Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός»
στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση: gialamas1960@hotmail.gr
«Η πιο απαίσια αρχή του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας έχει μάθει να κρίνουμε τα πάντα και τους πάντες με βάση το χρήμα και την ιδιοκτησία»
Gregor
Strasser
Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)
Ο Λουκάς Σταύρου είναι παλαίμαχος συναγωνιστής από την Κύπρο με πολύμορφη δράση και πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την διάδοση των ιδεών μας.
Έλαβε μέρος στις μάχες κατά των Τουρκικών θυλάκων ως εθελοντής το ‘74. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.).
Συμμετείχε στις τάξεις της ΕΟΚΑ Β’ η οποία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα. Έλαβε μέρος σε βομβιστικές και λοιπές επιθέσεις κατά των Άγγλων κατακτητών και το 1978 καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση την οποία εξέτισε στις κεντρικές φυλακές Κύπρου με την κατηγορία της ανατίναξης του Αγγλικού ραδιοσταθμού αναμεταδόσεως στο Ζύγι.
Πατέρας τριών παιδιών συγγραφέας ποιητής ζωγράφος καθώς και ιδρυτής φιλοσοφικού κύκλου. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Κύπρου και του ευρύτερου εθνικιστικού «χώρου».
Γνωστές οι θέσεις του κυρίου Κωνσταντίνου Πλεύρη.
Αυτές οι ιδέες που εκφράζει εδώ και χρόνια περιγράφουν την ελληνική ακροδεξιά η οποία κατάφερε να ταυτίσει με τις πεποιθήσεις της τον Eθνικισμό και τον Eθνικοσοσιαλισμό σε βαθμό που να είναι σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιο αληθινό Eθνικιστή και Εθνικοσοσιαλιστή να διαχωρίσει την θέση του από την ακροδεξιά χωρίς τούτο να εκληφθεί ως μια εσωτερική συζήτηση - διαμάχη εντός μιας ενιαίας παράταξης.
Η ακροδεξιά σφετερίστηκε και καπηλεύθηκε αυτές τις μεγάλες
ιδέες. Σε μια εθνικοκοινωνική επανάσταση
, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, άνθρωποι σαν τον κύριο Πλεύρη δεν θα
ηγούνται του εκτελεστικού αποσπάσματος όπως ο ίδιος επιθυμεί αλλά θα βρίσκονται
απέναντι από τους τυφεκιοφόρους.
Γιατί;
Διότι πρώτα από όλα θεωρούν ότι ο λαός είναι μια σύναξη
ποταπών και κατωτέρων όντων που το μόνο που τους αξίζει είναι να κυβερνώνται
από δήθεν ανώτερους με τίτλους και αστέρες και παράσημα και διάφορους χαφιέδες
που θα παριστάνουν τους επαγγελματίες σωτήρες και εθνικιστές.
Ο δικός μας εθνικισμός εδράζεται στο μεγαλείο του λαού μας
που αποτελεί την βιολογική ροή του έθνους.
Ο δικός μας φυλετισμός δεν υποβιβάζει τον λαό για να
παραχωρήσει εξουσίες σε ανώτερες ελίτ αλλά του δίνει την δυνατότητα να ασκεί το
αυτεξούσιο του μέσα από τις κοινοτιστικές δομές εξουσίας ως πολίτης -
ιδιοκτήτης - οπλίτης.
Η εξουσία στον ένοπλο λαό και οι τραπεζίτες και ολιγάρχες
και τοποτηρητές των ξένων στο απόσπασμα.
Εύγε στον κύριο Χάρη που με τις θέσεις του ενάντια στο ΝΑΤΟ,
την Ε.Ε και την τραπεζοκρατία έδωσε το στίγμα μιας προσδοκώμενης Εθνοφυλετικής
Λαϊκής Επανάστασης.
Λουκάς Σταύρου
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Ο Éric Zemmour εμφανίζεται ως το
ανερχόμενο αστέρι. Μιλάμε για έναν Ισραηλίτη που γεννήθηκε στην Αλγερία και
σημαδεύτηκε από τον αποκλεισμό των Γάλλων -που έγινε στα τρία του χρόνια- από
την επαρχία τους μέχρι το 1961.
Ο Zemmour είναι σίγουρα ένας άνθρωπος
ευρείας κουλτούρας, ίσως υπερβολικά σημαδεμένος από τις περιπέτειες της
παιδικής του ηλικίας. Σε ορισμένους
ακροδεξιούς και πατριωτικούς κύκλους
αρέσει επειδή ο αντι-ισλαμισμός του είναι ξεκάθαρος και συνεχίζουν να αυταπατώνται
ότι αυτό μπορεί να είναι το κλειδί για να κάνουν τους Χριστιανούς να
αντιδράσουν στη μετανάστευση. Τα γεγονότα έδειχναν πάντα ότι η φόρμουλα δεν
λειτουργεί, αλλά - ειδικά στη Γαλλία - κανείς κρατά τις λάθος πεποιθήσεις του
για πολύ καιρό.
Ο Zemmour έχει με το μέρος του το
γεγονός ότι μιλάνε για αυτόν για χρόνια, μερικές φορές κάθε μέρα, στην ιδιωτική
τηλεόραση που τον έκανε να μπει στα σπίτια των Γάλλων. Τόσο η Μαρίν Λεπέν όσο
και οι πολιτιστικοί κύκλοι της «Νέας Δεξιάς» έχουν συχνά συνομιλήσει μαζί του.
Τώρα παρουσιάζεται σαν ένα μοναχικό άλογο και δεν το είχαν προβλέψει.
Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν από 7%.
Μάλλον είναι υπερβολικές ειδικά για να τον ωθήσουν να τρέξει. Σε τι ωφελεί
αυτοί οι υποψήφιοι να μπουν στην υποψηφιότητα για να βγάλουν τη Μαρίν Λεπέν από
το ψηφοδέλτιο; Παίζονται διεθνή
διακυβεύματα που υπερβαίνουν την εσωτερική πολιτική.
Για να δούμε όμως και τι λέει με μια εξαιρετική συνέντευξη επί του θέματος,
ο Alain de Benoist.
Το «φαινόμενο
Zemmour», ο δεξιός πολιτοσχολιαστής, πιθανός υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές
εκλογές, δεν θα αποδυναμώσει την Μαρίν Λεπέν όσο οι Ρεπουμπλικάνοι και θα
μπορούσε να οδηγήσει σε έμμεση ενίσχυση του Εμανουέλ Μακρόν στην κούρσα για τα
Ηλύσια. Αυτό αναφέρει ο Γάλλος στοχαστής
Alain de Benoist, «πατέρας» της Nouvelle
Droite, ο οποίος σε μια συνέντευξή του λέει επίσης ότι είναι πεπεισμένος για μια
επικείμενη ισχυρή αναβίωση των λαϊκιστικών κινημάτων στη Γαλλία και την Ιταλία.
«Οι γαλλικές
προεδρικές εκλογές χαρακτηρίζονται πάντα από εκπλήξεις και δράμα», σημειώνει ο
de Benoist. «Όλοι έλεγαν ότι οι εκλογές του 2022 θα ακολουθούσαν αυτές του 2017
με αντιμέτωπο τον Μακρόν και τη Λεπέν, αντίθετα έφτασε το νέο στοιχείο του Ερίκ
Ζεμούρ, ο οποίος φαίνεται να εκτοξεύεται προς την υποψηφιότητα, για να
ανακατέψει τις προβλέψεις».
Στις δημοσκοπήσεις εναλλάσσεται το αμοιβαίο προσπέρασμα
με τη Le Pen. Τι τους διαφοροποιεί στα μάτια των ψηφοφόρων;
Οι θέσεις και οι προτάσεις του Zemmour είναι πιο
ριζοσπαστικές από τη Le Pen. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν θα αυξήσει
περαιτέρω τη δύναμη του ή αν θα ξεφουσκώσει απότομα. Είναι γεγονός ότι όλες οι
προβλέψεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές αποδεικνύονταν πάντα λανθασμένες
και αυτός είναι ο λόγος που βλέπω τα γεγονότα με περιέργεια, αλλά αποφεύγω να
κάνω καμία πρόβλεψη.
Ο Zemmour και η Le Pen απευθύνονται στου ίδιους
εκλογικούς πελάτες;
Δεν θα το έλεγα. Η Le Pen θα διατηρήσει την ψήφο των
λαϊκών τάξεων, ενώ ο Zemmour θα κοιτάζει τη
μικροαστική τάξη που προσελκύεται από τις θέσεις του, πιο ριζοσπαστικά στα
θέματα της γαλλικής πολιτιστικής ταυτότητας και της μετανάστευσης, ενώ από
οικονομική άποψη εκφράζει πολύ πιο φιλελεύθερες ιδέες παρά η Μαρίν Λεπέν. Δεν
νομίζω ότι θα καταφέρει να ξεπεράσει τις δημοφιλείς τάξεις.
Από ποιον θα αφαιρέσει τις ψήφους ο Zemmour;
Στους Ρεπουμπλικάνους, των οποίων το εκλογικό σώμα
συμμερίζεται ως ένα βαθμό τις απόψεις της Λεπέν για τη μετανάστευση, ωστόσο,
δεν το ψηφίζει, ενώ νιώθει πιο καθησυχασμένος από τον Zemmour.
Στη συνέχεια, θα βγάλει ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής δεξιάς από το
Rassemblement National επειδή δεν συμφωνούσε με τη μετάβαση του κόμματος σε πιο
μετριοπαθείς θέσεις.
Δεν πιστεύετε στην πρωτοβουλία που ανέλαβε ο δήμαρχος
του Béziers, ο Robert Ménard, για συμφωνία μεταξύ Λεπέν και Zemmour;
Ο ίδιος ο Robert Ménard ήταν πολύ αβέβαιος, αρχικά
υποστηρίζοντας τη Λεπέν και αποθαρρύνοντας τον Zemmour,
μετά όταν μεγάλωσε στις δημοσκοπήσεις πίεσε για αυτή τη συμφιλίωση. Ωστόσο, η
υπόθεση μου φαίνεται πρόωρη. Φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος ο μεταξύ τους
ανταγωνισμός να ευνοήσει έμμεσα την επιτυχία του Μακρόν.
Σε ποιο βαθμό συμμερίζεστε τις ιδέες του Zemmour;
Συμφωνώ όταν υποστηρίζει ότι η μετανάστευση στη Γαλλία έχει γίνει σοβαρό πρόβλημα και συμφωνώ με την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας. Οι διαφορές μου, από την άλλη πλευρά, είναι βαθιές στο θέμα της Ευρώπης: άλλο πράγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλο η Ευρώπη. Εγώ κάνω τη διάκριση. Επιπλέον, σίγουρα δεν μου αρέσει ο Γιακωβινισμός του και πιστεύω ότι ο ριζοσπαστισμός των απόψεων του είναι πολύ ακραίος για να είναι αξιόπιστος. Από προσωπική άποψη, θεωρώ τον Éric έναν ωραίο άνθρωπο, με πολλή ενέργεια και θέληση, με χάρισμα και εξαιρετική ιστορική κουλτούρα, πολύ ανώτερο από την πλειοψηφία της γαλλικής πολιτικής τάξης. Προφανώς, άλλο πράγμα είναι να είσαι επιτυχημένος ως αρθρογράφος και συγγραφέας, είναι άλλο να το πετυχαίνεις στην πολιτική.
