ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ: ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αισχύλος

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα και ερευνητή Πέτρου Σαραντάκη με τίτλο «Εκ του Μετώπου της Μικράς Ασίας 1921-1922» είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 250.000 Ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών που πολέμησαν στη Μικρά Ασία

Γεώργιος Προκοπίου - Εσκί Σεχίρ (Μέχρις εσχάτων), 1921

Έρως Ελλάς: Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Αυτόνομη παρουσία στις Θερμοπύλες

Ίων Δραγούμης: Αρβανιτιά (άρθρο στο Νουμά)

Αρβανίτες: η Δρακογενιά του Πύρρου και του Σκεντέρμπεη.

Άρθρο του Ίωνα Δραγούμη που δημοσιεύτηκε στον
«Νουμά» τον Φεβρουάριο του 1912 με την υπογραφή «ΙΔΑΣ».

ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ

Το Σούλι πάει, μας το τραγούδησε σε πεντέξη εξαίρετες ζωγραφιές – μια σταλιά ρωμαντικές μονάχα μολονότι επιγραμματικές – ο κ. Βλαχογιάννης. Και με το Σούλι άρχισε να τελειόνει και η παράδοση του φαγωμού μας με τον Αρβανίτη. «Αρβανίτης» είναι ο Τουρκαλνός, ο Τόσκας, ο Γκέκας, που πάντα του σ’ αμαχή βρισκόταν με το Χριστιανό, το Ρωμιό, τον «Έλληνα», κι ακόμα σε κάποια μέρη, στην ‘Ηπειρο, βρίσκεται και τώρα.

Ο Ηπειρώτης είναι ο καλλίτερος συνάμα και ο χειρότερος σύμβουλος όσο για να καταλάβουμε, οι Αρβανιτάδες τι πράμα είναι και πως πρέπει να τους φερνόμαστε. Καλός σύμβουλος, για να σου χαρακτηρίσει τέλεια τον Αρβανίτη, τον ξέρει από την κορφή ως τα νύχια. Κακός σύμβουλος, για να σου υποβάλει πολιτική απέναντι στους Αρβανίτες στενή και κοντόφθαλμη.

Σου λέει άξαφνα πως ο Αρβανίτης είναι πονηρός, πλιατσικολόγος, ανόργωτος, πολεμιστής, στολιδιάρης – σαν κανένα όμορφο πουλί που δείχνει σαν άρματα τα φτερά του. Και πονηρός είναι και πλεονέχτης είναι και πρωτόγονος είναι και όλα τα άλλα που σου αριθμούν οι Ηπειρώτες τάχει. Μα όταν σου λεν τους μισούμε και πρέπει να τους μισείτε και σεις, γιατί στα μέρη μας, εκεί που συναπαντιόμαστε, οι Ρωμιοί και οι Αρβανίτες, μας τυραννούν και μας βασανίζουν επειδή έχουν την κυρίαρχη θρησκεία και την κυρίαρχη φυλή τους, τους Τούρκους, μαζί τους, δεν πρέπει η ταραχή για τα βάσανα των αδερφών μας να μας παραφέρνει. Άμα βρίσκει, όποιος και νάναι, απακούμπι και δύναμη, γίνεται τύραννος, ή καλλίτερα, άμα αντικρύσει κανένας άνθρωπο πιο αδύνατο του έρχεται να τον κάνει δούλο του. Λοιπόν τυραννούν οι Αρβανίτες.

Μα ας πάρουν αν θέλουν άρματα και οι χριστιανοί και ας τους τυραννίσουν κι αυτοί. Οι μπέηδες από τον Αλή-πασά έχουν κάμει χωριά ολόκληρα χριστιανικά, τσιφλίκια τους. Η Τουρκία κληρονόμησε κι αυτή μερικά καταπατημένα χριστιανικά τσιφλίκια από τον ίδιο τον Αλή, όταν τον κατέστρεψε. Ο δραγάτης ο Αρβανίτης τυραννάει κι αυτός, ο χωροφύλακας είτε Τούρκος είτε Αρβανίτης (το ίδιο κάνει το κάτω κάτω της γραφής) κι αυτός βασανιστής, ο δεκατιστής που παίρνει τα βασιλικά δοσίματα, τύραννος κι αυτός, και Αρβανίτης τις περισσότερες φορές.Είναι φυσικό λοιπόν οι Ρωμιοί να σιχαίνονται τον Αρβανίτη, στην Ήπειρο. Ως τόσο ούτε η Αρβανιτιά βρίσκεται στην ‘Ηπειρο ούτε οι Ηπειρώτες είναι όλοι οι Έλληνες.

Σφυριά και αμόνια πολεμάν, την ώρα τούτη, για να φτειάξουν μιαν Αρβανιτιά. Οι Αρβανίτες, ενώ ήταν Αρβανίτες πάντα, δεν έλαβαν συνείδηση εθνική ξεχωριστή από τους Τούρκους παρά στα τελευταία χρόνια και πάλι όχι όλοι. Είναι ακόμα χωρισμένοι σε φυλές, σε οικογένειες, σε αρχηγούς, που τρώγονται αναμεταξύ τους και εκδικιούνται, και σε πολλά μέρη δεν εχώρισαν ακόμα οι Αρβανίτες καθαρά τον εαυτόν τους από τον Τούρκο. Μα ολοένα γίνεται το έθνος το Αρβανίτικο μέσα στην συνείδηση των Αρβανιτάδων. Άρχισαν από το 19ον αιώνα οι Τόσκηδες και προπάντων μερικοί χριστιανοί – οι πιο διανοητικοί να πούμε Αρβανίτες – να δείχνουν στους άλλους πως είναι ξεχωριστό από τους Τούρκους έθνος. Η ελληνική γειτονιά τους επηρέασε βέβαια σ’ αυτό, και η μόρφωση που δώκαμε μείς στους χριστιανούς. Βάλθηκαν και οι Μιρδίτες, οι καθολικοί, η παπιστάνικη προπαγάντα και τα σκολειά τους, να δώσουν και στους Γκέκηδες να καταλάβουν πως είναι προπάντων Αρβανίτες.

