blackfrontpress@yahoo.co.uk
Benito Mussolini: Το Κράτος
«Το κράτος, με την τερατώδη, φοβερή μηχανή του, μας προκαλεί
ένα αίσθημα ασφυξίας. Το άτομο μπορούσε να υποφέρει το κράτος, για όσο διάστημα
αυτό περιοριζόταν στις στρατιωτικές και αστυνομικές λειτουργίες του· όμως, σήμερα, το κράτος είναι τα πάντα: τραπεζίτης,
τοκογλύφος, ιδιοκτήτης σπιτιών, πλοιοκτήτης, προμηθευτής, ασφαλιστής, ταχυδρομικός,
σιδηροδρομικός, επιχειρηματίας, δάσκαλος, καθηγητής, έμπορος καπνού και άλλα πολλά
ακόμα που έχουν επιπροστεθεί στις πρότερες κρατικές λειτουργίες του αστυνομικού,
του δικαστή, του δεσμοφύλακα και του φοροεισπράκτορα.
"Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει
τα πάντα, κάνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε
λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία
συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική
παροχή των αναγκαίων προ το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο
άπειρο...
Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου
προς την οποία σπρώχνονται, θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι
τείνουμε να φθάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το
κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και μετά
τους ξερνάει σαν άψυχα μηδενικά.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καθόλου μυστικά, καθόλου εσωτερικότητα, είτε στο υλικό είτε στο πνευματικό επίπεδο. Κάθε γωνία της είναι διαπερατή, κάθε κίνηση της μετρήσιμη. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο κελί του και αριθμημένος, όπως ακριβώς σε μία φυλακή»
Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος του περιοδικού «Ένζυμο»
https://ellinikosblog.wordpress.com/
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Κρέων καὶ Ἀντιγόνη
σήμερα, ἄρθρο τῆς σύνταξης
Πανσυμμοριτισμός: Ἡ
νέα μορφὴ τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἄρθρο τῆς σύνταξης
Γιὰ την Δίκη, ἄρθρο
τῆς σύνταξης
Ἡ Νέα Ἱερὰ Ἐξέτασις,
τοῦ Ἀλαῖν ντὲ Μπενουᾶ
Τὸ μετα-νεωτερικὸ
προσωπεῖο τοῦ Ἰανοῦ. Μιὰ εἰσαγωγὴ στὴ γενεαλογία τῆς ἐπαναστατικῆς μεταφυσικῆς,
τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ
Ὁ κορωνοϊός, ἡ
κοινωνικὴ μηχανικὴ καὶ ἡ χειραγώγηση τῶν μαζῶν, τοῦ Λουσιὲν Σερίζ
Κάτοπτρον Ἡγεμόνος
– Βασιλικός Ἀνδριάς – Λόγος Ἠθικός, τοῦ Νικηφόρου Βλεμμύδη
Ὁ Ζῆβ Στέρνχελ καὶ
οἱ ἀριστερές καταβολές τοῦ φασισμοῦ. Ὁ φασισμός ὡς γέννημα τῆς Ἀριστερᾶς, τοῦ Ἔρβιν
Ρόμπερτσον
Οἱ Ἀντίφα χωρίς
κουκούλα, τοῦ Φερνάρδου Λὲ Πίκ
Ὁ Ντῖνος
Χριστιανόπουλος γιὰ τους ἐθνομηδενιστές ἱστορικούς
ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ : Ὁ Ἴων Δραγούμης καὶ ἡ ζωὴ ὡς πνευματικὴ μάχη, τοῦ Σταμάτη Μαμούτου
🇦🇲 Adana Project - Zartir Lao / Զարթիր Լաո 🇦🇲
Οι Αρμένιοι δεν ακολουθούν τα συφιλιδικά διδάγματα του παγκόσμιου αντιφασισμού, της νέας αριστεράς και των διεθνών τοκογλύφων και παλεύουν για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Οι γιοι και οι κόρες του μυθικού Καυκάσου, οι σκληροί τιμωροί των βασανιστών και μικτής καταγωγής Νεότουρκων, οι απόγονοι των Αντικομμουνιστικών εθελοντικών μονάδων που πολέμησαν μαζί με τους Εθνικοσοσιαλιστές, παλιοί μαχητές του Μυστικού Αρμενικού Στρατού (ASALA) άνδρες και γυναίκες ακόμη και παιδιά όλοι ενωμένοι κάτω από τα φυλετικά λάβαρα της παράδοσης πολεμούν για πολλοστή φορά απέναντι στις αιμοσταγείς ορδές της Ασίας υπερασπιζόμενοι εστίες και ιερά.
Μόνοι τους χωρίς ουσιαστική βοήθεια αφού ο Σιωνιστής Trump σφυρίζει αδιάφορα, ο γνωστός «Ιανός» Πούτιν νίπτει τας χείρας του - ας μην ξεχνάμε ότι οι Σοβιετικοί πάντα υποστήριζαν τους Αζέρους - το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ αδιαφορούν πλήρως και ο Ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν με λεφτά του Κατάρ εκπαιδεύει μισθοφόρους για να σφάξουν και να βιάσουν. Δεν θα πρέπει να μην αποκαλύψουμε τον καίριο ρόλο του Ισραήλ που στέλνει με αεροπορικά φορτία όπλα στους Αζέρους αφού ο τελικός στόχος και σκοπός είναι η μελλοντική επίθεση στο Ιράν με την συνδρομή ενός μέρους της εν λόγω μειονότητας που υπάρχει στην γη των Περσών. Αναμενόμενη και η αηδιαστική στάση του Μητσοτάκη απέναντι στην πολιτική της Άγκυρας, εκκωφαντική και η σιωπή του Βαρθολομαίου και του Ιερώνυμου αφού εξυπηρετούν συμφέροντα των Αμερικανών και των Σιωνιστών. Τα ίδια έπραξαν στα γεγονότα της Λιβύης, Υεμένης και Συρίας.
Τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ που καθοδηγούνται από τους γνωστούς επιχειρηματίες επιλέγουν να παρουσιάζουν τα πράγματα σύμφωνα με τις οδηγίες της κυβέρνησης ενώ οι πορείες και οι διαμαρτυρίες περιορίστηκαν στους κύκλους της Αρμενικής κοινότητας και γρήγορα εξαφανίστηκαν από την επικαιρότητα. Όμως οι υπερασπιστές της Αρμενίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός μαζί με Έλληνες και Ελληνοαρμένιους που πήγαν εθελοντικά για να υπερασπιστούν κοινές αξίες και ιδανικά. Ο αγώνας τους είναι παράδειγμα για τον Ελληνικό Λαό που αδυνατεί να αφυπνιστεί και να εξεγερθεί απέναντι στους εξουσιαστές και τους λακέδες των πρεσβειών.
Ο Che Guevara και η Συντηρητική Επανάσταση
του Maxim Medovarov
μετάφραση: Zero Schizo
μετάφραση: Zero Schizo
Στις 14 Ιουνίου γιορτάσαμε την 90η επέτειο από τη
γέννηση του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Το Διαδίκτυο αντέδρασε με έναν εκπληκτικά
περίεργο τρόπο: η πλειοψηφία δημοσίευσε κάτι στη μνήμη του, ενώ οι εχθροί του
περιορίστηκαν σε δύο κατηγορίες: φιλελεύθεροι και «νεοναζί», τους οποίους, ως
συνήθως, τους πιάνει υστερία με την απλή αναφορά του comandante.
Ωστόσο, ας εμβαθύνουμε σε αυτό το ζήτημα: πού τοποθετείται ο
Τσε Γκεβάρα στον άξονα αριστερά και δεξιά; Δεν είναι σημαντική αυτή η πτυχή της σύνθεσής του, στην προοπτική της
Συντηρητικής Επανάστασης; Τα τελευταία χρόνια έχουν δημοσιευτεί πολλές αναφορές
σχετικά με το ότι ο Ισπανός caudillo Franco
και ο ηγέτης της Αργεντινής Peron
είχαν σχέσεις με τον Che
και τον Fidel. Από μια
τυπική ιδεολογική άποψη, αυτό θα έπρεπε να ήταν αδιανόητο, αλλά στην πράξη δεν
ήταν. Ποιο είναι το κλειδί; Ποιος είναι ο οικονομικός χαρακτήρας της
Συντηρητικής Επανάστασης, στον οποία συνέβαλε και ο Τσε Γκεβάρα;
Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στον Immanuel Wallerstein: πρόκειται για
την αντίσταση στην εμπορευματοποίηση των εδαφών και της προλεταριοποίησης της
εργασίας, αυτές οι δύο πραγματικότητες του παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος. Κάθε πολιτική δύναμη που υπονομεύει αυτές τις δύο πραγματικότητες
ανοίγει την πόρτα στην απελευθέρωση. Και αυτό συνέβη κατά την εποχή του Arbenz στη Γουατεμάλα, κατά
τη διάρκεια του καθεστώτος του οποίου ο Che Guevara ξεκίνησε την πολιτική του πορεία, όταν ο Arbenz εθνικοποίησε την
Αμερικανική Πολυεθνική Εταιρεία Φρούτων.
