Casa Pound

 

Δύσκολα θα μάθουμε τι συνέβη στη Μόσχα το άλλο βράδυ (https://www.anaktisi-mag.gr/)

 

του Gabriele Adinolfi

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Οι φανατικοί δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι ήταν η CIA που χτύπησε, ή η Μοσάντ, ή οι Ουκρανοί, ή οι Ρώσοι (εσωτερικές δουλειές), ή οι Τούρκοι, ανάλογα με τις ατομικές αμβλείες προκαταλήψεις. Δεν θα χανόμουν σε διαμάχες μεταξύ κοτετσιών, αλλά θα προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι δυνατό στην παρούσα κατάσταση.

Μια μέρα, καθώς αναδύονται τα στοιχεία, θα μπορέσουμε ίσως να καταλάβουμε καλύτερα τι ήταν, αλλά στο μεταξύ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαβάσουμε τα μηνύματα που προκύπτουν.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η «πολιτική» εκδοχή του Κρεμλίνου δεν συμπίπτει καθόλου με αυτή των ρωσικών υπηρεσιών, της FSB. Οι πρώτοι συνεχίζουν να υποδηλώνουν την ουκρανική εμπλοκή, οι δεύτεροι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, το αρνούνται. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο ένας ή ο άλλος έχει δίκιο, κάτι που είναι δευτερεύον όπως και η προέλευση οποιασδήποτε σφαγής σε σχέση με την πολιτική διαχείρισή της.

Μέχρι τώρα, η FSB κατείχε την μπάλα στο παιχνίδι. Κανείς, εκτός από αυτούς, δεν ήταν παρών στα βασανιστήρια και τις ομολογίες των μελών του «καταδρομέα». Από όσο γνωρίζουμε, θα μπορούσαν να είναι και ψευδείς ή ανυπόστατες ομολογίες. Τίποτα δεν εμπόδισε τις ρωσικές υπηρεσίες να κάνουν τους ένοχους, πραγματικούς ή κατονομαζόμενους, να πουν αυτό που ήθελαν. Αλλά προέκυψε μια εκδοχή που δεν ήταν τόσο αξιόπιστη όσο και σε αντίθεση με το Κρεμλίνο.

Κάτι που μπορεί να φαίνεται παράξενο σε όλους εκείνους που, είτε το εκθειάζουν ή το φοβούνται, έχουν μια απολυταρχική ιδέα για το ρωσικό καθεστώς που στην πραγματικότητα είναι καρπός της δεσποτικής ανατολίτικης μεσολάβησης ενός εσωτερικού πλουραλισμού που αρθρώνεται σε ατελείωτους εσωτερικούς πολέμους.

για να διαβάσετε το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Κι αν η ερμηνεία ήταν τελείως διαφορετική ; (του Gabriele Adinolfi)

 

γράφει ο Gabriele Adinolfi

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η φαντασία μας είναι πάντα συνδεδεμένη με τον λευκό κόσμο, οπότε ερμηνεύουμε την επίθεση στη Μόσχα στη λογική του πολέμου στην Ουκρανία, ο καθένας να βρίζει και να βάζει τον εαυτό του στη θέση που του αρέσει περισσότερο ή να τραβάει το χαλί όπου θέλει. Υπάρχει όμως ένας άλλος πόλεμος που έχει επιστρέψει στο προσκήνιο από τον περασμένο Οκτώβριο και τον οποίο δεν είναι σωστό να απορρίπτεται μόνο ως ισραηλινο-παλαιστινιακό ζήτημα, καθώς αποτελεί μέρος της παγκόσμιας επαναφοράς. 

Μεταξύ των Συμφωνιών του Αβραάμ και της ύφεσης Ιράν-Σαουδικής Αραβίας που προωθείται από την Κίνα, η εικόνα που αναδυόταν δεν αρέσει σε όλους και έχουν ξεκινήσει ποικίλες αντιδράσεις, τουλάχιστον για να αποτραπούν κάποιες επιπτώσεις της. Έτσι η δράση του Νετανιάχου έχει ως στόχο να αποτρέψει ότι, προς αυτή την κατεύθυνση τελικά πρέπει να αποδεχτούμε ένα παλαιστινιακό κράτος και θέλει να το εκκαθαρίσει εγκαίρως.

Πρέπει να ειπωθεί ότι σε αυτό το παιχνίδι το Ιράν αποφεύγει να παρασυρθεί σε ενέργειες που θα καθιστούσαν αδύνατη την ύφεση με τo Ryiad που θα έβλαπτε και την Κίνα. Συμπεριφέρεται με αναμφισβήτητη σοφία και το λέω χωρίς να νιώθω συμπάθεια. Πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι δέχεται επιθέσεις και προκλήσεις.

Θυμηθείτε τη σφαγή της 3ης Ιανουαρίου ανάμεσα στο πλήθος κοντά στον τάφο του Qassem Soleimani, στην ιρανική πόλη Kerman, που σύμφωνα με αναθεωρημένο προς τα κάτω προϋπολογισμό προκάλεσε 84 θανάτους και 284 τραυματισμούς. Για τους συνηθισμένους γνώστες του πληκτρολογίου θα ήταν η CIA ή η Μοσάντ. 

Αντίθετα, διεκδικήθηκε από το ISIS και η Τεχεράνη συμφώνησε τόσο πολύ που δεν έστρεψε μόνο το δάχτυλό της, αλλά και τους πυραύλους της στο Πακιστάν, βομβαρδίζοντας την επαρχία του Μπαλουχιστάν, με την απάντηση του Πακιστάν την επόμενη μέρα. Δεν γνωρίζουμε αν ισχύει ο ισχυρισμός του ISIS για τη σφαγή στη Μόσχα. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι - αληθής ή ψευδής- κάθε ανακατασκευή μας μιλάει με σήματα και μηνύματα: συμβαίνει και σε λανθασμένες κατευθύνσεις.

Τι λένε αυτά μεταξύ τους; Ότι είναι έργο του υποτιθέμενου αφγανικού τζιχαντισμού, που αναφέρεται ακριβώς στο Πακιστάν. Μας λένε ότι ο καταδρομέας προέρχεται από την Τουρκία, κάτι που μας επαναφέρει στο θέμα της Χαμάς που έθεσε και προχθές ο Ερντογάν. Μας λένε ότι ο καταδρομέας προσπαθούσε να διαφύγει στη Λευκορωσία (όπου κρατά το καθεστώς της χάρη στην Κίνα και την Τουρκία). 

Είναι κουκκίδες που ίσως πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα στον κόσμο εκτός ισλαμικών καθεστώτων (28% του πληθυσμού στη Μόσχα, 14% στη Ρωσία, δηλαδή σε τριπλά επίπεδα σε σύγκριση με την Ευρώπη και με πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική προβολή του τρίτου κόσμου) εννοείται ότι υπάρχουν και αγώνες που διαφέρουν πολύ από τους καθιερωμένους. Το χτύπημα ενός συμμάχου του σιιτικού Ιράν (της Ρωσίας) μπορεί επίσης να είναι επαρκής λόγος.

Εάν στη συνέχεια θέλουμε να σκεφτούμε άσχημα και να θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλες οι ενέργειες αυτού του είδους χειραγωγούνται και στοχεύουν σε άλλους στόχους από αυτούς των υπευθύνων  μια σφαγή που έγινε από ισλαμιστές σε ένα έθνος που προσποιείται ότι είναι φιλικό προς τους Παλαιστίνιους, αλλά συνδέεται οργανικά με το Ισραήλ ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, μπορεί επίσης να παρέχει ένα επιπλέον πάσο για την σφαγή στην Γάζα «αναγκάζοντας» τη Μόσχα να κωφεύει. 

Ωστόσο, μένει να γίνει κατανοητό πώς οι ισλαμιστές σχεδίασαν και πραγματοποίησαν μια σφαγή στο Ραμαζάνι και αυτό είναι μια καλή ερώτηση.

Βάλτε ηλιόσπορους στις τσέπες σας για να μεγαλώσουν στο έδαφος της Ουκρανίας όταν πεθάνετε! (πολλαπλοί σύνδεσμοι)

του Wolverine

Η συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και ομογενών, στην ανάφλεξη που έλαβε μέρος τα τελευταία χρόνια στην περιοχή της Ουκρανίας δεν είναι ένα μυστικό. Τα ελληνικά όπλα από την εποχή της πρόχειρης επέμβασης του Βενιζέλου όπου ο στρατός μας βρέθηκε να πολεμά τους Μπολσεβίκους και το πλήρωσε ακριβά το 1922 με την αρωγή του Λένιν στους οπαδούς του Κεμάλ, μέχρι την συμμετοχή συμπατριωτών μας και με τις δυο πλευρές - είτε των εθνικιστών είτε των αποσχιστών - από το 2014 και μετά, δίνουν το παρών στις γεωπολιτικές εξελίξεις. 

Από την πρώτη στιγμή η Ευρωπαϊκή «Τρίτη Θέση» στην πλειοψηφία της σε αντίθεση με τα χρηματοδοτούμενα συστημικά ακροδεξιά κόμματα, καταδίκασε τόσο την εμπλοκή των ΗΠΑ και των Βρυξελλών αλλά και της Ομοσπονδιακής Ρωσίας στην γη των ηλιόσπορων. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το Ουκρανικό κίνημα παρά τις όποιες εσωτερικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις δεν οδηγήθηκε σε μια στείρα αντιγραφή του παρελθόντος αλλά προσπάθησε να τονίσει την δική του πολιτική παράδοση είτε μέσα από την αυτονομία είτε μέσα από οργανώσεις «ομπρέλα» που συσπείρωσαν διαφορετικές τάσεις και ομάδες και εξελίχτηκαν σε ομάδες κρούσης που στην συνέχεια βρήκαν απέναντι το ίδιο το Ουκρανικό κράτος και τις μυστικές υπηρεσίες.  

Η ενότητα απέναντι στον κίνδυνο της εισβολής είναι μια πραγματικότητα που μοιάζει ως ένα όνειρο για την ελληνική πολιτική σκηνή. Τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκαν οι πολυεπίπεδοι δεσμοί με τους Ουκρανούς αλλά και τους Ρώσους συναγωνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο γεγονός που ενόχλησε τις αρχές ασφαλείας και την περιβόητη antifa αριστερής και δεξιάς κοπής. 

Οι δομές των Ουκρανών από την μουσική μέχρι την τέχνη και την προπαγάνδα της γεωπολιτικής, καθώς και οι κινηματικές δράσεις που είναι το μοναδικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων όπου κατάφεραν κάποιοι «εξεγερμένοι» να διαλύσουν πολυάριθμες δυνάμεις καταστολής σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όπως ήταν φυσικό δεν πέρασαν απαρατήρητες από τις υγιείς δυνάμεις του χώρου. 

Ένας εκ των κορυφαίων διανοητών του νεοφασισμού από την πρώτη στιγμή τόνισε ότι η πολεμική εμπλοκή είναι ένα ακόμη στημένο σχέδιο των Σιωνιστών που κυριαρχούν πλήρως και στις δυο πλευρές και έκανε λόγο για μια «Νέα Γιάλτα» που πραγματώνει στην πράξη και ενισχύει όλες τις δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου από το Πεκίνο μέχρι την Ουάσιγκτον, και αποδυναμώνει μόνο μια πλευρά: την Ευρώπη. 

Για την συντακτική μας ομάδα χωρίς να διεκδικούμε την μια και μοναδική αλήθεια που δεν υπάρχει, προσπαθώντας να αποκρυσταλλώσουμε τις τρέχουσες εξελίξεις πέρα από τα ψέματα και τις φήμες που διαδίδουν γνωστά πρόσωπα, θεωρούμε ότι όπως κάποιοι ευλογούσαν τις ναπάλμ των ΗΠΑ το ’49, έτσι σήμερα κάποιοι άλλοι πάλι στο όνομα του έθνους και του Ιησού … δηλαδή στην πραγματικότητα των δικών τους συμφερόντων σχεδίων και λογαριασμών ευλογούν τις βόμβες φωσφόρου και τα θερμοβαρικά βλήματα του Πούτιν αναμένοντας παράλληλα το «χιλιάρμενο» ... της «Ελεύθερης Ώρας» και των λοιπών αντιφασιστικών δυνάμεων που επεκτείνονται από την νέο - χρυσαυγίτικη άκρα δεξιά μέχρι την λαφαζανική άκρα αριστερά. 

Η «Τρίτη Θέση» δεν είναι οι υπνοβασίες των Αμερικανών ή τα ευχολόγια του Ντούγκιν και τα σχέδια του Ζελένσκι, αλλά η πλήρης άρνηση να υποταχθεί κάποιος είτε το κέντρο εξουσίας είναι το Κρεμλίνο είτε η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Οι τελευταίες εναπομείνασες εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις της Ευρώπης καθώς και οι μαρτυρίες των Ελλήνων συναγωνιστών που ζουν στην Ουκρανία και τυγχάνουν πρόμαχοι της αυτονομίας, δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα της εισβολής μιας φιλελεύθερης αυτοκρατορίας σε ένα έθνος κράτος κατεστραμμένο και διεφθαρμένο λόγω των ελίτ, διαχρονική αποικία όλων των δυνάμεων του «Σατανά» που περιγράφει με αποκαλυπτικό τρόπο η «ιέρεια» Savitri Devi. 

