Κάθε συνειδητοποιημένος συναγωνιστής που υπερασπίζεται
τις «εθνοκοινωνικές» ιδέες θα πρέπει να απορρίπτει ως παράνομες και
αντισυνταγματικές τις αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αφού τα όργανα τους
καταδιώκουν τις ιδέες μας και είναι αντιλαϊκές και αντεθνικές σε όλα τα
επίπεδα. Τουτέστιν αυτή η παραδοχή οδηγεί αυτομάτως στο γεγονός ότι ο σημερινός
Συναγωνιστής οφείλει να είναι και Άναρχος - κατά τον Ernst Junger - και
«νεοφασίστας» αφού ο Φασισμός με ή χωρίς εισαγωγικά είναι το απόλυτο κακό στην αστική δημοκρατία και
το μόνο «ιδεολογικό δόρυ» που μπορεί να «τυφλώσει» τον παρλιαμενταρικό Κύκλωπα.
Γράφει ο Γερμανός διανοητής και πολεμιστής: «Ο
αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να
καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη
«-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της
ουσίας. [...] Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος
δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο ,
την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ
επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του. Ο
μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους
ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του
προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας,
τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα,
όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος».
Ο φόβος και ο τρόμος για τον βολεμένο δούλο των
σύγχρονων σαράφηδων δεν είναι οι εθνομηδενιστικές δυνάμεις αλλά μόνο αυτοί που
υπερασπίζονται την εθνική και κοινωνική ταυτότητα. Στην πραγματικότητα όμως για όσους μπορούν να
δουν καθαρά την αλήθεια ο αξιακός πυρήνας του «Φασισμού» δεν χωράει σε
καλούπια. Σπάει ως κινούμενη λάβα τα στεγανά και παίρνει συνέχεια μια νέα μορφή αναλλοίωτη
ως προς την δυναμική του πυρήνα, αλλά δεν χάνει την σύνθεση παρά την
ευμετάβλητη ιστορική διαδρομή. Για εμάς - και όχι για τους αστούς και τους
υποτακτικούς τους - είναι η ιστορική και ρεαλιστική σύνθεση του Επαναστατικού
Εθνικισμού και του Επαναστατικού Σοσιαλισμού. Ονομάστηκε και «Τρίτη Θέση» και
προήλθε από μια «μίξη» ιδανικών, η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στον
στείρο δογματισμό των δημίων της δημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε ιστορικά στους πυρήνες
των «fasci» των
εργατών γης, και αυτό το μωρό το φάσκιωσαν οι μαίες της ιστορίας με το μαύρο
χρώμα που ήταν και το σύμβολο της εξέγερσης των κολασμένων, οι οποίοι εναντιώθηκαν
στους τσιφλικάδες και στους πλουτοκράτες παπάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι μαύρα ήταν
και τα λάβαρα των Ελλήνων αγροτών που συγκρούστηκαν με την βασιλική χωροφυλακή
φωνάζοντας στο Κιλελέρ «Ζήτω η Ελλάς!». Ως κίνηση σε επίπεδο οργάνωσης «βαφτίστηκε» από τους Ιταλούς
αρχικά με την έννοια της «αυτονομίας» αλλά στον ελληνικό χώρο κινηματικά
εκφράστηκε με τους Επίστρατους στα Νοεμβριανά του 1916 οι οποίοι υπήρξαν και οι
πρόδρομοι της Ιδέας όπως περιγράφει γλαφυρά ο διανοητής Αρίστος Καμπάνης.
Μια ιστορική πρόκληση ένας τυφώνας σε δρόμους και
εργοστάσια, που έγινε ο σπόρος για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και άλλες ηπείρους αργότερα
αν και προϋπήρχαν και αλλού ανάλογες προσπάθειες, όμως η χώρα του D’Annunziο και οι Squadristi ως
άλλοι Προμηθείς έφεραν στο επίκεντρο του κόσμου την Φωτιά των Θεών, την
απάντηση στο καίριο ερώτημα για το πώς θα πορευτεί η Ευρώπη μέσα στις ιστορικές
εξελίξεις απέναντι σε μια άγνωστη επανάσταση της αχανούς ανατολής και στην βουλιμία της
προτεσταντικής δύσης.
Αν αγαπητέ αναγνώστη βάλεις τον Φασισμό στο ιστορικό
μικροσκόπιο θα βρεις μέσα σε αυτόν κάποια πρόσωπα με διαφορετικές αφετηρίες
ιδεών. Ξεχωρίζουν οι D’ Annunzio - ο λεγόμενος και νονός του Φασισμού - Nietzsche, Sorel, Stirner, Junger. Οι τέσσερις πρώτοι επηρέασαν
βαθύτατα τον ιδρυτή του σύγχρονου Φασισμού και γιό ενός αναρχικού σιδερά τον Mussolini ο
οποίος κατάφερε να ενώσει στον «αγροτοφασισμό» του 1919 συνδικαλιστές,
εθνικιστές, αναρχικούς, φουτουριστές, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μοναρχικούς
και να εξυμνήσει τον Έρωτα, τον Θάνατο, τον Αγώνα, την Πίστη, την Αφοσίωση και
τον πραγματικό Σοσιαλισμό μακριά από τις αλλότριες επιρροές.
Ο Μουσολίνι, επίσης, εξυμνούσε τις αρετές των συνωμοτών
Μπαμπέφ και Μπλανκί. Ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του και ένα σταθερό
χαρακτηριστικό και της σοσιαλιστικής και της Φασιστικής σταδιοδρομίας του είναι
η πίστη του στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα της βίας ως μέσου για
την κοινωνική αλλαγή. Ανεξάρτητα από τον Μουσολίνι και την τάση του, οι
συνδικαλιστές συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Φασισμού. Αυτοί οι
πρωτο-φασίστες συνδικαλιστές δεν ήταν ποτέ μουσολινικοί ούτε και δεξιοί
εθνικιστές, αλλά ανέπτυξαν ένα δικό τους αριστερό κορπορατισμό ή εθνικό
συνδικαλισμό. Προετοίμασαν το έδαφος για τον ολοκληρωτικό κορπορατισμό. Οι
σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο Σέρτζιο Πανούντσιο, ο Ολιβέτι, ο Ροσόνι, ο
Οράνο και ο Λαντσίλο. (Ο Ολιβέτι και ο Πανούντσιο επηρέασαν τον Μουσολίνι τα
χρόνια 1904-1908). Να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές της
εργατικής τάξης έγιναν Φασίστες.
Στις κρίσιμες αρχές της προσπάθειας η δύσκολη γέννα της
Αγέλης της Ρώμης που βύζαξε την ιστορική Λύκαινα ήταν γεμάτη από γόνιμες
κραυγές που καλούσαν σε εγρήγορση και συσπείρωση: Απέναντι στο Κράτος ο πρωταρχικός
επαναστατικός Φασισμός προβάλλει την Πολιτεία. Απέναντι στις αρχές τις Αξίες.
Απέναντι στην Εξουσία την Φυσική Ηγεσία. Απέναντι στην χρηματιστηριακή democracy την
Repubblica και την δόξα της Πατρώας Γης. Αν ο Φασισμός είναι το εκρηκτικό
μείγμα με διαφορετικά συστατικά ο Άναρχος - κατά τον Junger - είναι ο πυροκροτητής στα θεμέλια
του νέου ναού των εμπόρων. Είναι η διαχρονική φωνή του Αντίοχου του
Δ’ του Επιφανούς που ξαναζωντάνεψε - πριν 80 χρόνια στο Salo στο
Λυκαυγές των θεϊκών μαχών - και βρίσκει πάλι σήμερα την ηχώ της και στις γειτονιές
της Βυρηττού στις κλαγγές των όπλων του
«Στρατού του Θεού». Άλλωστε η μάχη είναι διαχρονική και η σύγκρουση αναπόφευκτη
εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο Φασισμός είναι η υπέρτατη πρόκληση και δείγμα νίκης που
ξαναβρίσκει καθημερινά το χωροχρονικό της αποτύπωμα σε κάθε καθημερινή ακτιβιστική
κίνηση που χτυπάει τον παγκόσμιο αφέντη.
