Από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου, μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: «Θάνατος στη Δημοκρατία!»

Δύο τόμοι του Γαλλικού Συντάγματος είναι ντυμένα με ανθρώπινο δέρμα από την Βανδέα. Οι δύο γενοκτόνοι νόμοι αυτής της εποχής ισχύουν μέχρι και σήμερα και η Γαλλική κυβέρνηση αρνείται να τους αποσύρει. 

του Κ.Σ.

Σαν σήμερα το 1789 ξεκινούσε η αρχή του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχή της βαρβαρότητας, της φαυλότητας, της απόλυτης τυρρανίας που γεννά η δημοκρατία και στηρίζουν οι άβουλες και ανόητες μάζες των αβράκωτων «Sans - culottes».

14 Ιουλίου 1789, η Γαλλική επανάσταση, ο διαφωτισμός και η δημοκρατία θα διέλυαν επίσημα την παράδοση του παλαιού κόσμου. Η επιβολή του ατομικισμού θα γινόταν η νέα θρησκεία. 

Την σκοτεινή εκείνη εποχή, μία μικρή επαρχία στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού ύψωσε το ανάστημα της κατά του Παρισιού: η Βανδέα.

Όμως οι δημοκράτες και οι παραλλαγές τους, θα επικρατούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις σε όποιον διαφωνούσε. Το φανατικό αυτό κίνημα κατάφερε να διαλύσει συθέμελα την παράδοση του παλαιού κόσμου με αυταρχικές πολιτικές, μαζικές εκτελέσεις αλλά και με την βίαιη αποθρησκειοποίηση της κοινωνίας. 

Αυτά συμβαίνουν και σήμερα με τον μανδύα της ωραιοποίησης και του δικαιωματισμού.Σίγουρα οι γκιλοτίνες των Γάλλων είχαν περισσότερο ήθος από τα σημερινά όπλα των δημοκρατών.

Το δημοκρατικό πολίτευμα αναγεννήθηκε το 1789 μέσα στο αίμα και μέχρι σήμερα αξιολογεί την ορθότητα της άποψης ανάλογα με τον αριθμό των οπαδών που την ακολουθούν. Η πολιτική ορθότητα και η παγκοσμιοποίηση είναι ένας σταθμός στην διαδρομή αυτή. 

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις οδηγούν όσους διαχωρίσουν την θέση τους από τις αυταρχικές πολιτικές των κυβερνήσεων της Σοβιετίας της ΕΕ σε νέες γκιλοτίνες.

Όσοι κρατήσουν το κεφάλι ψηλά, όσοι αντισταθούν μέχρι το τέλος θα έχουν την Τιμή να ζήσουν μια νέα Βανδέα, ένα νέο Βερολίνο.

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΟΣΕΦ ΒΕΣΤΕΡΜΑΝ:

"Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΝΔΕΑΣ"

«Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, Δημοκράτες (αντιμοναρχικοί) πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση της Σαβεναί, συμφωνά με τις διαταγές που μου δώσατε [.. .] Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες ... εξολόθρευσα τα πάντα»!

Η Επανάσταση της Βανδέας: Ιστορία εικονογραφημένη αριθμός τεύχους 156 Ιούνιος 1981 σελ 40 - 51 (.pdf)

Η έκτρωση, η Βαστίλη, η Βανδέα και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ: μια σημειολογία του Μοντέρνου

Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές



Βασίλειος Κ. Μιχαλόπουλος: Παραμένω ανέντακτος και δεν «ανήκω» σε κανένα κόμμα


Επειδή διαδίδονται κακόβουλες φήμες για την πολιτική μου τοποθέτηση, συμμετοχή και δραστηριότητα με σκοπό την παραπληροφόρηση, δεν επιτρέπω να χρησιμοποιείται το όνομα μου, και δηλώνω ότι παραμένω ανέντακτος και δεν ανήκω στο κόμμα του Ηλία Κασιδιάρη ούτε σε εκείνο του Κυριάκου Βελόπουλου, τον οποίο έχω καταγγείλει για ακατάσχετη πατριδοκαπηλία και θρησκειοκαπηλία, όπως είχα καταγγείλει τον Γ. Καρατζαφέρη από το 2003 καθώς και τον Ν. Μιχαλολιάκο από το 2005, και έχω επιβεβαιωθεί για τους δύο τελευταίους.

 Όσον αφορά τον Βελόπουλο στα τρία χρόνια της θητείας του δεν έχει διαπιστωθεί η οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα, και πρόκειται να επιβεβαιωθεί το ανέφικτο των λεκτικών αναφορών του επί των εθνικών θεμάτων. 

Ο δε Κασιδιάρης δεν θα διαφέρει των προηγούμενων εάν μπει στην Βουλή. Άπαντες οι πατριδοκάπηλοι λειτουργούν ως πολιτικές ασφαλιστικές βαλβίδες του επικρατούντος εθνοβλαβούς καθεστώτος.

Βασίλειος Κων. Μιχαλόπουλος

Ναυπηγός  - Συγγραφέας

Βιοθεωρητικός και Εθνοπολιτικός Αναλυτής

Μιχάλης Νεοφύτου: δολοφονήθηκε από την Κυπριακή αστυνομία και την δεξιά του Αναστασιάδη!

 

του Δημήτρη Αιγινίτη

Τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και παραπληροφόρησης γράφουν:

«Την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας άφησε το βράδυ της Παρασκευής, ο 44χρονος Μιχάλης Νεοφύτου από τη Λάρνακα. Σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση από την Αστυνομία, ο 44χρονος ενώ βρισκόταν στο σπίτι του έχασε τις αισθήσεις του και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ωστόσο παρά τις προσπάθειες των γιατρών να τον κρατήσουν στη ζωή, απεβίωσε».

Την ίδια ώρα, φίλοι του στο διαδίκτυο αναφέρουν πως πρόκειται για τον διαμαρτυρόμενο αγωνιστή και πατριώτη που κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας της 18ης  Ιουλίου του 2021, όπου εκτυλίχθηκαν τα σοβαρά επεισόδια έξω από το Προεδρικό και το ΔΙΑ, δέχθηκε στο κεφάλι χτύπημα από όπλο δακρυγόνου, ενώ έκτοτε, όπως ισχυρίζονται, ο 44χρονος είχε συχνά πονοκεφάλους και κρίσεις.

Οι πάνοπλοι πραιτοριανοί του καθεστώτος δεν δίστασαν λεπτό να τον πυροβολήσουν στο κεφάλι με το πιστόλι, με στόχο και σκοπό να τρομοκρατήσουν για πολλοστή φορά όσους αντιστέκονται στην υγειονομική δικτατορία. 

Ξέρουν καλά το έργο τους από τον καιρό που έστελναν στην απομόνωση της φυλακής Ενωτικούς ή τους έδερναν μπροστά στους συγγενείς τους, από την εποχή που έκαναν βασανιστήρια στους αντάρτες της EOKA Β' ίδια με αυτά που τους τα δίδαξαν οι Άγγλοι φίλοι τους ενώ οι πρώτοι που τα ένιωσαν στην «εφαρμογή» τους ήταν οι χιλιάδες Φασίστες και Εθνικοσοσιαλιστές που είχαν την ατυχία να είναι αιχμάλωτοι των Συμμάχων.

Για μια ακόμη φορά η Κυπριακή αστυνομία δικαιώνει στην πράξη την Μακαριακή παράδοση, την επίσημη κρατική εκστρατεία τρόμου που εγκαινιάστηκε στις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και στην πορεία απήγαγε, φυλάκισε, εξόρισε και δολοφόνησε Ενωτικούς Εθνικιστές και Πατριώτες. 

Ένας ακόμη νεκρός από τους δολοφόνους του Ισραηλινού προτεκτοράτου οι οποίοι ως άλλοι Άγγλοι στρατονόμοι και επικουρικοί Τούρκοι, πιστοί στις διαταγές της νεοκυπριακής εξουσίας βάφουν τα χέρια τους με αίμα! 

