Η περίεργη περίπτωση του Φασιστικού κινήματος στην Κούβα, μεταξύ Φαλαγγισμού, Περονισμού και Καστρισμού (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Δημοσιεύτηκε εδώ

Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η “Κουβανική Φαλαγγα” Cuban Falange,  ήταν μια Φασιστική οργάνωση που ιδρύθηκε από τους Antonio Avendaño και Alfonso Serrano Vilariño τον Ιούνιο του 1936 και εμπνεύστηκε από το μοντέλο της Ισπανικής Φάλαγγας. Υπήρξε μέχρι το 1940, όταν διαλύθηκε από το μιλιταριστικό και φιλοαμερικανικό καθεστώς του Fulgencio Batista, που απέρριπτε περιφρονητικά τη φασιστική ιδεολογία, θεωρούμενη ως επαναστατική και λαϊκή. 

Η δραστηριότητα της κουβανικής φάλαγγας και η αναζήτηση μιας τρίτης εθνικής οδού, που ευνοήθηκε από τη βοήθεια της Ισπανίας, πιθανότατα τρόμαξε τον Batista, οδηγώντας τον στη δημοσίευση του νόμου που απαγόρευε τα πολιτικά κινήματα τα οποία έκαναν ειδική αναφορά σε ξένα κινήματα παρόλο που η κουβανική φάλαγγα ήταν ρητά εθνικιστική και πατριωτική.

Το 1941 ο Batista κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βισύ και παραχώρησε περαιτέρω βάσεις στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών στο νησί, επίσημα για να παρακολουθούν συνεχώς τα ιταλογερμανικά ανθυποβρυχιακά πλοία. Λόγω του καθεστώτος Κάστρο που εμφανίζεται από τη δεκαετία του 1950, είναι δύσκολο σήμερα να βρούμε λεπτομερείς πληροφορίες για αυτό το ελάχιστα γνωστό κίνημα, το οποίο έφτασε να έχει πάνω από πέντε χιλιάδες υποστηρικτές το 1938.

Υπάρχουν μερικές περίεργες θεωρίες στα ισπανικά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις οποίες υπήρξε μια διείσδυση πολυάριθμων Κουβανών Φαλαγγιτών στο «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (M 26-7), το λαϊκό κίνημα που ξεκίνησε την «κουβανική επανάσταση», με την επίθεση στους στρατώνες Moncada, που συνέβη στις 26 Ιουλίου 1953, η αρχή της ανόδου του Fidel Castro. Σίγουρα το Κίνημα της 26ης Ιουλίου και ο ιδρυτής του, δεν ήταν μαρξιστές στην αρχή και εμπνεύστηκαν από την ελευθεριακή και αντιιμπεριαλιστική σκέψη του εθνικού ήρωα και ποιητή José Martí.

Και εκτός από τον επαναστατικό σοσιαλισμό, πολλοί αγωνιστές του Movimiento Nacionalista Revolucionario και πολλοί νέοι διαφορετικών ιδεών, προσχώρησαν στο M 26-7. Μόνο αργότερα η κουβανική επανάσταση βασίστηκε στη μαρξιστική δυναμική και δεν είναι εντελώς λάθος να πιστεύουμε ότι ήταν ένα σημείο καμπής που επιθυμούσε ο στρατηγικός νους του Castro, για τις πολιτικές ευκαιρίες που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση. Αυτό θα δικαιολογούσε τη βοήθεια του Ernesto Che Guevara και του Castro, να κάνουν τους Κουβανούς Φαλαγγίτες να εκπατριστούν χωρίς αντίποινα, υπό τον όρο ότι αυτές οι θεωρίες που εξακολουθούν να είναι θεωρίες συνωμοσίας είναι αληθινές.

Όσο αληθοφανείς κι αν είναι οι θεωρίες, λαμβανομένων υπόψη ορισμένων αποχρώσεων του «Καστρισμού», αρκεί να ανατρέξουμε στα πολιτικά γεγονότα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι σήμερα, την χριστιανική μεταστροφή του ηγέτη, τον ισχυρό κουβανικό εθνικισμό και τον «όχι πολύ ορθόδοξο οικονομικό μαρξισμό» που τον καθιστά έναν άτυπο κομμουνισμό. Για να μην υποτιμήσουμε τις ιδεολογικές συγκλίσεις μεταξύ του «Καστρισμού» και των επαναστατικών παραρτημάτων του «Περονισμού», αφού ο ίδιος ο ίδιος ο Peron είπε: «Η κουβανική επανάσταση έχει το ίδιο σημάδι».

Εν ολίγοις, ένα είδος αμερικανολατινικής αλληλοβοήθειας (με εθνικιστική και αντιιμπεριαλιστική λειτουργία), την ίδια που ο Castro φαίνεται να μην περιφρονούσε και αργότερα τις προσωπικές του σχέσεις με τον Hugo Chávez, του οποίου τις «φασιστικές - περονιστικές» παρορμήσεις φαινόταν να ανέχεται αν δεν τις συμπαθούσε θα λέγαμε, όπως όταν συνέκρινε τον Lenin με τον Mussolini ή όταν δήλωνε δημόσια περονιστής μπροστά στην πρόεδρο της Αργεντινής Cristina F. Kirchner, ξεκινώντας με το: «Είμαι περονιστής της αλήθειας».

Κάποιοι βέβαια θα φέρουν αντιρρήσεις  ότι σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια «φαλαγγίτικη» ιδεολογική μήτρα ή συνέχεια στον «Καστρισμό», λόγω των απλών μιλιταριστικών και καθολικών - κληρικών θέσεων του «Φρανκισμού» (Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με το "caudillismo" τύπου Μπατίστα). Επίσης και ότι ακόμη και ο αρχικός «Φαλαγγισμός» του Antonio Primo de Riveraπου ενέπνευσε την κουβανική Φάλαγγα, ήταν πολύ μακριά από τον «Καστρισμό», πιο συγκρίσιμος σε ορισμένες αποχρώσεις με τον αρχικό ιταλικό φασισμό και την RSI. Σίγουρα είναι εμβληματική  η αποδοχή του Κάστρο της έννοιας του Χριστιανισμού στη σοσιαλιστική και λαϊκή εξαίρεση, ήδη πολιτιστική κληρονομιά του λατινοαμερικανικού σοσιαλιστικού εθνικισμού, που απομακρύνει όλο και περισσότερο την Κούβα από τον μαρξιστικό αθεϊσμό. 

Ο ίδιος ο Chàvez σε μια δήλωση σε βίντεο στις 28 Ιουνίου 2007 (όπου διευκρίνισε ότι ο σοσιαλισμός του ήταν εθνικός, χριστιανικός και όχι μαρξιστικός), αναφέρεται στην εμπιστοσύνη που του έδωσε ο πρόεδρος της Νικαράγουας Daniel Ortega, στον οποίο ο ίδιος ο Castro τον συμβούλεψε κατά την πρώτη επέτειο της Επανάστασης του Ιουνίου του 1980, να ξαναχτίσει έναν κατεστραμμένο καθεδρικό ναό, συμβουλή που δεν έγινε αποδεκτή από τον Ortega, τότε άθεο, ο οποίος τώρα έχει επίσης προσηλυτιστεί στον «Λαϊκό Χριστιανισμό».

Το βέβαιο είναι ότι, στη Λατινική Αμερική όπως και στον αραβικό κόσμο, είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν με ετικέτες τα κινήματα, σύμφωνα με προκαθορισμένα πρότυπα, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, τα όρια είναι ασαφή και προκαλούν ιδιαίτερα, συναρπαστικά και ανεπανάληπτα φαινόμενα.

Σκέψεις για τον Περονισμό: του Αdriano Romualdi (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι αναμφίβολα ο «Περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά Φασιστικά καθεστώτα και η γενική του θέση ανάμεσα στον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό και μεταξύ των ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των Φασιστικών κινημάτων μεταξύ 1920 και 1945. Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο, νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, έτσι που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του Caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Τέλος, η μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές γραμμές της εικόνας σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.

Το αίμα που χύθηκε πριν από ένα μήνα μεταξύ δεξιών και αριστερών Περονιστών, η αποχώρηση Campora και η ανάληψη της προεδρίας από τον Peron, είναι ίσως το προοίμιο μιας επερχόμενης διευκρίνισης. Εν τω μεταξύ, παραμένει το πρόβλημα της  ανάλυσης του φαινομένου του Περονισμού, από πολιτική και κοινωνική σκοπιά. Ένας από τους πιο οξυδερκείς μελετητές του Περονισμού, είναι αναμφίβολα ο Ιταλο-Αργεντινός κοινωνιολόγος Gino Germani. Στο δοκίμιο του “Integracion Politica de las Masas y el Totalitarianismo” και στο βιβλίο “Κοινωνιολογία του Εκσυγχρονισμού”, μελέτησε κινήματα φασιστικού τύπου και μεταξύ αυτών τον Περονισμό, ως φαινόμενο «κινητοποίησης» των μαζών σε μια εποχή κρίσης.

Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από αυξημένη «κοινωνική κινητικότητα». Όταν η κοινωνική κινητικότητα αποκτά ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, η κοινωνία δεν είναι σε θέση να την απορροφήσει μέσα στα συνηθισμένα κανάλια και τότε γεννιούνται μαζικά εξτρεμιστικά κινήματα. Για τους Γερμανούς η κινητοποίηση μπορεί να είναι πρωτογενής ή δευτερογενής. 

Πρωτογενής όταν οι τάξεις εισάγονται για πρώτη φορά στη διαδικασία κινητοποίησης, δηλαδή τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού. 

Δευτερογενής, όταν η κινητοποίηση αφορά ήδη κινητοποιημένες τάξεις, όπως η κατώτερη μεσαία τάξη όταν βρίσκεται «εκτοπισμένη» από την κοινωνική κρίση ή από τον πληθωρισμό. 

Η διαφορά μεταξύ Περονισμού και Φασισμού θα συνίστατο στο γεγονός ότι, ενώ ο Φασισμός ήταν προϊόν μιας «δευτερογενούς κινητοποίησης», δηλαδή της έκφρασης της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης που μπήκε σε κρίση στη μεταπολεμική περίοδο, ο Περονισμός θα ήταν ένα φαινόμενο «πρωταρχικής κινητοποίησης» των εργατικών τάξεων και των υποπρολετάριων. Εν ολίγοις, ο «Περονισμός» ήταν ουσιαστικά ένα «λαϊκιστικό», «εθνικολαϊκό» κίνημα.

Αυτή η διευκρίνιση κοινωνιολογικού χαρακτήρα, είναι ακριβής. Ο Περονισμός είναι ένα φαινόμενο στα όρια μεταξύ του «Φασισμού» - από τον οποίο συμμερίζεται ορισμένες αυταρχικές τάσεις και τον αντικομμουνισμό - και ενός είδους λαϊκής δημαγωγίας, που στόχευε στις μάζες των Αργεντινών αποκληρωμένων ανθρώπων. Ακόμη και τα Φασιστικά και τα Ναζιστικά καθεστώτα ήταν «λαϊκίστικα». Ήταν ο Mussolini που δήλωσε ότι ήταν απαραίτητο να «πάμε προς τον λαό» και ποτέ η λέξη «λαός» (Volk) δεν ακούστηκε τόσο πολύ στη Γερμανία, όσο κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών του Τρίτου Ράιχ. Παρόλα αυτά, προέκυψαν Φασιστικά κινήματα ως αντίδραση ενάντια στην πολύ ορμητική «πρωτογενή κινητοποίηση» του προλεταριάτου που έγινε κάτω από μπολσεβίκικες φόρμουλες και συνθήματα. Ήταν κινήματα που αναπτύχθηκαν στο έδαφος της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης, που βρέθηκε αντιμέτωπη με την κομμουνιστική αναταραχή των προλετάριων που ελέγχονταν από τις κόκκινες οργανώσεις.

Φυσικά η «δευτερεύουσα κινητοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων στον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, δεν στόχευε μόνο ενάντια στο μπολσεβικικό προλεταριάτο αλλά και ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, την κερδοσκοπία, τα τραστ, ως εκφράσεις μιας απάνθρωπης οικονομίας που απειλούσε την ίδια την μικροαστική και μεσαία τάξη και του ιδιόρρυθμου κόσμου της. Αλλά αναμφίβολα, τα Φασιστικά κινήματα κατέληξαν να συμμαχήσουν με τις παραδοσιακές άρχουσες τάξεις. Στην Ιταλία καθώς ο Φασισμός σταδιακά έγινε καθεστώς, ταυτιζόμενος με τη Μοναρχία και το εθνικιστικό κίνημα, έδωσε όλο και μεγαλύτερο χώρο στην ανώτερη αστική τάξη και στις παλιές ολιγαρχίες, λιγότερο θαρραλέες και λιγότερο γενναιόδωρες από εκείνες τις πιο μετριοπαθείς, αλλά και πιο ενεργητικές, κοινωνικές δυνάμεις που ήταν στις απαρχές του Φασισμού. Αυτή η ταλάντωση του Φασισμού ανάμεσα στους δύο πόλους, τον μικροαστικό, αυτό τον πιο γνήσιο και ιδεαλιστικά Φασιστικό και τον μεγαλοαστικό, μοναρχικό, συντηρητικό και υπολογιστικό, σκιαγράφησε ο De Felice με μεγάλη ιστορική οξύνοια.

Στην Αργεντινή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα διαφορετικό φαινόμενο. Η βάση του Περονισμού δεν συμμάχησε ποτέ με τις παλιές ολιγαρχίες της Αργεντινής, που ποτέ δεν έκρυψαν την αποδοκιμασία τους για τη «δημαγωγία» του Peron και ωρίμασαν την αντίθεση τους με το στρατιωτικό πραξικόπημα. Σε αντίθεση με την περίπτωση του Φασισμού, εδώ υπήρχε ακριβής οριοθέτηση προς τα δεξιά, ενώ - εκτός από τον γενικό αντικομμουνισμό - δεν υπήρξε ποτέ ξεκάθαρη προσέγγιση προς την αριστερά. Αυτό κατέστησε δυνατό ότι κατά τη μακρά απουσία του στρατηγού, στη μαρξιστική ιστοριογραφία έγινε μια προσπάθεια να απεικονίσουν τους φασισμούς ως καθαρή «αντίδραση». 

Κι όμως αυτοί διέφεραν από τις  «δικτατορίες της ανάπτυξης» των μη ευρωπαϊκών χωρών - στις οποίες ανήκει ο Περονισμός - λόγω της πολυπλοκότητας του πολιτιστικού τους περιεχομένου και της συγκεκριμένης απάντησης που έδωσαν στην «κρίση του πολιτισμού». Καθώς προσπαθούσαν να εκσυγχρονίσουν τις αντίστοιχες χώρες τους, ο Φασισμός, ο Ναζισμός, η Σιδηρά Φρουρά και όλα τα άλλα Φασιστικά κινήματα της δεκαετίας του 1930 αναζήτησαν επίσης μια νέα επαφή με την παράδοση. Η δική τους ήταν μια «συντηρητική επανάσταση»: εξ ου και η πρωτοτυπία τους σε σύγκριση με τον Περονισμό και τις δικτατορίες ανάπτυξης.

Αλλά αυτή ακριβώς την πρωτοτυπία δεν μπορεί να έχει ένα φαινόμενο όπως ο Περονισμός, που γεννήθηκε σε μια χώρα φτωχή σε παραδόσεις. Όμως παρόλα αυτά, ο εθνικός συνδικαλισμός του, ως η τρίτη δύναμη μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, μπόρεσε να ασκήσει στη νεολαία της Λατινικής Αμερικής την ίδια γοητευτική απήχηση που ασκούσαν παρόμοια συνθήματα πριν από σαράντα χρόνια.

