Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες του Χαράλαμπου Σπηλιάκου (Αναδημοσίευση από το «Απολλώνειο Φως» τεύχος νο50 Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2004)

Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες

του Χαράλαμπου Σπηλιάκου

  

«Σε κάθε φωτιά υπάρχει και ο σπινθήρας, στον Εθνικοσοσιαλισμό υπάρχετε εσείς»

Karl Ernst

Sturm Abteilung: μία λέξη ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου. Το άκουσμά της, ελπίδα για τους φίλους και τρόμος για τους εχθρούς. Ήταν μέρες σκοτεινές για το άλλοτε υπερήφανο Ράιχ. Η Γερμανία άθλια και γονατισμένη από τις μεταπολεμικές αξιώσεις της Αντάντ, έψαχνε απεγνωσμένα ένα φωτεινό μονοπάτι που θα την οδηγούσε μακριά απ' τον όλεθρο της επερχόμενης καταστροφής. Έξι εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί δυναμίτιζαν την κοινωνική γαλήνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί ανίκανοι να αποτρέψουν την συμμαχική βουλιμία έβλεπαν απαθείς τους Γερμανούς πολίτες να περιφέρονται σε συσσίτια, τους εργάτες να δουλεύουν για τους Γάλλους στην κατεχόμενη ζώνη του Σάαρ, την παραγωγή να φθίνει, τους εβραίους να πλουτίζουν και τους 1.700.000 Γερμανούς νεκρούς του πολέμου να ζητούν δικαίωση. 

Όμως όλα αυτά θα τελείωναν σύντομα. Η αρχή του τέλους της παρακμής, ήταν κοντά. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 1923, στο Μόναχο. Ο Χίτλερ, ο Στράσσερ, ο Ρέμ και άλλοι πραγματοποίησαν το περιβόητο κίνημα του Μονάχου! Το κίνημα παρά τις προσπάθειες του Ρέμ και του Στρατηγού Λούντεντορφ συνετρίβη λόγω της διστακτικότητας του Χίτλερ να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο ο κυβερνητικός στρατός που εστάλη για να το καταπνίξει! Ο Χίτλερ καταδικάστηκε μετά την ήττα και κλείστηκε στις φυλακές Σταντελχάϊμ. Από εκεί θα ξεκινούσε η αντεπίθεση των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών για την εθνική ανάταση της Γερμανίας.

Την ώρα που ο Χίτλερ συγγράφει εντός του κελιού του την ιδεολογική βίβλο του ναζισμού, ο Έρνστ Ρέμ θα κάνει κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Συγκεντρώνει χιλιάδες γερμανούς πληγωμένους πατριώτες και πρώην βετεράνους του πολέμου σε μία οργάνωση πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής. Τα ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ, τους φλογερούς μαχητές του δρόμου με τις καφέ στολές, άνδρες κατώτερης κοινωνικής προελεύσεως με ανώτερο όμως ηθικό και άσβεστη πίστη στα οράματα όχι του Χίτλερ, μα του δικού τους αρχηγού, του βετεράνου Λοχαγού Έρνστ Ρεμ. Τα οράματα του Ρέμ ταυτίζονταν με τις απόψεις του Χίτλερ μόνο μέχρι τις αρχές του 1930. Την χρονιά εκείνη ο Χίτλερ με τη βοήθεια των μυστικιστών της Θούλης αποκάλυψε τις αποκρυφιστικές επιδιώξεις του. 

Η απόλυτη λατρεία της Σβάστικας, το αναμάσημα αντεπαναστατικών θεωριών του Ρώσου εμιγκρέ στρατηγού Μπισούπσκι και η ανάμειξη των μύθων της Λεμούριας στην Άρεια μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία σε συνδυασμό με τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις της ηγεσίας του NSDAP προς το κεφάλαιο, την εκκλησία, τους αποκρυφιστές και τους Γερμανούς αστούς, ώθησαν τον Ρέμ στην υιοθέτηση μιας πολύ σκληρότερης αντιμετώπισης από πλευράς των SΑ των κεφαλαιοκρατών τύπου Κρουπ, των αριστοκρατών και γενικότερα κάθε λογής αντιδραστικού καταλοίπου της Γερμανικής κοινωνίας. Ο Ρέμ σαν γνήσιος επαναστάτης διαπνεόταν από μία βαθιά σοσιαλιστική πίστη την οποία έδενε άρρηκτα με το όραμα του για μία εθνικά και κοινωνικά δίκαιη κοινωνία ομοφύλων ανθρώπων. Απέρριπτε τον κομμουνισμό λόγω του διεθνισμού του, διακατεχόταν από μία ρομαντική πίστη στις θεωρίες του Μπέρνσταϊν και του Χέγκελ, ενώ αντιμετώπιζε σθεναρά τις μεταφυσικές φαντασιώσεις του Χίμλερ, στηριζόμενος στο στοιχείο του καθαρού λογισμού.

Αυτή η τοποθέτηση του βέβαια στάθηκε αφορμή να κατηγορηθεί από μερικούς αστικοποιημένους δήθεν Εθνικοσοσιαλιστές ως υλιστής και μηδενιστής. Γιατί η Ρεμική θεώρηση ότι η δράση είναι το παν, ο τελικός σκοπός είναι το τίποτα, φάνταζε ακατανόητη και καταστροφική για τα συμβιβασμένα μυαλά των ψευδοεπαναστατών της ακροδεξιάς, αλλά και για το μυαλό ψυχωτικών ατόμων με την πίστη στον αλάνθαστο σκοπό, όπως ήταν ο Χίμλερ. Όλα αυτά έκαναν τη σύγκρουση του Ρέμ με την ναζιστική ηγεσία πλέον βέβαιη. Το καθεστώς για να αντιμετωπίσει την επαναστατική ορμή των 2 εκατομμυρίων μελών των Ταγμάτων Εφόδου, που πλέον είχαν άρτια στρατιωτική εκπαίδευση, αποφασίζει να δημιουργήσει τα S.S. ως μία δύναμη αντίβαρου προς τα S.Α. και να τα πλαισιώσει με άτομα δοσμένα ολόψυχα στην αντιεπαναστατική απολυτότητα και τις μεταφυσικές ή μυστικιστικές θεωρήσεις μίας μικρής ομάδας του NSDAP. Αρχηγό της νέας παραστρατιωτικής οργάνωσης διόρισε τον Χάινριχ Χίμλερ, έναν κοντό ανθρωπάκο με έντονες ψυχολογικές διαταραχές ο οποίος πίστευε μέχρι θανάτου στον λόγο του Αδόλφου Χίτλερ τον οποίο θεωρούσε ως Θεό του!

