«Moriamur, et in media arma ruamus»: ένα άγνωστο άρθρο για τους εθελοντές μαχητές του Συντάγματος Azov - Полк Азов (δημοσιεύτηκε την 15η Μαρτίου 2018 στο www.armahellas.com)

 

Τον Μάρτιο του 2018 στον επίσημο ιστότοπο της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ - τα μέλη της οποίας αποχώρησαν στις αρχές δεκαετίας του 2000 από την «Χρυσή Αυγή» μετά την απόφαση του Νίκου Μιχαλολιάκου να συνεργαστεί σε εκλογικό επίπεδο με τον Γιώργο Καρατζαφέρη - δημοσιεύτηκε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο για τους εθελοντές μαχητές της Azov. 

Από την αρχή της ιδρύσεως της η οργάνωση της οποίας ηγείται μέχρι σήμερα ο Στέφανος Γκέκας, διατηρούσε επαφές με κορυφαία πρόσωπα του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και με ομάδες και κινήσεις της Ανατολικής Ευρώπης. 

Με δεδομένη την πολύχρονη αυτή συνεργασία είναι γεγονός ότι γνωρίζουν αρκετά καλά την κατάσταση στο Ουκρανικό ζήτημα, ενώ σε συνέχεια της ενημέρωσης σας ανακοινώνουμε παράλληλα την έκτακτη συνέντευξη του μέλους της συντακτικής μας ομάδας Άρη Αρίωνος (LIVE: Παρασκευή 11 Μαρτίου στις 21:00 στην εκπομπή Beyond the Ruins με δυνατότητα ερωτήσεων). 

Η δημοσίευση του άρθρου δεν έχει ως στόχο την δημιουργία διαφωνιών ανάμεσα στους Συναγωνιστές αλλά την ευρύτερη πληροφόρηση των φίλων, συναγωνιστών ακόμη και των εχθρών …

Η οργάνωση ΑΡΜΑ δεν υιοθετεί το σύνολο των απόψεων της «Τρίτης Θέσης» και κατά επέκταση της συντακτικής μας ομάδας

Συκοφαντικά, υβριστικά και προπαγανδιστικά σχόλια δεν πρόκειται να δημοσιευτούν. Διαβάστε τους κανόνες της φόρμας σχολίων.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται δεν είναι αναγκαίο να εκφράζουν το σύνολο των μελών της συντακτικής ομάδας.

«Moriamur, et in media arma ruamus»: ένα άγνωστο άρθρο για τους εθελοντές μαχητές του Συντάγματος Azov (δημοσιεύτηκε την 15η Μαρτίου 2018 στο armahellas.com)

Αν αναλογιστούμε τα βασικά κίνητρα των πολιτικών φορέων που εμπλέκονται στην άσκηση της εξουσίας στον Δυτικό Κόσμο, μπορούμε εύκολα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι οι Ιδέες στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο έχουν σταματήσει να αποτελούν σημαντική παράμετρο της διακυβερνήσεως. Οι βασικοί πολιτικοί φορείς στην Δύση περιλαμβάνουν κάποιους δήθεν τεχνοκράτες επαγγελματίες πολιτικάντηδες διαποτισμένους μέχρι το μεδούλι από το αντιφυσικό δόγμα του εγκαλιταριανισμού, οι οποίοι μονίμως εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικώς ισχυρών παραγόντων, οικογενειών και εταιρειών, έτσι ώστε ο τύπος του συγχρόνου πολιτικού να μην απέχει από ένα ηθοποιό-μηχανορράφο ο οποίος πουλάει τις ικανότητές του στην αγορά των εκλογικών συμπαθειών με απώτερο σκοπό να αποσβέσει την επένδυση που έγινε για την εκλογή του… Ανάμεσα σε αυτόν τον συρφετό “πολιτικών” είναι εξαιρετικώς δύσκολο έως και απίθανο να βρεθεί κάποιος ΗΓΕΤΗΣ με ακέραιες πολιτικές θέσεις, πολύ περισσότερο με αρχές κοσμοθεωρητικής τάξεως! Ειλικρινείς και υγιείς προθέσεις μπορούν ενίοτε να παρατηρηθούν σε ακτιβιστές κοινοτικών δράσεων αλλά ουδέποτε ανάμεσα σε επαγγελματίες πολιτικούς. Από τους τελευταίους άλλωστε πηγάζει ό,τι προβάλλει ως δόγμα της συγχρόνου πολιτικής επιστήμης: «Η πολιτική ως υπηρέτης της οικονομίας». 