Συνέντευξη της κοινότητας «Littoria el Baluarte» από την Αργεντινή

Συνέντευξη της κοινότητας «Littoria el Baluarte» από την Αργεντινή

Μετάφραση από τα Ισπανικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Κώστας Μανιάτης

Αυτόνομοι συναγωνιστές βρέθηκαν στην Αργεντινή. Τους ευχαριστούμε για την συνέντευξη.

Γεια σας Αργεντινοί σύντροφοι, πρώτα από όλα δώστε μας μερικές μικρές πληροφορίες για την πολιτική σας ομάδα που ονομάζεται Littoria el Baluarte, γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα; Πότε δημιουργηθήκατε και ποιος είναι ο πολιτικός σας προσανατολισμός; Συχνά κάνετε πολιτικές ενέργειες όπως μνημόσυνα, ομιλίες, έκδοση έντυπου υλικού, κοινωνικές συγκεντρώσεις κ.λπ.

Προσπαθώντας να είμαι σύντομος, η Littoria είναι μια κοινότητα και το El Baluarte είναι το όνομα του πολιτιστικού μας συλλόγου, για τον οποίο εργαζόμαστε πολιτικά και πολιτιστικά, αλλά αυτό δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά μετά από πολλά χρόνια μαχητικότητας, δουλειάς, προσπάθειας και συντροφικότητας. Είναι αποτέλεσμα αρκετών προηγούμενων έργων, τα οποία, αν και παρέμειναν στο παρελθόν, διαμόρφωσαν το ποιοι είμαστε και τον τρόπο εργασίας μας. Η κοινότητα αυτή καθαυτή είναι 10 ετών, αλλά πολλά από τα μέλη της είναι ενεργά για μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ 15 και 30 ετών. 

Γι' αυτό κάνουμε τη διαφορά μεταξύ κοινότητας και οργάνωσης, αφού όχι μόνο μοιραζόμαστε την κοσμοθεωρία μας και τον πολιτικό και πολιτιστικό αγώνα μας, αλλά μοιραζόμαστε  και την ζωή μας πριν από πολύ καιρό από τότε που ήμασταν νέοι αγωνιστές, σήμερα είναι φυσιολογικό για τις γυναίκες και τα παιδιά μας να  συμμετέχουν σε δραστηριότητες του συλλόγου. Η Littoria είναι για εμάς, η ιδέα να είμαστε το σπίτι των lictors, των φορέων του fascio, ένα σύμβολο της ενότητας, της δικαιοσύνης και σαφώς του φασισμού, ο προμαχώνας όπως ορίζει η ίδια η λέξη είναι η οχύρωση από την οποία προστατεύουμε αυτές τις ιδέες. Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ανοιχτά ως Αργεντινοί φασίστες. Αυτό σημαίνει ότι η άποψη μας για τον εθνικισμό έχει μερικές φορές πιο ριζοσπαστικές θέσεις από εκείνες άλλων εθνικιστικών ή πατριωτικών ομάδων.

Σε συνομιλίες με Έλληνες συντρόφους που επισκέφτηκαν τα γραφεία σας στο Μπουένος Άιρες  μας μετέφεραν ότι υποστηρίζετε την κυβέρνηση της πρώτης περιόδου του Χουάν Περόν το 1946 και όχι τη δεύτερη του 1973! Μπορείτε να μας δώσετε λεπτομέρειες για την κοινωνική του πολιτική εκείνη την περίοδο;

Ο Περονισμός είναι ένα πολύ ευρύ θέμα και θα πρέπει να αφιερώσουμε πολύ χρόνο συζητώντας το. Πρώτον, ας ξεκαθαρίσουμε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΟΝΙΣΤΕΣ ούτε υιοθετούμε τον Περονισμό, καταρχάς, οι κυβερνήσεις του Περόν ήταν 3, χωρισμένες σε δύο περιόδους από το ‘46 έως το ‘55 και η επιστροφή στη δεκαετία του '70, μπορεί να ειπωθεί ότι η πρώτη του κυβέρνηση ήταν εξαιρετικά επηρεασμένη από εθνικιστικές ομάδες, στρατιωτικοί και πολίτες που συνδέονται με τον φασισμό, δημιούργησαν μεγάλες κοινωνικές αλλαγές εμπνευσμένες πλήρως από τον ιταλικό φασισμό, αλλά αυτό μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου και τροποποιήθηκε μέχρι να γίνει η πολιτική δύναμη κενή περιεχομένου. Η  διείσδυση  έγινε τόσο από φιλελεύθερα όσο και από αριστερά ιδεολογικά ρεύματα. Γι' αυτό η πρώτη κυβέρνηση είναι πολύ διαφορετική από τις επόμενες, η κριτική τώρα γιατί δεν δικαιώνουμε τον Περονισμό θα μας οδηγούσε να γράψουμε ένα βιβλίο, γι' αυτό και δεν έχουμε αρκετό χώρο σε αυτό το σημείωμα.

Ποιες είναι οι βασικές ιδεολογικές σας αρχές ως πολιτική ομάδα; Πώς μπορεί να αναπτυχθεί ξανά αυτή η πλούσια σε πόρους χώρα αλλά με τόσους φτωχούς  πολίτες; Eίστε μια ανοιχτά εθνικιστική ομάδα στην Αργεντινή, πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνετε και πόσο ισχυρή είναι η καταπίεση από το κράτος; Ο Μarcelo Scalera ήταν ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό αυτού το 1996 ...

Η Αργεντινή έχει μακρά ιστορία ομάδων και κινημάτων από το 1930, ο Αργεντίνικος εθνικισμός και ο φασισμός είχαν πάντα στενούς δεσμούς στη χώρα μας. Όσον αφορά το πώς θα αναπτυχθεί μια πλούσια χώρα με φτωχό λαό, πρέπει να ανακτηθούν οι κυρίαρχες πολιτικές που έχουν χαθεί εδώ και πολύ καιρό, η οικονομία μας έχει υποταχθεί σε ξένα συμφέροντα σε συνενοχή με τους πολιτικούς μας εκπροσώπους για αιώνες, νομίζω ότι είναι μια κατάσταση, που η Ελλάδα κατανοεί ξεκάθαρα, αλλά δεν νομίζω ότι στο άμεσο μέλλον θα δούμε αλλαγές σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπάρχει δίωξη εθνικιστικών ομάδων εφόσον δεν κάνουν ριζοσπαστικές ενέργειες ή ομιλίες ή ο αριθμός τους δεν είναι σημαντικός, πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο Marcelo  Scalera ήταν ένας από εμάς, αριστερές ομάδες δεν επιτέθηκαν ποτέ ούτε δολοφόνησαν εθνικιστές τα τελευταία χρόνια. 

Το κράτος διώκει μόνο ριζοσπαστικές ομάδες, ελέγχουν τον λόγο και τις δραστηριότητες μας και εφαρμόζουν όλη τους τη δύναμη για να μας κρατήσουν σιωπηλούς. Κάνω αυτή τη διευκρίνιση, γιατί το να είσαι μόνο Εθνικιστής στην Αργεντινή δεν σημαίνει ότι κουβαλάς κοσμοθεωρία ή πολιτική γραμμή, υπάρχουν φιλελεύθεροι εθνικιστές από τα αριστερά, από τα δεξιά και όλων των χρωμάτων. Άλλοι Περονιστές και άλλοι αντιπερονιστές. Γνωρίζουμε ότι από αυτή την άποψη η Ευρώπη είναι καλά καθορισμένη μεταξύ δεξιού - αριστερού και αντίθετου εθνικισμού, αυτό δεν είναι ξεκάθαρο εδώ, μερικές φορές βλέπουμε πολλούς Ευρωπαίους να ισχυρίζονται ότι αριστεροί πολιτικοί ή ομάδες είναι εθνικιστικές και είναι πολύ σοβαρό λάθος ,γιατί αυτές οι ομάδες και οι άνθρωποι είναι εθνικοαριστεροί.

Η ομάδα σας θεωρεί τα μέλη της ως «Ευρωπαίους» που ζουν στην Αργεντινή ή έχετε αναπτύξει  μια ισχυρή ξεχωριστή ταυτότητα ως Αργεντίνικο έθνος;

Είναι ένα ερώτημα που διχάζει το να είσαι Αργεντίνος ο ίδιος, και όχι μόνο το πολιτικό περιβάλλον, η Αργεντινή είναι μια χώρα που ως επί το πλείστον κατάγεται από μετανάστες, μερικοί από εμάς ούτε πάνω από 2 γενιές, αυτό σημαίνει ότι αν οι γονείς ή οι παππούδες σου είναι Ευρωπαίοι, η οικογένεια σας, σας έχει μεγαλώσει ως τέτοια, επομένως ο ίδιος ο λαός της Αργεντινής δεν έχει καθορισμένη ταυτότητα, στην ίδια ερώτηση μπορείτε να βρείτε χίλιες διαφορετικές απαντήσεις ανάλογα με το άτομο που την απαντά, τώρα υπάρχουν δύο σημαντικά οράματα, αυτοί που αποδέχονται ότι είναι απόγονοι Ευρωπαίων και προσπαθούν επί δεκαετίες, που διατήρησαν τα έθιμά τους και την ιδέα τους για την κοινωνία και αυτοί που αρνούνται την Ευρώπη και την βλέπουν ως καταπιεστική δύναμη και ξένη, αυτοί οι δύο Αργεντινοί συνυπάρχουν καθημερινά, όσοι από εμάς κατάγονται από Ευρωπαίους είμαστε περήφανοι για αυτό, αλλά εμείς επίσης ζούμε με έναν Αργεντινό που δεν είναι Ευρωπαίος, που προέρχεται από αυτόχθονες ή μη ευρωπαίους μετανάστες και αυτούς που έχουν ανακατευτεί. 

Αυτό το δίλημμα μεταφέρεται και στο πολιτικό πεδίο και διχάζει τον εθνικισμό. Ο εθνικιστής στις μεγάλες πόλεις είναι συνήθως ευρωπαϊκής καταγωγής, αλλά σε μια επαρχία της βόρειας Αργεντινής είναι πιθανώς γιος ιθαγενών ή μιγάς ,το όραμα του για τον κόσμο είναι ριζικά διαφορετικό. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές ομάδες εντός του εθνικισμού δεν βρίσκουν ενότητα ή κοινά σχέδια. Βρισκόμαστε σίγουρα σε μια ευρωπαϊκή θέση, η οποία δεν γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία των εθνικιστικών ομάδων που συνδέονται περισσότερο με τον Περονισμό και την ιθαγενή παραδοσιοκρατία. Στον 20^ο αιώνα αυτό ήταν πολύ διαφορετικό, όλοι οι εθνικιστές ήταν Ευρωπαίοι ή παιδιά Ευρωπαίων, δεν υπήρχε ομάδα αργεντίνικου εθνικισμού που να ήταν αντιευρωπαϊκή ή να διεκδικούσε τις αξίες της καταγωγής τους ως ιδανικό για να ακολουθήσει.

Ποια είναι η γνώμη σας ως λευκοί για τις αυτόχθονες φυλές που ζουν στις Άνδεις και στην Παταγονία; Επίσης ένας mestizo μπορεί να είναι περήφανος Αργεντινός πατριώτης; Πιστεύετε σε χωριστές χώρες για λευκούς στην Αργεντινή, τη Νότια Βραζιλία και την Ουρουγουάη;

Είναι μια ακόμη διαρκής αντίφαση στη χώρα μας, την οποία ορίζουμε ως πατρίδα. Η πατρίδα είναι η γη των πατέρων, για κάποιες ομάδες είναι η Ισπανία ή η Ευρώπη, για άλλες μόνο η Αργεντινή, αλλά μπορεί κανείς να είναι Ευρωπαίος και Αργεντινός πατριώτης, αφού τα μεγάλα έργα της Αργεντινής έχουν γίνει από Ευρωπαίους, αλλά αν πάρουμε τον πόλεμο των Μαλβίνας ως παράδειγμα υπήρξαν μεγάλα  ευρωπαϊκά λάθη, αν μιλάμε για το παρελθόν για μερικούς Αργεντινούς η ιστορία τους είναι αυτή της Ευρώπης για άλλους είναι αυτή της προϊσπανικής Αμερικής, για εμάς η αυτοκρατορία των Ίνκας δεν είναι το παρελθόν μας, για άλλους Αργεντινούς είναι, δεν μπορεί να υπάρξει κοινή θέση, και οι δύο κοσμοθεωρίες συνυπάρχουν μέχρι να εξαφανιστεί κάποιος, βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και είναι σχεδόν αδύνατο να μιλάμε για δημιουργία νέων εθνών ή να σκεφτόμαστε ένα απαρτχάιντ, είναι αλήθεια ότι για έναν Ευρωπαίο ένας σύντροφος από την νότια Βραζιλία είναι περισσότερο αδερφός του παρά ο εθνικιστής από το Τσάκο απόγονος ιθαγενών.

Η χώρα σας πριν από το Β’ ΠΠ ήταν στις 5 κορυφαίες πλούσιες χώρες στον κόσμο και μετά από αυτή την περίοδο είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα ασταθής, έχει ακόμη όμως τεράστιους φυσικούς πόρους, γιατί συμβαίνει αυτό;

Η Αργεντινή, ως ουδέτερη και στους δύο πολέμους, συσσώρευσε περιουσία προμηθεύοντας πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Στο τέλος του δεύτερου πολέμου, πολλοί μαχητές από την πλευρά των ηττημένων αναζήτησαν καταφύγιο στη χώρα μας. Πολλές εταιρείες από χώρες του Άξονα είχαν επίσης μεγάλα περιουσιακά στοιχεία στη χώρα μας. Μετά το τέλος του πολέμου, πολλές από τις οικονομικές δράσεις της χώρας μπλοκαρίστηκαν, ένας μεγάλος αριθμός εταιρειών μπήκε στη μαύρη λίστα και πολλές από αυτές τις εξαγωγές δεν πληρώθηκαν, εκείνη την εποχή που ο Περονισμός ήταν ακόμα πολύ κοντά στις φασιστικές θέσεις που αργότερα εγκαταλείφθηκε, ο ίδιος ο Τσόρτσιλ δήλωσε ότι η Αργεντινή, που ήταν ένα φασιστικό προπύργιο στη Νότια Αμερική, έπρεπε να συντριβεί, ένας οικονομικός πόλεμος. 

Ένας φιλελεύθερος στρατιωτικός τομέας που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ανέτρεψε τον Περόν και επέτρεψε τη συνεχή λεηλασία κεφαλαίων και πόρων, ειδικά από Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο, στη συνέχεια η μαρξιστική διείσδυση μέσω ανταρτών που εισήλθαν στη χώρα υπό Περονιστικές σημαίες με την επικύρωση του ίδιου του Περόν που μετέπειτα  εμφανίστηκε ευθυγραμμισμένος με τις αριστερές επαναστατικές ομάδες στην πρόθεση του να επιστρέψει από την εξορία, δημιουργώντας εσωτερικό χάος, νικημένος από τις ένοπλες δυνάμεις μας. Ο πόλεμος των Μαλβίνας, η τελευταία περήφανη πρόκληση της Αργεντινής στη νέα τάξη πραγμάτων που προέκυψε από τον πόλεμο, η καταστροφή επισφραγίστηκε οριστικά. Το έθνος δέχτηκε επίθεση από διαφορετικά μέτωπα, με το αντάρτικο εσωτερικά και με την οικονομία από έξω, οι νικηφόρες ένοπλες δυνάμεις στον αντιανατρεπτικό πόλεμο ηττήθηκαν αργότερα από το ΝΑΤΟ και την Αγγλία, αφήνοντας το έθνος εντελώς ανυπεράσπιστο.

