«Συνέντευξη με τον Μαύρο Στρατιώτη που αθωώθηκε για την Σφαγή του Μιλάνο» - La Stampa, 10 Μαρτίου 1986

Μετάφραση για την συντακτική ομάδα: Μαυρομετωπίτης

Κύριε Φρέντα, ο ιδανικός κατ΄εσάς πολιτικός είναι ο Χομεϊνί. Έχετε διαβάσει ότι διέταξε τους Ιρανούς στρατιώτες να αφαιρέσουν το αίμα των Ιρακινών αιχμαλώτων, πριν τους σκοτώσουν, και να το αποστείλουν για μεταγγίσεις τραυματιών;

«Η επανάσταση του Χομεϊνί είναι η μόνη αληθινή επανάσταση. Μία ιερή κοινωνία με επικεφαλής κάποιον φωτισμένο από την Αλήθεια όχι από τον Διαφωτισμό. Το Ιράν μου θυμίζει την Μεσαιωνική Ευρώπη και αποτελεί τον «ιερέα» της δικαιοσύνης. Το αίμα που πήραν από τους κρατούμενους; Αυτές είναι οι τραγωδίες όσων αναλαμβάνουν ευθύνες. Είναι προτιμότερο να σώσουμε τους εχθρούς τους λαού ή αυτούς που πεθαίνουν για την κοινότητα; Ο Ρήγκαν από την άλλη είναι η πεμπτούσια του μερκαντιλισμού και της ηγεμονίας των ΗΠΑ, είναι η χείριστη έκφραση μίας αντι-ευρωπαϊκής κοινωνίας!»

Η αλήθεια, την οποία επικαλείστε, πρέπει να λέγεται πάντα; Είναι θεμιτό να λέει κάποιος ψέματα μπροστά σε έναν δικαστή αρνούμενος εγκλήματα;

«Δεν πρέπει να λες ψέματα αλλά πρέπει, αν χρειαστεί, να κρύβεις την αλήθεια. Ο πολιτικός στρατιώτης μάχεται για την αλήθεια και μπορεί να την υπηρετήσει σιωπώντας για αυτή. Ύστερα, ο νομικός κώδικας επιτρέπει στον κατηγορούμενο να λέει ψέματα ή κάνω λάθος;»

Υπάρχει ελπίδα να βρούν έκφραση οι Ιδέες σας;

«Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά πιστεύω στην Ρωσία. Αν καταφέρει να απελευθερωθεί από τις αποικιοκρατικές τις βλέψεις, αν εκκαθαριστεί από τον μαρξισμό - λενινισμό. Τότε θα μπορέσει να ενοποιήσει την Ευρώπη των εθνοτήτων. Ίσως, όμως, αυτό να είναι μία ουτοπία. Αλλά σίγουρα οι ΗΠΑ είναι το χειρότερο κακό. Όχι, δεν μου αρέσει ο Πάπας Wojtyla, είναι αρχηγός κράτους, όχι πνευματικός ηγέτης».

Στην φυλακή φοβηθήκατε μη σας σκοτώσουν; Πώς την θυμάστε;

«Ένας πολιτικός στρατιώτης δεν μπορεί να έχει κανέναν φόβο γιατί αλλιώς δεν θα σεβόταν τον εαυτό του. Προσπάθησα να επιβιώσω κατανοώντας πως να ζώ στα άκρα. Έτσι προσπάθησα να γιατρέψω την αρρώστια για να μην κυριευτώ από την λάσπη των γεγονότων. Ένα είδος πνευματικής ασπιρίνης».

Γιατί δραπετεύσατε;

«Επειδή ένας στρατιώτης δεν παραδίνεται. Είχα μάθει από μία συγκεκριμένη πηγή ότι είχε ήδη αποφασιστεί ισόβια κάθειρξη για μένα». Η γυναίκα του διακόπτει: «Μας ενημέρωσε ο γραμματέας ενός Χριστιανοδημοκράτη υπουργού». Αλλά ο Φρέντα την σταματάει: «Απλά το ξέραμε. Αν με βοήθησαν στοιχεία του οργανωμένου εγκλήματος; Μου είπαν αργότερα ότι είχαν τον χαρακτήρα μίας μαφιόζικης οργάνωσης, αλλά δεν με ενδιέφερε. Αυτό που ήταν σημαντικό για μένα ήταν ότι παρέμειναν πιστοί. Δεν ζητούσα ποινικό μητρώο αλλά την βοήθεια που παρέχει άτομο σε άτομο, ανιδιοτελώς».

Και αυτοί οι 16 θάνατοι; Εκείνο το μακελειό στην τράπεζα, τα πολλά που ακολούθησαν, το μακελειό με το τρένο των Χριστουγέννων;

«Μία σφαγή δεν είναι καν μέρος μίας αυθεντικής λογικής της τρομοκρατίας. Όταν σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, κλείνομαι στον εαυτό μου, δεν θέλω να μιλήσω για αυτά. Νιώθω απογοητευμένος. Η Piazza Fontana μπορεί να θεωρηθεί ατύχημα, όποιος έβαλε τις βόμβες μάλλον δεν επιθυμούσε αυτά τα αποτελέσματα. Και μου φαίνεται ότι το ίδιο υποστήριξε και ο Andreotti. Γιατί λοιπόν να συνεχίσουμε να μιλάμε για την στρατηγική της έντασης;»

Και η ζωή;

«Κανείς δεν την σέβεται όπως εγώ. Είμαι χορτοφάγος για να μην σκοτώνω, εγώ που κατηγορούμαι ότι είμαι κακός που σκοτώνει».

ΠΗΓΗ: https://spazio70.com/societa-e-cultura/facce-da-anni-settanta/freda-la-rivoluzione-di-khomeini-e-lunica-vera-rivoluzione/

Οικογένεια Assad: μετά απορούν κάποιοι γιατί τους μισούν οι Σιωνιστές;

 

Για την Συρία (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Είναι αναμφίβολο ότι τα τελευταία χρόνια ο Άξονας της Αντίστασης ενάντια στον Σιωνισμό και την Παγκόσμια Πλουτοκρατία βρίσκεται στην Μέση Ανατολή. Τα μπααθικά καθεστώτα, ο νασσερισμός, η κληρονομιά του Καντάφι, η Χεζμπολάχ, η Παλαιστινιακή Indifada και το ένδοξο Ιράν πρωτοστατούν στην μάχη ενάντια στο εβραϊκό κτήνος και την «Διεθνή του Χρυσού» που θέλει να υποδουλώσει την ανθρωπότητα στην χειρότερη σκλαβιά. 

Ο δρόμος της εθνικής και οικονομικής ελευθερίας περνάει μόνο μέσα από τα όπλα των Αράβων αγωνιστών που πασχίζουν να κρατήσουν μακριά από τα «κάστρα τους» τους υπάνθρωπους Αμερικάνους, τους Ισραηλινούς σφαγείς και τους πρεζομένους σαλαφιστές/ουαχαμπίτες.

Ωστόσο, ο αγώνας είναι άνισος. Η παθιασμένη και φανατική αντίσταση των Αγωνιστών της Ελευθερίας προσκρούει πάνω στην πάνοπλη, πανίσχυρη και υπέρτερη τεχνολογικά και στρατιωτικά δράση των Αμερικανοσιωνιστών που έχουν βρεί την κατάλληλη ευκαιρία να αλλάξουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής. Δεν ξεχνάμε τον Σολεϊμανί, τον Χανίγια, τον Σινουάρ, τον Νασράλα και τους χιλιάδες άλλους άσημους μάρτυρες στον αγώνα ενάντια στο κτήνος. 