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι υπό αυτές τις συνθήκες, συνήθη κατάσταση αποτελεί η επιβολή των συμφερόντων μιας αδηφάγου γκανγκστερικής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας εφ’ όλης της κοινωνίας, με τρόπο αδίστακτο και ολοκληρωτικό! Όταν λοιπόν όλα τα κοινωνικά ζητήματα υποτάσσονται στο χρήμα, η οικονομία καθίσταται η βασική συνιστώσα του δημοσίου βίου, η οποία προσπαθεί να ποδηγετήσει ο,τιδήποτε άλλο: κοινοτικές και οικογενειακές σχέσεις, θρησκεία, γεωπολιτική, στρατιωτικές υποθέσεις, πολιτική. Αρχές, κοσμοθεώρηση, ιδεολογία, εθνοφυλετική ταυτότης, φαντάζουν ξεπερασμένα κατάλοιπα τα οποία χωρίς ενδιασμό θυσιάζονται στον βωμό της αγοράς … Η Ουκρανία των ολιγαρχών μέχρι πρότινος δεν αποτελούσε εξαίρεση ως προς τα ανωτέρω. Από την επανάσταση της πλατείας Μαϊντάν και μετέπειτα, τα πολιτικά τεκταινόμενα στην χώρα αυτή της ανατολικής Ευρώπης πήραν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή.

Για τις εθνοεπαναστατικές δυνάμεις της Ουκρανίας το ξέσπασμα της εξεγέρσεως απετέλεσε “θείο δώρο” καθώς ξεκίνησαν να διαφαίνονται ιδανικές συνθήκες προκειμένου να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικά κινήματα τα οποία αρχικά συσπειρώθηκαν κάτω από την σκέπη του «Αληθούς Τομέα» («Pravy Sector»). Οι οργανώσεις οι οποίες σχημάτισαν τον «Pravy Sector - Tryzub» (Τρίαινα), «Patriot of Ukraine», «UNA-UNSO» και κάποιες άλλες μικρότερες, παραμέρισαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και υπό την ηγεσία του Dmytro Yarosh, έδωσαν σκληρές οδομαχίες με την ειδική αστυνομία (Berkut) η οποία προστάτευε πιστά τον πρώην πρόεδρο Viktor Yanukovych. Μετά την αποφυλάκιση του Andriy Biletsky (τότε ηγέτης του «Patriots of Ukraine» και νυν ηγέτης των «National Corps») εγκλεισθέντα υπό το καθεστώς Yanukovych, οι «Ουκρανοί Πατριώτες», άφησαν τον «Pravy Sector» συνεχίζοντας να παίρνουν μέρος στις οδομαχίες. Αξίζει να αναφερθεί πως η «Tryzub» είναι οργάνωση που εκφράζει κυρίως το σύνολο εθνικιστών της δυτικής Ουκρανίας (Γαλικία) ενώ οι «Ουκρανοί Πατριώτες» είναι οργάνωση προερχόμενη από το Χάρκοβο το οποίο ανήκει στην σφαίρα της Ρωσικής πολιτισμικής επιρροής.

Η πτώση του Yanukovych σηματοδότησε την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία καθώς και την έναρξη των αυτονομιστικών κινημάτων στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας με τους αυτονομιστές να κρατούν μια ανοιχτά φιλορωσική στάση. Η απάντηση από τους Ουκρανούς δεν άργησε έρθει. Η σύσταση πατριωτικών ταγμάτων αποτελουμένων από εθνικιστές εθελοντές ήταν άμεση, πράγμα το οποίο έκανε τα δυτικά ΜΜΕ να παραληρούν, προβληματιζόμενα για την «άνοδο του ναζισμού» στην Ουκρανία. Πράγματι, είναι η πρώτη φορά από την λήξη του Β´ΠΠ οπότε ένα κράτος σχηματίζει εθελοντικά τάγματα αποτελούμενα εξ ολοκλήρου από μαχητές εθνικών πεποιθήσεων! Το τάγμα όμως το οποίο απασχόλησε περισσότερο την κοινή γνώμη αλλά και δίχασε το εθνικιστικό παρασκήνιο της Ευρώπης ήταν το τάγμα «AZOV» του οποίου ηγήθηκε ο Andriy Biletsky.