Ο Ρέμ και τα Τάγματα Εφόδου του βρέθηκαν λοιπόν σύντομα αντιμέτωποι με την μυστικιστική αδελφότητα των Ιπποτών της Μαύρης Τάξης, δηλαδή των S.S. Ο αγώνας ξεκίνησε με την αντιμετώπιση της εκστρατείας λάσπης μέσω της εφημερίδας «Η Επίθεση» (Der Angriff) κατηγορώντας ανοικτά τον Ρέμ και αρκετά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη των SA ως ομοφυλόφιλους! Η κατηγορία φάνταζε παρανοϊκή γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Ρέμ απεχθανόταν τους ομοφυλόφιλους και το είχε αποδείξει διατάσσοντας εκατοντάδες επιθέσεις εναντίον τους από άνδρες των SA. Όμως τα ψεύδη έγιναν πιστευτά. Τότε ο Ρέμ αποφάσισε να αντιδράσει στην εκστρατεία εξόντωσης του από τα S.S. και να επιβάλλει βιαίως την δεύτερη επανάσταση. 

Τα λόγια του ξεκάθαρα, αντάξια ενός ΑΝΔΡΑ και ενός ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ: «Εάν οι κύριοι της μεγαλοαστικής τάξης νομίζουν πως με την εκλογή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία ολοκληρώθηκε ο μετασχηματισμός της κοινωνίας, απατώνται οικτρά. Τώρα ήρθε η ώρα για την πραγματοποίηση της δεύτερης επανάστασης». Τα λόγια του ενθουσιάζουν τους λαϊκούς αγωνιστές των Ταγμάτων Εφόδου που τον χειροκρότησαν θερμά. Στα μάτια τους πλέον ήταν ο μοναδικός που θα έφερνε την κοινωνική δικαίωση και την ανάκτηση του ζωτικού χώρου της φυλής. Ο Χίτλερ υποσχόταν μόνο το δεύτερο, ο Ρέμ όμως και τα δύο. Τα λόγια του Ρέμ έφτασαν γρήγορα στα αυτιά του Χίτλερ απ' τον Βίκτωρα Λούτσε, υποδιοικητή των S.Α. και παθολογικό αντίζηλο του Ρέμ. Η ηγεσία του NSDAP θα αντιδρούσε αμέσως! Καταλάβαινε ότι τα πάντα θα τελείωναν πλέον γι' αυτήν, εάν δεν ξεμπέρδευε τάχιστα με τα S.Α. και τον Ρέμ, νιώθοντας ότι απειλείται η ανοχή που είχε από το μεγαλοαστικό κατεστημένο, εναντίον των συμφερόντων των οποίων στρεφόταν ο σοσιαλεπαναστατικός λόγος του Ρέμ.

Στις 30 Ιουνίου 1934 τα S.S. συλλαμβάνουν αιφνιδίως τα κυριότερα στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου, στο Μόναχο γίνονται σκληρές μάχες μεταξύ των S.Α. και των S.S., μα όλα είχαν ήδη χαθεί. Τα S.S. είχαν ήδη συλλάβει τον Ρέμ, τον Στάϊνχουμπερ, τον Βόλφ και πολλούς άλλους ανώτατους αξιωματούχους των Ταγμάτων Εφόδου. Ο θάνατος τους ήταν βέβαιος και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των S.S. πολύ εργατικά. Μέχρι την 1η Ιουλίου η επίθεση των S.S. εξάλειψε κάθε αντίδραση των Ταγμάτων Εφόδου. Η Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών ήταν το κύκνειο άσμα του Ρέμ και των S.Α., μα παράλληλα ήταν και η αρχή του τέλους για τον Εθνικοσοσιαλισμό που πλέον ήταν στα χέρια των επιγόνων της Εταιρείας της Θούλης και δέσμιος της σύμπραξης καπιταλιστικών, ακροδεξιών και αντεπαναστατικών στοιχείων. Η επανάσταση ήταν πλέον υπό τον έλεγχο του Χίμλερ και των μυστικιστικών και αντιδραστικών κύκλων του NSDAP και η Γερμανία θα πλήρωνε τις λάθος επιλογές της οδυνηρά. 

Ασφαλώς και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «επιφανείς» μορφές του NSDAP όπως ο Χίμλερ ή ο Γκαίριγκ έσπευσαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατάρρευση του Γ' Ράιχ, ασχέτως αποτελέσματος, προδίδοντας τα Εθνικοσοσιαλιστικά ιδανικά ή άλλοι όπως ο Μπάλντουρ Φον Σίραχ έσπευσαν να εγκαταλείψουν τους πομπώδεις τίτλους τους μόλις το καθήκον τους κάλεσε στο μέτωπο, καθήκον το οποίο ο Ρέμ και οι σύντροφοι του όχι μόνο δεν αποποιήθηκαν, αντίθετα σε κάθε περίσταση και εμπρός σε κάθε αντιξοότητα τα Τάγματα Εφόδου ήταν αυτά που όρθωσαν τα λάβαρα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος και δια πυρός και σιδήρου επέβαλλαν τον Χίτλερ και τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες του στη Γερμανία.