Ένας ακόμη νεκρός από τους ένστολους που στο παρελθόν πυροβόλησαν και σακάτεψαν μέλη της ΕΟΚΑ Α', που κυνήγησαν σε κάθε γωνιά του νησιού τους υποστηρικτές και αντάρτες της Ένωσης και της ΕΟΚΑ Β' καθώς και τους πολιτικούς εχθρούς του Μούσκου - αλλά δεν αντέδρασαν στο ελάχιστο απέναντι στις δολοφονίες των εθνοφρουρών στην «Πράσινη Γραμμή» και στην δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού - που έστρωσαν το χαλί στους κήρυκες των εισβολέων και απειλούσαν όσους αντιδρούσαν στα σχέδια της Άγκυρας! 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το σιδερένιο χέρι της αστικής δεξιάς της Λευκωσίας σκοτώνει τους εχθρούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων και προδίδει τον λαό της Μεγαλονήσου. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η αστυνομία της νήσου δείχνει το μίσος της για κάθε τι ελληνικό. Αμέτρητες προσαγωγές και ανακρίσεις σε εθνικιστές και οπαδούς ενωτικών ομάδων, ξυλοδαρμοί σε τμήματα και χημικά σε πολίτες και παιδιά, πλήρης αδιαφορία για την προστασία αγωνιστών από την δράση της ΜΙΤ και των ξένων πρακτόρων, προβοκατόρικες ενέργειες με στόχο την σπίλωση προσώπων και κινήσεων, απειλές σε στρατεύσιμους και έφεδρους που τιμούν τον αγώνα της Ένωσης του Γρίβα και του Αυξεντίου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα γουρούνια της δημοκρατικής εξουσίας στέλνουν στον τάφο Κύπριους που λένε όχι στην εισβολή, όχι στην διζωνική, όχι στις Αγγλικές βάσεις, όχι στην ρεμούλα του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, όχι στην διαφθορά και την λαθρομετανάστευση! Όχι στην μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και σε δορυφόρο της Τουρκίας!

Χρέος των Κυπρίων συναγωνιστών να μην ξεχάσουν την κρατική δολοφονία που διαπράχθηκε από τα μίσθαρνα όργανα του μέθυσου εξουσιομανή και της παρέας του!

Μιχάλης Νεοφύτου: ζει και μάχεται!

Μιχάλης Νεοφύτου: Παρών!

Το ταξίδι στη Σπάρτη Μωρίς Μπαρές / Maurice Barrès


Το ταξίδι στη Σπάρτη

Μωρίς Μπαρές / Maurice Barrès

Editions du Trident, Παρίσι, 1987, σσ. 176


γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης

Ο Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης είναι ένας σημαντικός εκδότης και δυστυχώς αυτό είναι το πρώτο έργο του οίκου του που παρουσιάζουμε. Όπως γνωρίζετε, ο Maurice Barrès (1862-1923) είναι «ο εφευρέτης του Γαλλικού Εθνικισμού» (γραμμένο στο οπισθόφυλλο) και αυτό το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1906. Αυτή η επανέκδοση είναι αισθητικά πολύ όμορφη, όπως τα περισσότερα του ίδιου εκδότη. Το μυθιστόρημα ξεκινά με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στον Λουί Μενάρ (1822-1901) αφού ο συγγραφέας αυτός χαρακτηρίζεται ως «ειδωλολάτρης» από τους σύγχρονους αναγνώστες. 

Με αυτήν την ευκαιρία θα θέλαμε να αναπαράγουμε για εσάς ένα απόσπασμα του Ménard για να σας βάλει στο πνεύμα του Barrès και του ταξιδιού του: «όλα τα μέρη του σύμπαντος εμψυχώνονται από μια θεϊκή ζωή. Εκεί που οι άνθρωποι στις μέρες μας δεν βλέπουν μόνο αδρανή πράγματα, Οι αρχαίοι αναγνωρίζουν τις ζωντανές ενέργειες και είναι αυτές οι κρυφές δυνάμεις που αποκαλούσαν θεούς» (στο «Προσανατολισμοί για έναν κοσμικό παγανισμό», εκδόσεις Lore, Γαλλία, 2014). Το μυθιστόρημα γράφτηκε μεταξύ 1900-1905.

Ο αφηγητής Barrès φτάνει με πλοίο στην Ελλάδα το 1900 και αρχίζει να επισκέπτεται πρώτα την Ακρόπολη πριν κατέβει στη Σπάρτη. Στη σελίδα 31 αποκαλεί την Αθήνα «αλβανικό χωριό», ίσως γιατί εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί Αρβανίτες ακόμα και στην πρωτεύουσα. Η ακραία φτώχεια θα μπορούσε να είναι ο δεύτερος λόγος για αυτόν τον χαρακτηρισμό. Στη σελίδα 55 μαθαίνουμε ότι ο Φειδίας (ο διάσημος γλύπτης) είχε βασανιστεί και καταδικαστεί σε θάνατο και αυτό μας θυμίζει τη Βουλγαρική ταινία «Αίσωπος» που σας έχουμε ήδη παρουσιάσει. Οι θέσεις του εθνικισμού «κολακεύουν έντονα ένα κάπως περήφανο άτομο, γιατί τον παρατείνουν στο παρελθόν και στο μέλλον της φυλής του, του επιτρέπουν να αισθάνεται ότι η ανθρωπότητα ζει σε μια στενή ελίτ, όπου βρίσκεται ακόμα και ο ίδιος» (ό.π. .παραπομπή σελίδα 74).

«Κάτι ελαφρύ και γενναιόδωρο, δηλαδή ιπποτικό, νιώθουμε αιώνια στη χώρα μας, που καθησυχάζει το θάρρος, όπως η αρχαία Αθήνα βάζει στο μυαλό των ενθουσιωδών αυτές τις αρετές του μέτρου και της σύνεσης. που έκαναν τον Οδυσσέα τον πιο δημοφιλή ήρωα του» (ό.π. .παραπομπή σελίδα 88). Δεν πρόκειται να σας αποκαλύψουμε το τέλος, αλλά πρόκειται να αναπαράγουμε αυτό το απόφθεγμα του Γάλλου αρχαιολόγου Paul Foucart (1836-1926): «Ο Δρ Τζέβονς εμπνεύστηκε από τις θεωρίες της παλιάς ανθρωπολογικής σχολής: βλέπουμε να επανεμφανίζεται, για να εξηγήσει τις τελετουργικές πράξεις των Ελευσίνιων μυστικιστών, τον τοτεμισμό σε συνδυασμό με τις κοινοτικές θυσίες, που επινοήθηκε για τη χρήση των Σημιτών» (στο «Μυστήρια της Ελευσίνας», 1η έκδοση το 1872, απόσπασμα που αναπαράγεται στις εκδόσεις Dualpha, Παρίσι, 2009, σελίδα 380). 

Όπως βλέπετε, αυτός ο αρχαιολόγος μας λέει ότι οι Εβραίοι έβαλαν το ίδιο τους το χέρι στα μυστήρια της Ελευσίνας και προσθέτουμε ότι οι άλλοι Εβραίοι (όχι μόνο οι αρχαιολόγοι) παντού αλλού.

link: Ο Μωρίς Μπαρρές και η εθνικιστική ηγεμονία των Ιδεών (του Ιάσωνος Δράγου)

Βιβλιοπαρουσίαση της Πανεπιστημιακής μελέτης του Παρασκευά Ματάλα «Κοσμοπολίτες Εθνικιστές: Ο Μωρίς Μπαρρές και οι ανά τον κόσμο ‘’μαθητές’’ του», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Δεκέμβριος 2021  

Συνέντευξη με τον Béla Incze, τον άνθρωπο που κατάστρεψε το άγαλμα του BLM στην Βουδαπέστη

 

Ο άνδρας που ανέτρεψε το άγαλμα BLM είπε στο Vasárnap ότι οι ενέργειές του εναντίον του αγάλματος εκφράζουν τα συναισθήματα του μέσου Ούγγρου. Ο Béla Incze, ο άνθρωπος που έριξε κάτω το άγαλμα BLM, μίλησε επίσης για τη μεταπολιτική και την αντίσταση στη συνέντευξή του μαζί μας.

Μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή (των καθολικών) το πρωί, το άγαλμα BLM που παρουσιάστηκε στο δήμο Ferencváros της Βουδαπέστης δεν έστεκε πλέον όρθιο. Μιλήσαμε με τον Béla Incze, έναν από τους ηγέτες της Légió Hungária (Ουγγρική Λεγεώνα) για το ποιο ήταν το κίνητρο στην ενέργειά του αυτή. Είπε επίσης λίγα λόγια για το πώς αισθάνθηκαν τα άτομα με συντηρητικά συναισθήματα για αυτό που είχε συμβεί και το BLM γενικά.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ιούλιος Έβολα, «To Αιώνιο Κράτος» - άρθρο δημοσιευμένο στην Il Popolo Italiano, 1957

 


Μετάφραση: Ιάσονας Δράγος

Συνηθίζεται να κρίνουμε την Πλατωνική αντίληψη για το κράτος ως ουτοπία, η οποία μπορεί να ενδιαφέρει μόνο όσους μελετούν την ιστορία της φιλοσοφίας ως αξιοπερίεργο. Τα πράγματα είναι διαφορετικά, από διπλή σκοπιά.

Πρώτα απ' όλα, αυτή η αντίληψη, στα ουσιαστικά της χαρακτηριστικά, αντανακλούσε το πνεύμα των Δωρικών φυλών, δημιουργών της Σπάρτης, όχι χωρίς κάποια αναφορά στη νομοθεσία του ίδιου του Λυκούργου και είναι γνωστό πώς αυτές οι φυλές σχετίζονταν με πολλές άλλες Ινδοευρωπαϊκής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης Ρώμης. Και ο ίδιος ο Πλάτωνας, στον Τίμαιο, αναφέρει ότι η σύλληψη του επαναλαμβάνει τις αρχές που καθόριζαν μια σειρά από κοινωνικοπολιτικούς οργανισμούς που υπήρχαν στην πραγματικότητα και όχι μόνο στη Δύση.



Νέα κυκλοφορία για πρώτη φορά στα ελληνικά: 

Ιούλιος Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη»


Το δεύτερο και σημαντικότερο σημείο είναι ο κανονιστικός χαρακτήρας που αποδίδει ο Πλάτωνας στην αντίληψή του για το κράτος. Ο Πλάτων κάνει λόγο για μια «
Αιώνια Πολιτεία», η οποία υπάρχει ως ιδέα πάνω και πριν από κάθε συγκεκριμένη πραγματική κατάσταση, και με την οποία καθένα από τα πράγματα πρέπει να μετρηθεί ως προς τη νομιμότητα του. Μιλάει επίσης για ένα ιδανικό που ανήκει σε αυτό το αιώνιο κράτος πριν από κάθε κράτος που υπόκειται σε ιστορικές και ανθρώπινες προϋποθέσεις - δηλαδή: είναι απαραίτητο μερικοί άνθρωποι, ενώ ζουν σε ασυμβίβαστες πολιτικές μορφές, διαρκώς και ακλόνητα να διατηρούν αυτό το πολιτικό ιδανικό ως νόρμα και μέτρο, χωρίς να αφήνει κανείς τον εαυτό του να παραβιάζεται από την πραγματική πραγματικότητα. Που διαφέρει αρκετά από την «ουτοπία».

Τούτου λεχθέντος, εδώ μπορεί να έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε γρήγορα ποια είναι η ουσία του Πλατωνικού κράτους. Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι η οργανικότητα, παίρνει τον ανθρώπινο οργανισμό ως πρότυπο, επομένως θα μπορούσε να ονομαστεί «φυσικός» με μια ξεχωριστή έννοια. Στον άνθρωπο υπάρχουν, ιεραρχικά διατεταγμένες, τρεις κύριες δυνάμεις: το ένστικτο σε συνδυασμό με τη φυσική ζωή, η θέληση ή η ψυχή, το πνεύμα. Αντίστοιχα, κάθε αληθινή κατάσταση πρέπει να είναι μια οργανική και ιεραρχική τάξη που περιλαμβάνει τρεις ξεχωριστές ανθρώπινες ομάδες, αποτελούμενες από άτομα στα οποία κυριαρχεί η μία ή η άλλη από αυτές τις τρεις ικανότητες και που επομένως έχουν ξεχωριστές διαθέσεις και κλήσεις από μόνες τους: είναι οι άνθρωποι (εργάτες και αστοί), οι «πολεμιστές», οι πνευματικοί ηγέτες. 

Επομένως, δεν έχουμε να κάνουμε με τάξεις με τη σύγχρονη έννοια, τουλάχιστον με την οικονομική έννοια. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούμε να μιλήσουμε για «λειτουργικές τάξεις», σε σχέση με τις συγκεκριμένες δραστηριότητες τους. Η θεμελιώδης απαίτηση, όμως, είναι οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, αν και ξεκάθαροι, να μην είναι τεχνητοί αλλά φυσικοί, να βασίζονται, δηλαδή, στην «ορθή φύση» των διαφόρων ατόμων, διαφορετικών στο καθένα. Όμως, κατά τη γνώμη μας, η αρχή που, χθες όπως και σήμερα, πρέπει να συμμορφώνεται με κάθε υγιή κοινωνική τάξη δεν διαφέρει.

Για τον Πλάτωνα, οι τρεις ομάδες δεν είναι άκαμπτα κλειστές με το πρόσχημα της κάστας με την υποτιμητική έννοια. Αναφέρει τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο αρχικά οι άνδρες, ως παιδιά της κοινής Μητέρας Γης, θα ήταν όλοι ίδιοι (αυτό, μπορεί να ειπωθεί, είναι το νατουραλιστικό στάδιο στο οποίο θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί η ακέφαλη και ισότιμη αντίληψη της κοινωνίας). Αλλά οι ουράνιοι Θεοί προνόησαν να βάλουν χρυσό, ασήμι και σίδηρο στους ανθρώπους, κάνοντάς τους τόσο διαφορετικούς, σύμφωνα με μια ποικιλομορφία που είναι ακριβώς αυτή των τριών προαναφερθέντων λειτουργικών καστών ιεραρχικά διατεταγμένων στην αληθινή κατάσταση.

Τώρα, ο Πλάτων αναγνωρίζει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ιδιότητα του «χρυσού» μπορεί να μην υπάρχει σε έναν δεδομένο αριθμό ατόμων της ανώτερης κάστας, και αντίθετα εμφανίζεται εξαιρετικά σε άτομα των άλλων τάξεων, που χαρακτηρίζονται από ασήμι και σίδηρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το όριο πρέπει να αφαιρεθεί, οι ανάξιοι πρέπει να αφαιρεθούν, οι άξιοι πρέπει να συγκεντρωθούν ώστε σε κάθε κάστα να βασιλεύει η αρχή που της αντιστοιχεί και να ισχύει πραγματικά για όλα η δικαιοσύνη: αυτό που θέλει ο καθένας να έχει τη θέση, την λειτουργία και την αξιοπρέπεια σύμφωνα με την πραγματική του φύση. 

Χθες ο Pareto, σήμερα ο Toynbee υιοθέτησαν αυτήν την ιδέα, αναγνωρίζοντας σε αυτήν την προϋπόθεση να εξασφαλιστεί η σταθερότητα σε ένα ιεραρχικό κράτος και να αποτραπεί οποιαδήποτε ανατροπή, οποιαδήποτε διαστρεβλωτική «κίνηση των ελίτ». Η ιδέα της δικαιοσύνης εφαρμόζεται στην πολιτεία του Πλάτωνα επίσης με την έννοια ότι η πολιτικοκοινωνική ιεραρχία είναι ποιοτική, αντανακλά την ύπαρξη μεταξύ ανώτερων ανθρώπινων συμφερόντων και κατώτερων ανθρώπινων συμφερόντων. Αυτό δεν εμποδίζει να είναι δυνατή η επίτευξη μιας αντίστοιχης «αρετής» ή τελειότητας μέσα σε κάθε ομάδα, στο δικό της επίπεδο.

