Αριστερά και παρακράτος: η υπόθεση Feltrinelli

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Στις 14 Μαρτίου 1972, ενώ πραγματοποιούσε μια βομβιστική ενέργεια επί του τεράστιου πυλώνα στην περιοχή Segrate (Μιλάνο), ο αντάρτης δισεκατομμυριούχος Giangiacomo Feltrinelli κόπηκε στα δύο από την έκρηξη. Ο χρηματοδότης των εξεγερμένων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, φίλος του Σαρτρ και του Φιντέλ Κάστρο, σε σύνδεση και σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες του ανατολικού μπλοκ, ιδίως των Τσεχοσλοβακικών, ο Feltrinelli ήταν ένας από τους προδρόμους του αριστερού ένοπλου αγώνα. Ένας ένοπλος αγώνας που, αντίθετα με το χυδαίο και εξημερωμένο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τρόπο που παρουσιαζόταν, για την αριστερά πραγματοποιούταν κυρίως με βόμβες.

Ο Feltrinelli, όπως θα αποκαλύψουν αργότερα πολλοί σύντροφοι του, ήταν επίσης θεωρητικός της «ψεύτικης σημαίας». Στην πραγματικότητα, προέτρεπε να διαπραχθούν επιθέσεις και να τις αποδίδουν στους φασίστες. Αυτό το σύστημα θα εφαρμοστεί και στις 28 Μαΐου 1974 στην Piazza della Loggia της Μπρέσια όπου μια ομάδα  παλαιών και νέων ανταρτών  θα διαπράξει μια σφαγή που θα αποδοθεί στην «ακροδεξιά». Σε άλλες περιπτώσεις, κάποιος από το περιβάλλον του Feltrinelli θα συλληφθεί με φυλλάδια υπογεγραμμένα από τις «Ομάδες Δράσης Mussolini» στις τσέπες του.

Ιδρυτής της GAP (Partisan Action Groups), ο Feltrinelli ήταν, μαζί με τον παρτιζάνο Lazagna, ένας από τους πρώτους διοργανωτές του ένοπλου αγώνα. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας ανταγωνισμός για τον έλεγχο αυτού του νεογέννητου δημιουργήματος ανάμεσα σε αυτόν και κάποιον αόρατο τον Corrado Simioni, τον επικεφαλής του Superclan που μέσω του παρισινού Σχολείου Hypérion, θα αναλάβει τον έλεγχο των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, ο Feltrinelli θα είχε χάσει πάλι την αντιπαράθεση για την διοίκηση. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις πολιτικές αναλύσεις που εξέφρασαν και οι δύο για να κατανοήσουμε  την ιδιοφυΐα του Simioni και την ανοησία του Feltrinelli.

Για τον θανατηφόρο τραυματισμό του Feltrinelli στο τρομοκρατικό του έργο υπήρξε επίσης και λόγος για σαμποτάζ. Το ελαττωματικό χρονόμετρο του είχε παρασχεθεί από τον ίδιο τον Simioni. Κάποιος θα μιλήσει για τη CIA. Ο γιος του Feltrinelli θα πει για μια προειδοποίηση που είχε λάβει από το Κομμουνιστικό Κόμμα ότι οι γερμανικές, ισραηλινές, βρετανικές και αμερικανικές υπηρεσίες, όλοι μαζί, τον ήθελαν να πεθάνει. Είναι δύσκολο να πούμε τι ακριβώς συνέβη.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι για τη σφαγή της Piazza Fontana (12 Δεκεμβρίου 1969), της μητέρας όλων των σφαγών και σίγουρα καθόλου τυχαίων, παρεμποδίστηκαν οι ερευνητές που σκόπευαν να ερευνήσουν τον Feltrinelli. Μάλιστα  και το ότι δεν είχε ληφθεί υπόψη από την αστυνομία,  η γνώμη του γαμπρού του, του Carlo Melega την παραμονή του χτυπήματος αυτού. Ο ίδιος είχε καυχηθεί ότι σε ένα βενετσιάνικο μπαρ, πήρε το αυτί του για κάτι πολύ μεγάλο που επρόκειτο να συμβεί στο Μιλάνο. Οι Carabinieri ήταν ικανοποιημένοι με την κατάθεση του στην οποία ισχυρίστηκε απλά ότι "έχω το δώρο της μαντικής" ...

Ωστόσο, διάφοροι σύντροφοι του Μιλάνου, για παράδειγμα ο brigatista Roberto Fabbri, ανέφεραν ότι ο Feltrinelli αναζητούσε εθελοντές για να φυτέψουν βόμβες σε τράπεζες. Μερικοί από αυτούς στη συνέχεια θα εμπλακούν με διάφορους τρόπους στη σφαγή μπροστά από την Αστυνομική Διεύθυνση του Μιλάνου στις 17 Μαΐου 1973 (που συνελήφθη επί τόπου, ο Gianfranco Bertoli αναρχικός  που προερχόταν από ένα ισραηλινό κιμπούτς και οπλισμένος με ισραηλινό υλικό). Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος έκανε τη σφαγή, ούτε ποιος του έδωσε την υλικοτεχνική υποστήριξη, προφανώς πρόκειται για μια σφαγή για την οποία δεν γίνεται ποτέ λόγος γιατί θα ντροπιάζονταν οι επίσημες αρχές.

Οι κύκλοι του Μιλάνου κοντά στον Feltrinelli θα συμμετάσχουν επίσης στην απαγωγή του δικαστή Sossi, το αποτέλεσμα του οποίου θα πυροδοτήσει την επίθεση της Μπρέσια. Η τάση του δικτύου Feltrinelli που επεκτάθηκε στην Πράγα, θα συμμετάσχει στην έρευνα της αστυνομίας για την απαγωγή - δολοφονία του Saronio και στη βόμβα στο τραίνο Italicus.

Οι υποψίες για την εκτέλεση του Alceste Campanile, ενός νεαρού αριστερού από  το Ρέτζιο, θα διαλυθούν από την καθυστερημένη εξομολόγηση ενός βολικού «φασίστα» (ληστής, δολοφόνος, συνεργάτης των  υπηρεσιών και συνεργάτης της δικαιοσύνης, καθώς και κοντά στον Εισαγγελέα  της Μπολόνια), του Πάολο Μπελίνι, ο οποίος θα κατηγορηθεί για το έγκλημα, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει τις συνέπειες λόγω της μετάνοιας. Μια εκδοχή που βολεύει πολλούς!

Επιστρέφοντας στην βόμβα στην Piazza Fontana, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες πραγματοποίησαν εσωτερική έρευνα στα αριστερά - της σφαγής του 1969 - και φαίνεται ότι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα της συμμετοχής του Μιλάνου και σε μια τροχιά γύρω από τον Feltrinelli. Ο φάκελος, ωστόσο, κατασχέθηκε από τους Carabinieri στο κρησφύγετο του Robbiano di Mediglia και έκτοτε εξαφανίστηκε ... πολλά περίεργα!

 

Ο Λευκός Θάνατος

 

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Άρθρο ενός φίλου της συντακτικής ομάδας και συναγωνιστή, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Μετά την εδραίωση της ΕΣΣΔ, τα φασιστικά αισθήματα στη Ρωσία έμοιαζαν να είναι κρυφά και σπάνια και μετά την ήττα του λευκού στρατού, τα υπόλοιπα «δεξιά» κόμματα και οργανώσεις είτε απαγορεύτηκαν είτε διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός φαινόταν να έχει λίγες ευκαιρίες εντός της νέας κομμουνιστικής υπερδύναμης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η δυσαρέσκεια άρχισε να αυξάνεται στην καρδιά των Ρώσων εμιγκρέδων, ορισμένοι από τους οποίους εγκαταλείψαν εντελώς τη δυνατότητα επιστροφής πίσω στη πατρίδα τους ενώ άλλοι προσκολλήθηκαν στις ιδέες της αντεπανάστασης που ξεκίνησε ο Λευκός Στρατός. Από αυτές τις ομάδες είναι που ο Φασισμός στη Ρωσία προέκυψε ως τέτοιος.

