Οι Αφγανοί θέλουν σπουδές φύλου και οι Έλληνες σαρία

 

Τὸν παλαιὸ καιρὸ (ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἄλλαξε ποτὲ) οἱ κονκισταδόρες, ὅποτε δὲν σφάζανε ἀγεληδὸν τοὺς ἰθαγενεῖς, τοὺς μοιράζανε καθρεφτάκια καὶ χάντρες, γιὰ νὰ τοὺς ἁρπάξουν μεγάλες καὶ πλούσιες ἐκτάσεις γῆς. Σήμερα τὰ πράγματα ἔχουν ἐξελιχθεῖ καὶ οἱ σύγχρονοι κονκισταδόρες, ὅταν δὲν ρίχνουν σωρηδὸν ἀνθρωπιστικὲς βόμβες, μοιράζουνε ἁπλόχερα σπουδὲς φύλου, ποὺ εἶναι καὶ τὸ τελευταῖο πολιτισμικὸ καύχημα τῶν μεταμοντέρνων Δυτικῶν.

Σὲ ὀγδόντα δύο τὸν ἀριθμὸ ἀνέρχονται οἱ ἀπόφοιτοι τοῦ μεταπτυχιακοῦ προγράμματος σπουδῶν φύλου τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καμποῦλ παρακαλῶ, ποὺ ξεκίνησε αἰσίως τὴν λειτουργία του τὸ 2015. Ἴσως ἀναλογικὰ περισσότεροι ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ ἀποφοίτων τοῦ ἀντίστοιχου μεταπτυχιακοῦ προγράμματος τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παντεῖου Πανεπιστημίου. Βέβαια, στὸν πίνακα τοῦ Πανεπιστημίου (τῆς Καμποῦλ) οἱ ἀπόφοιτοι χωρίζονται σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ ποιός κατάφερε νὰ σκοτώσει μονομιᾶς τὴν Λερναία Ὕδρα τῆς φαλλοκρατικῆς πανώλης καὶ τῆς δόλιας ἑτεροπατριαρχίας;

Μία ὁλόκληρη χώρα ρημάζεται συστηματικὰ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὁ μισὸς πληθυσμός της βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς φτώχειας, κινδυνεύεις νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ νὰ γυρίσεις ἀκρωτηριασμένος ἤ νὰ σὲ φέρουν νεκρὸ ἀπὸ κάποια βόμβα ποὺ μπορεῖ ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ σκάσει ὁπουδήποτε καὶ τὸ «μαράζι» τῶν Δυτικῶν (καὶ τῶν ἀπανταχοῦ δυτικοφρόνων) «προοδευτικῶν» εἶναι τὰ «δικαιώματα τῶν γυναικῶν» καὶ ὁ «αὐτοπροσδιορισμὸς τοῦ φύλου», ποὺ βρίσκονται τώρα σὲ κίνδυνο ἀπὸ τὴν σαρία τῶν Ταλιμπᾶν.

Βέβαια, οἱ ἴδιοι «προοδευτικοὶ» ποὺ στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς σαρία εἶναι καὶ αὐτοὶ ποὺ τὴν ἀνέχονται ἤ τὴν ὑπερασπίζονται ὅταν ἐφαρμόζεται στὴν χώρα τους ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες τους «μουσουλμανικὲς κοινότητες». Οἱ φεμινίστριες ξεσποῦν σὲ δάκρυα γιὰ τὶς «καημένες τὶς Ἀφγανές», ποὺ θὰ ξαναφορέσουν τὴν μπούργκα στὴν Καμποῦλ, ἐνῶ τόσο οἱ φεμινίστριες ὅσο καὶ οἱ ἴδιες οἱ Αφγανὲς δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ τὴν φοροῦν οἱ τελευταῖες στὴν Ἀθήνα.

Ἡ παράνοια τῆς θυματοποίησης ἦρθε κι ἔδεσε μιὰ χαρὰ μὲ τὴν κορωνοϋστερία. Αὐτοὶ ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἔντονη ἀνησυχία τους μήπως οἱ Ταλιμπᾶν δὲν ἐπιτρέψουν στὶς Ἀφγανοποῦλες μαθήτριες καὶ στὶς Ἀφγανὲς δασκάλες νὰ ξαναπᾶνε στὸ σχολεῖο εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα στὴν χώρα τους νὰ διώκονται ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ μαθητές, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγητὲς καὶ τῶν δύο φύλων ποὺ δὲν ἔχουν κάνει τὸ σωστικὸ τσίμπημα ἤ δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἄδεια εἰσόδου μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀξιόπιστων τέστ, μήπως καὶ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν «πανδημία» τῆς «πανώλης τοῦ αἰῶνα» μὲ μέση θνησιμότητα συνήθους ἐποχιακῆς γρίππης.

Ἀπὸ κοντὰ βέβαια καὶ οἱ «προσφυγόφιλοι» ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ «ὑποδεχθοῦν» ἑκατομμύρια Ἀφγανούς, ποὺ τὰ δίκτυα τῶν λαθροδιακινητῶν θὰ τοὺς κατευθύνουν στὴν «Εὐρώπη», δηλαδή, πολὺ συγκεκριμένα, στὴν Ἑλλάδα, τὴν ὁποία οἱ προσφυγοπατέρες ἔχουν ἀναγορεύσει σὲ πατρίδα τῆς ἀνθρωπότητας (καὶ τῆς ἐπικερδέστατης προσφυγομπίζνας).

Οἱ «ἑταῖροι», μὲ προεξάρχοντες τοὺς Γερμανοὺς εὐρωπροτεστάντες, ἀφοῦ ἠθικολογήσουν διακηρυκτικὰ περὶ «ἀνθρωπιστικῆς κρίσης» θὰ τοὺς ἀποθηκεύσουν στὰ ἀκριτικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, καὶ οἱ «δικοί μας» θὰ ἀναλάβουν νὰ τοὺς προωθήσουν κατανέμοντάς τους σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐνδοχώρα, μὲ τὴν ἐπικουρία τῶν ἀγαθοεργῶν ΜΚΟ.

Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ χώρα κατακαίγεται γιὰ ἕναν ὁλόκληρο μῆνα, μὲ τοὺς κομματικοὺς χουλιγκάνους νὰ ἐρίζουν γιὰ τὸ ποιός εἶναι περισσότερο καταστροφικὸς καὶ τὴν κυβέρνηση νὰ πλασάρει στοὺς εδῶ ἰθαγενεῖς τὸ παραμύθι τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς». Στὸ «Λίμπεραλ» -τὴν ἐφημερίδα τῆς θύρας τῶν ὀπαδῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ Κυριάκου, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ἀναδημοσιεύουν ἄρθρα καὶ οἱ διάφοροι ἡρακλεῖς τοῦ «δημοκρατικοῦ πατριωτισμοῦ», ποὺ εἶδαν στὸ πρόσωπο τοῦ Μητσοτάκη τὸ «φῶς τὸ ἀληθινὸ»- διαβάζουμε χαρακτηριστικὰ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ top δημοσιεύματα ἔχει τὸν τίτλο «Τόλμα Κυριάκο, τόλμα!» -σὰν νὰ λέμε ἀγγλιστὶ Burn baby, burn.

Εἶναι νὰ ἀναρωτιέται κανεὶς πότε θὰ ἐπέλθει ἡ πλήρης καταστροφὴ ἐν μέσω τῆς γενικῆς ἀπάθειας (μὲ τὰ γνωστὰ τακτικὰ ξεσπάσματα τῆς «λαϊκῆς» ὀργῆς «γιὰ τὴν συμφορὰ ποὺ μᾶς βρῆκε», ποὺ ἀποτελοῦν ἀσφαλῆ ἐγγύηση ὅτι δὲν πρόκειται νὰ γίνει τίποτα πρὸς τὸ μὴ χειρότερο) καὶ τοῦ μαζικοῦ κυνισμοῦ τῶν αἰωνίων «καὶ τί νὰ κάνουμε;», ἐνῶ τὴν γκρίζα καθημερινὴ φροντίδα γιὰ τὴν ἐπιβίωση, ποὺ δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο, «πλουτίζουν» κατὰ καιροὺς οἱ τηλεοπτικὲς ἠθικολογικὲς σταυροφορίες ἀλὰ me too, προπαγανδιστικὲς ἐκστρατεῖες τρόμου τοῦ τύπου «ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη», συναισθηματικὲς ἐκρήξεις γιὰ τοὺς «κατατρεγμένους τῆς γῆς», ποὺ ἔχουμε τάχα ἠθικὴ ὑποχρέωση νὰ τοὺς δώσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, ἀγαπουλίστικες λιτανεῖες μὲ ξόανα καὶ οἱ σκυλοκαβγᾶδες μεταξὺ μελλοθανάτων γιὰ τὸ ποιός κομματικὸς βόθρος εἶναι πιὸ δύσοσμος.

Τὰ ἑπόμενα τηλεοπτικὰ παράθυρα, πάντως, δὲν θὰ ἀφοροῦν τὸ πόσο κακὴ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σαρία στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀπὸ τοὺς κακοὺς Ταλιμπᾶν, ἀλλὰ γιὰ τὸ πόσο καλὴ εἶναι 'ἡ εἰσαγωγή της στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς καλοὺς δεξιοαριστεροὺς φιλελεύθερους, σερβιρισμένη, ὅπως πάντα, μὲ μπόλικο ἀνθρωπισμό, ποὺ ἀφορᾶ πάντοτε τοὺς ξένους καὶ ὄχι τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους.

Στὸ κάτω-κάτω ὅλοι παιδιὰ τοῦ Αλλάχ εἴμαστε. 

 πηγή

Saif al - Islam Muammar Qaddafi

 

Ο Saif al-Islam Muammar Qaddafi επανεμφανίστηκε και πάλι μετά από πολύχρονη κράτηση στο προσκήνιο της Λιβύης. Ο δεύτερος γιος του αποθανόντα ηγέτη έχει την στήριξη του «Λαϊκού Μετώπου για την απελευθέρωση της Λιβύης» μιας οργάνωσης πιστής στις αρχές της Λιβυκής Επανάστασης η οποία διατηρεί και ένοπλη πτέρυγα. 

