Ο Φασισμός που υπήρξε και ο Φασισμός που μπορεί να υπάρξει: Συνέντευξη τοῦ Ἐρνέστο Μιλᾶ (Ernesto Milá), συγγραφέα καὶ ἐκδότη τοῦ Περιοδικοῦ Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (Revista de Hitstoria de Fascismo), γιὰ τὰ τεύχη 68 καὶ 69 τοῦ περιοδικοῦ μὲ θέμα τὸ μέλλον τοῦ Φασισμοῦ στὸν 21ο αἰῶνα. Τὸ περιεχόμενο τῶν τευχῶν αὐτῶν ἔχει ἐκδοθεῖ ἐπίσης σὲ εἰδικὸ βιβλίο.

Ο Ernesto Milá είναι ένας ακτιβιστής της Αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Καταλανός στην καταγωγή και μέλος των λεγόμενων "ανεξέλεγκτων στοιχείων" που αντιδρούσαν δυναμικά τόσο στην συντηρητική ακροδεξιά πολιτική του Franco όσο και στην προσέγγιση με τους αντιφασίστες δημοκράτες φιλελεύθερους και τους κατευθυνόμενους από την Μόσχα μαρξιστές. 

Συμμετείχε σε ομάδα μελέτης και διατήρησης της μνήμης του αρχηγού της Φάλαγγας Jose Antonio Primo de Rivera και στην Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση PENS. Η ένοπλη αυτή κίνηση διεξήγαγε βομβιστικές επιθέσεις σε καθολικές οργανώσεις και δεξιές εφημερίδες καθώς και αντιφασιστικά κέντρα/βιβλιοθήκες ή γιάφκες ομάδων που είχαν χρηματοδοτήσει ή υποστηρίξει θέσεις και ένοπλες οργανώσεις ενάντια στην ενότητα της Ισπανίας. 

Σύντομα μετά την πτώση του καθεστώτος βρέθηκε στο στόχαστρο των δημοκρατικών αρχών και έσπευσε να βρει άσυλο στους νεοφασιστικούς κύκλους της Γαλλίας. Κατηγορήθηκε για επιθέσεις σε σιωνιστικούς στόχους στο Παρίσι ενώ η χώρα της Βολιβίας υπήρξε ο επόμενος σταθμός της φυγής του όπως και για πολλούς άλλους συναγωνιστές στο παρελθόν. 

Στην προσπάθεια του να επιστρέψει στην Ισπανία συνελλήφθη αφού στην κατοχή του βρέθηκε ένα υποπολυβόλο με συνέπεια να καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης για παράνομο οπλισμό αλλά και για παλαιότερες επιθέσεις. 

Έχει συνδράμει στην έκδοση ιδεολογικών περιοδικών και βιβλίων με ιδιαίτερη βαρύτητα στην ζωή και το έργο του Ιταλού φιλοσόφου Julius Evola. Υπήρξε μέλος της θρυλικής οργάνωσης CEDADE ιδρυτικά μέλη της οποίας ήταν ο Αυστριακός Otto Skorzeny και ο Βέλγος Leon Degrelle και η οποία διατηρούσε επικοινωνία και συνεργασία με την συντακτική ομάδα του Στρασσερικού "Αντιδότου". 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρξε εκ μέρους της κίνησης αυτής για το έργο του Τριτοθεσίτη νομικού και συγγραφέα Francis Parker Yockey ενώ τα θέματα της θεοσοφίας, του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού και της σκέψης του Evola έγιναν για τον ίδιο αντικείμενο πολύχρονης έρευνας εντός και εκτός διαδικτύου. 

Επί σειρά ετών συνέβαλλε στην έμπρακτη ενότητα των Ισπανών συναγωνιστών και παραμένει μέχρι σήμερα κορυφαίος διανοητής και μελετητής των εθνικοεπαναστατικών ιδεών και του ιστορικού αναθεωρητισμού. 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Φαλαγγίτης

Θὰ ἐπιστρέψει ὁ φασισμός;

Ὄχι, φυσικά, ὅπως τὸν εἴδαμε οὔτε ὅπως τὸν ξέραμε. Οὔτε κἄν μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ προσέλαβε στὶς διάφορες ἐθνικές του ποικιλίες. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ θὰ δοῦμε εἶναι μία ἀπάντηση στὶς διαδοχικὲς κρίσεις ποὺ θὰ ξεσπάσουν τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ποὺ θὰ δημιουργήσουν ἐπικαιροποιημένες μορφὲς καὶ παραλλαγὲς τοῦ ἀρχικοῦ δόγματος τῶν φασισμῶν.

Ἄρα, οἱ φασισμοὶ δὲν ἔχουν πεθάνει.