Φαίνεται πως ο κύκλος αίματος ήρθε η ώρα να συμπεριλάβει την Συρία και τον Άσαντ. Η Χώρα των Φοινίκων άντεξε για χρόνια στις επιθέσεις των Δυτικών πλουτοκρατών, των σαλαφιστών, των Τούρκων και των Εβραίων. 

Παρόλα αυτά η ήττα στα υπόλοιπα μέτωπα, οι υπόγειες συμφωνίες και τα γεωπολιτικά παιχνίδια με κύρια υπαίτια την Μόσχα που κάρφωσε την «πισώπλατη μαχαιριά» στον άλλοτε μεγάλο της σύμμαχο, έφερε τον συρφετό των αντικαθεστωτικών σκουπιδιών στην πρωτεύουσα της Δαμασκού σηματοδοτώντας το τέλος του τελευταίου κάστρου Μπααθικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή. 

Η χώρα στην οποία κατέφυγε και δραστηριοποιήθηκε ο Alois Brunner, η χώρα των ιδεολόγων και μαχητών του SSNP βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των ξένων πρακτόρων που λιώνουν μέσα στα ναρκωτικά και τα δολάρια που τους δίνουν με το τσουβάλι οι δυτικοί δημοκράτες και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου. 

Μεγάλοι κερδισμένοι Ισραήλ και Τουρκία που θα δούν τα κράτη τους και την εδαφική τους επικράτεια να μεγαλώνουν, στα πρότυπα του «Μεγάλου Ισραήλ» ο ένας και στα πρότυπα της «Μεγάλης Τουρκίας» ο άλλος. 

Από την εξίσωση δεν βγαίνουν και οι Κούρδοι της Ροζάβα οι οποίοι έπαιξαν το γεωπολιτικό παιχνίδι Αμερικάνων και Σιωνιστών αλλά και οι Έλληνες αναρχικοί που τους στήριξαν.

Ως Έλληνες εθνικοεπαναστάτες δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον μαχόμενο στρατό του Μπασάρ Αλ - Άσαντ, τους Σύριους μαχόμενους εθνικιστές και τους αγωνιστές του SSNP. Δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον Άσαντ, τους Μπααθιστές και το SSNP.

Νίκη στα όπλα των Σύρων Εθνικιστών! ΖΉΤΩ Η ΝΙΚΗ!

πηγή

Συρία ώρα μηδέν: άρθρο του Ιφικράτη Αμυρά

 Εάν πέσει το καθεστώς Άσσαντ στην Συρία, την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν οι δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου, και όχι οι υποστηρικτές των ανταρτών (Ισραήλ, Κούρδοι, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Τουρκία). 

Την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν η Ρωσία, η Κίνα, και το Ιράν. Είναι εγκληματικό το να αδιαφορούν και μην στέλνουν στρατεύματα, άμεσα. 

Ειδικώς η Κίνα δεν έχει καμμία δικαιολογία. Δεν έχει ανοικτά μέτωπα όπως η Ρωσία στο ουκρανικό μέτωπο, ή το Ιράν στο μέτωπο με το Ισραήλ.  

Ο έλεγχος της Συρίας από τις δυνάμεις του μονοπολικού κόσμου αυτομάτως θα δημιουργήσει κινδύνους για τον Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Ιράν. Και έπεται η Ρωσσία και η Κίνα.

Περιττό να πούμε ότι απέναντι από την Κύπρο θα υπάρχει ένα ισλαμικό χαλιφάτο. 

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Τουρκία ενώ απέφυγε να στηρίξει ενόπλως της Χαμάς κατά του Ισραήλ, δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να στηρίξει τους ισλαμιστές αντάρτες της HTS κατά της συριακής κυβερνήσεως. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι όπου η Τουρκία οσμίζεται αδυναμία και διαβλέπει έλλειψη ισχυρής αντιστάσεως, επεμβαίνει. 

Αν η Κίνα απειλούσε με στρατιωτική επέμβαση υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ, η τουρκική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να δηλώσει ότι εύχεται στους ισλαμιστές αντάρτες να φτάσουν μέχρι την Δαμασκό. 

Προφανώς δεν περιμένουμε από το ρωμέικο ανθελληνικό καθεστώς να πράξει κάτι υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ. Αδιαφορεί εδώ και 13 χρόνια για τις συνέπειες της δυτικής στρατηγικής στην συγκεκριμένη περιοχή, την οποία ακολουθεί τυφλώς, σαν υπνοβάτης. 

Αν πέσει το καθεστώς Άσσαντ η παρηκμασμένη Δύση θα αντιμετωπίσει στην Συρία μία χαοτική κατάσταση σαν αυτή που βλέπουμε στην Λιβύη τα τελευταία 13 χρόνια, με εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους. Αλλά δεν την νοιάζει διότι διοικείται από αυτοκτονικούς ηλιθίους, οι οποίοι θεωρούν ότι έτσι καταφέρνουν ένα σοβαρό πλήγμα στο πολυπολικό γεωπολιτικό στρατόπεδο.

Κερδισμένοι από την ανατροπή του Άσσαντ θα είναι το πολιτικό ισλάμ και όσοι υποστηρίζουν ένα παγκόσμιο ισλαμικό χαλιφάτο. Σε καμμία περίπτωση η αυτοκτονική Δύση.  

Το συμπέρασμα είναι ότι αφ' ενός η Ελλάς πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από το δυτικό στρατόπεδο, αφ' ετέρου δεν πρέπει να έχει καμμία εμπιστοσύνη στις μεγάλες δυνάμεις του πολυπολικού στρατοπέδου.

Julius Evola

«Πρέπει να είσαι απείθαρχος σε μια κοινωνία ηλιθίων, δημοκρατών, γελοίων. 

Φυσικά θα σου το ανταποδώσουν με μίσος ή αδιαφορία.

Θα σε εξορίσουν στην έρημο της ανωνυμίας, στην έρημο της ασημαντότητας. 

Δεν συνειδητοποιούν ότι κάνουν χάρη στον εαυτό τους. 

Είναι ωραίο να είσαι μακριά από όλα τα πλήθη.

Να είσαι αυτός που εξακολουθεί να είναι «Άριο» πνεύμα σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ή αμερικανική πόλη, με τους ουρανοξύστες και την άσφαλτο, με την πολιτική και τον αθλητισμό της, με τα πλήθη που χορεύουν και φωνάζουν, με τους εκφραστές του κοσμικού πολιτισμού και της άψυχης επιστήμης και ούτω καθεξής.

Μέσα σε όλα αυτά μπορεί να αισθάνεται πιο μόνος, αποκομμένος και νομαδικός από όσο θα ένιωθε στην εποχή του Βούδα, υπό συνθήκες φυσικής απομόνωσης και πραγματικής περιπλάνησης»

Julius Evola

Φασισμός και εκπαίδευση (Die Griechische Zeitung)

 

Μια σύνοψη του φασιστικού εκπαιδευτικού συστήματος και η σχολή των μελλοντικών "φιλόσοφων-βασιλέων" (μεταρρύθμιση Τζεντίλε 1923)

Ο Τζεντίλε όντας Υπουργός Δημόσιας Παιδείας το 1923 επί κυβέρνηση του Ντούτσε, μαζί με τον Giuseppe Lombardo Radice, ανέπτυξε μια διαφορετική προσέγγιση φασιστικής κατήχησης και ανάδειξης των σπουδαιότερων μαθητών για την ανάληψη υψηλών ευθυνών στις κυβερνητικές θέσεις του Κράτους. 