Ποιοι είναι οι πολιτιστικοί πατέρες του Zemmour; Σε
ποια δεξιά πτέρυγα αναφέρεται;
Ο Zemmour έχει ανάμεικτο
υπόβαθρο, δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα συγκεκριμένο φαινόμενο της Γαλλικής
ιστορίας. Ακόμα κι αν θα ήθελε να αποδώσει στην Γκωλιστική και Βοναπαρτική παράδοση, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί
απολάμβαναν τη γενική συναίνεση των λαϊκών τάξεων, αυτός των μικροαστών που
αισθάνονται ότι απειλούνται, όπως και αλλού στην Ευρώπη, από την υποβάθμιση.
Και
η μεγαλοαστική τάξη;
Ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά ή αριστερά, η μεγάλη
φιλελεύθερη αστική τάξη ευτυχώς συσπειρώθηκε με συναίνεση για τον Εμμανουήλ
Μακρόν.
Πώς
κρίνετε τα τέσσερα χρόνια του Μακρόν στα Ηλύσια;
Εντελώς αρνητικά, αν και ομολογώ ότι η Προεδρία του πέρασε δύσκολες στιγμές, με πιο πρόσφατη την πανδημία. Παρά τις εκλογικές υποσχέσεις του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου, παρ' όλες τις προσπάθειες του, ο Μακρόν δεν θα καταφέρει να κατακτήσει τις λαϊκές τάξεις. Όπως είπα, η υποστήριξή του θα επιβεβαιωθεί από τη φιλελεύθερη αστική τάξη, τις μεγάλες εταιρείες, τους συνταξιούχους που αισθάνονται καθησυχασμένοι από τις πολιτικές του. Το ισοζύγιο του είναι αρνητικό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο, στις αντιφατικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιταλία και τώρα με την Αλγερία, για να μην αναφέρουμε τις μάταιες προσπάθειες αναβίωσης της Ευρώπης με την Angela Merkel.
Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της
Γαλλίας;
Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να είμαστε
απαισιόδοξοι, αλλά η ιστορία είναι ο τομέας του αβέβαιου. Οι παράγοντες της
γαλλικής παρακμής είναι πολλοί: πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί. Αλλά
αυτός πρέπει να είναι ένας ακόμη λόγος για να σηκώσουμε τα μανίκια, όχι μια δικαιολογία για να
αφήσουμε τον εαυτό μας να φύγει.
Πιστεύετε ότι ο λαϊκισμός περνά μια στιγμή κρίσης;
Είναι σε στατική φάση. Θέλω να τονίσω, αν χρειαζόταν ποτέ, ότι δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα στυλ που μπορεί να μπολιαστεί σε πολύ διαφορετικές ιδεολογίες, επομένως θα ήταν πιο σωστό να μιλάμε για λαϊκισμούς, στον πληθυντικό. Όχι μόνο πιστεύω ότι ο λαϊκισμός απέχει πολύ από το να εξαφανιστεί, αλλά είναι πιο ζωντανός από ποτέ, αφού είναι προϊόν της ριζικής κρίσης της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μια αντίδραση που προκύπτει από την προοδευτική υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών του εύθραυστου, όλο και πιο επισφαλείς και υποβαθμισμένες ομάδες. Πιστεύω ότι στο μέλλον ορισμένες χώρες, ιδίως η Γαλλία και η Ιταλία, πρέπει να περιμένουν νέες κοινωνικές κρίσεις, επιταχυνόμενες από τις οικονομικές, που θα τροφοδοτήσουν τις εξεγέρσεις. Τα κίτρινα γιλέκα ήταν απλώς μια πρόγευση. Υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα μετατραπεί σε οργή ενάντια στην πολιτική, οικονομική και ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Ένα επόμενο λαϊκιστικό κύμα, περισσότερο από το δυνατό, είναι πιθανό.
Πόσο συμβάλλει η αδυναμία των κομμάτων;
Πολύ, επειδή ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης
δεν είναι πλέον ικανά να υποκλέψουν τη δυσαρέσκεια, δεν έχουν γενικό όραμα ή
στρατηγική. Ο λαϊκισμός δεν θα μεταγγίζεται πλέον σε κόμματα ή κινήματα, αλλά
σε ενστικτώδεις πράξεις, σε εξατομικευμένες εκδηλώσεις επειδή δεν έχουν μια
συνολική οργάνωση, αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πιο δύσκολο να
κρατηθούν υπό έλεγχο.
Πού είναι ικανοί να τους οδηγήσουν οι ηγέτες;
Τώρα δεν βλέπω κανένα, αλλά επαναλαμβάνω: Η ιστορία
είναι ο τομέας του απροσδόκητου. Οι μεγάλοι ηγέτες βγαίνουν από εξαιρετικές
καταστάσεις.
Τι πιστεύετε για τις ιταλικές ταραχές στο δρόμο ενάντια
στην υποχρέωση της πράσινης κάρτας στο χώρο εργασίας;
Η ιδέα της πράσινης κάρτας είναι απαράδεκτη και εισάγει
διακρίσεις, είναι ένα είδος εσωτερικού διαβατηρίου. Θα ήταν καλύτερο να
καθιερωθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και να καταργηθεί το δελτίο υγείας.
Αλλά τελικά ποιον θα ψηφίσετε στη Γαλλία;
Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν ξέρω καν αν θα ψηφίσω.
γράφει ο Δον Κρινιώτης
Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς - ἀντικαπιταλιστικὸς καὶ ἀντισοσιαλδημοκρατικός, καὶ ταυτόχρονα σοσιαλιστικὸς καὶ ἐθνικιστικὸς- ἦταν σίγουρα ὁ ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, μὲ τὴν προσχώρηση τῶν Ἰταλῶν ἐπαναστατῶν συνδικαλιστῶν στὸ φασιστικὸ κίνημα τοῦ Μουσολίνι, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατέλαβαν τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα.
Εἶναι ὅμως καὶ ὁ ἰβηρικὸς ἀναρχοσυνδικαλισμὸς ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ; Αὐτὸ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικὰ ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι, ἀδελφὸς τοῦ διάσημου ἀναρχικοῦ ἡγέτη (ναί, ἔχουν καὶ οἱ ἀναρχικοὶ ἡγεσία, καθότι κανένα δόγμα δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν φύση ὅλων τῶν ἀγελαίων ζώων, μαζὶ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ζῶον πολιτικόν).
Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι ξεκίνησε ὡς ἀναρχοσυνδικαλιστής, γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ στὸ τέλος σὲ φαλαγγίτης φασίστας. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ «ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου», τὸ καλοκαίρι τοῦ 1936, ἀφοῦ ἀποχώρισε λίγο νωρίτερα ἀπὸ τὴν CNT (τὴν ὀργάνωση τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχοσυνδικαλιστῶν), προσχώρησε στὴν ἐθνικοσυνδικαλιστικὴ Ἱσπανικὴ Φάλαγγα, μὲ τὴν μαυροκόκκινη σημαία, ποὺ ἵδρυσε ὁ περίφημος Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα.
Ὁ ἀδελφός τοῦ Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ποὺ φαίνεται νὰ βρῆκε στὸν φασισμὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ πραγμάτωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ του πνεύματος, μὲ τὸν ἁρμονικὸ συνδυασμὸ τοῦ σοσιαλισμοῦ μὲ τὸν ἐθνικισμό, προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὴν συνεργασία μεταξὺ τῆς CNT καὶ τῆς Φάλαγγας ἀπέναντι στὶς ἀντιδραστικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία.
Οἱ ἐλπίδες του πάντως κάθε ἄλλο παρὰ φροῦδες ὑπῆρξαν. Ὅσο κι ἄν ἡ ἀριστερὴ ἀντιφασιστικὴ προπαγάνδα προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὸ δῆθεν ἀσυμβίβαστο μεταξὺ σοσιαλισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ, κι ὅσο οἱ κι ἄν οἱ σύγχρονοι «ἀντιεξουσιαστὲς» ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μαχητικὴ ἐφεδρεία τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν ἰβηρικὸ ἀναρχισμὸ ἐκείνου τοῦ καιροῦ, τὰ πράγματα ἦταν τότε πολὺ διαφορετικά.
Μαζικὴ ἦταν τότε ἡ προσχώρηση τῶν ἀναρχικῶν στὶς τάξεις τοῦ φασισμοῦ. Μάλιστα, σύμφωνα μὲ ἕνα εὐφυολόγημα τῆς ἐποχῆς ἡ Federación Anarquista Ibérica-FAI (ἡ Ἰβηρικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία) μᾶλλον θὰ ἔπρεπε νὰ λεγόταν Falange Anarquista Iberica (Ἀναρχικὴ Φαλαγγιστικὴ Ὁμοσπονδία), ἀφοῦ ὑπολογίζεται ὅτι περὶ τὸ 20% τῶν μελῶν της εἶχε προσχωρήσει στὴν Φάλαγγα.
Ἀμφότεροι, ἀναρχικοὶ καὶ φασίστες, πάλευαν ἄλλωστε «γιὰ νὰ μὴ χοντρύνουν οἱ κοιλιές τῶν πλουσίων καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσει ο λαός στὴν ἀθλιότητα», ἐνῶ ἀντίστοιχος ἀριθμὸς ἀπὸ τὴν «ἀριστερὴ τάση τῶν προλετάριων ἀκροδεξιῶν καρλιστῶν» εἶχε προσχωρήσει στὴν FAI.
[Πηγή: Δ. Φιλιππῆς, Ἱσπανικός Ἐμφύλιος (1936-1939). Διαίρεση, διχόνοια καὶ διχασμός στὴν Ἱσπανία τοῦ 20ου αἰῶνα, ἐκδ. Εστίας, σ. 148-14].
Ὅμως, μὲ τέτοια μυαλὰ δύσκολα πάει κανεὶς μπροστά, ὅταν ὑπάρχει μέσα στὸ στρατόπεδο τῶν ἐθνικιστῶν ὁ δούρειος ἵππος τῆς ἀκροδεξιάς.
Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι συνελήφθη τὸ 1937 μὲ ἐντολὴ τοῦ Φράνκο καὶ κλείστηκε στὴν φυλακὴ Σὰν Μάρκος, στὴν Λεόν. Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1937, στὶς ἕξι τὸ ἀπόγευμα, ντυμένος μὲ τὴν γαλάζια στολὴ τῆς Φάλαγγας καὶ μὲ ὑψωμένη τὴν δεξιά, ἐκτελέστηκε, στὰ 26 του χρόνια.