Ο μεγάλος αιρετικός του «Εργατιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» και σύμβολο του σύγχρονου «Αυτονομισμού» Otto Strasser - που τον συκοφαντούν κάποιοι «ορθόδοξοι» και «καθαρολόγοι» - αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Φασίστες:
«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση».
Δεν παραλείπει να
κάνει κριτική όμως και στους Μαρξιστές: «Εσείς οι μαρξιστές αναφερόσαστε
πάντοτε στις θεωρίες του Μαρξ. Ο Μαρξ όμως δίδασκε, ότι η θεωρία επαληθεύεται
μόνο από την πράξη. Εσείς όμως προβάλλετε πάντοτε εξηγήσεις για τις ήττες της
εργατικής Διεθνούς. Ο μαρξισμός σας απέτυχε: Για την ήττα στα 1914 έφταιγε η
“αποστασία της Σοσιαλδημοκρατίας”, για το 1918, η “προδοτική πολιτική της” και
οι αυταπάτες της. Και τώρα έχετε πάλι έτοιμες τις “εξηγήσεις” για το γεγονός,
ότι στην παρούσα παγκόσμια κρίση οι μάζες στρέφονται δεξιά κι όχι αριστερά. Μα
οι εξηγήσεις σας δεν αλλάζουν το γεγονός της ήττας. Πού λοιπόν στα τελευταία 80
χρόνια επαλήθεψε η πράξη τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης; Το βασικό σας
λάθος είναι, ότι αρνιόσαστε την ψυχή και το πνεύμα ή το γελοιοποιείτε, και
πάντως δεν το καταλαβαίνετε».
Ας επανέλθω όμως στο ζήτημα της σύνθεσης του Φασισμού.
O
Mussolini
ονειρεύτηκε
ένα αντί κόμμα πολεμιστών όπως γράφει ο Emilio Gentile. Να περάσει
από τον Παθητικό Μηδενισμό στον Ενεργητικό Μηδενισμό. Ανακαλύπτει ως άλλος
ερευνητής το δικό του Άγιο Δισκοπότηρο του «Νιτσεϊκού Νιχιλισμού» επηρεασμένος
από ιδέες που μοιάζουν να ταιριάζουν άψογα με τα διακριτά χρώματα στον «ιριδισμό»
της νέας ιδέας. Η διαδρομή της ιστορίας οδήγησε σε μια γέννηση ρευμάτων πέρα
από τα καθιερωμένα που ο τίτλος μπορεί να αλλάζει κάθε φορά αλλά η ζωογόνος ουσία
μένει πάντα η ίδια. Μακριά από τα αστικά κόμματα η λύσσα της Αντιδημοκρατικής
σκέψης παραμένει κυρίαρχη και ο πρωτογενής Φασισμός επανέρχεται και απορρίπτει πάντα
τις κάλπες και τις εκλογές, τους αρχηγούς και τους πολιτικάντηδες. Και αν ακόμη
υποκύπτει κάποιες φορές σε αυτές τις ανθρώπινες πλάνες το πρωταρχικό υλικό της
Θείας Φασιστικής Κοινωνίας που εξυψώνει το δίποδο Κτήνος σε «Υπεράνθρωπο» και
μετουσιώνει την Θεωρία σε Δράση - παρά τα ερείπια που μας περιβάλλουν - στο επίπεδο του Μυστηριακού Φασισμού κοινωνεί
τους Τελευταίους Πιστούς στις διαχρονικές Ιδέες της Αντίστασης και της Φωτιάς.
Διακηρύττει ο ιδρυτής του Φασισμού το 1920 προς φρίκη
πολλών: «Για όσους από εμάς, του καταδικασμένους (morituri) του ατομισμού, μέσα
από το σκοτάδι του παρόντος και το ζόφο του αύριο, αυτό που απομένει είναι, η
πλέον παράλογη, αλλά πάντοτε παρηγορητική θρησκεία της αναρχίας!» και πίσω από
τον ορισμό την «Αναρχίας» εννοεί όχι τον ελευθεριακό αλλά τον ελεύθερο άνθρωπο,
τον «Νέο Άνθρωπο» που στέκει αγέρωχος στις ριπές της αστικής σήψης που
μαστιγώνουν τον βίο αλλά δεν υποκύπτει στο βασανιστήριο της αστικής καθημερινότητας.
Αυτό όμως είναι και το τελικό μήνυμα και του «Μαύρου Βαρόνου» του μεταΦασισμού
και Δασκάλου του «Φαιού Τερρορισμού» του Σικελού Αριστοκράτη Julius Evola, ο οποίος θεωρείται ως ο μύστης του σύγχρονου
«Αναρχισμού της Δεξιάς*».
Ας δούμε τους κυρίαρχους όρους που προβάλλονται σήμερα για αυτούς που είναι «πολιτικά άστεγοι» και υπερασπίζονται το έθνος αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη μακριά από τις κομματικές στάνες που θυμίζουν την κόπρο του Αυγεία:
«Αναρχοφασισμός», «Εθνικοαναρχισμός», «Αναρχοδεξιά»,
«Αναρχοεθνικισμός». Διαφορετικές εννοιολογικές προσεγγίσεις στον κόσμο των
λέξεων η ουσία όμως μια και παραμένει μέχρι σήμερα κυρίαρχη, η σύνθεση αυτή
είναι όπως τα ρεύματα που συναντιούνται στην κοίτη ενός ορμητικού ποταμού. Η
γλώσσα μας είναι ιερή και πλούσια σε νοήματα για να την χαρίσουμε στους
επαγγελματίες του «αντιφασισμού». Ακόμη και αν φρίττουν οι δημοκράτες αντιφασίστες ή οι «ανθρωπιστές»
εμείς δεν φοβόμαστε τους όρους και τους διεκδικούμε
για εμάς απορρίπτοντας τα δικαιώματα των άλλων χωρίς διάθεση να απολογηθούμε σε
κανέναν και για τίποτα. Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας. Είμαστε ότι νομίζουν,
Οι Έλληνες Ρομαντικοί σε ένα πρόσφατο άρθρο τους στην παρουσίαση ενός κόμικ γράφουν:
«Μια υποθετική κατηγοριοποίηση κάτω από αυτή την
«ετικέτα» - του «αναρχικού φασισμού» εννοούν - θα περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό
λογοτεχνών, όπως οι Céline, D. H. Lawrence, Wyndham Lewis, Gottfried Benn,
Ernst Jünger, Yukio Mishima, Drieu La Rochelle, T. E. Lawrence, Ezra Pound και
ούτω καθεξής. Ένα νέο αίνιγμα εμφανίζεται επίσης εδώ: οι περισσότεροι
συντηρητικοί ηγέτες (σε αντίθεση με την πλειοψηφία των οπαδών τους) εμφανίζουν
χαρακτηριστικά του Αναρχικού (άναρχου κατά Ernst Jünger). Βέβαια οι
υποστηρικτές τέτοιων κινημάτων τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί από τους
ηγέτες τους. Οι ίδιοι εμπνέονται από τέτοια άτομα για να τους παρέχουν τον
επαναστατικό κομφορμισμό, την επιθετική ομαλότητα και τον υπερβατικό στωισμό
που χρειάζεται ο συντηρητισμός».
