Για την Ζωή και τον Θάνατο (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Ο Θάνατος είναι ο "παγωμένος καθρέφτης" της Ζωής. Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε, είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας  αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην "απέναντι όχθη", δεν θα μπορούμε "να πούμε" 'η "να κάνουμε" τίποτα άλλο.

Γι' αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα. Για το πώς βιώνουμε τον Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι, Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος. Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε ('η δεν μπορούμε πια)να πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως, καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς "τελειώνει" ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεων του ως Ζωντανός.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι "η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία". Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή  όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί, προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή αδράνεια, καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.

Ψάχνοντας, λοιπόν, το τέλειο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν υφίσταται, παρά μόνο σε ότι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση, την κοινωνική απάθεια, την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε  ως αόριστοι "επαναστάτες", αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγέρτες Ψυχών. Παρ' όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε "αγιογραφίες" εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή μετατροπή μας σε χάρτινους "ήρωες", έχοντας "ικανότητες" υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.

Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου. Κάθε Νεκρός εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του. Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας και της Εξέλιξης. Έτσι, σ' όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του. Γι' αυτό, ας σκεφτόμαστε  σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για να "προλάβουμε" να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και έχοντας την "σιγουριά" ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.

Για τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα, τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν  Υπερήφανα. Αλλά και για την Πολυαγαπημένη Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα( Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου) για να έχω μετατραπεί σ' αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Για όλους όσοι "έφυγαν", όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!

Άνθη της εξεγερσιακής συνείδησης

του Σταύρου Λιμποβίση 

Αυτοί που δεν έχουν τάφους, που τα σώματα τους έγιναν στάχτη, αυτοί που τα παράσημα τους έλιωσαν στις φλόγες της ήττας και οι στολές τους κομματιάστηκαν από τα μαχαίρια  των Ταλμουδιστών, αυτοί οι "καταραμένοι" είχαν προβλέψει τα πάντα. 

Αυτοί που μπροστά στην αγχόνη της δημοκρατίας δεν δείλιασαν και δεν απέφυγαν το άγγιγμα του θανάτου χωρίς θάρρος, αυτοί που έκαναν τον ύστατο μορφασμό αποδοκιμασίας στον ιερέα της υποταγής, αυτοί που φώναξαν για το νέο Πουρίμ του '46 είχαν δίκιο ακόμη και αν υπήρξαν άδικοι με τους λάθος ανθρώπους. 

Σήμερα που ο χρόνος δείχνει να συρρικνώνεται από την ταχύτητα των εξελίξεων και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι γεγονός αντιλαμβανόμαστε ότι ο δικός μας κόσμος τελείωσε το 1945 και μετά ένας νέος κόσμος γεννήθηκε. 

Κόσμος λαμπερών τεράτων και χαμογελαστών δημίων. Κόσμος αφθονίας που οδηγεί στον βιολογικό θάνατο λόγω της κατανάλωσης και εμπορευματοποιεί συνειδήσεις και συναισθήματα αφού πρώτα ξεπουλήσει στα παζάρια της ανηθικότητας τα σώματα που πλέον κατατάσσονται στις σάρκες. 

Ο κόσμος της μόλυνσης της βιομηχανίας των φαρμακευτικών, ο κόσμος της πλαστικής διασκέδασης και της χρήσης ναρκωτικών, ο κόσμος της κουλτούρας του γρήγορου τρόπου σε όλα και της αποφυγής της θυσίας είναι ο νέος υπέρλαμπρος κόσμος τους. 

Ένας κόσμος που γεννήθηκε δομήθηκε και ανυψώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους που κυριάρχησαν στον πλανήτη. Εμείς δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο αφού δηλώνουμε Άνθη μιας περιόδου που δεν υπάρχει πια και πολεμήθηκε με φώσφορο και πρακτικές γενοκτονίας. 

Και ακόμη και αν φυτρώνουν οι σκέψεις μας ως λουλούδια μοναδικά και μοναχικά μέσα μας καίει η φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής που φοβίζει τους τυράννους. Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας.

Άναρχοι και Αμετανόητοι - παντοτινοί Αντιδημοκράτες

Ο Mishima ήταν ο Che Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος 

Ο Mishima ήταν ο  Che Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.

Λέω τον Che, γιατί ο Μishima ήταν ο ήρωας μας ενάντια στην αμερικανική κυριαρχία και την απώλεια της κυριαρχίας αλλά πολεμιστής, όχι αντάρτης.

Pasolini γιατί ο Μishima όπως και αυτός, προκάλεσε αγανάκτηση ενάντια στον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό, τον ξεριζωμό, την εκβιομηχάνιση, την τυποποίηση και την εκβιομηχάνιση.

 D'Annunzio γιατί ο Mishima ήταν ένοπλος ωραιολάτρης και ποιητής-στρατιώτης, έστω και από πόλεμο χωρίς πόλεμο και όπως αυτός έγραψε το έργο του ανάμεσα στον Έρωτα, τον Θάνατο και την Ομορφιά.

Marcelo  Veneziani

Darkwood - Trauermantel

 

Κυκλοφορεί: Ανάκτηση #11 (https://logxi.com/)

Για ηλεκτρονικές, αρχικά, παραγγελίες στο site της Λόγχης και από το 2103611590 και από Τετάρτη στα γνωστά σημεία διανομής σε Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, δίνουμε και αυτοκόλλητο δώρο! 

Διαβάστε εδώ ...

editorial

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ

ΓΚΥΣΤΑΒ ΛΕ ΜΠΟΝ, ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΕΡΓΑ

σε μετάφραση του Παναγιώτη Πανάγου

ΠΟΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΤΟ 2024;

του Gabriele Adinolfi

RAMIRO LEDESMA RAMOS, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

ΑΡΧΑΙΟΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ GUILLAUME FAYE

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ

από τον Γιώργο Μάστορα

ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ

του Τάσου Δημητρακόπουλου

Η ΙΚΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

από τον Χρήστο Καρανικόπουλο

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ, JEAN-MARIE LE PEN, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

επιμέλεια Ιάκωβος Δελλής

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ

από τον Άγγελο Δημητρίου

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

του Γιάννη Δράκου

ΟΙ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

έρευνα Ιωάννης Δικταίος

Συνέντευξη Falänx

THE BOYS ARE BACK IN RAC

KOP OF BOULOGNE ΜΙΑ ΟΠΑΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΘΡΥΛΟ!

του Κώστα Μανιάτη

Η ΦΡΟΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΑΖΟΝΩΝ ΤΟΥ «ΑΕΤΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ»

του Σταύρου Λιμποβίση

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΣΤΑ 11 ΒΗΜΑΤΑ 

In Memoriam Jean Marie Lepen (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Λακωνικά όπως πρέπει, για τον μεγάλο αυτόν πολιτικό, ακτιβιστή και πολεμιστή που έγραψε μια δική του ιστορία στην πολιτική της Ευρώπης. Σας παραθέτω σε μετάφραση μου, ένα μικρό απόσπασμα σαν φόρο τιμής, από το «Ινστιτούτο Ιλιάδα» του Παρισιού, για τον Jean Marie Lepen:

Ο Jean-Marie Le Pen διηγείται Dominique Venner, «τον διανοούμενο σαμουράι»

Υπό το πρίσμα του θανάτου του Jean-Marie Le Pen, μια ματιά στη σχέση που είχαν το «Μενίρ» με τον «Δυτικο Σαμουράι»1. Μια σχέση που αναπτύχθηκε σε αυτό το απόσπασμα, από την εργασία με τίτλο “Dominique Venner”. Στην αυγή των πεπρωμένων μας και στην οποία τονίζει την εκούσια θυσία του διαλογιστή ιστορικού, σύμφωνα με την παράδοση των Drieu la Rochelle, Mishima και Montherlant

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Armin Mohler: Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 1918 - 1932 (βιβλιοκριτική)

 

Διαβάστε εδώ ...

γράφει ο Α.Π.