Όπως προέβλεψε και ο αρχιερέας του μυστικιστικού ναζισμού Ντήτριχ Έκκαρτ: «Ακολουθείστε τον Χίτλερ: Θα χορέψει αλλά εγώ είμαι αυτός που θα έχει διαλέξει τη μουσική, τον έχω μυήσει στο μυστικό δόγμα, έχω ανοίξει τα κέντρα του, ώστε να μπορεί να οραματίζεται, και του έχω δώσει τα μέσα για να επικοινωνεί με τις Δυνάμεις. Μη θρηνείτε για μένα, θα έχω επηρεάσει το μέλλον σας πολύ περισσότερο από κάθε άλλο γερμανό». 

Οι αντεπαναστάτες μυστικιστές του κύκλου του Χίμλερ και της Ακροδεξιάς καταδίκασαν την Γερμανία σε μία νέα ήττα, τον εθνικοσοσιαλισμό στην ανυποληψία και την οικουμένη στα χέρια της σιωνιστικής πλουτοκρατίας του κεφαλαίου, αρνούμενοι τον πραγματικά επαναστατικό προσανατολισμό του Ρέμ και των S.Α. Η δεύτερη επανάσταση όμως δεν πέθανε, ζει μέσα στις καρδιές όλων των πραγματικών εθνικοσοσιαλιστών, ζει μέσα απ' τα λόγια του νεκρού ήρωα των S.Α. Χόρστ Βέσσελ «Die Fahne Hoch...». Ψηλά τη Σημαία λοιπόν, τη σημαία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Φυλής και του Αίματος! 

Hrvatski Legionari AZOV

Βιβλιοπαρουσίαση: "BLACK AUTONOMY" BY RICARDO ALVARES FROM NOW ON MAY BE FOUND IN "PLOMIN"!

Since today, in the literary club "Plomin" may be found a book about the legendary events of the turbulent 1970s in Italy, also known as "the leaden 70s." The author is a journalist Ricardo Alvares.

The book describes the concept of the "armed spontaneity" and the principles of the activities of "armed revolutionary cells" in the context of the historical events of Italy. The ideal of those years were brave people who were ready to bring their desperate idealism into action.

Namely on the Italian soil happened the cultural revolution and rethinking of the image of the "legionary" in the war with the System. The symbiosis of Spirit and Style gave rise to the unique phenomenon of the "new right" and gave impetus to the formation of a new conception of right activism in the post-war era.

Price - 100 UAH.

You can buy a book:

- in the literary club "Plomin" (Kiev, Shevchenko lane 5, metro st. Maidan Nezalezhnosti, Kozatskyi Dim - 3rd floor)

- By writing to us at the e-mail address - plominlit@gmail.chom

πηγή

Το 1936 οι κομμουνιστές υποστήριξαν το πρόγραμμα του Φασιστικού κόμματος

Πως θα ακουγόταν σήμερα αν λέγαμε στους αντιφασίστες και κομμουνιστές ότι τρία χρόνια πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1936, είχαν κάνει έκκληση στους Ιταλούς Φασίστες υποστηρίζοντας το φασιστικό πρόγραμμα του 1919, ένα πρόγραμμα που εκείνη την περίοδο πολεμούσαν; Τον Οκτώβριο του 1922 ο Μπενίτο Μουσολίνι είχε καταλάβει την εξουσία με την πασίγνωστη «Πορεία προς την Ρώμη». 

Η Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με γενικό γραμματέα τον Παλμίρο Τολιάτι θα δημοσιεύσει υπογεγραμμένη Έκκληση με τίτλο: «Ιταλικέ Λαέ! Φασίστες της Παλιάς Φρουράς! Φασίστες Νεολαίοι!». Στο βιβλίο του Αυστριακού κομμουνιστή Georg Scheuer »Genosse Mussolini? Wurzeln und Wege des Ur-Fascismus» παρατίθεται απόσπασμα από αυτή την Έκκληση των Ιταλών κομμουνιστών. Ο Georg Scheuer είχε προσχωρήσει το 1931 στην Κομμουνιστική Νεολαία Συνασπισμού της CPA και το 1935 είxε ιδρύσει την Επαναστατική Κομμουνιστική Αυστρία (RKO). Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά με τίτλο «Σύντροφος Μουσολίνι» από τις εκδόσεις Φιλίστωρ.

«Οι κομμουνιστές τάσσονται υπέρ του φασιστικού προγράμματος του 1919, ενός προγράμματος Ειρήνης, Ελευθερίας υπεράσπισης εργατικών συμφερόντων. Είμαστε έτοιμοι μαζί σας και με τον Ιταλικό Λαό ολόκληρο να αγωνιστούμε για την εκπλήρωση του φασιστικού προγράμματος. Πρέπει να ενώσουμε την εργατική τάξη και με αυτήν όλο τον Ιταλικό Λαό και να προχωρήσουμε αδελφωμένοι. Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια, φασίστες και κομμουνιστές, καθολικοί και σοσιαλιστές, άνθρωποι όλων των κατευθύνσεων.Ας δώσουμε τα χέρια κι ας προχωρήσουμε δίπλα – δίπλα για να κατακτήσουμε τα δικαιώματα του πολίτη ενός πολιτισμένου λαού όπως είναι ο δικός μας».

Μετά τον πόλεμο αυτή η Έκκληση θα «σβηστεί»
από την μνήμη των κομμουνιστών. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δημήτριος Λιαντίνης 23.07.1942 - 01.06.1998: Όλοι σε ξέχασαν Δάσκαλε, όχι όμως ΕΜΕΙΣ 19 χρόνια μετά!

"Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό 
πως να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;"

Peste Noire - L'hymne en l'honneur de la peste

Σαρλ Μωρράς: Τι είναι το κοινοβούλιο; (Charles-Marie-Photius Maurras, ιδρυτής της Action Francaise)

Τι είναι το κοινοβούλιο; Είναι άραγε μια συνένωση αρετών και ταλάντων, μεγάλων αυταπαρνήσεων, υψηλών διανοιών, μια εκλεκτή συνάθροιση των καλλιτέρων ανθρώπων ενός έθνους; Εάν κοιτάξω τα δείγματα των βουλευτών τα οποία ενόχλησαν, διέφθειραν και απογοήτευσαν τον τόπο, είναι ένα υπόλειμμα μηδαμινών ανδρών και εγωιστών, όπου διακρίνονται μερικοί τεχνίτες του λόγου και μερικές βλαβερές επιδεξιότητες, οι οδηγοί του ποιμνίου και οι κύριοι του κόσμου όλου. Κατά τις ημέρες της θύελλας και της καταστροφής, όταν η πατρίδα κινδυνεύει στις βάσεις της, ο εγωισμός όλων τούτων των μετριοτήτων φέρνει ταχέως την καταστροφή. Το ένστικτο το οποίο τους κυριεύει είναι πρώτον ο φόβος και κατόπιν το συμφέρον.
πηγή

Αργυρώνητη Σιγή - Κωνσταντίνος Στυλιανού

Ο Σταμάτης Μαμούτος μιλά για τον Τζων Ράσκιν

Zetazeroalfa- Απελπισμένη αγάπη (Disperato Amore)

"Όταν ο φόβος στηρίζει αντιφασισμό, ο Φασιστικός έρωτας τρέφει την ελευθερία"

Μελανοχίτωνες Αντάρτες Πόλεων: Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες (Nuclei Armati Rivoluzionari)

Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος για την δολοφονία του εντεκάχρονου Μάριου.

Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος 
για την δολοφονία του εντεκάχρονου Μάριου.

Η λαϊκή αντίδραση των κατοίκων του Μενιδίου αποδεικνύει στην πράξη ότι μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι στον φυλετικό πόλεμο, τον οποίο μας έχει κηρύξει το κράτος των νεομαρξιστών και το παρακράτος των γύφτων. Οι ντόπιοι κάτοικοι μακριά από τα κομματικά διλήμματα και τις συντεχνίες των ψήφων, μπορούν να αυτοοργανωθούν και να απαντήσουν στις απειλές των συμμοριών που γέμισαν με πρέζα τα στέκια της νεολαίας. 

Τα 700 άτομα που βρέθηκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με το ένστολο τεχνητό χέρι του ανθελληνικού κράτους, δεν ξεχνούν την ΣΤΥΓΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του εντεκάχρονου Μάριου από τους επήλυδες εισβολείς. Νέοι, γέροι και μικρά παιδιά στέλνουν μήνυμα Εθνικής Αντίστασης και δεν ξεχνούν ότι Συνένοχοι για τον φρέσκο τάφο ενός μικρού Ελληνόπουλου είναι οι μπάτσοι και η πολιτική τους ηγεσία που κάνει τα στραβά μάτια απέναντι στην οργάνωση της μαφίας, και κρατάει τον εξοπλισμό - που πληρώθηκε με δικά μας λεφτά -καθώς και τις επίλεκτες δυνάμεις των πραιτοριανών για να αντιμετωπίσει φυσικά τις αντιδράσεις των Ελλήνων. 

Συνένοχοι στην σιωπή και στην αθλιότητα για την κατάσταση στην Δυτική Αττική όλα τα κομματόσκυλα από τις μούμιες της Σοβιετίας μέχρι τους άθλιους γελωτοποιούς του Μιχαλολιάκου, για πολλοστή φορά οι κομματικοί κηφήνες απέδειξαν ότι υπάρχουν μόνο για να προβάλλουν την ξύλινη γλώσσα του κοινοβουλευτισμού, αγνοώντας στην πράξη το λαϊκό αίτημα για αυτοπροστασία και αξιοπρέπεια. Κάθε γειτονιά με Υπερήφανους Έλληνες πρέπει να δώσει τον Αγώνα ενάντια στο πρεζεμπόριο και στην γενοκτονία που προωθούν τα εγγόνια του Γκράμσι και ο πολυφυλετικός στρατός τους. 

Καλό ταξίδι Μάριε ...

“Εκεί, που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια!”

Κυκλοφόρησε το 20ο τεύχος του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία»

 Κυκλοφόρησε το 20ο τεύχος του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία»

- Το Δόγμα του Φασισμού

"Ο Φασισμός δεν πιστεύει στην πιθανότητα της "ευτυχίας" στην γη. Απορρίπτει την θεολογική θεωρία που λέει πως σε έναν μελλοντικό χρόνο, η ανθρώπινη οικογένεια θα βρει ένα τελικό καταφύγιο για όλες τις δυσκολίες της. Η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία που μας διδάσκει πως η ανθρώπινη ζωή είναι διαρκώς ρευστή και διαρκώς εξελίσσεται."

- Το Δόγμα του Φασισμού

«Κύματα, οι διωγμοί των Ελλήνων της Κριμαίας» (video του Εθελοντικού Συντάγματος Azov)

Στο βίντεο που βλέπεται παρακάτω είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov.

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα τρίτο Ελληνικό κράτος μετά το Ελλαδικό και το Κυπριακό αλλά το ξεπούλησαν οι νεώτεροι πολιτικοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν όχι μόνο πολιτικοί νάνοι αλλά και ορισμένες φορές εθνοπροδότες και κινούμενοι από ξένα συμφέροντα. Μιλάω πάντα για τις περιοχές του Καυκάσου και πιο συγκεκριμένα για την Κριμαία, την ανατολική Μαύρη Θάλασσα και τον μικρασιατικό Πόντο.

Η πανάρχαια ελληνική παρουσία.

Πολύ πριν περιέλθουν στην σφαίρα επιρροής των ρώσων η Κριμαία και η Μαύρη Θάλασσα ήταν αποικίες των Ελλήνων, οι οποίοι βάση των ευρημάτων κατέφθασαν τον 10^ο αιώνα πχ στην περιοχή. Η πρώτη οργανωμένη ελληνική αποικία ήταν τον 8^ο αιώνα πχ αυτή των Μιλησίων. Την περίοδο της ρωμαιοκρατίας αλλά και του Βυζαντίου ονομάζονται «Ρωμαίοι» και μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους το 1204 μχ δημιουργείται η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας η οποία διαρκεί 257 χρόνια. Μέχρι την έλευση των Τατάρων τον 13^ο αιώνα μχ, η Κριμαία και οι περιοχές βόρεια της Μαύρης Θάλασσας παραμένουν αμιγώς ελληνικές. Η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στον Καύκασο έγινε την εποχή της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε φαινόμενο ευθέως ανάλογο με την επέκταση των Ρώσων προς τον νότο.

