Η συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και ομογενών,στην ανάφλεξη που έλαβε μέρος τα τελευταία χρόνια στην περιοχή της Ουκρανίας δεν είναι ένα μυστικό. Τα ελληνικά όπλα από την εποχή της πρόχειρης επέμβασης του Βενιζέλου όπου ο στρατός μας βρέθηκε να πολεμά τους Μπολσεβίκους και το πλήρωσε ακριβά το 1922 με την αρωγή του Λένιν στους οπαδούς του Κεμάλ, μέχρι την συμμετοχή συμπατριωτών μας και με τις δυο πλευρές - είτε των εθνικιστών είτε των αποσχιστών - από το 2014 και μετά, δίνουν το παρών στις γεωπολιτικές εξελίξεις.
Οι δομές των Ουκρανών από την μουσική μέχρι την τέχνη και την προπαγάνδα της γεωπολιτικής, καθώς και οι κινηματικές δράσεις που είναι το μοναδικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων όπου κατάφεραν κάποιοι «εξεγερμένοι» να διαλύσουν πολυάριθμες δυνάμεις καταστολής σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όπως ήταν φυσικό δεν πέρασαν απαρατήρητες από τις υγιείς δυνάμεις του χώρου.
Για την συντακτική μας ομάδα χωρίς να διεκδικούμε την μια και μοναδική αλήθεια που δεν υπάρχει, προσπαθώντας να αποκρυσταλλώσουμε τις τρέχουσες εξελίξεις πέρα από τα ψέματα και τις φήμες που διαδίδουν γνωστά πρόσωπα, θεωρούμε ότι όπως κάποιοι ευλογούσαν τις ναπάλμ των ΗΠΑ το ’49, έτσι σήμερα κάποιοι άλλοι πάλι στο όνομα του έθνους και του Ιησού … δηλαδή στην πραγματικότητα των δικών τους συμφερόντων σχεδίων και λογαριασμών ευλογούν τις βόμβες φωσφόρου και τα θερμοβαρικά βλήματα του Πούτιν αναμένοντας παράλληλα το «χιλιάρμενο» ... της «Ελεύθερης Ώρας»και των λοιπών αντιφασιστικών δυνάμεων που επεκτείνονται από την νέο - χρυσαυγίτικη άκρα δεξιά μέχρι την λαφαζανική άκρα αριστερά.
Ξεχνούν κάποιοι ότι οι «ορθόδοξοι αδερφοί» παρά τα ευχολόγια ιερών μονών και κομματαρχών, ενίσχυσαν το Νατοϊκό μπλοκ επί σειρά ετών σε διάφορα πεδία σύγκρουσης ή τήρησαν πλήρη σιωπή σε εισβολές σε ανεξάρτητα κράτη στο παρελθόν. Και πώς να μην «ξεχάσουν» άλλωστε όταν πλέον η Ελληνική Μαριούπολη είναι ερείπια μια ακόμη ελληνική εστίαπου καταστράφηκε - όχι τυχαία όπως περιγράφει σε σχόλιο του εδώ ο Γιώργος Δημητρούλιας - με την αρωγή της νέας Ρωσίας του Πούτιν και φίλου του Ισραήλ, που στο όνομα του κέρδους στέλνει Σλάβους να πολεμήσουν Σλάβους, καταστέλλει κάθε εσωτερική φωνή διαμαρτυρίας και επιβάλλει σκληρή κατοχή στην πολύπαθη χώρα των Κοζάκων θυμίζοντας τις τακτικές άλλων εποχών, με τελευταίο δείγμα του νομικού πολιτισμού του Κρεμλίνου τα σιδερένια κλουβιά στην αίθουσα της φιλαρμονικής ορχήστρας της Μαριούπολης για τους αιχμαλώτους των μαχών και την δημόσια αναφορά σε κρεμάλες.
Στις διαβόητες δικαστικές φυλακές του Λεφόρτοβο στο
κέντρο της Μόσχας, κρατούνται ηγετικά στελέχη του Azov, Υπερασπιστές του Azovstal (αναμένοντας προσαγωγή σε δίκη). Είναι φυλακές με πολύ «βαριά»
ιστορία ανακρίσεων και εκτελέσεων πολιτικών αντιπάλων. Κτίσθηκαν επί Μεγάλου
Πέτρου, ήταν άντρο στη συνέχεια της NKVD και της KGB.
Τελούν υπό την δικαιοδοσία του ρωσικού υπουργείου δικαιοσύνης και της FSB. Εκεί
κρατείτο και ο γνωστός αντικαθεστωτικός Σολσενίτζυν. "Fedosyuk said. “We know that Lefortovo is a
remand prison that falls under the purview of the FSB. A prison where
[Alexander] Solzhenitsyn was kept. It’s certainly not a nice place.”
Μέσα στον κουρνιαχτό της μάχης οι σελίδες δόξας των εθελοντών εθνικιστών - που πολλοί είναι και ρωσικής καταγωγής - όπως στο εργοστάσιο μεταλλουργίας Azovstal, διακρίνονται όπως τα φωτεινά άστρα στην παγερή νύχτα, οι καπνοί της ένοπλης αντίστασης των εργατών μετάλλου που η χαλύβδινη θέληση τους άλλαξε τον ρου των μαχών έστειλαν το μήνυμα ως άλλες φρυκτωρίες, ότι αυτός ο λαός που λοιδορήθηκε, υπέφερε από την πείνα, εξορίστηκε και έπεσε σε μια σειρά πολέμων για τις επιταγές των κομματικών επιτροπών του κόμματος παρά τα λάθη και τις θρησκευτικές διαφορές, τις ταξικές ανισότητες και τις εσωτερικές διεργασίες έμεινε ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ απέναντι στην υπέρτερη δύναμη ενός πάνοπλου εισβολέα που επιλέγει σήμερα οι 7 στους 10 στόχους να είναι πολιτικοί και όχι στρατιωτικοί ώστε να συντρίψει το ηθικό ενός λαού ηρωικού που εδώ και δεκάδες χρόνια πολεμάει για την λευτεριά. Να σημειωθεί ότι στα ερείπια του εργοστασίου στο οποίο ουδέποτε βρέθηκαν τζιχαντιστές και γκρίζοι λύκοι ή εργαστήρια βιοχημικού πολέμου, οργανώθηκε από τις κατοχικές αρχές συναυλία ροκ στην οποία οι ντόπιοι αρνήθηκαν να παρευρεθούν.
Ενός λαού που δεν μισεί τον Ρωσικό λαό - σε αντίθεση με το ποσοστό 70% των οπαδών του Πούτιν που ζητάει την γενοκτονία των Ουκρανών θυμίζοντας το ταλμουδικό μίσος και τον μεσσιανισμό … - αλλά και δεν επιθυμεί παράλληλα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις την εξαθλίωση του λαού λόγω του καπιταλισμού και την παράδοση στις δυνάμεις της σάπιας δύσης και της κατανάλωσης.
Στην μνήμητων πεσόντων συναγωνιστών που δολοφονήθηκαν οφείλουμε ως Αυτόνομοι και Ανένταχτοι να προάγουμε την αλήθειακαι την αλληλεγγύη, να αρνηθούμε να υποκύψουμεστα ψεύδη της ντόπιας ακροδεξιάς που μπροστά στις κάλπες παθαίνει αμνησία, και γλύφει εδώ και πολλά χρόνια τα κόκκαλα από τα εδέσματα των πρεσβειών και τις κατουρημένες ποδιές των επικοινωνιακών βαλβίδων ασφαλείας του συστήματος.
Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου:
Περνώντας τώρα στον εθνικοσοσιαλισμό, ο Duprat συνοψίζει τις
βάσεις του στην αρχή του ηγέτη και σε αυτήν της ενότητας: «Ένας λαός, ένα
έθνος, ένας ηγέτης». Ο αντικομουνισμός των Ναζί ήταν ακόμη πιο επιθετικός από
αυτόν των Ιταλών φασιστών.
Επιπλέον τονίζει ότι:«Στην αρχήτο κόμμα ήταν βίαια αντικαπιταλιστικό. Η πίεση των εξωτερικών γεγονότων
το ανάγκασε να μετριάσει αυτή τη θέση, ειδικά ενόψει ενός πολέμου, αλλά δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χίτλερ δεν είχε καμία συμπάθεια προς τους καπιταλιστές.
Η επιθυμία του θα ήτανμόλις τελείωνε η
σύγκρουση, να βάλει τέλος στις δραστηριότητές τους κατευθύνοντας το Ράιχ προς
ένα πιο σοσιαλιστικό μονοπάτι».
Υπενθυμίζεται εδώ ότι η «εθνικοσοσιαλιστική
αριστερά» (ειδικά οι αδερφοί Strasser), παραμένει ελάχιστα γνωστή σε ορισμένους
ιταλικούς εθνικοεπαναστατικούς κύκλους της εποχής, ακόμη και όταν αυτοί
δηλώνουν ότι αναφέρονται σε αυτήν.
Ωστόσο όπως λέει: «Δεν προσχωρεί κανείς στο
εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ως σαν ένα χυδαίο αστικό κόμμα. Δεν είναι απλώς μια
αμοιβή που πρέπει να πληρώσει κάποιος. Είναι μια συνολική και αποτελεσματική
ένταξη στην οποία η μαχητικότητα παίζει μεγάλο ρόλο».
François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και
λαϊκό εθνικισμό.
Μέρος A’
Η Γαλλία έχει προσφέρει ιδέες αλλά και βασικές αρχές
ιδεολογικές, όσον αφορά κινήματα και ανθρώπους που ανήκουν στον εθνικισμό και
ιδιαίτερα στον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τόσο σε ακτιβιστικό όσο και σε
πνευματικό επίπεδο. Θα ασχοληθούμε
λοιπόν με έναν πολύ ενδιαφέροντα, αμφιλεγόμενο και δυναμικό πρωταγωνιστή του γαλλικού νεοφασισμού, τον
François Duprat, τον οποίο ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να γνωρίζουν από τα βιβλία
του αφιερωμένα στα Waffen SS. Λόγω μεγάλου όγκου, το άρθρο θα χωριστεί σε τρία
μέρη.