Είναι τα υπαρκτά κινήματα της αριστεράς ικανά να
καταπολεμήσουν την εμπορευματοποίηση των εδαφών και τον προλεταριοποίηση της
εργασίας; Όχι. Οι ίδιοι είναι πλέον διαζευγμένοι από τη γη, οι ίδιοι είναι
παγκοσμιοποιητές, καλωσορίζουν μόνο την ελεύθερη κυκλοφορία ορδών μεταναστών
από τη μια χώρα στην άλλη, ενώ εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό του παραδείγματος
της Συντηρητικής Επανάστασης, θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες να ενωθούν οι
αγρότες και το εργατικό δυναμικό της χώρας. Υπό αυτήν την έννοια, αυτό που
έκανε ο Τσε Γκεβάρα και αυτό που έκανε ο Sub-comadante
Μάρκος αργότερα, είναι μια βαθιά συντηρητική πράξη.
Η πραγματική επανάσταση, η φιλελεύθερη επανάσταση για την
προώθηση της προλεταριοποίησης της εργασίας και της εμπορευματοποίησης των
εδαφών, πραγματοποιείται στη σύγχρονη εποχή από το ΔΝΤ. Κατά συνέπεια, όλες οι
εξεγέρσεις εναντίον του, είτε από τα κάτω προς τα πάνω είτε, όπως στη Μαλαισία
υπό τον Mahathir Mohammad, από πάνω προς τα κάτω, είναι ουσιαστικά
αντεπαναστατικές ή, πιο συγκεκριμένα, «η αντίσταση στην επανάσταση», σύμφωνα με
τον De
Maistre. Και
αυτό είναι άλλο ένα μάθημα από τον Τσε Γκεβάρα, τον εκ γενετής αριστοκράτη και
Ιρλανδό-Ισπανό ευγενή (κάτι για το οποίο ήταν πάντα περήφανος και κάτι που η
αριστερά είναι ανίκανη να καταλάβει), υπερασπιστής του λαού του από έφεση.
Αυτό το μάθημα είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι το τελευταίο.
Το τελευταίο είναι πιθανώς τα λόγια του ότι η ζωή ενός προσώπου και η ζωή ενός
λαού είναι πολυτιμότερη από οποιοδήποτε χρηματικό ποσό. Αυτός είναι ο λόγος που
οι χρηματοπιστωτές του κόσμου τον μισούν τόσο πολύ. Αυτή η αξία δεν τηρείται
από την πλειοψηφία των ηγεμόνων του σύγχρονου κόσμου, οι οποίοι για χάρη του
πλεονάσματος του προϋπολογισμού, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή
των δικών τους ανθρώπων, χωρίς να αναφέρουμε εκείνη των ξένων (στμ. Στην Ελλάδα
αυτή η σειρά προτεραιότητας είναι ανάποδα). Αλλά μερικές φορές υπάρχουν
άνθρωποι που εμφανίζονται από το πουθενά σε αυτόν τον κόσμο, άνθρωποι που
αναποδογυρίζουν τα χρηματοπιστωτικά τραπέζια και μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει
μια άλλη διάσταση, μια άλλη πραγματικότητα και μια άλλη ηθική.
Hasta siempre, Comandante!
Μετάφραση στα Ελληνικά: Τίτος
Ένα επίκαιρο απόσπασμα από το άρθρο: "Ο Φασισμός και η Καλλιτεχνική Πρωτοπορία"
"Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον Φασισμό,
ήταν οι ποιητές - στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι- αστική επανάστασή
του.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ιστορικών είναι η επισήμανση
ότι το Φασιστικό κίνημα γεννήθηκε από τα δεξιά, από τον κλήρο και τους αστούς,
είναι μια παραμόρφωση που έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου. Ο Φασισμός
γεννήθηκε από τα αριστερά, από το εργατικό κίνημα αλλά και από τα χαρακώματα
και την ποίηση.
Η Ιταλία, όπως πολλοί άλλοι λαοί εντάχθηκαν στη σύγκρουση
του Μεγάλου Πολέμου (Α'ΠΠ), σε μια αντιπαράθεση που θα άλλαζε την ίδια την
ιστορία του πολέμου και θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή, αυτή των Ολικών
Κινητοποιήσεων.
Τα χαρακώματα, η λάσπη, η κίνηση, όλη η τεχνική στην
υπηρεσία του πολέμου, το ή κινητοποιήσε
ή πεθαίνεις, ή πυροβολείς ή σε πυροβολούν, μια ολόκληρη γενιά έλαβε το βάπτισμα
του πυρός σε αυτό το σφαγείο που άλλαξε την ιστορία εντελώς.
Μπορώ να διαβεβαιώσω χωρίς αμφιβολία ότι ο D'Annunzio εφηύρε
το Ροκ δεκαετίες πριν από τη σύλληψή του ως ιδέα, οι χειρονομίες του, η
θεατρικότητα του, η μορφή που έδινε στις ομιλίες του και απήγγειλε τα ποιήματά
του, όλη αυτή τη σκηνική παράσταση, ο D'Annunzio ήταν ο πρώτος ροκ σταρ
δεκαετίες πριν από τους David Bowie και Jim Morrison.
Η ιστορία που οι νικητές θέλουν να μας επιβάλουν, η ιδέα ότι
ο Φασισμός ήταν καθαρά μιλιταριστικός και χωρίς καλλιτεχνική ευαισθησία, αυτή
είναι η γενικότερη ιδέα που κυριαρχεί στον κόσμο των τεχνών.
Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον Φασισμό, ήταν οι
ποιητές - στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι - αστική επανάστασή του.
Σήμερα δεν υπάρχουν εμπροσθοφυλακές αλλά μόδες, η
μεταμοντέρνα τέχνη είναι νεκρή τέχνη, όχι μόνο της λείπει ο σκοπός αλλά και
οποιοσδήποτε επαναστατικός τόνος ανανέωσης του κόσμου, είναι εκεί για να
ανεβάσει το εγώ του καλλιτέχνη.
Ο Φασισμός είναι το παιδί του φουτουρισμού και θα μπορούσε
να θεωρηθεί από μόνος του μια άλλη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η εποχή των
ποιητών - στρατιωτών, των φουτουριστών, εκείνων που ζουν επικίνδυνα έχει παρέλθει
και το σημερινό παράδειγμα κηρύττει μόνο τον ειρηνισμό, τον κονφορμισμό και την
συζητησούλα για την τέχνη σε ένα Starbucks. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη
διάρκεια των Φασισμών υπήρχε μια πρωτοποριακή και επαναστατική τέχνη
εμπροσθοφυλακής που δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε."
Μετάφραση: Τίτος
Ο ρυθμός της ιστορίας: απόσπασμα από τον Otto Strasser
«Στην τρέχουσα ορολογία (αναφορικά με την παρακμάζουσα ιδέα -
Εγώ ως χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού), λοιπόν, μιλάμε για «καπιταλισμό»
όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στο οικονομικό επίπεδο. Μιλάμε για
«ατομικισμό» όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στο ψυχοκοινωνικό επίπεδο (δηλαδή
στο κράτος). Μιλάμε για «υλισμό» όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί πολιτισμικά
και στο επίπεδο της ψυχής (δηλαδή σε θρησκευτικά θέματα)
Αυτή η τριάδα του καπιταλισμού, του ατομικισμού και του
υλισμού είναι αυτό που αναγνωρίζουμε ως μια μορφή φιλελευθερισμού στην τρέχουσα
παρακμάζουσα φάση του δυτικού πολιτιστικού κύκλου. Σε αντίθεση με αυτήν την
φιλελεύθερη τριάδα, η ιδέα του συντηρητισμού (ιδέα-Εμείς) εκδηλώνεται επίσης
εξίσου στα τρία επίπεδα της ζωής: ως «σοσιαλισμός» σε οικονομικό επίπεδο. ως
«εθνικισμός» σε διανοητικό-κοινωνικό επίπεδο (το κράτος) και ως «Λαϊκός
Ιδεαλισμός» σε πνευματικό-πολιτιστικό επίπεδο (θρησκεία).
Αυτή η τριάδα του σοσιαλισμού, του εθνικισμού και του λαϊκού
ιδεαλισμού είναι αυτό που διακρίνουμε ως μορφές συντηρητισμού που υπάρχουν στο
προχωρημένο στάδιο του δυτικού πολιτιστικού κύκλου.
[...]
Ο νόμος της Τριαδικής πολικότητας όχι μόνο μας δίνει μια
εντελώς νέα εξήγηση και αξιολόγηση του παρελθόντος, αλλά μας δίνει επίσης μια
αξιολόγηση του παρόντος και μια ερμηνεία του μέλλοντος. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι
καιροί πληρούνται, καθώς η κυρίαρχη εποχή του φιλελευθερισμού και των μορφών
της (καπιταλισμός, ατομικισμός και υλισμός) τελειώνουν και από τον Αύγουστο του
1914 το εκκρεμές του ρολογιού της μοίρας έχει κινηθεί προς μια νέα εποχή στην
οποία ο συντηρητισμός θα κυριαρχεί στις μορφές του σοσιαλισμού, του εθνικισμού
και του λαϊκού ιδεαλισμού, του οποίου την ισχυρή εξέγερση και έκρηξη ονομάζουμε
γερμανική επανάσταση»
Η Γερμανία Αύριο, Όττο Στράσσερ, 1940
Μετάφραση: Τίτος
ΑΚΕΛ, μια γερασμένη πολιτική πατσαβούρα
του Λουκά Σταύρου
Η ακελική αριστερά ποτέ δεν υπήρξε επαναστατική. Από την εποχή που αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα συμβάδισε με τους βρετανούς αποικιοκράτες και στη συνέχεια στήριξε το μετα-αποικιακό μόρφωμα της ντόπιας ολιγαρχίας που εξέθρεψε το Μακαριακό κατεστημένο.