Η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους.

Η εχθρότητα των τούρκων απέναντι των Ελλήνων διαχρονικά είναι γνωστή. Η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους είναι κάτι που πέρασε πολλές διακυμάνσεις. Το Ρωσικό κράτος δημιουργήθηκε από δύο καθοριστικούς παράγοντες στα Βυζαντινά χρόνια. Ο πρώτος ήταν οι Βαράγγοι, συγγενείς των Βίκινγκς, που  τους οργάνωσαν κρατικά και στρατιωτικά, και ο δεύτερος ήταν τα Βυζαντινά γράμματα και ο Πολιτισμός τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα. Έτσι στην αρχή οι Ρώσοι είδαν στους Έλληνες του Καυκάσου θετικά στοιχεία και συμμάχους στους ρωσοτουρκικούς πολέμους αλλά κατόπιν με τον πανσλαβισμό η συμπεριφορά τους άλλαξε.

Η πανσλαβιστική ιδεολογία.

Όταν εγκαταλείφθηκε το σχέδιο της Μεγάλης Αικατερίνης για μια ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, ήρθε στην θέση του το πανσλαβιστικό ιδεώδες. Αν κάποιος, τώρα, μου αντιτάξει ότι τα Ορλωφικά το 1770μχ ήταν προς όφελος των Ελλήνων αρκεί να διαβάσουμε τι είπε ο περήφανος μανιάτης οπλαρχηγός Γιάννης Μαυρομιχάλης στον ίδιο τον Θόδωρο Ορλώφ: «Και αν ακόμη είχες όλους τους στρατούς της αυτοκράτειρας σου δεν θα κατόρθωνες και πάλι τίποτα, διότι είσαι δούλος μιας γυναίκας, ενώ εγώ είμαι αρχηγός ενός ελεύθερου λαού, που γνωρίζει να υπερασπίζεται την ελευθερίαν του με το ξίφος». Στα πλαίσια της πανσλαβιστικής πολιτικής, η οποία ήθελε να αφομοιώσει όλες τις διαφορετικές εθνότητες, τα ελληνόπουλα ήταν υποχρεωμένα να ακολουθούν ρώσικη εκπαίδευση, μέχρι και η εκκλησιαστική λειτουργία έπρεπε να γίνεται στα ρώσικα. Οι έλληνες ιερείς όμως αντιστάθηκαν σθεναρά, καθώς και η ισχυρή συνείδηση των Ελλήνων του Πόντου δημιουργούσε ουσιαστικά εμπόδια στην πολιτική εκρωσισμού.

Και διηγώντας τα να κλαις.

Άπειρες οι περιπέτειες των Ελλήνων στην περιοχή που είχαν προστριβές ακόμα και με Αρμένιους, Γεωργιανούς αλλά και Κούρδους εκτός από τις σφαγές των τούρκων ειδικά στην Ελληνική περιοχή του Πόντου. Δύο είναι τα σημεία που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τονίσω: Το πρώτο έχει να κάνει με την πρώτη πολιτική κίνηση των Ελλήνων του Καυκάσου που συγκαλούν Εθνική Συνέλευση στην Τιφλίδα τον Μάιο του 1917  και μεταξύ άλλων ζητούν την δημιουργία αυτόνομου καθεστώτος και την συγκρότηση ελληνικού στρατιωτικού σώματος.

Το δεύτερο είναι η αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου στους στόχους του Ποντιακού Κινήματος όταν στις 4 Φεβρουαρίου του 1919 δηλώνει στον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον ότι παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν ανεξαρτησία αυτός αντιτάχθηκε απόλυτα. Επίσης στην εφημερίδα Sunday Times, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στο αρμενικό κράτος. Η επίσημη θέση της Ελλάδας στην αρχή του 1919 ήταν η υποστήριξη της Ανεξαρτησίας της Αρμενίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής της Τραπεζούντας. Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ελληνικού Μεγαλοϊδεατισμού Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει αβοήθητους κοντά ένα εκατομμύριο  Έλληνες Πόντιους του Καυκάσου. Μήπως αυτό του είπε η Αγγλία να κάνει;

Η πολιτική των μπολσεβίκων.

Πόσοι γνωρίζουν την σκληρή έως φρικιαστική αντιμετώπιση των μπολσεβίκων στους Ποντιακούς πληθυσμούς, γιατί όλοι ξέρουν μόνο τις τούρκικες σφαγές. Τον Φεβρουάριο του 1921 άρχισε στην Μόσχα η σοβιετοτουρκική διάσκεψη, στην οποία ο ίδιος ο Λένιν εκτός από την οικονομική συνεργασία, χάρισε τα χρέη της Τουρκίας, υπόσχεται και την βοήθεια εναντίον του Ελληνικού Στρατού που βρίσκεται στην Μικρά Ασία. Εκτός αυτών χαρίζει στην Τουρκία ολόκληρες περιοχές. Οι σταλινικές διώξεις ρίχνουν και την ταφόπλακα στον Ελληνισμό της περιοχής, αφού το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου εκτοπίζεται βίαια στην Κεντρική Ασία τις δεκαετίες ’30 και ’40. Το τι υπέστησαν οι Έλληνες από τους μπολσεβίκους και ειδικά τον Στάλιν είναι αδύνατο να περιγράψουμε στα πλαίσια ενός άρθρου.

Η κραυγή των εναπομεινάντων Ελλήνων.