To 1949, ο 29χρονος φοιτητής φιλοσοφίας Άρμιν Μόλερ παρέδιδε τη διδακτορική του εργασία με τίτλο Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 1918-1932 (Die Konservative Revolution in Deutschland 1918-1932) στον καθηγητή του στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, Καρλ Γιάσπερς. Σε αντίθεση με τον Χάιντεγκερ, τον Γιούνγκερ, τον Σπένγκλερ, τον Ζάλομον και τον Σμιτ, που είχαν παραμείνει στη Γερμανία μετά το 1933 και είτε είχαν συνεργαστεί ανοιχτά με το χιτλερικό καθεστώς είτε είχαν διαλέξει το δρόμο της λεγόμενης "εσωτερικής μετανάστευσης" (δηλαδή τη φυγή από τη δημόσια ζωή και την αποφυγή οποιωνδήποτε πολιτικών δηλώσεων κατά τη διάρκεια του ναζισμού), ο Καρλ Γιάσπερς είχε εκφράσει ρητά την αντίθεσή του στον Χίτλερ και είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία στην Ελβετία το 1933. Τώρα, το 1949, ο Γιάσπερς, ένας Γερμανός που είχε πάει στην Ελβετία διαφωνώντας με το καθεστώς που είχε επικρατήσει στη χώρα του, θα αποφάσιζε αν θα κάνει δεκτή τη διατριβή του μαθητή του, Άρμιν Μόλερ, ενός Ελβετού που το 1942 είχε λιποτακτήσει από τον ελβετικό στρατό και είχε περάσει κρυφά τα γερμανικά σύνορα με σκοπό να καταταγεί στα χιτλερικά SS.

Ο Γιάσπερς έκανε δεκτή τη διατριβή του Μόλερ και τού έδωσε το διδακτορικό, γιατί, όπως είπε "μια τέτοια μαζική αποναζιστικοποίηση τόσο πολλών διανοητών θα είχε περισσότερες θετικές συνέπειες παρά αρνητικές". Πράγματι, η κύρια προσπάθεια του Μόλερ σε αυτό του το έργο -αναμφίβολα το κορυφαίο ΄του- είναι να αποστασιοποιήσει όσο περισσότερο γίνεται τους θεωρητικούς της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης του Μεσοπολέμου από την πρακτική του ναζισμού, να τους αποκαθάρει, για να τους παραδώσει -έτσι καθαρούς πλέον- ως μεγάλη κληρονομιά σε αυτό που ο ίδιος θα ήθελε σε όλη του τη ζωή να δει να αναδύεται: σε μια γερμανική "Νέα Δεξιά".

Γράφοντας το 1836 στη "Ρομαντική Σχολή" ο Χάινριχ Χάινε λέει ότι η ιστορία των ιδεών είναι ένα μεγάλο νεκροταφείο, όπου κάθε νέος διανοητής πηγαίνει και αποτίει φόρο στους νεκρούς της δικής του ιδεολογικής παράδοσης, τους πνευματικούς του προγόνους, που τους ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους. Ο Μόλερ, λοιπόν, με το βιβλίο αυτό, πηγαίνει στο μεγάλο νεκροταφείο των ιδεών και ξεδιαλέγει από εκεί τις "θυελλώδεις ιδιοφυίες" της γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης ως άμεσους προγόνους μιας νέας ευρωπαϊκής δεξιάς, απαλλαγμένης από τις αμαρτίες του ναζισμού, για την ίδρυση της οποίας ο Μόλερ θα πάλευε ως το τέλος του βίου του. Ο Γιάσπερς, πάλι, ως αντιφασίστας αλλά και προσωπικός φίλος πολλών από τους διανοητές της Συντηρητικής Επανάστασης, ευλόγησε το βιβλίο του μαθητή του θεωρώντας ότι η "αποναζιστικοποίηση" αυτών των στοχαστών από τον Μόλερ δεν θα είχε σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτική ζωή και τον εκδημοκρατισμό της Γερμανίας.

Το βιβλίο του Μόλερ ανήκει σε μια ολιγάριθμη ομάδα βιβλίων της πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου στο γερμανικό κόσμο, γραμμένων από στοχαστές του ευρύτερου εθνοκεντρικού και συντηρητικού χώρου που τώρα, μετά την εμπειρία του ναζισμού, προσπαθούσαν να περισώσουν τα στοιχεία της ιδεολογίας τους υπό τις νέες συνθήκες και ταυτόχρονα να αποστασιοποιήσουν τις ιδέες αυτές από τον ναζισμό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν επίσης έργα όπως το "Νόμος της Γης" (1950) του Καρλ Σμιτ, η "Επιστολή για τον Ουμανισμό" (1947) και οι Διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης (1949) του Μάρτιν Χάιντεγκερ, το "Ερωτηματολόγιο" (1948) του Ερνστ φον Ζάλομον, η "Γερμανική Καταστροφή" (1946) του Φρίντριχ Μάινεκε, ή ο Πρόλογος (1949) του "Γερμανικός Κλασικισμός και Ρομαντισμός" του Φριτς Στριχ. Όλα αυτά είναι έργα συντηρητικών ή εθνικιστών-εθνοκεντρικών διανοητών που, άλλος λίγο άλλος πολύ, όλοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος πριν το 1933 για την ιδεολογική αποδοχή του ναζισμού από μεγάλα κομμάτια της γερμανικής διανόησης, και τώρα προσπαθούσαν να διασώσουν τα θετικά στοιχεία των ιδεών τους στον μεταναζιστικό κόσμο: ο Σμιτ τις νομικές του θέσεις, ο Χάιντεγκερ την οντολογία του, ο Ζάλομον τον ενθουσιώδη νεανικό εθνικισμό του, ο Μάινεκε τον ευρωπαϊσμό των Γερμανών κλασικών, ο Στριχ την κληρονομιά του γερμανικού ρομαντισμού. Ο Μόλερ, με τη σειρά του, που αργότερα θα δήλωνε ότι αυτό που τον έκανε να καταταγεί στα SS ήταν η μελέτη του Σπένγκλερ και του Γιούνγκερ, θα γράψει το 1949 τη "Συντηρητική Επανάσταση" με σκοπό να διατηρήσει ζωντανή την υστεροφημία του Σπένγκλερ και του Γιούνγκερ (και όχι μόνο) σε έναν κόσμο όπου τα SS είχαν ηττηθεί.

Τι ήταν όμως η Συντηρητική Επανάσταση; Οι περισσότεροι από τους διανοητές της δεν χρησιμοποιούσαν αυτό τον όρο - ένας από αυτούς, ο Χανς Φράιερ έκανε λόγο για "επανάσταση από τα δεξιά", ένας άλλος, ο Μόλερ φαν ντεν Μπρουκ μιλούσε για "νέο συντηρητισμό" - και είναι ο Μόλερ αυτός που εισήγαγε τον όρο και τον έκανε γενικά αποδεκτό στη βιβλιογραφία ως σήμερα (άλλη μια απόδειξη της μεγάλης επιδραστικότητας του βιβλίου του). Δεν ήταν ένα ενιαίο κίνημα ή ομάδα. Ήταν μάλλον ένα σύνολο διανοητών στη Γερμανία και την Αυστρία του Μεσοπολέμου οι οποίοι είχαν κοινό τόπο την εναντίωση στην αστική νεωτερικότητα, τον κοινοβουλευτισμό, το φιλελευθερισμό, τη μαζοποίηση (Vermassung), αλλά και στον παλιό χριστιανικό συντηρητισμό του 19ου αιώνα - αυτό το τελευταίο είναι που τους διαφοροποιεί από όλους τους αντιπροσώπους του κλασικού συντηρητισμού και τους εντάσσει στο ρεύμα της Συντηρητικής Επανάστασης. Τέτοιοι διανοητές είναι ο Ερνστ Γιούνγκερ, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο Καρλ Σμιτ, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, ο Βέρνερ Ζόμπαρτ, ο νεαρός Τόμας Μαν (μόνο κατά την εποχή που συνέγραψε τα Betrachtungen eines Unpolitischen), ο Άρτουρ Μόλερ φαν ντεν Μπρουκ, ο Ερνστ φον Ζάλομον, ο Ερνστ Νήκιτς, ο Χανς Φράιερ, ο Ότμαρ Σπαν, ο Μαξ Κόμερελ, ο Φρίντριχ Χίλσερ, ο Έντγκαρ Γιούλιους Γιουνγκ, ο Γκότφριντ Μπεν, ο Στέφαν Γκεόργκε, ενώ από μη Γερμανούς μπορούν ίσως να προστεθούν οι Ιούλιος Έβολα και Ιωάννης Συκουτρής.