Αν και υπήρχαν μερικά παραδείγματα Ρώσων εμιγκρέδων που δημιούργησαν φασιστικές ομάδες, όπως το Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ROND) στη Γερμανία, η Ευρώπη αποδείχθηκε άγονο έδαφος για τον ρωσικό φασισμό. Αντιθέτως η Άπω Ανατολή και σε ορισμένο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν το απαραίτητο περιβάλλον για την ανάπτυξη του ρωσικού φασισμού. Ήταν η πόλη Χαρμπίν της Μαντζουρίας, σε έναν μεγάλο οικισμό Ρώσων μεταναστών, που οι Ρώσοι βρήκαν το Vozhd τους (Duce ή Führer στη ρωσική γλώσσα).

Μόνο ένας άνθρωπος, o πιο ζωηρός εκπρόσωπος του ρωσικού φασισμού, προσπάθησε να κάνει αυτό το κίνημα πραγματικότητα και να το εκδηλώσει ως ξεχωριστό πολιτικό κόμμα. Το όνομα του: Konstantin Rodzaevsky· και το όνομα του κόμματος του: All Russian Facist Party (Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα). Ο Rodzaevsky γεννήθηκε στην πόλη Blagoveshchensk της Άπω Ανατολής το 1907, αποτελούσε το μέλος της οικογένειας μιας σχεδόν εξαφανισμένης αστικής τάξης της Σιβηρίας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος με ανώτερη νομική εκπαίδευση ενώ η μητέρα του αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της, τον Κωνσταντίνο, τον μικρότερο αδερφό του Βλαντιμίρ και τις δύο αδερφές του, Ναντέζντα και Νίνα.

Όλα άλλαξαν όταν ο νεαρός απόφοιτος, ως μέλος της Komsomol, διέφυγε από την ΕΣΣΔ στην πόλη της Μαντζουρίας. Από εκεί ξεκίνησε τη νομική και πολιτική του καριέρα. Επηρεασμένος από εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές προσωπικότητες, ιδιαίτερα από τους G. K. Gins και N. N. Nikiforov, τους οποίους γνώριζε και παρακολουθούσε τις διαλέξεις τους, ο Rodzaevsky άρχισε να καλλιεργεί και να αναπτύσσει την ιδεολογική του προσκόλληση στον φασισμό. Εκεί, μαζί με άλλους φοιτητές της Νομικής, ο Rodzaevsky γοητεύτηκε από τη φιγούρα του Μπενίτο Μουσολίνι και τους Μελανοχίτωνες. Η πειθαρχία τους και η άμεση πολιτική τους δράση θα γινόταν η κύρια έμπνευσή του για να αντιμετωπίσει το Σοβιετικό μπλοκ πίσω στην πατρίδα του. Τόσο πολύ που ο Rodzaevsky θα καταλήξει να υιοθετεί τα Μαύρα Πουκάμισα ως την επίσημη στολή του κόμματος και το μήνυμα του Μουσολίνι ως άμεση έμπνευση για τις μελλοντικές του ομιλίες και το κομματικό του πρόγραμμα.

Σύντομα, το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα (RFP) δημιουργήθηκε στο Χαρμπίν το 1931 και ο Rodzaevsky ανέλαβε γενικός γραμματέας. Από εκεί το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα πέτυχε σημαντική επιρροή σε όλη την Άπω Ανατολή. Τόσο πολύ, που μετά από τη συγχώνευση, το 1934, με την  Ρωσική Φασιστική Οργάνωση (All Russian Fascist Organization) του Ανταστάσι Βονσιάτσκι έγινε η μεγαλύτερη οργάνωση Ρώσων εμιγκρέδων. Σύντομα ο Rodzaevsky θα έδειχνε το ταλέντο του ως προπαγανδιστής και θα χρησιμοποιούσε την πλατφόρμα του για την έκφραση μιας νέας παραλλαγής του φασισμού, αυτής του ρωσικού φασισμού.

Ο ρωσικός φασισμός, παρόλο που ακολούθησε τα βήματα του ευρωπαϊκού, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κίνημα προσαρμοσμένο στο ρωσικό ιστορικό και εθνικό πλαίσιο.  Παραλληλισμένος με τη Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Codreanu και με την Ισπανική Φάλαγγα, ο Ρωσικός Φασισμός ήταν ρητά και σταθερά υπέρ του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Με το σύνθημα «Θεός, Έθνος, Εργασία», ο ρωσικός φασισμός διακήρυξε την ταύτιση εκκλησίας και κράτους στην ηθική και θρησκευτική αποκατάσταση του ρωσικού λαού. Στόχος του ρωσικού φασισμού ήταν να αναπτύξει μια νέα και μοναδική λύση στις καταστροφικές δυνάμεις που στοίχειωναν τη Ρωσία τόσο μετά όσο και πριν τη Ρωσική Επανάσταση.

Απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό, ο φασισμός επρόκειτο να φέρει συνοχή και ενότητα στην παρακμάζουσα άλλα άλλοτε πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρωσικός φασισμός δεν ήταν ένα αποκλειστικά σύγχρονο φαινόμενο. Είχε τις ρίζες του βαθιά στις ρωσικές παραδόσεις οι οποίες αποκρυσταλλώθηκαν στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα και αυτό φαίνεται στο  έμβλημα του κόμματος, την τρίχρωμη κίτρινη, ασπρόμαυρη σημαία, η οποία ήταν μια άμεση αλληγορία με την παλιά σημαία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον προσέλκυσε στις τάξεις του πρώην μέλη των «Μαύρων Εκατονταρχιών» (Black Hundreds) και μερικούς από τους επιζώντες συναγωνιστές του Ρομάν φον Ούνγκερν Στέρνμπεργκ.

Το συντεχνιακό κράτος που οραματίστηκαν οι φασίστες θα μπορούσε να ανατεθεί στον Τσάρο Alexey Mikhailovich, όταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε τη πρωτοτυπία ενός σύγχρονου συντεχνιακού συστήματος: ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρωσίας ήταν οργανωμένος σε τάξεις και συνδικάτα. Το Zemsky Sobor (συνέλευση της γης), που εξέφραζε τη λαϊκή βούληση, ήταν μια συνέλευση των εκπροσώπων των μεμονωμένων τάξεων και αποτελούσε έναν πρωτότυπο σύγχρονο φορέα εκπροσώπησης εντός του συντεχνιακού κράτους. Ο Rodzaevsky δήλωσε ανοιχτά ότι μετά από μία φασιστική κατάληψη της ΕΣΣΔ, θα υιοθετούσαν τους σημερινούς κομμουνιστικούς θεσμούς αλλά θα εκδίωκαν τους Εβραίους. Με άλλα λόγια, αναγνώριζε ότι η σοβιετική οικονομική οργάνωση ήταν παρόμοια με τη φασιστική. Πίστευε στη χρήση του «σκελετού» της ΕΣΣΔ για την προώθηση του στόχου της εθνικής επανάστασης και την αποφυγή της αναρχίας. Αναφέρει επίσης ορισμένες νέες μεταρρυθμίσεις, όπως τη δημιουργία περισσότερων ελεύθερων ενώσεων των παραγωγών. Αυτό δείχνει προφανώς μία συνέχεια με τις «νεοευρασιατικές» ιδέες που αναμφισβήτητα ανέπτυξε ο Roman von Ungern Sternberg.

Ο ρωσικός φασισμός ξεκίνησε τις σφοδρές του επιθέσεις κατά της ΕΣΣΔ με αφετηρία ένα έντονο αντισημιτικό αίσθημα όπως φαίνεται από τα γραπτά του Rodzaevsky. Ο Rodzaevesky έγραψε πολλά περιβόητα αντισημιτικά βιβλία και άρθρα στις εφημερίδες του κόμματος «Наш путь» (Το μονοπάτι μας), «The Nation» (Το Έθνος) και έγραψε επίσης ένα φυλλάδιο με τίτλο «Judas's End» (Το τέλος του Ιουδαϊσμού). Ειδικότερα, το βιβλίο του «Contemporary Judeification of The World» (Η σύγχρονη Ιουδαϊοποίηση του Κόσμου) ξεχωρίζει ως το έργο του με τη μεγαλύτερη επιρροή. Δημοσίευσε επίσης άλλα αξιόλογα βιβλία, όπως το ABC of Fascism, Criticism of the Soviet State (Κριτική στο Σοβιετικό Κράτος), The Russian Way (Ο Ρωσικός Δρόμος) και The State of The Russian Nation (Το Κράτος του Ρωσικού Έθνους).