Ο Junger - εμβληματική μορφή της «Συντηρητικής Επανάστασης» - θεωρεί δεδομένο ότι η αγέλη είναι πιο δυνατή από τον «μοναχικό λύκο» μια αγαπημένη έκφραση των εξουσιαστών. Γράφει: «Λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι - χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί, επίσης, δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης του αφέντη». Είναι ξεκάθαρος στην σκέψη του πολλά χρόνια πριν και δεν είναι τυχαίο ότι τα έργα του είναι σχετικά άγνωστα στην Ελλάδα αλλά και στον «χώρο».
Μια μικρή παρένθεση: (την ίδια στιγμή προβάλλονται τύποι οι οποίοι
προωθούν μαζικά στους χρήσιμους ηλίθιους την φιλελεύθερη σκέψη μαζί με τους γνωστούς
χρηματάνθρωπους «ευνούχους» που νομίζουν ότι με τα επικοινωνιακά και εκδοτικά τερτίπια
τους θα λασπολογήσουν πρόσωπα και ιδέες. Θα μας βρουν απέναντι τους).
Ανάμεσα σε άλλα ο Γάλλος Μπενουά σημειώνει για την μορφή του Junger:
«Ενώ ο αναρχικός θέλει να καταργήσει
την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο σπάσει όλους τους δεσμούς με αυτήν. Ο
Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δε τις αναζητά, διότι δεν τις
χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι. Ο Άναρχος είναι κυρίαρχος του
εαυτού-το οποίο ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμαστε ότι δείχνει την απόσταση που
υφίσταται μεταξύ κυριαρχίας, η οποία δεν προϋποθέτει εξουσία, και εξουσίας, η
οποία ποτέ δεν παρέχει κυριαρχία … Πραγματικός χαμαιλέοντας, ο Άναρχος
προσαρμόζεται σε όλα τα πράγματα, διότι ουδέν τον φθάνει. Βρίσκεται στην
υπηρεσία της ιστορίας, ενώ είναι πέραν αυτής. Ζει σε όλες τις εποχές
ταυτοχρόνως, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έχοντας διαβεί «το τείχος του χρόνου»,
βρίσκεται την θέση του Πολικού Αστέρος, που παραμένει σταθερός, ενώ ολόκληρος ο
έναστρος θόλος περιστρέφεται γύρω του, του κεντρικού άξονος ή του κεντρικού
σημείου, «του κέντρου του τροχού, όπου ο χρόνος έχει εξοβελιστεί».
Υπάρχουν όμως παραδείγματα σε πρόσωπα της ελληνικής
ιστορίας αυτής της «φραξιονιστικής» ή «αιρετικής» πολιτικής έκφρασης που μπορεί
να ονομαστεί σε ένα γενικό πλαίσιο ως «αναρχοφασισμός» ή «αναρχική δεξιά» ή
«αναρχοεθνικισμός» - αν και κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολικό ή άτοπο τον κάθε
ορισμό ξεχωριστά – που να μπορούμε να αναφέρουμε;
Καταρχάς ο Μικέλης Άβλιχος μια άγνωστη μορφή της ποίησης. Το σύμβολο του αντιβενιζελισμού και εχθρός του Μπενάκη ο Ίων Δραγούμης κυρίως στα πρώτα ιδεολογικά βήματα του. Επίσης ο καυστικός Ρένος Αποστολίδης που αντιτάχθηκε στον πολιτικό κόσμο και απέρριψε τόσο την δεξιά όσο και την αριστερά. Αλλά και ο Γεώργιος Βεντούρης του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που εναντιώθηκε στις κινήσεις μερίδας των Απριλιανών. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον ακτιβιστή της τέχνης και της διανόησης Μάνο Φαλτάιτς. Υπάρχουν και άλλες μορφές που ξέφυγαν από την μέγγενη του κομματισμού και είχαν μια ξεχωριστή ιδεολογική πορεία χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς αλλά παραμένουν άγνωστες στους πολλούς και κυρίως σε όσους δεν είναι του «χώρου». Εκφράστηκαν όμως μέσα από ομάδες και έντυπα, αλλά και μουσικές προσπάθειες μέχρι και τις ημέρες μας ενώ το παρόν ιστολόγιο έχει δώσει πολλές φορές βήμα σε πρόσωπα που υιοθετούν απόψεις της «Τρίτης Θέσης» με αποτέλεσμα να αντιδράσουν οι κλόουν της antifa οι ακροδεξιοί κατσαπλιάδες και οι δημοσιοκάφροι.
Οφείλω να τονίσω ο «Μαύρος
Κρίνος» είναι ένα από τα συνολικά πέντε (;) ιστολόγια και ομάδες που
δημοσιεύουν, στηρίζουν και προβάλλουν ανάλογες σκέψεις και προωθούν μια λογική και
πρακτική πέρα από τις συστημικές και καθιερωμένες κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Κάποια ιστορικά παραδείγματα που η λαϊκή αντίσταση ονομάστηκε
«αναρχοφασισμός» και οι πρωταγωνιστές «αναρχοφασίστες» από τους καθεστωτικούς
παλιάτσους επειδή δεν ακολούθησαν τις διαταγές του ανθελληνικού κράτους ή
αντιστάθηκαν στους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που υπηρέτησαν τους ξένους:
Απέναντι στα εγκλήματα του ΚΚΕ οι κάτοικοι της
Μεσσηνίας παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και καταλαμβάνουν με έφοδο την πόλη
της Καλαμάτας τον Γενάρη του ’46. Οι αρχές του Κέντρου και της Δεξιάς στέλνουν μετά
από εκκλήσεις της αριστεράς αποσπάσματα εθνοφυλακής και ένα αντιτορπιλικό για
να τους καταστείλουν. Οι «εθνικόφρονες» αρχές καταδιώκουν τους ντόπιους «εθνικιστές»
και τους χαρακτηρίζουν στον λαό ως «εγκληματίες» και «αναρχοφασίστες» ενώ τους
καταδικάζουν σε πολυετείς ποινές ακόμη και σε θανατικές καταδίκες.
Τον Μάιο του ’56 οι Άγγλοι εκτελούν στην αγχόνη τους Εθνικιστές
αντάρτες της ΕΟΚΑ του Στρατηγού Γρίβα, Καραολή και Δημητρίου. Καίγεται επί
σειρά ημερών η Αθήνα με την συμμετοχή χιλιάδων Ελλήνων που καταστρέφουν
Αμερικανικές υπηρεσίες και Αγγλικούς στόχους. Ο Καραμανλής πιστός δούλος των
ξένων κατεβάζει τον στρατό και οι χωροφύλακες σκοτώνουν 3 πατριώτες.
Εκατοντάδες τραυματίες από το ξύλο της καταστολής και οι 165 από τις σφαίρες.
Οι διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους «Γριβικοί» αλλά και «αριστεροί» Εθνικιστές
που θέλουν την Ένωση και απαντούν με νεράντζια όπου έχουν προσθέσει πάνω τους ξυράφια.
Οι εφημερίδες γράφουν για «αναρχοφασίστες» και «αρνητές» της δημοκρατίας.
Τον Ιούλιο του ’64 διαδηλωτές που δεν έχουν στο σύνολο
τους ενιαία ιδεολογική γραμμή εισβάλλουν στην βουλή και δέρνουν βουλευτές με
αφορμή το Κυπριακό αλλά και την αντίθεση τους στον Παπατζή του ’44. Οι
πολιτικοί μιλάνε για «αναρχοφασίστες» και ζητούν την δίωξη τους με αποτέλεσμα
την φυλάκιση των πρωταγωνιστών.