Τα προνόμια της ασυδοσίας και της οπλοφορίας των Γκέκηδων, αποτέλεσμα της αδυναμίας των Τούρκων να τους επιβληθούν, άρχισαν να γίνονται αφορμή να ξυπνούν και τούτοι εθνικά, από τον καιρό που αποφάσισε το Τούρκικο το κράτος να μεταρρυθμίζεται ευρωπαϊκά με ταχτικές στρατολογίες, ταχτικούς φόρους, συγκεντρωτικά συστήματα και άλλα τέτοια καμώματα ξένα στους Τούρκους.Άμα θέλησε το κράτος, δηλαδή η Πύλη, να χτυπήσει τα αρβανίτικα προνόμια, πάλεψαν οι Αρβανίτες και χύθηκε αίμα. Και κάθε χρόνο τώρα γίνεται και από μια τέτοια αιματοχυσία. Το αίμα αυτό έσκαψε βάραθρο βαθύ που ξεχώρισε τους Αρβανίτες, τους εγδικητές, από τους Τούρκους τους καταχτητές, που θέλησαν να μεταμορφωθούν μονομερώς σε μεταρρυθμιστές. Αφότου μάλιστα και τούτοι κατάντησαν ν’ αποχτήσουν εθνική συνείδηση και ο εθνικισμός τους έφερε το σύνταγμα στην Τουρκία, όπως οι άλλοι οι Μουσουλμάνοι, οι Κούρδοι και οι Άραβες, έτσι και οι Τουρκαλβανοί συναιστάνθηκαν καθαρότερα την ξεχωριστή τους υπόσταση, το εθνικό τους είναι.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Τέλος στα ψέμματα για τον ήρωα Παύλο Μελά.

Ο Παύλος Μελάς σκοτώθηκε από σφαίρα Τούρκου στο χωριό Στάτιστα – σημερινή ονομασία Μελάς Καστορίας – στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Σήμερα οι κομμουνιστές έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα αποκαθήλωσης του εθνικού ήρωος Παύλου Μελά. Και τι σύμπτωση! Τον ίδιο αγώνα διεξάγουν και οι δήθεν εθνικιστές, αυτοί που δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο εκτός από φθηνοί νεοναζί! Κομμουνιστές και νεοναζί διεξάγουν κοινούς αγώνες αποκαθήλωσης Ελλήνων ηρώων! Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κομμουνιστές ανέκαθεν υποστήριζαν κάποιον αόριστο λαό της Μακεδονίας και προπαγάνδιζαν κατά του Μακεδονικού Αγώνος και της ενσωμάτωσης στην ελληνική πατρίδα. Κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947). Γνωστό το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη. Αυτή η γραμμή του ΚΚΕ υποστήριζε την βουλγαρική προπαγάνδα και την βρίσκουμε σε γράμμα του Ίωνος Δραγούμη προς τον Μελά: «…οι Βούλγαροι τους υπόσχονται ελευθερία και τους λέγουν πως και η Ελλάς εγκρίνει την ενέργειά τους και ότι αυτοί δεν ζητούν να κάμουν Μακεδονία βουλγαρική, αλλά να την κάμουν αυτόνομο κράτος. (»η Μακεδονία εις τους Μακεδόνας»).»

Κατανοητή λοιπόν και η συκοφαντική εκστρατεία εξ αυτών κατά του Παύλου Μελά, του πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν γαμπρός του Ίωνος Δραγούμη.

Σήμερα ακόμα κι από «εθνικιστές» κατηγορείται ο Μελάς πως δεν πολέμησε ποτέ στην Μακεδονία κι ότι απλά φόρεσε την στολή του Μακεδονομάχου για να βγει μια φωτογραφία. Η καλή συκοφαντία περιλαμβάνει πάντα μισή αλήθεια. Αυτοί που σήμερα αμφισβητούν τον Παύλο Μελά και την ανδρεία του δεν θα μπορούσαν να αντέξουν ούτε τις μισές κακουχίες και τους κινδύνους που βίωσε ο ίδιος μέσα στο εχθρικό έδαφος της Μακεδονίας. Αντιμετώπισε συχνά το φόβο της προδοσίας – πράγμα που δεν γλίτωσε από τον Θανάση Βάγια – και τον φόβο των εγκαταλελειμμένων Ελλήνων. Κινδύνευε συνεχώς να ανακαλυφθεί από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και τους Τούρκους προχωρώντας πεζός μέσα στη Μακεδονική γη προσπαθώντας να ορκίσει αντάρτες και να προστατεύσει τους Έλληνες.