Πρόσφατα ο Haftar τον απελευθέρωσε παρά το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί σε θάνατο ενώ συνεχίζει να κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Σε πρόσφατη συνέντευξη του υπερασπίστηκε την πολιτική και την μνήμη του «Αδερφού Συνταγματάρχη» Muammar Qaddafi καθώς και την παρακαταθήκη του «Πράσινου Βιβλίου» το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα για μια ακόμη φορά στα Ελληνικά. 

Δήλωσε έτοιμος να υπερασπιστεί την χώρα και την επαναστατική παράδοση της Λιβύης ενώ αρνήθηκε ότι οι δυνάμεις που τον πολέμησαν ήταν επαναστατικός στρατός αφού θεωρεί ότι οπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τις «δυνάμεις του κακού».  

Όταν ρωτήθηκε πως ένιωθε όταν αναζητούσε καταφύγιο ανάμεσα στα απλά μέλη της λαϊκής κοινότητας απάντησε «είμαστε όπως τα ψάρια και ο λαός της Λιβύης είναι η θάλασσα, χωρίς αυτούς πεθαίνουμε, από εκεί παίρνουμε υποστήριξη, εκεί κρυβόμαστε, εκεί πολεμάμε, ο Λιβυκός λαός είναι ο ωκεανός».

Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα, «Ὁμιλία γιὰ τὴν Ἱσπανικὴ Ἐπανάσταση», Μαδρίτη, 19 Μαΐου 1935

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ καπιταλισμὸ -ἤδη τὸ γνωρίζετε ὅλοι- δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἰδιοκτησία. Ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία εἶναι τὸ ἀντίθετο τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἡ εὐθεῖα προβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῶν πραγμάτων του: εἶναι ἕνα βασικὸ ἀνθρώπινο χαρακτηριστικό. Ὁ καπιταλισμὸς ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν ἰδιοκτησία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἰδιοκτησία τοῦ κεφαλαῖου, τοῦ τεχνικοῦ ὀργάνου τῆς οἰκονομικῆς κυριαρχίας. 

Ὁ καπιταλισμὸς διαμέσου τοῦ τρομεροῦ καὶ ἄνισου ἀνταγωνισμοῦ τοῦ μεγάλου κεφαλαῖου κατὰ τῆς μικρῆς ἰδιοκτησίας ἔχει ἀκυρώσει τὴν μαστοριά, τὴν βιοτεχνία, τὴν μικρὴ ἀγροτικὴ παραγωγή, ἔχει θέσει, καὶ θὰ θέτει κάθε φορὰ ὅλο καὶ περισσότερο, καθετὶ ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῶν μεγάλων ἐμπιστευμάτων (trusts), τῶν μεγάλων τραπεζικῶν οἴκων. 

Ὁ καπιταλισμὸς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ μία κατάσταση ἀγωνίας, σὲ μία ἀπάνθρωπη κατάσταση στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀποβάλλει ὅλα τὰ χαρακτηριστικά του, ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ὑπάρξεώς του, κι αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ ἀφεντικὰ καὶ γιὰ τοὺς ἐργάτες, γιὰ τοὺς ἐργοδότες καὶ γιὰ τοὺς ἐργαζομένους. Καὶ αὐτὸ ἄς μείνει χαραγμένο στὸν νοῦ ὅλων. Εἶναι καιρὸς πιὰ νὰ πάψουμε νὰ διαπράττουμε τὸ λάθος νὰ παρουσιάζουμε τὰ ἐργατικὰ κόμματα σὰν κόμματα ἀντιεργοδοτικὰ ἤ νὰ παρουσιάζουμε τὶς ἐργοδοτικὲς ἑνώσεις σὰν ἀντιπάλους στὸν ἀγῶνα μὲ τοὺς ἐργάτες. 

Οἱ ἐργάτες, οἱ ἐπιχειρηματίες, οἱ τεχνικοί, οἱ ὀργανωτὲς ἐπιτελοῦν τὸ συνολικὸ ἔργο τῆς παραγωγῆς, καὶ ὑπάρχει τὸ καπιταλιστικὸ σύστημα, ποὺ μὲ τὴν ἀκριβὴ πίστωση, μὲ τὰ ὑπερβολικὰ προνόμια τῶν μετόχων καὶ τῶν ὁμολογιούχων, παίρνει, χωρὶς νὰ ἐργάζεται, τὸ καλύτερο μέρος τῆς παραγωγῆς καὶ καταβυθίζει καὶ φτωχαίνει ἐργοδότες καὶ ἐπιχειρηματίες, ὀργανωτὲς καὶ ἐργάτες.

Σκεφθεῖτε πού ἔχει καταλήξει ὁ Εὐρωπαῖος ἐξαιτίας τοῦ καπιταλισμοῦ. Δὲν ἔχει πιὰ σπίτι, δὲν ἔχει πιὰ περιουσία, δὲν ἔχει πιὰ ἀτομικότητα, δὲν ἔχει πιὰ τὴν ἐπιδεξιότητα τοῦ μάστορα, εἶναι πιὰ ἕνας ἀριθμὸς μέσα στὰ πλήθη. Ὑπάρχουν ἐκεῖ ἔξω δημαγωγοὶ τῆς Ἀριστερᾶς ποὺ ὁμιλοῦν ἐναντίον τῆς φεουδαλικῆς ἰδιοκτησίας καὶ λένε ὅτι οἱ ἐργάτες ζοῦνε σὰν σκλάβοι. Καλὰ λοιπόν: ἐμεῖς, ποὺ δὲν ἐπιδιδόμαστε σὲ καμμία δημαγωγία, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ φεουδαλικὴ ἰδιοκτησία ἦταν πολὺ καλύτερη ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ ἰδιοκτησία καὶ ὅτι οἱ ἐργάτες εἶναι χειρότερα ἀπὸ τοὺς σκλάβους. 

Ἡ φεουδαλικὴ ἰδιοκτησία ἐπιβλήθηκε στοὺς ἄρχοντες, ἐνῶ ταυτόχρονα τοὺς ἔδωσε δικαιώματα καὶ μία σειρὰ ὑποχρεώσεις. Αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία καὶ γιὰ τὴν συντήρηση τῶν ὑποτελῶν τους. Ἡ καπιταλιστικὴ ἰδιοκτησία εἶναι ψυχρὴ καὶ ἀδυσώπητη. Στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων δὲν εἰσπράττει εἰσφορὲς σὲ εἶδος, ἀλλὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν μοῖρα τῶν ὑποτελῶν της. Καὶ ὅσον ἀφορᾶ τοὺς σκλάβους, αὐτοὶ ἦσαν ἕνα στοιχεῖο τῆς κληρονομιᾶς τῆς περιουσίας τοῦ κυρίου τους. 

Αὐτὸς ἔπρεπε νὰ προσέχει νὰ μὴν πεθάνει ὁ δοῦλος, ἐπειδὴ ὁ δοῦλος κόστιζε χρήματα, σὰν μιὰ μηχανὴ ἤ ἕνα ἄλογο, ἐνῶ σήμερα ἕνας ἐργάτης πεθαίνει καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς καπιταλιστικῆς βιομηχανίας γνωρίζουν ὅτι ἔχουν ἑκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένους ποὺ περιμένουν στὴν πόρτα γιὰ νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν. 

Είμαι η οργή σου - Κωνσταντίνος Στυλιανού

 

Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) ΙΙ

Στηρίξτε τους ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους

Ενδεικτικοί τίτλοι που μπορείτε να βρείτε

Επικοινωνήστε για πληροφορίες και αντικαταβολή:

6988055650

gialamas1960@hotmail.gr 

http://orfikosbiblia.blogspot.com/

facebook

Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) I

Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ως εφεδρική δύναμη του MI6 και της CIA

Το 1972-73, ένας αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών - και πιθανώς του MI6 - ο Τζέιμς Κρεγκ, και ο Βρετανός Πρέσβης στην Αίγυπτο, Σερ Ρίτσαρντ Μπιμόντ, άρχισαν έντονα πιέσεις για στηριχτεί η χώρα τους και οι Ηνωμένες Πολιτείες στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο ενάντια στους μαρξιστές και τους εθνικιστές. Ο Σερ Κρεγκ σύντομα θα διοριστεί Πρέσβης της Αυτού Μεγαλειότητας στη Συρία, στη συνέχεια στην Αραβία, και θα βρει προσεκτικό αυτί στη CIA. Θα είναι, πολύ αργότερα, ο σχεδιαστής των «Αραβικών Ανοίξεων».

Το 1977 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Τζίμι Κάρτερ εξελέγη πρόεδρος. Διορίζει τον Ζμπίνιου Μπρεζίνσκι ως σύμβουλο εθνικής ασφάλειας. Ο τελευταίος αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τον ισλαμισμό εναντίον των Σοβιετικών. Δίνει στους Σαουδάραβες το πράσινο φως για να αυξήσουν τις πληρωμές τους στον Ισλαμικό Παγκόσμιο Σύνδεσμο, οργανώνει αλλαγές καθεστώτων στο Πακιστάν, το Ιράν και τη Συρία, αποσταθεροποιεί το Αφγανιστάν και θέτει την πρόσβαση των ΗΠΑ στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής ως στόχο της εθνικής ασφάλειας. Τέλος, διαθέτει στρατιωτικά μέσα στην Αδελφότητα.

Αυτή η στρατηγική εξηγείται ξεκάθαρα από τον Μπερνάρντ Λιούις στη διάρκεια της συνάντησης της Λέσχης του Μπίλντερμπεργκ [1] που οργάνωσε το ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 1979 στην Αυστρία. Ο Αγγλο-Ισραηλινο-Αμερικανός Ισλαμολόγος διαβεβαιώνει ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι μπορούν όχι μόνο να διαδραματίσουν μεγάλο ρόλο ενάντια στους Σοβιετικούς και να προκαλέσουν εσωτερικές αναταραχές στην Κεντρική Ασία, αλλά και να βαλκανοποιήσουν τη Μέση Ανατολή προς το συμφέρον του Ισραήλ.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι Αδελφοί δεν αρκέστηκαν στο να ακολουθήσουν το σχέδιο Μπρεζίνσκι, είδαν περαιτέρω και κατάφεραν να λάβουν την υποστήριξη του Ριάντ και της Ουάσινγκτον για να σχηματίσουν άλλους κλάδους της Αδελφότητας σε άλλες χώρες· παρακλάδια που θα απογειωθούν αργότερα. Εκείνη την εποχή, ο βασιλιάς της Αραβίας χορηγούσε κατά μέσο όρο 5 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως στον Παγκόσμιο Ισλαμικό Σύνδεσμο, ο οποίος επέκτεινε τις δραστηριότητές του σε 120 χώρες και χρηματοδοτούσε πολέμους. Ενδεικτικά, 5 δισεκατομμύρια δολάρια ισοδυναμούσαν με τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της Βόρειας Κορέας. Ο Σύνδεσμος απόκτησε το καθεστώς του συμβούλου στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ και το καθεστώς του παρατηρητή στην Unicef.