Εν συντομία, θέσπισε να είναι υποχρεωτική η στοιχειώδης εκπαίδευση στα 10 έτη ( εκ των οποίων τα πέντε πρώτα χρόνια είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τα υπόλοιπα είτε στο scuola media (θα λέγαμε το αντίστοιχο ΓΕΛ με ελληνικά δεδομένα) ή στο avviamento al lavoro (το αντίστοιχο ΕΠΑΛ) που έδινε γρήγορη πρόσβαση στα χαμηλά στρώματα του εργατικού δυναμικού).

Η κορύφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανάμεσα και στις υπόλοιπες επιλογές των μαθητών, ήταν το liceo classico (Λύκειο) που για λίγα έτη θα έδινε την δυνατότητα εισαγωγής, μέσω εξετάσεων, στις πανεπιστημιακές σχολές. Το liceo classico προοριζόταν για τους λίγους, για τους πιο ταλαντούχους, για τους πιο ικανούς, για εκείνους που προορίζονταν από την φύση τους για μεγάλους ρόλους διακρίνοντας τους από την μάζα, τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. 

Η αριστοκρατική αντίληψη αυτή απευθυνόταν μόνο σε άρρενες και όχι γυναίκες, καθώς ο ρόλος των γυναικών εθεωρείτο από την φιλοσοφία του Φασισμού, διαφορετικός του ανδρός και ως εκ τούτου επιδίωκαν την καλλιέργεια της γυναικός στα πρότυπα της και στον ιδανικό ρόλο της εντός της κοινωνίας. 

Εκτός αυτού, κατά τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας, οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να διαχειρίζονται θέσεις με υψηλό πνευματικό χαρακτήρα, γιατί δεν διακατέχονται από το απαραίτητο σθένος, τον χαρακτήρα και αυτοσυγκράτηση (χαρακτηριστικά που πίστευε οι γυναίκες δεν διακατέχονται από την φύση τους). 

Το βασικότερο περιεχόμενο διδασκαλίας  ήταν η ενασχόληση με την φιλοσοφία και την νομική καθώς αυτές ήτανε οι βασικότερες στοιχειώδεις γνώσεις για τους προοριζόμενους "φιλόσοφους-βασιλείς" της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το 1929 όμως, έπειτα από την Συμφωνία του Λατερανού, ήταν υποχρεωτική η εκμάθηση των θρησκευτικών (κάτι που ο Τζεντίλε, ενώ θεωρούσε απαραίτητο να διδάσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ευρύτερα στο λαό, στους μελλοντικούς "άρχοντες" δεν χρειαζόταν αυτή η ανάγκη, το μάθημα φιλοσοφίας ήταν πολύ ελεύθερο και δεν ακολουθούσε κάποιο κρατικό πρόγραμμα).

Σε δοκίμιο περί της "ενότητας του γυμνασίου και η ελευθερία των σπουδών" (1902) ο Τζεντίλε αναφέρει : "Οι σπουδές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι από την φύση τους αριστοκρατικές, η μάθηση για τους λίγους, για τους καλύτερους [...] επειδή προετοιμάζονται για επιστημονικές μελέτες, που δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός πέρα εκείνων των λίγων, τους οποίους η ευφυία τους προορίζει ή το οικογενειακό υπόβαθρο και ο πλούτος που μπορούν να συμβάλλουν στην επίτευξη υψηλών ιδανικών" (*κάτι δηλαδή που ο φτωχός δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει).

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η Κριτική του Carl Schmitt ενάντια στον Φιλελευθερισμό και η έννοια της Απο-Πολιτικοποίησης (Λαϊκός Παρατηρητής)

Το 1932, στις τελευταίες ημέρες της θνήσκουσας δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Carl Schmitt εκδίδει το βιβλίο του "Η Έννοια του Πολιτικού" (The Concept of the Political - Der Begriff des Politischen). Ο Schmitt αναλύει διεξοδικά ποια είναι η φύση του Πολιτικού στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Συνοπτικά, η έννοια του Κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού. 

Έχοντας ο συγγραφέας στο μυαλό του τα σύγχρονα εθνικά κράτη, και όχι τις διάφορες πολιτικές οντότητες της αρχαίας ή μεσαιωνικής περιόδου, ορίζει το Κράτος «με την κυριολεκτική του έννοια και την ιστορική του εμφάνιση» ως μία συγκεκριμένη οντότητα ενός λαού, η οποία αντιθέτως με τα υπόλοιπα συλληφθέντα είδη οντοτήτων, αποτελεί στην τελική περίπτωση την απόλυτη εξουσία.

Ο Schmitt θεωρεί πως όλες οι έννοιες έχουν μία δική τους βαθύτερη ουσία, παρόλα αυτά εκείνη του Πολιτικού, δεν είχε οριστεί και πάντοτε χρησιμοποιείτο κατά τρόπο αρνητικό, δηλαδή κατά σύγκρισιν, με άλλες έννοιες, όπως για παράδειγμα "Πολιτική και Ηθική", "Πολιτική και Οικονομία" και ούτω καθεξής. Έτσι, το Πολιτικό «πρέπει επομένως να βασίζεται στις δικές του τελικές διακρίσεις, στις οποίες μπορεί να ανιχνευθεί κάθε δράση με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα». Εφόσον στην Αισθητική όλα μπορούν να αναχθούν σε τελικό επίπεδο, στο Όμορφο και το Άσχημο, στην Ηθική ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, στην Οικονομία στο Κέρδος και την Ζημία, στο Πολιτικό μπορεί να συμπυκνωθεί στην διαφοροποίηση μεταξύ Φίλου-Εχθρού. 

Το Πολιτικό αποτελεί την αιώνια τάση των ανθρώπινων συλλογικοτήτων να αντιλαμβάνεται η μία την άλλη ως εχθρική - δηλαδή ως συγκεκριμένες ενσαρκώσεις διαφορετικών και ξένων τρόπων ζωής, ηθών, ιδεών και ούτω καθεξής. Ο Εχθρός υπάρχει μόνον, όταν μία εμπόλεμη συλλογικότητα ανθρώπων συναντά μία παρόμοια συλλογικότητα. Ο Φιλελευθερισμός σε ένα από τα τυπικά του οικονομικά και διανοητικά διλήμματα, γράφει ο Schmitt, προσπάθησε να μετατρέψει τον εχθρό εξ όψεως των οικονομικών σε έναν ανταγωνιστή, και στο διανοητικό πεδίο ως απλώς έναν αντίπαλο συζήτησης (debating adversary) - «Στον τομέα της οικονομίας δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο ανταγωνιστές, και σε έναν απόλυτα ηθικό κόσμο ίσως μόνο διχογνωμούντες συνδιαλεγόμενοι». 

Τονίζεται όμως, από τον Schmit, πως ο Εχθρός δεν είναι απλώς ανταγωνιστής, αλλά ούτε και κάποιος με τον οποίο έχουμε προσωπική έχθρα. Ο Εχθρός είναι μόνον και απαραίτητα ο δημόσιος εχθρός, διότι όλα όσα έχουν σχέση με μία τέτοια συλλογικότητα ανθρώπων, ειδικά με ένα έθνος, γίνονται δημόσια, δυνάμει μίας τέτοιας σχέσης. Δανειζόμενος την διάκριση που έκανε και ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», ο Schmitt γράφει πως ο Εχθρός είναι «hostis», όχι «inimicus», δηλαδή «πολέμιος», όχι «εχθρός», που σημαίνει μισητός στα αρχαία ελληνικά. 