Καλή ανάγνωση.
Στον Duprat, (που δυστυχώς έγινε διάσημος από το τραγικό
τέλος που εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο σήμερα), έχει αφιερωθεί τα
τελευταία χρόνια ένα βιβλίο μεγάλου ενδιαφέροντος από συγγραφείς που δεν
σχετίζονται με τον πολιτικό τομέα στον οποίο ανήκε ο ίδιος. Είναι ο Nicolas
Lebourg και ο Joseph Beauregard με το“François Duprat L’homme qui inventi le Front National” (François Duprat
ο άνθρωπος που εφηύρε το Εθνικό Μέτωπο), που δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 2012.
Ο
Leoburg είναι επίσης συγγραφέας ενός άλλου πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου, το“Le Monde vu da la plus Extreme Droite - Du
Fascisme au nationalisme révolutionnaire” (Ο κόσμος πιο πέρα από την ακροδεξιά
- Από τον φασισμό στον επαναστατικό εθνικισμό), όπου διαβάζουμε για τον Duprat
ότι συμμετείχε πρωταγωνιστικά στην δημιουργία εθνικοεπαναστατικών κινημάτων στην
Γαλλία αλλά και στην ίδρυση δεκάδων περιοδικών και εφημερίδων.
Ο François Dupratλοιπόν, γεννήθηκε στο Ajaccio στην Κορσική, στις 26 Οκτωβρίου 1940. Η
οικογένεια του ήταν πολιτικά προσανατολισμένη προς την άκρα αριστερά, (ο
πατέρας του συμμετείχε στην αντίσταση) τόσο πολύ που έφηβος ακόμη σύχναζε σε
κύκλους τροτσκιστών από τους οποίους αποσπάστηκε προς την τέλος της δεκαετίας
του 1950 για να ενταχθεί στα πιο ριζοσπαστικά ρεύματα του γαλλικού εθνικισμού
και που του προκάλεσε ένα είδος αφορισμού από την οικογένεια.
Μπορούμε να
θυμηθούμε ότι από πολύ μικρός ο Duprat έδειχνεεξυπνάδα, υπέροχη μνήμη και πραγματική όρεξη για ανάγνωση και μάθηση. Σε
όλη του τη ζωή, ίσως και λόγω της πολιτικής καταγωγής του, έδειχνε πάντα μεγάλο
ενδιαφέρον για τις πιο ριζοσπαστικές ομάδες της άκρας αριστεράς και ήταν από
τους πρώτους που κατάλαβαν τις δυνατότητες τους και ιδιαίτερα με τις ταραχές
του περίφημου Μάη του 1968.
"Ήμουν χαρούμενη που γνωριστήκαμε στη Riesa και
παρακολουθώ τις ενημερώσεις του Εθνικού Μετώπου με ένα μεγάλο ενδιαφέρον.
Διάβασα την λεπτομερή αναφορά του συνεδρίου με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Φαίνεται
ότι η πολιτική σας δύναμη κερδίζει έδαφος στην Ελλάδα, παρόλο τον υβριδικό
πόλεμο που έχει εκτοξευθεί εναντίον των Ελλήνων εθνικιστών αργότερα.
Ευχαρίστως
σας προσκαλούμε να συμμετέχετε στην επόμενη διάσκεψη του INTERMARIUM και
PANEUROPA (μία εναλλακτική στην ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση), η οποία θα
είναι ένα διεθνές μαζικό γεγονός, πιθανώς στα μέσα Οκτωβρίου, χρονικά μαζί με
το τρίτο κομματικό συνέδριο του National Korps και της μεγαλύτερης ετήσιας
πορείας των ουκρανικών εθνικιστικών δυνάμεων.
Το επίσημο γεωπολιτικό δόγμα του
National Korps είναι το INTERMARIUM ( η ένωση της Βαλτικής - Αδριατικής και Μαύρης Θάλασσας), μίας και αυτές οι χώρες είναι αρκετά όμοιες σε όρους
νοοτροπίας και συντηρητικών αξιών και γνωρίζουν από την δική τους εμπειρία ότι
υπάρχουν δύο είδη οικουμενισμού: όχι μόνο ο δυτικός αλλά επίσης και ο
ανατολικός (Κρεμλίνο). Ωστόσο, αυτό δεν είναι αυτοσκοπός.
Το INTERMARIUM είναι
μία πλατφόρμα, ή ένας βατήρας, για την εναλλακτική στην πανευρωπαϊκή
ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποκαλούμαι αυτό το project PANEUROPA, για να
επαναφέρουμε τον όρο ο οποίος "εκλάπει" από τους Kudenhove - Kallergi
με το πολυπολιτισμικό τους σχέδιο.
Άρα, το PANEUROPA είναι η δεύτερη φάση του
γεωπολιτικού μας προγράμματος. Θα εφαρμοστεί όταν, φιλικά προς INTERMARIUM,
εθνικιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης έρθουν στην εξουσία ή κερδίσουν δύναμη
στις χώρες τους. Εν τω μεταξύ, αυτό είναι ένα ημί - επίσημο αλλά ακόμα
περισσότερο σημαντικό τμήμα του προγράμματος μας, το οποίο έχει αναπτυχθεί όχι
από το κόμμα, (τυπικά), αλλά από το πανευρωπαϊκό δίκτυο RECONQUISTA που εδρεύει
στο Κίεβο.
Σύμφωνα με το γεωπολιτικό πρόγραμμα του National Korps, υπάρχουν δύο
κύριες χώρες που χρησιμεύουν ως γέφυρα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης
της εναλλακτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταξύ του project INTERMARIUM και του
project PANEUROPA. Αυτές οι χώρες είναι η Αυστρία και η Ελλάδα. Και οι δύο
έχουν αρκετά κοινά με τον σλαβικό κόσμο, πολιτισμικά και ιστορικά.
Άρα, οι
ελληνικές εθνικιστικές οργανώσεις, και το Εθνικό Μέτωπο ειδικότερα, θα
μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτό το project, μοιράζοντας με τους υπόλοιπους
την εμπειρία τους, όντας ένα τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τονίζοντας τις
τρέχουσες κύριες απειλές, όπως ο τουρκικός υβριδικός πόλεμος, η ισλαμοποίηση, η
μαζική μετανάστευση, το "μακεδονικό" ζήτημα κ.λ.π., περιγράφοντας
τους συμμάχους σας και το όραμά σας για μία εναλλακτική γεωπολιτική και
προοπτικές για συνεργασία με την ανατολική Ευρώπη και την Ουκρανία, η οποία
πάντα θαύμαζε την Ελλάδα."
Πλέον οι Ζαφειρόπουλος και Κώνστας είναι με το
κόμμα "Έλληνες ΓΤΠ" το οποίο ενώ κατήγγειλε στην αρχή την Ρωσία για
εισβολή και χρήση φωσφόρου με θύματα αμάχους ... στη συνέχεια έριξε τους
τόνους.
Μια μοναδική συλλογή άρθρων για την μουσική της
πολεμικής παράδοσης και τις μπάντες που δεν υποχωρούν απέναντι στο σύστημα.
Η
Α’ έκδοση άρχισε να κυκλοφορεί κατά την διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου του
2017 και ανέβηκε η σχετική ανάρτηση τον Φεβρουάριο του 2018, με αποτέλεσμα
δεκάδες αντίτυπα να προωθηθούν μέσω βιβλιοπωλείων και αυτόνομων ομάδων σε
ελάχιστο χρονικό διάστημα τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στην Κύπρο.
Η εν λόγω μπροσούρα που είναι και ημοναδική στην Ελληνική γλώσσαγια το NSBM
προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θετικά σχόλια, κυρίως ανάμεσα στους νεολαίους
που στηρίζουν την Πολεμική Μουσική σε πείσμα των καιρών.
Η Β’ έκδοση κυκλοφόρησε κατά την διάρκεια του θερινού
ηλιοστασίου του 2021 και ήδη βρίσκεται στα χέρια δεκάδων Αυτόνομων Συναγωνιστών, ενώ ελάχιστα αντίτυπα υπάρχουν στην διάθεση επιλεγμένων βιβλιοπωλείων.
Η αρχική έκδοση ήταν αφιερωμένη στην μνήμη των πεσόντων
εθελοντών του Συντάγματος Azov ενώ η επανέκδοση - που ήταν και απαίτηση
νεολαίων που στηρίζουν την σκηνή - είναι αφιερωμένη στους Έλληνες Συναγωνιστές
που «έφυγαν» νωρίς.
Η ελεύθερη προώθηση της μπροσούρας την οποία μπορείτε
να κατεβάσετε ΔΩΡΕΑΝ σε .pdfπατώντας
τον σχετικό σύνδεσμοΕΔΩ, είναι μια κίνηση εις μνήμην των 53 Ουκρανών μαχητών και αιχμαλώτων
πολέμου του Συντάγματος Azovπου
δολοφονήθηκαν την 29η Ιουλίου στην φυλακή της περιοχής Olenivkaτης
ανατολικής Ουκρανίας.
Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε
όλους όσους στηρίζουν τις πρωτοβουλίες της συντακτικής μας ομάδας.
Το παρακάτω άρθρο εστάλη από συναγωνιστή ο οποίος δεν
είναι μέλος της συντακτικής μας ομάδας.
Η δημοσίευση τουδεν σημαίνει απαραίτητα
ότι είναι αναγκαίο να συμφωνούν τα μέλη και οι φίλοι της σ.ο. του «Μαύρου
Κρίνου».
Όποιος διαφωνεί είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο (συναγωνιστής
ή ακόμη και πολιτικός αντίπαλος) μπορεί να στείλει την άποψη τουστην
ηλεκτρονική μας διεύθυνση ή να σχολιάσει στην φόρμα σχολίων τηρώντας όμως τους
κανόνες.
