεφθαρμένο λόγω των ελίτ, διαχρονική αποικία όλων των δυνάμεων του «Σατανά» που περιγράφει με αποκαλυπτικό τρόπο η «ιέρεια» Savitri Devi. 

Οι Έλληνες Αυτόνομοι συναγωνιστές αναγνωρίζοντας το δίκαιο του Λαού της Ουκρανίας - που συσπειρώθηκε γύρω από τις δυνάμεις εθελοντικής αυτοάμυνας και σήμερα ζητάει στους δρόμους το κεφάλι του ηθοποιού της Σιών για το θέμα των αιχμαλώτων πολέμου - δεν έμειναν στα λόγια και ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τους ξένους συναγωνιστές που κάποτε έδειξαν ότι δεν ξεχνούν τις δικές μας θυσίες. 

Όταν ο στρατιωτικός διοικητής του Azov αρνήθηκε να χαιρετίσει στρατιωτικά τον ηθοποιό πρόεδρο ...

Τα άρθρα και οι παρουσίες σε εκπομπές και κανάλια στο διαδίκτυο καθώς και οι συνεντεύξεις με αποκαλύψεις του Άρη Αρίωνος και του Γιώργου Δημητρούλια, δυο ανθρώπων που γνωρίζουν την Ουκρανία όχι μέσα από τα «πολιτιστικά κέντρα» των Αθηνών όπως κάποια από τα πρώην «δεξιά χέρια» του Βορίδη, αλλά μέσα από την επαφή με την πραγματικότητα επανέφεραν το θέμα της δικής μας άποψης απέναντι σε μια υπερδύναμη που στο όνομα της «Κινεζοποίησης» και του «αντιναζισμού» … εισβάλλει με σφυροδρέπανα, βιάζει παιδιά και γυναίκες ή εκτελεί αμάχους όταν δεν ακρωτηριάζει τραυματίες, με την αμέριστη βοήθεια Καυκάσιων και Μογγόλων μισθοφόρων ή ποινικών για να απαντήσει τάχα στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την ίδια στιγμή διώκει τους ριζοσπάστες εθνικιστές.

Ξεχνούν κάποιοι ότι οι «ορθόδοξοι αδερφοί» παρά τα ευχολόγια ιερών μονών και κομματαρχών, ενίσχυσαν το Νατοϊκό μπλοκ επί σειρά ετών σε διάφορα πεδία σύγκρουσης ή τήρησαν πλήρη σιωπή σε εισβολές σε ανεξάρτητα κράτη στο παρελθόν. Και πώς να μην «ξεχάσουν» άλλωστε όταν πλέον η Ελληνική Μαριούπολη είναι ερείπια μια ακόμη ελληνική εστία που καταστράφηκε - όχι τυχαία όπως περιγράφει σε σχόλιο του εδώ ο Γιώργος Δημητρούλιας - με την αρωγή της νέας Ρωσίας του Πούτιν και φίλου του Ισραήλ, που στο όνομα του κέρδους στέλνει Σλάβους να πολεμήσουν Σλάβους, καταστέλλει κάθε εσωτερική φωνή διαμαρτυρίας και επιβάλλει σκληρή κατοχή στην πολύπαθη χώρα των Κοζάκων θυμίζοντας τις τακτικές άλλων εποχών, με τελευταίο δείγμα του νομικού πολιτισμού του Κρεμλίνου τα σιδερένια κλουβιά στην αίθουσα της φιλαρμονικής ορχήστρας της Μαριούπολης για τους αιχμαλώτους των μαχών και την δημόσια αναφορά σε κρεμάλες.

Στις διαβόητες δικαστικές φυλακές του Λεφόρτοβο στο κέντρο της Μόσχας, κρατούνται ηγετικά στελέχη του Azov, Υπερασπιστές του Azovstal (αναμένοντας προσαγωγή σε δίκη). Είναι φυλακές με πολύ «βαριά» ιστορία ανακρίσεων και εκτελέσεων πολιτικών αντιπάλων. Κτίσθηκαν επί Μεγάλου Πέτρου, ήταν άντρο στη συνέχεια της NKVD και της KGB. Τελούν υπό την δικαιοδοσία του ρωσικού υπουργείου δικαιοσύνης και της FSB. Εκεί κρατείτο και ο γνωστός αντικαθεστωτικός Σολσενίτζυν. "Fedosyuk said. “We know that Lefortovo is a remand prison that falls under the purview of the FSB. A prison where [Alexander] Solzhenitsyn was kept. It’s certainly not a nice place.”