Λόγω του θαυμασμού για τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και της συγχώνευσης με τη Ρωσική Φασιστική Οργάνωση, το Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα υιοθέτησε την Σβάστικα ως κομματικό σύμβολο. Για τον Rodzaevsky, η ΕΣΣΔ και η «ρωσική» επανάσταση ενορχηστρώθηκαν εξ ολοκλήρου από τους Εβραίους, τους τέκτονες και άλλες διεθνείς δυνάμεις. Οι Εβραίοι επέλεξαν τον Σοβιετικό κομμουνισμό και τον χρησιμοποίησαν για να εφαρμόσουν ένα τυραννικό ιουδαιομασονικό καθεστώς που θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνο ένας ξένος λαός, αλλά ένας ξένος λαός που προσπαθούσε να καταστρέψει το ρωσικό έθνος μέσω των σατανικών του επιρροών.

Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις εντός του κόμματος, με τον πρώην επικεφαλής του RFP (Ρωσική Φασιστική Οργάνωση), Αναστάσι Βονσιάτσκι, να αποχωρήσει από το κόμμα (αργότερα συνέχισε τη συνεργασία αλλά αποχώρησε ξανά και δημιούργησε τη δική του οργάνωση στις ΗΠΑ) λόγω της αντίθεσης του προς τις αντισημιτικές θέσεις του Rodzaevsky αλλά και της ενσωμάτωση στο κόμμα κάποιων ατόμων χάρη στη πίεση των Ιαπώνων. Ο Vonsyatsky εγκατέλειψε τη νέα ομάδα και σχημάτισε το «Russian National Revolutionary Labor and Workers Peasant Party of Fascists» (Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό κόμμα των Φασιστών Εργατών και Αγροτών, γνωστό και ως «Πανρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα»)

Ο Vonsyatsky είχε διασυνδέσεις με τον Fritz Kuhn, τον ηγέτη του Γερμανοαμερικανικού Bund. Βοήθησε ακόμη και στη διάσωση του Kuhn από τη φυλακή μετά τη σύλληψή του το 1939. Σημειώνεται επίσης ότι είχε επαφές με τον William Dudley Pelley και την οργάνωση Silver Legion of America. Το 1942 ο Vonsyatsky συνελήφθη από το FBI και κατηγορήθηκε για μυστικές επαφές με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Κατηγορήθηκε για «συνωμοσία προς αρωγή της Γερμανίας του Χίτλερ» και παράβαση του νόμου περί κατασκοπείας. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 δολαρίων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος στις αρχές του 1946. Αρνήθηκε όλα τα αδικήματα και κάθε είδους πίστη στη ναζιστική Γερμανία, ισχυριζόμενος ότι ήταν μοναρχικός, μη αντισημίτης και επιπλέον ότι η χρήση της σβάστικας δεν είχε σχέση με τον Χίτλερ ή τον ναζισμό. Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 στις 8 το πρωί ο Vonsyatsky πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού φασισμού έναντι των υπολοίπων κινημάτων, ήταν ότι προέκυψε στο πλαίσιο μιας Σταλινικής ΕΣΣΔ ενώ ο ιταλικός και ο γερμανικός ομόλογος του προέκυψε μέσα σε ένα φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, ο ρωσικός φασισμός στην πρακτική του πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης. Σύμφωνα με τον Rodzaevsky, ο Σταλινισμός ήταν η απόλυτη εκδήλωση της μαρξιστικής υλιστικής και καταστροφικής φύσης. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε κάθε πολιτική διαφωνία και προσπάθησε να καταπνίξει τη ρωσική θρησκεία, την αυτοέκφραση και την εθνική δημιουργικότητα. Τούτου λεχθέντος, ο ρωσικός φασισμός μπορεί να εμφανιζόταν ως αντίθεση στον κομμουνισμό, αλλά ως εγγενώς τριτοθεσίτικη ιδεολογία, κινούνταν προς τον ίδιο στόχο με τα υπόλοιπα φασιστικά κινήματα απορρίπτοντας τον ατομικισμό του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υποστήριξε την αξία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά τη διέκρινε από την αρνητική παρασιτική φύση του εβραϊκού καπιταλισμού, υποστηρίζοντας την «περιορισμένη ιδιωτική ιδιοκτησία».

Ο ρωσικός φασισμός ως δόγμα απέρριψε επίσης (με εξαίρεση τους Εβραίους) τον επιθετικό ρατσισμό και αντιλαμβανόταν το ρωσικό έθνος ως:

«Την πνευματική ενότητα όλου του ρωσικού λαού στη βάση της συνείδησης ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου, ενός κοινού εθνικού πολιτισμού, κοινών παραδόσεων κ.λπ.»...«Ο φασισμός διατηρεί από το παρελθόν οτιδήποτε έχει αγαπηθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, τη θρησκεία που του κληροδότησαν οι πρόγονοί του και την πνευματική του οικογένεια: το έθνος. Στη βάση ενός ιστορικά διαμορφωμένου έθνους, στις ρίζες του, δημιουργεί ένα νέο ειδικό σύστημα το οποίο μένει πιστό στις παραδόσεις του παρελθόντος, τις οποίες και διατηρεί προσεκτικά. Ταυτόχρονα παρέχει τη δυνατότητα της συνεχούς τελειοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών μορφών, εφαρμόζοντάς τις τελευταίες ανάγκες της ζωής».

- Konstantin Rodzaevsky: ABC of Fascism

Ως εκ τούτου, το ρωσικό έθνος δεν προορίζεται στον σλαβικό λαό, αλλά παρέχει μια θέση και σε άλλες ιστορικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Αρμένιοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί. Επιβεβαιώνοντας τη κοινή μοίρα που μοιράζονται όλοι οι λαοί του έθνους, διαφαίνεται η εγγενώς πραγματιστική, ευέλικτη και ευρασιανιστική πτυχή του ρωσικού φασισμού. Αν και ο ρωσικός λαός και οι Σλάβοι είναι οι κύριοι συντελεστές, παρόλα αυτά είναι ανοιχτοί στις άλλες ομάδες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού οργανισμού. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μοναδικό γεωπολιτικό χαρακτηριστικό του ρωσικού φασισμού: την εστίαση στον Ευρασιανισμό.

Ο Rodzaevsky είχε ακόμη ένα έντονο μίσος για τον Aτλαντισμό, φτάνοντας στο σημείο να συγκρίνει τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την «λευκή υπεροχή» με τον Ιουδαϊσμό:

«Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές κατανοούν το παλιό εβραϊκό ρητό: «Μόνο οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα» κάπως διαφορετικά: «Μόνο οι λευκοί είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα», περιορίζοντας την ίδια στιγμή την έννοια της «λευκής φυλής». Για μερικούς λευκοί είναι μόνο οι Ευρωπαίοι, και για κάποιους άλλους μόνο οι Άγγλοι: "Μόνο οι Άγγλοι είναι άνθρωποι, οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν τους κυρίους!" Η εποχή της Μεγάλης Εβραϊκής Προετοιμασίας καταλήγει ως «η πιο αγγλική εποχή» της παγκόσμιας ιστορίας - η εποχή του παγκόσμιου εμπορίου, της αποικιακής κατάκτησης, του ιμπεριαλισμού και της ανάπτυξης των θαλάσσιων ταξιδιών, η εποχή του ναυτικού. Η Αγγλία γίνεται η ερωμένη της Μεσογείου, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού και ονειρεύεται να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό ή στον Μεγάλο Ωκεανό, έτσι ώστε όλα τα νερά της γης μας, καθώς και η γη και ο αέρας, να γίνουν τελικά μέρος του φέουδου της - το φέουδο του παγκόσμιου Εβραϊσμού».

- Konstantin Rodzaevsky: Contemporary Judaisation of The World

Επιπλέον, κατανοούσε τον φιλελευθερισμό ως μία βαθύτατα πλουτοκρατική και χρεοκοπημένη ιδεολογία:

«Βλέποντας τη χρεωκοπία όλων των παλαιών κομμάτων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παλαιοκομματικοί τρόποι δεν μπορούν να σταθούν. Είναι αδύνατον να πορευθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός αποτελεί μία μεγάλη απάτη: η «ατομική ελευθερία» σκλαβώνει το άτομο, η ελεύθερη αγορά μετατρέπεται σε ελευθερία εξόντωσης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ».