Στήριξε επίσης την γραμμή της υποχώρησης που εγκαινίασε ο Μακάριος με τις προδοτικές και κατάπτυστες λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977.
Έκτοτε ακολουθεί πιστά αυτή την γραμμή στο εθνικό θέμα αγκαλιάζοντας τους τούρκους, αρνούμενη να δεχτεί πως οι λεγόμενοι τουρκοκύπριοι υπάρχουν μόνο στη φαντασία της , αρνούμενη να δεχθεί την πραγματικότητα της ομογενοποίησης των πάλαι ποτέ τουρκοκυπρίων με τους εκ τουρκίας έποικους και τον τουρκικό κατοχικό στρατό.
Φαντάζονται οι ακελικοί ότι εκεί απέναντι υπάρχουν κάποιοι τουρκοκύπριοι αδελφοί τους καταπιεσμένοι από τους εκ τουρκίας τούρκους που θα σμίξουν ξανά για να κάνουν την αποστρατικοποιημένη Κύπρο που κατά κάποιο τρόπο θα καλυφθεί από μια γυάλα ώστε να μην επηρεάζεται από τα γεωπολιτικά συγκρουόμενα ρεύματα στην ευρύτερη περιοχή.
Η ακελική αριστερά οραματίζεται ένα παράδεισο στην Ανατολική Μεσόγειο δηλαδή έχει θεολογικοποιήσει την πολιτική.
Στα κοινωνικά και πολιτειακά ζητήματα η ακελική αριστερά δεν εκφράζει κάποια επαναστατική ιδέα αλλαγής.
Αποδέχεται γονυπετής τους θεσμούς της καπιταλιστικής τραπεζοκρατικής οικονομίας και πολιτικής εξουσίας στους οποίους συμμετέχει.
Η μοναδική δράση της ακελικής αριστεράς περιορίζεται σε κάποιες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων που κατόρθωσε να διορίσει κατά την μακρά πορεία των συνεργασιών της με το σύστημα και το ολιγαρχικό κατεστημένο.
Αναφορικά με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχει επίσης συμμαχήσει με την ολιγαρχία διότι υπεραμύνεται των ανοικτών συνόρων και της εισροής ξένων εργατών που σαν αποτέλεσμα έχουν την φτωχοποίηση των ντόπιων εργατών και την μετατροπή τους σε μετανάστες. Δηλαδή το ΑΚΕΛ στηρίζει την αντικατάσταση του πληθυσμού από ξένους πάσης εθνικότητας και πολιτισμού.
Στο πολιτειακό ζήτημα το ΑΚΕΛ συμπορεύεται θαυμάσια με τον συγκεντρωτικό κοινοβουλευτισμό και την αυταρχική διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας.
Δέχεται δηλαδή πως οι συμμορίες των κομματικών μηχανισμών έχουν δικαίωμα να ασκούν εξουσία και ο λαός να σιωπά και η μοναδική του πολιτική δραστηριότητα να είναι η επιλογή των εκλεκτών των κομμάτων και μετά να βυθίζεται πάλι στο σκοτεινό τούνελ της σιγής μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Το ΑΚΕΛ με λίγα λόγια δεν έχει να προτάξει κάποιο αίτημα λαϊκής πραγματικής εξουσίας.
Αναφορικά με την τυραννία των Βρυξελλών δεν έχει να πει τίποτα.
Απλά τάσσεται υπέρ της ευρωζώνης και της κάθετης σχέσης της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας με την ντόπια τραπεζοκρατία.
Κατά τα άλλα βάφεται λαϊκά. Αλλά με όλα τα κοκκινάδια δεν κρύβει το γεγονός ότι είναι μια γερασμένη πατσαβούρα πολιτική πόρνη που αναζητά εραστές στο πεζοδρόμιο του συστήματος της ντόπιας ταξικής τυραννίας και της εθνικής υποτέλειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Απόσπασμα: P.R.Knudsen: Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς.
"Αυτοί οι νέοι αμφισβητίες είναι εχθρικοί απέναντι μας απλά εξαιτίας δεκαετιών εχθρικής προπαγάνδας η οποία όχι μόνο αποξένωσε
ικανούς και ευφυείς ανθρώπους από κάθε είδους κίνημα που πρεσβεύει ανοιχτά τον
Εθνικοσοσιαλισμό, αλλά πέτυχε και να προσελκύσει στο κίνημa μας ένα μεγάλο
αριθμό ατόμων που ταιριάζουν στην προπαγανδιστική εικόνα της για τον
Εθνικοσοσιαλισμό και που ήρθαν γιατί απλούστατα θέλουν να ανταποκριθούν στην
εικόνα αυτή. Θέλουν να είναι τα δολοφονικά, αιμοβόρα τέρατα που περιγράφονται
σε αμέτρητες παραγωγές του Χόλυγουντ και στις περιγραφές του Κίτρινου Τύπου για
τους κακούς «Ναζί».
Για πάρα πολύ καιρό έχουμε δεχθεί τέτοιους ψυχοπαθείς στις
γραμμές μας και για πάρα πολύ καιρό αποτυγχάνουμε να αποσυνδεθούμε από άλλες
τέτοιες οργανώσεις που κάνουν το ίδιο. Το ότι μερικοί αυτοαποκαλούνται
Εθνικοσοσιαλιστές και επιδεικνύουν τη Σβάστικα, δεν τους κάνει Συντρόφους μας!
Πολλές οργανώσεις δεν μπορούν ακόμα να το καταλάβουν αυτό και όσο δεν το
καταλαβαίνουν είναι καταδικασμένες - και, δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για μας,
αν δεν εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία να τους αποκηρύξουμε δημόσια. Πολύ συχνά
λέγεται ότι δεν πρέπει να «βγάζουμε τα άπλυτά μας στη φόρα» μπροστά στους
εχθρούς μας και ότι όλες οι «εσωτερικές διαμάχες» πρέπει να περιορίζονται στους
τέσσερις τοίχους μας. Αλλά αυτά δεν είναι τα δικά μας τα άπλυτα, και βέβαια δεν
πρόκειται για εσωτερική διαμάχη - είναι μια απαραίτητη εκκαθαριστική
επιχείρηση, και πρέπει να γίνει δημόσια.
Ο κόσμος περιμένει ότι θα υποστηρίξουμε κάθε δεξιό που
επισείει τη Σβάστικα και σίγουρα δε μας περιμένει πουθενά κοντά στην Αριστερά,
επειδή τους έχουν πει ξανά και ξανά πως είμαστε δεξιοί. Συνεπώς, πρέπει να τους
δείξουμε ότι τους πληροφόρησαν άσχημα. Η έκπληξη που θα προκληθεί θα κάνει
μερικούς ν ακούσουν τουλάχιστον τι έχουμε να πούμε. Ακόμα, μερικοί άνθρωποι θα
ξανασκεφτούν αυτά που τους έλεγαν για τον Εθνικοσοσιαλισμό όταν αντιληφθούν ότι
τους έλεγαν άλλη μια φορά ψέματα για αυτόν."
P.R.Knudsen: Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς.
Η Νέα Ρώμη μας προσφέρει άρτους και θεάματα
And Justice For All
Για το περιεχόμενο της «δίκης του αιώνα» δεν έχουμε να πούμε πολλά. Το συμπέρασμα του κάθε εύλογα σκεπτόμενου ανθρώπου είναι ότι οι δικασθέντες, με τα ανεκδιήγητα πολιτικά τους λάθη και τις απαράδεκτες συμπεριφορές τους, έδωσαν την ευκαιρία στους χυδαίους πολιτικάντηδες του συστήματος εξουσίας να τους φέρουν σε αυτή την δύσκολη θέση μέσα από μια στημένη πολιτικά και δικονομικά διαδικασία.
Εκείνο που θεωρούμε ότι έχει ενδιαφέρον είναι να σχολιάσουμε τα τεκταινόμενα της σημερινής ημέρας. Γιατί η υποκρισία είναι σε πολλές περιπτώσεις το χειρότερο πολιτικό έγκλημα.
-Αν μη τι άλλο είναι αντιφατικό για ορισμένους που θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες και αρνούνται την αστική εξουσία να διαδηλώνουν για να πιέσουν την μια πτυχή της εξουσίας (την δικαστική εν προκειμένω) την οποία υποτίθεται ότι πολεμούν, με απώτερο στόχο να καταλήξει σε μια καταδικαστική απόφαση. Τελικά πιστεύετε στην αστική δημοκρατία ή όχι, κύριοι «επαναστάτες»; Γιατί εμάς μας μπερδέψατε (για πολλοστή φορά είναι η αλήθεια).
-Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερα χυδαίο από την κυβέρνηση. Αλλά έχει αξία να το αναφέρουμε. Εφόσον αποτελείτε τους θεματοφύλακες της αστικής δημοκρατίας, κύριοι της Δεξιάς, οφείλετε να αφήνετε την δικαιοσύνη να αποφασίζει ανεπηρέαστη. Όχι να την εκβιάζετε με συγκεντρώσεις και mediaκή πίεση. Αλλά φαίνεται ότι γνωρίζετε το κόλπο από την εποχή του «βρώμικου ‘89».
-Για άλλη μια φορά όταν η κυβέρνηση ήθελε να τελειώσει το «πανηγύρι» εμφανίστηκαν κάποιοι αντιφασίστες με καλυμμένα πρόσωπα και ξεκίνησαν επεισόδια. Και για άλλη μια φορά αυτή η κίνηση έδωσε την ευκαιρία στους αστυνομικούς να διαλύσουν την συγκέντρωση. Πόσο κορόιδο μπορεί να είναι κανείς ώστε να μην αντιλαμβάνεται το στημένο του πράγματος;
-Είναι μέρος της παράδοσης των «νοικοκυραίων» της Δεξιάς να στέλνουν στα δικαστήρια τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μόνο που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχαν απέναντί τους έναν Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος, έστω και σχεδόν κατάκοιτος, κατάφερε να δώσει στους «νοικοκυραίους» ένα μάθημα που το θυμούνταν για πολλά χρόνια. Αντιθέτως, οι καρνάβαλοι της άκρας δεξιάς, που πολλές φορές έχουν το θράσος να οικειοποιούνται την ιερή έννοια του εθνικισμού, δέχονται διαχρονικά, σαν τα άτακτα παιδάκια, τα ραπίσματα της Δεξιάς παράταξης χωρίς να προβάλουν αντίσταση.
Τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας τον Μητσοτάκη (που του υποσχέθηκε πως θα τον αποφυλάκιζε) και στήριξε, μέσα από τις φυλακές, τη Νέα Δημοκρατία (την ίδια στιγμή που την υποστήριζε ένθερμα κι ο αντίπαλός του Μίκης Θεοδωράκης) και όχι το κόμμα του, την ΕΠΕΝ, σε εκείνη την αλησμόνητη τριπλή εκλογική αναμέτρηση!! Ανάλογη γελοιοποίηση είχε υποστεί και ο "πολύς" αρχηγός του ΕΝΕΚ, Πολύδωρος Δάκογλου την ίδια χρονιά. Στην τωρινή περίπτωση είχαμε μια επανάληψη της περίπτωσης του Ανδρέα Παπανδρέου. Μόνο που τα τωρινά πολιτικά μεγέθη που στοχοποίησε η Δεξιά είναι μικρά και ευκολοχώνευτα για την διαχρονικά κατευθυνόμενη «δικαιοσύνη».
-Έχει σημειολογικό ενδιαφέρον ότι την ίδια ώρα που ο αποχαυνωμένος μέσος Έλληνας πανηγυρίζει για μια «νίκη της δημοκρατίας», οι Τούρκοι συνεχίζουν το έργο του Αττίλα 2 στην Αμμόχωστο. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 1974. Φαίνεται πως όταν ο γραικύλος των καιρών μας μιλά για «νίκη της δημοκρατίας» εννοεί τη «νίκη των εξουσιαστών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Τώρα το γιατί τις πανηγυρίζει αυτές τις νίκες είναι άλλη υπόθεση.
- Μέσα σε λίγους μήνες η κυβέρνηση των «νοικοκυραίων» ξέπλυνε το σκάνδαλο των κομματικών δανείων της Τράπεζας Πειραιώς, το σκάνδαλο Novartis (μέσω της τρομοκράτησης της κυρίας Τουλουπάκη) και πολλές υποθέσεις επιχειρηματιών (άλλων «νοικοκυραίων» της αστικής μας κανονικότητας) που αν δικάζονταν σε σοβαρές συνθήκες δύσκολα θα γλίτωναν το κελί. Νοικοκυρεμένα πράγματα, δηλαδή. Αλλά ποιος νοιάζεται; Η Νέα Ρώμη μας προσφέρει άρτους και θεάματα. Υπάρχει το big brother, τα πρωινάδικα, το life style. Να μην έχουμε και παράπονο.
-Την ίδια ώρα που η δικαστική εξουσία σημείωσε την «μεγάλη νίκη της δημοκρατίας», άσκησε και μερικές διώξεις στους Έλληνες πολίτες του Έβρου, που υποστήριξαν τον στρατό μας στην απόκρουση της εισβολής των μεταναστευτικών κυμάτων στην Θράκη, την οποία οργάνωσε ο Ερντογάν κατά την περασμένη άνοιξη. Αλλά δεν πειράζει παιδιά. Αφού ψηφίσατε τους «νοικοκυραίους»…τους υπαλλήλους της Μέρκελ…της φίλης του Ερντογάν. Νομίζετε ότι θα άφηναν να περάσει ατιμώρητη αυτή η προσπάθειά σας να χαλάσετε μια προσυμφωνημένη δουλειά; Αν ναι, την πατήσατε! Και η αλήθεια είναι ότι αυτά και χειρότερα σας αξίζουν, με τα μυαλά που κουβαλάτε. Το ερώτημα είναι τι φταίνε οι εναπομείναντες σοβαροί συμπολίτες (και αληθινοί Έλληνες) να πληρώνουν τις δικές σας επιλογές.
Αλλ’, όταν σπεύδη τις αυτός, χω θεός συνάπτεται
του Καλλίμαχου
Η δίκη της
Χρυσής Αυγής, μια από τις σημαντικότερες δίκες στα ελληνικά πολιτικά και
δικαστικά χρονικά, φτάνει στο τέλος της .Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο Εφετείο, όπου την Τετάρτη 7
Οκτωβρίου το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας αναμένεται να
ανακοινώσει την ετυμηγορία του για την ενοχή η μη των κατηγορουμένων, μια
απόφαση με τεράστια πολιτική και ποινική σημασία.
Οι θέσεις
του παρόντος ιστολογίου αναφορικά με τη Χρυσή Αυγή είναι γνωστές σε όσους το
παρακολουθούν. Τα μέλη της συντακτικής ομάδας έχουν επανειλημμένως ασκήσει
δριμύτατη κριτική στο συγκεκριμένο κόμμα, στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα του
και επισημαίνοντας τα τραγικά λάθη (;) της ηγεσίας του, με κύριο υπαίτιο της
τραγικής κατάληξής του τον ίδιο τον αρχηγό του.
Θα θέλαμε
ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Σε όλη τη διάρκεια της πολύχρονης διαδικασίας
υπήρξε ένα κλίμα τρομοκρατίας,
προερχόμενο τόσο από τους antifa και την άκρα αριστερά όσο και από
την φιλελεύθερη δεξιά και τις ακροδεξιές παραφυάδες της, το οποίο - εντελώς
απροκάλυπτα - στήθηκε προκειμένου να επηρεάσει το δικαστήριο ούτως ώστε η
απόφαση που θα εκδώσει να είναι καταδικαστική. Η προσπάθεια επηρεασμού του
δικαστηρίου εντάθηκε εσχάτως , καθώς πλησίαζε η ημέρα της ετυμηγορίας, με
αποτέλεσμα να γίνουμε μάρτυρες απίστευτων καταστάσεων. Είδαμε πρόσφατα τα μέλη
μιας γραφικής "συλλογικότητας"
να τοποθετούν 68 καρέκλες (όσοι και οι κατηγορούμενοι) έξω από το
Εφετείο, μετατρέποντας τον Άρειο Πάγο σε "μπουρδέλο" προκειμένου να
δικαιολογήσουν την διαμαρτυρία τους ως μια "συμβολική παρέμβαση".
Στην πραγματικότητα, όμως, η κίνηση τους αυτή
είχε ξεκάθαρο σκοπό να εκβιάσει την καταδίκη της Χ.Α. Είχαμε ακόμη τη δημοσίευση
μιας σειράς άρθρων σχετικών με τη δίκη (στην γνωστή ναυαρχίδα του αντιφασισμού
"Εφημερίδα των Συντακτών") των επικεφαλής της πολιτικής εξουσίας,
ελάχιστες μόλις ημέρες πριν την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Οι πολιτικοί
αρχηγοί , χωρίς κανένα πρόσχημα, προέβησαν σε αυτή την κίνηση προκειμένου να
ασκήσουν επιπλέον πιέσεις στους δικαστικούς λειτουργούς, γεγονός που αποτελεί
ωμή παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης και αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη
διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
https://www.kathimerini.gr/society/561102868/diki-chrysis-aygis-politikoi-archigoi-enonoyn-ti-foni-toys-enantion-tis-nazistikis-apeilis/
Το ένθετο της εφημερίδος των
συντακτών εδώ :
https://issuu.com/efsyn/docs/nisides-xa
Τέλος, ως ...
επιδόρπιο ενός πλούσιου αντιφασιστικού "γεύματος" είχαμε την επίθεση
στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Αγία Βαρβάρα και στο Εβραϊκό νεκροταφείο Αθηνών.