Μέσα στον κουρνιαχτό της μάχης οι σελίδες δόξας των εθελοντών εθνικιστών - που πολλοί είναι και ρωσικής καταγωγής - όπως στο εργοστάσιο μεταλλουργίας Azovstal, διακρίνονται όπως τα φωτεινά άστρα στην παγερή νύχτα, οι καπνοί της ένοπλης αντίστασης των εργατών μετάλλου που η χαλύβδινη θέληση τους άλλαξε τον ρου των μαχών έστειλαν το μήνυμα ως άλλες φρυκτωρίες, ότι αυτός ο λαός που λοιδορήθηκε, υπέφερε από την πείνα, εξορίστηκε και έπεσε σε μια σειρά πολέμων για τις επιταγές των κομματικών επιτροπών του κόμματος παρά τα λάθη και τις θρησκευτικές διαφορές, τις ταξικές ανισότητες και τις εσωτερικές διεργασίες έμεινε ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ απέναντι στην υπέρτερη δύναμη ενός πάνοπλου εισβολέα που επιλέγει σήμερα οι 7 στους 10 στόχους να είναι πολιτικοί και όχι στρατιωτικοί ώστε να συντρίψει το ηθικό ενός λαού ηρωικού που εδώ και δεκάδες χρόνια πολεμάει για την λευτεριά. Να σημειωθεί ότι στα ερείπια του εργοστασίου στο οποίο ουδέποτε βρέθηκαν τζιχαντιστές και γκρίζοι λύκοι ή εργαστήρια βιοχημικού πολέμου, οργανώθηκε από τις κατοχικές αρχές συναυλία ροκ στην οποία οι ντόπιοι αρνήθηκαν να παρευρεθούν.

Ενός λαού που δεν μισεί τον Ρωσικό λαό - σε αντίθεση με το ποσοστό 70% των οπαδών του Πούτιν που ζητάει την γενοκτονία των Ουκρανών θυμίζοντας το ταλμουδικό μίσος και τον μεσσιανισμό … - αλλά και δεν επιθυμεί παράλληλα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις την εξαθλίωση του λαού λόγω του καπιταλισμού και την παράδοση στις δυνάμεις της σάπιας δύσης και της κατανάλωσης. 

Το λεγόμενο αντίπαλο δέος που ενισχύει τον προαιώνιο εχθρό μας σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, επίσημα καταδικάζει τους ΛΟΑΤΚΙ και προάγει δήθεν την «παραδοσιοκρατία» αλλά μέσα από τους συνεργάτες και διανοητές του πρώην Καγκεμπίτη και πάμπλουτου προέδρου της χώρας στην πραγματικότητα αποδέχεται τον μετανθρωπισμό και τις πολιτικές των φαρμακευτικών εταιρειών κολοσσών, προωθεί τον πολυφυλετισμό, τον «αντιφασισμό» σύμφωνα με τα αποκαλυπτικά βίντεο και τις επίσημες δηλώσεις πρώην διανοητών που κάποτε θαύμαζαν την αντιδημοκρατική σκέψη και σήμερα δηλώνουν δημοκράτες και φανατικοί φιλελεύθεροι, ίδιοι σε όλα τελικά με τους δυτικούς χρηματιστές και λιμπεραλιστές εξουσιαστές.

Στην μνήμη των πεσόντων συναγωνιστών που δολοφονήθηκαν οφείλουμε ως Αυτόνομοι και Ανένταχτοι να προάγουμε την αλήθεια και την αλληλεγγύη, να αρνηθούμε να υποκύψουμε στα ψεύδη της ντόπιας ακροδεξιάς που μπροστά στις κάλπες παθαίνει αμνησία, και γλύφει εδώ και πολλά χρόνια τα κόκκαλα από τα εδέσματα των πρεσβειών και τις κατουρημένες ποδιές των επικοινωνιακών βαλβίδων ασφαλείας του συστήματος.

Μια συγκλονιστική συνέντευξη: Gabriele Adinolfi - αναστοχασμός για την Ιταλική «Terza Posizione» - απαντήσεις στον Stefano Pantini

 

πηγή: www.noreporter.org/μέσο αντιπληροφόρησης δημιουργημένο από τον διανοητή και ακτιβιστή Gabriele Adinolfi 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Nero Valois

1. Η Terza Posizione υπήρξε καινοτόμος στο Ιταλικό πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο. Ποιος, σύμφωνα με την εμπειρία σας, ήταν ο  κύριος λόγος ;

Δεν υπήρχαν κύριοι λόγοι, όπως συμβαίνει όταν γεννιούνται εμπειρίες με νόημα, συνέβη ο σχεδόν μαγικός συνδυασμός διαφόρων παραγόντων. Η ιστορική στιγμή ήταν μοναδική: οι ακροδεξιοί ηττήθηκαν ανεπανόρθωτα στις προσπάθειές τους να καταλάβουν την εξουσία, η κρίση της προοπτικής των κόκκινων ανταρτών με την έναρξη του δεύτερου κύματος διαμαρτυρίας των νέων γενεών, ο εκβαρβαρισμός του κράτους στη συμμαχία της Χριστιανοδημοκρατίας και του Ιταλικού ΚΚ, τα πολιτικά σκουπίδια του MSI, η «στρατηγική της έντασης» που εφάρμοσαν οι τοπικές μας υπηρεσίες με την Βρετανική και Ισραηλινή διοίκηση και συμμετοχή, ένας  εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των ελίτ και μια κατάσταση που θα μπορούσε να ήταν προεπαναστατική ή προ-πραξικοπηματική και η οποία στη συνέχεια αποδείχθηκε προ - πραξικοπηματική γιατί είχε ως αποτέλεσμα το «συνεταιρικό» πραξικόπημα: όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιούργησαν πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.

Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πλέον δυνατό να σκεφτόμαστε με όρους κατάληψης της εξουσίας ή ακόμη και του δημοκρατικού ανταγωνισμού. Έτσι, αυτοί που πρότειναν μια εντελώς διαφορετική πολιτική λογική, αυτή της «αντιεξουσίας» που βασίζεται στο πνεύμα της «πολιτοφυλακής» χάραξαν έναν σημαντικό χώρο για τον εαυτό τους. Δεν ήταν απλώς συνθήματα ή διαισθήσεις, ήταν η σύνθεση μιας καλής δεκαετίας εργασίας που είχε διανυθεί από ολόκληρη την εθνικοεπαναστατική «ακροδεξιά», εργασία που διοχετεύθηκε στην Terza Posizione από την Avanguardia Nazionale (με τον Peppe Dimitri και τους πιστούς του) από την Lotta di Popolo (με τον Walter Spedicato και εμένα) και από την πολύ σύντομη παρένθεση στην Ordine Nuovo (με τους νεότερους Roberto Fiore και Vincenzo Piso).

Τέλος, λόγω του συνηθισμένου αποκεφαλισμού της «ακροδεξιάς» ηγεσίας από την καταστολή, βρεθήκαμε να διαχειριζόμαστε τα πάντα όντας πολύ νέοι, κάτι που μας επέτρεψε να μιλάμε τη γλώσσα της γενιάς μας και επομένως να έχουμε μια ιδιαίτερα ισχυρή δύναμη. Έτσι, με λόγια σύγχρονα και επικοινωνιακά, μπορέσαμε να εκφράσουμε έννοιες που προηγήθηκαν και στις οποίες αναφερόμασταν, παραμένοντας σε μια ακριβή και αναπόφευκτη γραμμή συνέχειας με τις ιστορικές, συμβολικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές αναφορές μας.

2. Τα τέσσερα σημεία για τη ζωή και τον αγώνα ήταν θεμελιώδη για την ανάπτυξη της «Τρίτης Θέσης». Πώς σχετιζόμαστε με το κάθε ένα από αυτά σήμερα; Την Παράδοση - Εθνική ανεξαρτησία - Αντιιμπεριαλισμό και την Στράτευση;

Μην με απολιθώνεις σε εννοιολογικούς κρυστάλλους. Κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι  επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως πόδια αυθεντικά και όχι προσθετικά. Ας πούμε ότι η Παράδοση πρέπει να νοηθεί ως αυτό που - κυρίως από τη σκοπιά των εννοιολογικών και αξιακών ιεραρχιών - προηγείται των επιλογών και τις υπαγορεύει. Ερμηνεύοντας την  ως ένα σύνολο αρχαίων εθίμων που πρέπει να αντιγραφούν ή κατεστραμμένων αρχαιοτήτων προς υπεράσπιση είναι εντελώς άλλο πράγμα. Που χρησιμεύει μόνο για να δώσει διέξοδο στις νευρώσεις των πυρίμαχων, των αγωνιωδών, των ξινών, των εσωτερικά ηττημένων και των ανίσχυρων. Η Terza Posizione δεν υπέπεσε σε αυτή την παρανόηση.

Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλισμό, ζήσαμε την τελευταία περίοδο αυτού του ονείρου σε διεθνή κλίμακα που είχε προσωποποιηθεί τόσο καλά από τον Περόν, σήμερα η εικόνα του κόσμου έχει αλλάξει. Σκεφτείτε μόνο το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα αντάρτικα κινήματα οπλίζονται από τους ισχυρούς και πουλάνε ναρκωτικά: είμαστε σε έναν άλλο κόσμο από το χθες. Αλλά όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται με αυτό το πνεύμα αξίζουν την πλήρη αλληλεγγύη μας, όπως συμβαίνει με το κίνημα των Κάρεν της Βιρμανίας.

Η εθνική ανεξαρτησία πρέπει επίσης να οικοδομηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ακολουθώντας ή ανιχνεύοντας διαφορετικούς γεωπολιτικούς, πολιτιστικούς και ενεργειακούς  άξονες: η αυτάρκεια είναι αδιανόητη ακόμα κι αν η λιτή αυτονομία μπορούσε πάντα να παράγει πολλά. Αλλά η Ιταλία είναι αδιανόητη χωρίς την Ευρώπη, νοούμενη ως δύναμη και μύθος.

Όσο για την «πολιτοφυλακή» που είναι κάτι παραπάνω από «στράτευση» είναι απαραίτητη ως ορόσημο για τα πάντα στη ζωή. Ωστόσο, δεν πρέπει να συγχέεται με τον μιμητισμό, δεν πρέπει να ανάγεται  σε μια στάση, δεν καταλήγει σε φωνές πιο δυνατά, ούτε σε μίσος, προσβολή και χλευασμό σε ότι ανήκει στην αστική φυλή  ή σε όσα δεν εμπίπτουν στον ιδεολογικό κώδικα που - δυστυχώς - πολλοί χρησιμοποιούν σήμερα για να υποκαταστήσουν ιδέες.

Για να είμαστε ξεκάθαροι: αυτό που μετράει είναι η ουσία που δεν έχει καμία σχέση με ορισμένες ερμηνείες με σφιγμένο σαγόνι, παραισθησιογόνο βλέμμα χαμένο στο κενό που προσομοιώνει ένα όνειρο και ένα ολοκληρωτικό πνευματικό κλείσιμο, χειρονομίες που περνούν ως τεστ «σκληρότητας και αγνότητας», που διαρκεί λοιπόν, συχνά αφήνει κάτι να είναι επιθυμητό.