Εάν, όπως ειπώθηκε, τα τρία τμήματα - στο κάτω μέρος, τα στρώματα στα οποία κυριαρχούν μόνο υλικά, ζωτικά και οικονομικά συμφέροντα, πάνω από αυτά οι «πολεμιστές», στην κορυφή οι ηγέτες - αντιστοιχούν αναλογικά στο ένστικτο, τη θέληση και το πνεύμα. Σε αυτές τις ικανότητες αντιστοιχούν, με τη σειρά τους, τρεις αρετές που πρέπει να αναπτυχθούν: στο επίπεδο των ενστίκτων, η εγκράτεια και ο αυτοέλεγχος. Σε αυτό της θέλησης υπάρχει το θάρρος και η ανδρεία («ανδρεία»), η ικανότητα να διακρίνεις τι πρέπει να φοβάσαι ηθικά από αυτό που δεν πρέπει να φοβάσαι και τέλος στο επίπεδο της πνευματικής ιερής σοφίας, της υπερ-λογικής γνώσης του «είναι» (όχι «φιλοσοφία», όπως συχνά, κυριολεκτικά αλλά αμήχανα, φυσικά), της οποίας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, θα έπρεπε να είναι και οι ηγέτες, και ο εξαιρετικά προικισμένος να διατάσσει τα πάντα σύμφωνα με μια ανώτερη αρχή. Μόνο όταν ενσωματώνουν αυτές τις αρετές, οι τρεις κάστες ανταποκρίνονται στην αρχή ή την «ιδέα» τους και το κράτος έχει μια καλοσχηματισμένη, σταθερή δομή, που να αποκλείει κάθε αταξία και κάθε κατάχρηση εξουσίας.

Η Πλατωνική τάξη των «πολεμιστών» ή «φυλάκων» αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Έχει τα χαρακτηριστικά ενός «Τάγματος», μιας αρρενωπής «ελίτ». Κάποιος σωστά το όρισε: «η ένοπλη συνείδηση ​​του κράτους». Για αυτήν την κάστα δεν πρέπει να υπάρχει ιδιωτική, ατομική ιδιοκτησία αγαθών. Αλλά δεν πρόκειται για μια οικονομική αρχή, αλλά για μια ασκητική αρχή, όπως ο όρκος της φτώχειας, της μη ιδιοκτησίας στα μοναστικά τάγματα. Και, επιπλέον, όποιος έχει εξουσία - όπως αυτή η κάστα - δεν χρειάζεται πλούτη, δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο. Είναι λοιπόν απολύτως λανθασμένο να θεωρούμε το Πλατωνικό κράτος ως «κομμουνιστικό», και γι' αυτό γιατί σε αυτό γίνεται αποδεκτή η ατομική ιδιοκτησία έξω από την κάστα των πολεμιστών υπό τον έλεγχο της. Επιπλέον, για «ασκητισμό» μπορεί να γίνει λόγος και σε σχέση με την ιεραρχική σύνοδο, την κάστα εκείνων που αποτελούν το αληθινό κέντρο του κράτους, όπως το αντιλαμβάνεται ο Πλάτωνας. 

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, εκείνοι για τους οποίους η πολιτική εξουσία σήμαινε άνοδο και προσωπική ανέλιξη, δεν θα ήταν άξιοι της υπέρτατης εξουσίας για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όποιος το αναλαμβάνει εξ ανάγκης αξίζει πραγματικά την υπέρτατη εξουσία - γιατί δεν υπάρχουν ίσοι ή ανώτεροι άνδρες για να την εμπιστευτούν - που έχουν ξεπεράσει τη «λίμπιντο κυριαρχία» και έχουν συνειδητοποιήσει μέσα τους την απρόσωπη ιδέα της δικαιοσύνης. Έχοντας το βλέμμα καρφωμένο σε μη πρόσκαιρα πράγματα, γι' αυτούς η εξουσία - λέει ο Πλάτων - σημαίνει περισσότερο απάρνηση παρά αγορά, αλλά μόνο σε αυτά μπορεί η ανωτερότητα να είναι το θεμέλιο της δύναμης, παρά η δύναμη να είναι το θεμέλιο (εφήμερη και εξωγενής) της υπεροχής της κυριαρχίας.

Ακόμη και περιοριζόμενοι σε αυτά τα λίγα πολύ ουσιώδη σημεία, βλέπουμε όλα όσα προσφέρει η σύλληψη του Πλάτωνα να ισχύουν πέρα ​​από τη δική του εποχή. Ούτε υπάρχουν προειδοποιήσεις για μια μοναδική συνάφεια. Να ένα: «Από κανένα άλλο καθεστώς δεν προκύπτει και δεν ριζώνει η τυραννία αν όχι από τη δημοκρατία, δηλαδή από την ακραία ελευθερία η πληρέστερη και πιο σκληρή δουλεία». Και εδώ, ένα από τα λόγια του ισχύει για όσους σήμερα, παρ' όλα αυτά, μένουν πιστοί στην Ιδέα: «Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαίο που να μην είναι επικίνδυνο».

Αυτόνομοι Αθηνών


 

Βιβλιοπαρουσίαση: ο θρίαμβος της νύχτας - του Νικόλα Β. Μυλωνόπουλου (εκδόσεις «Ρήσος»)


Θα το βρείτε στην Πολιτεία και από τις εκδόσεις «Ρήσος»

Ιούνιος 2022

Σελίδες 52

Ο Θρίαμβος της Νύχτας: Το νέο βιβλίο του φίλου και στοχαστή Νικόλα Β. Μυλωνόπουλου. Ένα ψυχολογικό θρίλερ σε στίχους, που καθηλώνει τον αναγνώστη από τα πρώτα λεπτά της ανάγνωσης του.

Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Athens West Side Nationalists


 

Waffenruhe - War Chant Ritual


 

Μια συγκλονιστική συνέντευξη: Gabriele Adinolfi - αναστοχασμός για την Ιταλική «Terza Posizione» - απαντήσεις στον Stefano Pantini

 

πηγή: www.noreporter.org/μέσο αντιπληροφόρησης δημιουργημένο από τον διανοητή και ακτιβιστή Gabriele Adinolfi 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Nero Valois

1. Η Terza Posizione υπήρξε καινοτόμος στο Ιταλικό πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο. Ποιος, σύμφωνα με την εμπειρία σας, ήταν ο  κύριος λόγος ;

Δεν υπήρχαν κύριοι λόγοι, όπως συμβαίνει όταν γεννιούνται εμπειρίες με νόημα, συνέβη ο σχεδόν μαγικός συνδυασμός διαφόρων παραγόντων. Η ιστορική στιγμή ήταν μοναδική: οι ακροδεξιοί ηττήθηκαν ανεπανόρθωτα στις προσπάθειές τους να καταλάβουν την εξουσία, η κρίση της προοπτικής των κόκκινων ανταρτών με την έναρξη του δεύτερου κύματος διαμαρτυρίας των νέων γενεών, ο εκβαρβαρισμός του κράτους στη συμμαχία της Χριστιανοδημοκρατίας και του Ιταλικού ΚΚ, τα πολιτικά σκουπίδια του MSI, η «στρατηγική της έντασης» που εφάρμοσαν οι τοπικές μας υπηρεσίες με την Βρετανική και Ισραηλινή διοίκηση και συμμετοχή, ένας  εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των ελίτ και μια κατάσταση που θα μπορούσε να ήταν προεπαναστατική ή προ-πραξικοπηματική και η οποία στη συνέχεια αποδείχθηκε προ - πραξικοπηματική γιατί είχε ως αποτέλεσμα το «συνεταιρικό» πραξικόπημα: όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιούργησαν πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.

Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πλέον δυνατό να σκεφτόμαστε με όρους κατάληψης της εξουσίας ή ακόμη και του δημοκρατικού ανταγωνισμού. Έτσι, αυτοί που πρότειναν μια εντελώς διαφορετική πολιτική λογική, αυτή της «αντιεξουσίας» που βασίζεται στο πνεύμα της «πολιτοφυλακής» χάραξαν έναν σημαντικό χώρο για τον εαυτό τους. Δεν ήταν απλώς συνθήματα ή διαισθήσεις, ήταν η σύνθεση μιας καλής δεκαετίας εργασίας που είχε διανυθεί από ολόκληρη την εθνικοεπαναστατική «ακροδεξιά», εργασία που διοχετεύθηκε στην Terza Posizione από την Avanguardia Nazionale (με τον Peppe Dimitri και τους πιστούς του) από την Lotta di Popolo (με τον Walter Spedicato και εμένα) και από την πολύ σύντομη παρένθεση στην Ordine Nuovo (με τους νεότερους Roberto Fiore και Vincenzo Piso).

Τέλος, λόγω του συνηθισμένου αποκεφαλισμού της «ακροδεξιάς» ηγεσίας από την καταστολή, βρεθήκαμε να διαχειριζόμαστε τα πάντα όντας πολύ νέοι, κάτι που μας επέτρεψε να μιλάμε τη γλώσσα της γενιάς μας και επομένως να έχουμε μια ιδιαίτερα ισχυρή δύναμη. Έτσι, με λόγια σύγχρονα και επικοινωνιακά, μπορέσαμε να εκφράσουμε έννοιες που προηγήθηκαν και στις οποίες αναφερόμασταν, παραμένοντας σε μια ακριβή και αναπόφευκτη γραμμή συνέχειας με τις ιστορικές, συμβολικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές αναφορές μας.

2. Τα τέσσερα σημεία για τη ζωή και τον αγώνα ήταν θεμελιώδη για την ανάπτυξη της «Τρίτης Θέσης». Πώς σχετιζόμαστε με το κάθε ένα από αυτά σήμερα; Την Παράδοση - Εθνική ανεξαρτησία - Αντιιμπεριαλισμό και την Στράτευση;

Μην με απολιθώνεις σε εννοιολογικούς κρυστάλλους. Κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι  επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως πόδια αυθεντικά και όχι προσθετικά. Ας πούμε ότι η Παράδοση πρέπει να νοηθεί ως αυτό που - κυρίως από τη σκοπιά των εννοιολογικών και αξιακών ιεραρχιών - προηγείται των επιλογών και τις υπαγορεύει. Ερμηνεύοντας την  ως ένα σύνολο αρχαίων εθίμων που πρέπει να αντιγραφούν ή κατεστραμμένων αρχαιοτήτων προς υπεράσπιση είναι εντελώς άλλο πράγμα. Που χρησιμεύει μόνο για να δώσει διέξοδο στις νευρώσεις των πυρίμαχων, των αγωνιωδών, των ξινών, των εσωτερικά ηττημένων και των ανίσχυρων. Η Terza Posizione δεν υπέπεσε σε αυτή την παρανόηση.

Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλισμό, ζήσαμε την τελευταία περίοδο αυτού του ονείρου σε διεθνή κλίμακα που είχε προσωποποιηθεί τόσο καλά από τον Περόν, σήμερα η εικόνα του κόσμου έχει αλλάξει. Σκεφτείτε μόνο το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα αντάρτικα κινήματα οπλίζονται από τους ισχυρούς και πουλάνε ναρκωτικά: είμαστε σε έναν άλλο κόσμο από το χθες. Αλλά όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται με αυτό το πνεύμα αξίζουν την πλήρη αλληλεγγύη μας, όπως συμβαίνει με το κίνημα των Κάρεν της Βιρμανίας.

Η εθνική ανεξαρτησία πρέπει επίσης να οικοδομηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ακολουθώντας ή ανιχνεύοντας διαφορετικούς γεωπολιτικούς, πολιτιστικούς και ενεργειακούς  άξονες: η αυτάρκεια είναι αδιανόητη ακόμα κι αν η λιτή αυτονομία μπορούσε πάντα να παράγει πολλά. Αλλά η Ιταλία είναι αδιανόητη χωρίς την Ευρώπη, νοούμενη ως δύναμη και μύθος.

Όσο για την «πολιτοφυλακή» που είναι κάτι παραπάνω από «στράτευση» είναι απαραίτητη ως ορόσημο για τα πάντα στη ζωή. Ωστόσο, δεν πρέπει να συγχέεται με τον μιμητισμό, δεν πρέπει να ανάγεται  σε μια στάση, δεν καταλήγει σε φωνές πιο δυνατά, ούτε σε μίσος, προσβολή και χλευασμό σε ότι ανήκει στην αστική φυλή  ή σε όσα δεν εμπίπτουν στον ιδεολογικό κώδικα που - δυστυχώς - πολλοί χρησιμοποιούν σήμερα για να υποκαταστήσουν ιδέες.

Για να είμαστε ξεκάθαροι: αυτό που μετράει είναι η ουσία που δεν έχει καμία σχέση με ορισμένες ερμηνείες με σφιγμένο σαγόνι, παραισθησιογόνο βλέμμα χαμένο στο κενό που προσομοιώνει ένα όνειρο και ένα ολοκληρωτικό πνευματικό κλείσιμο, χειρονομίες που περνούν ως τεστ «σκληρότητας και αγνότητας», που διαρκεί λοιπόν, συχνά αφήνει κάτι να είναι επιθυμητό.

Θα ξεκινούσα με ταπεινότητα και επιθυμία να μάθω. Όποιος έχει ανέβει στη Φρουρά της Τιμής στο Predappio για τέσσερα χρόνια, ξέρει για τι πράγμα μιλάω: είναι οι απλοί και σιωπηλοί άνθρωποι που δεν περιμένεις καν να συναντήσεις, αυτοί που σε μαθαίνουν να είσαι αυτό που προσποιείσαι. Δεν λέω ότι όσοι δεν έχουν ανέβει στη Φρουρά δεν μπορούν να ξέρουν, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο. Σήμερα όμως δεν είναι εποχή θυσιών αλλά αυτοεορτασμών. Ακόμα και στο να δίνεις. Ο καθένας κάνει κάτι. Όμως η απόλυτη αφοσίωση, αυτή των Popoli στη γη της Κάρεν και της Casa Pound Ιταλίας για δύο αδιάκοπους μήνες στο Πότζιο Πιτσέντσε (Λ' Άκουιλα), είναι προνόμιο ελάχιστων. «Στράτευση» θα πρέπει να σημαίνει να πηγαίνεις μαζί τους, να δρας σαν αυτούς ή τουλάχιστον να θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση τους.

Αντίθετα, πολλοί κάνουν απλώς μια χειρονομία προς την κατεύθυνση στην οποία οι άλλοι αφιερώνουν τη ζωή τους για να αισθάνονται αλαζονικά ίσοι μαζί τους, εν προκειμένου με τη συνείδηση τους (στην πραγματικότητα, αμφιβάλλω ότι όλοι γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει η λέξη) και ίσως θεωρούν τον εαυτό τους υποδειγματικό. 

Και σαν τέτοιοι μπορούν να θεωρηθούν μόνο γιατί σκηνοθετούν, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό τους, μια «στράτευση» χωρίς να την ζουν. Το απαιτούν, το σκηνοθετούν και απολαμβάνουν τη γεύση του: αυτό συμβαίνει γιατί ζουν στην εικονική πραγματικότητα και με τη νοοτροπία του δεσμού - καταναλωτή. Πόσο περισσότερη μαχητικότητα υπάρχει στον εθελοντισμό από ότι σε πολλές ομάδες που θα ήθελαν να είναι αγωνιστές!

