Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Όταν η «ιέρεια» του «Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού» Savitri Devi αφιέρωνε την διδακτορική της διατριβή στον πρωτοφασιστή διανοητή Ίωνα Δραγούμη

"Με ρώτησε κάποιος τι είναι αυτό που με προσέλκυσε στον Εθνικοσοσιαλισμό. Χωρίς κανένα δισταγμό του απάντησα: η ομορφιά του"

Savitri Devi

γράφει ο Wolverine

Όσο και αν κάποιοι αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα ο Εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε στην ρίζα του επαναστατικός, αντικαπιταλιστικός, αντικομφορμιστικός, φιλεργατικός και αντιπλουτοκρατικός. Οι πρωταρχικές θέσεις και απόψεις του αρχικού κινήματος που έφτιαξε ένας προλετάριος και μετονομάστηκε στην συνέχεια, ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά της ηγεσίας τόσο και της γερμανικής αριστεράς όσο και της γερμανικής δεξιάς. 

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των  συναγωνιστών απορρίπτει τον πολιτικό διαχωρισμό που επιβλήθηκε στα σπλάχνα της Γαλλικής επανάστασης με τους «Ορεινούς» αν ήμασταν αναγκασμένοι να ορίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε θα επιλέγαμε με ευκολία το αριστερό σκέλος αν «αριστερά» σημαίνει την ανατροπή και την εξέγερση και αν φυσικά «δεξιά» σημαίνει μουχλιασμένη συντήρηση και προστασία των καταπιεστών του λαού μας. 

Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου να μας γυρίσει στα πρώτα χρόνια του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ρωτούσαμε έναν άνεργο βετεράνο απλό μέλος των προλεταριακών «Ταγμάτων Εφόδου» με καταγωγή από το Αμβούργο για την κοινωνία, την θρησκεία, την οργάνωση της οικονομίας, την μοναρχία, τις σχέσεις των τάξεων και την επανάσταση το μόνο σίγουρο είναι ότι στην απάντηση οι δεξιοί θα ένιωθαν ίλιγγο και τρόμο από την αποφασιστικότητα και το «πολιτικό μίσος» καθώς και την λατρεία της εξέγερσης και οι αριστεροί απορία και έκπληξη μπροστά στην «εκτροπή της αριστεράς» όπως ονόμασε τον Εθνικοσοσιαλισμό ένας αντίπαλος μας ο Βλάσης Ρασσιάς και ο οποίος είχε χαρακτηρίσει εύστοχα τον «Στρασσερισμό» ως την «προμαρξιστική αριστερά». 

Για όποιους ενδιαφέρονται ένας διανοητής που έβλεπε σε παλαιότερες εποχές τον Εθνικοσοσιαλισμό μέσα από το «αριστερό» πρίσμα ήταν ο Δανός Povl Heinrich Riis - Knudsen του οποίου το γνωστό βιβλίο μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση, ενώ η πρόσφατη παρουσία του ως καλεσμένου στην διαδικτυακή εκπομπή του Στέφανου Γκέκα προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση και αντιδράσεις στους κύκλους των Εθνικοσοσιαλιστών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν και σίγουρα δεν είναι μόνο η λατρεία του Ανωτάτου Ηγέτη όπως επέβαλλε ο Χιτλερισμός. Δεν είναι απλά ένας οργανωτικός μιλιταρισμός ή ένας ανηλεής επεκτατισμός με γεωπολιτικές βλέψεις. Δεν είναι ένας ακόμη ιμπεριαλισμός ή ένας «ρατσισμός» όπως διατείνονται οι σκοτεινοί κύκλοι των φιλοσιωνιστών ακροδεξιών εκδοτών και κομματαρχών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός για όσους έχουν μάτια να δουν είναι ένας βιοθεωρητικός φιλοσοφικός ιδεολογικός και πολιτικός «ιριδισμός» ένας «Μαύρος Ήλιος» με «διεθνιστικό» πυρήνα που έστειλε πολιτιστικές αποστολές στις Άνδεις για την οργάνωση και την βοήθεια των ιθαγενών, απέρριψε τις πολιτικές τακτικές των αστών WASP της Βορείου Αμερικής, προσέγγισε τα ασιατικά πολεμικά έθνη με πρώτο το Αυτοκρατορικό έθνος των Ιαπώνων που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ασίας από τους καπιταλιστές, ανίχνευσε τα μυστηριώδη ορεινά μονοπάτια στο λίκνο του Θιβέτ και του Βουδισμού για την ανώτερη γνώση. 

(και έλαβε ενίσχυση από τους Θιβετιανούς μοναχούς στο λυκόφως των μαχών, μπορεί όμως κανείς να φανταστεί την έκπληξη των μαχητών του σοβιετικού στρατού όταν μπήκαν στο Ανατολικό Βερολίνο το 1945 και ανακάλυψαν τα πτώματα περίπου 1.000 Θιβετιανών που ήταν ντυμένοι με γερμανικές στολές, αλλά δεν έφεραν διακριτικά βαθμού;) 

Δημιούργησε οργανισμό για την έρευνα σχετικά με την ιστορία και την άγνωστη κληρονομιά των ευρωπαϊκών λαών τα αρχεία του οποίου καταστράφηκαν στο σύνολο τους, επηρέασε ακόμη και μαύρους εθνικιστές ηγέτες που δεν αποδέχτηκαν τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ και των Σιωνιστών, ενώ τέλος προσπάθησε να προσεγγίσει την μαγική Ινδία των χιλιάδων Θεών. 

Με την γη του Κάλκι του Εκδικητή έχει να κάνει το άρθρο αυτό.

Σάβιτρι Ντέβι (Savitri Devi) ή Maximiani Portas η ελληνοαγγλικής καταγωγής ιέρεια του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού που έντυσε τον «Χιτλερισμό» με έναν θρησκευτικό μανδύα, γεγονός όμως που δεν ήταν απαγορευτικό για να προβληθεί ο βίος της ακόμη και σε έντυπα της «Τρίτης Θέσης».  Μια γοητευτική προσωπικότητα που αν και δεν είχε στενή σχέση με την «Στρασσερική» τάση επηρέασε βαθύτατα το σύνολο του «χώρου». 

Γνώρισα τα έργα της σε νεαρή ηλικία και εντυπωσιάστηκα από τον φανατισμό και την αποφασιστικότητα της να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν της Γαλλίας και πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ας Οκτωβρίου 1982 στο Sible Hedingham της κομητείας του Essex στην Αγγλία. 

Εξαιρετικά μορφωμένη, με πολλές σπουδές, άριστη γνώση πολλών ξένων γλωσσών και πολυγραφότατη. Μιλούσε τουλάχιστον επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων αγγλικά, γαλλικά, Νέα Ελληνικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισλανδικά, Χίντι και Μπενγκάλι, ενώ είχε γνώση άλλων είκοσι, όπως Αρχαία Ελληνικά, Ουρντού, και άλλες ινδικές γλώσσες. 

Υπερασπίστρια του φυλετισμού και της «βαθιάς οικολογίας» ή του «οικοφασισμού», των δικαιωμάτων των ζώων με ιδιαίτερη έμφαση ενάντια στην πρακτική του kosher, μαθήτρια του Νίτσε, πολιτική ακτιβίστρια, φιλόσοφος και συγγραφέας, χορτοφάγος και κατά των ταυρομαχιών, λάτρης της αρχαίας Ελλάδος και της Βεδικής Ινδίας, εχθρός του χριστιανισμού του ιουδαϊσμού της δημοκρατίας και του μαρξισμού. 

Έγραψε με κιμωλία στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών συνθήματα εναντίον της Αντάντ (Κάτω οι Σύμμαχοι, Ζήτω η Γερμανία) ως διαμαρτυρία για την παράνομη εισβολή των Συμμαχικών (αγγλικών και γαλλικών) στρατευμάτων στην ουδέτερη Ελλάδα τα οποία απέκρουσαν οι πρωτοφασίστες «Επίστρατοι». Στην αρχή της ιδεολογικής της αναζήτησης περιέγραφε τον εαυτό της ως «Εθνικίστρια κάθε κράτους» ...

Ήρωας της ήταν ο Αλέξανδρος που κυρίευσε την Βακτριανή και ο Αυτοκράτορας και μάρτυρας Ιουλιανός στον οποίο και αφιέρωσε και ένα από τα βιβλία της, είχε προσωπικές σχέσεις με κορυφαία πρόσωπα του Ελληνικού Εθνικισμού όπως τον Περικλή Γιαννόπουλο, Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ - Σικελιανού. 

Στις 28 Μαΐου του 1928 πήρε την Ελληνική υπηκοότητα και τον Ιούνιο του 1928 συμμετείχε σε διαγωνισμό στην Αθήνα για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής γλώσσας σε Γυμνάσιο των Αθηνών. Υπήρξε καθηγήτρια Γαλλικών του Κορνήλιου Καστοριάδη. Το 1997, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο μαρξιστής φιλόσοφος αναφέρθηκε με λόγια ευγνωμοσύνης σ' αυτήν σε γαλλική ραδιοφωνική του συνέντευξη. 

Έγινε αυτόπτης μάρτυρας της συγκρούσης μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων εποίκων και συντάχθηκε με το μέρος των Παλαιστινίων ενώ ομολόγησε ότι εκεί στην σκιά του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς συνειδητοποίησε τον Εθνικοσοσιαλισμό της και την ανάγκη να μην υπάρξει στο μέλλον ένα ξεχωριστό εβραϊκό κράτος. Υπήρξε βασικό μέλος της κίνησης του ιστορικού αναθεωρητισμού και του δικτύου στήριξης των γυναικών της Γερμανίας που είχαν χάσει τους άντρες τους στα πολεμικά μέτωπα.

Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής» όπως τη θεωρούσε η ίδια, αναζητώντας τον πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της διατηρούνταν αμόλυντες από τον μονοθεϊσμό. Εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και ξεκίνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εθνικιστική οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, μέσω της οποίας ήρθε σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα «Μαχασάμπα», το οποίο είχε υιοθετήσει φιλογερμανικές απόψεις. 

Δεν θα μπορούσε να μην συνδράμει στον μοναχικό αγώνα του θρυλικού σεβαστού ηγέτη (Νετατζί) της Ινδικής Εθνικής Αντίστασης Subhas Chandra Bose που ήταν ο εκπρόσωπος του πολεμικού Ινδουισμού και των συνεργατών των Ιαπώνων. Συνδέθηκε σε έναν εικονικό γάμο με τον φίλο της Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, Ινδό Βραχμάνο εκδότη του «Νέου Ερμή» γνωστό ακτιβιστή και πληροφοριοδότη του Άξονα ώστε να μην απελαθεί και να της παρέχει προστασία και ευκολία κινήσεων στις κινήσεις της υπέρ του Άξονα. 

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Η Κόρη Του Ήλιου…! #88 (PDF)

Σάβιτρι Ντέβι - Παύλος της Ταρσού, ή Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Ινδία Και Εθνικοσοσιαλισμός…! #130 (PDF)

Μετά τον πόλεμο διένειμε μαζί με ένα πρώην μέλος των επίλεκτων στρατιωτικών σχηματισμών Waffen - SS χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστικά φυλλάδια στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες με συνέπεια να περάσει από δίκη και να φυλακιστεί μαζί με άλλους αξιωματικούς και γυναίκες του καθεστώτος τους οποίους και στήριξε μετά την αποφυλάκιση της. Μέσα στην φυλακή δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με μια άλλη φυλακισμένη την Marie Françoise Suzanne Dior ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή. 