Θα ξεκινούσα με ταπεινότητα και επιθυμία να μάθω. Όποιος έχει ανέβει στη Φρουρά της Τιμής στο Predappio για τέσσερα χρόνια, ξέρει για τι πράγμα μιλάω: είναι οι απλοί και σιωπηλοί άνθρωποι που δεν περιμένεις καν να συναντήσεις, αυτοί που σε μαθαίνουν να είσαι αυτό που προσποιείσαι. Δεν λέω ότι όσοι δεν έχουν ανέβει στη Φρουρά δεν μπορούν να ξέρουν, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο. Σήμερα όμως δεν είναι εποχή θυσιών αλλά αυτοεορτασμών. Ακόμα και στο να δίνεις. Ο καθένας κάνει κάτι. Όμως η απόλυτη αφοσίωση, αυτή των Popoli στη γη της Κάρεν και της Casa Pound Ιταλίας για δύο αδιάκοπους μήνες στο Πότζιο Πιτσέντσε (Λ' Άκουιλα), είναι προνόμιο ελάχιστων. «Στράτευση» θα πρέπει να σημαίνει να πηγαίνεις μαζί τους, να δρας σαν αυτούς ή τουλάχιστον να θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση τους.

Αντίθετα, πολλοί κάνουν απλώς μια χειρονομία προς την κατεύθυνση στην οποία οι άλλοι αφιερώνουν τη ζωή τους για να αισθάνονται αλαζονικά ίσοι μαζί τους, εν προκειμένου με τη συνείδηση τους (στην πραγματικότητα, αμφιβάλλω ότι όλοι γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει η λέξη) και ίσως θεωρούν τον εαυτό τους υποδειγματικό. 

Και σαν τέτοιοι μπορούν να θεωρηθούν μόνο γιατί σκηνοθετούν, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό τους, μια «στράτευση» χωρίς να την ζουν. Το απαιτούν, το σκηνοθετούν και απολαμβάνουν τη γεύση του: αυτό συμβαίνει γιατί ζουν στην εικονική πραγματικότητα και με τη νοοτροπία του δεσμού - καταναλωτή. Πόσο περισσότερη μαχητικότητα υπάρχει στον εθελοντισμό από ότι σε πολλές ομάδες που θα ήθελαν να είναι αγωνιστές!

3. Γιατί  ενόχλησε η μαχητικότητα, που έφερνε μια παρακαταθήκη στο παρόν, για παράδειγμα η πρωτοπορία;

Ας μην ενθουσιαζόμαστε πολύ, απλώς μας μισούσαν και μας μίσησαν γιατί έβλεπαν μέσα μας τους οπαδούς εκείνων που είχαν προηγηθεί. Μετά εκνευριστήκαμε όταν προσγειωθήκαμε κοινωνικά. Η  μαχητικότητα, ως παράδειγμα, η πρωτοπορία προκαλούσε οργή μόνο σε κλειστές ομάδες, στην κορυφή, στις φυλές, στους ηγέτες της αγέλης της περιοχής μας. Και το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε αυτούς που αναλαμβάνουν αυτούς τους ρόλους που αντιδρούν άμεσα με αυτόν τον τρόπο απέναντι σε αυτούς που δίνουν παραδείγματα. Τακτικά αντιμετωπίζονται με καχυποψία και γίνονται προσπάθειες να εξουδετερωθούν ή να κρατηθούν μακριά από ζήλια και φόβο. Συνέβη ακόμη και με τη Φρουρά της Τιμής καθώς και με την Casa Pound και συνέβη ακριβώς από την πλευρά εκείνων που θα είχαν το ηθικό και πνευματικό καθήκον να τους στηρίξουν, ειδικά το πρώτο. 

Με τον καιρό αλλάζει ποιος παίζει τους ρόλους, αλλά όταν οι άνθρωποι αισθάνονται γεμάτοι από τον εαυτό τους, εγωκεντρικοί, σκέφτονται πολύ μικρά. Πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο και να προχωρήσουμε παραπέρα. Φροντίζοντας, όσον αφορά τους εαυτούς μας, να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να ξεγελαστούν από τις σειρήνες της λιλιπούτειας «εξουσίας» που διαβρώνει και τις πιο δυνατές ψυχές.

4. Η επανάσταση είναι σαν τον άνεμο! Με ποια έννοια;

Με την έννοια ότι είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς πώς να του εμπιστευτεί τον εαυτό του, ότι πρέπει να του δοθούν οι βλαστοί για να αφήσει να ανθίσουν εκεί που θα τους πάει και όχι να προσποιηθεί ότι τον καθοδηγεί και πόσο μάλλον να μας πάρει, εμάς ο άνεμος, ότι πρέπει να ξέρεις να τον ακούς.