Ο Μελάς δεν ήταν άκαπνος. Πολέμησε το 1897 κατά των Τούρκων στα Φάρσαλα. Γράφει στην Ναταλία Μελά στις 17 Μαϊου 1898: «Διηυθύνθημεν προς την πόλιν, όπου επέρασα δέκα φρικτάς ημέρας και όπου έλαβα του πυρός το βάπτισμα. Όλαι μου αυταί αι αναμνήσεις ήσαν τόσον ζωηραί, ώστε ενόμιζα ότι βλέπω ακόμη την μάχην, ότι ακούω την βροντήν των κανονιών και το τρομερόν κροτάλισμα των τουφεκιών. Αφήκα τους άλλους και επήγα να εύρω την θέσιν όπου ήσαν τα κανόνια μου κατά την μάχην. Δεν φαντάζεσαι, αγάπη μου, τι είναι τοιαύται αναμνήσεις. Ησθανόμην πόθον ακατάσχετον να ξαναϊδώ την μάχην και να ξανακούσω τον κρότον, με την μωράν ελπίδαν ότι θ’ άλλαζαν ίσως τα πράγματα!»

Για την αποστολή του και τον τρόπο ζωής του τις ημέρες που διάβαινε πεζός στην Μακεδονία οργανώνοντας αντάρτες γράφει στις 19 Μαρτίου 1904: «Δεν φαντάζεσαι πόσον με τρέφει αυτή η αταξία. Αν κρίνω από αυτήν την ευχαρίστησίν μου, ήμουν εκ γενετής προωρισμένος να γίνω αρματωλός». Ενώ ο ίδιος μιλά για τον σκοπό της δράσεως του στην Μακεδονία: «Είμαι εις την Μακεδονίαν όπου αγωνίζομαι προς το παρόν να ετοιμάσω έδαφος, διότι άνευ αυτού ουδέν δύναται να κατορθωθή και η αποστολή απλώς σωμάτων μη πειθαρχούντων και με κοινούς αρχηγούς, άνευ οργανισμού της χώρας, μάλλον βλάβην ημπορεί να προξενήση απέναντι της τελείας οργανώσεως των Βουλγάρων».

Ο Μελάς στον πόλεμο του 1897 λαχταρούσε να πολεμήσει, το σημειώνει συνεχώς στα γράμματά του και στο ημερολόγιο του. Σε γράμμα του προς τον πατέρα του στις 28 Απριλίου 1897 γράφει για την μάχη των Φαρσάλων: «Ο στρατός μας μίαν ακόμη φοράν απέδειξεν εν Φαρσάλοις ότι είναι πρόθυμος να προχωρήση, όταν τον διατάξουν. Κατά την μάχην αυτήν έλαβα επί τέλους και εγώ μέρος. Σας βεβαιώ ότι εφερθήκαμεν όλοι μας ως να εκάμναμεν γυμνάσια πυροβολαρχίας. Επίσης, ειλικρινώς σας λέγω ότι το τελειότερον ευρωπαϊκόν πυροβολικόν δεν θα εφέρετο καλύτερα του ιδικού μας υπό έποψιν ψυχραιμίας, επιτυχίας και πειθαρχίας του πυρός».

Ο Σουηδός υπολοχαγός Κλέεν σημειώνει στο ημερολόγιο του: «Ο Παύλος μου λέγει ότι εζήτησε να μετατεθή εις Λεγεώνα των Ξένων. Αν και δεν μου έδωσε τον λόγον της αιτήσεώς του, εννόησα το διατί. Ο Λεγεών θα ευρίσκεται πάντοτε εκεί όπου είναι δυσκολία κα κίνδυνος. Ο φίλος μου, αλήθεια, είναι γεννημένος μαχητής. Προσωπικώς ελπίζω να μη γίνη δεκτή η αίτησίς του. Θα μου έλειπε φοβερά. Εκτός δε τούτου πιστεύω ακραδάντως ότι θα επήγαινε χαμένος, ένας τόσον γενναίος άνδρας, εις μονάδα όπου βέβαια δεν λείπει η ανδρεία – το έδειξαν εις τα Φάρσαλα. – Καλύτερα να κρατηθή ένας τέτοιος αξιωματικός δι’ αναγνωρίσεις και άλλας σπουδαίας αποστολάς». Ο Μελάς απογοητευμένος από το ότι δεν έπαιρνε μέρος σε μάχες και διψώντας για αυτές οδηγήθηκε στο να ζητήσει να καταταγεί στην Λεγεώνα των Ξένων. Η απογοήτευσή του ήταν στρατιωτική και πολιτική: «Δύο λέξεις διά να σας ειπώ ότι είμαι δυστυχώς πολύ καλά. Ευτυχείς εκείνοι οι οποίοι δεν ζουν και δεν βλέπουν τας αλλεπαλλήλους ατιμίας των διαφόρων πολιτικών και στρατιωτικών… Ενώ δυνάμεθα κάλλιστα ακόμη να ενεργήσωμεν κάτι γενναίον, όπως εξαλείψομεν την ατιμίαν μας, οι κυβερνώντες δεν σκέπτονται παρά πως να τελειώσουν όπως όπως τα πράγματα…» (28 Απριλίου 1897)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
στον σύνδεσμο εδώ

Αρβανίτες: η Δρακογενιά του Πύρρου και του Σκεντέρμπεη.

του Σκάμανδρου

Οι Αρβανίτες είναι πληθυσμιακή ομάδα της Ελλάδος που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομοεθνία με τους Έλληνες, κοινή ριζά οι μακρινοί Πελασγοί. Πάντα στο πέρασμα της μακραίωνης ιστορίας μας είχαμε συνέχεις καθόδους Αρβανιτών από την περιοχή της Ιλλυρίας -σημερινής Αλβανίας- από την εποχή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου με την γνωστότερη ιστορικά να λαμβάνει μέρος τον 14ο αιώνα (να σημειωθεί πως γινόταν συνήθως με βασιλικά διατάγματα). Το αίμα αυτό πάντα ερχόταν να δώσει ανάσα στον ήδη ύπαρχων Ελληνικό πληθυσμό και λόγω της φυλετικής συγγενείας πάντα «έδενε» αμέσως και μεγαλουργούσε ειδικά σε περιόδους οπού ο τόπος ήταν αραιοκατοικημένος λόγω πόλεμων αρρώστιες κ.α. Το πολεμικό γεμάτο λεβεντιά αίμα τους ήταν μια «μπαταρία», ένα εμβόλιο για να δώσει ανάσα στον ευλογημένο αυτό τόπο και πραγματικά να σώσει πολλές φόρες με τις κοινότητες του την παράδοση μας.

