New Footage Reveals Iran Preparing Ballistic Missiles for Operation "True Promise-2" Against Israel

 

O Στρατηγός Σολεϊμανί διηγείται το χτύπημα της Χεζμπολάχ στην ισραηλινή φρεγάτα INS Hanit το 2006

 

Μετάφραση: Α.Π.

Το χτύπημα στην ισραηλινή φρεγάτα

"Υπάρχει ένα σημαντικό σημείο σχετικά με τον πόλεμο των 33 ημερών, και αυτό είναι ότι μερικές φορές ένα χτύπημα από τη Χεζμπολάχ είχε εκπληκτικό αντίκτυπο, ανάλογο με το χτύπημα που δόθηκε από τον Ιμάμη Αλί κατά τη μάχη της Τάφρου. Το χτύπημα για το οποίο είπε ο Προφήτης: "ένα χτύπημα του Αλί ισοδυναμεί με τις προσευχές όλων των αγγέλων και όλων των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί έσωσε το Ισλάμ."

Η Χεζμπολάχ σχεδίαζε κάθε χτύπημα με τρόπο που, μερικές φορές, θα έδιωχνε αμέσως ολόκληρη την οντότητα του Σιωνιστικού καθεστώτος. Ένα παράδειγμα ήταν η θαλάσσια δύναμη του καθεστώτος. Γνωρίζετε ότι υπάρχει ένας δρόμος σύνδεσης για να φτάσουμε στο Νότο του Λιβάνου. Ο δρόμος αυτός εκτείνεται μέσα από τις όχθες της Μεσογείου, περνώντας από τη Σιδώνα και την Τύρο και τελικά οδηγεί στις πρώτες γραμμές του Νότου.

Κάθε φορά κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, οι φρεγάτες του Σιωνιστικού καθεστώτος έμπαιναν στον ωκεανό και απέκλειαν αυτόν τον δρόμο από τη θάλασσα χρησιμοποιώντας ακριβές πυροβολικό. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, το 2006, έκαναν το ίδιο την πρώτη εβδομάδα. Αυτό που ο εχθρός δεν είχε φανταστεί και η Χεζμπολάχ τον εξέπληξε με αυτό ήταν οι πύραυλοι εδάφους-θαλάσσης (αντιπλοϊκοί). Αυτοί οι πύραυλοι επρόκειτο να δοκιμαστούν για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα. Παλαιότερα όλοι αυτοί οι πύραυλοι ήταν κρυμμένοι και δεν είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν.

Τα βλήματα ήταν όλα κρυμμένα. Ήταν μια δύσκολη επιχείρηση. Ο πύραυλος έπρεπε να βγει από ένα κρυφό καταφύγιο και να μεταφερθεί με ένα όχημα στο οποίο ήταν φορτωμένο σε ένα σημείο εκτόξευσης που ήταν ένα απλό ανοιχτό σημείο, ενώ 3 ή 4 ισραηλινές φρεγάτες περίμεναν μπροστά του. Αυτό σχεδιάστηκε να γίνει όταν ο Χασάν Νασράλα επρόκειτο να εκφωνήσει μια ομιλία. Διότι υπήρχαν φήμες ότι ο Νασράλα είχε τραυματιστεί και αυτό είχε ανησυχήσει το λιβανέζικο κοινό. Ο Νασράλα είχε κάνει συμφωνία με τον Imad (Mughniyeh) να εκφωνήσει μια ομιλία. Ο Νασράλα έπρεπε να μιλήσει.

Εκείνη την εβδομάδα, ο εχθρός είχε το πάνω χέρι, ενώ εμείς δεν είχαμε κάνει τίποτα σημαντικό εκτός από την απάντηση των πυραύλων. Αυτό έπρεπε να γίνει. Ο πύραυλος ήταν φορτωμένος στον εκτοξευτή του και ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί πολλές φορές και κάθε φορά υπήρχε πρόβλημα με την εκτόξευση. Ο Νασράλα ήθελε να το ανακοινώσει αυτό στην ομιλία του ως μια κίνηση έκπληξης, ως μια σημαντική έκπληξη. Έδωσε την ομιλία του. Έπρεπε να ηχογραφηθεί για να μεταδοθεί αργότερα. Ακριβώς όπως καταγράφετε αυτό που λέω σε αυτό το δωμάτιο, και στη συνέχεια θα το επεξεργαστείτε ή θα επικοινωνήστε μαζί μου και θα διαγραφούν ορισμένα μέρη του αργότερα.

Ο Νασράλα μιλούσε σε ένα δωμάτιο και εμείς καθόμασταν σε ένα διπλανό δωμάτιο με τον Imad και έναν άλλο αδερφό. Η ομιλία του Νασράλα πλησίαζε στο τέλος της, αλλά το βλήμα δεν εκτοξευόταν. Η μάχη μαινόταν. Μόλις ο Νασράλα ήθελε να πει το τελευταίο Σαλάμ Αλέκουμ, όταν έφτασε σε αυτό το σημείο, ακριβώς πριν προφέρει αυτές τις λέξεις, ο πύραυλος εκτοξεύτηκε. Το βλήμα ήταν υπερηχητικό και χτύπησε αμέσως τη φρεγάτα. Ο Νασράλα είπε - και τον άκουσε όλος ο Λίβανος και όλη η οικουμένη εκείνη τη στιγμή - ότι "μπορείτε να δείτε τώρα μπροστά σας την ισραηλινή φρεγάτα να καίγεται."

Αυτή η φράση του Νασράλα συνέπεσε με το βλήμα που χτύπησε τον στόχο. Αν και αυτά τα πολεμικά πλοία διαθέτουν συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και μπορούν να εκτρέψουν τους επερχόμενους πυραύλους ή μπορούν να τους χτυπήσουν με αντιπυραυλικά συστήματα, ο πύραυλος χτύπησε τον στόχο και τον έκοψε στη μέση.

Αυτό σήμανε την απαλλαγή από το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος. Το ναυτικό αυτό δεν ξαναεφανίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου. Με έναν μόνο πύραυλο, όλο το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος χτυπήθηκε άουτ. Αυτό φυσικά μπορεί να αναλυθεί και να συζητηθεί εκτενώς. Μια πτυχή του είναι η ικανότητα (ή η ανικανότητα) του Σιωνιστικού καθεστώτος. Δηλαδή, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ένα καθεστώς του οποίου το ναυτικό βγαίνει εκτός μάχης με έναν μόνο πύραυλο, όσες φρεγάτες κι αν έχει, την επόμενη φορά θα εξουδετερωνόταν πλήρως με δύο ή τρεις πυραύλους. 

Εκείνη τη φορά συνέβη σε εμβέλεια 100 χλμ. Την επόμενη φορά μπορεί να συμβεί με πύραυλο εμβέλειας 300 χλμ. Λοιπόν, αυτό μετατράπηκε σε θαύμα και μια μεγάλη νίκη. Οι άνθρωποι στον Νότιο Λίβανο, που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή βρίσκονταν υπό βομβαρδισμό εκείνη τη στιγμή, εξέφρασαν τη χαρά τους με κραυγές Αλλάχ ου Άκμπαρ. Αυτή ήταν μια ακόμα αιφνιδιαστική κίνηση της Χεζμπολάχ που άλλαξε την εξίσωση και το Σιωνιστικό καθεστώς απέτυχε να ανταποκριθεί έως ότου άρχισε να κινείται προς την κοιλάδα Khiam και τον ποταμό Litani όπου ηττήθηκε για άλλη μια φορά. 

Η 27η και η 28η μέρα ήταν δύσκολες μέρες. Ο Imad και εγώ χωριστήκαμε και πήγε ο καθένας μας σε διαφορετικά μέτωπα. Ο Νασράλα βρισκόταν σε διαφορετική τοποθεσία. Θα περνούσαμε από συγκεκριμένες διαδικασίες για να συναντηθούμε με τον Νασράλα. Θα συναντιόμασταν τα βράδια και ο Imad θα παρέδιδε λεπτομερείς αναφορές για τις συγκρούσεις.

Λίγη ώρα αργότερα ένα ισραηλινό ελικόπτερο χτυπήθηκε με πύραυλο και στη συνέχεια οι μαχητές της Χεζμπολάχ άρχισαν να χτυπούν τα τανκς. Η καταστροφή των αρμάτων σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη σιωνιστική επίθεση. Τότε ήταν που προέκυψε μια νέα εξίσωση και για πρώτη φορά αποκαλύφθηκαν οι πύραυλοι Kornet σε αυτόν τον πόλεμο και τα άρματα μάχης Abrams, συγγνώμη, τα άρματα μάχης Merkava χτυπήθηκαν για πρώτη φορά. Περίπου 7 τανκς Merkava καταστράφηκαν σε μια μέρα"

Οι αναμνήσεις ενός Ιρανού στρατηγού από τον πόλεμο στη Βοσνία

 

Αποσπάσματα συνέντευξης του Ιρανού υποστράτηγου των Φρουρών της Επανάστασης, Σαΐντ Γκασεμί, στις 13 Μαΐου 2019 (η αγγλική μετάφραση βρίσκεται στο Memri Tv)

του Α.Π.

Μετά το ψήφισμα 598 του ΟΗΕ [τερματισμός του πολέμου Ιράν-Ιράκ, τον Ιούλιο του 1988], οι δυνάμεις του ΟΗΕ ήρθαν στο ιρανικό έδαφος σαν ειρηνευτική αποστολή. Εμείς και τα παιδιά [από τους Φρουρούς της Επανάστασης] πήγαμε τότε στο ξενοδοχείο Azadi για να λειτουργήσουμε ως σύνδεσμοι με τους άνδρες του ΟΗΕ.

Είδα ότι οι άνδρες του ΟΗΕ φορούσαν στρατιωτικές στολές. Ήμουν έτοιμος να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ όταν είδα έναν Αμερικανό, ύψους 2,10, με δυτικά ρούχα: ένα δερμάτινο γιλέκο, παπούτσια με σπιρούνια και μια δερμάτινη ζώνη με πόρπη, έτσι... Το μόνο πράγμα που δεν είχε ήταν περίστροφο. Όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, έπεσα πάνω στο στήθος του. Έπρεπε να κοιτάξω ψηλά για να δω το πρόσωπό του. Έφεραν στρατιώτες τέτοιου τύπου για να μας επιτηρούν - καουμπόικα ρούχα, αμερικανικό στυλ... Ότι βλέπετε στις ταινίες. Φορούσε ένα δυτικό καπέλο. Μου έδωσε ένα χαστούκι στην πλάτη και είπε: «Γεια σου, φίλε μου!».

Την επόμενη μέρα, είδα τους στρατιώτες του ΟΗΕ να πηγαίνουν στη διασταύρωση Park Vey, να παίρνουν κορίτσια από το Ιράν, να τα φέρνουν στο λόμπι του ξενοδοχείου και να τα πηγαίνουν στα δωμάτιά τους. Με συγχωρείτε, αλλά είμαστε φρουροί του στρατού του Ισλάμ! Πολεμήσαμε οχτώ χρόνια! Γιατί πολεμήσαμε; Για να μας εκπορνεύουν τα κορίτσια οι ξένοι; Την επόμενη μέρα, μας είπαν να τους πάμε στην πρώτη γραμμή κοντά στο Fakkeh, όπου βρισκόταν ακόμα το νεκρό σώμα ενός από τους πολεμιστές μας. Έπιναν αλκοόλ και πέταξαν τα μπουκάλια στο χαντάκι. Εκείνη τη στιγμή είπα: «Αυτό ήταν. Φεύγω. Αντίο σε όλους». 

Για αρκετά χρόνια μετά από αυτό, δεν εκφώνησα καμία ομιλία. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Διανοητικά, ήμουν ένα ερείπιο. Ακόμα και τώρα, όταν λέω την ιστορία, με βασανίζει. Το ίδιο ισχύει σήμερα. Αν οι πολιτικοί κυβερνώντες του Ιράν αποδεχτούν τη συμφωνία με τη Δύση για τα πυρηνικά, θα έρθουν – οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Αμερικανοί με τη μορφή του ΟΗΕ – και θα κάνουν ότι έκαναν στην Ιαπωνία και την Οκινάβα – βιασμούς. Επίσημους βιασμούς. Έρχονται και παίρνουν [τα κορίτσια] μπροστά στα μάτια σου, και εσύ, ως φρουρός στο στρατό του Ισλάμ, θα κάθεσαι εκεί και θα βλέπεις την τιμή σου να λεηλατείται, και θα είσαι αυτός που φυλάει [τους βιαστές]. Είπα: «Αντίο σε όλους σας!»

