Η συνέντευξη του αρχιλοχία της ΕΛΔΥΚ Χρήστου Καλέτσιου για τον Αττίλα 2 («Ελεύθερος Κόσμος» - 15.08.2010 σελίς 8 - .pdf)

για να κατεβάσετε το αρχείο σε .pdf εδώ ...

«Προς αποκατάστασιν της Αληθείας»: η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου για τα γεγονότα της Κύπρου και τα πρόσωπα της στρατιωτικής κυβέρνησης (εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» 17.12.1999 - .pdf)

για να κατεβάσετε το αρχείο .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι:

15 Ιουλίου 1974: η προσπάθεια ανατροπής του Μακάριου ...

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.

Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.

Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων. Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως. Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.

Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.

Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.

Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό. Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.

Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής. Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.

Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες απόκρυψης όπλων.

Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της. Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.

Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”

πηγή

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Ο Αετός της Αντιδημοκρατικής Σκέψης και Δράσης: Νικόλαος Σαμψών ο εκτελεστής της Αγγλοκρατίας!

Φάκελος Κύπρου: Ο Νίκος Σαμψών αποκαλύπτει.

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

του Wolverine

Αν κάποιος μελετήσει με προσοχή τις κινήσεις του δημοκρατικού στρατοπέδου σχετικά με το Κυπριακό τα τελευταία 40 χρόνια θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μακάριο στις 15.07.74 και κυρίως ενάντια στην πολιτική του υπήρξε μια στρατηγική «έξοδος κινδύνου» απέναντι στους αντεθνικούς σχεδιασμούς των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής. Επιβεβαιώθηκε άλλωστε τα αμέσως επόμενα έτη η ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής τόσο από την αλλοπρόσαλλη τακτική του Μακαρίου όσο και από τις παραχωρήσεις των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων απέναντι στον «Αττίλα». Όσο και αν κομπάζουν οι υπερασπιστές του συντάγματος του ’60 για την ποιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει αναμφισβήτητο το γεγονός ότι από την στιγμή που δεν επετεύχθη η πλήρης ένωση με την Μητέρα Πατρίδα κάθε άλλη λύση οδηγούσε μέρα με την ημέρα στην απώλεια της Μεγαλονήσου. Ο Μούσκος (Μακάριος) από το ’57 κιόλας είχε αλλάξει τακτική η οποία δεν ευνοούσε το λαϊκό αίτημα για ένωση ενώ είχε επιλέξει παράλληλα μια παρανοϊκή πολιτικάντικη προσωπολατρική κατεύθυνση μέσα στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου.

Θάνατος στην Δημοκρατία!

Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μεταφέρουν τις ευθύνες στους Εθνικιστές για τα γεγονότα της εισβολής και κατοχής με αφορμή το πραξικόπημα, ξεχνούν να μας πουν ποιοι ήταν αυτοί που καλωσόρισαν την ΤΟΥΡΚΔΥΚ τον Αύγουστο του 1960 με το «καλωσορίσατε» μάλιστα σε άψογα Τουρκικά! Δεν μας είπαν ποτέ ποιες ήταν οι σχέσεις του «εθνάρχη» τους με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και την CIA η οποία δεν παρέλειπε επί Μακαρίου να εγκαταστήσει τα συστήματα κατασκοπείας στο νησί - λόγω των Σοβιετικών - με την άδεια φυσικά της Κυπριακής κυβέρνησης. Ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν τους Εθνικιστές αλήθεια όταν όλοι γνωρίζουν ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι διώξεις απέναντι στους «Ενωτικούς» υπήρξαν πολύπλευρες από ξυλοδαρμούς και ανακρίσεις μέχρι εκτελέσεις και απαγωγές; 

Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που ζητούσε τον εξευτελισμό και την διάλυση της Εθνικής Φρουράς μέσω της αποχώρησης των Ελλήνων Αξιωματικών; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που την στιγμή που η Κύπρος είχε τεράστια αμυντικά κενά φρόντιζε από την άλλη να προμηθευτεί για τους «πραιτοριανούς» του Εφεδρικού (το επίλεκτο σώμα του Μακαρίου) τελευταίας τεχνολογίας οπλισμό - Τσεχοσλοβακικής προέλευσης - και να τον κρύψει στα υπόγεια … του προεδρικού μεγάρου; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που αγνόησε κάθε έκκληση για ενίσχυση της άμυνας της νήσου ενώ την ίδια στιγμή έδινε άδεια ανεγέρσεως (!) πολυτελούς ξενοδοχείου πάνω ακριβώς στα πολυβολεία της παράκτιας περιοχής όπου αργότερα οι Τούρκοι προχώρησαν σε απόβαση;

Το σώμα του Εφεδρικού του Μακαρίου με σύγχρονο οπλισμό ...

Για αυτούς και χίλιους άλλους λόγους λοιπόν έπρεπε ο Μακάριος να ανατραπεί και ο λαός της νήσου συναισθανόμενος το δίκαιον της υπόθεσης αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι επικράτησε το κίνημα των Εθνικιστικών Δυνάμεων έστειλε 15.000 τηλεγραφήματα συμπαράστασης στον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Α’ Νικόλαο Σαμψών γεγονός που δεν διέψευσε κανείς! Η ΕΟΚΑ Β’ ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του Ελληνικού λαού και στελεχώθηκε ανάμεσα σε άλλους και από παλαίμαχους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Α’ η οποία τσάκισε παλαιότερα τον Αγγλικό επεκτατισμό το ’55 - ’59. Η ιστορική αφορμή για την αιματηρή συνέχεια δεν ανήκει στους Εθνικοεπαναστάτες αλλά στην αλλοφροσύνη της Μακαριακής πολιτικής που βασάνιζε στα κτίρια της αστυνομίας με μεσαιωνικά εργαλεία τρόμου τους αντάρτες και υποστηρικτές των Ενωτικών Εθνικιστικών δυνάμεων. 

Οι Έλληνες Φασίστες διέλυσαν τον αποικιοκρατικό θυρεό στο προεδρικό μέγαρο με βλήματα αρμάτων! 


Οι Δημοκράτες τον απεκατέστησαν και τον διατηρούν μέχρι σήμερα ...

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας παρόλο την απομόνωση εις την οικία του από την στρατιωτική κυβέρνηση της 21^ης Απριλίου προσπάθησε για πολλοστή φορά να έρθει σε συνεννόηση με τον ρασοφόρο ηγέτη αλλά η αδιαλλαξία της εξουσίας και η αλαζονεία υπήρξαν διαχρονικό χαρακτηριστικό του ιερατείου της εκκλησίας και του σύγχρονου ελληνόφωνου «βυζαντινισμού». Παρόλο που ο Γρίβας είχε κάθε λόγο να μισεί τον Μακάριο αφού υπήρξε ο κύριος υπεύθυνος για την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου έκανε ότι μπορούσε για να τον λογικέψει. Η στελέχωση της ΕΟΚΑ Β’ με 10.000 άτομα στο νησί και η δομή όμοια με αυτήν της ΕΟΚΑ Α’ απέδειξε σε όλους τους μετέπειτα επικριτές και «ιστορικούς» ότι το όραμα της Ένωσης παρέμενε ζωντανό σε χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου αλλά και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ο Μακάριος παρά την έντονη αμφισβήτηση του από χιλιάδες συμπατριώτες του απάντησε στο κάλεσμα για ενότητα με νέα βασανιστήρια και διώξεις σε ένα παραλήρημα δημοκρατικής «ηθικής». 

