Aς μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους συναγωνιστές μας ...
Πλησιάζοντας σε αυτές τις ιδιαίτερες μέρες, όπου όλοι τις περνάμε με τις οικογένειες μας, τους φίλους και τους συντρόφους μας, ας θυμηθούμε και όσους δε θα έχουν αυτή τη χαρά.
Ας μη ξεχάσουμε τους Εθνικιστές που βρίσκονται στη φυλακή, ας τους στείλουμε ένα γράμμα, ένα βιβλίο, ένα ρούχο.
Ας κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, με τον ελάχιστο δυνατό τρόπο.
Ας μη ξεχάσουμε τους Εθνικιστές που βρίσκονται στη φυλακή, ας τους στείλουμε ένα γράμμα, ένα βιβλίο, ένα ρούχο.
Ας κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, με τον ελάχιστο δυνατό τρόπο.
πηγή
- Κυκλοφόρησε η 9η ''Φανταστική Λογοτεχνία'' -
Κυκλοφόρησε το 9ο τεύχος του free - press περιοδικού της λέσχης ''Φανταστική Λογοτεχνία''.
http://flefalo.blogspot.com/
Χρόνια Πολλά Μητέρα Γη.
Σήμερα, αν το καταλάβουμε βιωματικά και όχι ως πληροφορία, είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η πιο μικρή μέρα του χρόνου. Οι Έλληνες εόρταζαν τη Γέννηση του Διονύσου από τη μητέρα του Σεμέλη.
Το κύριο δρώμενο ήταν η περιφορά στην πόλη ενός Ελάτου στολισμένου με καρπούς ή ενός καρποφόρου κλαδιού Αγριελιάς. Έθιμο που μεταφέρθηκε αλώβητο στις ημέρες μας. Φέτος βεβαίως, το ομοίωμα του δέντρου στο κέντρο της Αθήνας είτε καίγεται είτε στολίζεται με σκουπίδια από δύστυχα απαίδευτα παιδάκια και επαγγελματίες ινστρούχτορες – κομματόσκυλα.
Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Το αντικείμενο του εγκλήματος και η διπλή ανάγνωσή του.
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο, έλαβαν χώρα, σε ευρωπαϊκό έδαφος, δύο εγκλήματα, σε δύο διαφορετικές χώρες, από δύο διαφορετικούς θύτες, με διαφορετικά κίνητρα, μέσα και σφοδρότητα, αλλά με το ίδιο αντικείμενο.
Δύο εγκλήματα που θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε, χωρίς να προδικάσουμε τίποτα, αλλά με βάση τον αντίκτυπο τους στην ευρωπαϊκή “κοινή γνώμη”, όπως παρουσιάστηκαν από τα ΜΜΕ.
Το πρώτο, χρονικά, έγκλημα, έλαβε χώρα στην Λιέγη του Βελγίου, όπου, στην πλατεία της πόλης, κατά τη διάρκεια Χριστουγεννιάτικου παζαριού, το οποίο και προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες, ο μουσουλμάνος μετανάστης Νορντίν Αμράνι, σεσημασμένος για οπλοκατοχή και εμπόριο ναρκωτικών, με εκκρεμή κατηγορία για βιασμό, πέταξε τρεις χειροβομβίδες στο πλήθος και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως με μια ημιαυτόματη καραμπίνα και ένα πιστόλι, πριν αυτοκτονήσει.
Το αποτέλεσμα της ενέργειας του ήταν να σκοτωθούν ακαριαία τρία παιδιά και μία ηλικιωμένη, ενώ άλλοι 123 άνθρωποι βρίσκονται τραυματισμένοι, αρκετοί εκ των οποίων σε κρίσιμη κατάσταση.
Οι αρχές του Βελγίου και τα ΜΜΕ, απέκρυψαν, αρχικώς, την ταυτότητα του δράστη, μαζί με την καταγωγή και το θρήσκευμά του, προφανώς, ενώ, όταν τα παραπάνω τελικά διέρρευσαν, η βελγική αστυνομία έσπευσε να αποκλείσει τα θρησκευτικά και τρομοκρατικά κίνητρα του δράστη, καθώς και τις όποιες διασυνδέσεις του με ισλαμικές φονταμενταλιστικές ομάδες, χωρίς καν να έχει αρχίσει η έρευνα !
Όσο για τη βελγική “κοινή γνώμη”, παρουσιάζεται τρομοκρατημένη από το αποτρόπαιο γεγονός. Το δεύτερο, χρονικά, γεγονός, έλαβε χώρα στην Φλωρεντία της Ιταλίας, μια πόλη η οποία μαστίζεται από την λαθρομετανάστευση και τα συνακόλουθα της, όπου ο Ιταλός εθνικιστής, συγγραφέας και εκδότης, Τζιανλούκα Κασέρι, οπλισμένος με ένα .357 μάγκνουμ και ένα ρεβόλβερ, επιτέθηκε σε Σενεγαλέζους παραεμπόρους λαθρομετανάστες, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας τρεις από αυτούς, πριν καταφύγει με το αυτοκίνητό του σε χώρο στάθμευσης, όπου και αυτοκτόνησε ...
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Ευτοπία στην επικράτεια του εφήμερου (μέρος β')
Σε λίγο καιρό όλοι, εκόντες άκοντες, θα ζούμε σε μεγαλοπόλεις, και μεγαλόπολη πέραν της χαοτικότητας, πέραν της ανθρωπόμορφης ποντικοδρομίας των δικτύων, σημαίνει πολυπολιτισμικότητα - το νέο “political correct” ιδεολόγημα των εξουσιαστών και των “χρήσιμων ηλιθίων” που περισσεύουν.
“Συνύπαρξη” πολλών παράλληλων, εφήμερων κοινωνιών που δεν θα συγκροτούν κοινότητα Αξιών και Πεπρωμένου. Αναγκαστική συγκατοίκηση ανθρωπομαζωμάτων που θα λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά είτε ως “lobby” στο “Κυβερνείο”, είτε ως δυστοπικά γκέτο, όπου οι “διαχειριστές” τους θα επιβάλλουν “δυναμικά” την παρουσία και προστασία τους (“Αφροέλληνες” εναντίον “ελληνοΑσιατών”).
Πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το αντίθετο της πολιτισμένης κοινωνίας, είναι η επιβεβαίωση της άριζης ατομικότητας. Μεγαλόπολη σημαίνει “δυστοπία”, δηλαδή βίωση της ασχήμιας ως μοναδικής πραγματικότητας, το “δύσμορφο τόπο” ως μοναδικό υπαρκτό χώρο.
Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους πρωτοπόρους της επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως είναι ένας όρος απόλυτα πολιτικός, δηλαδή υπαρκτός, παράγει άμεσα αποτελέσματα. Η δυστοπία θα είναι η πραγματικότητα, εντός της οποίας, “όλοι ώριμα οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε”, να αποδεχόμαστε τα όποια “τετελεσμένα” ως δεδομένα. Η δυστοπία θα σηματοδοτεί το αιώνιο “σήμερα”, εν απουσία του “αύριο”.
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...
Ευτοπία στην επικράτεια του εφήμερου (μέρος α').
Ζούμε στην επικράτεια του εφήμερου, στη δικτατορία της φυλής των “εφήμερων ανθρώπων”, για να θυμηθούμε τον Ιούλιο Έβολα. Τα πάντα γύρω μας έχουν την αίσθηση του “καθημερινού”, του πεπερασμένου, του αναλώσιμου, όπως η ανάγνωση της εφημερίδας που πρέπει να προλάβουμε να την τελειώσουμε “σήμερα”, διότι πολύ απλά, αύριο δε θα είναι χρηστική ...
Όλοι ζούμε εντός αυτής της “επικράτειας”, όλοι κατά καιρούς έχουμε υπάρξει ή υπάρχουμε ως “εφήμεροι”, γι αυτό, πέρα από την όποια κριτική, απαραίτητη (όσο κι επώδυνη) προσωπική άσκηση, η αυτοκριτική ...
Εφήμερο είναι η αποθέωση της “στιγμής”, του παρόντος, της καθημερινότητας, είναι η κυρίαρχη στις δυτικές κοινωνίες κουλτούρα της σύμβασης και της συναλλαγής, της χρηστικότητας, του λογικού υπολογισμού, της χυδαίας αντίληψης ότι “ο χρόνος είναι χρήμα” και “όπου γης, πατρίς”.
Είναι το “αυτονόητο” του ωφελιμισμού που πέρα από τη “δουλειά” και τη “διασκέδαση” κατακλύζει και τις ανθρώπινες “σχέσεις”. Απουσιάζουν η χαρά της άδολης συνεύρεσης, η βιωματική εμπειρία της σύναξης, η ανιδιοτέλεια της δωρεάς, η πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνον “σημερινοί”, ότι είναι “παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”.
Το Εφήμερο φοβάται τις όχι κατασκευασμένες Αξίες, εκείνες που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η Διαχρονία είναι η μοναδική αναγνωρίσιμη απειλή. Όλοι οι διαχειριστές του (πολιτικοί, εκδότες, “ιντελιγκέντσια”) προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτε δε διαρκεί, διότι, πολύ απλά, τίποτε δεν είναι προορισμένο να διαρκέσει.
Τα πάντα είναι “σχετικά και γι αυτό ανεκτά”, τα πάντα υπάρχουν “σήμερα” για να αντικατασταθούν “αύριο”, όπως οι διανοούμενοι του συρμού και τα βιβλία τους που γίνονται “best sellers” για να πεταχτούν την επομένη μαζί με τις εφημερίδες και τα “life style” περιοδικά.
Στην Ελλάδα του Εφήμερου που δεν είναι καν δυτική, αλλά εκδυτισμένη (κάτι πολύ χειρότερο, κάτι πρόστυχο, υβριδικό), όχι μόνον η “δουλειά”, η “διασκέδαση”, “οι σχέσεις”, αλλά όπως πολύ όμορφα έγραψε κάποιος, “ακόμα και η απόγνωση δεν κοινωνείται”.
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...
"Εθνική Αυτονομία": εφημεριδάκι δρόμου (Δεκέμβριος 2011)
Το εφημεριδάκι δρόμου "Εθνική Αυτονομία" κυκλοφορεί σε παγκάκια, στάσεις λεωφορείων, τηλεφωνικούς θαλάμους, μέσα μαζικής μεταφοράς, στέκια νεολαίας και όπου αλλού μπορεί κανείς να το αφήσει ...
συνεχίστε την ανάγνωση εδώ ...
Γράμμα στον Λευκό άνθρωπο.
μετάφραση - επεξεργασία: Περσέας
Λευκέ άνθρωπε !
Είμαστε στη δυσάρεστη θέση να σε ενημερώσουμε ότι η φυλή σου είναι καταδικασμένη σε αφανισμό.
Εμείς, οι διάφορες μάζες του Τρίτου Κόσμου από Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική και Μέση Ανατολή, έχουμε δηλώσει ότι η πλήρης επιτυχημένη πορεία σου στον πολιτισμό όπως η ανακάλυψη της νέας τεχνολογίας, η δημιουργία κυβερνήσεων, η προώθηση της καλής θέλησης, η σίτιση μεγάλου μέρους του κόσμου, η ειρήνη και η ευημερία , μας έχει κάνει ζηλιάρηδες και προσβεβλημένους.
Εμείς, το 92% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουμε την αίσθηση ότι δεν μπορούμε πλέον να αποδεχθούμε την διαφορά μεταξύ της επιτυχίας της κοινωνίας σου και τις αποτυχίας της δικιάς μας. Η λύση αυτής της ανισότητας πρέπει να είναι προφανής σε όλους τους ενδιαφερομένους.
Έχουμε την πρόθεση να εισβάλουμε στα εδάφη των πατέρων σου, σπιθαμή προς σπιθαμή, και έχουμε την πλήρη υποστήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κυβερνήσεων, των πανεπιστημίων και τους οργανισμών επιβολής του νόμου. Ενώ εμείς προσωπικά, δεν ελέγχουμε καμιά από αυτές τις οντότητες, αλλά επωφελούμαστε από το σύστημα αυτό δεκαετίες τώρα καθώς και από ένα είδος «πέμπτης φάλαγγας», που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής κουλτούρας, των ακαδημαϊκών και των μέσων ενημέρωσης.