Όλοι αυτοί επηρεάστηκαν βαθύτατα από το γενικό κλίμα εθνικιστικής έξαρσης που κυριάρχησε στη Γερμανία με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914. Γράφτηκαν τότε μπροσούρες που έθεταν τις "ιδέες του 1914" (εθνικός κολεκτιβισμός, ιεραρχία, συντροφικότητα του μετώπου) ως παράδειγμα ενάντια στις "ιδέες του 1789" (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη), Ο Βέρνερ Ζόμπαρτ δημοσίευσε το περίφημο φυλλάδιο "Helden und Haendler" (Ήρωες και Έμποροι) όπου υποστήριζε ότι η Γερμανία λόγω της παράδοσής της είναι έθνος ηρώων ενώ η Αγγλία έθνος εμπόρων. Φυσικά, το πνεύμα αυτής της λογοτεχνίας δεν ήταν ακόμα επαναστατικό, καθώς εξυμνούσε άκριτα όλες τις αντιδραστικές παθογένειες της αυτοκρατορικής Γερμανίας, ήταν ένα είδος κιτς πολεμικού σωβινισμού που το αναγνωρίζει και ο ίδιος ο Μόλερ καθώς δεν ανάγει την αρχή της Συντηρητικής Επανάστασης στο 1914 αλλά στο 1918. Παρ' όλα αυτά, το κλίμα του 1914 έγινε αιτία να ριζοσπαστικοποιηθούν πολλοί νεαροί Γερμανοί διανοούμενοι, οι οποίοι όμως μόνο μετά την ήττα του 1918 έκαναν το βήμα παραπέρα: απέρριψαν τον παλιό "καϊζερικό" συντηρητισμό και άρχισαν να ψάχνουν για μια νέα ιδέα, που δεν θα είναι πλέον σωσίβιο της αστικής παρακμής αλλά νεκροθάφτης της. Εκεί βρίσκεται το ιστορικό σημείο κατά το οποίο οι διανοητές αυτοί γίνονται εκφραστές της Συντηρητικής Επανάστασης.

Αλλά όπως κάθε γερμανική επανάσταση πριν από αυτή, όπως δηλαδή η Θύελλα και Ορμή, ο Ρομαντισμός και ο Νατουραλισμός, έτσι και αυτή, λόγω των καθυστερημένων πολιτικών συνθηκών στη Γερμανία, παρέμεινε μια "επανάσταση στο χώρο του πνεύματος", χωρίς το πρακτικό της αντίστοιχο - ο Μόλερ αρνείται κατηγορηματικά ότι ο χιτλερισμός είναι το πρακτικό αντίστοιχο της Συντηρητικής Επανάστασης - και δεν έδωσε κάποιο μαζικό πολιτικό κίνημα, ίσως εν μέρει και λόγω του εκπεφρασμένου αντιλαϊκού ελιτισμού ορισμένων (αλλά σίγουρα όχι όλων) από τους στοχαστές της. Στο θεμελιώδες υλικό ζήτημα της εποχής, τον έλεγχο δηλαδή των μέσων παραγωγής, άλλοι από τους "Συντηρητικούς Επαναστάτες" αποδείχτηκαν καθαροί αντιδραστικοί ακροδεξιοί υπερασπιστές της μεγάλης ιδιωτικής ιδιοκτησίας, όπως ο Σμιτ ή ο Σπαν, άλλοι όπως ο Γιούνγκερ αρέσκονταν να γράφουν ολόκληρα βιβλία για τον Εργάτη αλλά δεν πήραν σαφή θέση σε αυτό το ζήτημα, ενώ άλλοι όπως ο Νήκιτς ήταν πολύ ριζοσπάστες, πρεσβεύοντας έναν σοσιαλισμό που ήταν αναμφίβολα πολύ επαναστατικός. Στο άλλο μεγάλο υλικό ζήτημα, αυτό της απελευθέρωσης των καταπιεζόμενων εθνών από την αποικιοκρατία, άλλοι ήταν αντιδραστικοί κοινωνικοδαρβινιστές και εχθροί των μικρών λαών, άλλοι καταδίκαζαν υποκριτικά μόνο τον αγγλικό ιμπεριαλισμό αλλά διψούσαν για γερμανική αποικιακή επέκταση, ενώ άλλοι όπως ο Φρίντριχ Χίλσερ ήταν πραγματικοί αντιιμπεριαλιστές και καλούσαν για μια ειλικρινή -και όχι γεωπολιτικά οπορτουνιστική α λα Χίτλερ- σύμπραξη των Γερμανών εθνικιστών με τα καταπιεζόμενα έθνη των αποικιών και τα κινήματά τους. Αυτές οι διαφορές και οι ποικιλίες σε τόσο βασικά ζητήματα δείχνουν ότι η Συντηρητική Επανάσταση ήταν ένα ετερόκλητο ρεύμα, κάτι που την απέτρεπε από το να δημιουργήσει κάποιου είδους κίνημα στην πράξη.

Στη συνέχεια της ζωής του, ο Μόλερ προσπάθησε να παίξει το ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κινημάτων της λεγόμενης Νέας Δεξιάς: της γαλλικής Nouvelle Droite και της γερμανικής Neue Rechte. Μετέφρασε ο ίδιος τη "Συντηρητική Επανάσταση" στα γαλλικά για να κάνει τους διανοητές της γνωστούς στο γαλλικό κοινό, ενώ ταυτόχρονα συνέγραψε για το γερμανικό κοινό τα έργα "Η Γαλλική Δεξιά" (1958) και "Η Πέμπτη Δημοκρατία" (1963). Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε να κάνει τις γερμανικές συντηρητικές ιδέες γνωστές στους Γάλλους, και τις γαλλικές συντηρητικές ιδέες γνωστές στους Γερμανούς. Αυτό ήταν ένα έργο που κάποτε, πάνω από έναν αιώνα πριν τον Μόλερ, είχε επιτελέσει ο Χάινριχ Χάινε, όταν στη δεκαετία του 1830 έγραφε τη "Ρομαντική Σχολή" στα γαλλικά για να εξοικειώσει τους Γάλλους αναγνώστες με τον γερμανικό ρομαντισμό και τη "Λουτετία" στα γερμανικά για να εξοικειώσει τους Γερμανούς αναγνώστες με το γαλλικό φιλελευθερισμό. Το 1967 ο Μόλερ βραβεύεται με το Βραβείο Αντενάουερ του Ιδρύματος Deutschland του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, κάτι που σήμαινε ότι η συστημική γερμανική δεξιά αναγνώριζε τις προσπάθειές του να φτιάξει μια "αποναζιστικοποιημένη" γερμανική δεξιά παράδοση. Τις επόμενες δύο δεκαετίες ο Μόλερ ήρθε σε επαφή με το συστημικό δεξιό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας και υπήρξε για ένα διάστημα λογογράφος του ηγέτη του κόμματος, Φραντς Γιόζεφ Στράους.

Ο Άρμιν Μόλερ πέθανε το 2003. Το βιβλίο του επανεκδόθηκε άλλες έξι φορές και αποτελεί μέχρι σήμερα το αρτιότερο έργο που γράφτηκε ποτέ για τη Συντηρητική Επανάσταση, κάτι που αναγνωρίζουν ακαδημαϊκοί όλων των αποχρώσεων και οι πιο ορκισμένοι ιδεολογικοί του αντίπαλοι. Στο τέλος της ζωής του δήλωσε ότι δεν έπαψε ποτέ να είναι οπαδός του ιταλικού και ισπανικού φασισμού, όχι όμως του γερμανικού ναζισμού. Επίσης παραδέχτηκε ότι η σύνδεση της Συντηρητικής Επανάστασης με τον ναζισμό είναι πολύ μεγαλύτερη και ότι στο βιβλίο του αποσιώπησε συνειδητά πολλά κοινά τους στοιχεία με σκοπό να περισώσει τη Συντηρητική Επανάσταση στον μεταπολεμικό κόσμο και να την κάνει πυξίδα μιας νέας δεξιάς ιδεολογίας. Παρ' όλα αυτά, το βιβλίο δεν χάνει την αξία του, είναι επιστημονικά άρτιο και προσφέρει στον αναγνώστη τον καλύτερο τρόπο εξοικείωσης με τη σκέψη μερικών από τους μεγαλύτερους Γερμανούς διανοητές του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: ο «εθνικός ελευθεριακός» Ζᾶν Μαρὶ Λεπέν

 

- Τί γίνεται μὲ τὸν ἀναρχίζοντα Ζᾶν Μαρὶ Λεπέν;