Το συχνά αναφερόμενο «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Matt. 5:44; Luke 6:27), μεταφράζεται στα λατινικά ως "diligite inimicos vestros" και όχι ως "diligite hοstes vestrοs". «Πουθενά δεν γίνεται αναφορά περί του Πολιτικού Εχθρού», σημειώνει, και συνεχίζει λέγοντας «Ποτέ στη χιλιετή πάλη μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων δεν σκέφτηκε ένας Χριστιανός να παραδώσει αντί να υπερασπιστεί την Ευρώπη από αγάπη προς τους Σαρακηνούς ή τους Τούρκους. ο εχθρός με την πολιτική έννοια δεν χρειάζεται να μισείται προσωπικώς».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

'Ενα εγκώμιο του μήνα Δεκεμβρίου, από τον Ernst Jünger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Το κείμενο του Ernst Jünger, «Δεκέμβριος» που ακολουθεί, είναι από το διήγημα του «Το δέντρο. Τέσσερα πεζά». Μια όμορφη και ρομαντική περιγραφή του μήνα που μπαίνει…:

Ο Οκτώβρης έβαψε τα φύλλα, ο Νοέμβρης τα έκοψε, ο Δεκέμβρης τα σκεπάζει με το λινό του σεντόνι. Έτσι συμβαίνουν η ωρίμανση, ο θάνατος και η ταφή, το ένα μετά το άλλο. Ο Δεκέμβρης, «φεγγάρι της αυστηρότητας», «φεγγάρι του λύκου» για τους αρχαίους, αντιπροσώπευε πάντα έναν άκαμπτο άρχοντα. 

Μαζί του ξεκινάει ο χειμώνας ακόμα κι αν, όπως όλες οι εποχές, δεν ταιριάζει σύμφωνα με το ημερολόγιο. Φτάνει πριν ή μετά τις ημερομηνίες που καθόρισε ο Καίσαρας, εκτείνεται πάνω από ένα χρόνο και ακόμη και μετά. Πρέπει να τον αναζητήσουμε στο χώρο και όχι στο χρόνο. Κατηφορίζει από τα αιώνια χιόνια των ψηλών βουνών στα οποία, ακόμα και στις τροπικές περιοχές, κατοικεί καθώς κυριαρχεί και στις πολικές ερήμους.

Από εκεί προχωρά, με φώτα που σβήνουν, πάνω από τις χώρες των λύκων και των αρκούδων. Προηγούνται από αυτόν κατά την πτήση, τα πουλιά του Βορά! Φέρνει μαζί του, κάτω από τον μανδύα του, παγωνιά, νύχτα, θάνατο – και κάτι άλλο, όμως κάτι παραπάνω, για αυτόν που ξέρει να αναποδογυρίζει το ύφασμα του. 

Πρώτα απ’ όλα η κουβέρτα, το σάβανο που απλώνει ο Δεκέμβρης στη Γη και που, στις αναλογίες του, προσαρμόζεται στον μεγάλο και μικρό ρυθμό του – στην εναλλαγή ημέρας και νύχτας, των παγωμένων ανέμων και των ανέμων της τήξης, της εποχές των μύθων και εκείνες των παγετώνων. 

Η σχέση μεταξύ παγετού και θανάτου γίνεται τότε επίσης ορατή στο διάστημα, με τον τρόπο που κοιμάται σε δυσπρόσιτα ή παράδοξα μέρη, και ξεδιπλώνεται όταν το φως σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί. Τότε τα σχήματα γίνονται πιο απλά και ξεκάθαρα και το σχέδιο επιβάλλεται στα χρώματα. Το δέντρο μπροστά από το παράθυρο μας μεταμορφώθηκε στο διάστημα μιας νύχτας και τώρα εκθέτει τον σκελετό του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Νέα κυκλοφορία: Ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Ramiro Ledesma Ramos (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

Ο Ramiro Ledesma Ramos ήταν ο βαθύς και μάχιμος ακτιβιστής του ισπανικού εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τις συντεταγμένες της εποχής του και να δώσει φως σε μια πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό, σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. 

Στην ταραγμένη περίοδο του αιώνα μας, μπόρεσε να σπάσει την εξουθενωτική μονοτονία της ακροδεξιάς και της μοναρχικής θανατηφόρας βλάστησης και άναψε μια σπίθα ελπίδας σε έναν ολόκληρο λαό, του εμφύσησε ιδανικά και έδωσε ελπίδες στις νεανικές καρδιές για την υπέρβαση της ιστορικής τους αποστολής. 

Η σκέψη του είναι η άρθρωση και ο άξονας, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι επόμενες ριζοσπαστικές συνθέσεις. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διαλύσουν το μεγαλείο του και όσα είχε θεμελιώσει, αλλά στέκεται, μαζί με τη λαμπρότητα της αυγής, στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης.

για περισσότερα εδώ ...

Ο Troy Southgate - που εκφράζει την «ακραία» τάση του Στρασσερικού ρεύματος - για τα αποτελέσματα των Αμερικανικών εκλογών

 

«Γιατί ένας αυτοαποκαλούμενος Φασίστας να πανηγυρίζει μια νίκη του Τραμπ; Γιατί ένας ένθερμος Κομμουνιστής να χύνει δάκρυα για την ήττα της Κάμαλα Χάρις; Αν κάποιος από εσάς χρειάζεται βοήθεια για να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του - ή ίσως να βρει ένα σπίτι για όλους αυτούς τους αδιάβαστους τόμους του Μαρξ και του Τζεντίλε - θα ήμουν περισσότερο από ευτυχής να σας κατευθύνω προς τη σωστή κατεύθυνση. Απλά ανοίξτε την καρδιά σας στις δυνατότητες της ιδεολογικής πίστης»

Troy Southgate 

Ενάντια στην νεωτερικότητα, με τον Moeller Van den Bruck (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Στο σημερινό άρθρο θα επιστρέψω σε μια από τις βασικές προσωπικότητες της «Συντηρητικής Επανάστασης» στην Γερμανία, τον Arthur Moeller van den Bruck, για τον οποίο άλλωστε έχω ξαναγράψει. 

Το σημαντικότερο βιβλίο του ήταν το “Τρίτο Ράιχ” και ήταν απλώς ο τίτλος ενός βιβλίου, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό. 

Δεν είναι ένα έργο πολιτικού καθεστώτος αυστηρά, αλλά η μορφή του “Τρίτου Ράιχ” του Moeller, χαρακτηρίζεται πολύ πιο εύκολα από αυτά που αρνείται (φιλελευθερισμός, πλουτοκρατική δημοκρατία, κοινοβουλευτικό καθεστώς) παρά από αυτά που θετικά βεβαιώνει. 