Αὐτὸ ποὺ εἶναι γνωστὸ μὲ τὴν ὀνομασία τοῦ «φασισμοῦ» δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπόδοση στὸ πρῶτο τρίτο τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα ἑνὸς τρόπου κατανόησης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ρόλου τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους πάνω στὴν γῆ ποὺ ὑπῆρχε πάντα, ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῶν ἐποχῶν. Ὁ φασισμὸς ἦταν τὸ δόγμα μέσα στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίσθηκαν ὅλοι οἱ ἐνεργοὶ πεσιμιστὲς τῶν προηγουμένων αἰώνων καὶ στὸ ὁποῖο θὰ ἀναγνωρισθοῦν καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔλθουν -ἄνθρωποι τῆς δράσης ποὺ ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι ἡ παρακμὴ εἶναι τὸ νόημα τῆς ἱστορίας καὶ ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ ἀποφύγουν αὐτὴν τὴν παρακμή.

Πού ὀφείλεται τὸ κακὸ ὄνομα τοῦ φασισμοῦ στὶς μέρες μας;

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἧττα σὲ ἕναν πόλεμο εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ δώσουν οἱ νικητὲς στὸν ἡττημένο τὴν εἰκόνα ποὺ τοὺς ταιριάζει καλύτερα. Ἄν ἐξετάσουμε τὸν Τύπο τοῦ δευτέρου μισοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Μουσολίνι ἦταν οἱ πιὸ δημοφιλεῖς πολιτικοὶ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Τρίτου Κόσμου, ποὺ τότε ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὶς ἀγγλογαλλικὲς ἀποικίες. Ἐπιπλέον, μερίδες τῆς Ἀριστερᾶς εἶδαν μὲ συμπάθεια τὸ Τρίτο Ράϊχ στὸν βαθμὸ κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ παλιοὶ ἀγωνιστὲς τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γερμανίας (KDP) ἐνσωματώθηκαν στὸ καθεστὼς καὶ ὅτι ἦταν εὐκόλως ἀντιληπτὰ τὰ ἐπιτεύγματά του στὰ κοινωνικὰ θέματα. Ὁ πόλεμος διέκοψε τὴν ἐπανάσταση καὶ εἶναι παράδοξο τὸ ὅτι ὁ πόλεμος ἄρχισε ὅταν ὁ Ρούσβελτ ἔπεισε τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο καὶ ἡ Γαλλία θὰ ἔσπευδαν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ὑπόθεση τοῦ διαδρόμου τοῦ Ντάντσιχ - τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἦταν μία ἀντιδημοκρατικὴ δικτατορία, παρεμπιπτόντως μὲ ἔντονα ἀντισημιτικὰ χαρακτηριστικά. Μὲ τὴν ἧττα τοῦ ἀντιπάλου στὸν πόλεμο, ὁ νικητὴς θεώρησε ἀπολύτως θεμιτὸ νὰ ἀποδόσει στὸν ἡττημένο ὅλα τὰ κακὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βάλει ὁ νοῦς του. Οἱ ἡττημένοι, ἀκόμα καὶ  σήμερα (βλ. Καντάφι, Σαντᾶμ Χουσεϊν κ.ἄ.) εἶχαν πάντοτε τὴν ἴδια μεταχείριση.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Καντάφι καὶ ὁ Σαντᾶμ ἡττήθηκαν χθές, ἐνῶ οἱ σοβιετικοὶ πῆραν τὸ Βερολίνο πρὶν ἀπὸ τρία τέταρτα τοῦ αἰῶνα. Γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν σπίλωση τοῦ ἡττημένου ἀντιπάλου;

Γιὰ πολλοὺς λόγους. Κατὰ πρῶτον, οὕτως ὥστε κάθε ἀντίδραση καὶ ἀντίθεση στὸ παγκόσμιο κατεστημένο νὰ μπορεῖ νὰ δαιμονοποιηθεῖ μὲ ἕνα ἐπίθετο ποὺ προκαλεῖ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα. Ὀγδόντα χρόνια δυσφήμισης ἐγγυῶνται ὅτι στὸ συλλογικὸ φαντασιακὸ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ λέξη «φασισμὸς» παραμένει τὸ σύμβολο τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ». Κατὰ δεύτερον, γιὰ νὰ κρατιοῦνται ζωντανὰ τὰ ἀντιφασιστικὰ ἰδεώδη: κομματοκρατία, κομφορμισμός, κοσμοπολιτισμός, προοδευτισμός· ἰδεώδη τὰ ὁποῖα σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ ἀπὸ μόνα τους ἀπέτυχαν καὶ τὰ ὁποῖα καταβάλλεται προσπάθεια νὰ νομιμοποιηθοῦν διατηρώντας τὴν μνήμη τῆς νίκης τους ἐναντίον τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ».