 Δὲν εἶμαι ἀναρχικός, ἀλλὰ εἶμαι ἐλευθεριακός (libertario). Μοῦ ἀρέσει νὰ ἀποκαλῶ τὸν ἑαυτό μου «ἐθνικὸ ἐλευθεριακό» (libertario nacional). Ὅταν ἤμουν παραγωγὸς δίσκων, πουλοῦσα σὲ δώδεκα δίσκους τὰ τραγούδια τῆς Παρισινῆς Κομμούνας, τὴν ἑκατονταετηρίδα τῶν τραγουδιῶν τοῦ Μποτρὲλ καὶ τὶς ὁμιλίες τοῦ Σάρλ ντὲ Γκῶλ... Μολονότι εἶμαι πολιτικὸς μὲ σαφῆ ἰδεολογικὴ τοποθέτηση, εἶμαι ἀπολύτως ἱκανὸς νὰ βάλω τὸν ἑαυτό μου στὴν θέση τοῦ ἀντιπάλου μου, ἂν ὄχι τοῦ ἐχθροῦ μου, πρᾶγμα πού -πιστεύω, θὰ συμφωνήσετε μαζί μου- διαμορφώνει τὴν ἠθικὴ κρίση ποὺ κάνουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἐπέστρεψα στὸ πανεπιστήμιο γιὰ νὰ κάνω τὸ διδακτορικό μου στὶς Πολιτικὲς Ἐπιστῆμες, στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ἑξῆντα, καί, καθὼς εἶχα ἐπαφὴ μὲ ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν γαλλικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία (Fédération Anarchiste), σκέφτηκα νὰ γράψω τὴν διδακτορική μου διατριβή, μὲ θέμα «Ὁ Ἀναρχισμός: Ἀπὸ τὴν Ἀπελευθέρωση (ἀπὸ τὴν γερμανικὴ κατοχή) μέχρι τῆς μέρες μας» (L'Anarchisme, de la Libération à nos jours).

(..) Τὴν ὁμάδα ἐργασίας τοῦ πανεπιστημίου στὴν ὁποία συμμετεῖχα διηύθυνε ἡ Ἐβελὺν Πισιέ (Évelyne Pisier), ἀδελφὴ τῆς ἠθοποιοῦ Μαρὶ Φράνς (Marie-France), φεμινίστρια καὶ ὀπαδὸς τοῦ Φιντὲλ Κάστρο. Γιὰ νὰ σᾶς δώσω μία ἰδέα περὶ τῆς ἀτμόσφαιρας ποὺ ἐπικρατοῦσε, ἡ Πισιὲ ἀπέκλεισε τρεῖς φοιτητὲς ἀπὸ τὴν ὁμάδα, ἁπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἐργάζονταν πάνω στὸ κοινωνικὸ δόγμα τοῦ Ντὲ Γκώλ! Μὲ τὸ θέμα μου γιὰ τὸν ἀναρχισμὸ δὲν μποροῦσε νὰ φέρει εὔκολα ἀντίρρηση.

- Πῶς ἐξηγεῖτε ὅτι οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς... ποὺ διαμόρφωσαν τὴν λογοτεχνία τοῦ Μεσοπολέμου, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἔχουν ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὴν δημόσια σφαῖρα; Δὲν συγχωροῦνται γιὰ τὶς πολιτικές τους ἰδέες, ἐνῷ ἡ ὠδὴ τοῦ Ἀραγκὸν στὴν ρωσικὴ Γκέ-Πέ-Οῦ (GPU, ἀρχικὰ τῆς ὑπηρεσίας κατασκοπείας τῆς ΕΣΣΔ καὶ τῆς διαβόητης πολιτικῆς ἀστυνομίας τοῦ Στᾶλιν) συγχωρεῖται εὔκολα;

«Ζήτω ἡ Γκέ-Πέ-Οῦ ἐνάντια σὲ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Προλεταριάτου», ἔγραψε ὁ Ἀραγκὸν στὸ Προελούδιο τοῦ ἔργου «Ἡ ἐποχὴ τῶν κερασιῶν»... Ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτική μας ζωὴ ἐξακολουθεῖ νὰ κυριαρχεῖται ὕπουλα ἀπὸ τὸν κομμουνισμό. Ὑπάρχει ἕνας ἐφησυχασμὸς ἀπέναντι στὴν κομμουνιστικὴ ἰδεολογία καὶ τὶς διάφορες μορφὲς ἔκφρασής της. Ἔχω μία νόστιμη ἄγνωστη ἱστορία σχετικά. 

Μιὰ μέρα μὲ ἐπισκέφτηκε ὁ Λουὶ Λεκουᾶν (Louis Lecoin), ἕνας πολὺ γνωστὸς ἀντιρρησίας συνείδησης τὴν δεκαετία τοῦ 1950. Ἀποφάσισα νὰ ἠχογραφήσω ἕνα ἄλμπουμ μὲ ἀναρχικὰ τραγούδια, σχετικὰ ἄγνωστα στὸ γαλλικὸ κοινό. Δούλεψα μαζί του τὰ κείμενα ποὺ συνόδευαν τοὺς δίσκους, ὄχι μόνο τὸ κείμενο τῶν τραγουδιῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπεξήγηση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου. Μιὰ μέρα, καθὼς βγαίναμε καὶ οἱ δυὸ ἀπὸ τὰ γραφεῖα τοῦ SERP (ἡ δισκογραφικὴ ἑταιρεία τοῦ Λὲν Πέν) καὶ ἐκεῖνος μὲ κρατοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι, τυφλὸς ὢν, πέσαμε πάνω σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀρχισυντάκτες τῆς Le Monde. 

Πίστευα ὅτι θὰ ἔπεφτε ξερός ὅταν μᾶς εἶδε, τὸν ἀλεξιπτωτιστὴ καὶ τὸν ἀναρχικὸ ἀγκαζέ... Μὴν σᾶς ἀπατοῦν τὰ φαινόμενα: ὁ Λουὶ Λεκουᾶν δὲν ἦταν μία προσωπικότητα ποὺ βρισκόταν πολὺ μακριὰ ἀπὸ ἐμένα. Ἄν μοῦ ἐπιτρέπετε νὰ κάνω τὴν διάκριση, σεβάστηκα τὸν ἀντιρρησία συνείδησης, ἐνῷ εὐχαρίστως θὰ εἶχα πυροβολήσει τὸν λιποτάκτη.

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν τελευταῖα συνέντευξη τοῦ Ζᾶν Μαρὶ Λὲ Πὲν στὸ περιοδικὸ Eléments

Πηγή: https://elmanifiesto.com/homenaje-a-jean-marie-le-pen.../

ΥΓ1: Ὁ ὅρος «ἐλευθεριακός» χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀναρχικοὺς στὴν Γαλλία ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1890, ὅταν οἱ ἀναρχικοὶ Σεμπάστιαν Φῶρ καὶ Λουίζ Μισέλ ἐξέδοσαν τὴν ἐφημερίδα Le Libertaire («Ὁ Ἐλευθεριακός») στὴν Γαλλία τὸ 1895. 

ΥΓ2: Οἱ γεροντοκόρες τῆς -κάθε εἴδους!- πολιτικῆς ὀρθότητας ἔχουν ἀνέκαθεν πολὺ πλάκα!

πηγή

Σαμουράι της Δύσης: https://samuraithsdyshs.wordpress.com/

«Οι άνθρωποι πάντα λατρεύουν τα σκατά, είτε στη μουσική, στη ζωγραφική, στις φράσεις, στον πόλεμο ή στη σκηνή. Η απάτη είναι η θεά των πλήθους»

Louis-Ferdinand Céline 

 «Εάν αναζητάτε δικαιοσύνη αντί για ηρεμία σε αυτόν τον δημοκρατικό κόσμο, καλύτερα να αυτοκτονήσετε. Για να ζήσεις σήμερα πρέπει να ξέρεις να γελάς με την ηλίθια πραγματικότητα»

Robert Brasillach 

Blood by Despair (Reprise) - Death in June & Les Joyaux de la Princesse (Extended)

 

Για τον Άξονα της αντίστασης: Μελανές Ταξιαρχίες

Χαρείτε την ημέρα!

Saluti romani e 'Presente' davanti alla sede di Acca Larentia

47 χρόνια μετά, η πληγή της Acca Larentia παραμένει ανοιχτή ...

Καλό ταξίδι

Σχετικά με έναν θρύλο, Ferdinand Celine (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ότι πιο καλό, περιγραφικό και αληθινό θα μπορούσε να γράψει κάποιος για τον μεγάλο Γάλλο «καταραμένο» συγγραφέα Ferdinand Celine. 