Το «AZOV» ιδρύθηκε αρχικώς ως μια παραστρατιωτική πολιτοφυλακή αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από ρωσόφωνους Ουκρανούς εθνικιστάς προερχομένους από τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η ομάδα εξελίχθηκε σε τάγμα το οποίο έδωσε σκληρές μάχες στις περιοχές Σταρομπέσεβο, Μαρίνκα καθώς και στην περιοχή της Μαριούπολης, συνδράμοντας σε μεγάλο βαθμό στην ανακατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 2015 το τάγμα «ΑΖΟV» μετετράπη σε σύνταγμα και λίγους μήνες αργότερα ενσωματώθηκε στον ουκρανικό στρατό, υποστηριζόμενο μάλιστα από δύναμη τεθωρακισμένων και πυροβολικού, αποτελούμενο πλέον από χίλιους οπλίτες και αξιωματικούς προερχομένους από διάφορες χώρες της Ευρώπης, με την Ρωσία να κατέχει την δεύτερη θέση σε πλήθος εθελοντών! 

Τον Μάρτιο του 2015 ο υπουργός εσωτερικών Arsen Avakov ανακοίνωσε ότι το σύνταγμα «AZOV» θα ήταν από τις πρώτες μονάδες οι οποίες θα συμμετείχαν σε εκπαιδευτική αποστολή σε συνεργασία με τις ΗΠΑ (επιχείρηση Άφοβος Φρουρός) αν και ολίγους μήνες μετά, η απόφαση ανακλήθηκε από την πλευρά των ΗΠΑ λόγω των εθνοκοινοτικών ιδεών που πρεσβεύει το σύνταγμα. Το σύνταγμα κατακρίνει την κατανάλωση αλκοόλ, τις λεηλασίες και τις πάσης φύσεως απάτες. Αντ’ αυτού οι μαχητές επιδίδονται σε αθλήματα και γυμνάσια, σωματικά και πνευματικά, καθώς οι ανάγκες της μάχης γίνονται όλο και πιο απαιτητικές λόγω της συνεχούς υποστηρίξεως των αυτονομιστών από τον τακτικό ρωσικό στρατό. Οι υποψήφιοι εθελοντές υποβάλλονται σε εκπαίδευση η οποία διαρκεί έναν μήνα οπότε καλούνται να αντεπεξέλθουν σε σωματικές αλλά και ψυχολογικές δοκιμασίες. Όταν ο υποψήφιος καταφέρει να επιτύχει στην δοκιμασία η οποία φέρει το όνομα “Σπαρτιάτης”, τότε θεωρείται πλέον επίσημο μέλος του Συντάγματος και αποστέλλεται στο όπλο για το οποίο κρίνεται καταλληλότερος όπου και θα συνεχίσει να λαμβάνει εκπαίδευση.

Παρ᾽ όλα αυτά, μετά την λήξη των εχθροπραξιών στην Ανατολή, ένας καινούριος εχθρός άρχισε να αναδύεται εκ των έσω, ο οποίος δεν είναι άλλος από την φιλό€.€. κυβέρνηση του Κιέβου. Η κυβέρνηση Poroshenko δεν άργησε να φανερώσει τις προθέσεις της απέναντι στα πατριωτικά εθελοντικά τάγματα, κάνοντας οτιδήποτε ήταν δυνατόν ώστε να επιτευχθεί η διάλυσή τους και η αντικατάστασή τους από επαγγελματίες οπλίτες αλλά και να απομακρύνει τους εναπομείναντες στρατιωτικούς σχηματισμούς τέτοιου χαρακτήρος από την πρώτη γραμμή της μάχης προκειμένου να σταματήσουν να λαμβάνουν εμπειρία στο μέτωπο, καθιστάμενα έτσι όλο και πιο δημοφιλή στην ουκρανική κοινωνία. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτός ο εχθρός, το σύνταγμα «AZOV» συγκρότησε την πολιτική του πτέρυγα: «National Corps».

To ιδρυτικό συνέδριο το κόμματος έλαβε χώρα στο Κίεβο όπου ο Andriy Biletsky εξελέγη πρόεδρος από 292 εκπροσώπους από όλες τις περιοχές της Ουκρανίας. Στο συνέδριο παρευρέθησαν, ως καλεσμένοι, εκπρόσωποι διαφόρων εθνικιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του «Pravy Sector», καθώς έχουν διατηρηθεί φιλικές σχέσεις με συγκεκριμένα στελέχη του τελευταίου, ακολουθούντα την αποχώρηση του Dmytro Yarosh από την ηγεσία και την ίδρυση δεξιόστροφου κόμματος μετριοπαθούς προσανατολισμού. Το συνέδριο ενέκρινε το πρόγραμμα του κόμματος και τον χαρακτήρα του, βασικό κεφάλαιο του οποίου είναι η επισήμανση της στενής συνδέσεως της «μικρής ομάδας μαυροφορεμένων» οι οποίοι συγκρότησαν το «ΑΖΟV», με το κόμμα «National Corps» το οποίο πλέον μεταφέρει το «μέτωπο» στο ίδιο το Κίεβο, προασπιζόμενο τα συμφέροντα της Ουκρανίας. Το παραπάνω παράδειγμα δεν θα μπορούσε παρά να μας φέρει στο μυαλό τα ηρωικά Freikorps που επανδρώθησαν από βετεράνους της ταπεινωμένης μεσοπολεμικής Γερμανίας, οι οποίοι, ενσαρκώνοντας το αρχέτυπο του Junger-ικού “νοήμονος ανθρώπου της δράσεως”, πάταξαν με αποφασιστικότητα το φίδι του προδοτικού μπολσεβικισμού που δρούσε υπονομευτικώς εντός των συνόρων της Γερμανίας και εν συνεχεία απετέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.