Κατά την διάρκεια της 21ης Απριλίου μερίδα
μελών του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που έχει ιδεολογική ζύμωση με το MSI, διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα με
την τριανδρία της κυβέρνησης ενώ δέχεται και απειλές καθώς και πιέσεις από την
πρεσβεία μας στην Ρώμη αλλά και από τους ασφαλίτες του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απογοήτευσης από τον «στείρο αντικομμουνισμό» του «ακροδεξιού»
καθεστώτος καθώς και τις προσπάθειες των ηγετών του για την επαναφορά του
παλαιού πολιτικού κόσμου στον οποίο αντιδρούν οι Έλληνες «Μισίνι». Στις
αναφορές της ασφάλειας οι πληροφοριοδότες κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» και
«αντικαθεστωτική» δράση των «nazi-maoists».
Τα μέλη της αντάρτικης ΕΟΚΑ Β’ πολεμούν με τα όπλα την
μειοδοτική πολιτική του ρασοφόρου Μακαρίου ο οποίος διατηρεί λυκοφιλία με την
21η Απριλίου και σχέσεις με εξωτερικούς παράγοντες. Διώκονται καθημερινά
από τους πραιτοριανούς του καθεστώτος της ανομίας και των βασανιστηρίων που
ασκούνται καθημερινά στα τμήματα του Εφεδρικού. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα που
στηρίζουν τον Μούσκο κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» οι οποίοι «υπονομεύουν
τον εθνικό αγώνα».
Ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ αφού παραδίδουν την Κύπρο
στον Αττίλα και φέρνουν την δημοκρατία μέσω της Τουρκικής ξιφολόγχης, στην
συνέχεια διώκουν τους Εθνικιστές «Κανταφικούς» που αντιστέκονται στο προδοτικό
καθεστώς του κουφού «εθνάρχη». Στην
βουλή ο υπουργός άμυνας της συφιλιδικής δεξιάς ονομάζει δημοσίως τους
αντιπάλους «αναρχοφασίστες» και προχωρεί σε προβοκάτσιες και διωγμούς.
Η πιο πρόσφατη αναφορά των ΜΜΕ σε «αναρχοφασίστες» τα
τελευταία χρόνια ήταν για τα γνωστά επεισόδια σε Κερατέα, Λευκίμμη, Πισοδέρι,
Σύνταγμα και Θεσσαλονίκη κ.α. όπου για διαφορετικούς λόγους οι ριζοσπάστες αυτόνομοι
συναγωνιστές μας βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και υπερασπίστηκαν τον Λαό και το
Έθνος.
Οι Sergio
Panunzio, Alceste
De Ambris, Otto
και
Gregor Strasser, Nicola Bombacci, Manuel Hedilla, Roberto Farinacci, Jean - François
Thiriart, Joseph
Tomassi, Michael
Kühnen, John Zerzan, Francis Parker Yockey, Theodore
Kaczynski, Pentti Linkola, Peter Töpfer, Tom Metzger, Kai Murros, Franco Freda, Mario Tutti, Gabriele Adinolfi, Horst Mahler, Henning Eichberg, Troy Southgate είναι
μόνο μερικά από τα πρόσωπα που μπορεί να αναζητήσει κάποιος σε πηγές και έργα - αλλά και στις ετικέτες του ιστολογίου περί ιδεολογίας και εκδόσεων - για τους διανοητές και ακτιβιστές του εξωτερικού οι οποίοι και εκφράζουν από το
παρελθόν έως σήμερα την «Τρίτη Θέση» ή «Στρασσερική» ή «αναρχοφασιστική» σκέψη
με διαφορετικές όμως πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές αλλά και διαφορετικά
συμπεράσματα. Στο πυρήνα της σκέψης τους υπάρχει όμως ένας Φαιοκόκκινος μίτος
της Αριάδνης που συνδέει τον «Κορπορατισμό» και τον «Εθνικοσυνδικαλισμό» με τον
«Οικοφασισμό» ή τις «αυτόνομες φυλετικές κοινότητες» με τον ευρύτερο «φυλετικό
αντικαπιταλισμό» ή «αριστερό» Εθνικοσοσιαλισμό/Φασισμό.
Οι αντίπαλοι μας θεωρούν την ιδεολογική σύνθεση του Φασισμού ως μια «διαστρέβλωση» ή ένα «ιστορικό παράδοξο» ή ακόμη και μια «ανοησία» ενώ δεν λείπουν και οι θεωρίες συνομωσίας από την μεριά της αστικής ακροδεξιάς η οποία συχνάζει στα γραφεία της καταστολής. Ο ρομαντισμός όταν πορεύεται μαζί με τον ατομικισμό και βρίσκει την πρωταρχική πηγή του αληθινού Φασισμού δεν είναι απλά μια «μεταμφίεση» όπως μας κατηγορούν κάποιοι αλλά η αποκρυστάλλωση του καλέσματος των Θεών, οι φωνές των Αγέννητων και των Νεκρών όπως γράφει ο ποιητής, το «άκουσμα των παιδιών μας στις μήτρες των γυναικών μας και οι χλωροί τάφοι των προγόνων μας» όπως έλεγε και ο αντάρτης πόλης Robert Jay Mathews αλλά και ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει έτσι λοιπόν:
«Η κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν οι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν είσαι ένας είσαι ένα στρώμα στρατού. Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος αυτή είναι το κρέας. Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας προπάππος σου αφρίζει στο στόμα σου. Όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βρυκόλακες η κεφαλή σου. Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε, φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί. Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε, πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους! Δεν προφτάσαμε να κάνουμε έργα τις ιδέες μας, κάμε τις έργα εσύ! Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας! Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουν στο κορμί σου και φωνάζουνε. Φώτισε το σκοτεινό αίμα των προγόνων, σύνταξε τις κραυγές τους σε λόγο, καθάρισε τη βούλησή τους, πλάτυνε το στενό τους ανήλεο μέτωπο. Γιατί δεν είσαι σκλάβος. Ευθύς μόλις γεννήθηκες μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σογιού σου».
Είμαστε Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και Φαιοί, Αντιδημοκράτες
και Αντιαστοί, «Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας».
* Ο όρος Δεξιά δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική
πραγματικότητα αλλά στην Ευρώπη σηματοδοτεί την Ριζοσπαστική σκέψη όλων των «νεοφασιστικών»
ρευμάτων που πολέμησαν τα ισοπεδωτικά κηρύγματα του Διαφωτισμού.
Το παρακάτω άρθρο που μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε αρχικά εδώ είναι του Keith Preston από μια διάλεξη που παραδόθηκε στο H.L. Mencken Club στις 5 Νοεμβρίου 2016. Η δημοσίευση του δεν σημαίνει ότι τα μέλη της συντακτικής ομάδας ταυτίζονται με το σύνολο του άρθρου.
Δημοσιεύτηκε από τον Keith Preston
"Το θέμα που μου δόθηκε για αυτήν την παρουσίαση είναι ο «Αναρχο-φασισμός», το οποίο είμαι σίγουρος ότι επιφανειακά ακούγεται σαν μια αντιφατική ορολογία. Στη καθομιλουμένη, ο όρος «φασισμός» χρησιμοποιείται συνήθως ως συνώνυμο του ολοκληρωτικού κράτους. Πράγματι, σε ομιλία του στην Ιταλική Βουλή των Αντιπροσώπων στις 9 Δεκεμβρίου 1928, ο Μουσολίνι περιγράφει τον ολοκληρωτισμό ως ιδεολογία που χαρακτηρίζεται από την αρχή «Όλα μέσα στο κράτος, τίποτα έξω από το κράτος, τίποτα ενάντια στο κράτος»
Ωστόσο, η πιο συχνά αναγνωρισμένη ιδεολογική έννοια του όρου
«αναρχισμός» συνεπάγεται την κατάργηση του κράτους, και ο όρος «αναρχία» μπορεί
είτε να χρησιμοποιηθεί με την ιδεαλιστική έννοια της απόλυτης ελευθερίας, είτε
με την εκφραστική αίσθηση του χάους και της αναταραχής.
Ο αναρχισμός και ο φασισμός είναι και οι δύο ιδεολογίες για τις οποίες άρχισα να αναπτύσσω ενδιαφέρον πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν ήμουν νέος στρατευμένος αναρχικός που περνούσε πολύ χρόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου διαβάζοντας την ιστορία του κλασικού αναρχισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με ενδιέφερε επίσης η κατανόηση της ιδεολογίας του φασισμού, κυρίως από τις αναγνώσεις μου σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των έργων του Δρ. Payne, με τον οποίο έχω την τιμή να συμμετάσχω σε αυτό το πάνελ. Και έχω εξετάσει μερικές από αυτές τις ιδέες λίγο περισσότερο από τότε. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ ότι είναι το πιο συναρπαστικό για τον αναρχισμό ως σώμα πολιτικής φιλοσοφίας είναι η ποικιλομορφία της αναρχικής σκέψης. Και όσο περισσότερο μελετήσει τη δεξιά πολιτική σκέψη, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από την ποικιλομορφία των απόψεων που υπάρχει και εκεί. Είναι συνεπώς πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να τέμνονται ο αναρχισμός και οι δεξιές πολιτικές ιδεολογίες.
Ο αναρχισμός θεωρείται επίσης συνήθως ως ιδεολογία της Αριστεράς και σίγουρα οι πιο γνωστές τάσεις μέσα στον αναρχισμό ταιριάζουν με αυτήν την περιγραφή. Το αναρχικό κίνημα του 19ου και στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν σίγουρα ένα κίνημα της επαναστατικής Αριστεράς, και διαμορφώθηκε από τη σκέψη και τις ενέργειες των ριζοσπαστών, όπως ο Pierre Joseph Proudhon, ο Mikhail Bakunin, ο Peter Kropotkin, η Emma Goldman, οι Ουκρανοί αναρχικοί, οι Ισπανοί αναρχικοί, και άλλοι. Ο αναρχισμός αυτού του είδους περιελάμβανε επίσης πολλές διαφορετικές ιδεολογικές υπο-τάσεις όπως ο αναρχοκομμουνισμός, ο αναρχοσυνδικαλισμός, ο κολλεκτιβιστικός αναρχισμός, και αυτό που ήταν γνωστό ως «προπαγάνδα με την πράξη» που ήταν ουσιαστικά ευφημισμός για την τρομοκρατία και άλλες μορφές αναρχισμού που υποστήριζαν βίαιη αντίσταση στο κράτος, όπως ο παράνομος ή εξεγερτικός αναρχισμός.
Υπάρχει επίσης ένα σύγχρονο αναρχικό κίνημα που λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως νεολαιΐστικη υποκουλτούρα στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, και ο σύγχρονος αναρχισμός περιλαμβάνει επίσης πολλές διαφορετικές συνθετικές τάσεις όπως ο «queer αναρχισμός», «ο αναρχισμός των τρανσέξουαλ» ή «ο αναρχο-φεμινισμός» και πολλά από τα οποία, όπως μπορείτε να μαντέψετε, διατηρούν έναν πολύ «πολιτικά ορθό» προσανατολισμό.
Ωστόσο, υπάρχουν επίσης τρόποι με τους οποίους η αναρχική παράδοση επικαλύπτεται με την άκρα δεξιά.
Ο Γάλλος διανοούμενος ιστορικός Francois Richard εντόπισε τρία κύρια ρεύματα στην ευρύτερη φιλοσοφική παράδοση του αναρχισμού. Το πρώτο από αυτά είναι ο κλασικός σοσιαλιστικός-αναρχισμός που έχω περιγράψει προηγουμένως και έχει ως κύριο επίκεντρο τον προσανατολισμό προς την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανόρθωση των ξεπεσμένων. Ένα δεύτερο είδος αναρχισμού είναι ο ριζοσπαστικός ατομικισμός του Στίρνερ και των Άγγλων και Αμερικανών ελευθεριακών, μια προοπτική που θέτει την ατομική ελευθερία ως το υψηλότερο καλό. Και ακόμη μια τρίτη παράδοση είναι ένας αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός που επηρεάζεται από τον Νίτσε, ή αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «αναρχισμός της Δεξιάς», ο οποίος δίνει έμφαση όχι μόνο στην ελευθερία αλλά στην αξία, στην αριστεία και στη διατήρηση του υψηλού πολιτισμού.
Η πραγματική μου παρουσίαση εδώ σήμερα θα αφορά τις ευρύτερες παραδόσεις του αναρχισμού της Δεξιάς, του δεξιού αντικρατισμού και των συνθέσεων Αριστεράς/Δεξιάς που επηρεάζονται από την αναρχική παράδοση.
Πρώτον, μπορεί να είναι χρήσιμο να διατυπωθεί ένας λειτουργικός ορισμός του «αναρχο-φασισμού». Ως «αναρχο-φασιστής» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάποιος που απορρίπτει τη νομιμότητα ενός συγκεκριμένου κράτους, και ενδεχομένως ακόμη και να χρησιμοποιεί παράνομα ή εξω-νομικά μέσα για να αντιταχθεί στην καθιερωμένη πολιτική ή νομική τάξη, ακόμη και αν προτιμά ένα "δικό τους" κράτος, ακόμη και ένα φασιστικό κράτος.
Υπάρχουν επίσης πιο χαλαροί ορισμοί του «αναρχο-φασισμού» και θα αναφερθώ σε μερικούς από αυτούς σε λίγο. Ωστόσο, πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι πολλοί αναρχικοί της δεξιάς δεν ήταν μέρος ενός κινήματος ή οποιουδήποτε είδους πολιτικών κομμάτων ή μαζικών οργανώσεων. Αντ 'αυτού, η συγγένεια τους με τον αναρχισμό ήταν περισσότερο μια συμπεριφορά ή μια φιλοσοφική στάση, αν και, όπως θα εξηγήσω σύντομα, υπήρξαν επίσης προσπάθειες για τη μετάφραση των δεξιών αναρχικών ιδεών σε ένα πρόγραμμα πολιτικής δράσης.
Οι Αναρχικοί της Δεξιάς κατά τη Γαλλική Επανάσταση και την Προ-Επαναστατική Εποχή
Η αριστερή αναρχική σκέψη μπορεί σε κάποιο βαθμό να εντοπίσει τις ρίζες της σε τάσεις μέσα στην επαναστατική Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα, καθώς και στις προ-επαναστατικές και μετα-επαναστατικές περιόδους. Αυτό ισχύει επίσης, σε κάποιο βαθμό, και για την δεξιά αναρχική παράδοση. Για άλλη μια φορά, για να αναφέρω τον Francois Richard:
''Εδώ, στα τέλη του 18ου αιώνα, στα μεταγενέστερα στάδια του παλιού καθεστώτος, σχηματίστηκε ένας αναρχισμός de droite, του οποίου οι πρωταγωνιστές διεκδίκησαν για τον εαυτό τους μια θέση «πέρα από το καλό και το κακό », μια βούληση να ζήσουν "όπως οι θεοί" , και που δεν αναγνώριζε ηθικές αξίες πέρααπό την προσωπική τιμή και το θάρρος. Η κοσμοθεωρία αυτών των libertins συνδέθηκε στενά με έναν επιθετικό αθεϊσμό και μια απαισιόδοξη φιλοσοφία της ιστορίας. Άνδρες όπως οι Brantôme, Montluc, Béroalde de Verville και Vauquelin de La Fresnaye θεωρούσαν τον απολυταρχισμό σαν εμπόρευμα που δυστυχώς αντιτάχθηκε στις αρχές του παλαιού φεουδαρχικού συστήματος, και αυτό εξυπηρετούσε μόνο την επιθυμία των ανθρώπων για ευημερία." - Francois Richard
Αυτά τα πνευματικά ρεύματα που περιγράφει ο Ρίτσαρντ σηματοδοτούν την αρχή ενός «αναρχισμού της δεξιάς» στη γαλλική πνευματική παράδοση. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτοί οι στοχαστές θα μπορούσαν σίγουρα να θεωρηθούν πρόδρομοι του Νίτσε, και αργότερα οι Γάλλοι στοχαστές σε αυτήν την παράδοση περιλάμβαναν μερικά αρκετά εξέχοντα πρόσωπα. Μεταξύ αυτών ήταν τα ακόλουθα:
-Arthur de Gobineau, συγγραφέας του 19ου αιώνα και πρώιμος φυλετιστής στοχαστής
-Leon Bloy, μυθιστοριογράφος στα τέλη του 19ου αιώνα
-Paul Leautaud, κριτικός θεάτρου στις αρχές του 20ου αιώνα
-Louis Ferdinand Celine, γνωστός Γάλλος συγγραφέας κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου
-George Bernanos, του οποίου οι πολιτικές ευθυγραμμίσεις ήταν εκείνες ενός αντιφασιστικού συντηρητικού, μοναρχικού, καθολικού και εθνικιστή
-Henry de Montherlant, δραματουργός, μυθιστοριογράφος και
δοκιμιογράφος του 20ου αιώνα
-Jean Anouilh, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας στη μεταπολεμική
εποχή
Μεταξύ των κοινών ιδεών που μοιράστηκαν αυτοί οι συγγραφείς ήταν ένας ελιτιστικός ατομικισμός, ο αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός, η περιφρόνηση για καθιερωμένους ιδεολογικούς ή ηθικούς κανόνες και η πολιτιστική απαισιοδοξία. Η περιφρόνηση για τη μαζική δημοκρατία, την ισότητα και τις αξίες της μαζικής κοινωνίας · μια απορριπτική στάση απέναντι στη συμβατική κοινωνία ως παρακμιακή · προσήλωση στις αξίες της προσωπικής αξίας και της αριστείας · μια δέσμευση για την αναγνώριση του ανώτερου ατόμου και μια έμφαση στην υψηλή κουλτούρα · μια ασάφεια για την ελευθερία που βασίζεται σε περιφρόνηση για τις πληβειακές αξίες. και χαρακτηρισμός της κυβέρνησης ως συνωμοσία εναντίον του ανώτερου ατόμου.
Εκτός Γαλλίας
Ένας αριθμός στοχαστών εμφανίστηκε επίσης έξω από τη Γαλλία που μοιράστηκε πολλές κοινές ιδέες με τους Γάλλους αναρχικούς της Δεξιάς. Κατά ειρωνικό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη πού βρισκόμαστε σήμερα, ένα από αυτά ήταν ο H. L. Mencken, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «αναρχικός της δεξιάς» από μια άλλη Γαλλίδα διανοούμενη ιστορικό, Anne Ollivier-Mellio, σε ακαδημαϊκό άρθρο πριν από μερικά χρόνια. Μια αλληλεπικαλυπτόμενη παράδοση είναι αυτό που μερικές φορές αναφέρεται ως «αναρχο-μοναρχισμός» που περιλάμβανε στοιχεία όπως ο διάσημος συγγραφέας J.R.R. Ο Tolkien στην Αγγλία, ο καλλιτέχνης Salvador Dali στην Ισπανία, ο καθολικός παραδοσιακός Erik von Kuehnelt-Leddihn στην Αυστρία, και, ίσως το πιο ενδιαφέρον, ο Άγγλος αποκρυφιστής Aleister Crowley, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ευρέως ως σατανιστής.
Συντηρητικοί Επαναστάτες
Οι παραδόσεις που συνδέονται με τον δεξιό αναρχισμό αλληλεπικαλύπτονται επίσης σημαντικά με την τάση που είναι γνωστή ως «Συντηρητική Επανάσταση» που αναπτύχθηκε μεταξύ των δεξιών Ευρωπαίων διανοουμένων κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Μεταξύ των σημαντικότερων από αυτούς τους στοχαστές ήταν οι Arthur Moeller van den Bruck και Stefan George στη Γερμανία, Maurice Barres στη Γαλλία, Gabriele d'Annunzio στην Ιταλία και, πολύ αργότερα, ο Yukio Mishima στην μεταπολεμική Ιαπωνία.
Ίσως ο πιο διάσημος διανοούμενος που σχετίζεται με τη Συντηρητική Επανάσταση ήταν ο Ernst Junger, βετεράνος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου που έγινε διάσημος μετά τη δημοσίευση των πολεμικών ημερολογίων του στη Βαϊμάρη της Γερμανίας με τον τίτλο «Χαλύβδινες Καταιγίδες». Πολύ αργότερα στη ζωή, ο Junger δημοσίευσε ένα έργο που ονομάζεται "Eumewil" το οποίο υποδηλώνει την έννοια του "Άναρχου", μια έννοια που βασίζεται στην ιδέα του Max Stirner για το "Εγωιστή". Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Junger, ο «Άναρχος» δεν εμπλέκεται απαραίτητα σε μια εξωτερική εξέγερση κατά της θεσμοθετημένης εξουσίας. Αντ' αυτού, η εξέγερση συμβαίνει εσωτερικά και το άτομο είναι σε θέση να διατηρήσει μια εσωτερική ψυχική ελευθερία μέσω της απόσπασης από όλες τις εξωτερικές αξίες και μιας εσωτερικής απόσυρσης στον εαυτό του. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή είναι μια φιλοσοφία που είναι παρόμοια με τα ρεύματα του βουδισμού και άλλων ανατολικών φιλοσοφιών.
Μια ακόμη γνωστή φιγούρα από την εποχή των Συντηρητικών Επαναστατικών, και που σίγουρα επηρεάζει τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις στην εναλλακτική δεξιά σήμερα, είναι ο Julius Evola. Ο Έβολα ήταν υποστηρικτής ενός ακραίου ελιτισμού και χαρακτήρισε την περίοδο της Καλι Γιούγκα του ινδουιστικού πολιτισμού γύρω στο 800 π.Χ. περίπου ως το υψηλότερο σημείο στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Πράγματι, θεώρησε ό, τι συνέβη έκτοτε ως εκδήλωση εκφυλισμού. Για παράδειγμα, ο Έβολα επέκρινε στην πραγματικότητα τον φασισμό και τον ναζισμό ότι ήταν υπερβολικά εξισωτικοί λόγω του προσανατολισμού τους προς τη λαϊκή κινητοποίηση και τις εκκλήσεις τους για το ήθος της μαζικής κοινωνίας. Ο Evola διατύπωσε επίσης μια έννοια γνωστή ως «απόλυτο άτομο», η οποία ήταν πολύ παρόμοια με την έννοια του Junger για τον "Άναρχο", και η οποία μπορεί να περιγράφει ως ένα άτομο που έχει επιτύχει ένα είδος αυτο-υπέρβασης, όπως θα το ονόμαζε ο Νίτσε, λόγω της ικανότητάς τους να ανυψώνονται πάνω από τα αγελαία ένστικτα των μαζών της ανθρωπότητας.
Τώρα, πρέπει να τονίσω ότι οι απόψεις που έχω περιγράψει μέχρι στιγμής ήταν σε μεγάλο βαθμό συμπεριφορές ή φιλοσοφικές στάσεις, όχι πραγματικά προγράμματα πολιτικής δράσης. Ωστόσο, υπήρξαν επίσης πραγματικές προσπάθειες για τον συνδυασμό του αναρχισμού ή των ιδεών που δανείστηκαν από τον αναρχισμό με τις δεξιές ιδέες, και για τη μετατροπή τους σε συμβατικά πολιτικά προγράμματα. Ένα από αυτά περιλαμβάνει την έννοια του συνδικαλισμού όπως αναπτύχθηκε από τον Georges Sorel. Ο Συνδικαλισμός είναι ένα επαναστατικό δόγμα που υποστηρίζει την κατάσχεση της βιομηχανίας και της κυβέρνησης μέσω εργατικής εξέγερσης ή αυτό που μερικές φορές ονομάζεται «γενική απεργία». Ο συνδικαλισμός θεωρήθηκε κανονικά ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς, όπως ο αναρχισμός, αλλά ένα είδος δεξιού συνδικαλισμού άρχισε να αναπτύσσεται στις αρχές του εικοστού αιώνα λόγω της επιρροής του Σόρελ και του Γερμανο-Ιταλού Robert Michels, ο οποίος διατύπωσε τον επονομαζόμενο «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας». Ο Michaels ήταν πρώην μαρξιστής που πίστευε ότι όλες οι οργανώσεις οποιουδήποτε μεγέθους είναι τελικά οργανωμένες ως ολιγαρχίες, όπου οι λίγοι οδηγούν τους πολλούς, και πίστευαν ότι τα αντικαπιταλιστικά επαναστατικά δόγματα θα έπρεπε να προσαρμοστούν σε αυτήν την αντίληψη.
Κύκλος Προυντόν
Από αυτές τις πνευματικές τάσεις αναπτύχθηκε μια οργάνωση που ονομάστηκε «Κύκλος Προυντόν», η οποία συνδύαζε τις ιδέες του πρώιμου αναρχικού στοχαστή Pierre-Joseph Proudhon, όπως η αμοιβαία οικονομία και ο πολιτικός φεντεραλισμός, με διάφορες ελιτιστικές και δεξιές ιδέες όπως ο γαλλικός εθνικισμός, μοναρχισμός, αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός και η Καθολική Παραδοσιαρχία. Ο Κύκλος Προυντόν επηρεάστηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό από ένα προηγούμενο κίνημα γνωστό ως Action France, το οποίο ιδρύθηκε από τον Charles Maurras.
Τρίτη Θέση, Διανεμισμός και Εθνικό-Αναρχισμός
Μια άλλη τάση που είναι παρόμοια με αυτή είναι αυτή που συχνά αποκαλείται «Τρίτη Θέση», μια μορφή επαναστατικού εθνικισμού που επηρεάζεται από τις οικονομικές θεωρίες του Διανεμισμού. Ο Διανεμισμός ήταν μια ιδέα που αναπτύχθηκε από τους καθολικούς συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα G.K. Οι Chesterton και Hillaire Belloc, που διατύπωσαν την ιδέα της μικροιδιοκτησίας, των καταναλωτικών συνεταιρισμών, των εργατικών συμβουλίων, της τοπικής δημοκρατίας και των αγροτικών κοινωνιών με βάση το χωριό, και οι οποίες επικαλύπτονται με πολλούς τρόπους με τάσεις στη ριζοσπαστική Αριστερά, όπως ο συνδικαλισμός, ο συντεχνιακός σοσιαλισμός, ο συνεταιριστικός και ο ατομικιστικός αναρχισμός. Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί Τριτοθεσίτες είναι επίσης θαυμαστές του «Πράσινου Βιβλίου» του Καντάφι που περιγράφει ένα πρόγραμμα για τη δημιουργία ουτοπικών σοσιαλιστικών και οιονεί αναρχικών κοινοτήτων που αποτελούν τη βάση για ένα εναλλακτικό μοντέλο κοινωνίας πέρα από τον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό.
Πιο πρόσφατα, προέκυψε μια τάση που είναι γνωστή ως Εθνικό-Αναρχισμός, ένας όρος που σχηματίστηκε από έναν προσωπικό μου φίλο που ονομάζεται Troy Southgate, και ο οποίος ουσιαστικά συνθέτει τον αναρχισμό με την έννοια του εθνο-πολιτισμικού ταυτοτισμού.
Δεξιός Αναρχισμός, "Λιμπερταριανισμός" και Αναρχο-Καπιταλισμός
Σίγουρα, κάθε συζήτηση για τον αναρχισμό της δεξιάς αναγκαστικά περιλαμβάνει μια συζήτηση για το συνόλων των ιδεών που σχετίζονται με το ελευθεριακό ή τον αναρχο-καπιταλισμό, των ειδών που σχετίζονται με μια σειρά από ατομικιστές στοχαστές της ελεύθερης αγοράς όπως ο Ludwig von Mises, ο Friedrich August von Hayek, Milton Friedman και, φυσικά, Ayn Rand και Murray Rothbard.
Με πολλούς τρόπους, ο σύγχρονος ελευθεριακός έχει ένα πρωτότυπο στον ακραίο ατομικισμό του Max Stirner, και ίσως και στη σκέψη του Henry David Thoreau. Η πιο πρόσφατη έννοια του αναρχο-καπιταλισμού αναπτύχθηκε στην πιο εκτεταμένη μορφή του από τον Murray Rothbard και τον μαθητή του, Hans Hermann Hoppe. Πράγματι, ο Hoppe έχει αναπτύξει μια κριτική στα σύγχρονα συστήματα μαζικής δημοκρατίας, ενός είδους που μοιάζει πολύ με εκείνη των παλαιότερων στοχαστών στην παράδοση των Γάλλων «αναρχικών της Δεξιάς», Mencken και Kuehnelt-Leddihn.
Έχει επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ορισμένοι από τους υποστηρικτές του ατομικιστικού αναρχισμού στα τέλη του 20ου αιώνα, όπως ο James J. Martin και ο Samuel E. Konkin III, ο ιδρυτής μια ελευθεριακής τάσης, γνώστης ως αγοραισμός, ήταν επίσης υποστηρικτές του ρεβιζιονισμού του Ολοκαυτώματος. Πράγματι, όταν έκανα έρευνα για το σύγχρονο ελευθεριακό κίνημα, ανακάλυψα ότι ο ρεβιζιονισμός του Ολοκαυτώματος ήταν στην πραγματικότητα δημοφιλής μεταξύ των ελευθεριακών στη δεκαετία του 1970, όχι για αντισημιτικούς ή φιλοναζιστικούς λόγους, αλλά από την επιθυμία να υπερασπιστούν τον γνήσιο απομωνοτισμό ενάντια στπν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Konkin συνδέθηκε με το Ινστιτούτο Ιστορικής Αναθεώρησης σε κάποια φάση.
Υπάρχουν επίσης διάφοροι τύποι συντηρητικού χριστιανικού αναρχισμού που υποστηρίζουν την έννοια των κοινοτικών χωριών που βασίζονται σε ενορίες με συνεταιριστικές ή αγροτικές οικονομίες. Τέτοιες τάσεις υπάρχουν και στις Καθολικές, Προτεσταντικές και Ορθόδοξες παραδόσεις. Για παράδειγμα, ο πατέρας Μάθιου Ραφαήλ Τζόνσον, πρώην συντάκτης του Barnes Review, είναι υποστηρικτής μιας τέτοιας προοπτικής.