Ο στρατηγός Μουχάμαντ Ζία-Ουλ-Χακ, πρώτος αρχηγός κράτους μέλος των Αδελφών Μουσουλμάνων εκτός Αίγυπτου, επιτρέπει στους μαχητές της Αδελφότητας να έχουν βάση οπισθοφυλακής ενάντια στους Αφγανούς κομμουνιστές.

Στο Πακιστάν, ο στρατηγός Μουχάμαντ Ζία-Ουλ-Χακ, αρχηγός επιτελείου των στρατών που εκπαιδεύτηκε στο Fort Bragg στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανατρέπει τον πρόεδρο Ζούλφικαρ Άλι Μπούτο και τον κρεμάει. Μέλος του Τζαμάατ-ε-Ισλάμι, δηλαδή της τοπικής έκδοσης των Αδελφών Μουσουλμάνων, εξισλαμίζει την κοινωνία. Ο νόμος της Σαρία καθιερώνεται σταδιακά - συμπεριλαμβανομένης της θανατικής ποινής για βλασφημία - και εγκαθίσταται ένα τεράστιο δίκτυο ισλαμικών σχολείων. Είναι η πρώτη φορά που η Αδελφότητα ήταν στην εξουσία εκτός Αιγύπτου ...

για να το διαβάσετε ολόκληρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο συναρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρης Παπαδόπουλος και μια άγνωστη συνέντευξη για το Κυπριακό στο περιοδικό «Αντίδοτο» (.pdf)

Τον Αύγουστο του 2015 κυκλοφορεί σε επιλεγμένα σημεία διανομής το δεύτερο τεύχος από ένα νέο περιοδικό που εκφράζει την εποχή εκείνη τους «Αυτόνομους Εθνικιστές» της Καλαμάτας. Είναι το «Αντίδοτο» που έχει πάρει τον τίτλο από το ομώνυμο περιοδικό της «Τρίτης Θέσης» το οποίο κυκλοφορούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είχε θεωρηθεί από τους ξένους συναγωνιστές ως ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. 

Η έκδοση αυτή ξεχωρίζει όμως για μια συνέντευξη που ουδείς από τον  «χώρο» τόλμησε να αναφέρει ή να ανεβάσει στο διαδίκτυο ή να αναπαράγει έστω σε κάποιο έντυπο μέσο. Μια εκτενής αναφορά σε ένα πρόσωπο που βρέθηκε στο πλευρό του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα του πολέμαρχου που εξευτέλισε 40.000 Άγγλους στρατιώτες τρεις στρατηγούς και έναν στρατάρχη. 

Σκληροπυρηνικός στις απόψεις του και αυτός που ήθελε την εξόντωση του ρασοφόρου «εθνάρχη» - πρόταση που δεν έγινε δεκτή από τον Γρίβα - ενώ διώχθηκε βασανίστηκε και φυλακίστηκε για τις ιδέες του και την δράση του από το ανθελληνικό Μακαριακό καθεστώς. Καταδικάστηκε από τους νέους εχθρούς της πολυπόθητης Ένωσης σε 80 χρόνια κάθειρξη επειδή συμμετείχε στην προσπάθεια ανατροπής του τυράννου αλλά και για ένα βιβλίο με σημαντικές αποκαλύψεις για τον ρόλο του τροτσκιστή καλόγερου. 

Δεν είναι άλλος από τον συναρχηγό της ΕΟΚΑ Β’ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μια εξέχουσα προσωπικότητα του Ενωτικού αγώνα τον οποίο πρόδωσαν κάποιοι. Οι πραιτοριανοί της Λευκωσίας τον βασάνιζαν επί σειρά ημερών επειδή δεν ήθελε να αποδεχτεί την κυριαρχία του ανθενωτικού καθεστώτος και αντιστεκόταν στο κυνήγι μαγισσών των δυνάμεων ασφαλείας.

Η εποχή εκείνη είχε καθημερινές ακτιβιστικές ενέργειες κυρίως ενάντια σε αστυνομικά τμήματα με βόμβες μεγάλης ισχύος και ομαδικά πυρά ατομικών όπλων που θυμίζουν τον εναρκτήριο αγώνα του ’55-’59 στα βουνά και τις πόλεις της Μεγαλονήσου, αλλά υπάρχουν και κάποια άγνωστα παρασκήνια όπως η συγκρότηση μιας εθελοντικής ομάδας «αυτοκτονίας» μαχητών της οργάνωσης ζωσμένων με εκρηκτικά προς υπεράσπιση των θέσεων μάχης μέσα στον αστικό ιστό με τελευταία γραμμή άμυνας τα καταφύγια των υποστηρικτών της εθνικιστικής παράταξης.

Μια συνέντευξη «βόμβα» που παραχωρήθηκε στον Νίκο Θεοδώρου και κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος τον Αύγουστο του 2015 και το δεύτερο μέρος τον Μάρτιο του 2016. 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» και το ιστολόγιο που διαβάζετε είναι το μόνο διαδικτυακό μέσο που αναφέρθηκε σε αυτή, μπορείτε να δείτε εδώ την παλαιότερη δημοσίευση καθώς και το σχετικό αρχείο σε μορφή .pdf για να το κατεβάσετε. 

Επειδή στα μέσα Αυγούστου οι μνήμες κάποιων πηγαίνουν στις μάχες του ’74 απέναντι στον δεύτερο Αττίλα με κορυφαία στιγμή την θρυλική σύγκρουση στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, η συνέντευξη αυτή είναι άκρως διδακτική και διαφωτιστική για την ιστορική περίοδο που προηγήθηκε και σημάδεψε την Κύπρο αλλά και ολόκληρο τον Ελληνισμό. 

Τέλος οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον  Αυτόνομο Συναγωνιστή Αθανάσιο Χασάπη για την άμεση παραχώρηση δεκάδων αντιτύπων των δυο σπάνιων τευχών του περιοδικού «Αντίδοτο» με την συνέντευξη που πολλοί δεν ήθελαν να δει το φως της δημοσιότητας ενώ αυτοί που όφειλαν να την προβάλλουν απλά σιώπησαν μπροστά στην ιστορική αλήθεια ...

Ο εν λόγω συναγωνιστής βρίσκεται πάντα στο πλευρό της «Σιδηράς Νεολαίας» και η πολύχρονη και ανιδιοτελής προσφορά του δείχνει να ενδυναμώνει και πάλι σε όλα τα επίπεδα την Αυτόνομη σκέψη και δράση στην πόλη της Μεσσηνίας. 

Τα έντυπα αυτά με πρωτοβουλία της συντακτικής μας ομάδας θα διατεθούν δωρεάν σε νεολαίους συναγωνιστές. 

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην μνήμη του συναρχηγού και τομεάρχη Λεμεσού της ΕΟΚΑ Β' τον αντάρτη πόλης Λευτέρη Παπαδόπουλο ο οποίος έχει γράψει δύο πολυσέλιδα αυτοβιογραφικά βιβλία για την ένοπλη πάλη στο νησί και τον επίορκο Μακάριο, τα οποία ελάχιστοι γνωρίζουν ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να βρει σήμερα κάποιος τα σχετικά αντίτυπα αφού φρόντισε για αυτό το γνωστό παρακράτος της μεταπολίτευσης.

Σκιρῖται (Κ.Δ.Δ. 12.07.2021)

 

Μέσα βαθιά στης Σκιρίτιδας τὰ δάση

ὅπου πηγάζει ὁ Εὐρώτας ποταμός

στης θεάς Δήμητρας τὰ ἱερά τὰ ἄλση

καρποφορεῖ μὲ στάχυα ὁ ἀγρὸς

Νέοι μὲ φλεγόμενες καρδιές γεννιοῦνται

ἀπ'τα σπλάχνα τῆς πόλης Οιόν

 Ὑπό τὸν μεγαλειώδη ἦχο

ρυθμικῶν πολεμικῶν μελωδιῶν

 Ἄντρες μὲ σπάνια δύναμη καὶ ἀντοχή

ιχνηλάτες, πρόσκοποι, νυκτερινοί φρουροί  

Ἑξακόσιοι ἰσχυροί ξεχωριστοί ὁπλῖτες

οἱ τρομεροί καὶ ἀκάματοι Σκιρῖτες

Εἶναι τῆς σπαρτιατικῆς φάλαγγος οἱ ἐκλεκτοί

φωλιάζει στὴ καρδιὰ τους ἡ ἀπόλυτη ἀρετή 

 Σὲ κάθε μάχη πρῶτοι ἐφορμούσαν

ἦσαν αὐτοὶ ποὺ τελευταῖοι ἀναχωροῦσαν

 Ὁ εὕθυμος τόνος τοῦ Παιάνα κυριαρχοῦσε

ὁ ὕμνος τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα ἀντηχοῦσε  

Ἀφοσιωμένοι καὶ ταγμένοι στὸν κοινό σκοπὸ  

σπέρνουν τὸν τρόμο στὸν αἰώνιο ἐχθρό 

Στοῦ Ξέρξη τὴ βασιλικὴ σκηνή εἰσέρχονται σὰν φάσματα

Κάτω ἀπ’τὴν φλόγα τῶν κεριῶν τοῦ Ὠρομάσδη ἀκολουθοῦν χαλάσματα

Με πρόσωπα κατάμαυρα βαμμένα οἱ σκοτεινοί ἐπίλεκτοι πολεμιστές 

τὸν Ὑπεράνθη αἰφνιδιάζουν 


Πλάσματα τοῦ λυκόφωτος σιωπηλοί καὶ ἀθόρυβοι σὰν σκιές

τὸν στρατηγό Ἁβροκόμη κατασφάζουν 

Εἰς τὸ εὐώνυμον κέρας πάντοτε μαχόμενοι

μὲ τ'ἄσπρο γεράκι στὴ μαῦρη ἀσπίδα

Ἀπ'τὴν ἰδέα τῆς ὕψιστης φυλῆς ὁρμώμενοι  

φωτίζει τὸ ὅραμα μία χρυσή ἡλιαχτίδα

Κι'ἂν ὅλα γύρω σκοτεινιάσουν 

καὶ μέσ'στα συντρίμμια ἔχουν χαθεῖ ..  τότε τι νόημα ἔχει ἡ ζωῆ; 

Με ἡρωική αὐταπάρνηση φωνάζουν..  