Κι ἄν ὁ ἀναρχισμὸς εἶναι, καθὼς φαίνεται, τὸ προστάδιο τοῦ φασισμοῦ, δὲν γίνονται ὅλες οἱ χρυσαλίδες πεταλοῦδες. Οἱ πιὸ πολλὲς χάνονται. Μεταμορφώνονται μονάχα ἐκεῖνες ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν βάσανο τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς.
Τὰ καλύτερα στοιχεῖα τοῦ ἐπαναστατικοῦ ρομαντισμοῦ, οἱ πρεσβευτὲς τῆς ἱσπανικῆς ἱπποσύνης τοῦ Δὸν Κιχώτη, βρήκαν, σὰν τὸν Μαρθιάνο, τὴν δικαίωση τῶν κοινωνικῶν τους πόθων στὸν πραγματικὸ σοσιαλισμό, ποὺ εἶναι μονάχα ὁ ἐθνικός.
Ἀθάνατος!
«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος,
απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες
να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή
θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί
από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να
προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»
Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951
«Ἡ δικαιοσύνη εἶναι σὰν τὰ φίδια - Δαγκώνει μόνο τοὺς
ξυπόλητους» διαβάζουμε στὸν τοῖχο τὸ πράγματι πολὺ πετυχημένο ἀναρχικὸ σύνθημα.
Οἱ «ξυπόλητοι» ἐν προκειμένω εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν
χαίρουν τῆς ἐπιλεκτικῆς εὐαισθησίας καὶ τῆς ἰδιάζουσας προστασίας τοῦ καθεστῶτος.
Τοῦ περίφημου ἤ διαβόητου, ἄν προτιμᾶτε, «Τείχους τῆς Δημοκρατίας».
Εἶναι τὰ πολυποίκιλα καθημερινὰ θύματα ἑνὸς ἀκήρυχτου καὶ
πολύμορφου κοινωνικοῦ πολέμου.
Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τους τὸν θάνατο
δὲν ἀποδίδεται δικαιοσύνη, γιατί δὲν βαρύνει μὲ τὰ μέτρα καὶ σταθμὰ μιᾶς
«δικαιοσύνης» ποὺ κλέβει συστηματικὰ στὸ ζύγι.
Καὶ ἡ σημερινὴ ἐπέτειος -ἄν τὴν θυμᾶται κανεὶς- ἀφορᾶ κάποια
νεαρὰ παλικάρια ποὺ βρέθηκαν «ξυπόλητα», ὅταν τοὺς δάγκωσαν θανάσιμα κάποια ἀνθρωπόμορφα
φίδια, ἐκεῖνο τὸ μοιραῖο ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 1η Νοεμβρίου τοῦ 2013 στὸ Νέο
Ἡράκλειο, ὅταν δύο νέοι ἄνθρωποι, ἄοπλοι καὶ ἀνυποψίαστοι, ἔπεφταν νεκροὶ ἀπὸ τὶς
σφαῖρες ἄνανδρων καὶ ὕπουλων δολοφόνων ποὺ τοὺς εἶχαν στήσει ἐνέδρα.
Ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης Καπελώνης δολοφονήθηκαν ὄχι
γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο ἔκαναν, ἀλλὰ γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο πίστευαν.
Δὲν θὰ σταθοῦμε στὶς σοβαρότατες διαφορὲς ποὺ εἴχαμε μὲ τὸ
πολιτικὸ κόμμα στὸ ὁποῖο ἀνῆκαν. Ἄλλωστε δὲν γνωρίζουμε κἄν τὶς ἰδιαίτερες ἀπόψεις
τους. Δὲν θὰ βάλουμε ἀστερίσκους καὶ ὑποσημειώσεις γιὰ νὰ καταδικάσουμε τὴν
στυγνὴ δολοφονία τους. Δὲν θὰ προτάξουμε τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας τους γιὰ νὰ ἀποπολιτικοποιήσουμε
τὸ ζήτημα. Οὔτε θὰ προβοῦμε σὲ εἰκασίες γιὰ τὸ ποιοί ἦταν οἱ αὐτουργοί, μιᾶς καὶ
δὲν τρέφουμε αὐταπάτες γιὰ τὴν παραδοσιακὰ στενὴ σχέση κράτους καὶ
τρομοκρατίας.
Μᾶς εἶναι ὑπεραρκετὸ ὅτι ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης
Καπελώνης ἦταν δύο Ἑλληνόπουλα ποὺ στρατεύθηκαν στὴν ὑπόθεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπου
καὶ ὅπως ἐκεῖνοι ἔκριναν.
Μᾶς εἶναι ἀπολύτως κατανοητὸ ὅτι τὸ μήνυμα τῶν δολοφόνων
τους στρέφεται ἐναντίον ὅλων ὅσοι ὑπερασπίζονται τὰ δίκαια τοῦ ἔθνους καὶ τῆς
πατρίδας.
Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ἐπίσης ὑπεραρκετὸς γιὰ νὰ ἀποτίσουμε
φόρο τιμῆς στὴν μνήμη τους.
Ἄς ἀναρωτηθοῦν μονάχα οἱ ἐμπνευστὲς τοῦ συνθήματος μήπως βρίσκονται κι αὐτοὶ μὲ τὴν πλευρὰ τῶν φιδιῶν.
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Μεταξύ των διάφορων Φασιστών ηγετών που εμφανίστηκαν
σχεδόν παντού στην Ευρώπη μεταξύ των δύο πολέμων, η φιγούρα του Ισπανού Ramiro
Ledesma Ramos, δεν έχει προκαλέσει ποτέ μεγάλο ενδιαφέρον στους ιστορικούς, τουλάχιστον
από αυτή την πλευρά των Πυρηναίων.
Οι λόγοι είναι προφανείς: είναι ένας ηγέτης που όχι μόνο δεν ανέβηκε ποτέ στην εξουσία, αλλά που ακόμα και στο δικό του περιβάλλον έπρεπε να ζήσει με διάφορες άλλες, περισσότερο ή λιγότερο χαρισματικές φιγούρες, σκεφτείτε μόνο τον José Antonio Primo de Rivera και τον Onesimo Redondo, αλλά και ηγέτες που προέρχονται από τον στρατιωτικό και κληρικο - αντιδραστικό κόσμο, όπως ο ίδιος ο Francisco Franco. Συνολικά, η Juntas de ofensiva nacional - sindicalista που ιδρύθηκε από τον Ledesma δεν είχε ποτέ μαζικούς οπαδούς, ούτε ο ηγέτης Zamorano (γεννήθηκε στο Alfaraz de Sayago, στην επαρχία Zamora, το 1905) είχε ποτέ ρητορικό ταλέντο ή οργανωτική ιδιοφυΐα ίσα με αυτά του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Αλλά υπάρχουν και άλλα: ο Ramiro Ledesma δεν ήταν μόνο ένας γενικός πολιτικός θεωρητικός, αλλά ένας αληθινός φιλόσοφος. Οι φιλοσοφικές ρίζες των Φασισμών και η επίδραση της φιλοσοφίας στους ηγέτες αυτών των κινημάτων έχουν διερευνηθεί μόνο τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση του Ισπανού πολιτικού, ωστόσο, η αλληλοδιείσδυση μεταξύ Φασισμού και φιλοσοφίας γίνεται ακόμη πιο στενή: ο Ramiro είναι φιλόσοφος με την σωστή έννοια, με πανεπιστημιακό υπόβαθρο, συστηματικές σπουδές και μια πολύ σεβαστή γραπτή παραγωγή για το θέμα. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι πρώτες αναφορές του Μάρτιν Χάιντεγκερ στα ισπανικά είναι πολύ πιθανό να βρεθούν σε κάποια άρθρα που δημοσιεύθηκαν από τον ιδρυτή των Jons.
Εξέγερση
ενάντια στον αστικό κόσμο
Οι βιογράφοι συνήθως διακρίνουν τρεις φάσεις στη ζωή του Ledesma Ramos: μια λογοτεχνική φάση, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1925, μια φιλοσοφική φάση, που αναπτύχθηκε μεταξύ 1925 και 1930, και, μετά από εκείνο το έτος, μια πολιτική φάση, που εγκαινιάστηκε το 1931 με την κυκλοφορία του εβδομαδιαίου περιοδικού το La Conquista del Estado και την ίδρυση, την ίδια περίοδο, των Jons, (που το 1934 θα συγχωνευθούν με τη Falange, ακόμα κι αν ο Ramiro εγκαταλείψει το ενιαίο κόμμα λίγο αργότερα, λόγω ιδεολογικών διαφορών). Ειδικά στο περιοδικό αυτό ο Ramiro θα επαναλάβει επανειλημμένα την απόρριψη του για την μαρξιστική ταξική πάλη και τον αστικό κοινοβουλευτισμό για τη συγκρότηση μιας νέας «κατάστασης εργασίας», στη βάση του Ιταλικού Φασισμού: κορπορατισμός, κοινωνικοποίηση εταιρειών και μέσων παραγωγής, εθνικός συνδικαλισμός.
Ας παραμείνουμε λίγο εδώ (πριν προχωρήσουμε να δούμε τον Ramiro σαν φιλόσοφο). Στο κεντρικό επίκεντρο της σκέψης του θα είναι η κυριαρχία του κράτους. Για τον Ramiro, το νέο κράτος θα είναι εποικοδομητικό και δημιουργικό. Θα υποκαταστήσει άτομα και ομάδες και η απόλυτη κυριαρχία θα κατοικεί μόνο σε αυτό. Η πραγματοποίηση όλων των πολιτικών, πολιτιστικών και οικονομικών αξιών εναπόκειται στο κράτος. Έτσι το νέο κράτος θα επιβάλει τη συνδικαλιστική δόμηση της οικονομίας, η οποία όμως εξαλείφει τον αγώνα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων για την ίδρυση μιας ενιαίας τάξης βασισμένης στην εθνική αλληλεγγύη. Οι οικονομικές δυνάμεις θα συμμετέχουν ανά πάσα στιγμή στα υψηλά άκρα του κράτους.
Συνολικά, το La Conquista del Estado θα έχει μόνο 23 εκδόσεις. Ανεστάλη πολλές φορές η κυκλοφορία του και δεν έλαβε βοήθεια ή επιδοτήσεις κανενός είδους. Το επαναστατικό του στυλ ως φωνή ενάντια στο ρεύμα και σε αντίθεση με τη Δημοκρατία θα οδηγήσει τον Ramiro Ledesma Ramos να γνωρίσει τις ισπανικές φυλακές. Στο τελευταίο τεύχος του Ιουνίου 1931, προτρέπει σε ένοπλη εξέγερση ενάντια στην πολιτική που πουλήθηκε στους ξένους, ενάντια στους μαρξιστές διεθνείς που επιβουλεύονται τη διάλυση της πατρίδας. Η βία ως η πρώτη αποστολή του στο The Conquest of the Estado.