Με την φυσική εξέλιξη της χώρας σου είναι πολύ σημαντικό για τις προσπάθειες μας κάποιοι να σε αποτρέψουν από τον έλεγχο όλων αυτών των δομών , οι οποίες έχουν κατασκευαστεί και συντηρούνται από εσένα τον τελευταίο αιώνα. Πράγματι, αν δεν το κάνουν αυτοί, κανένα από τα σχέδια μας δεν θα πετύχει.
Μέσα από την προσεκτική παρακολούθηση και την διαχείριση των σχολείων, των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης, του Τύπου, οι κυβερνήσεις κατάφεραν να πείσουν το μεγαλύτερο μέρος των συμπατριωτών σου, ότι κάθε αντίσταση είναι όχι μόνο μάταιη αλλά και ανήθικη, βάρβαρη, ή ντροπή και ανάξια σκέψης για το ίδιο το άτομο. Θα μετατραπεί η ιδέα του αγώνα για Ταυτότητα σε μια πραγματική αμαρτία στο μυαλό σχεδόν κάθε λευκού άνθρωπου.
Εν συντομία: θα πείσουν όλους τους ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής, ότι η φυλετική αυτοκτονία είναι καλύτερη από τον «ρατσισμό» …
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Αγγελόπουλοι: Μια μεγαλοαστική οικογένεια παντός ιδεολογίας.
του Έσπερου.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη, που χρειάζεται να βάλουν πλάτη οι πλούσιοι αυτού του τόπου. Αυτό που συνέβη στην επανάσταση του 1821 είναι αναγκαίο να επαναληφθεί και σήμερα. Όμως οι σημερινοί πλούσιοι μεγαλοαστοί έχουν βγάλει την ουρά τους έξω, όπως και τα κεφάλαια τους άλλωστε.
Η κρατικοδίαιτη μεγαλοαστική τάξη στην Ελλάδα, οι μεταπράτες, οι κάθε λογής προμηθευτές του δημοσίου, ο αποκαλούμενος «επιχειρηματικός κόσμος» - που επί χρόνια με τη βοήθεια του κράτους πλούτιζε - αντί να συμπεριφερθεί με εθνική συνείδηση και να βοηθήσει έμπρακτα την ελληνική οικονομία, κρύφτηκε, σταμάτησε τις επενδύσεις, άρχισε τις απολύσεις και έβγαλε νωρίς τα τεράστια κέρδη που απόκτησε με την βοήθεια του πολιτικού κατεστημένου, στο εξωτερικό.
Μια από αυτές τις μεγαλοαστικές οικογένειες είναι και οι Αγγελόπουλοι της Χαλυβουργικής. Το χαρακτηριστικό αυτής της οικογένειας ήταν ότι με κάθε πολιτική κατάσταση τα πήγαιναν καλά. Ένα από τα αδέλφια συμμετείχε ως Γραμματέας Οικονομικών στην «κυβέρνηση του βουνού» μαζί με το ΚΚΕ.
Τα εγκαίνια στην υψικάμινο το '63 τα έκαναν ο βασιλιάς Παύλος και ο Καραμανλής φίλοι και οι δύο της οικογένειας. Την περίοδο 77 - 78, επί κυβερνήσεων ΝΔ απαγορευόταν η εξαγωγή κεφαλαίων. Οι Αγγελόπουλοι μετέφεραν κεφάλαια στο εξωτερικό και έκαναν επενδύσεις. Όταν ο Κεδίκογλου ήταν στο υπουργείο Οικονομικών επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είχε δηλώσει ότι ο Αγγελόπουλος είχε 11 δισεκατομμύρια δραχμές (!) φοροδιαφυγή.
Χρήματα που ποτέ δεν πληρώθηκαν. Όμως και σήμερα το κάθε πολιτικό κόμμα του χρεοκοπημένου κοινοβουλευτισμού, ακόμη και αν δηλώνει ότι είναι «εθνικιστικό» και αναζητά ψηφοφόρους για την είσοδο του στη βουλή, κάνει αγώνα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της «αγίας» μεγαλοαστικής οικογένειας.
Οι Αγγελόπουλοι είναι τα αφεντικά που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην χλιδή από τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών τους. Αδίστακτοι που έκαναν πολιτικές φιλίες και στηρίχθηκαν στο χρήμα του ελληνικού λαού. Τα μέσα ενημέρωσης που διοικούν οι νταβατζήδες εργολάβοι των δημόσιων έργων τους χαϊδεύουν και τους κάνουν αφιερώματα χαρακτηρίζοντας τους σαν ευεργέτες. Ακόμη και τον γιο τους τον μεταμόρφωσαν σε επαναστάτη και συμπαραστάτη των «αγανακτισμένων».
Βλέπετε δεν μπορούν να δαγκώσουν το χέρι που τα τάιζε στην πολυφυλετική φιέστα της Ολυμπιάδας του 2004. Η εικόνα της Αγγελοπούλου, που μετά το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών, χόρευε αισθησιακά στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου, δείχνει την αληθινή εικόνα των μεγαλοαστών της πατρίδας μας, που παρέμειναν όλα αυτά τα χρόνια κρατικοδίαιτοι και με τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου αλλά και τον ιδρώτα των εργατών τους έχτιζαν περιουσίες.
Η Αγγελοπούλου πρώην βουλευτής της ΝΔ, ευνοούμενη του ΠΑΣΟΚ και αγαπημένο παιδί των ξένων.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Το 1986 γνωρίσθηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και έτσι έγινε υποψήφια στις δημοτικές εκλογές εκείνου του έτους και εκλέχθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Το 1989 και το 1990 εκλέχθηκε βουλευτής της ΝΔ στην Αθήνα. Το 1994 διατέλεσε αντιπρόεδρος του πρυτανικού συμβουλίου της Σχολής Διοίκησης John Kennedy στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ.
Επίσης, το 1997 ορίσθηκε «Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων» της Ελλάδας. Αφού έδωσε εξετάσεις υπακοής οι ξένοι την αγάπησαν. Έτσι επέβαλαν το 1996 και ορίσθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, οι αγώνες ανατέθηκαν στην Αθήνα.
Όμως, η Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη δεν ορίσθηκε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής. Μετά από πιέσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Μάιο του 2000, η ελληνική κυβέρνηση άλλαξε την διοίκηση της οργανωτικής επιτροπής και η Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη ορίσθηκε τελικά πρόεδρος της επιτροπής. Η ζήτηση για προϊόντα χάλυβα ήταν μεγάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 και η Αγγελοπούλου έκανε ότι ήταν δυνατόν για να εφοδιάζει τους εργολάβους δημοσίων έργων και να αυξάνει τα κέρδη της οικογενειακής επιχείρησης της.