αἷμα καὶ γῆ! αἷμα καὶ γῆ!  

Τί κι'ἂν ὅλοι γίνουν ἄπιστοι

καὶ κάθε ἐλπίδα ἔχει σβηστεί  

καὶ στὴν καρδιά τους καρφωθεί

τοῦ ἐρέβους τὸ βέλος; 

Μὲ ἐμμονὴ στό καθῆκον ἡ μόρα τῶν Σκιριτῶν

πιστή μέχρι τὸ τέλος

The Pale Riders - Men Among the Ruins (Baise Ma Hache/Paul Waggener)

 

Η Αυτονομία απέναντι στο ανθελληνικό εξουσιαστικό κατεστημένο

γράφει ο Βλαδίμηρος Τεπεσίδης

Ποια είναι η έννοια της σύγχρονης Αυτονομίας; 

Σημαίνει ότι εγώ είμαι αυτός που καθορίζει κανόνες σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο χωρίς να έχω ανάγκη τον κομματικό τσοπάνη ή τον «ηγέτη» ο οποίος είναι άνθρωπος άρα μπορεί να κάνει και λάθος. 

Δρω με γνώμονα την δική μου σκέψη και αισθητική σε συλλόγους, σωματεία, φορείς, συνδέσμους, ομάδες, συνελεύσεις χωρίς να με περιορίζουν άνωθεν εντολές στην άσκηση της δική μου πορείας η οποία μπορεί να είναι πολλές φορές μοναχική αλλά είναι σίγουρα ειλικρινής. 

Η από μέσα σου ορμή για αυτή την πορεία είναι πιο αναγκαία από ποτέ για αυτούς που θέλουν να «καούν» στην ακτιβιστική φωτιά ως άλλοι Μυθικοί Φοίνικες για να έχουν όμως την ευκαιρία ... να αναγεννηθούν και πάλι.

Σήμερα, όλα τα «πατριωτικά» κόμματα εξαπατούν το σύνολο και ειδικά το πιο επαναστατικό και ανυπότακτο υγιές κύτταρο της κοινωνίας, την νεολαία. 

Δρουν ως συμμορίες της μαφίας που νοιάζονται μόνο για το κέρδος και την δημοσιότητα, τα ηγετικά στελέχη τους ενδιαφέρονται μόνο να ανέβουν ένα σκαλάκι για να φαίνονται λίγο ψηλότερα, κάποιοι άλλοι βγάζουν λόγους στο κοινό τους όπου η μόνη του αντίδραση είναι το χειροκρότημα. Ρουφάνε την ενέργεια των μελών τους χωρίς να προτείνουν κάτι το ρεαλιστικό για το μέλλον. Τους αρέσουν τα ακριβά ξενοδοχεία, οι λίστες μελών και οι εκλογικές διαδικασίες πάντα με δημοκρατικές διεργασίες. Ίδιοι με τους κυβερνώντες σε όλα. Σάπιοι σε όλα.

Όταν υπάρχουν αντιδράσεις τα μέλη απλά διαγράφονται ή οι ρουφιάνοι που είναι πιόνια του κράτους και ηγούνται σε αυτά συνεργάζονται με τις αρχές για την εξόντωση τους. 

Τα κόμματα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά που υπάρχουν σε αυτή. Οι επιδιώξεις τους για αυτοπροβολή κρύβονται πίσω από τις ετικέτες «εθνικό κόμμα», «εθνική συμμαχία» ή ότι άλλο «εθνικό» που πάει με όλα … άλλωστε ξέρουν καλά τις νοηματικές μίξεις οι κρατιστές και οι άνθρωποι τους στις κομματικές ηγεσίες που τους έχουν και αυτούς σε ομηρεία ή επί πληρωμή υπηρεσία αφού γνωρίζουν τις αδυναμίες τους σε προσωπικό επίπεδο.

Σήμερα που η χώρα μας δεν είναι παρά μια αποικία με ύπατο αρμοστή το καθήκον του καθενός και της καθεμιάς είναι να στέκονται όρθιοι μπροστά στα ερείπια που πλακώνουν τις ζωές και τις συνειδήσεις ακόμη και τον ήλιο που αν μπορούσαν θα τον πουλούσαν οι δυνάστες για να αυξηθούν οι μετοχές της δημοκρατίας. 

Συναγωνιστή, μην εμπιστεύεσαι κανέναν που δείχνει να φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια και κάλπικη έπαρση, ένα παγώνι είναι που στον φόβο απλά βγάζει κραυγές, μην δίνεις τον οβολό σου σε παρακμιακούς τύπους που συναγελάζονται με τα δεκανίκια της εξουσίας είτε ελλαδικά είτε των Βρυξελλών. 

Μην γίνεσαι μέλος σε κομματικές στρούγκες ο φάκελος σου στα συρτάρια της εξουσίας είναι ήδη υπαρκτός από όταν γεννήθηκες, δεν χρειάζεται να μεγαλώσει. 

Μην φοράς γνωστά διακριτικά που σε κάνουν γνωστό στα ένστολα σκυλιά της ZOG, μην καρφώνεσαι στα ΜΚΔ με στοιχεία και φωτογραφίες, αυτοί που πουλάνε με στόχο το κέρδος και μόνο να σου πάρουν τα φράγκα θέλουν, και αυτοί που κυριαρχούν να είσαι εύκολα αναγνωρίσιμος στις καθημερινές διαδρομές σου. 

Μην δίνεις βάση στα παραμύθια που σου πουλάνε για «εθνική ενότητα» άνοιξε τα μάτια σου, έθνος μας είναι ΜΟΝΟ οι δικοί μας, οι συναγωνιστές μας, οι Συνέλληνες, μόνο αυτοί που το πρωί ξυπνάνε με πάθος για λευτεριά και το βράδυ έχουν εικόνισμα τον «Μισανθρωπισμό» του Νίτσε.

Σίγουρα δεν είναι δικοί μας, αυτοί που σου ζητάνε να υποταχθείς στις εκλογικές λίστες, αυτοί που συκοφαντούν τους συναγωνιστές σου, αυτοί που σου αναπαράγουν τα παραμυθάκια της πατριδοκαπηλίας ακόμη και οι ίδιοι πολλές φορές είναι καλά κρυπτόμενοι πίσω από εμβλήματα ιδεολογικά και θεωρίες πολιτικές αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι νοιάζονται για σένα και τους τελευταίους Έλληνες. 

Κοίτα τους πως δίνουν το χέρι στους δήμιους του λαού σου, κοίτα τους πως είναι ευγενικοί στις κάμερες απέναντι στους τυράννους, κοίτα τους πως συναγελάζονται με τα υπόλοιπα κομματικά σκουπίδια μπροστά στις παροχές του κράτους, κοίτα τους πως αναδημοσιεύουν τα δελτία τύπου των υπουργείων, κοίτα τους πως δίνουν βάση στα λεγόμενα των εχθρών μας. Οι μάσκες έχουν πέσει.

Η Αυτονομία δεν είναι διαταγή αλλά εσωτερικό καθήκον, η Αυτονομία δεν έχει κομματικό θεό διότι «ο Θεός είναι Νεκρός», η Αυτονομία δεν έχει στεγανά αφού είναι κάτι διαφορετικό από όσα σου προβάλλουν πίσω από μια Γαλανόλευκη. Να διαβάζεις τα πάντα, να κρίνεις τα πάντα αλλά και να δέχεσαι να κρίνεσαι ταυτόχρονα. Να πράττεις ακόμη αν κάνεις λάθη. 

Η Αυτονομία δεν είναι ένα ιστολόγιο ή ένα βιβλίο ή μια μάζωξη για μπύρες με κάποιους «φασίστες». Η Αυτονομία είναι τρόπος ζωής, ελιγμός στο πεδίο της καθημερινής μάχης, είναι η ΑΡΝΗΣΗ να δηλώσεις υποταγή στην ΕΞΟΥΣΙΑ των δημοκρατών και των αστών, είναι ΑΝΥΠΑΚΟΗ απέναντι στα κομματικά τσακάλια που τρώνε ότι απέμεινε από το σώμα της Πατρίδας.

Μιας πατρίδας που είναι πέρα από τα σύνορα και τους χάρτες, μιας δικής μας πατρίδας που ξεκινάει στο μυαλό μας από τον Κρότωνα και φτάνει στις ακτές της Λαττάκειας. Μιας πατρίδας που δεν είναι χωματοφαγία και επεκτατισμός αλλά αισθητική, όραμα, αλληλεγγύη, σκέψη, πολιτισμός, συναίσθημα για αυτούς δεν μας χωρίζει ο τεχνητός διαχωρισμός αλλά μας ενώνει η ιστορία το αύριο και ο κοινός κίνδυνος του εισβολέα.

Ότι είσαι Αυτόνομος δεν σημαίνει ότι οφείλεις να είσαι σε κάποια ομάδα ή να ακολουθείς τους άλλους. Όποτε μπορείς να ρίξει άμμο στην μηχανή του κατοχικού καθεστώτος ή της antifa οφείλεις να το κάνεις χωρίς άλλοι να σε πείσουν για αυτό ή να σε οδηγήσουν στο δικό τους μονοπάτι. 

Η Αυτονομία, η δική μας Αυτονομία είναι το «Φωτεινό Μονοπάτι» που φωτίζει ο «Μαύρος Ήλιος» της ύπαρξης μας ορατός σε αυτούς που έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν. Μην προσπαθείς να τον δείξεις σε άλλους που δεν θέλουν να τον δουν. Δεν μπορούν όσο και αν το θέλεις. 