Είχε επαφές και προσωπική φιλία με τον πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas τον Σμήναρχο Hans-Ulrich Rudel ο οποίος ήταν οπαδός του Χίτλερ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να στηρίξει τόσο τον ηγέτη της Αργεντινής Juan Peron και την Evita όσο και τα «Στρασσερικά» πολιτικά σχήματα στην μεταπολεμική Γερμανία. Επέδρασε μέσα από τα έργα της στον κορυφαίο συγγραφέα «Nazi - Maoist» Claudio Mutti οπαδό του Χομεϊνί και εκπρόσωπο της «Τρίτης Θέσης» καθώς και τον πρωτοπόρο του ένοπλου αντάρτικου Francο Freda που κατηχεί έως σήμερα τους νεοφασίστες μέσα από τις εκδόσεις του. 

Έζησε για λίγο καιρό στην Ισπανία και φιλοξενήθηκε από τον Εθνικοσοσιαλιστή Otto Skorzeny, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του «Τριτοθεσίτη» Juan Peron. Επισκέφτηκε Κάιρο, Βαγδάτη, Δαμασκό και Τεχεράνη για να συναντηθεί με τους εξόριστους Εθνικοσοσιαλιστές. Είχε επαφές με τους George Lincoln Rockwell, Ernst Zündel, William Pierce, Miguel Serrano, Colin Jordan, Matt Koehl, Johann von Leers, David Myatt, Leon Degrelle, ενώ σε αυτή έχει αφιερώσει το βιβλίο του ο James Mason το γνωστό «Siege». 

Τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των παγανιστών, των skinheads και των οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη ενώ κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.

Σύμφωνα με την δική της πεποίθηση χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον λευκής καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου, που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά την άποψη της «ήλιος». Ακολουθεί ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Χίτλερ, ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος». 

Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο της Devi, ο Αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Κρίσνα στη Μπαγκαβαντγκίτα: 

«Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή». 

Για τις παραδοσιοκρατικές διδασκαλίες ο άνθρωπος που σφράγισε την μοίρα της Ευρώπης και ο μεγαλύτερος εχθρός του τελικά ήταν ο ίδιος ο εαυτός του ήταν ο Κάλκι ο εσχατολογικός Βισνού, δηλαδή ο Μεσσίας πάνω στο λευκό άλογο, σύμφωνα με τους Βραχμάνους. Κατά τους Βουδιστές είναι ο Μαϊτρέγια Βούδας, επίσης ο Σαοσιάντ, ο Σωτήρας των Πάρσων, και ο Χριστός των Χριστιανών της Δευτέρας Παρουσίας, ο Imam Mehdi των Ισλαμιστών για αυτό και τον ονόμασαν με τον τιμητικό τίτλο του Χατζή (Προσκυνητή) και τον συμπεριέλαβαν στις προσευχές τους. 

Ο Δημήτριος Κιτσίκης που είναι μελετητής του Φασισμού, κορυφαίος όμως και στην τέχνη της πρόκλησης και σε αντίθεση με εμάς υπέρ της συνεργασίας με τους Τούρκους θεωρεί ότι στο πρόσωπο της διανοήτριας του Εθνικοσοσιαλισμού «...συναντήθηκαν το ελληνικό Ομηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...». 

Ο ιεραποστολικός ζήλος της μετά το 1945, την ανέδειξε σε μορφή - σύμβολο της μεταπολεμικής πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο προσπάθησε να φέρει σε επαφή με την Παραδοσιοκρατία του Ρενέ Γκενόν και του δάσκαλου του Mussolini του φιλοσόφου Ιουλίου Έβολα.

Αυτή η αινιγματική ή μπορεί και υπερβολική για κάποιους στις απόψεις της προσωπικότητα που όμως επηρέασε τους μυστικιστές του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και του Φασισμού μέσα από την μανιχαϊστική κοσμολογία της, κάποιοι επαγγελματίες κερδοσκόποι και απατεώνες την ονόμασαν «αλλοπρόσσαλη» επειδή ήταν αμετανόητη και πίστεψε στο δικό της όραμα για μια Νέα Ευρώπη. Είχε το θάρρος όμως να υπερασπιστεί της δική της ιστορική εκδοχή ότι ο Αυστριακός ζωγράφος και δεκανέας και αυτός που δυστυχώς επικράτησε στην εσωκομματική διαμάχη, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο «Τελευταίος Άβαταρ» και η μετενσάρκωση του Ινδού Θεού Βισνού. 

Σε αντίθεση φυσικά με κάποιους ελάχιστους σε πολιτική αξία που νοιάζονται μόνο για τις κυβιστήσεις και την μίζερη αυτοπροβολή τους ή την οικονομική τους ενίσχυση ακόμη μέσα και από έργα ή πρόσωπα εθνικοσοσιαλιστικά τα οποία όμως την ίδια στιγμή έχουν το θράσος να καθυβρίζουν και να διαστρεβλώνουν δημόσια!

Τέλος καλό είναι να προβληθεί προς όλους αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια και να απορρίπτουν τις ιστορικές παρωπίδες των κύκλων της παραπληροφόρησης ότι διαβάζοντας την βιογραφία που έγραψε  ο Nicholas Goodrick - Clarke για την Σάβιτρι Ντέβι με τίτλο «Hitler's Priestess, Savitri Devi The Hindu Aryan Myth and Neonazism» υπάρχει στην σελίδα 22 η αναφορά ότι η «Ιέρεια του Μυστικιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» είχε αφιερώσει την διδακτορική της διατριβή το 1929 στον πρωτοφασιστή διανοητή και εχθρό του Βενιζελισμού τον μάρτυρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδέας, αυτόν που εξυμνούσαν κορυφαίοι αντιδημοκράτες συγγραφείς και μεταπολεμικά γνωστά Ελληνικά Εθνικοσοσιαλιστικά περιοδικά, τον Ίωνα Δραγούμη. 

«Έτσι πέρασε το τελευταίο μισό του 1929 ολοκληρώνοντας τη διατριβή της, η οποία προλογίστηκε κατάλληλα με ένα μνημόσυνο στον Ίων Δραγούμη, έναν διανοούμενο και Έλληνα Πατριώτη που δολοφονήθηκε στην Αθήνα το 1920»

Μνήμη Otto Strasser (10.09.1897 - 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή» (Troy Southgate, Ομάδα Μελετών Vidar, 2015)

γράφει ο Διόνυσος Aνδρώνης

«… Ο Άγγλος Troy Southgate (γεννημένος το 1965) τα τελευταία χρόνια ζει στην Πορτογαλία για ευνόητους λόγους. Οι εκδόσεις του είναι σφοδρά αντισιωνιστικές, ενώ το Λονδίνο είναι το βασικό εβραϊκό κέντρο εδώ και πολύ καιρό. Aγοράσαμε την ελληνική μετάφραση του παραπάνω έργου, η οποία έχει εμπορευματοποιηθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα. Το λατρέψαμε, ακόμα κι αν ο αντι-Χίτλερικός τόνος υπάρχει από τις πρώτες σελίδες. Αυτή είναι η ιστορία των αδελφών Στράσσερ κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. 

Ο Όττο Στράσσερ ήταν αξιωματικός κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αυτό το έργο είναι ένα μια νουβέλα και όχι ένα δοκίμιο. Ένας από τους δύο Στράσσερ δολοφονήθηκε πολύ νωρίς, το 1934, από άνδρες του Χίτλερ. Ήταν το «Μαύρο Μέτωπο» του ο κύριος λόγος. Tο «Μαύρο Μέτωπο» ιδρύθηκε το 1930 και προσπάθησε να εισχωρήσει ενεργά στην πολιτική ζωή διεισδύοντας πρώτα στο κόμμα του Χίτλερ NSDAP. Οι αδελφοί Στράσσερ προσπάθησαν να πείσουν ορισμένα μέλη του τελευταίου κόμματος να αλλάξουν θέση και να έρθουν να πολεμήσουν μαζί τους, αφού το πολιτικό τους πρόγραμμα ήταν πιο ριζοσπαστικό και υποστήριζε την Επανάσταση. 

Ο πρώτος σχηματισμός του «Μαύρου Μετώπου» ονομάστηκε το 1930 «Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών» (ό.π. σελ. 48). Προτείνει την μείωση του ρόλου της εκκλησίας, την μείωση των φόρων και πολλά άλλα ριζοσπαστικά μέτρα που διαβάσαμε μεταξύ των σελίδων 61-63: για παράδειγμα, απέρριψαν την κληρονομική ιδιοκτησία γερμανικού εδάφους για τους Γερμανούς αγρότες. 

Ένα πολύ διασκεδαστικό τυπογραφικό λάθος αυτής της ελληνικής μετάφρασης υπάρχει στην σελίδα 55 και λέει ότι η Γαλλική Επανάσταση έγινε το 1879 (όχι το 1789). Ωστόσο, ο Όττο Στράσσερ απέρριψε τον μαρξισμό, αλλά αισθάνθηκε υπερήφανος που υποστήριξε «την μεταρρύθμιση του εργατικού κινήματος και την έναρξη των συνδικάτων του» (ό.π. σελ. 55).

Για όλα εκείνα τα ριζοσπαστικά οράματα του σοσιαλιστικού κράτους που έμοιαζαν λίγο με αυτά του ουτοπικού Καρλ Μαρξ, ο Γκρέγκορ Στράσσερ δολοφονήθηκε την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» το 1934 ενώ ο Όττο κατάφερε να διαφύγει. Αργότερα έμαθε ότι τον κυνηγούσαν δύο Εβραίοι κατάσκοποι που δούλευαν για τον Χίτλερ. Ανίκανος να εισέλθει στις ΗΠΑ ως πολιτικός πρόσφυγας, ο Όττο εγκαταστάθηκε στις Βερμούδες για μικρό χρονικό διάστημα …»

πηγή

Black Front Press

"Πίστευε ότι μία μορφή Γερμανικού Σοσιαλισμού θα μπορούσε να προσφέρει ένα εναλλακτικό μέλλον στους εργάτες και χωρικούς του έθνους, οι οποίοι υπέφεραν για πολλά έτη. Ως αποτέλεσμα, κατεδιώχθη σε αρκετές χώρες από πράκτορες της Gestapo και ενεπλάκη σε μία σειρά από συναρπαστικές περιπέτειες. Αυτή είναι η ιστορία ενός Βαυαρού με την αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος κατέστη ένας από τους πλέον ραδιούργους επαναστάτες ιδεολόγους"

Το βιβλίο "Otto Strasser Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή" διατίθεται μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης erimihora@hotmail.com στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ", οδός Ερμού, αριθμός 61 και στην Αθήνα από το βιβλιοπωλείο "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ", οδός Ιπποκράτους, αριθμός 108. Στην υπόλοιπη Ελλάδα γίνεται αποστολή με αντικαταβολή. 