Οι αντεθνικές ενέργειες έλαβαν φυσικά άμεση απάντηση μέσω των επαναστατικών ενεργειών που τίναξαν στο αέρα τα αστυνομικά τμήματα και με εκτελέσεις πολιτικών στόχων θυμίζοντας τις ηρωικές εποχές της ΕΟΚΑ Α’. Εκείνη την εποχή βλέπετε οι Εθνικιστές δεν εκλιπαρούσαν … την δικαιοσύνη «να κάνει την δουλειά της ως οφείλει» διότι απλά δεν υπήρχαν Μπούκουρες και λοιποί «Εθνικιστές» της πλάκας αλλά παλαίμαχοι αντάρτες και αγωνιστές που δεν φοβήθηκαν παλαιότερα τα βασανιστήρια της Αγγλικής στρατονομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρα όπως ήταν φυσικό μετέπειτα δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω στις απειλές του ρασοφόρου «εθνάρχη». 

Και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ηγείτο του αγώνα ο άνθρωπος που διαμόρφωσε το σύγχρονο μεταπολεμικό αντάρτικο πόλεως και έγινε ίνδαλμα από τον Κάστρο της Κούβας μέχρι τον Ιρλανδικό IRA. Ο Στρατηγός Γρίβας ο λεγόμενος και Διγενής, ο άνθρωπος με δεκάδες χρόνια στον αγώνα που πιθανότατα δηλητηριάστηκε στο κρησφύγετο του τον Ιανουάριο του ‘74. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η πλευρά του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου σε μια επίδειξη κοντόφθαλμης πολιτικής - αν όχι συνεννόησης με εξωελλαδικούς παράγοντες - την εποχή εκείνη δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει την άμεση πολιτική αναγκαιότητα εξόντωσης του Μακαρίου και δεν στήριξε τον αγώνα του Γρίβα. 

Κληρίδης - Ντεκτάς με τα ποτήρια στο χέρι υπό την εποπτεία του Άγγλου επιτηρητή ...

Από την άλλη μεριά οι Ελλαδίτες φοιτητές και αρκετοί Φασίστες / Εθνικοσοσιαλιστές στήριξαν με κάθε μέσο την ενωτική προσπάθεια. Η δυσχερής αναλογία δυνάμεων και τα τακτικά λάθη καθώς και τα συνεχή χτυπήματα του Εφεδρικού μέσω των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος αλλά και οι συλλήψεις πολλών ανταρτών έφεραν την οργάνωση σε δύσκολη θέση. Δεν έμενε άλλη λύση το καλοκαίρι του ’74 από την εξόντωση του Μακαρίου. Δυο απόπειρες δολοφονίας απέτυχαν τα προηγούμενα χρόνια - τον προστάτεψε ο Γιαχβέ … - και οι ανατροπείς του Παπαδόπουλου όπως ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης και οι πιστοί σε αυτόν σε μια κίνηση άμεσης ανάγκης προχώρησαν στο πραξικόπημα χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει ότι ανάμεσα τους υπήρχαν υποστηρικτές των πολιτικών και άνθρωποι που προτιμούσαν να θυσιάσουν την Κύπρο για να σωθεί η Δημοκρατία! Πολλοί μπορούν να πουν τα μύρια όσα για αυτή την κινηματική πράξη και να κατηγορήσουν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη - έναν άνθρωπο με 5 χρυσά αριστεία ανδρείας να κοσμούν τον ίδιο - για το αν έσφαλε ή όχι που απέκλεισε τον Μακάριο από την Κυπριακή πολιτική σκηνή. 

Νεκρός Ενωτικός αγωνιστής που έπεσε από σφαίρες φρουρών του Μακαρίου ...