Η Αυτονομία δεν έχει χώρο για συμβόλαια συμπεριφοράς ή τάση για ρηχή ηθικολογία, δεν έχει υπεύθυνους αφού όλοι αποδείχτηκαν ανεύθυνοι, οι πρωτοβουλίες είναι δικές σου, οι δεσμεύσεις δικές σου, οι αποφάσεις δικές σου και οι ερμηνείες και πάλι δικές σου. 

Μπορεί κάποιοι να σε πουν Αναρχικό όχι δεν είσαι αφού είσαι κάτι άλλο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι δούλοι των κομμάτων και της σάπιας «εθνικοφροσύνης». 

Είσαι Άναρχος όπως έλεγε και ο Junger, είσαι Αυτόνομος αφού δεν υιοθετείς την λογική της κομματικής μάζας, είσαι Αντιδημοκράτης αφού ο εχθρός είναι ο κοινοβουλετισμός, είσαι Αμετανόητος αφού μετά το ΄45 το μόνο που δεν θες να δεις είναι το μελάνι της ντροπής να βρωμίζει τα δικά σου χέρια, είσαι Ανυπάκουος αφού αρνείσαι να δεχτείς τις ντιρεκτίβες της σιωνιστικής εξουσίας.

Το δικό σου Άλφα δεν είναι αυτό που προωθεί το κατεστημένο και η αντιφασιστική παρακμή των δικαιωματιστών των Εξαρχείων. 

Εσύ δίνεις νόημα και χρώμα σε αυτό το γράμμα, εσύ ορίζεις την μορφή και όχι οι άλλοι για σένα. Μην τους χαρίζεις τίποτα, ούτε λέξεις ούτε έννοιες, ούτε νοήματα ούτε σύμβολα, Για σένα το Α του Άναρχου και το Φ του Fascio είναι το Α και το Ω που θα ορίζει την ζωή σου μέχρι η ύπαρξη σου να σβήσει σε αυτόν τον άθλιο και 100% αντιφασιστικό κόσμο. 

Δεν οφείλεις καμία απολογία επειδή μισείς την αστική δημοκρατία, δεν οφείλεις τις όποιες απαντήσεις σε αυτούς που ρωτάνε πολλά, δεν οφείλεις να αποδεχτείς τον κόσμο τους αφού μπορείς να ζεις στον δικό σου. 

Η ουτοπία για σένα είναι η ολική Άρνηση της εξουσίας που βαδίζει εναντίον σου μαζί με το Κράτος και την Βία. Είσαι ο πιο αυθεντικός αντιεξουσιαστής αφού μετά το ’45 δεν έχεις Πατρίδα, δεν έχεις μέλλον, δεν έχεις σημαία εθνική. 

Είσαι ο Προμηθέας Δεσμώτης καταραμένος από όλους για αυτό όμως μοναδικός και αληθινός. 

Είσαι ο πραγματικός Εωσφόρος που μοιράζεις την πιο επικίνδυνη αλήθεια στους μελανοπόρφυρους ακρίτες της Ιδέας. Είσαι ο γιος και η κόρη των Επιστράτων, των «Ταγμάτων Εφόδου», της ΕΟΚΑ, των «Παιδιών του Δάσους», των «Μαύρων Φενταγίν» ο σπόρος που μεγαλώνει και πάλι στα αποκαΐδια της Ευρώπης σε φρίκη αυτών που μόλυναν την γη μας.

Η δική σου ζωή δεν είναι να είσαι άβουλος χειροκροτητής οργάνων της δημοκρατίας τους, η δική σου αξιοπρέπεια δεν είναι χαλί να την πατάνε οι ρυπαροί «πατριώτες» της ρεμούλας και της μίζας που στο ένα χέρι έχουν την σημαία και στο άλλο το τηλέφωνο της ξένης πρεσβείας, η δική σου πορεία είναι εντελώς διαφορετική από την κομματική παράταξη που θυμίζει πορεία προβάτων στο σφαγείο. 

Όταν πεις όχι στην «πρέζα» των εθνοκάπηλων που σου πουλάνε όλοι μαζί κράτος, εκκλησία, στρατός, εξουσία, μμε και κόμματα θα νιώσεις σαν εκείνο το «Άνθος της Κερασιάς» που ετοιμαζόταν να βυθιστεί χαρούμενο στα σπλάχνα του μεταλλικού θηρίου.

Για εμάς η ζωή δεν είναι απλά μια πορεία αλλά ένας στροβιλισμός φωτιάς και άρνησης, άρνηση στην «ζωή» του δημοκρατικού θανατικού και κατάφαση στον όμορφο θάνατο της μοίρας που ορίζουν οι Θεοί, ένα χαμόγελο απέναντι στον λιπόσαρκο βαρκάρη που τον παλεύεις καθημερινά στα μαρμαρένια αλώνια του σχολείου, της σχολής, της θητείας, της μισθοδοσίας, της καθημερινότητας χωρίς να νοιάζεσαι που θα τραβήξει αυτό το ταξίδι. 

Η ιαχή «Ζήτω ο Θάνατος» είναι για σένα το έναυσμα της μάχης μέσα από την συνειδητοποίηση της Θυσίας μιας θυσίας εσωτερικής όχι για τους πολλούς αλλά για τους αγέννητους και τους νεκρούς.

Ανακοίνωση «Lamia Casual Crew» για την θλιβερή κατάντια

Το «Lamia Casual Crew», με αφορμή τις τραγικές και λυπηρές καταστάσεις που περνά η πατρίδα μας, σχολιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο προς πολλούς αποδέκτες τα γεγονότα: 

Η τελική σύγκρουση ξεκίνησε, ο homo economicus - το τελευταίο είδος , η κατάντια του ανθρώπινου είδους - ενάντια στην Φύση και την Τάξη! Το σχέδιο της παγκόσμιου Ελίτ,  βρίσκεται ένα βήμα πριν την νίκη και συντριβή μας. Μπήκαμε ήδη στην εποχή του κινδύνου. Η απελπισμένη κούρσα προς την οικονομική ανάπτυξη, φαίνεται σήμερα σαν μια φυγή προς την καταστροφή της οικονομικής , κοινωνικής  και οικολογικής  ζωής. 

Η κρίση της ηθικής και των αξιών ισοπεδώνουν οποιαδήποτε αντίσταση.  Οι κυρίαρχες μεγαλοαστικές κοινωνίες αφανίζουν τα υπολείμματα και τις όποιες ελπίδες της κάθε οντότητας. Ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας και οραματιστής Jean Raspaill, τα είχε γράψει πριν 50 χρόνια , βλέποντας την Μεγάλη Αντικατάσταση  η οποία πλέον έχει μεταμορφωθεί στην Μεγάλη Διαγραφή της Ευρωπαϊκής  μνήμης! Μετά από την ολοκλήρωση του σβησίματος των Παραδόσεων, Κουλτούρας, Ηθικής, ακολουθεί η ολική καταστροφή της Φύσης η οποία είναι η βάση όλων! 

Η αναγνώριση της φύσης ως βάση σημαίνει σεβασμό της φυσικής τάξης και της μεγάλης οικολογικής και ανθρωπολογικής της ισορροπίας. Σημαίνει επιμονή και μετάδοση των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της ευρωπαϊκής κληρονομιάς μας  σημαίνει βύθιση στη λαμπρότητα των τοπίων μας και αφοσίωση στην κοινοτική διάσταση των παραδόσεων μας, μέσω των εορτασμών των παραδοσιακών φεστιβάλ στον ετήσιο κύκλο. 

Μπροστά λοιπόν σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση δεν υπάρχουν άλλες επιλογές  από το να αναλάβουμε έναν πολιτιστικό αγώνα που θα διεξαχθεί χωρίς κανένα έλεος και του οποίου το αποτέλεσμα επιβάλλεται στο μέλλον, διότι αν από ατυχία αυτό χαθεί, κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με πολύ πιο τραγικές καταστάσεις από αυτές που βιώνουμε σήμερα. Αυστηρή προτεραιότητα είναι  η πρόκληση του να μπορέσουμε να ξαναποκτήσουμε  την ταυτότητα μας, να επιβεβαιώσουμε ποιοι είμαστε και η σταθερή πρόθεσή μας θα είναι  να παραμείνουμε κυρίαρχοι του πεπρωμένου μας. 

Για να αντιμετωπίσουμε μια πρόκληση αυτού του μεγέθους, χρειαζόμαστε νέες γενιές, ενήμερες για τις απειλές που βαραίνουν αυτές και τους απογόνους τους, γενιές που ξέρουν πώς να ανακαλύψουν εκ νέου τα θεμέλια της ιστορίας και του πολιτισμού μας με ένα απαιτητικό πνευματικό έργο που υποστηρίζεται από μια ακλόνητη θέληση. Τώρα πρέπει πρώτα να απελευθερώσουμε το νήμα του χρόνου για να ορίσουμε μια νέα σχέση με την οικογένεια, με το παρελθόν μας και με τις  πατρίδες μας! 

Είναι μια εσωτερική ακρόπολη που πρέπει να χτίσουμε για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις που μας περιμένουν. Ενάντια στον Οργουελικό κόσμο που προσπαθεί να μας επιβάλει η αντίσταση έχει γίνει καθήκον, προκειμένου να έχουμε τουλάχιστον την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης ... για τις επόμενες γενιές. Και τότε μπορεί να έχει δίκιο ο  ποιητής Holderlin: «Εκεί που υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει και αυτό που θα μας σώσει.»

«Lamia Casual Crew»

«Δεν μετανιώνω για τίποτα» οι τελευταίοι λεγεωνάριοι της Αλγερίας (περιοδικό "Ανάκτηση")

«Έχετε καταλάβει εσείς γιατί βρισκόμαστε, άραγε εδώ;» έσπασε τη σιωπή η μία φιγούρα, χωρίς να απομακρύνει το βλέμμα της από το τρεμόπαιγμα της φλόγας.

