Κύριε Δημακόγιαννη … Shalom שָׁלוֹם ;

 

link: Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;

του Σταύρου Λιμποβίση

Αίσθηση προκάλεσε η συνέντευξη του εκδότη Γιώργου Δημακόγιαννη στον «Στόχο» και στον γνωστό Θόδωρο Χατζηγώγο σχετικά με τον ελληνικό εθνικισμό και τις εκλογές. Καταρχάς να σημειωθεί ότι ο δημοσιογράφος που πήρε την συνέντευξη δηλώνει φίλος ενός παλαιότερου Αμερικανού πρέσβη και ύπατου αρμοστή της αποικίας, συχνός θαμώνας στα coctail parties της πρεσβείας, φίλος του Ισραήλ και υποστηρικτής της άποψης ότι οι εθνικιστές «πρέπει να ζητήσουν συγνώμη από τους Εβραίους αν θέλουν να δουν μέλλον». 

Ουδείς αγνοεί το γεγονός ότι ο Μανιάτης εκδότης της «Αδούλωτης Μάνης» έχει συμβάλλει στην πατριωτική «παράταξη» όπως αρέσκονται να αποκαλούν οι ακροδεξιοί τον εθνικιστικό «χώρο», όμως η κριτική έχει νόημα όταν υπάρχει μια ξεκάθαρη πολιτική σκέψη και ένας καίριος σχολιασμός σε θέματα ευαίσθητα. Και αν μη τι άλλο το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και ο Διεθνής Σιωνισμός στο σύνολο του είναι θέματα «δύσκολα» προς δημόσια διαβούλευση και τροφή για έναν διάλογο άνευ απαγορεύσεων. Όχι μόνο επειδή υπάρχει η σχετική νομοθεσία αλλά και για τον λόγο ότι πολλοί αποφεύγουν την όποια κριτική σε σχέση με το εβραϊκό ζήτημα. 

Η δεξιά και οι ουρές της είναι γνωστές για την φιλοσιωνιστική πρακτική τους όπως και τα πρόσωπα που την προωθούν είτε πρόκειται για την Ντόρα Μπακογιάννη, τον ένθερμο φίλο του Ισραήλ και αλεξιπτωτιστή … Φαήλο Κρανιδιώτη, τον πρώην συνεργάτη του Κωνσταντίνου Πλεύρη και υπουργό της ΝΔ Άδωνη Γεωργιάδη αλλά και με τελευταίο στην σειρά τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο που από το βήμα δεν κρύβει τις φιλοσιωνιστικές απόψεις του.  

Πριν ελάχιστες ημέρες και συγκεκριμένα την 8^η Δεκεμβρίου όπως μπορείτε να διαβάσετε - εδώ - ο εκδότης με καταγωγή από την Μάνη, πρώην «κολλητός» του Νίκου Μιχαλολιάκου, γνωστός από την θητεία του σε διάφορα κόμματα της άκρας δεξιάς δηλώνει ευθαρσώς: 

«Επηρεασμένος από τα σχετικά μελετήματα, όπως το «Ας μιλήσουμε για Εβραίους» του Κ. Πλεύρη, ήμουν κι εγώ πολύ αρνητικός λόγω ιστορίας, σήμερα όμως δεν έχω παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για το σοβαρό κράτος του Ισραήλ! Πόσα έχει να μάς διδάξει αυτός ο λαός και αυτό το κράτος!.. Στο κριτήριο επιλογής της ηγεσίας του, στο μέγα θέμα της λαθρομετανάστευσης, στην κατ’ ουσίαν εφαρμογή του δόγματος πολίτη - οπλίτη όπως στην αρχαία Σπάρτη, με επέκταση και στις γυναίκες μάλιστα, στο πώς μια έρημος γίνεται εύφορη γη κλπ, κλπ. Τους επικροτώ και για την θέση τους απέναντι στην απειλή του Ισλάμ στην Ευρώπη!»

Ο φιλοσιωνισμός είναι το χαρακτηριστικό της νέας άκρας δεξιάς και των λεγόμενων «νεοεθνικιστών». Πρόσωπα όπως η Γαλλίδα Λεπέν, ο Ολλανδός Βίλντερς, ο Αυστριακός Στράχε και παλαιότερα ο Ιταλός Φίνι αλλά και άλλοι όπως προσφάτως η Μελόνι έχουν στηρίξει το κράτος αυτό ή έχουν βρεθεί προσωπικά στο Ισραήλ για να προσευχηθούν στο γνωστό «τείχος των δακρύων» και για να λάβουν τα εύσημα από τους Σιωνιστές.  

Το κράτος που χτίστηκε μέσα από τις τυφλές επιθέσεις των πρώτων κρατικών τρομοκρατικών οργανώσεων, το κράτος που επιτέθηκε σε όλα τα Αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει, το κράτος που υποδαύλισε την Συριακή αντιπολίτευση των μακελάρηδων που εξόντωσαν ανάμεσα σε άλλους και χιλιάδες χριστιανούς της Συρίας, το κράτος που έγινε αρωγός ισλαμικών Σαλαφιστικών δικτύων και προέτρεψε μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να καταστρέψουν καθεστώτα τα οποία ήταν εχθρικά σε αυτό, είναι το κράτος που θαυμάζει ο κύριος Δημακόγιαννης που σήμερα στηρίζει με την σειρά του τον Ηλία Κασιδιάρη και το κόμμα του. 

Μάλλον ο κύριος εκδότης δεν έχει ακούσει ότι το Σιωνιστικό κράτος αφαίμαξε  ευρωπαϊκές οικονομίες, παρέλαβε παράνομες αποζημιώσεις με σκάνδαλα να στολίζουν τα πρωτοσέλιδα προηγούμενων ετών, έκλεψε τεχνογνωσία από κορυφαίες εταιρείες και εξόντωσε επιστήμονες, αντέγραψε σχέδια πολεμικών σκαφών και αεροπλάνων ή έκλεψε τα πρωτότυπα, κινητοποίησε μυστικές υπηρεσίες για να εξοντώσουν όσους ηγέτες δεν συμφωνούσαν με τα σχέδια των γερακιών του Τελ Αβίβ και χίλια άλλα «καλά» όπως το να διατηρεί σήμερα στην Γάζα την μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου αγνοώντας τις δυσμενείς συνθήκες που ζουν οι Παλαιστίνιοι. 

Για να μην πούμε για τον ρόλο του Ισραήλ στα θέματα σχετικά με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, την σύλληψη τον βασανισμό και την εκδίωξη Ελλήνων ακόμη και σε γεγονότα κομβικά όπως η ανάκριση διαδηλωτών στο Μαβί Μαρμαρά, και δεκάδες άλλες υποθέσεις ανθελληνικών κινήσεων και δράσεων απέναντι στα ελληνικά συμφέροντα! Αυτούς θαυμάζει ο κύριος Δημακόγιαννης. Θαυμάζει το κράτος εκείνο που εμπλέκεται στο μεγαλύτερο εμπόριο λευκής σαρκός, το κράτος που εξοντώνει ξένους ηγέτες και στρατιωτικούς ανεξαρτήτων χωρών και έχει να επιδείξει μια φανατική ανθελληνική πολιτική δεκαετιών, ένα κράτος δολοφόνος που αποτελεί θανάσιμο εχθρό για δεκάδες χώρες και είναι στόχος καθεστώτων που δεν ανέχονται την διεθνή εγκληματική σιωνιστική πολιτική.

Τέλος θα έπρεπε ο κύριος Δημακόγιαννης, να είναι λίγο πιο προσεκτικός ως Μανιάτης και Λάκωνας για να θεωρεί το Ισραηλινό κράτος ως παράδειγμα προς μίμηση. Για τον λόγο ότι από την δεκαετία του ’60 η Mossad σε συνεργασία με άλλες υπηρεσίες και με αρωγό τις πανεπιστημιακές έδρες που ελέγχονται πλήρως, προωθεί ιστορικές απόψεις που κάνουν λόγο για κοινή καταγωγή Εβραίων και ... Κρητών/Μανιατών! 