Οι Έλληνες Αυτόνομοι συναγωνιστές αναγνωρίζοντας το δίκαιο του Λαού της Ουκρανίας - που συσπειρώθηκε γύρω από τις δυνάμεις εθελοντικής αυτοάμυνας και σήμερα ζητάει στους δρόμους το κεφάλι του ηθοποιού της Σιών για το θέμα των αιχμαλώτων πολέμου - δεν έμειναν στα λόγια και ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τους ξένους συναγωνιστές που κάποτε έδειξαν ότι δεν ξεχνούν τις δικές μας θυσίες. 

Όταν ο στρατιωτικός διοικητής του Azov αρνήθηκε να χαιρετίσει στρατιωτικά τον ηθοποιό πρόεδρο ...

Τα άρθρα και οι παρουσίες σε εκπομπές και κανάλια στο διαδίκτυο καθώς και οι συνεντεύξεις με αποκαλύψεις του Άρη Αρίωνος και του Γιώργου Δημητρούλια, δυο ανθρώπων που γνωρίζουν την Ουκρανία όχι μέσα από τα «πολιτιστικά κέντρα» των Αθηνών όπως κάποια από τα πρώην «δεξιά χέρια» του Βορίδη, αλλά μέσα από την επαφή με την πραγματικότητα επανέφεραν το θέμα της δικής μας άποψης απέναντι σε μια υπερδύναμη που στο όνομα της «Κινεζοποίησης» και του «αντιναζισμού» … εισβάλλει με σφυροδρέπανα, βιάζει παιδιά και γυναίκες ή εκτελεί αμάχους όταν δεν ακρωτηριάζει τραυματίες, με την αμέριστη βοήθεια Καυκάσιων και Μογγόλων μισθοφόρων ή ποινικών για να απαντήσει τάχα στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την ίδια στιγμή διώκει τους ριζοσπάστες εθνικιστές.

Ξεχνούν κάποιοι ότι οι «ορθόδοξοι αδερφοί» παρά τα ευχολόγια ιερών μονών και κομματαρχών, ενίσχυσαν το Νατοϊκό μπλοκ επί σειρά ετών σε διάφορα πεδία σύγκρουσης ή τήρησαν πλήρη σιωπή σε εισβολές σε ανεξάρτητα κράτη στο παρελθόν. Και πώς να μην «ξεχάσουν» άλλωστε όταν πλέον η Ελληνική Μαριούπολη είναι ερείπια μια ακόμη ελληνική εστία που καταστράφηκε - όχι τυχαία όπως περιγράφει σε σχόλιο του εδώ ο Γιώργος Δημητρούλιας - με την αρωγή της νέας Ρωσίας του Πούτιν και φίλου του Ισραήλ, που στο όνομα του κέρδους στέλνει Σλάβους να πολεμήσουν Σλάβους, καταστέλλει κάθε εσωτερική φωνή διαμαρτυρίας και επιβάλλει σκληρή κατοχή στην πολύπαθη χώρα των Κοζάκων θυμίζοντας τις τακτικές άλλων εποχών, με τελευταίο δείγμα του νομικού πολιτισμού του Κρεμλίνου τα σιδερένια κλουβιά στην αίθουσα της φιλαρμονικής ορχήστρας της Μαριούπολης για τους αιχμαλώτους των μαχών και την δημόσια αναφορά σε κρεμάλες.

Στις διαβόητες δικαστικές φυλακές του Λεφόρτοβο στο κέντρο της Μόσχας, κρατούνται ηγετικά στελέχη του Azov, Υπερασπιστές του Azovstal (αναμένοντας προσαγωγή σε δίκη). Είναι φυλακές με πολύ «βαριά» ιστορία ανακρίσεων και εκτελέσεων πολιτικών αντιπάλων. Κτίσθηκαν επί Μεγάλου Πέτρου, ήταν άντρο στη συνέχεια της NKVD και της KGB. Τελούν υπό την δικαιοδοσία του ρωσικού υπουργείου δικαιοσύνης και της FSB. Εκεί κρατείτο και ο γνωστός αντικαθεστωτικός Σολσενίτζυν. "Fedosyuk said. “We know that Lefortovo is a remand prison that falls under the purview of the FSB. A prison where [Alexander] Solzhenitsyn was kept. It’s certainly not a nice place.”

Μέσα στον κουρνιαχτό της μάχης οι σελίδες δόξας των εθελοντών εθνικιστών - που πολλοί είναι και ρωσικής καταγωγής - όπως στο εργοστάσιο μεταλλουργίας Azovstal, διακρίνονται όπως τα φωτεινά άστρα στην παγερή νύχτα, οι καπνοί της ένοπλης αντίστασης των εργατών μετάλλου που η χαλύβδινη θέληση τους άλλαξε τον ρου των μαχών έστειλαν το μήνυμα ως άλλες φρυκτωρίες, ότι αυτός ο λαός που λοιδορήθηκε, υπέφερε από την πείνα, εξορίστηκε και έπεσε σε μια σειρά πολέμων για τις επιταγές των κομματικών επιτροπών του κόμματος παρά τα λάθη και τις θρησκευτικές διαφορές, τις ταξικές ανισότητες και τις εσωτερικές διεργασίες έμεινε ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ απέναντι στην υπέρτερη δύναμη ενός πάνοπλου εισβολέα που επιλέγει σήμερα οι 7 στους 10 στόχους να είναι πολιτικοί και όχι στρατιωτικοί ώστε να συντρίψει το ηθικό ενός λαού ηρωικού που εδώ και δεκάδες χρόνια πολεμάει για την λευτεριά. Να σημειωθεί ότι στα ερείπια του εργοστασίου στο οποίο ουδέποτε βρέθηκαν τζιχαντιστές και γκρίζοι λύκοι ή εργαστήρια βιοχημικού πολέμου, οργανώθηκε από τις κατοχικές αρχές συναυλία ροκ στην οποία οι ντόπιοι αρνήθηκαν να παρευρεθούν.

Ενός λαού που δεν μισεί τον Ρωσικό λαό - σε αντίθεση με το ποσοστό 70% των οπαδών του Πούτιν που ζητάει την γενοκτονία των Ουκρανών θυμίζοντας το ταλμουδικό μίσος και τον μεσσιανισμό … - αλλά και δεν επιθυμεί παράλληλα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις την εξαθλίωση του λαού λόγω του καπιταλισμού και την παράδοση στις δυνάμεις της σάπιας δύσης και της κατανάλωσης. 

Το λεγόμενο αντίπαλο δέος που ενισχύει τον προαιώνιο εχθρό μας σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, επίσημα καταδικάζει τους ΛΟΑΤΚΙ και προάγει δήθεν την «παραδοσιοκρατία» αλλά μέσα από τους συνεργάτες και διανοητές του πρώην Καγκεμπίτη και πάμπλουτου προέδρου της χώρας στην πραγματικότητα αποδέχεται τον μετανθρωπισμό και τις πολιτικές των φαρμακευτικών εταιρειών κολοσσών, προωθεί τον πολυφυλετισμό, τον «αντιφασισμό» σύμφωνα με τα αποκαλυπτικά βίντεο και τις επίσημες δηλώσεις πρώην διανοητών που κάποτε θαύμαζαν την αντιδημοκρατική σκέψη και σήμερα δηλώνουν δημοκράτες και φανατικοί φιλελεύθεροι, ίδιοι σε όλα τελικά με τους δυτικούς χρηματιστές και λιμπεραλιστές εξουσιαστές.

Στην μνήμη των πεσόντων συναγωνιστών που δολοφονήθηκαν οφείλουμε ως Αυτόνομοι και Ανένταχτοι να προάγουμε την αλήθεια και την αλληλεγγύη, να αρνηθούμε να υποκύψουμε στα ψεύδη της ντόπιας ακροδεξιάς που μπροστά στις κάλπες παθαίνει αμνησία, και γλύφει εδώ και πολλά χρόνια τα κόκκαλα από τα εδέσματα των πρεσβειών και τις κατουρημένες ποδιές των επικοινωνιακών βαλβίδων ασφαλείας του συστήματος.

Πριν εισβάλλει η Τουρκία … εθνικολαϊκή αφύπνιση !

 

γράφει ο Ιάσωνας Δράγος

«Η Ελλάδα στήριξε όλη την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση, αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή Πατρώα Γη θα κινδυνεύσουν και κανένας από τους ισχυρούς για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας. Μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο. Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση του έθνους. Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το πεπρωμένο μας»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το άρθρο μου που δημοσίευσε ο «Μαύρος Κρίνος» στις αρχές Μαρτίου 2022, λίγο μετά την έναρξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, με τον τίτλο «Η Τουρκία μπροστά στον νέο παγκόσμιο διπολισμό & η γιγάντωση της απειλής προς την Ελλάδα». 

Ομολογώ πως είναι ανατριχιαστικό το πόσο γρήγορα οι απόψεις που εκθέτω εκεί όχι απλά επιβεβαιώθηκαν αλλά τείνουν να φανούν και αισιόδοξες αν λάβουμε υπόψη τον βαθμό κλιμάκωσης της Τουρκικής επιθετικότητας προς την Ελλάδα αυτούς τους μήνες. Εδώ πια δεν μιλάμε για ζητήματα που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, το προσφυγικό ή την Κυπριακή ΑΟΖ. Ανοιχτά σύσσωμη η Τουρκική άρχουσα τάξη και όχι μόνο ο Ερντογάν, μέσα από διαδηλώσεις όλων των κομμάτων του Τουρκικού συστήματος ζητάνε την αποστρατιωτικοποίηση των μεγάλων ελληνικών νησιών από το Βόρειο Αιγαίο ως τα Δωδεκάνησα ζητώντας άμεσα να τεθεί θέμα κυριαρχίας σε αυτά! Η κατάρρευση της οικονομίας της Τουρκίας δεν στέκεται εμπόδιο σε μια φυγή προς τα εμπρός σε ένα νέο αφήγημα που δεν είναι πλέον μοναδικό προϊόν της νέο - Οθωμανικής φαντασίας του Τούρκου Προέδρου αλλά επιλογή συγκράτησης της Τουρκικής κοινωνίας κάτω από τον κρατικό μηχανισμό με όραμα νέα εδάφη ακόμα και αν χρειαστεί σε πλήρη σύγκρουση με την Δύση γιατί πλάι τους βρίσκεται ο άλλος πόλος της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης: η Σινο-Ρωσική συμμαχία.

Η υποτελής στους Αμερικανούς αστική τάξη της χώρας και όλο το σύστημα της, προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως ο Ερντογάν μπλοφάρει επειδή πέφτει στις δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές του 2023. Προσπαθεί να πείσει πως τρόμαξε την Τουρκία η παρουσία του Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον και αλλά τέτοια τραγικά. Κρυμμένοι πίσω από την  Ουάσινγκτον και την διαλυμένη ΕΕ, με μια Ρωσία εδώ και χρόνια πιστή συνεργάτιδα της Τουρκίας, οι Έλληνες κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι ετοιμάζονται για εκλογές σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Διπλωματικοί κύκλοι του συστήματος παραδέχονται σε δηλώσεις τους στις εφημερίδες πως η Τουρκία μελετημένα ετοιμάζει την επόμενη κίνηση της να καταθέσει στον ΟΗΕ την λίστα των ελληνικών νησιών για τα οποία τίθεται θέμα κυριαρχίας ετοιμάζοντας έτσι διπλωματικό άλλοθι για την δημιουργία επεισοδίου ή σειράς θερμών επεισοδίων με την Ελλάδα. Και όμως όλο το σύστημα συζητάει για εκλογές, τουρισμό και τις δήθεν διάφορες των κομμάτων στο ποιος θα διαχειρίζονταν διαφορετικά την κρίση της ακρίβειας, την ασφάλεια των πανεπιστημίων και τα σκάνδαλα που όλοι μαζί έκαναν και βρώμισε η χώρα.

Ο ελληνικός λαός εξουθενωμένος από την καταστροφική ακρίβεια και την κερδοσκοπία που προστατεύεται συστημικά, βρίσκεται μουδιασμένος να παρακολουθεί τις εξωτερικές εξελίξεις. Η καθεστωτική αλλά και η δήθεν αντικαθεστωτική αριστερά κλασσικά με σημαία τα ταξικά και κοινωνικά θέματα κάνει γαργάρα την πρωτοφανή διόγκωση της πολεμικής απειλής που έχει συσσωρευτεί στα σύνορα μας. Δίνουν και παίρνουν οι πορείες για τα πανεπιστήμια αλλά κανείς δεν ζητάει κινητοποιήσεις λαϊκές με εθνικό χαρακτήρα και με συνθήματα καταγγελίας της κυβέρνησης, των συμμάχων της αλλά και της Ρωσίας για τον φιλοτουρκισμό και την ενδοτικότητα στις ορέξεις του Σουλτάνου. Στην ακροδεξιά αλλά και σε μεγάλο μέρος του όποιου «εθνικιστικού χώρου» ακόμα τακτοποιούν τις θέσεις υπεράσπισης της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία με ικανοποίηση για την «αντινατοική και αυτοκρατορική» νίκη του Πούτιν. Κατάθλιψη παντού, ενώ το έθνος και ο λαός απλά παίρνουν τον ρόλο του θεατή για την μοίρα που τους επιφυλάσσει το πολύ κοντινό αύριο. 