Ας επιστρέψουμε όμως στον «άλλόν» Ramiro, όπου υπάρχουν προφανώς έντονα στοιχεία συνέχειας
μεταξύ των τριών φάσεων. Η λογοτεχνική του παραγωγή, για παράδειγμα, είναι
γεμάτη φιλοσοφικά και πολιτικά περιεχόμενα. Οι τίτλοι των μυθιστορημάτων και
των διηγημάτων αυτής της περιόδου είναι εύγλωττοι: El fracaso de Eva, La hora
romántica, El joven suicida, El vacío (cuento metafísico). Πρωταγωνιστές αυτών
των γραφών είναι πάντα νέοι άνθρωποι δύσπιστοι απέναντι στην αστική
πραγματικότητα που τους περιβάλλει, παλεύοντας ενάντια στον υλικό κόσμο και όχι
σπάνια φτάνοντας στην αυτοκτονία. Κι όμως, η γενική οπτική των μυθιστορημάτων
δεν είναι απαισιόδοξη, αλλά βιταλιστική.
Αλλά το πιο σημαντικό μυθιστόρημα του Ramiro είναι αναμφίβολα το El sello de la muerte, το οποίο έχει τον εξαιρετικά Νιτσεϊκό υπότιτλο του La voluntad al servicio de las ansias de superación: Poderío y grandeza intelectual. (Η θέληση στην υπηρεσία της επιθυμίας για υπεροχή: Δύναμη και πνευματικό μεγαλείο). Το κείμενο, γεμάτο από ρητές Νιτσεϊκές παραπομπές, είναι αφιερωμένο στον Miguel de Unamuno. Και είναι ακριβώς οι σχέσεις του Ledesma Ramos με τον Unamuno και τον Ortega y Gasset, τους δύο γίγαντες του Ισπανικού πολιτισμού του εικοστού αιώνα, που φαίνεται να είναι σχέσεις κρίσιμες.
Για τον Unamuno, ο Ramiro εκτιμά την αίσθηση του τραγικού και την κατάρριψη του ορθολογισμού, τη Νιτσεϊκή επανερμηνεία του Κιχώτη, την οποία ο ίδιος θα επαναλανσάρει στον ύμνο του στον βιταλισμό που είναι το El Quijote y el nuestro tiempo. Μέσω του Ortega εξοικειώθηκε με τη σχολή του Marburg, τον υπαρξισμό και τον Heidegger, εκτιμώντας επίσης τις κοινωνιολογικές προτάσεις που περιέχονται στα España invertebrada και La rebelión de las mas. Ο νεαρός διανοούμενος προσπαθεί να εμπλέξει και τους δύο στα μεταπολιτικά του σχέδια, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι το έργο πολιτιστικής ανανέωσης που επιτελούν οι δύο συγγραφείς δεν ανταποκρίνεται στην ίδια πολιτική πρωτοπορία.
Στον Unamuno θα στείλει επίσης το μανιφέστο του για την
«κατάκτηση του κράτους», αλλά ο στοχαστής θα απαντήσει με πολύ καυστικό τρόπο,
γκρεμίζοντας το πνεύμα του εγγράφου.
Ωστόσο, ο μελετητής Luciano Casali επισημαίνει ότι με τον Ortega «τεκμηριώνεται
μια συνέχεια σχέσεων μεταξύ μαθητή και δασκάλου και μια εμπιστοσύνη που μπορεί
να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η «κάθοδος του Ledesma στο πεδίο » [...] δεν
πραγματοποιήθηκε ακούσια , αλλά συναινώντας - αν όχι και διεγερτικά - ο ίδιος ο
Ortega».
Ένας
ολοκληρωμένος στοχαστής
Η φιλοσοφική εκπαίδευση του Ramiro, ωστόσο, δεν θα έχει
να κάνει μόνο σε άμεσες επαφές, αλλά θα ακολουθήσει και ακαδημαϊκό δρόμο, όπως
ήδη αναφέρθηκε. Ο νεαρός ακτιβιστής, μάλιστα, γράφτηκε στη φιλοσοφία, στα
μαθηματικά και στη χημεία στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης (τους δύο
επιστημονικούς κλάδους, ωστόσο, θα εγκαταλείψει στην πορεία).
Για να διαβάσει τα κείμενα στην αρχική τους γλώσσα,
έμαθε γαλλικά και γερμανικά. Εμβαθύνει
τον γερμανικό ιδεαλισμό, τον Hegel, ιδιαίτερα τον Fichte, και τον νόμο του
Croce και του Gentile στις γαλλικές μεταφράσεις (Ce qui est vivant et ce qui
est mort de la philosophie de Hegel και l'Esprit acte pur), από τα οποία αντλεί
την ηθική αντίληψη. του Κράτους. Επίσης, ασχολείται με τον Freud, τον Einstein
και τον Scheler. Στο περιθώριο της ιδιαίτερα «γερμανικής» πολιτιστικής του
διαδρομής πρέπει να αναφερθεί και η αγάπη του για τον Richard Wagner.
Το 1926 άρχισε να συνεργάζεται στο La Gaceta Literaria, σε σκηνοθεσία Ernesto Giménez Caballero, ενώ από το 1929 έγραψε στην περίφημη Revista de Occidente, που ίδρυσε ο Ortega y Gasset. Τα άρθρα φιλοσοφίας που δημοσιεύονται σε αυτά τα περιοδικά θα συλλεχθούν μετά θάνατον το 1941 σε έναν τόμο τον Escritos filosóficos. Τρία άρθρα φαίνονται ιδιαίτερα σημαντικά, που δημοσιεύθηκαν μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 1930 και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν σε ένα μόνο κείμενο, στο οποίο ο Ramiro πραγματεύεται τα θέματα που πραγματοποίησε ο Martin Heidegger στο Was ist Metaphysik.
Ο Ισπανός επικεντρώνεται στα επιχειρήματα του Γερμανού στοχαστή, αντιμετωπίζοντας τη θεμελιώδη σχέση του ανθρώπου με το Τίποτα και την αγωνία ως το υπαρξιακό σημάδι που αφήνει αυτή η σχέση. Ο Ραμίρο εκτιμά στον Χάιντεγκερ «να βρίσκεις τον εαυτό σου στη μέση του Είναι ως ολότητα, έχοντας μπροστά μας την ολότητα του Είναι». Εδώ βρίσκουμε ακριβώς την αγωνία, που νοείται ως «το θεμελιώδες γεγονός της ζωής μας». Για την υπαρξιακή αγωνία μιλάει και ο Ledesma Ramos σε ένα σύντομο άρθρο του σε έντυπο της εποχής. Ο Ραμίρο ήταν ο βαθύς και μάχιμος άνθρωπος του Ισπανικού Εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τη λογική της εποχής του σε μια νέα πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. Ήταν όμως ο Ραμίρο τότε Φασίστας;
Ο ίδιος πάντα
απέφευγε την υπερβολική χρήση αυτής της ετικέτας, ακόμα κι αν ο εφευρέτης των
συμβόλων, των συνθημάτων, των μύθων και των τελετουργιών του Ισπανικού Φασισμού
που υιοθετούσε ο Φράνκο, ο Ραμίρο ήταν ένας από τους λίγους που δεν παρασύρθηκε
στον Ισπανικό εθνικοκαθολικισμό. Αφού
εντάχθηκε στο κίνημα του το 1934 με την Ισπανική Φάλαγγα του José Antonio Primo
de Rivera, γιου του πρώην δικτάτορα Miguel Primo de Rivera, ο Ramiro σύντομα
επέκρινε σκληρά τους δεσμούς του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα με την Εκκλησία
και τις τάξεις, από την οποία λάμβανε
χρηματοδοτήσεις αλλά και για την προσκόλληση τους στο κοινωνικό περιβάλλον στο
οποίο, ως γιος του δικτάτορα, είχε μεγαλώσει, καθώς συνδεόταν με το περιβάλλον
του στρατού και τις συντηρητικές δυνάμεις της παλιάς Ισπανίας.
Απογοητευμένος από την τροχιά της Φάλαγγας, την οποία
θεωρούσε υπερβολικά αντιδραστική, και αφού έγραψε μερικά άρθρα στα οποία
κατήγγειλε τον Josè ως «εργαλείο αντίδρασης», εκδιώχθηκε από τη Φάλαγγα. Με τη
σύλληψή του στη Μαδρίτη μετά το εθνικιστικό πραξικόπημα, εκτελέστηκε με
πυροβολισμό στην Aravaca από τη δημοκρατική κυβέρνηση στις 29 Οκτωβρίου 1936.
«Δεν σκότωσαν
άνθρωπο, σκότωσαν μια νοημοσύνη». Με αυτά τα λόγια ο Ισπανός φιλόσοφος Ortega y
Gasset χαιρέτησε τον πρώην μαθητή του. Η μελέτη της μορφής του Ledesma και η
επανέναρξη της ιδεολογικής συζήτησης για την ιστορία της Φάλαγγας αναπτύχθηκε
τη δεκαετία του 1950, στην οποία συμμετείχαν πολλοί νέοι με σκοπό να αναβιώσουν
τον αυθεντικό Φασισμό της καταγωγής κατά τη γνώμη τους που πρόδωσε ο Φραγκίσκο
Φράνκο.
Η συντακτική ομάδα ευχαριστεί τον συναγωνιστή για το
άρθρο
Friedhelm Busse, το όνομα ενός εκ των κορυφαίων πολιτικών στρατιωτών και ακτιβιστών του μαχόμενου Εθνικοσοσιαλισμού. Πρόσωπο ευρείας αποδοχής και σεβασμού από την συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών συναγωνιστών. Η ζωή του και η πολύπλευρη δράση μια απόδειξη έμπρακτης ενότητας παρά τις όποιες διαφωνίες και τις διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις στους κόλπους του κινήματος, κάτι μάλλον αδιανόητο για την ζοφερή πραγματικότητα του εν Ελλάδι «χώρου» και τους όψιμους «καθαρολόγους» που βλέπουν παντού εχθρούς και γεννούν στο μυαλό τους αστείες συνομωσίες.
Γεννήθηκε την 4η Φεβρουαρίου του 1929 και ήταν γιος ενός στελέχους των «Ταγμάτων Εφόδου» ο οποίος κέρδισε τις μάχες του δρόμου στην «Κόκκινη» περιοχή του Ρουρ. Υπηρέτησε στην επίλεκτη 12η Τεθωρακισμένη Μεραρχία της «Χιτλερικής Νεολαίας» και πολέμησε στο μέτωπο μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μετά τον πόλεμο υπερασπίστηκε τις θέσεις του Sozialistische Reichspartei Deutschlands μια πολιτική κίνηση Στρασσερικών τάσεων με την συμμετοχή - ανάμεσα σε άλλα πρώην στελέχη του κόμματος - των Otto Ernst Remer, Fritz Dorls, Gerhard Krüger, Hans - Ulrich Rudel.