Σε αυτές τις επιχειρήσεις εμπλέκονται άτομα υπεράνω πάσης υποψίας καθώς και πανεπιστημιακοί κύκλοι του εξωτερικού μαζί με τις υποτακτικές ελληνικές αρχές σύμφωνα με γνωστά δημοσιεύματα δυο από τα οποία ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 υπήρξαν ακόμη και παράνομες αποστολές σε Μάνη και Κρήτη σε συνεργασία με ξένους αρχαιολόγους που προσπαθούσαν να παραποιήσουν την ιστορία, να εξυπηρετήσουν σκοτεινά συμφέροντα και με τελικό στόχο να πλήξουν τον Ελληνισμό.

Καλό θα είναι λοιπόν να προσέχουν κάποιοι, γιατί επιβεβαιώνουν πλήρως τα όσα έχει γράψει η συντακτική μας ομάδα από το 2007 για τον ρόλο του Ισραηλινού παράγοντα στα ενδότερα της ελληνικής άκρας δεξιάς, γεγονός που εξελίσσεται ακόμη και στις μέρες μας.

Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;

του Σταύρου Λιμποβίση

Το αστικό κράτος της δεξιάς γνωρίζει καλά την συνταγή της πολιτικής εξόντωσης είτε δια του περιορισμού είτε δια του εισοδισμού. Διαχρονικό θύμα ή χρήσιμος μπαλαντέρ ανάλογα με την εποχή η άκρα δεξιά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από την εποχή του Λαμπράκη μέχρι την Αμφιάλη. Είτε ενδεδυμένοι την στολή των «Ταγμάτων Εφόδου» που αντί για μαχαίρια στα πεζοδρόμια «ακόνισαν» τελικά στο σύνολο τους τα επιδόματα των επιτροπών και τους κοινοβουλευτικούς μισθούς, είτε προσαρμοσμένοι εσχάτως στα ακριβά κουστούμια που θυμίζουν κολωνακιώτικη αισθητική, αδυνατούν να δουν τη φάκα του συστήματος που εκσυγχρονίζεται και αναδιπλώνεται συνεχώς έχοντας την χρήσιμη εμπειρία του παρελθόντος. 

Από την εποχή του ΙΔΕΑ όπου οι μάχιμοι αξιωματικοί αγνοούσαν πλήρως την δυναμική του Καραμανλισμού που έβρισκε δύναμη και κατευθυντήριες οδηγίες στις στοές της Αγγλίας μέχρι σήμερα που το περιβόητο «Εθνικό Κόμμα» θυμίζει την δυσοίωνη πορεία ενός άλλου εθνικού κόμματος της γνωστής ... ΕΠΕΝ. Κοινές λογικές και κοινές τακτικές, κοινός ο ομφάλιος λώρος με πρόσωπα που συνδέονται ή συνδέθηκαν στο παρελθόν με κορυφαίο υπουργό της ΝΔ, κοινή ξύλινη γλώσσα που δεν προσελκύει την νεολαία. Χωρίς να αμφισβητείται στο ελάχιστο το άδικο της δικαστικής απόφασης δεν μπορεί ουδείς που έχει το πολιτικό αισθητήριο να μην παρατηρήσει ότι στα ουσιώδη ζητήματα η άκρα δεξιά παραμένει ένας παρατηρητής και ποτέ ο πρωταγωνιστής. 

Με αφορμή την τελευταία συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη - δείτε εδώ - αναλογίζεται κανείς αν η «εθνική προσπάθεια» θα καταλήξει πάλι στον κάλαθο των πολιτικών απορριμμάτων αν όχι στην βιτρίνα τροπαίων της δεξιάς. Σημαντικό στοιχείο η παράλληλη προβολή στελέχους γνωστού συντηρητικού δικτύου. Τουτέστιν προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία η συνεχής ευνοϊκή αναφορά του έγκλειστου και ιδρυτού του κόμματος στην φιλικά προσκείμενη στον Διεθνή Σιωνισμό Τζόρτζια Μελόνι που είναι και υπέρ των υποχρεωτικών εμβολιασμών και συνηγορεί σήμερα στην συνέχιση της οικονομικής πολιτικής της Κομισιόν μέσω του στενού συνεργάτη  του Ντράγκι ενώ δεν πράττει τίποτα για τον εποικισμό. Προκαλεί τον γέλωτα για παράδειγμα η αδιανόητη απάντηση του ιδρυτή του ακροδεξιού κόμματος για το εθνικό νόμισμα όταν εθνική κυριαρχία χωρίς εθνικό νόμισμα δεν νοείται. Και για να μπούμε και στην ουσία εθνική κυριαρχία πρωτίστως σημαίνει έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος, για την οποία δεν έγινε καμιά αναφορά για το ποιος την διευθύνει από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα καθώς και η λειτουργία των γερμανικών τραπεζών που δίνουν τις εντολές. 

Όπως φυσικά δεν έγινε καμιά αναφορά στην ανάγκη για επιβολή της θανατικής ποινής στους εμπόρους ναρκωτικών και στους βιαστές - παιδεραστές. Όπως δεν γίνεται καμιά ουσιώδη ενέργεια διεργασία ομιλία ή εκδοτική προσπάθεια για το θέμα της κρατικής γενοκτονίας που συντελείται μέσω των αμβλώσεων ή για άλλα θέματα όπως η μετατροπή της ενδοχώρας σε πεδίο ασκήσεων του Ισραήλ. Και τι να πούμε άλλωστε για την απάντηση στο ερώτημα περί Ευρώπης λες και είναι θετική η συνεισφορά της τεκτονικής Ε.Ε. στα μείζονα προβλήματα από την εποχή της ένταξης μας με υπογραφή γνωστών σιωνιστών. Αυτά και άλλα πολλά περισσότερα που θυμίζουν την πορεία της ΕΠΕΝ που η ηγεσία της βρισκόταν στην φυλακή χωρίς να αντιδρά σε κρίσιμα ζητήματα, και μετά στράφηκε ακόμη και ενάντια στο ίδιο της το κόμμα ενώ οι ακροδεξιοί γυμνοσάλιαγκες αλώνιζαν στην Ευρώπη ή προσεταιρίζονταν δεξιούς πολιτικούς επί σειρά ετών. 

Μέσα από την φυλακή «αγαπητέ» Ηλία - στην οποία βρίσκεσαι και εσύ και οι άλλοι αδίκως λόγω της βλακείας σας να σπείρετε ρουπακιάδες και να θερίσετε φύσσες μπροστά στα μάτια του Σαμαρά - είστε εύκολος στόχος για τον αντιναβιτιστή γιο του αποστάτη. Είστε σαφώς ένα ακόμη κομματικό πείραμα και όχι κίνημα που στις δημοσκοπήσεις έχετε πράγματι σημαντικά ποσοστά εισόδου αλλά έχετε μικρές ρίζες στην εργατική τάξη στους ανέργους στους νεολαίους στους παππούδες και τις γιαγιάδες σε όλους όσους βιώνουν την ακρίβεια και την κοινωνική απειλή αυτές τις «τρίχες» όπως τις ονόμασε ο «Πατριάρχης». 

Μέσα από τα κάγκελα των φυλακών υψίστης ασφαλείας όσα βιβλία και αν γράψεις αν δεν δομήσεις με απλό λόγο την καθημερινή ιδεολογική πρακτική και στάση ζωής, αν δεν παραμερίσεις τους δεξιούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς εν αποστρατεία που σε έχουν ζώσει για τα καλά στα κλιμάκια ελέγχου, αν δεν παραμερίσεις τους «κουμπάρους» του Βορίδη και τα φιλαράκια του Άδωνη ή τους φιλοσιωνιστές διανοητές με τις γνωριμίες στο Τελ Αβίβ, αν δεν σηκώσεις το γάντι όχι μόνο σε θέματα της πολιτικής εξουσίας αλλά και της θρησκευτικής κρυφής εξουσίας που τρώει αμέριμνη το κρατικό χρήμα τότε είσαι χαμένος από χέρι. 