3. Γιατί  ενόχλησε η μαχητικότητα, που έφερνε μια παρακαταθήκη στο παρόν, για παράδειγμα η πρωτοπορία;

Ας μην ενθουσιαζόμαστε πολύ, απλώς μας μισούσαν και μας μίσησαν γιατί έβλεπαν μέσα μας τους οπαδούς εκείνων που είχαν προηγηθεί. Μετά εκνευριστήκαμε όταν προσγειωθήκαμε κοινωνικά. Η  μαχητικότητα, ως παράδειγμα, η πρωτοπορία προκαλούσε οργή μόνο σε κλειστές ομάδες, στην κορυφή, στις φυλές, στους ηγέτες της αγέλης της περιοχής μας. Και το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε αυτούς που αναλαμβάνουν αυτούς τους ρόλους που αντιδρούν άμεσα με αυτόν τον τρόπο απέναντι σε αυτούς που δίνουν παραδείγματα. Τακτικά αντιμετωπίζονται με καχυποψία και γίνονται προσπάθειες να εξουδετερωθούν ή να κρατηθούν μακριά από ζήλια και φόβο. Συνέβη ακόμη και με τη Φρουρά της Τιμής καθώς και με την Casa Pound και συνέβη ακριβώς από την πλευρά εκείνων που θα είχαν το ηθικό και πνευματικό καθήκον να τους στηρίξουν, ειδικά το πρώτο. 

Με τον καιρό αλλάζει ποιος παίζει τους ρόλους, αλλά όταν οι άνθρωποι αισθάνονται γεμάτοι από τον εαυτό τους, εγωκεντρικοί, σκέφτονται πολύ μικρά. Πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο και να προχωρήσουμε παραπέρα. Φροντίζοντας, όσον αφορά τους εαυτούς μας, να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να ξεγελαστούν από τις σειρήνες της λιλιπούτειας «εξουσίας» που διαβρώνει και τις πιο δυνατές ψυχές.

4. Η επανάσταση είναι σαν τον άνεμο! Με ποια έννοια;

Με την έννοια ότι είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς πώς να του εμπιστευτεί τον εαυτό του, ότι πρέπει να του δοθούν οι βλαστοί για να αφήσει να ανθίσουν εκεί που θα τους πάει και όχι να προσποιηθεί ότι τον καθοδηγεί και πόσο μάλλον να μας πάρει, εμάς ο άνεμος, ότι πρέπει να ξέρεις να τον ακούς.

Ακούγοντας: Ρώτησα για αυτό το σημείο. Για να επαναστατήσει κανείς πρέπει να ακούει και να ερμηνεύει και όχι να φωνάζει, ακριβώς κόντρα στον άνεμο, δογματικές αλήθειες και pretes-à-porter λύσεις. Πρέπει να ξέρει κανείς να διαβάζει τι συμβαίνει και να μπορεί να αναγνωρίζει ανθρώπους, πράγματα, έννοιες, λειτουργίες, πέρα ​​από τις μάσκες. Οι αρχαίοι έριχναν τα θεμέλια και ιεροποίησαν τους χώρους ξεκινώντας από αυτή τη λογική, αφού είχαν αναγνωρίσει χρόνους και τόπους. Από την άλλη, όσοι θέλουν να επιβάλουν προδιαγεγραμμένους νόμους στον άνεμο ξεχνούν ότι «ο άνεμος δεν ξέρει να διαβάζει» γιατί δεν το χρειάζεται αφού είναι εκδήλωση του Λόγου. Πρέπει να ξέρουμε πώς να διαβάζουμε εμείς που είμαστε καταδικασμένοι στη λογική, αλλά συνήθως δηλώνουμε φωναχτά από ένα σταυροδρόμι, που δεν είναι το ίδιο πράγμα. Είμαστε αναλφάβητοι που κουνάμε πίνακες νόμων.

5. Είσαι πάντα πεπεισμένος ότι κάθε είδους πολιτικό κίνημα πρέπει να βελτιωθεί και να ενισχυθεί εκ των έσω;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Καλύτερα να τα αφήσετε να πεθάνουν εάν είναι εκτός κέντρου, άρρωστα, παραμορφωμένα ή εκτός δρόμου.

6. Ποιο ήταν το πνεύμα της «Τρίτης Θέσης»;

Αρχαίο και σύγχρονο. Ηθικό και επαναστατικό. Επαναστατικό και πειθαρχημένο. Ιερατικό και ανάλαφρο. Ιεραρχικό και κοινοτικό. Χαρούμενο και τραγικό.

7. Οι ιδεολογικές επιτυχίες και ήττες;

Άνευ συσχέτισης 

8. Οι Σχέσεις της Terza Posizione με το MSI και τις άλλες πολιτικές οντότητες εκείνης της εποχής;

Δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα και δεν είχαμε τους ίδιους στόχους, ούτε το ίδιο βλέμμα. Προφανώς πολλοί Μισίνι και αντικοινοβουλευτικοί εθνικοεπαναστατες μας συμπαθούσαν και από εκεί εμπλουτίσαμε τις τάξεις μας. Μετά ανέλαβε ο ένοπλος αγώνας αλλά για να μιλήσουμε γι' αυτό θα χρειαζόμασταν ξεχωριστό χώρο.

9. Το σύνθημα «Ούτε κόκκινο μέτωπο ούτε αντίδραση» είναι πάντα επίκαιρο; Πώς να το εξηγήσουμε  σήμερα;

Σήμερα και τα δύο αναμειγνύονται στη γκρίζα ζώνη. Η οποία είναι ένα διεθνιστικό σύστημα, με έντονη βιβλική προκατάληψη, που βασίζεται στην κομμουνιστική νοοτροπία, την προοδευτική ψυχή και τη φιλελεύθερη μηχανική. Σήμερα, λοιπόν, το σύνθημα είναι ακατάλληλο και ξεπερασμένο. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλιώς. Όπως είπα και προηγουμένως, κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως αυθεντικά και μη προσθετικά πόδια.

10. Επανάσταση πώς και με ποιο μοντέλο ιδεολογίας;

Αποφεύγω να δίνω σχηματοποιημένους και μάλιστα, ιδεολογικούς ορισμούς. Επανάσταση, με συγκεκριμένους όρους, σημαίνει μια ριζική μεταμόρφωση ενός μοντέλου ζωής - τόσο ατομικού όσο και συλλογικού - που δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν αλλάξουν όλες οι σχέσεις αιτίου και αποτελέσματος στις οποίες βασίζεται η κοινωνία. Επομένως οι αξιακές ιεραρχίες και τα κριτήρια στα οποία στηρίζονται τα πάντα και άρα ο τρόπος ζωής και οι καθημερινές προτεραιότητες στις οποίες βασίζεται η ύπαρξη.

Όσοι αισθάνονται μια επαναστατική ορμή - δηλαδή όσοι δεν πιστεύουν ότι αρκεί να βελτιώσουν κάτι εδώ και εκεί για να βελτιώσουν τα πάντα - μπορεί να μπουν στον πειρασμό να κάνουν την επανάσταση ή να στοχεύουν στην Ουτοπία (το νησί που δεν υπάρχει), έτσι θεμελιώνοντας τα πάντα για ένα είδος μεσσιανικού και εσχατολογικού γίγνεσθαι στη γη, ή για τον Μύθο (που είναι η «έκφραση του Λόγου»).

Ο Μύθος είναι κάτι που ήταν και που επαναλαμβάνεται, πράγματι έτσι είναι. Ο Μύθος, λοιπόν, δεν είναι μόνο πρότυπο αλλά και ολοκληρωμένο πρότυπο. Πάνω απ' όλα, ο Μύθος έχει από μόνος του κάτι που δεν κατέχει η Ουτοπία: υπαγορεύει σε όλους την ανάγκη να διαμορφώσουν τον εαυτό τους πάνω σε αυτόν και στα αρχέτυπα που τον εκφράζουν (τα οποία είναι πανομοιότυπα, από τον Κατιλίνα μέχρι τον Παβολίνι). Και το επίπεδο προσκόλλησης στο αρχέτυπο είναι επαληθεύσιμο, επομένως η ανάπτυξη είναι δυνατή, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Για όσους, όπως εγώ, δεν θεωρούν μια επανάσταση βασισμένη στην Ουτοπία αλλά μόνο στον Μύθο ως έγκυρη και ίσως και όχι πιθανή, προκύπτει ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η επανάσταση από μόνη της, κάθε μέρα. (Από το οποίο καταλαβαίνουμε το «Ο πρώτος εχθρός μου είμαι εγώ»). Είναι ζήτημα, όπως είπα και παραπάνω, να κάνεις θεμέλια και να ιεροποιήσεις χώρους.