Ομάδα Μελετών Vidar

The Warrior Poet - Überfolk

 

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Otto Strasser και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (04.07.1930)

 

Μετάφραση από τα γερμανικά και εισαγωγικό σημείωμα: Κωνσταντίνος Γερακάρης

Ο Όττο Στράσσερ γεννήθηκε στο Μπαντ Βίντσχαϊμ της Βαυαρίας το 1897. Σπούδασε νομικά και οικονομικά. Για τη λαμπρή του διαγωγή στο Μέτωπο στο οποίο τραυματίστηκε δύο φορές θα παρασημοφορηθεί με το Ritterkreuz πρώτης τάξεως και θα προταθεί για το Militär-Max-Joseph-Orden. Πριν από την αποστρατεία του τον Απρίλιο /Μάιο 1919, συμμετέχει με τον αδελφό του Gregor, μέσα από τις γραμμές του ελεύθερου σώματος von Epp στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας και αργότερα ενάντια στο ακροδεξιό μοναρχικό πραξικόπημα του Kapp. 

Εντάχθηκε στο NSDAP το 1925 με τον αριθμό ταυτότητας 23.918. Με τον αδελφό του Γκρέγκορ, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους της σοσιαλιστικής πτέρυγας του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Μαζί υπήρξαν οι οργανωτές και διανοητές του κόμματος στην δυτική και βόρεια Γερμανία όπου και αντιμετώπισαν την μαρξιστική προπαγάνδα με ιδιαίτερη επιτυχία. 

Ο εκδοτικός τους οίκος «Kampf-Verlag» διακινούσε περιοδικά και εφημερίδες που είχαν υψηλή κυκλοφορία με αποτέλεσμα να γίνουν αντικείμενο ύπουλης πολεμικής από την «ορθόδοξη» τάση του κόμματος που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κομματικής αυλής του Αδόλφου Χίτλερ.

Το 1930, διαφώνησε με την τακτική του Χίτλερ σε μια σειρά κομβικών θεμάτων: την θεσμική νομιμότητα και την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και των τραπεζών, την προσέγγιση του κεφαλαίου και την τακτική απέναντι στις χριστιανικές εκκλησίες, την προσπάθεια κάποιων στελεχών να μειωθεί η σημασία του αντικαπιταλιστικού αγώνα ανάμεσα στα ανυπότακτα μέλη των SA, τις κινήσεις της ηγεσίας απέναντι στην μοναρχική δεξιά, την στάση του κόμματος απέναντι στις κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις με τα μέλη του KPD, την απαλλοτρίωση της περιουσίας του Κάιζερ καθώς και τον σχεδιασμό σχετικά με τους μεγαλοκτηματίες και την μελλοντική εξωτερική πολιτική απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ του πρότεινε να αναλάβει διευθυντής του εθνικού τύπου σε μια προσπάθεια να τον προσεταιριστεί, έφυγε από το Κόμμα μαζί με επίλεκτα στελέχη από διάφορες περιφέρειες σχηματίζοντας αρχικά το KGRNS (Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten) και μετά το «Μαύρο Μέτωπο», μια Εθνικοσοσιαλιστική κίνηση με γραμμή αντίθετη στον επίσημο κομματικό προσανατολισμό. 

Τον ακολούθησαν 6.000 μέλη ανάμεσα τους ακτιβιστές των «Ταγμάτων Εφόδου» και της Χιτλερικής Νεολαίας. Αυτοεξορίστηκε στην Τσεχοσλοβακία κι από κει στην Ελβετία και στον Καναδά. Μετά τον Πόλεμο επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία, όπου συνέχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά ως Εθνικοσοσιαλιστής και φυσικά να αποτελεί στόχο των υπηρεσιών ασφαλείας του δημοκρατικού καθεστώτος.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ανατολική Γερμανία - η αντισιωνιστική φράξια μερίδας αξιωματικών εντός του «Λαϊκού Στρατού» είχε επαφές και συνεργασία με εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες - προσκαλεί επισήμως τον Όττο Στράσσερ για να αναλάβει πολιτικό ρόλο στην διακυβέρνηση αλλά η πρόταση δεν έγινε δεκτή αφού αρνείτο να υποταχθεί τόσο στην Wall Street όσο και στο Κρεμλίνο. 

Τον Οκτώβριο του 1958 οργάνωσε το συνέδριο της Χαϊδελβέργης μια σύνοδο της «Μαύρης Διεθνούς» ενάντια στον Αμερικανισμό και το ΝΑΤΟ με την συμμετοχή δεκάδων βετεράνων πολεμιστών και στρατηγών των Waffen - SS οι οποίοι ζούσαν και στις δυο Γερμανίες και προσδοκούσαν μια ενωμένη και ελεύθερη πατρίδα.

Οι προσπάθειες του επικεντρώθηκαν στον σχηματισμό πολιτικών κινήσεων (Sozialistische Reichspartei Deutschlands) που μέχρι σήμερα επηρεάζουν σε ιδεολογικό επίπεδο τις κινήσεις της Γερμανικής Αυτονομίας. Στο SRD ο «Τρότσκι» του Εθνικοσοσιαλισμού είχε την αμέριστη συνδρομή των κορυφαίων Εθνικοσοσιαλιστών και βετεράνων μαχητών Otto Ernst Remer, Jean Thiriart, Hans - Ulrich Rudel, Friedhelm Busse και Gerhard Krüger. 

Πέθανε στις 27 Αυγούστου του 1974 στο Μόναχο και θεωρήθηκε μέχρι το τέλος ένας «επικίνδυνος εξτρεμιστής» σύμφωνα με τα δημοσιεύματα από τα έντυπα των Σιωνιστών της Γερμανίας. Υπήρξε μια αιρετική πολιτική φυσιογνωμία με έντονο το στοιχείο της στράτευσης  για τον σκοπό που πίστευε, φανατικός εχθρός της συνεργασίας με την αστική δεξιά αλλά και ενάντια στο μονοπώλιο του μαρξισμού, ενώ επηρέασε βαθύτατα την σκέψη της «Τρίτης Θέσης» και τον «αριστερό εθνικοσοσιαλισμό» σε διάφορες χώρες. 

Άρθρα του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε ελληνικά αυτόνομα έντυπα και ιστολόγια τα οποία προσελκύουν το ενδιαφέρον της εθνικοεπαναστατικής νεολαίας ενώ ποιοτικά βιβλία σχετικά με το πρόσωπο του έχουν εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Black Front Press και την ομάδα μελετών Vidar. 

''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες που την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτης είναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτή οφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''

Otto Strasser

Το παρακάτω άρθρο δεν έχει ως στόχο την δημιουργία διαμάχης ανάμεσα στους κύκλους των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών αλλά την προβολή της ιστορικής αλήθειας παρά το γεγονός ότι ο «Στρασσερισμός» είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης τόσο για τα συμφέροντα των κερδοσκόπων της φιλοσιωνιστικής άκρας δεξιάς όσο και κάποιων γνωστών προσώπων που εμφανίζονται να προωθούν εμμονικά την ιδεολογική μονολιθικότητα καθώς και την στείρα προσωπολατρεία.

   «Διαπιστώνουμε με θλίψη, εδώ και πολλούς μήνες, την εξέλιξη του NSDAP και βλέπουμε με αυξημένο φόβο ότι το κόμμα απομακρύνεται όλο και πιο συχνά, και σε σημεία όλο και πιο χαρακτηριστικά, της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας. Σε πολλά σημεία εξωτερικής, εσωτερικής και ιδίως οικονομικής πολιτικής, το κόμμα πήρε θέσεις όλο και πιο ασύμφωνες με τα 25 σημεία του προγράμματος της 24ης Φεβρουαρίου 1920, το οποίο είναι το μόνο νόμιμο για εμάς. Πλέον σοβαρών επιπτώσεων όμως, είναι το αίσθημα μιας αυξάνουσας αστικοποιήσεως του κόμματος. Τονίζονται τακτικά ζητήματα εις βάρος των αρχών και παρατηρείται με θλίψη ότι το κόμμα ανέπτυξε έναν ανθρώπινο μηχανισμό που συγχέει τα συμφέροντα του κινήματος με τα δικά του συμφέροντα και που δεν υπολογίζει πλέον την ανάγκη της ιδέας. 

Είχαμε αντιληφθεί και συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα κίνημα σαφώς αντιιμπεριαλιστικό. Ο εθνικισμός του περιορίζεται στην διαφύλαξη και στην εξασφάλιση του βίου και της αναπτύξεως του γερμανικού έθνους, χωρίς καμιά θέληση κυριαρχίας επί άλλων λαών και άλλων χωρών. Για εμάς, η άρνηση ενός παρεμβατικού πολέμου κατά της Ρωσίας, που προωθείται από τον διεθνή καπιταλισμό είναι φυσική τοποθέτηση. Η άρνηση αυτή μας επιβάλλεται από την ιδέα και από τις απαιτήσεις που πηγάζουν από μια γερμανική εξωτερική πολιτική. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ ενός τέτοιου παρεμβατικού πολέμου μας φαίνονται αντίθετες με την ιδέα και τις απαιτήσεις της εξωτερικής γερμανικής πολιτικής. Ο αγώνας του λαού των Ινδιών για την ελευθερία του κατά της αγγλικής καταπίεσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης επιβάλλεται, και πρώτα από όλα διότι οποιαδήποτε εξασθένιση δυνάμεως που υπέγραψε την συνθήκη των Βερσαλλιών εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας πολιτικής γερμανικής απελευθέρωσης.

             Κατά δεύτερο λόγο, υποστηρίζουμε τον αγώνα των καταδυναστευόμενων λαών κατά των σφετεριστών και των εκμεταλλευτών, διότι η ιδέα μας του εθνικισμού υπονοεί ότι το δικαίωμα στην ανάπτυξη της ταυτότητας των λαών που απαιτούμε για τον εαυτό μας, πρέπει να εφαρμοσθεί επίσης στους άλλους λαούς και στα άλλα έθνη. Πράγματι, αγνοούμε την φιλελεύθερη έννοια των «ευεργετικών αποτελεσμάτων του πολιτισμού». Για τον λόγο αυτό εκτιμούμε ότι είναι αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντα της Γερμανίας και τις βασικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού η υποστήριξη που δίνεται από το κόμμα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό κατά του απελευθερωτικού κινήματος των Ινδιών. 

     
Θεωρούμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός, εκ της φύσεως του, είναι ένα κίνημα μεγαλογερμανικό που ο στόχος του για το κράτος είναι η δημιουργία μιας μεγάλης Γερμανίας του γερμανικού λαού, με την καταδίκη των κρατιδίων που είδαν το φως χάριν δυναστικών, θρησκευτικών ή αυθαίρετων - με την επέμβαση του Ναπολέοντος - συμφερόντων και που απαγορεύουν οποιαδήποτε ένωση των εθνικών δυνάμεων, απαραιτήτων για την απελευθέρωση της Γερμανίας και την ισχυροποίηση της. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ του συστήματος των αυτόνομων κρατιδίων, των οποίων η διατήρηση και η ισχυροποίηση θεωρούνται δήθεν υποχρέωση του εθνικοσοσιαλισμού, μας φαίνονται αντίθετες με τα συμφέροντα του κράτους και την ιδέα μιας ένωσης της Μεγάλης Γερμανίας. Για εμάς, ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε και παραμένει ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν έχουν θέση η κληρονομική μοναρχία ούτε προνόμια που βασίζονται σε άλλες αξίες εκτός της προσήλωσης προς το έθνος. 

     Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι επαναστατικός και πρέπει να βάλει τέλος στην αρχή μιας αθέμιτης εξουσίας και μιας τελείως τυπικής δημοκρατίας προς χάρη μιας οργανικής δημοκρατίας γερμανικού τύπου και σωματειακού. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ιδίως για εμάς το αντίθετο του διεθνούς καπιταλισμού. Θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό που προδόθηκε από τον μαρξισμό. Ο φιλελευθερισμός που είναι παρών και στις δυο περιπτώσεις του καπιταλισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι ο εχθρός μας. Αισθανόμαστε ότι τα καθαρά μαρξιστικά συνθήματα που χρησιμοποιούνται τελευταία από τους ηγέτες του κόμματος είναι η μισή αλήθεια που υπονοούν μια συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα για να υπερασπίσει τα καπιταλιστικά της συμφέροντα. 

       
Εμείς ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή σχέση με αυτά τα συμφέροντα. Η γνώμη μας είναι ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, ως επαναστατική ιδεολογία πρέπει βασικά να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική συμβιβασμού και συμμαχίας, διότι αυτή βοηθάει στην διαιώνιση του συστήματος εθνικής υποταγής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι ηγέτες των SA και ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στελεχών του κινήματος έχουν δεχτεί μια στάση και έναν τρόπο ζωής αντίθετο με τις υποχρεώσεις ενός επαναστατικού κινήματος και μιας απλής αξιοπρέπειας.

Εάν δεν είχαμε εκφραστεί μέχρι στιγμής, αυτό είναι επειδή η ηγεσία του κόμματος πολύ συχνά δεν αποκήρυττε ανοιχτά τα 25 σημεία και επειδή είχαμε την ελπίδα ότι το επαναστατικό πνεύμα που επιβιώνει στην μάζα των SA και ιδίως στην νεολαία του κόμματος θα επιβαλλόταν κατά της αστικοποιήσεως των μανδαρίνων του κόμματος»

Otto Strasser 

National Sozialist

φύλλο 110

4η Ιουλίου 1930

Ο Φασισμός που υπήρξε και ο Φασισμός που μπορεί να υπάρξει: Συνέντευξη τοῦ Ἐρνέστο Μιλᾶ (Ernesto Milá), συγγραφέα καὶ ἐκδότη τοῦ Περιοδικοῦ Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (Revista de Hitstoria de Fascismo), γιὰ τὰ τεύχη 68 καὶ 69 τοῦ περιοδικοῦ μὲ θέμα τὸ μέλλον τοῦ Φασισμοῦ στὸν 21ο αἰῶνα. Τὸ περιεχόμενο τῶν τευχῶν αὐτῶν ἔχει ἐκδοθεῖ ἐπίσης σὲ εἰδικὸ βιβλίο.

Ο Ernesto Milá είναι ένας ακτιβιστής της Αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Καταλανός στην καταγωγή και μέλος των λεγόμενων "ανεξέλεγκτων στοιχείων" που αντιδρούσαν δυναμικά τόσο στην συντηρητική ακροδεξιά πολιτική του Franco όσο και στην προσέγγιση με τους αντιφασίστες δημοκράτες φιλελεύθερους και τους κατευθυνόμενους από την Μόσχα μαρξιστές. 

Συμμετείχε σε ομάδα μελέτης και διατήρησης της μνήμης του αρχηγού της Φάλαγγας Jose Antonio Primo de Rivera και στην Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση PENS. Η ένοπλη αυτή κίνηση διεξήγαγε βομβιστικές επιθέσεις σε καθολικές οργανώσεις και δεξιές εφημερίδες καθώς και αντιφασιστικά κέντρα/βιβλιοθήκες ή γιάφκες ομάδων που είχαν χρηματοδοτήσει ή υποστηρίξει θέσεις και ένοπλες οργανώσεις ενάντια στην ενότητα της Ισπανίας. 

Σύντομα μετά την πτώση του καθεστώτος βρέθηκε στο στόχαστρο των δημοκρατικών αρχών και έσπευσε να βρει άσυλο στους νεοφασιστικούς κύκλους της Γαλλίας. Κατηγορήθηκε για επιθέσεις σε σιωνιστικούς στόχους στο Παρίσι ενώ η χώρα της Βολιβίας υπήρξε ο επόμενος σταθμός της φυγής του όπως και για πολλούς άλλους συναγωνιστές στο παρελθόν. 

Στην προσπάθεια του να επιστρέψει στην Ισπανία συνελλήφθη αφού στην κατοχή του βρέθηκε ένα υποπολυβόλο με συνέπεια να καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης για παράνομο οπλισμό αλλά και για παλαιότερες επιθέσεις. 

Έχει συνδράμει στην έκδοση ιδεολογικών περιοδικών και βιβλίων με ιδιαίτερη βαρύτητα στην ζωή και το έργο του Ιταλού φιλοσόφου Julius Evola. Υπήρξε μέλος της θρυλικής οργάνωσης CEDADE ιδρυτικά μέλη της οποίας ήταν ο Αυστριακός Otto Skorzeny και ο Βέλγος Leon Degrelle και η οποία διατηρούσε επικοινωνία και συνεργασία με την συντακτική ομάδα του Στρασσερικού "Αντιδότου". 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρξε εκ μέρους της κίνησης αυτής για το έργο του Τριτοθεσίτη νομικού και συγγραφέα Francis Parker Yockey ενώ τα θέματα της θεοσοφίας, του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού και της σκέψης του Evola έγιναν για τον ίδιο αντικείμενο πολύχρονης έρευνας εντός και εκτός διαδικτύου. 

Επί σειρά ετών συνέβαλλε στην έμπρακτη ενότητα των Ισπανών συναγωνιστών και παραμένει μέχρι σήμερα κορυφαίος διανοητής και μελετητής των εθνικοεπαναστατικών ιδεών και του ιστορικού αναθεωρητισμού. 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Φαλαγγίτης

Θὰ ἐπιστρέψει ὁ φασισμός;

Ὄχι, φυσικά, ὅπως τὸν εἴδαμε οὔτε ὅπως τὸν ξέραμε. Οὔτε κἄν μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ προσέλαβε στὶς διάφορες ἐθνικές του ποικιλίες. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ θὰ δοῦμε εἶναι μία ἀπάντηση στὶς διαδοχικὲς κρίσεις ποὺ θὰ ξεσπάσουν τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ποὺ θὰ δημιουργήσουν ἐπικαιροποιημένες μορφὲς καὶ παραλλαγὲς τοῦ ἀρχικοῦ δόγματος τῶν φασισμῶν.

Ἄρα, οἱ φασισμοὶ δὲν ἔχουν πεθάνει.

Αὐτὸ ποὺ εἶναι γνωστὸ μὲ τὴν ὀνομασία τοῦ «φασισμοῦ» δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπόδοση στὸ πρῶτο τρίτο τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα ἑνὸς τρόπου κατανόησης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ρόλου τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους πάνω στὴν γῆ ποὺ ὑπῆρχε πάντα, ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῶν ἐποχῶν. Ὁ φασισμὸς ἦταν τὸ δόγμα μέσα στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίσθηκαν ὅλοι οἱ ἐνεργοὶ πεσιμιστὲς τῶν προηγουμένων αἰώνων καὶ στὸ ὁποῖο θὰ ἀναγνωρισθοῦν καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔλθουν -ἄνθρωποι τῆς δράσης ποὺ ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι ἡ παρακμὴ εἶναι τὸ νόημα τῆς ἱστορίας καὶ ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ ἀποφύγουν αὐτὴν τὴν παρακμή.

Πού ὀφείλεται τὸ κακὸ ὄνομα τοῦ φασισμοῦ στὶς μέρες μας;

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἧττα σὲ ἕναν πόλεμο εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ δώσουν οἱ νικητὲς στὸν ἡττημένο τὴν εἰκόνα ποὺ τοὺς ταιριάζει καλύτερα. Ἄν ἐξετάσουμε τὸν Τύπο τοῦ δευτέρου μισοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Μουσολίνι ἦταν οἱ πιὸ δημοφιλεῖς πολιτικοὶ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Τρίτου Κόσμου, ποὺ τότε ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὶς ἀγγλογαλλικὲς ἀποικίες. Ἐπιπλέον, μερίδες τῆς Ἀριστερᾶς εἶδαν μὲ συμπάθεια τὸ Τρίτο Ράϊχ στὸν βαθμὸ κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ παλιοὶ ἀγωνιστὲς τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γερμανίας (KDP) ἐνσωματώθηκαν στὸ καθεστὼς καὶ ὅτι ἦταν εὐκόλως ἀντιληπτὰ τὰ ἐπιτεύγματά του στὰ κοινωνικὰ θέματα. Ὁ πόλεμος διέκοψε τὴν ἐπανάσταση καὶ εἶναι παράδοξο τὸ ὅτι ὁ πόλεμος ἄρχισε ὅταν ὁ Ρούσβελτ ἔπεισε τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο καὶ ἡ Γαλλία θὰ ἔσπευδαν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ὑπόθεση τοῦ διαδρόμου τοῦ Ντάντσιχ - τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἦταν μία ἀντιδημοκρατικὴ δικτατορία, παρεμπιπτόντως μὲ ἔντονα ἀντισημιτικὰ χαρακτηριστικά. Μὲ τὴν ἧττα τοῦ ἀντιπάλου στὸν πόλεμο, ὁ νικητὴς θεώρησε ἀπολύτως θεμιτὸ νὰ ἀποδόσει στὸν ἡττημένο ὅλα τὰ κακὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βάλει ὁ νοῦς του. Οἱ ἡττημένοι, ἀκόμα καὶ  σήμερα (βλ. Καντάφι, Σαντᾶμ Χουσεϊν κ.ἄ.) εἶχαν πάντοτε τὴν ἴδια μεταχείριση.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Καντάφι καὶ ὁ Σαντᾶμ ἡττήθηκαν χθές, ἐνῶ οἱ σοβιετικοὶ πῆραν τὸ Βερολίνο πρὶν ἀπὸ τρία τέταρτα τοῦ αἰῶνα. Γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν σπίλωση τοῦ ἡττημένου ἀντιπάλου;

Γιὰ πολλοὺς λόγους. Κατὰ πρῶτον, οὕτως ὥστε κάθε ἀντίδραση καὶ ἀντίθεση στὸ παγκόσμιο κατεστημένο νὰ μπορεῖ νὰ δαιμονοποιηθεῖ μὲ ἕνα ἐπίθετο ποὺ προκαλεῖ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα. Ὀγδόντα χρόνια δυσφήμισης ἐγγυῶνται ὅτι στὸ συλλογικὸ φαντασιακὸ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ λέξη «φασισμὸς» παραμένει τὸ σύμβολο τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ». Κατὰ δεύτερον, γιὰ νὰ κρατιοῦνται ζωντανὰ τὰ ἀντιφασιστικὰ ἰδεώδη: κομματοκρατία, κομφορμισμός, κοσμοπολιτισμός, προοδευτισμός· ἰδεώδη τὰ ὁποῖα σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ ἀπὸ μόνα τους ἀπέτυχαν καὶ τὰ ὁποῖα καταβάλλεται προσπάθεια νὰ νομιμοποιηθοῦν διατηρώντας τὴν μνήμη τῆς νίκης τους ἐναντίον τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ».