Μια μεγάλη ομάδα Ρώσων φασιστών τελικά αντιλήφθηκε αρνητικά το Χιτλερικό καθεστώς και απαίτησε από τον Rodzaevsky να διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Γερμανία, υποστηρίζοντας ακόμη ότι έπρεπε να αφαιρεθεί η σβάστικα από το έμβλημα του κόμματος. Αίτημα για αυτές τις κατηγορίες ήταν η εχθρότητα του Χίτλερ προς την Ρωσία και τους Σλάβους συνολικά. Ωστόσο, ο Rodzaevsky αρνήθηκε την αντιχιτλερική στροφή, κάτι που ώθησε ορισμένα μέλη να εγκαταλείψουν το κόμμα. Πολλοί ακτιβιστές του RFP έγιναν εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι η Γερμανία άρχισε να συνεργάζεται με την ΕΣΣΔ μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Έτσι ξεκίνησε μια επιδημία μαζικών αποχωρήσεων από το RFP και ο ίδιος ο Rodzayevsky υπέβαλε το σύμφωνο σε σκληρή κριτική.

Ο Rodzaevesky υποστήριξε τον πόλεμο των Εθνικοσοσιαλιστών κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χαιρέτισε με ενθουσιασμό την εκστρατεία κατά του ιουδαιομπολσεβικισμού, υποστηρίζοντας πλήρως τη γερμανική κατοχή την οποία θεωρούσε αρχή της Ρωσικής Απελευθέρωσης. Ο Rodzaevsky την επόμενη μέρα μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρπαρόσα επισκέφθηκε με μια ομάδα Ρώσων φασιστών τον Γερμανό πρόξενο στον οποίο παρουσιάστηκε χαιρετίζοντας τον με το «Heil Hitler». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα «δεν θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά ως πόλεμο για την καταστροφή του κομμουνισμού». Την ίδια μέρα στο Παλιό Νεκροταφείο στο Χαρμπίν στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό, ο Ροτζάεφσκι προσευχήθηκε για τη νίκη των γερμανικών δυνάμεων.

Το κόμμα συμμετείχε σε διάφορες προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι τη στιγμή που τους σταμάτησαν οι  Ιάπωνες. Ο Rodzaevesky ξεκίνησε αναπόφευκτα τους δεσμούς του με την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ως υποστηρικτής της. Υπό την αιγίδα των Ιαπώνων, διορίστηκε επικεφαλής του 2ου τμήματος (πολιτιστικού και εκπαιδευτικού) του γραφείου Ρώσων εμιγκρέδων στη Μαντζουρία (ή εν συντομία BREM). Τον Ιούνιο του 1941 του απονεμήθηκε ο βαθμός του επικεφαλή του κύριου γραφείου της BREM. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, ο Rodzaevsky ξεκίνησε τις προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει και στις μάχες, παρόλα αυτά οι Ιάπωνες τον πίεσαν να περιοριστεί σε σαμποτάζ.

Μερικές από τις εκστρατείες δολιοφθοράς που ανέλαβαν οι Ρώσοι φασίστες ήταν η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, οι απαγωγές, οι βομβαρδισμοί, οι αψιμαχίες στα σύνορα και οι εκβιασμοί. Αυτές οι ενέργειες έκαναν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές να απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες των Ρώσων φασιστών, τους οποίους ο Μουσολίνι αποκάλεσε «ένα μελανό σημείο στη φήμη του φασισμού». Η εμπλοκή του κόμματος σε εγκληματικές δραστηριότητες συνέβαλε στην απογοήτευση ορισμένων ενεργών στο παρελθόν μελών, οδηγώντας σε νέες αποχωρήσεις από το κόμμα.

Το 1934 και το 1939 ο Konstantin Rodzaevsky συναντήθηκε με τον στρατηγό Araki, τον Ιάπωνα Υπουργό Πολέμου που θεωρούνταν επικεφαλής του «πολεμικού κόμματος», και το 1939 με τον Matsuoka, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική ηγεσία εμπιστεύτηκε τόσο πιστά στους Ρώσους φασίστες που τους επέτρεψε να συγχαρούν τον αυτοκράτορα Χιροχίτο για την επέτειο της δημιουργίας της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στην ιαπωνική χρηματοδότηση, στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα, η δραστηριότητα της λογοτεχνικής προπαγάνδας έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Βασικός «συγγραφέας» και προπαγανδιστής ήταν φυσικά ο ίδιος ο Konstantin Rodzaevsky.

Πολλοί υποστηρικτές του RFP άρχισαν να λαμβάνουν νέα για πιθανές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές στον ρωσικό λαό. Χάρη στη σοβιετική προπαγάνδα, αυτό ώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την οργάνωση ή τουλάχιστον να αρνηθούν να διατηρήσουν τoν Rodzaevsky ως αρχηγό του κόμματος λόγω της φιλοναζιστικής του στάσης. Ωστόσο, με τον καιρό οι Ιάπωνες άρχισαν να υποψιάζονται τον Rodzaevsky για πιθανούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση ενώ ο μυστηριώδης τρόπος διαφυγής του από τη Ρωσία ακόμη δεν είχε διασαφηνιστεί. Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1943 από την ελεγχόμενη από την Ιάπωνα Μαντζουρία με τους Ιάπωνες να ισχυρίζονται ότι το έκαναν για να αποτρέψουν έναν πόλεμο με τους Σοβιετικούς. Το 1945, λόγω του σοβιετικού στρατού που πλησίαζε και της κατοχής του Manchuoko, ο Rodzaevsky έφυγε για τη Σαγκάη. Σύμφωνα με πηγές, εκεί ο Rodzaevsky άρχισε να λαχταρά βαθιά την εγκαταλειμμένη οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με το τέλος του πολέμου, ο συντετριμμένος και ντροπιασμένος Rodzaevsky δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «The Week That Reforged The Soul» (Η εβδομάδα που αναμόρφωσε τη ψυχή) όπου περιέγραφε την ψυχική του κατάσταση και τη συναισθηματική του κατάρρευση καθώς και τη λύπη του για τις προηγούμενες δραστηριότητές του. Ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την εκτέλεση σε περίπτωση που θα αιχμαλωτιστεί από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, ο Rodzaevsky άρχισε να δηλώνει ότι το σοβιετικό καθεστώς εξελισσόταν σε εθνικιστικό, που συνεπαγόταν την επιστροφή αξιωματικών στο στρατό, την εισαγωγή της χωριστής εκπαίδευσης για αγόρια και κορίτσια, την αναβίωση του ρωσικού πατριωτισμού, την εξύμνηση των εθνικών ηρώων Ιβάν του Τρομερού, Αλεξάντερ Νιέφσκι, Σουβόροφ και Κουτούζοφ. Επιπλέον, κατά τη γνώμη του Rodzayevsky, ο Στάλιν κατάφερε να «επανεκπαιδεύσει» τους Σοβιετικούς Εβραίους, οι οποίοι «αποσύρθηκαν από το Ταλμουδικό περιβάλλον» και ως εκ τούτου δεν παρουσίαζαν πλέον κανένα κίνδυνο και γίνονται απλοί Σοβιετικοί πολίτες. Στο άρθρο περιλάμβανε την υποστήριξή του για τις πολιτικές υπέρ της οικογένειας και την επανένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας πίσω στη ρωσική κοινωνία.

Ξαφνικά αναγνώρισε την ΕΣΣΔ ως τη νόμιμη συνέχεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ανακήρυξε τον Στάλιν, σε μια επιστολή που του έστειλε προσωπικά, ως τον αληθινό ηγέτη και φασίστα που αναζητούσε - τον Ρώσο Βολκσφύρερ. Τα γράμματα πλήγωσαν τόσο την πρώην σύζυγο του όσο και άλλους που τον γνώριζαν, οι οποίοι αμφέβαλαν για την εγκυρότητα τους. Στις επιστολές λέει πράγματα όμοια με τον Ρωσικό Εθνομπολσεβικισμό του Νικολάι Ουστριάλοφ:

«Έκανα μια ‘’Έκκληση σε έναν άγνωστο ηγέτη’’ στην οποία κάλεσα ισχυρά στοιχεία εντός της ΕΣΣΔ να σώσουν το κράτος και μαζί να σώσουν εκατομμύρια ζωές Ρώσων που καταδικάστηκαν να πεθάνουν στο πόλεμο, να ορίσουν έναν «Άγνωστο Ηγέτη» ικανό να ανατρέψει την «εβραϊκή κυβέρνηση» και να δημιουργήσει μία Νέα Ρωσία. Δεν κατάλαβα τότε, ότι με τη θέληση της μοίρας, αυτός ο νέος ηγέτης ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν με την ιδιοφυΐα του και την επιρροή του στα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών» ... «Αυτός είναι ο «ρωσικός μας φασισμός», καθαρισμένος από ακρότητες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες».