Υβριστικά σχόλια δεν θα δημοσιευθούν.
Γράφει ο Ελεύθερος Σκεπτόμενος
Κάποιες σκέψεις για τους Πολιτικούς Κρατούμενους και
την Απεργία Πείνας με βάση τα τελευταία γεγονότα
Τώρα που τελείωσε ο όλος θόρυβος γύρω από την περιβόητη
«απεργίας πείνας» του «αναρχικού» Γιάννη Μιχαηλίδη, θα ήθελα να παραθέσω
κάποιες σκέψεις σε σχέση μάλιστα και με την στάση στην υπόθεση αυτή του Γιάννη
Λαγού. Και ο Λαγός και ο Μιχαηλίδης δηλώνουν «Πολιτικοί Κρατούμενοι» του
καθεστώτος, ο καθένας από την δική του ιδεολογική σκοπιά. Καταρχάς, ο Πολιτικός
Κρατούμενος αποτελεί κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους Συντρόφους
του. Αποτελεί ευρύ πολιτικό υποκείμενο, το οποίο παράγει πολιτική με τις ιδέες
του, με την δράση του, με την στάση του, την συμπεριφορά του, τις πράξεις του,
ακόμα και τις παραλείψεις του. Γενικά, με ότι εκπέμπει προς τα έξω και προς
τους έξω. Λόγω της ξεχωριστής ιδιότητας του, ο Πολιτικός Κρατούμενος δεν μπορεί
να έχει «απαραβίαστη ιδιωτική ζωή» αποκομμένη από το πλαίσιο σκέψης και δράσης
του. Είναι εκτεθειμένος, όχι στην «δημοσιότητα» της αστικής κοινωνίας, αλλά
στην ηθική (και όχι ηθικολογική) υπόσταση των όσων (υποτίθεται ότι)
ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Πολιτικός Κρατούμενος δεν του παρέχει κανενός
είδους «ασυλία», αν δεν επιβεβαιώνει αυτή του την δήλωση με συγκεκριμένες
πράξεις και όχι αόριστα λόγια και γενικότητες. Το ελάχιστο, λοιπόν, από τον
οποιονδήποτε δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Πολιτικό Κρατούμενο, είναι να
συμπεριφέρεται και ως τέτοιος.
Η Απεργία Πείνας αποτελεί το έσχατο σημείο
Πολιτικής - Προσωπικής Αξιοπρέπειας και Στάσης για κάθε Πολιτικό κρατούμενο.
Είναι η ύστατη πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στο καθεστώς και στις μεθόδους του
απέναντι σε αυτόν και τις ιδέες του. Επομένως, όταν ο Πολιτικός Κρατούμενος φτάσει
στο σημείο να κάνει Απεργία Πείνας, αυτό σημαίνει ότι έχει γκρεμίσει κάθε
γέφυρα πίσω του και θα φτάσει την επιλογή του μέχρι το τέλος: Ή θα γίνουν δεκτά
τα αιτήματα του ή θα πεθάνει, εξευτελίζοντας το καθεστώς που τον φυλάκισε.
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: Να ξεφτιλιστούν οι εχθροί του και όχι ο ίδιος,
να αφήσει πίσω του μια ηθική παρακαταθήκη συμπεριφοράς, σύμφωνα με την οποία
είτε θα νικήσεις είτε η «νίκη» του αντιπάλου θα είναι «πύρρειος».
Η Απεργία Πείνας δεν έχει ιδεολογικά στεγανά και
σύνορα. Αφορά κάθε ακραιφνή ιδεολόγο που τιμά πραγματικά την ιδιότητα του και
αποτελεί την κυριολεκτική έκφραση της ρήσης του Έζρα Πάουντ «όποιος δεν είναι
διατεθειμένος να κάνει θυσίες για τις Ιδέες του, είτε ο ίδιος δεν αξίζει, είτε
οι Ιδέες του». Γι’ αυτό και είναι άξιος σεβασμού, ανεξαρτήτως ιδεολογικής
τοποθέτησης, ο οποιοσδήποτε Πολιτικός Κρατούμενος χρησιμοποιεί το «όπλο» της
Απεργίας Πείνας. Για παράδειγμα όσο και να μην μας είναι καθόλου αρεστοί (για
ευνόητους λόγους) οι Κομμουνιστές Πολιτικοί Κρατούμενοι στην Τουρκία, δεν
μπορείς παρά να τους παραδεχτείς ότι έκαναν πραγματική Απεργία Πείνας,
φτάνοντας μέχρι το τέλος της βιολογικής τους ύπαρξης. Η ουσία, όμως, είναι το
«όπλο» της Απεργίας Πείνας να έχει όντως μέσα του «σφαίρες» και όχι «άσφαιρα»
πυρά…
Με βάση, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, η Ελλάδα έχει ένα
μοναδικό «προνόμιο» σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα κράτη στο θέμα της Απεργίας
Πείνας. Είναι η μοναδική χώρα στην οποία ποτέ δεν υπήρξε απώλεια θανάτου από
Απεργία Πείνας. Όσες Απεργίες Πείνας έγιναν στο παρελθόν, είτε έγιναν δεκτά τα
αιτήματα των απεργών είτε την σταμάτησαν εγκαίρως πριν πεθάνουν. Στην
συντριπτική πλειοψηφία συνέβη το πρώτο. Μάλιστα, σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις
η «αφετηρία» της λήξης της «απεργίας πείνας» στην χώρα μας ήταν στις 50 μέρες
και έφτανε μέχρι τις 70, την στιγμή που σε άλλες χώρες του κόσμου οι Πολιτικοί
Κρατούμενοι που έφταναν σε αυτόν τον αριθμό ημερών Απεργίας Πείνας ήταν ήδη
νεκροί από την εξάντληση και τις κακουχίες … Κατά την δεκαετία του ’90, μια
περίπτωση μόνο θυμάμαι που ο «απεργός πείνας» σταμάτησε την «απεργία πείνας»,
χωρίς να γίνονται δεκτά τα αιτήματα του. Ήταν το 1994 και αφορούσε τον
«αναρχικό» Οδυσσέα Καμπούρη (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα του).
Μέχρι την 70η
ημέρα (!) η αλήστου μνήμης φυλλάδα «Ελευθεροτυπία» μας ανέφερε, σε καθημερινή
βάση, σε ποια ημέρα «απεργίας πείνας» βρισκόταν ο «κοινωνικός αγωνιστής». Μετά,
για να μην γίνει εντελώς ρεζίλι, σταμάτησε το μέτρημα και άρχισε το «πολυήμερη
απεργία πείνας» φτάνοντας περίπου τις 100 (!!!!) ημέρες «απεργίας πείνας», για
όποιον είχε την προνοητικότητα να μετράει μετά την 70η ημέρα «απεργίας». Το
«λάθος» του Καμπούρη ήταν ότι στόχος του ήταν τα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ στον
Περισσό, το οποίο «μουλάρωσε» γι’ αυτήν την ένοπλη επίθεση εναντίον του, με
αποτέλεσμα την περιορισμένη σχετικά συμπαράσταση υπέρ του Καμπούρη και το
αρνητικό αποτέλεσμα γι’ αυτόν.
Στην περίπτωση του Μιχαηλίδη, είχαμε μια «απεργία
πείνας» η οποία έφτασε τις 68 ημέρες. Σε αντίθεση, όμως, με το ότι πράττει κάθε
αξιοπρεπής άνθρωπος, ο οποίος φτάνει μέχρι τέλος την ύστατη πράξη διαμαρτυρίας
του, ο Μιχαηλίδης έβγαλε μια ανακοίνωση ότι απλώς σταματάει την «απεργία
πείνας», χωρίς όμως να έχουν γίνει δεκτά τα αιτήματα του. Ας ξεκινήσουμε από το
τελευταίο. 68 ολόκληρες ημέρες «απεργίας πείνας» και όμως ο Μιχαηλίδης ήταν
τόσο … «Σούπερμαν» ώστε να βγάλει ο ίδιος ανακοίνωση ότι λήγει την «απεργία».
Αυτός και οι συνοδοιπόροι του δεν είχαν το παραμικρό ύφος ευφυΐας και ευθιξίας
να δημοσιοποιήσουν μια ανακοίνωση του πληρεξούσιου δικηγόρου του ή κάποιου
συγγενικού του προσώπου. Αντιθέτως, μας θεωρούν τόσο αποχαυνωμένους ώστε να
θέλουν να πιστέψουμε ότι στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, διασωληνωμένος
με ορούς, ήταν σε θέση να γράφει ή να εκφωνεί ανακοινώσεις. Τα ίδια αίσχη και
δυο βδομάδες περίπου νωρίτερα, όταν είδαμε δημοσιευμένο «ιδεολογικό μανιφέστο»
του Μιχαηλίδη, ενώ κανονικά θα έπρεπε τα μάτια του να κάνουν «πουλάκια» και τον
Χάρο να του γνέφει χαμογελώντας … Να θυμίσουμε εδώ, ότι ο BobbySands, ο άνθρωπος συνώνυμο της Απεργίας
Πείνας, ο Ιρλανδός Εθνικιστής που με τον θάνατο του στο H - Block του Long Kesh εξευτέλισε την κυβέρνηση
Θάτσερ, έφτασε μέχρι τις 66 ημέρες πριν πεθάνει, ενώ νωρίτερα είχε πέσει σε
κώμα για περισσότερο από δυο βδομάδες.
Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα «παραμύθια» και τους
«παραμυθάδες». Σεβόμαστε τους πραγματικούς Απεργούς Πείνας, όχι όμως και τους
κίβδηλους απατεώνες, τους οποίους σιχαινόμαστε γιατί εξευτελίζουν το ύστατο
«όπλο» Αξιοπρέπειας κάθε Πολιτικού Κρατούμενου. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τον
θάνατο Πολιτικού Κρατούμενου από Απεργία Πείνας, γιατί πάντοτε κατάφερναν να
παίρνουν αυτό που ήθελαν από το αστικό κράτος πριν τα πράγματα γίνουν
ανεξέλεγκτα. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που το κράτος, για τους δικούς του
λόγους, δεν έκανε πίσω, οι υποτιθέμενοι απεργοί πείνας αυτοεξευτελίζονταν,
γιατί δεν είχαν το σθένος να κάνουν πραγματική πράξη και να φτάσουν μέχρι το
τέλος την υποτιθέμενη απεργία πείνας τους. Αυτό συνέβη στις περιπτώσεις του
Κουφοντίνα και του Μιχαηλίδη. Ο Κουφοντίνας δεν πέτυχε τα αιτήματα του για δυο
λόγους.
1ον Είχε δολοφονήσει μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη
(Μπακογιάννης), κάτι το οποίο αυτή το είχε πάρει «προσωπικά».
2ον
Και πιο σημαντικό: Ακόμα κι αν η οικογένεια Μητσοτάκη έκανε πίσω, δεν θα
έπρατταν το ίδιο οι ΗΠΑ, καθώς ανάμεσα στα θύματα του Κουφοντίνα υπήρχαν και Αμερικανοί
αξιωματούχοι, κάτι το οποίο τα «γεράκια» της Ουάσιγκτον δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ.
Με την Ελλάδα σε καθεστώς Αμερικανοκρατίας, ο Κουφοντίνας είχε δυο δρόμους να
επιλέξει: Ή θα έφτανε την Απεργία μέχρι το τέλος (ή γίνονται δεκτά τα αιτήματα
μου ή πεθαίνω) ή θα έθετε τέρμα σε αυτήν, αυτοεξευτελιζόμενος. Προτίμησε το
δεύτερο … Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος ότι δεν ξεκίνησε καν Απεργία Πείνας.
Το ίδιο, βεβαίως, συνέβη και στην περίπτωση Μιχαηλίδη. Όπως το ίδιο ισχύει και
για όλες τις εγχώριες περιπτώσεις «απεργών πείνας». Ειδικά δε, για την
περίπτωση Κουφοντίνα, είναι ιατρικά αποδεδειγμένο πως ότι ένας άνθρωπος 64 ετών
που κάνει απεργία πείνας πάνω από 60 ημέρες δεν υπάρχει περίπτωση να μην του
δημιουργηθούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του, οπότε η κατάσταση είναι 100%
μη αναστρέψιμη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο. Αντιθέτως, ο
Κουφοντίνας εξακολουθεί να είναι «περδίκι» …
Ανέκαθεν οι προερχόμενοι από τα αριστερά «απεργοί
πείνας» είχαν ένα πολύ σημαντικό εφόδιο στον «αγώνα» τους. Πέρα από τα φιλικά
προς αυτούς ΜΜΕ, είχαν στο πλευρό τους και επίορκους γιατρούς πρόθυμους να
ψευδολογήσουν ασύστολα για την «τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο
απεργός πείνας» και ότι «η ζωή του κρέμεται από ένα νήμα». Όμως, η εκάστοτε
κυβέρνηση έχει και αυτή τους δικούς της ανθρώπους σε καίρια σημεία, γνωρίζοντας
επακριβώς τι συμβαίνει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Εάν η κυβέρνηση Μητσοτάκη
γνώριζε ότι τόσο ο Κουφοντίνας όσο και ο Μιχαηλίδης έκαναν πραγματική Απεργία
Πείνας και όχι «μαϊμού» θα έσπευδε έντρομη να ικανοποιήσει άρον άρον τα
αιτήματα τους, φοβούμενη ότι ο θάνατος τους θα μπορούσε να επιφέρει τεράστια
κοινωνική αναταραχή, καθώς και επεισόδια ανάλογα με αυτά του Δεκεμβρίου του
2008 (υπόθεση Γρηγορόπουλου). Γι’ αυτό και τους άφησε να ξεφτιλιστούν,
ανακοινώνοντας οι ίδιοι τον τερματισμό της «απεργίας πείνας», την ίδια ώρα που
αυτή συνέχιζε με ζήλο την νεοφιλελεύθερη αποδόμηση και αποικιοποίηση της Χώρας.
Βεβαίως, θα μείνουμε με την απορία τι θα συνέβαινε εάν ο Κουφοντίνας (ο
Μιχαηλίδης αποτελεί αμελητέα ποσότητα) όχι μόνο πραγματοποιούσε αληθινή Απεργία
Πείνας, αλλά θα ήταν και αποφασισμένος να την φτάσει μέχρι τέλους. Τι θα έκανε
τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Θα επέμενε στην αδιαλλαξία της, λόγω των
αμερικανικών εντολών και της εκδικητικής της στάσης για την δολοφονία Μπακογιάννη
ή θα έκανε πίσω για να μην έχουμε ένα νέο Δεκέμβριο του 2008; Με την απορία θα
μείνουμε …
Και φτάνουμε στην περίπτωση του Γιάννη Λαγού και στο
περιβόητο tweet υπέρ του Μιχαηλίδη. Πιο πριν, δυο λόγια γι’ αυτόν. Ο Λαγός
είναι ένας άνθρωπος μετα θετικά και τα
αρνητικά του, όπως όλοι μας άλλωστε. Εδώ θα εξεταστεί καθαρά πολιτικά. Είναι
ένας άνθρωπος, ο οποίος βοήθησε τα μέγιστα στην συναρμολόγηση του «Μύθου» της «Χρυσής
Αυγής», αλλά συνέβαλε σημαντικά και στην μετέπειτα αποδόμηση της. Ήταν η «ψυχή»
της ακτιβιστικής της δράσης στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά την
περίοδο 2010 - 2012, τότε που γιγαντώθηκε η επιρροή της στα λαϊκά στρώματα με
αναμενόμενο αποτέλεσμα την είσοδο στην βουλή το 2012. Ποιος μπορεί να ξεχάσει
την λεβέντικη εικόνα του στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα το 2011; Τότε που
επειδή οι επιδοτούμενοι «αντιφασίστες» στάθηκαν ανίκανοι να διώξουν από την
πλατεία τους Χρυσαυγίτες και τους υπόλοιπους Εθνικιστές, το ανθελληνικό κράτος
επιστράτευσε τα ένστολα σκυλιά του και τα χημικά τους για να τους απομακρύνουν
από την πλατεία. Η τηλεοπτική εικόνα του Γιάννη Λαγού να προκαλεί και να
εξευτελίζει μόνος του μια ολόκληρη διμοιρία ΜΑΤ δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.
Ήταν, επίσης, ένας από τους λίγους στα ανώτερα κλιμάκια της «Χρυσής Αυγής» που
είχε το θάρρος να διαφωνεί με τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Πρέπει ακόμα να του
αναγνωριστεί ότι ήτανε ο ένας από τα δυο μεγαλοστελέχη της «Χρυσής Αυγής» (ο
άλλος, αρέσει δεν αρέσει, ήταν ο Κασιδιάρης) που κράτησε αξιοπρεπή στάση στην
απολογία του, αρνούμενος να δεχτεί τα εξευτελιστικά ερωτήματα ιδεολογικής
νομιμοφροσύνης προς το καθεστώς που του έθετε η πρόεδρος του δικαστηρίου και οι
υπόλοιποι συνεργάτες της. Επίσης, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι μετά το
τέλος της πρώτης παράνομης φυλάκισης του το 2015 επανήλθε βελτιωμένος ως
ρήτορας στο κοινοβούλιο, σε εντυπωσιακό θα έλεγα βαθμό. Έχτισε μια εικόνα
«ασυμβίβαστου», η οποία και τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Ταυτόχρονα, όμως,
έκανε και τραγικά πολιτικά λάθη. Όπως η συνεργασία του με τον Κώστα Πλεύρη, από
το 2018, τον οποίο προσπάθησε να «φυτέψει» μέσα στην Χρυσή Αυγή, αρχικά ως
υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων και μετέπειτα ως υποψήφιο βουλευτή, χωρίς όμως να
εισακουστεί η πρόταση του από τον Μιχαλολιάκο.
Το 2019 βγήκε ευρωβουλευτής,
μαζί με τον Θανάση Κωνσταντίνου (προτάσεις καταστροφικές και οι δυο του
Μιχαλολιάκου) και μόλις 6 μέρες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου
2019, όπου η «Χρυσή Αυγή» κατάφερε (γιατί πραγματικά περί κατορθώματος
πρόκειται) να μείνει εκτός κοινοβουλίου, ο Λαγός ανεξαρτητοποιήθηκε, κάνοντας
τα ίδια ακριβώς πράγματα για τα οποία κατηγορούσε τους προηγούμενους
ευρωβουλευτές της «Χρυσής Αυγής». Κράτησε, δηλαδή, την έδρα και τα προνόμια της
ανάμεσα σε αυτά και τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή, γράφοντας εκεί που δεν
πιάνει μελάνι τους ψηφοφόρους του κόμματος που τον έστειλαν στην ευρωβουλή και
οι οποίοι ορκιζόντουσαν ότι δεν θα τους προδώσει ποτέ (την ίδια διαδρομή
ακολούθησε έναχρόνο αργότερα και ο
«συνιδρυτής της Χρυσής Αυγής» και «παιδικός φίλος του Μιχαλολιάκου» Κωνσταντίνου,
μια θλιβερή περίπτωση «ιδεολόγου», που ύστερα από 20 σχεδόν χρόνια εξαφάνισης
από την «Χρυσή Αυγή» τον επανέφερε ο Μιχαλολιάκος και τον έστειλε στο
ευρωκοινοβούλιο με σταυρωμένα ψηφοδέλτια για να λύσει το βιοποριστικό του
πρόβλημα. Το γεγονός ότι τα συστημικά ΜΜΕ επί 3 ολόκληρα χρόνια δεν έχουν
ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το πρόσωπο του και τα «έργα» του ως ευρωβουλευτή,
αλλά τον έχουν αφήσει εντελώς στο απυρόβλητο, ας το κρίνει ο καθένας όπως θέλει ...