Παρά την σκόπιμη παρασιώπηση ή ακόμη πολλές φόρες λόγω της απλής λαϊκής αδιαφορίας - αν και υπήρχε από πολλούς λογίους που δασκάλευαν την χώρα μια ιδιαίτερη μαύρη προπαγάνδα ή διάφορα τραγελαφικά όπως η κατάρα του «Κόσμα του Αιτωλού» για όσους μιλούν την αρβανίτικη - μεταεπαναστατικά η αρβανίτικη σφραγίδα υπάρχει ακόμη, και θα υπάρχει για να τονίζει και να συνδέει την ιστορία του Ελληνισμού, αρχαίου και νέου. Παντού σε κάθε άκρη της χωράς μας έχει περάσει το αρβανίτικο γένος έως τις πόλεις, όπου και στις μέρες μας επιβιώνουν τα αρβανίτικα στις παλαιότερες γενεές. Για παράδειγμα στα νησιά του Αργοσαρωνικού, Πελοπόννησο, Θράκη, Στερεά Ελλάδα και πολλά άλλες περιοχές.

Ήθη και έθιμα στον λαϊκό πολιτισμό μας όπως ο δωρικός τρόπος ζωής που ήταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, η άποψη και αντίληψη για την μουσική τους (τσάμικα, καγκέλια, μοιρολόγια) που μπορεί να σε γαληνέψει και από τη μια στιγμή στην άλλη να ξυπνήσει μέσα σου εικόνες μάχης και λεβεντιάς έως τα σκληρά χαρακτηριστικά στο βλέμμα τους με το στρατιωτικό κούρεμα τους που χρησιμοποιείτο από την ομηρική περίοδο, οι λεγόμενοι «όπισθεν κομμωόντες» και η εμβληματική φουστανέλα «το πιο όμορφο ντύσιμο στον κόσμο» συμφωνά με τους έμπειρους σε θέματα αισθητικής Φρανσουά Πουκεβίλ και Λόρδο Βύρωνα. Ευτυχώς κάποια έθιμα και αντιλήψεις έχουν σωθεί από τα παραπάνω έστω και σε πολύ μικρό βαθμό, παρόλο που ο λαός μας σήμερα επιλέγει τα «λαϊκά» τραγούδια όπου η ψυχική κατάπτωση είναι το κυρίαρχο συναίσθημα και ρυθμοί που θυμίζουν πρωινό χασμουρητό.

Οι παραδόσεις και τα σημάδια είναι πολλά: από τις βασικές δομές της κοινωνίας (φάρες) έως τα φυλαχτά του Μεγάλου Αλέξανδρου που φέρνουν τύχη στον πολεμιστή. Το πολεμικό ήθος και η κληρονομιά του Σκετέρμπεη. Η φάρα των Αρβανιτών - όπως η φάρα των Μποτσαραίων των Τζαβελαίων κ.α. - είναι η κοινωνική δομή και οργάνωση της κοινωνίας.Ένας κλειστός κύκλος αίματος που τους βοήθησε να μείνουν καθαροί και αλώβητοι στο χρόνο, πάντα όμως υπήρχε έντονο το χαρακτηριστικό του συμφέροντος της κάθε μιας φάρας οπού σε συνδυασμό με την ξεροκεφαλιά πολλών έφερνε συγκρούσεις μεταξύ τους με τις γνώστες βεντέτες που περνούσαν από γενιά σε γενιά... αέναες Ελληνικές συνήθειες που υπήρχαν πάντα για να ταλαιπωρούν τον λαό μας, άλλες φορές όμως για να του δίνουν πείσμα και ιερό χρέος να σηκώνεται όρθιος και να πολεμάει και στο τέλος να επιβιώνει. Όχι όμως και η γλώσσα του που είναι τόσο πλούσια ιστορικά ακόμη και για την υπόλοιπη Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία και που στις μέρες μας δύσκολα και σε λίγα χωριά πια θα συναντήσεις.

Η Ελληνική υπερίσχυσε της Αρβανίτικης και την εξαφάνισε αφήνοντας λίγες γενιές και μεγαλύτερους σε ηλικία σήμερα να την θυμούνται έστω αμυδρά, σε διαφορά όμως χωριά της χωράς μας από ανατολικά και δυτικά των Αθηνών, στην Βοιωτία, περισσότερο στην Εύβοια και σε αρκετές περιοχές στους περισσότερους νόμους της χωράς. Το κεφάλαιο της Αρβανίτικης είναι τόσο μεγάλο που θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο, ενδεικτικά αναφέρω το μεγάλο έργο του Ιάκωβου Θωμοπούλου «Τα Πελασγικά», ολόκληρη την βιβλιογραφία του αείμνηστου Αριστείδη Κόλλια, και από ξένους συγγραφείς τον Johann Georg von Hann με το Griechische und albanesische Märchen καθώς και αναφορές από την εγκυκλοπαίδεια του Γερμανού Franz Bopp.