Ας μην γελιόμαστε. Είναι πολύ πιθανό μετά την Ουκρανία η Ελλάδα να αποτελέσει το δεύτερο πολεμικό επεισόδιο της παγκόσμιας ανακατανομής εξουσίας μεταξύ των δυο νέων μπλοκ Δύσης και Ανατολής. Με εξαίρεση ίσως την Γαλλία μέσα στην Ευρώπη δεν υπάρχει χώρα που να ενδιαφέρεται να συνδέσει την Ελληνο-τουρκική κρίση με την ευρύτερη στρατηγική Ουάσινγκτον, Μόσχας και Πεκίνου να μονιμοποιήσουν εστίες πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ τους στην Ανατολική και Νότιοανατολική Ευρώπη. Ακόμα και οι πιο σοβαροί διεθνείς αναλυτές και γεωπολιτικοί σήμερα βλέπουν μόνο γύρω από την Ουκρανία έως και την Φινλανδία το μέτωπο κρίσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας (Κίνας επίσης) χάνοντας από τον φακό τους τον ρόλο της Τουρκικής ιστορικής ρήξης με το Δυτικό συμμαχικό μεταπολεμικό πλαίσιο που επέρχεται ραγδαίως με φόντο ένα πόλεμο αδιευκρίνιστης κλίμακας με την Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει ένα δρόμο να περπατήσει μόνον και αυτός είναι ο δρόμος της προετοιμασίας, πνευματικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά, για την επερχόμενη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας σε άγνωστο χρόνο. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς να μπει στην εξίσωση ο λαϊκός παράγοντας, η αφύπνιση  του και ο εθνικός συναγερμός όλων των Ελλήνων για το ενδεχόμενο αυτό. Το αστικό σύστημα απεχθάνεται όπως και σε κάθε ιστορική συγκυρία που παρουσιάζεται μια εθνική κρίση να ενημερώσει και να κινητοποιήσει τον λαό, προσπαθώντας να τον ναρκώσει με τις θεωρίες ότι μεριμνούμε εμείς για εσάς διπλωματικά και στρατιωτικά. Σε αυτή την βάση έζησε ο ελληνισμός τις πιο μεγάλες τραγωδίες και προδοσίες του. Και σε αυτή την βάση το ντόπιο σύστημα θα τον ξαναπροδώσει αφού πρώτα τον οδηγήσει σε μια ακόμα τραγωδία.

Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που δεν αφορούν το αν θα πάρει πρωτοβουλίες λαϊκής ενημέρωσης και παρέμβασης ο εθνικιστικός χώρος που αποδείχθηκε διαλυμένος και διαιρεμένος όσο ποτέ και μάλιστα πρόσφατα. Οι εξελίξεις από την σκοπιά της παρέμβασης αφορούν όσους νιώθουν εθνικοεπαναστάτες, ριζοσπάστες εθνικιστές, αριστεροί πατριώτες, πατριώτες αντιεξουσιαστές, απλοί πατριώτες που κανένας χώρος δεν τους εκφράζει. Πρέπει να πέσουν τα ιδεολογικά τείχη που επιβάλλει το σύστημα και όσοι αγωνιούν για την ζωή και το μέλλον των Εστιών να συναντηθούν, σε γειτονιές, σε χώρους εργασίας, σε χώρους σπουδών, στο διαδίκτυο, σε εγχειρήματα, επιτροπές και πρωτοβουλίες εθνικής και λαϊκής αφύπνισης μπροστά στην απειλή επιβίωσης του Έθνους. Θα έρθουν γεγονότα που θα κρίνουν τις ιδεολογίες όλων αλλά θα γεννήσουν και νέες πρωτόγνωρες συνθέσεις με βάση την αδιαχώριστη ενότητα του εθνικού και κοινωνικού ζητήματος της Πατρίδας μας.

Francis Parker Yockey: η Ευρώπη ως Ιδέα ενάντια σε κάθε ξένη κατοχή

 

Aπόσπασμα από το έργο Imperium

Μετάφραση: Nero Valois

«Από τη σκοπιά ολόκληρης της ζωής του Οργανισμού, αυτό το στάδιο είναι μια κρίση, γιατί η όλη ιδέα της Κουλτούρας δέχεται επίθεση και οι θεματοφύλακες του Πολιτισμού πρέπει να δώσουν μια μάχη δύο και πλέον αιώνων ενάντια στις εσωτερικές επιθέσεις, και σε ένα ταξικό πόλεμο. Βαθύτερα μέσα στην Κουλτούρα , ξυπνά στο μυαλό των διανοουμένων η ιδέα ότι αυτός ο Πολιτισμός είναι κάτι που πρέπει να καταργηθεί, ότι ο άνθρωπος είναι ζώο και διαφθείρεται από την ανάπτυξη της ψυχής του. Εμφανίζονται φιλοσοφίες, που αρνούνται την ύπαρξη σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ύλη. Η ζωή ορίζεται ως μια φυσικοχημική διαδικασία.

Οι δίδυμες παρορμήσεις είναι οικονομικές και αναπαραγωγικές. Κάθε τι πάνω από αυτό το επίπεδο είναι αμαρτωλό. Τόσο από τους οικονομικούς ηγέτες όσο και από τους ταξικούς πολεμιστές προέρχεται το δόγμα ότι όλη η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από οικονομία. Από τους αυτοαποκαλούμενους «ψυχολόγους» προέρχεται το δόγμα ότι η ζωή δεν είναι παρά η αναπαραγωγή.

Αλλά η δύναμη του οργανισμού, ακόμη και σε κρίση, είναι πολύ μεγάλη για  τους λίγους διανοούμενους και τους όχλους τους ώστε να τον καταστρέψουν, αυτός συνεχίζει  το δρόμο του. Στον Δυτικό Πολιτισμό, η επεκτατική τάση έφτασε στο σημείο όπου μέχρι το 1900, τα 18/20 της επιφάνειας της γης ελέγχονταν πολιτικά από δυτικές πρωτεύουσες. Και αυτή η εξέλιξη έφερε απλώς μια όξυνση της κρίσης, γιατί αυτή η βούληση εξουσίας της Δύσης ξύπνησε σταδιακά τις κοιμισμένες μάζες του εξωτερικού κόσμου στην πολιτική δράση.

Πριν ο εσωτερικός πόλεμος των τάξεων είχε εκκαθαριστεί, ο εξωτερικός πόλεμος των φυλών είχε αρχίσει. Πόλεμοι αφανισμού και παγκόσμιοι πόλεμοι, συνεχής εσωτερική πίεση με τη μορφή αδυσώπητου ταξικού πολέμου, που θεωρεί τον εξωτερικό πόλεμο απλώς ως μέσο αύξησης των απαιτήσεών του, εξέγερση των έγχρωμων φυλών ενάντια στον δυτικό πολιτισμό - αυτές είναι οι μορφές αυτής της τρομερής κρίσης στον 20^ο  αιώνα.

Το αποκορύφωμα αυτής της μακροχρόνιας κρίσης υπάρχει τώρα, την περίοδο 1950-2000, και πιθανώς σε αυτά τα χρόνια θα κριθεί για πάντα το ερώτημα εάν η Δύση θα εκπληρώσει την τελευταία της φάση ζωής. Ο περήφανος Πολιτισμός που το 1900 ήταν κύριος των 18/20 της επιφάνειας της γης, έφτασε στο σημείο το 1945, μετά τον αυτοκτονικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην ελέγχει κανένα μέρος της γης. Η παγκόσμια δύναμη για όλα τα μεγάλα ζητήματα αποφασίστηκε σε δύο εξωτερικές πρωτεύουσες, την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Τα μικρότερα ζητήματα της επαρχιακής διοίκησης αφέθηκαν στα έθνη-που έγιναν -αποικίες της Δύσης, αλλά σε ζητήματα εξουσίας, τα καθεστώτα με βάση την Ρωσία και την Αμερική τα αποφάσισαν όλα.

Έτσι ο τυπικός έλεγχος έμεινε στην Ευρώπη, όπως στην Παλαιστίνη, αλλά ο πραγματικός έλεγχος διατηρήθηκε στην Ουάσιγκτον. Το μοίρασμα των κερδών, η πολιτική των συνδικάτων, οι ηγέτες και τα καθήκοντα των πρώην δυτικών εθνών αποφασίστηκαν εκτός Ευρώπης. Το 1900, το κρατικό σύστημα της Ευρώπης αντέδρασε ως μονάδα όταν η αρνητική βούληση της Ασίας σκέφτηκε, με την εξέγερση του Μπόξερ, να διώξει τον Ιμπεριαλισμό της Δύσης από την Κίνα. Δυτικοί στρατοί από τα ηγετικά κράτη εισήλθαν και κατέστρεψαν την εξέγερση. Λιγότερο από μισό αιώνα αργότερα, οι εξωευρωπαϊκοί στρατοί κινούνται ελεύθερα στην Ευρώπη, στρατοί που περιέχουν Μαύρους, Μογγόλους, Τουρκεστάνους, Κιργιζίους, Αμερικανούς, Αρμένιους,  Ασιάτες όλων των περιοχών. Πως συνέβη αυτό;

Προφανώς, μέσω της εσωτερικής διαίρεσης της Δύσης. Αυτή η διαίρεση δεν ήταν υλική - η ύλη δεν μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους εάν συμφωνεί το μυαλό τους. Όχι, ήταν ο πνευματικός διχασμός που έφερε την Ευρώπη στη σκόνη. Η μισή Ευρώπη είχε εντελώς διαφορετική στάση απέναντι στη Ζωή, διαφορετική αποτίμηση της Ζωής, από την άλλη μισή. Οι δύο στάσεις ήταν αντίστοιχα η προοπτική του 19ου αιώνα και η προοπτική του 20ου αιώνα. Η διαίρεση συνεχίζεται και η ποσότητα φαγητού που μπορεί να φάει ένας άνδρας στον Δυτικό Πολιτισμό εξαρτάται από την απόφαση κάποιου στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον. Όταν τελειώσει η πνευματική διαίρεση της Ευρώπης, οι εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα είναι σε θέση να συγκρατήσουν τους πληθυσμούς της Ευρώπης με ισχυρή θέληση.

Το πρώτο βήμα στη δράση είναι επομένως το τέλος του πνευματικού διχασμού της Ευρώπης. Υπάρχει μόνο μία βάση στην οποία μπορεί να γίνει αυτό. Υπάρχει  μόνο ένα Μέλλον, το οργανικό Μέλλον. Οι μόνες αλλαγές που μπορούν να επέλθουν σε έναν Πολιτισμό είναι αυτές που απαιτεί το στάδιο της ζωής του. Η οπτική του 20^ου αιώνα είναι συνώνυμη με το Μέλλον της Δύσης, η διαιώνιση της προοπτικής του 19^ου αιώνα σήμαινε τη συνέχιση της κυριαρχίας της Δύσης από παραμορφωτές και βαρβάρους στη Δύση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση όλων των θεμελιωδών στοιχείων του 20^ου αιώνα που είναι απαραίτητα ως το πλαίσιο για την κατανόηση και την ενδελεχή δράση.

Πρώτα είναι η Ιδέα - όχι ένα ιδανικό που μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη, ή ένα που μπορεί να εξηγηθεί σε έναν εξωγήινο, αλλά ένα ζωντανό, αναπνέον, χωρίς λόγια συναίσθημα, που υπάρχει ήδη σε όλους τους Δυτικούς, αρθρώνεται σε πολύ λίγους κατά κύριο λόγο . Αυτή η Ιδέα, με το μεγαλείο της χωρίς λόγια, την ακαταμάχητη επιταγή της, πρέπει να γίνει αισθητή, και έτσι μόνο οι άνθρωποι της Δύσης μπορούν να την αφομοιώσουν. Ο εξωγήινος θα το καταλάβει τόσο λίγο όσο καταλάβαινε πάντα τις δυτικές δημιουργίες και τους δυτικούς κώδικες. Στην παρέλαση της νίκης του στη Μόσχα το 1945, ο βάρβαρος εξέθεσε τους δυτικούς αιχμάλωτους σκλάβους του στα χλευαστικά πλήθη των πόλεων του και τους έκανε να σύρουν τις εθνικές τους σημαίες πίσω τους στη σκόνη. Αν κάποιος Δυτικός πιστεύει ότι ο βάρβαρος κάνει ωραίες διακρίσεις μεταξύ των πρώην εθνών της Δύσης, είναι ανίκανος να κατανοήσει τα συναισθήματα των πληθυσμών που ζουν έξω από έναν Υψηλό Πολιτισμό προς αυτόν τον Πολιτισμό.

Αύριο οι αιχμάλωτοι σκλάβοι που προσφέρονται στα ένστικτα του αφανισμού των όχλων της Μόσχας μπορεί να επιθυμήσουν το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη, καθώς και το Βερολίνο. Η συνέχιση του πνευματικού διχασμού της Δύσης το καθιστά αυτό όχι μόνο δυνατό αλλά και απολύτως αναπόφευκτο. Και οι δύο εξωτερικές δυνάμεις εργάζονται για την συνεχή διαίρεση της Δύσης. Στο εσωτερικό τους βοηθιούνται από τα λιγότερο άξια στοιχεία στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό απευθύνεται στους μόνους ανθρώπους που έχουν σημασία — τους Δυτικούς που μπορούν να νιώσουν την Επιταγή του Μέλλοντος να λειτουργεί μέσα τους.