- Konstantin Rotzaevsky: Γράμμα στον Στάλιν, 22 Αυγούστου 1945

Ο Rodzaevsky έλαβε υποσχέσεις για ασυλία και ότι θα του αποδοθεί η θέση του δημοσιογράφου. Μετακόμισε στο Πεκίνο για να ζήσει σε μια σοβιετική πρεσβεία για μερικές εβδομάδες και μέχρι το τέλος είχε αμφιβολίες για το πόσο απαραίτητο ήταν να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Εν τέλει δήλωσε τα εξής:

«Όχι, η πόρτα είναι πλέον κλειστή, δεν υπάρχει επιστροφή. Η οικογένεια μου μπορεί να πληρώσει για τις προηγούμενες μου αποφάσεις και τη θέληση μου να επιστρέψω, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι αντίθετο με κανέναν τρόπο».

Μετά την επιστροφή ο Rodzaevsky συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Μαζί με άλλους Ρώσους εμιγκρέδες όπως ο Γκριγκόρι Μιχαήλοβιτς δικάστηκαν. Ο Rodzaevsky κατηγορήθηκε για ενεργή αντισοβιετική δραστηριότητα μετά τη φυγή από την ΕΣΣΔ, ιδίως για τη δημιουργία και την ηγεσία του «Ρωσικού Φασιστικού Κόμματος», την διεξαγωγή αντισοβιετικής προπαγάνδας μεταξύ των πρώην «Λευκών Φρουρών» που βρίσκονταν στη Μαντζουρία, τη σύνταξη φυλλαδίων, μπροσούρων και βιβλίων αντισοβιετικού περιεχομένου, την ενεργή δραστηριοποίηση στη διεθνή σκηνή με τη δημιουργία παρόμοιων οργανώσεων και ομάδων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, σύμφωνα με την ετυμηγορία, συμμετείχε στην προετοιμασία επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ μαζί με αρκετούς Ιάπωνες στρατηγούς, οργανώνοντας και συμμετέχοντας προσωπικά σε μια σειρά από προκλήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες, ως πρόσχημα για την κατάληψη της Μαντζουρίας. Κατηγορήθηκε επίσης ότι εκπαίδευε κατάσκοπους και τρομοκράτες της RFU που χρησιμοποιήθηκαν κατά της ΕΣΣΔ.

Όλοι οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν (…) την ενοχή τους. Την 30η Αυγούστου 1946, στις 5 η ώρα, η δίκη άρχισε και στις 5:30 το πρωί τελείωσε η ανάγνωση της ετυμηγορίας. Ο Rodzaevsky καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποτίθεται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ρωσία!» καθώς τον πυροβολούσε το εκτελεστικό απόσπασμα την ίδια μέρα που κρίθηκε ένοχος, σε ένα από τα υπόγεια του κτιρίου της MGB της ΕΣΣΔ στη Lubyanka. Το τελευταίο βιβλίο του Rodzaevsky «The Last Will of a Russian Fascist» (Η Τελευταία Επιθυμία ενός Ρώσου Φασιστή) εκδόθηκε τελικά το 2001. Στις 11 Οκτωβρίου 2010, με απόφαση του κεντρικού περιφερειακού δικαστηρίου του Krasnoyarsk στη Ρωσία, το βιβλίο θεωρήθηκε ως εξτρεμιστικό υλικό. Μέχρι σήμερα ο Rodzaevsky δεν έχει κερδίσει ποτέ την τιμή της αποκατάστασης εκτός από μια σύντομη «εκτίμηση» του Alexander Dugin για αυτόν στο δοκίμιο του για την Ρωσική Συντηρητική Επανάσταση.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο Rodzaevsky θεωρείται εργαλείο της αντιρωσικής ή γενικότερα αντισλαβικής πολιτικής, και ότι οι ενέργειες του ίσως υποκινήθηκαν από τη δική του λαγνεία για εξουσία και πλούτο. Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις που είναι λογικό να υπάρξουν, αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της τραγικής του κληρονομιάς. Μαζί του πέθανε και το τελευταίο απομεινάρι του αληθινού ρωσικού φασισμού, χαμένο για πάντα στην αφάνεια.

«Η Σβάστικα θα λάμψει περήφανα πάνω από το Κρεμλίνο και έτσι το μαύρο καθεστώς θα πεθάνει! Ζήτω η Ρωσία!».

Αυτά ήταν τα αληθινά τελευταία λόγια του Konstantin Rodzaevsky.

Ο Λευκός μυστικιστής Βαρόνος Roman von Ungern - Sternberg‎ που τρόμαξε τον στρατό του Λένιν: αντικομφορμιστικό μέσο Zentromag #2, Φεβρουάριος 2021, σελίδες 8-9-10.

 

Όταν οι μπολσεβίκοι που ανακρίνουν τον Βαρόνο ρώτησαν με χλευαστικό τόνο: «Τι διακρίνει την οικογένεια σας στη ρωσική υπηρεσία;» Ο Βαρόνος απάντησε ήρεμα: «Εβδομήντα δύο νεκροί στον πόλεμο».

Συνεχίζοντας τις αναρτήσεις σχετικά με ποιοτικά περιοδικά του «χώρου», δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε μια εκδοτική προσπάθεια που τα αντίτυπα της εξαντλούνται σε ελάχιστο χρόνο λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας. 

Έτσι λοιπόν καιρό πριν κάποιοι ταυτιστούν με το σύμβολο «Ζ» των Ρωσικών δυνάμεων εισβολής στην Ουκρανία, το ίδιο γράμμα εμφανίζεται στο εξώφυλλο και στις σελίδες ενός εντύπου με έντονα τα χαρακτηριστικά της «Τρίτης Θέσης» και της αυτόνομης σκέψης. 

Είναι το Zentromag, η ελληνική «νεοφασιστική» έκδοση της «οικογένειας Zentropa». Μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2020 και έχει ως σκοπό σύμφωνα με τους συντάκτες του ως «την ιδεολογική επικράτηση και όχι τον ιστορικό αναθεωρητισμό». 

Ένα μέσο που προβλήθηκε από την συντακτική μας ομάδα και τους ίδιους τους δημιουργούς του στο instagram. Κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα και μπορείτε να το βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης: zentropafatria@protonmail.com

Ως μια πρώτη επιλογή το εξαιρετικό άρθρο για τον Βαρόνο Roman von Ungern - Sternberg‎ το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf εδώ…

Μια διάλεξη σχετικά με τον «Παράφρονα Βαρόνο» Roman von Ungern - Sternberg‎ που ονομάστηκε από κάποιους «αναρχομοναρχικός» αλλά και «Λευκός Θεός του Πολέμου», έλαβε μέρος στο Κίεβο την 18^η Δεκεμβρίου του 2018. 

Διοργανώθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ ASGARDSREI - συμμετέχουν κάθε χρόνο και Έλληνες συναγωνιστές - και φιλοξενήθηκε στον χώρο του Reconquista Club υπό την επίβλεψη του κινήματος Reconquista, της εθνικοεπαναστατικής λογοτεχνικής λέσχης Plomin και του Militant Zone.

Η προσωπικότητα του πολεμιστή και υπερασπιστή της Κεντρικής Ασίας Roman von Ungern - Sternberg στοίχειωσε τη φαντασία γενεών, έχοντας φτάσει στο απόγειο της δημοτικότητας μεταξύ των οπαδών της «Τρίτης Θέσης».

Υπερβολικά μαχητικός, σκληρός και «ευπαρουσίαστος» για να είναι μια εικόνα των «ευρασιανιστών» με τον ανατολίτικο προσανατολισμό, πολύ «ανατολίτικος» για τους «απλοϊκούς» της δεξιάς, είχε μετατρέψει την Αντιμπολσεβίκικη αντίσταση σε μια μεγαλειώδη εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. 