Ειδική μνεία κατέχουν οι Αρβανίτες για την συμβολή τους στην εθνεγερσία του 1821 χωρίς βεβαία να παραλείψουμε να πούμε ότι και πιο πριν υπήρχαν Αρβανίτες που αναστάτωναν την Οθωμανική αυτοκρατορία (Καντακουζηνός). Πάντα οι αρβανίτες πιστοί στην πολεμική τους παράδοση και γνώση. Οι πατέρες του γένους μας έδωσαν μεγάλο φόρο αίματος για να αναγεννηθεί η Ελλάδα. Οι Κατσαντώνης, Ανδρούτσος, Λαλλαίοι, Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μιαούλης, Μπουμπουλίνα, Κουντουριώτης είναι μόνο λίγα από τα ονόματα από όσους πρωτοστάτησαν και τους οφείλουμε την ανεξαρτησία, ακόμη και ο Κολοκοτρώνης που πολλοί αμφισβητούν το αν είναι αρβανίτης από πολλούς αποκαλείται με το παρατσούκλι «Μπίθγκουρας», μέχρι και τον Αλή Πάσα που τον έχουμε μάθει σαν έναν «τουρκαλβανό» που πολέμησε τους Σουλιώτες (σχολικά βιβλία), και όντως ήταν καταραμένη αυτή τους η διαμάχη για την ιστορία.

Πουθενά όμως δεν μάθαμε για την συνεννόηση που είχαν αργότερα μεταξύ τους και ότι ο Αλή Πασάς σκοτώθηκε πολεμώντας υπέρ ενός ανεξάρτητου Ελληνικού έθνους την ίδια στιγμή που ήταν φοβέρα πλούσιος και εγκατέλειπε μια βασιλική ζωή χάρη σε αυτό που είχε οραματιστεί χρονιά πριν, ένα ελεύθερο Ελληνικό κράτος οπού θα ομιλούνται τα Ελληνικά τα Αρβανίτικα και οι θρησκείες δεν θα διχάζουν τον λαό. Να σημειώσουμε ότι πολλοί Αρβανίτες ήταν μουσουλμάνοι αφήνοντας όμως δεύτερη τη θρησκεία μπροστά στη πίστη προς τη φυλή τους. Ηρωικές μάχες με Αρβανίτες να πολεμούν ακόμη και με τα δεκάχρονα παιδία τους που γνώριζαν από άρματα (βλέπε Σούλι) και με τις γυναίκες τους δίπλα. Σήμα κατατεθέν η τόλμη για την υπεράσπιση της κοινότητας τους και η γνώση στον πόλεμο, οι Αρβανίτες βάλανε την σφραγίδα τους σε πολλές μάχες και έξω από τα Βαλκάνια από αρχές της επέκτασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας όπως με τους μισθοφόρους στρατιώτες Estradioti όπως τους ονόμασαν οι Βενετσιάνοι. Ένας από αυτούς ο Μερκούρης Μπούας ο απόγονος του Πύρρου. Ξακουστοί μισθοφόροι για την εποχή τους.

Αυτή η παράδοση θα περάσει στους κλεφτές και στους αρματολούς με τις γνώστες συνέπειες μέχρι να φύγουν οι Τούρκοι από τον ιερό αυτό τόπο. Η ιστορία δυστυχώς θα επαναληφτεί στα μεταεπαναστατικα χρονιά με τον ίδιο απεχθές τρόπο, κάποιοι λόγιοι και κοτζαμπάσηδες θα παραμερίσουν τους επαναστάτες και ή θα τους δικάσουν ή θα τους αφήσουν μακριά από αξιώματα για πολιτικούς η και θρησκευτικούς λόγους. Με τη σειρά τους το αγνό αυτό και αριστοκρατικό κομμάτι της φυλής μας που έδωσε το περισσότερο αίμα και είναι υπεύθυνο για την ελευθερία μας και την αναγέννηση μας, θα περάσει στην αφάνεια η κάποιοι από αυτούς ξανά στην κλεφτουριά για να επιβιώσουν αναγκαστικά αυτοί και η οικογένεια τους, περνώντας σε πιο σύγχρονα είδη παρανομίας.

Πολλές φόρες έξαλλου σε αυτό το τόπο δεν κυβέρνησαν οι άριστοι αλλά οι καιροσκόποι και οι μεγάλες δυνάμεις για όσους γνωρίζουν και κρατούν ακόμη την αξιοπρέπεια τους και δεν ξεχνούν να τιμούν ένα κομμάτι της φυλής, αυτή την «δρακογενιά», που σε τέτοιες διαβρωμένες εποχές που δεν υπάρχει καμιά αισθητική συνεχίζει να μεγαλουργεί και να μας δείχνει ποιότητα και ατόφιο Ελληνισμό όπως ο συνθέτης Νίκος Σκαλκώτας, η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη και πολλοί άλλοι.

Γιατί η θρησκεία μας είναι το ΑΙΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ!

Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστe

ίστe γκλιούχ τρμeρίστε

Ε φλιτ ναυάρχοϊ Μιαούλη

Μπότσαρη εδε γκιθ Σούλι.

Μετάφραση:

Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη

είναι γλώσσα παλικαρίσια.

Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης,

ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία :

-Αριστείδης Κόλλιας: αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων

-Αδαμάντινος Παναγιώτης: χρονογραφία της Ηπείρου

-Κώστας Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού

-Τίτος Γιοχάλας: Η Αρβανιτιά στον Μοριά

-Απάντα Αγγελή Λιάπη

-Βάσω Ψιμούλη: Σούλι και Σουλιώτες

-Άρθρα από τα περιοδικά: Άρβανον, Νουμάς, Μπέσα

-Αποσπάσματα από τα έργα των ιστορικών:
Τρικούπη, Χαλκοκονδύλη, Καρολίδη και Φωτιάδη.