Στὸ πρῶτο μέρος αὐτοῦ τοῦ διπλοῦ τεύχους τῆς Ἐπιθεώρησης τῆς Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (RHF) ἐξηγεῖς τὸ περιεχόμενο τοῦ δόγματος αὐτοῦ. Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα νὰ διατυπώσεις κάποιον ὁρισμό;

Ἕνας Ἰταλὸς φίλος, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται καὶ αὐτὸς μὲ τὴν μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ φασισμοῦ, ὑποστηρίζει ὅτι «μέχρι τώρα ἡ ἱστορία ἔχει εἰπωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους μας· τώρα εἶναι ὥρα νὰ τὴν διηγηθούμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι». Τουτέστιν, ἐμεῖς ποὺ μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔχουμε θεωρηθεῖ ἤ ἔχουμε χαρακτηρισθεῖ «φασίστες», ἐπειδὴ ἁπλῶς εἴμαστε ἐναντίον τοῦ ρεύματος καὶ δὲν ἀναγνωρίζουμε οὔτε τὴν νομιμότητα οὔτε τὴν εἰλικρίνεια τῶν νικηφόρων ἰδεολογιῶν τοῦ 1945. Καὶ εἶναι περίεργο τὸ ὅτι ὕστερα ἀπὸ 67 τεύχη τῆς ἐπιθεώρησης ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ, μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε ἐπιχειρήσει νὰ ἐξηγήσουμε σὲ τί συνίσταται τὸ φαινόμενο. Στὴν ταυτότητα τοῦ περιοδικοῦ γράφουμε: «Οὔτε τυφλοὶ ἀπολογητὲς οὔτε καθ’ ἕξιν ἐπικριτές. Αὐτὴ ἦταν μία ἐποχὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα». Τουτέστιν, θεωροῦμε τὸν φασισμὸ ὥς ἕνα φαινόμενο τοῦ παρελθόντος· ἀπαιτοῦμε ὅμως νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ αὐστηρότητα, καὶ ὄχι μὲ τὰ σχήματα τῆς προπαγάνδας τῆς περιόδου 1939-1945, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ μία προσβολὴ τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς ἱστορίας.

Γιατί ὁ φασισμὸς δὲν ἔχει θέση στὶς μέρες μας ὡς πολιτικὸ φαινόμενο;

Ὁ ἱστορικὸς «φασισμὸς» -καὶ τονίζω τὸ «ἱστορικός», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἔλαβε χώρα μεταξὺ τοῦ 1919 καὶ τοῦ 1945, διότι προηγουμένως μιλᾶμε γιὰ πρωτοφασισμὸ καὶ μεταγενέστερα μιλᾶμε γιὰ νεοφασισμό, μέχρι τὴν πρακτικὴ ἐξάλειψη τοῦ φασισμοῦ τὴν τελευταῖα δεκαετία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα- συνδέθηκε μὲ πολὺ συγκεκριμένα φαινόμενα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν ἱστορικὴ συγκυρία τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο: ἑκατομμύρια πρώην μαχητὲς οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἡττημένοι καὶ χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζουν ἄλλους στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν, ποὺ εἶχαν γνωρίσει ἕνα πρότυπο ζωῆς στὰ χαρακώματα, ποὺ χαρακτηριζόταν ἀπὸ ἀλληλεγγύη,  ἑνότητα καὶ ἱεραρχία, σὲ μία περίοδο μεγάλων κοινωνικῶν ἀλλαγῶν, ἐπιστημονικῶν καὶ τεχνικῶν προόδων ποὺ συνδέονται μὲ τὴν Δεύτερη Βιομηχανικὴ Ἐπανάσταση. Σήμερα βαδίζουμε πρὸς τὴν Τετάρτη Τεχνολογικὴ Ἐπανάσταση καὶ ὁ κόσμος τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἔχει πολὺ μικρὴ σχέση μὲ τὰ προβλήματα τῆς περιόδου 1919-1945.

Ποιές εἶναι οἱ μεγάλες διαφορές;