Ποια είναι η άποψή σας για τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ομάδες όπως  Casa Pound, Hogar Social, Identitaire κ.λπ.; Τι γνωρίζετε για την Ελληνική πολιτική σκηνή;

Πιστεύω ότι όλες οι ομάδες, ανεξάρτητα από ποιο τμήμα προέρχονται, είναι σημαντικές, και η καθεμία έχει την ταυτότητα της ανάλογα με την κατάσταση που βιώνει κάθε χώρα και το δικό της όραμα ή τη φόρμουλα της να ακουστεί, αλλά πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν θέσεις που δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματευτούν, και επίσης ότι πρέπει να έχουμε μια ορισμένη συνοχή με αυτά που μεταδίδουμε πολιτικά, μερικές φορές κάνουμε το λάθος να προσπαθούμε να φανούμε σύγχρονοι ή να ευχαριστούμε άλλους με αντιφατικές ιδέες, σύμβολα ή χαρακτήρες, προσπαθώντας να ευθυγραμμιστούν με τις ιδέες μας, αυτό είναι μπερδεμένο και το βλέπω λάθος, είναι επίσης κατανοητό ότι εάν η ομάδα έχει αποφασίσει να συμμετάσχει στην πολιτική του κόμματος πρέπει να δεχτεί ορισμένες θέσεις, εάν κάποιος «πρέπει να πάει στο γουρούνι» προφανώς δεν θα βγει εντελώς καθαρός. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο, αν πρόκειται να έχεις μια ομάδα που λειτουργεί από μια ριζοσπαστική ιδέα είναι δύσκολο να κάνεις κομματική πολιτική. 

Επιπλέον, το ίδιο πολιτικό σύστημα στη Δύση δημιουργείται ως παγίδα όπου θα σε αναγκάσουν να αποδεχτείς ή να δηλώσεις πράγματα που δεν μοιράζεσαι. Αλλά πιστεύω ότι όλες οι ομάδες προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό, το σημαντικό είναι να μείνουμε όρθιοι και να ψάχνουμε πάντα έναν τρόπο να ακουστούμε, κάποιες θα έχουν προσωρινές επιτυχίες, άλλες θα διαρκέσουν περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή, κάποιος πατριώτης θα βρει την σωστή ιδέα να κάνει. Ο χώρος της εξουσίας της, νομίζω ότι πέρα ​​από τα λάθη που μπορεί να έκανε αν είχε, η «Χρυσή Αυγή» ήταν το πιο επιτυχημένο παράδειγμα αυτού του αιώνα, πολύ πιο δυνατό, σημαντικό και πιο ξεκάθαρο από άλλες ομάδες, η Ελλάδα έδειξε ότι μπορεί να γίνει κάτι σπουδαίο που πραγματικά συγκινεί τον λαό μας, νομίζω ότι πρέπει να είναι περήφανοι για τη δύναμη, την ικανότητα και το θάρρος που έχουν οι αγωνιστές τους, είναι πραγματικά οι μόνοι που έχουν τρομάξει τη δύναμη της νέας τάξης στο τελευταίο διάστημα εδώ και 80 χρόνια, και αυτό είναι ξεκάθαρο, όταν δεν το κάνουν. Δεν έχουν διστάσει να χρησιμοποιήσουν τη φυλακή, ακόμη και τον φόνο, για να τους σταματήσουν. Είστε το λίκνο της δύσης. Και ναι παρακολουθούμε συνεχώς τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Η Αργεντινή και η Ελλάδα, έχουν ένα κοινό πρόβλημα, την βρετανική αυτοκρατορία που καταλαμβάνει τα νησιά Μαλβίνας στον Νότιο Ατλαντικό και στην Κύπρο  σε ορισμένες περιοχές στο νότιο τμήμα, πείτε μας την άποψη σας για τον πόλεμο και πώς θα ξανά διεκδικήσει η Αργεντινή τα νησιά; Ο Κριστίνο Νικολαΐδης ήταν Έλληνας Αργεντίνος επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας που συμμετείχε ενεργά στον πόλεμο.

Πρώτα πρέπει να επισημάνουμε κάτι που είναι πραγματικό, το πρόβλημα δεν είναι με τον αγγλικό λαό, αλλά με το βρετανικό στέμμα ή τον στρατιωτικό-εμπορικό του μηχανισμό, πρέπει να καταλάβουμε ότι το στέμμα, δεν είναι ούτε βασιλιάδες, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακριβό στολίδι για τον λαό του, αλλά αυτό που ορίζεται ως το στέμμα είναι ένα σύστημα στρατιωτικών οικονομικών συμφερόντων, μιας ομάδας βρετανικών και εβραϊκών ελίτ, που λειτουργούν εδώ και 5 αιώνες. Ένα περίεργο γεγονός είναι ότι στον όρκο των Βρετανών ο στρατός έχει ορκιστεί να προστατεύει τα οικονομικά του συμφέροντα σε όλο τον κόσμο. Η Αργεντινή από το στάδιο της ισπανικής αντιβασιλείας, αντιμετώπισε μάχες και βρετανικές εισβολές, οι Μαλβίνες είναι η τελευταία, αλλά για περισσότερο από δύο αιώνες είχαμε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις μαζί τους, το Μπουένος Άιρες εισέβαλε και ανακατακτήθηκε σε δύο περιπτώσεις, την ημέρα της κυριαρχίας μας στις 20 Νοεμβρίου  για παράδειγμα, είναι μια ναυμαχία του αγγλο-γαλλικού στόλου και των εθνικών στρατευμάτων. 

Η Αγγλία έχει εμπλακεί στις υποθέσεις της Αργεντινής από την ανεξαρτησία της από την Ισπανία, συμμετέχοντας σε αυτό, αυτή η οικονομική-στρατιωτική ομάδα έχει ως έργο της την συνεχή κυριαρχία επί των πρώτων υλών του έθνους μας, που αντιστέκεται συνεχώς υπό διάφορους πατριώτες στην ιστορία μας τους τελευταίους δύο αιώνες. Για εμάς, οι Μαλβίνες είναι ένα ηρωικό κατόρθωμα, με τα λάθη μας, αλλά ήταν η τελευταία εξέγερση του λαού μας ενάντια σε μια νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργήθηκε μετά τον δεύτερο πόλεμο, η οποία φαίνεται να υπαγορεύει ότι όλα τα έθνη πρέπει να υπηρετούν μια ομάδα ισχυρών ανθρώπων . Για την Αργεντινή οι Μαλβίνες  είναι μια ανοιχτή πληγή και η 2^α Απριλίου είναι η πιο σημαντική εθνική ημέρα του έθνους μας, είναι η μέρα που ως ενωμένος λαός ανακτούμε την επικράτεια μας και αμφισβητήσαμε την Αγγλία και τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ. Μετά την ήττα, οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ξεκίνησαν τη διαδικασία απομαλβινοποίησης, υπεράσπισης της υπόθεσης και των πρωταγωνιστών της, που χρηματοδοτήθηκαν από βρετανικές ΜΚΟ, πολλοί ήρωες της Μαλβίνας καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, επειδή πολέμησαν. Όλα ακολουθούν ένα μεθοδικό σχέδιο συνεχούς διάλυσης. Αυτό που πολλοί στον κόσμο δεν γνωρίζουν είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε οικονομικούς και στρατιωτικούς υλικούς περιορισμούς 40 χρόνια μετά, για τους Άγγλους και το ΝΑΤΟ, η Αργεντινή δεν είναι ένα αξιόπιστο έθνος. 

Όπως αναγνώρισε η ίδια η βρετανική στρατιωτική διοίκηση, βρισκόμασταν λίγες μέρες μακριά από τη νίκη στη σύγκρουση, αλλά δεν θα ήταν κάτι μόνιμο αφού είχαν πυρηνικά όπλα και την άνευ όρων υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η Αγγλία δέχτηκε το ισχυρότερο πλήγμα στο ναυτικό της από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αναγκάστηκε να βυθίσει το νοσοκομειακό  πλοίο Belgrano εκτός της ζώνης αποκλεισμού που καθορίστηκε και από τις δύο πλευρές, για να αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων της Αργεντινής. Αναφορικά με τον Κριστίνο Νικολαΐδη, ήταν Έλληνας στρατηγός της Αργεντινής που συμμετείχε  σε  μάχες με αντάρτες αριστερούς αλλά και στις  Μαλβίνες αλλά ήταν και αυτός  που έπρεπε να αναλάβει μετά την ήττα για να  διευκολύνει  την επιστροφή των δημοκρατικών δυνάμεων στην εξουσία. Για κάποιους, ήταν ήρωας για τη μάχη με τους μαρξιστές αντάρτες πριν από τον πόλεμο, αλλά η ίδια δημοκρατία που διευκόλυνε την επιστροφή της στην εξουσία τον έκρινε ως ένοχο.

Στις 10 Νοεμβρίου του 2023 έγιναν εθνικές εκλογές και ο Χαβιέ Μιλέι είναι ο νέος πρόεδρος της χώρας, θεωρείται  ως «αντιπερονιστής» «αναρχοκαπιταλιστής» «ελευθεριακός», υποστηρίζει  ότι θα αντικαταστήσει το πέσο με το δολάριο, θα μειώσει τους φόρους, θα κλείσει την εθνική τράπεζα σας, πώς βλέπεις την παρουσία του στην κεντρική πολιτική;

Ποιοι  πιστεύετε ότι βρίσκονται  πίσω από τον Μιλέι επειδή σε λίγα μόλις χρόνια χωρίς πολιτικές οικογενειακές ρίζες ήρθε στην εξουσία! Τα δυτικά ΜΜΕ τον κατηγορούν ήδη ως δεξιό πολιτικό, όπως είναι ο Μπολσονάρο, ο Τραμπ κ.α. Είναι σαφές ότι είναι κατά των αμβλώσεων και του καθολικού Πάπα αλλά υποστηρίζει και τον γάμο των κίναιδων, γιατί τον ψήφισαν μαζικά οι μεσαίες και οι κατώτερες τάξεις;

Η Αργεντινή διέρχεται ξανά οικονομική κρίση υπό τις σημαίες του Περονισμού, η σύγχυση πολλών Ευρωπαίων είναι να πιστεύουν ότι το αργεντίνικο peronismo των τελευταίων 40 ετών είναι μια κυρίαρχη ή εθνικιστική δύναμη, όμως φέρει μόνο σύμβολα κενά περιεχομένου, o Argentine Peronιsm είναι μια μαφία προοδευτικών ιδεών, εντελώς αντίθετη με αυτές της αρχικής περονιστικής ιδεολογίας, οι ηγέτες της είναι πρώην αγωνιστές μαρξιστικών και φιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών ομάδων που καταλήγουν στον πιο εγκληματικό προοδευτισμό στην ιστορία της Αργεντινής, κάνει τον λαό να πιστεύει ότι είναι η πιο εθνικιστική επιλογή, αφού και οι ισχυρότερες εθνικιστικές ομάδες υψώνουν τη σημαία του Περόν, κάτι άχρηστο αφού ο ίδιος ο Περόν επικύρωσε και τις δύο αριστερές και δεξιές ιδεολογίες στις τάξεις του, επομένως κανένας από τους δύο δεν είναι δεξιός και οι δύο έχουν δίκιο. 

Tα σύμβολα του, μετά από αυτή την περίοδο 4 δεκαετιών, ο λαός συνέδεσε κάθε κυρίαρχη ιδέα με τη διαφθορά, την απάτη, την κλοπή και το άδειασμα της χώρας και ρίχτηκαν στην αγκαλιά του Javier Milei, που φέρνει όλες τις φιλελεύθερες ιδέες των μεγάλων προδοτών και στις υπηρεσίες των Βρετανών στην ιστορία της Αργεντινής, χέρι-χέρι με τον πιο άγριο καπιταλισμό, ο πιο ριζοσπαστικός σιωνισμός και η πίστη στις δυνάμεις του άξονα Ισραήλ, Αγγλία, Η.Π.Α. έχει πάρει την ίδια θέση με την Ουκρανία χωρίς πόλεμο. 

Αυτός ο χαρακτήρας, που δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από μεγάλους διεθνείς οικονομικούς ομίλους, δεν έχει καμία ομοιότητα με τον Μπολσονάρο ή τον Τραμπ, που είναι από μια πιο παραδοσιακή δεξιά και λίγο πιο κυρίαρχη. Το έργο του είναι να παραδώσει όλους τους εθνικούς πόρους και τις εταιρείες σε ξένα κεφάλαια για να μειώσει τα διεθνή  χρέη και με αυτόν τον τρόπο να καθαρίσει την οικονομία, κάτι που μπορεί να γίνει αλλά μετά δεν θα  έχει καμία υποστήριξη με την πάροδο του χρόνου. Εφόσον δίνει τον απόλυτο έλεγχο των περιουσιακών μας στοιχείων στο μέλλον, θα ήταν σαν ένας αγρότης να πληρώνει τα χρέη του πουλώντας τα χωράφια του, τότε δεν θα έχει με τίποτα να ζήσει και τα χρήματα από τα κέρδη του δεν θα είναι αρκετά για να αγοράσει νέα χωράφια και να ανταγωνιστούν τους ξένους ιδιοκτήτες των πρώην χωραφιών τους. 

Είναι μια βασική εξήγηση αλλά συνοψίζει τι συμβαίνει, με το θέμα της δολαριοποίησης και του κλεισίματος της κεντρικής τράπεζας, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνά τις προεκλογικές υποσχέσεις μιας και οι οικονομικές δυνάμεις έχουν ήδη κλείσει τις πόρτες για να το κάνουν.  Θα ήταν επίσης ένα συνολικό λάθος και θα άφηνε το έθνος μας 100% υπό την εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένου ότι στην αρχή του χρόνου το πρώτο βήμα ενός έθνους ή κυρίαρχου βασιλείου ήταν να κόψει το δικό του νόμισμα, δηλαδή να δηλώσει ότι ένα έθνος είναι ο ιδιοκτήτης του πώς να διαχειριστεί την οικονομία της, η Ελλάδα μπορεί να δει πώς το να αφήσει τους ισχυρούς της Ευρώπης να διαχειρίζονται την οικονομία της την έχει βλάψει από τότε που υιοθέτησαν το ευρώ, αυτό θα ήταν ακόμα σοβαρό, αλλά επειδή δεν θα υιοθετούσαμε ένα κοινό νόμισμα για πολλές χώρες, αλλά μάλλον θα δεχόμασταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εκδίδουν, ελέγχουν και διαχειρίζονται το νόμισμα μας επειδή είναι δικό τους, δίνοντας ένα απλό παράδειγμα, ότι δεν υπάρχουν φυσικά χρήματα σε δολάρια για την παροχή ενός ολόκληρου έθνους, που σημαίνει ότι πολλά από αυτά τα χρήματα θα ήταν εικονικά θα εμπιστευόσασταν όλα τα χρήματα του έθνους σας να τα διαχειρίζονται το ομοσπονδιακό αποθεματικό μιας άλλης χώρας, η οποία είναι επίσης αφιερωμένη στην εκμετάλλευση όλου του κόσμου;

Όσον αφορά τις θέσεις του LLA, της πολιτικής δύναμης του Milei, είναι μια ποικίλη ομάδα υπερκαπιταλιστικών ιδεών, από τις παγκόσμιες ελίτ, και μασονικές ομάδες, επιπλέον, ο ίδιος ο επικεφαλής του Τεκτονισμού ανακοίνωσε στην Αργεντινή ότι είχαν τα «αδέρφια» τους σε όλες τις θέσεις και είχαν παρουσιάσει το κυβερνητικό τους πρόγραμμα στον υποψήφιο. Είναι προφανώς εχθροί των ιδεών μας για τον Χριστιανισμό και όλων των δυτικών αξιών, ο θεός τους είναι τα χρήματα, δεν επιτίθενται στον Πάπα επειδή είναι ο χειρότερος Πάπας στην ιστορία ή για τις αριστερές του θέσεις, του επιτίθενται ως επικεφαλή της  εκκλησίας αν και είναι ήδη εκφυλισμένη. Η αντι αριστερή του στάση δεν είναι ιδεολογική, είναι πρακτική, κάθε εθνικιστής ξέρει ότι αριστερά και δεξιά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Αργεντινή είναι καταδικασμένη σε μια ακόμη χειρότερη κρίση.