Είναι απαραίτητο η κοσμοθεωρία τους να είναι η ίδια σε όλα τα θεμελιώδη της, και γνωρίζουμε σε αυτήν την ιστορική εποχή ότι η επικρατούσα πνευματικότητα μιας εποχής είναι συνάρτηση της ψυχής της και ότι συγκριτικά μικρό εύρος επιτρέπεται στην απαραίτητη διατύπωσή της. Επομένως, η παρούσα εργασία δεν περιέχει επιχειρήματα, αλλά εντολές του Πνεύματος της Εποχής. Αυτές οι σκέψεις και οι αξίες είναι απαραίτητες για εμάς. Δεν είναι προσωπικές, αλλά υπερπροσωπικές και υποχρεωτικές για τους άνδρες που σκοπεύουν να κάνουν κάτι με τη ζωή τους.

Η δράση - καθήκον μας υπαγορεύεται για εμάς από το γεγονός ότι το έδαφος του Πολιτισμού μας καταλαμβάνεται από το εξωτερικό. Η εσωτερική μας επιταγή και η οπτική μας για τη Ζωή καθορίζονται για εμάς από την Εποχή. Ένα μέρος της προοπτικής οποιασδήποτε ηλικίας είναι απλώς η άρνηση της προοπτικής της προηγούμενης εποχής. Κάθε εποχή πρέπει να επιβάλλει το νέο της πνεύμα ενάντια στον προκάτοχό της, το οποίο θα συνέχιζε, ακόμη και στο στάδιο της αυστηρότητας, να κυριαρχεί στο πνευματικό τοπίο του Πολιτισμού. Καθιερώνοντας τον εαυτό του, το νέο πνεύμα πρέπει να αρνηθεί το παλιό εχθρικό. Σε ένα σημαντικό βαθμό, λοιπόν, η οπτική μας για τον 20^ο αιώνα είναι η άρνηση του υλισμού του 19ου αιώνα. Έχοντας καταστρέψει αυτό το υγρό ερείπιο, υψώνει πάνω του την δική του, κατάλληλη, άποψη για τον κόσμο και τη Ζωή.

Δεδομένου ότι αυτό το έργο είναι γραμμένο για εκείνους των οποίων η κοσμοθεωρία έχει ερευνηθεί θεμελιωδώς , η προκαταρκτική, αρνητική, πτυχή πρέπει να είναι εξίσου εμπεριστατωμένη. Η κοσμοθεωρία των εκατομμυρίων είναι καθήκον της δημοσιογραφίας, αλλά όσοι σκέφτονται ανεξάρτητα έχουν μια εσωτερική ανάγκη για μια ολοκληρωμένη εικόνα. Τα μεγάλα θεμέλια της παλιάς προοπτικής ήταν ο Ορθολογισμός και ο Υλισμός. Θα εξεταστούν πλήρως σε αυτή την εργασία, αλλά εδώ προτείνεται να αντιμετωπιστούν μόνο τρία συστήματα σκέψης: ο Δαρβινισμός, ο Μαρξισμός, ο Φροϋδισμός, προϊόντα της υλιστικής σκέψης, τα οποία ήταν όλα στο επίκεντρο της μεγάλης πνευματικής ενέργειας τον 19^ο αιώνα και τα οποία , συνεχίζοντας  ως κύρια τάση στις αρχές του 20^ου αιώνα, συνέβαλαν τα μέγιστα στο να οδηγήσουν την Ευρώπη στη σημερινή της άβυσσο»

Νεοβυζαντινός αντιφασισμός & γεωπολιτικός αντιεθνικισμός. Η Ευρασιανική υπονόμευση του Εθνικοεπαναστατικού κινήματος μέσω της «Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας».

του Ιάσωνος Δράγου

«Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στον σκοπό του Πούτιν και αν υπάρχουν, είναι ψυχικά άρρωστοι και πρέπει να αποβληθούν για κλινική εξέταση. Ο Πούτιν είναι παντού, ο Πούτιν είναι τα πάντα, ο Πούτιν είναι απόλυτος και ο Πούτιν είναι απαραίτητος»

Μέρος Ι: Η πολιτική & μεταφυσική Τουρκολατρεία του Ευρασιανισμού

«Θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη όλων των ηρώων που έχουν πέσει για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Τουρκίας, την αξιοπρέπεια του τουρκικού λαού, την ταυτότητα του, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της στις 15 λοιπόν το 2016. Είμαι βέβαιος ότι χωρίς τέτοιες θυσίες δεν θα υπήρχε η Τουρκία σήμερα. Αυτό δεν ήταν απλά μια κλασική περίπτωση αλλαγής καθεστώτος, ήταν  υπαρξιακή πρόκληση για την Τουρκία. Από αυτό που γνωρίζω, οι Κούρδοι στην Τουρκία και πέρα από τα σύνορα ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα αν το πραξικόπημα ήταν επιτυχές. Η Τουρκία θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα νέο Ιράκ, Λιβύη ή Συρία, που υποφέρει από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν με τη ζωή τους δεν το έκαναν για χάρη του Ερντογάν, αλλά για τη δόξα του Τουρκικού λαού»

Ομιλία του Αλεξάνδρου Dugin στην Τουρκία, Ιούλιος 2018

«Η τουρκο-ρωσική φιλία είναι πάνω από την εθνικότητα και τη θρησκεία. Μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Η Ρωσία δεν απευθύνεται μόνο στον Σλαβικό κόσμο αλλά και στον Τουρκικό κόσμο. Η Ευρασία δεν καλύπτει μόνο τους Σλαβικούς και Ορθόδοξους λαούς αλλά και τους Τούρκους», είπε. Δηλώνοντας ότι τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Ρώσοι μπορούν να βρουν την ταυτότητα τους στον τόπο όπου ζουν, και όχι στη Δύση ή στην Ανατολή, είπε τονίζοντας ότι η Ευρασιατική ταυτότητα πρέπει να αναγνωριστεί και να υιοθετηθεί»

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Daily Sabah

«Εάν η Τουρκία παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της στο ζήτημα της Κριμαίας, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου ως νόμιμο κράτος».

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Turkiye

Στο μέρος αυτό, εξαιρετικά αφιερωμένο στους Έλληνες Ευρασιανιστές Κρεμλινολάγνους, απλά θα σχολιάσουμε μια πολύ σημαντική διάσταση του παλιού και νέου Ευρασιανισμού, που αφορά κάθε Έλληνα ριζοσπάστη εθνικιστή και εθνικοεπαναστάτη, την πολιτική και μεταφυσική λατρεία του για το Τουρκικό Έθνος. 

Περιμέναμε με υπομονή από όλους όσους κόπτονται για την σωτηρία της Πατρίδας μέσα από την γεωπολιτισμική ερμηνεία της ιστορίας και του ιμπεριαλισμού υπό το σχήμα Δύση - Ανατολή να έχουν αναλύσει με ανησυχία αυτή την απειλητική και επικίνδυνη για την Ελλάδα φιλοτουρκική ιδεολογία. Δυστυχώς ο ενθουσιασμός τους να ξεπλύνουν την συμμετοχή της Ρωσικής ελίτ στο ένα από τα δυο μπλοκ του νέου Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού (αυτό υπό την ηγεμονία του Κινεζικού καπιταλισμού που συγκρούεται με το Αγγλοσαξονικό μπλοκ που ηγεμονεύει από το 1945 η Ουάσινγκτον) δεν τους έδωσε χρόνο για μια τέτοια ανάλυση. Άλλωστε δεν είναι και το πρώτο πράγμα που έχουν ξεχάσει να αναλύσουν μέσα στην ιεροεξεταστική τους μανία να χαρακτηρίσουν κάθε ριζοσπάστη που δεν συμμερίζεται τον Ευρασιανισμό ως ... νατοϊκό και φιλοαμερικανό! 

Για αυτούς με ένα μαγικό τρόπο η Ρωσική άρχουσα τάξη τείνει να παρουσιαστεί όχι ως μέρος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και μάλιστα μια εκ των υπερδυνάμεων του αλλά ως σχεδόν καταπιεσμένο έθνος που τυπικά υιοθετεί στην οικονομία του τις καπιταλιστικές αρχές εκμετάλλευσης του λαού της. Αυτό που μετράει για τους φανατικούς φίλους της Ντουγκινικής ιδέας είναι η πολιτισμική υπερδομή αυτής της άρχουσας  τάξης που εκφράζει το Κρεμλίνο. Δηλαδή το ότι είναι Ορθόδοξοι, ότι δεν μιλάνε κάποια Δυτική γλώσσα και φυσικά ότι είναι κληρονόμοι της ΕΣΣΔ. Έτσι δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της Ρωσίας στην μεγάλη Ευρασιατική μάζα και όχι στις θαλάσσιες μάζες του πλανήτη απαλλάσσεται από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κριτική και βαφτίζεται οιονεί πρέσβειρα ενός ακαθόριστου οράματος μιας γεωπολιτικής ανατροπής.

Κάθε επαναστατική ανάλυση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που βασίζεται στην εξέταση της παγκόσμιας ενοποίησης της αγοράς του χρήματος και των εμπορικών ροών μέσα από την γιγάντωση μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων που βασίζονται στις πλάτες των υπερδυνάμεων έχει πάει περίπατο. Λένιν, Χόμπσον, Αρίγκι, Μάο, Μουσολίνι αλλά και σύγχρονοι αναλυτές των μεταμορφώσεων και των νέων πόλων για την παγκόσμια κυριαρχία επίσης έχουν επίσης πάει περίπατο.

Οι Ευρασανιαστές σε λίγο θα βγάλουν την θεωρία ότι η Κίνα μάλλον έχει σοσιαλισμό προφανώς επειδή συγκρούεται με τις ΗΠΑ και γιατί στηρίζει την Ρωσία. Όταν λοιπόν έχει χτυπηθεί φυσικά κάθε μορφή ανάλυσης που να προσπαθεί να βρει ανάμεσα στις συγκρούσεις που απειλούν ξανά την ανθρωπότητα, τα έθνη και τους λαούς με αφανισμό, μια ανεξάρτητη «Τρίτη Θέση» έξω από τα στρατόπεδα που στήνουν οι κυρίαρχοι, είναι ευνόητο να είναι πολυτέλεια να ζητάμε το λόγο γιατί κανένας δεν μιλάει στην Ελλάδα για τον βαθύ πνευματικό Παντουρκισμό του Ευρασιανικού ρεύματος. Το πρόβλημα τους δεν αφορά την Πατρίδα αλλά το αν είναι η «Τετάρτη Πολιτική Θεωρία» του Ντούγκιν είναι πιο μοντέρνα από την ξεπερασμένη (;) «Τρίτη Θέση».

Ας θυμίσουμε αρχικά με τα παραπάνω ελάχιστα αποσπάσματα λόγων του Ντούγκιν την βαθιά στρατηγική πολιτική σύγκλιση που επιδιώκει με το Τουρκικό κατεστημένο χρόνια τώρα. Ήταν άλλωστε πρωτεργάτης του περιβόητου σχεδίου των Κεμαλιστών στρατηγών που φυλάκισε ο Ερντογάν, του σχεδίου Εργκένεκον. Δεν τον εμπόδισε αυτό μετά φυσικά να στηρίξει τον Ερντογάν ως τον μεγάλο σχεδόν Αντιαμερικανό στα όρια όπως διαβάζεται πιο πάνω να συγκρίνει με συγκίνηση την Τουρκία με την Λιβύη και την Συρία. Κατανοητά αυτά όταν θες να κανείς μεγάλη γεωπολιτική χωρίς αρχές και με μόνο σκοπό την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής ισχύος της χώρας που ανήκεις. Κατανοητό επίσης γιατί και σε επίπεδο ιδεολογικό έχουν δώσει μια κεντρική θέση στην Τουρκική φυλή ως βασικής συνιστώσας της Ρωσικής ταυτότητας. Αλήθεια λένε οι Ευρασιανιστές η Ρωσία δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκή αλλά και Τουρκική - Μογγολική. 

Δεν μπορούν να στήσουν την ίδια ανάλυση περί Ιρανικής προέλευσης του έθνους τους, για αυτό άλλωστε όλα τα θεωρητικά τους κείμενα από το μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα προσπαθούν να παραλλάξουν ακόμα και την ιστορία της Ινδοευρωπαϊκής ταυτότητας εξαφανίζοντας την Ινδοιρανική απαρχή της και την Νορδική Ευρωπαϊκή διάσταση της φέροντας στο επίκεντρο των πάντων την μεγάλη Τουρανική Κεντροασιατική τους πατρίδα. Με τέτοιες θεωρίες δεν είναι το ίδιο εύκολο για τον Ντούγκιν να πείσει την Τεχεράνη πως πιστεύει σε μια δήθεν ισότιμη Ευρασιατική ομοσπονδία που Ρωσία Τουρκία Κίνα και Ιράν θα συνυπάρχουν με αμοιβαίο σεβασμό.