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Οἱ ἐπιστημονικὲς πρόοδοι ποὺ πραγματοποιήθηκαν μετὰ τὸ 1945 «σμίκρυναν» τὸν κόσμο. Ἡ ἐθνικὴ διάσταση τῶν κρατῶν δὲν εἶναι πιὰ ἐπαρκῆς γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὶς προκλήσεις τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα. Ὑπάρχουν ἐπιστημονικὰ σχέδια τῶν ὁποίων τὸ κόστος ὑπερβαίνει τὸν ἐθνικὸ προϋπολογισμὸ ἑνὸς κράτους μεσαίου μεγέθους. Ἡ φόρμουλα «κράτος-ἔθνος», ποὺ γεννήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, δὲν ἐπαρκεῖ πλέον τὴν στιγμὴ ποὺ δημιουργοῦνται τὰ μεγάλα γεωπολιτικὰ μπλόκ. Ἀπὸ τὴν σκοπιὰ τῆς οἰκονομίας ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ νεοφιλελευθερισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν τελικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐνῶ στὴν ἐποχὴ τῶν ἱστορικῶν φασισμῶν βρισκόμασταν ἀκόμα στὴν βιομηχανικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ποὺ συνεχίσθηκε ἕως τὴν δεκαετία τοῦ 1960 μὲ τὸν πολυεθνικὸ καπιταλισμό, γιὰ νὰ μεταβοῦμε, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου, στὸν παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμὸ καὶ στὸν ἄγριο φιλελευθερισμό. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ πλήθη πρώην μαχητῶν ποὺ ἀναζητοῦν ἕνα προορισμὸ στὴν ζωή τους. Οἱ κοινωνίες δὲν εἶναι πιὰ ὁμοιογενεῖς, ἀλλὰ ἀποτελοῦν ἐθνοπολιτισμικὰ μωσαϊκά. Καὶ ἐπιπλέον ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση ποὺ βρίσκεται σήμερα σὲ ἐξέλιξη θὰ δημιουργήσει στὰ μέσα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἕναν κόσμο ποὺ δὲν θὰ μοιάζει πιὰ σὲ τίποτα μὲ αὐτὸν τῆς περιόδου 1919-1945.

Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι δὲν ἔχει ἀπομείνει τίποτα ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα;

Τὸ δρᾶμα τῶν συντηρητικῶν ἔγκειται στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὰ γιὰ νὰ συντηρηθεῖ ... Τὰ ἀπομεινάρια τοῦ «χίλια ἐννεακόσια» ἐξαφανίζονται γοργά. Ἄς δοῦμε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ σήμερα ἴσως ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀντιφασιστικοὺς θεσμοὺς - ἐνῶ παραδόξως ἡ Ἐκκλησία συνεργάσθηκε μὲ τὸν ἰταλικὸ φασισμὸ καὶ ἀποστασιοποιήθηκε μόνο ἀπὸ τὸν γερμανικό, ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος δὲν δέχθηκε νὰ ἀφήσει τὴν ἐκπαίδευση τῆς νεολαίας στὸν κλῆρο -, ἡ ὁποία σήμερα εἶναι ἕνας θεσμὸς ποὺ ἀπειλεῖται μὲ ἐξαφάνιση. Οἱ ἀριστοκρατίες ἔχουν ἐξαφανισθεῖ καὶ οἱ μοναρχίες εἶναι πιὸ κατάλληλες γιὰ τὸ κουτσομπολιὸ τῶν ταμπλόϊντ παρὰ γιὰ κυβερνοῦν λαούς. Ἡ μετεγκατάσταση τῶν ἐπιχειρήσεων ἔχει διαλύσει τὴν ἐργατικὴ τάξη τῆς Δύσης. Τὴν ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ μαζικὴ μετανάστευση, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι αὐτὴ εἶναι περισσότερο παρασιτικὴ παρὰ παραγωγική. Οἱ μορφὲς τοῦ ἐλευθέρου χρόνου ἔχουν μεταβληθεῖ ἐντελῶς. Στὸ πεδίο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ γενετικὴ μηχανική, ἡ κρυογενετική, ἡ νανοτεχνολογία, ἡ ρομποτικὴ καὶ ἡ τεχνητὴ νοημοσύνη βρίσκονται στὴν πρωτοπορία. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει μείνει ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὸν δέκατο ἔνατο καὶ τὸν δέκατο ὄγδοο, εἶναι ἡ μορφὴ τῆς κυβέρνησης τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. Αὐτὸς εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀρχαϊσμός: νὰ διοικεῖται ἡ σύγχρονη κοινωνία μὲ τὶς ἀρχὲς ποὺ διατυπώθηκαν πρὶν ἀπὸ τριακόσια χρόνια.

Ἀπ’ ὅ,τι βλέπω, στὸ δεύτερο μέρος τῆς μελέτης σας ἀσχολεῖστε λεπτομερῶς μὲ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Γιατί ὅμως πιστεύετε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἐμφανισθεῖ μία νέα μορφὴ φασισμοῦ -αὐτὴν ποὺ ὀνομάζεται «μεταφασισμὸ»;