Ακούγοντας: Ρώτησα για αυτό το σημείο. Για να επαναστατήσει κανείς πρέπει να ακούει και να ερμηνεύει και όχι να φωνάζει, ακριβώς κόντρα στον άνεμο, δογματικές αλήθειες και pretes-à-porter λύσεις. Πρέπει να ξέρει κανείς να διαβάζει τι συμβαίνει και να μπορεί να αναγνωρίζει ανθρώπους, πράγματα, έννοιες, λειτουργίες, πέρα ​​από τις μάσκες. Οι αρχαίοι έριχναν τα θεμέλια και ιεροποίησαν τους χώρους ξεκινώντας από αυτή τη λογική, αφού είχαν αναγνωρίσει χρόνους και τόπους. Από την άλλη, όσοι θέλουν να επιβάλουν προδιαγεγραμμένους νόμους στον άνεμο ξεχνούν ότι «ο άνεμος δεν ξέρει να διαβάζει» γιατί δεν το χρειάζεται αφού είναι εκδήλωση του Λόγου. Πρέπει να ξέρουμε πώς να διαβάζουμε εμείς που είμαστε καταδικασμένοι στη λογική, αλλά συνήθως δηλώνουμε φωναχτά από ένα σταυροδρόμι, που δεν είναι το ίδιο πράγμα. Είμαστε αναλφάβητοι που κουνάμε πίνακες νόμων.

5. Είσαι πάντα πεπεισμένος ότι κάθε είδους πολιτικό κίνημα πρέπει να βελτιωθεί και να ενισχυθεί εκ των έσω;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Καλύτερα να τα αφήσετε να πεθάνουν εάν είναι εκτός κέντρου, άρρωστα, παραμορφωμένα ή εκτός δρόμου.

6. Ποιο ήταν το πνεύμα της «Τρίτης Θέσης»;

Αρχαίο και σύγχρονο. Ηθικό και επαναστατικό. Επαναστατικό και πειθαρχημένο. Ιερατικό και ανάλαφρο. Ιεραρχικό και κοινοτικό. Χαρούμενο και τραγικό.

7. Οι ιδεολογικές επιτυχίες και ήττες;

Άνευ συσχέτισης 

8. Οι Σχέσεις της Terza Posizione με το MSI και τις άλλες πολιτικές οντότητες εκείνης της εποχής;

Δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα και δεν είχαμε τους ίδιους στόχους, ούτε το ίδιο βλέμμα. Προφανώς πολλοί Μισίνι και αντικοινοβουλευτικοί εθνικοεπαναστατες μας συμπαθούσαν και από εκεί εμπλουτίσαμε τις τάξεις μας. Μετά ανέλαβε ο ένοπλος αγώνας αλλά για να μιλήσουμε γι' αυτό θα χρειαζόμασταν ξεχωριστό χώρο.

9. Το σύνθημα «Ούτε κόκκινο μέτωπο ούτε αντίδραση» είναι πάντα επίκαιρο; Πώς να το εξηγήσουμε  σήμερα;

Σήμερα και τα δύο αναμειγνύονται στη γκρίζα ζώνη. Η οποία είναι ένα διεθνιστικό σύστημα, με έντονη βιβλική προκατάληψη, που βασίζεται στην κομμουνιστική νοοτροπία, την προοδευτική ψυχή και τη φιλελεύθερη μηχανική. Σήμερα, λοιπόν, το σύνθημα είναι ακατάλληλο και ξεπερασμένο. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλιώς. Όπως είπα και προηγουμένως, κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως αυθεντικά και μη προσθετικά πόδια.

10. Επανάσταση πώς και με ποιο μοντέλο ιδεολογίας;

Αποφεύγω να δίνω σχηματοποιημένους και μάλιστα, ιδεολογικούς ορισμούς. Επανάσταση, με συγκεκριμένους όρους, σημαίνει μια ριζική μεταμόρφωση ενός μοντέλου ζωής - τόσο ατομικού όσο και συλλογικού - που δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν αλλάξουν όλες οι σχέσεις αιτίου και αποτελέσματος στις οποίες βασίζεται η κοινωνία. Επομένως οι αξιακές ιεραρχίες και τα κριτήρια στα οποία στηρίζονται τα πάντα και άρα ο τρόπος ζωής και οι καθημερινές προτεραιότητες στις οποίες βασίζεται η ύπαρξη.

Όσοι αισθάνονται μια επαναστατική ορμή - δηλαδή όσοι δεν πιστεύουν ότι αρκεί να βελτιώσουν κάτι εδώ και εκεί για να βελτιώσουν τα πάντα - μπορεί να μπουν στον πειρασμό να κάνουν την επανάσταση ή να στοχεύουν στην Ουτοπία (το νησί που δεν υπάρχει), έτσι θεμελιώνοντας τα πάντα για ένα είδος μεσσιανικού και εσχατολογικού γίγνεσθαι στη γη, ή για τον Μύθο (που είναι η «έκφραση του Λόγου»).

Ο Μύθος είναι κάτι που ήταν και που επαναλαμβάνεται, πράγματι έτσι είναι. Ο Μύθος, λοιπόν, δεν είναι μόνο πρότυπο αλλά και ολοκληρωμένο πρότυπο. Πάνω απ' όλα, ο Μύθος έχει από μόνος του κάτι που δεν κατέχει η Ουτοπία: υπαγορεύει σε όλους την ανάγκη να διαμορφώσουν τον εαυτό τους πάνω σε αυτόν και στα αρχέτυπα που τον εκφράζουν (τα οποία είναι πανομοιότυπα, από τον Κατιλίνα μέχρι τον Παβολίνι). Και το επίπεδο προσκόλλησης στο αρχέτυπο είναι επαληθεύσιμο, επομένως η ανάπτυξη είναι δυνατή, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Για όσους, όπως εγώ, δεν θεωρούν μια επανάσταση βασισμένη στην Ουτοπία αλλά μόνο στον Μύθο ως έγκυρη και ίσως και όχι πιθανή, προκύπτει ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η επανάσταση από μόνη της, κάθε μέρα. (Από το οποίο καταλαβαίνουμε το «Ο πρώτος εχθρός μου είμαι εγώ»). Είναι ζήτημα, όπως είπα και παραπάνω, να κάνεις θεμέλια και να ιεροποιήσεις χώρους.