Στο ίδιο έργο θεατές. Σαφώς και δεν πρόκειται για προβοκάτσια ...
https://www.avgi.gr/politiki/368313_hrysaygites-bandalisan-ta-grafeia-toy-syriza-stin-ag-barbara
https://www.kathimerini.gr/society/561104911/vevilosan-me-nazistika-synthimata-to-evraiko-nekrotafeio-athinon/
Οι ύπουλες
τακτικές και τα βρώμικα όπλα ενός
δυσώδους πολιτικού συστήματος μας
προκαλούν αποστροφή. Τα όσα περιγράψαμε προηγουμένως μας ενοχλούν βαθύτατα και τα καταδικάζουμε -
όχι επειδή υπάρχουν αισθήματα συμπάθειας προς την ηγεσία του εν λόγω κόμματος -
για δύο βασικούς λόγους: επειδή επιθυμούμε πάντοτε να λάμπει η αλήθεια και επειδή
γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλος αυτός ο συρφετός δεν εχθρεύεται ένα συγκεκριμένο
κόμμα, και φορέα, υποτίθεται, των ιδεών μας, αλλά τις ίδιες αυτές καθαυτές
Ιδέες που εμείς πρεσβεύουμε και παραμένουμε Πιστοί!
Βρισκόμαστε
εν αναμονή της αποφάσεως του δικαστηρίου. Ανεξαρτήτως της εκβάσεως της δίκης ,
υπάρχει κάτι που καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί να διαγράψει και που ίσως
είναι πολύ χειρότερο από μια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση: To γεγονός ότι η ΧΑ (και αναφερόμαστε
κυρίως στην ηγεσία της , με βασικό υπεύθυνο τον αρχηγό της) είναι οριστικά
καταδικασμένη στις συνειδήσεις όχι μόνο
όσων επάνδρωσαν τις τάξεις της
αλλά και σε ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων που την ψήφισαν πιστεύοντας
ότι θα ... «κάψει» το... «μπουρδέλο τη
Βουλή». Εν τέλει, όχι μόνο το έκαψε αλλά έγινε η ίδια παρανάλωμα του πυρός,
αφήνοντας μονάχα τις στάχτες της ...
Τη
μεγαλύτερη ευθύνη για τη Χρυσή ... Δύση φέρει αναμφισβήτητα ο αρχηγός της με
τις τραγικές του επιλογές. Το ... χέρι που θα έδινε τη γροθιά στο σάπιο
πολιτικό κατεστημένο κατόρθωσε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται!) τελικά να
βγάλει νόκ άουτ τον ίδιο του τον εαυτό. Εν μέσω ευνοϊκών συγκυριών για τη
δημιουργία γερών εθνικιστικών δομών, κατάφερε να οδηγήσει το τρίτο κόμμα της ΧΑ
εκτός Βουλής και συνέχιζε μάλιστα να ... θριαμβολογεί (!!!) μετά την εκλογική
πανωλεθρία, μη δυνάμενος να συνειδητοποιήσει ότι όχι μόνο δεν μπόρεσε να γίνει
"χτίστης" αλλά,
αντιθέτως, έγινε ο "γκρεμιστής"
και ο ... νεκροθάφτης της Ιδέας.
Άνθρωποι με τιμή και αξιοπρέπεια, χωρίς να βαρύνονται με τραγικά λάθη που εν τέλει αποδεικνύονται και ζημιογόνα για το έθνος, επέλεξαν να "αποχωρήσουν" με έναν ξεχωριστό τρόπο, πιστοί στα ιδανικά τους ... άνθρωποι που και η ίδια η ηγεσία προέβαλλε μέσα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά του κόμματος ... Περικλής Γιαννόπουλος, Ιωάννης Συκουτρής, Κωσταντίνος Καρυωτάκης, Δημήτριος Λιαντίνης, έτσι για να αναφέρουμε ορισμένους εξ αυτών ... δεν περιμένουμε, ούτε προτρέπουμε να τους μιμηθεί.
Ας φροντίσει πάντως, με
κάποιο τρόπο, να διασώσει ό,τι - και αν - μπορεί να διασωθεί ... ίσως και η
μετονομασία του κόμματος (ή ... πολιτιστικού συλλόγου με βάση τον αριθμό όσων εν
τέλει απομείνουν) σε "Νέα Οικογενειοκρατία" να ήταν μια κάποια
εξιλέωση. Η πρόταση μας δεν εμπεριέχει δόση ειρωνείας , αφού αυτό ακριβώς
έφτασε να είναι πρεσβεύει το κόμμα ...
Η ηγεσία
του κόμματος θα έπρεπε κανονικά να δικαστεί για εγκλήματα κατά της στοιχειώδους
νοημοσύνης, για άρνηση εκ προθέσεως της Ιδέας και για εθνοκαταστροφική άγνοια
εξ αμελείας των βασικών κανόνων πολιτικής τακτικής. Εμείς πάντως ΔΕΝ θα χαρούμε
ούτε θα πανηγυρίσουμε αν η απόφαση είναι καταδικαστική. Τον «αντίπαλο» δεν τον χτυπάμε όταν είναι πεσμένος. Η κριτική
μας μπορεί να είναι σκληρή μα ποτέ
κακοπροαίρετη και πάντοτε με οδηγό την Αλήθεια και γνώμονα το καλό του Έθνους!
Όπως όλοι
γνωρίζουμε, τα γραπτά μένουν. Αντί επιλόγου, λοιπόν, θα παραθέσουμε ένα
απόσπασμα από άρθρο που γράφτηκε κάποτε ... (το θυμάσαι, "αρχηγέ" ;) και
μια ρήση, την οποία πολλοί χρησιμοποίησαν μα πολύ αμφιβάλλουμε αν την εννόησαν.
«Δεν έχουμε σκοπούς πολιτικάντικους,
ούτε και υποφέρουμε από το άγχος της κοινοβουλευτικής παρουσίας, δεν αναζητούμε
μια θέση κάτω από τον ήλιο της δημοκρατίας, αρνούμεθα την δημοκρατία, αρνούμεθα
την αρχή της πλειοψηφίας, αρνούμεθα την πολιτική του marketing και παραμένουμε
πιστοί, σήμερα που όλοι γίνανε άπιστοι, παραμένουμε πιστοί στα οράματα της
Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας».
«Εάν κάποιος δεν είναι έτοιμος να
πεθάνει για χάρη των ιδεών του, είτε είναι δειλός ή οι ιδέες του δεν αξίζουν»
Fiat
iustitia, et pereat mundus.
Το στερνό αντίο σε ένα προβληματικό παρελθόν - Μερικά τελευταία λόγια πριν την απόφαση της δίκης
Γράφει ο Οργίλος
Ενώ η πορεία της χώρας προχωράει προ μια νέα μορφή απόλυτης «σταθερότητας» της κεντρικής εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, μετά από χαμένες ευκαιρίες προς ριζοσπαστικές λύσεις τόσο από την πλέον ζητωπατριωτική «άκρα δεξιά» όσο και από την πλέον αντεθνική «άκρα αριστερά», ερχόμαστε ενώπιον ενός φαντάσματος του παρελθόντος. Αυτό το φάντασμα δεν είναι άλλο από την «Χρυσή Αυγή»!
Η «Χρυσή Αυγή», ως εναλλακτικό «εθνικιστικό έντυπο», ομολογουμένως οδήγησε σε αρκετές ζυμώσεις εντός και εκτός του κύκλου της, όμως με μια προβληματική «ορθόδοξη γραμμή» την οποία συνεχίζουν επίδοξοι μιμητές της, όπως και άλλα περιοδικά (με πιο σημαντικό το «Αντίδοτο» που δυστυχώς οι δικές του ζυμώσεις προς μια μη «ορθόδοξη» ερμηνεία δεν βρήκε την ανταπόκριση που έπρεπε και θα αναλύσουμε το γιατί παρακάτω). Όμως σαν οργάνωση καλλιέργησε μια τάση προς την αρχηγομανία και την έλλειψη πρωτοβουλίας προς τα «μέλη» της, που αργότερα οδήγησε στην εκτροφή μιας γενιάς επιδειξιομανών «υπο-τραμπούκων», ένα πλήθος άχρηστων «ακολούθων» και εν τέλει μιας αυτοκαταστροφικής μανίας εντός της.
Και εδώ, για να μην παρεξηγηθώ, θα διευκρινίσω ότι ο ακτιβισμός είναι κάτι που εφαρμόζουν όλοι οι «ριζοσπάστες», αλλά ο ακτιβισμός δεν αφορά μια χυδαία και άσκοπη βία, εκτός και αν είναι αναγκαία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ μια δραστηριοποίηση προς διάδοση της όποιας ιδέας και δημιουργίας κινηματικών δομών για την γόνιμη σύνδεση με το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν έγινε ποτέ ώριμα και απλά υπήρξε «δίκαιη αγανάκτηση» προς «ξένους» και «αντίθετους ιδεολογικά», που μια χαρά διαχειρίστηκαν οι όποιες «υπηρεσίες» (είτε μόνες τους είτε μέσω κινητοποίησης των κρατικοδίαιτων antifa που ανενδοίαστα είδαμε να βολεύονται επί ΣΥΡΙΖΑ, και να καταγγέλλονται λόγω αυτής της συμπεριφοράς από «συντρόφους» τους, οι οποίοι βέβαια από την άλλη κρατάνε το πεθαμένο κορμί της «αναρχίας» ζεστό, μαγαρίζοντας το νεκροφιλικά).
Χαμένες ευκαιρίες; Οι πλατείες (από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι τους Αγανακτισμένους) και τα παλλαϊκά Συλλαλητήρια για το ιερό όνομα της Μακεδονίας – χρήσιμη παρακαταθήκη του εκκεντρικού και εθνικού ριζοσπάστη στοχαστή Ίωνα Δραγούμη. Πώς να μην ήταν άλλωστε αφού κατέληξαν απλά και μόνο σε πρόσκαιρες φιέστες «ξεσπάσματος» για «ιδεολόγους» ; Οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο λένε «τι φταίει ;».
Περίεργα «μαγαζάκια» άνοιξαν, με χρυσαυγίτικη νοοτροπία, από πρώην κομματικά παραφερνάλια ή παρατρεχάμενους που έδωσαν νέες ακροδεξιές και διασπαστικές τάσεις, «καίγοντας» εγκεφαλικά νέους και νέες χωρίς λόγο και προβάλλοντας την περιθωριακότητα και μια σάπια έννοια «κινηματικότητας», τον αμόρφωτο ζητωπατριώτη που μπορεί να ξέρει δυο αράδες…. από το Mein Kampf. Με μόνο λίγους, να κρατάνε μια αξιοπρεπή στάση, είτε ατομικά είτε συλλογικά, σαν ομάδες χωρίς χυδαιότητες και κολλήματα με το παρελθόν.
Το ευχάριστο διάλειμμα της «Αυτονομίας», των «Νοσταλγών του Μέλλοντος», για να θυμηθούμε και έναν τίτλο βιβλίου που κρατάμε ακόμη με συγκίνηση στα χέρια μας όσοι έχουμε ακόμη Μνήμη, δυστυχώς δεν μπόρεσε να αποδώσει όσο έπρεπε και οι ζυμώσεις που έγιναν δεν οδήγησαν σε μια αξιοπρεπή γραμμή σύνδεσης με την παράδοση της «αιρετικής» γραμμής του «Αντιδότου» αλλά και πολλών προϋπάρχουσων τάσεων ήδη από τον Ευρωπαϊκό Μεσοπόλεμο και την Ελληνική Πολιτική Παράδοση, καθώς οι περισσότεροι εν τέλει δεν πίστεψαν στην έννοια της προσωπικής πρωτοβουλίας και αυτοοργάνωσης.
Που θέλω να καταλήξω; «χάθηκε», και για τους «fa» και τους «antifa», ένα ολόκληρο κίνημα αντιπαλαιοκομματικής και αντικαπιταλιστικής μορφής που ήθελε κάπου να πιαστεί από το 2010 και μετά και ναι δεν ήταν μόνο λόγω «παράνομης μετανάστευσης ξένων» ούτε λόγω «οικονομικής κρίσης», αλλά λόγω βαθύτατης αποτελμάτωσης ενός ολόκληρου μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Στην τελική το εθνικό στοιχείο «δένει» μια χαρά με το κοινωνικό και η «αναρχική» μας φύση εξάλλου ως Ελλήνων, πάντα θα συνδέεται με μια μορφή αυτό-οργανωμένης αντίστασης, χωρίς να γινόμαστε δηλαδή «παρτακιστές». Αυτή δυστυχώς η τάση διοχετεύτηκε πρόσφατα και στους «οπαδικούς» συλλόγους των όποιων ομάδων, ιδιοκτησίες των μεγαλοεκατομμυριούχων και κεφαλαιούχων υποστηρικτών του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να αλληλοσφάζονται νέα παιδιά για την κάθε Α.Ε. με αθλητικό πρόσημο.
Η απόφαση της δίκης λοιπόν θα είναι ένα σημείο καμπής για να επαναξιολογήσουμε το «τι είμαστε» και «τι θέλουμε να κάνουμε», ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Είναι καιρός για νέες ζυμώσεις και νέες τάσεις μακριά από αυτιστικές «ορθόδοξες» ιδεοληψίες και επιφανειακές «δράσεις για την δράση». Βέβαια το αν θα γίνει αυτό «συλλογικά» δεν έχει και τόση σημασία, καθώς οι πολιτικοί «χώροι» δεν είναι σταθερές μεταφυσικές ουσίες αλλά σύνολα ατόμων και έτσι μεταβάλλεται συνεχώς η σύστασή τους. Όσοι θέλουν να μείνουν στο «κινηματικό παρελθόν» ας μείνουν, πολλοί άλλοι όμως δεν θέλουνε. Υπάρχουν έτσι πολλοί «χώροι» για όλους μας, χωρίς κακία και μνησικακία, εξάλλου η κριτική γίνεται για να προχωράμε όχι για κόντρες. Ειρήνη υμίν αδελφοί/ες !
«Εναντίον Όλων» – Κι αυτή την φορά και εναντίον του
«κακού» εαυτού μας.
Αποχαιρετισμός του θέρους με ενημερωτική δράση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
« … Κατά τις θερινές αφισοκολλήσεις δόθηκε έμφαση στην περίπτωση του Ίωνα Δραγούμη. Τόσο γιατί συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την δολοφονία του όσο και για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής έχει γίνει εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με αρκετές ακόμη ιστορικές μορφές της παραδοσιοκρατικής διανόησης, στόχος μιας οργανωμένης προβοκάτσιας ακροδεξιών κύκλων που αναμασούν την προπαγάνδα των αχυρανθρώπων της αστικής ελίτ και των θαμώνων της πρεσβείας των Η.Π.Α.
Η προβοκάτσια των ακροδεξιών επιστρατεύει κάθε γελοιότητα, προκειμένου να σπιλώσει την μνήμη του Δραγούμη. Θα τους ακούσουμε, για παράδειγμα, να λένε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν δειλός και πως δεν πολέμησε ποτέ, αποκρύπτοντας ότι ήταν εθελοντής στον πόλεμο του 1897. Θα τους ακούσουμε να λένε ότι έκανε κοσμική ζωή, παραποιώντας την σημασία του να οργανώνει κανείς ένα εθνικο-απελευθερωτικό αντάρτικο, σχεδιάζοντας προσωπική εξωτερική πολιτική κόντρα στην επίσημη στάση του κράτους. Θα τους ακούσουμε να υποστηρίζουν ότι ο Δραγούμης ήταν δήθεν εμπνευστής μιας ελληνοτουρκικής φιλίας και να παραβλέπουν ότι ο ελληνο-οθωμανισμός υπήρχε ως εναλλακτική εξωτερική πολιτική της Μεγάλης Ιδέας από την δεκαετία του 1870[1].
Θα τους ακούσουμε να κατηγορούν ότι ξόδευε τα χρήματα της πλούσιας οικογένειας του ένας άνθρωπος που δεν κληρονόμησε σχεδόν τίποτε από τους γονείς του, λόγω των ριζοσπαστικών του ιδεών, και που εργάστηκε σε όλη του την ζωή για την οικοδόμηση ενός εθνικιστικού χώρου ανεξάρτητου από το αστικό κατεστημένο κι απ’ το κεφάλαιο των δυτικών πρεσβειών. Θα ακούσουμε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν τεμπέλης και πως δεν εργάστηκε ποτέ από χείλη ανθρώπων που δεν έχουν αναζητήσει ποτέ εργασία στην ζωή τους. Θα ακούσουμε ότι ο Δραγούμης ήταν υποδεέστερος προσώπων της φιλελεύθερης παράταξης του Βενιζέλου από γλοιώδεις «μπετόβλακες» που έχουν το θράσος να υιοθετούν τον όρο «σοσιαλισμός» ως συνθετικό του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού τους.
Υπάρχουν αναγνώστες οι οποίοι ζητούν να απαντήσουμε στις χοντροκομμένες αντιφάσεις που περιλαμβάνει αυτή η προβοκάτσια. Ωστόσο η δική μας απάντηση βασίζεται στο απόσπασμα μιας παλιότερης κινηματογραφικής ταινίας. «Άστε τον εχθρό να μας δείξει το πραγματικό του πρόσωπο», είχε πει ο Αλ Πατσίνο, υποδυόμενος των αρχηγό μιας ισχυρής οικογένειας που δεχόταν επίθεση, όταν οι συνεργάτες του τον πίεζαν για άμεση δράση. Η δική μας συμβουλή είναι λοιπόν η εξής. «Αφήστε τους προβοκάτορες να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι και τι σκοπεύουν να κάνουν, γιατί προς το παρόν έχουμε δει ένα μόνο μέρος του σχεδιασμού τους». Ακόμη δεν έχουμε δει την πλήρη εκδίπλωση της προβοκάτσιας.
Έχουν εμφανιστεί βέβαια κάποιοι από τους «μπροστινούς» που την εκτελούν. Γνωρίζουμε πλέον ότι ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται ορτινάτσες του ανθρώπου, ο οποίος -με τις αρλούμπες που έγραψε και παρουσίασε ως πολιτική θεωρία σε ένα ακαλλιέργητο κοινό- οικοδόμησε εδώ και δεκαετίες την εξάρτηση του ελληνικού εθνικιστικού χώρου από την Δεξιά (έχοντας ταυτόχρονα και τον γιο του βουλευτή της). Καθώς επίσης κι ότι στο «κόλπο» συμμετέχουν τύποι που το παίζουν «πολύ σκληροί για να πεθάνουν» αλλά εμείς γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα είναι λινάτσες. Αλλά και λιμοκοντόροι οι οποίοι συντηρούν δαπανηρές κοινωνικές δραστηριότητες με ανεξήγητους τρόπους.