Στὴν μελέτη μου γράφω ὅτι ὁ φασισμὸς εἶναι τέκνο τῆς θύελλας τῶν καιρῶν τῆς κρίσης. Ὁ φασισμὸς δὲν εἶναι ἐφικτὸς μέσα σὲ ἕνα κλῖμα ἠρεμίας. Καὶ θὰ ὑπάρξουν κρίσεις μέσα στὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια. Ὁ αἰῶνας ἄρχισε μὲ τὴν πτώση τῶν Δίδυμων Πύργων, ποὺ ἀποτελοῦσε περισσότερο σύμβολο τοῦ τέλους ἑνὸς κόσμου (τοῦ κόσμου τῆς τρίτης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης), ἡ ὁποία ὡς τρομοκρατικὴ ἐνέργεια ἀποτέλεσε καὶ τὴν αἰτία πολέμου γιὰ τὴν ὄχι λιγότερο τρομοκρατικὴ ἀπάντηση στὸ Ἀφγανιστᾶν καὶ στὸ Ἰρᾶκ. Τοῦτο συνέβη πρὶν ἀπὸ 19 χρόνια καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαντάζει πιὸ μακρινὸ ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου. Τὸ σκάσιμο τῆς φούσκας τῶν ἀκινήτων, ἡ τραπεζικὴ κρίση καὶ ἡ κρίση τοῦ χρέους τὴν περίοδο 2007-2011 ἦταν ἕνα ἄλλο βῆμα ποὺ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν ἑπόμενη οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ προκλήθηκε τώρα ἀπὸ μία πανδημία. Οἱ κρίσεις κάθε φορὰ προκαλοῦνται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα καὶ εἶναι πιὸ ἔντονες. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ τέλεια καταιγίδα ἤ αὐτὸ ποὺ ὁ Μουσολίνι ὀνόμασε «ὁ καιρὸς τῶν ἀπολύτων καταφάσεων καὶ τῶν κυρίαρχων ἀρνήσεων», ὅπου μία μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ θὰ ἔχει ἐπίγνωση ὅτι ἡ καμμία κρίση δὲν πρόκειται νὰ ξεπερασθεῖ μὲ τὸ ψηφοδέλτιο, εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν. Αὐτό, ἀπὸ μόνο του, θὰ δημιουργήσει τὶς ἀντικειμενικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ «μεταφασισμοῦ».

Γιατί «μεταφασισμὸς» καὶ ὄχι νεοφασισμὸς ἤ λαϊκισμός; Δὲν εἶναι ἔννοιες πολὺ κοντινές;

Στὴν πραγματικότητα, ὄχι. Ὁ νεοφασισμὸς ἦταν μία παράταση τῆς ζωῆς τοῦ φασισμοῦ, ποὺ ἔχανε τὸ σθένος του ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1930. Ἐγὼ ὁ ἴδιος ὑπῆρξα μάρτυρας τοῦ τέλους τοῦ νεοφασισμοῦ στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ὅταν συνειδητοποιήσαμε ὅτι ἔχουν ἐμφανισθεῖ καινούργια φαινόμενα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν στὴν κλασικὴ φασιστικὴ ἐξίσωση. Σήμερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ σὲ περιορισμένους κύκλους, ὁ νεοφασισμὸς ἔχει ἐξαφανισθεῖ ὡς πολιτικὸ φαινόμενο. Ὅσο γιὰ τὸν λαϊκισμό, αὐτὸς εἶναι μία προσωρινὴ ἀπάντηση σὲ ἐσωτερικὰ κενὰ τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ συστήματος ποὺ δημιουργοῦνται μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη συχνότητα, ἀλλὰ φιλοδοξεῖ νὰ προβεῖ μόνο σὲ «τεχνικὰ μπαλώματα» καὶ ὄχι νὰ ἀντικαταστήσει τὴν κομματοκρατία καὶ τὴν φιλελεύθερη οἰκονομία. Ὁ νεοφασισμὸς ἐπεχείρησε νὰ τοὺς ἀντιταχθεῖ καὶ κυριολεκτικὰ συντρίβη. Πιὸ ἐπιτήδειοι, οἱ «λαϊκιστὲς», προσπαθοῦν νὰ καταγγείλουν τὶς συνέπειες τοῦ συστήματος ἀλλὰ ὄχι καὶ τὶς αἰτίες τους.

Γιατί «μεταφασισμός»;