Δια χειρός λοιπόν του καλού του φίλου (από τους ελάχιστους που ήταν παρόντες στην κηδεία του Celine) του Marcel Aymé, (Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας), το παρακάτω κείμενο αφιερωμένο στο μεγάλο συγγραφέα:

Γύρω από τον Céline έχει δημιουργηθεί ένας μαύρος θρύλος, για τον οποίο είναι εν μέρει υπεύθυνος, χωρίς να έχει κάνει τίποτα για να τον καταστρέψει, αντίθετα τον έχει διατηρήσει. Είναι αυτός ο μύθος ενός βίαιου, μοχθηρού ανθρώπου, αμείλικτου στο μίσος του και στις αντιπάθειες του, άπληστου για τα χρήματα, εχθρού της χώρας του, πέρα από ο ότι είναι και ένας αναρχικός ισοπεδωτής, ένας απαισιόδοξος που χαίρεται να είναι αυτό που είναι. 

Αν και εμφανίσεις και γεγονότα μερικές φορές επιβεβαιώνουν αυτόν τον μύθο, είναι όμως ότι πιο απομακρυσμένο σαν γεγονός από την πραγματικότητα. Βεβαίως ο Céline και δεν ήταν ένα βολικό άτομο ή κάποιος που ξέχασε εύκολα τα στραβά που του είχαν γίνει. Η συγχώρεση για το κακό, η συγχώρεση για τα αδικήματα, δεν είχαν νόημα γι ‘αυτόν. 

Μπορούσε, στην πορεία της ζωής του, να μην τα λαμβάνει υπόψη του, αλλά δεν τα ξέχασε. Η συγχώρεση ήταν στα μάτια του μια πράξη, αν όχι αρνητική, τουλάχιστον άχρηστη, που δεν εμπόδιζε το κακό να παραμείνει, ούτε τον εχθρό να παραμείνει επικίνδυνος

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ενάντια στην δικτατορία των φαρμακευτικών: HYPOCRISY - Chemical Whore (OFFICIAL MUSIC VIDEO)

 

Ο IRA για τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα

«Ο Διγενής ήταν για μας μυθική μορφή. Ο αγώνας του μας ενέπνεε. Ήταν μεγάλος ηγέτης» 

Σάιμους Μέρφι

«Είμαι συγκλονισμένος από την προσωπικότητα του ασύλληπτου Διγενή» 

Σιόν Μακστίφεν

 

Fidel Castro

 

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

«Στρατηγέ, ο αγώνας  σας με  γοήτευσε και απετέλεσε παράδειγμα για την απελευθέρωση της  πατρίδας  μου. Συγχαρητήρια. Εύχομαι η Δημοκρατία  και η Δικαιοσύνη να βασιλεύσουν επιτέλους στον κόσμο» (1959).

Μετά  το θάνατο του Διγενή τηλεγράφησε στην σύζυγο του Κική:

«Εφήρμοσα κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της  χώρας  μου τα  αντάρτικα  σχέδια που είχε χρησιμοποιήσει ο στρατηγός Γρίβας στον αγώνα της  ΕΟΚΑ»

Franco Freda

 

«Δημοκρατία είναι η σφαγή των Ιδεών για τον θρίαμβο των απόψεων. Η δημοκρατία διασφαλίζει ότι όλα υπάρχουν σε συνάρτηση με την αγορά. Η δημοκρατία σκοτώνει το Ιερό για το πετρέλαιο»

Franco Freda

Αυτόνομοι Αθηνών: Στα σπίτια σας, ο Αλ Γκολάνι σας περιμένει!

Ισίδωρος Γαλάνης Hjarulv Henker 4/12/1974 – 1/1/2022 In Memoriam

 

Το τηλέφωνο χτύπησε το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς, με την είδηση που μεταφέρθηκε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να είναι όχι απλώς άσχημη, αλλά σοκαριστική: «Άστα να πάνε, πέθανε ο Ισίδωρος…».

Θα ήταν ψέμα και υπερβολή εάν έλεγα ότι ήμουν «κολλητός» με τον Ισίδωρο. Είχαμε, όμως, καλή «χημεία» και επικοινωνία όποτε βρισκόμασταν, γι’ αυτό και η απώλειά του με συγκλόνισε. Ο Ισίδωρος «Hjarulv Henker» Γαλάνης είναι ένας Ακτιβιστής των Ιδεών μας, με κύρια δραστηριοποιημένη έκφρασή του το στιχουργικό και ηχητικό μουσικό μήνυμα. Κιθαρίστας επί σειρά ετών σε μία σειρά συγκροτημάτων όπως Der Sturmer, Wodulf, Dreadful Relic και No Surrender (στην αρχική μορφή τους).

Δεν περιορίστηκε, όμως, μόνο σε αυτό τον τομέα. Συνέβαλε, επίσης, στις μεταφράσεις αρκετών βιβλίων ιδεολογικού και ιστορικού περιεχομένου, συμμετείχε σε πολιτικές εκδηλώσεις και πορείες της κυριότερης έκφρασης του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος της Χρυσής Αυγής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήταν στενά «κομματικοποιημένος».

Χρησιμοποίησα νωρίτερα τη λέξη – έκφραση «είναι« και όχι «ήταν», ακριβώς επειδή δεν θεωρώ ως «ανενεργό» πλέον τον Ισίδωρο. Κάθε Νεκρός που έχει συμβάλει με το «λιθάρι» του ή τις «πέτρες» του στον αρμό του κτισίματος των Ιδεών μας, δεν έχει στενά παρελθοντολογική έννοια ούτε «ημερομηνία λήξης», καθώς παραμένει Για Πάντα Ζωντανός μέσα από τα έργα και τις πράξεις του.

Αυτό συμβαίνει και με τον Ισίδωρο. Τον πάντοτε χαμογελαστό Σύντροφο, τον «Έλληνα Dave Murray» όπως τον αποκαλούσα (λόγω της εμφανούς ομοιότητάς του με τον πασίγνωστο κιθαρίστα των Iron Maiden), με αποτέλεσμα να γελάει με το «παρατσούκλι» που του απέδιδα.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο – περιεκτικό In Memoriam για τον Ισίδωρο, τονίζω ότι η Τιμή στην Μνήμη των Νεκρών αποτελεί το Νέκταρ που τους τρέφει και τους διατηρεί Ακμαίους, Υπερήφανους, Αγέρωχους δίπλα στους Θεϊκούς Θρόνους του Ολύμπου και ως εκ τούτου, Αιώνιους, Αθάνατους. Ο Μεγαλύτερος Φόρος Τιμής και Σεβασμού σε κάθε Νεκρό Σύντροφο που έριξε το δικό του «κλαδί» ή «κούτσουρο» στην παντοτινά άσβεστη φωτιά των Ιερών Ιδεών μας είναι να συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή, δύναμη και όρεξη τον Αέναο Αγώνα για την επικράτηση της Αλήθειας που πρεσβεύουμε και υπερασπιζόμαστε.

Σύντροφε Ισίδωρε,

Ζεις Για Πάντα

στις Εμπνεύσεις

και τις Πράξεις μας!

πηγή

Live: 01.02.2025

Ενάντια στις επιθυμίες του τίποτα! (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Λίγο πριν την δύση και του 2024,θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου. 

Σε μια εποχή, όπου η Ιστορική  Μνήμη θεωρείται περιττή και αναχρονιστική, όπου μεθοδευμένα εξαφανίζονται τα πιο βασικά στοιχεία της Εθνικής Ταυτότητας, όπου η Κοινωνική Αλληλεγγύη αντικαθίσταται από τις πιο βάναυσες συνθήκες εργασιακής γαλέρας, όπου αντί για την Σοβαρότητα της Σκέψης και την Γενναιότητα της Δράσης εγκαθίστανται ο φτηνός καιροσκοπισμός  και τα χυδαία ατομικά- συντεχνιακά συμφέροντα, όπου η μελέτη ενός προσφάτως ηττημένου πολιτικού παρελθόντος, αντί να οδηγήσει  στην Βαθιά Αυτογνωσία, την Ειλικρινή Αυτοκριτική και την Ενεργητική Εγρήγορση, δυστυχώς οδηγεί στην απατηλή αυτοϊκανοποίηση του στρουθοκαμηλισμού, το να συντασσόμαστε με ανθρώπους που είναι κυριευμένοι απ' όλα τα παραπάνω, θα μας οδηγούσε στην μονιμοποίηση της ήττας και την συνεχή οπισθοδρόμηση. 