Αμέσως μετά την αποχώρηση του έφτιαξε το μόρφωμα της Εθνικής Λαϊκής
Συνείδησης (ΕΛΑΣΥΝ), με αρχικά τα οποία παραθέτουν σε μάρκα ανταλλακτικών ή
ελαιοτριβείο … και με πολιτικές θέσεις που περισσότερο θύμιζαν παραθρησκευτική
οργάνωση παρά εθνικιστικό κόμμα. Με «συνεργάτες» άτομα επί το πλείστον
αμόρφωτα, αδαή και γραφικά, το όλο εγχείρημα ήταν καταδικασμένο από την αρχή,
παραπέμποντας σε κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Γιάννης Λαγός έκανε κάτι το
πραγματικά πρωτόγνωρο στον λεγόμενο «εθνικιστικό χώρο». Ήταν ο πρώτος (και ο
μόνος μέχρις στιγμής), από το 1974 μέχρι σήμερα, που πραγματοποίησε Απεργία
Πείνας (και μάλιστα πραγματική) για την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων του. Την
σταμάτησε στις 25 ημέρες, μαθαίνοντας ότι αυτά ικανοποιήθηκαν (αυτά είχαν να
κάνουν κυρίως με την ημερομηνία έναρξης του εφετείου). Έχει δίκιο να νιώθει
πικραμένος για την σχεδόν απόλυτη στάση σιωπής απέναντι του στην Απεργία Πείνας
που πραγματοποίησε, δείχνοντας τις παθογένειες και τους εγωισμούς του «χώρου».
Με την μετέπειτα στάση του, όμως, φρόντισε να εκθέσει
και να απογοητεύσει σχεδόν όλους όσους του συμπαραστάθηκαν. Πριν το τελευταίο
τραγικό «τιτίβισμα», υπάρχει μια άλλη σειρά από απίστευτα γεγονότα:
α) Ενώ
αρχικά έβγαλε ανακοίνωση, η οποία «φωτογράφιζε» τον μέχρι τότε συνήγορο του
Κώστα Πλεύρη ότι τον «πούλησε» (μάλιστα, σε διαδικτυακή εκπομπή συνεργάτης του
Λαγού ωρυόταν ότι ο Πλεύρης «έφαγε» από τον Λαγό 15.000 ευρώ), λίγο καιρό μετά
τον ξαναπροσέλαβε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
β) Η θεαματική «κωλοτούμπα» στο
ζήτημα του ρωσοουκρανικού πολέμου, όπου όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών στην
μέχρι τότε τοποθέτηση του, αλλά προχωρώντας ακόμα περισσότερο προς την ζώνη του
Λυκόφωτος ζήτησε να αφεθεί ελεύθερος, με … αντάλλαγμα να πολεμήσει στο μέτωπο
μαζί με τις Ουκρανικές δυνάμεις! Τοποθέτηση που, όπως ήταν αναμενόμενο,
προκάλεσε θυμηδία, η οποία ουδέποτε είδε το φως της δημοσιότητας στην
ιστοσελίδα της «ρωσόφιλης» ΕΛΑΣΥΝ …
γ) Δύο απαράδεκτες συνεντεύξεις, σε
«Ελεύθερη Ώρα» και «Στόχο», στις οποίες έκανε ανοιχτή επίθεση στους υπόλοιπους
συγκρατούμενους του, όπου ανάμεσα σε πολλά άλλα τους κατηγόρησε ότι επειδή
κάνουν «μεροκάματα», είναι σαν να θεωρούν τον εαυτό τους ποινικό κρατούμενο και
όχι Πολιτικό Κρατούμενο! Το γεγονός ότι τόσο ο Κουφοντίνας όσο και τα μέλη της
ΣΠΦ, αλλά και άλλοι καταδικασμένοι ως τρομοκράτες κάνουνε κανονικά «μεροκάματα»
για να μειωθεί η ποινή τους και εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως
Πολιτικούς Κρατούμενους προφανώς δεν λέει τίποτα στον Λαγό. Συν τοις άλλοις, οι
περισσότεροι από τους καταδικασθέντες που κάνουν «μεροκάματα» είναι φτωχοί
άνθρωποι που έχουν οικογένειες πίσω τους και επιθυμούν να επιστρέψουν μια ώρα
αρχύτερα σε αυτές, χωρίς να έχουν από πίσω τους κάποιον παχυλό ευρωβουλευτικό
μισθό …
Και φτάνουμε στο περιβόητο «τιτίβισμα» υπέρ του
Μιχαηλίδη. Εξηγήσαμε νωρίτερα γιατί ο Μιχαηλίδης σε καμία περίπτωση δεν είναι
ιδεολόγος. Και γιατί φυσικά είναι εκ φύσεως αδύνατον να κάνει 68 ημέρες απεργία
πείνας, χωρίς η πορεία του προς τον θάνατο να είναι μη αναστρέψιμη. Υπάρχει και
μια άλλη πτυχή της όλης ιστορίας που κάνει την τοποθέτηση του Γιάννη Λαγού
εντελώς λανθασμένη. Το 2011 ο Μιχαηλίδης συνελήφθη μαζί με έναν άλλο συνεργό
του από αστυνομικούς λίγο έξω από το σπίτι του Μιχαλολιάκου στην Πεύκη, όπου
έγινε και ανταλλαγή πυροβολισμών. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Μιχαηλίδης και ο
συνεργός του είχαν στήσει καρτέρι για να «φάνε» τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής».
Μάλιστα, από όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος τότε, η παρολίγον
απόπειρα δολοφονίας εναντίον του οδήγησε στην δημιουργία μιας «επίλεκτης»
προσωπικής φρουράς του για τις μετακινήσεις του, με κύριο κοινό χαρακτηριστικό
της τα κόκκινα καπέλα με τον Μαίανδρο. Συνεχίζοντας ο Μιχαλολιάκος είχε πει
τότε ότι η ιδέα για την δημιουργία προσωπικής φρουράς άνηκε στον Γιάννη Λαγό,
τον οποίο και συνεχάρη δημόσια. Δηλαδή, ο Λαγός συμπαραστάθηκε στο «antifa»
απόβρασμα που είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον τότε αρχηγό του …
Προσοχή:
Εδώ δεν κρίνουμε τον Μιχαλολιάκο ως ποιότητα χαρακτήρα, την μεγαλομανία του και
τον ναρκισσισμό του, αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι εκείνη την περίοδο
(2011) ήταν ο επικεφαλής ενός Κινήματος με ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική
αποδοχή, που ανεξάρτητα από την γνώμη που έχει κάθε Εθνικιστής και Εθνικοσοσιαλιστής
για το τι ήταν η «Χρυσή Αυγή», εκείνη την εποχή αποτελούσε το απόλυτο κακό για
το σύστημα. Ο ψευτοεπαναστάτης Μιχαηλίδης, αντί να επιχειρήσει να «τιμωρήσει»
κάποιον ηθικό ή φυσικό αυτουργό από αυτούς που έβαλαν την Ελλάδα στην κόλαση
της μνημονιακής κατοχής, επέλεξε να χτυπήσει τον Μιχαλολιάκο. Ο καθένας ας
βγάλει τα συμπεράσματα του.
Γνωρίζω ότι σε περίπτωση που δημοσιευτεί το κείμενο
αυτό(σε ένα ιστολόγιο συντακτικής ομάδας με την οποία έχω σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές
διαφωνίες, αλλά αναγνωρίζω την καλή πρόθεση και τον ειλικρινή πλουραλισμό
απόψεων που την διακρίνει) θα προκαλέσει αντιδράσεις και σχόλια, αρκετά εκ αυτών
αρνητικά. Χωρίς να ασχοληθώ περαιτέρω και να επανέλθω, θα μελετήσω προσεκτικά
όσους αντιτίθενται με επιχειρηματολογία προκειμένου να διορθώσω τα δικά μου
λάθη και αστοχίες, αλλά δεν θα δώσω δεκάρα τσακιστή για όσους εξαντληθούν στην
χυδαία προβοκατορολογία και στην
παράθεση συνθημάτων του τύπου «Λευτεριά στον κοινωνικό αγωνιστή Μιχαηλίδη»,
κάτι το οποίο θα αποτελεί επιβεβαίωση της ρήσης ότι «η βλακεία αποτελεί το
πλέον ακατανίκητο επιχείρημα».
ΥΓ.1 Πέρα από τις συνεχείς λανθασμένες τοποθετήσεις του
το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο Λαγός έκανε κάτι που αποτελεί πρωτοπορία στην
«κουλτούρα» του «χώρου». Πραγματοποίησε Απεργία Πείνας, κάτι το οποίο μέχρι
τώρα αποτελούσε «προνόμιο» της αριστεράς. Ο «εναγκαλισμός» (όπως ο βόας με τα
θύματα του …) του Εθνικισμού με την ακροδεξιά συντήρηση από το 1974 και μετά
οδήγησε σε πολλά αρνητικά στερεότυπα, που τον ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα σε βαθμό
καρκινώματος. Αυτό το καρκίνωμα οφείλει να ξεριζωθεί. Μέσα από τα όποια
παροράματα, παραλείψεις και υπερβολές, ο «Μαύρος Κρίνος» μπορεί και πρέπει να
δώσει θετική διάσταση στην προσπάθεια αυτή.