Ενδεικτικά δείτε κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο του Ιταλού Ευρασιανιστή Κλαούντιο Μούττι που παρουσιάζει γλαφυρά σε αρκετά σημεία την Παντουρκική σημασία της φιλοσοφίας τους:

«Σύμφωνα με τον Λεόντιεφ, ο Πανσλαβισμός δεν είναι παρά ένα όχημα της αντιπαραδοσιακής και ανατρεπτικής νοοτροπίας, ιδίως όταν απευθύνεται στην αλληλεγγύη των χριστιανών ενάντια στον λεγόμενο "τουρκικό ζυγό". Στην πραγματικότητα, ο Λεόντιεφ ήταν πεπεισμένος υποστηρικτής της συμμαχίας μεταξύ της τσαρικής Ρωσίας και της οθωμανικής Τουρκίας - απέναντι στην αποσυνθετική δράση του αντιπαραδοσιακού πνεύματος επισήμανε το διπλό αμυντικό φράγμα που αντιπροσώπευαν η Ορθοδοξία και το Ισλάμ»

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νικολάι Μπερντιάεφ ήταν σε θέση να πει ότι "ο Λεόντιεφ δεν ήταν σλαβόφιλος, αλλά τουρκόφιλος", προσθέτοντας, με κακώς κρυμμένη αγανάκτηση, ότι γι' αυτόν "ο ζυγός των Τούρκων εμπόδιζε τους βαλκανικούς λαούς να βυθιστούν οριστικά στην άβυσσο της ευρωπαϊκής δημοκρατικής προόδου". Ο Λεόντιεφ θεωρούσε αυτόν τον ζυγό υγιή, διότι ευνοούσε τη διατήρηση της αρχαίας Ορθοδοξίας στην Ανατολή».

«Ο Berdjaev συνεχίζει με την ίδια αγανάκτηση: "Δεν ήθελε την απελευθέρωση των χριστιανών, αλλά την υποδούλωση τους, την καταπίεση τους". Και πάλι: "Είδε στην ιδέα της εκδίωξης των Τούρκων μια ιδέα που δεν ήταν ούτε ρωσική ούτε σλαβική, αλλά μια δημοκρατική και φιλελεύθερη ιδέα. Πράγματι, είναι ο ίδιος ο Λεόντιεφ που δηλώνει ότι συνειδητοποίησε, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Τουρκία ως διπλωμάτης του Τσάρου, ότι "αν πολλά Σλαβικά και Ορθόδοξα στοιχεία είναι ακόμη ζωντανά στην Ανατολή, το οφείλουμε στους Τούρκους».

«Το κράτος της Μόσχας γεννήθηκε χάρη στον Ταταρικό ζυγό", είπε ο πρίγκιπας Τρουμπετσκόι, σύμφωνα με τον οποίο η Ρωσία, συγχωνευόμενη με τη Χρυσή Ορδή των Τζενγκιστανιδών, είχε γίνει μια Ευρασιατική αυτοκρατορία, που εκτεινόταν μεταξύ των τεσσάρων παράλληλων λωρίδων από τον Δούναβη έως τον Ειρηνικό: τα βουνά, την στέπα, το δάσος και την τούνδρα. Όσον αφορά την εθνογένεση του ρωσικού λαού, εντοπίστηκε στη σλαβοτουρκική-μογγολική συμβίωση»

Αυτά λέει ο μέγας προπάτορας του Ντούγκιν, Λεόντιεφ και τα παραθέτει ο Μούττι στο κείμενο του για την Τρίτη Ρώμη και την Ευρασία και συνεχίζει να παραθέτει πολλά ακόμα αποσπάσματα για την πνευματική σημασία της τουρκομογγολικής διάστασης της Ρωσίας και της Ευρασίας, τον Τζένγκις Χαν, τους Οθωμανούς αυτοκράτορες και την Τουρανική ηρωική παράδοση. Είναι φυσικό συνεπώς οι Γκρίζοι Λύκοι στην Τουρκία, ο νέος οθωμανισμός του Ερντογάν και των κρυφό κεμαλικών που τον αποδέχτηκαν, να τρέφει σεβασμό στην προσπάθεια του Ντούγκιν να ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας ως κοιτίδας του νέου Τουρανισμού που μπορεί όχι μόνο γεωπολιτικά να την στηρίζει στα θέματα της παρουσίας της  στην Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά κυρίως να της προσφέρει ένα μεγάλο συνομιλητή με την Σουνιτική Ισλαμική πλειοψηφία κάτι που φυσικά δεν δύναται να κάνει το Ιράν γεωπολιτισμικά.

Δυστυχώς οι δικοί μας Σχολάριοι και Τραπεζούντιοι αυτά τα έχουν κάνει γαργάρα θαυμάζοντας ιδέες που ουσιαστικά γεννήθηκαν από τους προδότες του Ελληνισμού και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που προσκύνησαν τον Μωάμεθ με συμβουλές συνένωσης των δυο θρησκειών και εξασφάλιση προνομίων για την Εκκλησιαστική εξουσία πάνω στο αίμα και τα δάκρυα της σκλαβωμένης φυλής μας. 

Σήμερα όλοι αυτοί αφού λοιπόν ξεκαθάρισαν γρήγορα με ιμπεριαλισμό, λιμπεραλισμό, Τρίτη θέση, γεωπολιτική και πολεμική ανάλυση, λογικά αρνούνται το δεδομένο ότι μπορεί ένας λαός να αντιστέκεται μιας εισβολής γιατί έχει βρεθεί στην πλευρά του μονοπολικού (κατά τον Ντούγκιν δηλαδή η Κίνα δεν είναι πόλος του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά ως σύμμαχος της Ρωσίας αναζητεί ακόμα που να την κατατάξει) στρατοπέδου άρα είναι γεωπολιτικός προδότης της Ευρασίας. 

Είναι όπως διαβάζεται παραπάνω η συνέχεια των απόψεων που είχαν οι Ρώσοι πρώτο-Ευρασιανιστές ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ανάχωμα της παρηκμασμένης Δύσης. Άρα η Εθνική επανάσταση του ‘21 επειδή στηρίχτηκε από τους Δυτικούς και τους Ρώσους γεωπολιτικά ήταν μια προδοσία της Ανατολής και μάλλον οι Έλληνες επαναστάτες έπρεπε να μην την κάνουν και να κατανοήσουν την βαθιά πολιτισμική Οθωμανική ριζοσπαστικότητα έναντι του Δυτικού ορθολογιστικού κόσμου και να παραμείνουν μια επαρχία με Φαναριωτικά προνόμια εις τον αιώνα των αιώνων. Αυτά τα κορυφαία σε έμπνευση γεωπολιτικής και ιστορικής ανάλυσης θεωρήματα βρίσκονται μέσα στα σπλάχνα της φοβερής Ευρασιανικής σχολής.

Μέρος ΙΙ: αντιφασισμός και αντιεθνικισμός αλά Ρωσικά

Το να κάνουμε μια γενική ανάλυση του πνευματικού έργου του Ντούγκιν δεν είναι ο σκοπός του άρθρου αυτού, άλλωστε όντως η τεράστια βιβλιογραφία του δεν χαίρει μετάφρασης στην ελληνική όμως έχουμε την τιμή μέσω άλλων γλωσσών να έχουμε διαβάσει τα βασικότερα έργα του για την Πολυπολική θεωρία, την Τέταρτη πολιτική θεωρία, τον Πλατωνισμό και τον Χάιντεγκερ καθώς φυσικά και τα γεωπολιτικά του κείμενα. Είναι σαφές πως ο Ντούγκιν που υπήρξε δίπλα στον Λιμόνοφ έπαψε να υπάρχει από τότε που έγινε Ευρασιανιστής μετατσαρικός διανοούμενος της Αυτοκρατορικής συντηρητικής παράδοσης της Ρωσικής φιλοσοφίας. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στην εξαιρετική πνευματική τακτική που εκπόνησε με σκοπό να δώσει ένα μεταμοντέρνο αέρα στον αντί-μοντερνισμό του υιοθετώντας εξολοκλήρου την βασικότερη Δυτική ερμηνεία και αφήγημα για τις ιδεολογίες του 20ου αιώνα. 

Δηλαδή ότι όλες ήταν το ίδιο επικίνδυνες για την Παράδοση επειδή είχαν νεωτερικές ρίζες και δεν ασπάζονταν μια ολοκληρωτική Πνευματικότητα που ο Ντούγκιν την βρήκε στον Πούτιν (;). Έτσι Κομμουνισμός, Φιλελευθερισμός και Φασισμός παρά την μεταξύ τους σύγκρουση παραμένουν στο ίδιο πλαίσιο της Δυτικής πολιτισμικής μήτρας. Συνεπώς η ιδρυτική πράξη της Τετάρτης θεωρίας του είναι να εξαφανίσει τον Φασισμό μέσα από μια αντί-ιστορική και αντί-πολιτική ταύτιση του με τις ιδεολογίες που συμμάχησαν να τον εξαφανίσουν και τελικά αποτέλεσαν τους νικητές του κόσμου μετά το 1945. 

Άρα με την λαθροχειρία του να κλέβει την «Τριτοθεσίτικη» φυσιογνωμία του Φασισμού και του Εθνικού Σοσιαλισμού ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, επιχειρεί ένα άλμα για μια Τετάρτη θεωρία που βασίζεται στο ριζοσπαστικό υποκείμενο του Λαού ως Χαιντεγκεριανού Είναι. Έτσι παίρνει κατευθείαν αντιφασιστικό παράσημο από την παλαιό Σοβιετική κλίκα που τώρα κάνει τον σταυρό της, υιοθετεί μια μοντέρνα μεταπολιτική αποδόμηση και φυσικά μεταφέρει όλη την αντικαπιταλιστική, αντιφιλελεύθερη και αντί-υλιστική κληρονομιά του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού, αποδεκτή από όλες τις επιστημονικές σχολές ιστορικών, στο Ρώσο-Βυζαντινό μονοπώλιο πνευματικότητας που το έχει ενισχύσει με δυο ακόμα λαθροχειρίες: πρώτον στο έργο του Καρλ Σμιτ και δεύτερον στο έργο του Ζαν Θιριάρ που κυριολεκτικά τον έγδυσε από κάθε Πανευρωπαϊσμό.

Σε αυτές τις βάσεις κινείται όλο του το έργο και όλες του οι θέσεις. Αναλύει τον Χάιντεγκερ από ορθόδοξη χριστιανική σκοπιά, αναλύει τον Πλάτωνα αντί-παγανιστικά και αντί-ευρωπαϊκά και φυσικά αξιοποιώντας την πολιτική ανυπαρξία ισχυρών ευρωπαϊκών κινημάτων μεταφέρει παντού θέσεις που ενισχύουν την ιδέα του τέλους του έθνους υπέρ της αυτοκρατορίας της ανατολικής σφαίρας της γης. Η θεωρία του είναι εξ ορισμού μια αντιφασιστική αποδόμηση των μεγάλων ιδεών της σύνθεσης  έθνους και σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα. Να γιατί για τους οπαδούς του, κάθε ιδέα περί επικαιρότητας εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας είναι αντιδραστική και εκτός εποχής, εκτός φυσικά αν εντάσσεται στον γεωπολιτικό πόλο του συστήματος που ανήκουν αυτοί.

Με μίσος για κάθε έννοια της «Τρίτης Θέσης», διασπείρει παντού την ιδέα ότι αυτά ήταν επίκαιρα μόνο όταν υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος γιατί σήμερα μόνο οι ΗΠΑ έχουν Ιμπεριαλισμό άρα όλοι ή θα είστε Ρωσόφιλοι και Κινεζόφιλοι ή είστε αλλιώς με τον καπιταλισμό! Πρόκειται για έναν Ρώσο Χάντινγκτον, που ουσιαστικά δέχεται από την δική του σκοπιά τις ιδέες για το τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα, μεταφράζοντας τες σε τέλος του έθνους, της Κοινωνικής Επανάστασης και της ελευθερίας για αυτοδιάθεση με εξαίρεση την γεωπολιτική ένταξη στη σφαίρα επιρροής της χώρας του που τότε ακόμα και η Τουρκία γίνεται Λιβύη, Συρία και μάλλον ο Ερντογάν Καντάφι και Άσαντ.

Στην Ελλάδα δεν είναι περίεργο ότι εξαιτίας της αμερικανοθρεμμένης άκρας δεξιάς, της ρωσόφιλης άκρας αριστεράς, του αμερικανοσιωνιστικού συστήματος εξουσίας και της ρωσόφιλης υπόγειας εκκλησιαστικής τάσης, το να έχεις θέσεις που να στηρίζονται σε μια πλήρη αντισυστημική θεωρία με γνώμονα τον Ελληνισμό είναι έγκλημα και … αίρεση φοβερή και τρομερή. Είναι μαθημένοι ακόμα και οι «ριζοσπάστες» να είναι φορείς ξενόδουλων οραμάτων σωτηρίας, συνήθεια πνευματικού μεταπρατισμού που μας άφησε ο Οθωμανισμός αλλά και η κουλτούρα των Αγγλικών, Γαλλικών και Ρωσικών κομμάτων της ανεξαρτησίας. 

Είναι η κουλτούρα του εθνικού σπαραγμού ανάμεσα σε όσους φύλαγαν την εικόνα του Πατερούλη στο αμπρί του Βαφειάδη και περίμεναν να νικήσουν τους απέναντι που ούρλιαζαν για το έθνος με τα πολεμοφόδια των Αμερικανών και των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Αυτή η βαθιά αντεθνική κουλτούρα της εξάρτησης που σε όλα τα ζητήματα αναζητά μια έτοιμη πνευματική τοποθέτηση από ένα ισχυρό κράτος είναι μια από τις βασικότερες αιτίες γιατί δεν διαμορφώνεται στην Ελλάδα πραγματικά σύγχρονη εθνική και λαϊκή διανόηση με ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Σταματάμε εδώ και θα επανέλθουμε για τα παραπάνω θέματα σύντομα.