Το κόμμα βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στις αρχές της Ευρωπαϊκής «Τρίτης Θέσης» πρωταγωνίστησε σε οδομαχίες και διαδηλώσεις, προώθησε τον «εθνικοσυνδικαλισμό» και την φιλεργατική πολιτική, εναντιώθηκε στο ΝΑΤΟ και την Σοβιετική κατοχή της Γερμανίας, αρνήθηκε την κρυφή χρηματοδότηση από την Στάζι και την έμμεση στήριξη του καθεστώτος, τόνισε στο πρόγραμμα του την σημασία του αντικαπιταλιστικού αγώνα, προώθησε την ενότητα με τις Αραβικές αντισιωνιστικές ομάδες μέσω της Ομάδας Μάχης Hoffmann και απέρριψε την στείρα προσωπολατρία και τον φετιχισμό του παρελθόντος.
Ο Friedhelm Busse δεν έμεινε μόνο στην σύνταξη των εκλογικών καταλόγων και τον διορισμό των κομματικών αντιπροσώπων, δεν προσπάθησε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής να γράψει κάποια βιβλία για να δηλώσει μετά ένας ακόμη αγωνιστής με ημερομηνία λήξης, δεν περιορίστηκε σε μια κριτική προς όλους πίσω από το επικοινωνιακό τείχος του ηρωικού παρελθόντος. Γρήγορα οι κατηγορίες για «τρομοκρατία» και οι δικαστικές ποινές καθώς και ο εγκλεισμός στα ίδια κάτεργα όπου σε άλλες εποχές είχαν μαρτυρήσει σε ανακρίσεις των δημοκρατών οι συμπολεμιστές του, άρχισαν να τον συνοδεύουν για όλη του την ζωή και αυτό στάθηκε αργότερα και η αφορμή για την διαγραφή του από το NPD αφού «χάλαγε την συνταγή» της συμβιβασμένης ηγεσίας.
Φανατικός στα πιστεύω του, δυναμικός ως χαρακτήρας, η δράση του για την παράλληλη ενίσχυση πολιτικών κινήσεων που λειτουργούσαν ως «ομπρέλα» πολιτιστικών ομάδων και κουλτούρας αλλά και των ένοπλων ομάδων συνεχίστηκε. Σύντομα οι ληστείες των τραπεζών και οι επιθέσεις σε στόχους με Αμερικανική και Σιωνιστική παρουσία καθώς και οι ανταλλαγές πυροβολισμών με τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν ως αποτέλεσμα νεκρούς εκατέρωθεν - το 1981 δυο Εθνικοσοσιαλιστές οι Nikolaus Uhl και Kurt Wolfgram έπεσαν νεκροί όταν μετά από την απαλλοτρίωση μιας τράπεζας προσπάθησαν να ξεφύγουν κάνοντας χρήση πολυβόλων και χειροβομβίδων - έγιναν συνώνυμα με το όνομα του.
Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στο DRP, ANS, VSPD/PdA και στο Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei μια ακόμη «εθνικοεπαναστατική» και Στρασσερική Εθνικοσοσιαλιστική πολιτική κίνηση μεγάλης αποδοχής και δυναμικής η οποία βρήκε για χρόνια ευρεία απήχηση σε εργάτες και άνεργους καθώς και σε οπαδούς ομάδων του ποδοσφαίρου. Οι απαγορεύσεις των κομμάτων που συμμετείχε λόγω της «δικαιοσύνης» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και η φυλάκιση του σε σκληρές συνθήκες ανάλογες με αυτές των διάσημων «λευκών κελιών» δεν έκαμψαν τις προσπάθειες του.
Υπήρξε ένας εκ των οργανωτών των εορτασμών της εργατικής πρωτομαγιάς και των πρωταγωνιστών στην προώθηση των θέσεων του στο διαδίκτυο, στην διάδοση ιδεολογικών εκδόσεων και της λευκής μουσικής, καθώς και υπεύθυνος για τις σχολές στελεχών του μελλοντικού κινήματος. Επίσης ένας εκ των ιδρυτών των Freien Kameradschaften που μεταγενέστερα «μεταλλάχθηκαν» σε ομάδες και κινήσεις της «Εθνικής Αυτονομίας».
Στις 23 Ιουλίου του 2008 και μετά από μάχη με τον καρκίνο - γεγονός όμως που δεν εμπόδισε τους δικαστές να τον στείλουν τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην φυλακή ενώ ήταν ήδη σε αναπηρικό καροτσάκι - ξεκινάει το ταξίδι για να βρει τους Θεούς των προγόνων του.
Σε μια λιτή και πολιτική κηδεία τρεις μέρες μετά, το φέρετρο του καθώς κατεβαίνει στην Πατρώα Γη σκεπάζεται από έναν σύντροφο του με την Πολεμική Σημαία. Έχει προηγηθεί η επίθεση της αστυνομίας στο νεκροταφείο του Passau (σας θυμίζει κάτι ανάλογο με τους αστυνομικούς στο Νέο Ηράκλειο;) απέναντι στους 90 Γερμανούς συναγωνιστές οι οποίοι απέκρουσαν παράλληλα και επιθέσεις της antifa.
Το γεγονός της απόδοσης τιμών σε έναν μαχητή της Ιδέας εξοργίζει τους καθεστωτικούς τυμβωρύχους και οδηγεί σε δικαστική απόφαση για την σύλληψη ενός εκ των παρευρισκομένων που έπραξε το «έγκλημα» και με την εντολή να γίνει άμεση εκταφή (!) ώστε να αφαιρεθεί το σύμβολο της μάχης ενός έθνους που πολέμησε από τον Αρκτικό κύκλο μέχρι την έρημο της Βορείου Αφρικής και από την Νορμανδία μέχρι τον Καύκασο, με αφορμή τον νόμο σχετικά με την «χρήση συμβόλων αντισυνταγματικών οργανώσεων». Δείγμα της τακτικής της δημοκρατικής «αισθητικής» και της προδοτικής συμπεριφοράς της ηγεσίας της σύγχρονης Γερμανίας.
Όπως έλεγε
ο ίδιος στο συνέδριο του
τριτοθεσίτικου κόμματος FAP το 1992 «ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μια
μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία αλλά η πολιτική μου συνείδηση και αφύπνιση ήρθε πραγματικά μόνο όταν έφτασε ο Οκτώβριος του 1946» και εννοούσε όταν άρχισε να ακολουθεί την
«εθνικοεπαναστατική» σοσιαλιστική κληρονομιά των αδερφών Otto και Gregor Strasser που
μέχρι σήμερα επηρεάζουν τους εξωκοινοβουλευτικούς αυτόνομους και ανένταχτους συντρόφους στην χώρα
του Ρήνου …
Η βιολογική και ιστορική εμπειρία αποκλείει τη δυνατότητα οποιασδήποτε αλλαγής στην ανθρώπινη φύση και ακόμη και την πρόθεση να την αλλάξει. Επομένως, το πολιτικό μας καθήκον είναι να μελετήσουμε την ανθρώπινη φύση, όπως πραγματικά υπάρχει στη γερμανική φόρμα και να αποκαλύψουμε αυτήν τη φύση στους οικονομικούς και κοινωνικούς μας θεσμούς. Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να επιβάλουμε μια οικονομική θεωρία στους Γερμανούς, αλλά, αντίθετα, πρέπει να συμπεράνουμε μια οικονομική θεωρία από τη φύση των Γερμανών και, πιο συγκεκριμένα, πρέπει επομένως να διαμορφώσουμε ένα οικονομικό σύστημα κάτω από το οποίο οι Γερμανοί μπορούν να ζήσουν και να αναπτυχθούν. (Εάν, στη συνέχεια, αντιμετωπίζουμε αποκλειστικά τους "Γερμανούς", αυτό χρησιμεύει απλώς για να περιορίσουμε το πεδίο μας και όχι να υποθέσουμε υπερβολικά."
Πρώτα απ 'όλα, λοιπόν, επιμένω ότι ο Γερμανός επιθυμεί το δικό του ιδιόμορφο στυλ, που είναι για ανεξαρτησία, για χαρά στην ευθύνη και για χαρά στη δημιουργία. Η έλλειψη δυνατότητας ικανοποίησης αυτής της επιθυμίας αποτελεί τον πυρήνα της ρίζας, της δυσαρέσκειας, της έλλειψης σκοπού στην ύπαρξη των σημερινών Γερμανών. Με λίγα λόγια, υποφέρει από τον προλεταριακό χαρακτήρα της ζωής του, την έλλειψη ιδιοκτησίας του, την απελπιστική προοπτική των γηρατειών του και την εξάρτηση του παρόντος.
Η αποπρολεταριοποίηση των Γερμανών πρέπει επομένως να είναι το κύριο καθήκον του γερμανικού σοσιαλισμού.
Αυτή η αποπρολεταριοποίηση είναι δυνατή μόνο με την παράδοση ιδιοκτησίας σε κάθε Γερμανό. Τίποτα εκτός από τα υπάρχοντα κάποιου δεν μπορεί να δώσει αυτήν την ανεξαρτησία της σκέψης και της ανάπτυξης, εκείνο το σημάδι της δημιουργικής ενέργειας και εκείνη την εμπειρία του αισθήματος ευθύνης που μπορεί ουσιαστικά και πραγματικά να ικανοποιήσει έναν Γερμανό.
Αυτό μας οδηγεί σε δύο αντιφατικά φαινομενικά απαιτήσεις του γερμανικού σοσιαλισμού:
(1) Κανένας Γερμανός δεν θα πρέπει πλέον να έχει ιδιωτική ιδιοκτησία της γης, των πρώτων υλών που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της γης και γενικά των μέσων παραγωγής ·
(2) Κάθε Γερμανός πρέπει να έχει τα ίδια πράγματα.
Η απόδραση από την προφανή αντίφαση μεταξύ αυτών των δύο θεμελιωδών απαιτήσεων του γερμανικού σοσιαλισμού μπορεί να γίνει με κάτι που πρώτοι εμείς υποστηρίξαμε - την εισαγωγή της «παραχώρησης». Το έθνος, δηλαδή ολόκληρο το σώμα του γερμανικού λαού, η κοινότητα εν γένει, είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης της γης, οι πρώτες ύλες που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της γης και γενικά τα μέσα παραγωγής, το δικαίωμα εκμετάλλευσης τους πρέπει να απονεμηθεί σε μεμονωμένους Γερμανούς σε "παραχώρηση" ανάλογα με το τι μπορεί να είναι ικανός και άξιος γι 'αυτήν. Για να καταστεί κατανοητό αυτό το αίτημα, πρέπει να διακρίνουμε εν συντομία μεταξύ "ιδιωτικής ιδιοκτησίας" [Eigentum] και "κατοχής" [Besitz].