Η επανάσταση λοιπόν είναι πρώτα απ' όλα εποικοδομητική, διαμορφωτική και δημιουργική δράση, είναι θετική δράση. Δεν είναι στείρος και διεγερμένος «ανταγωνισμός», δεν είναι μια αποσυντιθέμενη αντίδραση και μπροστά σε πολιτικά κουτσομπολιά, δεν είναι μια αυταπάτη προσομοίωσης αβάσιμων πολιτικών εναλλακτικών που θα ήθελαν να συγκεντρωθούν γύρω από ανώριμους ανθεκτικά και διανοητικά έφηβους, κάτι που δεν σημαίνει ούτε νιότη ούτε παιδικότητα αλλά κάτι εύθραυστο ημιτελές.

Η επανάσταση είναι καθημερινή αλλαγή, στον σεβασμό των κριτηρίων, στην ενσάρκωση αρχών, στη δημιουργία αξιών, στην υλοποίηση της δικαιοσύνης σε όλους τους τομείς. Το γεγονός ότι στη «δεξιά» γίνεται τόσος λόγος για υπεράσπιση αξιών και δεν γίνεται λόγος για αρχές, μπερδεύοντας έτσι το ενδεχόμενο με το ουσιώδες, δείχνει το επίπεδο αποπροσανατολισμού και ξεριζωμού που έχει φτάσει αυτός ο χώρος κατακρημνισμένος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το να προσποιείται κανείς ότι αγωνίζεται για «αξίες» (που είναι πάντα και σε κάθε περίπτωση κώδικες που πρέπει να ακολουθούνται) σημαίνει εγκατάλειψη της ενδοσκόπησης και της αυστηρότητας προς τον εαυτό του που είναι υποχρεωτική όταν θέλει να «γίνει» παράδειγμα και όχι να «κηρύττει». 

Και κάπως έτσι φτάσαμε στον παραλογισμό, που μοιραζόμαστε γενικά στο τερματικό δικαίωμα, να νιώθουμε μια αδιαλλαξία προς όλους τους άλλους και μια τέρψη για τον εαυτό μας. Που πηγαίνει από τη σχέση μεταξύ περιοχής και έξω, σε αυτή μεταξύ ομάδων και φυλών μέσα στον περίβολο, μέχρι τη σχέση του καθενός με τους άλλους του δικού του κοπαδιού: είναι ένα όργιο ατομικιστικών τεκμηρίων. Η επανάσταση θα απαιτούσε ακριβώς το αντίθετο. Αλλά τι να περιμένουμε από εκείνους που, προσκολλημένοι σε ηθικισμούς και φονταμενταλισμούς κάθε είδους, έπαψαν να αποτελούν παράδειγμα (ή να συμμετέχουν στον «ηρωικό κύκλο» που δημιούργησε Φασισμούς) αλλά υποδεικνύουν δείχνοντας ένα σύνολο απαγορεύσεων και υποχρεώσεων καταντώντας έτσι ένας μακροχρόνιος παραμορφωμένος δείκτης.

Η επανάσταση ξεκινά από μόνη της: επομένως ξεκινά με μια πολιτιστική επανάσταση που μας απελευθερώνει από τις ιδεολογικές μολύνσεις που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια και κυρίως μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια «πόλωση» που μας επιτρέπει να «ανακαλύψουμε ξανά τον βορρά». Επανάσταση σημαίνει, ταυτόχρονα, δημιουργία ελεύθερων χώρων και απόκτηση δύναμης και θέλησης. Αντίθετα, δεν έχει καμία σχέση με τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει στην πρόγευση της πολιτικής ή με τη συγκρότηση υποθετικών μονάδων ακροδεξιών στην καρικατούρα και την ομίχλη.

Αυτό είναι το ουσιαστικό, το κεντρικό. Έπειτα μπαίνουμε στο ερωτηματικό, στο πώς να απαντήσουμε στον χρόνο ερμηνεύοντας τον και στο πώς να προσφέρουμε πόδια και όχι προθέσεις στις Ιδέες (οι ιδεολογίες, υλιστικές ή θρησκευτικές, είναι αντίθετα το εργοστάσιο των προθέσεων). Στο πώς, δηλαδή, να είμαστε Ρωμαίοι, Γιβελλίνοι, Φασίστες σήμερα. Εδώ η συζήτηση είναι ανοιχτή.

Για χρόνια εξηγώ πώς πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα διαφορετικά επίπεδα εξουσίας, με την κοινωνία και τον πολιτισμό, και έχω σκιαγραφήσει ένα μοντέλο και μια μέθοδο. Παρατηρώ ότι από τότε που επέστρεψα στην Ιταλία πριν από εννέα χρόνια, ο αριθμός των ανθρώπων που κινούνται με επιτυχία στις γραμμές που έχω θεωρήσει έχει αυξηθεί δραματικά. Αλλά, προσέξτε, δεν είναι από ψεύτικη σεμνότητα που βεβαιώνω ότι η αξία μου είναι σχετική: έχω καταλάβει μόνο την ψυχή των πραγμάτων, δεν έχω διδάξει και δεν έχω παράγει όσα μπόρεσα να ακούσω και επίσης να ερμηνεύσω λίγο. Ωστόσο, δεν μπορώ να αναλύσω τις μεθόδους και τους τρόπους που προτείνω γιατί θα χρειαζόμασταν μερικές σελίδες.

Αναφέρομαι στο «Αυτό το αύριο που μας ανήκε» που δημοσιεύτηκε από τον Barbarossa και στο πολιτικό μου έγγραφο «Neuronic Overtaking» που μπορείτε να το κατεβάσετε από το www.noreporter.org, το τρίτο εικονίδιο από την κορυφή στην αριστερή στήλη Noreporter. Το φροντίζω καθημερινά και εν τω μεταξύ παρακολουθώ διαφορετικές πολιτικές πραγματικότητες (πρώτα από όλα της Casa Pound αλλά και ενδιαφέροντα πρότζεκτ διάσπαρτα παντού και παραταγμένα κάτω από διαφορετικές ετικέτες), είμαι παθιασμένος θαυμαστής του Popoli, συμμετέχω ενεργά στο πρωτοβουλίες της Κοινωνικής Αρωγής, συντονίζω το Κέντρο Μελετών Polaris (συγγραφέας επίκαιρων μελετών για τρέχοντα θέματα όπως η γεωπολιτική των ναρκωτικών ή η μετανάστευση ή οι γεωπολιτικοί και οικονομικοί κλονισμοί). 

Οι «θεωρητικοποιήσεις» παίρνουν μόνο ένα μη ουσιώδες μέρος του χρόνου μου, πολύ περισσότερο αφιερώνεται σε δράσεις που στοχεύουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Μια απόδειξη του γεγονότος ότι αντιλαμβάνομαι την επανάσταση ως κάτι που όχι μόνο πρέπει να επιτυγχάνεται καθημερινά αλλά πρέπει να γίνεται σχολαστικά, οργανικά, με πολύπλοκο τρόπο και χωρίς την αγωνία των άμεσων ανατροπών και, κυρίως, της δημόσιας αναγνώρισης. Ένα πράγμα που ειλικρινά με εξέπληξε είναι να ανακαλύψω πόσοι από αυτούς που θα πρέπει να μοιράζονται την Ιδέα του κόσμου που πρέπει να σχηματίσουμε είναι αντ' αυτού ευαίσθητοι στην κολακεία, την ματαιοδοξία, τα προσωπικά αποτελέσματα και τα αποτελέσματα που πρέπει να επιτευχθούν με κοντά πόδια να αποκλείονται εντελώς, όπως και οποιαδήποτε δέσμευση που δεν υπόσχεται άμεσα αποτελέσματα και δεν τους βλέπει στο επίκεντρο των τιμών. 