Χρήστος Παππάς: Ο εκ ...πολυθρόνας "πολέμαρχος"κ(Υ)νοβουλευτικός “βους”.

Τιμή Και Δόξα Στους Επίστρατους (21.11.2016)

Ο δικός μας Νοέμβρης: η εκδήλωση της 26ης Νοεμβρίου 2014 για τους Επίστρατους

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η ξεχασμένη επανάσταση"
Οι Έλληνες επίστρατοι και ο Aγώνας τους, 1916 - 1920
Μιχαλόπουλος Δημήτριος

Έλληνες Εθνικοί Θύρσος: Γράμμα στον Ταγίπ Ερντογάν για τις τελευταίες δηλώσεις του.

"A man's character is his fate"

Heraclitus of Ephesus

Mr. President Erdogan.

We read the recorded by the press statements from the speech you delivered in a University that bears your name (…). “Our physical boundaries are different from the boundaries of our heart. We should differentiate between them. We, of course, show respect for physical boundaries; but we cannot draw boundaries to our heart, nor do we allow it”. We would like to say that we agree with you. Wholeheartedly! The borders of the heart are too important to be ignored. Borders created through the centuries by the work and the lives of our Ancestors. Cultural Lines of Arts, Science, Literature, Achievements inspired by our Gods. Lifelines in the History of the indigenous people. Colourful Lines, usually in the shades of red; the colour of blood. The blood of our ancestors that was shed violently by the sword of people who knew only things like conquest, bloodshed, intrigue, cunning.
People that have nothing left to celebrate today, but the conquest of a City they flooded by rivers of blood and rejoiced in its looting; in a piece of land they were neither born, nor came as friends. Their Feast is a brutal triumph of the sword that attacks and destroys.
In any case, we will not draw boundaries to our hearts, either. We will preserve the Lands of our Ancestors that still carry the remains of their achievements, and the remaining of their offspring, with the same inspiration deriving from the Glory of our Gods. And we certainly respect the current physical boundaries. In fact, we respect them so much that we plan to further safeguard the ones we have, if necessary, as befits those who love their Fatherland, their Sisters and their Brothers. We believe you can totally understand this feeling of pure Patriotism.

For the

House of Ethnikoi Hellenes

Thyrsos

πηγή

Θύρσος Έλληνες Εθνικοί

http://thyrsos.gr/

Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεύων Βασιλευόντων

Δροσουλίτες

Επίστρατοι η ακέφαλη αντίσταση - Ο δικός μας Νοέμβρης και το μήνυμα του

Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Συγγραφέας του βιβλίου:

"Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥΣ"

Τον Νοέμβριο του 1916, Λαός και Στρατός ενωμένοι ξεσηκώθηκαν στην Αθήνα και πέταξαν τους ξένους εισβολείς στη θάλασσα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατόρθωσαν και να πιάσουν αιχμάλωτο τον Γάλλο ναύαρχο, που ήταν επικεφαλής των δυνάμεων της θρασύτατης επιθετικής ενέργειας. Αυτήν την τελευταία την είχαν πραγματοποιήσει οι χώρες της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Ententecordiale), Γαλλία και Αγγλία. Και πρωτεργάτες της λαϊκής άμυνας υπήρξαν οι συσπειρωμένοι γύρω από τους Βασιλιά Κωνσταντίνο και Ιωάννη Μεταξά Επίστρατοι, δηλαδή οι έφεδροι που είχαν κληθεί στα όπλα κατά το 1915, προκειμένου να υπερασπιστούν την Πατρίδα μας ενάντια σε οποιαδήποτε επιβουλή.

Τότε διεξαγόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και οι Επίστρατοι, το ωραιότερο και τιμιότερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού, επιδίωκαν την ουδετερότητα της χώρας μας - έστω και αν, ενδομύχως, αισθάνονταν συμπάθεια για τη Γερμανία, η οποία, σχεδόν αμέσως μετά την κατά το 1914 έναρξη των εχθροπραξιών είχε εκδηλώσει την πρόθεσή της να ευνοήσει την ένωση της Βορείου Ηπείρου με το Βασίλειο της Ελλάδος. Η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου είχε επιτευχθεί, με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, τον Μάιο του 1914 και διεθνώς αναγνωριστεί κατά τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Και στις αρχές του 1916, υπό τη σιωπηρή συγκατάνευση του Ράιχ και των συμμάχων του, οι περιφέρειες του Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα Βορειοηπειρώτες βουλευτές να έλθουν στην πρωτεύουσά μας και να πάρουν μέρος στις εργασίες της Α΄συνόδου της ΚΑ΄ περιόδου της Βουλής των Ελλήνων.

Η ενσωμάτωση αυτή της Βορείου Ηπείρου βέβαια ακυρώθηκε πρώτα «προσωρινώς», πριν ακόμα από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, λόγω της αντίδρασης των Δυνάμεων της Ententecordiale,και οριστικώς λόγω της ματαίωσης της ελληνοϊταλικής μυστικής συμφωνίας που υπογράφηκε στο Παρίσι, τον Ιούλιο του 1919, από τους Ελευθέριο Βενιζέλο και Tommaso Tittoni. Και οπωσδήποτε αξίζει στο σημείο αυτό όχι απλώς να αναφερθεί, αλλά να τονιστεί ότι η μη υλοποίηση της συμφωνίας Βενιζέλου - Tittoni οφείλεται σε δημοσιοποίηση του περιεχομένου της από «παράγοντα» η ταυτότητα του οποίου μυστηριωδώς και αινιγματικώς παραμένει, μέχρι σήμερα, άγνωστη ...