Σίγουρα υπήρξαν παραλείψεις και τραγικά λάθη στα ανώτατα κλιμάκια των επιτελείων Ελλάδος και Κύπρου, σίγουρα ανώτατοι αξιωματικοί πρόδωσαν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη στο πολεμικό συμβούλιο ο οποίος όμως να σημειωθεί ότι επιζητούσε μετά μανίας άμεση εμπλοκή με τον Τουρκικό παράγοντα και έστειλε τους Καταδρομείς και όχι παράδοση στους πολιτικούς όπως επιδίωξαν οι προδότες τύπου Μπονάνος και λοιποί. Τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη όμως θα τον κρίνει η ιστορία. Για όποιους αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά  να παρατηρήσουν ότι δεν άνοιξε ποτέ ο φάκελος για το Κυπριακό. Ας σκεφτούν κάποιοι επίσης με ποια προαγωγή και με ποια περιουσία ανταμείφτηκαν όλοι αυτοί που τον πρόδωσαν την κρίσιμη στιγμή και τι έλαβε αυτός που θεωρήθηκε ο κύριος υπεύθυνος. Βρέθηκε επί σειρά ετών και με εντελώς παράνομο τρόπο πίσω από τα κάγκελα της δημοκρατίας για να καταλήξει στο τέλος από θερμοπληξία μέσα στον Κορυδαλλό (!) επειδή ως Αιώνιος Στρατιώτης αρνήθηκε κάθε πολυτέλεια εντός του δημοκρατικού κάτεργου ακόμη και την επείγουσα ανάγκη για παροχή κλιματιστικού! 

Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας

Όταν ψηλαφήσει κάποιος την ιστορία θα βρει καρκινικούς όγκους όπως τον Μακάριο και τον Κληρίδη ή τον Αναστασιάδη σήμερα να τρώνε και να πίνουν με τον κατακτητή μόλις το 1977 αλλά και το 2007, αυτοί οι θαμώνες των στοών και των πρεσβειών προσπαθούν να μας πείσουν λοιπόν ότι οι Φασίστες πρόδωσαν το νησί και όχι η δημοκρατική φάρα τους! Ας το καταλάβουν καλά λοιπόν ότι το παραμύθι τους δεν πιάνει πλέον και δεν μετανιώνουμε ούτε για ένα λεπτό για την επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μούσκο που λίγες ημέρες μετά την 15^η Ιουλίου έπεφτε στα γόνατα του Σουλτάνου και μέσα στο χαρέμι του ΟΗΕ  ζητούσε με πάθος ... την Τουρκική επέμβαση! Οι ριπές της ΕΟΚΑ Β’ της ηρωικής ΕΛΔΥΚ και των δυνάμεων των ΛΟΚ καθώς και οι νεκροί Συναγωνιστές / Στρατιώτες που έπεσαν από τα πυρά του «Εφεδρικού» του Μακαρίου δεν θα ξεχαστούν από κανέναν! 

Οπλισμός της ΕΟΚΑ Β'

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές Δυνάμεις. Για το Κυπριακό εμείς δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανέναν και για τίποτα! Ξεχνούν ότι τα τάγματα των μαχητών της ΕΟΚΑ Β’ τσάκισαν τους Τουρκοκυπριακούς θύλακες σε Λεμεσό και Πάφο και εκτέλεσαν τον Αμερικανό πρέσβη τον Αύγουστο του ’74 ως εκδίκηση για τα εγκλήματα των ΗΠΑ! Συγκεκριμένα, στις 20 Ιουλίου μέλη της ΕΟΚΑ Β' αποτέλεσαν τον πυρήνα του Τάγματος Μιχαήλ Καλογερόπουλου - Διάκου, το οποίο επωμίστηκε το κύριο βάρος των επιχειρήσεων κατά των τουρκικών θυλάκων της Λεμεσού ενώ άνδρες της ΕΟΚΑ Β' κατέλαβαν το τουρκικό χωριό Αυδήμου, το οποίο ήταν κέντρο στρατιωτικής εκπαίδευσης των Τουρκοκυπρίων της Λεμεσού. 

Νικόλαος Σαμψών

Υπάρχουν τα αδιάψευστα στοιχεία του πιο δυναμικού αντάρτη πόλεως της ΕΟΚΑ ‘Α Νικολάου Σαμψών και οι μαρτυρίες - και σε βιβλίο - του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου - του οποίου το αρχείο έσπευσε να κατασχέσει το Κυπριακό κράτος - τα οποία φωτίζουν την δημοκρατική ομίχλη. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι υπήρξαν και προδότες «ακροδεξιοί» που την μια στιγμή έδιναν κρύο νερό στους μαχητές της ΕΟΚΑ Β’ και ζητωκραύγαζαν «επέθανεν ο Μούσκος» και λίγα χρόνια αργότερα ακολουθούσαν μειοδοτική πολιτική - δεν ήταν άλλος από τον Αναστασιάδη - υποχωρώντας στις απαιτήσεις των Τούρκων. 


Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα σε χώρους της νεολαίας της νήσου το σύνθημα ΕΟΚΑ Β’ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ ενώ μαζί με τα χρώματα της γαλανόλευκης κυματίζουν τα μελανοπόρφυρα λάβαρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδεολογίας! Το παρακάτω απόσπασμα ενός πρόσφατου δημοσιεύματος αποδεικνύει περίτρανα την παράνοια που διακατέχει την νεοελληνική πραγματικότητα και σίγουρα ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει πίσω από τις γραμμές και να βγάλει τα δικα του συμπεράσματα … 

Χρέος των Εθνικοσοσιαλιστών της νήσου να τιμήσουν τους Μαχητές που πολέμησαν τον ραγιαδισμό στο νησί και έπεσαν για την Ένωση και την Πατρίδα!

“… «Πεταμένους» με τα ρούχα που φορούσαν ακόμα και μπρούμυτα με τα πυρομαχικά στις εξαρτήσεις τους θάφτηκαν οι 18 καταδρομείς που είχαν σκοτωθεί στις 15 Ιουλίου 1974, κατά το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» κατά την εκταφή διαπιστώθηκε ότι οι καταδρομείς είχαν θαφτεί όπως - όπως στο νεκροταφείο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία φορώντας τα θερινά κοντά παντελόνια της στολής τους, τα άρβυλα και τις κάλτσες τους. Πρόκειται για 18 καταδρομείς που σκοτώθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο προσπαθώντας να το καταλάβουν και να σκοτώσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η εκταφή έγινε για να διαπιστωθεί σε ποιον ανήκουν τα οστά αφού κάποιοι τάφοι είχαν την ένδειξη «Άγνωστος». Παράλληλα ξεκαθαρίστηκε ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι της τουρκικής εισβολής. Τα οστά μπορούν να παραμείνουν στο σημείο που βρίσκονται από το 1974 ή να μεταφερθούν από τους συγγενείς των νεκρών στις πόλεις και τα χωριά καταγωγής των νεκρών. Οι τάφοι των νεκρών του πραξικοπήματος σχεδόν κάθε χρόνο προκαλούν πολιτική αναταραχή καθώς ο Αρχιεπίσκοπος κάνει τρισάγιο και τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ διαμαρτύρονται γιατί θεωρούν πως η Εκκλησία δεν μπορεί να τηρεί την ίδια στάση για τους πραξικοπηματίες και για αυτούς που σκοτώθηκαν αντιστεκόμενοι»…”

Κάποτε Αντάρτες Πάντοτε Αντάρτες ... Εμπρός για μια νέα ΕΟΚΑ !

Σαμποτάζ σε αγγλοσιωνιστική αεροπορική βάση ... εξώφυλλο εφημερίδας την εποχή που η δεξιά και το μασονικό παλάτι πυροβολούσαν εθνικιστές φοιτητές ... Νίκος Σαμψών ο φημισμένος αντάρτης πόλεων και ψυχρός εκτελεστής των Άγγλων πρακτόρων ... πατριώτης παπάς βοηθάει στην απόκρυψη όπλων ... η μάνα του ήρωα Μάτση στα ερείπια θρηνεί τον χαμό του γιου της ... ο ήρωας που οδηγείται στην αγχόνη ... παρέλαση ανταρτών στην λευκωσία ... όπλα ... όπλα ... όπλα ... αυτές είναι οι εθνικιστικές επαναστατικές ένοπλες παραδόσεις ... Σκλάβοι στα όπλα ΕΟΚΑ ... επίκαιρο όσο ποτέ ...