Καθώς η ένταση στα ανατολικά της χώρας μειώθηκε, έχοντας προηγηθεί της συμφωνίας που υπεγράφη στο Μινσκ, η δράση της πολιτικής πτέρυγος γινόταν όλο και πιο έντονη. Αποκορύφωμα αυτής της δράσεως ήταν μια μεγαλειώδης πορεία 10.000 εθνικιστών που έφερε τον τίτλο «Τα Αιτήματα του Έθνους», η οποία πραγματοποιήθηκε έξω από το ουκρανικό κοινοβούλιο στις 20 Μαΐου 2016 ως μια τελευταία προειδοποίηση προς την κυβέρνηση σχετικά με την αναγνώριση των περιοχών του Ντονέτσκ και Λουχάνσκ ως «περιοχών ειδικού καθεστώτος», ύστερα από πιέσεις τόσο της Ρωσίας αλλά και των Δυτικών δυνάμεων. «Αν οι Ουκρανοί βουλευτές υιοθετήσουν αυτή την απόφαση και κηρύξουν εκλογές στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς πρώτα να επαναφέρουν τα αρχικά σύνορα με την Ρωσία, τότε πολύ απλά θα ρίξουμε την κυβέρνηση στο όνομα του Ουκρανικού λαού» δήλωσε ο ηγέτης του «AZOV» και πλέον βουλευτής, Andriy Biletsky.

Η δράση του «National Corps» όμως δεν περιορίζεται στους δρόμους. Ιδρύοντας την λέσχη «Plomin» (Φλόγα), η οποία στεγάζεται στο «Kozatsky House» (Σπίτι του Κοζάκου) λίγα μέτρα μακριά από το Μαϊντάν, οργανώνει συχνά κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche, Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α. Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω ονόματα μπορεί εύκολα να κατανοήσει ότι τα στελέχη που συγκροτούν το κόμμα έχουν αποβάλει κάθε ίχνος αστικού ψευδοπατριωτισμού από την ιδεολογική ταυτότητα του κινήματος, μπολιάζοντάς το με ιδέες οι οποίες δεν εκφράστηκαν ποτέ στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης. Στο «Σπίτι του Κοζάκου» βρίσκεται επίσης γυμναστήριο καθώς και η βιβλιοθήκη του κόμματος στην οποία τα ομηρικά έπη καθώς και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι κατέχουν περίοπτη θέση. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχή πορεία του κόμματος, όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι, έπαιξε το Ρωσικό Κέντρο του Κιέβου το οποίο αποτελείται από Ρώσους εθνικιστές διωχθέντες από το καθεστώς Πούτιν λόγω της δράσεώς τους ενάντια στις εθνοκτόνες πολιτικές του τελευταίου!

Η ατζέντα του κόμματος προβλέπει ένα πλήθος μεταρρυθμίσεων μερικές εκ των οποίων είναι:

Εθνική αλληλεγγύη ενάντια στον διχασμό, προερχόμενο από ξένα κέντρα.

Ο πόλεμος στα ανατολικά και οι δολιοφθορές στα ενδότερα της χώρας υπονόμευσαν το ουκρανικό κράτος και υποδαύλισαν την ουκρανική εθνική ταυτότητα. Το ουκρανικό έθνος καλείται να αγωνιστεί για τα συμφέροντα της Ουκρανίας, παραμερίζοντας τις εγωιστικές παρορμήσεις και να εργαστεί για ένα ισχυρό ουκρανικό κράτος αλλά με ευρεία αυτοδιοίκηση των κοινοτήτων χωρίς να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της ομοσπονδοποίησης.

Ισχυρή, έγκυρη και υπεύθυνη αρχή κατά της διαφθοράς και της ανευθυνότητος των κυβερνώντων.