Ειρήνη, Εθνική Δικαίωση και διατήρηση της Παράδοσης: Τα ζητούμενα των Επιστράτων

Τώρα πάντως μπορεί να γίνει σαφές το τι ζητούσαν οι Έλληνες Επίστρατοι: Αποφυγή εμπλοκής της χώρας μας σε νέες πολεμικές περιπέτειες, δεδομένου ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός αφότου είχαν λήξει οι νικηφόρες βαλκανικές συγκρούσεις των ετών 1912-1913 ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην ανεξάρτητη Ελλάδα ή, τουλάχιστον, διάσωση της αυτονομίας της· και τέλος διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το τελευταίο εμπεριέχει σημασία ιδιαίτερη. Οι Επίστρατοι προέρχονταν από τα κοινωνικά στρώματα που αποκαλούνται «μεσαία». Ήταν, με άλλα λόγια, άνθρωποι που ζούσαν ευπρεπώς αλλά με τον ιδρώτα του προσώπου τους και τον κόπο των χεριών τους· δεν ήταν, δηλαδή, τεμπέληδες είτε πλούσιοι που τα «είχανε βρει έτοιμα» ή φτωχοί που αποστρέφονταν την εργασία. Αυτοί ήταν και παραμένουν ό,τι υγιέστερο διαθέτει μία χώρα - και ειδικά η δική μας. Θέλετε απόδειξη; Σήμερα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί/εξοντωθεί και η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια των αεριτζήδων και αετονύχηδων με αποτέλεσμα να επικρατεί η κατάσταση την οποία εμείς βιώνουμε κατά τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό.

Οι Επίστρατοι, βέβαια, κατηγορούνται ακόμα και σήμερα (από καθεστωτικούς παράγοντες εξυπακούεται) ως βίαιοι, βάναυσοι, «φονιάδες». Ε, και λοιπόν; Και έτσι να έχουν τα πράγματα, τι έγινε; Στην ουσία, πράγματι, οι Επίστρατοι έκαναν επανάσταση, ακριβώς για να προλάβουν την επικράτηση καταστάσεων όπως η τωρινή. Γίνεται επανάσταση χωρίς συγκρούσεις, χωρίς θύματα; Άλλωστε ο ίδιος ο Πλάτων είχε τονίσει ότι σημασία δεν έχει ο φόνος αυτός καθ’ αυτός αλλά η αιτία του φόνου: «Είναι γελοίο, Σωκράτη, να πιστεύεις πως έχει σημασία εάν ο σκοτωμένος είναι ξένος ή συγγενής μας· το μόνο που έχει σημασία είναι το κατά πόσον ο φονιάς σκότωσε δίκαια ή άδικα». (Πλάτωνος, Ευθύφρων, IVb.) Και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός άλλωστε είχε εμφαντικώς ζητήσει να «κατασφαγούν» και μάλιστα μπροστά Του οι εχθροί Του που δεν έστεργαν να αποδεχτούν τη βασιλεία Του. (Κατά Λουκάν, ιθ΄, 27.) Προς τι λοιπόν κατηγορούνται οι Επίστρατοι για θανατώσεις κ.λπ.; Στην πραγματικότητα, για ένα και μόνο μπορεί να κατηγορηθούν: επειδή δεν υπερίσχυσαν οριστικώς. Όπως, πράγματι, και πάλι από τους Αρχαίους Χρόνους είχε δεόντως επισημανθεί, κάθε καθεστώς «θεσπίζει νόμους τέτοιους, ώστε να εξυπηρετείται το δικό του συμφέρον» (Πλάτωνος, Πολιτεία, 338e). Σήμερα έχουμε πλουτοκρατικού χαρακτήρα δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα, άρα οι Επίστρατοι ήταν «οι κακοί»....

Η «Κοινοβουλευτική Δικτατορία» και τα διδάγματα του σήμερα

Και όσον, όμως, αφορά τη μη οριστική κατίσχυσή τους οι Επίστρατοι δεν μπορεί να θεωρηθούν οι κύριοι υπεύθυνοι. Όταν οι Αγγλογάλλοι, την άνοιξη του 1917, ξαναέφτασαν στην Αθήνα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Μεταξά, να αποχωρήσει στο κέντρο της Πελοποννήσου, στην Τρίπολη, και από εκεί να οργανώσει λαϊκή αντίσταση κατά των εισβολέων, αλλά προτίμησε να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Επιβλήθηκε τότε στον τόπο μας «δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα» που στηριζόταν αποκλειστικά στα όπλα των ξένων. Το τι τράβηξε ο κόσμος τότε είναι αδύνατον, ακόμα και σήμερα, να το φανταστεί κανείς. Βέβαια, ήδη από τα Νοεμβριανά του 1916 η Νότια Ελλάδα, πυρήνας και μήτρα του Ελληνικού κόσμου, είχαν υποβληθεί σε αποκλεισμό ασφυκτικό. Τρόφιμα δεν έρχονταν στον τόπο μας, φάρμακα δεν υπήρχαν, επιδημίες θέριζαν τον πληθυσμό και όσοι παρόλα αυτά δυστροπούσαν και δεν ήθελαν να δεχτούν την κυριαρχία των φιλελεύθερων και δημοκρατικών, δηλαδή πλουτοκρατικών δυνάμεων, σκοτώνονταν ομαδικώς με πολυβολισμούς ή και κανονιοβολισμούς. Είναι απερίγραπτο το τι τράβηξαν τότε οι πληθυσμοί της Νότιας Ελλάδας. Και πάλι όμως δεν υπέκυψαν… Όταν τον Νοέμβριο του 1920 έγιναν εκλογές, οι πρώην Επίστρατοι, με ένα αυθόρμητο σύστημα leaderless resistance (: ακέφαλης αντίστασης), που μόνο τώρα, τον 21ο αιώνα επιχειρούν να ξαναναστήσουνε οι αντικαθεστωτικοί Αμερικανοί, συνεννοήθηκαν στα κρυφά πόρτα -με - πόρτα, πήγανε ήσυχα στις κάλπες και ρίξανε την ψήφο τους υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των οπαδών του.