Γνωρίζουμε ακόμη ότι αβάντα στις προβοκάτσιες προσφέρουν κάποιοι «νεοεθνικιστές» bloggers, οι οποίοι υποτίθεται ότι αποστασιοποιούνται από αυτές αλλά, ταυτόχρονα, τις προβάλουν στα δημοφιλή τους μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το πρόσχημα ότι δίνουν φωνή σε όλες τις απόψεις για να υπηρετήσουν την ενότητα του χώρου (ενότητα κάτω από την ηγεσία της Δεξιάς εννοούν, αλλά παραλείπουν να το δηλώσουν).
Θυμόμαστε ακόμη ότι η αρχή του οργανωμένου σχεδίου σκύλευσης της μνήμης ιστορικών προσωπικοτήτων, οι οποίες είχαν αντιφιλελεύθερες και ρομαντικά παραδοσιοκρατικές ιδέες, εκδηλώθηκε κατά την εποχή που έγινε πρωθυπουργός της χώρας ο Αντώνης Σαμαράς. Θυμόμαστε επίσης ότι αυτή η προβοκάτσια εντάθηκε όταν την διεύθυνση της πρεσβείας των Η.Π.Α. στην χώρα μας ανέλαβε ο κύριος Τζέφρυ Πάιατ. Προβληματιζόμαστε, βέβαια, και με το γεγονός ότι τόσο ο Σαμαράς όσο και ο σημερινός αρχηγός της Δεξιάς παράταξης έχουν σχέσεις συγγένειας με εκείνους που οργάνωσαν την δολοφονία του Δραγούμη.
Εκτιμούμε, τέλος, ότι θα ήταν πολύ βολικό για το φιλελεύθερο εξουσιαστικό καθεστώς -σήμερα που μια ενδεχόμενη εθνικιστική έξαρση μπορεί να βραχυκυκλώσει την ανάπτυξη των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης- να αποσπάσει τον εθνικισμό από τις ρομαντικές παραδοσιοκρατικές του ρίζες και να τον μετατρέψει σε μια επιθετική ουρά της Δεξιάς, η οποία θα αφήνει στο απυρόβλητο τόσο το καπιταλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο όσο και την αμερικανο-δυτική γεωπολιτική υπόσταση της παγκοσμιοποίησης και θα στρέφεται μοναχά εναντίον των τελευταίων τροχών του συστήματος (δηλαδή των μεταναστών και κάποιων περιθωριακών αριστερών ομάδων). Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο προσανατολισμός τον οποίο μπορεί να δώσει σε ένα δυνητικό κίνημα η σκέψη του Ίωνα Δραγούμη, του Περικλή Γιαννόπουλου και, εν γένει, των προσώπων που αποδομούν αυτοί οι τύποι, θα ήταν τέτοιος ώστε να στοχεύσει την καρδιά του εξουσιαστικού Λεβιάθαν και να προκαλέσει ζημιά στο μαλακό υπογάστριο του κυβερνητικού κόμματος που εκμεταλλεύεται, στην χώρα μας, την έλλειψη εθνικιστικού χώρου …»
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Για την απονομή του βραβείου «Nelson Mandela» στην Βαρδινογιάννη
του Boer
Δυστυχώς οι Λευκές μάζες αποδέχονται την προπαγάνδα του πλέον επίβουλου,
εκμεταλλευτικού και εχθροπαθούς Συστήματος, το οποίο μέσω όλων των θεσμικά
οργάνων και μηχανισμών του επί καθημερινή βάσει δείχνει τις εθνοκτόνους προθέσεις του. Ο Μαντέλα έχει ανυψωθεί
σε ίνδαλμα του προαγόμενου συγκρουσιακού πολυφυλετισμού.
Ήταν ένας μαρξιστής εγκληματίας, που ανέδειξε ο
Διεθνής Χρηματισμός - Κεντρικός Τραπεζιτισμός και οι ελεγχόμενες
από αυτόν χώρες της Δύσεως. Προβάλλεται ως ωθητήρας του ενοχικού συνδρόμου των
Λευκών. Δεν έκανε τίποτε για τους Μπαντού ομοφύλους του, των οποίων το βιωτικό
επίπεδο δεν έχει βελτιωθεί κατά τα 26 έτη του ΑNC.
Ανήλθε στην εξουσία με την βοήθεια των Εβραϊκών
πολυεθνικών Anglo-Αmerican Cooperation, De Beers, Rebrant Group και την
προδοσία του Λευκού Εθνικιστικού Κόμματος, το οποίο εγκλιμάτισε τους Λευκούς
και τους παρέδωσε αμαχητί στην κτηνωδία των Μπαντού. Ο Μαντέλα και όλοι οι
αριστεροί έχουν υπάρξει οι καλλίτεροι υπηρέτες του υπερκαπιταλισμού, οι δε
οπαδοί των οι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Στο βίντεο - εδώ - δίπλα από τον Εβραίο Κασρίλς ο "ειρηνοποιός"
Μαντέλα τραγουδάει να σκοτώσει τους Λευκούς ...
Επί προκειμένου ο δωσίλογος Κούλης του εθνοκτόνου
παρλιαμενταρικού καθεστώτος ως πολιτικός τοποτηρητής συγχαίρει την Βαρδινογιάννη μια από τους εκπροσώπους της εγχώριας πλουτοκρατίας - οικονομικής τοποτηρήτριας
της πανηφυλίου Σιωνιστικής Δυνάμεως του Χρήματος. Είναι αυτές οι δύο
εθνοβλαβέστατες δυνάμεις που μας παραδίδουν στο επερχόμενο πολυφυλετικό
ισλαμοεποικιστικό κολαστήριο.
Η σειρά βιβλίων «Οι παιδικοί μου ΗΡΩΕΣ» που κυκλοφορεί στα
περίπτερα …
Ο ιατρός Ντεκλάν Μπαρύ (Declan Barry), των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιοδικό Newsweek
"Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ιατρός Ντεκλάν Μπαρύ (Declan
Barry), των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιοδικό Newsweek , οι παράνομοι
μετανάστες της Μόριας είναι κυρίως Αφγανοί νέοι άνδρες εκ των οποίων αρκετοί
δεν διστάζουν να βιάσουν παιδιά, γυναίκες αλλά και άνδρες με συχνότητα ένα
περιστατικό την εβδομάδα. Τα θύματα είναι κατά 50% αγόρια και κορίτσια κάτω των
18 ετών, εκ των οποίων αρκετά κάτω των πέντε ετών. Όλοι οι δράστες έχουν
υποβάλλει αίτηση ασύλου και επιδοτούνται με προπληρωμένη κάρτα με τόσα χρήματα,
όσα δεν κερδίζουν μηνιαίως οι νόμιμοι Έλληνες πολίτες και δεν προβλέπεται να
φύγουν ποτέ από τη χώρα μας, παρά μόνο εάν ο λαός πάρει τη κατάσταση στα χέρια
του"
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος - Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Δ' ΜΕΡΟΣ
Είναι εύκολο να δούμε τι διαφοροποιεί τα δύο ζεύγη που
σχηματίζονται από την μια μεριά υπό του Στρατιώτου του Μετώπου και του Εργάτου
και από την άλλη υπό του Επαναστάτου και του Άναρχου. Θα ήταν, όμως, λάθος να
συμπεράνει από αυτό κάποιος ότι ο «δεύτερος Jünger»,του έργου «Auf den
Marmorklippen» αποτελεί αντίθεση του πρώτου. Αυτός ο «δεύτερος Jünger» εκφράζει
περισσότερο πρόοδο, στην οποίαν δόθηκε μια ελεύθερη πορεία, μίας κλίσης εξ
αρχής παρούσας, αλλά συσκοτισμένης από το έργο του συγγραφέως - στρατιώτου και
του εθνικιστού μαχητού.
Στα πρώτα βιβλία του Jünger, όπως και στα «Der Kampf als
innere Erlebnis» [12] και «Sturm» [13], μπορεί κάποιος να διακρίνει πίσω από
την αφήγηση μία αναντίρρητη τάση προς την vita contemplativa. Από την αρχή ο
Jünger εκφράζει έναν πόθο για διαλογιστική αντανάκλαση , την οποίαν οι
περιγραφές μαχών ή τα καλέσματα για δράση δεν μπορούν να αποκρύψουν. Ο πόθος
αυτός είναι εμφανής στην πρώτη έκδοση στο έργο «Das Abenteuerliche Herz», στο
οποίο μπορεί κάποιος να διαβάσει όχι μόνον ένα ενδιαφέρον για μια συγκεκριμένη
κυριολεκτικά ποίηση, αλλά, επίσης, μία αντανάκλαση - αυτήν που θα μπορούσε
κάποιος να περιγράψει τόσο ως μεταλλική, όσο και ως κρυστάλλινη - για την
αμεταβλητότητα των πραγμάτων και αυτού που στον απόλυτο πυρήνα του παρόντος
εξυψούται σε κοσμικά σημάδια και σε μια αναγνώριση του απεριόριστου, θρέφοντας
ούτως την «στερεοσκοπική όραση», στην οποίαν δύο επίπεδες εικόνες ενώνονται σε
μία μοναδική εικόνα, για να αποκαλύψουν την διάσταση του βάθους.