Αρχίζει η σύγχρονη προπαγάνδα στα Ευρωπαϊκά Έθνη: άρθρο του Gabriele Adinolfi, ενός εκ των ιδρυτών της «Τρίτης Θέσης»

Στις 12 Μαρτίου, πριν από 35 χρόνια, γεννήθηκε στην Ευρώπη ο πρώτος συντονισμός μεταξύ των εθνικών επαναστατικών κινημάτων προσανατολισμένων στην Τρίτη Θέση, μέρος της οποίας ήμουν κι εγώ.

Επιλέξαμε αυτήν την ημερομηνία για να ξεκινήσουμε σήμερα τον συντονισμό του Euronet που σκοπεύει να διαδώσει τις σκέψεις μας σε πολλές γλώσσες στα έθνη της Ευρώπης.

link

Η στιγμή είναι λεπτή γιατί η Ευρώπη είναι ένα θέατρο πολέμου και είναι λεία των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία.

Το έργο μας δεν είναι εύκολο. Η Ευρώπη διαβρώνεται εσωτερικά από τον δημογραφικό χειμώνα, από τη δύναμη των λόμπι και από μια αυτοκτονική ιδεολογία που είναι ένα είδος πνευματικού aids, κόρη της Σχολής της Φρανκφούρτης. Στο διεθνές παιχνίδι, η Ευρώπη έχει μόνο οικονομική ισχύ αλλά πνίγεται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Η Ευρώπη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από άλλες ηπείρους και οι προσπάθειές της για ανάκαμψη ματαιώνονται παντού. Στην Αφρική από Αμερικανούς, Κινέζους, Ρώσους και Τούρκους. Στον Ινδο-Ειρηνικό, μαζί με την Ιαπωνία, μόνο η Ευρώπη βάζει εμπόδια στο τιμόνι των  Αμερικανών που θέλουν να ξεκινήσουν μια νέα Γιάλτα με το Πεκίνο.

Εν τω μεταξύ, το κόστος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου κινδυνεύει να γονατίσει οριστικά την ανάκαμψή μας, κάτι που απειλείται και από άλλες σημαντικές αιτίες, όπως η έλλειψη σιταριού που οι Κινέζοι παίρνουν τα χέρια τους παντού και μας το αρπάζουν συνεχώς.

Έχουμε και την παρακμή του σιδήρου και του χάλυβα και την «οικολογική» καθυστέρηση στην πυρηνική ενέργεια.

Σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση έχουμε τη Μεγάλη Επαναφορά με την έναρξη της Ατζέντας 2030.

Χάρη στην τεχνολογία, η κοινωνία μας βρίσκεται στο δρόμο της τυραννίας.

Σε αυτό το πλαίσιο καλούμαστε να ταρακουνήσουμε τον εαυτό μας και να δράσουμε για να αφυπνίσουμε μυαλά και κυρίως πνεύματα για μια νέα πνευματική ανδρεία και για ένα οργανικό και κοινωνικό όραμα της πολιτικής.

Πρέπει και θέλουμε να το κάνουμε στο όνομα της κοινής μας ρίζας, στο όνομα των λαών μας, σε ένα ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό όραμα.

Είναι ένα μακρύ και δύσκολο έργο, αλλά είναι δικό μας.

Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που αναζητούν αλλού τη σωτηρία, δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που δεν νιώθουν πια ότι ανήκουν στη γη τους και στον λαό τους και ψάχνουν έναν σωτήρα απ’ έξω, όποιος κι αν είναι αυτός.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανταγωνιστές, γιατί έχουμε ένα ριζοσπαστικό ή επαναστατικό όραμα για την πολιτική και όχι έναν χαμένο και αγανακτισμένο εξτρεμισμό που αφήνουμε στους ηττημένους και τους αστούς.

Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που περιμένουν θαυματουργή βοήθεια που έρχονται από άλλο μέρος εκτός της Ευρώπης και δεν εξαρτώνται από εμάς.

Με αυτή τη νοοτροπία θέλουμε να δράσουμε, στην πολιτική, στη μεταπολιτική και στην καθημερινότητα.

Και με αυτή τη νοοτροπία αναλύουμε τι γίνεται και θα το προπαγανδίσουμε.

Ας ξεκινήσουμε φέτος στις 12 Μαρτίου.

Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος και έχουμε τη θέληση.

Gabriele Adinolfi

πηγή

«Moriamur, et in media arma ruamus»: ένα άγνωστο άρθρο για τους εθελοντές μαχητές του Συντάγματος Azov - Полк Азов (δημοσιεύτηκε την 15η Μαρτίου 2018 στο www.armahellas.com)

 

Τον Μάρτιο του 2018 στον επίσημο ιστότοπο της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ - τα μέλη της οποίας αποχώρησαν στις αρχές δεκαετίας του 2000 από την «Χρυσή Αυγή» μετά την απόφαση του Νίκου Μιχαλολιάκου να συνεργαστεί σε εκλογικό επίπεδο με τον Γιώργο Καρατζαφέρη - δημοσιεύτηκε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο για τους εθελοντές μαχητές της Azov. 

Από την αρχή της ιδρύσεως της η οργάνωση της οποίας ηγείται μέχρι σήμερα ο Στέφανος Γκέκας, διατηρούσε επαφές με κορυφαία πρόσωπα του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και με ομάδες και κινήσεις της Ανατολικής Ευρώπης. 

Με δεδομένη την πολύχρονη αυτή συνεργασία είναι γεγονός ότι γνωρίζουν αρκετά καλά την κατάσταση στο Ουκρανικό ζήτημα, ενώ σε συνέχεια της ενημέρωσης σας ανακοινώνουμε παράλληλα την έκτακτη συνέντευξη του μέλους της συντακτικής μας ομάδας Άρη Αρίωνος (LIVE: Παρασκευή 11 Μαρτίου στις 21:00 στην εκπομπή Beyond the Ruins με δυνατότητα ερωτήσεων). 

Η δημοσίευση του άρθρου δεν έχει ως στόχο την δημιουργία διαφωνιών ανάμεσα στους Συναγωνιστές αλλά την ευρύτερη πληροφόρηση των φίλων, συναγωνιστών ακόμη και των εχθρών …

Η οργάνωση ΑΡΜΑ δεν υιοθετεί το σύνολο των απόψεων της «Τρίτης Θέσης» και κατά επέκταση της συντακτικής μας ομάδας

Συκοφαντικά, υβριστικά και προπαγανδιστικά σχόλια δεν πρόκειται να δημοσιευτούν. Διαβάστε τους κανόνες της φόρμας σχολίων.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται δεν είναι αναγκαίο να εκφράζουν το σύνολο των μελών της συντακτικής ομάδας.

«Moriamur, et in media arma ruamus»: ένα άγνωστο άρθρο για τους εθελοντές μαχητές του Συντάγματος Azov (δημοσιεύτηκε την 15η Μαρτίου 2018 στο armahellas.com)

Αν αναλογιστούμε τα βασικά κίνητρα των πολιτικών φορέων που εμπλέκονται στην άσκηση της εξουσίας στον Δυτικό Κόσμο, μπορούμε εύκολα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι οι Ιδέες στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο έχουν σταματήσει να αποτελούν σημαντική παράμετρο της διακυβερνήσεως. Οι βασικοί πολιτικοί φορείς στην Δύση περιλαμβάνουν κάποιους δήθεν τεχνοκράτες επαγγελματίες πολιτικάντηδες διαποτισμένους μέχρι το μεδούλι από το αντιφυσικό δόγμα του εγκαλιταριανισμού, οι οποίοι μονίμως εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικώς ισχυρών παραγόντων, οικογενειών και εταιρειών, έτσι ώστε ο τύπος του συγχρόνου πολιτικού να μην απέχει από ένα ηθοποιό-μηχανορράφο ο οποίος πουλάει τις ικανότητές του στην αγορά των εκλογικών συμπαθειών με απώτερο σκοπό να αποσβέσει την επένδυση που έγινε για την εκλογή του… Ανάμεσα σε αυτόν τον συρφετό “πολιτικών” είναι εξαιρετικώς δύσκολο έως και απίθανο να βρεθεί κάποιος ΗΓΕΤΗΣ με ακέραιες πολιτικές θέσεις, πολύ περισσότερο με αρχές κοσμοθεωρητικής τάξεως! Ειλικρινείς και υγιείς προθέσεις μπορούν ενίοτε να παρατηρηθούν σε ακτιβιστές κοινοτικών δράσεων αλλά ουδέποτε ανάμεσα σε επαγγελματίες πολιτικούς. Από τους τελευταίους άλλωστε πηγάζει ό,τι προβάλλει ως δόγμα της συγχρόνου πολιτικής επιστήμης: «Η πολιτική ως υπηρέτης της οικονομίας». 

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι υπό αυτές τις συνθήκες, συνήθη κατάσταση αποτελεί η επιβολή των συμφερόντων μιας αδηφάγου γκανγκστερικής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας εφ’ όλης της κοινωνίας, με τρόπο αδίστακτο και ολοκληρωτικό! Όταν λοιπόν όλα τα κοινωνικά ζητήματα υποτάσσονται στο χρήμα, η οικονομία καθίσταται η βασική συνιστώσα του δημοσίου βίου, η οποία προσπαθεί να ποδηγετήσει ο,τιδήποτε άλλο: κοινοτικές και οικογενειακές σχέσεις, θρησκεία, γεωπολιτική, στρατιωτικές υποθέσεις, πολιτική. Αρχές, κοσμοθεώρηση, ιδεολογία, εθνοφυλετική ταυτότης, φαντάζουν ξεπερασμένα κατάλοιπα τα οποία χωρίς ενδιασμό θυσιάζονται στον βωμό της αγοράς … Η Ουκρανία των ολιγαρχών μέχρι πρότινος δεν αποτελούσε εξαίρεση ως προς τα ανωτέρω. Από την επανάσταση της πλατείας Μαϊντάν και μετέπειτα, τα πολιτικά τεκταινόμενα στην χώρα αυτή της ανατολικής Ευρώπης πήραν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή.

Για τις εθνοεπαναστατικές δυνάμεις της Ουκρανίας το ξέσπασμα της εξεγέρσεως απετέλεσε “θείο δώρο” καθώς ξεκίνησαν να διαφαίνονται ιδανικές συνθήκες προκειμένου να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικά κινήματα τα οποία αρχικά συσπειρώθηκαν κάτω από την σκέπη του «Αληθούς Τομέα» («Pravy Sector»). Οι οργανώσεις οι οποίες σχημάτισαν τον «Pravy Sector - Tryzub» (Τρίαινα), «Patriot of Ukraine», «UNA-UNSO» και κάποιες άλλες μικρότερες, παραμέρισαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και υπό την ηγεσία του Dmytro Yarosh, έδωσαν σκληρές οδομαχίες με την ειδική αστυνομία (Berkut) η οποία προστάτευε πιστά τον πρώην πρόεδρο Viktor Yanukovych. Μετά την αποφυλάκιση του Andriy Biletsky (τότε ηγέτης του «Patriots of Ukraine» και νυν ηγέτης των «National Corps») εγκλεισθέντα υπό το καθεστώς Yanukovych, οι «Ουκρανοί Πατριώτες», άφησαν τον «Pravy Sector» συνεχίζοντας να παίρνουν μέρος στις οδομαχίες. Αξίζει να αναφερθεί πως η «Tryzub» είναι οργάνωση που εκφράζει κυρίως το σύνολο εθνικιστών της δυτικής Ουκρανίας (Γαλικία) ενώ οι «Ουκρανοί Πατριώτες» είναι οργάνωση προερχόμενη από το Χάρκοβο το οποίο ανήκει στην σφαίρα της Ρωσικής πολιτισμικής επιρροής.

Η πτώση του Yanukovych σηματοδότησε την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία καθώς και την έναρξη των αυτονομιστικών κινημάτων στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας με τους αυτονομιστές να κρατούν μια ανοιχτά φιλορωσική στάση. Η απάντηση από τους Ουκρανούς δεν άργησε έρθει. Η σύσταση πατριωτικών ταγμάτων αποτελουμένων από εθνικιστές εθελοντές ήταν άμεση, πράγμα το οποίο έκανε τα δυτικά ΜΜΕ να παραληρούν, προβληματιζόμενα για την «άνοδο του ναζισμού» στην Ουκρανία. Πράγματι, είναι η πρώτη φορά από την λήξη του Β´ΠΠ οπότε ένα κράτος σχηματίζει εθελοντικά τάγματα αποτελούμενα εξ ολοκλήρου από μαχητές εθνικών πεποιθήσεων! Το τάγμα όμως το οποίο απασχόλησε περισσότερο την κοινή γνώμη αλλά και δίχασε το εθνικιστικό παρασκήνιο της Ευρώπης ήταν το τάγμα «AZOV» του οποίου ηγήθηκε ο Andriy Biletsky.