Και όταν αυτοί οι τελευταίοι, μετά τη νίκη τους, παρά τις υποσχέσεις που είχανε δώσει προεκλογικώς, θέλησαν να συνεχίσουν τον χωρίς νόημα και ελπίδα πόλεμο στη Μικρά Ασία, αυτοί, οι Επίστρατοι, αντίθετα προς τη θέληση και την ιδεολογία τους, στρατεύθηκαν ξανά και πήγαν να πολεμήσουν εκεί όπου τους έστελναν. Και μετά την Καταστροφή του 1922, ήταν ξανά έτοιμοι να δώσουν μάχη για τον βασιλιά τους και την κοινωνία που ήθελαν να παγιωθεί στην Πατρίδα μας, αλλά η θανατική εκτέλεση των Έξι στο Γουδί σε συνδυασμό με τον πρόωρο θάνατο του Κωνσταντίνου στην εξορία τους στέρησε από τη φυσική τους ηγεσία και τους αποδυνάμωσε σε βαθμό περίπου καθοριστικό … Ο Αγώνας των Επιστράτων, όμως, φέρνει σε εμάς, τους νεότερους ένα μήνυμα: Κανένα Κράτος δεν ευσταθεί, εάν στις δομές του εισχωρήσουν ο πλούτος και η φτώχεια. Και αυτό, επειδή ο (πολύς) πλούτος δημιουργεί καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες, ενώ η (μεγάλη) φτώχεια ανελευθερία και φαυλότητα. Έτσι, και οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί έχουν την αχαλίνωτη τάση να προξενούν πολιτικές αναστατώσεις … κάτι που πλήρως επαληθεύεται ακριβώς στις μέρες μας.

Το Κράτος, όπως είπαμε κιόλας στην αρχή, είναι σε κατάσταση ευστάθειας, μόνο εάν στις δομές του επικρατούν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα - και μόνον αυτά. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, αυτό ακριβώς το μήνυμα των Επιστράτων μάς το έστειλε πρώτος ο Πλάτων (Πολιτεία, 421e - 422a). Και επίσης η Αρχαία Ρώμη μας στέλνει μήνυμα, τη σημασία του οποίου ασυναισθήτως αλλά πλήρως κατάλαβαν επίσης οι Επίστρατοί μας: Salus reipublica esuprema lexesto (= η σωτηρία της Πατρίδας αποτελεί τον υπέρτατο νόμο). Αυτή είναι η μόνη εν προκειμένω αλήθεια ... Και όλα τα άλλα είναι μόνο για τους απλουστέρους, δηλαδή τους αφελείς, όπως εμφαντικώς κάθε τόσο επαναλάμβανε ο καημένος ο Δημήτριος Γούναρης ...

πηγή

Εκπομπή σχετικά με το ίδιο θέμα της 19ης Νοεμβρίου 2015

Ο Σταμάτης Μαμούτος για τους Επίστρατους του 1916.

πηγή

link: Μνήμη Επιστράτων - «Ελληνικοί Εσπερινοί» 18 - 19 /11 /1916: ο δικός μας Νοέμβρης …

Αυτόνομοι Συναγωνιστές τίμησαν την μνήμη του Λέοντος Σγουρού.

Στην πεδιάδα της Κορινθίας και σε ύψος 575 μέτρων δεσπόζει επιβλητικός ο Ακροκόρινθος ο βράχος που στάθηκε αιώνιος φρουρός απέναντι στους εισβολείς. Τόπος γεμάτος ιστορία από την εποχή του Βελλεροφόντη μέχρι και σήμερα.

Εκεί τον Ιούλιο του 1208 ο Πολέμαρχος του Ελληνισμού Λέοντας Σγουρός, το λιοντάρι της Αρβανίτικης πολεμικής παράδοσης βρίσκει τον θάνατο, μαζί με τον Ίππο που τον ακολουθεί ως πιστός σύντροφος του σε όλες τις μάχες ενάντια στους Φράγκους και στο ανθελληνικό ιερατείο της βυζαντινής περιόδου. Αρνείται να δεχτεί την ήττα και την προδοσία τόσο από τους ξένους εισβολείς όσο και από τους ντόπιους συνεργάτες τους. Με το ματωμένο ξίφος υψωμένο στον ΗΛΙΟ και ενώ έχει καλύψει τα μάτια του συμπολεμιστή του, πέφτει από τα τείχη και περνάει στην αθανασία και στους θρύλους της φυλής.

Αυτόνομοι Συναγωνιστές την 19^η Ιουλίου 2015 βρέθηκαν στην εκδήλωση μνήμης για τον Λέοντα Σγουρό και έφεραν στο νου τους την Θυσία ενός Πολεμιστή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, τον οποίο ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν και τιμούν.

Λέων Σγουρός: Αθάνατος!