Το 1993, λοιπόν, ο [τότε ανώτερος αξιωματούχος των Φρουρών της Επανάστασης] Hossein Allahkaram ήρθε στο σπίτι μου και μου είπε για τη Βοσνία.

Είπα: «Βοσνία;» και είπε: «Ναι». Καθώς έφευγε, η γυναίκα μου είπε: «Τι συμβαίνει; Ο πρεσβευτής του θανάτου ήρθε ξανά;» Είπα: «Όχι». Μου είπε: «Πού πας;». Απάντησα: «Θέλουμε να πάμε στη Βοσνία». Είπε: «Βοσνία;» Εκείνη την εποχή, γινόταν λόγος για σφαγή μουσουλμάνων [εκεί]. Είπα: «Μη φοβάσαι. Θα πάμε ως διπλωμάτες». Η γυναίκα μου ξέσπασε σε γέλια. Είπε: «Διπλωμάτης; Ο Σαΐντ Γκασεμί θέλει να γίνει διπλωμάτης;».

Στη Βοσνία, ο ρόλος μας ήταν συμβουλευτικός. Εκπαιδεύαμε μαχητές. Όχι μόνο ντόπιους μουσουλμάνους. Τρεις ανώτεροι στρατιωτικοί ήμασταν, που είχαμε τον βαθμό του υποστράτηγου, αυτοί που είχαμε πάει στη Βοσνία. Ο Ρεζά (Ναγκντί), ο Κασέμ (Σολεϊμανί) και εγώ. Και κάπου 5.000 προσωπικό, όλοι από τους Φρουρούς. Τώρα μπορώ να σας πω ποιος ήταν ο ρόλος μας. Όλοι γνωρίζουν τώρα. Πήγαμε ως μέλη της Ερυθράς Ημισελήνου για να παρέχουμε στρατιωτική εκπαίδευση στις δυνάμεις των μουτζαχεντίν. Έτσι, η Ερυθρά Ημισέληνος ήταν μια κάλυψη και λειτουργούσαμε ως στρατιωτικοί σύμβουλοι.

Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί έχουν προ πολλού γράψει ήδη γι' αυτό στα βιβλία τους, δεν είναι πια μυστικό. Αρκετά βιβλία έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής. Αυτή η κυρία. Η «συμπατριώτισσά» μας. Η δημοσιογράφος που είχε έρθει εδώ και έκανε ανταποκρίσεις κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2009, αυτή η Κριστιάν [Αμανπούρ]. Σε όλους τους πολιτικούς μας αρέσει να δίνουν συνέντευξη σε αυτήν. Στον κ. Αχμαντινετζάντ αρέσει να μιλάει μαζί της, και στον κ. Ρουχανί, για παράδειγμα... Είναι μάλλον σαν νονά για τους πολιτικούς μας. Μια από τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την αποκάλυψη αυτών των πληροφοριών [ότι δηλαδή εμείς χρησιμοποιούσαμε την Ερυθρά Ημισέληνο ως κάλυμμα για να μπαίνουμε στη Βοσνία] ήταν αυτή η άτιμη κατάσκοπος του CNN και του BBC, αυτή η Κριστιάν.

Η τελευταία φορά που ήρθε στο Ιράν ήταν κατά τη διάρκεια της αναταραχής του 2009. Η τελευταία της ανταπόκριση ήταν απευθείας από την Πλατεία της Επανάστασης (την κεντρική πλατεία της Τεχεράνης). Είπε: «Αυτό είναι το τέλος του δρόμου της επανάστασης» – δηλαδή, «αυτό το ρεπορτάζ που κάνω είναι ο τελευταίος σταθμός της επανάστασης». Ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι η ισλαμική επανάσταση, που ξεκίνησε το 1979, τέλειωνε το 2009.

Η αλήθεια είναι ότι στη Βοσνία – στην καρδιά της Ευρώπης – συνέβησαν πράγματα που έγιναν αφορμή να γεννηθούν νέα ισλαμικά κινήματα. Η Αλ Κάιντα ήρθε τότε στη Βοσνία. Υπήρξε μια εποχή που ήμασταν στη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη μαζί με μέλη της Αλ Κάιντα. Αντέγραψαν το στυλ μας, από τον κεφαλόδεσμο και τις σημαίες... Ονόμασαν τα συντάγματα τους με ισλαμικά ονόματα. Όταν έκαναν την επιχείρησή τους κατά των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Αφρική το 1998, αν θυμάστε, ανέλαβαν την ευθύνη με την ονομασία «Ισλαμικός Στρατός για την Απελευθέρωση των Αγίων Τόπων», και μάλιστα με δύο τάγματα «Καάμπα και «Αλ Άκσα». Αυτά τα ονόματα δεν τα είχαν όταν πολεμούσαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Αυτά ήταν ονόματα που δίναμε εμείς στις μεραρχίες μας στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, και στη Βοσνία τα έμαθαν αυτοί [η Αλ Κάιντα] και τα πήραν από εμάς.

Κάτι νέο συνέβη εκεί στη Βοσνία – η ίδρυση μουσουλμανικών διεθνών μονάδων. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια στη Συρία συνέβη τη δεκαετία του 1990 στη Βοσνία. Τούρκοι πιστοί στο καθεστώς και μαθητές του Ιμάμη Χομεϊνί ήρθαν από την Τουρκία. Ήρθαν και άλλοι μουτζαχεντίν από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Τυνησία. Ήταν ένα θαυμάσιο γεγονός. Ήταν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες του μουσουλμανικού κόσμου – ήταν το όνειρο του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι πρώτοι σπόροι της αντίστασης σχηματίστηκαν εκεί. Είχε στείλει μαχητές και η Χεζμπολάχ, με προσωπική ευθύνη του Νασράλα. Τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο; Είναι ο πραγματικός σημαιοφόρος του επαναστατικού κινήματος του Ισλάμ και ο αληθινός γιος του Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Τώρα, αν φτάσουμε να πούμε τι είναι και πώς δημιουργήθηκε το ISIS, η Χίλαρι Κλίντον είπε: «Εγώ το δημιούργησα. Είμαι η μητέρα των μελών του ISIS». Και μετά ο Τραμπ της απάντησε, λέγοντας: «Εσύ το δημιούργησες, τώρα πήγαινε να καθαρίσεις το χάος σου». Ο Νετανιάχου είπε στη Χίλαρι: «Ηλίθια, δεν είχαμε ποτέ Ιρανούς στα σύνορα μας! Τι είναι αυτό το ανεξέλεγκτο πράγμα που έχετε δημιουργήσει;» Η ήττα του ISIS ήταν μια μεγάλη νίκη του ισλαμικού Ιράν και του άξονα της αντίστασης εναντίον της ηγεσίας της αίρεσης. Διότι αυτοί δημιούργησαν το ISIS για να βάλουν φωτιά στα σύνορα του Ιράν, αλλά τελικά αυτό που έγινε ήταν να φτάσουμε εμείς - πολεμώντας το δημιούργημά τους - ως τα δικά τους σύνορα, ως το Γκολάν και τον Νότιο Λίβανο. 

Να πω εδώ ότι οι πολιτικοί καθόλου δεν βοήθησαν σε αυτή τη νίκη. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να λιβανίζουν την ανόητη και αποτυχημένη συμφωνία με τους δυτικούς για τα πυρηνικά, αλλά δεν λένε τίποτα για τη μεγάλη νίκη του στρατού του Ισλάμ στην απελευθέρωση της Συρίας. Ο Ρουχανί δεν είναι ακόμα έτοιμος να ταξιδέψει στη Συρία, ούτε μία φορά - αλλά πάει σε χώρες ασήμαντες όπως η Ταϊλάνδη. Αυτοί όλοι λοιπόν οι πολιτικάντηδες αρέσκονται να φωτογραφίζονται δίπλα στον Κασέμ [Σολεϊμανί] όταν αυτός επιστρέφει στο Ιράν από τα πεδία των μαχών, γιατί ξέρουν ότι ο λαός αυτόν αγαπάει, και θέλουν να καρπωθούν κατιτίς από τις νίκες του, δεν είναι άξιοι όμως ούτε μια τρίχα του να ακουμπήσουν.

Πολεμώντας τους τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ

 

γράφει ο Α.Π.

Μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία το 2011, έγινε προφανές ότι όλες οι σουνιτικές δυνάμεις της περιοχής, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, είχαν ταχθεί αναφανδόν στο πλευρό των αντιπάλων του Άσαντ και ότι η CIA, με την επιχείρηση Timber Sycamore - της οποίας ο εμπνευστής δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβιντ Πετρέους - βαρύς οπλισμός έφτανε από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής στους σουνίτες τζιχαντιστές της Συρίας (ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, σύμφωνα με τα Wikileaks έστειλε το 2013 email στη Χίλαρι Κλίντον λέγοντας ότι η Αλ Κάιντα είναι με το μέρος των ΗΠΑ στη Συρία), οι οποίοι προέλαυναν και έκαναν τις ημέρες του Άσαντ να μοιάζουν μετρημένες. 

Ο Σολεϊμανί, που έκανε τόσα για να μην χάσει το Ιράκ από τους Αμερικανούς, δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει τη Συρία, και αντιλήφθηκε ότι, αφού οι σουνίτες μαχητές με τη βοήθεια Τούρκων, Σαουδαράβων και Αμερικανών είχαν μετατραπεί σε έναν διεθνή μισθοφορικό στρατό κατά του Άσαντ,  μόνο ένας άλλος διεθνής στρατός, ένας σιιτικός διεθνής στρατός από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής θα ήταν ικανός να τους σταματήσει. Ο Σολεϊμανί διέταξε ορισμένες από τις ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές να εισέλθουν στη Συρία για να υπερασπιστούν τον Άσαντ. Για τον ίδιο σκοπό, δημιούργησε επίσης πρόσθετες σιιτικές μαχητικές ομάδες. Αυτές περιελάμβαναν μια ομάδα Αφγανών που κατοικούσαν στο Ιράν, τη Μεραρχία Fatemiyoun και μια πακιστανική, την Ταξιαρχία Zainebiyoun. 

Τα ίδια τα ονόματα αυτών των ομάδων δείχνουν τις θρησκευτικές προθέσεις του Ιράν: για τους σιίτες μουσουλμάνους η Φατιμά, η κόρη του Προφήτη, κατέχει θέση συγκρίσιμη με εκείνη της Παναγίας για τους καθολικούς και τους ορθόδοξους χριστιανούς. ενώ η Ζαϊνάμπ, κόρη της Φατιμά, ήταν αδελφή του Χουσεΐν, του οποίου ο θάνατος στη μάχη της Καρμπάλα αποτέλεσε κομβική στιγμή στο σχίσμα σουνιτών-σιιτών. Οι δυνάμεις υπό τη διοίκηση του Σολεϊμανί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές μεγάλες μάχες του συριακού πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ανακατάληψης του Κουσέιρ. Πιστός στο δόγμα, ο Σολεϊμανί προσπάθησε να συνδυάσει  και εδώ την κρατική και την επαναστατική εξουσία όσο το δυνατόν πιο στενά. Το προσωπικό στο μυστικό αρχηγείο του στη Δαμασκό φέρεται να περιλάμβανε Λιβανέζους και Ιρακινούς οπλαρχηγούς πολιτοφυλακών που εργάζονται μαζί με στρατηγούς τόσο από το Ιράν όσο και από τη Συρία.