Στο βίντεο που βλέπεται είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov. Οι εναπομείναντες Έλληνες περιγράφουν τις συγκρούσεις της περιοχής από την ελληνική σκοπιά. Η προξενική αρχή δίνει ιστορικά ντοκουμέντα για τις διαχρονικές ρωσικές διώξεις έναντι των Ελλήνων. Είναι μια επιτυχία γιατί για πρώτη φορά μιλούν απλοί Έλληνες κάτοικοι της περιοχής και λένε αυτά που πιστεύουν πέρα από οποιαδήποτε προπαγάνδα.

πηγή

Ο Γιώργος Δημητρούλιας με την ηγεσία της Anti-Imperialist Platform (AIP) Γερμανίας

πηγή

Διαβάστε εδώ: όλη η αλήθεια για την Βόρεια Κορέα

«Με την χάρη του Θεού άρχισα να τους πυροβολώ». Πως ένας άνθρωπος με το όπλο του έσωσε χίλιους από μια τρομοκρατική επίθεση

«Το μόνο πράγμα που μπορεί να σταματήσει έναν κακό άνδρα με ένα όπλο είναι ένας καλός άντρας με ένα όπλο»

Το μοιραίο βράδυ της 25ης Ιουλίου του 1993, ένας λευκός Νοτιοαφρικανός ιεραπόστολος, ο Charl van Wyk, έγινε αιτία να σωθούν οι ζωές πάρα πολλών ανθρώπων, όταν κατάφερε να σταματήσει τέσσερις άντρες που οπλισμένοι με χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα έσπερναν τον θάνατο μέσα σε μία εκκλησία λευκών στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το αιματηρό περιστατικό έμεινε γνωστό ως η Σφαγή στην Εκκλησία του Αγ. Ιακώβου (Saint James Church massacre). Ο μόνος λόγος που ο van Wyk κατάφερε να διώξει τους δράστες που είχαν πρόθεση εκείνο το βράδυ να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους από τους περίπου χίλιους ενορίτες, ήταν ότι είχε πίστη. Και ένα όπλο.

 

 Στις 25 Ιουλίου 1993, τέσσερις μαύροι άνδρες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Αζανίας (APLA), της ένοπλης στρατιωτικής πτέρυγας του Παναφρικανικού Κογκρέσου (PAC - του μαύρου ρατσιστικού κόμματος που υποστήριζε ότι ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος πρέπει να ανήκει μόνο σε μαύρους), επιτέθηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Ιακώβου της Αγγλίας στο Kenilworth του Κέιπ Τάουν, κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας, όταν μέσα στην εκκλησία υπήρχαν περίπου 1.000 άνθρωποι.

Η εκκλησία επελέγη ως στόχος, διότι συχνότατα το εκκλησίασμα αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από λευκούς. Ο APLA ιδρύθηκε στη δεκαετία του 1960, μετά την απαγόρευση του PAC και άλλων πολιτικών οργανώσεων όπως του Εθνικού Κογκρέσου της Αφρικής (ANC) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής (SACP). Η APLA υποστήριζε τις επιθέσεις και τις δολοφονίες λευκών νοτιοαφρικανών. Οι περισσότερες από αυτές έλαβαν χώρα στο ανατολικό και δυτικό ακρωτήριο και ήταν τυφλές πράξεις βίας εναντίον λευκών. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η APLA με το σύνθημα του "Μια Σφαίρα για κάθε Άποικο" ("One Settler, One Bullet") άρχισε να δολοφονεί λευκούς αγρότες ...

για να διαβάσετε το άρθρο εδώ

Giorgio Pisanò (30.01.1924 - 17.10.1997)

Ο Giorgio Pisanò γεννήθηκε στη πόλη Ferrara, της Βόρειας Ιταλίας στις 30 Ιανουαρίου 1924. Ο πατέρας του Luigi, είχε σπουδάσει Νομικά και υπηρετούσε σαν Δημόσιος υπάλληλος. Στα πλαίσια των διαφόρων μεταθέσεων του ο Luigi Pisanò βρέθηκε στη Ferrara στις αρχές της δεκαετίας του 20'. Εκεί γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του, εκεί παντρεύτηκε και εκεί απέκτησε λίγο αργότερα το πρωτότοκο Giorgio. Οι υπηρεσιακές μεταθέσεις συνεχίστηκαν και η οικογένεια ακολούθησε αδιαμαρτύρητα τον Luigi Pisanò στις επόμενες μετακινήσεις του.

Στα 1939 ήλθε ο πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου, ο νεαρός Giorgio ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη πόλη του Τάραντα. Στα 1942 σε ηλικία μόλις 18 χρόνων, υπηρέτησε σαν επικεφαλής λόχου άμεσης επέμβασης της GIL. Η αποστολή της μονάδας του ήταν η συνδρομή και ο συντονισμός του άμαχου πληθυσμού στη διάρκεια των εχθρικών βομβαρδισμών. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 βρέθηκε στη Pistoia στη περιοχή της Τοσκάνης όπου με άλλους νέους επιχείρησε να ξαναλειτουργήσει τα κομματικά γραφεία και παράλληλα να καταλάβει το στρατοπέδο Gavinana που στη πράξη είχε εγκαταλειφθεί από τους στρατιώτες.

Εντάχθηκε εθελοντής στις γραμμές της RSI και έλαβε μέρος σε ένα πλήθος παράτολμων αποστολών, από τη κατασκοπεία και τη συλλογή πληροφοριών, μέχρι πράξεις δολιοφθοράς πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Για τις πράξεις του αυτές παρασημοφορήθηκε με το γερμανικό Eisernes Kreuz I και II Τάξεως. Το τέλος του πολέμου τον βρήκε στη Valtellina, αξιωματικό της Xª Flottiglia MAS, εντεταλμένο με ειδικά καθήκοντα της Γενικής Διοίκησης. Στις 27 Απριλίου προσκολλήθηκε στη φάλαγγα Vanna της Συνοριακής Ρεπουμπλικανικής Εθνικής Φρουράς (Guardia Nazionale Repubblicana di Frontiera) αλλά συνελήφθη από τους παρτιζάνους στις 28 Απριλίου 1945 στη Ponte Valtellina. Αμέσως οδηγήθηκε στις φυλακές του Sondrio. Στην πορεία μετακινήθηκε στις φυλακές του Milano, του Spoleto, της Perugia, της Pistoia για να καταλήξει στα αγγλικά στρατόπεδα του Terni και του Rimini όπου παρέμεινε μέχρι 7 Νοεμβρίου 1946.