ΥΓ.2 Ανεξαρτήτως του πότε θεωρεί ο καθένας την περίοδο
κατά την οποία εκφυλίστηκε η Χρυσή Αυγή (προ ή μετά κοινοβουλίου), φαίνεται ότι
η κάθε σημερινή έκφραση του λεγόμενου «χώρου» έχει σοβαρές πνευματικές και
πνευμονικές ασθένειες, που την κάνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι η
ιδεολογικοπολιτική διαδρομή είναι Μαραθώνιος και όχι «κούρσα» 100 μέτρων. Έχουν
ακουστεί πολλά γύρω από το ζήτημα της Αυτονομίας. Κατά την γνώμη μου, αυτό που
έχει σημασία είναι η Πολιτική Οργάνωση βασισμένη σε στέρεες ιδεολογικές βάσεις
και όχι ψηφοθηρικές «αρπαχτές». Γι’ αυτό ας μην φανεί καθόλου περίεργο να
δούμε, εν όψει εκλογών, «παρέλαση» από διαφόρους επιτήδειους, τυχάρπαστους και
τυχοδιώκτες που θα θελήσουν να «προβάρουν» το βουλευτικό κοστούμι με εκείνη την
κομματική έκφραση (κόμμα Κασιδιάρη) που θα έχει πιθανότητα εισόδου στην βουλή.
Όσο, όμως, επικίνδυνες είναι αυτές οι «αρπαχτές», άλλο τόσο είναι οι λεκτικοί
φανφαρονισμοί, οι ψευτοεπαναστατικοί βερμπαλισμοί και οι επακόλουθες
βεβιασμένες κινήσεις, που αποτελούν το λανθασμένο αποτέλεσμα ανώριμων
ατομικιστικών «αβανγκαρντισμών», που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο σε
καταστάσεις συστημικής συμπεριφοράς και πολιτικής, οι οποίες πολύ συχνά φορούν
το φανταχτερό ένδυμα της «αυτονομίας», της «αυτοοργάνωσης» και διαφόρων άλλων
«αυτό-».
ΥΓ.3 Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό. Πιστεύω
ακράδαντα πως όσοι καλοπροαίρετα νομίζουν ότι μπορούν να τείνουν χείρα
ειλικρινούς φιλίας και συνεργασίας με τον Μιχαηλίδη και τους όμοιούς του, στα
ανεδαφικά και ουτοπικά πλαίσια μιας «αντιεξουσιαστικής», «αντικρατικής»,
«αντικαπιταλιστικής» συμμαχίας κ.λπ. πλανώνται πλάνην οικτράν. Είναι τόσο
τυφλωμένοι από το μίσος τους, που γι’ αυτούς το μόνο που … αξίζουμε ως «Φασίστες»
είναι μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στο στυλ της ανεπίσημης
αγαπημένης τους NKVD. Αυτοί οι τύποι είναι «antifa» και αεθνιστές και σε καμία περίπτωση
δεν έχουνε, έστω και υποτυπώδες, στοιχείο εθνικής, φυλετικής, αλλά και
ουσιαστικά ταξικής, ευαισθησίας και συνείδησης μέσα τους. Και για να γίνω συγκεκριμένος,
όταν τα παρακρατικά καθάρματα στο Νέο Ηράκλειο δολοφόνησαν τον Γιώργο Φουντούλη
και τον Μανώλη Καπελώνη, ο Μιχαηλίδης πανηγύριζε από την χαρά του. Είναι
δυνατόν κάτι τέτοιους σιχαμερούς τύπους, κάτι τέτοια ανθρώπινα «σκουπίδια», να
τους θεωρούμε, έστω και εν δυνάμει, «συντρόφους» και «συναγωνιστές»;
Δημοσιεύτηκε στο Counter- Currentsκαι
μεταφράστηκε από συναγωνιστή και φίλο της συντακτικής ομάδας, τον οποίο
και ευχαριστούμε για την τιμή και τον χρόνο.
του Greg Johnson
Όπως ο Τζάκ Λόντον, έτσι και ο Ζορζ Σορέλ, ήταν ένας
αριστερός συγγραφέας ο οποίος σήμερα επηρεάζει περισσότερο τη «Δεξιά». Το έργο
του με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι το βιβλίο «Σκέψεις πάνω στη βία» που
γράφτηκε το 1905 - 1906.
Το «Σκέψεις πάνω στη βία» είναι μάλλον ένας
παραπλανητικός τίτλος που ο ίδιος ο Σορέλ ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει. Ο
Σορέλ ήθελε να υπερασπιστεί τη προλεταριακή βία με τη μορφή των απεργιών και
τελικά την ανατροπή του καπιταλισμού μέσω μίας «γενικής απεργίας». Αλλά ο Σορέλ
μας διαβεβαιώνει ότι η προλεταριακή βία θα είναι κατά κάποιο τρόπο ευγενής και
αγνή - όχι τερατώδης όπως η κρατική τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, για
την οποία ο Σορέλ κατηγορεί την αστική τάξη και την θέληση επιβολής των ιδέων,
μια κληρονομία από την εποχή της απόλυτης μοναρχίας. Ο Σορέλ κάνει διάκριση
μεταξύ της «δύναμης» που πηγάζει από πάνω και της προλεταριακής «βίας» που
πηγάζει από κάτω.
Η προλεταριακή βία θα είναι πραγματικά βίαιη. Ο Σορέλ
την παρομοιάζει με ομηρικούς πολέμους, βεντέτες και λιντσαρίσματα. Παρόλα αυτά
μας διαβεβαιώνει ότι το προλεταριάτο θα οργανωθεί σε αυτόνομα εργατικά
συμβούλια και δεν θα παλέψει για να ελέγξει τις καταναγκαστικές εξουσίες του
κράτους, όπως έκανε η αστική τάξη. Το προλεταριάτο θα είναι απαλλαγμένο από
φθόνο, μνησικακία και μίσος παρόλο που τέτοια φαινόμενα ήταν εμφανή στην
Αριστερά τότε όπως και τώρα. Το προλεταριάτο θα χαρακτηρίζεται επίσης από τιμή
και μεγαλοψυχία παρόλο που τέτοιες αξίες πηγάζουν από την παλιά αριστοκρατία.
Υπό το φως της μετέπειτα ιστορίας του μαρξισμού ο Σορέλ φαίνεται εντελώς
ψευδαισθητικός.
Γιατί λοιπόν να λαμβάνουμε τον Σορέλ σοβαρά ως πολιτικό
στοχαστή; Γιατί τα βασικά στοιχεία της σκέψης του είναι πιο ταιριαστά στη «Δεξιά»
και όχι στην Αριστέρα;
Στο «Σκέψεις πάνω στη βία» ο Σορέλ εστιάζει λιγότερο
στη βία και περισσότερο σε αυτό που θα ονομάσω μαχητικότητα, με το οποίο εννοώ
την συνείδηση της εχθρότητας. Όπως ισχυρίστηκε περίφημα ο Καρλ Σμίτ η πολιτική
προκύπτει από την εχθρότητα, την διαίρεση μεταξύ φίλου και εχθρού, συγκεκριμένα
μεταξύ συλλογικών φίλων και συλλογικών εχθρών, δηλαδή εμείς και αυτοί. Η
εχθρότητα δεν είναι πάντα βίαιη αλλά είναι πάντα δυνητικά βίαιη, γεγονός που
δίνει στην εχθρότητα μία ηθική σοβαρότητα.
Δεν είναι απαραίτητο όμως να έχει πάντα κάποιος
συνείδηση της εχθρότητας. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να επιλέξει να σας
θεωρήσει εχθρό χωρίς να ανακοινώσει αυτό το γεγονός, κάποιος άλλος μπορεί να
σας θεωρήσει εχθρό και να εργαστεί ενεργά για να σας βλάψει ενώ εσείς
συνεχίζετε να απλώνετε το χέρι της φιλίας. Είναι επίσης πιθανό δύο ομάδες να
έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα - που είναι η βάση της εχθρότητας - χωρίς να
έχουν επίγνωση του γεγονότος. Έτσι είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε
αντικειμενικές και υποκειμενικές συνιστώσες της εχθρότητας.
Όταν κάποιος συνειδητοποιεί πλήρως την εχθρότητα και
την ανταποδίδει γίνεται μαχητικός, εχθρικός, συγκρουσιακός, σκληρός,
επιθετικός. Όλοι αυτοί οι όροι αναφέρονται στην ετοιμότητα και διάθεση για μάχη
ακόμη και αν το στάδιο της βίας δεν πραγματωθεί ποτέ. Η μαχητικότητα δηλώνει
επίσης απροθυμία να συμβιβαστείς ή να συνάψεις ειρήνη με τους εχθρούς σου. Οι
αγωνιστές βρίσκονται πάντα σε πολεμική κατάσταση είτε ο πόλεμος είναι «ψυχρός»
είτε «θερμός».
Επειδή οι μαχητές δεν είναι διατεθειμένοι για ειρήνη
και συμβιβασμό, μια αντιπαράθεση είναι αναπόφευκτη, αλλά δεν χρειάζεται πάντα
να είναι βίαιη, γιατί οι εχθροί τους μπορούν ανά πάσα στιγμή να
συνθηκολογήσουν. Η υποχώρηση και η παράδοση όμως δεν είναι επιλογές για τον αγωνιστή.
Έτσι, ο αγωνιστής αντιλαμβάνεται πάντα ως νίκη την οριστική διευθέτηση των
λογαριασμών. Αυτό προφανώς δεν είναι μια λογική πεποίθηση. Δεν μπορεί κανείς να
γνωρίζει το μέλλον, ούτε μπορεί να το προβλέψει με βεβαιότητα. Αντίθετα, ο
αγωνιστής έχει πίστη στην τελική νίκη της υπόθεσης του.
Ο Σορέλ θεωρούσε τον εαυτό του μαρξιστή, αλλά δεν ήταν
καθόλου ορθόδοξος. Ήταν ένας ανεξάρτητος και εκλεκτικός στοχαστής που
συμπεριέλαβε μεταξύ των επιρροών του τον Vico, τον Pascal, τον Nietzsche, τον
Bergson, τον Renan και τον William James. Ο Σορέλ ήταν ανθρωπιστής,
βολονταριστής, ανορθολογικός και απαισιόδοξος. Απέρριψε την ιδέα της προόδου.
Υπήρξε υπερασπιστής της πατριαρχικής οικογένειας και των πολεμικών αρετών.
Καμία από αυτές τις ιδέες δεν συνάδει με τον μαρξιστικό υλισμό.