Ήταν τότε που οι ξένοι τοκογλύφοι δάνειζαν στην Ελλάδα πακτωλούς χρημάτων, επειδή ήξεραν ότι τα δανεικά τους θα πήγαιναν στις τσέπες των ντόπιων επιχειρηματικών λαμογιών, που με την σειρά τους θα το επέστρεφαν σε αυτούς και στις ξένες τράπεζες που κατέχουν. Ο κύκλος των χαμένων δανεικών και της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού είχε αρχίσει.
Πακτωλός κερδών για την Χαλυβουργική που έχτισε την μισή Ελλάδα.
Ας δούμε όμως την ιστορία της ματωμένης βιομηχανίας. Στις 3 Μαρτίου 1948 ιδρύθηκε η Χαλυβουργική ΑΕ και τέσσερα χρόνια μετά, το 1952, σε παραθαλάσσια έκταση κοντά στην Ελευσίνα κατασκευάζονται μοντέρνες μονάδες παραγωγής σιδήρου, για να ακολουθήσουν στις 27 Ιουλίου 1963 τα εγκαίνια της πρώτης υψικαμίνου στην Ελλάδα.
Στη σκληρή μάχη για τη χορήγηση της σχετικής άδειας οι Αγγελόπουλοι είχαν συγκρουστεί με την οικογένεια Τσάτσου των τσιμέντων «Ηρακλής», αλλά κέρδισαν την προτίμηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τα εγκαίνια της υψικαμίνου έκανε ο βασιλιάς Παύλος, που διατηρούσε «φιλικές» σχέσεις με την οικογένεια.
Η μισή Ελλάδα περίπου χτίστηκε τις δύο επόμενες δεκαετίες με χάλυβα της Χαλυβουργικής. Ο δημιουργός Θεόδωρος Αγγελή Αγγελόπουλος έχει πεθάνει από το 1953, τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης έχουν την ηγεσία του εργοστασίου μαζί με τον άλλο τους αδελφό Άγγελο, που την περίοδο της Κατοχής δεν είχε διστάσει να συμμετάσχει ως Γραμματέας Οικονομικών στην «κυβέρνηση του βουνού», ενώ στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είχε τοποθετηθεί υφυπουργός Οικονομικών.
Τον Σεπτέμβριο 1972, δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του Γιάννη Αγγελόπουλου, μετά από συνδρομή κρατικών «κεφαλαίων» εγκαινιάζεται και η δεύτερη υψικάμινος και αρχίζουν μεγάλες εξαγωγές σιδήρου. Με την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ το 1981, η Χαλυβουργική των 2.500 και πλέον εργατοτεχνιτών κλείνει τις υψικαμίνους, επιστρέφει στην παραγωγή με ηλεκτρικούς κλιβάνους, εξαπολύει πογκρόμ εναντίων των εργατών και απολύει εκατοντάδες εργαζομένους, αν και διευρύνει την παραγωγή με νέες μονάδες που αποδίδουν λαμαρίνα και άλλα χαλυβουργικά προϊόντα.
Η επαναδυνάμωση της Χαλυβουργικής από τον Κώστα Αγγελόπουλο και τους γιους του, και η εδραίωση της ναυτιλιακής Arcadia Ship Management (με 15 τον αριθμό δεξαμενόπλοια, όλα με ελληνική σημαία) την καθιστά μεταξύ των κορυφαίων εταιρειών διαχείρισης δεξαμενοπλοίων στον κόσμο. Ακόμη, η συμφωνία με τη ΔΕΗ για την από κοινού κατασκευή δύο μονάδων ηλεκτροπαραγωγής, συνολικής δυναμικότητας 880 MW, με καύσιμο φυσικό αέριο στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα, εισάγει την οικογένεια στο κλάδο της ενέργειας.
Παράλληλα η οικογένεια ελέγχει και την Aegean Bulk, εταιρεία με οκτώ φορτηγά πλοία. Επίσης η οικογένεια είναι μεταξύ των βασικών μετόχων της Τράπεζας Πειραιώς και ο Κώστας Αγγελόπουλος μετέχει στο διοικητικό συμβούλιο ως αντιπρόεδρος.
Οι εργάτες νεκροί και το αφεντικό μεγάλος ευεργέτης.
Όλα αυτά τα χρόνια στην Χαλυβουργική συνολικά σαράντα πέντε εργάτες έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή. Εκατοντάδες είναι οι σακατεμένοι, αμέτρητα τα εργατικά ατυχήματα. Ελάχιστοι είναι οι χαλυβουργοί που βγήκαν στη σύνταξη και πρόλαβαν να φτάσουν τα 70 έτη ζωής. Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο «Άρχοντα Λογοθέτη» και μέγα ευεργέτη. Ευεργέτης με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων και τον ιδρώτα των εργατών του.
Ένας ευεργέτης με αιματοβαμμένα χέρια.
Στη σκληρή μάχη για τη χορήγηση της σχετικής άδειας οι Αγγελόπουλοι είχαν συγκρουστεί με την οικογένεια Τσάτσου των τσιμέντων «Ηρακλής», αλλά κέρδισαν την προτίμηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τα εγκαίνια της υψικαμίνου έκανε ο βασιλιάς Παύλος, που διατηρούσε «φιλικές» σχέσεις με την οικογένεια.
Η μισή Ελλάδα περίπου χτίστηκε τις δύο επόμενες δεκαετίες με χάλυβα της Χαλυβουργικής. Ο δημιουργός Θεόδωρος Αγγελή Αγγελόπουλος έχει πεθάνει από το 1953, τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης έχουν την ηγεσία του εργοστασίου μαζί με τον άλλο τους αδελφό Άγγελο, που την περίοδο της Κατοχής δεν είχε διστάσει να συμμετάσχει ως Γραμματέας Οικονομικών στην «κυβέρνηση του βουνού», ενώ στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είχε τοποθετηθεί υφυπουργός Οικονομικών.