Πολύ παρόμοιες έννοιες με τον συντηρητικό χριστιανικό αναρχισμό μπορούν επίσης να βρεθούν σε νεο-παγανιστικές τάσεις που μερικές φορές υποστηρίζουν το δικό τους εθνοτικό ή παραδοσιαρχικό αναρχισμό.
Αριστερά / Δεξιά
Κινηματικές Επικαλύψεις και Διασταυρώσεις
Μπορεί επίσης να αναγνωριστεί ένας καλός αριθμός τάσεων που περιλαμβάνουν επικαλύψεις αριστεράς/δεξιάς ή διασταυρώσεις κάποιου συγκεκριμένου είδους. Μία από αυτές διατυπώθηκε από τον Gustav Landauer, έναν Γερμανό αναρχο-κομμουνιστή που σκοτώθηκε από τους Freikorps κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1919. Ο Landauer ήταν επίσης Γερμανός εθνικιστής και πρότεινε έναν λαϊκό αναρχισμό που αναγνώριζε την έννοια της εθνικής, περιφερειακής, τοπικής και εθνοτικής ταυτότητας που υπήρχαν οργανικά και ανεξάρτητα από το κράτος. Για παράδειγμα, ο Landauer χαρακτηρίστηκε κάποτε ως Γερμανός, Βαυαρός και Εβραίος που ήταν επίσης και αναρχικός.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εμφανίστηκε μια τάση στην Αγγλία, γνωστή ως το Μαύρο Ram, η οποία υποστήριζε έναν αναρχο-εθνικισμό που επιδίωκε να εντοπίσει την έννοια της εθνικής ταυτότητας και το πώς αυτή σχετίζεται με τον αριστερό αναρχισμό. Ο Μαύρος Ram ήταν μια συμβατικά αριστερή τάση με την έννοια ότι ήταν αντι-κρατικιστική, αντι-καπιταλιστική, αντι-ρατσιστική και αντι-σεξιστική, αλλά η οποία αντιλαμβανόταν τις εθνικότητες ως προϋπάρχουσες πολιτιστικές και εθνοτικές εκφράσεις που ήταν εξωτερικές του κράτους ως αυταρχικός θεσμός.
Η Dorothy Day ήταν μια ριζοσπαστική Αμερικανίδα, ένας θρησκευτικός ειρηνιστής και υπερασπιστής της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος συνδύαζε τον αναρχισμό και την Καθολική Παραδοσιαρχία. Ήταν η ιδρυτής του καθολικού εργατικού κινήματος και θεωρούσε τον εαυτό της υποστηρικτή τόσο των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου όσο και του Βατικανού.
Ένας από τους νονούς του κλασικού αναρχισμού ήταν, φυσικά, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος ήταν ο ίδιος ένας Παν-Σλαβιστής εθνικιστής, και συνεχίζει να είναι περιφερειακή επιρροή στην Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά. Στην πραγματικότητα, η έννοια του «ομοσπονδιακού λαϊ(κ)ισμού» του Alain De Benoist οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σκέψη του Μπακούνιν και είναι εξαιρετικά παρόμοια με την υποστήριξη του Μπακούνιν σε μια ομοσπονδία συμμετοχικών δημοκρατιών.
Υπάρχουν ορισμένοι αριστεροί αναρχικοί που έχουν επηρεάσει βαθιά το οικολογικό κίνημα που έχουν επίσης εμπνεύσει διάφορους στοχαστές της Δεξιάς. Ο Kirkpatrick Sale, για παράδειγμα, είναι ένας νεο-Λουδίτης και δημιουργός μιας ιδέας γνωστής ως βιο-περιφέρεια. Ο Leopold Kohr είναι πιο γνωστός για την υποστήριξη του στην «διάσπαση των εθνών» σε αποκεντρωμένα, αυτόνομα μικρο-έθνη. Ο E.F. Schumacher είναι, φυσικά, γνωστός για το κλασικό του έργο στα αποκεντρωτικά οικονομικά, «Το Small is Beautiful». Κάθε ένας από αυτούς τους στοχαστές αναφέρεται επίσης στο μανιφέστο του λευκού εθνικισμού του Wilmot Robertson, «Το Εθνοκράτος».
Αναρχισμός και Δεξιός Λαϊκισμός
Επειδή η αμερικανική πολιτική κουλτούρα περιλαμβάνει σκέλη τόσο του αντι-κρατικού ριζοσπαστισμού όσο και του δεξιού λαϊκισμού, είναι επίσης σημαντικό να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους αυτοί αλληλεπικαλύπτονται ή αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, υπάρχουν τάσεις ανάμεσα στα ακροδεξιά πολιτικά ρεύματα που ευνοούν μια ριζικά αποκεντρωμένη ή ακόμη και αναρχική κοινωνική τάξη, αλλά που ακολουθούν επίσης αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας ή θεωρίες φυλετικής ανωτερότητας. Υπάρχει πραγματικά μια παράδοση όπως αυτή της άκρας δεξιάς των ΗΠΑ που συνδέεται με ομάδες όπως το Posse Comitatus.
Υπάρχει επίσης ένα ριζοσπαστικό δεξιό χριστιανικό κίνημα που ευνοεί την κυβέρνηση σε επίπεδο επαρχίας που οργανώνεται ως μια τεράστια αντιδραστική θεοκρατία (όπως η Σαουδική Αραβία, αλλά χριστιανική). Μπορούν να παρατηρηθούν και άλλες τάσεις που δεν ευνοούν καμία κυβέρνηση πέρα από το επίπεδο της κομητείας, όπως οι κυρίαρχοι πολίτες, οι οποίοι θεωρούν ότι τα όρια ταχύτητας και οι άδειες οδήγησης είναι κατάφωρες παραβιάσεις της ελευθερίας, οι υποστηρικτές των εξωδικαστικών λαϊκών δικαστηρίων κοινού δικαίου και διάφορες άλλες τάσεις μέσα στο ριζοσπαστικό πατριωτικό κίνημα.
Η σχέση μεταξύ της Δεξιάς και του κράτους αντικατοπτρίζει με
πολλούς τρόπους τη σχέση της Αριστεράς με την έννοια ότι τόσο η Δεξιά όσο και η
Αριστερά έχουν κάτι σαν τριγωνική αλληλεπίδραση με τα συστήματα θεσμικής και
νομικής εξουσίας. Τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά μπορούν να χωριστούν σε
ρεφορμιστικά, ελευθεριακά ή ολοκληρωτικά στρατόπεδα. Στην περίπτωση της
Αριστεράς, ένας αριστερός μπορεί να είναι ένας μεταρρυθμιστής φιλελεύθερος ή
σοσιαλδημοκράτης, μπορεί να είναι ένας αναρχικός ή ένας αριστερός-ελευθεριακός,
ή μπορεί να είναι ένας ολοκληρωτικός στην παράδοση του Λένιν, του Στάλιν, του
Μάο και άλλων. Ομοίως, ένας δεξιός μπορεί να υποστηρίζει μεταρρυθμίσεις
συντηρητικού ή δεξιού τύπου, μπορεί να είναι αναρχικός της δεξιάς ή
ριζοσπαστικός αντιστασιακός, ή ένα άτομο της Δεξιάς μπορεί να είναι
υποστηρικτής κάποιου είδους δεξιού αυταρχισμού, ή ένας ολοκληρωτικός στη
φασιστική παράδοση."
-wzor.jpg)