Έχοντας κάτι στην "ιδιωτική ιδιοκτησία" σημαίνει ότι μπορεί κανείς να κάνει ό, τι του αρέσει, να το πουλήσει, να το καταστρέψει ή να το καταστρέψει κατά βούληση.
Έχοντας την «κατοχή» ενός πράγματος σημαίνει επικαρπία, δηλαδή, έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το πράγμα, να το εκμεταλλευτεί, αλλά αυτό υπόκειται στη βούληση και την εποπτεία άλλου, του ουσιαστικού «ιδιοκτήτη», ιδιοκτήτη της «ιδιωτικής περιουσίας» .
Ο ιδιοκτήτης ολόκληρης της γερμανικής εθνικής οικονομίας δεν θα είναι πλέον κανένας άλλος από την κοινότητα γενικά, ολόκληρο το έθνος. Αλλά το έθνος, ή η οργανωτική του μορφή, δεν θα διαχειρίζεται την ίδια την οικονομία. Θα παραδώσει την εθνική οικονομία, κατακερματισμένη και σε «παραχωρήσεις», για εκμετάλλευση από γερμανικά άτομα ή γερμανικές ομάδες.
Η «παραχώρηση» είναι το σύνθημα που αποτελεί τον πυρήνα του γερμανικού σοσιαλισμού.
Τίποτα εκτός από την «παραχώρηση» δεν θα καταστήσει δυνατό αυτόν τον συνδυασμό γενικής ευημερίας με ιδιωτικό πλεονέκτημα, που είναι ένας από τους στόχους του γερμανικού σοσιαλισμού, καθώς ανταποκρίνεται στις αναφαίρετες απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης. Αφόρητο στον ιδιαίτερα ανεπτυγμένο ατομικισμό των Γερμανών (και αναμφίβολα άλλων Ευρωπαίων) θα ήταν οποιοδήποτε οικονομικό ή κοινωνικό σύστημα που θα έπρεπε να παραβιάζει μια γερμανική προσωπική πρωτοβουλία ή να περιορίζει την ελευθερία της.
Το σύντομο διάλειμμα του συστήματος Χίτλερ δεν θα κάνει καμία αλλαγή σε αυτό το θέμα.
Το μοιραίο ελάττωμα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος ήταν ότι το αυξανόμενο μονοπώλιο και η γραφειοκρατία των μαζών του έχει εξαλείψει τη δυνατότητα να έχουν τη δική τους ζωή, να προχωρήσουν, να αποκτήσουν αγαθά. Αυτή η «προλεταριοποίηση», με τα τρομερά οικονομικά της φαινόμενα και τα φρικτά πολιτιστικά της ελαττώματα, δεν μπορεί να ξεπεραστεί καθολικεύοντας μια προλεταριακή έλλειψη αγαθών. Η αποπολιτικοποίηση είναι απολύτως απαραίτητη για τη θεραπεία αυτού του καρκίνου της εποχής μας: εννοώ την παραχώρηση αγαθών σε όλα τα μέλη της εργατικής κοινότητας, τόσο ως άτομα όσο και ως ομάδες.
Αυτό θα καταστεί εφικτό από τη «παραχώρηση», η οποία για αιώνες αποτελεί τη νομιμοποιημένη μορφή του γερμανικού και ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος και η οποία, στην καρποφόρα ένταση μεταξύ του κοινοτικού πνεύματος και της ατομικής βούλησης, αντιπροσωπεύει τον γερμανικό και δυτικό τρόπο διαχείρισης των επιχειρήσεων. .
Otto Strasser
απόσπασμα από το: "Germany Tomorrow" - βιβλίο που εκδόθηκε το 1940
(*Χρησιμοποιήσαμε αυθαίρετα τον όρο "Παραχώρηση" για να επαναφέρουμε
τη φεουδαρχική έννοια του γερμανικού "Erblehen". Στην αγγλική έκδοση
από την οποία προέρχεται η μετάφρασή μας, χρησιμοποιείται ο όρος
"Entail".)
γράφει το Μαύρο Στρουμφάκι
Το «Κράτος Δρακουμέλ» με το αποκρουστικό πρόσωπο του, χρησιμοποιεί από το 1995 και μετά μια μετάλλαξη του αντιφασισμού τους γνωστούς antifa για να πολεμήσει τα «Μαύρα Στρουμφάκια» - τους «Φασίστες» όπως τους λένε - που αμφισβητούν την αντεθνική πολιτική και την αντικατάσταση πληθυσμού στην χώρα μας.
Λαμπρό παράδειγμα ψυχεδελικής παράκρουσης η παραπάνω αφίσα που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να περιορίσει τις συνέπειες από την επικοινωνιακή ήττα των Κνιτών και των λοιπών συστημικών δυνάμεων, οι οποίοι βρήκαν στασίδι παρηγοριάς σε όλα τα καθεστωτικά κανάλια και τις αριστερές ιστοσελίδες, ευλογήθηκαν από την πρώην εκφωνήτρια της δικτατορίας την Λιάνα της Εκάλης και ενισχύθηκαν ακόμη και από το ενδιαφέρον της αριστερίστριας με τις γάτες την ΠτΔ.
Έτσι λοιπόν απέναντι στην συνειδητοποίηση της πολυεθνικής αλλά λευκής στην πλειοψηφία εργατικής νεολαίας των ΕΠΑΛ που αρνήθηκαν την επαναστατική γυμναστική του Περισσού δεν ξεχνούν να ψελλίζουν τα χιλιοειπωμένα τσιτάτα τους που προκαλούν γέλιο όσο και οι φωτογραφίες με τις λεσβίες με τις μουσουλμανικές μαντήλες που φιλιούνται στο στόμα, εντός Ελλάδος φυσικά αφού ουδείς εξ αυτών μπορεί να σκεφτεί τι θα συνέβαινε σε μια Ισλαμική χώρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Είναι μεγάλη η πίκρα των antifa που ξέχασαν στην αφίσα τους να γράψουν ότι οι Κνίτες που τόσο τους μισούν κατά καιρούς, πορεύτηκαν με λοστάρια και κράνη υποσχόμενοι πηγάδες και χαντάκια σε ανήλικους μαθητές. Είναι τέτοια η παραζάλη τους από την κόκα που αλωνίζει στα Εξάρχεια και στις τάξεις τους στο όνομα του αντιφασισμού φυσικά, κάνοντας πολλούς ακόμη και «βετεράνους» του χώρου τους να γελάνε και για την στάση τους απέναντι στα εμβόλια.
Αυτό που δεν αναφέρουν στο ελάχιστο είναι ότι ήδη τρεις μαθητές του ΕΠΑΛ Ευόσμου (κρατάτε ρε αλάνια) καταδικάστηκαν από την αστική δικαιοσύνη - την στήριξαν οι ίδιοι έξω από το εφετείο λόγω του τσίρκου της «Χρυσής Αυγής» αλλά την καταδίκασαν στην περίπτωση του Κουφοντίνα (διπολικός αντιφασισμός) - σε ένα έτος με τριετή αναστολή.
Στο δικαστήριο κατέθεσαν ακόμα η διευθύντρια του σχολείου και τρεις αστυνομικοί που ήταν στα επεισόδια έξω από το σχολείο, ξέρετε από αυτούς με το εθνόσημο στο μανίκι που εκτελούν εντολές …
Η σιχαμερή τακτική τους και εντελώς βρώμικες από το μίσος για κάθε τι εθνικό «γάτες» του συστήματος είναι πλέον γεγονός και τα επεισόδια αυτά όχι μόνο δεν μας κάμπτουν αλλά ρίχνουν νερό στο ιδεολογικό μύλο των «Φασιστών» που οφείλουν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία της ανοργάνωτης εργατικής νεολαίας που το 2018 διαδήλωνε για τον δικό μας Παύλο (Μελά) και το 2021 «έτρεχε» τους εθνομηδενιστές οι οποίοι εκλιπαρούσαν για βοήθεια τις δυνάμεις καταστολής. Κάθε λευκός μαθητής είναι ένας εθνοσύντροφος και όχι απλά ένας ταξικός αδερφός.
Τέλος το καλύτερο «γδάρσιμο» της antifa γάτας είναι τα λόγια ενός πολιτικού αντιπάλου και αναρχικού του Νίκου Ματαράγκα που κατηγορείται από το αντεθνικό κράτος για την εκτέλεση ενός γνωστού πρεζέμπορα και είχε πολεμήσει το ISIS στην Ροζάβα (αν και ξέχασε να αναφέρει στην συνέντευξη του ότι αν δεν υπήρχε ο σοσιαλεθνικιστής Assad οι Κούρδοι του YPG θα είχαν συντριβεί στις μάχες) ο οποίος όμως έχει το πολιτικό θάρρος να αναφέρει σε μια συνέντευξη του τα εξής:
"Μακριά
από ανθελληνισμούς και μαλακίες"
"Για να είσαι διεθνιστής και να αγαπάς τις άλλες χώρες
πρέπει να αγαπάς τον τόπο σου πάνω απ' όλα"
"Αυτό που και καλά αναρχικός σημαίνει ανθέλληνας είναι η λογική των αυτόνομων (αντιφά) που έχει επιβληθεί και καταντάει αστείο"
Σύντομο Βιογραφικό
«Οι Gregor και Otto Strasser προέρχονταν από καθολική οικογένεια και ο πατέρας τους ήταν δικαστικός υπάλληλος. Γεννήθηκαν και έζησαν τα παιδικά τους χρόνια στη Βαυαρική πόλη Geisenfeld όπου ο Gregor φοίτησε στο τοπικό Γυμνάσιο και Λύκειο. Μετά το τέλος του σχολείου εργάστηκε ως βοηθός φαρμακοποιού σε μια μικρή πόλη της Βαυαρίας έως το 1914 οπότε και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου για να σπουδάσει χημεία και φαρμακευτική. Διέκοψε τις σπουδές του τον ίδιο χρόνο για να καταταγεί εθελοντής στον Γερμανικό στρατό και έλαβε μέρος στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απ’ όπου παρασημοφορήθηκε δύο φορές με τον Σιδηρούν Σταυρό δεύτερης και πρώτης τάξης αντίστοιχα φθάνοντας μέχρι το βαθμό του Υπολοχαγού.
Το 1918 κατατάχθηκε στα Freikorps υπό τον στρατηγό Von Epp, όπου είχε καταταγεί εθελοντικά και ο Otto αν και τραυματισμένος, αναλαμβάνοντας να οδηγήσει μια ομάδα ανδρών στη πρώτη γραμμή ενάντια στους κομμουνιστές. Ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος για τη στρατολόγηση στα Freikorps του Von Epp δεν ήταν άλλος από τον ήρωα της ιδέας, Ernst Rohm, τη στιγμή που πολλά μετέπειτα υψηλόβαθμα στελέχη του NSDAP κρυβόντουσαν κάπου μη τους βρουν οι κομμουνιστές…!