Αυτή η εξέγερση, όντας μια μορφή τέχνης παρόμοια με την καταδικασμένη εξέγερση του Yukio Mishima στο όνομα του Αυτοκράτορα, ήταν ταυτόχρονα ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για την «Κόκκινη Μόσχα» στην πράξη.

Ο Hendrik Möbus γνωστός στους κύκλους του Militant Black Metal λόγω των Γερμανών Absurd, αξιόλογος στοχαστής και δημοσιογράφος βρέθηκε στο πλευρό της Olena Semenyaka και του Fróði Midjord και προσπάθησε να δώσει στους συμμετέχοντες, την βιωματική προσέγγιση ενός πολέμαρχου μιας άλλης εποχής.

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)

 

O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού. 

Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP  σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο. 

Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής. 

Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές! 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια. 

Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.

Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).

Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.

Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.

Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.

Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.

Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.

Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»

πηγή

Γλυπτική σε πέτρα: άρθρο του Gabriele Adinolfi ενός εκ των ιδρυτών της Εθνικοεπαναστατικής «Terza Posizione», συγγραφέας και εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της νεοφασιστικής κατάληψης Casa Pound, ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου «Polaris»

του Gabriele Adinolfi

Το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημα βασίζεται σε τρία βασικά στοιχεία συνοχής. Την ύπνωση, τον δυαδικό συλλογισμό και την γενικευμένη ψυχωτική διαταραχή. 

Όταν δεν έχουμε επαναστατική νοοτροπία, ριζοσπαστικό όραμα ζωής, κεντρικότητα και Weltanschauung (κοσμοθεωρία) που μας ταυτίζουν, η σχέση με την εξουσία είναι αυτό που απαιτεί η εξουσία. Κάθε θεώρημα ανατρέπεται, άρα το ψεύδος του γίνεται άλλο ψεύδος, απλά ανατρέπεται, μένει κανείς σε ύπνωση και τροφοδοτεί την ψυχωτική διαταραχή. Έτσι χειρονομεί στο όνομα του λεγόμενου «ανταγωνισμού» (η ριζοσπαστική αριστερά στην Ιταλία), που έχει αντικαταστήσει την επαναστατική παρόρμηση και την σκότωσε. 

Το γεγονός ότι αυτός ο ανταγωνισμός αντιμετωπίζεται σε όλες του τις μορφές από τα Wasp Lodges και το Stay Behind, δεν είναι ουσιαστικά παρά μια επιβεβαίωση για κάτι πιο σοβαρό, δηλαδή την προσκόλληση στον ίδιο τον ανταγωνισμό. 

Ο ανταγωνισμός βασίζεται στο Αντί που δεν σημαίνει μια αιτιολογημένη και ιερή απόρριψη αυτού ή εκείνου του πράγματος, αλλά στην ίδια την απόρριψη. Δεν μας αρέσουν όλα όσα λένε τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, οπότε αντί να καταλαβαίνουμε γιατί τα λένε έτσι, πώς τα χτίζουν, τι καλύπτουν με αυτή την αφήγηση, πού καταλήγουν σε αυτήν, περιοριζόμαστε στο να την ανατρέψουμε, αλλάζοντας το και, ως εκ τούτου, να το εγκρίνουμε. 

Για να παραμείνουμε σε ύπνωση, σε δυαδική γλώσσα και ολοένα και πιο ψυχωτικά διαταραγμένοι επειδή απορροφώνται από το άρρωστο παιχνίδι που επιβάλλει η σημερινή ανισοκοινωνία σε όλους τους ατομικιστές οπλισμένους με πληκτρολόγια. Μοιάζει λίγο με τη νοοτροπία antifa που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. 

Έτσι επιβεβαιώνεται με άρνηση. Ορίζουμε μια κλίμακα απόλυτων κακών (που θα έπρεπε να είναι αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε πλέον σε ένα όραμα του κόσμου των άλλων) και ξεκινώντας από αυτήν ορίζουμε τον εαυτό μας ως «ένα αντίθετο». 

Τον τελευταίο καιρό, πολλοί από τους στόχους της πολιτικής μας παράδοσης έχουν χαθεί από τα μάτια μας, όπως ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και ο ίδιος ο κομμουνισμός και περιοριζόμαστε σε έναν γενικό αντιαμερικανισμό και αντιδυτικισμό. Αφού στην εποχή της Τρίτης Θέσης απαιτούσαμε αυτήν την ιεραρχία μεταξύ εξουσιών και συστημάτων πολύ νωρίτερα, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά νέα. 

Αλλά δεν είναι επειδή δεν είμαστε διαυγείς, αλλά ανόητα χιουμοριστικοί, μας έκανε να χάσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να ερμηνεύουμε αυτό το «απόλυτο κακό» που έχει γίνει δόγμα, και ορίζουμε τον εαυτό μας μόνο με την άρνηση. Δηλαδή: όχι επειδή είμαι φασίστας, Ιταλός, Ευρωπαίος και Γκιμπελίνος είμαι κατά του αμερικανισμού και του δυτικού  χαρακτήρα, αλλά επειδή είμαι ενάντια στον αμερικανισμό και τον δυτικισμό που είμαι … δεν ξέρω καν πια τι είμαι τελικά. 

Απώλεια

Αυτός ο ταυτοτισμός διά άρνησης, που όπως κάθε άρνηση επαναλαμβάνει οπαδικά όλες τις αξίες, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές του αρνούμενου μοντέλου, δεν μας επιτρέπει πλέον να καταλάβουμε τι είναι και πώς λειτουργεί αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμήσουμε, ούτε να αναγνωρίσουμε την ζωντανή και ωμή πραγματικότητα  αυτή φτιαγμένη  από αίμα, σάρκα και αισθήματα. Γιατί αυτή η περιπλανώμενη νοοτροπία δημιουργεί ψευδαισθήσεις για εικονικά μέτωπα, στα οποία μπερδεύονται τα πάντα και το αντίθετο από όλα, σε μια αιώνια συνέλευση διαμαρτυρόμενων σκλάβων. 

Αυτή η παθολογία δεν είναι νέα, χαρακτηρίζει από καιρό τους κομμουνιστές 

Τον περασμένο αιώνα αυτοπροσδιορίστηκαν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και θεωρούσαν επαναστάτη όποιον ήθελε να τον σαμποτάρει και πούλησε αυτούς που αντ’ αυτού σκόπευαν να τον επαναστατήσουν.

Οι φασίστες, κατηγορούμενοι από αυτούς ότι πουλήθηκαν, συνεννοήθηκαν, χειραγωγήθηκαν, έφεραν επανάσταση στις καπιταλιστικές δομές, δημιουργώντας μια κοινωνία και μια οικονομία πολύ καλύτερη και ακόμη πιο εύπορη από τις καπιταλιστικές. Οι κομμουνιστές γκρέμισαν τα πάντα και δημιούργησαν μια κοινωνική κόλαση, χωρίς να συνειδητοποιήσουν, αν όχι στις κορυφαίες μειονότητες, ότι λειτουργούσαν για τον κερδοσκοπικό καπιταλισμό ενάντια στην παραγωγή και την εργασία, άρα και ενάντια στους εργάτες. 

Γεγονός είναι ότι ο καπιταλισμός έκανε παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στους φασισμούς και ήταν σύμμαχος του κομμουνισμού τον οποίο συνέχισε να επιδοτεί. Ωστόσο, για τα ψυχωτικά αυτά ανθρωπάκια, ήταν οι φασίστες που συνεννοήθηκαν και δεν κατάφεραν να είναι οι επαναστάτες.

Καλύτερα και όχι χειρότερα

Δεν αρκεί να είσαι ενάντια σε κάτι, πρέπει να ξέρεις γιατί είσαι εναντίον του και πρέπει να του αντιτεθείς με κάτι καλύτερο, όχι χειρότερο. Στη δεκαετία του ’30 το Ιταλικό μοντέλο ήταν φάρος για όλο τον κόσμο. Η Γερμανία δημιούργησε μια σειρά ανταλλαγών νέων με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι νεαροί Γερμανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους σίγουροι για την ανωτερότητα του μοντέλου τους, οι Άγγλοι γοητεύτηκαν από τη γερμανική κοινωνία. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από τον κομμουνιστικό κόσμο προς τα δυτικά και σε σύγκριση με τη Δύση είναι ο κομμουνισμός που έχει καταρρεύσει.