Το παρόν σύστημα διακυβερνήσεως είναι χτισμένο πάνω στα θεμέλια του μετα-σοβιετικού ολιγαρχικού μοντέλου, βασικά χαρακτηριστικά του οποίοι είναι η απόλυτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου και ιδιωτικού βίου, ο ακραίος λαϊκισμός και η ανευθυνότης της αρχούσης τάξεως. Προκειμένου να αντικατασταθεί αυτό το σύστημα, αποτελούμενο από τα χείριστα στοιχεία του σοβιετικού και των σύγχρονων δυτικών μοντέλων διακυβερνήσεως, το «National Corps» παρουσιάζει το πολίτευμα της Εθνοκρατίας (όρος έμπνευσης του κόμματος) το οποίο συστήνει άμεση και ευθεία ανάληψη ευθυνών της εκάστοτε αρχής αναφορικά με τις αποφάσεις και πράξεις της. Σε τυχόν περίπτωση κυβερνητικής ανεπάρκειας, ανικανότητος, και πολλώ μάλλον διαφθοράς, θα υπάρξει άμεση επιβολή του νόμου με την σύμφωνη γνώμη της κυβερνήσεως, των σωμάτων ασφαλείας, της τοπικής αυτοδιοικήσεως και των εμπλεκομένων σωματείων. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι εφικτή η σύσταση ενός ισχυρού δικτύου το οποίο θα εκπροσωπείται από ικανούς αντιπροσώπους του έθνους.

Δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού στρατεύματος και αμυντικής βιομηχανίας, αποκατάσταση του πυρηνικού status της Ουκρανίας απέναντι στην παρούσα ντροπιαστική κατάσταση.

Η κατάρρευση του ουκρανικού στρατού και η παρακμή της αμυντικής βιομηχανίας οδήγησε σε αδυναμία απαντήσεων σε ξένες προκλήσεις. Η ουδέτερη στάση και οι διεθνείς εγγυήσεις απεδείχθησαν πλήρης αποτυχία. Οι εκκλήσεις σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα κατά την προσάρτηση της Κριμαίας. Η παρούσα εμπόλεμη κατάσταση αποτελεί ιδανική συγκυρία για την αναζωογόνηση του ουκρανικού στρατεύματος και ταχεία ανασυγκρότηση της αμυντικής βιομηχανίας. Επίσης, ζωτικής σημασίας είναι και η ανάπτυξη αποτελεσματικής διπλωματίας η οποία θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει τεχνογνωσία, οικονομική, στρατιωτική και οιασδήποτε άλλης μορφής βοήθεια, απέναντι στις προκλήσεις αλλά κυρίως να διασφαλίσει και την επιστροφή της Ουκρανίας στο πυρηνικό της status.

Ισορροπία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα προς επίτευξιν διμερούς οικονομίας ενάντια στον κορπορατισμό των ολιγαρχιών και τον κομμουνισμό.

Εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου, βιομηχανιών οικονομικής στρατηγικής και μονοπωλίων ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τις μετασοβιετικές δομές των ολιγαρχών.

Ελαχιστοποίηση των κρατικών παρεμβάσεων στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ενάντια στην σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία.

Θέσπιση νόμων οι οποίοι να προβλέπουν την επιρροή των εργαζομένων στην εκάστοτε επιχείρηση έναντι της παρούσας δυσμενούς θέσεως του εργαζομένου ο οποίος καταντά εκμεταλλευόμενος υπό αθέμιτες συνθήκες εργασίας και ψευδο-συνδικάτα.

Εστίαση στην ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών ως βάση ενός ισχυρού κράτους έναντι της οπισθοδρομικής, προσανατολισμένης στις εισαγωγές, οικονομίας.

Παραχώρηση έγγειων αγροτικών δικαιωμάτων στην ουκρανική επαρχία, ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών και κρατικές επιδοτήσεις ενάντια στις πολιτικές που επέφεραν την εκκένωση των χωριών και καταστροφή της γης.

Προτεραιότης στα εθνικά συμφέροντα, αναφορικά με την εξωτερική πολιτική, ενάντια στην υποταγή στους “διεθνείς θεσμούς” και “αξίες” οι οποίες λειτουργούν ως μανδύας ξένων συμφερόντων.

Αυστηρότερος έλεγχος στις διαδικασίες μεταναστεύσεως προς το εξωτερικό ενάντια στην πολιτική ανοιχτών συνόρων η οποία υπονομεύει τις εθνικές και οικονομικές δομές του κράτους.