Αν και καμιά ήττα από μόνη της δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως, ντροπή αποτελεί η μετέπειτα αδράνεια απέναντι σ' αυτήν, η αποδοχή μιας ψευδαίσθησης "αγώνα", που δεν προσφέρει κάτι το Πραγματικά και Ουσιαστικά Εξεγερσιακό και Επαναστατικό, οδηγώντας τους αδρανείς σε καταστάσεις αποπροσανατολισμού, χαμένους στους λαβύρινθους ενός ανούσιου μικρόκοσμου. Απέναντι σ' όλα  αυτά, ας σφυρηλατήσουμε την Αντεπίθεση των Γνήσιων Επαναστατών, όπως ο Εκδικητής Ιππότης που καλπάζει Σταθερός και Αγέρωχος προς το Πεπρωμένο, Στοχεύοντας να Κυριεύσει τον Κόσμο. 

Σ' αυτήν την Σκληροτράχηλη Πολεμική Διαδρομή, καμιά πονηρή πλάνη, κανένας επιτήδειος πολυλογάς, κανένας αδίστακτος απατεώνας, κανένας επίδοξος δεσπότης θελήσεων, καμία άδεια ψυχή, καμία κενή καρδιά, δεν πρέπει να μας εκτρέψει από την πορεία μας. 

Γιατί Εκείνοι που διαθέτουν την Μακρύτερη Μνήμη θα είναι και οι Άνθρωποι του Νικηφόρου Μέλλοντος. Εκείνοι, που Νικούν την Φθορά του Χρόνου, ο οποίος αποτελεί τον Μεγάλο Προστάτη και Δικαιωτή των Αληθινών Ιδεολόγων. 

Έχοντας λοιπόν, Όνειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι, διαθέτουμε Μνήμη, Γνώση και Γνώμη, κινούμενοι στην ροή(και)του 2025 Ενάντια στην ηττοπάθεια, την μιζέρια, τον φόβο, την αποδοχή της κατοχής. 

Εν τέλει, Ενάντια στο "αδύνατον να συμβεί" και κυρίως ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ! 

Ψηλά τις Σημαίες της Αλήθειας και στο νέο έτος που έρχεται!

Σημείωμα του Κώστα Τάταρη για το «Καβαλικεύοντας την Τίγρη» του Julius Evola

 

Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του Ιταλού φιλοσόφου Ιουλίου Έβολα εκδόθηκε από τη "Λόγχη" σε μετάφραση - επιμέλεια του καλού φίλου, γιατρού Αθανασίου Νοτόπουλου. 

Μετά τις "Καρδιακές Αναπάλσεις", ένα υπέροχο βιβλίο υπαρξιακής κατάθεσης υπό το φως της ορθόδοξης μαρτυρίας, ο Θανάσης  σε συνεργασία με τις εκδόσεις "Λόγχη" μας κάνει ένα ακόμα όμορφο δώρο. 

Δούλεψε σε βάθος πάνω στο κείμενο και εκτός από την πολύ προσεγμένη μετάφραση, έκανε μια επίσης σχολαστική επιμέλεια και μάς προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για πρόσωπα, ρεύματα και σχολές σκέψης που αναφέρονται από  τον συγγραφέα.  Με τον Θανάση, καρδιακό μου φίλο, είχαμε ουσιαστικές και εκτενείς συζητήσεις γύρω από το έργο του φιλοσόφου. 

Αποφάσισε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο βιβλίο διότι με αυτό κλείνει η περίφημη τριλογία ("ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ" - "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ" - ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ") και παρουσιάζεται η σκέψη του φιλοσόφου στην πληρότητά της. 

Ο ίδιος μου ανέφερε ότι προτίμησε -και σωστά- τον όρο "καβαλικεύοντας" αντί του "ιππεύοντας την τίγρη" διότι η ίππευση αφορά ένα ελεγχόμενο, εξημερωμένο ζώο (πχ τα "άλογα ιππασίας"), ενώ η ΤΙΓΡΗ (οι χαοτικές δυνάμεις του σημερινού κόσμου) είναι ... άλλο ζήτημα. 

Εκεί ο δυνατός άνθρωπος ύστερα από διαδικασία μύησης και μεγάλο αγώνα καβαλικεύει και δεν "ιππεύει" απλά  το άγριο στοιχείο, το στρέφει στην επιθυμητή κατεύθυνση, και αφού η διαδικασία ολοκληρωθεί, επέρχεται η ηρεμία και γλυκύτητα, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο της έκδοσης, που είναι επίσης επιλογή του μεταφραστή - επιμελητή.

  " Τι χαρά είναι τούτη, Θε μου, να ζεις και να βλέπεις και να παίζεις με τη μεγάλη Τίγρη και να μη φοβάσαι !" (Ν. Καζαντζάκης)

... και  στο τέλος να καταφέρεις να ανεβείς στη ράχη της, να  σε αποδεχτεί, και να στραφεί στην κατεύθυνση που θα υποδείξεις.

Βασιλικές εφεδρείες

«Το σύστημα δεν ξεμένει ποτέ από εφεδρείες. Και τώρα που ο (ακρο)δεξιός νάρκισσος αυτοκαταστράφηκε καιρός να αναλάβουν οι νέες μαριονέτες. Και τι πιο έξυπνο από Λονδρέζους με περίεργες φιλίες και διασυνδέσεις. Νέοι και αμόλυντοι επικοινωνιακοί και με έναν αέρα ευρωπαϊκό. Οι νέοι κυβερνήτες της αποικίας είναι εδώ έτοιμοι να αποτελειώσουν το έργο της μεταπολίτευσης»

 

Το πάθος για τον Che (που διάβαζε Jose Antonio) του αντικομφορμιστικού χώρου (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ο Che Guevara για τον Φασισμό

τoυ Giorgio Mari (Barbadillo.it)

Αναφέρω πρώτα, ότι σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «δεξιά» αποκλειστικά και μόνο εννοούμενη ως «κοινωνική δεξιά». Ξανακοιτάζοντας επιπόλαια στο διαδίκτυο κάποιες αφίσες που έχουν φτιάξει οι ακτιβιστές του κόσμου μας, προς τιμήν του Che  Guevara, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις διαμάχες που προκάλεσαν από τη μια πλευρά της πολιτικής στην άλλη.

Αδικαιολόγητη και άτοπη διαμάχη, που ίσως προκλήθηκε από την έλλειψη γνώσης του ιδεολογικού σύμπαντος μας. Ήδη ο δημοσιογράφος Mario La Ferla, του περιοδικού “L'Espresso”, στο βιβλίο του "L'altro Che" (Ο άλλος Che) περιγράφει με καλά λόγια τον θαυμασμό που τρέφουν οι «ριζοσπάστες δεξιοί»  ακριβώς για τον Διοικητή. Μια αγάπη γνήσια, ειλικρινής, χωρίς προσχήματα. 

Το 1961, το τότε FUAN, η πανεπιστημιακή οργάνωση του MSI (του Ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος), αποφάσισε να αποτίσει φόρο τιμής στον «αντάρτη», κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Μετά το θάνατο του Guevara, στις 9 Οκτωβρίου του 1967, οι πρώτοι που τίμησαν τον χαρακτήρα αυτόν ήταν οι καλλιτέχνες του “Bagaglino”, ενός καμπαρέ της «δεξιάς», που συνέθεσαν τη μπαλάντα "Addio Che" σε δίσκο 45 στροφών.

Και πως να μην αναφέρουμε όλα εκείνα τα παλλόμενους και μεγάλα μυαλά, της πλευρά μας, που του «τραγουδούσαν τα εύσημα»; Εγκέφαλοι του διαμετρήματος του Jean Thiriart, του ιδρυτή της “Jeune Europe”, του Alain de Benoist ή του Jean Cau, συγγραφέα του βιβλίου “Une passion pour El Che”. Για να μείνουμε στο σπίτι μας, σίγουρα έρχεται στο μυαλό ο καθηγητής Franco Cardini, πάντα παραμυθένιος, ο οποίος σε μια ανοιχτή επιστολή του εκφράστηκε για τον Castro και την κουβανική επανάσταση με τρόπο που ... διαβάζοντας το απλά σε μαγεύει.