Η επανάσταση λοιπόν είναι πρώτα απ' όλα εποικοδομητική, διαμορφωτική και δημιουργική δράση, είναι θετική δράση. Δεν είναι στείρος και διεγερμένος «ανταγωνισμός», δεν είναι μια αποσυντιθέμενη αντίδραση και μπροστά σε πολιτικά κουτσομπολιά, δεν είναι μια αυταπάτη προσομοίωσης αβάσιμων πολιτικών εναλλακτικών που θα ήθελαν να συγκεντρωθούν γύρω από ανώριμους ανθεκτικά και διανοητικά έφηβους, κάτι που δεν σημαίνει ούτε νιότη ούτε παιδικότητα αλλά κάτι εύθραυστο ημιτελές.

Η επανάσταση είναι καθημερινή αλλαγή, στον σεβασμό των κριτηρίων, στην ενσάρκωση αρχών, στη δημιουργία αξιών, στην υλοποίηση της δικαιοσύνης σε όλους τους τομείς. Το γεγονός ότι στη «δεξιά» γίνεται τόσος λόγος για υπεράσπιση αξιών και δεν γίνεται λόγος για αρχές, μπερδεύοντας έτσι το ενδεχόμενο με το ουσιώδες, δείχνει το επίπεδο αποπροσανατολισμού και ξεριζωμού που έχει φτάσει αυτός ο χώρος κατακρημνισμένος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το να προσποιείται κανείς ότι αγωνίζεται για «αξίες» (που είναι πάντα και σε κάθε περίπτωση κώδικες που πρέπει να ακολουθούνται) σημαίνει εγκατάλειψη της ενδοσκόπησης και της αυστηρότητας προς τον εαυτό του που είναι υποχρεωτική όταν θέλει να «γίνει» παράδειγμα και όχι να «κηρύττει». 

Και κάπως έτσι φτάσαμε στον παραλογισμό, που μοιραζόμαστε γενικά στο τερματικό δικαίωμα, να νιώθουμε μια αδιαλλαξία προς όλους τους άλλους και μια τέρψη για τον εαυτό μας. Που πηγαίνει από τη σχέση μεταξύ περιοχής και έξω, σε αυτή μεταξύ ομάδων και φυλών μέσα στον περίβολο, μέχρι τη σχέση του καθενός με τους άλλους του δικού του κοπαδιού: είναι ένα όργιο ατομικιστικών τεκμηρίων. Η επανάσταση θα απαιτούσε ακριβώς το αντίθετο. Αλλά τι να περιμένουμε από εκείνους που, προσκολλημένοι σε ηθικισμούς και φονταμενταλισμούς κάθε είδους, έπαψαν να αποτελούν παράδειγμα (ή να συμμετέχουν στον «ηρωικό κύκλο» που δημιούργησε Φασισμούς) αλλά υποδεικνύουν δείχνοντας ένα σύνολο απαγορεύσεων και υποχρεώσεων καταντώντας έτσι ένας μακροχρόνιος παραμορφωμένος δείκτης.

Η επανάσταση ξεκινά από μόνη της: επομένως ξεκινά με μια πολιτιστική επανάσταση που μας απελευθερώνει από τις ιδεολογικές μολύνσεις που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια και κυρίως μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια «πόλωση» που μας επιτρέπει να «ανακαλύψουμε ξανά τον βορρά». Επανάσταση σημαίνει, ταυτόχρονα, δημιουργία ελεύθερων χώρων και απόκτηση δύναμης και θέλησης. Αντίθετα, δεν έχει καμία σχέση με τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει στην πρόγευση της πολιτικής ή με τη συγκρότηση υποθετικών μονάδων ακροδεξιών στην καρικατούρα και την ομίχλη.

Αυτό είναι το ουσιαστικό, το κεντρικό. Έπειτα μπαίνουμε στο ερωτηματικό, στο πώς να απαντήσουμε στον χρόνο ερμηνεύοντας τον και στο πώς να προσφέρουμε πόδια και όχι προθέσεις στις Ιδέες (οι ιδεολογίες, υλιστικές ή θρησκευτικές, είναι αντίθετα το εργοστάσιο των προθέσεων). Στο πώς, δηλαδή, να είμαστε Ρωμαίοι, Γιβελλίνοι, Φασίστες σήμερα. Εδώ η συζήτηση είναι ανοιχτή.