Ανοικοδόμηση της δημογραφικής εικόνας του ουκρανικού έθνους και επαναφορά αυτών σε θετικούς ρυθμούς μέσω κρατικών προγραμμάτων.

Εστίαση στην νεότερη γενιά και επαναφορά της στις αξίες της αξιοπρέπειας, της τιμής και της εθνικής υπερηφάνειας.

Δημιουργία άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας, με την Ουκρανία ως πυλώνα αυτού, ως παράγοντος ασφαλείας και σταθερότητος ενάντια στις φρούδες ελπίδες συμμαχίας με Δυτικά και Ανατολικά κράτη οι οποίες οδήγησαν στην κατοχή της χώρας.

Η επιθετική στάση της Μόσχας η οποία εκδηλώθηκε στην Κριμαία και στο Ντονμπάς απεκάλυψε την αναποτελεσματικότητα του υπάρχοντος συστήματος ασφαλείας και διεθνών εγγυήσεων, θέτοντας θέματα ασφαλείας στις υπόλοιπες χώρες της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ουκρανία οφείλει να επικεντρώσει την εξωτερική της πολιτική στην σύσταση άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας ο οποίος μετέπειτα δύναται επεκτεινόμενος να εξελιχθεί σε άξονα: Βαλτικής – Βαλκανίων – Καυκάσου. Ο σχηματισμός μίας τέτοιας πολιτικό-στρατιωτικής συμμαχίας θα επιτρέψει στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης να αποκτήσουν αυτοδυναμία απέναντι στο Δυτικοευρωπαικό και Ευρασιατικό μπλοκ και θα οδηγήσει στην μετατροπή τους από “γεωπολιτικά αναχώματα” και κυματοθραύστες πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών εγχειρημάτων – σε ανεξάρτητους γεωπολιτικούς εταίρους οι οποίοι θα είναι σε θέση να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.

INTERMARIUM

Η Ουκρανία, όπως και οι χώρες της ευρύτερης περιοχής, έχουν κληθεί και στο παρελθόν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που τις οδήγησε στην εφαρμογή ορισμένων αξιόλογων γεωπολιτικών εγχειρημάτων. Μερικά από αυτά είναι: Το Δόγμα της Μαύρης Θάλασσας του Ουκρανού γεωπολιτικού και εθνικιστή Yurii Lypa, το «Intermarium» του Πολωνού στρατάρχη Josef Pilsudski, η Ένωση Βαλτικής με την Μαύρη Θάλασσα του Λετονού στρατηγού Peteris Radzins ο οποίος υπηρέτησε ως στέλεχος στο στρατιωτικό επιτελείο του Ουκρανού κυβερνήτη Pavlo Skoropadsky.

Κύριο μέλημα του «National Corps», στην παρούσα φάση, είναι η προώθηση του γεωπολιτικού εγχειρήματος «Intermarium»: Μια γεωπολιτική εναλλακτική με βασικούς πυλώνες τα κράτη της Πολωνίας και της Ουκρανίας η οποία σε πρώτο στάδιο θα περιλαμβάνει τα κράτη της Ουκρανίας, Πολωνίας, Λευκορωσίας, Λιθουανίας, Λετονίας και Εσθονίας. Το δεύτερο στάδιο προβλέπεται να οδηγήσει σε ευρύτερη ένωση κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καθώς και ένωση με την Αδριατική Θάλασσα συμπεριλαμβάνοντας δυνητικώς τα κράτη της Σλοβακίας, Τσεχίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Μολδαβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ουγγαρίας.

Τα κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης απέκτησαν την ανεξαρτησία τους ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αμέσως άρχισε ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου για την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Η επίτευξη του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου, προτύπου, τάχα, “ευημερίας”, φαντάζοντας ως ένας θεμιτός στόχος, οδήγησε αυτά τα κράτη να καταβάλουν αξιοσημείωτες προσπάθειες προκειμένου να εκπληρώσουν τα εν λόγω κριτήρια. Ο σκοπός εν πολλοίς επετεύχθη τελικώς, ώστε τα κράτη αυτά θεώρησαν ότι μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα που τους προσέφερε η ευρωπαϊκή κοινή αγορά και η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και ανθρωπίνου δυναμικού. Η αρχή του 21ου αιώνα, σηματοδότησε, ωστόσο, την έναρξη μιας ταραχώδους εποχής η οποία χαρακτηρίζεται από αστάθεια και παγκόσμια αναταραχή. Αυτή η εποχή άρχισε συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (2001), ο πόλεμος στο Ιράκ (2003), η ρωσική εισβολή στην Γεωργία (2008), η παγκόσμια οικονομική κρίση (2008), η Αραβική Άνοιξη (2010), και η κατάσταση διαρκούς, μέχρι και σήμερα, πολέμου σε Συρία, Λιβύη, Υεμένη. 