«Γιατί είμαστε εδώ;» του απάντησε μια δεύτερη φιγούρα, στα Γερμανικά, γλώσσα την οποία χρησιμοποίησε και ο πρώτος. «Είμαστε εδώ γιατί είμαστε Λεγεωνάριοι, στην υπηρεσία της ενδοξότατης Γαλλικής Δημοκρατίας. Και είμαστε στην Λεγεώνα γιατί αυτό ήταν το μόνο μέρος όπου το ’45 ένας Waffen SS μπορούσε να γλιτώσει την φυλακή ή και το εκτελεστικό απόσπασμα, όπως ο Φλαμανδός φίλος μας από εδώ», είπε δείχνοντας προς την τρίτη φιγούρα.

«Ja», απάντησε ο πρώτος, «Σωστά, και εξάλλου η Λεγεώνα μάς δίνει την ευκαιρία να πολεμάμε τον κοινό εχθρό, τον κομμουνισμό. Όπως τον πολεμήσαμε στις πύλες της Μόσχας, έτσι τον πολεμάμε και τώρα, στις ζούγκλες του Λάος και του Βιετνάμ».

«Είμαστε εδώ πέρα!», τους έκοψε ξαφνικά ο τρίτος, σε γερμανικά που είχαν την πιο ανάλαφρη χροιά των φλαμανδικών επαρχιών, «γιατί εδώ μπορούμε και πολεμάμε, γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρουμε να κάνουμε και το μόνο που μας αρέσει. Είμαστε στη Λεγεώνα σήμερα γιατί είναι το μόνο μέρος σε αυτόν τον κόσμο, που έχουν θέση άτομα σαν και εμάς. Πολεμιστές, όπως πολεμιστές και μισθοφόροι ήταν οι πατεράδες μας και οι πατέρες αυτών».

Οι τρεις μορφές έσκυψαν ακόμα περισσότερο μέσα στην κουρελιασμένη από τις μάχες στολή τους και για λίγη ώρα έμειναν σιωπηλοί, πνιγμένος ο καθένας στις σκέψεις του.

Ύστερα από λίγο ο ένας από αυτούς ακούστηκε να λέει: «Εγώ δεν περπάτησα από τον Όντερ στον Ρήνο για να ξεφύγω από τους κόκκινους και να πέσω τώρα στα χέρια αυτών των κοντοστούπηδων κιτρινιάρηδων των Βιετκόνγκ. Οι Γάλλοι ας παραδοθούν αύριο, εγώ κουράστηκα και δεν έχω όρεξη για άλλη μια ήττα».

Σαν συμφωνημένοι από πριν, οι τρεις φιγούρες σηκώθηκαν έλεγξαν με μηχανικές κινήσεις τους γεμιστήρες πάνω στα αυτόματά τους και αδιάφοροι πετάχτηκαν έξω από το όρυγμα. Σε λίγο ακούστηκε ένα τραγούδι, SS Marschieren, με στίχους:

«Δεν έχουμε όπλα μονάχα αλλά

και ο Σατανάς προχωράει μαζί μας».

Λίγα λεπτά μετά ακούστηκε το κροτάλισμα ενός πολυβόλου, μερικές φωνές και οι ξερές εκρήξεις από τις χειροβομβίδες κατά προσωπικού και μετά σιωπή, νεκρική σιωπή.

Βρισκόμαστε στο βράδυ τις 7 Μαίου 1954 στο πολιορκημένο οχυρό των Γάλλων Ντιεν Μπιεν Φού. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες, περίπου 10.000 στρατιώτες των γαλλικών δυνάμεων πολιορκούνται από τις μονάδες του κομμουνιστικού στρατού των Βιετναμέζων. Ανάμεσά τους είναι και αρκετά τάγματα της Λεγεώνας των Ξένων, αυτού του επίλεκτου σώματος, το οποίο αποτελείται από στρατιώτες όλων των χωρών του κόσμου.

Τα πρώτα χρόνια, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία βρέθηκε στην δύσκολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί με τα όπλα τις κτήσεις και τις αποικίες της σε όλο τον κόσμο και φυσικά είχε ανάγκη από στρατιώτες και μάλιστα καλούς. Μεγαλύτερη δεξαμενή άντλησης υποψηφίων από τους κόλπους των νικημένων του πολέμου δεν υπήρχε.

Έτσι λοιπόν, η Λεγεώνα, άνοιξε τις πύλες της και δέχθηκε χιλιάδες πρώην στρατιώτες της Βέρμαχτ και των Waffen SS. Ειδικά οι τελευταίοι, βρήκαν στην Λεγεώνα το μοναδικό καταφύγιο που θα τους γλίτωνε από τις περιπέτειες των συμμαχικών φυλακών. Ακόμα περισσότερο, οι Ευρωπαίοι εθελοντές των Wafen SS, οι οποίοι αντιμετώπιζαν στις χώρες καταγωγής τους κατηγορίες όπως η εσχάτη προδοσία ή η συνεργασία με τον εχθρό.

Στα στρατόπεδα της Λεγεώνας τους δέχονταν όλους χωρίς να ζητούν από κανέναν στοιχεία. Αρκούσε ένα ψεύτικο όνομα και μπορούσε ο οποιοσδήποτε να γίνει Λεγεωνάριος. Σύντομα μάλιστα η αρχική ανοχή των Γάλλων αξιωματικών μετατράπηκε σε πραγματικό θαυμασμό όταν οι πρώην SS άρχισαν να δείχνουν τις πολεμικές τους ικανότητες.

Η Γαλλία λοιπόν, βρέθηκε να έχει μερικές χιλιάδες εμπειροπόλεμους μαχητές, όπου δεν είχαν κανέναν ηθικό φραγμό ή πρακτικό πρόβλημα να πάνε να πολεμήσουν στην Ινδοκίνα και αργότερα στην Αλγερία, τους ντόπιους αντάρτες. Για όλους αυτούς η Λεγεώνα ήταν η μόνη πατρίδα που τους είχε απομείνει και φανατικά ανέλαβαν την υπεράσπισή της.

Οι Αλεξιπτωτιστές Λεγεωνάριοι υπερασπίστηκαν τις κτήσεις της Γαλλίας στην Αλγερία παρά την αντίθετη βούληση των πολιτικών του Γκωλικού Καθεστώτος.

Φυσικά η παρουσία τόσων χιλιάδων ανδρών με κοινή πολεμική πείρα και κοινή ιδεολογική καταγωγή, επηρέασε βαθύτατα και τον χαρακτήρα της μεταπολεμικής Λεγεώνας. Από τα τραγούδια της που δέχτηκαν στο ρεπερτόριό τους μια πλειάδα από άσματα του Γ’ Ράιχ , μέχρι και τον τρόπο εκπαίδευσης που μιμήθηκε κατά πολύ τα κέντρα εκπαίδευσης των Waffen SS.

Όμως εκεί που η Λεγεώνα δέχθηκε την σπουδαιότερη επιρροή ήταν στον τρόπο του μάχεσθαι.

Η Λεγεώνα εξήλθε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σαν συμβατικό σώμα πεζικού με κάποιες μονάδες πυροβολικού, αναγνώρισης κλπ, όμως ο ανταρτοπόλεμος των απελευθερωτικών κινημάτων του τρίτου κόσμου δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με συμβατικές τακτικές και εδώ οι πρώην SS έδωσαν λύση. Αυτοί είχαν διδαχθεί στην εκπαίδευσή τους να μάχονται σε μικρές ομάδες, με μεγάλη ευχέρεια δράσης και μεγάλη ανεξάρτητη δύναμη πυρός.

Αυτές τις τακτικές, που επιτυχημένα δοκιμάστηκαν στον Ανατολικό Μέτωπο, πέρασαν στη νοοτροπία της Λεγεώνας. Αυτό ήταν το καινούριο δόγμα που της πρόσφεραν κάνοντάς την ένα από τα κορυφαία σώματα, την ελίτ του κόσμου.

Κανείς δεν μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια πόσοι άνδρες των SS βρέθηκαν στην Λεγεώνα, γιατί πολλοί από αυτούς έδωσαν ψεύτικα στοιχεία και κράτησαν μυστική την ταυτότητά τους μέχρι το τέλος.

Με υπολογισμούς των ίδιων, ξέρουμε ότι στο Β’ R.E.I. το 40% των ανδρών ήταν πρώην SS, ακόμα και στο «Γκωλικό» 13ο D.O.B.L.E. το 15% αποτελείτο από Γερμανούς και συνεργάτες τους.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει μια μονάδα που δεν ανήκε οργανικά στη Λεγεώνα αλλά αποτελείτο αποκλειστικά από «collabos», συνεργάτες των Γερμανών δηλαδή. Δημιουργήθηκε το 1946, ονομάστηκε «Τάγμα Ελαφρού Πεζικού των Κτήσεων» και αποτελείτο από 900 άνδρες, όλους καταδικασμένους σαν συνεργάτες και όπου η εθελοντική τους υπηρεσία θα λειτουργούσε σαν έκτιση των ποινών τους. Το τάγμα στάλθηκε στην Ινδοκίνα και διαλύθηκε το 1950. Πολλοί από τους άνδρες του προτίμησαν να συνεχίσουν την υπηρεσία τους στην Λεγεώνα, παρά να γυρίσουν στην δημοκρατική Γαλλία.

Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στα τελευταία δραματικά χρόνια της γαλλικής παρουσίας στην Αλγερία, το πνεύμα των Waffen SS ήταν ακόμα ζωντανό! Δεν είναι τυχαίο ότι οι μονάδες των Λεγεωνάριων Αλεξιπτωτιστών, ήταν οι πρώτες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στην ανεξαρτητοποίηση της χώρας και πολλά στελέχη τους πέρασαν τις τάξεις του OAS, μιας ακροδεξιάς οργάνωσης Γάλλων αποίκων, που μάχονταν ενάντια στην πολιτική του Ντε Γκωλ.

Την δεκαετία του ‘60. Ο Πόλεμος για την ανεξαρτησία της περιοχής που βρίσκεται μεταξύ του Μαρόκου και της Τυνησίας και στο νότο της περικλείεται από την έρημο Σαχάρα, μαίνεται ήδη από έξι χρόνια.

Αλγερία! Δεν υπήρξε ποτέ κάποια χώρα με το όνομα αυτό. Κάποιες πόλεις, Αραβικές, στην Μεσόγειο και κάποια βουνά της Καμπύλιας και του Άτλαντα. Μετά το 1830 έρχονται οι Γάλλοι, για να διώξουν τους πειρατές από την Μεσόγειο και να δημιουργήσουν και αυτοί ζωτικό χώρο, λίγο κάτω από τα νότια παράλιά τους.