Το κίνημα που οραματίζονται σχεδόν όλοι είτε με χορηγία του Κωνσταντίνου Πλεύρη είτε με την χορηγία του Πούτιν ακόμη και των Καραμανλικών που εκδίδουν ακροδεξιές εφημερίδες και αντικομμουνιστικά βιβλία δεν μπορεί να είναι απλά «εθνικό» αλλά βαθιά αντικομφορμιστικό και εθνικιστικό. Δεν μπορεί απλά να μιλάει επιθετικά για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αλλά να τα καταδικάζει στην πράξη με ομιλίες διαφώτιση και λαϊκή παρέμβαση. Δεν μπορεί απλά να κάνει κάποιος λόγο για άμεσες εξορύξεις αλλά να δίνει στοιχεία με ποιους θα γίνει η εκμετάλλευση σε ποια ποσοστά με ποια τεχνογνωσία και με ποιες συνθήκες. Και κυρίως τι στάση θα κρατήσεις μετά από αυτή την κίνηση. Δεν μπορείς να νομίζεις ότι έχεις τον παλμό της κοινωνίας στα χέρια σου μέσα από ένα καρτοτηλέφωνο και να πράττεις με συνταγές του Μιχαλολιάκου. 

Η αντίσταση στο σύστημα μέσα από τον βούρκο του κοινοβουλευτισμού είναι το λιγότερο ανέφικτη αφού ούτε σε συνθήκες του ’33 ζούμε ούτε τα μέλη των «εθνικών» ή «τεταρτοαυγουστιανών» … κινημάτων διαθέτουν πρόσβαση σε ερπύστριες και δομές μάχης. Οι μόνες δομές μάχης που μπορείς να φτιάξεις είναι στην θέση της «Κιβωτού» την δική σου Κιβωτό (χωρίς τον Νώε) στην θέση της εχθρικής νομεκλατούρας τα δικά σου «κάστρα», στην θέση της εχθρικής μουσικής βιομηχανίας την δική σου μουσική, στην θέση της δημοσιογραφικής αλητείας τα δικά σου μέσα ενημέρωσης και άλλα πολλά που τα γνωρίζεις αλλά για τα οποία ουδέποτε έκανες κάποια αναφορά. Έτσι λοιπόν αν δεν έχεις ένα ράδιο και «κανάλια» επικοινωνίας όσο και αν τα στελέχη των «εθνικών κομμάτων» θεωρούν ότι με την Μελόνι και τον Ορμπάν έρχεται η «ανάταση» στην πραγματικότητα έρχεται η αποδοκιμασία ενός κουρασμένου εκλογικού σώματος που κάποτε πίστεψε σε μαυροφορεμένους τιμωρούς και είδε μια από τα ίδια. 

Κάθε προσπάθεια που σήμερα κραυγάζει για «πατρίδα» στην πράξη δρα ενάντια σε αυτή πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει, κάθε κίνηση που δεν έχει ιδεολογικό μετερίζι είναι βορά στην όρεξη της πλουτοκρατικής δεξιάς του Μητσοτάκη και του Σαμαρά, κάθε πολιτικός φορέας που δεν προβάλλει την αισθητική και την προστασία από τις απειλές είναι εύκολος στόχος για τον κάθε νεομαρξιστή κονδυλοφόρο. Μακριά από αυτούς που τάζουν «κινήματα» και ποτέ δεν μιλούν για εσωτερική ενότητα, μακριά από τους φθαρμένους πρώην κοινοβουλευτικούς που καταδέχονται να συνομιλούν με Σιωνιστές καπιταλιστές υποστηρικτές αμερικανικών κομμάτων και να ευλογούν την συνεργασία της αστικής τάξης για τους υδρογονάνθρακες σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Ισραήλ και Κύπρο. 

Μακριά από αυτούς τους γεωπολιτικούς αναλυτές με την αμφισβητήσιμη καταγωγή που απέναντι στο δίκαιο ενός λαού για αυτοάμυνα στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό μιλούν σήμερα για ουδετερότητα και ξεχνούν εύκολα τις παλαιότερες δηλώσεις. Για την άκρα δεξιά και το πολιτικό σύστημα ο Θεός είναι το χρήμα και ο χρυσός κανόνας, οι εντολές των πρεσβειών και οι εντολές του Γιαχβέ. Όσο και αν διακοσμήσουν τον λόγο τους με περικεφαλαίες και γαλανόλευκα τσιτάτα, όσο και αν διαβρώσουν τον εθνικιστικό λόγο με μισόλογα και ευχολόγια, όσο και αν χαλιναγωγήσουν το εκλογικό σώμα με προγραμματικές δηλώσεις και κοινοβουλευτικές προτάσεις, όλοι αυτοί παραμένουν δέσμιοι των καπιταλιστικών συμφερόντων των πολυεθνικών των δεξιών πολιτικών και του υπόκοσμου της αποικίας που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάς. 

Οι κυβιστήσεις και οι προσφορές θυσίας στον ναό των παγκόσμιων εξουσιαστών προκαλούν αναθυμιάσεις επικίνδυνες για αυτούς που πράττουν κοινοβουλευτικά και πάντα θεσμικά. Απέναντι στις παλινωδίες της άκρας δεξιάς κάποιοι έχουν την δύναμη να παραμείνουν δυνατοί και υγιείς χωρίς να καταδέχονται να γραφτούν τα ονόματα τους στις λίστες φίλων των πρεσβειών και των υπηρεσιών, κάποιοι αρνούνται να τείνουν χείρα φιλίας σε γενικούς γραμματείς αστικών κομμάτων της δεξιάς και σε υπουργούς που είναι σήμερα υπεύθυνοι στον τομέα της υγείας, κάποιοι διαγράφουν χωρίς δισταγμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμερίζοντας τα κανάλια εξουσίας και τα σκοτεινά συμφέροντα και προτιμούν τον δικό τους κώδικα τιμής, χωρίς να οραματίζονται λόγω της χρήσης των κοινοβουλευτικών ουσιών «ποτάμια» και «λάβες» της ακροδεξιάς που έρχονται αλλά ποτέ δεν έρχονται τελικά από το ‘74 και μετά …

Ο Δρόμος του «Kosher Εθνικισμού» προς την Σιωνιστική κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ή «facilis descensus averno»

Ο Troy Southgate για την Giorgia Meloni

Κάποιες ωμές σκέψεις για τις Ιταλικές εκλογές (γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Όταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης έγραφε το 1965 για τον Ιωάννη Μεταξά και την ... Τρίτη Θέση! (.pdf)

για να το κατεβάσετε σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Ουκ εξάγουσιν καρπόν οι ψευδείς λόγοι: όταν ο «Πατριάρχης» της ακροδεξιάς τα έλεγε αλλιώς ...

Ευχαριστούμε τον συναγωνιστή για την αποστολή των αρχείων

Ο ασυμβίβαστος Φασιστής Roberto Farinacci.

 

    Εισαγωγικό σημείωμα:

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι πιο λογικό να πιει νερό από το ίδιο ποτήρι με έναν που έχει λέπρα παρά να κάνει διάλογο με έναν «Φασιστή». 

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa η φρίκη είναι μεγαλύτερη μπροστά σε ένα «απαγορευμένο σύμβολο» που «μολύνει» την δημοκρατία, παρά η εικόνα ενός νέου που καρφώνει την σύριγγα στις φλέβες του μπροστά στην Νομική. 

Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι στόχος να χτιστεί το «τείχος της δημοκρατίας» ακόμη και αν αυτό πέσει στο μέλλον πάνω στον ίδιο, παρά να δει κατάματα το ποιος φταίει για την σημερινή δυστοπική κοινωνία. 

Αν σήμερα όπου κυριαρχεί ο άκρατος φιλελευθερισμός έχουν κάποιο νόημα οι πολιτικές οριοθετήσεις και έννοιες, ο όρος Φασίστας ή Φασιστής καταλαμβάνει σαφέστατα την κορυφή στον «απαγορευμένο κατάλογο». 

Φασίστας για τους κάποιους ήταν ο Χριστόδουλος και ο Ζέρβας, φασίστας ο Πλεύρης και ο Κασιδιάρης, φασίστας ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος, φασίστας ο Βασιλιάς αλλά και ο Μητσοτάκης! 

Με τόσους «φασίστες» γύρω μας αν αυτοί οι κύριοι έχουν δίκιο … τότε πρέπει να νίκησαν οι «Φασίστες» στον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο! 

Τελικά ο Φασίστας είναι ο κάθε ένας που απορρίπτει την κληρονομιά της Γαλλικής επανάστασης ή αμφισβητεί το καθεστωτικό μυθιστόρημα και την συστημική προπαγάνδα. 