Πρόσφατα υπήρξε ένα νέο κύμα λευκής μετανάστευσης στην Αργεντινή από Ρώσους και άλλους Ευρωπαίους, υποστηρίζετε αυτό το γεγονός; Ποια είναι η τρέχουσα φυλετική σύνθεση της χώρας, ποσοστό των Ευρωπαίων, mestizo;

Η πραγματικότητα είναι ότι η Αργεντινή δεν δέχεται πραγματικά ευρωπαϊκή μετανάστευση, για περισσότερες από 6 δεκαετίες, τις τελευταίες τέσσερις δεχόμαστε φτωχούς και πρόσφυγες από όλες τις χώρες της Νότιας Αμερικής, κυρίως αυτόχθονες και μείγματα Αφρικανών και αυτόχθονων πληθυσμών από τη Βενεζουέλα και την Κολομβία. Η ρωσική μετανάστευση δεν είναι όπως πιστεύεται παγκοσμίως, είναι μάλλον μια επιχείρηση μαφίας, φτάνουν έγκυες γυναίκες 7 και έως 9 μηνών που πληρώνουν για να τις φέρουν και να κάνουν παιδιά στην Αργεντινή. Με αυτόν τον τρόπο παίρνουν τα χαρτιά τους πιο εύκολα και χρησιμοποιούν τις υπηκοότητες μας για να πληρούν τις προϋποθέσεις για είσοδο στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, με βίζα Αργεντινής. Πολύ λίγοι μένουν ή σχεδιάζουν να μείνουν στο μέλλον. Η Αργεντινή στις διάφορες μεταναστευτικές της διαδικασίες έφτασε στις αρχές του περασμένου αιώνα να έχει σχεδόν 80% Ευρωπαίους, αυτό ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου και τις μεταναστεύσεις από τις γειτονικές χώρες, και υπολογίζω ότι αυτή τη στιγμή θα είναι 60%, 30% μιγάδες  και μόνο 20% ή λιγότερο αμιγώς αυτόχθονες

Αληθεύει ότι υπάρχουν σχέδια Εβραίων και καπιταλιστών να αγοράσουν μεγάλες εκτάσεις χωραφιών στην Παταγονία για να κάνουν εκμεταλλεύσεις και να εγκαταστήσουν ανθρώπους στην περιοχή;

Aυτά τα σχέδια υπάρχουν αλλά δεν είναι τόσο ακριβή όσο θα θέλαμε να γνωρίζουμε, από τα τέλη του 1870 ένας από τους δημιουργούς του Σιωνισμού, ο βαρόνος Mauricio Hirsch, πρότεινε τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην Αργεντινή, προωθώντας έτσι τα ταξίδια των εποίκων σε μεγάλους αριθμούς στη χώρα μας, τότε όταν άλλαξε ξανά στην ιδέα της Παλαιστίνης το 1948, πολύ λίγοι επέλεξαν να πάνε στο Ισραήλ, και διάφορες ομάδες Σιωνιστών συνέχισαν να αναζητούν τον έλεγχο της Αργεντινής Παταγονίας, επί του παρόντος αρκετοί Εβραίοι επιχειρηματίες ή οικονομικές ομάδες εμφανίζονται εκεί, συνεχίζουν να αγοράζουν  γη σε κρυφές διαπραγματεύσεις με πολιτικούς τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Χιλιανή Παταγονία, αυτό ονομάζεται σχέδιο ANDINIA, λόγω ενός εγγράφου που έφεραν στο φως τη δεκαετία του '70 ομάδες των στρατιωτικών πληροφοριών της Αργεντινής.

Το Μπουένος Άιρες είναι μια υπέροχη πόλη για να επισκεφθείτε και να περάσετε όμορφες στιγμές με διάσημα κρέατα και ποτά, μουσεία, πολιτιστικές εκδηλώσεις, είναι μια ευρωπαϊκή πόλη στη Νότια Αμερική και όχι μια τυπική λατινική περιοχή!

Eίναι γεγονός ότι το Μπουένος Άιρες είναι μια σπουδαία ευρωπαϊκή πόλη, που βρίσκεται στη Νότια Αμερική, ειδικά λόγω της μετανάστευσης, η οποία προσπαθεί να αντανακλά τον παλιό κόσμο στην άλλη άκρη του ωκεανού, αλλά και αυτή είναι καθ' οδόν προς την εξαφάνιση, ο αριθμός των μεταναστών από τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής φέρνει τα αφροιθαγενή έθιμα τους και στους δρόμους αρχίζεις να βλέπεις αυτό το στυλ ομιλίας, ντυσίματος και δράσης των μελών συμμοριών της Κεντρικής Αμερικής, κάτι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν  απίστευτο τώρα ενθαρρύνεται παντού, είναι επίσης αυτό το δίλημμα που είδαμε προηγουμένως, ποια είναι η ταυτότητα μας; Θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε αυτή η αντανάκλαση της Ευρώπης στην Αμερική! Για εμάς τους Ευρωπαίους είναι ξεκάθαρο. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για όλους.

Το αργεντίνικο ποδόσφαιρο είναι σαν θρησκεία για τους ανθρώπους εκεί, πώς εξηγείς αυτόν τον φανατισμό; Παρατηρούμε πολλά πατριωτικά πανό για τις Mαλβίνες και σημαίες της Αργεντινής στα γήπεδα!! (σ.μ: γιατί η προπαγάνδα των Ελλήνων αθλητικών δημοσιογράφων λέει ότι οι Αργεντινοί είναι γενικά αριστερός λαός!)

Το ποδόσφαιρο είναι μια από τις πιο δυνατές δημοφιλείς εκφράσεις στο έθνος μας. Πιστεύω ότι τόσες πολλές οικονομικές κρίσεις το έχουν μετατρέψει σε πάθος και απόδραση, μια ασφάλεια ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλά ή κακά, αλλά το ποδόσφαιρο δεν απογοητεύει, αλλά ο εθνικισμός που επικεντρώνεται σχετικά με το ποδόσφαιρο είναι απλώς φολκλορικός, δεν είναι κάτι αληθινό όπως στην Ευρώπη όπου πολλοί ultras είναι επίσης μαχητές, στερείται εντελώς πολιτικών ιδεών, στη δεκαετία του '90 προσπαθήσαμε να αναλάβουμε μερικά κλαμπς για να ενθαρρύνουμε τους ultras που θα κουβαλούσαν ιδέες, αλλά είναι ένα εντελώς οριακό περιβάλλον όπου το χρήμα κυριαρχεί και τα ναρκωτικά, με τον καιρό όλοι οι σύντροφοι επέλεξαν να είναι ερασιτέχνες φίλαθλοι χωρίς οργανώσεις. 

Η Αργεντινή είναι μια χώρα όπου οι ριζοσπαστικές ιδέες δεν γίνονται αποδεκτές, οι ακροαριστερές ομάδες είναι τόσο μικροσκοπικές όσο και οι ριζοσπαστικές φασιστικές ομάδες, αλλά τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι κυβερνώντες πολιτικές δυνάμεις έχουν δώσει πολιτιστικούς χώρους και μεγάλη δημοσιότητα στις αθλητικές ομάδες, τόσο πολιτιστικά όσο και κοινωνικά. Πολιτικά, καθώς τα ΜΜΕ ελέγχονται από την πολιτική εξουσία, αυτή η εικόνα μιας αριστερής και προοδευτικής χώρας έχει πουληθεί στον κόσμο, κάτι που συμβαίνει και στην Ισπανία και στην Ιταλία, ο κόσμος  εδώ γενικά αποστρέφεται την ιδέα του «σοσιαλισμού». Έχουν επηρεάσει πολλούς μόνο με το πρόσχημα του Περονισμού, αλλά είναι κάτι που έχει φθαρεί με τον καιρό, αυτές οι εκλογές έδειξαν ότι μια ψεύτικη δεξιά τους κέρδισε ευρέως!

Ποια είναι η άποψή σας για την Ουρουγουάη; Είναι σαν μια "μικρή" Αργεντινή; Θα έπρεπε να ενωθεί με την Αργεντινή ή όχι για ιστορικούς λόγους;

Το πιο συνηθισμένο αστείο στην Αργεντινή είναι να λέμε ότι η Ουρουγουάη είναι η επαρχία μας ή είναι η επαρχία των επαναστατών, λόγω  ιστορικών γεγονότων, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είναι ήδη ένα έθνος που σχηματίστηκε πριν από 200 χρόνια και κανείς δεν έχει την πρόθεση της επανεισόδου της στην Αργεντινή, Αν μιλούσαμε για έναν ειδυλλιακό κόσμο όπου θα θριάμβευαν οι ιδέες μας, πιστεύω ότι μια φυσική διαδικασία θα έδινε χώρο στην Ουρουγουάη και στο νότο της Βραζιλίας να αποφασίσουν να σχηματίσουν ένα μεγάλο έθνος μαζί μας. Αλλά αυτή τη στιγμή είναι εντελώς ουτοπικό.

Τι πιστεύουν οι Αργεντινοί για τον Ελληνικό λαό και τον αρχαίο πολιτισμό μας, επειδή  γνωρίζουμε ότι πολίτες  από την κοινωνία σας μελετούν φανατικά ελληνική ιστορία.

Η Αργεντινή μέχρι πολύ πρόσφατα μελετούσε μεγάλο μέρος της κλασικής εκπαίδευσης της Ελλάδας και της Ρώμης στα σχολεία της και κυρίως φιλοσοφικά, η αρχαία ελληνική σκέψη είναι η πνευματική βάση της Δύσης, δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Ελλάδα, ούτε η συνέχεια της στη Ρώμη, νομίζω είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την κοσμοθεωρία του φασισμού χωρίς τους Έλληνες κλασικούς και τη λατινική τους συνέχεια, όπως πιστεύω απόλυτα ότι για να διαμορφωθεί η κοινωνική και πνευματική ηθική σήμερα χρειάζεται μόνο να διαβάσετε τους Έλληνες στοχαστές για να κατανοήσετε το όραμα μας στον κόσμο. Στις τάξεις του συλλόγου μας γίνονται συνεχώς αναφορές στους μεγάλους στοχαστές της Ελλάδας. Θυμάμαι ότι ο Degrelle, ο επικεφαλής του Rexism, σχολίασε στη βιογραφία του ότι όταν ρώτησε τον A.H. πώς έβλεπε τον εαυτό του, απάντησε, σαν Έλληνας. Ίσως δεν είναι οι ακριβείς λέξεις αλλά συνοψίζουν την απάντηση.

Τα τελευταία λόγια είναι δικά σας, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για αυτή την ωραία συνέντευξη για τα ελληνικά εθνικιστικά μέσα ενημέρωσης, Siemre Camaradas!

Εκτιμούμε αυτήν την ευκαιρία, για να μπορούμε να αφηγηθούμε ίσως με μια μικρή περίληψη τι είναι ο αγώνας μας στο νοτιότερο έθνος του κόσμου, ο καθένας από τον τόπο του πρέπει να συνεισφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε οι ιδέες μας να παραμείνουν ζωντανές ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε από την νέα νεωτερικότητα, η ταυτότητα, οι κυρίαρχες αρχές, η κοσμοθεωρία μας πρέπει να αγωνιστούν για να επιβιώσουν. Χαιρετίσματα εκ των προτέρων στους συντρόφους και φίλους της Ελλάδας, περιμένουμε την επιστροφή σας!

Eva Duarte de Perón (07.05.1919 - 26.07.1952)

 

Μετάφραση: Τίτος

Juan Peron, ο άνθρωπος που αγκάλιασε την εργατική τάξη της Αργεντινής και έδωσε ένα μέλλον στην χώρα που ασφυκτιούσε από την εκμετάλλευση της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Λάτρης του Mussolini, αρωγός των ομάδων διαφυγής μετά το ’45, συνεργάτης και υποστηρικτής εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, ο άνθρωπος που πολέμησε τον ξένο παράγοντα παρά τα λάθη και τις προδοσίες των συνεργατών του. 

Πορεύτηκε μαζί με την Evita που όσο κοσμική έδειχνε τόσο αγαπούσε τον λαό της. Και ο λαός της ανταπέδωσε αυτή την αγάπη, την λάτρεψε σαν «Αγία» του εργατικού Φασισμού που μέχρι και τον θάνατο της ένιωθε ότι το λαϊκό κορίτσι  η «Μαγδαληνή» της Νοτίου Αμερικής είναι η καρδιά του Περονισμού. 

Δεν δίστασε απέναντι στην ένστολη αντιφασιστική ακροδεξιά κουστωδία που την μίσησε, δεν φοβήθηκε τους νεομαρξιστές και τα ΜΜΕ που την λοιδορούσαν, δεν κατέθεσε τα όπλα απέναντι στην αρρώστια. Οι εχθροί της πολέμησαν την ιστορική παρουσία της, έκρυψαν για χρόνια το λείψανο της, αλλά δεν μπόρεσαν να σβήσουν την μνήμη της από τον εργάτη «χωρίς πουκάμισο» που έκλαψε τον χαμό της.

 «Μόνο οι φανατικοί που είναι ιδεαλιστές και σεχταριστές δεν παραδίδονται. Οι ψυχροί, οι αδιάφοροι, δεν πρέπει να υπηρετούν τον λαό. Και δεν μπορούν να τον υπηρετήσουν ακόμα κι αν θα το ήθελαν.

Ο φανατισμός είναι η μόνη δύναμη που ο Θεός άφησε την καρδιά για να κερδίσει τις μάχες της. Είναι η μεγάλη δύναμη των λαών: η μόνη που δεν έχουν οι εχθροί τους, επειδή έχουν καταστείλει από τον κόσμο ολάκερο όλα όσα ηχούν στην καρδιά. Γι 'αυτό θα τους νικήσουμε. Διότι ακόμα κι αν έχουν χρήματα, προνόμια, ιεραρχίες, δύναμη και πλούτο, δεν μπορούν ποτέ να είναι φανατικοί. Επειδή δεν έχουν καρδιά. Εμείς ναι.

Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου.

Αντιμέτωποι, αυτοί και εμείς, αυτοί με όλες τις δυνάμεις του κόσμου και εμείς με τον φανατισμό μας, θα κερδίζουμε πάντα.

Πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι για πάντα: ο κόσμος θα ανήκει στους λαούς όταν οι λαοί αποφασίσουν να αναφλεγούν στην ιερή φωτιά του φανατισμού. Να καούμε για να είμαστε σε θέση να κάψουμε, χωρίς να ακούσουμε τη σιωπή του μέτριου και των μαλθακών που μας μιλούν για σύνεση»

Πατρίδα ή Θάνατος: Οι Ουκρανοί Φασίστες στο πλευρό της Κουβανικής επανάστασης.

 

του Wolverine

Με δεδομένο ότι το άρθρο για τον Φασισμό τον Castro και την Κούβα (σύνδεσμος εδώ) προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον εκ μέρους των συναγωνιστών, φίλων αλλά και ... εχθρών αξίζει να προβληθεί μια ακόμη άγνωστη παράμετρος σε σχέση με το κίνημα της 26^ης Ιουλίου 1953. 

Σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες μας επιβεβαίωσε και ο παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής Άρης Αρίων ...