Αλγερία. Δεν υπάρχεις. Θα σε δημιουργήσουν κάποιοι γαλλομαθείς Άραβες και Βέρβεροι κάτοικοί σου, που από την πολύ γαλλική κουλτούρα που έμαθαν στα σχολεία τα οποία δημιούργησε η αποικιοκρατική διοίκηση, τους έμεινε μόνο η Επανάσταση.

Αλγερία! Το 1960, οκτώ εκατομμύρια Άραβες, Βέρβεροι και Βεδουίνοι ζουν μαζί με ένα εκατομμύριο Pieds-Noirs. Ποιοι είναι οι «Μαυροπόδηδες»* της τελευταίας γαλλικής κτήσης; Κατά βάση μιλούν γαλλικά: είναι πρόσφυγες από την Αλσατία και την Λωρραίνη που μετά τον πόλεμο και την ήττα της Γαλλίας το 1870, δεν ήθελαν να γίνουν «Γερμανοί». Είναι επίσης Ισπανοί, Ιταλοί, Μαλτέζοι και Έλληνες. Μαζί τους και πάρα πολλοί απ’ τον νότο της Γαλλίας, την Provence.

Εκγαλλισμένοι όλοι στην γλώσσα και στην ταυτότητα, δεν παύουν να διατηρούν την ζωτικότητα του μεσογειακού χαρακτήρα τους. Γι’ αυτό, μετά από έξι χρόνια, σκληρού αντάρτικου, κυρίως πόλεων, όταν ο Ντε Γκωλ αποφασίζει να ανοίξει συνομιλίες με την «σκιώδη» κυβέρνηση των ανταρτών, εξεγείρονται.

Και είναι λογικό. Ο Γαλλικός Στρατός έχει καταφέρει να εκμηδενίσει τους «φενταγίν». Το θεωρεί χρέος τιμής. Η Αλγερία δεν είναι μια μακρινή αποικία. Βάσει νόμου είναι γαλλικό έδαφος, απλά οι μουσουλμάνοι πρέπει να εκγαλλιστούν, να πάνε σε σχολεία, να απαρνηθούν την θρησκεία τους και γενικά να γίνουν Ευρωπαίοι.

Φυσικά και δεν το θέλουν! Γι’ αυτό εξεγέρθηκαν και γι’ αυτό οι γείτονές τους «Γάλλοι» δεν θέλουν και αυτοί να γίνουν ξένοι στον τόπο τους.

Οι Λοχαγοί, οι Ταγματάρχες, οι Συνταγματάρχες, αρνούνται να δεχθούν ότι οι θυσίες του γαλλικού στρατού πήγαν «εις μάτην». Κάποιοι Στρατηγοί επίσης- όχι όλοι βέβαια. Το Γκωλικό Καθεστώς μοιράζει θέσεις και δημιουργεί καινούριες βαθμίδες εξέλιξης γι’ αυτούς που μπορούν να καταλάβουν ότι ο «Πόλεμος της Αλγερίας» ήταν απλά ένας άλλος βρώμικος πόλεμος και αρκεί να απεμπλακούν ώστε να περάσουν στην σύγχρονη (ατομική τότε) εποχή.

Το κίνημα για την «Γαλλική Αλγερία»

Κάποιοι Στρατηγοί αντιδρούν και κάνουν Κίνημα για να μείνει η Αλγερία «Γαλλική». Μαζί τους και πολλοί κατώτεροι αξιωματικοί και κυρίως αυτοί των Ειδικών Δυνάμεων. Αυτοί που έζησαν στο πετσί τους τον πόλεμο και αυτοί που κατάφεραν να νικήσουν και να αδρανοποιήσουν τον αντίπαλο. Αυτοί που είχαν τις μεγαλύτερες απώλειες σε στελέχη και προσωπικό.

Κάποιοι από αυτούς λοιπόν, έκαναν Κίνημα τον Απρίλιο του 1960. Κατέρρευσαν σε τέσσερις ημέρες, γιατί πολύ απλά στηρίχτηκαν στον στρατό που βρισκόταν στην Αλγερία, ενώ οι μονάδες στην Γαλλία, έμειναν πιστές σε αυτό που τους προσέφερε μια εναρμόνιση στα τότε νατοϊκά δεδομένα.

Αλγερία, Απρίλιος 1960. Το Κίνημα των Στρατηγών αρχίζει να καταρρέει. Οι νεαροί Pieds-Noirs καταλαμβάνουν το στρατηγείο της Χωροφυλακής και «απαλλοτριώνουν» κάποιες εκατοντάδες αυτόματα MAG. Θα τους χρειαστούν στην μετέπειτα εξέλιξη του αγώνα για την «Γαλλική Αλγερία». Είναι μέλη διαφόρων ακροδεξιών οργανώσεων. Οι πατεράδες τους στήριξαν τον Πεταίν και οι παππούδες εξέλεξαν βουλευτή τον αντισημίτη Drumont .

Οι τελευταίοι πιστοί του κινήματος είναι οι «ξένοι» του Β’ REP. Οι Λεγεωνάριοι του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών. Πολλοί απ’ αυτούς μιλούν γερμανικά, αλλά κλείνουν το μάτι στους νεολαίους αυτούς γιατί το συγκεκριμένο σύνταγμα, περισσότερο από κάθε άλλο, ταυτίστηκε με την υπόθεση της «Γαλλικής Αλγερίας». Εξάλλου, ζουν στην περιοχή χρόνια, παντρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν, χώρισαν με τις αδερφές και τις μαμάδες των περισσοτέρων από αυτών των μικρών που αρνούνται να δεχτούν το τέλος μια εποχής. Το Β’ REP θα είναι το τελευταίο «πραξικοπηματικό» σύνταγμα που θα αποχωρήσει από το Αλγέρι. Οι διοικητές του παραδίδονται. Κατώτεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εξαφανίζονται στις πολύβουες ευρωπαϊκές συνοικίες του Αλγερίου. Οι Λεγεωνάριοι αποχωρούν στην βάση τους στο Σίντι Μπελ Αμπές. Την πόλη της Λεγεώνας. Έχουν μάθει να πειθαρχούν, αυτό τους δίδαξαν τα σκληρά σχολεία του πολέμου που έζησαν.

Το στρατόπεδο του δεύτερου συντάγματος Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας των Ξένων είναι υπό διάλυση και διωγμό συγχρόνως. Καθώς είναι το θεωρούμενο ως πιο «πραξικοπηματικο» σύνταγμα του γαλλικού στρατού, καλείται σε αυτοδιάλυση. Όσοι εκ των στελεχών έχουν την στόφα του μάρτυρα, παραδόθηκαν στις γαλλικές αρχές. Οι άλλοι μπήκαν στην παρανομία και δημιούργησαν τον OAS ( Οργάνωση Μυστικού Στρατού). Μένουν οι απλοί Λεγεωνάριοι, αυτοί που πολέμησαν σε τρεις- τέσσερις διαφορετικούς πολέμους και τώρα καλούνται να αυτοδιαλυθούν, χωρίς μάλιστα κάποια σύνταξη ή ανταμοιβή που προβλέπει το συμβόλαιό τους.

Η αυστηρή πειθαρχία της Λεγεώνας κατέρρευσε. Οι αξιωματικοί που τους οδηγούσαν από επιχείρηση σε επιχείρηση, ή είναι φυλακισμένοι ή κρύβονται. Έξω από το στρατόπεδο είναι ένα σύνταγμα τεθωρακισμένων που περιμένει να τους συνοδεύσει στον χώρο της διάλυσης της μονάδας τους.

Στον ουρανό πετούν ελικόπτερα της Στρατοχωροφυλακής για να ελέγξουν την έξοδο των «απολυμένων». Ανεβαίνουν στα καμιόνια, έχουν αφήσει τα όπλα τους, τα εργαλεία δηλαδή της δουλειάς που γι’ αυτά μαζί με το αίμα τους, η Γαλλική Δημοκρατία, τους έκανε κοντράτο. Ανεβαίνουν, γελάνε, τραγουδούν αυτό το τραγούδι που έκανε το «σπουργιτάκι του Παρισιού», την Εντιθ Πιάφ, ως φερέφωνό τους: «je ne regrette rien» (Δεν μετανιώνω για τίποτα).

Γιατί να μετανιώσουν εξάλλου; Τους προσέλαβαν για να πολεμήσουν, να σκοτωθούν και να νικήσουν. Τα έκαναν και τα τρία. Με το που φεύγει και το τελευταίο φορτηγό από την πύλη του στρατοπέδου «των απολυμένων», αρχίζουν οι εκρήξεις. Όλα τα κτίρια, οι αποθήκες, οι στρατώνες, οι φυλακές, τα μαγειρεία, τα αφοδευτήρια, ανατινάζονται ως τελευταίος χαιρετισμός των στρατιωτών που θέλησαν να μείνουν τέτοιοι…

Επειδή, οικονομικά πιεζόμενο, το καθεστώς Ντε Γκωλ δεν τους συνέλαβε μαζικά - γιατί να πληρώνουμε τόσους άνεργους, σκέφτηκε κάποιος παρισινός γραφειοκράτης - η πλειοψηφία τους εντάχθηκε στον OAS . Αλλά γι’ αυτή την ιστορία θα τα πούμε στο επόμενο τεύχος.

*«Μαυροπόδηδες»: απαξιωτικός χαρακτηρισμός των Ευρωπαίων κατοίκων της σημερινής Αλγερίας, από τους Γάλλους της μητρόπολης, επειδή ζούσαν και πατούσαν στην Μαύρη Αφρική.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού ΑΝΑΚΤΗΣΗ

Ο Ιππότης, Θάνατος και ο Διάβολος (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

«Οι καθώς πρέπει αξιοπρεπείς, μικροαστοί κάθε εποχής, ήταν  πάντα, η κοινωνική, αναλώσιμη σαβούρα. Η Κουλτούρα και η Ιστορία εξελίσσονται μόνον από τους τρελούς»

 Benito Mussolini

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πριν από πεντακόσια περίπου χρόνια στην καρδιά της Ευρώπης γεννήθηκαν δύο δίδυμοι, χωρισμένοι από την γέννηση τους. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει την δύναμη, ο άλλος ήθελε να κατακτήσει την ψυχή του κόσμου. Ήταν το 1513 όταν γεννήθηκαν ο Πρίγκιπας Niccolò Machiavelli και ο ιππότης Albrecht Dürer.