Μεσολάβησαν επίσης, η ουκρανική εξέγερση και η εκδήλωση της ρωσικής επιθετικότητος ενάντια στην Ουκρανία, οι αναταραχές στο τουρκικό πολιτικό προσκήνιο και η άκρως επιθετική εξωτερική πολιτική εκ μέρους της Τουρκίας της οποίας και η Ελλάδα υφίσταται τις επιπτώσεις. Αυτά τα γεγονότα είχαν και έχουν ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της παρεκτόπισης ανησυχητικώς μεγάλων μαζών από την Αφρική και την Ασία των οποίων οι πεποιθήσεις και διαθέσεις είναι άκρως εχθρικές προς τις ευρωπαϊκές αξίες. Αυτές οι μάζες τριτοκοσμικών μεταναστών, με την αφανή ενορχήστρωση γνωστών σκοτεινών κέντρων αποφάσεων που απεργάζονται την καταστροφή της Ευρώπης, οδηγούνται σε εποικιστικού τύπου μετεγκατάσταση στην ευρύτερη περιοχή του ευρωπαϊκού χώρου. Οι εν λόγω μάζες αποτελούν απειλή όχι μόνο για τις θεσμικές δομές της θνησιγενούς (και κατ’ ουσίαν …αντιευρωπαϊκής) Ε.Ε. αλλά (πράγμα υψίστης σπουδαιότητος) και για την ίδια βιολογική συνοχή των Ευρωπαϊκών εθνών! Η πολιτική ανοιχτών συνόρων σε συνδυασμό με τις ψευτοσοσιαλιστικές οικονομικές πολιτικές (αντιπαραγωγική ανακατανομή πλούτου μέσω επιδοτήσεων), την σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία, την βιαίως και θεσμικώς επιβαλλόμενη ανοχή απέναντι σε κάθε μορφή εκφυλισμού, οδήγησαν τις χώρες της ζώνης «Intermarium» στο να προτάσσουν το εύλογο ερώτημα: “Αυτή είναι η Ευρώπη για την οποία πασχίσαμε;”

Το 1994 η Ουκρανία, εφαρμόζοντας το μνημόνιο της Βουδαπέστης, εγκατέλειψε αυτό που ήταν τότε το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, το οποίο φυσικά κληρονόμησε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως, σε αντάλλαγμα για μια επίσημη εγγύηση των συνόρων και της ασφάλειάς της από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Ρωσία. Καθώς απεκαλύφθη η πλήρης αφερεγγυότης των δυτικών συμμάχων, τόσο η Ουκρανία, όσο και η υπόλοιπη ζώνη του σχεδίου

«Intermarium», βρίσκονται πλέον στην ανάγκη συμπήξεως αποτελεσματικών, ουσιωδών συμμαχιών και όχι εικονικών όπως η υποτιθέμενα “φιλο-ουκρανικές” Ε.Ε. και Η.Π.Α. οι οποίοι ζητούν την εφαρμογή των παραμέτρων του συμφώνου του Μινσκ το οποίο προβλέπει ένα έννομο στάτους για τους δολιοφθορείς του Κρεμλίνου, εμμέσως δίδοντας τους το έρεισμα για περαιτέρω διεκδικήσεις, όμοιες με εκείνη της προσαρτήσεως της Κριμαίας, πάντοτε κατόπιν …“δημοκρατικών” διαδικασιών