Σίγουρα ο ιμιτασιόν Φα ευλογεί τον Μητσοτάκη ως ηγέτη, ο ιμιτασιόν Φα δεν αναγνωρίζει την υπογραφή του στα άρθρα του ή μέσα στην βουλή προσφωνεί τους δημοκράτες ως «φασίστες» για να ξεπλύνει τάχα την ντροπή ή μήπως και τον σεβαστεί ο Σαμαράς, ο ιμιτασιόν Φα έχει πάρει με την σειρά τις ξένες πρεσβείες και τους ιδιοκτήτες εφημερίδων ! 

Ο «ψευτοφασιστής» και δεν γνωρίζει τι σημαίνει να σε λένε Φασιστή και νεοφασίστα και δεν ξέρει να φερθεί ως τέτοιος. Διπλό το πρόβλημα αγαπητέ νεοΦασίστα που χάνεις χρόνο για να διαβάσεις. 

Από την παιδεραστική κυβερνητική γκρούπα μέχρι την τελευταία queer που αρθρογραφεί στο indymedia για όλα φταίνε οι «κακοί φασίστες» και το κυνήγι μαγισσών καλά κρατεί. 

Indymedia 08/2022

Από την άλλη αυτοί που εκπροσωπούν (στην φαντασία τους) τον ελληνικό «Φασισμό» χαιρετάνε με άνεση μέσα στο εφετείο αφού έχουν … υιό καταδρομέα στην Κορώνη, μιλάνε με τον Ψινάκη και την Μπακογιάννη μπροστά και πίσω από τις κάμερες, λαϊκίζουν και σταυροκοπιούνται δίπλα στο ξεπουλημένο ιερατείο και η λίστα δεν έχει τελειωμό. 

Ποια η στάση μας, ποιο το καθήκον, τι πρέπει να γίνει θα σκεφτείς και είναι λογικό. Δεν ξέρουμε να σου πούμε στα σίγουρα ψάξε μόνος σου τις απαντήσεις «Φασιστάκο», άνοιξε μόνος σου το μονοπάτι στην γνώση και την αμφισβήτηση. 

Μην περιμένεις τίποτα και από κανέναν! Μόνο να θυμάσαι ότι οι «Φασίστες και οι Ναζί»  μάλλον είχαν δίκιο όταν μάτωναν και πέθαιναν για ένα Πουκάμισο Μελανό. 

Και επειδή μας αρέσουν οι επετειακές αρθρογραφίες (πορεία της Ρώμης 28^η Οκτωβρίου 1922) ας δούμε ένα άρθρο ως ένδειξη μνήμης και σεβασμού σε έναν κορυφαίο ριζοσπάστη Φασιστή που κόσμησε το Πουκάμισο με το ίδιο του το αίμα χωρίς πολλές υπεκφυγές και σκέψεις. 

Απλά και Φασιστικά, γιατί όχι και Ελληνορωμαϊκά αν σκεφτεί κανείς ότι αγκάλιασε τον Θάνατο χωρίς Φόβο και σίγουρα με Πάθος όπως αξίζει να ζούμε όλοι όσοι νιώθουμε στην Μελανή Καρδιά  μας τις αιχμηρές Δέσμες της Μάχης.

Αγαπητοί «φασίστες» και νεοφασίστες, ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές ο Roberto Farinacci: άλλωστε στην αστικοδημοκρατική μεταπολιτευτική εορταστική επέτειο τους δηλώνουμε Παρόντες - όμως με την σωστή πλευρά της ιστορίας -  αν όμως αυτό μας κατατάσσει στους Προδότες η απάντηση είναι μια: Me ne frego!

γράφει ο Έχεμος

Αν ο D’ Annunzio είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Mussolini o Χριστός του Φασισμού τότε ο Farinacci είναι ο Απόστολος Ανδρέας. Εξέφρασε την ριζοσπαστική και αδιάλλακτη πτέρυγα του Φασιστικού Κόμματος που δεν ανεχόταν τις συνδιαλλαγές με τους τρόφιμους του Βατικανού και τις μαριονέτες της Ιταλικής Μοναρχίας. Γεννήθηκε σε συνθήκες φτώχειας και η ταξική του καταγωγή γρήγορα τον έφερε σε επαφή με το προλεταριάτο. Παρά τις φτωχές του επιδόσεις στο σχολείο σύντομα κερδίζει χρήματα από τα μεροκάματα και αργότερα είναι αναντικατάστατος για τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο. 

Η σύντομη επαφή με τον ρεφορμιστικό Σοσιαλισμό τον οδηγεί στον ημιτελή και πρωτόλειο Φασισμό και αναδεικνύεται σε ηγετικό πρόσωπο της πόλης της Cremona. Η πένα του στην δημοσιογραφία θεωρείται εξαιρετική και άκρως επεμβατική για τα επόμενα ταραχώδη χρόνια με ναυαρχίδα την προσωπική του εφημερίδα Cremone Nuova. Στα τέλη του 1915 κατατάσσεται στον στρατό και παίρνει τον βαθμό του δεκανέα καθώς και τιμητική διάκριση. Καθοδηγεί τις πιο δυναμικές φασιστικές ομάδες κρούσης που εξυμνούν τον έρωτα της βίας. 

«Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί. Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο -  εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται -  να δείξω ότι δεν έχω  δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω». 

Εκπροσωπεί μαζί με άλλους την εθνικοσυνδικαλιστική τάση και όσο αυξάνει η δύναμη του αλλά και η επιρροή του, τόσο αμφισβητεί τον Μπενίτο Μουσολίνι για τις όποιες επιλογές του. Ο Duce δεν μπορεί να τον πολεμήσει αφού έχει υπό την επιρροή του πολλές τοπικές οργανώσεις και εφημερίδες. Στην πορεία της Ρώμης πρωτοστατεί ενώ δίνει διαταγή στους άντρες του στην Cremona να συγκρουστούν με τους καραμπινιέρους και τους βασιλόφρονες.  Η ένοπλη συμπλοκή έχει ως αποτέλεσμα μια ντουζίνα μελανοχίτωνες να βρουν τον θάνατο από τα πυρά της άκρας δεξιάς. 

Γίνεται γενικός γραμματέας του κόμματος ίσως μια καιροσκοπική επιλογή του Mussolini ώστε να βρει χρόνο να τον ηρεμήσει. Αδίστακτος στην εφόρμηση για την κατάληψη της εξουσίας μέσα από το Φασιστικό «Αντικράτος» σύντομα όμως βρίσκεται αποκλεισμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι απειλές ότι θα συλληφθεί για ανταρσία και θα διαγραφεί από το κόμμα δεν τον φοβίζουν. Οι ακτιβιστές είναι στο πλευρό του ενώ η πορεία του θυμίζει τον Ισπανό Hedilla τον Γερμανό Rohm και τον Ουκρανό Bandera. 

Δεν μένει όμως στα λόγια και στους τέσσερις τοίχους των κομματικών κτιρίων, λαμβάνει μέρος στον πόλεμο της Αιθιοπίας ενώ χάνει και το δεξί χέρι του αν όχι στην μάχη τότε σε ατύχημα με δυναμίτη. Το 1935 επανέρχεται πλήρως στο κομματικό προσκήνιο και αναλαμβάνει πλήρη δράση ενώ δίνει τον οργανωτικό βηματισμό στην κομματική πολιτοφυλακή. Το 1938 παρά το γεγονός ότι τον απομονώνει τα προηγούμενα χρόνια η ίδια η κομματική ηγεσία είναι ισχυρός όσο ποτέ. Είναι ένας από αυτούς που οδήγησε στην ενίσχυση της Εθνικιστικής Ισπανίας και ζητάει συνεχώς μια στενότερη προσέγγιση της Χιτλερικής Γερμανίας, αλλά και το τσάκισμα του Βατικανού την πλήρη εφαρμογή των φυλετικών νόμων και την εκδίωξη των γνωστών τραπεζιτών. 

Εκφράζει την γνήσια φασιστική δύναμη που δεν βλέπει την ιδέα μόνο ως πρόσωπο αλλά ως την συλλογική ταύτιση και νοοτροπία. Το αντισιωνιστικό του βιβλίο La Chiesa e gli Ebrei, δημοσιεύτηκε το 1938. Έγραψε επίσης το Storia della rivoluzione fascista (3 vols., 1940) ανάμεσα σε άλλα. Όταν ο πόλεμος για την Ιταλία δεν πάει καλά δεν διστάζει να δείξει τους ενόχους που δεν είναι άλλοι από τους Αγγλόφιλους του πολεμικού ναυτικού και τους Μασόνους ηγήτορες της μάχης στην ξηρά. Αν και είχε προειδοποιήσει δεν εισακούστηκε και την ώρα της αποπομπής και της σύλληψης του Mussolini δεν συμμαχεί με την ακροδεξιά μοναρχική κλίκα, αλλά στηρίζει την μαγευτική ουτοπία της Πολιτείας του RSI χωρίς να αναλάβει όμως κάποιο αξίωμα. 

Μετά την συνάντηση του με τον Χίτλερ προτείνει να αναλάβει την ηγεσία του Φασισμού προκαλώντας ίλιγγο στις τάξεις των Γερμανών. Σε ενέδρα των αντιφασιστών παρτιζάνων της ταξιαρχίας «Άντα» συλλαμβάνεται ζωντανός και βασανίζεται. Την 28^η Απριλίου 1945 τουφεκίζεται από ένα παράνομο «λαϊκό» δικαστήριο που ακόμη και οι κύριοι κατήγοροι του το αμφισβητούν για την εγκυρότητα του. Θέλουν να τον πυροβολήσουν στην πλάτη αλλά αυτός τελευταία στιγμή καταφέρνει γυρνάει και πέφτει με την ιαχή «Ζήτω η Ιταλία!». Ένας ακόμη νεκρός σκεπάζει με το αίμα του την γη της Ιταλίας.

Κάποιες ωμές σκέψεις για τις Ιταλικές εκλογές (γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος 

Πέρα από φωνές και πανηγυρισμούς, καλά είναι και αυτά μέσα στην γενική πτώση αξιών, πρέπει να δούμε με μια ψυχρή ματιά τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών. Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, μπορεί να είναι και ένα καραφλό κεφάλι μου έλεγε κάποτε  ένας καραφλός φίλος. Ας πάμε όμως και λίγο σοβαρά. 

Η Μελόνι είναι πρώτα από όλα πιστή με την ΕΕ και δεσμευμένη με όλους τους κανόνες και νόμους και  φυσικά τις συμφωνίες δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Ότι είχε γίνει με τον Σαλβίνι ο οποίος και το πλήρωσε πολύ ακριβά, τόσο εκλογικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο με σοβαρότατα δικαστήρια που έτσι και κάποια στιγμή μείνει εκτός πολιτικής ζωής … πάει για διακοπές στην φυλακή. 

Επίσης, επειδή πολύς κόσμος εδώ στην πατρίδα μας δεν γνωρίζει τα παρασκήνια της ιταλικής πολιτικής, θα αναφέρω ένα παράδειγμα.  Οποιαδήποτε κυβέρνηση και να βγει, το βαθύ κράτος είναι πολλές δεκαετίες στα χέρια της μαφίας και της Αριστεράς. Δικαστές, μεγαλοδικηγόροι, ΜΜΕ, βιομήχανοι, συνδικάτα (με τρομερή δύναμη στην Ιταλία), πνευματικός κόσμος κτλ.

 Φανταστείτε λοιπόν τι θα γίνει μόνο με την σκέψη ότι μια … δήθεν εθνικίστρια πρωθυπουργός θα σκεφτεί να κάνει κάτι. Αυτό έγινε και  πριν από 4 χρόνια όταν ο υπουργός Οικογενείας, ο Φοντάνα (ένα νέο υπουργείο που δημιούργησε τότε ο Σαλβίνι), τόλμησε να κάνει κάποιες δηλώσεις τύπου: «υπάρχει μια οικογένεια, με έναν πατέρα και μια μητέρα». 

Το τι δημιουργήθηκε δεν περιγράφεται και φυσικά δεν πέρασε ποτέ κάτι τέτοιο. Αντίθετα πέρασαν όλα τα νέα ήθη της ανωμαλίας και τη παρακμής. Αυτό το έζησα από κοντά εκείνη την περίοδο ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Ιωάννης Λαγός για την Giorgia Meloni

 

«Όσοι πανηγυρίζουν για την επικράτηση Meloni - Salvini στην Ιταλία, ας μάθουν, αν δεν γνωρίζουν ότι οι Ευρωβουλευτές τους όπως και αυτοί της Λεπέν ψήφισαν προκειμένου να κοπεί η χρηματοδότηση στην Χρυσή Αυγή ψήφισαν να μπω στην φυλακή και να μην ξεχνάμε ότι στο τέλος και αυτοί θα υπηρετήσουν τη ΝΤΠ. Ξυπνήστε ραγιάδες που ψάχνετε ραγιάδες εκεί που σας φτύνουν. Και μη ξεχνάτε ότι η Meloni ανήκει στην ίδια ευρωομάδα με τον Βελόπουλο»

«O tempora, o mores!»: όταν η ελληνική άκρα δεξιά φόρεσε την μαντήλα του Ιράν.

 

του Wolverine

Ένα από τα πιο άγνωστα παρασκήνια του «χώρου» είναι οι σχέσεις των Ελλήνων εθνικιστών και ακροδεξιών με το αντισιωνιστικό καθεστώς της Τεχεράνης. Περίπου δέκα χρόνια πριν όταν ακόμη ο «Καρατζαφερισμός» επιζούσε και λειτουργούσε ακόμη ως «σειρήνα» στο πολύπαθο ταξίδι των ιδεών που ονομάζονται από κάποιους «εθνικές», κάποιοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τους Ιρανούς και την εξαιρετική Περσική κουζίνα. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Χομεϊνί έβρισκε την θέση του δίπλα στον Χίτλερ ή τον Μεταξά. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένα περιοδικό που άφησε εποχή για την ποιότητα του και δεν είναι άλλο από το εμβληματικό «αριστερό» εθνικιστικό «Στρασσερικό» «Αντίδοτο» δημοσίευε άρθρα υπέρ της Ιρανικής επανάστασης. Στις σελίδες του στηλίτευε την ξαφνική Ιρακινή επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, την αποδυνάμωση των δυο χωρών με τα πιο συμπαγή αντισιωνιστικά καθεστώτα και τέλος φυσικά … την ενίσχυση του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. 

Το εξώφυλλο που οι «Φρουροί της Επανάστασης» παρελαύνουν πάνω στην αστερόεσσα πέρασε σχετικά απαρατήρητο για την πλειοψηφία των υποστηρικτών του εθνικισμού. Η Ιρανική επανάσταση που εκμηδένισε την αριστερά και τους φιλοσιωνιστές μοναρχικούς αλλά και τους Κούρδους που είναι από την δεκαετία του ’60 το μακρύ χέρι του Ισραήλ στην χώρα του Ξέρξη, πάντα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας μερίδας του «χώρου» που τόνιζε την σημασία του Αντισιωνιστικού αγώνα. 

Οι δύο άλλες πλευρές του γεωπολιτικού ιδεολογικού τριγώνου ήταν η Λιβύη του Συνταγματάρχη Καντάφι και η Παλαιστίνη του Αραφάτ. Ενώ οι δυο τελευταίες δυνάμεις βρήκαν περισσότερο χώρο στις σελίδες της ντόπιας «φασιστικής» προπαγάνδας και οι επαφές υπήρξαν σποραδικές αλλά υπαρκτές μέχρι πριν λίγα χρόνια - πριν αρχίσουν οι κραυγές υπέρ του Trump - οι Ιρανοί μουλάδες και οι ακόλουθοι τους τύγχαναν ελάχιστης προβολής. 

Αρκετά χρόνια μετά μόλις το 2010 μέσα από τις σελίδες του «Ελεύθερου Κόσμου» γίνεται ξαφνικά και άνευ προειδοποίησης γνωστό ένα εσπευσμένο ταξίδι του «Πατριάρχη» Κωνσταντίνου Πλεύρη και του πρώην υπαρχηγού της «Χρυσής Αυγής» Δημήτρη Ζαφειρόπουλου στην πρωτεύουσα της «χώρας των Αρίων». Κάποιες φωτογραφίες είδαν το φως της δημοσιότητας και τυπικές αναφορές δημοσιεύτηκαν χωρίς να μαθευτεί ποτέ αν είχε θετικό αντίκτυπο το ταξίδι, τι ειπώθηκε με τους ανθρώπους του καθεστώτος, αν υπήρξε ουσιαστική υποστήριξη από τους Ιρανούς. 

Η υπόθεση θυμίζει για τους παλιότερους την διάσημη επαφή του Πλεύρη με τον Καντάφι, όπου εκεί όμως υπήρχε ανοιχτή πληροφόρηση και επίσημη ενημέρωση όσο καιρό διήρκησε το πολιτικό φλερτ πριν βρεθεί στα δικαστήρια ο «Πατριάρχης» με το Λιβυκό δημόσιο για ένα τάνκερ που διεκδίκησε ο δικηγόρος. Οι Παλαιστίνιοι επίσης συμμετείχαν σε εκδηλώσεις και κατείχαν το μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού ενδιαφέροντος. 

Στο φύλλο του ΕΚ της 3^ης Οκτωβρίου του 2010 μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του τότε πρέσβη του Ιράν περνάει σχετικά απαρατήρητη, όπως και η συνάντηση δημοσιογράφων της εφημερίδας με τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ισλαμικής δημοκρατίας του Ιράν τον Δεκέμβριο του 2010. 

Τον Ιανουάριο του 2011 όμως, στην βουλή γίνεται συζήτηση με αφορμή μια ερώτηση δυο ακροδεξιών βουλευτών για το εμπάργκο της τότε κυβέρνησης μαριονέτας προς την Ιρανική τράπεζα Saderat. Για μια ακόμη φορά την εποχή εκείνη η αποικία Ελλάς ακολουθώντας τις οδηγίες των Σιωνιστών και των Αμερικανών παρά τα ντόπια συμφέροντα επιχειρηματιών για τα Ιρανικά αλλά και τα Αζερικά κοιτάσματα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να χτυπήσει την κυβέρνηση που τροφοδοτεί με όπλα και χρήματα τον «Άξονα της αντισιωνιστικής αντίστασης» από την Τεχεράνη μέχρι την Βυρηττό και τη Σαναά. 

Σχετικό δημοσίευμα στον «Ελεύθερο Κόσμο» - σε περιορισμένη έκταση για προφανείς λόγους - κάνει γνωστή την κατάσταση της τράπεζας που κατηγορείται από τον Ομπάμα και έχει κυρώσεις ενώ οι υπόλοιπες γνωστές σε όλους ακροδεξιές δυνάμεις της εποχής τηρούν περιέργως μια εκκωφαντική σιωπή σχετικά με το θέμα. Λες και ένα χέρι από το Τελ Αβίβ τους απαγορεύει ξαφνικά κάθε αναφορά ή διαμαρτυρία λίγο πριν την εντυπωσιακή εγκατάσταση τους στα δρύινα έδρανα της βουλής! 

Για τις διαχρονικές επιλογές και τις κινήσεις των ελλαδικών κυβερνήσεων δεν τίθεται κάποιο ερώτημα, όταν επί σειρά ετών ο Ελληνικός Στρατός παρέχει κάθε βοήθεια στον Σιωνιστικό στρατό και ο Κυπριακός εξυπηρετεί τα μελλοντικά σχέδια επίθεσης σε περίπτωση γενικευμένης σύρραξης. Όλα τα κόμματα δεν πράττουν το παραμικρό για την ξεκάθαρη συμμαχία με το Ισραήλ, πλην τυπικών κινήσεων προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων τους. 

Ειλικρινές τελικά το ενδιαφέρον από τους Έλληνες ακροδεξιούς ή μια ακόμη ευκαιριακή αλλαγή πλεύσης για την εύρεση πολιτικών στηριγμάτων στην αυλή ξένης δύναμης ή και προς ενίσχυση ενός «ακραίου» προφίλ ενόψει πολιτικών εξελίξεων; 

Η πορεία των πραγμάτων όπου και εξαφανίστηκε τάχιστα κάθε αναφορά στο ελληνικό διαδίκτυο σχετικά με την «φιλοιρανική» στροφή της εποχής, καταδεικνύει ότι τα «λουριά» της πραγματικής εξουσίας «έσφιξαν» όταν κάποιοι πέρασαν τις «κόκκινες γραμμές» άθελα τους ή από έναν προσχεδιασμένο παραπλανητικό ελιγμό πριν υπακούσουν πλήρως και πάλι στις επιταγές των πλανητικών αφεντικών με τις «μεγάλες μύτες» για να θυμηθούμε μια εύστοχη έκφραση γνωστής διαδικτυακής εκπομπής του «Χιτλερισμού». 

Τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» αποτελεί το καλύτερο βεστιάριο για το δυσώδες θέατρο του κοινοβουλευτισμού, που καταλήγει σε δημόσιο θέαμα για τους αφελείς εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές και σε προσωπικό θρίαμβο και εξέλιξη για τους πολιτικάντηδες ακροδεξιούς. 

Για τους πρώτους είναι πάντα μια τραγωδία όταν αντιλαμβάνονται - ανάμεσα σε πολλά άλλα - έστω και αργά ότι αυτός … που την εποχή εκείνη έδειχνε να νοιάζεται για τα συμφέροντα της Τεχεράνης και την επιθετική πολιτική των Ισραηλινών, στις μέρες μας έσπευσε να ζητήσει γονυπετής συγνώμη από τους Σιωνιστές και το ΚΙΣ μπροστά στην ευκαιρία της κάλυψης του υπουργικού θώκου και τις ξεκάθαρες εντολές του Αντώνη Σαμαρά. 

Και σαν μην έφτανε μόνο αυτό ως άλλος «άσωτος υιός» στράφηκε προσφάτως ακόμη και ενάντια στον πατέρα του και τις όποιες «ακραίες» ιδέες του, όπως και ο πατέρας του άλλωστε στράφηκε ύπουλα και με σχέδιο ενάντια στους συναγωνιστές του την εποχή του μεταπολιτευτικού εθνικισμού, όπου λίγο μετά και καθόλου τυχαία άρχισε η Παπαδοπουλική ΕΠΕΝ να επαινεί τον Ισραηλινό Μοσέ Νταγιάν και οι βουλευτές της να προσκολλούνται στον «Όμιλο Φίλων του Ισραήλ». 

Για την ιστορία λοιπόν και επειδή κάποιοι είναι καιρός να αντιληφθούν ότι ο κάλπικος αντισιωνισμός είναι δημιούργημα του ίδιου του Διεθνούς Σιωνισμού, που περνάει ακόμη και από την συρραφή άρθρων σε βιβλίο για την ηρωική Χεζμπολάχ μέχρι το υπέροχο ταξίδι αναψυχής στην χώρα των Περσών, ότι ο «ευαισθητοποιημένος» πολιτικός που είχε καταθέσει ερώτηση τον Ιανουάριο του 2011 για τα συμφέροντα της Ιρανικής τράπεζας Saderat Iran ήταν ο σημερινός υπουργός της δεξιάς Θάνος Πλεύρης. 

Ω καιροί, ω ήθη! Κορυφαίοι πρωταγωνιστές στην σκηνή οι φιλοσιωνιστές (ακρο)δεξιοί που καλύπτονται με αντισιωνιστικές μαντήλες πριν φορέσουν τελικά το γνωστό κιπά, ακόμη και αν η δική τους παράσταση είναι το ακριβώς αντίθετο από το κορυφαίο έργο του Αισχύλου «Πέρσες».

Ο Troy Southgate για την Giorgia Meloni

"Παρά την υστερία ότι οι «φασίστες» έρχονται ως εκ θαύματος στην εξουσία και ότι οι αδελφοί της Ιταλίας (FdI) είναι οι κληρονόμοι του MSI του Mussolini, η Giorgia Meloni δήλωσε ανοιχτά ότι θαυμάζει «τους Βρετανούς Tories, τους Ρεπουμπλικάνους των ΗΠΑ και το Ισραηλινό Likud». Οι kosher - εθνικιστές βγαίνουν από την ίδια γραμμή παραγωγής εδώ και χρόνια και ο προβλέψιμος σάλος που προκαλείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τόσο διάχυτος που ακόμη και οι πραγματικοί φασίστες ξεγελιούνται από αυτούς τους έτοιμους απατεώνες"

Troy Southgate

Δήλωση του Troy Southgate - που εκφράζει την «ακραία» τάση του Στρασσερικού ρεύματος - για τον θάνατο του Mikhail Gorbachev.

 

(σ.σ.: Το μενού της πολιτικής γαστρομανίας τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στην άκρα αριστερά περιλαμβάνει την παρουσία του Ρωσικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη, θερμές χειραψίες με τους καταστροφείς της Ελληνικής Μαριούπολης και τους φιλοσιωνιστές καπιταλιστές, συμμετοχή σε αντιφασιστικά συνέδρια της FSB και φυσικά την συνολική υπεράσπιση του Ανατολικού Ιμπεριαλισμού. 

Τρίτη Θέση και εθνικοεπαναστατική τάση (NR) σημαίνει εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, καμιά ξένη βάση σε ελληνικό έδαφος, καμιά παραχώρηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και βιομηχανικών υποδομών σε ξένα κέντρα, καμιά υποταγή σε NATO, Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, Πεκίνο και Μόσχα)

Καλή όρεξη σε όσους αναμασούν την εμετική antifa προπαγάνδα του Κρεμλίνου!

«Η καρδιά μου ήθελε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να κυκλοφορούν με τον τίτλο ‘’Ο Γκορμπατσόφ ήταν μια μαφιόζικη μαριονέτα που κάλυψε το Τσερνόμπιλ και βοήθησε στη διάδοση της ασθένειας του παγκόσμιου καπιταλισμού’’, αλλά το μυαλό μου πάντα ήξερε ότι θα ήταν μια περίπτωση του τύπου «Ο Πούτιν μπορούσε να μάθει ένα ή δύο πράγματα σχετικά με την ειρήνη από αυτόν τον μεγάλο πρωταθλητή των σχέσεων Ανατολής - Δύσης». 

Πόσο εφικτό είναι να ισχυριστεί κανείς ότι τα παράσιτα όπως ο Γκορμπατσόφ, ο Πούτιν ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός έχουν τις δικές τους αρχές και πεποιθήσεις όταν είναι απλώς διευθυντικά στελέχη της ίδιας ‘’Διαβολικής Ύδρας’’; Αυτή η εμμονή με τις προσωπικότητες πρέπει να σταματήσει»

Troy Southgate

Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος: Η άγνωστη συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β' που συγκρούστηκε με την Στρατιωτική Κυβέρνηση της 21ης Απριλίου 1967

 

Απόσπασμα από την πηγή της συνέντευξης:

Λίγα λόγια για τον Γ. Καρούσο

"Ο Αντιστράτηγος Γεώργιος Καρούσος γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας το 1928.

Στην Κατοχή, εντάχθηκε εθελοντής στις Εθνικές Ομάδες του Ν. Ζέρβα κι εκπαιδεύτηκε σε σχολείο αξιωματικών του ΕΔΕΣ. Έλαβε μέρος σε μάχες κατά των κατακτητών και σε αμυντικές επιχειρήσεις κατά του ΕΛΑΣ. 

Μετά την απελευθέρωση, εντάχθηκε στον νεοσυγκροτηθέντα Εθνικό Στρατό και μετά από φοίτηση σε στρατιωτική σχολή, συμμετείχε στις επιχειρήσεις 1946-1949.

Το 1964 στην Κύπρο, συγκρότησε την 31 Μοίρα Καταδρομών και την οδήγησε στις επιχειρήσεις Τηλλυρίας κατά των Τουρκοκυπρίων. Τον Απρίλιο του 1967, διαφώνησε με την ανάμειξη του στρατεύματος στην πολιτική και αποτάχθηκε. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε για 4 έτη, απέδρασε και κατέφυγε στην Κύπρο. 

Μετά τον θάνατο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή, τον Φεβρουάριο του 1974 ανέλαβε την αρχηγία της ΕΟΚΑ Β’. Αντέδρασε στην καθοδήγηση της ΕΟΚΑ Β’ από το χουντικό καθεστώς των Αθηνών, περιθωριοποιήθηκε και διέφυγε στην Ελλάδα, όπου συνελήφθη και τέθηκε σε περιορισμό.

Το 1975 προήχθη σε ταξίαρχο και ανέλαβε διοικητής της 79 Στρατιωτικής Διοικήσεως (Σάμος). Αντιμετώπισε την προκλητική τακτική τουρκικής ακταιωρού που προσέγγισε το λιμάνι της νήσου, με προειδοποιητικό κανονιοβολισμό από ελληνική κανονιοφόρο.

Το 1978, τοποθετήθηκε υποδιευθυντής της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων και το 1979 διοικητής της ΙΙΙ Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων. Αποστρατεύθηκε το 1981, προαχθείς σε αντιστράτηγο.

Ο Αντιστράτηγος Γεώργιος Καρούσος, έλαβε μέρος σε 97 μάχες. Προήχθη δύο φορές επ’ ανδραγαθία. Τιμήθηκε με 4 Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξεως, 3 Πολεμικούς Σταυρούς Γ’ Τάξεως, 6 Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας, το Μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως, το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Φοίνικος, του Χρυσού Σταυρού Γεωργίου και του Αργυρού Σταυρού μετά Ξιφών. Απεβίωσε στις 23 Φεβρουαρίου 2005"

για να διαβάσετε την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια δημοσίευση που κάποιοι δεν θέλουν να θυμούνται και ακόμη περισσότεροι δεν γνωρίζουν: συνέντευξη του Alexander Dugin στο περιοδικό «Patria» που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2011 (αριθμός τεύχους 26).

 

για να κατεβάσετε το .pdf στο σύνδεσμο εδώ ...

«Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στον σκοπό του Πούτιν και αν υπάρχουν, είναι ψυχικά άρρωστοι και πρέπει να αποβληθούν για κλινική εξέταση. Ο Πούτιν είναι παντού, ο Πούτιν είναι τα πάντα, ο Πούτιν είναι απόλυτος και ο Πούτιν είναι απαραίτητος»

Alexander Dugin

του Σταύρου Λιμποβίση

Με αφορμή την δολοφονία της κόρης του πολιτειολόγου Alexander Dugin, αναδημοσιεύουμε σήμερα μια άγνωστη συνέντευξη του στο περιοδικό «Patria» που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2011 (αριθμός τεύχους 26). 

Οι Ρώσοι αποσχιστές και υποστηρικτές της εισβολής στην Ουκρανία - όπως ήταν αναμενόμενο - κατηγορούν ευθέως τον Ιουδαίο πρόεδρο της Ουκρανίας και την SBU ενώ το επίσημο Κρεμλίνο τηρεί σιγή ιχθύος, οι Ουκρανοί υποστηρίζουν ότι είναι εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών του βαθέως Μοσχοβίτικου κράτους που απέτυχε όμως την επίτευξη του στόχου λόγω μιας σύμπτωσης - ένα ακόμη περιστατικό θανάτου σε μια σειρά δολοφονιών κορυφαίων επιχειρηματιών - ενώ η Ιρανική κυβέρνηση κάνει λόγο ακόμη και για συμμετοχή της Mossad στην ανατίναξη του οχήματος. 

Ανώνυμες ρωσικές πηγές κάνουν λόγο για μια ακατανόητη κίνηση των αρχών ασφαλείας να μην υπάρξει κλοιός επιτήρησης, γύρω από το όχημα της θανούσης μετά την επιστροφή της από «εθνικιστικό φεστιβάλ» ώστε να αποτραπεί κάποια πιθανή δολιοφθορά. 

Ο φιλόσοφος και σύμβουλος του Πούτιν - το δίκτυο των επαφών του στην Ελλάδα περιλάμβανε τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή, ενώ το βιβλίο του «Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» παρουσιάστηκε την 19^η Ιουνίου του 2013 στην «Στοά του Βιβλίου», και ανάμεσα σε άλλους μίλησε για αυτό ο Δρ. Νικόλαος Λάος ο οποίος κατά δήλωση του «συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του Τεκτονισμού και του τάγματος των Βαυαρών Illuminati» - από τους Δυτικούς αντιφασίστες εμφανίζεται ως «ναζί» και «φασίστας», ενώ ο ίδιος τα τελευταία χρόνια δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει δημοσίως ότι είναι εχθρός του φυλετισμού, του εθνικισμού, υπέρ της επιμειξίας και κατά των ανθρώπων με Λευκή καταγωγή, και όλα αυτά σε ένα Ομοσπονδιακό κράτος που διοργάνωσε διεθνές «αντιφασιστικό συνέδριο» και προωθεί ως επιχείρημα την «αποναζιστικοποίηση», θυμίζοντας φυσικά σε πολλούς την ανάλογη εμπρηστική ρητορική των ΗΠΑ όταν ήθελαν να καταστρέψουν καθεστώτα που δεν εξυπηρετούσαν την Σιωνιστική εξωτερική πολιτική. 