Γιατί ὑπερβαίνει τὸν φασισμό. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ὁ ἱστορικὸς φασισμὸς, ἀλλὰ ὁ νεολογισμὸς εἶναι ἀρκετὰ σαφὴς γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ εἶναι: μία προσαρμογὴ στὴν ἀέναη τάση πρὸς τὴν Τάξη, τὴν Ἀρχή, τὴν Ἱεραρχία, ἡ σύνθεση παράδοσης καὶ ἐπανάστασης, νεοτερισμοῦ καὶ παράδοσης, καταστροφῆς τῶν προοδευτικῶν καὶ φιλελεύθερων μύθων, ἐπιστροφὴ στὶς πολιτιστικὲς καταβολὲς τῆς Εὐρώπης, τὶς μόνες μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ὑπάρχουν ἀρκετὰ γερὲς ρίζες,  οὕτως ὥστε ὁ πιὸ ἔξαλλος νεωτερισμὸς καὶ οἱ πιὸ θεαματικὲς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς πρόοδοι νὰ μὴν κάνουν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ χάσει τὴν πορεία της, ὅπως γίνεται σήμερα μὲ τὰ παραληρήματα τῶν ἰδεολογιῶν τοῦ μεταανθρώπου. Ἕνα δένδρο, ὅσο ψηλὸ κι ἄν εἶναι, κρατιέται ἀπὸ τὶς ρίζες του. Ὅσο ψηλότερο εἶναι τὸ δένδρο τόσο πιὸ βαθιὲς πρέπει νὰ εἶναι οἱ ρίζες του. Τὸ ἀντιπαράδειγμα εἶναι ἡ ἔλλειψη ριζῶν, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν νεωτερικότητα καὶ ὅλα τὰ φαινόμενα ποὺ συνεπάγεται ὁ προοδευτισμός: ἡ ἔλλειψη ριζῶν ἔχει ὡς συνέπεια μία κατασκευὴ ποὺ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀσταθὴς καὶ κινδυνεύει νὰ καταρρεύσει ἀνὰ πᾶσα στιγμή.

Ὑπάρχουν ἐνδεδειγμένες κοινωνικὲς ὁμάδες στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιτυχία ὁ μεταφασισμός;

Τὸ ἑρμηνευτικὸ μοντέλο τῆς κοινωνίας τὸ ὁποῖο παρουσιάζω καὶ πρὸς τὸ ὁποῖο βαδίζει ἡ Εὐρώπη εἶναι τὸ ἑξῆς: ἕνα μικρὸ ἀνώτερο στρῶμα προνομιοῦχων τῆς παγκοσμιοποίησης, οἰκονομικὲς δυναστεῖες καὶ ὀλιγάρχες, ἀποτελοῦν τὴν κορυφὴ μιᾶς πυραμιδικῆς κοινωνίας, τῆς ὁποίας ἡ βάση, ποὺ εἶναι ἐξαιρετικὰ πλατιά, ἀποτελεῖται ἀπὸ κοινωνικὲς ὁμάδες ἐπιδοματούχων, νέων ἐκτὸς ἐκπαίδευσης, κατάρτισης καὶ ἀπασχόλησης, μαστουρωμένων λόγω γενικευμένης χρήσης τοξικῶν οὐσιῶν, μεταναστῶν κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ ζοῦν ἀπὸ τὴν δημόσια ἐλεημοσύνη καὶ ἔχουν καταστεῖ ἀκίνδυνοι γιὰ τὸ σύστημα μέσω τοῦ κατωτάτου μισθοῦ διαβίωσης, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ διαθέτουν ἐλεύθερο χρόνο καὶ νὰ καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν μόρφωσή τους, πόσο μᾶλλον γιὰ τὴν προετοιμασία τους, λεγεῶνες ἀποτυχημένων ποὺ δὲν ἔχουν κἄν ἐπίγνωση τοῦ ὅτι ἔχουν ἀποτύχει. Καὶ στὴν μέση αὐτῶν τῶν δύο ὁμάδων ὑπάρχει μία μεσαία ἐργαζόμενη τάξη, ὅλο καὶ περισσότερο φορολογικὰ πιεσμένη, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ συντηρεῖ μὲ τοὺς φόρους της τόσο τοὺς «ἀπὸ πάνω» ὅσο καὶ τοὺς «ἀπὸ κάτω». Βαδίζουμε πρὸς αὐτὸν τὸν τύπο κοινωνίας. Τὰ ὅρια μεταξὺ αὐτῶν τῶν ὁμάδων εἶναι πάντα συγκεχυμένα. Τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα μεταξὺ τῆς κατώτερης κλίμακας τῶν ἐπιδοματούχων καὶ τῆς μέσης ὁμάδας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄνεργους ἐργαζόμενους ποὺ δὲν παραιτοῦνται λόγω αὐτῆς τῆς κατάστασης καὶ φιλοδοξοῦν νὰ ἔχουν ἕναν πραγματικὸ μισθό. Σὲ αὐτὸ τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα θὰ βρεῖ ὁ μεταφασισμὸς τὴν κοινωνικὴ ὁμάδα προτίμησής του.