(ο οποίος υπήρξε πρώην στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» και υπεύθυνος ιδεολογίας για μικρό χρονικό διάστημα, μέλος της συντακτικής ομάδας του αιρετικού περιοδικού της Εθνικιστικής Αριστεράς «Αντίδοτο», εκδότης δυο σπάνιων βιβλίων τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf, σύμβουλος της Ουκρανικής «Τριτοθεσίτικης» ένοπλης πολιτοφυλακής «Azov» - κάποιοι εκ των εθελοντών της επίλεκτης μονάδας έχουν σε παράλληλη εκτίμηση τόσο τον Stepan Bandera αλλά και τον Nestor Makhno ως τα δύο κορυφαία ένοπλα σύμβολα της Ουκρανικής ελευθερίας και της εθνικής αντίστασης ενώ κρυφό παραμένει στους κόλπους των αντιφασιστών το γεγονός ότι στο πρόσφατο πολεμικό μέτωπο ενάντια στους μισθοφόρους Τσετσένους και λοιπούς εισβολείς της Μόσχας συμμετείχαν και αναρχικές ομάδες μάχης - προσωπικός φίλος του εθνικού γραμματέα Andriy Biletsky καθώς εδώ και χρόνια υποστηρικτής και αρθρογράφος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» τα άρθρα του οποίου μπορείτε να βρείτε στην σχετική ετικέτα) οι πρωτοπόροι της Κουβανικής Επανάστασης Fidel Castro (ο οποίος είχε ίνδαλμα και έμπνευση τον κορυφαίο στο αντάρτικο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα της θρυλικής ΕΟΚΑ και τον Φασιστή Jose Antonio Primo de Rivera της «Φάλαγγας» ενώ κουβαλούσε πάντα μαζί του τα «Άπαντα» του τελευταίου όταν ήταν στο αντάρτικο) και ο Che Guevara (είχε επικοινωνία και εκτιμούσε βαθύτατα τον Εθνικιστή Συνταγματάρχη Juan Peron, θεωρητικό της φασιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου από τον οποίο είχε λάβει όπλα και χρήματα, ιδεολογικά είχε επηρεαστεί εκτός από τον μαρξισμό και από τον «Περονισμό» ενώ συνεργάτης του Peron υπήρξε ο Norberto Ceresole μετέπειτα κορυφαίος σύμβουλος του εθνικoαριστερού Συνταγματάρχη των ειδικών δυνάμεων Hugo Chavez της Βενεζουέλας) 

... είχαν επαφές και συνεργασία και με τους Ουκρανούς Εθνικιστές (Μπαντεριστές). 

Ουκρανοί Εθνικιστές με σύμβολα του κινήματος τους αλλά και με την σημαία του Μαχνό ο οποίος ήταν οργανωτής του διάσημου Μαύρου Στρατού και κατηγορούμενος από κάποιους για την ανηλεή πολεμική του απέναντι στους γνωστούς διεθνείς τοκογλύφους. Πολλοί Εθνικιστές και Φασίστες της Ουκρανίας τον θεωρούν ήρωα για την λυσσαλέα αντίσταση του απέναντι στους εισβολείς της Μόσχας ...

Ανάμεσα στο αυτοκόλλητο του Χάους και το κράνος ένα όπλο με σφαίρες, η διάσημη Ουκρανική Εθνικιστική Τρίαινα και το σύμβολο του Μαχνοβτσίνα (κίνημα του Μαχνό) ...

Η μεταπολεμική «φαιοκόκκινη» συνεργασία (βασικός πρωτεργάτης της οποίας ήταν και ο Otto Strasser) δεν ήταν όμως κάτι το πρωτόγνωρο για την Κουβανική ηγεσία. Είχε προηγηθεί η επαφή με τον Τριτοθεσίτη νεοφασίστα διανοητή αναθεωρητή και συγγραφέα Francis Parker Yockey που δολοφονήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του παρακράτους των ΗΠΑ ενώ ακολούθησε η συνεννόηση και με τον παλαίμαχο πολεμιστή και ακτιβιστή Jean Thiriart. Ο ίδιος ο Castro για τους Ουκρανούς είχε πει χαρακτηριστικά: «Εάν δεν ήταν αυτοί εδώ (οι υποστηρικτές του Stepan Bandera) δεν θα είχαμε ποτέ προωθηθεί στα προάστια του Santiago». 

Το σχέδιο της κατάληψης της πόλης της Santa Clara τέθηκε με λεπτομέρειες στο κεντρικό αρχηγείο της Ουκρανικής OUN-B ...

(μέλη των Ουκρανών Φασιστών και Εθνικιστών είχαν δολοφονηθεί από την Γκεστάπο ή φυλακιστεί και απομονωθεί ενώ κορυφαίοι ηγέτες τους είχαν σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας μιας μερίδας του Χιτλερικού καθεστώτος που αντιδρούσε στα δίκαια σχέδια τους για μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Όμως λίγο πριν το τέλος του πολέμου σημαντικός αριθμός κρατουμένων από όλες τις κινηματικές φράξιες απελευθερώθηκαν και με την αρωγή της πτέρυγας των σλαβόφιλων αξιωματικών των κομματικών Waffen - SS εξοπλίστηκαν και αναχώρησαν εσπευσμένα για το ανατολικό μέτωπο παρά τις ριζικές διαφωνίες και τραγωδίες που είχαν προηγηθεί. Στήριξαν τον Άξονα απέναντι στην ταχύτατη προώθηση των Σοβιετικών ενώ μετά την ήττα επάνδρωσαν το άγνωστο αλλά κορυφαίο αντάρτικο της Ευρώπης αυτό των «Παιδιών του Δάσους» το οποίο χτυπούσε κατοχικούς στόχους των Σοβιετικών και των ντόπιων συνεργατών τους μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘70) 

... και εκτελέστηκε λαμπρά από τον Γκεβάρα. 

Τα περαιτέρω σχέδια των Κουβανών ηγετών ήταν να μεταφέρουν το αρχηγείο της Ουκρανικής αντιστασιακής οργάνωσης στην Αβάνα, σχέδιο που ναυάγησε από την διαρροή πληροφοριών του Raul Castro προς την Μόσχα αφού ο ίδιος επιδίωκε την πλήρη υποταγή στον Σοβιετικό παράγοντα. Μετά από αυτή την εξέλιξη ο Χρουστσόφ διέταξε την δολοφονία του Ουκρανού αντιστασιακού εμιγκρέ που ζούσε μυστικά στο Μόναχο ενώ όπως είχε πει στον επικεφαλή της KGB Aleksandr Shelepin: «Αν δεν τον ξεφορτωθούμε αύριο η Αβάνα θα είναι Μπλε και Κίτρινη». Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους της γνωστής διαφωνίας του Γκεβάρα με τον Κάστρο ήταν και ο ρόλος του αδερφού του Comandante στην δολοφονία του Ουκρανού Bandera. 

Ο Castro πάντα είχε σε εκτίμηση τους Ουκρανούς τους οποίους ξεχώριζε από τους πανούργους Ρώσους και μια απόδειξη για αυτό ήταν το γεγονός ότι μετά την τραγωδία του Chernobyl (για την οποία το ΚΚΕ κράτησε την γνωστή στάση) χιλιάδες παιδιά Ουκρανικής καταγωγής έλαβαν ιατρική περίθαλψη στην Κούβα της οποίας το υγειονομικό σύστημα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της χώρας της Καραϊβικής παρά το πολυετές εμπάργκο των Αμερικανοσιωνιστών από το 1961.

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

Σχετικός σύνδεσμος: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» - ο Κουβανός ηγέτης είχε κατηγορήσει δημοσίως την Ισραηλινή Mossad για την χρηματοδότηση και οργάνωση του ISIS - ποτέ δεν έκρυψε τις φιλικές σχέσεις του με την Ισπανία του Φράνκο ή τον θαυμασμό του για τον ιδρυτή της Φάλαγγας και μάρτυρα της Εθνικιστικής Ισπανίας Jose Antonio Primo de Rivera. Παρά το γεγονός ότι σύντομα η εξουσία του και η διαφθορά κατάφερε να εκφυλίσει τις αναζωογονητικές δυνάμεις της επανάστασης και να μειώσει την δυναμική της προοπτικής και της χαράς για την απόκρουση του Αμερικανού εισβολέα που έχει επιβάλλει το πολυετές εμπάργκο, αξίζει να αναφερθεί ως μια επίκαιρη αναφορά η άγνωστη σχέση του με την διάσημη κομματική φρουρά του Εθνικοσοσιαλισμού τα εμπειροπόλεμα Waffen - SS. 

Οι προμήθειες όπλων (4.000 πιστόλια βελγικής κατασκευής) από τους Otto Ernst Remer και Ernst Wilhelm Springer ήταν μόνο η αρχή στην πυρηνική κρίση του ’62. Ακολούθησε το έντονο ενδιαφέρον για την άμεση πρόσληψη βετεράνων πολεμιστών της Γερμανίας που είχαν εκπαιδευτεί σε όλες τις συνθήκες μάχης και μπορούσαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στα στρατεύματα της Κούβας. Άλλωστε οι Γερμανοί «ναζί» είχαν πολεμήσει εξαιρετικά και στο πλευρό των Γάλλων μετά την ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού και ήταν περιζήτητοι για τις επιχειρήσεις ως οι πιο αξιόπιστοι μισθοφόροι σε Αφρική, Νότια Αμερική και Μέση Ανατολή αλλά και κορυφαίοι σύμβουλοι των Αραβικών καθεστώτων για τις μελλοντικές επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ. Τελικός στόχος του Κουβανού ηγέτη δεν ήταν μόνο η αντιμετώπιση των Αμερικανών αλλά και η σταδιακή απομάκρυνση από το στρατόπεδο και την υπόγεια επιρροή της Μόσχας καθώς και η μείωση της δυναμικής των Σοβιετικών συμβούλων αφού φοβόταν την ανατροπή του από το Κρεμλίνο μέσω δυσαρεστημένων Κουβανών αξιωματικών. 

Σύντομα η Αβάνα προσκάλεσε μικρό αριθμό Γερμανών αξιωματικών και τους πρόσφερε καταφύγιο ανέσεις και χρήματα σε γερμανικά μάρκα τέσσερις φορές περισσότερα από τον μέσο γερμανικό όρο για να εκπαιδεύσουν τον επαναστατικό στρατό με κάποιους εξ αυτών να δέχονται την πρόταση για παραμονή στο νησί. Το ενδιαφέρον όμως δεν σταμάτησε εκεί, οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο έψαχναν να βρουν και αλεξιπτωτιστές ή τεχνικούς που υπηρέτησαν το Χιτλερικό καθεστώς στόχος που δεν επετεύχθη.

Τέλος να σημειωθεί ότι υπήρχε μια περίοδος που η Κούβα εναντιώθηκε σφόδρα στην επεκτατική εξωτερική πολιτική του Ισραήλ και είχε στείλει στρατιωτικούς και εξοπλισμό σε Αίγυπτο και Συρία με στόχο την συνεισφορά της επανάστασης της χώρας της Καραϊβικής στην καταστροφή του εβραϊκού κράτους. Οι Ισραηλινοί μετά τον πόλεμο του Yom Kippur αναφέρθηκαν επίσημα σε 3000 Κουβανούς που πήραν μέρος στις μάχες με την πλειοψηφία τους να βρίσκεται στο πλευρό των επίλεκτων τεθωρακισμένων σχηματισμών του Σύριου προέδρου Hafez al - Assad και εκατοντάδες από αυτούς να καταλήγουν νεκροί και τραυματίες.

Οι Κουβανοί πάντα ψήφιζαν κατά του Ισραήλ σε διεθνείς ψηφοφορίες, είχαν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τους Σιωνιστές τον Σεπτέμβρη του 1973 και είχαν στηρίξει το ψήφισμα 3379 του ΟΗΕ που ονομάζει τον Διεθνή Σιωνισμό ως μια μορφή ρατσισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο βοήθησαν με κάθε τρόπο την Παλαιστινιακή Fatah αλλά και άλλα αντισιωνιστικά αντάρτικα κινήματα και σύντομα οι κατηγορίες για αντισημιτισμό είδαν το φως της δημοσιότητας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε φυσικά με μεγαλύτερη ένταση όταν ενισχύθηκαν οι πρόσφατες επαφές με την Τεχεράνη του Χομεϊνί.

Η συμπεριφορά της Αβάνας προκάλεσε πολλές φορές την οργή στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ και οδήγησε στην περαιτέρω πολεμική των Σιωνιστών με τους τελευταίους να ψηφίζουν υπέρ του πολυετούς εμπάργκο των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε και πάλι προσέγγιση των δύο πλευρών σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα σε Αβάνα και Τελ Αβίβ.

Εργατική Πρωτομαγιά - Montoneros: η σημαία του Πατριωτικού Σοσιαλισμού είναι Μαύρη και Κόκκινη!

 

Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

«Άπό τά τρία αίτήματα Θεός - Πα­τρίδα - Βασιλιάς, εμείς μονάχα γιά τό ένα είμαστε έτοιμοι νά πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: γιά τήν Πατρίδα. Μιά Πατρίδα όμως όχι σάν τήν περασμένη, πού άφηνε τό λαό νά σαπίζη στη φτώχεια καί νά στραβώνεται στήν άμάθεια. Μά μιάν Πατρίδα δίκαιη, πού προστατεύη όλους, πλούσιους φτωχούς, ευγενείς καί λαό, χωρίς καμιά προνομιούχα τάξι! "Οχι! Δέν κάναμε έμεϊς τόν πόλεμο καί δέν στείλαμε εκατό χιλιάδες φαλαγγίτες νά πεθάνουν, γιά νά χοντρύνουν οί κοιλιές των πλουσίων καί νά πέση πάλι ό λαός στήν αθλιότητα. Ή νίκη μας δίνει δικαιώματα, καί δέν θά επιτρέψουμε κανένα νά μας τ' αφαίρεση. Θά κατεβοϋμε, άν τύχη ανάγκη, πάλι στους δρόμους καί θά πολεμήσουμε»

Jose Antonio Primo de Rivera 

 

Mια σπάνια φωτογραφία του Φιντέλ Κάστρο χωρίς την στρατιωτική στολή, μπροστά στο πορτραίτο του μεγάλου του ειδώλου, Χοσέ Μαρτί, εθνικού ήρωα της Κούβας και ηγέτη του ρομαντικού εθνικισμού (1821-1922) Το 1955, κατά την διάρκεια επίσκεψης στην Νέα Υόρκη, θα δήλωνε στους δημοσιογράφους: «Θέλω να με θεωρείτε μια διασταύρωση Χοσέ Μαρτί και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα». 

Γράφει ο Luigi Copertino και δημοσιεύτηκε εδώ

Μιλάμε για τα πολιτικά κινήματα και τα καθεστώτα που γεννήθηκαν στην Ισπανική πολιτισμική περιοχή, μεταξύ της Ιβηρικής χερσονήσου και της Λατινικής Αμερικής: Φαλαγγισμός, Φρανκισμός, Περονισμός και Κουβανικός Σοσιαλισμός.

Τα πρώτα τρία θεωρούνται δεξιά και το τελευταίο αριστερό. Στην πραγματικότητα, ήδη μεταξύ των τριών πρώτων, η ταξινόμηση στα δεξιά είναι πολύ προβληματική: γιατί αν ο Φρανκισμός ήταν σίγουρα αυταρχικός και εθνικό-συντηρητικός, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχικό Φαλαγγισμό ή τον Αργεντίνικο Περονισμό που ήταν μάλλον Εθνικιστικά κινήματα εκσυγχρονισμού με ισχυρές κοινωνικές, αν όχι σοσιαλιστικές τάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να κατηγοριοποιηθούν, αν και με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στην «Φασιστική» τυπολογία, η οποία από μόνη της ξεφεύγει από το περιοριστικό «δεξιό - αριστερό» σχήμα, συμπεριλαμβανομένων ακριβώς εκείνων των κινήσεων που προσπάθησαν τον εικοστό αιώνα μια σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού.

Είναι πάνω απ 'όλα ο καραϊβικός σοσιαλισμός στον οποίο δεν πρέπει να τονιστεί ο μαρξιστικός χαρακτήρας, με τη σκληρή και καθαρή έννοια της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας του Μαρξ, αλλά μάλλον ως τυπικό λαϊκίστικο κίνημα της Νότιας Αμερικής, επομένως ακόμη και «χριστιανικό» με τον τρόπο του, που τον φέρνει πολύ κοντά με τον Αργεντίνικο Περονισμό .

Τόσο ο Τσε Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο δεν γεννιούνται Κομμουνιστές, ενδεχομένως γίνονται. Και το γίνονται σύμφωνα με μια υπόθεση που δεν μας επιτρέπει να τους χαρακτηρίσουμε Μαρξιστές με την αυστηρή έννοια.

Λίγοι ξέρουν ότι κατά την διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης 1955-1959, ο Φιντέλ Κάστρο κουβαλούσε παντού μαζί του τα "Άπαντα" του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας 

Οι Che και Lider Maximo γεννιούνται εθνικο-λαϊ(κι)στές. Άρχισαν την πολιτική τους περιπέτεια στο όνομα των "libertadoras" και των αντιιμπεριαλιστικών εθνικών επαναστάσεων. Αναμφίβολα, η Βολιβαριανή κληρονομιά, η οποία ήταν πάντα ισχυρή στη Νότια Αμερική, αντηχεί εδώ, και μέσω αυτής επίσης μια ορισμένη «προοδευτική μασονική» επιρροή. Όμως, πάνω απ 'όλα, υπήρχε, σε αυτήν την αρχή, η ηχώ του αργεντίνικου "giustizialismo", του Περονισμού. Σε λίγα χρόνια ο συνταγματάρχης Juan Domingo Perón κατάφερε να εκσυγχρονίσει την Αργεντινή, στο όνομα της οικονομικής ανεξαρτησίας του έθνους, να την απελευθερώσει από την κυριαρχία του αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, και στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκε σύμφωνα μια διαταξικότητα κοινωνικά προηγμένη. «Θέλουμε μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ελεύθερη και πολιτικά κυρίαρχη Αργεντινή», γράφτηκε στο Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν.

Ωστόσο, στην αρχική φάση της εθνικής επανάστασης της Κούβας, υπήρχε επίσης μια τρίτη, ισχυρή πολιτιστική επιρροή, με μεσολάβηση ακριβώς από τον Περονισμό: αυτή του Φαλαγγισμού του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος ποτέ δεν ήρθε πραγματικά στην εξουσία, αλλά του οποίου η ιδεαλιστική κληρονομιά είχε εξαπλωθεί στο σύνολο του ισπανόφωνου Κόσμου.

Επιστολή του Castro στον Στρατηγό Γρίβα

Περονισμός

Μεταξύ 1944 και 1955 - με τη θεμελιώδη υποστήριξη της συζύγου του, της πρώην ηθοποιού του ραδιοφώνου Eva Duarte, που έγινε για τις λαϊκές μάζες Evita, η "Madonna των ντεσκαμισάδος", μια γυναικεία παρουσία, εντός ενός προεδρικού καθεστώτος του οποίου τα πλαίσια προήλθαν από το στρατό και τα συνδικάτα, τα οποία ζύμωσαν την ιδιαίτερη αριστερή ψυχή του Περονισμού (που αργότερα ονομάστηκε "montonera") - ο Juan Domingo Perón είχε οδηγήσει την Αργεντινή, απομακρύνοντας την ημι-αποικιακή κυριαρχία της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και είχε ξεκινήσει, όχι χωρίς αντιφάσεις, τη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Ο Περόν πέτυχε τον εκσυγχρονισμό της Αργεντινής μέσω της εκβιομηχάνισης με αντικατάσταση - υπερασπίστηκε προστατευτικά την αναδυόμενη εθνική βιομηχανία αντικαθιστώντας με την εγχώρια παραγωγή τις εισαγωγές που, μέχρι τότε, ανάγκαζαν το έθνος να εξαρτάται από το εξωτερικό - και μέσω μιας εμπνευσμένης κοινωνικής πολιτικής σε μια κοινωνικά πολύ προχωρημένη διαταξικότητα.

Ο Περόν ήταν στρατιωτικός συνταγματάρχης και ήρθε στην κυβέρνηση μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1943, όπου είχε το ρόλο του υπουργού Εργασίας. Η προηγμένη κοινωνική του πολιτική του κέρδισε αμέσως την υποστήριξη του CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ένωσης της Αργεντινής. Η Περονιστική κοινωνική πολιτική αποσκοπούσε στο συνδυασμό των συμφερόντων της νεογέννητης Αργεντινής επιχειρηματικότητας, που την υπερασπίστηκε από τον ξένο ανταγωνισμό, με εκείνα της εργατικής τάξης που ήθελαν να ενταχθούν στην εθνική βιομηχανία. Η Περονιστική διαταξικότητα ωφέλησε τις λαϊκές τάξεις περισσότερο από τις βιομηχανικές. Εν ολίγοις, έκλεινε περισσότερο προς τα αριστερά, σε σύγκριση με το μοντέλο από το οποίο ο Perón, που δεν το έκρυψε, εμπνεύστηκε.

Αυτό το μοντέλο ήταν το συντεχνιακό πείραμα που προσπάθησε το 1930 στην Ιταλία ο Φασισμός. Ο Περόν ήταν, ως στρατιωτικός επίκουρος, στη Ρώμη και το Τσιέτι, και ήταν ενθουσιασμένος για την κοινωνική πολιτική του Φασισμού που προδιέγραφε μια κοινωνική και εθνική επανάσταση από τα πάνω. Μια Επανάσταση, αναμφίβολα, που όμως παρέμεινε εν μέρει εξαρτημένη από τις δεξιές, εθνικιστικές και συντηρητικές συνιστώσες, αλλά η οποία είχε μέσα της, στη «Φασιστική Αριστερά», τις δυνάμεις να ξεπεραστούν αυτές οι συνθήκες.

Στην Αργεντινή, ο Περόν επανέλαβε το Ιταλικό πείραμα χωρίς, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών εκείνης της στιγμής σε αυτήν τη χώρα, πάρα πολλούς συντηρητικούς συμβιβασμούς. Η Περονική πολιτική ήταν μια ανοιχτή επίθεση κατά της «ολιγαρχίας». Η διαμάχη εναντίον της ολιγαρχίας τέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προπαγάνδας, από τη σύζυγο του, Evita, ταπεινής κοινωνικής καταγωγής (παράνομη κόρη ενός γαιοκτήμονα και μιας υπηρέτριας, αλλά που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τον πατέρα της).

Αν και ο Peron ανήκε στην GOU (United Officer Group), μια ένωση, οργανωμένη ως ημι-μασονική λέσχη, αξιωματικών που ήταν συμπαθείς προς τους Ευρωπαϊκούς Φασισμούς, ο Περονισμός σήκωσε αμέσως την σημαία του Καθολικισμού μαζί με του εθνοκοινωνικού. «Ο "giustizialismo" είναι μια νέα αντίληψη της ζωής, απλή, πρακτική, δημοφιλής, βαθιά χριστιανική και βαθιά ανθρωπιστική», συνέχισε το Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν. Η πολιτική προσήλωση στον Καθολικισμό οφείλεται, χωρίς αμφιβολία, στο γεγονός ότι ήταν η «εθνική θρησκεία».

Εκτός από αυτό, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που θα περάσει στην Κουβανική Επανάσταση, δηλαδή η λεγόμενη "Τρίτη Θέση", ή "Τριτοθεσιτισμός" ο Τρίτος Δρόμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού που γίνεται, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, ο τρίτος δρόμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και την Σοβιετική Ένωση (Ιδέα - Δύναμη που θα την ενστερνιστούν όλες οι Ευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες).

«Αλλά το σημαντικό ήταν αυτό: ένας κόσμος ήδη χωρισμένος σε ιμπεριαλισμούς και ένας τρίτος αντιφρονούντας που λέει: Όχι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, είμαστε σοσιαλιστές, αλλά εθνικοί σοσιαλιστές. Είναι μια τρίτη θέση μεταξύ του σοβιετικού σοσιαλισμού και του Yankee καπιταλισμού».

Αφίσα της νεοφασιστικής οργάνωσης Casa Pound

Ο "Τσε" Γκεβάρα "Περονιστής"

Η αγιογραφία που χτίστηκε γύρω από τον "πολιτικό μύθο" του Τσε Γκεβάρα ξεχνά ότι ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, που αργότερα έγινε γνωστός ως "Τσε", έζησε, έστω και ως θεατής, το πείραμα του Περονισμού. Γεννήθηκε το 1928, στο Ροσάριο της Αργεντινής, σε μια πλούσια οικογένεια της «ολιγαρχίας». Ο πατέρας του, μηχανικός και επιχειρηματίας, είχε θητεύσει σε αντιφασιστικές ομάδες και η μητέρα του, μια καλλιεργημένη γυναίκα, μύησε τον μικρό Ερνέστο σε μια αγάπη για τη λογοτεχνία, ειδικά τη γαλλική. Όταν ο Περόν ανέλαβε την εξουσία, ο νεαρός Γκεβάρα παρακολουθούσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου. 

Η αγιογραφία λέει ότι ήδη εκείνα τα χρόνια απολαμβάνει τα έργα των Stéphane Mallarmé, Paul Verlaine και άλλων «καταραμένων ποιητών». Από αυτούς έμαθε το αναρχικό, μηδενιστικό στυλ, την αγάπη για την εξέγερση χωρίς ανάπαυλα που συχνά πρόβαλε στον ίδιο του τον εαυτό που τον οδήγησε αργότερα να μην είναι ικανοποιημένος ακόμη και με τα επαναστατικά επιτεύγματα στην Κούβα και να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα. Εκτός από αυτούς, ο νεαρός Γκεβάρα παρακολούθησε τα έργα των Antonio Machado και Federico Garcia Lorca. Από τον τελευταίο, ωστόσο, δεν μπορούσε να υποψιάζεται τη συμπάθεια για τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, ούτε την φιλία που γεννήθηκε μεταξύ του ποιητή, θύματος των εθνικιστών και του αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας, με την ευκαιρία μιας συνάντησης από έναν κοινό Φαλαγγίτη φίλο. Αλλά, φαίνεται, ότι ο νεαρός  μελλοντικός "Τσε" μελετούσε ήδη τα κείμενα των Ένγκελς και Μαρξ.

Ωστόσο, τίποτα δεν είναι πιο ξένο για τον Γκεβάρα από τον διαλεκτικό "πενταντισμό" του μαρξισμού, ενώ φαίνεται πιο δική του η αναρχίζουσα εξέγερση μιας, ήδη «πλατωνικής» κληρονομιάς, σύλληψης της πολιτικής ως αισθητικής, όπως και η τέχνη της οικοδόμησης του κράτους, φαίνεται πολύ δική του. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Φιντέλ Κάστρο, όταν τον γνώρισε για πρώτη φορά, το 1953, ο Γκεβάρα ήταν ήδη μαρξιστής. Το θέμα, ωστόσο, έγκειται στην κατανόηση του «μαρξισμού» του. Ο Μαρξ είχε ήδη υποβληθεί σε μια σειρά φιλοσοφικών αναθεωρήσεων και επανεπεξεργασιών στην Ευρώπη - από τους σοσιαλδημοκρατικούς έως τους νέο-ιδεαλιστές, στους επαναστατικούς και ανορθολογικούς συνδικαλιστές - προκειμένου να είμαστε σε θέση να δεχτούμε άκριτα έναν ορισμό του "μαρξιστή" χωρίς να ρωτήσουμε "Ποιος Μαρξισμός;".

Το κλίμα της εθνικιστικής - λαϊ(κι)στικής επανάστασης της Αργεντινής, στα νιάτα του, σημάδεψαν το μονοπάτι του Γκεβάρα.  Επομένως, εάν επρόκειτο για  μαρξισμό, αυτός χαρακτηριζόταν έντονα από μια εθνική - λαϊ(κι)στική έννοια, δηλαδή ως αγώνας για την εθνική απελευθέρωση ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, εκφραστή των μεγάλων πολυεθνικών όπως η United Fruit, της οποίας ο Γκεβάρα επισκέφθηκε τα μεγάλα λατιφούντια σημειώνοντας τις συνθήκες της ημι-δουλείας των campesinos.

Αναμφίβολα, ο εθνικό-απελευθερωτικός αγώνας του Γκεβάρα έγινε σύντομα ο απελευθερωτικός αγώνας ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου, με σκοπό πρώτα τη Λατινική Αμερική και μετά την παγκόσμια ενότητα. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι το εθνικό στοιχείο παρέμεινε πάντα ο ουσιαστικός πυρήνας της επαναστατικής φιλοσοφίας του Τσε, ο οποίος δεν αγαπούσε τυχαία, σχεδόν ως πρόδρομο του δικού του ιδεαλιστικού ρομαντισμού, τον Giuseppe Garibaldi (που -ας το πούμε προς απογοήτευση του ρομαντικού μύθου- όπως και αυτός, δεν ήταν απαλλαγμένος από σκιές και ακόμη και βαριά αδικήματα). Το "Πατρίδα ή Θάνατος" ήταν το σύνθημα που κληροδότησε ο Γκεβάρα στην επαναστατική Κούβα, αφού ηγήθηκε της εθνικής επανάστασης που ανέτρεψε το φιλο-αμερικανικό καθεστώς του Φουλγκένσιο Μπατίστα, ο οποίος είχε μετατρέψει το νησί σε ένα μπουρδέλο για δισεκατομμυριούχους των ΗΠΑ που αναζητούσαν πόρνες. και ναρκωτικά.

Onesimo Redondo

Λαϊ(κι)στής "Τσε" Γκεβάρα

Ο Φιντέλ Κάστρο συναντήθηκε με τον Γκεβάρα στη Γουατεμάλα, το 1953, όπου ο μελλοντικός Τσε, ταξιδεύοντας με μοτοσικλέτα γύρω από την ήπειρο της Νότιας Αμερικής, έφτασε ελκυόμενος από τη γοητεία της λαϊ(κι)στικής επανάστασης που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση του Τζέικομπο Άρμπεντζ Γκουζμάν. Ήταν συνταγματάρχης, εκλεγμένος δημοκρατικά το 1951, ο οποίος εκσυγχρόνιζε τη Γουατεμάλα μέσω μιας κοινωνικά προηγμένης μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Ξεκινώντας με την αγροτική μεταρρύθμιση κατά των μεγάλων γαιοκτημόνων. Ο Guzmán είχε ενταχθεί σε έναν σοσιαλισμό με έντονες εθνικιστικές αποχρώσεις και είχε συμμετάσχει το 1944 στην επανάσταση που ανέτρεψε τον δικτάτορα Jorge Ubico και έγινε υπουργός άμυνας στη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Ως εκλεγμένος πρόεδρος, εφάρμοσε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανεξαρτησίας της Γουατεμάλας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και εθνικοποίησε την United Fruit Company, την αμερικανική πολυεθνική που εκμεταλλεύονταν τη γη και τους αγρότες της Γουατεμάλας. Η ομοιότητα, ακόμη και χρονολογική, με την Αργεντίνικη υπόθεση του Περόν - και οι δύο στην εξουσία από το 1944 πρώτα ως υπουργοί τότε, εκλέχθηκαν δημοκρατικά, ως πρόεδροι, και οι δύο εκτοπίστηκαν τα ίδια χρόνια με στρατιωτικό πραξικόπημα - είναι πολύ εμφανής. Ο Guzmán θα εκτοπιστεί σε πραξικόπημα του 1954, κατά παραγγελία της CIA του Allen Dulles. Τον επόμενο χρόνο, το 1955, ένα άλλο πραξικόπημα στην Αργεντινή, πομποδώς αποκληθέν "απελευθερωτική επανάσταση», έριξε το Περονιστικό καθεστώς.

Αυτή η συμπάθεια για την εμπειρία της Γουατεμάλας του Γκουαζμάν μαρτυρεί επίσης το πόσο φιλτράρεται ο μαρξισμός του Τσε Γκεβάρα από τον εθνικό λαϊ(κι)σμό του λατινοαμερικάνικου κόσμου του. Αυτή η ιδιαιτερότητα του αληθινού ή υποτιθέμενου μαρξισμού του αρκεί για να ξανασκεφτεί κανείς τη μορφή του σε μια πολύ διαφορετική προοπτική από αυτήν που επέβαλε ο μύθος.