Αλλά το «Σκέψεις πάνω στη βία» βασίζεται στη μαρξιστική
αντίληψη της ταξικής πάλης, που ο Μαρξ πίστευε ότι θα εντεινόταν μέχρις ότου
μια προλεταριακή επανάσταση ανατρέψει την αστική τάξη. Ο Σορέλ, ωστόσο,
ανησυχούσε από την παρακμή της ταξικής πάλης στην εποχή του. Πίστευε ότι,
αντικειμενικά μιλώντας, η αστική τάξη και το προλεταριάτο εξακολουθούσαν να
είναι εχθροί. Αλλά υποκειμενικά μιλώντας, η επίγνωση αυτής της εχθρότητας
βυθιζόταν λόγω του αστικού ρεφορμισμού και του σοσιαλδημοκρατικού πραγματισμού,
υποβοηθούμενη από εκκλήσεις σε ιδέες που γεφύρωναν τις τάξεις όπως ο
Χριστιανισμός, ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός. Ο στόχος του Sorel ήταν να
επαναφέρει την επανάσταση σε τροχιά αποκαθιστώντας την προλεταριακή
μαχητικότητα. (Φυσικά, η ιδέα ότι η ταξική πάλη μπορεί να ενισχυθεί ή να
αποδυναμωθεί από την ιδεολογία είναι μια πλήρης αντιστροφή του ορθόδοξου
μαρξισμού).
Στο «Σκέψεις πάνω στη βία» ο Σορέλ απευθύνεται στους
σοσιαλιστές της εποχής του. Επιδιώκει να αποκαταστήσει την προλεταριακή
μαχητικότητα με δύο τρόπους. Πρώτον, υποβάλλει τους σοσιαλδημοκρατικούς
συμβιβασμούς σε δριμεία κριτική. Ο Sorel είναι ένας ταλαντούχος συγγραφέας, και
αυτές οι πολεμικές είναι συχνά ξεκαρδιστικές. Δεύτερον, επιδιώκει να
διευκρινίσει τη φύση της προλεταριακής αγωνιστικότητας. Όταν ο Sorel μιλά για
την «ηθική της βίας» ή την «ηθική των παραγωγών», δεν προσφέρει ηθικά
επιχειρήματα ή αρχές. Αντίθετα, μιλά για τα κίνητρα να πολεμήσει κανείς με
ηρωικό ή ύψιστο τρόπο για την προλεταριακή υπόθεση. Μιλάει λιγότερο για ήθος,
περισσότερο για φρόνημα, συγκεκριμένα για esprit de corps, ομαδικό πνεύμα. Για
τον Sorel, η απόλυτη κινητήρια αρχή μιας πολιτικής ομάδας είναι ένας «μύθος».
Για το προλεταριάτο, είναι ο μύθος της «γενικής απεργίας».
Το καλύτερο παράδειγμα πολιτικού μύθου του Σορέλ είναι
ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός βασίζεται σε μια βαθιά διαίρεση και εχθρότητα
μεταξύ του καλού και του κακού, του Θεού και του Σατανά. Το πεδίο μάχης τους
είναι αυτός ο κόσμος και κάθε ψυχή μέσα σε αυτόν. Κάθε νίκη των πιστών ερμηνεύεται
ως θρίαμβος του Θεού. Κάθε εμπόδιο ή οπισθοδρόμηση ερμηνεύεται ως έργο του
διαβόλου. Οι πιστοί μπορεί να υποφέρουν. Οι κακοί μπορεί να ευημερήσουν. Αλλά
οι πιστοί θα νικήσουν στο τέλος. Ο Θεός είναι με το μέρος τους. Ο Χριστός θα
επιστρέψει. Ο Σατανάς θα γκρεμιστεί. Ο καθένας επιτέλους θα πάρει αυτό που του
αξίζει. Αυτός ο μύθος έχει δύο ουσιώδη στοιχεία: την απόλυτη έχθρα και την
τελική νίκη. Απόλυτη έχθρα σημαίνει: εχθρότητα υπό όλες τις συνθήκες. Απόλυτος
εχθρός είναι αυτός με τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, μόνο ήττα ή νίκη.
Η απόλυτη έχθρα μας χωρίζει σε εχθρικές ομάδες και απαγορεύει τη σύμπνοια με
τον εχθρό. Η τελική νίκη καθιστά τη σύμπνοια περιττή. Αυτός ο «μύθος» έχει
διατηρήσει τη χριστιανική μαχητικότητα για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια.
Ο Σορέλ ελπίζει ότι ο «μύθος» της γενικής απεργίας
μπορεί να κάνει τα ίδια θαύματα. Η ιδέα της απόλυτης ταξικής εχθρότητας οδηγεί
τους εργάτες να απορρίπτουν κάθε προσπάθεια κατευνασμού τους. Η πίστη στην
τελική νίκη μέσω της γενικής απεργίας καθιστά περιττό τον συμβιβασμό.
Εάν οι Λευκοί Εθνικιστές θέλουμε να αποκτήσουμε και να
διατηρήσουμε τη μαχητικότητα που απαιτείται για τη νίκη, θα χρειαστούμε κι
εμείς έναν μύθο. Έχουμε απόλυτο εχθρό; Αν ναι, ποιος είναι; Έχουμε πίστη στην
τελική νίκη; Αν ναι, τι θα μας οδηγήσει;Ποιος είναι ο μύθος των Λευκών Εθνικιστών;
Ως φυλετιστής εθνικιστής, πιστεύω ότι οι λευκοί μπορούν
να συνυπάρξουν με όλους τους λαούς, με την προϋπόθεση ότι όλοι θα βρισκόμαστε
στις δικές μας πατρίδες. Οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους δεν μπορούμε να
συνυπάρξουμε είναι αυτοί που αρνούνται την φυλετική - εθνική αρχή, δηλαδή οι
ιμπεριαλιστές και οι παγκοσμιοποιητές που θέλουν να κυριαρχήσουν σε άλλους
λαούς. Μαζί τους δεν γίνεται κανένας συμβιβασμός ή συνύπαρξη.
Ποιο όραμα της τελικής νίκης μας συντηρεί στον αγώνα
μας;
Τον Οκτώβριο του 1922 ο Μουσολίνι δήλωσε:
«Έχουμε δημιουργήσει έναν «μύθο». Αυτός ο «μύθος» είναι
μία πεποίθηση, ένας ευγενής ενθουσιασμός. Είναι ένας αγώνας και μία ελπίδα, μία
πίστη που κουβαλάει μαζί της ένα απαράμιλλο θάρρος. Ο «μύθος» μας είναι το
μεγαλείο του έθνους το οποίο θέλουμε να μετουσιώσουμε σε μία αισθητή
πραγματικότητα».
Αυτό ειπώθηκε μόλις λίγους μήνες μετά τον θάνατο του
Σορέλ, τις παραμονές της Πορείας προς τη Ρώμη και της ανόδου του Μουσολίνι στην
εξουσία.
Από πολλές απόψεις, ο μύθος των Λευκών Εθνικιστών είναι
η συνέχεια του μύθου του Μουσολίνι για το έθνος που γίνεται ξανά μεγάλο.
Σήμερα, οι λευκοί σε όλο τον κόσμο είναι λαοί απάτριδες, γιατί οι πατρίδες μας
έχουν καταληφθεί από παγκοσμιοποιητές που μας υποβάλλουν στην αργή γενοκτονία
μέσω της αντικατάστασης πληθυσμών. Η απελευθέρωση μας θα είναι η δημιουργία ή η
αναδημιουργία λευκών πατρίδων και εθνικών κρατών. Έτσι, ο Michael O' Meara
εξύμνησε τη «Πολιτεία των Λευκών» ως έναν ρητά Σορελιανό μύθο.
Ο σιωνισμός είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα πολιτικού
μύθου με την Σορελιανή έννοια. Υπάρχει απόλυτη έχθρα μεταξύ Εβραίων και μη
Εβραίων που βασίζεται τελικά σε αυτό που ο Jan Assmann αποκαλεί «η Μωσαϊκή
διάκριση»: την ιδέα ότι ο Εβραίος Θεός είναι ο ένας αληθινός θεός και όλοι οι
άλλοι είναι ψεύτικοι. Η ιστορία της εβραϊκής διασποράς είναι μια μακρά
καταγραφή διωγμών, πραγματικών και μυθικών, από τις οποίες οι Εβραίοι μπορούν
να απελευθερωθούν με τη δημιουργία μόνο μίας κυρίαρχης πατρίδας. Έτσι, πολλοί
Λευκοί Εθνικιστές μοντελοποιούν συνειδητά το κίνημα μας στον Σιωνισμό. Για
παράδειγμα, ο William Pierce μίλησε για μια «Λευκή Σιών».
Το εθνικό κράτος θα είναι το αποτέλεσμα της νίκης μας.
Πως θα οδηγηθούμε όμως στη νίκη; Πως θα κερδίσουμε;
Ένας τρόπος της νίκης είναι η «λευκή απεργία». Μόνο
στους λευκούς στηρίζεται ο δυτικός πολιτισμός. Οι μη λευκοί εξαρτώνται από
εμάς. Ωστόσο, στο σημερινό σύστημα, οι λευκοί καταπιέζονται, καταδικάζονται και
προγραμματίζονται να αντικατασταθούν από τους ανθρώπους που εξαρτώνται από
εμάς. Είναι εντελώς μη βιώσιμο και παράλογο. Έτσι, όλη η φάρσα θα τελείωνε
αρκετά γρήγορα αν οι λευκοί απλώς «απεργούσαν». Οι εχθροί μας μπορούν να μας
καταστρέψουν μόνο χάρη στην αδράνεια μας. Μια «λευκή απεργία» θα παρέλυε το
αντιλευκό καθεστώς, επιτρέποντας μας να το ανατρέψουμε και να το
αντικαταστήσουμε.