Επανάσταση είναι, πρώτα απ' όλα, να αφήνεις αυτούς τους ανθρώπους πίσω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε ψευδαίσθηση συμφωνίας μεταξύ αυτών που ζουν σε τμήματα ενός κατεστραμμένου «χώρου» είναι άνευ σημασίας. Όχι μόνο επειδή αυτή η υποτιθέμενη περιοχή, εκτός από τις παθολογίες, δεν έχει κανένα λόγο να νιώθει διαφορετική από τον κόσμο και δεν έχει αδιάβατα όρια εκτός από αυτούς που χαίρονται να ξαπλώνουν στο γκέτο, αλλά επειδή οι εκπρόσωποι της ζουν με τόσα και τόσα από αυτά τα ατομικιστικά ελαττώματα , δημοκράτες, επαναστάτες και αστοί που τους αγνοούν και προχωρούν ευθεία αντί να απογοητεύονται με τη μονόπλευρη κατασκευή του πολλοστού πύργου της Βαβέλ.

11. Κατά τη γνώμη σας, είναι ο άνθρωπος που κάνει μια ιδεολογία επιζήμια; Ή η ιδεολογία που κάνει τον άνθρωπο κακό;

Η ιδεολογία χρησιμεύει για να παραπλανήσει τον άνθρωπο από την κοινή λογική και το κριτήριο, να τον κάνει να αρνηθεί, συχνά από φιλοδοξία ή τεκμήριο, τον ρόλο που του ανήκει. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο «κακό» είναι το γεγονός ότι καλύπτει ρόλους που δεν είναι δικοί του ή ανεπαρκείς λειτουργίες, άρα και του να μην είναι «τακτοποιημένος», στην ιεραρχία. Το «κακό» για τους Έλληνες ήταν η «απουσία καλού» εννοείται ακριβέστερα ως «σφάλμα σχέσεων», ιεραρχική φυσικά. Ας πούμε ότι οι ιδεολογίες ζαλίζουν τους ανθρώπους, αλλά ότι οι άνθρωποι που δεν είναι τελείως ανόητοι, ή ίσως δυνατοί και συγκεντρωμένοι, βγαίνουν απρόσβλητοι από την επαφή με τις ιδεολογίες. Πολιτικά ή θρησκευτικά όπως είναι. Και είναι αντίθετα η αναγνώριση και η ανάληψη των σωστών ιεραρχικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπων, μεταξύ καθηκόντων και αξιών που τους κάνει γόνιμους, δραστήριους και ευτυχισμένους.

12. Το αύριο μας ανήκει! Είναι ακόμα αυτό το σύνθημα πραγματικότητα για τους νέους μας;

Το αύριο ανήκει σε αυτούς που είναι ικανοί να το χτίσουν. Δεν ξέρω τι εννοείτε με τον όρο «οι νέοι μας»: νέοι Ιταλοί; Δεν ξέρω, αλλά δεν συμμερίζομαι τις αποκαλυπτικές αντιλήψεις για το παρόν και το μέλλον που είναι τόσο συχνές στην άκρα δεξιά. Υπάρχουν στοιχεία για απαισιοδοξία, άλλα και για αισιοδοξία. Τα τελευταία είναι πολύ μεγαλύτερα σήμερα από ότι πριν από είκοσι χρόνια, ωστόσο, σε αντίθεση με την αλαζονική ηττοπάθεια που κυριεύει όσους αισθάνονται ανώτεροι και απομονωμένοι.

13. Στα δικονομικά έγγραφα κατά της «Τρίτης Θέσης», ο Εισαγγελέας υποστήριξε ότι: «Ο αγωνιστής της Τρίτης Θέσης διαπράττει έγκλημα κατά της ύπαρξης του Κράτους ακόμη και μόνο με το παρόν…». Γιατί;

Γιατί δεν είχαν συγκεκριμένα στοιχεία εναντίον μας και γιατί μας θεωρούσαν κληρονόμους αυτού που πάντα μισούσαν και που εμείς το είχαμε επιλέξει ως μύθο. Και αυτό τρόμαξε πραγματικά κάποιους ανθρώπους. Επομένως μας θεωρούσαν δυνατούς, μας εξύψωσαν.

14. Από τους πολλούς αγωνιστές της «Τρίτης Θέσης», ποιους θυμάστε με περισσότερη αγάπη;

Εκείνοι που δεν είναι πια εδώ όπως ο Francesco Mangiameli, ο Nanni De Angelis, ο Fulvio Cellini, ο Walter Spedicato και ο Peppe Dimitri (που ήταν ο πραγματικός μας Ρεξ) και όσοι είναι ακόμα στη φυλακή όπως ο Luigi Civardini και ο Pasquale Belsito.

15. Ποια ήταν η αιτία που προσδιορίστηκε για τη διάλυση της «Τρίτης Θέσης»;

Η αναδιάρθρωση της εξουσίας υπαγόρευσε την υποχρέωση εξάλειψης όλων των αναταράξεων που υπάρχουν στην Ιταλία, που θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα ήταν κυρίως η υπεραριστερά. Το να προσποιούμαστε ότι φοβόμαστε την εξουσία θα μπορούσε επίσης να μας ευχαριστήσει και να γαργαλήσει μέσα μας τον ναρκισσισμό και τη μεγαλομανία, αλλά θα ήταν ψέματα στους άλλους και στους εαυτούς μας. Αποκλειστήκαμε περισσότερο για ίσους όρους παρά για οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, με κάποιο τρόπο θα μας είχαν σταματήσει αργά ή γρήγορα χωρίς φόβο, απλώς και μόνο επειδή μας μισούσαν. Ήταν σχεδόν όλοι παρτιζάνοι και το μίσος τους μόνο περηφάνια μπορεί να μας γεμίσει.

16. «Τρίτη Θέση»: Ήταν, είναι και θα είναι;

Το πνεύμα είναι αιώνιο. Η επανασύνδεση του εαυτού με το πνεύμα καταφέρνοντας να το εκφράσει με την ψυχή του είναι αυτό που έκανε και διατηρεί την «Τρίτη Θέση» σημαντική. Γιατί πολλοί εμπνέονται από το πνεύμα ή μιμήθηκαν προηγούμενες ενσαρκώσεις, αλλά είναι σπάνιο να εκφράζεται σχεδόν μαγικά, με πλήρη φυσικότητα. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε: το πνεύμα είναι και θα είναι πάντα, όπως είναι. Της «Τρίτης Θέσης» θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η ψυχή, αυτός είναι ο τρόπος να εκφράσουμε έννοιες, να νιώσουμε τον κόσμο και να σχετιστούμε μαζί του. Δεν πρέπει να προσπαθεί κανείς να μιμηθεί την ψυχή του, ωστόσο, μπορεί να αναζητήσει μόνο κάποια αρμονία και αναλογία μαζί της, η οποία είναι πολύ διαφορετική. 

Τέλος, σε επίπεδο σώματος ή σε ότι αφορά την επανέκδοση του πολιτικού μοντέλου, πρέπει να αλλάξουμε οπτική, τόσο γιατί το απαιτούν οι καιροί όσο και γιατί η προσπάθεια να αναβιώσει αυτό που ήταν είναι περισσότερο μια μορφή βουντού παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν περνάει μέρα χωρίς να με ρωτήσει κάποιος αν δεν πρέπει να αναδημιουργήσω την Terza Posizione και η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια. Χρειαζόμαστε Πόδια, όχι πατερίτσες!

Gabriele Adinolfi

Ευχαριστώ, Stefano Pantini

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)

 

O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού. 

Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP  σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο. 

Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής. 

Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές! 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια. 

Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.

Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).

Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.

Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.

Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.

Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.

Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.

Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»

πηγή