Παρά ταύτα, οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, με εξαίρεση την Λευκορωσία η οποία έπαιξε τον ρόλο του μεσολαβητή, έχουν εκφράσει την ανησυχία τους όσον αφορά την επιθετική στάση της Μόσχας και θεωρώντας την Ουκρανία ως τον πρόμαχο της ευρύτερης περιοχής. Ακόμη και η Λευκορωσία προμήθευε ανεπίσημα τον ουκρανικό στρατό με όπλα και καύσιμα στο κορύφωμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ανατολικά. Ο δημοφιλής πρόεδρος της Πολωνίας, Andrzej Duda, ο οποίος στον λόγο που εκφώνησε κατά την ορκωμοσία του, επανέφερε στο προσκήνιο την ιδέα του «Intermarium», προέτρεψε τους Ουκρανούς πρέσβεις να επενδύσουν σε συνεργασία με τα γειτονικά κράτη από το να αναμένουν την βοήθεια των δυτικών δυνάμεων η οποία έρχεται πάντα με «βαρύ κόστος». Συγκεκριμένα είπε ότι οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης πρέπει να δουλέψουν μαζί προκειμένου να αλλάξουν την φαύλη λογική της Δύσεως. Σε συνέντευξή του στην “La Repubblica” o Jaroslaw Kaczynski – ηγέτης του κόμματος “Νόμος και Δικαιοσύνη” αναφέρθηκε στην ιδέα μιας πολιτισμικής αντ-επαναστάσεως για την οποία επίσης συζήτησε και με τον Ούγγρο προθυπουργό, Βίκτορ Ορμπάν στο οικονομικό φόρουμ στην Krynica. Αμφότεροι εγκωμίασαν την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και την χαρακτήρισαν ως μια ευκαιρία για ριζικές αλλαγές εντός της ΕΕ. Η εν λόγω αντεπανάσταση, σύμφωνα με τον Kaczynski, οφείλει να στραφεί ενάντια στις άκρως αριστερές και φιλελεύθερες πολιτικές και πρέπει να έλθει εις πέρας αγνοώντας την φαυλότητα της “πολιτικής ορθότητος” η οποία περιορίζει την ελευθερία του λόγου και των απόψεων. Επίσης ο Andrzej Duda, βρισκόμενος στην 60η επέτειο της αντι-κομμουνιστικής επαναστάσεως στην Βουδαπέστη, συνεχάρη τον Βίκτορ Ορμπάν για την αντίστασή του ενάντια στην “σοβιετοποίηση”, όπως την χαρακτήρισε, των Βρυξελλών.

Με λίγα λόγια, ο συνασπισμός των πιο αυστηρών κριτών της ΕΕ έχει ήδη σχηματιστεί και μάλιστα με αφορμή την κατανομή λαθροεποικιστικών μαζών. Η ένωση V4 (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) έχει σχηματιστεί (στα πλαίσια της ευρω-ατλαντικής ενσωμάτωσης) χωρίς αυτό να αλλάζει το γεγονός ότι τα θεμέλια για το «Intermarium» έχουν ήδη θεσπιστεί.

Ωστόσο ένα σημαντικό εμπόδιο για την περαιτέρω πραγμάτωση του άξονα είναι η παρούσα φιλόΕΕ κυβέρνηση του Κιέβου. Για τον λόγο αυτό, το κίνημα AZOV λειτουργεί, παράλληλα με την κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας αυθαιρέτως ένα κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής και οργανώνοντας συνόδους πολιτικού και στρατιωτικού ενδιαφέροντος στις οποίες παρευρίσκονται αξιωματούχοι από τα κράτη της Πολωνίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Λιθουανίας.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, η πρόοδος των Ουκρανών συναγωνιστών και η πραγμάτωση των γεωπολιτικών τους εγχειρημάτων είναι ζωτικής σημασίας καθώς είναι η πρώτη φορά ύστερα από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οπότε εμφανίζονται στο προσκήνιο πανευρωπαϊκές απόψεις που εκφράστηκαν από μεγάλους στοχαστές και φορείς της Ε/Σ Ιδέας όπως ο Ernst Junger, Julius Evola, Oswald Mosley, Francis Parker Yockey, Pierre Drieu la Rochelle και Leon Degrelle. Επίσης, απέναντι σε μια πολυ-πολιτισμική, νεο-μαρξιστική ΕΕ η οποία μαστίζεται από την άνοδο του Ισλάμ και σε μία Ρωσική Ομοσπονδία που δείχνει να εφαρμόζει το δόγμα της ευρασιατικής συμμαχίας (θεωρία του Ντούγκιν) και η οποία αποτελείται από ένα μωσαϊκό φυλών και θρησκειών με το Ισλάμ να καλπάζει και τον λευκό πληθυσμό να συρρικνώνεται, η σύσταση του «Intermarium» συνιστά μια έξοχη και ρεαλιστικώς πραγματοποιήσιμη γεωπολιτική εναλλακτική προοπτική, με αναφορά στις πλέον καθαρές λευκές φυλετικές δεξαμενές της Ευρώπης. 

Η ένωση των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να αποτελέσει όχι απλά έναν παράγοντα οικονομικής σταθερότητος και ασφαλείας για την περιοχή αμέσου ενδιαφέροντος, αλλά θα είναι σε θέση να συνδράμει καταλυτικώς στην επανάκτηση του ευρύτερου ζωτικού χώρου της Ευρώπης.

πηγή