Πῶς θὰ εἶναι τὸ μεταφασιστικὸ κόμμα τοῦ μέλλοντος;

Θὰ εἶναι ἕνα ἀντικόμμα. Δὲν νομίζω ὅτι θὰ εἶναι κάτι σὰν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε δεῖ μέχρι τώρα. Ὁ ὅρος «κίνημα» θὰ ἦταν πιὸ κοντὰ σ’ αὐτό, ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ὁ καταλληλότερος. Τὸ «κίνημα» εἶναι τὸ ἄθροισμα διαφορετικῶν τομεακῶν πρωτοβουλιῶν, ποὺ γεννήθηκαν σὲ πολὺ διαφορετικὲς κοινωνικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἀναγνωρίζονται μεταξύ τους σὲ κοινὰ ἀντικείμενα, κοινὲς προτάσεις καὶ κοινὲς ἀντιλήψεις. Παραδείγματος χάριν: τοπικὲς ὀργανώσεις ἄμυνας, σὲ ἐπίπεδο γειτονιᾶς ἤ πόλης, ἐπαγγελματικὲς καὶ συνεταιριστικὲς ὀργανώσεις, ὀργανώσεις συνταξιούχων, πολιτιστικὲς ὀργανώσεις κ.λπ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι μέρος τοῦ «κινήματος», τὸ ὁποῖο διαθέτει, μὲ τὴν σειρά του, μία συλλογικὴ ἡγεσία. Στὴν κεφαλὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας ἀνώτερος ὀργανισμός, τὸν ὁποῖον θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε «τὸ Τάγμα», στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ «ἠθικὴ ἡγεσία» τοῦ συνόλου, ἐνῶ στὸ «κίνημα» ἀνήκει ἡ «στρατηγικὴ ἡγεσία» καὶ στὶς ὀργανώσεις βάσης ἡ «τακτικὴ ἡγεσία».

Καὶ οἱ νέοι; Ὁ μεταφασισμὸς δὲν θὰ εἶναι ἕνα κίνημα νεολαίας;

Στὴν πραγματικότητα ἡ νεολαῖα εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια. Πόρρω ἀπέχουσα ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἡ «ἐνεργὴ μερίδα τῶν μαζῶν», ἡ νεολαῖα ἀποτελεῖ, στὴν πλειονότητά της, ἁπλῶς ἕνα νεκρὸ βάρος. Εἶναι θύμα, φυσικά, τοῦ ἀποτυχημένου ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος καὶ τῆς κατάρρευσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, σήμερα οἱ πρόοδοι τῶν ἐπιστημῶν ὑγείας ἐπιτρέπουν ἕνας ἄνθρωπος 50-60 ἑτῶν νὰ εἶναι πλήρης ἱκανοτήτων καὶ νὰ μπορεῖ νὰ ἀσκήσει ἐπὶ τοῦ πρακτέου ἕναν ρόλο σχεδὸν νεανικό. Ἐν τούτοις, εἶναι ἀλήθεια ὅτι σὲ ὁρισμένους τομεῖς ἡ νεολαῖα πρέπει νὰ εἶναι παροῦσα κατὰ τρόπο μαζικό: εἰδικὰ στοὺς σπουδαστὲς σταδιοδρομίας ποὺ συνδέονται μὲ τὶς νέες τεχνολογίες.

Μίλησες γιὰ «στρατηγική». Εἶναι δυνατὸν νὰ προσδιορισθεῖ μία ρεαλιστικὴ στρατηγικὴ γιὰ τὸν «μεταφασισμό»;

Χονδρικά, ἀσφαλῶς. Τὸ σύστημα ἔχει μία ἀδαμάντινη συνέπεια. Ἀντιστέκεται σὲ πιέσεις καὶ ἐσωτερικὲς ἀναστατώσεις μὲ μία ἀδιάρρηκτη σκληρότητα. Ὅμως, παρὰ τὴν ἀδαμάντινή του δομὴ ἔχει ἕνα σημεῖο ρήξης, ποὺ μπορεῖ νὰ σπάσει μὲ μία μικρὴ πίεση, καὶ τότε ὅλα μποροῦν νὰ τιναχθοῦν στὸν ἀέρα. Στὶς σύγχρονες κοινωνίες αὐτὸ τὸ σημεῖο ρήξης εἶναι τὰ δίκτυα ὑπολογιστῶν. Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς πίστευε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ συστήματος θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μέσω τῆς «γενικῆς ἀπεργίας», ἐνῶ οἱ ἱστορικοὶ φασισμοὶ πίστευαν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν μία «ἐθνικὴ ἐξέγερση». Στὴν πραγματικότητα, σήμερα θὰ μποροῦσαν νὰ περάσουν ἑβδομάδες «γενικῆς ἀπεργίας» καὶ νὰ μὴν συμβεῖ τίποτα (τὸ ἔχουμε δεῖ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μηνῶν τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐγκλεισμοῦ) καὶ ὅσο γιὰ τὴν «ἐθνικὴ ἐξέγερση», ἐὰν συμβεῖ, θὰ καταπνιγεῖ ἀπὸ τὶς γειτονικὲς χῶρες ἤ ἁπλῶς ἀπὸ οἰκονομικὴ ἀσφυξία. Καὶ μόνο ἡ ἀπειλὴ παράλυσης τῶν δικτύων ὑπολογιστῶν καὶ ἡ ἀπόδειξη ὅτι αὐτὸ εἶναι δυνατόν, θὰ ἀρκοῦσε νὰ ἐπιφέρει τὴν κατάρρευση τοῦ παγκόσμιου συστήματος, ὅπως αὐτὸ ἔχει σχεδιασθεῖ σήμερα.