«Η επανάσταση ήταν εθνικό και λαϊκό «πράγμα». Στην Κούβα, όπου πήγα, έβλεπα συχνά με τα μάτια μου το μότο «Patria o muerte. Το νησί είναι ένα πραγματικό εργαστήριο πατριωτικού σοσιαλισμού. Μόνο αργότερα, αναγκασμένη από την ασφυκτική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η επαναστατική ηγεσία χρειάστηκε να αναζητήσει υποστήριξη στο σοβιετικό στρατόπεδο. Μεταξύ άλλων, με ένα είδος «αδέσμευτου» τρίτου δρόμου σε έναν κόσμο χωρισμένο σε δύο μπλοκ. Μια Realpolitik». 

Για να μείνουμε μεταξύ του ιδανικού πεδίου και της πραγματικής πολιτικής, αξίζει επίσης να θυμηθούμε τη σταθερή και ακλόνητη φιλία που συνέδεσε τον «Ernesto» με τον Peròn, που θεωρείται ο τελευταίος πολιτικός της κοινοτικής «δεξιάς». Δεν είναι μυστήριο ότι οι δυο τους συναντήθηκαν στην Ισπανία του Φράνκο, με την έγκριση του “Caudillo”.

Για όλα αυτά, πιστεύω ότι οι πολεμικές που διαχέονται τακτικά σε μια «δεξιά», που «χαιρετίζει» με την κακή έννοια τον Ernesto Guevara, είναι άτοπες. Οι ακτιβιστές  μας το έκαναν πάντα με τρόπο σωστό. Ανήκε τελικά ο Guevara  στο σύμπαν μας; Κανείς δεν το λέει και δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά σίγουρα δεν ανήκει καν σε αυτόν τον βαριεστημένο προοδευτικό κόσμο, που τον έχει κατατάξει ως merchandising, με στόχο να πουληθούν μπλουζάκια και γκατζετάκια στα παιδιά του δυτικού καπιταλισμού τύπου Yankee. 

Πρακτικά όλα όσα πολέμησε ο απελευθερωτής της Κούβας. Επιπλέον, υπάρχει σίγουρα το καθήκον να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που μοιράστηκε τις ίδιες τις μάχες μας, απευθείας «επί τόπου», μέσα στο δάσος. Ένας άνθρωπος που, τελικά, εγκατέλειψε και τις υπουργικές του θέσεις για να συνεχίσει τον αγώνα στο πεδίο, όπου βρήκε το θάνατο. Μαζί του, στην «τσέπη» του, λέει ο θρύλος, τα γραπτά και οι ομιλίες του Josè Antonio Primo de Rivera, ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας.

Τα υπόλοιπα είναι απλά βαρετά λόγια.

“Hasta la victoria siempre Comandante”

Η “Χριστουγεννιάτικη ιστορία” υπό το πνεύμα της παρακμής της σημερινής εποχής! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Η “Χριστουγεννιάτικη ιστορία”, η αξέχαστη ιστορία του Charles Dickens, είναι ένα κλασικό αιώνιο της λογοτεχνίας, μια προτροπή για αλλαγή του τρόπου ζωής, μια σκληρή κριτική στον καπιταλισμό, ένα κόσμημα γραφής και ηθικής αίσθησης και πολλά άλλα. Δυστυχώς, φοβόμαστε ότι πλέον έχει μετατραπεί σε ένα παραμύθι, ένα παραμύθι στο οποίο δεν πιστεύουν πλέον τα υπερ-τεχνολογικά και διαρκώς συνδεδεμένα στον ψεύτικο κόσμο παιδιά. 

Ίσως οι τελευταίοι που πιστεύουν και συγκινούνται είναι οι παλιοί, στη μνήμη των παλιών αξιών, θαμμένες από τη σκόνη του χρόνου. Η δική μας είναι η εποχή του θριάμβου του Σκρουτζ, του άπληστου επιχειρηματία της ιστορίας, και δεν υπάρχει ίχνος μετάνοιας στον κόσμο του χρήματος, των χρηματιστηριακών δεικτών, μεταξύ αλγορίθμων και εκμετάλλευσης. 

Ωστόσο σε αυτές τις ταραχώδεις μέρες που οι δρόμοι γεμάτοι με εφήμερα φώτα διασχίζονται από το άγχος των αγορών με πιστωτική κάρτα, είναι ωραίο να επιστρέψουμε σε εκείνη την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Ο Dickens, ο μεγάλος Άγγλος μυθιστοριογράφος, το δημοσίευσε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1843, μια ημερομηνία που δεν ήταν τυχαία, όπως δεν ήταν τυχαία η επιλογή των χαρακτήρων και η ιστορία που ειπώθηκε ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο λόγος για τη ζωή μου - Evita Peron

 

«Όλα αυτά είναι πολύ απλά. Δεν είναι τίποτα άλλο, από το μονοπάτι που ακολουθούμε όλες εμείς οι γυναίκες, όταν αγαπάμε τον άντρα που ενσαρκώνει μια αιτία. Πρώτα η αιτία είναι «η αιτία του». Τότε αρχίζουμε να το αποκαλούμε «η αιτία μου». Και όταν η αγάπη φτάσει στην οριστική της τελειότητα, το αίσθημα θαυμασμού που μας έκανε να πούμε «η αιτία του» και το εγωιστικό συναίσθημα που μας έκανε να πούμε «η αιτία μου», αντικαθίστανται από την επίγνωση της πλήρους ένωσης και λέμε «η αιτία μας». Όταν φτάνει αυτή η στιγμή, δεν μπορεί πλέον να ειπωθεί αν η αγάπη για την αιτία είναι περισσότερο ή λιγότερο ισχυρή από την αγάπη για τον άνθρωπο που την ενσαρκώνει. Νομίζω ότι είναι μόνο ένα πράγμα»

Muammar Qaddafi

«Θέλουν να βαλκανοποιήσουν τις αραβικές χώρες. Θέλουν να βαλκανοποιήσουν τη Συρία και να βαλκανοποιήσουν τον Λίβανο. 

Στη συνέχεια, το Ισραήλ θα καταπατήσει κάθε μίνι κράτος και θα επεκταθεί περαιτέρω με τους εποικισμούς του. 

Η Αίγυπτος θα είναι η επόμενη. Και η Αίγυπτος θα βαλκανοποιηθεί. 

Η πρωτεύουσα του σιωνισμού δεν είναι η Ιερουσαλήμ. Πρωτεύουσa τους είναι το Κάιρο και το έχουν καταστήσει αυτό πολύ σαφές. 

Η Αίγυπτος δεν μπορεί να αντισταθεί μόνη της στους σιωνιστές, ούτε η Συρία. 

Εάν δεν εδραιωθεί η αραβική ενότητα, τότε το μέλλον ημών των Αράβων κινδυνεύει. 

Θα εξαφανιστούμε.  Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα. 

Καλώ τους Άραβες να κινηθούν επειγόντως και να σταματήσουν τη συμφορά πριν συμβεί, να εδραιώσουν την αραβική ενότητα πριν να είναι πολύ αργά. 

Ενωθείτε ή εξαφανιστείτε»

Muammar Qaddafi - 1998

SYMPHONIE DES BLUTES / DEFENDER - VOICES OF UNITY VOL.II

 

Βιβλιοπαρουσίαση: Θάνατος επί πιστώσει - Louis-Ferdinand Céline

 

«Επιτέλους κάτι κινείται εκδοτικά από τους μεγάλους οίκους. Ένα αριστούργημα ήρθε. Ενός παρανόμου της λογοτεχνίας, όπως τον έχω ονομάσει στο βιβλίο για την ζωή του. "Θάνατος επί πιστώσει" είναι λοιπόν  το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία. 

Το δεύτερο μυθιστόρημα του μεγάλου Ferdinand Celine, μετά το "Ταξίδι στο τέλος της νύχτας": Πρόκειται για ένα μπαράζ λέξεων, εικόνων, ήχων που γεννιούνται από το μυαλό ενός ανθρώπου, που έχει δει πολλά και διάφορα και που προσθέτει το παραλήρημα της φαντασίας, στη βία της πραγματικότητας. 

Επιστρέφοντας στην παιδική ηλικία και την εφηβεία του Ferdinand Bardamu, το alter ego του συγγραφέα, βλέπουμε την επιστροφή στις συγκρούσεις με τους γονείς του, το ταξίδι του στην Αγγλία, τις άπειρες δυσκολίες του να βρει ένα κομμάτι δουλειάς στις αρχές της Γαλλίας του '900. 