Η επίσημη δήλωση του σε τηλεοπτικό σταθμό ότι «η παράδοση της Καμπάλα, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος» εγείρει ερωτηματικά κατά πόσο τελικά η αλλαγή του καθεστώτος στην Μόσχα ήταν μια «εθνικιστική αναγέννηση» όπως ισχυρίζονταν κάποιοι ή μήπως ήταν τελικά μια εσπευσμένη «αλλαγή φρουράς» όπου το Ανώτατο Σοβιέτ αντικαταστάθηκε - μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη - με μια φρουρά μαφιόζων και καπιταλιστών γνωστής καταγωγής, η οποία με όχημα την Ορθοδοξία και το ιδεολόγημα του Πανσλαβισμού - και με τα χέρια τους βαμμένα από την σφαγή της Δούμας του ’93 - τείνουν όχι φυσικά να απελευθερώσουν την οικουμένη όπως διατείνεται η «Ελεύθερη Ώρα» και το «Μακελειό», αλλά να είναι ένας ακόμη εφεδρικός πόλος εξουσίας και επιβολής της ΝΤΠ. 

Ο Dugin για κάποιους είναι υποστηρικτής μιας μερίδας της ελεγχόμενης από τον Σιωνισμό «Alt Right» και του «Kosher - Εθνικισμού» και μάλιστα διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με την antifa σε όλη την Ευρώπη, ένας από τους κυριότερους αρχιτέκτονες πίσω από τον «Ευρασιατισμό». Για άλλους όμως είναι ένας φανατικός εχθρός της Παγκοσμιοποίησης που κάποτε «φλέρταρε» με τον Φασισμό και τον Εθνικομπολσεβικισμό ενώ στο βιογραφικό του έχει καταγραφεί η αποβολή του από την σχολή Αεροπορίας λόγω «φιλοφασιστικών απόψεων». 

Η σημερινή πολιτική του Πούτιν που είναι ένα μείγμα προσοβιετικού Ιμπεριαλισμού, Σοβιετικού Διεθνισμού και Ρωσικού Εθνικού Καπιταλισμού κεντρίζει το ενδιαφέρον και αναζωπυρώνει το πάθος αλλά και το μίσος μιας σημαντικής μερίδας του λεγόμενου «χώρου». Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, οι Ρώσοι είναι ένας μεσσιανικός λαός ενώ η προσπάθεια να επιβληθούν θυμίζει παράδοση μυστικισμού και βυζαντινισμού.

Η δημόσια δήλωση του ανθρώπου που εισήγαγε την σκέψη του Julius Evola και του Martin Heidegger στην Ρωσική κοινωνία ενώ δεν παρέλειψε να εξυμνήσει και την δομή των Waffen - SS, και σε νεαρή ηλικία ενίσχυσε την οργάνωση Pamyat - που όμως σε μια κρίσιμη στιγμή της χώρας η οργάνωση αυτή ενίσχυσε με τα όπλα τον φιλελεύθερο Γιέλτσιν … - ότι «στόχος δεν είναι να κατακτήσουμε τον κόσμο αλλά να είμαστε ένα ακόμη κέντρο αποφάσεων ανάμεσα σε άλλα» το μισανθρωπικό κάλεσμα του για την «γενοκτονία των Ουκρανών κρετίνων»», ακόμη και η πρόσφατη και άκρως συμβολική επισήμανση της Darya Dugina στην κατεστραμμένη Μαριούπολη ότι «το Azovstal ήταν γεμάτο Σατανιστική μαύρη ενέργεια» προκαλεί σε πολλούς θυμηδία, ερωτηματικά αλλά και προβληματισμό για την πραγματική στόχευση της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου. 

Για την κόρη του Ρώσου στοχαστή και διανοητή η «Δύση» είναι «φασιστική» και «ρατσιστική» ενώ ο υποστηρικτής της Ρωσίας Tigran Keosayan, θεώρησε λογικό να ισοπεδωθεί το κέντρο του Κιέβου ως εκδίκηση για τον θάνατο της αδιαφορώντας πλήρως για το ενδεχόμενο να σκοτωθούν άμαχοι Σλαβικής καταγωγής. 

Το περιοδικό «Patria» είναι γεγονός ότι φιλοξένησε σημαντικά και ποιοτικά άρθρα εκπροσώπων της εθνικιστικής ιδέας, αλλά και ατόμων που «ερωτοτροπούσαν» από παλιά με την φιλελεύθερη δεξιά, ως εκ τούτου δεν στάθηκε δυνατό να αποτελέσει μια «κόκκινη γραμμή» στο επίπεδο των εκδόσεων απέναντι στον πολιτικό εισοδισμό της δεξιάς και την «μόχλευση» σύμφωνα με τον αγαπημένο όρο γνωστών υβριστών και συκοφαντών. 

Η στόχευση της όποιας «ενότητας» αποτέλεσε μια παγίδα (;) της πολυάριθμης συντακτικής ομάδας που κατέληξε τελικά στην προβολή και ενίσχυση γνωστών προσώπων της δεξιάς παράταξης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο έντυπο αυτό αρθρογραφούσε ένας υπεύθυνος γραφείου κορυφαίου υπουργείου της ΝΔ και στενός φίλος του Μάκη Βορίδη, ο οποίος σήμερα πρωτοστατεί στην εξύβριση του Ουκρανικού έθνους και των εθελοντών εθνικιστών μαχητών του Συντάγματος Azov. 

Στο πλευρό της ίδιας ομάδας με την «νεοδεξιά» (;) σκέψη και αισθητική βρίσκεται ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος του Trump - με την γνωστή καταγωγή - που κάποτε υπερασπιζόταν τον Λαφαζάνη ακόμη και τα αντιεξουσιαστικά Εξάρχεια. 

Ο Θάνος Πλεύρης, εξηγεί σε εκδήλωση του περιοδικού «Patria» το 2013, με ποιους τρόπους αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά το ζήτημα της μετανάστευσης … ενώ ο Χρίστος Γούδης του Ιδρύματος Καραμανλή φίλος του ΚΙΣ αλλά και υποστηρικτής του κόμματος του Μιχαλολιάκου, που δημοσίως καθυβρίζει τους «φασίστες» αλλά σε εκδοτικό επίπεδο τους εξυμνεί (!) ήταν μια εμβληματική φιγούρα στην κίνηση αυτή που έληξε άδοξα ... αφού κάποιοι επέλεξαν την ανάδειξη τους και την μελλοντική καριέρα τους, μέσα από την ανοιχτή και δημόσια ενίσχυση ακροδεξιών μορφωμάτων και δεξιών παραγόντων. 

Δημοσιογράφοι και πολιτευτές που μέχρι χτες στήριζαν τον Καρατζαφέρη και σήμερα τον Κασιδιάρη, άνθρωποι του Κωνσταντίνου Πλεύρη και σημαίνοντα πρόσωπα της τοπικής αυτοδιοίκησης που ελέγχονταν από την ΝΔ, φιλοσιωνιστές δικηγόροι «αλεξιπτωτιστές της τυρόπιτας» που υμνούν το κράτος του Ισραήλ, υποστηρικτές του φιλοσιωνιστή Trump, ιδιοκτήτες ομάδων και επιχειρηματίες κομματάρχες που επισκέπτονται τις Ρωσικές μονές του Αγίου Όρους, απογοητευμένοι εθνικιστές και νεοεθνικιστές που βρέθηκαν να αρθρογραφούν δίπλα σε φανατικούς αντιφασίστες, σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το Κρεμλίνο είναι ένας μικρότερος πόλος της «Νέας Γιάλτας» που επικράτησε εις βάρος της Ευρώπης. 

Η ετικέτα πλέον που τους ξεχωρίζει είναι ο «Συντηρητισμός», αν και δημόσια κοιτάνε προς Ανατολάς και θέλουν να γευτούν το λαχταριστό μπορς του κρατικού εστιατορίου της Μόσχας η καρδιά τους τελικά είναι στην Ουάσιγκτον και το μυαλό τους πάντα στο Τελ Αβίβ!