Μοῦ ἔχει τραβήξει τὴν προσοχὴ ἡ μικρὴ σημασία ποὺ ἀποδίδεις στὴν μελέτη τῆς γεωπολιτικῆς ...

Ἡ γεωπολιτικὴ εἶναι καὶ ἦταν πάντα μονάχα μία ἐπιστήμη ἐπικουρικὴ τῆς πολιτικῆς. Τοῦτο ἰσχύει καὶ θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἑπόμενα χρόνια. Πάντοτε θὰ παραμένει σημαντικὸς ὁ ἔλεγχος ἑνὸς στενοῦ καὶ οἱ παράκτιες ζῶνες προδιαθέτουν γιὰ ἐμπορικὲς συναλλαγές, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἦταν καθοριστικὸ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου σήμερα ἔχει πολὺ μικρότερη σημασία. Πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν γεωπολιτικὴ εἶναι ἡ γεωοικονομία, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς ἡ σημασία θὰ μειωθεῖ τὰ ἑπόμενα χρόνια, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὑπολογίζεται ὅτι σὲ μόλις 20 μὲ 30 χρόνια μπορεῖ νὰ ξεκινήσει ἡ ἐκμετάλλευση τῆς Σελήνης καὶ ἡ ἐξόρυξη ὀρυκτῶν στὸν Ἄρη.

Μία τελευταῖα ἐρώτηση. Δίνετε τὴν αἴσθηση, παρ’ ὅλο ποὺ ἔχετε χωρίσει τὸ θέμα σὲ δύο τεύχη, ὅτι ἔχετε συμπιέσει τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα.

Στὸ εὑρετήριο αὐτῶν τῶν δύο τευχῶν μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα. Μερικὲς προκαταρκτικὲς ἐκτιμήσεις, ἕνα κείμενο ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν Ἱσπανία, μία ἀπαρίθμηση ὅλων τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ γενικοῦ φασισμοῦ, μία περιγραφὴ τοῦ τί μᾶς περιμένει καὶ πῶς θὰ εἶναι τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ἡ ρήξη ποὺ θὰ προκαλέσει μέσα στὴν ἴδια τὴν νεωτερικότητα, κάποιες ἐκτιμήσεις σχετικὰ μὲ τὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ παρακολουθήσουμε, μία περιγραφὴ τοῦ μεταφασιστικοῦ φαινομένου σὲ σχέση μὲ τὸν ἱστορικὸ φασισμὸ καὶ μερικὲς σημειώσεις γιὰ τὴν στρατηγική, τὴν τακτικὴ καὶ τὴν φυσιογνωμία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει ἕνα μεταφασιστικὸ κίνημα... Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται κατὰ τρόπο βιαστικὸ ἀλλὰ ἀρκετὰ πλήρη καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, εἶναι ἕνα σημεῖο ἐκκίνησης καὶ ὄχι ἕνα σημεῖο κατάληξης, μὲ σκοπὸ νὰ ἀνοίξει συζητήσεις, νὰ ρίξει ἰδέες καὶ νὰ ἐνθαρρύνει τὸν διαλογισμό. Τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια δείχνουν ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια θὰ δοῦμε ἕναν καταιγισμὸ ἀλλαγῶν. Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε τὴν τάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν, νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὶς προβλέψουμε καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, νὰ καταλάβουμε ὅτι ἕνα κοστούμι ὕστερα ἀπὸ ἕναν ἀριθμὸ πλυσιμάτων δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ, ἔχει φθαρεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀλλαχθεῖ. Τὸ «σύστημα» καὶ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται εἶναι σήμερα αὐτὸ τὸ κοστούμι, τὸ ὁποῖο εἶναι κυριολεκτικὰ φθαρμένο, δὲν σώζεται καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ. Ὁ μεταφασισμὸς θὰ εἶναι μία ἐναλλακτικὴ δυνατότητα. Ἄν καὶ πάντα ὑπάρχει, φυσικά, ἡ πιθανότητα νὰ κατέβεις ἀκόμη ἕνα σκαλοπάτι.

Πηγή:

http://info-krisis.blogspot.com/2020/11/el-fascismo-que-fue-y-el-fascismo-que.html