Η «λευκή απεργία» μοιάζει φυσικά με τη γενική απεργία
του Σορέλ αλλά το πρωταρχικό μοντέλο είναι το μυθιστόρημα της Ayn Rand «Atlas
Shrugged», που αρχικά ονομαζόταν The Strike. Το «Atlas Shrugged» αποδίδει μια
φυλετική ερμηνεία, αφού η λευκή φυλή είναι ο Άτλαντας που κρατά τον σύγχρονο
κόσμο στους ώμους του.
Η «λευκή απεργία» είναι μια μορφή ενός ευρύτερου
«μύθου» που έχει τεράστια αξία στο κίνημά μας: «η κατάρρευση». Επί του
παρόντος, το κίνημά μας είναι πολύ αδύναμο για να ελπίζουμε ότι θα ανατρέψουμε
το σύστημα κατά του Λευκού. Η κατάρρευση είναι η ιδέα ότι το παρόν σύστημα
είναι τόσο αταίριαστο με την πραγματικότητα που δεν μπορεί να διατηρηθεί.
Τελικά θα καταρρεύσει, και όταν καταρρεύσει, οι λευκοί θα μπορούν να αναλάβουν
και να εγκαταστήσουν ένα καθεστώς υπέρ των εθνών τους.
Ο «μύθος» της κατάρρευσης εναρμονίζεται με έναν άλλο
«μύθο» με μεγάλη δυναμική στους Λευκούς Εθνικιστές: την κυκλική φύση του
χρόνου. Αυτή η ιδέα έρχεται σε δύο μορφές: Παραδοσιακή και εξελικτική. Και οι
δύο σχολές υποστηρίζουν ότι στην αρχή της ιστορίας, ο άνθρωπος ζει σε μια χρυσή
εποχή αρμονίας με τη φύση. Όσο περνάει ο καιρός, ο άνθρωπος ξεφεύγει από τη
φύση. Τελικά, η αποξένωσή μας από τη φύση γίνεται τόσο ριζική που ο πολιτισμός
καταρρέει. Στη συνέχεια, η φύση επιβεβαιώνεται εκ νέου, δημιουργώντας έναν νέο
πολιτισμό, ο οποίος υφίσταται το ίδιο μοτίβο παρακμής και πτώσης.
Παραδοσιακράτες όπως ο René Guénon και ο Julius Evola πιστεύουν ότι η χρυσή
εποχή χαρακτηρίζεται από διαισθητική γνώση της βαθύτερης αλήθειας. Η εξελικτική
εκδοχή αυτού του μύθου προσφέρεται από τους Giambattista Vico και Oswald
Spengler, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος ζει σε αρμονία με τη φύση όχι
μέσω της αφηρημένης σοφίας αλλά της ζωτικότητας. Οι πολιτισμοί παρακμάζουν και
καταρρέουν λόγω του μοιραίου θανάτου ή της παρακμής.
Η ιδέα της κυκλικής ιστορίας φαίνεται αισιόδοξη ή
απαισιόδοξη ανάλογα με το πού βρίσκεται κάποιος στον κύκλο. Αν κάποιος
βρίσκεται στη χρυσή εποχή, οι προοπτικές είναι δυσοίωνες. Αλλά αν κάποιος ζει
στα κατακάθια της σκοτεινής εποχής, όπως πιστεύουν οι ότι συμβαίνει σήμερα οι
Λευκοί Εθνικιστές, τότε η απελευθέρωση είναι κοντά.
Η κυκλική θεώρηση της ιστορίας παίζει τον ίδιο ρόλο για
τους Λευκούς Εθνικιστές με αυτόν που παίζει η προοδευτική θεώρηση της ιστορίας
για την Αριστερά: Συντηρεί την ελπίδα στην τελική νίκη υποστηρίζοντας ότι οι
προσπάθειές μας υποστηρίζονται από ιστορικές δυνάμεις. Φυσικά, μία τέτοιαπίστη μπορεί να οδηγήσει σε εφησυχασμό. Αλλά
εκείνοι που έχουν ήδη τάση προς τη μαχητικότητα υποκινούνται από την πεποίθηση
ότι οι ιστορικές δυνάμεις είναι με το μέρος τους.
Ένας άλλος «μύθος» που υποστηρίζουν οι Λευκοί
Εθνικιστές είναι ότι, σε ένα ορισμένο σημείο, μια «αφύπνιση» της λευκής
φυλετικής συνείδησης θα σταθεί αναπόφευκτη και ασταμάτητη. Αυτή δεν είναι μια
εντελώς παράλογη πεποίθηση, καθώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγνοούν την
πραγματικότητα για πάντα, οι ιδέες μπορούν να γίνουν διαδεδομένες και μόλις
φτάσουν σε ένα οριακό σημείο, μπορούν γρήγορα να γίνουν ηγεμονικές.
Ορθολογικά μιλώντας, φυσικά, δεν υπάρχει καμία εγγύηση
ότι κάποιο από αυτά τα σενάρια θα καταλήξει σε νίκη. Οι λευκοί μπορεί να μην
«απεργήσουν» ποτέ. Η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη, αλλά μπορεί να αργήσει τόσο
πολύ που οι λευκοί θα έχουν σχεδόν πάψει να υπάρχουν. Επιπλέον, μόλις συμβεί η
κατάρρευση, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ένα καλύτερο σύστημα θα
αντικαταστήσει το υπάρχον. Ίσως να μην αναβιώσει ποτέ ο πολιτισμός μετά από μια
τέτοια κατάρρευση. Η αφύπνιση των λευκών μπορεί να μην συμβεί ποτέ.
Αλλά τέτοιες σκέψεις είναι εκτός θέματος όταν έχουμε να
κάνουμε με έναν γνήσιο πολιτικό «μύθο». Η λογική δεν μπορεί να μας δώσει καμία
βεβαιότητα για το μέλλον, ενώ οι «μύθοι» είναι ανορθολογικές βεβαιότητες για το
μέλλον, που μας γεμίζουν με πίστη και οράματα νίκης που μπορούν να μας
οδηγήσουν σε μία μια μακρά μάχη. Εκτός από τη χρησιμότητα τους, κάτι άλλο το
οποίο χαρακτηρίζει αυτούς τους «μύθους» είναι ότι οι Λευκοί Εθνικιστές είναι
προσκολλημένοι σε αυτούς πραγματικά.
Ο Σορέλ κάνει διάκριση μεταξύ ουτοπιών, που είναι
διανοητικές κατασκευές, και μύθων, που υποτίθεται ότι προκύπτουν αυθόρμητα.
Επίσης παραδέχεται ότι οι χριστιανικές ιστορίες διώξεων από τη Ρώμη ήταν πολύ
υπερβολικές, δηλαδή, ως επί το πλείστον φανταστικές. Θα μπορούσε ένας πολιτικός
μύθος να είναι εντελώς φανταστικός; Ίσως οι μύθοι να είναι απλώς ουτοπίες που η
συγγραφή τους χάνεται στην ομίχλη του χρόνου. Αν ναι, ίσως είναι δυνατό να
δημιουργηθεί ένας Λευκός Εθνικιστικός πολιτικός μύθος εντελώς από την αρχή. Και
πάλι: Αυτό που έχει σημασία είναι αν ο κόσμος θα τον ακολουθήσει. Αλλά πως θα
μετρήσουμε αν ένας «μύθος» είναι αρκετά ελκυστικός ώστε να κάνει τους ανθρώπους
να τον ακολουθήσουν; Ποτέ δεν θα μάθουμε αν δεν προσπαθήσουμε.
Η παρούσα μελέτη προσπαθεί να εστιάσει στον ρόλο της
φασιστικής βίας και του φαινομένου του squadrismo στη διαμόρφωση της φασιστικής
ταυτότητας, την επαύριον της πορείας προς τη Ρώμη (Οκτώβριος 1922) έως και το
έτος 1926, όταν, σύμφωνα με τον Adrian Lyttelton, το φαινόμενο θα καταστεί
περιθωριακό.
Στο πρώτο κεφάλαιο της μελέτης παρουσιάζονται αναλυτικά οι
ιδεολογικές ζυμώσεις που έλαβαν χώρα στο φασιστικό κόμμα μετά την ανάληψη της
διακυβέρνησης του κράτους και οι οποίες επηρέασαν τη μετέπειτα φυσιογνωμία και
πορεία του.
Στο δεύτερο και στο τρίτο κεφάλαιο αναλύεται σε ποιο βαθμό το
φαινόμενο του squadrismo θα επηρεάσει το φασιστικό καθεστώς στη διαμόρφωση της
πολιτικής του.
Στο τέταρτο κεφάλαιο παρατίθεται ο τρόπος οργάνωσης των
squadristi και η μεθοδολογία δράσης τους, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το τέλος
του Μεγάλου Πολέμου και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.
Τέλος, στο
πέμπτο κεφάλαιο εξετάζονται οι βασικότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις του
θέματος της φασιστικής βίας.
Σελίδες 448
2022
Άλφα Πι
Αντικείμενο της συγκεκριμένης διατριβής αποτελεί το πώς η
ιδεολογία του ιταλικού φασιστικού κινήματος επηρεάστηκε από ιδεολογικά ρεύματα
της ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού
αιώνα, ιδιαίτερα στο θέμα της χρήσης βίας για την επιτέλεση πολιτικών σκοπών.
Επιπρόσθετα, διερευνάται η ύπαρξη ιδεολογικού υπόβαθρου, μέσω της ηθικοποίησης
της βίας, στις πράξεις των squadristi, οι οποίοι αποτέλεσαν το πιο δυναμικό
τμήμα του ιταλικού φασιστικού κινήματος, την πρακτική αποτύπωση των θεωριών της
βίας του φασιστικού ιδεολογικού οπλοστασίου.
Το χρονικό όριο της έρευνας έχει
ως καταληκτικό σημείο την ανάληψη της εξουσίας από το φασιστικό κίνημα, τον
Οκτώβριο του 1922.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
%20(1).jpg)
.jpg)
-wzor.jpg)