Το Ιράν είχε αρκετούς ξεκάθαρους λόγους να υποστηρίξει τον Άσαντ, πέρα από την ανταπόδοση της βοήθειας που είχε παράσχει ο πατέρας του, Χαφέζ, στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, όταν είχε κλείσει έναν σημαντικό αγωγό που μετέφερε εξαγωγές πετρελαίου από το Ιράκ. Πρώτον, υπάρχει ο θρησκευτικός δεσμός μεταξύ των Αλαουιτών και των Σιιτών. Το Ιράν, το πιο ισχυρό σιιτικό κράτος στον κόσμο, θεωρεί εαυτόν ως προστάτη των Σιιτών και ένας από τους κύριους στόχους εξωτερικής πολιτικής του είναι να δημιουργήσει μια μεγάλη συμμαχία χωρών που διοικούνται από Σιίτες μια κατηγορία χωρών που, χάρη στην απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Αμερικανούς το 2003, περιλαμβάνει τώρα το Ιράκ μαζί με τη Συρία και τον Λίβανο. Δεύτερον, το Ιράν έχει οικονομικούς λόγους για να διατηρεί τη Συρία και το Ιράκ ως συμμάχους, κυρίως το γεγονός ότι θα χρειαστεί τη συνεργασία τους εάν θελήσει να κατασκευάσει ποτέ έναν προγραμματισμένο χερσαίο αγωγό προς τη Μεσόγειο από το γιγάντιο κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars–North Dome στον Περσικό Κόλπος. Μια σιιτική ημισέληνος από το Ιράν έως τον Λίβανο, που συγκρατείται με πίστη και υποστηρίζεται από πετρέλαιο, θα ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη. 

Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανησυχία του Ιράν είναι να διατηρήσει τον διάδρομο ανεφοδιασμού της καλύτερα οργανωμένης σιιτικής ένοπλης οργάνωσης στη Μέση Ανατολή, της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που ταυτόχρονα, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητάς της με την Παλαιστίνη, είναι η οργάνωση που δίνει στο Ιράν ένα δυνατό πάτημα στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Οι αποστολές εξοπλισμού απευθείας στον Λίβανο δεν αποτελούν επιλογή λόγω των ναυτικών και αεροπορικών περιπολιών του Ισραήλ στην περιοχή. Όμως, χάρη στη συμμαχία τους με τον Άσαντ, τα ιρανικά αεροπλάνα εφοδιασμού μπορούν ανενόχλητα να προσγειωθούν στον διάδρομο του Διεθνούς Αεροδρομίου της Δαμασκού, όπου τα όπλα και οι ρουκέτες φορτώνονται σε φορτηγά για μεταφόρτωση στα βουνά και τις σήραγγες του Λιβάνου. Εάν η συριακή κυβέρνηση έπεφτε στα χέρια σουνιτών - πόσο μάλλον εξτρεμιστών με ακραία εχθρότητα προς το Ιράν, όπως το ISIS - αυτά τα αεροπλάνα θα γύριζαν πίσω και η Χεζμπολάχ, όπως και η Χαμάς στη Γάζα, θα έμεναν πρακτικά χωρίς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού τους. 

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ είναι η οργάνωση που έχει αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν ότι μπορεί να νικήσει το Ισραήλ και να αποτρέψει μια νέα ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, αλλά και να αλλάξει την πορεία οποιουδήποτε πολέμου διαδραματιστεί ποτέ μέσα στο έδαφος της Συρίας. Με ιρανικά κεφάλαια, εκπαίδευση και όπλα, η Χεζμπολάχ διαθέτει ικανότητα τακτικής και πληροφοριών που άλλες οργανώσεις μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Στις αρχές της άνοιξης του 2014, για παράδειγμα, έχοντας εντοπίσει τους κατασκευαστές βομβών που ευθύνονται για επιθέσεις αυτοκτονίας σε περιοχές του Λιβάνου υπό τον έλεγχό της, η Χεζμπολάχ έστειλε ένα μυστικό απόσπασμα κομάντο βαθιά στη Συρία, στο κομμάτι που έλεγχαν οι τζιχαντιστές, για να βρει το σπίτι όπου διέμεναν αρκετοί ύποπτοι, και το μετέτρεψε σε ερείπια με τους στόχους μέσα. Τέτοιες επιχειρήσεις αποκαλύπτουν μια πολυπλοκότητα στον σχεδιασμό και την εκτέλεση που δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους Αμερικανούς SEALS και του Ρώσους Σπετσνάζ. Η Χεζμπολάχ έχει αναμφίβολα αλλάξει την ισορροπία της συριακής σύγκρουσης. Αλλά η Χεζμπολάχ δεν ήταν η μόνη οργάνωση που συνεργάστηκε με τον Σολεϊμανί στην περιοχή. 

Στα μέσα του 2015, υποστηριζόμενες από το Ιράν σιίτες πολιτοφυλακές από το Ιράκ (Hashd al-Shaabi), το Αφγανιστάν (Liwa Fatemiyoun) και το Πακιστάν (Liwa Zainebiyoun), μεταξύ άλλων χωρών, πολεμούσαν σχεδόν μόνες τους σουνίτες εξτρεμιστές για τον έλεγχο της μεγαλύτερης πόλης της Συρίας, του Χαλεπίου, χωρίς ουσιαστικά καμία ανάμειξη από τις δυνάμεις του Άσαντ. Αλλά και οι ίδιοι οι Φρουροί της Επανάστασης είχαν και έχουν ενεργή παρουσία στη Συρία. Οι ιρανικές τακτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις που διοικούσε ο Σολείμανί συμμετείχαν άμεσα στη μάχη κατά του ISIS και της Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) μέσα στο συριακό έδαφος από το 2012 ως το 2017, βοηθώντας στη στήριξη των συριακών μονάδων που, στην αρχή του πολέμου, μαστίζονταν από αυτομολήσεις. Οι Ιρανοί δεν διοικούσαν απλά, αλλά πολεμούσαν και πέθαιναν στην πρώτη γραμμή. Ίσως έως και διακόσια από τα δύο χιλιάδες άτομα που είχαν αναπτυχθεί στο συριακό έδαφος σκοτώθηκαν στις μάχες, ανεβάζοντας το ποσοστό θνησιμότητας γύρω στο τριπλάσιο από αυτό που υπέστησαν οι πεζοναύτες των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. 

Μεταξύ των νεκρών ήταν αρκετοί υψηλόβαθμοι διοικητές, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον δύο στρατηγοί των Φρουρών της Επανάστασης. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τη διατήρηση της οδικής αρτηρίας Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος, της "οδού Σολεϊμανί" που είναι για το Ιράν το αντίστοιχο της "οδού Χο Τσι Μινχ" (Βόρειο Βιετνάμ-Καμπότζη-Λάος-Νότιο Βιετνάμ) των Βορειοβιετναμέζων, ήταν απαραίτητη. Για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η επιβίωση του Άσαντ ήταν και είναι ζήτημα στρατηγικό.

Με τα χρόνια, ο ίδιος ο Σολεϊμανί είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερα στενό δεσμό με τον Ιμάντ Μουγκνίγια, τον στρατιωτικό αρχηγό της Χεζμπολάχ, τον οποίο δυτικοί και ισραηλινοί αξιωματούχοι κατηγορούσαν ως τον εγκέφαλο πίσω από τη βομβιστική επίθεση στον στρατώνα των πεζοναυτών των ΗΠΑ στη Βηρυτό το 1983, τις επιθέσεις στις πρεσβείες των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα του Λιβάνου και στην πόλη του Κουβέιτ, επίσης το 1983, την αεροπειρατεία του 1985 στην πτήση 847 της TWA, κατά την οποία ένας δύτης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ξυλοκοπήθηκε και δολοφονήθηκε. και τις βομβιστικές επιθέσεις κατά της ισραηλινής πρεσβείας και ενός εβραϊκού κοινοτικού κέντρου στο Μπουένος Άιρες το 1992 και το 1994, αντίστοιχα. Ο Σολεϊμανί σε πολλές δημόσιες συνεντεύξεις ονόμαζε τον Μουγκνίγια "αδερφό του από άλλη μητέρα". Πράγματι, τα παιδιά του Σολεϊμανί μεγάλωσαν μαζί με τα παιδιά του Μουγκνίγια και έχουν άπειρες φωτογραφίες μαζί. 

Ο Μουγκνίγια δολοφονήθηκε το 2008 στη Δαμασκό σε κοινή επιχείρηση της CIA και της Μοσάντ. Τον Φεβρουάριο του 2008, η Μοσάντ φέρεται να είχε την ευκαιρία να δολοφονήσει τον Μουγκνίγια, αλλά κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε επειδή την κρίσιμη στιγμή ο Μουγκνίγια αγκάλιασε έναν μακροχρόνιο φίλο, τον οποίο η υπηρεσία δεν ήταν νομικά εξουσιοδοτημένη να σκοτώσει – τον Κασέμ Σολεϊμανί. Ο Μουγκνίγια σκοτώθηκε σε μια δεύτερη προσπάθεια αργότερα εκείνη την ημέρα. Όμως, υπό τη στενή καθοδήγηση του Σολεϊμανί, η Χεζμπολάχ συνέχισε να λειτουργεί μια εξαιρετικά αποτελεσματική παραστρατιωτική πτέρυγα.

Ο Σολεϊμανί δεν άργησε να δείξει την ευγνωμοσύνη του για τη θυσία της Χεζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας. Φρόντιζε πάντα να επισκέπτεται τους τάφους και τις οικογένειες των πεσόντων, αντιμετωπίζοντάς τους με την ίδια σιωπηλή ευλάβεια που δείχνει προς τους Ιρανούς νεκρούς. Τον Ιανουάριο του 2015, φωτογραφήθηκε να διαβάζει το Κοράνι μόνος του πάνω από τους γεμάτους με λουλούδια τάφους μαχητών της Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένου του Τζιχάντ Μουγκνίγια, του νεαρού γιου του Ιμάντ.

Μουσταφά Μπαντρεντίν, ο αρχικομάντο του Λιβάνου. Οκτώ χρόνια από το θάνατο του.

γράφει ο Α.Π.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2014, με τη Συρία να καίγεται στη φωτιά του εμφυλίου, ένα κομβόι οχημάτων γεμάτο από τζιχαντιστές του Μετώπου αλ-Νούσρα, του παραρτήματος της Αλ Κάιντα στη Συρία, εξοπλισμένοι με όπλα που τους παρείχε η Δύση μέσω Τουρκίας, περνούσαν από την αλ-Οτέιμπα για να πάνε στη Γούτα, ανατολικά της Δαμασκού. Ξαφνικά, δέκα αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, τοποθετημένοι προσεκτικά στις δύο άκρες του δρόμου, εκρήγνυνται συντονισμένα ο ένας μετά τον άλλο σε διάστημα ενός λεπτού, και το κομβόι των τζιχαντιστών αποδεκατίζεται. 

Στη συνέχεια, καλά κρυμμένοι μαχητές της Χεζμπολάχ εμφανίζονται και αποτελειώνουν με χειροβομβίδες ό,τι είχε επιζήσει από τις εκρήξεις. Οι τζιχαντιστές είχαν χάσει μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά 170 μαχητές και όλο τους τον οπλισμό και τα οχήματα, σε μια επιχείρηση που πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ανέκοψε την προέλαση των τζιχαντιστών και έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου στο κυβερνείο της Δαμασκού υπέρ της συριακής κυβέρνησης.

Τον Αύγουστο του 2013 δύο εκρήξεις στη Βηρυτό είχαν προκαλέσει απώλειες στη Χεζμπολάχ, και ήταν προφανές ότι για αυτές ευθύνονταν τζιχαντιστές της αλ-Νούσρα που κατείχαν περιοχές της Συρίας κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο. Τον επόμενο Μάρτιο, μια μονάδα ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ επέδραμε στην περιοχή από την οποία είχαν σταλεί οι βόμβες, ένα προπύργιο της αλ-Νούσρα στη Συρία, και χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα εξουδετέρωσε τους υπεύθυνους των επιθέσεων. Ο αξιωματικός του αμερικανικού FBI, Αλί Σουφάν, θα έγραφε αργότερα, στο βιβλίο του "Anatomy of Terror" ότι αυτές οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την αμερικανική επιχείρηση δολοφονίας του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, και οι κομάντος της Χεζμπολάχ δεν ήταν λιγότερο καλά εκπαιδευμένοι από τους Αμερικανούς SEALs.