Το «AZOV» ιδρύθηκε αρχικώς ως μια παραστρατιωτική πολιτοφυλακή αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από ρωσόφωνους Ουκρανούς εθνικιστάς προερχομένους από τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η ομάδα εξελίχθηκε σε τάγμα το οποίο έδωσε σκληρές μάχες στις περιοχές Σταρομπέσεβο, Μαρίνκα καθώς και στην περιοχή της Μαριούπολης, συνδράμοντας σε μεγάλο βαθμό στην ανακατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 2015 το τάγμα «ΑΖΟV» μετετράπη σε σύνταγμα και λίγους μήνες αργότερα ενσωματώθηκε στον ουκρανικό στρατό, υποστηριζόμενο μάλιστα από δύναμη τεθωρακισμένων και πυροβολικού, αποτελούμενο πλέον από χίλιους οπλίτες και αξιωματικούς προερχομένους από διάφορες χώρες της Ευρώπης, με την Ρωσία να κατέχει την δεύτερη θέση σε πλήθος εθελοντών! 

Τον Μάρτιο του 2015 ο υπουργός εσωτερικών Arsen Avakov ανακοίνωσε ότι το σύνταγμα «AZOV» θα ήταν από τις πρώτες μονάδες οι οποίες θα συμμετείχαν σε εκπαιδευτική αποστολή σε συνεργασία με τις ΗΠΑ (επιχείρηση Άφοβος Φρουρός) αν και ολίγους μήνες μετά, η απόφαση ανακλήθηκε από την πλευρά των ΗΠΑ λόγω των εθνοκοινοτικών ιδεών που πρεσβεύει το σύνταγμα. Το σύνταγμα κατακρίνει την κατανάλωση αλκοόλ, τις λεηλασίες και τις πάσης φύσεως απάτες. Αντ’ αυτού οι μαχητές επιδίδονται σε αθλήματα και γυμνάσια, σωματικά και πνευματικά, καθώς οι ανάγκες της μάχης γίνονται όλο και πιο απαιτητικές λόγω της συνεχούς υποστηρίξεως των αυτονομιστών από τον τακτικό ρωσικό στρατό. Οι υποψήφιοι εθελοντές υποβάλλονται σε εκπαίδευση η οποία διαρκεί έναν μήνα οπότε καλούνται να αντεπεξέλθουν σε σωματικές αλλά και ψυχολογικές δοκιμασίες. Όταν ο υποψήφιος καταφέρει να επιτύχει στην δοκιμασία η οποία φέρει το όνομα “Σπαρτιάτης”, τότε θεωρείται πλέον επίσημο μέλος του Συντάγματος και αποστέλλεται στο όπλο για το οποίο κρίνεται καταλληλότερος όπου και θα συνεχίσει να λαμβάνει εκπαίδευση.

Παρ᾽ όλα αυτά, μετά την λήξη των εχθροπραξιών στην Ανατολή, ένας καινούριος εχθρός άρχισε να αναδύεται εκ των έσω, ο οποίος δεν είναι άλλος από την φιλό€.€. κυβέρνηση του Κιέβου. Η κυβέρνηση Poroshenko δεν άργησε να φανερώσει τις προθέσεις της απέναντι στα πατριωτικά εθελοντικά τάγματα, κάνοντας οτιδήποτε ήταν δυνατόν ώστε να επιτευχθεί η διάλυσή τους και η αντικατάστασή τους από επαγγελματίες οπλίτες αλλά και να απομακρύνει τους εναπομείναντες στρατιωτικούς σχηματισμούς τέτοιου χαρακτήρος από την πρώτη γραμμή της μάχης προκειμένου να σταματήσουν να λαμβάνουν εμπειρία στο μέτωπο, καθιστάμενα έτσι όλο και πιο δημοφιλή στην ουκρανική κοινωνία. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτός ο εχθρός, το σύνταγμα «AZOV» συγκρότησε την πολιτική του πτέρυγα: «National Corps».

To ιδρυτικό συνέδριο το κόμματος έλαβε χώρα στο Κίεβο όπου ο Andriy Biletsky εξελέγη πρόεδρος από 292 εκπροσώπους από όλες τις περιοχές της Ουκρανίας. Στο συνέδριο παρευρέθησαν, ως καλεσμένοι, εκπρόσωποι διαφόρων εθνικιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του «Pravy Sector», καθώς έχουν διατηρηθεί φιλικές σχέσεις με συγκεκριμένα στελέχη του τελευταίου, ακολουθούντα την αποχώρηση του Dmytro Yarosh από την ηγεσία και την ίδρυση δεξιόστροφου κόμματος μετριοπαθούς προσανατολισμού. Το συνέδριο ενέκρινε το πρόγραμμα του κόμματος και τον χαρακτήρα του, βασικό κεφάλαιο του οποίου είναι η επισήμανση της στενής συνδέσεως της «μικρής ομάδας μαυροφορεμένων» οι οποίοι συγκρότησαν το «ΑΖΟV», με το κόμμα «National Corps» το οποίο πλέον μεταφέρει το «μέτωπο» στο ίδιο το Κίεβο, προασπιζόμενο τα συμφέροντα της Ουκρανίας. Το παραπάνω παράδειγμα δεν θα μπορούσε παρά να μας φέρει στο μυαλό τα ηρωικά Freikorps που επανδρώθησαν από βετεράνους της ταπεινωμένης μεσοπολεμικής Γερμανίας, οι οποίοι, ενσαρκώνοντας το αρχέτυπο του Junger-ικού “νοήμονος ανθρώπου της δράσεως”, πάταξαν με αποφασιστικότητα το φίδι του προδοτικού μπολσεβικισμού που δρούσε υπονομευτικώς εντός των συνόρων της Γερμανίας και εν συνεχεία απετέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.

Καθώς η ένταση στα ανατολικά της χώρας μειώθηκε, έχοντας προηγηθεί της συμφωνίας που υπεγράφη στο Μινσκ, η δράση της πολιτικής πτέρυγος γινόταν όλο και πιο έντονη. Αποκορύφωμα αυτής της δράσεως ήταν μια μεγαλειώδης πορεία 10.000 εθνικιστών που έφερε τον τίτλο «Τα Αιτήματα του Έθνους», η οποία πραγματοποιήθηκε έξω από το ουκρανικό κοινοβούλιο στις 20 Μαΐου 2016 ως μια τελευταία προειδοποίηση προς την κυβέρνηση σχετικά με την αναγνώριση των περιοχών του Ντονέτσκ και Λουχάνσκ ως «περιοχών ειδικού καθεστώτος», ύστερα από πιέσεις τόσο της Ρωσίας αλλά και των Δυτικών δυνάμεων. «Αν οι Ουκρανοί βουλευτές υιοθετήσουν αυτή την απόφαση και κηρύξουν εκλογές στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς πρώτα να επαναφέρουν τα αρχικά σύνορα με την Ρωσία, τότε πολύ απλά θα ρίξουμε την κυβέρνηση στο όνομα του Ουκρανικού λαού» δήλωσε ο ηγέτης του «AZOV» και πλέον βουλευτής, Andriy Biletsky.

Η δράση του «National Corps» όμως δεν περιορίζεται στους δρόμους. Ιδρύοντας την λέσχη «Plomin» (Φλόγα), η οποία στεγάζεται στο «Kozatsky House» (Σπίτι του Κοζάκου) λίγα μέτρα μακριά από το Μαϊντάν, οργανώνει συχνά κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche, Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α. Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω ονόματα μπορεί εύκολα να κατανοήσει ότι τα στελέχη που συγκροτούν το κόμμα έχουν αποβάλει κάθε ίχνος αστικού ψευδοπατριωτισμού από την ιδεολογική ταυτότητα του κινήματος, μπολιάζοντάς το με ιδέες οι οποίες δεν εκφράστηκαν ποτέ στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης. Στο «Σπίτι του Κοζάκου» βρίσκεται επίσης γυμναστήριο καθώς και η βιβλιοθήκη του κόμματος στην οποία τα ομηρικά έπη καθώς και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι κατέχουν περίοπτη θέση. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχή πορεία του κόμματος, όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι, έπαιξε το Ρωσικό Κέντρο του Κιέβου το οποίο αποτελείται από Ρώσους εθνικιστές διωχθέντες από το καθεστώς Πούτιν λόγω της δράσεώς τους ενάντια στις εθνοκτόνες πολιτικές του τελευταίου!

Η ατζέντα του κόμματος προβλέπει ένα πλήθος μεταρρυθμίσεων μερικές εκ των οποίων είναι:

Εθνική αλληλεγγύη ενάντια στον διχασμό, προερχόμενο από ξένα κέντρα.

Ο πόλεμος στα ανατολικά και οι δολιοφθορές στα ενδότερα της χώρας υπονόμευσαν το ουκρανικό κράτος και υποδαύλισαν την ουκρανική εθνική ταυτότητα. Το ουκρανικό έθνος καλείται να αγωνιστεί για τα συμφέροντα της Ουκρανίας, παραμερίζοντας τις εγωιστικές παρορμήσεις και να εργαστεί για ένα ισχυρό ουκρανικό κράτος αλλά με ευρεία αυτοδιοίκηση των κοινοτήτων χωρίς να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της ομοσπονδοποίησης.

Ισχυρή, έγκυρη και υπεύθυνη αρχή κατά της διαφθοράς και της ανευθυνότητος των κυβερνώντων.

Το παρόν σύστημα διακυβερνήσεως είναι χτισμένο πάνω στα θεμέλια του μετα-σοβιετικού ολιγαρχικού μοντέλου, βασικά χαρακτηριστικά του οποίοι είναι η απόλυτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου και ιδιωτικού βίου, ο ακραίος λαϊκισμός και η ανευθυνότης της αρχούσης τάξεως. Προκειμένου να αντικατασταθεί αυτό το σύστημα, αποτελούμενο από τα χείριστα στοιχεία του σοβιετικού και των σύγχρονων δυτικών μοντέλων διακυβερνήσεως, το «National Corps» παρουσιάζει το πολίτευμα της Εθνοκρατίας (όρος έμπνευσης του κόμματος) το οποίο συστήνει άμεση και ευθεία ανάληψη ευθυνών της εκάστοτε αρχής αναφορικά με τις αποφάσεις και πράξεις της. Σε τυχόν περίπτωση κυβερνητικής ανεπάρκειας, ανικανότητος, και πολλώ μάλλον διαφθοράς, θα υπάρξει άμεση επιβολή του νόμου με την σύμφωνη γνώμη της κυβερνήσεως, των σωμάτων ασφαλείας, της τοπικής αυτοδιοικήσεως και των εμπλεκομένων σωματείων. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι εφικτή η σύσταση ενός ισχυρού δικτύου το οποίο θα εκπροσωπείται από ικανούς αντιπροσώπους του έθνους.

Δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού στρατεύματος και αμυντικής βιομηχανίας, αποκατάσταση του πυρηνικού status της Ουκρανίας απέναντι στην παρούσα ντροπιαστική κατάσταση.

Η κατάρρευση του ουκρανικού στρατού και η παρακμή της αμυντικής βιομηχανίας οδήγησε σε αδυναμία απαντήσεων σε ξένες προκλήσεις. Η ουδέτερη στάση και οι διεθνείς εγγυήσεις απεδείχθησαν πλήρης αποτυχία. Οι εκκλήσεις σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα κατά την προσάρτηση της Κριμαίας. Η παρούσα εμπόλεμη κατάσταση αποτελεί ιδανική συγκυρία για την αναζωογόνηση του ουκρανικού στρατεύματος και ταχεία ανασυγκρότηση της αμυντικής βιομηχανίας. Επίσης, ζωτικής σημασίας είναι και η ανάπτυξη αποτελεσματικής διπλωματίας η οποία θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει τεχνογνωσία, οικονομική, στρατιωτική και οιασδήποτε άλλης μορφής βοήθεια, απέναντι στις προκλήσεις αλλά κυρίως να διασφαλίσει και την επιστροφή της Ουκρανίας στο πυρηνικό της status.

Ισορροπία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα προς επίτευξιν διμερούς οικονομίας ενάντια στον κορπορατισμό των ολιγαρχιών και τον κομμουνισμό.

Εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου, βιομηχανιών οικονομικής στρατηγικής και μονοπωλίων ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τις μετασοβιετικές δομές των ολιγαρχών.

Ελαχιστοποίηση των κρατικών παρεμβάσεων στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ενάντια στην σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία.

Θέσπιση νόμων οι οποίοι να προβλέπουν την επιρροή των εργαζομένων στην εκάστοτε επιχείρηση έναντι της παρούσας δυσμενούς θέσεως του εργαζομένου ο οποίος καταντά εκμεταλλευόμενος υπό αθέμιτες συνθήκες εργασίας και ψευδο-συνδικάτα.

Εστίαση στην ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών ως βάση ενός ισχυρού κράτους έναντι της οπισθοδρομικής, προσανατολισμένης στις εισαγωγές, οικονομίας.

Παραχώρηση έγγειων αγροτικών δικαιωμάτων στην ουκρανική επαρχία, ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών και κρατικές επιδοτήσεις ενάντια στις πολιτικές που επέφεραν την εκκένωση των χωριών και καταστροφή της γης.

Προτεραιότης στα εθνικά συμφέροντα, αναφορικά με την εξωτερική πολιτική, ενάντια στην υποταγή στους “διεθνείς θεσμούς” και “αξίες” οι οποίες λειτουργούν ως μανδύας ξένων συμφερόντων.

Αυστηρότερος έλεγχος στις διαδικασίες μεταναστεύσεως προς το εξωτερικό ενάντια στην πολιτική ανοιχτών συνόρων η οποία υπονομεύει τις εθνικές και οικονομικές δομές του κράτους.