Για χρόνια εξηγώ πώς πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα διαφορετικά επίπεδα εξουσίας, με την κοινωνία και τον πολιτισμό, και έχω σκιαγραφήσει ένα μοντέλο και μια μέθοδο. Παρατηρώ ότι από τότε που επέστρεψα στην Ιταλία πριν από εννέα χρόνια, ο αριθμός των ανθρώπων που κινούνται με επιτυχία στις γραμμές που έχω θεωρήσει έχει αυξηθεί δραματικά. Αλλά, προσέξτε, δεν είναι από ψεύτικη σεμνότητα που βεβαιώνω ότι η αξία μου είναι σχετική: έχω καταλάβει μόνο την ψυχή των πραγμάτων, δεν έχω διδάξει και δεν έχω παράγει όσα μπόρεσα να ακούσω και επίσης να ερμηνεύσω λίγο. Ωστόσο, δεν μπορώ να αναλύσω τις μεθόδους και τους τρόπους που προτείνω γιατί θα χρειαζόμασταν μερικές σελίδες.

Αναφέρομαι στο «Αυτό το αύριο που μας ανήκε» που δημοσιεύτηκε από τον Barbarossa και στο πολιτικό μου έγγραφο «Neuronic Overtaking» που μπορείτε να το κατεβάσετε από το www.noreporter.org, το τρίτο εικονίδιο από την κορυφή στην αριστερή στήλη Noreporter. Το φροντίζω καθημερινά και εν τω μεταξύ παρακολουθώ διαφορετικές πολιτικές πραγματικότητες (πρώτα από όλα της Casa Pound αλλά και ενδιαφέροντα πρότζεκτ διάσπαρτα παντού και παραταγμένα κάτω από διαφορετικές ετικέτες), είμαι παθιασμένος θαυμαστής του Popoli, συμμετέχω ενεργά στο πρωτοβουλίες της Κοινωνικής Αρωγής, συντονίζω το Κέντρο Μελετών Polaris (συγγραφέας επίκαιρων μελετών για τρέχοντα θέματα όπως η γεωπολιτική των ναρκωτικών ή η μετανάστευση ή οι γεωπολιτικοί και οικονομικοί κλονισμοί). 

Οι «θεωρητικοποιήσεις» παίρνουν μόνο ένα μη ουσιώδες μέρος του χρόνου μου, πολύ περισσότερο αφιερώνεται σε δράσεις που στοχεύουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Μια απόδειξη του γεγονότος ότι αντιλαμβάνομαι την επανάσταση ως κάτι που όχι μόνο πρέπει να επιτυγχάνεται καθημερινά αλλά πρέπει να γίνεται σχολαστικά, οργανικά, με πολύπλοκο τρόπο και χωρίς την αγωνία των άμεσων ανατροπών και, κυρίως, της δημόσιας αναγνώρισης. Ένα πράγμα που ειλικρινά με εξέπληξε είναι να ανακαλύψω πόσοι από αυτούς που θα πρέπει να μοιράζονται την Ιδέα του κόσμου που πρέπει να σχηματίσουμε είναι αντ' αυτού ευαίσθητοι στην κολακεία, την ματαιοδοξία, τα προσωπικά αποτελέσματα και τα αποτελέσματα που πρέπει να επιτευχθούν με κοντά πόδια να αποκλείονται εντελώς, όπως και οποιαδήποτε δέσμευση που δεν υπόσχεται άμεσα αποτελέσματα και δεν τους βλέπει στο επίκεντρο των τιμών. 

Επανάσταση είναι, πρώτα απ' όλα, να αφήνεις αυτούς τους ανθρώπους πίσω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε ψευδαίσθηση συμφωνίας μεταξύ αυτών που ζουν σε τμήματα ενός κατεστραμμένου «χώρου» είναι άνευ σημασίας. Όχι μόνο επειδή αυτή η υποτιθέμενη περιοχή, εκτός από τις παθολογίες, δεν έχει κανένα λόγο να νιώθει διαφορετική από τον κόσμο και δεν έχει αδιάβατα όρια εκτός από αυτούς που χαίρονται να ξαπλώνουν στο γκέτο, αλλά επειδή οι εκπρόσωποι της ζουν με τόσα και τόσα από αυτά τα ατομικιστικά ελαττώματα , δημοκράτες, επαναστάτες και αστοί που τους αγνοούν και προχωρούν ευθεία αντί να απογοητεύονται με τη μονόπλευρη κατασκευή του πολλοστού πύργου της Βαβέλ.

11. Κατά τη γνώμη σας, είναι ο άνθρωπος που κάνει μια ιδεολογία επιζήμια; Ή η ιδεολογία που κάνει τον άνθρωπο κακό;

Η ιδεολογία χρησιμεύει για να παραπλανήσει τον άνθρωπο από την κοινή λογική και το κριτήριο, να τον κάνει να αρνηθεί, συχνά από φιλοδοξία ή τεκμήριο, τον ρόλο που του ανήκει. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο «κακό» είναι το γεγονός ότι καλύπτει ρόλους που δεν είναι δικοί του ή ανεπαρκείς λειτουργίες, άρα και του να μην είναι «τακτοποιημένος», στην ιεραρχία. Το «κακό» για τους Έλληνες ήταν η «απουσία καλού» εννοείται ακριβέστερα ως «σφάλμα σχέσεων», ιεραρχική φυσικά. Ας πούμε ότι οι ιδεολογίες ζαλίζουν τους ανθρώπους, αλλά ότι οι άνθρωποι που δεν είναι τελείως ανόητοι, ή ίσως δυνατοί και συγκεντρωμένοι, βγαίνουν απρόσβλητοι από την επαφή με τις ιδεολογίες. Πολιτικά ή θρησκευτικά όπως είναι. Και είναι αντίθετα η αναγνώριση και η ανάληψη των σωστών ιεραρχικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπων, μεταξύ καθηκόντων και αξιών που τους κάνει γόνιμους, δραστήριους και ευτυχισμένους.