Ήταν Αύγουστος του 1983, και στο στρατόπεδο εκπαίδευσης της Χεζμπολάχ στην κοιλάδα Μπεκάα του ανατολικού Λιβάνου, οι νεοσύλλεκτοι που είχαν μόλις τελειώσει την εκπαίδευση τους έκαναν μια ιδιότυπη τελετή αποφοίτησης. Ο εκπαιδευτής και οι μαθητές του σχεδίασαν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στα εκρηκτικά οργανώνοντας μια εικονική ενέδρα. Ξεχώρισαν ένα φορτηγό που έμπαινε στο στρατόπεδο και το περικύκλωσαν κρυφά, ανατινάζοντας μια βόμβα για να ρίξουν ένα δέντρο μπροστά από το όχημα, και πυροβολώντας με τα όπλα τους καθώς επιτέθηκαν. Δύο Σύροι που επέβαιναν στο φορτηγό κρύφτηκαν τρομαγμένοι κάτω από το σασί. Όμως ο συνοδηγός, ένας Λιβανέζος με αρρενωπή εμφάνιση που ακόμα δεν είχε κλείσει τα εικοσιπέντε του χρόνια, βγήκε ήρεμα από το όχημα και κοίταξε τη σκηνή. Οι μαχητές τον αναγνώρισαν αμέσως ως Μουσταφά Μπαντρεντίν, μια θρυλική φιγούρα στην Μπεκάα, από την εποχή που ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της παλαιστινιακής Φατάχ. 

Ο εκπαιδευτής πλησίασε τον Μπαντρεντίν, γελώντας εγκάρδια με τον χαμό που είχε καταφέρει να κάνει αυτός και οι άντρες του και χαιρόταν για την αναστάτωση των δύο Σύρων, που βγήκαν από κάτω από το όχημα τρομαγμένοι και γεμάτοι λάσπη. Ο Μπαντρεντίν, βλέποντας τον εκπαιδευτή - και δεν τον είχε δει για πρώτη φορά - σημείωσε τα «στενά ασιατικά μάτια του που δείχνουν ευφυΐα και πονηριά» και το «κοκαλιάρικο δυνατό σώμα του… γεμάτο ενέργεια». Πίνοντας τσάι, ο Μπαντρεντίν και ο εκπαιδευτής συζήτησαν τα νέα από τη Μέση Ανατολή: ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ συνεχιζόταν χωρίς να φαίνεται τέλος στον ορίζοντα και οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι είχαν μόλις στείλει μια ειρηνευτική δύναμη από στρατιώτες τους στον Λίβανο, ο οποίος από το προηγούμενο καλοκαίρι κατεχόταν σε μεγάλο τμήμα του από το Ισραήλ. Ήταν η αρχή μιας διαρκούς φιλίας. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο εκπαιδευτής θα γινόταν κουνιάδος του Μπαντρεντίν όταν παντρεύτηκε τη 15χρονη τότε αδελφή του, Άσμα. Το όνομα του εκπαιδευτή ήταν Imad Mughniyeh, και ήταν ο διοικητής του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ.

Ο Μπαντρεντίν, όπως και ο Mughniyeh, καταγόταν από τη σιιτική κοινότητα του Νότιου Λιβάνου. Είχαν γνωριστεί στην εφηβεία τους, όταν αμφότεροι συμμετείχαν στην επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων της Φατάχ, τη "Δύναμη 17", που ήταν η σωματοφυλακή του Γιασέρ Αραφάτ. Το 1982, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο για να εκδιώξει τον Αραφάτ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τόσο ο Mughniyeh όσο και ο Μπαντρεντίν πολέμησαν τους Ισραηλινούς. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο Ρόμπερτ Φισκ στο βιβλίο του για τον Λίβανο "Pity the Nation" αλλά και τον Ισραηλινό στρατηγό Σιμόν Σαπίρα (σύμβουλο του Νετανιάχου), η ημερομηνία της 8ης Ιουνίου 1982, δύο ημέρες μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο, όταν 50 σιίτες μαχητές υπό τον Μπαντρεντίν, που πολεμούσαν ακόμα κάτω από τη γενική ομπρέλα της PLO, έστησαν ενέδρα σε ένα κομβόι τεθωρακισμένων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στο Khalde νότια της Βηρυτού, θεωρείται από τη Χεζμπολάχ ως ο ιδρυτικός μύθος της «Ισλαμικής Αντίστασης στον Λίβανο», του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης. 

Σε αυτή τη μάχη, η οποία καθυστέρησε την ισραηλινή προέλαση προς τη Βηρυτό για έξι ημέρες, ο μελλοντικός στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ Μουστάφα Μπαντρεντίν έγινε διάσημος ως ικανός διοικητής. Σύμφωνα με τον Σαπίρα, οι ελαφρά οπλισμένοι σιίτες μαχητές κατάφεραν να καταλάβουν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα εκείνη την ημέρα και το παρέλασαν στην προωθημένη επιχειρησιακή βάση των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης στο Μπάαλμπεκ, στον Ανατολικό Λίβανο.

Ο Φισκ γράφει: "Κάτω στο Khalde, ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο είχε διαμορφωθεί. Οι σιίτες πολιτοφύλακες έτρεχαν ξυπόλητοι με τα πόδια προς τα ισραηλινά πυρά για να εκτοξεύσουν χειροβομβίδες στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, στην πραγματικότητα κινούμενοι σε απόσταση έξι μέτρων από τα τανκς για να ανοίξουν πυρ εναντίον τους. Μερικοί από τους σιίτες μαχητές είχαν σκίσει κομμάτια από τα πουκάμισά τους και τα τύλιξαν γύρω από τα κεφάλια τους ως ζώνες μαρτυρίου, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης πριν από ένα χρόνο, όταν πραγματοποίησαν τις πρώτες τους μαζικές επιθέσεις κατά των Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου, χίλια μίλια ανατολικά από τον Λίβανο. Όταν πυρπόλησαν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα, οι ένοπλοι ενθαρρύνθηκαν να προχωρήσουν περαιτέρω. 

Κανείς μας, νομίζω, δεν συνειδητοποίησε την κρίσιμη σημασία των γεγονότων του Khalde εκείνο το βράδυ. Οι Λιβανέζοι Σιίτες μάθαιναν τις αρχές του μαρτυρίου και τις έκαναν πράξη. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει αυτούς τους άντρες να φορούν κεφαλόδεσμους σαν αυτό. Πιστεύαμε ότι ήταν μια ακόμα ιδιοτροπία μιας πολιτοφυλακής, αλλά δεν ήταν. Ήταν η αρχή ενός θρύλου που περιείχε επίσης ένα έντονο στοιχείο αλήθειας. Οι Σιίτες ήταν πλέον η αντίσταση του Λιβάνου, εθνικιστές αναμφίβολα αλλά και εμπνευσμένοι από τη θρησκεία τους. Το κόμμα του Θεού - στα αραβικά, η Χεζμπολάχ - ήταν στις παραλίες του Khalde εκείνο το βράδυ."

Ο Μπαντρεντίν και ο Mughniyeh θα παραλάμβαναν μέρος του οπλοστασίου της PLO με συριακή βοήθεια μετά την εκδίωξη του Αραφάτ από τη Βηρυτό, ενώ το υπόλοιπο οπλοστάσιό τους θα παρεχόταν από το Ιράν, καθώς και από ό,τι λάφυρο έπαιρναν από τις επιδρομές κατά των Ισραηλινών. Οι επιδρομές αυτές θα συνεχίζονταν ως το 2000 και θα ανάγκαζαν το Ισραήλ να αποχωρήσει νικημένο από τον Νότιο Λίβανο. Ο Mughniyeh ήταν ο γενικός στρατιωτικός επικεφαλής όλων των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ, ενώ ο Μπαντρεντίν θα αναλάμβανε τον ρόλο του επικεφαλής εκπαιδευτή των ειδικών δυνάμεων της οργάνωσης - τον ρόλο που είχε πριν ο Mughniyeh, όταν είχε συναντήσει τον Μπαντρεντίν δίπλα στο λασπωμένο φορτηγό στην "τελετή αποφοίτησης" της Μπεκάα. 

Το 1998, υπό άκρα μυστικότητα, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο κάτω από το σιιτικό τέμενος Sayyida Zainab στη Δαμασκό, τέσσερα άτομα συναντήθηκαν σε ένα στρογγυλό τραπέζι, που έμελλε να αλλάξουν την πορεία της Μέσης Ανατολής. Στην κορυφή καθόταν ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα. Δεξιά και αριστερά του οι στρατιωτικοί ηγέτες της οργάνωσης, Mughniyeh και Μπαντρεντίν. Και απέναντι από τον Νασράλα καθόταν ο νέος διοικητής της επίλεκτης Δύναμης Κουντς των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί. Συζήτησαν πώς θα αναβαθμιζόταν το οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ και πώς θα έφευγαν οι Ισραηλινοί από τον Λίβανο.

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά το θάνατο των Mughniyeh και του Μπαντρεντίν, τα μόνα πράγματα που ξέρουμε για αυτούς είναι όσα έχει διαρρεύσει γι’ αυτούς η Χεζμπολάχ. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται ή γράφονται γι’ αυτούς εξακολουθούν να βρίσκονται στη σφαίρα της φήμης ή του αστικού μύθου. Οι δύο δαιμόνιοι Λιβανέζοι ήταν υπαίτιοι για μια από τις πιο ατιμωτικές αποτυχίες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στον εικοστό πρώτο αιώνα. Τον Ιούνιο του 1985 τρεις ένοπλοι Λιβανέζοι στο αεροδρόμιο του Ελληνικού έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της αμερικανικής Trans World Airlines που εκτελούσε στάση κατά το δρομολόγιο Κάιρο-Σαν Ντιέγκο. 

Σε μια επιχείρηση που διήρκεσε δεκαέξι ημέρες και πήρε το όνομα «αεροπειρατεία των τριών ηπείρων» οι τρεις Λιβανέζοι ανάγκασαν τον πιλότο να κατευθύνει το αεροσκάφος πρώτα στο Αλγέρι και μετά στη Βηρυτό, όπου απελευθέρωσαν τους ομήρους (μεταξύ αυτών και τον Ντέμη Ρούσο) όταν το Ισραήλ ικανοποίησε το αίτημα τους να απελευθερώσει 766 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους κρατουμένους. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών, Μοχάμεντ Αλί Χαμάντι, μέλος της Χεζμπολάχ, συνελήφθη στην τότε Δυτική Γερμανία το 1987, και παρέμεινε στις φυλακές για δεκαοκτώ χρόνια περιμένοντας έκδοση του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή για τον φόνο του Αμερικανού ναύτη Ρόμπερτ Στέθεμ κατά τη διάρκεια της αεροπειρατείας. 

Τον Νοέμβριο του 2005 κέρδισε τις εκλογές στη Γερμανία το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ, ένα κόμμα που προεκλογικά είχε διακηρύξει ότι ως κυβέρνηση θα συμπορευόταν στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η ηγεσία της Χεζμπολάχ θεώρησε ότι η εξέλιξη αυτή έθετε τη ζωή του Χαμάντι σε κίνδυνο, καθώς πιθανόν άνοιγε το παράθυρο έκδοσής του στις ΗΠΑ, κάτι που ως τότε η Γερμανία είχε αποφύγει. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Πρόεδρος Μπους, στην επικείμενη συνάντηση του με τη νεοεκλεγείσα καγκελάριο Μέρκελ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2006 θα ζητούσε από το γερμανικό κράτος την έκδοση του Χαμάντι. Ο Μπαντρεντίν τότε έδρασε ταχύτατα. Στις 25 Νοεμβρίου 2005, ένα απόσπασμα επίλεκτων μαχητών της Χεζμπολάχ πέρασε από τη Συρία στο βορειοδυτικό Ιράκ και απήγαγε τη Γερμανίδα Σουζάνε Όστχοφ, που ζούσε για χρόνια στην περιοχή με την ιδιότητα της αρχαιολόγου, αλλά που η αντικατασκοπεία της Χεζμπολάχ γνώριζε ότι ήταν πρακτόρισσα της BND της γερμανικής εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας. 

Στις αρχές Δεκεμβρίου, ένας υψηλόβαθμος Γερμανός κρατικός αξιωματούχος εθεάθη στη Δαμασκό, προφανώς για διαπραγματεύσεις με τη συριακή κυβέρνηση και τη Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση της Όστχοφ. Επίσημα, οι απαγωγείς ζήτησαν από τη Γερμανία το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά όταν στις 18 Δεκεμβρίου απελευθέρωσαν την Όστχοφ, το γερμανικό κοινό και όλος ο κόσμος έμαθε ότι την ίδια μέρα αποφυλακιζόταν από τις γερμανικές φυλακές ο Χαμάντι! Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στα επίσημα αιτήματα των απαγωγέων, όλοι όμως κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο: η «γερακίσια» φιλοαμερικανική-αντιτρομοκρατική ρητορεία των Χριστιανοδημοκρατών είχε γελοιοποιηθεί, και η Μέρκελ πήγε τον άλλο μήνα στον Μπους με άδεια χέρια. Χωρίς τον Χαμάντι, ο οποίος επέστρεψε ελεύθερος και θριαμβευτικά στον Λίβανο και σήμερα ηγείται της πιο επίλεκτης μονάδας ειδικών αποστολών της Χεζμπολάχ, της «Δύναμης Ραντουάν», που ονομάζεται έτσι από το πολεμικό ψευδώνυμο του Mughniyeh.

Αυτή τη Δύναμη Ραντουάν τη διοικούσε ο ίδιος ο Μπαντρεντίν από το 2008 ως το 2016, δηλαδή από τη δολοφονία του φίλου και κουνιάδου του, Mughniyeh (σε κοινή επιχείρηση CIA και Μοσάντ στη Δαμασκό) ως τον δικό του θάνατο στη Συρία το 2016. Είναι η μονάδα που ειδικεύεται σε επιθετικές επιχειρήσεις και μάχη εντός αστικού ιστού, και έπαιξε κομβικό ρόλο στην απελευθέρωση μεγάλων πόλεων στον πόλεμο της Συρίας, με σημαντικότερο το Χαλέπι, όπου η Χεζμπολάχ υπό τις οδηγίες του Μπαντρεντίν, και το πεζικό του συριακού στρατού, αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης στο έδαφος, με την ρωσική αεροπορία να υποστηρίζει από αέρος την απελευθέρωση της πόλης και την εκδίωξη των τζιχαντιστών της Αλ-Νούσρα και του ISIS. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Π. Καρβουνόπουλο (militaire) ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τασσάς παρατήρησε ότι η Χεζμπολάχ έχει ένα από τα πιο απαιτητικά προγράμματα εκπαίδευσης για τους ειδικοδυναμίτες της, και μόνο το 8% των εκπαιδευόμενων περνά τα τεστ και ανέρχεται σε μέλος της μονάδας Ραντουάν, σε αντίθεση, όπως λέει, με την επίσης πολύ απαιτητική Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, όπου το 20% των εκπαιδευόμενων ειδικοδυναμιτών επιτυγχάνει. Αυτή είναι η κληρονομιά του Μουσταφά Μπαντρεντίν, του αρχικομάντο του Λιβάνου και της Μέσης Ανατολής, που σκοτώθηκε πολεμώντας στη Συρία σαν σήμερα, πριν οκτώ χρόνια, στις 12 Μαΐου 2016.

Κασέμ Σολεϊμανί, ήρωας του έθνους του, σύμβολο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του.

 

γράφει ο Α.Π.

Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν Ιρανός στρατιωτικός ηγέτης, υποστράτηγος και διοικητής των ειδικών δυνάμεων αλ-Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης για ειδικές επιχειρήσεις εκτός του Ιράν. Οι Αλ-Κουντς, υπό την ηγεσία του Σολεϊμανί παρείχαν στήριξη στις δυνάμεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στο Ιράκ μετά την απόσυρση αμερικανικών στρατευμάτων από εκεί. Από το 2012, οι ιρανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία. Ο Σολεϊμανί συμμετείχε επίσης στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας στην κυβέρνηση του Ιράκ για την καταπολέμηση των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους (2014-2015). Στις 3 Ιανουαρίου 2020 σκοτώθηκε στη Βαγδάτη, από αεροπορική επιδρομή μη-επανδρωμένων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.

Θεωρείται εθνικός ήρωας στο Ιράν. Έχουν δημιουργηθεί ακόμη και ταινίες, τραγούδια και άλλα προς τιμήν του. Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί το 2021 το βιβλίο «ο ευτυχισμένος φίλος μας» από τις εκδόσεις Ταξιδευτής που είναι στιγμιότυπα από την ζωή του.

Πρώτα χρόνια

Ο Κασέμ Σολεϊμανί γεννήθηκε το 1957 σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο ορεινό χωριό Κανάτ-ε-Μάλεκ στην επαρχία Ραμπόρ της νοτιοανατολική επαρχία Κερμάν. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε ένα χωράφι από τις μεταρρυθμίσεις του Σάχη, είχε χρεωθεί με ένα δάνειο 100 τομάν. Ως εκ τούτου, έχοντας αποφοιτήσει μόνο από το δημοτικό σχολείο, ο 13χρονος Κασέμ και ένας συγγενής του πήγαν να εργαστούν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Κερμάν όπου εργάστηκαν στις κατασκευές για να ξεχρεώσουν τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον Σουλεϊμανί πληρώνονταν δύο τομάν την ημέρα. Μετά την αποπλήρωση του δανείου, το 1975, ξεκίνησε να εργάζεται στο τοπικό τμήμα επεξεργασίας νερού, όπου μετά από λίγο έγινε βοηθός μηχανικός.

Ο νεαρός Σολεϊμανί υποστήριξε τις ιδέες της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο Σολεϊμανί ανελίχθηκε γρήγορα. Αφού ολοκλήρωσε μαθήματα διάρκειας 45 ημερών για νέους μαχητές, ο Σολεϊμανί άρχισε να εκτελεί μη στρατιωτικά καθήκοντα. Στον Σολεϊμανί είχε ανατεθεί η διασφάλιση της αδιάλειπτης παροχής νερού στην επαρχία Κερμάν.

Το 1980 είχε την πρώτη στρατιωτική εμπειρία του κατά τη διάρκεια επιχείρησης καταστολής κουρδικής εξέγερσης στην επαρχία Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, παρόλο που δεν διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην επιχείρηση αυτή.

Πόλεμος Ιράν-Ιράκ

Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Ιράν στις 22 Σεπτεμβρίου 1980, ο Σολεϊμανί εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και πολέμησε στον πόλεμο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, έγινε γνωστός κυρίως από τις τολμηρές επιχειρήσεις αναγνώρισης πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Χάρη σε αυτό, προβιβάστηκε γρήγορα και όταν ήταν 30 ετών του είχαν ήδη αναθέσει την ηγεσία της 41^ης Μεραρχίας Θαραλλάχ.

Η Δύναμη Κουντς

Ως αρχηγός της επίλεκτης δύναμης εξωτερικών επιχειρήσεων Κουντς των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ο Σολεϊμανί από τη δεκαετία του 1990 ως το θάνατο του είχε την επίβλεψη της αποστολής όπλων, εκπαίδευσης και επιχειρησιακού συντονισμού διάφορων αντάρτικων κινημάτων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις είχαν περιορίσει τη δύναμη του τακτικού στρατού του Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης ως σώμα εξειδικευμένο στον ασύμμετρο πόλεμο απέκτησαν κομβική σημασία στη στρατηγική προβολής ισχύος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Ο Σολεϊμανί ήταν υπεύθυνος αρχικά για την αποστολή Ιρανών σιιτών Μουτζαχεντίν στη Βοσνία κατά τη διάρκεια του πολέμου (1992-95), μετέπειτα την εκπαίδευση ανδρών της Βόρειας Συμμαχίας κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, και κατόπιν, μετά το 2001, την εκπαίδευση μονάδων των Ταλιμπάν κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Με βάση τη στρατηγική αποτροπής μιας περικύκλωσης του Ιράν από εχθρικές οντότητες στη Μέση Ανατολή, ο Σολεϊμανί από το 2003 στήριξε με πολλαπλά μέσα την Ιρακινή Αντίσταση κατά των Αμερικανών, καθώς θεωρούσε ότι αν οι Αμερικανοί εδραιωθούν στο Ιράκ, το επόμενό τους βήμα θα ήταν επίθεση κατά του Ιράν. Η στήριξη αυτή περιείχε την παροχή μεγάλου αριθμού αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών στους Ιρακινούς αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν για να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Παράλληλα, στο έδαφος του Ιράν εκπαιδεύονταν από τη Δύναμη Κουντς χιλιάδες Ιρακινοί σιίτες μαχητές, με σκοπό να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στη σουνιτική Αλ Κάιντα τη στιγμή που οι Αμερικανοί θα έφευγαν από το Ιράκ.

Το καλοκαίρι του 2006 ο Σολεϊμανί βρισκόταν στον Λίβανο όπου θεωρείται ότι συντόνισε επιχειρησιακά την εν πολλοίς επιτυχή άμυνα της Χεζμπολάχ εναντίον της επίθεσης του Ισραήλ κατά τον Πόλεμο του Λιβάνου. Το 2007 οι σιιτικές και σουνιτικές αντάρτικες ομάδες του Ιράκ πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις τους κατά αμερικανικών στόχων, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να αυξήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα για να μην χάσουν τον έλεγχό της.

Το 2008 θεωρείται ως ο χρόνος που η Δύναμη Κουντς ξεκίνησε την εντατικότερη εκπαίδευση και εξοπλισμό Παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς έχουν στο παρελθόν αναγνωρίσει τον Σολεϊμανί, μαζί με τον Ιμάντ Μουγνία της Χεζμπολάχ, ως τα δύο άτομα που έδωσαν την ιδέα της κατασκευής μεγάλου δικτύου υπόγειων σηράγγων (τούνελ) μάχης κάτω από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας.

Συρία και Ιράκ

Ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε το 2011, και τα δύο επόμενα χρόνια έγινε εμφανές ότι, καθώς χώρες όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούσαν και στρατολογούσαν μαζικά σουνίτες εξτρεμιστές αντάρτες εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η κυβέρνηση αυτή, που ήταν σύμμαχος του Ιράν, θα ανατρεπόταν. Ο Σολεϊμανί, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, πρωτοστάτησαν τότε στη στρατολόγηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση σιιτών μαχητών από όλη τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του Άσαντ. Ο Σολεϊμανί θεωρείται κομβικός στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας-Συρίας το 2015, που επέτρεπε στη Ρωσία να εμπλακεί στρατιωτικά στον πόλεμο της Συρίας υπέρ του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ο Σολεϊμανί είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον υπουργό εξωτερικών Λαβρόφ, και ηγήθηκε προσωπικά της ειδικής επιχείρησης για τη διάσωση Ρώσου πιλότου στο συριακό έδαφος τον Νοέμβριο του 2015. Επίσης, ο Σολεϊμανί συμμετείχε μαζί με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο στην κατάρτιση των σχεδίων της επιχείρησης απελευθέρωσης του Χαλεπίου από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, και των περαιτέρω νικών του Συριακού Στρατού ενάντια στο ISIS και την Αλ Κάιντα.

Κατά την ίδια εποχή, το ISIS είχε φτάσει να ελέγχει το 1/3 του Ιράκ, κάτι το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Ιράν, δεδομένης της εξτρεμιστικής αντι-ιρανικής ιδεολογίας και πρακτικής του ISIS. Από το 2014 ως το 2017 ο Σολεϊμανί ηγήθηκε της ιρανικής βοήθειας στον κυβερνητικό στρατό του Ιράκ, πέτυχε τον συντονισμό των σιιτικών πολιτοφυλακών και των Κούρδων Πεσμεργκά ενάντια στους τζιχαντιστές, κατήρτισε το επιχειρησιακό σχέδιο για την κύκλωση και κατάληψη του Τικρίτ την άνοιξη του 2015, ενώ το 2017, όταν οι Αμερικανοί έδιναν την αιματηρή μάχη της Μοσούλης, ο Σολεϊμανί κατάφερε να απελευθερώσει την πλούσια σε πετρελαιοπηγές πόλη του Κιρκούκ αναίμακτα, μέσω συμφωνίας. Οι νίκες αυτές επισφράγισαν την ήττα του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία και Ιράκ.

Ο Άξονας της Αντίστασης

Το 2014 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και στην Υεμένη, και η Δύναμη Κουντς, με τοπικό διοικητή τον υποστράτηγο Αμπντολρεζά Σαχλάι, βετεράνο του Πολέμου του Ιράκ και απεσταλμένο του Σολεϊμανί, κατόρθωσε να μετατρέψει τους σιίτες αντάρτες Χούθι από ένα τοπικά περιορισμένο κίνημα σε έναν στρατό ικανό να αμυνθεί με επιτυχία στις επιθέσεις του συνασπισμού που διηύθυνε εναντίον του η Σαουδική Αραβία, και να γίνουν η ντε φάκτο κυβέρνηση της Υεμένης.

Οι θετικές για τους συμμάχους του Ιράν εκβάσεις των αιματηρών πολέμων των δεκαετιών 2000 και 2010 στη Μέση Ανατολή είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυρίως σιιτικών αλλά και εν μέρει σουνιτικών δυνάμεων, φιλικών ή μη-εχθρικών προς το Ιράν, που ξεκινάει από το Αφγανιστάν (Ταλιμπάν), προχωρά μέσω του Ιράν στο Ιράκ (σιιτικές πολιτοφυλακές και η κυβέρνηση της χώρας) και τη Συρία (κυβέρνηση Άσαντ), και φτάνει ως το Λίβανο (Χεζμπολάχ), τα παλαιστινιακά εδάφη (Χαμάς) και την Υεμένη (Χούθι). Η συμμαχία αυτή φέρει το κοινό όνομα Άξονας της Αντίστασης. Αυτό σημαίνει ότι, χάρη στις στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες του Σολεϊμανί κατά τις τρεις δεκαετίες από το 1990 ως το θάνατό του, ο υπαρξιακός φόβος της ηγεσίας του Ιράν, δηλαδή η στρατηγική περικύκλωση της χώρας από τους αντιπάλους του, αποτράπηκε επιτυχώς. 

Ένας Αμερικανός αναλυτής της Στρατιωτικής Ακαδημίας του West Point είπε επ' αυτού το 2018 ότι ο Σολεϊμανί "μπορεί να πάει με το αυτοκίνητο από την Τεχεράνη στη Βηρυτό και να μην τον πειράξει κανείς στον δρόμο," ενώ ο τότε αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, ανέφερε ότι "δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στη διακίνηση όπλων από το Ιράν ως τα ισραηλινά σύνορα και τη Χεζμπολάχ." Δυτικοί αναλυτές ονόμασαν τον Σολεϊμανί "ιδιοφυία του ασύμμετρου πολέμου" και "τον Γκιαπ της Μέσης Ανατολής."

Δολοφονία

Στις 3 Ιανουαρίου του 2020 ο Σολεϊμανί δολοφονήθηκε με επιδρομή drone της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ. Ο θάνατος του Σολεϊμανί επιβεβαιώθηκε από τον στρατό του Ιράν και το PressTV. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σολεϊμανί πραγματοποιήθηκε με εντολή του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση των ΗΠΑ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι το αυτοκίνητο του Σολεϊμανί καταστράφηκε από πυραύλους που εκτόξευσε drone (μη επανδρωμένο αεροσκάφος).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μέση Ανατολή

Στις 12 Οκτωβρίου 2023, πέντε μέρες μετά την κοσμοϊστορική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, εμφανίστηκε στην ιρανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Kayhan άρθρο, το οποίο ανέφερε πως στις 2 Ιανουαρίου 2020, μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο Σολεϊμανί είχε συναντηθεί στη Βαγδάτη με ηγετικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, και ότι τους έδωσε ένα γενικό περίγραμμα του πώς να κινηθούν στα επόμενα πέντε χρόνια, σε ό,τι αφορά τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάντα προνοητικός, γράφει η εφημερίδα, ο Σολεϊμανί -όπως έκανε πάντα- προέτρεψε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του να πάρουν χαρτί και μολύβι και να γράψουν τις συμβουλές του, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Όχι, ο Σολεϊμανί δεν ήταν προφήτης. Τη συμβουλή αυτή, να γράφουν ότι τους έλεγε, την έδινε πάντα, σε κάθε συνάντηση, στους συνομιλητές του, γιατί ήξερε ότι την επόμενη μέρα μπορεί να είναι μάρτυρας. 

Μια τέτοια συνάντηση ήταν κι αυτή, στην αρχή της δεκαετίας του 2020, για το πενταετές πλάνο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Την άλλη μέρα ο Σολεϊμανί είχε όντως γίνει μάρτυρας. Αλλά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πενταετία, και χωρίς να ξέρουμε ποιο ήταν το πλάνο, βλέπουμε στην πορεία του τωρινού πολέμου στη Μέση Ανατολή, στην αλληλεγγύη των Χούθι, της Χεζμπολάχ και της ιρακινής αντίστασης στους μαχόμενους Παλαιστίνιους, προδομένους από τον επίσημο αραβικό κόσμο, σε όλα αυτά, εμείς που μελετάμε την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα βλέπουμε την ανεξίτηλη κληρονομιά του στρατηγού Σολεϊμανί, του μεγαλομάρτυρα της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, πιο ζωντανή από ποτέ.

Τα άγνωστα θραύσματα της Ιστορίας: Imad Mughniyeh, ο φόβος και ο τρόμος των Σιωνιστών. Στα 61 χρόνια από τη γέννηση του.

γράφει ο Α.Π.

O Imad Mughniyeh

"Ο Mughniyeh είναι ίσως ο πιο έξυπνος, πιο ικανός πράκτορας που έχουμε συναντήσει ποτέ, συμπεριλαμβανομένης της KGB ή οποιουδήποτε άλλου. Μπαίνει από τη μια πόρτα, βγαίνει από την άλλη, αλλάζει αμάξια καθημερινά, δεν κλείνει ποτέ ραντεβού από το τηλέφωνο, ποτέ δεν είναι προβλέψιμος. Χρησιμοποιεί μόνο ανθρώπους που του είναι πιστοί και τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί πλήρως. Δεν στρατολογεί όποιον τύχει."

- Robert Baer, αξιωματικός της CIA

"Τόσο ο Μπιν Λάντεν όσο και ο Mughniyeh ήταν παθολογικοί δολοφόνοι. Αλλά υπήρχε πάντα ένας γκρινιάρικος ερασιτεχνισμός στον Μπιν Λάντεν, το τρελά διαφημιζόμενο ιστορικό του, οι ψευδείς ισχυρισμοί του … Ο Μπιν Λάντεν στριμώχτηκε και κρύφτηκε. Ο Mughniyeh πέρασε τη ζωή του βάζοντάς μας το δάχτυλο στον κ..."

- Milton Bearden, αξιωματικός της CIA

"Ο Χατζ Ιμάντ είναι από τους καλύτερους ηγέτες και διοικητές στην αρένα του Λιβάνου. Είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αντίστασης στην κατοχή [του νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ] το 2000. Αλλά όσον αφορά τη σχέση του με τη Χεζμπολάχ, διατηρούμε την παράδοση να μην συζητάμε ονόματα."

- Hassan Nasrallah, ηγέτης της Χεζμπολάχ

"Ήταν ο θρύλος του καιρού μας ... η θλίψη μας για το χαμό του συγκρίνεται μόνο με τη θλίψη μας για το χαμό του Αγιατολάχ Χομεϊνί ... αυτό που έκανε τον Mughniyeh μοναδικό δεν ήταν η εξειδίκευση του στον ανταρτοπόλεμο και το γεγονός ότι ήξερε απ' έξω κάθε γωνιά και βράχο του Νότιου Λιβάνου, αλλά η προσκόλλησή του σε κάτι το υπερφυσικό ... ο Mughniyeh ήταν τόσο ευγενικός που δεν τον είδα ποτέ να καυχιέται σε άλλους ηγέτες της Χεζμπολάχ για το μοναδικό στρατιωτικό του ιστορικό στη μάχη με τους Σιωνιστές, κι ας μην είχε νικηθεί ποτέ από αυτούς."

- Qasem Soleimani, ηγέτης των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης

61 χρόνια πριν, στις 7 Δεκεμβρίου 1962, γεννιόταν στον Νότιο Λίβανο ο Imad Mughniyeh, για 25 χρόνια στρατιωτικός διοικητής της Χεζμπολάχ, ο άνθρωπος που απέκτησε από τους εχθρούς του τα προσωνύμια "ο άπιαστος" και "το φάντασμα", αλλά για τους φίλους του και την οικογένεια του ήταν απλά ο "Hajj", ο χατζής, ο προσκυνητής της Μέκκας που έδωσε τη ζωή του με αυταπάρνηση στον αγώνα για ελεύθερο Λίβανο και ελεύθερη Παλαιστίνη.

Σε νεαρή ηλικία ο Mughniyeh έγινε μέλος της παλαιστινιακής Φατάχ/PLO του Γιάσερ Αραφάτ, η οποία τότε έδρευε στον Νότιο Λίβανο. Οι πολεμικές του αρετές έγιναν ορατές πριν καν ο Mughniyeh φτάσει το εικοστό έτος της ζωής του, και ήδη το 1981 ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της PLO που αποτελούσαν την προσωπική φρουρά του Αραφάτ.

Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, όμως, έφερε διάσπαση στην ως τότε αδιάρρηκτη συμμαχία Φατάχ και Λιβανέζων Σιιτών. Ο κοσμικός σουνίτης Αραφάτ στήριξε τον Σαντάμ, ενώ οι Σιίτες τάχθηκαν με το Ιράν. Ο Mughniyeh, ως Σιίτης, αποχώρησε τότε από τη Φατάχ, αλλά τα ένοπλα λιβανέζικα σιιτικά κινήματα ήταν τότε αδύναμα, οπότε, όταν τον Ιούνιο του 1982 ο σιωνιστικός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο, συνέχισαν να πολεμούν υπό την PLO - ο Mughniyeh συμμετείχε και στην περίφημη μάχη του Σουλτάν Γιακούμπ, που κατέληξε σε ήττα των σιωνιστών - όμως, τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1982 η PLO αναγκάστηκε να φύγει από το Λίβανο.

Μετά τις σφαγές στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα, έγινε προφανές στους Σιίτες του Λιβάνου ότι θα πρέπει να οπλιστούν και να πολεμήσουν, για να μην υποστούν γενοκτονία από τους σιωνιστές και τους φαλαγγίτες συμμάχους τους. Είναι τότε που ιδρύεται το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Χεζμπολάχ, και ο Mughniyeh αναλαμβάνει αμέσως τη διοίκηση των ειδικών επιχειρήσεων της νέας οργάνωσης. Με την υποστήριξη του Υπουργού Άμυνας της Συρίας, στρατηγού Τλας, και των Ιρανών Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, ο Mughniyeh ξεκίνησε να εκπαιδεύει μαχητές της Χεζμπολάχ σε στρατόπεδα της κοιλάδας Μπεκάα.

Αυτές οι ειδικές επιχειρήσεις, στην αρχή, ήταν κυρίως επιθέσεις αυτοκτονίας κατά στρατιωτικών στόχων των σιωνιστικών, γαλλικών και αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στο Λίβανο. Ο Mughniyeh είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε τη μεγαλύτερη βομβιστική επίθεση κατά Αμερικανών στρατιωτών στην ιστορία, που ανατίναξε την αμερικανική στρατιωτική βάση κοντά στο αεροδρόμιο της Βηρυτού και προκάλεσε το θάνατο 241 Αμερικανών και 58 Γάλλων στρατιωτών. 

Την ίδια περίοδο οργάνωσε και τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών και γαλλικών πρεσβειών και των σιωνιστικών στρατοπέδων στο Λίβανο. Οι επιθέσεις αυτές είχαν αποτέλεσμα την αποχώρηση των Αμερικανών και των Γάλλων στρατιωτών από το Λίβανο το 1983, που με τη σειρά της οδήγησε στη νίκη της Χεζμπολάχ επί των φαλαγγιτών την άνοιξη του 1984 και την εκδίωξή τους από τη Βηρυτό προς την νοτίως του ποταμού Λιτάνι περιοχή, την οποία εξακολουθούσαν να κατέχουν οι σιωνιστές.

Mughniyeh και Χαμενεΐ

Τα υπόλοιπα δεκαέξι χρόνια ο Mughniyeh τα πέρασε στον αγώνα ενάντια στη σιωνιστική κατοχή του Νότιου Λιβάνου και τη συνεχή εκπαίδευση και αναβάθμιση του προσωπικού και του εξοπλισμού της Χεζμπολάχ, που, μέσα στη δεκαετία του 1990, είχε γίνει ένας στρατός με δυνατότητες άψογης διεξαγωγής επιχειρήσεων τόσο ανταρτοπολέμου όσο και τακτικού πολέμου. Το 2000, όταν ο σιωνιστικός στρατός, διαρκώς πιεζόμενος από τη Χεζμπολάχ, αποφάσισε να εγκαταλείψει την κατοχή του Νότιου Λιβάνου, ο Mughniyeh ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε της επιχείρησης απελευθέρωσης της περιοχής: μέσα σε ένα μήνα ολόκληρος ο Νότιος Λίβανος είχε περάσει στον έλεγχο της Χεζμπολάχ.

Μετά την απελευθέρωση -η Χεζμπολάχ τη θεωρεί μόνο μερική, καθώς τα αγροκτήματα της Σεμπάα, που με βάση το διεθνές δίκαιο ανήκουν στο Λίβανο, κατέχονται ακόμη από τους σιωνιστές- ο Mughniyeh έγινε ο στενότερος συνεργάτης του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύσφιξη όλο και στενότερων σχέσεων μεταξύ του κινήματος της λιβανέζικης αντίστασης και των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων Χαμάς και Ισλαμικής Τζιχάντ. 

Η Χεζμπολάχ απέρριπτε τις συνθήκες του Όσλο, και λέγεται πως ο Mughniyeh είναι προσωπικά υπεύθυνος για την εκπαίδευση της περίφημης "Μονάδας Σκιών" των ταξιαρχιών Αλ-Κάσαμ της Χαμάς. Η "Μονάδα Σκιών" είναι εκείνη η επίλεκτη μονάδα του στρατού της Χαμάς που είναι υπεύθυνη για την αρπαγή και την κράτηση -σε συνθήκες άκρας μυστικότητας- Ισραηλινών ομήρων στη Γάζα, και έχει να υπερηφανεύεται ότι η Μοσάντ δεν της πήρε μέχρι τώρα ούτε έναν όμηρο από τα χέρια. 

Θυμίζουμε πως, στα πέντε χρόνια της κράτησης του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από τη Χαμάς, η Μοσάντ και η Σιν Μπετ, μαζί με πράκτορές τους μέσα στη Γάζα, διεξήγαγαν τη μια επιχείρηση μετά την άλλη για να βρουν πού ήταν αμπαρωμένος ο Σαλίτ, αλλά δεν το κατάφεραν, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Νετανιάχου το 2011 να απελευθερώσει χίλιους Παλαιστίνιους κρατούμενους σε αντάλλαγμα για τον στρατιώτη του.

Σολεϊμανί, Mughniyeh και Νασράλα, λίγο μετά τον πόλεμο του 2006

Ο Mughniyeh διατηρούσε επίσης άριστες σχέσεις με τον θρυλικό διοικητή της επίλεκτης δύναμης Quds των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγό Σολεϊμανί. Στον παντελώς αποτυχημένο πόλεμο των σιωνιστών κατά της Χεζμπολάχ στο Λίβανο το 2006, οι δύο χατζήδες, ο Hajj Imad και ο Hajj Qassem οργάνωσαν την άμυνα που τσάκισε τα κόκκαλα του σιωνιστικού στρατού, και μαζί διηύθυναν τις ένδοξες μάχες του Bint Jbeil και του Ayt ash-Shab, που, παρά τη συντριπτική υπεροχή των σιωνιστών σε οπλισμό και προσωπικό, κατέληξαν σε ταπεινωτικές ήττες για τα σιωνιστικά στρατεύματα.

Αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Mughniyeh σε εκείνο τον πόλεμο, αυτό για το οποίο δίκαια κέρδισε τα προσωνύμια "το φάντασμα" και "ο άπιαστος", ήταν η δημιουργία δικτύου αντικατασκοπείας σε όλο το Νότιο Λίβανο και μέσα στο βόρειο Ισραήλ, που παρέλυσε κάθε ενέργεια της Μοσάντ και της Σιν Μπετ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Έχει μείνει στην ιστορία (της κωμωδίας) η νυχτερινή επιχείρηση των Ισραηλινών κομάντος στην κοιλάδα Μπεκάα στις 30 Ιουλίου 2006, που ισχυρίστηκαν ότι συνέλαβαν τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah. Η αλήθεια ήταν ότι είχαν συλλάβει έναν μανάβη με το ίδιο ονοματεπώνυμο!

Σε εκείνο τον πόλεμο ο Mughniyeh και ο Σολεϊμανί είχαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικούς, των οποίων τα ονόματα σήμερα είναι πολύ γνωστά: Γιοάβ Γκαλάντ, Μπένι Γκαντς, Γκαλ Χιρς. Όλοι μετέπειτα αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, υπουργοί Άμυνας και πρωθυπουργοί της σιωνιστικής οντότητας, ως και σήμερα. Όλοι ανίκανοι να νικήσουν τη Χεζμπολάχ που τους εξευτέλισε μαχόμενη με σοβιετικά αντιαρματικά Kornet και Konkurs της δεκαετίας '60 και '70. Άλλωστε, στο σιωνιστικό κράτος πλέον, σε αντίθεση με την εποχή των Νταγιάν και Ράμπιν, δεν ανταμείβονται οι πολεμικά ικανοί, αλλά οι κολλητοί της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα τη συζητήσουμε ενδελεχώς μια άλλη φορά.

Μετά τον νικηφόρο καλοκαιρινό πόλεμο του 2006, ο Mughniyeh ήταν πλέον σύμβολο αντίστασης σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο -σουνίτες και σιίτες- και το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο του εξευτελισμού των σιωνιστών και της δυνατότητας νίκης της Αντίστασης. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν αναγκάσει εν πολλοίς τους Ισραηλινούς να ξεκινήσουν τον πόλεμο απέναντι στη Χεζμπολάχ ως πρόβα του δικού τους τότε προπαρασκευαζόμενου πολέμου κατά του Ιράν, πήραν ένα γερό μάθημα από τα γεγονότα και εγκατέλειψαν το εγχείρημα της περαιτέρω ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή. Δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι η νίκη της Χεζμπολάχ επί του Ισραήλ έδειξε στους Αμερικανούς την αδυναμία νίκης τους σε έναν πόλεμο με το Ιράν, και έτσι έσωσε τον πλανήτη από έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αλλά ο άνθρωπος που για εικοσιπέντε χρόνια "έβαζε το δάχτυλο στον κ..." της CIA και της Μοσάντ, αυτός που είχε επικηρυχθεί με 10 εκατομμύρια δολάρια, δολοφονήθηκε τελικά σε μια από κοινού επιχείρηση CIA-Μοσάντ στη Δαμασκό, στις 12 Φεβρουαρίου του 2008, τοποθετώντας βόμβα στο αυτοκίνητο του. Αυτό τού απέδωσε ακόμα πιο θρυλική υπόσταση στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο γιος του, Jihad, ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του, διακρινόμενος στις μάχες της Χεζμπολάχ κατά του ISIS στη Συρία, πέφτοντας κι αυτός μαρτυρικά στο πεδίο της μάχης τον Ιανουάριο του 2015. 

Η Χεζμπολάχ, ολοένα αναπτυσσόμενη και μην έχοντας χάσει κανέναν πόλεμο στον οποίο έλαβε μέρος, έγινε η δύναμη που νίκησε -μαζί με το Ιράν και τους Ρώσους- τον ISIS στη Συρία, και που εκπαίδευσε τους Χούτι της Υεμένης για να αντισταθούν στη γενοκτονική επίθεση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας. Το "Κόμμα του Θεού", όπως είναι το όνομα της Χεζμπολάχ στα αραβικά, εξακολουθεί να είναι ο δυνατότερος μη-κρατικός στρατός στη Μέση Ανατολή -και ίσως στον κόσμο- και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Mughniyeh στην ανθρωπότητα που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό.

Η άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν Μεχντί Χοναρντόστ στον «Ελεύθερο Κόσμο» (.pdf)

Με αφορμή τις απειλές των εγκληματιών Σιωνιστών για αεροπορικό πλήγμα με στόχο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν - ώστε να αποτραπεί η δημιουργία πυρηνικού οπλοστασίου στα χέρια των Μουλάδων - καθώς και τις συχνές αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Συρίας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τον θάνατο μελών των Φρουρών της Επανάστασης, προβάλλουμε σήμερα μια άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Ο Μεχντί Χοναρντόστ εξηγεί τις θέσεις των Ιρανών στον «Ελεύθερο Κόσμο» (03.10.2010) και απαντάει σε κρίσιμα ερωτήματα (.pdf)

για να κατεβάσετε το αρχείο σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ

 

«O tempora, o mores!»: όταν η ελληνική άκρα δεξιά φόρεσε την μαντήλα του Ιράν.

 

του Wolverine

Ένα από τα πιο άγνωστα παρασκήνια του «χώρου» είναι οι σχέσεις των Ελλήνων εθνικιστών και ακροδεξιών με το αντισιωνιστικό καθεστώς της Τεχεράνης. Περίπου δέκα χρόνια πριν όταν ακόμη ο «Καρατζαφερισμός» επιζούσε και λειτουργούσε ακόμη ως «σειρήνα» στο πολύπαθο ταξίδι των ιδεών που ονομάζονται από κάποιους «εθνικές», κάποιοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τους Ιρανούς και την εξαιρετική Περσική κουζίνα. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Χομεϊνί έβρισκε την θέση του δίπλα στον Χίτλερ ή τον Μεταξά. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένα περιοδικό που άφησε εποχή για την ποιότητα του και δεν είναι άλλο από το εμβληματικό «αριστερό» εθνικιστικό «Στρασσερικό» «Αντίδοτο» δημοσίευε άρθρα υπέρ της Ιρανικής επανάστασης. Στις σελίδες του στηλίτευε την ξαφνική Ιρακινή επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, την αποδυνάμωση των δυο χωρών με τα πιο συμπαγή αντισιωνιστικά καθεστώτα και τέλος φυσικά … την ενίσχυση του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. 

Το εξώφυλλο που οι «Φρουροί της Επανάστασης» παρελαύνουν πάνω στην αστερόεσσα πέρασε σχετικά απαρατήρητο για την πλειοψηφία των υποστηρικτών του εθνικισμού. Η Ιρανική επανάσταση που εκμηδένισε την αριστερά και τους φιλοσιωνιστές μοναρχικούς αλλά και τους Κούρδους που είναι από την δεκαετία του ’60 το μακρύ χέρι του Ισραήλ στην χώρα του Ξέρξη, πάντα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας μερίδας του «χώρου» που τόνιζε την σημασία του Αντισιωνιστικού αγώνα. 

Οι δύο άλλες πλευρές του γεωπολιτικού ιδεολογικού τριγώνου ήταν η Λιβύη του Συνταγματάρχη Καντάφι και η Παλαιστίνη του Αραφάτ. Ενώ οι δυο τελευταίες δυνάμεις βρήκαν περισσότερο χώρο στις σελίδες της ντόπιας «φασιστικής» προπαγάνδας και οι επαφές υπήρξαν σποραδικές αλλά υπαρκτές μέχρι πριν λίγα χρόνια - πριν αρχίσουν οι κραυγές υπέρ του Trump - οι Ιρανοί μουλάδες και οι ακόλουθοι τους τύγχαναν ελάχιστης προβολής. 