Δεν υφίσταται ούτως καμία αντίθεση μεταξύ των τεσσάρων
Μορφών, αλλά μόνον μία προοδευτική εμβάθυνση, ένα είδος αυξανόμενα εξαιρετικού
σχεδίου , που οδήγησε τον Jünger, έναν αρχικά ηθοποιό της εποχής του, έπειτα
δικαστή και κριτή των καιρών του, να θέσει τελικώς εαυτόν υπεράνω της εποχής
του, προκειμένου να καταθέσει σχετικά με το τι προηγήθηκε του αιώνος του και τι
θα ακολουθήσει αυτού.
Στο έργο του «Der Arbeiter» διαβάζουμε: «Όσο περισσότερο
αφιερώνουμε τους εαυτούς μας στην αλλαγή, τόσο πρέπει να είμεθα ενδόμυχα
πεπεισμένοι, ότι πίσω από αυτήν κρύβεται ένα ήρεμο είναι». Ολόκληρη την ζωή του
ο Jünger ποτέ δεν έπαυσε να προσεγγίζει τούτο το «ήρεμο είναι». Καθώς περνούσε
από την εκδηλωμένη δράση στην φανερή μη - δράση - ενώ πορευόταν, θα έλεγε κανείς,
από το υπάρχειν στο Είναι -κατόρθωσε μία υπαρξιακή πρόοδο, η οποία τελικώς του
επέτρεψε να κατέχει την θέση του Άναρχου, το ακίνητο κέντρο, το «κεντρικό
σημείο του περιστρεφόμενου τροχού», από το οποίο ξεκινά κάθε κίνηση.
Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος - Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger
Γ' ΜΕΡΟΣ
Η τελευταία Μορφή, την οποίαν ο Jünger αποκαλεί ονομάζει
Άναρχος, πρωτοεμφανίσθηκε το 1977 στο «Eumeswil» [8], μία «μεταμοντέρνα»
νουβέλα προορισμένη να αποτελέσει την συνέχεια του έργου Heliopolis[9] και
εκτυλισσόμενη στην τρίτη χιλιετία. Ο Venator, ο ήρωας, δεν χρειάζεται πλέον να διαβιεί
στο δάσος, για να παραμένει ανεπηρέαστος από τον περιβάλλοντα μηδενισμό. Είναι
αρκετό για αυτόν που έχει φθάσει μία ανύψωση, η οποία του επιτρέπει να
παρατηρεί τα πάντα από μία απόσταση, δίχως να απαιτείται να απομακρύνεται.
Τυπική υπό αυτήν την άποψη είναι η στάση του απέναντι στην εξουσία. Ενώ ο
αναρχικός θέλει να καταργήσει την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο σπάσει όλους
τους δεσμούς με αυτήν. Ο Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δε τις
αναζητά, διότι δεν τις χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι. Ο Άναρχος
είναι κυρίαρχος του εαυτού το οποίο ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμασθε ότι
δείχνει την απόσταση που υφίσταται μεταξύ κυριαρχίας, η οποία δεν προϋποθέτει
εξουσία, και εξουσίας, η οποία ποτέ δεν παρέχει κυριαρχία.
«Ο Άναρχος» γράφει ο
Jünger «δεν είναι ο συνεργάτης του μονάρχη, αλλά ο αντίποδάς του, ο άνθρωπος
που η εξουσία δεν μπορεί να συλλάβει, αλλά και είναι επικίνδυνος για αυτήν. Δεν
είναι αντίπαλος του μονάρχη, αλλά το αντίθετό του.» Πραγματικός χαμαιλέων, ο
Άναρχος προσαρμόζεται σε όλα τα πράγματα, διότι ουδέν τον φθάνει. Βρίσκεται
στην υπηρεσία της ιστορίας, ενώ είναι πέραν αυτής. Ζεί σε όλες τις εποχές
ταυτοχρόνως, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έχοντας διαβεί «το τείχος του χρόνου»,
βρίσκεται την θέση του Πολικού Αστέρος, που παραμένει σταθερός, ενώ ολόκληρος ο
έναστρος θόλος περιστρέφεται γύρω του, του κεντρικού άξονος ή του κεντρικού
σημείου, «του κέντρου του τροχού, όπου ο χρόνος έχει εξοβελισθεί». Ούτως,
μπορεί να επιβλέπει το «ξεκαθάρισμα», που εκπροσωπεί τον τόπο και την περίσταση
για την επιστροφή των θεών. Από αυτό μπορεί να δεί κάποιος, όπως γράφει ο
Claude Lavaud αναφορικά με τον Heidegger, ότι η λύτρωση έγκειται «στο να μένεις
πίσω , παρά στο να περνάς απέναντι’ στην προσήλωση και όχι στο υπολογισμό’ στην
αναμνηστική ευλάβεια που ανοίγει την σκέψη στην αποκάλυψη και την απόκρυψη, που
συναποτελούν την ουσία της αληθείας .» [10]
Αυτό, λοιπόν, που διακρίνει τον Επαναστάτη από τον Άναρχο
είναι η ποιότητα της εθελουσίας των περιθωριοποιήσεως: οριζόντια απόσυρση για
τον πρώτον, κάθετος απόσυρση για τον δεύτερο. Ο Επαναστάτης έχει την ανάγκη να
βρεί καταφύγιο στο δάσος, επειδή είναι άνθρωπος δίχως εξουσία ή κυριαρχία και
επειδή μόνον εκεί διατηρεί τις συνθήκες της ελευθερίας του. Ο ίδιος ο Άναρχος
είναι επίσης δίχως εξουσία, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχει εξουσία, είναι
κυρίαρχος. Ο Επαναστάτης είναι ακόμα σε κατάσταση επαναστάσεως, ενώ ο Άναρχος βρίσκεται
πέραν της επαναστάσεως. Ο Επαναστάτης συνεχίζει με μυστικότητα-κρύβεται στις
σκιές-ενώ ο Άναρχος παραμένει σε πλήρη θέα. Εν τέλει, εκεί που ο Επαναστάτης
είναι εξορισμένος από την κοινωνία, ο Άναρχος εξορίζει εαυτόν. Δεν είναι
αποκλεισμένος, είναι απελευθερωμένος.
Η έλευση του Επαναστάτου και του Άναρχου, απώθησε την
ανάμνηση του Στρατιώτου του Μετώπου στο παρασκήνιο, αλλά δεν τερμάτισε την
κυριαρχία του Εργάτου. Ομολογουμένως, ο Jünger άλλαξε την γνώμη του για το τι
πρέπει να περιμένουμε, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ την πεποίθησή του ότι αυτή η
Μορφή πραγματικά επικρατεί στον σύγχρονο κόσμο. Ο Εργάτης προσδιορισμένος ως «ο
αρχηγός Τιτάνας που διατρέχει την σκηνή της εποχής μας» είναι πραγματικά ο υιός
της Γής, το τέκνο του Προμηθέως. Ενσαρκώνει την «τελλουρική» δύναμη , της
οποίας το όργανο είναι η σύγχρονη τεχνολογία. Αποτελεί, επίσης, μία μεταφυσική
Μορφή, διότι η σύγχρονη τεχνολογία δεν είναι τίποτα άλλο από την
συνειδητοποιημένη ουσία της μεταφυσικής, που καθιστά τον άνθρωπο κύριο ενός
κόσμου μεταμορφωμένου σε αντικείμενο. Και με τον άνθρωπο ο Εργάτης τηρεί μία
διαλεκτική κυριότητος: ο Εργάτης είναι κύριος του ανθρώπου μέχρι του σημείου
που ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι κύριος του κόσμου με το να ταυτίζει τον εαυτό
του με τον Εργάτη.
Ωστόσο, μέχρι του ακριβούς σημείου που είναι οι εκπρόσωποι
των στοιχειακών και των τελλουρικών δυνάμεων, οι Τιτάνες εξακολουθούν να είναι
φορείς ενός μηνύματος, το περιεχόμενο του οποίου εντέλλεται την ύπαρξή μας. Ο
Jünger δεν τους θεωρεί πλέον συμμάχους, αλλά ούτε εχθρούς. Κατά την συνήθειά
του, ο Jünger είναι ένας σεισμογράφος: έχει ένα προαίσθημα ότι η κυριαρχία των
Τιτάνων αναγγέλλει την επιστροφή των θεών και ότι ο μηδενισμός αποτελεί ένα
αναγκαίο κομμάτι του μονοπατιού προς την αναγέννηση του κόσμου. Για να τελειώσουμε
με τον μηδενισμό, πρέπει να τον ζήσουμε μέχρι το τέλος του - «περνώντας την
γραμμή» που αντιστοιχεί στο «μεσημβρινό μηδέν» - διότι, όπως λέει ο Heidegger ,
το τεχνολογικό πλαίσιο [11] (Ge-stell) παραμένει ένας τρόπος του Είναι , όχι
απλώς η λήθη του. Για τον λόγον αυτόν, εάν ο Jünger αντιμετωπίζει τον Εργάτη ως
κίνδυνο, θεωρεί, επίσης, ότι ο κίνδυνος αυτός μπορεί να γίνει η σωτηρία μας,
διότι υπό αυτού και μέσω αυτού θα είναι πιθανό να εξαλειφθεί ο κίνδυνος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