Η Δύση ήταν και παραμένει δηλητηριώδης, αλλά, δεχόμενη από τα κάτω και από μια χειρότερη εναλλακτική, κέρδισε την αντιπαράθεση με το πρωτόγονο και περίπλοκο παράρτημά της που θα διεκδικούσε την εκδίκηση της σήμερα.

Επιβεβαίωση

Ας πάψουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας με την άρνηση και να παίρνουμε μέρος στην αντίθεση, ας σταματήσουμε να μπλέκουμε και μετά να απολιθωνόμαστε στα ανίσχυρα δόγματα του ανταγωνισμού. 

Αν θέλουμε να αλλάξουμε, να κερδίσουμε, να νικήσουμε, να ξεπεράσουμε ή ακόμα και απλώς να εναντιωθούμε σε κάτι, πρέπει να το κάνουμε στο όνομα και για λογαριασμό αυτού που είμαστε.

Η διαδικασία αντίθετα, ακόμα κι αν είναι πιο απλή διανοητικά, δεν λειτουργεί πραγματικά, γιατί αν θέλουμε να πάρουμε θέση και να ορίσουμε τον εαυτό μας με άρνηση και αντίφαση, απλά δεν είμαστε.

Η μεταφυσική, η φιλοσοφία και ακόμη και η γλώσσα (στα ινδοευρωπαϊκά) το επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία όσο το δυνατόν περισσότερο.

πηγή

Θα το απαγορεύσει η λογοκρισία της Λιάνας και του Νίκου μετά από εντολή στους αρλεκίνους της Καραμανλικής δεξιάς;

 

Πολλοί Εχθροί Μεγάλη Τιμή: Άρθρο του Άρη Αρίωνος για τα γεγονότα της Σταυρούπολης

Απέναντι στις ρητορείες και τα ψεύδη του συστήματος που βρωμάει δυσωδία και πτωμαΐνη, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα λόγια της Φασίστριας ποιήτριας Valeria Marchi αγαπημένης μαθήτριας του D’ Annunzio που πέθανε πολεμώντας. 

Όταν την περικύκλωσαν οι Αμερικανοσιωνιστές σε αγροτική κατοικία λίγο πριν επιχειρήσει ηρωική έξοδο με τα ελάχιστα πυρομαχικά που της απέμειναν φώναξε δυνατά: «Αδιαφορώ εάν αύριο οι αντιφασίστες θα μου εξαπολύσουν επίθεση με όλα τα μέσα. Εγώ θα φωνάζω στους πάντες την αλήθεια».

Γράφει ο Άρης Αρίων

Ήδη εγράφησαν και ελέχθησαν τόσα πολλά για τα γεγονότα στο 1o  και 2ο ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, όπου είναι περιττό να υπεισέλθω σε μια ανούσια λεπτομερή επανάληψη λίγο ή πολύ γνωστών στοιχείων. Γι' αυτό, στον απόηχο των γεγονότων της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης, θα προβώ σε μια συνοπτική αναφορά.

Γεγονότα, διαπιστώσεις και παραδειγματισμός:

Πρόσχημα, η δήθεν "επίθεση" κάποιων μαθητών των ΕΠΑΛ Σταυρούπολης σε Κνίτες φοιτητές που μοίραζαν φυλλάδια, προκειμένου να έχουν δικαιολογία οι κινητοποιήσεις των αριστερών κομματικών προβάτων της διεθνούς καπιταλιστικής άρχουσας ελίτ. Ασφαλώς, δεν γίνονται ολόκληρες οργανωμένες πορείες από το ΚΚΕ ΑΕ και την ΑΝΤΙΦΑ του Τζωρτζ Σόρος, γιατί απλά έτυχε να γίνει κάποιος τσαμπουκάς από κάποιους μαθητές που δεν γούσταραν, οι Κνίτες να προπαγανδίζουν παρανόμως έξω από το σχολείο τους.

Είναι προφανές, ότι οι ρουφιάνοι του αστικού καθεστώτος είχαν εντοπίσει ότι υπήρχαν ομάδες πατριωτών και εθνικιστών στο 1ο και 2ο λύκειο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης που τους χάλαγαν την συνταγή, τουτέστιν, τα ανθελληνικά τσοπανόσκυλα της νεοταξικής νατοϊκής αριστεράς αδυνατούσαν να στρατολογήσουν μαθητές στα κομματικά τους μαντριά.

Όπως γνωρίζουμε η συντριπτική πλειοψηφία που πηγαίνουν στα ΕΠΑΛ, προέρχονται από οικογένειες με χαμηλό οικονομικό εισόδημα, ενώ οι γονείς τους αγωνίζονται και εργάζονται σκληρά για να μπορέσουν να βγάλουν τα αναγκαία προς το ζειν και να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Με δυο λόγια είναι φτωχοί προλετάριοι και όχι εύποροι μπουρζουάδες.

Πέραν τούτου, μεγάλο μέρος αυτών των μαθητών προέρχεται από ομογενείς και ξένους μετανάστες (Λευκούς Ευρωπαίους) από χώρες του πρώην σιδηρούν παραπετάσματος της Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος» με τίτλο ‘’Τι τρέχει στην Σταυρούπολη: Από «κόκκινο κάστρο», μαύρος θύλακας;’’ που δείχνει την έντονη αγωνία κάποιων να μην ζήσουν κάποιον μελλοντικό εθνικό και ταξικό πολιτικό εφιάλτη καθώς και η προσπάθεια της Λιάνας Κανέλλη του ΚΚΕ να θολώσει τα νερά με την αναφορά της στην αγωνιστική συλλογικότητα «Propatria» και την σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου» την 7^η Οκτωβρίου 2021 σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης προκαλώντας τον γέλωτα στους νοήμονες τηλεθεατές ...

Μαθήματα πατριωτισμού, πολιτικής ιστορίας και κοινωνικής δικαιοσύνης δεν θα δεχτούμε από την κυρία Κανέλλη, που είχε παραλάβει παλαιότερα το βραβείο «Ιπεκτσί» ενώ ως πρώτη παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων της 21^ης Απριλίου όφειλε να γνωρίζει ότι όταν κατηγορεί κάποιος έναν πολιτικό αντίπαλο δημοσίως οφείλει να δεχτεί και την ανάλογη απάντηση, εκτός αν θέλει να μας οδηγήσει στα κρατητήρια της κυβερνητικής KGB με συνοπτικές διαδικασίες όπως έκανε το ίνδαλμα της ο Λαβρέντι Μπέρια στα χρόνια της παντοδυναμίας του.

Οι μαθητές πριν από λίγα μόλις χρόνια διαδήλωσαν μαζικά βροντοφωνάζοντας "Η Μακεδονία είναι Ελλάς". Η συγκεκριμένη πορεία έγινε λοιπόν για όλους τους ανωτέρω λόγους με σκοπό την άσκηση ωμής βίας και απροκάλυπτης τρομοκρατίας εναντίον των ανήλικων μαθητών, προκειμένου να κατασταλεί κάθε αυτόνομη εθνικιστική αντίσταση και για να "παραδειγματιστούν" και οι μαθητές άλλων σχολείων.

Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν. Όχι μόνο δεν επέτυχαν τον εκφοβισμό των εθνικιστών μαθητών, αλλά οι μαθητές πέρασαν δυναμικά στην αντεπίθεση και έκαναν τα οργανωμένα αριστερά πιόνια να τραπούν σε άτακτη φυγή ουρλιάζοντας για βοήθεια και συνδρομή της ελ.ας. Μετά τα επεισόδια της πρώτης ημέρας, το διεφθαρμένο κατοχικό κατεστημένο, αποφάσισε να μετατρέψει "τα επεισόδια/κρίση" σε "ευκαιρία" για δημοσιότητα, αστυνομική και δικαστική καταστολή των αδούλωτων εθνικιστών μαθητών, και αντιφασιστική/αντιναζιστική υστερία καθώς και για ξεθάψιμο του νεκρού (;) ακροδεξιού μορφώματος της ΧΑ από την πολιτική ΜΕΘ του συστήματος.