Evita Peron

Ο "Τσε" Γκεβάρα και ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα

Συνειδητοποιώντας το ή όχι, ο «Τσε», την επαναστατικότητα του, την όφειλε σε μία από αυτές τις υπόγειες μεταδόσεις ιδεών που καταγράφονται συχνά στα ιστορικά γεγονότα, οι ίδιες εθνικές και κοινωνικές απαιτήσεις του Εθνικού Συνδικαλισμού της γνήσιας Ισπανικής Φάλαγγας επανεμφανίστηκαν διαμέσου ενός υπόγειου ρεύματος με χιλιάδες αναδύσεις. «Πατρίδα, Ψωμί και Δικαιοσύνη». Και επανεμφανίζονται ακόμη και από την άποψη του στυλ της ρομαντικής μαχητικότητας και στην πιο αισθητική και ποιητική προσέγγιση, παρά ρεαλιστική, στην πολιτική. Η πολιτική αισθητική και ο μαχητικός ρομαντισμός, στην πραγματικότητα, χαρακτηρίζουν τόσο τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα όσο και τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Γιος του στρατηγού Μιγκέλ, ο οποίος είχε κυβερνήσει δικτατορικά, αλλά με την "καλοπροαίρετη" αποχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του PSOE, την Ισπανία από το 1923 έως το 1930, εισάγοντας στοιχεία οικονομικού εκσυγχρονισμού, ο José Antonio Primo de Rivera, ο οποίος πάντα υποστήριζε μια ανοιχτή καθολική πίστη, ίδρυσε, το 1933, το FE - το «Falange Española» που έγινε FE de las JONS καθώς συγχωνεύθηκε με το Juntas de Ofensiva Nacional - Sindicalista του Onésimo Redondo Ortega, που προέρχεται από την Καθολική Δράση. 

Με μια νεοπαγανιστική και Νιτσεϊκή πινελιά, εκείνη του φιλόσοφου Ramiro Ledesma Ramos. Αυτής της αρχικής Φάλαγγας που ήταν ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που είχε ως στόχο να ξεπεράσει τόσο τον κοινωνικό συντηρητισμό της δεξιάς, διατηρώντας παράλληλα την εθνική του θέση στην υπεράσπιση της "ισπανικότητας" -"hispanidad"- και του διεθνισμού της κομμουνιστικής και αναρχικής αριστεράς, διατηρώντας παράλληλα τη σοσιαλιστική του θέση. Το αρχικό Φαλαγγίτικο πρόγραμμα προέβλεπε, στο πλαίσιο μιας συντεχνιακής μορφής του κράτους μέσω των «κάθετων συνδικάτων», αγροτική μεταρρύθμιση με τη διανομή γης στους αγρότες, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την πίστωση, την εθνικοποίηση των μεγάλων βιομηχανιών και την υποστήριξη στη μικρή βιομηχανία και οικογενειακή βιοτεχνία. Όλα στο όνομα ενός εγκάρδιου πατριωτισμού, για τον οποίο η Ισπανία έπρεπε να είναι μια κοινότητα οικουμενικού πεπρωμένου, και ενός διακηρυγμένου και βιωματικού καθολικισμού, όχι μόνο ως εθνική θρησκεία, αν και ξένο προς κάθε κληρικαλιστική ή ομολογιακή υποτέλεια. 

Ο José Antonio, ο Onésimo Redondo και ο Lédesma Ramos δολοφονήθηκαν από τους δημοκρατικούς το 1936, στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, παρά το γεγονός ότι αυτοί, και ειδικά οι πρώτοι, είχαν κάνει τα πάντα για να αποτρέψουν την αδελφοκτονία και να αποφύγουν την εκμετάλλευση της Φάλαγγας από τις εθνικό-συντηρητικές πολιτικές - στρατιωτικές δυνάμεις του Φρανσίσκο Φράνκο. Ο οποίος  πράγματι, όταν οι ηγέτες του έφυγαν από τη σκηνή, μετέτρεψε την αρχική Φάλαγγα στην παραδοσιακή Φάλαγγα, ενώνοντας την με τους Μοναρχικούς και τους Καρλιστές, κάνοντας την ένα όργανο για το αυταρχικό καθεστώς του που δεν εφάρμοσε σχεδόν τίποτα από την αρχική Φάλαγγα. Μόλις πραγματοποιήθηκε ο κύκλος της συγχώνευσης των Φαλαγγιτών, των Εθνικών Συνδικαλιστών και των Παραδοσιακών, ο Φράνκο - διατηρώντας ορισμένα διακριτικά και ορισμένα τελετουργικά της αρχικής Φάλαγγας άλλαξε το όνομά της στο γενικό όνομα Movimiento - Κίνημα. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι ο Φιντέλ Κάστρο χρησιμοποίησε το ίδιο όνομα για μία από τις πολιτικές του ομάδες στη δεκαετία του 1950. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Γκεβάρα και τον Πρίμο Ντε Ριβέρα.

Εντυπωσιάζεται κανείς από την ομοιότητα, όχι τυχαία, της «ηρωικής» γλώσσας που χρησιμοποιούν, σε χωροχρονικά περιβάλλοντα εν μέρει διαφορετικά αλλά παρόμοια κάτω από το ιδεολογικό και ανθρωπολογικό προφίλ, τόσο του «Τσε» Γκεβάρα όσο και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα. Ο λόγος για τον οποίον, στο νεολαιίστικο νεοφασιστικό περιβάλλον, τόσο ο Τσε όσο και ο Χοσέ Αντόνιο έπαιζαν πάντα το ρόλο των ινδαλμάτων στην αντικαπιταλιστική φαντασία αυτών των κύκλων.

Ας κάνουμε μερικές συγκρίσεις μεταξύ των πολλών που θα μπορούσαν να γίνουν, προειδοποιώντας ότι οι αναφορές που αναπαράγονται είναι διαθέσιμες στο Διαδίκτυο υπό τον τίτλο "φράσεις του ...".

«Τσε» Γκεβάρα: «Αξίζει να παλεύεις μόνο για τα πράγματα χωρίς τα οποία δεν αξίζει να ζήσεις. Αυτοί που πολεμούν μπορούν να χάσουν, όσοι δεν πολεμούν έχουν ήδη χάσει. Και αν αξίζει τον κίνδυνο, θα παίξω ακόμη και το τελευταίο θραύσμα της καρδιάς»

Χοσέ Αντόνιο: «Δεν θέλουμε να διαπληκτιστούμε με τα συνηθισμένα υπολείμματα ενός βρώμικου συμποσίου. Ακόμα κι αν μερικές φορές περνάμε από αυτά τα μέρη, η θέση μας είναι εκεί έξω. Ο τόπος μας είναι στο ύπαιθρο, κάτω από την καθαρή νύχτα, με το χέρι και τα αστέρια στον ουρανό. Είθε οι άλλοι να συνεχίσουν στις γιορτές τους. Εμείς, έξω, με προσεκτική, ένθερμη και σίγουρη επαγρύπνηση, παρουσιάζουμε ήδη την αυγή στη χαρά των καρδιών μας»

«Τσε» Γκεβάρα: «Λένε ότι εμείς οι επαναστάτες είμαστε ρομαντικοί. Ναι, είναι αλήθεια, αλλά είμαστε με διαφορετικό τρόπο, είμαστε από εκείνους που θέλουν να δώσουν τη ζωή τους για αυτό που πιστεύουν»

Χοσέ Αντόνιο: «Η Ισπανική Φάλαγγα δεν μπορεί να θεωρήσει τη ζωή ως απλή σειρά οικονομικών παραγόντων. Δεν αποδέχεται την υλιστική ερμηνεία της ιστορίας. Η πνευματική ήταν και είναι η αποφασιστική πηγή της ζωής των ανθρώπων και των λαών»

«Τσε» Γκεβάρα: «Την πραγματική επανάσταση πρέπει να αρχίσουμε να την κάνουμε μέσα μας»

Χοσέ Αντόνιο: «Το Κίνημα μας ... πρέπει να έχει ασκητικό, ποιητικό και στρατιωτικό χαρακτήρα και αισθητική»

«Τσε» Γκεβάρα: «Η ζωή ενός μόνο ανθρώπου αξίζει εκατομμύρια φορές περισσότερο από όλη την ιδιοκτησία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη»

Χοσέ Αντόνιο: «Η Δεξιά, ναι, επικαλείται την πατρίδα, επικαλείται παραδόσεις. αλλά δεν λαμβάνει υπόψη την πείνα των ανθρώπων, δεν υποστηρίζεται από τη θλίψη εκείνων των αγροτών που εδώ, στην Ανδαλουσία, και στην Εστρεμαδούρα και τη Λεόν, συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν για 500 χρόνια, συνεχίζουν να ζουν σαν κάποια θηρία από τη δημιουργία του κόσμου. Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί»

«Τσε» Γκεβάρα: «Το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει την επανάσταση ! Σε μια επανάσταση, αν είναι αληθινή, νικάς ή πεθαίνεις»

Χοσέ Αντόνιο: «Απαλλαγείτε από κάθε υποτέλεια! Βάλτε την ορμή σας στην υπηρεσία της νέας επανάστασης, που είναι και δική σας, επειδή ανήκει σε όλους, επειδή ανήκει στην Ισπανία!»

Και οι δύο συγκινήθηκαν από μια νεανική ζωτικότητα, απευθύνθηκαν στη νεολαία γνωρίζοντας ότι είναι η πιο προδιατεθειμένη για επαναστατικές αλλαγές. Ωστόσο, για την διανοητική ειλικρίνεια, αφού υπογραμμίσαμε τις ομοιότητες, είναι επίσης απαραίτητο να επισημανθούν ορισμένες αξιοσημείωτες και θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο.

Στο πρόγραμμα των Φαλαγγιτών, η κατανομή της γης στους αγρότες αποτελούσε τη συνεπή πρακτική εφαρμογή του πατριωτισμού και δικαιολογείται στο όνομα του Ισπανισμού. Ο Χοσέ Αντόνιο συνήθιζε να αποστασιοποιείται και από τα δεξιά και από τα αριστερά γιατί, είπε, «Το να είσαι δεξιός, όπως και το να είσαι αριστερός, σημαίνει πάντα να αποβάλλεις το μισό από αυτό που πρέπει να ακούσεις από την ψυχή σου».  

Ο «Τσε» Γκεβάρα, από την άλλη πλευρά, υπερασπιζόμενος τους campesinos που εκμεταλλεύτηκε η United Fruit, εξέτασε την αγροτική πολιτική του Στάλιν χωρίς να γνωρίζει ή το έκρυβε από τον εαυτό του ότι ο Σοβιετικός δικτάτορας ήταν υπεύθυνος για τη γενοκτονία, λόγω της πείνας, των Ουκρανών αγροτών και ότι η κολεκτιβοποίηση της γης είναι αρκετά διαφορετική από τη διανομή της σε εισηγμένη ή συνεταιριστική μορφή στους αγρότες. 

«Στο Ελ Πάσο - έγραψε - είχα την ευκαιρία να περάσω από τα United Fruit, πείθοντας τον εαυτό μου για άλλη μια φορά για το πόσο τρομερά είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Έχω ορκιστεί μπροστά σε ένα πορτρέτο του αείμνηστου και γέρο συντρόφου Στάλιν ότι δεν θα σταματήσω μέχρι να δω αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια να καταστρέφονται».

 

Περόν, Κάστρο και Γκεβάρα. Μια επιστολή και μια συνέντευξη

Για να επιστρέψουμε στην καρδιά αυτού που προσπαθούμε να τονίσουμε εδώ, αυτό που είναι πιο επείγον τώρα είναι η σύγκλιση, πέρα ​​από τον μιμητικό και διφορούμενο μαρξισμό του Γκεβάρα, μεταξύ του Φαλαγγισμού, του Περονισμού και της Κουβανικής Επανάστασης στο ότι διεκδικούν το αίσθημα της εθνικής ιδιοπροσωπίας ως φόντο και βάση, πλαίσιο και καμβά, της «Κοινωνικής Επανάστασης». Αυτή η εθνική βάση της κοινωνικής επανάστασης είναι κοινή για τον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό του Καστρισμού και τον καθολικό-συνδικαλιστικό πατριωτισμό του αρχικού Φαλαγγισμού καθώς και για τον Αργεντίνικο Περονισμό. Αυτό το έχουμε ήδη παρατηρήσει, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος», το οποίο συνηθίσαμε να διαβάζουμε σκαλισμένο σε όλα τα δημόσια κτίρια στην Κούβα, δεν ανήκει μόνο στην Βολιβαριανή κληρονομιά  αλλά και στην γνήσια κληρονομιά του Χοσέ Αντόνιο. Με Περονική διαμεσολάβηση.

Το αυθεντικό δόγμα του Χοσέ Αντόνιο στη Φρανκιστική Ισπανία διατηρήθηκε μόνο στους γυναικείους κύκλους του Movimiento Nacional, που όχι τυχαία ήταν επικεφαλής η αδελφή του Χοσέ Αντόνιο, Πιλάρ Πρίμο ντε Ριβέρα, και στους Εθνικούς Συνδικαλιστικούς Συνδέσμους του Πανεπιστημίου, από τους οποίους προέρχονταν τα στελέχη των συνδικάτων που συνενώθηκαν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό του Φρανκισμού (πολλοί από αυτούς τους μαθητές, κατά την περίοδο της λεγόμενης «Μετάβασης», μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, πέρασαν στην αριστερά).

Ο Φαλαγγισμός του Χοσέ Αντόνιο, ηττημένος και περιθωριοποιημένος από το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία, εντούτοις, ενέπνευσε τη βαθιά ψυχή του αριστερού Περονισμού, αυτή των montoneros. Ήταν στους πανεπιστημιακούς κύκλους της ζωηρής προπαγάνδας montonera που ο νεαρός Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Βέρνα έκανε, όπως είδαμε, τα πρώτα του βήματα στον τομέα του πολιτικού προβληματισμού που θα τον οδηγούσαν σύντομα στην επαναστατική δράση.

Αυτήν την συγγένεια, καθόλου ντροπιαστική, ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν πρώτος την παρατήρησε.  Επιστρέφοντας από την εξορία στην Ισπανία, κοντά στο θάνατο πλέον, ο Περόν έγραψε μια επιστολή στον Φιντέλ Κάστρο για να επιβεβαιώσει την προσωπική του φιλία, η οποία είχε ως κίνητρο μια κοινή ιδεολογική βάση για την «κοινωνική δικαιοσύνη».

Στο κείμενο της επιστολής, η οποία ανοίγει με το «Εξοχότατε πρωθυπουργέ, Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο», ακολουθούμενο από το "Πολύτιμε Φίλε", ο Περόν, υπενθυμίζοντας την επέτειο της ανόδου του στην εξουσία ως γεγονός που σηματοδότησε την αναγέννηση της χώρας για τα πλεονεκτήματα του "giustizialismo", τον οποίο ορίζει ως ένα, "επαναστατικό κίνημα στηριζόμενο στην κοινωνική δικαιοσύνη" ενημέρωσε τον φίλο του ότι το επαναστατικό πνεύμα της εποχής δεν είχε ξεθωριάσει όταν, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ετοιμάστηκε να ανοικοδομήσει ένα έθνος που καταστράφηκε από δεκαοκτώ χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας. Ταυτόχρονα, ανακοίνωσε την άφιξη, στην Αβάνα, του υπουργού οικονομίας του, Gelbard, με το καθήκον πρώτα απ 'όλα να του δώσει μια ισχυρή αγκαλιά, ως προϋπόθεση για την επίσημη αποκατάσταση των πολιτικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ των δύο λαών, της Κούβας και της Αργεντινής, να επιδείξουν όχι με λόγια αλλά με πράξεις την αδελφική αλληλεγγύη που τους κρατά ενωμένους στην κοινή επαναστατική βούληση.