Στο έργο του αυτό ο Arthur Moeller (που έγινε Moeller van den Bruck μετά την προσθήκη του επωνύμου της μητέρας του) εκφράζει πλήρως το όραμα του για τη «Συντηρητική Επανάσταση», μια κατηγορία του πολιτικού που εισήγαγε ο ιστοριογράφος Armin Mohler (στο διάσημο έργο του) για να χαρακτηρίσει τον γαλαξία της γερμανικής πολιτικής κουλτούρας που σημάδεψε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, εκείνα τα ταραγμένα χρόνια.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Dominique Venner

 

«Μια νεολαία που δεν έχει ζυμώσεις βίας δεν έχει μέλλον. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι στον εαυτό σου. Ο ηττημένος τουλάχιστον, δεν έχει ξεγελαστεί. Δώσε άφθονο χώρο στον ‘’δεξιό αναρχισμό’’, μια αίσθηση της κωμωδίας και χιούμορ για τον εαυτό σου και καυστική ειρωνεία κατά των άλλων»

Dominique Venner - Επαναστατημένη καρδιά

Julius Evola

 

«Αντίθετα με αυτά που πιστεύουν για τη σημερινή κοινωνία οι ψυχίατροι, οι ψυχαναλυτές και οι κοινωνικοί λειτουργοί πρέπει να βλέπουμε γενικά ως υγιή άνθρωπο τον επαναστάτη, τον αντικοινωνικό, αυτόν που δεν προσαρμόζεται»

Julius Evola

Propatria Festival (video)

Μαρξισμός, Ισλάμ, Παναραβισμός: Ένα απόσπασμα από το “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” του Nasser

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Όσον αφορά τη συμβολή που παρείχαν η μαρξιστική σκέψη και το κομμουνιστικό ιδεώδες στη διαμόρφωση του “Νασερισμού”, είναι σκόπιμο να διαβάσουμε τι έγραψε ο ίδιος ο Gamal Abdel - Nasser το 1955 στο έργο του “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” .

«Η λέξη κομμουνισμός έχει γίνει μια τρέχουσα χρήση: χρησιμοποιείται χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι κομμουνισμός και από τι αποτελείται η κομμουνιστική θεωρία. Όταν ο κομμουνισμός ήρθε στην εξουσία, μεταμορφώθηκε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήλπιζαν οι θεωρητικοί του: πόσες απατηλές θεωρίες υπάρχουν! Οι κομμουνιστές, χάρη στον κομμουνισμό τους, έχουν γίνει μηχανές στον μηχανισμό της συλλογικής παραγωγής. Έχουν αρνηθεί τη θρησκεία, γιατί η θρησκεία για τον κομμουνισμό, είναι μυθολογία. Έχουν αρνηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν υπάρχει στη θρησκεία του κομμουνισμού. Εμείς οι Αιγύπτιοι, οι Άραβες, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί σε αυτό το μέρος του κόσμου, έχουμε πίστη στον Θεό, στους αγγέλους του, στα βιβλία του, στους προφήτες του και στην ανάσταση. Αυτό που μας χωρίζει από τον κομμουνισμό, τόσο στη θεωρία της διακυβέρνησης όσο και στους κανόνες της ζωής, είναι ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και έχουμε ήδη τη θρησκεία μας. Δεν θα αφήσουμε ποτέ τη θρησκεία μας για να αγκαλιάσουμε τον κομμουνισμό!».

Το Αιγυπτιακό Κομμουνιστικό Κόμμα διαλύθηκε και σχεδόν όλοι οι ηγέτες του καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης. Για να καταλάβουμε τι ήταν το αιγυπτιακό κομμουνιστικό κόμμα, αρκεί να αναλογιστούμε τις πολύ ιδιαίτερες καταβολές των ιδρυτών του: Joseph Rosenthal, Henri Curiel, Renato Mieli (Εβραίοι της Ευρώπης). Η Αίγυπτος δεν αποτελούσε εξαίρεση: στον αραβικό κόσμο οι ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών, είχαν επιλεγεί προκαταρκτικά μεταξύ των τοπικών εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Και όχι μόνο ντόπιοι: στην Παλαιστίνη οι Εβραίοι που ηγήθηκαν του κομμουνιστικού κόμματος, ήταν τόσο ξένοι στο αραβικό περιβάλλον, όσο και οι μη κομμουνιστές Σιωνιστές, καθώς προέρχονταν από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. 

Ο εχθρός των «αραβικών» κομμουνιστικών κομμάτων, δεν ήταν τόσο η αγγλική και η γαλλική αποικιοκρατία, αλλά η ανεξάρτητη αραβική δύναμη: γι' αυτό τα κομμουνιστικά κόμματα αντιτάχθηκαν όχι μόνο στον Νασερισμό, αλλά και στο Baath.  Ένας πρώην αγωνιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ, ο N. Jamal ad-Din, έγραψε στη «Le Monde» στις 15 Μαρτίου 1979: 

«Ποτέ δεν θέλαμε να λάβουμε υπόψη την ιδιαίτερη φύση του Ισλάμ, του μουσουλμάνου ανθρώπου, για τον οποίο παραμένει το ιερό ακόμη κι όταν απορρίπτεται λογικά, η βάση και το θεμέλιο της ύπαρξής του ... Ο μαρξισμός τείνει προς τον ολοκληρωτικό του εκσυγχρονισμό, την αναγκαστική εκκοσμίκευση του, που στην πραγματικότητα θα σήμαινε την οντολογική του καταστροφή, τη μετατροπή του σε ένα άλλο ον - ανώνυμο διεθνισμό - διαβρωμένο και νοθευμένο ον, ένας σωσίας του δυτικού καταναλωτή, ένα δουλοπρεπές αντίγραφό του, συμβατό με τις ανάγκες του σημερινού κόσμου της μηχανικής σκλαβιάς».

Στις 5 Ιουλίου 1956 o Nasser ξεκίνησε μια πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία. Στις 2 Φεβρουαρίου του προηγούμενου έτους, απορρίπτοντας το “Σύμφωνο της Βαγδάτης” (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ), το οποίο είχε ως στόχο να δεσμεύσει τις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής με τους Αγγλοαμερικανούς, ο Abdel -Nasser είχε δηλώσει ότι η Αίγυπτος θα εργαστεί για  την ενότητα και ανεξαρτησία ολόκληρου του Αραβικού Έθνους. 

Η πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία, προήλθε από την αρχή του παναραβισμού, που διατυπώθηκε από τον Nasser, από το 1953 στο βιβλίο “Η Φιλοσοφία της Επανάστασης”: «Εμείς ζούμε σε ένα αραβικό, αφρικανικό και ισλαμικό περιβάλλον και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτές τις συνθήκες της κατάστασής μας». Πρόκειται για τρεις «σφαίρες», μεταξύ των οποίων η αραβική αντιπροσωπεύει, για την Αίγυπτο, την πλησιέστερη και την πιο άμεση και συνέχισε γράφοντας ότι:

«Αυτό ανακατεύτηκε μαζί μας και για τη θρησκεία. Τα κέντρα θρησκευτικής ακτινοβολίας έχουν μετακινηθεί στις πρωτεύουσες της από τη Mecca  στο Kufah ... και μετά στο Cairo. Η εγγύτητα έχει δημιουργήσει έναν δεσμό ιστορικών, υλικών και πνευματικών παραγόντων. Εμείς οι άνθρωποι της αραβικής ζώνης πρέπει να οργανώσουμε έναν κοινό αγώνα, για να πραγματοποιήσουμε τις κοινές μας φιλοδοξίες. 

Μπορούμε να βασιστούμε σε τρεις κύριες δυνάμεις: 1) η εγγύτητα και η κοινότητα των χαρακτηριστικών και των πολιτισμών σε μια περιοχή που ήταν η έδρα των τριών θρησκειών. 2) η γεωγραφική κατάσταση στη συνάντηση των παγκόσμιων μονοπατιών. 3) το πετρέλαιο, βασικό στοιχείο του σημερινού υλικού πολιτισμού, το οποίο βρίσκεται σε αφθονία στα αραβικά εδάφη (το ήμισυ της παγκόσμιας διαθεσιμότητας) υπό συνθήκες εξόρυξης και εκμετάλλευσης πολύ πιο ευνοϊκές από οποιαδήποτε άλλη χώρα».