Η δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε  στα 1948 . Δούλεψε σαν συντάκτης και ειδικός απεσταλμένος σε εβδομαδιαία περιοδικά , όπως : "Meridiano d'Italia" - "Settimo Giorno" και "Gente". Υπήρξε μέλος της Κεντρικής επιτροπής και της Εθνικής Διεύθυνσης του νεοσύστατου Εθνικού Κοινωνικού Κινήματος (ΜSI) και στα 1951 υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης "Η Νέα Ιταλία" (Associazione Studenti "La Giovane Italia". Στα 1968 έδωσε και πάλι ζωή στο εβδομαδιαίο Candido, ένα περιοδικό, που είχε ιδρύσει ο Giovannino Guareschi και το οποίο είχε σταματήσει να εκδίδεται από τα 1961. 

Στα χέρια του το περιοδικό διέγραψε μέχρι τα 1992 μια πολύ αξιόλογη πορεία κυρίως σαν έντυπο έρευνας πάνω σε σοβαρά πολιτικά κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Στις πολιτικές εκλογές του 1972 εκλέχτηκε Γερουσιαστής στις γραμμές του MSI αξίωμα που διατήρησε σε 5 εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το 1992. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής επιτροπής και της Εθνικής διεύθυνσης του Ιταλικού Movimento Sociale (MSI) Μετά την έξοδό του από το MSI στα 1991 ίδρυσε στις 25 Ιουλίου 1991 το κίνημα Φασισμός και Ελευθερία και αναλαμβάνει καθήκοντα Εθνικού Γραμματέα.  Στα 1995, μετά τη στροφή του Fiuggi και τον οριστικό μετασχηματισμό του Movimento Sociale Italiano σε Εθνική Συμμαχία (Alleanza Nazionale), ο Pisanò αποφάσισε να συμπαραταχθεί με τον Pino Rauti με απώτερο σκοπό τη διατήρηση του ιστορικού κόμματος της Ιταλικής Δεξιάς, που θα έδινε ζωή στο Κοινωνικό Κίνημα Τρίχρωμη φλόγα (Movimento Sociale Fiamma Tricolore.) Πέθανε στο Milano στις 17 Οκτωβρίου 1997 ύστερα από μακρά ασθένεια.

Έργα του Giorgio Pisanò

  

1. Ιστορία των Ενόπλων Δυνάμεων της Ιταλικής Ρεπουμπλικανικής Δημοκρατίας. Τόμοι 4 (Storia delle Forze Armate della RSI - 4 vol.)

  2. Ιστορία του Φασισμού 1914-1943- 3 τόμοι.(Storia del Fascismo 1914-1943 - 3 vol.)

  3. Το αίμα ζητά αίμα ( Sangue chiama sangue)

  4. Ιστορία του εμφυλίου πολέμου στην Ιταλία 1943-45 3 τόμοι. (Storia della Guerra Civile in Italia 1943-1945 - 3 vol.)

  5. Ο  Mussolini και οι Εβραίοι. (Mussolini e gli ebrei)

  6. Μαύρο φτερό- Ιστορίες και μάχες των Αλπινιστών  στην Ιταλία.Τόμοι 2 (Penna Nera - Storie e battaglie degli Alpini d'Italia - 2 vol.)

  7. Η άλλη όψη του πλανήτη P2 (L'altra faccia del pianeta P2.)

  8. Η δολοφονία Calvi (L'omicidio Calvi)

  9. Το τρίγωνο του θανάτου.( Il triangolo della morte.)

10. Η γενιά που δεν παραδόθηκε.( La generazione che non si è arresa.)

11. Οι τελευταίοι στα γκριζοπράσινα.( Gli ultimi in grigioverde.)

12. Τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα του Mussolini. (Gli ultimi cinque secondi di Mussolini.)

13. Εγώ ο φασίστας.( Io, fascista.) 

http://giorgiopisano.blogspot.gr/

πηγή

Γιάννης Μάζης: «Ο Δραγούμης δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήταν ένας πρωτοφασίστας»

Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ίων Δραγούμης ο ασυμβίβαστος», Γιάννης Μάζης, έδωσε μια συνέντευξη στο LIFO και μίλησε για την προσωπικότητα του μεγάλου ιδεαλιστή. Ανέπτυξε από το πως ξεκίνησε να μελετήσει τον Δραγούμη ως και τα βαθύτερα χαρακτηριστικά των ιδεών του και του χαρακτήρα του. Αυτό που αξίζει να σημειώσω είναι ότι ο Μάζης που δεν είναι εθνικιστής, αποδέχεται ότι ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού υπήρξε ένας άνθρωπος επηρεασμένος από την νιτσεϊκή σκέψη και την θεωρία του Υπερανθρώπου αλλά και ένας πρωτοφασίστας, δηλαδή ένας άνθρωπος που ανήκε στην πρωτοφασιστική εποχή ή αλλιώς προ του ιταλικού Φασισμού ή του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Σε πείσμα των καιρών, συνεχίζουμε να καταρρίπτουμε την προπαγάνδα των διασπαστών του εθνικιστικού χώρου που προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να αποκαθηλώσουν τα είδωλα των Ιδεών μας.