Ήταν σαν να ζούσε μια νέα, συναρπαστική, αποκαλυπτική εμπειρία, την εμπειρία μιας πρώτης ανάγνωσης. Ή ίσως πολύ πιο απλά, ήταν η ξεκάθαρη απόδειξη ότι οι γεύσεις της ζωής αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και αυτό που κάποτε φαινόταν πολύ μακριά από τα συναισθήματά του, μπορεί τώρα να φαίνεται παράξενα στον αναγνώστη. 

Ακόμα και οι παραισθήσεις ενός ιδιαίτερου  συγγραφέα, όπως ο Louis-Ferdinand Céline»

πηγή

Ο ολοκληρωτισμός του τεχνοφεουδαρχικού καθεστώτος και η απέχθεια των ελίτ για τον λαό (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Ο τάχα πρόθυμος καπιταλισμός, υπό το πρόσχημα του αντιρατσισμού, της παγκόσμιας ανοιχτής κοινωνίας, της ψευτοδιαφορετικότητας και των δήθεν προοδευτικών διανοούμενων, σπεύδει να ενισχύει τις τάσεις που υφαρπάζουν τον πλούτο του εργάτη. Δίχως διαφορετική ταυτότητα από αυτήν του μαρξισμού, αλλά με διαφορετική προσέγγιση, δηλητηριάζει την κοινωνία υποστηρίζοντας τις παθογένειες που καταστρέφουν το Έθνος μας και εμποδίζει την εθνική ανάπτυξη. Θέτει αντί αγροτικά μέτρα για όσους θέλουν καλώς να επιστρέψουν στην Γη και την Φύση, μετατρέποντας έτσι την επαρχιακή ζώνη σε μία απέραντη έρημο. Αντικαθιστά τον Θεό και τα ήθη της Χριστιανικής Παράδοσης, που για αιώνες στήριξαν και θεμελίωσαν την συνέχεια της παράδοσης μας, με την λατρεία της ύλης, του χρήματος και όλες τις εν δυνάμει μασονικές διδαχές. 

Μία λοιπόν, πολύ επικίνδυνη νοοτροπία του ολοκληρωτικού αυτού δημοκρατικού καθεστώτος, είναι η woke κουλτούρα η οποία δεν θα μπορούσε να μας έρθει από πουθενά αλλού, παρά από τις ΗΠΑ. Η δήθεν νέα αριστερά,  όπου επιβάλλει την δική της διαμόρφωση στην κοινή γνώση, διαγράφει και προσθέτει ιστορικά στοιχεία, γνώμες αντιφρονούντων και δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Τόσο στην εκπαίδευση, την εργασία και κατά επέκταση δυστυχώς, και στην ελληνική οικογένεια. Επικράτησε στην συνείδηση του απλού πολίτη, πώς η διατήρηση των κεκτημένων και η προάσπιση αυτών είναι αναχρονιστική και άρα στα πρότυπα μίας νέας εποχής και τάξης, το παλαιό πρέπει να αντικαθίσταται από το καινούριο. Πάγια αποδομητική θεωρία, κατά πολλούς αλάνθαστη και παρμένη μέσα από την σχολή της Φρανκφούρτης. 

Ο πολίτης παύει να έχει ιδεολογία, σκέψη και βούληση και γίνεται ένας υπερκαταναλωτικός σκλάβος, όπου αρνείται ασυνείδητα να βρει νόημα στην ύπαρξη του. Η αντίσταση μετατράπηκε σε άγνωστη έννοια και παράλληλα με την μείωση του εισοδήματός του, τα κέρδη των μεγαλοκαπιταλιστών και ολιγαρχών αυξάνονται και η εξουσία τους εδραιώνεται σε όλα τα επίπεδα. Η εκάστοτε κυβέρνηση, πάντα είναι δασκαλεμένη από οικονομικούς παράγοντες, κυρίως τραπεζίτες, οι οποίοι διχάζουν τον λαό με διάφορα μέσα, ωθώντας τους στην αποδοχή της κοιμήσεως τους, δουλεύει καθημερινά πίσω και μπροστά από το παρασκήνιο για την δημιουργία ασυνειδήτων. 

Στο "μουσείο" λοιπόν των πολιτικών ιδεών θα κατατάσσεται σε λίγα χρόνια ο Εθνικισμός και κάθε μορφής ιδεολογική προσέγγιση γύρω από την κυτταρική μνήμη. Η νεοφιλελεύθερη ελίτ ομογενοποίησε τους πάντες και τα πάντα, ισοπέδωσε αρχές και αξίες, έκανε τον κόσμο φοβικό, τον απομόνωσε και σιγά σιγά του αφαιρεί την ζωή. Η ατομική πρωτοβουλία στοχοποιείται, όπως και κάθε είδους διαφοροποίηση και όσο για τους παλιούς αγώνες κάποιων γενναίων. Καλύτερα να μην αναστηθούν γιατί την βάψαμε.

Έχουμε συνεπώς αποδεχτεί με την συμπεριφορά μας, ένα διεθνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης, τεχνοφεουδαρχισμού και πολυεπίπεδης κοινωνικής κυριαρχίας. Τα μέσα τους αλλάζουν, βλέπε ψηφιοποίηση κάθε βήματος και αποτυπώματος, αλλά η νοοτροπία παραμένει ίδια. Εντόπισε - περιόρισε - υφάρπαξε!

Και το θύμα σε όλο αυτό δεν είναι άλλος παρά εσύ που με διαβάζεις αυτήν την στιγμή. Η πολιτική λύση πλέον με κομματικές αγκυλώσεις τουλάχιστον, δεν υπάρχει καθότι όπως απέδειξε η περίοδος της ψευτοπανδημίας, το πιο εύκολο για ένα καθεστώς είναι ο εγκλεισμός του πληθυσμού με οποιαδήποτε αφορμή και η επιβολή υποχρεωτήτων, που πριν μία δεκαετία θα φάνταζε απίθανη. Και όμως...

Κατάφεραν να περάσουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες, ώστε να είναι ακόμα πιο εφικτός ο έλεγχος και οι κινήσεις των πολιτών, πάντα για το καλό μας. Με το παραμύθι της κλιματικής αλλαγής και την επίκληση στο συναίσθημα περί ευαισθησίας για το μέλλον του πλανήτη, γεμίζουν με ανεμογεννήτριες όλη την χώρα, καταστρέφοντας την ζάμπλουτη βιοποικιλότητα της Ελληνικής Γης. Και περαιτέρω αλλάζουν τις διατροφικές μας συνήθειες, με την προώθηση της εντομοφαγίας, των τεχνικά επεξεργασμένων τροφών και την απαγόρευση του αυθεντικού κρέατος. Θα μου πει κάποιος, πώς σχετίζονται όλα αυτά μεταξύ τους. Παρατηρήστε πόσο έχει συρρικνωθεί η μεσαία τάξη και πώς τα βγάζει πέρα ένα νοικοκυριό, αν έχει την δυνατότητα να αποκτήσει παιδιά ένα νέο ζευγάρι Ελλήνων και κυρίως αν έχει τον ψυχισμό να το κάνει. Διότι όλα τα παραπάνω είναι συναφή. 

Καθώς, η έννοια των ιερών και οσίων αμβλύνεται ολοένα και περισσότερα, μεταβάλλεται ενδεχομένως και ακόμη χειρότερα αμφισβητείται κιόλας. Ο αστικός τρόπος ζωής έφερε τον μηδενισμό, τα μεγάλα κέντρα των πόλεων έφεραν ευκαιριακές θέσεις εργασίας, δίχως να αφήσουν στον νέο άμυαλο φέρελπι την δυνατότητα να αντικρίσει την επερχόμενη δυστοπία που οι ίδιοι του δημιούργησαν. Η επικοινωνία δυσχεραίνει, η οικογένεια περνάει την μεγαλύτερη κρίση της και η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Συνοψίζοντας η Δύση και η χώρα μας, εξακολουθεί να ευθυγραμμίζεται με τις πλουτοκρατικές επιταγές, απεμπολεί την προέλευσή της και ανοίγει μόνη της το "μνήμα". 

Σε αυτή την εξόδιο ακολουθία, εμείς οι ολίγοι πιστοί, δεν θα είμαστε παρόντες γιατί αυτή την τραγική φαρσοκωμωδία, θα την σταματήσουμε πριν την τελική της υλοποίηση και αν δεν προλάβουμε, θα την σταματήσει ο Κύριος! Ο Θεός μαζί μας!