Αλλά και η Αίγυπτος είναι μέρος της δεύτερης σφαίρας, αυτής της αφρικανικής ηπείρου: «Είμαστε στην Αφρική. Ίσως συμβεί να κοιτάξουν οι λαοί της ηπείρου σε εμάς που φυλάμε τη βόρεια πύλη και αποτελούμε το μέτωπο προς ολόκληρο τον έξω κόσμο. Ο Νείλος, η αρτηρία της ζωής του λαού μας, έχει τις πηγές του στην καρδιά της ηπείρου». Τέλος, η τρίτη σφαίρα, η ισλαμική, εμπλέκει την Αίγυπτο σε ένα μέτωπο αλληλεγγύης που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό. 

«Όταν σκέφτομαι τα 80 εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ινδονησία, τα 50 εκατομμύρια στην Κίνα, τα πολλά εκατομμύρια στη Μαλαισία, το Σιάμ και τη Βιρμανία, τα περίπου 100 εκατομμύρια στο Πακιστάν, τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια στη Μέση Ανατολή, τα 40 εκατομμύρια συμπεριλαμβανομένων στην Σοβιετική Ένωση και τα άλλα εκατομμύρια που ενώνονται με μια ενιαία πεποίθηση, αισθάνομαι έντονα τις μεγαλειώδεις δυνατότητες που μπορεί να πραγματοποιηθούν με τη συνεργασία όλων αυτών των μουσουλμάνων, συνεργασία που χωρίς να εγκαταλείψουν την προσκόλληση τους στις μεμονωμένες πατρίδες τους, θα εξασφάλιζε σε αυτούς και στους πιστούς αδελφούς τους απεριόριστη δύναμη».

Το παναραβικό σχέδιο βρήκε την αρχική του εφαρμογή το 1958, με τη γέννηση της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, αλλά απέτυχε σύντομα, το 1961, αφού δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια Δημοκρατία στην οποία να συνενώνονταν τρεις χώρες χωρίς εδαφική συνέχεια και χαρακτηριζόμενες από διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.

Μουσικός οργασμός από τους Αυτόνομους Αθηνών: Live Skumshot - Der Sturmer - 01.02.2025. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μην είστε εκεί!

Athens Autonomous

 

Η φαντασία και ... η πραγματικότητα (ενάντια στα ψεύδη της αστικής ακροδεξιάς)

 

Υποκλιθείτε στην Σιδηρά Νεολαία: Propatria 23/11/2024

Μέσα σε γιορτινό και ενωτικό κλίμα πάνω από 250 παλαιοί και νέοι συναγωνιστές στήριξαν με την παρουσία τους το 6ο φεστιβάλ της κοινότητας μας. Ένα φεστιβάλ γιορτή για τα 10 χρόνια παρουσίας μας στον εθνικιστικό χώρο και στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας και του έθνους. Κάθε χρόνο και καλύτεροι! Κάθε χρόνο πιο δυνατοί! Συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές για την μαχητικότητα τους!

Μαχητική Κοινότητα Propatria

Μήνυμα της Μαχητικής Κοινότητας Propatria

Θα ακολουθήσει εκτενές αφιέρωμα για το φεστιβάλ στο οποίο παρευρέθηκαν εκατοντάδες συναγωνιστές 

"Η Μαχητική Κοινότητα Propatria ευχαριστεί την Συντακτική Ομάδα του Μαύρου Κρίνου για την αμέριστη συμπαράσταση, στήριξη και προβολή των δραστηριοτήτων μας και δηλώνουμε ότι στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα στα μέλη της Σ.Ο.

 Επίσης θέλουμε να εκφράσουμε την στήριξη μας σε κάθε αγνή προσπάθεια, που βάζει το λιθαράκι της στην ανοικοδόμηση του εθνικιστικού κινήματος στην Πατρίδα μας"

Αμερικανισμός, ο νέος Λεβιάθαν (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος - Πολιτικός Επιστήμονας Συγγραφέας 

Η εποχή του Μετανθρώπου έφτασε και διαδέχεται αυτήν του Μαζανθρώπου. Σήμερα ο καπιταλισμός, ως νέος Λεβιάθαν με την νέα του επιθετική υπερτεχνολογική μορφή, παρασύρει τα πάντα. Διέλυσε τον δίδυμο αδερφό του τον κομμουνισμό, μάλλον τον απορρόφησε,  δηλητηρίασε τον κάθε πατριώτη και εθνικιστή με τα ψηφιακά του όνειρα και οράματα, ενώ εξοντώνει με σκληρό τρόπο κάθε αντίσταση. 

Μόλυνε το ευρωπαϊκό πνεύμα, τον μεγάλο εχθρό του Αμερικανισμού, αποβλάκωσε την νεολαία και όχι μόνο με την τεχνολογία και την είσοδο σε έναν εντελώς εντυπωσιακό αλλά ψεύτικο κόσμο, με ψεύτικες ηδονές, έρωτα, αγάπη αλλά και ζωή! Διασχίζουμε μια έρημο, αυτή του μηδενισμού, άρα χρειάζονται από τις άτολμες και άβουλες μάζες νέοι προφήτες και σωτήρες που θα αναγγείλουν  την νέα γη της Επαγγελίας. 

Και μάλλον τον βρήκαν αυτόν τον νέο θεό, που αντιπροσωπεύει ακριβώς την νέα λατρεία του Μετανθρώπου! Το νέο παγκόσμιο Κράτος, όπως έγραψε ο Junger, είναι πλέον εδώ, αλλά με την πιο φρικιαστική μορφή του: την ανεξέλεγκτη Τεχνολογία. Δυστυχώς οι ελπίδες κάποιων, των τελευταίων αισιόδοξων διανοούμενων του 1900, πέθαναν και αυτές, μαζί με την Ευρώπη. 

Η απόλυτη νίκη της τεχνολογίας παρασέρνει και τους πιο πιστούς ρομαντικούς ενός άλλου κόσμου … που μοιάζει ως κάτι απελπιστικά πολύ παλιό. Τα προφητικά και δυστοπικά λόγια του Ernst Junger, απλά θα μπορούσαν να μπουν σαν μια επιγραφή στην ταφόπλακα του νέου κόσμου: 

«Η τεχνική δεν παρέχει καμία βαθιά χαρά, κανένα συναίσθημα πληρότητας ή πραγματοποίησης, αλλά επιδεινώνει μόνο τον φθόνο, την απληστία και την αγανάκτηση. Aντί να έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου, η βασιλεία της τεχνολογίας προκαλεί τη σκλαβιά, καθώς και την καταστροφή της πνευματικής ζωής». 

Το παρακάτω, είναι ένα ρεαλιστικό άρθρο του Gabriele Adinolfi. Η αναφορά του για τον αρχαιοφουτουρισμό, αφορά την θεωρία του Γάλλου εθνικιστή φιλόσοφου  Guillaume Faye, που δυστυχώς τα στοιχεία της σκέψης αυτής θα εφαρμοστούν μάλλον από τον αιώνιο εχθρό, εναντίον μας

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Leon Degrelle: Οι ψυχές που καίνε

 

ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ #3 Μνήμη Χοσέ Αντόνιο, με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

ΕΝΕΘ - Defend Salonica

Αυτόνομοι Αθηνών: αντικατοχική πορεία 15/11/24

 

10 χρόνια Propatria: Promo Video 23/11/2024

info: @athenseditionbot

 

Ένα ασήμαντο τραγουδάκι

link: Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

link: Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

link: Οι όροι εμπέδωσης του Στρατιωτικού Κινήματος της 21ης Απριλίου 1967.

link: Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

 του Χ.Τ.