Μετά το βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή Πέτρου Ωρολογά που δημοσιεύσαμε προ τριών ημερών όπου αποκαλύπτεται ότι χαρακτήριζε πρώτο εθνικοσοσιαλιστή τον Ίωνα Δραγούμη, μετά το άρθρο του ΙΔΑ που δημοσίευσα πριν μερικούς μήνες όπου αποκαλύψαμε ότι προέτρεπε τους Έλληνες σοσιαλιστές να στραφούν σε Εθνικό Σοσιαλισμό, έρχεται κι η συνέντευξη του Γιάννη Μάζη όπου ο συγγραφέας χαρακτηρίζει πρωτοφασίστα τον μεγάλο άνδρα που μας εμπνέει. Ο Έλληνας επαναστάτης που με την ζωή του αντιστεκόταν και περιφρονούσε τον συντηρητισμό, την ξενομανία, τον διεθνισμό, την πάλη των τάξεων, την πολιτική των μικροσυμφερόντων, τα εβραϊκά ιδανικά που είχαν επικρατήσει στην Ευρώπη, την μετριότητα των μαζών και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από ένας αληθινός εθνικοσοσιαλιστής ή φασίστας. 

Εξάλλου ο ίδιος είπε πριν από όλους στην Ελλάδα: «Εθνικόν σοσιαλισμόν, όχι υπό την γνωστήν έννοιαν, αλλ’ υπό την έννοιαν, ότι η εφαρμογή του θα είναι ανάλογος προς το έθνος και προς την κατάστασιν της εξελίξεώς του». Ο άνδρας που περιφρονούσε τις μικρότητες της εποχής του και του περιβάλλοντός του και μισούσε τον χώρο της πολιτικής, είχε την πιο ισχυρή πολιτική διορατικότητα διαπιστώνοντας από το 1914: «Υπάρχει τώρα μια παγκόσμια σχεδόν συνείδηση πως υπάρχουν στη γη επάνω διάφορα έθνη με ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Αυτό είναι το principe des nationalites και η εθνολατρεία. Υπάρχει δηλαδή μια δίεθνη ενότητα στη συνείδηση πως τα έθνη ξεχωρίζονται το ένα απ’ το άλλο. Κατά τούτο ο εθνικισμός είναι δίεθνο αίσθημα». 

Όσοι έχουν μελετήσει τον Μεσοπόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλαβαίνουν ότι ο Ίων πολύ πριν εμφανιστούν σε κινήματα οι μεγάλες Ιδέες μίλησε για τον εθνικισμό που θα ένωνε την Φυλή. Το 1919 θα σημείωνε:«Μα μ’ αρέσει και να μη σκοτίζομαι για πάρα πέρα, για ιμπεριαλιστικά σχέδια, μ’ αρέσει η αδελφότητα που αισθάνονται αναμεταξύ τους οι λαοί σαν άνθρωποι, μ’ αρέσει ο Γάλλος να βλέπει τον Γερμανό σαν αδελφό, σαν όμοιό του, σαν άνθρωπο, να βλέπει τη διαφορά του αλλά και να μην τον βρίζει, να μην τον περιφρονεί». Είναι καταφανέστατο ότι ο Δραγούμης ήταν ένας άνθρωπος πολύ μπροστά για την εποχή του. Στο βιβλίο του ο Μάζης γράφει τα εξής ...

για να διαβάσετε ολόκλητο το άρθρο εδώ

Pdf: Πέτρος Ωρολογάς «Ίων Δραγούμης» (1938)

Το 1938 κυκλοφορεί στην Θεσσαλονίκη ένα ακόμη βιβλίο για τον Ίωνα Δραγούμη. Ο συγγραφέας είναι ο Πέτρος Ωρολογάς εκδότης και δημοσιογράφος με καταγωγή από την Κορυτσά, φανατικός εχθρός του Βενιζελισμού και μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας. Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη» ως αρθρογράφος, μια εφημερίδα από την Θεσσαλονίκη με εθνοκοινωνικό προσανατολισμό στην οποία και υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Φωτεινός ή Τριάστερος. Διώχθηκε από το μεταπολεμικό καθεστώς και καταδικάστηκε για την συνεισφορά του στην αντιδημοκρατική προπαγανδιστική μηχανή. 

Η ιστοσελίδα μας δεν θα μπορούσε να έχει στα χέρια της αυτό το έργο (σε pdf) χωρίς την πολύτιμη συνεισφορά και το άμεσο ενδιαφέρον ενός παλαίμαχου Αγωνιστή των Ιδεών, του Αθανασίου Γιαλαμά. Ενός υπερήφανου Εβρίτη που μάχεται για την διατήρηση της Ταυτότητας και εδώ και δεκαετίες συνεισφέρει τα μέγιστα στην προάσπιση των Εθνικών συμφερόντων. Ενός ανθρώπου που προβάλλει τον Ελληνισμό και μέσα από τον εκδοτικό οίκο «Θρακικός Οιωνός» που βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη.

Κατεβάστε το βιβλίο εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Η βιογραφία του Ίωνα Δραγούμη

Συγγραφέας: Μίτση Σκ. Πικραμένου

Έτος έκδοσης: 2013

Σελίδες: 392

Εκδότης: Πικραμένος

Σειρά: Αλληλένδετες Βιογραφίες 3

Ίων Δραγούμης. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην τριπλή του ιδιότητα, του διπλωματικού, του πολιτικού και του πνευματικού ανθρώπου, με φόντο την προσωπική του ζωή και τα πολυποίκιλα θέματα που τον απασχόλησαν. Ένα πρόσωπο που σημάδεψε τις αρχές του εικοστού αιώνα με τη δραστηριότητά του και μένει στην επικαιρότητα χάρη στην άδικη και ακατανόητη δολοφονία του. 

Η βιογραφία του σε πρώτο πρόσωπο δίνει έμφαση στο πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν όσα του συνέβαιναν κι εκείνα που παρατηρούσε γύρω του. Ένα βιβλίο μοναδικό που θα καθηλώσει τον αναγνώστη με τα νέα στοιχεία τα οποία έρχονται στο φως και διαφοροποιούν την εικόνα που είχαμε για τον Ίωνα. Ήταν ένας άνθρωπος που πάντοτε επιδίωκε να είναι αδέσμευτος, ήταν αποφασισμένος και αποφασιστικός και πάλεψε πολύ για όσα πίστευε. Έτσι έγινε και με τις πολιτικές του απόψεις που στην ωριμότητά του άλλαξαν πολύ!