12. Το αύριο μας ανήκει! Είναι ακόμα αυτό το σύνθημα πραγματικότητα για τους νέους μας;

Το αύριο ανήκει σε αυτούς που είναι ικανοί να το χτίσουν. Δεν ξέρω τι εννοείτε με τον όρο «οι νέοι μας»: νέοι Ιταλοί; Δεν ξέρω, αλλά δεν συμμερίζομαι τις αποκαλυπτικές αντιλήψεις για το παρόν και το μέλλον που είναι τόσο συχνές στην άκρα δεξιά. Υπάρχουν στοιχεία για απαισιοδοξία, άλλα και για αισιοδοξία. Τα τελευταία είναι πολύ μεγαλύτερα σήμερα από ότι πριν από είκοσι χρόνια, ωστόσο, σε αντίθεση με την αλαζονική ηττοπάθεια που κυριεύει όσους αισθάνονται ανώτεροι και απομονωμένοι.

13. Στα δικονομικά έγγραφα κατά της «Τρίτης Θέσης», ο Εισαγγελέας υποστήριξε ότι: «Ο αγωνιστής της Τρίτης Θέσης διαπράττει έγκλημα κατά της ύπαρξης του Κράτους ακόμη και μόνο με το παρόν…». Γιατί;

Γιατί δεν είχαν συγκεκριμένα στοιχεία εναντίον μας και γιατί μας θεωρούσαν κληρονόμους αυτού που πάντα μισούσαν και που εμείς το είχαμε επιλέξει ως μύθο. Και αυτό τρόμαξε πραγματικά κάποιους ανθρώπους. Επομένως μας θεωρούσαν δυνατούς, μας εξύψωσαν.

14. Από τους πολλούς αγωνιστές της «Τρίτης Θέσης», ποιους θυμάστε με περισσότερη αγάπη;

Εκείνοι που δεν είναι πια εδώ όπως ο Francesco Mangiameli, ο Nanni De Angelis, ο Fulvio Cellini, ο Walter Spedicato και ο Peppe Dimitri (που ήταν ο πραγματικός μας Ρεξ) και όσοι είναι ακόμα στη φυλακή όπως ο Luigi Civardini και ο Pasquale Belsito.

15. Ποια ήταν η αιτία που προσδιορίστηκε για τη διάλυση της «Τρίτης Θέσης»;

Η αναδιάρθρωση της εξουσίας υπαγόρευσε την υποχρέωση εξάλειψης όλων των αναταράξεων που υπάρχουν στην Ιταλία, που θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα ήταν κυρίως η υπεραριστερά. Το να προσποιούμαστε ότι φοβόμαστε την εξουσία θα μπορούσε επίσης να μας ευχαριστήσει και να γαργαλήσει μέσα μας τον ναρκισσισμό και τη μεγαλομανία, αλλά θα ήταν ψέματα στους άλλους και στους εαυτούς μας. Αποκλειστήκαμε περισσότερο για ίσους όρους παρά για οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, με κάποιο τρόπο θα μας είχαν σταματήσει αργά ή γρήγορα χωρίς φόβο, απλώς και μόνο επειδή μας μισούσαν. Ήταν σχεδόν όλοι παρτιζάνοι και το μίσος τους μόνο περηφάνια μπορεί να μας γεμίσει.

16. «Τρίτη Θέση»: Ήταν, είναι και θα είναι;

Το πνεύμα είναι αιώνιο. Η επανασύνδεση του εαυτού με το πνεύμα καταφέρνοντας να το εκφράσει με την ψυχή του είναι αυτό που έκανε και διατηρεί την «Τρίτη Θέση» σημαντική. Γιατί πολλοί εμπνέονται από το πνεύμα ή μιμήθηκαν προηγούμενες ενσαρκώσεις, αλλά είναι σπάνιο να εκφράζεται σχεδόν μαγικά, με πλήρη φυσικότητα. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε: το πνεύμα είναι και θα είναι πάντα, όπως είναι. Της «Τρίτης Θέσης» θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η ψυχή, αυτός είναι ο τρόπος να εκφράσουμε έννοιες, να νιώσουμε τον κόσμο και να σχετιστούμε μαζί του. Δεν πρέπει να προσπαθεί κανείς να μιμηθεί την ψυχή του, ωστόσο, μπορεί να αναζητήσει μόνο κάποια αρμονία και αναλογία μαζί της, η οποία είναι πολύ διαφορετική. 

Τέλος, σε επίπεδο σώματος ή σε ότι αφορά την επανέκδοση του πολιτικού μοντέλου, πρέπει να αλλάξουμε οπτική, τόσο γιατί το απαιτούν οι καιροί όσο και γιατί η προσπάθεια να αναβιώσει αυτό που ήταν είναι περισσότερο μια μορφή βουντού παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν περνάει μέρα χωρίς να με ρωτήσει κάποιος αν δεν πρέπει να αναδημιουργήσω την Terza Posizione και η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια. Χρειαζόμαστε Πόδια, όχι πατερίτσες!

Gabriele Adinolfi

Ευχαριστώ, Stefano Pantini