Ανοικοδόμηση της δημογραφικής εικόνας του ουκρανικού έθνους και επαναφορά αυτών σε θετικούς ρυθμούς μέσω κρατικών προγραμμάτων.

Εστίαση στην νεότερη γενιά και επαναφορά της στις αξίες της αξιοπρέπειας, της τιμής και της εθνικής υπερηφάνειας.

Δημιουργία άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας, με την Ουκρανία ως πυλώνα αυτού, ως παράγοντος ασφαλείας και σταθερότητος ενάντια στις φρούδες ελπίδες συμμαχίας με Δυτικά και Ανατολικά κράτη οι οποίες οδήγησαν στην κατοχή της χώρας.

Η επιθετική στάση της Μόσχας η οποία εκδηλώθηκε στην Κριμαία και στο Ντονμπάς απεκάλυψε την αναποτελεσματικότητα του υπάρχοντος συστήματος ασφαλείας και διεθνών εγγυήσεων, θέτοντας θέματα ασφαλείας στις υπόλοιπες χώρες της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ουκρανία οφείλει να επικεντρώσει την εξωτερική της πολιτική στην σύσταση άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας ο οποίος μετέπειτα δύναται επεκτεινόμενος να εξελιχθεί σε άξονα: Βαλτικής – Βαλκανίων – Καυκάσου. Ο σχηματισμός μίας τέτοιας πολιτικό-στρατιωτικής συμμαχίας θα επιτρέψει στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης να αποκτήσουν αυτοδυναμία απέναντι στο Δυτικοευρωπαικό και Ευρασιατικό μπλοκ και θα οδηγήσει στην μετατροπή τους από “γεωπολιτικά αναχώματα” και κυματοθραύστες πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών εγχειρημάτων – σε ανεξάρτητους γεωπολιτικούς εταίρους οι οποίοι θα είναι σε θέση να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.

INTERMARIUM

Η Ουκρανία, όπως και οι χώρες της ευρύτερης περιοχής, έχουν κληθεί και στο παρελθόν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που τις οδήγησε στην εφαρμογή ορισμένων αξιόλογων γεωπολιτικών εγχειρημάτων. Μερικά από αυτά είναι: Το Δόγμα της Μαύρης Θάλασσας του Ουκρανού γεωπολιτικού και εθνικιστή Yurii Lypa, το «Intermarium» του Πολωνού στρατάρχη Josef Pilsudski, η Ένωση Βαλτικής με την Μαύρη Θάλασσα του Λετονού στρατηγού Peteris Radzins ο οποίος υπηρέτησε ως στέλεχος στο στρατιωτικό επιτελείο του Ουκρανού κυβερνήτη Pavlo Skoropadsky.

Κύριο μέλημα του «National Corps», στην παρούσα φάση, είναι η προώθηση του γεωπολιτικού εγχειρήματος «Intermarium»: Μια γεωπολιτική εναλλακτική με βασικούς πυλώνες τα κράτη της Πολωνίας και της Ουκρανίας η οποία σε πρώτο στάδιο θα περιλαμβάνει τα κράτη της Ουκρανίας, Πολωνίας, Λευκορωσίας, Λιθουανίας, Λετονίας και Εσθονίας. Το δεύτερο στάδιο προβλέπεται να οδηγήσει σε ευρύτερη ένωση κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καθώς και ένωση με την Αδριατική Θάλασσα συμπεριλαμβάνοντας δυνητικώς τα κράτη της Σλοβακίας, Τσεχίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Μολδαβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ουγγαρίας.

Τα κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης απέκτησαν την ανεξαρτησία τους ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αμέσως άρχισε ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου για την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Η επίτευξη του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου, προτύπου, τάχα, “ευημερίας”, φαντάζοντας ως ένας θεμιτός στόχος, οδήγησε αυτά τα κράτη να καταβάλουν αξιοσημείωτες προσπάθειες προκειμένου να εκπληρώσουν τα εν λόγω κριτήρια. Ο σκοπός εν πολλοίς επετεύχθη τελικώς, ώστε τα κράτη αυτά θεώρησαν ότι μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα που τους προσέφερε η ευρωπαϊκή κοινή αγορά και η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και ανθρωπίνου δυναμικού. Η αρχή του 21ου αιώνα, σηματοδότησε, ωστόσο, την έναρξη μιας ταραχώδους εποχής η οποία χαρακτηρίζεται από αστάθεια και παγκόσμια αναταραχή. Αυτή η εποχή άρχισε συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (2001), ο πόλεμος στο Ιράκ (2003), η ρωσική εισβολή στην Γεωργία (2008), η παγκόσμια οικονομική κρίση (2008), η Αραβική Άνοιξη (2010), και η κατάσταση διαρκούς, μέχρι και σήμερα, πολέμου σε Συρία, Λιβύη, Υεμένη. 

Μεσολάβησαν επίσης, η ουκρανική εξέγερση και η εκδήλωση της ρωσικής επιθετικότητος ενάντια στην Ουκρανία, οι αναταραχές στο τουρκικό πολιτικό προσκήνιο και η άκρως επιθετική εξωτερική πολιτική εκ μέρους της Τουρκίας της οποίας και η Ελλάδα υφίσταται τις επιπτώσεις. Αυτά τα γεγονότα είχαν και έχουν ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της παρεκτόπισης ανησυχητικώς μεγάλων μαζών από την Αφρική και την Ασία των οποίων οι πεποιθήσεις και διαθέσεις είναι άκρως εχθρικές προς τις ευρωπαϊκές αξίες. Αυτές οι μάζες τριτοκοσμικών μεταναστών, με την αφανή ενορχήστρωση γνωστών σκοτεινών κέντρων αποφάσεων που απεργάζονται την καταστροφή της Ευρώπης, οδηγούνται σε εποικιστικού τύπου μετεγκατάσταση στην ευρύτερη περιοχή του ευρωπαϊκού χώρου. Οι εν λόγω μάζες αποτελούν απειλή όχι μόνο για τις θεσμικές δομές της θνησιγενούς (και κατ’ ουσίαν …αντιευρωπαϊκής) Ε.Ε. αλλά (πράγμα υψίστης σπουδαιότητος) και για την ίδια βιολογική συνοχή των Ευρωπαϊκών εθνών! Η πολιτική ανοιχτών συνόρων σε συνδυασμό με τις ψευτοσοσιαλιστικές οικονομικές πολιτικές (αντιπαραγωγική ανακατανομή πλούτου μέσω επιδοτήσεων), την σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία, την βιαίως και θεσμικώς επιβαλλόμενη ανοχή απέναντι σε κάθε μορφή εκφυλισμού, οδήγησαν τις χώρες της ζώνης «Intermarium» στο να προτάσσουν το εύλογο ερώτημα: “Αυτή είναι η Ευρώπη για την οποία πασχίσαμε;”

Το 1994 η Ουκρανία, εφαρμόζοντας το μνημόνιο της Βουδαπέστης, εγκατέλειψε αυτό που ήταν τότε το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, το οποίο φυσικά κληρονόμησε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως, σε αντάλλαγμα για μια επίσημη εγγύηση των συνόρων και της ασφάλειάς της από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Ρωσία. Καθώς απεκαλύφθη η πλήρης αφερεγγυότης των δυτικών συμμάχων, τόσο η Ουκρανία, όσο και η υπόλοιπη ζώνη του σχεδίου

«Intermarium», βρίσκονται πλέον στην ανάγκη συμπήξεως αποτελεσματικών, ουσιωδών συμμαχιών και όχι εικονικών όπως η υποτιθέμενα “φιλο-ουκρανικές” Ε.Ε. και Η.Π.Α. οι οποίοι ζητούν την εφαρμογή των παραμέτρων του συμφώνου του Μινσκ το οποίο προβλέπει ένα έννομο στάτους για τους δολιοφθορείς του Κρεμλίνου, εμμέσως δίδοντας τους το έρεισμα για περαιτέρω διεκδικήσεις, όμοιες με εκείνη της προσαρτήσεως της Κριμαίας, πάντοτε κατόπιν …“δημοκρατικών” διαδικασιών

Παρά ταύτα, οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, με εξαίρεση την Λευκορωσία η οποία έπαιξε τον ρόλο του μεσολαβητή, έχουν εκφράσει την ανησυχία τους όσον αφορά την επιθετική στάση της Μόσχας και θεωρώντας την Ουκρανία ως τον πρόμαχο της ευρύτερης περιοχής. Ακόμη και η Λευκορωσία προμήθευε ανεπίσημα τον ουκρανικό στρατό με όπλα και καύσιμα στο κορύφωμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ανατολικά. Ο δημοφιλής πρόεδρος της Πολωνίας, Andrzej Duda, ο οποίος στον λόγο που εκφώνησε κατά την ορκωμοσία του, επανέφερε στο προσκήνιο την ιδέα του «Intermarium», προέτρεψε τους Ουκρανούς πρέσβεις να επενδύσουν σε συνεργασία με τα γειτονικά κράτη από το να αναμένουν την βοήθεια των δυτικών δυνάμεων η οποία έρχεται πάντα με «βαρύ κόστος». Συγκεκριμένα είπε ότι οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης πρέπει να δουλέψουν μαζί προκειμένου να αλλάξουν την φαύλη λογική της Δύσεως. Σε συνέντευξή του στην “La Repubblica” o Jaroslaw Kaczynski – ηγέτης του κόμματος “Νόμος και Δικαιοσύνη” αναφέρθηκε στην ιδέα μιας πολιτισμικής αντ-επαναστάσεως για την οποία επίσης συζήτησε και με τον Ούγγρο προθυπουργό, Βίκτορ Ορμπάν στο οικονομικό φόρουμ στην Krynica. Αμφότεροι εγκωμίασαν την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και την χαρακτήρισαν ως μια ευκαιρία για ριζικές αλλαγές εντός της ΕΕ. Η εν λόγω αντεπανάσταση, σύμφωνα με τον Kaczynski, οφείλει να στραφεί ενάντια στις άκρως αριστερές και φιλελεύθερες πολιτικές και πρέπει να έλθει εις πέρας αγνοώντας την φαυλότητα της “πολιτικής ορθότητος” η οποία περιορίζει την ελευθερία του λόγου και των απόψεων. Επίσης ο Andrzej Duda, βρισκόμενος στην 60η επέτειο της αντι-κομμουνιστικής επαναστάσεως στην Βουδαπέστη, συνεχάρη τον Βίκτορ Ορμπάν για την αντίστασή του ενάντια στην “σοβιετοποίηση”, όπως την χαρακτήρισε, των Βρυξελλών.

Με λίγα λόγια, ο συνασπισμός των πιο αυστηρών κριτών της ΕΕ έχει ήδη σχηματιστεί και μάλιστα με αφορμή την κατανομή λαθροεποικιστικών μαζών. Η ένωση V4 (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) έχει σχηματιστεί (στα πλαίσια της ευρω-ατλαντικής ενσωμάτωσης) χωρίς αυτό να αλλάζει το γεγονός ότι τα θεμέλια για το «Intermarium» έχουν ήδη θεσπιστεί.

Ωστόσο ένα σημαντικό εμπόδιο για την περαιτέρω πραγμάτωση του άξονα είναι η παρούσα φιλόΕΕ κυβέρνηση του Κιέβου. Για τον λόγο αυτό, το κίνημα AZOV λειτουργεί, παράλληλα με την κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας αυθαιρέτως ένα κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής και οργανώνοντας συνόδους πολιτικού και στρατιωτικού ενδιαφέροντος στις οποίες παρευρίσκονται αξιωματούχοι από τα κράτη της Πολωνίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Λιθουανίας.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, η πρόοδος των Ουκρανών συναγωνιστών και η πραγμάτωση των γεωπολιτικών τους εγχειρημάτων είναι ζωτικής σημασίας καθώς είναι η πρώτη φορά ύστερα από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οπότε εμφανίζονται στο προσκήνιο πανευρωπαϊκές απόψεις που εκφράστηκαν από μεγάλους στοχαστές και φορείς της Ε/Σ Ιδέας όπως ο Ernst Junger, Julius Evola, Oswald Mosley, Francis Parker Yockey, Pierre Drieu la Rochelle και Leon Degrelle. Επίσης, απέναντι σε μια πολυ-πολιτισμική, νεο-μαρξιστική ΕΕ η οποία μαστίζεται από την άνοδο του Ισλάμ και σε μία Ρωσική Ομοσπονδία που δείχνει να εφαρμόζει το δόγμα της ευρασιατικής συμμαχίας (θεωρία του Ντούγκιν) και η οποία αποτελείται από ένα μωσαϊκό φυλών και θρησκειών με το Ισλάμ να καλπάζει και τον λευκό πληθυσμό να συρρικνώνεται, η σύσταση του «Intermarium» συνιστά μια έξοχη και ρεαλιστικώς πραγματοποιήσιμη γεωπολιτική εναλλακτική προοπτική, με αναφορά στις πλέον καθαρές λευκές φυλετικές δεξαμενές της Ευρώπης. 

Η ένωση των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να αποτελέσει όχι απλά έναν παράγοντα οικονομικής σταθερότητος και ασφαλείας για την περιοχή αμέσου ενδιαφέροντος, αλλά θα είναι σε θέση να συνδράμει καταλυτικώς στην επανάκτηση του ευρύτερου ζωτικού χώρου της Ευρώπης.

πηγή