Στὸ πρῶτο μέρος αὐτοῦ τοῦ διπλοῦ τεύχους τῆς Ἐπιθεώρησης τῆς Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (RHF) ἐξηγεῖς τὸ περιεχόμενο τοῦ δόγματος αὐτοῦ. Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα νὰ διατυπώσεις κάποιον ὁρισμό;

Ἕνας Ἰταλὸς φίλος, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται καὶ αὐτὸς μὲ τὴν μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ φασισμοῦ, ὑποστηρίζει ὅτι «μέχρι τώρα ἡ ἱστορία ἔχει εἰπωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους μας· τώρα εἶναι ὥρα νὰ τὴν διηγηθούμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι». Τουτέστιν, ἐμεῖς ποὺ μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔχουμε θεωρηθεῖ ἤ ἔχουμε χαρακτηρισθεῖ «φασίστες», ἐπειδὴ ἁπλῶς εἴμαστε ἐναντίον τοῦ ρεύματος καὶ δὲν ἀναγνωρίζουμε οὔτε τὴν νομιμότητα οὔτε τὴν εἰλικρίνεια τῶν νικηφόρων ἰδεολογιῶν τοῦ 1945. Καὶ εἶναι περίεργο τὸ ὅτι ὕστερα ἀπὸ 67 τεύχη τῆς ἐπιθεώρησης ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ, μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε ἐπιχειρήσει νὰ ἐξηγήσουμε σὲ τί συνίσταται τὸ φαινόμενο. Στὴν ταυτότητα τοῦ περιοδικοῦ γράφουμε: «Οὔτε τυφλοὶ ἀπολογητὲς οὔτε καθ’ ἕξιν ἐπικριτές. Αὐτὴ ἦταν μία ἐποχὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα». Τουτέστιν, θεωροῦμε τὸν φασισμὸ ὥς ἕνα φαινόμενο τοῦ παρελθόντος· ἀπαιτοῦμε ὅμως νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ αὐστηρότητα, καὶ ὄχι μὲ τὰ σχήματα τῆς προπαγάνδας τῆς περιόδου 1939-1945, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ μία προσβολὴ τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς ἱστορίας.

Γιατί ὁ φασισμὸς δὲν ἔχει θέση στὶς μέρες μας ὡς πολιτικὸ φαινόμενο;

Ὁ ἱστορικὸς «φασισμὸς» -καὶ τονίζω τὸ «ἱστορικός», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἔλαβε χώρα μεταξὺ τοῦ 1919 καὶ τοῦ 1945, διότι προηγουμένως μιλᾶμε γιὰ πρωτοφασισμὸ καὶ μεταγενέστερα μιλᾶμε γιὰ νεοφασισμό, μέχρι τὴν πρακτικὴ ἐξάλειψη τοῦ φασισμοῦ τὴν τελευταῖα δεκαετία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα- συνδέθηκε μὲ πολὺ συγκεκριμένα φαινόμενα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν ἱστορικὴ συγκυρία τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο: ἑκατομμύρια πρώην μαχητὲς οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἡττημένοι καὶ χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζουν ἄλλους στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν, ποὺ εἶχαν γνωρίσει ἕνα πρότυπο ζωῆς στὰ χαρακώματα, ποὺ χαρακτηριζόταν ἀπὸ ἀλληλεγγύη,  ἑνότητα καὶ ἱεραρχία, σὲ μία περίοδο μεγάλων κοινωνικῶν ἀλλαγῶν, ἐπιστημονικῶν καὶ τεχνικῶν προόδων ποὺ συνδέονται μὲ τὴν Δεύτερη Βιομηχανικὴ Ἐπανάσταση. Σήμερα βαδίζουμε πρὸς τὴν Τετάρτη Τεχνολογικὴ Ἐπανάσταση καὶ ὁ κόσμος τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἔχει πολὺ μικρὴ σχέση μὲ τὰ προβλήματα τῆς περιόδου 1919-1945.

Ποιές εἶναι οἱ μεγάλες διαφορές;

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Οἱ ἐπιστημονικὲς πρόοδοι ποὺ πραγματοποιήθηκαν μετὰ τὸ 1945 «σμίκρυναν» τὸν κόσμο. Ἡ ἐθνικὴ διάσταση τῶν κρατῶν δὲν εἶναι πιὰ ἐπαρκῆς γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὶς προκλήσεις τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα. Ὑπάρχουν ἐπιστημονικὰ σχέδια τῶν ὁποίων τὸ κόστος ὑπερβαίνει τὸν ἐθνικὸ προϋπολογισμὸ ἑνὸς κράτους μεσαίου μεγέθους. Ἡ φόρμουλα «κράτος-ἔθνος», ποὺ γεννήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, δὲν ἐπαρκεῖ πλέον τὴν στιγμὴ ποὺ δημιουργοῦνται τὰ μεγάλα γεωπολιτικὰ μπλόκ. Ἀπὸ τὴν σκοπιὰ τῆς οἰκονομίας ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ νεοφιλελευθερισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν τελικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐνῶ στὴν ἐποχὴ τῶν ἱστορικῶν φασισμῶν βρισκόμασταν ἀκόμα στὴν βιομηχανικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ποὺ συνεχίσθηκε ἕως τὴν δεκαετία τοῦ 1960 μὲ τὸν πολυεθνικὸ καπιταλισμό, γιὰ νὰ μεταβοῦμε, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου, στὸν παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμὸ καὶ στὸν ἄγριο φιλελευθερισμό. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ πλήθη πρώην μαχητῶν ποὺ ἀναζητοῦν ἕνα προορισμὸ στὴν ζωή τους. Οἱ κοινωνίες δὲν εἶναι πιὰ ὁμοιογενεῖς, ἀλλὰ ἀποτελοῦν ἐθνοπολιτισμικὰ μωσαϊκά. Καὶ ἐπιπλέον ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση ποὺ βρίσκεται σήμερα σὲ ἐξέλιξη θὰ δημιουργήσει στὰ μέσα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἕναν κόσμο ποὺ δὲν θὰ μοιάζει πιὰ σὲ τίποτα μὲ αὐτὸν τῆς περιόδου 1919-1945.

Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι δὲν ἔχει ἀπομείνει τίποτα ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα;

Τὸ δρᾶμα τῶν συντηρητικῶν ἔγκειται στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὰ γιὰ νὰ συντηρηθεῖ ... Τὰ ἀπομεινάρια τοῦ «χίλια ἐννεακόσια» ἐξαφανίζονται γοργά. Ἄς δοῦμε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ σήμερα ἴσως ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀντιφασιστικοὺς θεσμοὺς - ἐνῶ παραδόξως ἡ Ἐκκλησία συνεργάσθηκε μὲ τὸν ἰταλικὸ φασισμὸ καὶ ἀποστασιοποιήθηκε μόνο ἀπὸ τὸν γερμανικό, ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος δὲν δέχθηκε νὰ ἀφήσει τὴν ἐκπαίδευση τῆς νεολαίας στὸν κλῆρο -, ἡ ὁποία σήμερα εἶναι ἕνας θεσμὸς ποὺ ἀπειλεῖται μὲ ἐξαφάνιση. Οἱ ἀριστοκρατίες ἔχουν ἐξαφανισθεῖ καὶ οἱ μοναρχίες εἶναι πιὸ κατάλληλες γιὰ τὸ κουτσομπολιὸ τῶν ταμπλόϊντ παρὰ γιὰ κυβερνοῦν λαούς. Ἡ μετεγκατάσταση τῶν ἐπιχειρήσεων ἔχει διαλύσει τὴν ἐργατικὴ τάξη τῆς Δύσης. Τὴν ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ μαζικὴ μετανάστευση, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι αὐτὴ εἶναι περισσότερο παρασιτικὴ παρὰ παραγωγική. Οἱ μορφὲς τοῦ ἐλευθέρου χρόνου ἔχουν μεταβληθεῖ ἐντελῶς. Στὸ πεδίο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ γενετικὴ μηχανική, ἡ κρυογενετική, ἡ νανοτεχνολογία, ἡ ρομποτικὴ καὶ ἡ τεχνητὴ νοημοσύνη βρίσκονται στὴν πρωτοπορία. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει μείνει ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὸν δέκατο ἔνατο καὶ τὸν δέκατο ὄγδοο, εἶναι ἡ μορφὴ τῆς κυβέρνησης τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. Αὐτὸς εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀρχαϊσμός: νὰ διοικεῖται ἡ σύγχρονη κοινωνία μὲ τὶς ἀρχὲς ποὺ διατυπώθηκαν πρὶν ἀπὸ τριακόσια χρόνια.

Ἀπ’ ὅ,τι βλέπω, στὸ δεύτερο μέρος τῆς μελέτης σας ἀσχολεῖστε λεπτομερῶς μὲ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Γιατί ὅμως πιστεύετε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἐμφανισθεῖ μία νέα μορφὴ φασισμοῦ -αὐτὴν ποὺ ὀνομάζεται «μεταφασισμὸ»;

Στὴν μελέτη μου γράφω ὅτι ὁ φασισμὸς εἶναι τέκνο τῆς θύελλας τῶν καιρῶν τῆς κρίσης. Ὁ φασισμὸς δὲν εἶναι ἐφικτὸς μέσα σὲ ἕνα κλῖμα ἠρεμίας. Καὶ θὰ ὑπάρξουν κρίσεις μέσα στὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια. Ὁ αἰῶνας ἄρχισε μὲ τὴν πτώση τῶν Δίδυμων Πύργων, ποὺ ἀποτελοῦσε περισσότερο σύμβολο τοῦ τέλους ἑνὸς κόσμου (τοῦ κόσμου τῆς τρίτης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης), ἡ ὁποία ὡς τρομοκρατικὴ ἐνέργεια ἀποτέλεσε καὶ τὴν αἰτία πολέμου γιὰ τὴν ὄχι λιγότερο τρομοκρατικὴ ἀπάντηση στὸ Ἀφγανιστᾶν καὶ στὸ Ἰρᾶκ. Τοῦτο συνέβη πρὶν ἀπὸ 19 χρόνια καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαντάζει πιὸ μακρινὸ ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου. Τὸ σκάσιμο τῆς φούσκας τῶν ἀκινήτων, ἡ τραπεζικὴ κρίση καὶ ἡ κρίση τοῦ χρέους τὴν περίοδο 2007-2011 ἦταν ἕνα ἄλλο βῆμα ποὺ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν ἑπόμενη οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ προκλήθηκε τώρα ἀπὸ μία πανδημία. Οἱ κρίσεις κάθε φορὰ προκαλοῦνται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα καὶ εἶναι πιὸ ἔντονες. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ τέλεια καταιγίδα ἤ αὐτὸ ποὺ ὁ Μουσολίνι ὀνόμασε «ὁ καιρὸς τῶν ἀπολύτων καταφάσεων καὶ τῶν κυρίαρχων ἀρνήσεων», ὅπου μία μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ θὰ ἔχει ἐπίγνωση ὅτι ἡ καμμία κρίση δὲν πρόκειται νὰ ξεπερασθεῖ μὲ τὸ ψηφοδέλτιο, εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν. Αὐτό, ἀπὸ μόνο του, θὰ δημιουργήσει τὶς ἀντικειμενικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ «μεταφασισμοῦ».