Τον Σεπτέμβριο 1972, δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του Γιάννη Αγγελόπουλου, μετά από συνδρομή κρατικών «κεφαλαίων» εγκαινιάζεται και η δεύτερη υψικάμινος και αρχίζουν μεγάλες εξαγωγές σιδήρου. Με την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ το 1981, η Χαλυβουργική των 2.500 και πλέον εργατοτεχνιτών κλείνει τις υψικαμίνους, επιστρέφει στην παραγωγή με ηλεκτρικούς κλιβάνους, εξαπολύει πογκρόμ εναντίων των εργατών και απολύει εκατοντάδες εργαζομένους, αν και διευρύνει την παραγωγή με νέες μονάδες που αποδίδουν λαμαρίνα και άλλα χαλυβουργικά προϊόντα.
Η επαναδυνάμωση της Χαλυβουργικής από τον Κώστα Αγγελόπουλο και τους γιους του, και η εδραίωση της ναυτιλιακής Arcadia Ship Management (με 15 τον αριθμό δεξαμενόπλοια, όλα με ελληνική σημαία) την καθιστά μεταξύ των κορυφαίων εταιρειών διαχείρισης δεξαμενοπλοίων στον κόσμο. Ακόμη, η συμφωνία με τη ΔΕΗ για την από κοινού κατασκευή δύο μονάδων ηλεκτροπαραγωγής, συνολικής δυναμικότητας 880 MW, με καύσιμο φυσικό αέριο στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα, εισάγει την οικογένεια στο κλάδο της ενέργειας.
Παράλληλα η οικογένεια ελέγχει και την Aegean Bulk, εταιρεία με οκτώ φορτηγά πλοία. Επίσης η οικογένεια είναι μεταξύ των βασικών μετόχων της Τράπεζας Πειραιώς και ο Κώστας Αγγελόπουλος μετέχει στο διοικητικό συμβούλιο ως αντιπρόεδρος.
Οι εργάτες νεκροί και το αφεντικό μεγάλος ευεργέτης.
Όλα αυτά τα χρόνια στην Χαλυβουργική συνολικά σαράντα πέντε εργάτες έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή. Εκατοντάδες είναι οι σακατεμένοι, αμέτρητα τα εργατικά ατυχήματα. Ελάχιστοι είναι οι χαλυβουργοί που βγήκαν στη σύνταξη και πρόλαβαν να φτάσουν τα 70 έτη ζωής. Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο «Άρχοντα Λογοθέτη» και μέγα ευεργέτη. Ευεργέτης με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων και τον ιδρώτα των εργατών του.
Ένας ευεργέτης με αιματοβαμμένα χέρια.
Να διώξουμε τον φόβο.
Γράφει ο subnet
Ένα από τα μεγαλύτερα ψυχικά νοσήματα κυρίως στην εποχή μας είναι η παιδεραστία, είναι από τα πιο άρρωστα και ταυτόχρονα βίαια τραύματα για μία παιδική ψυχή, αφού μπορεί να προκαλέσει πολλά ψυχολογικά προβλήματα, εμμονές, φοβίες και να σταματήσει την ομαλή εξέλιξη ενός παιδιού και εξαιτίας αυτών να στιγματιστεί αρνητικά για το υπόλοιπο της ζωής του η να νιώθει κυνηγημένο από σκιές και εφιάλτες ώσπου μεγαλώνοντας θα το οδηγήσουν σε ακραίες λύσεις και τακτικές !
Τα κρούσματα ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολλά στην χώρα μας. Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς, παλαιότερα αλλά και πρόσφατα παραδείγματα. Από δασκάλους, καθηγητές, προπονητές σε ομάδες μικρών παιδιών, διασκεδαστές τηλεοπτικών εκπομπών (Φωτούλης) μέχρι και στην εκκλησία έχουμε πολλά περιστατικά.
Με λίγα λόγια η αρρώστια και η σήψη έχουν φτάσει παντού και οι γονείς χωρίς να γνωρίζουν εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα τα διδάξουν σωστά, θα τα μορφώσουν ώστε αύριο να γίνουν σωστοί άνθρωποι οι οποίοι θα στηρίζουν ο ένας τον άλλο για να χτιστεί μία εποικοδομητική κοινωνία.
Αντί αυτού όμως, συμβαίνει το ανάποδο και τα παιδιά μεγαλώνουν πλέον σε έναν πολύ πιο σκληρό, βίαιο και αποτρόπαιο κόσμο όπου είναι αναγκασμένα να κοιτάνε πίσω τους κάθε φορά που περπατούν στον δρόμο η να φοβούνται την ίδια τους την σκιά, με τα άσχημα συναισθήματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος να τους κυνηγούν !
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...
Το ψευδοκράτος και τα παπαγαλάκια του συστήματος.
Παρακολουθούμε εδώ και χρόνια τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και έτσι είμαστε εις θέσιν να γνωρίζουμε αρκετά από αυτά που συμβαίνουν στα κατεχόμενα.
Δεν μας εξέπληξε καθόλου η ενασχόληση του «Υπουργικού Συμβουλίου» των κατεχομένων στις 23 Νοεμβρίου 2011 με τους Αυτόνομους Εθνικιστές Κύπρου, μια σημαντική απόφαση που τέθηκε σε ισχύ με την δημοσίευση της στην «εφημερίδα της κυβερνήσεως» των κατεχομένων.
Σύμφωνα με την απόφαση 154, άρθρο 63 του κεφαλαίου του Ποινικού Κώδικα αναφορικά με την δημιουργία και λειτουργία «παράνομων τρομοκρατικών οργανώσεων» στην «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείας Κύπρου» ανακηρύχθηκαν και παρουσιάστηκαν 10 οργανώσεις.
Οι οργανώσεις αυτές είναι :
Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), η Χεζμπολλάχ (Hizbullah), το Επαναστατικό Λαικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Μαρξιστικό - Λενινιστικό (DHKP / C), οι Μαχητές Μουσουλάνοι (IBDA / C), η Αλ - Γκάιντα (ΕL KAIDE), η Εθνική Φωνή Ελληνόψυχων Νέων, η αυτόνομη μαθητική οργάνωση (ΕΦΕΝ), η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το ΕΛΑΜ, το ΚΕΑ και οι ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ.
Δεν μας εξέπληξε η αναφορά των ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΚΥΠΡΟΥ - ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ στις εφημερίδες των κατεχομένων. Κara Tugaylar Örgütü.
Οργάνωση των Μαύρων Ταξιαρχιών .
Μας εξέπληξε η ανικανότητα των εντεταλμένων δημοσιογράφων του ΠΟΛΙΤΗ και η αναφορά των ΜΑΥΡΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ ως τουρκική οργάνωση.
Η εσκεμμένη πραπληροφόρηση συγκεκριμένων ιστολογίων και της εφημερίδας Πολίτης η οποία στον παρελθόν αναφέρθηκε αρνητικά στο κίνημα μας χρεώνοντας τον εμπρησμό του γραφείου των παλαιστινίων στην Λάρνακα και δυσφημίζοντας την αντιμεταναστευτική μας δράση στην πόλη της Λεμεσού.
Όσο για τα συγκεκριμένα ιστολόγια απλά να πούμε ότι "εκτελούν διαταγές ανωτέρων". Καθόλου δεν μας ξένισε η αναφορά των Αυτόνομων Εθνικιστών Κύπρου ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ στο υπουργικό συμβούλιο του ψευδοκράτους.
Γνωρίζουμε την δράση μας χωρίς τυμπανοκρουσίες, όπως την γνωρίζουν καλά οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες εξ’ου και η αναφορά τους σε μας.
Γνωρίζουν την ύπαρξη της Αυτόνομης Δράσις μας, την παρουσία Αυτόνομων Εθνικιστών, την παρουσία Εθνικοσοσιαλιστών και Εθνικοκοινωνιστών στις τάξεις μας.
Η στοχοποίηση σας δεν θα περάσει. Γνωρίζουν ότι ο σπόρος μεγαλώνει και θα έρθει η μέρα που θα φυτρώσει, ενάντια στην κατοχή, για την αυτοδιάθεση, για τον Εθνικισμό και τον Σοσιαλισμό.
Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο.
πηγή
Ανταπόκριση από την εκδήλωση στη Λάρισα.
Ξεχωριστή η εκδήλωση που διοργάνωσαν Αυτόνομοι Σύντροφοι την Κυριακή στην πόλη της Λάρισας. Τόσο όσον αφορά το κύριο θεματικό της, όσο και σε ό,τι είχε να κάνει με το πώς αυτή εξελίχθηκε, και αυτό υπήρξε και το πιο ενθαρρυντικό της υπόθεσης. Περισσότεροι από 60 Εθνικιστές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και γέμισαν την φιλόξενη αίθουσα.
Μέχρι την έναρξη της εκδήλωσης οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να επισκεφτούν το μικρό περίπτερο που είχε στηθεί στον χώρο. Λίγο πριν τις 5 μμ το λόγο πήρε αρχικά ο συντονιστής και εκπρόσωπος του περιοδικού "Μηδέν Τελεία".
Ο συναγωνιστής αναφέρθηκε επιγραμματικά στην πολιτική στάση των Αυτόνομων σχετικά με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τα πολιτικά κόμματα και τους σχηματισμούς που συμμετέχουν σε αυτό.
Τόνισε την ανάγκη υποστήριξης των δομών που υπάρχουν και την ανάπτυξη νέων προς ανάλογη κατεύθυνση, κάτι που θα κάνει εν τέλει πράξη τον στόχο, που έχει να κάνει με το άνοιγμα στην κοινωνία.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Nicola Bombacci: από την Μόσχα στο Salò.
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα γαλλικά από τις εκδόσεις «Spartacus». Προβλήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στην ιστοσελίδα American Front και πρόσφατα στο αμερικανικό ιστολόγιο «openrevolt».
Μετάφραση – επεξεργασία κειμένου: M.N.F.
Nicola Bombacci: από την Μόσχα στο Salò.
“με τη γενειάδα του Bombacci
θα υφάνουμε κουρέλια
να καθαρίσουμε τα παπούτσια
του Benito Mussolini”
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι Mελανοχίτωνες της Ιταλίας τραγουδούσαν αυτό το ρεφρέν. 25 χρόνια μετά στις 28 Απρίλη του 1945 ο πρώην αναπληρωτής γραμματέας του Κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας, πρώην φίλος του Lenin και σημαντικό στέλεχος της Comintern, ο Nicola Bombacci, που συνόδευε τον Mussolini κατά τη φυγή του, κείτονταν νεκρός στο Dongo από τις σφαίρες κομμουνιστών παρτιζάνων, μαζί με άλλους υψηλόβαθμους Φασίστες.
Καθώς έπεφτε, οι τελευταίες λέξεις που βροντοφώναξε ήταν «Ζήτω ο Σοσιαλισμός». Κάπως έτσι τελείωσε η ζωή του Bombacci, μια ζωή που κάθε άλλο εκτός από συμβατική μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ο Nicola Bombacci γεννήθηκε στα περίχωρα του Forli το 1879 από οικογένεια χωρικών. Δάσκαλος στο επάγγελμα, γνώρισε - την περίοδο που εξασκούσε το επάγγελμα του - τον τότε καθηγητή και σοσιαλιστή Benito Mussolini. Σύντομα θα γίνει μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, επηρεασμένος από τον αντιμιλιταριστικό και αντικληρικό λόγο του. Το 1909 παρατάει την έδρα του δασκάλου για να γίνει ένας επαγγελματίας επαναστάτης.
Τον ίδιο καιρό αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σημαντικός στην «αριστερή» πτέρυγα του Ιταλικού σοσιαλιστικού κόμματος (Partito Socialista Italiano), στην οποία ανήκε και ο Mussolini. Όντας ειρηνιστής, ο Bombacci φυλακίστηκε για μια περίοδο κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αργότερα, με τον Gramsci και τον Bordiga, βοήθησε στην οργάνωση της εξτρεμιστικής πτέρυγας του Iταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, την φράξια που ήταν η πιο ευνοϊκή απέναντι στη Ρώσικη Επανάσταση. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Partito Comunista Italiano: ήταν μια απόσχιση από το Ιταλικό Σοσιαλιστικό κόμμα, μιας και εξέφραζε πιο «ακραίες» θέσεις) και οι ιταλικές εφημερίδες της εποχής τον χαρακτήριζαν ως «τον κλασσικό τύπο του Μπολσεβίκου συνωμότη».