Γράφτηκε το ’74 και έπαιζε κάθε πρωί στο ραδιόφωνο. 

Ήταν το «πάμε για δουλειά» της Μ. Τόλη και θα μπορούσε άνετα να αποτελεί τον «ιδεολογικό» ύμνο της χούντας συμπυκνώνοντας χαριτωμένα ... το πνεύμα της εποχής.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Έρχεται ο θείος Τζων απ’ την Αμερική.

Hi, everybody και η τσέπη του κλειστή.

Πλούσιος πολύ, εύκολη ζωή,

κάτω το δολάριο ζήτω η δραχμή.

Με γεμάτο το στομάχι και στ’ αυτιά μας μουσική

συζήτησις, «τι κάνετε, πώς πάει το παιδί».

«Πήραμε πλυντήριο». «Θα πάρετε κρασί;»

«Πρέπει να πηγαίνουμε, χαρήκαμε πολύ!»

Πάμε για δουλειά

(χέι)ότι και να κάνεις μην αναστενάζεις

ξύπνα και με κέφι πάμε για δουλειά».

Οι Συνταγματάρχες, που λες, δεν είχαν σκοπό να ανατρέψουν το παλιό αστικό καθεστώς, απλά το πήραν στα χέρια τους για να το «καθαρίσουν» και να το προστατεύσουν από κείνο που θεωρούσαν ότι το απειλεί. 

Το σεβάστηκαν απόλυτα και τους εκπροσώπους του το ίδιο. Εξυπηρέτηση του έκαναν, για να μην καταρρεύσει.  

Δεν είδαν το καθεστώς τους σαν ένα καινούριο προορισμό, αλλά σαν μία μεταβατική περίοδο.

Δεν έθεσαν τις βάσεις για ένα Εθνικό Κράτος, δεν ίδρυσαν μία ΕΟΝ έστω, αφήνοντας τη νεολαία έρμαιο στα συνθήματα του Μάη του ’68, δε θωράκισαν ιδεολογικά την Επανάσταση τους, άφησαν απαράλλαχτο το αφήγημα του μετεμφυλιακού αστικού κράτους. 

Πρωτόγονος αντικομμουνισμός, αμερικανολατρεία και ΝΑΤΟ-Θρησκεία-Θύρα 13. 

Πίστεψαν ότι η  σύντονη (ομολογουμένως) προσπάθεια οικονομικής ανάταξης αρκούσε για να δικαιωθεί ιστορικά ο μεταβατικός ρόλος τους. 

Αμ δε …

Πήραμε πλυντήριο λοιπόν, πήραμε και ψυγείο, βάλαμε και ηλεκτρικό στα σπίτια. Καλά ήταν, αλλά ως εκεί. 

Καλά τα φράγκα, αλλά αν δεν καταφέρεις να κάνεις την Ιδέα του Έθνους υπόθεση όλων και του καθενός ξεχωριστά, δεν πας πουθενά.

Ήρθε ο λογαριασμός και τον πληρώνουμε ακόμα και σήμερα.

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε προπάτορας, ούτε και πρότυπο για τον σύγχρονο Ελληνικό Εθνικισμό.

Μαύρη επέτειος σήμερα, όχι γιατί έπεσε η χούντα, αλλά γιατί ξεκίνησε κάτι άλλο.

Ο Che Guevara για τον Φασισμό

 

«Ο αληθινός καθαρός φασισμός, όπως τον φαντάστηκε ο Μουσολίνι, είναι παρόμοιος με μια μορφή σοσιαλισμού. Ήταν μια προσπάθεια επιβολής του εθνικιστικού προγράμματος μέσω της δικτατορίας και της ένοπλης βίας. Το κίνημα απαλλάχθηκε από τον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό. Και σε αυτό βλέπουμε τον ρομαντικό συναισθηματισμό, τον ακραίο εθνικισμό, τη λατρεία της θέλησης και του «ανθρώπου της δράσης», και πάνω απ 'όλα είδαμε μια αγάπη για τη χώρα πάνω από όλα τα ατομικά μικροσυμφέροντα. Ο στόχος ήταν η εθνικοποίηση της βιομηχανίας και η υποταγή όλων των τάξεων στις ανάγκες του κράτους. Οι εργατικές τάξεις θα ωφελούνταν από αυτή την επανάσταση, όπως και ολόκληρος ο κόσμος»

Για την «Εθνική Αυτονομία»: Propatria Fest VI 23/11 MMA - Boxing - Kick Boxing

Μαχητής ως το τέλος, πρότυπο για κάθε επαναστάτη: αποχαιρετισμός στον Yahya Sinwar

 

του Α.Π.

Οι σιωνιστές και οι παπαγάλοι τους δεν διδάσκονται ούτε από την Ιστορία, ούτε καν από τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Με τον αμερικανιάρικο τρόπο σκέψης τους, «φτιάχνονται» με το να κατασκευάζουν «δαιμόνιους» και «σκληρούς» ηγέτες που «κινούν τα νήματα» της Αντίστασης, ωσάν να ήταν αυτή προσωπική υπόθεση και όχι βαθιά ριζωμένη στους αραβικούς λαούς (της Λεβαντίνης, ιδιαίτερα). 

Διαπίστωσαν, όμως, με τα αυξημένα φέρετρα των φαντάρων τους (σήμερα, άλλα πέντε – τουλάχιστον) που έρχονται από τον Λίβανο (όπου δεν έχουν μπορέσει να προχωρήσουν, κι αυτό, χάρη στην Αντίσταση) ότι καμία δολοφονία ηγετικού στελέχους της Αντίστασης δεν την λυγίζει, ειδικά την αραβική. Δεν καταλαβαίνουν καν ότι, όταν φωτογραφίζουν τον νεκρό Αντιστασιακό, με τη στρατιωτική του στολή, με τη μαντίλα και το όπλο στο χέρι, όταν δείχνουν βίντεο με τις τελευταίες στιγμές του ηγέτη, να εξαντλεί τις τελευταίες του σωματικές δυνάμεις για να επιτεθεί στο ντρόουν που αντιλήφθηκε ότι έρχεται (κανένας σιωνιστής δεν είχε το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια), και να μην ήταν πηγή έμπνευσης, τον καθιστούν. Δηλαδή, χάνουν ακόμα και στον επικοινωνιακό τομέα, στον οποίο «διαπρέπουν».

Και τι να πει κανείς ειδικά για τον Γιάχια Σίνουαρ; Με σχεδόν 23 χρόνια στις σιωνιστικές φυλακές και μη έχοντας αποκηρύξει τον ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση του λαού του, δεν θα μπορούσε παρά να πεθάνει με το όπλο στο χέρι. Έχοντας μάθει, στη φυλακή, τη γλώσσα του εχθρού, γνώρισε και την ψυχή του: βασικό δίδαγμα για κάθε επαναστάτη, ώστε να μην υποτιμά, ούτε όμως να υπερτιμά τον αντίπαλο, σε αντίθεση, φυσικά, με τη στάση των σιωνιστών και κάθε εξ ορισμού αλαζόνα λακέ του ιμπεριαλισμού. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για κάθε επαναστατική ενέργεια, όπως ήταν η ηρωική 7η Οκτώβρη, που τσαλάκωσε μια για πάντα τον σιωνιστικό-ιμπεριαλιστικό «χάρτινο τίγρη», στον (τέλειο) σχεδιασμό της οποίας ο Σίνουαρ, ως φαίνεται, είχε κομβικό ρόλο.