Γιατί «μεταφασισμὸς» καὶ ὄχι νεοφασισμὸς ἤ λαϊκισμός; Δὲν εἶναι ἔννοιες πολὺ κοντινές;

Στὴν πραγματικότητα, ὄχι. Ὁ νεοφασισμὸς ἦταν μία παράταση τῆς ζωῆς τοῦ φασισμοῦ, ποὺ ἔχανε τὸ σθένος του ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1930. Ἐγὼ ὁ ἴδιος ὑπῆρξα μάρτυρας τοῦ τέλους τοῦ νεοφασισμοῦ στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ὅταν συνειδητοποιήσαμε ὅτι ἔχουν ἐμφανισθεῖ καινούργια φαινόμενα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν στὴν κλασικὴ φασιστικὴ ἐξίσωση. Σήμερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ σὲ περιορισμένους κύκλους, ὁ νεοφασισμὸς ἔχει ἐξαφανισθεῖ ὡς πολιτικὸ φαινόμενο. Ὅσο γιὰ τὸν λαϊκισμό, αὐτὸς εἶναι μία προσωρινὴ ἀπάντηση σὲ ἐσωτερικὰ κενὰ τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ συστήματος ποὺ δημιουργοῦνται μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη συχνότητα, ἀλλὰ φιλοδοξεῖ νὰ προβεῖ μόνο σὲ «τεχνικὰ μπαλώματα» καὶ ὄχι νὰ ἀντικαταστήσει τὴν κομματοκρατία καὶ τὴν φιλελεύθερη οἰκονομία. Ὁ νεοφασισμὸς ἐπεχείρησε νὰ τοὺς ἀντιταχθεῖ καὶ κυριολεκτικὰ συντρίβη. Πιὸ ἐπιτήδειοι, οἱ «λαϊκιστὲς», προσπαθοῦν νὰ καταγγείλουν τὶς συνέπειες τοῦ συστήματος ἀλλὰ ὄχι καὶ τὶς αἰτίες τους.

Γιατί «μεταφασισμός»;

Γιατί ὑπερβαίνει τὸν φασισμό. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ὁ ἱστορικὸς φασισμὸς, ἀλλὰ ὁ νεολογισμὸς εἶναι ἀρκετὰ σαφὴς γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ εἶναι: μία προσαρμογὴ στὴν ἀέναη τάση πρὸς τὴν Τάξη, τὴν Ἀρχή, τὴν Ἱεραρχία, ἡ σύνθεση παράδοσης καὶ ἐπανάστασης, νεοτερισμοῦ καὶ παράδοσης, καταστροφῆς τῶν προοδευτικῶν καὶ φιλελεύθερων μύθων, ἐπιστροφὴ στὶς πολιτιστικὲς καταβολὲς τῆς Εὐρώπης, τὶς μόνες μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ὑπάρχουν ἀρκετὰ γερὲς ρίζες,  οὕτως ὥστε ὁ πιὸ ἔξαλλος νεωτερισμὸς καὶ οἱ πιὸ θεαματικὲς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς πρόοδοι νὰ μὴν κάνουν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ χάσει τὴν πορεία της, ὅπως γίνεται σήμερα μὲ τὰ παραληρήματα τῶν ἰδεολογιῶν τοῦ μεταανθρώπου. Ἕνα δένδρο, ὅσο ψηλὸ κι ἄν εἶναι, κρατιέται ἀπὸ τὶς ρίζες του. Ὅσο ψηλότερο εἶναι τὸ δένδρο τόσο πιὸ βαθιὲς πρέπει νὰ εἶναι οἱ ρίζες του. Τὸ ἀντιπαράδειγμα εἶναι ἡ ἔλλειψη ριζῶν, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν νεωτερικότητα καὶ ὅλα τὰ φαινόμενα ποὺ συνεπάγεται ὁ προοδευτισμός: ἡ ἔλλειψη ριζῶν ἔχει ὡς συνέπεια μία κατασκευὴ ποὺ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀσταθὴς καὶ κινδυνεύει νὰ καταρρεύσει ἀνὰ πᾶσα στιγμή.

Ὑπάρχουν ἐνδεδειγμένες κοινωνικὲς ὁμάδες στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιτυχία ὁ μεταφασισμός;

Τὸ ἑρμηνευτικὸ μοντέλο τῆς κοινωνίας τὸ ὁποῖο παρουσιάζω καὶ πρὸς τὸ ὁποῖο βαδίζει ἡ Εὐρώπη εἶναι τὸ ἑξῆς: ἕνα μικρὸ ἀνώτερο στρῶμα προνομιοῦχων τῆς παγκοσμιοποίησης, οἰκονομικὲς δυναστεῖες καὶ ὀλιγάρχες, ἀποτελοῦν τὴν κορυφὴ μιᾶς πυραμιδικῆς κοινωνίας, τῆς ὁποίας ἡ βάση, ποὺ εἶναι ἐξαιρετικὰ πλατιά, ἀποτελεῖται ἀπὸ κοινωνικὲς ὁμάδες ἐπιδοματούχων, νέων ἐκτὸς ἐκπαίδευσης, κατάρτισης καὶ ἀπασχόλησης, μαστουρωμένων λόγω γενικευμένης χρήσης τοξικῶν οὐσιῶν, μεταναστῶν κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ ζοῦν ἀπὸ τὴν δημόσια ἐλεημοσύνη καὶ ἔχουν καταστεῖ ἀκίνδυνοι γιὰ τὸ σύστημα μέσω τοῦ κατωτάτου μισθοῦ διαβίωσης, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ διαθέτουν ἐλεύθερο χρόνο καὶ νὰ καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν μόρφωσή τους, πόσο μᾶλλον γιὰ τὴν προετοιμασία τους, λεγεῶνες ἀποτυχημένων ποὺ δὲν ἔχουν κἄν ἐπίγνωση τοῦ ὅτι ἔχουν ἀποτύχει. Καὶ στὴν μέση αὐτῶν τῶν δύο ὁμάδων ὑπάρχει μία μεσαία ἐργαζόμενη τάξη, ὅλο καὶ περισσότερο φορολογικὰ πιεσμένη, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ συντηρεῖ μὲ τοὺς φόρους της τόσο τοὺς «ἀπὸ πάνω» ὅσο καὶ τοὺς «ἀπὸ κάτω». Βαδίζουμε πρὸς αὐτὸν τὸν τύπο κοινωνίας. Τὰ ὅρια μεταξὺ αὐτῶν τῶν ὁμάδων εἶναι πάντα συγκεχυμένα. Τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα μεταξὺ τῆς κατώτερης κλίμακας τῶν ἐπιδοματούχων καὶ τῆς μέσης ὁμάδας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄνεργους ἐργαζόμενους ποὺ δὲν παραιτοῦνται λόγω αὐτῆς τῆς κατάστασης καὶ φιλοδοξοῦν νὰ ἔχουν ἕναν πραγματικὸ μισθό. Σὲ αὐτὸ τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα θὰ βρεῖ ὁ μεταφασισμὸς τὴν κοινωνικὴ ὁμάδα προτίμησής του.

Πῶς θὰ εἶναι τὸ μεταφασιστικὸ κόμμα τοῦ μέλλοντος;

Θὰ εἶναι ἕνα ἀντικόμμα. Δὲν νομίζω ὅτι θὰ εἶναι κάτι σὰν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε δεῖ μέχρι τώρα. Ὁ ὅρος «κίνημα» θὰ ἦταν πιὸ κοντὰ σ’ αὐτό, ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ὁ καταλληλότερος. Τὸ «κίνημα» εἶναι τὸ ἄθροισμα διαφορετικῶν τομεακῶν πρωτοβουλιῶν, ποὺ γεννήθηκαν σὲ πολὺ διαφορετικὲς κοινωνικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἀναγνωρίζονται μεταξύ τους σὲ κοινὰ ἀντικείμενα, κοινὲς προτάσεις καὶ κοινὲς ἀντιλήψεις. Παραδείγματος χάριν: τοπικὲς ὀργανώσεις ἄμυνας, σὲ ἐπίπεδο γειτονιᾶς ἤ πόλης, ἐπαγγελματικὲς καὶ συνεταιριστικὲς ὀργανώσεις, ὀργανώσεις συνταξιούχων, πολιτιστικὲς ὀργανώσεις κ.λπ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι μέρος τοῦ «κινήματος», τὸ ὁποῖο διαθέτει, μὲ τὴν σειρά του, μία συλλογικὴ ἡγεσία. Στὴν κεφαλὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας ἀνώτερος ὀργανισμός, τὸν ὁποῖον θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε «τὸ Τάγμα», στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ «ἠθικὴ ἡγεσία» τοῦ συνόλου, ἐνῶ στὸ «κίνημα» ἀνήκει ἡ «στρατηγικὴ ἡγεσία» καὶ στὶς ὀργανώσεις βάσης ἡ «τακτικὴ ἡγεσία».

Καὶ οἱ νέοι; Ὁ μεταφασισμὸς δὲν θὰ εἶναι ἕνα κίνημα νεολαίας;

Στὴν πραγματικότητα ἡ νεολαῖα εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια. Πόρρω ἀπέχουσα ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἡ «ἐνεργὴ μερίδα τῶν μαζῶν», ἡ νεολαῖα ἀποτελεῖ, στὴν πλειονότητά της, ἁπλῶς ἕνα νεκρὸ βάρος. Εἶναι θύμα, φυσικά, τοῦ ἀποτυχημένου ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος καὶ τῆς κατάρρευσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, σήμερα οἱ πρόοδοι τῶν ἐπιστημῶν ὑγείας ἐπιτρέπουν ἕνας ἄνθρωπος 50-60 ἑτῶν νὰ εἶναι πλήρης ἱκανοτήτων καὶ νὰ μπορεῖ νὰ ἀσκήσει ἐπὶ τοῦ πρακτέου ἕναν ρόλο σχεδὸν νεανικό. Ἐν τούτοις, εἶναι ἀλήθεια ὅτι σὲ ὁρισμένους τομεῖς ἡ νεολαῖα πρέπει νὰ εἶναι παροῦσα κατὰ τρόπο μαζικό: εἰδικὰ στοὺς σπουδαστὲς σταδιοδρομίας ποὺ συνδέονται μὲ τὶς νέες τεχνολογίες.

Μίλησες γιὰ «στρατηγική». Εἶναι δυνατὸν νὰ προσδιορισθεῖ μία ρεαλιστικὴ στρατηγικὴ γιὰ τὸν «μεταφασισμό»;

Χονδρικά, ἀσφαλῶς. Τὸ σύστημα ἔχει μία ἀδαμάντινη συνέπεια. Ἀντιστέκεται σὲ πιέσεις καὶ ἐσωτερικὲς ἀναστατώσεις μὲ μία ἀδιάρρηκτη σκληρότητα. Ὅμως, παρὰ τὴν ἀδαμάντινή του δομὴ ἔχει ἕνα σημεῖο ρήξης, ποὺ μπορεῖ νὰ σπάσει μὲ μία μικρὴ πίεση, καὶ τότε ὅλα μποροῦν νὰ τιναχθοῦν στὸν ἀέρα. Στὶς σύγχρονες κοινωνίες αὐτὸ τὸ σημεῖο ρήξης εἶναι τὰ δίκτυα ὑπολογιστῶν. Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς πίστευε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ συστήματος θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μέσω τῆς «γενικῆς ἀπεργίας», ἐνῶ οἱ ἱστορικοὶ φασισμοὶ πίστευαν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν μία «ἐθνικὴ ἐξέγερση». Στὴν πραγματικότητα, σήμερα θὰ μποροῦσαν νὰ περάσουν ἑβδομάδες «γενικῆς ἀπεργίας» καὶ νὰ μὴν συμβεῖ τίποτα (τὸ ἔχουμε δεῖ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μηνῶν τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐγκλεισμοῦ) καὶ ὅσο γιὰ τὴν «ἐθνικὴ ἐξέγερση», ἐὰν συμβεῖ, θὰ καταπνιγεῖ ἀπὸ τὶς γειτονικὲς χῶρες ἤ ἁπλῶς ἀπὸ οἰκονομικὴ ἀσφυξία. Καὶ μόνο ἡ ἀπειλὴ παράλυσης τῶν δικτύων ὑπολογιστῶν καὶ ἡ ἀπόδειξη ὅτι αὐτὸ εἶναι δυνατόν, θὰ ἀρκοῦσε νὰ ἐπιφέρει τὴν κατάρρευση τοῦ παγκόσμιου συστήματος, ὅπως αὐτὸ ἔχει σχεδιασθεῖ σήμερα.