Στη συνέχεια, ο Περόν υπογραμμίζει ότι - ακόμη και αν οι επαναστάσεις δεν μπορούν να είναι οι ίδιες σε όλες τις χώρες, επειδή προσαρμόζονται στο πνεύμα των διαφορετικών λαών, έτσι ώστε ο καθένας να δώσει τη μορφή της εθνικής του επανάστασης εντός των ορίων της κυριαρχίας του - ήταν απαραίτητο να εργαστούν για τη Λατινοαμερικανική ενότητα ως η μόνη δυνατότητα σωτηρίας για ολόκληρη την ήπειρο. Ο στόχος, σημείωσε ο Perón, δεν ήταν εφικτός στη διάρκεια της ζωής τους, αλλά άξιζε να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό που ξεπερνά τους μεμονωμένους ανθρώπους. Η επιστολή, με ημερομηνία 4 Ιουνίου 1974, έκλεισε με εγκάρδιους χαιρετισμούς ακολουθούμενη από ένα πιο εγκάρδιο «μεγάλη αγκαλιά!"

Πρέπει να σημειωθεί ότι, με την επίκληση στην ενότητα της Λατινικής Αμερικής, ο Περόν ανέλαβε ένα από τα όνειρα του Γκεβάρα και του ίδιου του Κάστρο, σχεδόν υπαινισσόμενος φιλικά την πατρότητα του. Μια ιδέα που, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αναζωογονήθηκε, στο πλαίσιο της λεγόμενης Mercosur, από τον πρόεδρο νεο-περονιστή Kirchner της Αργεντινής, από τον Chavez και από τον Lula. Πριν από το θάνατο του Kirchner, η εκλογική ήττα της συζύγου του Cristina Kirchner μετά από δύο αδιάλειπτες εντολές, τον θάνατο του Τσάβες και τη διαλογή του Λούλα, έθεσε τέλος στο σχέδιο του λαϊ(κι)σμού της λατινοαμερικάνικης ηπείρου.

Η κρίση του Περόν σχετικά με τους δύο Κουβανούς επαναστάτες εκφράστηκε δημόσια από τον ίδιο μέσω τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής συνέντευξης. Ο Περόν φτάνει μέχρι στο σημείο να δηλώσει ότι χιλιάδες ακόμη Τσε Γκεβαρά θα γεννηθούν από το θάνατο του Τσε. Πράγματι, στη συνέντευξη, ο Περόν διακηρύσσεται χωρίς περιστροφές στο πλευρό του Γκεβάρα και του Κάστρο. Ξεκαθαρίζει ότι είναι με τον Κάστρο, με όλους τους ανθρώπους του, επειδή έχει απελευθερώσει τη χώρα του και προσθέτει ότι δεν νοιάζεται ότι ο Κάστρο είναι κομμουνιστής. Στη συνέντευξη, μετά από μια σύντομη παύση προβληματισμού, ο Περόν προσθέτει με νόημα το «Κομμουνιστής; Ο Φιντέλ είναι τόσο Κομμουνιστής όσο και εγώ. Είναι μάλλον "giustizialista"  ή Περονιστής».

«Οι λαοί βαδίζουν με τους ηγέτες τους επικεφαλής ή βαδίζουν μαζί με τα κεφάλια των ηγετών τους»

Juan Peron

Φιντέλ Κάστρο Ιησουίτης, Φαλαγγίτης και giustizialista

Η κρίση του Περόν για τον Φιντέλ Κάστρο ανοίγει έναν κόσμο για εμάς. Πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε πιο προσεκτικά τις ανυποψίαστες ρίζες της σκέψης του νεαρού Κάστρο. Θα το πράξουμε, με χαρά, προς αναστάτωση πολλών φιλο-καστρικών και πολλών αντι-καστρικών.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ένας νεαρός γοητευτής της καλής κουβανικής μπουρζουαζίας, μεγάλωσε από τους Ιησουίτες με τα «στρατιωτικά» και «ιπποτικά» ιδεώδη, ένα στυλ που στη συνέχεια αποτύπωσε στα επαναστατικά του τμήματα, από τον Ignazio de Loyola ως τον λαϊκό εθνικισμό του Χοσέ Αντόνιο. Ο μελλοντικός Ανώτατος Ηγέτης, στην πραγματικότητα, όπως ο Τσε, δεν ήταν αρχικά κομμουνιστής, αλλά μάλλον, όπως ο ίδιος ο Περόν καταλάβαινε καλά, ο οποίος γνώριζε καλά τη λατινοαμερικάνικη ψυχή, ένας Εθνικοεπαναστάτης, ένας μαχητής για την εθνική απελευθέρωση της Κούβας από τον  "βόρειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό". Μεταξύ των πρώτων αναγνώσεων του Φιντέλ Κάστρο, που του συνέστησαν οι πνευματικοί διευθυντές των Ιησουιτών, υπήρξαν, αμέσως μετά τις «Πνευματικές ασκήσεις» του Αγίου Ιγνατίου, «Τα γραπτά και οι ομιλίες της μάχης» του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα.

Το μαρτυρεί ο καθηγητής του, αυτός που τον παρακολούθησε περισσότερο στην εκπαίδευση του, ο πατέρας Armando Llorente, Ιησουίτης.

Ο πατέρας Llorente μας ενημερώνει ότι ο νεαρός (αριστοκρατικός) γόνος διάβαζε και μελετούσε με ενθουσιασμό τα γραπτά, ή μάλλον τη γραπτή σύνταξη των ομιλιών του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας ενημερώνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο συνήθιζε να τραγουδάει, μαζί με τους Ιησουίτες ιερείς, τον ύμνο της Φάλαγγας "Cara al sol" (Πρόσωπο στον ήλιο), το ποιητικό μουσικό κείμενο, που συνέθεσε ο ίδιος ο Χοσέ Αντόνιο που ασχολήθηκε με την ποίηση από θαυμασμό στον Garcia Lorca. 

Σύμφωνα με τον πατέρα Llorente, ο Φιντέλ Κάστρο ήταν "hombre con idea muy proxime a la falange" ("ανήρ με ιδέες πολύ κοντά στην Φάλαγγα"). Κατά την άποψη του Ιησουίτη μας, η επανάσταση του Κάστρο ήταν «ανθρωπιστική» παρά κομμουνιστική και φτάνει μέχρι να ορίσει τον Κάστρο μάλλον έναν Φρανκιστή.

Ο Φιντέλ Φρανκιστής και ο Φράνκο σοσιαλιστής;

Και εδώ ανοίγει ένα ακόμη κεφάλαιο, που πρέπει να διερευνηθεί, δηλαδή εκείνο που σχετίζεται με τις αδιάκοπες σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ του καθεστώτος του Κάστρο και του Ισπανικού του Φρανθίσκο Φράνκο. Σχέσεις που κρύβονται πίσω από τις οικονομικές συμφωνίες - που τελικά είχαν και η Ισπανία του Φράνκο με τη Σοβιετική Ρωσία - αλλά έκρυβαν κάτι περισσότερο.

Ο Φιντέλ Κάστρο διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος για τον θάνατο του Στρατηγού Φράνκο το 1975. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για το γεγονός ότι ο Φράνκο δεν ήθελε ποτέ να συμμετάσχει στον εμπορικό αποκλεισμό που επιβλήθηκε στην Κούβα, συνεχίζοντας να διατηρεί οικονομικές σχέσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν ζωτικής σημασίας για την Αβάνα κάτω από το πανό των πολύ εγκάρδιων διπλωματικών σχέσεων, ο Φιντέλ Κάστρο δεν δίστασε να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του Caudillo. Υπάρχει μια συνέντευξη με τον ίδιο τον Κάστρο που μαρτυρεί προσωπικά τις εξαιρετικές σχέσεις που ο Φράνκο συνέχισε να διατηρεί με την Κούβα παρά το διεθνές εμπάργκο. Στο βίντεο που σχετίζεται με αυτήν τη συνέντευξη, εμφανίζονται επίσης οι λεπτομέρειες του ισπανικού Τύπου, τη στιγμή του θανάτου του Caudillo, ο οποίος αναφέρει τις ειδήσεις του εθνικού πένθους που διατάχθηκε στην Κούβα για τον Φράνκο.

Γνωρίζουμε ότι του Φράνκο ήταν ένα εθνικό-συντηρητικό καθεστώς, έντονα κληρικό παρά καθολικό. Ένα καθεστώς που εκμεταλλεύτηκε και αποδυνάμωσε την Εθνικοσυνδικαλιστική ιδεολογία της Χοσεαντονιανής Φάλαγγας, την υποχρέωσε σε μια αναγκαστική ενοποίηση με τους παραδοσιοκρατιστές Καρλιστές και τους Μοναρχικούς, οι οποίοι από την πλευρά τους δεν τους άρεσε η ενοποίηση με τους «σοσιαλιστές» της Φάλαγγας. Ο Manuel Hedilla, διάδοχος του Χοσέ Αντόνιο, φυλακίστηκε από τον Φράνκο επειδή είχε αντιταχθεί στην αναγκαστική ενοποίηση, διακινδύνευσε τη θανατική ποινή και απελευθερώθηκε μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Ωστόσο, κάτι από την αρχική Φάλαγγα, αν και περιορισμένο, πέρασε στο καθεστώς του Φράνκο. Ένας Ισπανός ιστορικός, ο Francisco Torres García, δημοσίευσε πρόσφατα, για τις ισπανικές εκδόσεις "SND Editores", ένα βιβλίο με τον προκλητικό τίτλο "ο Φράνκο Σοσιαλιστής" και με τον υπότιτλο του "Η αποσιωπημένη επανάσταση 1936-1975". Η θέση του Torres García είναι ότι, παρά όλους τους περιορισμούς του, παρά την παρουσία των φιλελεύθερων τεχνοκρατών του Opus Dei, παρά τον συντηρητισμό του, το καθεστώς του Φράνκο δημιούργησε το Iσπανικό κράτος πρόνοιας και έθεσε τα θεμέλια για την μελλοντική οικονομική απογείωση της χώρας. Το βιβλίο συνοδεύεται από πολλούς στατιστικούς πίνακες που δείχνουν την υπόθεση. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία εδώ είναι τα κεφάλαια που αφιερώνει ο Torres García στο έργο της κοινωνικής μεταρρύθμισης και στην προστασία και βελτίωση των συνθηκών των εργαζομένων, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι συνθήκες, που πραγματοποιούνται από τους μόνο δύο Φαλαγγίτες υπουργούς, τους οποίους κάλεσε ο Φράνκο στην κυβέρνηση, στη δεκαετία του '40 και του '50. Είναι ο José Luis de Arrese και ο José Antonio Giron de Velasco. Ο τελευταίος ήταν υπουργός εργασίας για 17 χρόνια, δεύτερος σε διάρκεια μόνο μετά τον δελφίνο του Caudillo, Carrero Blanco, ο οποίος δολοφονήθηκε σε επίθεση της ETA στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τόσο ο Arrese όσο και ο Girón ανήκαν στην ομάδα εκείνων των Φαλαγγιστών που, σε αντίθεση με τον Hedilla και άλλους, πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να λειτουργήσουν εντός του καθεστώτος του Φράνκο σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσουν τουλάχιστον μερικές από τις απαιτήσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης της Φάλαγγας. Στην πραγματικότητα, δίνοντας στο έργο τους ένα ισχυρό καθολικό αποτύπωμα που σίγουρα δεν θα δυσαρεστούσε τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, εξασφάλισαν ότι τα «κάθετα συνδικάτα», που ιδρύθηκαν εν τω μεταξύ από το καθεστώς αλλά με εξασθενημένο τρόπο, θα ενεργούσαν τουλάχιστον ως όργανα γιατί την προστασία και, στο μέτρο του δυνατού, και την κοινωνική ενίσχυση των Ισπανών εργαζομένων. Ήταν ο Girón που εισήγαγε τα μπόνους για τα Χριστούγεννα και τον Ιούλιο, αμειβόμενες διακοπές, προστασία της ασφάλειας στο χώρο εργασίας, ώρες εργασίας με δικαίωμα κυριακάτικης ανάπαυσης. Ενώ ο Arrese ασχολήθηκε κυρίως με το νόμο για ένα πραγματικό Λαϊκό Σχέδιο Στέγασης που ανατέθηκε σε ένα ειδικό υπουργείο με τη βοήθεια κάθετων συνδικάτων. 

Ο Girón και ο Arrese σχεδίασαν και προσπάθησαν να εισαγάγουν μορφές συμμετοχής των μισθωτών στα κέρδη της εταιρείας. Οι δύο διεξήγαγαν μάχες εντός της Φρανκικής κυβέρνησης, ενάντια στους συντηρητικούς που πίστευαν ότι οι προτάσεις τους ήταν πληθωριστικές, για την περιοδική αύξηση των μισθών έως την υπόθεση του οικογενειακού μισθού. Ακόμα και στο αγροτικό μέτωπο προσπάθησαν να εισαγάγουν, έστω και μερικώς, μορφές μεταρρύθμισης οι οποίες, αν και δεν επηρέαζαν άμεσα τα μεγάλα κτήματα, έθεσαν ωστόσο, μέσω του αποικισμού των μη καλλιεργούμενων εδαφών, τα θεμέλια για μια μελλοντική συνεργατική ανάπτυξη της ισπανικής γεωργίας.

Η εποχή του Arrese και του Girón τελείωσε με την φιλελεύθερη στροφή του καθεστώτος στη δεκαετία του 1960. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία επιτρέπει στον ιστορικό να μιλήσει για έναν «Κοινωνικό Φρανκισμό» ή μια «κοινωνική φάση του Φρανκισμού» μέσα στο καθεστώς. Η παρουσία αυτού, αν και περιορισμένης, κοινωνικής συνιστώσας του καθεστώτος του Φράνκο μας επιτρέπει επίσης να κατανοήσουμε τα ιδεολογικά, πολιτικά και όχι μόνο οικονομικά κίνητρα για τη διατήρηση σχέσεων με την Κούβα, κατά παράβαση του διεθνούς εμπάργκο. Αυτό παρά το γεγονός ότι η εμπειρία του «Κοινωνικού Φρανκισμού» είχε ήδη τελειώσει όταν ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα απελευθέρωσαν την Κούβα από τη δικτατορία του Μπατίστα. Όμως, προφανώς, μια ηχώ αυτού του «Φαλαγγιστικού Σοσιαλισμού», ο οποίος είχε προσπαθήσει να λειτουργήσει εντός του Φρανκισμού, παρέμεινε και ώθησε το καθεστώς να είναι συμπαθές προς την Κούβα του Κάστρο.

Μετάφραση: Τίτος

* Στμ

Έβαλα στην μετάφραση τον όρο λαϊ(κι)σμός με (κι) γιατί τα populism(o), populist(a), θεωρώ πως, κακώς μεταφράζονται στα ελληνικά σαν λαϊκισμός, λαϊκιστής. Στα ελληνικά ο όρος λαϊκισμός έχει αρνητική χροιά. 

Καθόλου τυχαία πολλοί μπορεί να χρησιμοποιούν τον όρο "Λαϊκό", αλλά κανείς δεν αυτοπροσδιορίζεται "λαϊκιστής". 

Προτιμώ και προτείνω τα λαϊσμός, λαϊστής. Εθνισμός, Εθνιστής. Όροι, στην ουσία παραπλήσιοι. Όπως ο γερμανικός "βολκισισμός" και οι Ρώσοι Ναρόντικοι.

[Βλ. και το δοκίμιο του Αλαίν Ντε Μπενουά "Λαϊκισμός το τέλος της Δεξιάς και της  Αριστεράς" όπου ο Γάλλος στοχαστής λέει ότι ο "λαϊ(κι)σμός γεννιέται με τους Ρώσους σοσιαλιστές Ναρόντικους (Εθνιστές, Narod λαός, έθνος)]

Ο Manuel Hedilla, ο «Κόκκινος» Φαλαγγίτης που φυλακίστηκε στην Ισπανία του Franco.

Manuel Hedilla: ο Φαλαγγίτης που αμφισβήτησε τον Franco.