Αρκετά χρόνια μετά μόλις το 2010 μέσα από τις σελίδες του «Ελεύθερου Κόσμου» γίνεται ξαφνικά και άνευ προειδοποίησης γνωστό ένα εσπευσμένο ταξίδι του «Πατριάρχη» Κωνσταντίνου Πλεύρη και του πρώην υπαρχηγού της «Χρυσής Αυγής» Δημήτρη Ζαφειρόπουλου στην πρωτεύουσα της «χώρας των Αρίων». Κάποιες φωτογραφίες είδαν το φως της δημοσιότητας και τυπικές αναφορές δημοσιεύτηκαν χωρίς να μαθευτεί ποτέ αν είχε θετικό αντίκτυπο το ταξίδι, τι ειπώθηκε με τους ανθρώπους του καθεστώτος, αν υπήρξε ουσιαστική υποστήριξη από τους Ιρανούς. 

Η υπόθεση θυμίζει για τους παλιότερους την διάσημη επαφή του Πλεύρη με τον Καντάφι, όπου εκεί όμως υπήρχε ανοιχτή πληροφόρηση και επίσημη ενημέρωση όσο καιρό διήρκησε το πολιτικό φλερτ πριν βρεθεί στα δικαστήρια ο «Πατριάρχης» με το Λιβυκό δημόσιο για ένα τάνκερ που διεκδίκησε ο δικηγόρος. Οι Παλαιστίνιοι επίσης συμμετείχαν σε εκδηλώσεις και κατείχαν το μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού ενδιαφέροντος. 

Στο φύλλο του ΕΚ της 3^ης Οκτωβρίου του 2010 μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του τότε πρέσβη του Ιράν περνάει σχετικά απαρατήρητη, όπως και η συνάντηση δημοσιογράφων της εφημερίδας με τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ισλαμικής δημοκρατίας του Ιράν τον Δεκέμβριο του 2010. 

Τον Ιανουάριο του 2011 όμως, στην βουλή γίνεται συζήτηση με αφορμή μια ερώτηση δυο ακροδεξιών βουλευτών για το εμπάργκο της τότε κυβέρνησης μαριονέτας προς την Ιρανική τράπεζα Saderat. Για μια ακόμη φορά την εποχή εκείνη η αποικία Ελλάς ακολουθώντας τις οδηγίες των Σιωνιστών και των Αμερικανών παρά τα ντόπια συμφέροντα επιχειρηματιών για τα Ιρανικά αλλά και τα Αζερικά κοιτάσματα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να χτυπήσει την κυβέρνηση που τροφοδοτεί με όπλα και χρήματα τον «Άξονα της αντισιωνιστικής αντίστασης» από την Τεχεράνη μέχρι την Βυρηττό και τη Σαναά. 

Σχετικό δημοσίευμα στον «Ελεύθερο Κόσμο» - σε περιορισμένη έκταση για προφανείς λόγους - κάνει γνωστή την κατάσταση της τράπεζας που κατηγορείται από τον Ομπάμα και έχει κυρώσεις ενώ οι υπόλοιπες γνωστές σε όλους ακροδεξιές δυνάμεις της εποχής τηρούν περιέργως μια εκκωφαντική σιωπή σχετικά με το θέμα. Λες και ένα χέρι από το Τελ Αβίβ τους απαγορεύει ξαφνικά κάθε αναφορά ή διαμαρτυρία λίγο πριν την εντυπωσιακή εγκατάσταση τους στα δρύινα έδρανα της βουλής! 

Για τις διαχρονικές επιλογές και τις κινήσεις των ελλαδικών κυβερνήσεων δεν τίθεται κάποιο ερώτημα, όταν επί σειρά ετών ο Ελληνικός Στρατός παρέχει κάθε βοήθεια στον Σιωνιστικό στρατό και ο Κυπριακός εξυπηρετεί τα μελλοντικά σχέδια επίθεσης σε περίπτωση γενικευμένης σύρραξης. Όλα τα κόμματα δεν πράττουν το παραμικρό για την ξεκάθαρη συμμαχία με το Ισραήλ, πλην τυπικών κινήσεων προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων τους. 

Ειλικρινές τελικά το ενδιαφέρον από τους Έλληνες ακροδεξιούς ή μια ακόμη ευκαιριακή αλλαγή πλεύσης για την εύρεση πολιτικών στηριγμάτων στην αυλή ξένης δύναμης ή και προς ενίσχυση ενός «ακραίου» προφίλ ενόψει πολιτικών εξελίξεων; 

Η πορεία των πραγμάτων όπου και εξαφανίστηκε τάχιστα κάθε αναφορά στο ελληνικό διαδίκτυο σχετικά με την «φιλοιρανική» στροφή της εποχής, καταδεικνύει ότι τα «λουριά» της πραγματικής εξουσίας «έσφιξαν» όταν κάποιοι πέρασαν τις «κόκκινες γραμμές» άθελα τους ή από έναν προσχεδιασμένο παραπλανητικό ελιγμό πριν υπακούσουν πλήρως και πάλι στις επιταγές των πλανητικών αφεντικών με τις «μεγάλες μύτες» για να θυμηθούμε μια εύστοχη έκφραση γνωστής διαδικτυακής εκπομπής του «Χιτλερισμού». 

Τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» αποτελεί το καλύτερο βεστιάριο για το δυσώδες θέατρο του κοινοβουλευτισμού, που καταλήγει σε δημόσιο θέαμα για τους αφελείς εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές και σε προσωπικό θρίαμβο και εξέλιξη για τους πολιτικάντηδες ακροδεξιούς. 

Για τους πρώτους είναι πάντα μια τραγωδία όταν αντιλαμβάνονται - ανάμεσα σε πολλά άλλα - έστω και αργά ότι αυτός … που την εποχή εκείνη έδειχνε να νοιάζεται για τα συμφέροντα της Τεχεράνης και την επιθετική πολιτική των Ισραηλινών, στις μέρες μας έσπευσε να ζητήσει γονυπετής συγνώμη από τους Σιωνιστές και το ΚΙΣ μπροστά στην ευκαιρία της κάλυψης του υπουργικού θώκου και τις ξεκάθαρες εντολές του Αντώνη Σαμαρά. 

Και σαν μην έφτανε μόνο αυτό ως άλλος «άσωτος υιός» στράφηκε προσφάτως ακόμη και ενάντια στον πατέρα του και τις όποιες «ακραίες» ιδέες του, όπως και ο πατέρας του άλλωστε στράφηκε ύπουλα και με σχέδιο ενάντια στους συναγωνιστές του την εποχή του μεταπολιτευτικού εθνικισμού, όπου λίγο μετά και καθόλου τυχαία άρχισε η Παπαδοπουλική ΕΠΕΝ να επαινεί τον Ισραηλινό Μοσέ Νταγιάν και οι βουλευτές της να προσκολλούνται στον «Όμιλο Φίλων του Ισραήλ». 

Για την ιστορία λοιπόν και επειδή κάποιοι είναι καιρός να αντιληφθούν ότι ο κάλπικος αντισιωνισμός είναι δημιούργημα του ίδιου του Διεθνούς Σιωνισμού, που περνάει ακόμη και από την συρραφή άρθρων σε βιβλίο για την ηρωική Χεζμπολάχ μέχρι το υπέροχο ταξίδι αναψυχής στην χώρα των Περσών, ότι ο «ευαισθητοποιημένος» πολιτικός που είχε καταθέσει ερώτηση τον Ιανουάριο του 2011 για τα συμφέροντα της Ιρανικής τράπεζας Saderat Iran ήταν ο σημερινός υπουργός της δεξιάς Θάνος Πλεύρης. 

Ω καιροί, ω ήθη! Κορυφαίοι πρωταγωνιστές στην σκηνή οι φιλοσιωνιστές (ακρο)δεξιοί που καλύπτονται με αντισιωνιστικές μαντήλες πριν φορέσουν τελικά το γνωστό κιπά, ακόμη και αν η δική τους παράσταση είναι το ακριβώς αντίθετο από το κορυφαίο έργο του Αισχύλου «Πέρσες».

Μνήμη Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί & σχόλιο συναγωνίστριας για ένα βιβλίο που ελάχιστοι τόλμησαν να προβάλλουν

 

Ο Στρατηγός Soleimani έλεγε: «Δήλωσε την ανάγκη σου προς το Θεό, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Υπάρχουν πολλοί πόνοι που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, η σωτηρία μας κρύβεται μέσα τους και υπάρχουν πολλά γεγονότα στη ζωή μας την έκβαση των οποίων πρέπει να αφήνουνε στα χέρια του Θεού,  γνωρίζοντας ότι σε Εκείνον βρίσκεται η δική μας ευλογία»

Μάθημα ζωής και Πίστης από έναν χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο, που γνωρίσαμε κάποιοι μετά τον θάνατο του … !   

E. Κ.

Με αφορμή την τριακοστή τρίτη επέτειο αποβίωσης του Ιμάμη Χομεϊνί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το ειδικό τεύχος για την ζωή και τα έργα του.

Μπορείτε να το διαβάσετε σε ψηφιακή έκδοση εδώ

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε σε καθεστωτικό μέσο:

Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) έχουν αφιχθεί, από την Κυριακή 29 Μαΐου, στη Κύπρο για να συμμετέχουν στην ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ 2022» που θα διαρκέσει πέντε ημέρες, μέχρι την Πέμπτη 2 Ιουνίου. Η άσκηση εντάσσεται στα πλαίσια της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ που τα τελευταία χρόνια εκτείνεται και στο πεδίο των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με φόντο τόσο τον χερσαίο όσο και τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο πέριξ της Κύπρου. Η άσκηση “Chariots of Fire”, διάρκειας 4 εβδομάδων εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων εντάσσει τη Κύπρο στους σχεδιασμούς της κατά το πενταήμερο του «Αγαπήνωρος».

 έτος στρατιωτικά drills που αφορούν στη δράση του IDF σε σενάρια παρατεταμένης σύγκρουσης σε εχθρικό περιβάλλον (prolonged conflict in hostile terrain) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο βασικές παραμέτρους: 

• Προσαρμογή σε συνθήκες μάχης εντός εχθρικού περιβάλλοντος ή γραμμών του εχθρού και διαχείριση συνθηκών κρίσης που προέκυψαν (τραυματισμοί, εκκένωση δυνάμεων, κοκ) και 

• Εκπαίδευση στη λογιστική και διοικητική υποστήριξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάχης όπου τα στρατεύματα θα πρέπει να δεχθούν εφόδια από αεροπορικές ρίψεις

Σε αυτό το πλαίσιο η ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ» περιλαμβάνει διακλαδικά αντικείμενα όπως η εγγύς υποστήριξη μάχης με επιθετικά ελικόπτερα ή η κατεύθυνση πυρών από αυτά, η μεταφορά τραυματιών με τέτοια σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης καθώς και η ρίψη στρατιωτικού υλικού υποστήριξης χερσαίων δυνάμεων με εναέρια μέσα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κύπρος ως πεδίο (τερέν) στρατιωτικών επιχειρήσεων για το Ισραήλ προσομοιάζει -με ρεαλιστικούς όρους- δύο βασικά σενάρια για τον IDF.  Σύμφωνα με τα Ισραηλινά ΜΜΕ και την «Jerusalem Post», «την μάχη με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου εντός λιβανικής επικράτειας άρα εξ’ ορισμού σε άγνωστο έδαφος -προοπτική που εξυπηρετεί η Κύπρος λόγω εγγύτητας β. τις συνθήκες μάχης του IDF σε διασυνοριακές συγκρούσεις (Λίβανος, Συρία, Γάζα) όπου εναλλάσσονται ως επιχειρησιακά πεδία ορεινοί όγκοι μεσαίων και υψηλότερων υψομέτρων, κατοικημένοι τόποι (urban warfare) κι ανοικτό πεδίο. Το Τρόοδος ομοιάζει με το όρος Hermon, τόσο κλιματολογικά όσο και -ανά σημεία- υψομετρικά, κατεξοχήν πεδίο δυνητικής δράσης του IDF στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο νευραλγικό σημείο του «τριεθνούς» μεταξύ Λιβάνου και Συρίας όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση Χεζμπολάχ». 

Και πριν λίγο καιρό στην Παλαιστίνη οι Σιωνιστές ...