Μετά την επιτυχή έκβαση των μαχών με τους πραξικοπηματίες κομμουνιστές, όταν πλέον τα Freikorps διαλύθηκαν ο Gregor επέστρεψε στις σπουδές του και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου, άνοιξε το δικό του φαρμακείο και παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, την Elsa, με την οποία απέκτησε δύο δίδυμους γιους, τους οποίους κατά τραγική ειρωνεία βάπτισε ο Adolf Hitler.
Ο Gregor ως ηγετικό στέλεχος του N.S.D.A.P
Μετά την επιτυχή καταστολή του κομμουνιστικού πραξικοπήματος από τα Freikorps και την ‘ομαλοποίηση’ της κατάστασης στην δημοκρατία της Βαϊμάρης, υπήρχαν στη Γερμανία πολλές ενώσεις βετεράνων του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, τη πολυπληθέστερη εξ’ αυτών τη διοικούσε ο Ernst Rohm και τη δεύτερη σε πλήθος βετεράνων και σε πολιτική βαρύτητα ο Gregor Strasser. Επίσης υπήρχαν ακόμα δύο ενώσεις βετεράνων, αυτή του λοχαγού Erhardt με σήμα τη σβάστικα (η οποία μετά υιοθετήθηκε από τον Hitler ως έμβλημα του κόμματος) και η ένωση του Rossbach με τα φαιά πουκάμισα (τα οποία αργότερα υιοθετήθηκαν από τα S.A)!
Εκείνη την περίοδο πρόεδροι του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (N.S.D.A.P) ήταν οι Drexler και Harrer, οι οποίοι άλλωστε το είχαν ιδρύσει κιόλας. Μετά την προτροπή και την αμέριστη υποστήριξη του λοχαγού Ernst Rohm (ο οποίος ως ‘υπασπιστής’ του στρατηγού Von Epp έχαιρε μεγάλης εκτίμησης τόσο σε στρατιωτικούς όσο και σε παραστρατιωτικούς κύκλους) ο Hitler γίνεται μέλος του NSDAP και αναλαμβάνει υπεύθυνος του τομέα προπαγάνδας, δηλαδή την έβδομη θέση στην ιεραρχία του κόμματος. Τότε ο Hitler προτείνει στους Erhardt, Strasser και Rossbach να ενταχθούν στο N.S.D.A.P, καθώς βέβαια με τον Rohm είχαν ήδη συμφωνήσει σε αυτή τη κίνηση.
Έτσι γεννιέται ένα νέο NSDAP με τη συμμετοχή των παραστρατιωτικών ομάδων των βετεράνων του Ά ΠΠ στο οποίο ο Hitler πλέον έχει την προεδρία (όχι ακόμα αρχηγία, θα λέγαμε) αφού οι ενώσεις βετεράνων που με τη δική του πρωτοβουλία εισήλθαν στο κόμμα, τον στήριξαν στις εσωκομματικές εκλογές έχοντας πάντα δίπλα του τον στρατηγό Von Epp. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε μια εποχή που οι υποστηρικτές και τα μέλη του N.S.D.A.P είχαν όλοι πολεμήσει σκληρά στον Ά ΠΠ, η θέση που κατείχε κάποιος στον στρατό κατά τον πόλεμο έδινε μεγάλο κύρος και στη γνώμη του και στα πρόσωπα που υποστήριζε καθώς οι τότε εθνικοσοσιαλιστές διατηρούσαν στο ακέραιο την στρατιωτική αντίληψη της ζωής και μετά τον πόλεμο.
Εντασσόμενος λοιπόν ο Gregor στο N.S.D.A.P αναλαμβάνει αρχικά την ηγεσία των S.A στην κάτω Βαυαρία. Το Νοέμβρη του 1923 λαμβάνει μέρος στο Κίνημα της Μπυραρίας (ένα φιάσκο που άλλαξε δραματικά και σταδιακά τον προσανατολισμό του N.S.D.A.P από επαναστατικό σε κομφορμιστικό) και φυλακίζεται για ενάμιση χρόνο μαζί με τους Hitler, Hess, Rohm, Goering, Himmler (υπασπιστής του Gregor στα S.A) και πολλούς άλλους στη φυλακή του Landsberg. Τότε το N.S.D.A.P κηρύχθηκε παράνομο και απαγορεύτηκε στον Hitler να ασχολείται με τα κοινά καθοιονδήποτε τρόπο. Ενώ ο Hitler ήταν έγκλειστος εκτίοντας πενταετή ποινή φυλάκισης τέθηκε σε εφαρμογή η λαμπρή ιδέα του Otto, που τελείωνε τις σπουδές του στη νομική, να κατέβουν υποψήφια αρκετά μέλη του N.S.D.A.P με ένα νεοσύστατο κόμμα, το Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας, κι έτσι έχοντας εκλεγεί βουλευτές να αποφυλακιστούν. Βέβαια ο Hitler ο οποίος δεν είχε ακόμα πάρει τη Γερμανική υπηκοότητα ως Αυστριακός δε μπορούσε να αποφυλακιστεί αλλά τα εκλεγμένα μέλη του N.S.D.A.P μετά την εκλογή τους θα ασκούσαν πολιτική πίεση για την αποφυλάκιση του και την επαναφορά των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Έτσι, ο Gregor εκλέγεται βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας και στη συνέχεια μετά την αποφυλάκιση του Hitler και την επανασύσταση του N.S.D.A.P αναλαμβάνει υπεύθυνος προπαγάνδας του κόμματος (1926 - 1928) και έπειτα υπεύθυνος οργάνωσης του κόμματος (1928 - 1932). Ο Gregor από τις ηγετικές θέσεις που υπηρέτησε στο N.S.D.A.P έκανε θαύματα, επιτελώντας ένα αξιοθαύμαστο έργο με τη βοήθεια του Otto του οποίου η ‘δαιμονική’ ευφυΐα στρατεύεται στην υπηρεσία του εθνικοσοσιαλισμού.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα εξής:
(1) Ο Gregor μετέτρεψε ένα επαρχιακό κόμμα μικρής εμβέλειας σε ένα μαζικό εθνικό κόμμα ανταποκρινόμενος στις σοσιαλιστικές και εθνικιστικές πεποιθήσεις του Γερμανικού λαού που καταπιεζόταν απάνθρωπα και αντεθνικά από καπιταλιστές και ξένα οικονομικά συμφέροντα. Αύξησε τα μέλη του κόμματος από 27.000 που ήταν το 1925, σε πάνω από 800.000 το 1931. Το γεγονός ότι αυτό οφειλόταν κυρίως σε αυτόν και όχι στον Hitler βεβαιώνεται από το ότι η προσέλευση μελών στη βόρεια και δυτική πτέρυγα του N.S.D.A.P με έδρα το Βερολίνο, όπου κυριαρχούσε πολιτικά και ιδεολογικά ο Gregor, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της νότιας πτέρυγας όπου κυριαρχούσε ιδεολογικά και πολιτικά η Χιτλερική πλευρά παρά το γεγονός ότι το κόμμα στο βορρά ήταν νεότερο.
(2) Ο Gregor μαζί με τον Otto και τον δαιμόνιο Joseph Goebbels τον οποίο στρατολόγησαν αρχικά οι Strasser ανέπτυξαν ένα σαφώς αντικαπιταλιστικό και κοινωνικο-επαναστατικό ιδεολογικό προφίλ του εθνικοσοσιαλισμού.
(3) Ο Gregor αναδιοργάνωσε το N.S.D.A.P καθετοποιώντας τη δομή του και δημιουργώντας ένα ισχυρότατο και πολιτικά ανταγωνιστικό κεντρικό μηχανισμό προπαγάνδας.
(4) Ο Gregor ίδρυσε μαζί με τον Otto τον εκδοτικό οίκο Kampf - Verlag ο οποίος εξέδιδε μεταξύ και άλλων εντύπων τον ‘Εθνικοσοσιαλιστή’, την επίσημη εφημερίδα του N.S.D.A.P από το 1926 έως το 1930, ένα έντυπο που λειτούργησε ως αντίβαρο απέναντι στον ακροδεξιό ‘Λαϊκό Παρατηρητή’ του Rosenberg.
Η σύγκρουση με τον Αδόλφο Χίτλερ.
Οι σχέσεις του Gregor με τον Hitler πέρασαν πολλές φάσεις και στάδια και υπήρξαν διαφωνίες και συγκρούσεις σε διάφορα επιμέρους πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα ελάσσονος ή μείζονος σημασίας. Βεβαίως δεν είναι δυνατόν να γίνει μια πλήρης αναφορά σ’ αυτά, γι’ αυτό και επιλέξαμε να αναφέρουμε τρία κομβικά σημεία ιστορικά και πολιτικά στα οποία συγκρούστηκαν σφοδρά οι δύο προσωπικότητες ακολουθώντας τη χρονική σειρά των γεγονότων.
Το πρώτο γεγονός που στάθηκε αιτία σύγκρουσης ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια πτέρυγα του ΕΣ κόμματος ήταν η δήμευση ή μη της περιουσίας του έκπτωτου μονάρχη (Kaiser). Τα δεξιά - συντηρητικά κόμματα απαιτούσαν να του επιστραφεί η τεράστια περιουσία του, ενώ οι αριστεροί απαιτούσαν τη δήμευσή της. Ο Gregor και η Στρασσερική πτέρυγα πρότειναν στον Hitler να αξιώσει το κόμμα τη δήμευση της περιουσίας του μονάρχη με σκοπό αυτή να εκποιηθεί προς όφελος του Λαού, την στιγμή που οι Γερμανοί στέναζαν οικονομικά υπό την πίεση του φαύλου κύκλου ύφεσης - χρέους και οι Αγγλογάλλοι αξίωναν υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις.
Αρχικά ο Hitler ζήτησε χρόνο για ν’ αποφασίσει και τελικά κατόπιν πίεσης του Kirdoff και του Thyssen, οι οποίοι ήταν πλέον βασικοί χρηματοδότες του N.S.D.A.P, καθώς και λοιπών κεφαλαιοκρατών με μεγάλη επιρροή στο συντηρητικό χώρο στον οποίον ευθέως απευθυνόταν η Νότια πτέρυγα, απαίτησε το κόμμα να ταχθεί υπέρ της επιστροφής της περιουσίας στον Kaiser. Ο λόγος που οι καπιταλιστές ήταν αντίθετοι στη συγκεκριμένη απαλλοτρίωση ήταν ότι φοβόντουσαν μήπως αυτό γίνει η αρχή για ν’ απαλλοτριωθούν τμήματα και των δικών τους αμύθητων περιουσιών. Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Thyssen ήταν παγκόσμιος «βαρόνος» του χάλυβα.