Σε αυτό το θέατρο, συμμετείχαν όλα τα ΜΜΕ, οι μηχανισμοί του κατοχικού κράτους (αστυνομία, υπουργείο παιδείας, υπουργείο δικαιοσύνης και η γνωστή ΠτΔ) και όλα τα κόμματα συμπεριλαμβανομένου του Βελόπουλου, ο οποίος αναίσχυντα αποκάλεσε τους μαθητές στη Βουλή ως "ναζισταριά", ας το θυμάται αυτό κάποιος έμπορος ιδεών δήθεν radical και γνωστός συκοφάντης του διαδικτύου που είχε βγάλει με το δεξί του χέρι και χαμογελαστός μάλιστα μια αλησμόνητη φωτογραφία ...!

Έτσι λοιπόν, η αστυνομία δεν διέλυσε τις επόμενες ημέρες τις παράνομες πορείες τραμπούκων, οι οποίοι σε δημόσια θέα έφεραν κράνη, ρόπαλα, και οι οποίοι εκστόμισαν απάνθρωπη ρητορική μίσους για χαντάκια και πηγάδες εναντίον ανήλικων μαθητών και μάλιστα προέβησαν σε βιαιότητες. Φυσικά, η αστυνομία δεν απέκλεισε τους δρόμους γύρω από τα εν λόγω ΕΠΑΛ. Έτσι ώστε, οι επίδοξοι κατευθυνόμενοι κομμουνιστές να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά. Η αστυνομία όλες τις ημέρες των επεισοδίων εμφανίστηκε κατόπιν εορτής και όπως ήταν αναμενόμενο δεν συνέλαβε κανέναν από τους κυρίους της ΚΝΕ και της antifa.

Τα λαμόγια του συστήματος, τα είχαν υπολογίσει όλα, εκτός από την αδάμαστη θέληση και την ακλόνητη αποφασιστικότητα της νιότης που ήταν έτοιμη να πολεμήσει σώμα με σώμα για να προασπίσει το ιδανικό της ελευθερίας και της πατρίδας. Το τι συνέβη τις επόμενες ημέρες το γνωρίζουμε όλοι και έλαβε τεράστια δημοσιότητα. Οι νέοι του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, που δεν είχαν διαβάσει Carl Philipp Gottlieb von Clausewitz ούτε καν τον «Τσελεμεντέ του Αναρχικού» ...  για να γνωρίζουν ότι "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση", το έκαναν πράξη.

Οι μαθητές, έδρασαν αυτόνομα (χωρίς να είναι καπελωμένοι από κάποιο κομματομάγαζο), αυθόρμητα, ενωμένοι με συντροφικότητα και εφάρμοσαν στην πράξη την ιδεολογία του "Ριζοσπαστικού Εθνικισμού" και όλες τις ημέρες επιτέθηκαν με γενναιότητα και νίκησαν τους θρασύδειλους παρακρατικούς αριστερούς μπουρζουάδες. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, οι ανδρειωμένοι εθνικιστές μαθητές του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης για τους μαθητές όλων των σχολείων, αλλά και για όλους μας!

Υ.Γ. Δεν αναφέρθηκα ιδιαιτέρως στην ιταμή και άνανδρη επίθεση από τα ΜΜΕ εναντίον ανήλικων μαθητών. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Εν πάση περιπτώσει, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ορισμένοι εκ των εθνικιστών μαθητών να είναι Φασιστές ή Εθνικοσοσιαλιστές διόλου κατακριτέον. Κατακριτέον και απορριπτέον είναι η φαύλη κομματοκρατία και η επιβολή ιδεών μέσω βίας και τρομοκρατίας είτε βιολογικής ή και ψυχολογικής.

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

Με τεταμένη την Δεξιά: Θέλουμε για γείτονες Εθνίκια και Λευκούς, Δασκάλους στα σχολεία μας Φασίστες Αυθεντικούς (η εκδίκηση για την πολυφυλετική κοινωνία είναι η συσπείρωση στις γραμμές της antiantifa δράσης)

 

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

γράφει ο Wood Brother

Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.

«Πιστεύω πως η σημαία έχει υψωθεί. Τώρα σπεύδουμε να την υπερασπιστούμε χαρούμενα, ποιητικά. Υπάρχουν μερικοί που μπροστά στην ξεκινημένη επανάσταση πιστεύουν ότι για να μαζευτούν οι εθελοντές χρειάζονται να προσφερθούν οι πιο ανώδυνες λύσεις, πιστεύουν ότι η προπαγάνδα πρέπει να αποκρύπτει όλα όσα μπορούν να προκαλέσουν συγκινήσεις ή να φανερώνουν μια στάση ενεργητική και εξτρεμιστική. Τι αυταπάτη! Οι λαοί δεν σπρώχνονται μπροστά παρά μόνον από τους ποιητές. Αλίμονο σ’ εκείνον, που μπροστά στην ποίηση που καταστρέφει, δεν ξέρει να αντιπαρατάξει την ποίηση που υπόσχεται»

Jose Antonio Primo de Rivera

Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν να στήσουν με επιτυχία ενα νέο σπιτικό και την αξιοπρέπεια τους αν και κάποιες φορές δεν άντεξαν και λύγισαν από την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως τελικά χιλιάδες λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.

Που θα τους βρεις τους ξένους που νιώθουν όμως και Έλληνες;  Στα γήπεδα να έχουν τατουάζ με σβάστικες και κέλτικους, θα τους δεις το 2018 στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στους συριζαίους και τους μπάτσους, θα τους γνωρίσεις σε χώρους δουλειάς και σε σχολές να προσπαθούν για την μόρφωση και την προσωπική τους εξέλιξη, θα τους χαιρετίσεις την αυγή που πάνε για το μεροκάματο και μοχθούν για το αύριο. Θα τους δεις ακόμη και σε αυτόνομες ομάδες και εθνικιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς να αποδέχονται τον συγκερασμό της ξένης νοοτροπίας με την ελληνική ταυτότητα τους πέρα από τις έγγραφες κρατικές διατάξεις και τους αντιδραστικούς αφορισμούς. Από την Βαλτική μέχρι τον Καύκασο χιλιάδες λευκά παιδιά ανάμεσα μας με μια ιδεολογική καρδιά να χτυπάει ξέρουν να μισούν το ανθελληνικό κράτος επειδή τους αγνοεί και τους πολεμάει ενώ προωθεί μονόπλευρα και με πλάνο τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα και τα λοιπά κυβερνητικά φερέφωνα. Δεν ξεχνούν ποτέ τι τράβηξαν τα σόγια τους τόσο στον κομμουνισμό όσο και στον καπιταλισμό νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και οι φυσικοί τους σύμμαχοι δεν είναι άλλοι φυσικά από τους Έλληνες νεοφασίστες και εθνικοσοσιαλιστές παρά το μίσος που υπάρχει λόγω των παλαιών μικροεθνικισμών.

Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που προωθεί το αποκρουστικό ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή, που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας συνοικίες που θα θυμίζουν στο τέλος λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους πιστούς οπαδούς του Σαλαφιστικού Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες!

Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε έναν προκλητικό αλλά υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον άνανδρο εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πριν τους εκτελέσουν οι πράκτορες και τα τσιράκια τους, αλύγιστοι νεολαίοι μπροστά στις καθοδηγούμενες συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού τον οποίο γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και είναι γνωστή ως antifa. 

Απέναντι τους βρήκαν και τα προδοτικά ΜΜΕ που τους ξέπλυναν για τα καλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που φαντασιώνονται ότι είναι μέλη των μπολσεβίκων ενώ πολλές φορές έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά ποτέ δεν βγάζουν μιλιά ή δεν διαδηλώνουν για τα σιωνιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας μας σε χώρο και σε αποθήκη ψυχών ακόμη και σε στρατιωτική Ισραηλινή βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο νομίζοντας ότι είναι η νέα δολοφονική ΟΠΛΑ.

Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθόρμητα και με το εθνόσημο στην καρδιά και ουσιαστικά ήταν άοπλοι και ολιγάριθμοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας. Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας. Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε! 

Παντού μια νέα Σταυρούπολη πρέπει να γεννηθεί, περήφανα να ανεμίζουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος, στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς λακέδες, απαντήστε με Ιδεολογική Λύσσα και Αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί πάντα η Καραμανλική δεξιά και προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω των ιδρυμάτων.

Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!