Σύντομα εκλέχθηκε αναπληρωτής γενικός γραμματέας του κόμματος. Αρχίζει να δουλεύει για την Comintern και πηγαίνει στην Σοβιετική Ένωση όπου γίνεται φίλος του Litvinov, Zinoviev και του Lenin. Παρόλα αυτά, έρχεται σε ρήξη με την υπόλοιπη ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, επειδή δεν αποκηρύσσει τον Mussolini. Βλέποντας με θετικό μάτι την εκστρατεία του Αnnunzio στο Fiume και όντας υποστηρικτής των θεωριών πάνω στη σύγκλιση των φασιστικών και κομμουνιστικών επαναστάσεων, προσπάθησε να πείσει τις κυβερνήσεις της Φασιστικής Ιταλίας και της Σοβιετικής Ένωσης να συμμετάσχουν σε μια συμμαχία.
Λόγω αυτής της αντισυμβατικής σκοπιάς του – που υποστήριζαν και ορισμένοι σοβιετικοί ηγέτες – σιγά σιγά περιθωριοποιήθηκε με αποτέλεσμα το 1927 να διαγραφεί από την λίστα μελών του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η αποπομπή του αυτή, είχε σαν αποτέλεσμα τη απόσυρση του από το πολιτικό παρασκήνιο και το ξεκίνημα του σαν παραγωγός εκπαιδευτικών ταινιών. Ο Bombacci, όμως, διατήρησε τους δεσμούς του με την Σοβιετική Πρεσβεία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘30 όπως και με εκπροσώπους της «αριστερής πτέρυγας» του Φασιστικού Καθεστώτος, ενεργώντας κατά κάποιο τρόπο ως διπλωμάτης ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Από το 1936, ο Bombacci επανεμφανίστηκε, εκδίδοντας, μαζί με άλλους στρατευμένους οπαδούς της άκρας αριστεράς, το έντυπο «Η Αλήθεια» (λέγεται ότι ακόμα και ο Bordiga ήταν μέλος της συντακτικής ομάδος), μια εφημερίδα που υποστήριζε την θέση μιας προλεταριακής Ιταλίας που θα μαχόταν ενάντια στον καπιταλισμό των ξένων Δυνάμεων. Μέσω αυτής της εφημερίδας ασκούσε κριτική απέναντι στο τότε καθεστώς, αλλά μπορούσε να διαβάσει κανείς για την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός άξονα συμμαχίας ανάμεσα στην Ρώμη, το Βερολίνο και την Μόσχα ή την διαφορά Μπολσεβικισμού και Σοβιετισμού.
Ο Bombacci κινητοποιήθηκε επίσημα στο πλευρό του Φασισμού το 1943, μετά την καθαίρεση του Μουσολίνι και την επιστροφή του στη σκηνή με τη βοήθεια των Γερμανών. Πολύ γρήγορα, έγινε ένας από τους πιο ακραίους και απόκρυφους ιδεολόγους του κινήματος, συγγραφέας των νόμων της εθνικοποίησης και της διακήρυξης της Βερόνα.
Ως το δεξί χέρι του Duce, ακολούθησε τον Mussolini στην απόδραση του πέρα από τις γραμμές του προελαύνοντα στρατού των Συμμάχων. Μια απόδραση στην οποία και οι 2 έμελλε να σκοτωθούν ...
σχετικοί σύνδεσμοι:
Η δέσμη των ράβδων (μέρος τρίτο) Francis Parker Yockey: ο αινιγματικός οραματιστής του μεταπολεμικού Φασισμού.
Η δέσμη των ράβδων (μέρος δεύτερο) Nicola Bombacci: ο «κόκκινος παπάς» του Φασισμού.
Η δέσμη των ράβδων (μέρος πρώτο) Berto Ricci: o «αιρετικός» διανοητής του Φασισμού.
Σχετικά με την «αριστερή» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Sir Oswald Ernald Mosley: Ένας πραγματικός επαναστάτης !
Oswald Mosley: «Σύντροφοι στον αγώνα» (ομιλία του ηγέτη των Βρετανών Φασιστών τον Ιούνιο του 1938)
Franco Giorgio Freda: ο επαναστάτης.
Γεννήθηκε στις 11.02.1941 στην Padua. Παθιασμένος με την πολιτική από την εποχή που ήταν στο γυμνάσιο ξεκινάει την διαδρομή του ως υπεύθυνος της FUAN (οργάνωση σπουδαστών) στην πόλη της Πάντοβας. Πτυχιούχος της νομικής, υποστηρικτής της «Άριας Αριστοκρατίας» και της Εθνικοσοσιαλιστικής βιοθεωρίας .
Το 1963 ίδρυσε την πολιτική ομάδα του «Ar» , επηρεασμένος από την διδασκαλία του φιλοσόφου Julius Evola ενώ παράλληλα διεύθυνε μια εθνικιστική βιβλιοθήκη. Αργότερα, όταν ο όμιλος σκέψης της «Ar» διαλύθηκε, ίδρυσε τις εκδόσεις «Edizioni di Ar», έναν εκδοτικό οίκο στρατευμένο στην υπηρεσία των ριζοσπαστών εθνικιστών. Η ομάδα του «Ar» και ο εν λόγω εκδοτικός οίκος συμμετείχαν στην ανάλυση και διάδοση της φιλοσοφίας του Julius Evola του διανοούμενου Rene Guenon καθώς και στοχαστών της «Τρίτης Θέσης».
Ο οίκος «Edizioni di Ar» είναι ενεργός ακόμα και σήμερα και συνεχίζει να εκδίδει κλασικά έργα της ριζοσπαστικής εθνικοεπαναστατικής σκέψης, όπως του Arthur de Gobineau , Oswald Spengler , Friedrich Nietzsche , Alfred Baeumler , Adolf Hitler, Cornelius Zelea Codreanu, Julius Evola καθώς και σύγχρονα φιλοσοφικά και πολιτικά δοκίμια.
Το 1969 δημοσιεύει την «αποσύνθεση του συστήματος», ένα δημιουργικό βιβλίο για το εθνικιστικό στρατόπεδο εκείνα τα χρόνια. Σε αυτό το βιβλίο ο Freda απορρίπτει την στείρα αντικομμουνιστική στάση του τότε «εθνικιστικού χώρου» και προτείνει μια στρατηγική συμμαχία μεταξύ της ένοπλης άκρας αριστεράς και των ριζοσπαστών εθνικιστών / φασιστών για να επιτευχθεί η ανατροπή της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η θέση αυτή, μαζί με την πρόταση για μια ιεραρχική, κολεκτιβιστική πολιτεία με τις ρίζες της να βρίσκονται στην πολιτική σκέψη του Πλάτωνος, τον έκανε γνωστό με τον τίτλο του "Nazi Maoist".
Αυτή η πολιτική τάση του «αριστερού φασισμού» επηρέασε πολλές Ιταλικές εθνικιστικές ομάδες της δεκαετίας του '70, όπως την Lotta di Popolo και την Terza Posizione .
Υπήρξε ο πρώτος Ιταλός που υποστήριξε ανοιχτά το παλαιστινιακό ζήτημα και καταδίκασε έντονα την επεκτατική πολιτική του Ισραήλ ενώ παράλληλα κατήγγειλε την υποκρισία της ιταλικής ακροδεξιάς στο θέμα αυτό. Τον Μάρτιο του 1969 οργάνωσε μαζί με την Μαοϊκή οργάνωση «Potere Operairo» (Εργατική Δύναμη) το πρώτο διεθνές συνέδριο στην Ιταλία για την Παλαιστίνη στο οποίο παρευρέθηκαν και επίσημοι εκπρόσωποι της παλαιστινιακής PLO.
Ο εκδοτικός του οίκος προχώρησε στην έκδοση των «πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών» γεγονός που εξόργισε τους Σιωνιστές ενώ στην συνέχεια όχι μόνο δεν σταμάτησε μπροστά στις απειλές αλλά συνέχισε με την έκδοση μέρους της σύγχρονης παλαιστινιακής ποίησης.
Οι Σιωνιστές εξεγέρθηκαν για πολλοστή φορά και ζήτησαν την καταδίκη του.
Έχει αυτοπροσδιοριστεί ο ίδιος ως «μελετητής της εθνικιστικής θεωρίας» ενώ προώθησε παράλληλα τις αρχές του επαναστατικού φυλετισμού. Μετά από επαφές που είχε με τον Pino Rauti , συμμετείχε στις δραστηριότητες της «Ordine Nuovo», αν και δεν εντάχθηκε ποτέ στο κίνημα αυτό.
Οι διώξεις και τα δικαστήρια επί σειρά πολλών ετών δεν σταμάτησαν καθόλου την επαναστατική πρωτοπορία του Freda. Το 1971 αρχίζει άλλος ένας κύκλος διώξεων με αφορμή τις πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε κεντρικά σημεία των Ιταλικών πόλεων. Τις οργάνωσαν και τις εκτέλεσαν μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με μασονικές στοές καθώς και πράκτορες των Σιωνιστών.
Παρόλο που οι κατηγορίες ήταν γελοίες και ήταν ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα ακόμα στημένο «κυνήγι μαγισσών» τον στέλνουν στα δημοκρατικά κάτεργα για τα επόμενα 16 χρόνια μόνο και μόνο επειδή δήλωνε και έπραττε ως Εθνικιστής και επαναστάτης.
Η φιλοσιωνιστική ακροδεξιά πτέρυγα του MSI τον κατηγορεί την εποχή εκείνη ως κομμουνιστή (!) και πράκτορα της Κίνας … ενώ η αστική αριστερά και οι Σιωνιστές ως «ρατσιστή και αντισημίτη». Οι κατηγορίες το 1976 καταρρέουν πολύ γρήγορα και αμέσως μετά βρίσκεται σε συνεχή παρακολούθηση καθώς και σε κατ οίκον περιορισμό. Θεωρεί και το κάνει γνωστό προς κάθε κατεύθυνση ότι «η ένοπλη πάλη είναι ο μόνος δρόμος αντίστασης».
Παίρνει τον δρόμο της αυτοεξορίας στο εξωτερικό, συλλαμβάνεται και κατηγορείτε και πάλι για ανατρεπτική δράση με σκοπό της καταστροφή του καθεστώτος. Συνεχίζονται επί σειρά ετών οι πολιτικές διώξεις τα στημένα κατηγορητήρια και οι συκοφαντίες και στο τέλος για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι είναι άσχετος με τα γεγονότα που τον κατηγορούν. Βλέποντας οι δικαστές ότι δεν μπορούν να του φορτώσουν τις κατηγορίες σχετικά με τις βόμβες τον κατηγορούν στην συνέχεια για «εγκλήματα γνώμης» !
Το 1990 ίδρυσε την εθνικιστική επαναστατική κίνηση «Fronte Nazionale» ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό «L' Antibancor», οικονομικές μελέτες. Το νέο αυτό κίνημα που είχε ως στόχο την καταπολέμηση του αμερικανισμού και του κοσμοπολιτισμού απαγορεύτηκε από την Ιταλική σιωνιστική κυβέρνηση το 2000, με τον νόμο Mancino.
Αμέσως μετά 49 σύντροφοι του «Fronte Nazionale», μεταξύ των οποίων και ο Freda, κρίθηκαν ένοχοι με την κατηγορία της «ανασύστασης του Φασιστικού κόμματος» (το οποίο είναι παράνομο στην Ιταλία).
Ο Freda εξακολουθεί να είναι σήμερα παρών στη ευρύτερη εθνικιστική σκηνή της χώρας του ως ιδεολόγος και εκδότης, παρότι οι δημόσιες εμφανίσεις του οι παρεμβάσεις και τα άρθρα του είναι σπάνια. Είναι γνωστός στην εθνικιστική σκηνή για την ευρυμάθεια του, το κομψό ύφος γραφής και την αδιάλλακτη στάση του.
Ο εκδοτικός οίκος του συναγωνιστή Franco G. Freda:
http://www.edizionidiar.it/
Κυκλοφορεί το μηδενικό τεύχος του περιοδικού "Μηδέν Τελεία".
Θεσσαλονίκη:
βιβλιοπωλείο
"Αριστοτέλειον"
Λάρισα:
βιβλιοπωλείο "Σκάλα"
Τρίκαλα:
Skinhouse Hellas
Κύπρος:
mavrestaksiarhies@hotmail.com
Αθήνα:
βιβλιοπωλείο "Αλληλεγγύη των φίλων",
περίπτερο Κάνιγγος
Πελοπόννησος:
lukoitoumoria@gmail.com
Κεντρική διάθεση:
ediktyo@hotmail.gr
Δοκιμαστική έκδοση 300 αντιτύπων Χειμώνας 2011 - 12
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