Είναι αποκαλυπτική η συνάντηση του εκπροσώπου του Hitler, Gottfried Feder, με τους Gregor, Otto και Goebbels, κατά την οποίαν όταν ο Gregor διεμήνυσε σαφώς στον Hitler ότι η Βόρεια πτέρυγα θα επιμείνει στην απαλλοτρίωση της βασιλικής περιουσίας με ανακοίνωση της στην εφημερίδα του κόμματος, ο Feder τους αποκάλεσε αποστάτες και τότε ο πάντα εύστοχος Goebbels είπε χαρακτηριστικά: «Απαιτώ ο μικροαστός Adolf Hitler, να αποβληθεί απ’ το ΕΣ κόμμα!».
Η δεύτερη αιτία σύγκρουσης μεταξύ των δύο (βέβαια όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν και αιτίες σύγκρουσης του Otto με τον Hitler αλλά αυτά δεν αφορούν αυτό το άρθρο) ήταν η προκήρυξη μίας μεγάλης πανεργατικής απεργίας στη Σαξονική χαλυβουργία τον Απρίλιο του 1930. Τα εργατικά συνδικάτα ζητούσαν αύξηση στον πενιχρό μισθό τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας (μήπως και πάψουν να πεθαίνουν στα 40 από καρκίνους λόγω άθλιων εργασιακών συνθηκών) και παρά το γεγονός ότι οι κομμουνιστές στήριζαν τους εργάτες δεν υπήρξε καμία κομμουνιστική υποκίνηση.
Ο Gregor και η Βόρεια πτέρυγα σαφώς και τάχθηκαν στο πλευρό των εργατών, αφού τα δίκαια αιτήματά τους εξέφραζαν χαμηλότερες εργασιακές προσδοκίες ακόμα κι απ’ το επίσημο πρόγραμμα του N.S.D.A.P. Ο Otto μέσω της εφημερίδας Σαξονικός Παρατηρητής (Sachsischer Beobachter) ρίχνεται στη μάχη υπέρ των εργατών. Τότε οι βιομήχανοι, μέσω του αχυρανθρώπου τους, Josef Terboven, απείλησαν ευθέως το Hitler με διακοπή κάθε είδους χρηματοδότησης και υποστήριξης σε περίπτωση που το N.S.D.A.P στήριζε την απεργία. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι το N.S.D.A.P πλέον ελάμβανε 2.000.000 μάρκα ετησίως από τον Γερμανικό Σύνδεσμο Βιομηχάνων …
Πρέπει να τονίσουμε ότι η συγκεκριμένη σύγκρουση έγινε κυρίως μεταξύ του Otto και του Hitler, με αποτέλεσμα να διαγραφεί ο Otto από το κόμμα και να ιδρύσει μετέπειτα το Μαύρο Μέτωπο (Black Front) με σήμα το σπαθί και το σφυρί, κι όχι μεταξύ του Gregor και του Hitler. Ο Gregor αν και ιδεολογικά τάχθηκε με τους εργάτες, όπως και ο Otto παρέμεινε στο κόμμα λόγω της στενής σχέσης που είχε και με το κόμμα και με τον Hitler προσωπικά. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο γεγονός θεωρείται η δεύτερη φορά που οι σχέσεις του Gregor με τον Hitler έφτασαν σε οριακό σημείο.
Το τρίτο χρονικά και κορυφαίο σε ένταση συναισθημάτων και ιδεολογικοπολιτικής σύγκρουσης γεγονός που οδήγησε και στην εκδίωξη του Gregor απ’ το N.S.D.A.P καθώς και στη σύλληψη και την εκτέλεσή του ήταν η απόσυρση του οικονομικο-κοινωνικού προγράμματος του κόμματος μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ τον Hitler.
Το Μάιο του 1932, πριν τις εκλογές του Ιουλίου του 1932, διανεμήθηκε στα μέλη και τους φίλους του N.S.D.A.P ένα φυλλάδιο με το κοινωνικό πρόγραμμα του κόμματος. Επρόκειτο για μια μνημειώδη εθνική και σοσιαλιστική πολιτική συμπτυγμένη σε ένα φυλλάδιο από τον καθ’ ύλην αρμόδιο του κόμματος, Gregor Strasser και με ρητή εντολή του Hitler αυτές οι θέσεις να τηρηθούν ευλαβικά από κάθε ομιλητή του κόμματος καθώς οποιαδήποτε απόκλιση από αυτές θα αποτελούσε προσωπική άποψη. Ήταν τέτοιο το μένος από την καπιταλιστική αντίδραση στην εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που 5 μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1932, διεκόπη με εντολή του Hitler όχι μόνο η ανατύπωση, αλλά ακόμη κι η αναδιανομή του εν λόγω προγράμματος, το οποίο μέχρι τότε είχε κυκλοφορήσει σε 600.000 αντίτυπα (στη ΄Β έκδοσή του). Μετά λοιπόν την αθέτηση του συνόλου του οικονομικού προγράμματος του N.S.D.A.P, στο οποίο ο Gregor είχε αφιερώσει όλη του την αγωνιστική δράση και τελικά αφιέρωσε ακόμη και τη ζωή του, ήταν πράξη αξιοπρέπειας και εντιμότητας η πολιτική σύγκρουση με το Hitler και η αποχώρησή του από το N.S.D.A.P τελικά το Νοέμβριο του 1932.
Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι ο Gregor ουδέποτε είχε αρχηγικές τάσεις και ακόμα και όταν του προτάθηκε η ανάληψη της καγκελαρίας από αυτόν έναντι του Hitler από στρατιωτικούς κύκλους που δεν εκτιμούσαν τον Adolf Hitler, αρνήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι λόγοι της σύγκρουσής του ήταν καθαρά ιδεολογικοί και πολιτικοί, όπως και του Ernst Rohm και δε σχετίζονται με κανενός είδους προσωπικές αντιπαλότητες και εξουσιομανίες, όπως για παράδειγμα ο Himmler, ο οποίος ανέκαθεν έτρεφε μίσος μπολσεβίκου θα λέγαμε απέναντι στον Gregor, γι’ αυτό και από κοινού με τον Goering διέβαλαν τον Hitler κατηγορώντας τον Gregor, ότι συνωμοτούσε εις βάρος του, για την ανάληψη της καγκελαρίας. Βέβαια να μη λησμονούμε ότι ο Thyssen και το καπιταλιστικό μπλοκ που εξέφραζε ζητούσαν από τον Hitler το κεφάλι του Gregor «στο πιάτο».
Ακόμα και αυτοί που εκφράζουν την άποψη ότι ο Hitler λόγω του διεθνούς σιωνιστικού εμπάργκο και της εσωτερικής πίεσης από την καπιταλιστική αντίδραση δεν μπορούσε να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος όπως απαίτησε ο Gregor, οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν ότι ακόμη κι αν έχουν δίκιο, η εκτέλεση του ήταν μια απολύτως εγκληματική πράξη.
Η σύλληψη και ο βιολογικός του θάνατος
Το απόγευμα της 29ης Ιουνίου του 1934 ενώ ο Gregor Strasser απολάμβανε την παρέα της οικογενείας του, καθώς δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στις διεθνείς φήμες για την επικείμενη 30η Ιουνίου που θα ερχόταν, χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού του 6 πράκτορες απ’ την Πρωσική Μονάδα του Hermann Goering της Μυστικής Αστυνομικής Υπηρεσίας, μαζί με άλλους 4 της Gestapo, απαιτώντας να τους ακολουθήσει στο πλησιέστερο αρχηγείο της Υπηρεσίας, προφασιζόμενοι πώς δεν επρόκειτο για σύλληψη, αλλά για μια τυπική διαδικασία συνεντεύξεως. Μετά την αρχική άρνησή του, ο Gregor αναγκάστηκε να ενδώσει υπό τις απειλές όπλου μέσα στο σπίτι και μπροστά στα παιδιά του. Όταν παρατήρησε πώς η διαδρομή που ακολουθούσαν μέσα στο αυτοκίνητο δεν ήταν η σωστή, εξέφρασε την ένσταση του και η απάντηση που του δόθηκε ήταν πώς πήγαιναν να παραλάβουν ακόμη έναν πολίτη για συνέντευξη.
Ενώ φάνηκε λογική η εξήγηση, ήταν αρκετή για να κινήσει υποψίες στον Gregor και να τον κρατήσει σ’ επαγρύπνηση, μέχρι να δικαιωθεί, αφού πήραν έναν χωματόδρομο που οδηγούσε έξω από την πόλη. Μετά από διαδρομή μισού μιλίου συναντήθηκαν με άλλη μια ομάδα αστυνομικών των SS που ανήκαν σε σώμα του οποίου ηγείτο ο Heinrich Heydrich, οι οποίοι φημίζονταν για την πιο βάναυση ακόμη κι απ’ των χειρότερων εγκληματιών, συμπεριφορά τους.
Εκεί, αιφνιδιάζοντάς τους, ο Gregor έδωσε μια προφανώς άνιση, μα άκρως θαρραλέα, έντιμη και θαυμαστή μάχη υπερασπίζοντας όχι τη ζωή του, μα τα ιδανικά, την αξιοπρέπεια και την τιμή του. Παρότι κατάφερε να χτυπήσει αρκετούς, στο τέλος τον περικύκλωσαν και τον ξυλοκόπησαν άγρια όλοι μαζί, μέχρι να παραδοθεί αναίσθητος.
Συνήλθε κρατούμενος στο μπουντρούμι της απομόνωσης της Φυλακής Prinz Albrechtstrasse οργισμένος που ήταν ακόμη ζωντανός, και παρέμεινε εκεί για άλλες 12 ώρες χωρίς ιατρική φροντίδα ή έστω ένα ποτήρι νερό. Όταν το σώμα του ανέκτησε τις δυνάμεις του, κατάφερε να σηκωθεί, γεγονός που αναφέρθηκε αμέσως από τον φύλακα του κελιού του. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα τρεις άντρες των SS εισήλθαν στο κελί του Gregor, κι όταν τα μάτια του συνήθισαν το φως αναγνώρισε τους δύο. Ήταν ο Reinhardt Heydrich και ο βοηθός του, ο Herr Eicke (ο οποίος αργότερα ανέλαβε διοικητής όλων των στρατοπέδων συγκεντρώσεως στη Γερμανία).
Τότε, ο Heydrich πυροβόλησε πρώτος τον Gregor, αλλά η βολή του δεν στάθηκε αρκετή για να τον σκοτώσει. Όταν εκείνος προσπάθησε να μιλήσει και να τους αντιμετωπίσει σε μάχη σώμα με σώμα όπως και πριν, παρότι ήταν πλέον ανήμπορος ακόμη και να σταθεί όρθιος, οι τρεις άνδρες των SS ξεκίνησαν να τον πυροβολούν ώσπου να πέσει κάτω νεκρός σε ένα σχεδόν ευλογημένο τέλος όπως άξιζε σε ένα βετεράνο πολέμου τιμημένο με την ανώτατη πολεμική διάκριση»
-wzor.jpg)