Ο πρώτος κατέκτησε τον κόσμο, ακόμη και χωρίς να κατακτήσει την Ιταλία την οποία ονειρεύτηκε να ενώσει. Ο δεύτερος  ξεκίνησε να κατακτήσει τον εαυτό του, προκαλώντας τον Θάνατο και τον Διάβολο. Και οι δύο πέρασαν από την κόλαση και άνοιξαν το πεπρωμένο της νεωτερικότητας. Ο Πρίγκιπας έγινε το παράδειγμα της Δύναμης και γιόρτασε την κυρίαρχη αυτονομία της πολιτικής στο έργο του Μακιαβέλι. Ο Ιππότης έγινε η περιπλάνησή του και γιόρτασε την ηρωική και απελπισμένη μοναξιά στη χαρακτική του Dürer. Οι δύο μορφές ήταν η τραγική περίληψη της ανθρώπινης κατάστασης που έχασε τον παράδεισο.

Ο πρώτος δίδαξε την τέχνη της νίκης, ο δεύτερος δίδαξε την τέχνη της απώλειας. Μιλάμε για τον Πρίγκιπα εδώ και πέντε αιώνες ενώ για τον μοναχικό δίδυμό του, από την άλλη πλευρά, τον καβαλάρη, θαυμάζουμε  στο πορτρέτο, το τολμηρό βάδισμα και το ειρωνικό χαμόγελο του, αλλά χωρίς να προχωρήσει κάποιος περαιτέρω, να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του Ιππότη.

Jean Cau

Όποιος το έκανε, το έκανε πολύ αργότερα. Ήταν ένας Γάλλος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Καρκασόν στη νότια Γαλλία, όπου έζησε ζεστά καλοκαίρια και βίαιους χειμώνες, στη συνέχεια έφυγε για το Παρίσι "με μια ξύλινη βαλίτσα και την προφορά της γης μου", σπούδασε φιλοσοφία "την οποία ελπίζω ότι έχω ξεχάσει" και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συγγραφέας με σκηνοθέτες, χορευτές, χορογράφους, ηθοποιούς και ταυρομάχους. Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1993. Το όνομα του ήταν Jean Cau, ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Sartre για δέκα χρόνια, «ήμουν μέρος των ταγμάτων εφόδων της αριστερής νοημοσύνης», του απονεμήθηκε ως νεαρός και το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του «Το έλεος του Θεού».

Αλλά μια μέρα, επιστρέφοντας από τον πόλεμο της Αλγερίας, μετατράπηκε σε άνθρωπο της τιμής και της παράδοσης. Πολέμησε ενάντια στην παρακμή της Γαλλίας και της Ευρώπης, εγκλωβίστηκε μεταξύ της Αμερικανικοποίησης και του Σοβιετικού Κομμουνισμού και αντιτάχθηκε στον περιβόητο Μάη του 1968. Το άκρο σημείο της υποβάθμισης ήταν γι 'αυτόν η εθισμένη στα ναρκωτικά νεολαία και η τεχνοκρατία στην εξουσία. Από τότε ο Jean Cau έγινε αυτός ο μοναχικός και απομακρυσμένος Ιππότης, καταραμένος στην κόλαση και στον πολιτικό θάνατο.

Έγραψε πρωτοποριακά έργα, όπως το «ο Πάπας και ο Θάνατος»  και το «Οι σταύλοι της Δύσης» και τίμησε τις ταυρομαχίες σε ένα διάσημο βιβλίο του, το «Ο ταύρος», αφιερωμένο στους φίλους του, τους ταυρομάχους. Δεν παρέλειψε να γράψει  και  ένα τολμηρό  εγκώμιο για τον Τσε («Πάθος για τον Τσε Γκεβάρα»), ο οποίος υμνήθηκε ως ένθερμος Commandante (Διοικητής), καλλιτέχνης, εν συντομία, ένας «Ιππότης» που αψηφά τον θάνατο και τον διάβολο.

Για αυτόν, ο Τσε πήγε να αναζητήσει τον όμορφο θάνατο: «Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι αυτοκτονίας. Ο Balzac επέλεξε τον καφέ, ο Verlaine το αψέντι, ο Rimbaud την Αιθιοπία, η Δύση διάλεξε την δημοκρατία και ο Guevara τη ζούγκλα». Ο Cau άφησε μια υπέροχη ιδεολογική διαθήκη με πρόλογο του Alain de Benoist, η οποία εκδόθηκε  μετά θάνατον με τον τίτλο «Contre-attaques», Αντεπίθεση!

Αλλά το έργο που συνοψίζει το όραμα του για τον κόσμο ήταν ακριβώς αυτό που αφιερώθηκε στον πίνακα του Dürer, «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος»(1977). Ένα έργο που επηρέασε και τον Dominique Venner, τον συγγραφέα που αυτοκτόνησε στην Notre-Dame. Το έργο αυτό, αποτέλεσε μια συνάρτηση της ηρωικής απαισιοδοξίας που ζωντάνεψε στους νεαρούς εθνικιστές  την δεκαετία του '70. Ήταν η αριστοκρατική κουλτούρα της ευγενούς ήττας, ηρωική και απελπισμένη, που τροφοδότησε τον «Αυτοκράτορα» του Έβολα και τον «Άναρχο» του Jünger, τον επαναστάτη που περνά μέσα στο δάσος.

Αλλά ποιος ήταν ο Ιππότης του Dürer σύμφωνα με το όραμα του Cau; Ήταν "ένα τέρας σιδήρου, σάρκας και πνεύματος", προχωρώντας με την πανοπλία του και το δόρυ του, με τόλμη σε ένα τοπίο ερειπίων που αγνοεί τον κίνδυνο: ’’Σήμερα το πρωί, στο ραντεβού μας την αυγή, ο ιππότης μου,  μου είπε ότι ο προορισμός και ο λόγος του ταξιδιού του δεν έχει σημασία, αρκεί μια απαίσια πειθαρχία να σκληραίνει την καρδιά του. Ποτέ μην σταματάς, όποιος σταματά στο δάσος χάνεται. Η τέχνη γι 'αυτόν είναι ο ύμνος για να εξορκίσει τον θάνατο. Γνωρίζει ότι όσο περισσότερο αγαπάει τη ζωή, τόσο περισσότερο αψηφά τον θάνατο’’.

Κάθε μεγαλείο, εξηγεί ο Cau, αναγκάζεται να έχει τον θάνατο ως σύντροφο. Η φυσική του παρουσία  ονομάζεται αριστοκρατία. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από τον άνθρωπο όταν προχωρά, τολμά, παίρνει ρίσκα και κινδύνους, αλλά είναι μια επέλαση  προς το Τίποτα, προειδοποιεί ο Cau. Ηρωικός και μοναχικός μηδενισμός. Αν και τότε ο Cau λέει ότι ο Ιππότης έχει ραντεβού με τον Θεό, εναντίον του Διαβόλου.

Καλλιεργεί  την ξινή γεύση στα χείλη του θανάτου για ένα σκοπό κερδισμένο. Ο Ιππότης, για τον Cau, γνωρίζει την παράξενη θλίψη του νικητή και της μελαγχολίας που εισβάλλει στον στρατιώτη μετά τη νίκη. Η ίδια θλίψη που ακολουθεί την αγάπη μετά τον έρωτα. Αυτό που ισχύει στη ζωή δεν είναι η ίδια η ζωή, υποστηρίζει ο Cau, αλλά αυτό που κάνει κάποιος. Η Δύση χάνει τη ζωή της για να την σώσει.

Πιστός στη μοναξιά του, ο Cau σαν τους επαναστάτες του ‘68  που μισούσε, αρνήθηκε τον γάμο και τα παιδιά, θεωρώντας τον εαυτό του ακόμα παιδί, όπως ακριβώς είναι αυτά. Παραδέχτηκε ότι η απόλυτη ηθική του, στην αγνότητα, κατέληξε να είναι κενή επειδή αποσυνδέθηκε από τον κόσμο. Κάποιος δεν είναι χαρούμενος όταν δεν αγαπάει την ηλικία του, γράφει ο Cau και «άκουσα τον άνεμο των χαμένων παρελθόντων».

Αλλά η ηρωική του μοναξιά ήταν η κόρη αυτού του ατομικισμού που είναι η ουσία του δυτικού νεωτερισμού. Ο Ιππότης του παραμένει το τραγικό πρόσωπο της σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει χάσει τον ουρανό και τη γη και περικλείεται στον ηρωικό ατομικισμό. «Σε ηλικία είκοσι ετών ερωτεύτηκα, αλλά αμέσως μετά τα άφησα όλα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα και στον κόσμο με τις ατέλειές του και να ανακαλύψω ξανά τη χαρά της ζωής χωρίς να ξεχάσω την αισθητική και πνευματική ευγένεια του ταξιδιού μου αυτού. Ο ηρωικός ατομικισμός κινδυνεύει να μετατραπεί σε μίσος και οργή, όπως συνέβη σε τόσα πολλά αυστηρά προσωπικά δικαιώματα».

Έγραψε τότε, για να εξορκίσει τη γοητεία του, ότι «ήρθε η ώρα να επιστρέψω στην παρούσα κατάσταση για να διακινδυνεύσω την ευγένεια κάποιου στη σκονισμένη δυστυχία των ημερών. Διέκρινα την τέχνη, που είναι για σολίστ, από την ιστορία, που είναι χορωδιακή». Ο Ιππότης του Dürer - Cau παραμένει χαραγμένος στην καρδιά και δείχνει έναν δρόμο. Βελτιώνει την αισθητική, σχεδιάζει ένα στυλ, βάζει μια πορεία αλλά δεν αρέσει σε πολλούς. Πεσιμιστικός ναι, ίσως υπερβολικά ρεαλιστικός ειδικά την σημερινή εποχή που τα πάντα έχουν τελειώσει. 

Η πορεία του λοιπόν ίσως τελικά είναι η λύση να ξεκινήσουμε από την αρχή!