Ακόμα και ο ηρωικός θάνατός του (πόσες φορές διαβάσαμε έναν χρόνο τώρα, ότι «την είχε κάνει», «κρύβεται σε τούνελ» κλπ.) ρίχνει ξανά «τη μπάλα στο γήπεδο» των σιωνιστών. Αυτοί, τώρα, πρέπει να αποδείξουν (και σε όσους ως τώρα έμειναν πεισμένοι) για ποιο λόγο συνεχίζουν τον γενοκτονικό πόλεμο. Ήδη, τα σιωνιστικά ΜΜΕ αναγκάζονται κάτι να ψελλίσουν για «παράθυρο ευκαιρίας» για «ντηλ». Ακόμα πιο αδικαιολόγητη στην παγκόσμια κοινή γνώμη φαντάζει τώρα και μία επίθεση και στο Ιράν. Ούτε αυτό είχαν υπολογίσει.

Οι σιωνιστές μπορεί να επιχαίρουν για μια επικοινωνιακού και μόνο τύπου εφήμερη «επιτυχία», ιδίως μετά τις φάπες από την ιρανική ανταπάντηση και την επιτυχή διάλυση του στρατοπέδου της «επίλεκτης» συμμορίας Γκολάνι από τη Χεζμπολάχ. Επί της ουσίας, ωστόσο, ο θάνατος Σίνουαρ, αν άλλαξε κάτι, όσον αφορά την αραβική Αντίσταση και, γενικότερα, την υπόθεση των Λαών, είναι στο ότι πυκνώνουν οι γραμμές όσων εμπνέονται από τον θάνατο του και προσχωρούν σε αυτή.

Louis - Ferdinand Céline (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

«O Celine στο έργο του “Το ταξίδι στο τέλος της νύχτας”, η διαμαρτυρία ενάντια στο βασίλειο του χρυσού έχει πολύ κοινωνικό, για να μην πω σοσιαλιστικό ύφος. Είναι ειδικά οι εργάτες, οι φτωχοί που υποφέρουν από τον υλισμό των πλουσίων. Όπως και οι άλλοι χαρακτήρες του μυθιστορήματος, ο Bardamu το γνωρίζει αυτό: «Δεν είχα μάθει ακόμη ότι υπάρχουν δύο πολύ διαφορετικές ανθρωπιστικές επιστήμες, αυτή των πλουσίων και αυτή των φτωχών. Μου πήρε, όπως και πολλοί άλλοι, είκοσι χρόνια και ο πόλεμος, για να μάθω να κρατώ τον εαυτό μου στην κατηγορία μου, να ρωτάω την τιμή των πραγμάτων και των όντων πριν τα αγγίξω και πάνω απ' όλα πριν τα κρατήσω». Μερικές φορές ο συγγραφέας εκνευρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο κακοποιούνται οι φτωχοί. Οι πλούσιοι είναι οι πραγματικοί υλιστές. Ακόμη και στον τον Bardamu κυριαρχεί το υλιστικό ένστικτο, γιατί ανήκει στον σύγχρονο κόσμο»

Όταν είσαι Ισραηλινός και αντί για το Κοράνι βρίσκεις αυτό στα καταφύγια της Χεζμπολάχ ...

 

Dominique Venner, Επαναστατημένες Σελίδες, τόμος 1ος

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

«Είμαστε γοητευμένοι από το πρόσωπο του Jose Antonio που δολοφονήθηκε σε ηλικία 33 ετών στη φυλακή του Αlicante. Μας ελκύει ο προφασισμός (ή ο προμπολσεβικισμός), άντε τα Freikorps και οι Squadristi, από την πρώτη Falange, αλλά καθόλου από τους θριαμβευτές και αστικούς φασισμούς. 

Από την επομένη της πορείας στη Ρώμη, ο Μουσολίνι δεν μας ενδιαφέρει πλέον και το ίδιο ισχύει και για τον Hitler μέχρι λίγο μετά το πραξικόπημα του Μονάχου. Από την άλλη ο Χίτλερ με τη γοητεία του δεν μας ενδιάφερε πολύ για τον λιωμένο δημαγωγικό του τρόπο, ενώ ο Τρότσκι του πραξικοπήματος της Πετρούπολης και του εμφυλίου, με τους σωματοφύλακες του με μαύρα δερμάτινα μπουφάν, τα πιστόλια Mauser και τις αιματηρές ομιλίες του, δεν μας δυσαρεστεί καθόλου. 

Είμαστε παθιασμένοι αναγνώστες του έργου "Η Τεχνική του Πραξικοπήματος" του Malaparte  και του "Οι Απαγορευμένοι", του Von Salomon, των δύο πιο συναρπαστικών μαχητικών βιβλίων για να καταπιούμε . 

Είναι οι συμμορίες των τυχοδιωκτών των εποχών της αναταραχής, ειδικά της δεκαετίας του 1920, που ψιθυριστά στη φαντασία μας δημιούργησαν κάτι μεγάλο μέσα μας και όχι οι οργανωμένες και δαμασμένες μαζικές κινητοποιήσεις «ολοκληρωτικών» καθεστώτων. 

Ακόμα κι αν τραγουδάμε το Horst Wessel για να σκανδαλίσει τους παλιούς παρτιζάνους. Άλλωστε κάποιοι από αυτούς κατέληξαν να το τραγουδούν, σε ρεφρέν μαζί μας ... σήμερα!»

Ο Alain de Benoist για τον Φασισμό

«Έχουν προταθεί αμέτρητοι ορισμοί του Φασισμού. Το απλούστερο εξακολουθεί να είναι το καλύτερο: ο Φασισμός είναι μια επαναστατική πολιτική μορφή που χαρακτηρίζεται από τη συγχώνευση τριών βασικών στοιχείων: έναν Εθνικισμό τύπου Ιακωβίνου, έναν μη Δημοκρατικό Σοσιαλισμό και το αυταρχικό κάλεσμα για μαζική κινητοποίηση. Στο βαθμό που είναι ιδεολογία, ο Φασισμός προκύπτει από έναν επαναπροσανατολισμό του Σοσιαλισμού σε μια κατεύθυνση εχθρική προς τον υλισμό και τον διεθνισμό. Απευθυνόμενος σε ένα κατεξοχήν δεξιό εκλογικό σώμα, είχε συχνά υποστηρικτές μεταξύ των αριστερών»

Alain de Benoist

Η αποδόμηση του Marcuse από τον Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Evola στην κριτική ανάλυση του περίφημου 1968, απέρριψε χωρίς πολλά περιττά λόγια, δύο από τους ψευδείς μύθους των ψευδο - διαμαρτυριών εκείνων των χρόνων, συγκεκριμένα του Herbert Marcuse (Γερμανός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και εξέχων μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης) και του Μαοϊσμού: δύο από τα περίφημα «τρία Μ» (Marx, Mao, Marcuse). Πάμε να δούμε τι έγραψε ο Βαρόνος που μας δίνει τα πνευματικά όπλα να αντιμετωπίσουμε την μαρξιστική πνευματική παρακμή του πνεύματος.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...