Μοῦ ἔχει τραβήξει τὴν προσοχὴ ἡ μικρὴ σημασία ποὺ ἀποδίδεις στὴν μελέτη τῆς γεωπολιτικῆς ...

Ἡ γεωπολιτικὴ εἶναι καὶ ἦταν πάντα μονάχα μία ἐπιστήμη ἐπικουρικὴ τῆς πολιτικῆς. Τοῦτο ἰσχύει καὶ θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἑπόμενα χρόνια. Πάντοτε θὰ παραμένει σημαντικὸς ὁ ἔλεγχος ἑνὸς στενοῦ καὶ οἱ παράκτιες ζῶνες προδιαθέτουν γιὰ ἐμπορικὲς συναλλαγές, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἦταν καθοριστικὸ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου σήμερα ἔχει πολὺ μικρότερη σημασία. Πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν γεωπολιτικὴ εἶναι ἡ γεωοικονομία, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς ἡ σημασία θὰ μειωθεῖ τὰ ἑπόμενα χρόνια, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὑπολογίζεται ὅτι σὲ μόλις 20 μὲ 30 χρόνια μπορεῖ νὰ ξεκινήσει ἡ ἐκμετάλλευση τῆς Σελήνης καὶ ἡ ἐξόρυξη ὀρυκτῶν στὸν Ἄρη.

Μία τελευταῖα ἐρώτηση. Δίνετε τὴν αἴσθηση, παρ’ ὅλο ποὺ ἔχετε χωρίσει τὸ θέμα σὲ δύο τεύχη, ὅτι ἔχετε συμπιέσει τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα.

Στὸ εὑρετήριο αὐτῶν τῶν δύο τευχῶν μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα. Μερικὲς προκαταρκτικὲς ἐκτιμήσεις, ἕνα κείμενο ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν Ἱσπανία, μία ἀπαρίθμηση ὅλων τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ γενικοῦ φασισμοῦ, μία περιγραφὴ τοῦ τί μᾶς περιμένει καὶ πῶς θὰ εἶναι τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ἡ ρήξη ποὺ θὰ προκαλέσει μέσα στὴν ἴδια τὴν νεωτερικότητα, κάποιες ἐκτιμήσεις σχετικὰ μὲ τὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ παρακολουθήσουμε, μία περιγραφὴ τοῦ μεταφασιστικοῦ φαινομένου σὲ σχέση μὲ τὸν ἱστορικὸ φασισμὸ καὶ μερικὲς σημειώσεις γιὰ τὴν στρατηγική, τὴν τακτικὴ καὶ τὴν φυσιογνωμία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει ἕνα μεταφασιστικὸ κίνημα... Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται κατὰ τρόπο βιαστικὸ ἀλλὰ ἀρκετὰ πλήρη καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, εἶναι ἕνα σημεῖο ἐκκίνησης καὶ ὄχι ἕνα σημεῖο κατάληξης, μὲ σκοπὸ νὰ ἀνοίξει συζητήσεις, νὰ ρίξει ἰδέες καὶ νὰ ἐνθαρρύνει τὸν διαλογισμό. Τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια δείχνουν ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια θὰ δοῦμε ἕναν καταιγισμὸ ἀλλαγῶν. Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε τὴν τάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν, νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὶς προβλέψουμε καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, νὰ καταλάβουμε ὅτι ἕνα κοστούμι ὕστερα ἀπὸ ἕναν ἀριθμὸ πλυσιμάτων δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ, ἔχει φθαρεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀλλαχθεῖ. Τὸ «σύστημα» καὶ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται εἶναι σήμερα αὐτὸ τὸ κοστούμι, τὸ ὁποῖο εἶναι κυριολεκτικὰ φθαρμένο, δὲν σώζεται καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ. Ὁ μεταφασισμὸς θὰ εἶναι μία ἐναλλακτικὴ δυνατότητα. Ἄν καὶ πάντα ὑπάρχει, φυσικά, ἡ πιθανότητα νὰ κατέβεις ἀκόμη ἕνα σκαλοπάτι.

Πηγή:

http://info-krisis.blogspot.com/2020/11/el-fascismo-que-fue-y-el-fascismo-que.html

Οι Αφγανοί θέλουν σπουδές φύλου και οι Έλληνες σαρία

 

Τὸν παλαιὸ καιρὸ (ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἄλλαξε ποτὲ) οἱ κονκισταδόρες, ὅποτε δὲν σφάζανε ἀγεληδὸν τοὺς ἰθαγενεῖς, τοὺς μοιράζανε καθρεφτάκια καὶ χάντρες, γιὰ νὰ τοὺς ἁρπάξουν μεγάλες καὶ πλούσιες ἐκτάσεις γῆς. Σήμερα τὰ πράγματα ἔχουν ἐξελιχθεῖ καὶ οἱ σύγχρονοι κονκισταδόρες, ὅταν δὲν ρίχνουν σωρηδὸν ἀνθρωπιστικὲς βόμβες, μοιράζουνε ἁπλόχερα σπουδὲς φύλου, ποὺ εἶναι καὶ τὸ τελευταῖο πολιτισμικὸ καύχημα τῶν μεταμοντέρνων Δυτικῶν.

Σὲ ὀγδόντα δύο τὸν ἀριθμὸ ἀνέρχονται οἱ ἀπόφοιτοι τοῦ μεταπτυχιακοῦ προγράμματος σπουδῶν φύλου τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καμποῦλ παρακαλῶ, ποὺ ξεκίνησε αἰσίως τὴν λειτουργία του τὸ 2015. Ἴσως ἀναλογικὰ περισσότεροι ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ ἀποφοίτων τοῦ ἀντίστοιχου μεταπτυχιακοῦ προγράμματος τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παντεῖου Πανεπιστημίου. Βέβαια, στὸν πίνακα τοῦ Πανεπιστημίου (τῆς Καμποῦλ) οἱ ἀπόφοιτοι χωρίζονται σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ ποιός κατάφερε νὰ σκοτώσει μονομιᾶς τὴν Λερναία Ὕδρα τῆς φαλλοκρατικῆς πανώλης καὶ τῆς δόλιας ἑτεροπατριαρχίας;

Μία ὁλόκληρη χώρα ρημάζεται συστηματικὰ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὁ μισὸς πληθυσμός της βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς φτώχειας, κινδυνεύεις νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ νὰ γυρίσεις ἀκρωτηριασμένος ἤ νὰ σὲ φέρουν νεκρὸ ἀπὸ κάποια βόμβα ποὺ μπορεῖ ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ σκάσει ὁπουδήποτε καὶ τὸ «μαράζι» τῶν Δυτικῶν (καὶ τῶν ἀπανταχοῦ δυτικοφρόνων) «προοδευτικῶν» εἶναι τὰ «δικαιώματα τῶν γυναικῶν» καὶ ὁ «αὐτοπροσδιορισμὸς τοῦ φύλου», ποὺ βρίσκονται τώρα σὲ κίνδυνο ἀπὸ τὴν σαρία τῶν Ταλιμπᾶν.

Βέβαια, οἱ ἴδιοι «προοδευτικοὶ» ποὺ στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς σαρία εἶναι καὶ αὐτοὶ ποὺ τὴν ἀνέχονται ἤ τὴν ὑπερασπίζονται ὅταν ἐφαρμόζεται στὴν χώρα τους ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες τους «μουσουλμανικὲς κοινότητες». Οἱ φεμινίστριες ξεσποῦν σὲ δάκρυα γιὰ τὶς «καημένες τὶς Ἀφγανές», ποὺ θὰ ξαναφορέσουν τὴν μπούργκα στὴν Καμποῦλ, ἐνῶ τόσο οἱ φεμινίστριες ὅσο καὶ οἱ ἴδιες οἱ Αφγανὲς δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ τὴν φοροῦν οἱ τελευταῖες στὴν Ἀθήνα.

Ἡ παράνοια τῆς θυματοποίησης ἦρθε κι ἔδεσε μιὰ χαρὰ μὲ τὴν κορωνοϋστερία. Αὐτοὶ ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἔντονη ἀνησυχία τους μήπως οἱ Ταλιμπᾶν δὲν ἐπιτρέψουν στὶς Ἀφγανοποῦλες μαθήτριες καὶ στὶς Ἀφγανὲς δασκάλες νὰ ξαναπᾶνε στὸ σχολεῖο εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα στὴν χώρα τους νὰ διώκονται ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ μαθητές, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγητὲς καὶ τῶν δύο φύλων ποὺ δὲν ἔχουν κάνει τὸ σωστικὸ τσίμπημα ἤ δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἄδεια εἰσόδου μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀξιόπιστων τέστ, μήπως καὶ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν «πανδημία» τῆς «πανώλης τοῦ αἰῶνα» μὲ μέση θνησιμότητα συνήθους ἐποχιακῆς γρίππης.

Ἀπὸ κοντὰ βέβαια καὶ οἱ «προσφυγόφιλοι» ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ «ὑποδεχθοῦν» ἑκατομμύρια Ἀφγανούς, ποὺ τὰ δίκτυα τῶν λαθροδιακινητῶν θὰ τοὺς κατευθύνουν στὴν «Εὐρώπη», δηλαδή, πολὺ συγκεκριμένα, στὴν Ἑλλάδα, τὴν ὁποία οἱ προσφυγοπατέρες ἔχουν ἀναγορεύσει σὲ πατρίδα τῆς ἀνθρωπότητας (καὶ τῆς ἐπικερδέστατης προσφυγομπίζνας).

Οἱ «ἑταῖροι», μὲ προεξάρχοντες τοὺς Γερμανοὺς εὐρωπροτεστάντες, ἀφοῦ ἠθικολογήσουν διακηρυκτικὰ περὶ «ἀνθρωπιστικῆς κρίσης» θὰ τοὺς ἀποθηκεύσουν στὰ ἀκριτικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, καὶ οἱ «δικοί μας» θὰ ἀναλάβουν νὰ τοὺς προωθήσουν κατανέμοντάς τους σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐνδοχώρα, μὲ τὴν ἐπικουρία τῶν ἀγαθοεργῶν ΜΚΟ.

Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ χώρα κατακαίγεται γιὰ ἕναν ὁλόκληρο μῆνα, μὲ τοὺς κομματικοὺς χουλιγκάνους νὰ ἐρίζουν γιὰ τὸ ποιός εἶναι περισσότερο καταστροφικὸς καὶ τὴν κυβέρνηση νὰ πλασάρει στοὺς εδῶ ἰθαγενεῖς τὸ παραμύθι τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς». Στὸ «Λίμπεραλ» -τὴν ἐφημερίδα τῆς θύρας τῶν ὀπαδῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ Κυριάκου, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ἀναδημοσιεύουν ἄρθρα καὶ οἱ διάφοροι ἡρακλεῖς τοῦ «δημοκρατικοῦ πατριωτισμοῦ», ποὺ εἶδαν στὸ πρόσωπο τοῦ Μητσοτάκη τὸ «φῶς τὸ ἀληθινὸ»- διαβάζουμε χαρακτηριστικὰ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ top δημοσιεύματα ἔχει τὸν τίτλο «Τόλμα Κυριάκο, τόλμα!» -σὰν νὰ λέμε ἀγγλιστὶ Burn baby, burn.

Εἶναι νὰ ἀναρωτιέται κανεὶς πότε θὰ ἐπέλθει ἡ πλήρης καταστροφὴ ἐν μέσω τῆς γενικῆς ἀπάθειας (μὲ τὰ γνωστὰ τακτικὰ ξεσπάσματα τῆς «λαϊκῆς» ὀργῆς «γιὰ τὴν συμφορὰ ποὺ μᾶς βρῆκε», ποὺ ἀποτελοῦν ἀσφαλῆ ἐγγύηση ὅτι δὲν πρόκειται νὰ γίνει τίποτα πρὸς τὸ μὴ χειρότερο) καὶ τοῦ μαζικοῦ κυνισμοῦ τῶν αἰωνίων «καὶ τί νὰ κάνουμε;», ἐνῶ τὴν γκρίζα καθημερινὴ φροντίδα γιὰ τὴν ἐπιβίωση, ποὺ δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο, «πλουτίζουν» κατὰ καιροὺς οἱ τηλεοπτικὲς ἠθικολογικὲς σταυροφορίες ἀλὰ me too, προπαγανδιστικὲς ἐκστρατεῖες τρόμου τοῦ τύπου «ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη», συναισθηματικὲς ἐκρήξεις γιὰ τοὺς «κατατρεγμένους τῆς γῆς», ποὺ ἔχουμε τάχα ἠθικὴ ὑποχρέωση νὰ τοὺς δώσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, ἀγαπουλίστικες λιτανεῖες μὲ ξόανα καὶ οἱ σκυλοκαβγᾶδες μεταξὺ μελλοθανάτων γιὰ τὸ ποιός κομματικὸς βόθρος εἶναι πιὸ δύσοσμος.

Τὰ ἑπόμενα τηλεοπτικὰ παράθυρα, πάντως, δὲν θὰ ἀφοροῦν τὸ πόσο κακὴ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σαρία στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀπὸ τοὺς κακοὺς Ταλιμπᾶν, ἀλλὰ γιὰ τὸ πόσο καλὴ εἶναι 'ἡ εἰσαγωγή της στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς καλοὺς δεξιοαριστεροὺς φιλελεύθερους, σερβιρισμένη, ὅπως πάντα, μὲ μπόλικο ἀνθρωπισμό, ποὺ ἀφορᾶ πάντοτε τοὺς ξένους καὶ ὄχι τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους.

Στὸ κάτω-κάτω ὅλοι παιδιὰ τοῦ Αλλάχ εἴμαστε. 

 πηγή

Saif al - Islam Muammar Qaddafi

 

Ο Saif al-Islam Muammar Qaddafi επανεμφανίστηκε και πάλι μετά από πολύχρονη κράτηση στο προσκήνιο της Λιβύης. Ο δεύτερος γιος του αποθανόντα ηγέτη έχει την στήριξη του «Λαϊκού Μετώπου για την απελευθέρωση της Λιβύης» μιας οργάνωσης πιστής στις αρχές της Λιβυκής Επανάστασης η οποία διατηρεί και ένοπλη πτέρυγα. 

Πρόσφατα ο Haftar τον απελευθέρωσε παρά το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί σε θάνατο ενώ συνεχίζει να κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Σε πρόσφατη συνέντευξη του υπερασπίστηκε την πολιτική και την μνήμη του «Αδερφού Συνταγματάρχη» Muammar Qaddafi καθώς και την παρακαταθήκη του «Πράσινου Βιβλίου» το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα για μια ακόμη φορά στα Ελληνικά. 

Δήλωσε έτοιμος να υπερασπιστεί την χώρα και την επαναστατική παράδοση της Λιβύης ενώ αρνήθηκε ότι οι δυνάμεις που τον πολέμησαν ήταν επαναστατικός στρατός αφού θεωρεί ότι οπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τις «δυνάμεις του κακού».  

Όταν ρωτήθηκε πως ένιωθε όταν αναζητούσε καταφύγιο ανάμεσα στα απλά μέλη της λαϊκής κοινότητας απάντησε «είμαστε όπως τα ψάρια και ο λαός της Λιβύης είναι η θάλασσα, χωρίς αυτούς πεθαίνουμε, από εκεί παίρνουμε υποστήριξη, εκεί κρυβόμαστε, εκεί πολεμάμε, ο Λιβυκός λαός είναι ο ωκεανός».

Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα, «Ὁμιλία γιὰ τὴν Ἱσπανικὴ Ἐπανάσταση», Μαδρίτη, 19 Μαΐου 1935

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ καπιταλισμὸ -ἤδη τὸ γνωρίζετε ὅλοι- δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἰδιοκτησία. Ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία εἶναι τὸ ἀντίθετο τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἡ εὐθεῖα προβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῶν πραγμάτων του: εἶναι ἕνα βασικὸ ἀνθρώπινο χαρακτηριστικό. Ὁ καπιταλισμὸς ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν ἰδιοκτησία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἰδιοκτησία τοῦ κεφαλαῖου, τοῦ τεχνικοῦ ὀργάνου τῆς οἰκονομικῆς κυριαρχίας. 

Ὁ καπιταλισμὸς διαμέσου τοῦ τρομεροῦ καὶ ἄνισου ἀνταγωνισμοῦ τοῦ μεγάλου κεφαλαῖου κατὰ τῆς μικρῆς ἰδιοκτησίας ἔχει ἀκυρώσει τὴν μαστοριά, τὴν βιοτεχνία, τὴν μικρὴ ἀγροτικὴ παραγωγή, ἔχει θέσει, καὶ θὰ θέτει κάθε φορὰ ὅλο καὶ περισσότερο, καθετὶ ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῶν μεγάλων ἐμπιστευμάτων (trusts), τῶν μεγάλων τραπεζικῶν οἴκων. 

Ὁ καπιταλισμὸς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ μία κατάσταση ἀγωνίας, σὲ μία ἀπάνθρωπη κατάσταση στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀποβάλλει ὅλα τὰ χαρακτηριστικά του, ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ὑπάρξεώς του, κι αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ ἀφεντικὰ καὶ γιὰ τοὺς ἐργάτες, γιὰ τοὺς ἐργοδότες καὶ γιὰ τοὺς ἐργαζομένους. Καὶ αὐτὸ ἄς μείνει χαραγμένο στὸν νοῦ ὅλων. Εἶναι καιρὸς πιὰ νὰ πάψουμε νὰ διαπράττουμε τὸ λάθος νὰ παρουσιάζουμε τὰ ἐργατικὰ κόμματα σὰν κόμματα ἀντιεργοδοτικὰ ἤ νὰ παρουσιάζουμε τὶς ἐργοδοτικὲς ἑνώσεις σὰν ἀντιπάλους στὸν ἀγῶνα μὲ τοὺς ἐργάτες. 

Οἱ ἐργάτες, οἱ ἐπιχειρηματίες, οἱ τεχνικοί, οἱ ὀργανωτὲς ἐπιτελοῦν τὸ συνολικὸ ἔργο τῆς παραγωγῆς, καὶ ὑπάρχει τὸ καπιταλιστικὸ σύστημα, ποὺ μὲ τὴν ἀκριβὴ πίστωση, μὲ τὰ ὑπερβολικὰ προνόμια τῶν μετόχων καὶ τῶν ὁμολογιούχων, παίρνει, χωρὶς νὰ ἐργάζεται, τὸ καλύτερο μέρος τῆς παραγωγῆς καὶ καταβυθίζει καὶ φτωχαίνει ἐργοδότες καὶ ἐπιχειρηματίες, ὀργανωτὲς καὶ ἐργάτες.

Σκεφθεῖτε πού ἔχει καταλήξει ὁ Εὐρωπαῖος ἐξαιτίας τοῦ καπιταλισμοῦ. Δὲν ἔχει πιὰ σπίτι, δὲν ἔχει πιὰ περιουσία, δὲν ἔχει πιὰ ἀτομικότητα, δὲν ἔχει πιὰ τὴν ἐπιδεξιότητα τοῦ μάστορα, εἶναι πιὰ ἕνας ἀριθμὸς μέσα στὰ πλήθη. Ὑπάρχουν ἐκεῖ ἔξω δημαγωγοὶ τῆς Ἀριστερᾶς ποὺ ὁμιλοῦν ἐναντίον τῆς φεουδαλικῆς ἰδιοκτησίας καὶ λένε ὅτι οἱ ἐργάτες ζοῦνε σὰν σκλάβοι. Καλὰ λοιπόν: ἐμεῖς, ποὺ δὲν ἐπιδιδόμαστε σὲ καμμία δημαγωγία, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ φεουδαλικὴ ἰδιοκτησία ἦταν πολὺ καλύτερη ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ ἰδιοκτησία καὶ ὅτι οἱ ἐργάτες εἶναι χειρότερα ἀπὸ τοὺς σκλάβους. 

Ἡ φεουδαλικὴ ἰδιοκτησία ἐπιβλήθηκε στοὺς ἄρχοντες, ἐνῶ ταυτόχρονα τοὺς ἔδωσε δικαιώματα καὶ μία σειρὰ ὑποχρεώσεις. Αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία καὶ γιὰ τὴν συντήρηση τῶν ὑποτελῶν τους. Ἡ καπιταλιστικὴ ἰδιοκτησία εἶναι ψυχρὴ καὶ ἀδυσώπητη. Στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων δὲν εἰσπράττει εἰσφορὲς σὲ εἶδος, ἀλλὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν μοῖρα τῶν ὑποτελῶν της. Καὶ ὅσον ἀφορᾶ τοὺς σκλάβους, αὐτοὶ ἦσαν ἕνα στοιχεῖο τῆς κληρονομιᾶς τῆς περιουσίας τοῦ κυρίου τους. 

Αὐτὸς ἔπρεπε νὰ προσέχει νὰ μὴν πεθάνει ὁ δοῦλος, ἐπειδὴ ὁ δοῦλος κόστιζε χρήματα, σὰν μιὰ μηχανὴ ἤ ἕνα ἄλογο, ἐνῶ σήμερα ἕνας ἐργάτης πεθαίνει καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς καπιταλιστικῆς βιομηχανίας γνωρίζουν ὅτι ἔχουν ἑκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένους ποὺ περιμένουν στὴν πόρτα γιὰ νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν.