Περιοδικό "Τρίσκελον" - κυκλοφορεί το τέταρτο τεύχος

triskelonhellas@yahoo.gr

Dominique Venner, Ο αιών του 1914

Οι άνδρες των Freikorps ήταν υιοί του πολέμου, της ήττας και της επαναστάσεως του Νοεμβρίου. Ήταν απ’ ευθείας συγγενείς των «arditi» του Fiume και των «squadristi», οι οποίοι εμφανίσθηκαν λίγο αργότερα στην Ιταλία και ενσάρκωναν ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Σχηματίσθηκαν αρχικά στα χαρακώματα του Α’ Π.Π. Ο πόλεμος είχε εξαλείψει τους άνδρες που είχαν καταρρεύσει ψυχολογικά ή ηθικά συντεθλιμμένοι από το μαρτύριο, και είχε ξεχωρίσει εκείνους, οι οποίοι βγήκαν δυνατότεροι και σκληρότεροι από πρίν. 

Ο Jünger τους συνέκρινε με τους παλαιούς Γερμανούς μισθοφόρους, των οποίων η μοναδική πατρίδα ήταν η σημαία τους. Ο πόλεμος είχε καταργήσει όλες τις κοινωνικές διαφορές μεταξύ τους, εξισώνοντάς τους σύμφωνα με κριτήρια, τα οποία δεν είχαν σχέση με την ζωή του πολίτη. Οι κοινωνικές ταξινομήσεις είχαν αντικατασταθεί από την τόλμη και το θάρρος, και ήθελαν πλέον να μεταφέρουν αυτήν την νέα ιεράρχηση αξιών στην μεταπολεμική αστική κοινωνία. Με τον τρόπο τους ήταν σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός τους, όμως, ήταν στρατιωτικός και δεν είχε σχέση με την επιδίωξη της ασφαλείας και της υλικής ευμάρειας. 

Η μόνη ιεραρχία που αναγνώριζαν ήταν αυτή της αξίας. Όλοι τους μοιράζονταν την ίδια πίστη στην δύναμη της θελήσεως και στην ειλικρινή απόλαυση των συνοπτικών μεθόδων. Ενώ αναμφισβήτητα δεν αποτελούσαν την επιτομή όλης της ουσίας του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ήταν θεμελιώδες στοιχείο των κινημάτων αυτών, υπό την έννοια ότι ενσάρκωναν στην εποχή τους την πλέον ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον του αστικού κόσμου.

Dominique Venner, Ο αιών του 1914

πηγή

Κώστας Μόντης: Πάντοτε Ενωτικός - πάντοτε Έλληνας (Ιδεάπολις)

Το 2014 ανακηρύχθηκε, στην Κύπρο, ως Έτος Κώστα Μόντη, καθώς συμπληρώνονται, τη χρονιά αυτή, εκατό χρόνια από τη γέννηση του (18.2.1914) και δέκα χρόνια (1.3.2004) από το θάνατο του ποιητή. Το μικρό αυτό κείμενο δεν αποσκοπεί στο να κομίσει κάτι καινούργιο όσον αφορά τον Μόντη, αλλά αποτελεί ένα μνημόσυνο, που κάθε άλλο παρά περιττό κρίνεται. 

Κι αυτό γιατί ο Κώστας Μόντης, το παιδί της κατεχόμενης σήμερα Αμμοχώστου, ο πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α., παραμένει για τους νεοέλληνες ένα άγνωστο όνομα. Ο Κώστας Μόντης υπήρξε όχι μόνο ένας - με αυστηρά κριτήρια - σημαντικότατος Έλληνας και Ευρωπαίος ποιητής και πεζογράφος, αλλά και ένας αγωνιστής της ελευθερίας της Κύπρου και πρόμαχος του ονείρου της Ένωσης. 

Ένα περιδιάβασμα στο διαδίκτυο και στη σχετική βιβλιογραφία είναι δόκιμο για μια γνωριμία με τον πνευματικό αυτό άνθρωπο. Για εδώ, αρκεί η μνεία του ονόματος του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια φωτογραφία του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη και η "αγωνία" του Κώστα Μόντη.

Όταν ο αντιφασισμός εξυπηρετεί την προπαγάνδα των Σιωνιστών ...

Η παραπάνω ανακοίνωση δημοσιεύτηκε στο γνωστό Indymedia προκαλώντας όπως ήταν φυσικό θύελλα σχολίων μεταξύ των "αντιφασιστών". Δεν είναι η πρώτη φορά που η άκρα αριστερά με τις ανακοινώσεις της προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για την στάση της απέναντι στην Σιωνιστική απειλή. Από την υπεράσπιση του φιλοσιωνιστικού FSA στον πόλεμο της Συρίας που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια, την συμπόρευση με υποστηρικτές των Σαλαφιστών μέχρι και την εξίσωση της Παλαιστινιακής αντίστασης με την Σιωνιστική κατοχή σήμερα το συμπέρασμα είναι το ίδιο ...

Η Ρένα Δούρου σε άρθρο της στην Αυγή, έγραψε για τον Πέρες:

"Το γεγονός ότι τούτη την περίοδο πρόεδρος του Ισραήλ είναι ένας από τους τελευταίους ιστορικούς ηγέτες της χώρας, ο άνθρωπος του οποίου η προσωπική ιστορία αποτελεί την ενσάρκωση των περιπετειών του εβραϊκού λαού στη διάρκεια του 20ού αιώνα (γεννήθηκε το 1923 στη Λευκορωσία και μετανάστευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στην, υπό βρετανική Εντολή, Παλαιστίνη), προσέδωσε στην επίσκεψη μια ιδιαίτερη υπέρ - αξία. Όλα δείχνουν ότι ο άνθρωπος που διατέλεσε υπουργός σε κρίσιμα πόστα, που σήκωσε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το βάρος των διαπραγματεύσεων με τον Γιάσερ Αραφάτ και που συνέβαλε στο να μπουν οι σχέσεις Ισραήλ και Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης, ανοίγοντας έτσι νέους ορίζοντες, δεν κοιτάζει πίσω. Ο 89χρονος Πέρες, που σε λίγες μέρες θα γιορτάσει τα γενέθλιά του, δεν αναμασά το παρελθόν αλλά φροντίζει να τονίζει στις παρεμβάσεις του ότι το μέλλον ανήκει στις νέες γενιές, επιμένοντας στην ανάγκη του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης, ανταλλαγής τεχνογνωσίας, ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών, που μπορούν να συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση, για παράδειγμα, της γεωργικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο σήμερα, στη δύση του πολιτικού του βίου, ο Σιμόν Πέρες, που για χρόνια εξέφραζε την αριστερή εκδοχή της ισραηλινής πολιτικής σκηνής, αποτελεί πλέον μια... «παραφωνία», με την έννοια ότι τη στιγμή που το γειτονικό περιβάλλον του Ισραήλ αλλάζει καταλυτικά και με ραγδαίους ρυθμούς, η ίδια η χώρα συντηρητικοποιείται σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό και κυριότερα, ηθικό."

The Walking Dead ... (Nafplio)

Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Γενική Διοίκηση: η «αριστερή» Εθνικιστική έκφραση της Παλαιστινιακής αντίστασης.

του Jihad

Το PFLP - GC (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Γενική Διοίκηση) είναι μια οργάνωση της Παλαιστινιακής / Αντισιωνιστικής αντίστασης Εθνικιστικών και Γκεβαρικών ιδεών με έδρα την Συρία. Ιδρύθηκε το ’68 από τον γενικό γραμματέα Ahmed Jibril ο οποίος μαζί με άλλα στελέχη που διαφώνησαν αποχώρησαν από το κυρίως PFLP  το οποίο και κατήγγειλαν ότι παραιτήθηκε από την ένοπλη δράση για να επικεντρωθεί περισσότερο στην ανάλυση του Μαρξισμού παρά στην απελευθέρωση από τις Σιωνιστικές κατοχικές δυνάμεις …

Η σημερινή ηγεσία κατήγγειλε την προσπάθεια της κεντρικής κομματικής ομάδας η οποία έπαιρνε εντολές από το εξωτερικό και την Παλαιστινιακή παροικία να μεταβληθεί η κίνηση σε προπύργιο των Μαρξιστών και υποχείριο της ΕΣΣΔ και της Κίνας. Στην συνέχεια παρόλο την σύμπλευση με την PLO διαφώνησαν σε επιμέρους ζητήματα τακτικής σχετικά με την συνέχεια του αγώνα και με τις υποχωρήσεις του Arafat απέναντι στις επιδιώξεις των ΗΠΑ και Ισραήλ.

Στον αντίποδα των εξελίξεων ο Jibril ο οποίος υπηρέτησε και στον Συριακό στρατό πρότεινε «ένα όπλο για κάθε χέρι» και αντιστασιακή δράση σε όλα τα επίπεδα καταλήγοντας να θεωρηθεί την εποχή εκείνη η «εθνικιστική αριστερά» των Παλαιστινίων ως η καλύτερη σε οργάνωση και ποιοτική σε αποτέλεσμα αντιστασιακή κίνηση. 

Ahmed Jibril

Κατάφεραν να εξοικονομήσουν δυνάμεις κατά την διάρκεια του εμφυλίου στον Λίβανο σε αντίθεση με άλλες οργανώσεις που δέχτηκαν σημαντικά πλήγματα αλλά και να προχωρήσουν σε εντυπωσιακά χτυπήματα ακόμη και μέσα στο Ισραήλ όπως η επίθεση με ανεμόπτερα στις 25.11.87. Στην στρατιωτική βάση Kiryat Shemona 2 κομάντος «μάρτυρες» εξόντωσαν 6 στρατιώτες της IDF και τραυμάτισαν πολλούς άλλους πριν σκοτωθούν από τα πυρά. Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά το γεγονός οι τοίχοι της Γάζας γέμισαν με το σύνθημα 6:1 (six to one). To περιστατικό αυτό πυροδότησε την 1^η Ιντιφάντα …

Η οργάνωση ενεπλάκη σε σημαντικές μάχες ενάντια στον Ισραηλινό επεκτατισμό και στον Νότιο Λίβανο ενώ  επανεμφανίστηκε κατά την διάρκεια της Συριακής κρίσης. Μέχρι και την δεκαετία του ’90 έλαβαν μέρος επιθέσεις ενάντια σε Σιωνιστικούς στόχους ενώ θεωρείται βέβαιη την εποχή εκείνη  η συνεργασία με την Ιρανική ηγεσία, την Εθνικοεπαναστατική Hezbollah αλλά και με το καθεστώς του Συνταγματάρχη Qaddafi. Πολλές φορές οι Εβραίοι προσπάθησαν να εξοντώσουν την ηγεσία της οργάνωσης αλλά απέτυχαν ενώ το 2002 κατάφεραν και δολοφόνησαν τον γιο του Jibril ο οποίος ηγείτο της στρατιωτικής πτέρυγας με βομβιστική επίθεση στην Βυρηττό.

Πρόσφατη εκδήλωση του PFLP - GC στον προσφυγικό
καταυλισμό Yarmouk της Συρίας υπέρ της Γάζας 

Τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης τα τελευταία χρόνια στήριξαν την αντίσταση του Assad ενάντια στους Σαλαφιστές και έδωσαν σκληρές μάχες στο προσφυγικό καταυλισμό Yarmouk ενώ δεν έλειψαν και λυσσαλέες συγκρούσεις με τους αμερικανοκίνητους οπαδούς του FSA τους οποίους και κατηγόρησαν ως πράκτορες των Σιωνιστών. Παρόλο τις εσωτερικές έριδες διαφωνίες και διασπάσεις και στην νέα σύγκρουση σήμερα στην Γάζα οι μαχητές της οργάνωσης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση του Πατριωτικού Σοσιαλισμού και της Πατρώας Γης. 


Οι αντίπαλοι τους σπεύδουν να τους κατηγορήσουν σε κάθε ευκαιρία για σχέσεις με Εθνικοσοσιαλιστικές / Φασιστικές οργανώσεις της Ευρώπης και υιοθέτηση φιλοφασιστικών απόψεων μέσα στην οργάνωση γεγονός που δεν απέχει από την πραγματικότητα …

έκτακτη ενημέρωση: Hamas sources claim they shot the hand off of Captain Dimitri Lavitas North of Beit Hanoun. IDF confirmed yesterday that Captain Dimitri Lavitas 24, of Jerusalem was killed in action by a sniper

To στόμα του Ποιητή (Για τον Εθνικοεπαναστάτη Λορέντζο Μαβίλη)

Οι Κυριακές ανήκουν σε εμάς ! (Κύκλος Ιδεάπολις)

Hate Democracy Love Fascism ...

Δεν ξεχνώ την Μυρτώ ... (21.07.2012 - 21.07.2014)

σύνδεσμος για να κατεβάσετε την αφίσα .... εδώ 

Φονιάδες Σιωνιστές ...

Ahed Atef Bakr

Zakaria Ahed Bakr

Mohamed Ramez Bakr

Ismael Mohamed Bakr

Τα παιδιά σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν μια παραλία στην οποία εξαπέλυε επίθεση μια κανονιοφόρος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού, που βρισκόταν ανοιχτά της μεσογειακής ακτής της Γάζας ...

Της ΕΛΔΥΚ τα παλληκάρια! (Έρως Ελλάς)

Ο Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ και σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων: Haj Amin al-Husseini

του Jihad

Την 4^η Ιουλίου 2014 συμπληρώθηκαν ακριβώς 40 χρόνια από την εκδημία του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Haj Amin al-Husseini ενός σημαντικού θρησκευτικού και πολιτικού ηγέτη της Παλαιστίνης και κορυφαίου συμμάχου του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού. Υπήρξε μια άκρως σημαντική προσωπικότητα της Μέσης Ανατολής και ισχυροποίησε όσο λίγοι το Αντισιωνιστικό στρατόπεδο κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.

Υπήρξε γόνος ευγενών της Ιερουσαλήμ και φοίτησε σε Ισλαμικά, Οθωμανικά αλλά και Καθολικά σχολεία της περιοχής. Υπηρέτησε στον Οθωμανικό στρατό και ενεπλάκη αργότερα στις προσπάθειες ιδρύσεως του βασιλείου της Συρίας. Πολύ νωρίς κατάλαβε τους σχεδιασμούς των Σιωνιστών για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και υποστήριξε τις κινήσεις των Εθνικιστών/Παναραβιστών που αντιτίθονταν σφόδρα στους σχεδιασμούς των πολιτικών, χρηματιστών και βιομηχάνων με Ιουδαϊκή καταγωγή. Φυλακίστηκε από τους Βρετανούς για τις ιδέες του και τις φλογερές ομιλίες του αλλά η αναγνώριση του από τις λαϊκές μάζες ανάγκασε τις κατοχικές δυνάμεις να τον απελευθερώσουν. Κάθε ενέργεια ενάντια στους Σιωνιστές είχε την σφραγίδα του και υπήρξε ο ιθύνουν νους για τις Αντισιωνιστικές επαναστατικές κινήσεις.

Λόγω της σημαντικής του θρησκευτικής θέσης άρχισε να αυξάνει την επιρροή του σε όλους τους τομείς της Παλαιστινιακής ζωής και να δημιουργεί τις βάσεις εκείνες που αργότερα θα τσάκιζαν τα σχέδια των εβραϊκών εγκεφάλων που είχαν βάσεις τόσο μέσα στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στην Ευρώπη. Οι συνεχείς προκλήσεις των Ιουδαίων σχετικά με την δικαιοδοσία στο «τείχος των δακρύων», η αυξανόμενη σιωνιστική επιρροή και οι αρνήσεις των Παλαιστινίων να αποδεχτούν της αλλαγή της κατάστασης οδήγησαν σε νέους κύκλους αίματος. Ο ίδιος ο Haj Amin al-Husseini άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ’20 να οργανώνει τα Παλαιστινιακά «Τάγματα Εφόδου» ως αντίβαρο στην δολοφονική μανία των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων. Φορτία όπλων από την Παλαιστινιακή διασπορά αλλά και εκ μέρους των Φασιστών ενίσχυσαν την αντίσταση γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι πρώτοι που συνέδραμαν στον αγώνα της Παλαιστίνης για Λευτεριά δεν ήταν άλλοι από τους «Μελανοχίτωνες»!  

Στο πλευρό της εξέγερσης βρέθηκαν οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι εργάτες και αγρότες και ενίσχυσαν με τα ίδια τους τα παιδιά τις «φασιστικές» δυνάμεις αφού η ταξική πάλη της αριστεράς φάνταζε ως κάτι το ελλιπές, ενώ η θεωρία αυτή δεν προέτασσε πρώτα την εθνική ολοκλήρωση και ανεξαρτησία ως απαραίτητο στοιχείο της καθημερινής επιβίωσης. Οι γενικές απεργίες του ’36 που διοργανώθηκαν από τους Παλαιστίνιους Εθνικιστές παρέλυσαν την δημόσια διοίκηση και έφεραν σε δύσκολη θέση τους Βρετανούς. Οι διώξεις εκ μέρους των κατοχικών δυνάμεων ανάγκασαν τον Husseini να φύγει προς γειτονικές χώρες. Η επικράτηση της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης στην Γερμανία ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των Αράβων Εθνικιστών οι οποίοι είδαν στις επιτυχίες των Ευρωπαίων το όραμα και την προοπτική για την καταπολέμηση του Σιωνισμού. Παρόλο τις αρχικές θετικές επαφές η λανθασμένη πολιτική μιας μερίδας των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών που δεν ήθελαν να ενοχλήσουν άμεσα τα Αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή - λόγω της σκέψης του Χίτλερ για την Βρετανία - στάθηκαν εμπόδιο στην άμεση ενίσχυση των Παλαιστινίων με μοιραία κατάληξη.

Οι Άγγλοι προσπάθησαν να πείσουν την Ιρακινή κυβέρνηση να σταθεί στο πλευρό τους ενάντια στον Άξονα αλλά ο Μουφτής υπήρξε το πρόσωπο που εναντιώθηκε στα σχέδια τους. Οι γύπες της αποικιοκρατίας χρησιμοποίησαν τις Σιωνιστικές δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τους Ιρακινούς να συναινέσουν στα σχέδια τους. Το πραξικόπημα υπέρ του Άξονα ανέτρεψε προσωρινά την κατάσταση υπέρ της αντίστασης και ο Husseini κάλεσε σε πόλεμο εναντίον της Αγγλίας. Οι Εβραίοι του Ιράκ πλήρωσαν ακριβά την συμμετοχή τους ενάντια στον Ιρακινό λαό αλλά οι δυνάμεις των Συμμάχων σύντομα συνέτριψαν τις επαναστατικές δυνάμεις. Το «λιοντάρι της Παλαιστίνης» βρέθηκε στην Περσία και μετά από περιπέτειες στην Ιταλία και τέλος στην Γερμανία.

Συναντήθηκε με τον Mussolini και τον Hitler και από τον τελευταίο ζήτησε μια ανοιχτή διακοίνωση για τα δικαιώματα ανεξαρτησίας επί των εδαφών της Παλαιστίνης και της Συρίας. Ο αρχηγός των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών αρνήθηκε γιατί πίστευε ότι έτσι θα προκαλούσε την ενίσχυση του Ντε Γκολ από τις δυνάμεις του Βισύ. Παρόλο τα απογοητευτικά αποτελέσματα από την αδυναμία της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, στην ομιλία του στο ινστιτούτο Ισλαμικών σπουδών στο Βερολίνο δήλωσε ότι εχθροί των Μουσουλμάνων είναι «οι Εβραίοι, οι μπολσεβίκοι και οι Αγγλοσάξονες».

Στην συνέχεια επισκέφτηκε πολλά στρατόπεδα εργασίας στα οποία θαύμασε την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και τις άριστες συνθήκες διαβίωσης ενώ συζήτησε διάφορα θέματα με τον Himmler ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας των μονάδων των SS. Στην συνέχεια ενίσχυσε όλα τα σαμποτάζ και τις πράξεις δολιοφθοράς στη Μέση Ανατολή ενώ ζήτησε τον βομβαρδισμό του Τελ Αβίβ ώστε να ενισχυθεί το ηθικό της αντισιωνιστικής αντίστασης. Η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή ως «μη εφαρμόσιμη» … από το γενικό επιτελείο. Συμμετείχε και στις κινήσεις προπαγάνδας και ονομάστηκε από πολλούς ως ο Άραβας «Lord Haw - Haw» λόγω των πολλών ραδιοφωνικών εκπομπών, ενώ συνέγραψε το βιβλίο «Ισλαμισμός και Ιουδαϊσμός»  για την 13^η Βοσνιακή Μεραρχία των SS. 

Ανάμεσα σε άλλα έγραφε «θα έρθει η μέρα της κρίσεως όταν οι Μουσουλμάνοι θα συντρίψουν τους Εβραίους ολοκληρωτικά» ενώ δεν σταματούσε από τον σταθμό του Βερολίνου να καλεί σε «ιερό πόλεμο». Τρεις Μεραρχίες των επίλεκτων κομματικών δυνάμεων επανδρώθηκαν από Μουσουλμάνους Βόσνιους και Αλβανούς (η 13^η, η 21^η, η 23^η) ενώ συνέβαλλε σε αυτό και η φιλοισλαμική οπτική του Himmler. Λόγω της συνεργασίας της Βέρμαχτ με τους Μοναρχικούς Εθνικιστές Σέρβους πολλοί Βόσνιοι μαχητές λιποτάκτησαν και έφυγαν σε δυτικές και αραβικές χώρες ή προσχώρησαν στις δυνάμεις των παρτιζάνων του Τίτο. Αργότερα μετά τον πόλεμο βρήκαν άσυλο κάποιοι σε μουσουλμανικές χώρες και πολέμησαν ενάντια στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ. Με δικές του ενέργειες ενισχύθηκε η «Αραβική Λεγεώνα» η οποία πολέμησε στα Βαλκάνια και στο Ανατολικό Μέτωπο.

Τα Γαλλικά συμφέροντα και η κόντρα του Ντε Γκολ με την Αγγλία απέτρεψαν την παράδοση του Μουφτή μετά την λήξη του πολέμου ενώ οι απόπειρες δολοφονίας εναντίον του εκ μέρους των Σιωνιστών ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή αφού φοβήθηκαν ότι θα καταστεί "μάρτυρας" για τους Άραβες. Με την βοήθεια Μαροκινών Φασιστών απέδρασε και βρήκε άσυλο στην Αίγυπτο. Παρόλο την ήττα των Εθνικοσοσιαλιστικών δυνάμεων συνέχισε να εναντιώνεται στο σχέδιο για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και προετοίμαζε τους Αιγύπτιους και τον πρόεδρο Nasser για μελλοντικό πόλεμο με τους Σιωνιστές ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με την γνωστή PLO. Οι Σιωνιστές πίστευαν ότι κάθε μεταπολεμική Αντισιωνιστική πράξη είχε τον σχεδιασμό του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ …

Πέθανε στην Βυρηττό το ΄74 και οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να ενταφιαστεί στην Ανατολική Ιερουσαλήμ η οποία είναι υπό κατοχή μέχρι και σήμερα. Αρνήθηκαν να δώσουν σχετική άδεια οι σιωνιστικές δυνάμεις … και μεταφέρθηκε η σορός του στην πρωτεύουσα του Λιβάνου. Μόλις 2 χρόνια  μετά οι ακροδεξιοί φιλοσιωνιστές «Φαλαγγίτες» έκλεψαν τα προσωπικά του αρχεία. Η εγγονή του παντρεύτηκε τον αρχηγό επιχειρήσεων του «Μαύρου Σεπτέμβρη» Ali Hassan Salameh ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από την Mossad για την συμμετοχή του στην επίθεση στο Μόναχο της Γερμανίας. Ο Yasser Arafat υπήρξε ανιψιός  του και πολλοί θεωρούν ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης υπήρξε μετά τον πόλεμο το δεξί του χέρι του Μουφτή για την δομή και την μετέπειτα οργάνωση της αντίστασης και εν τέλει της οργάνωσης Fatah.

Το έργο και η Ιδέα του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ παραμένει πάντα επίκαιρο, οι Εθνικοσοσιαλιστές τιμούν την μνήμη του και οραματίζονται την στιγμή που τα νικηφόρα στρατεύματα των Αντισιωνιστικών Δυνάμεων θα παρελάσουν νικηφόρα μέσα στην πρωτεύουσα των Ισραηλινών!

Palestina Libera!

To πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ ...

«Η ράτσα μας είναι εκείνη των κυρίαρχων. Εμείς είμαστε θεϊκά όντα σ’ αυτό τον πλανήτη. Είμαστε διαφορετικοί από τις κατώτερες ράτσες, όσο διαφορετικές είναι αυτές οι ράτσες σε σχέση με τα έντομα. Οι άλλες ράτσες είναι σαν τα ανθρώπινα περιττώματα. Ο δικός μας προορισμός είναι να ... βασιλεύουμε σ’ αυτές τις κατώτερες ράτσες.»

Menachem Begin
(πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 1977 μέχρι το 1983
Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1978)

Το βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου "Καραμανλής και Φάκελος" σε μορφή αρχείου .pdf (free download)

Κριτική του υπομνήματος για την τραγωδία της Κύπρου 

Συγγραφέας : Παπαγεωργίου Σπύρος
Εκδότης : Νέα Θέσις
Έτος έκδοσης : 1992
Σελίδες : 110

Από τον πρόλογο:

Ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζ. Χόρτον, ο οποίος παρέσχε την γνωστήν ιστορικήν μαρτυρίαν δια την Μικρασιατικήν Καταστροφήν, εις απόρρητον εκθεσίν του, είχε γράψει: «Είναι απίστευτον, ότι ο Έλλην πολιτικός είναι ικανός να προχωρήση ακόμη και εις θυσίαν της χώρας του και πολλών ανθρωπίνων ζωών, αρκεί να διατηρήση το κόμμα του εις την εξουσίαν έστω και δι' ολίγας ημέρας». Αυτός, πράγματι, είναι έν πολλοίς ο σύγχρονος ελληνικός κομματισμός ο οποίος φθείρει το Έθνος μας. Την αδροτέραν συμπύκνωσιν και επαλήθευσιν του ανωτέρω λόγου αποτελεί ο Καραμανλισμός.[...] 

για να κατεβάσετε το βιβλίο στον σύνδεσμο εδώ

Αλήτες του Ουρανού (του Άγγελου Δημητρίου)

Το τραγούδι του Δασκαλογιάννη.

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

του Wolverine

Αν κάποιος μελετήσει με προσοχή τις κινήσεις του δημοκρατικού στρατοπέδου σχετικά με το Κυπριακό τα τελευταία 40 χρόνια θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μακάριο στις 15.07.74 και κυρίως ενάντια στην πολιτική του υπήρξε μια στρατηγική «έξοδος κινδύνου» απέναντι στους αντεθνικούς σχεδιασμούς των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής. Επιβεβαιώθηκε άλλωστε τα αμέσως επόμενα έτη η ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής τόσο από την αλλοπρόσαλλη τακτική του Μακαρίου όσο και από τις παραχωρήσεις των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων απέναντι στον «Αττίλα». Όσο και αν κομπάζουν οι υπερασπιστές του συντάγματος του ’60 για την ποιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει αναμφισβήτητο το γεγονός ότι από την στιγμή που δεν επετεύχθη η πλήρης ένωση με την Μητέρα Πατρίδα κάθε άλλη λύση οδηγούσε μέρα με την ημέρα στην απώλεια της Μεγαλονήσου. Ο Μούσκος (Μακάριος) από το ’57 κιόλας είχε αλλάξει τακτική η οποία δεν ευνοούσε το λαϊκό αίτημα για ένωση ενώ είχε επιλέξει παράλληλα μια παρανοϊκή πολιτικάντικη προσωπολατρική κατεύθυνση μέσα στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου.

Θάνατος στην Δημοκρατία!

Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μεταφέρουν τις ευθύνες στους Εθνικιστές για τα γεγονότα της εισβολής και κατοχής με αφορμή το πραξικόπημα, ξεχνούν να μας πουν ποιοι ήταν αυτοί που καλωσόρισαν την ΤΟΥΡΚΔΥΚ τον Αύγουστο του 1960 με το «καλωσορίσατε» μάλιστα σε άψογα Τουρκικά! Δεν μας είπαν ποτέ ποιες ήταν οι σχέσεις του «εθνάρχη» τους με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και την CIA η οποία δεν παρέλειπε επί Μακαρίου να εγκαταστήσει τα συστήματα κατασκοπείας στο νησί - λόγω των Σοβιετικών - με την άδεια φυσικά της Κυπριακής κυβέρνησης. Ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν τους Εθνικιστές αλήθεια όταν όλοι γνωρίζουν ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι διώξεις απέναντι στους «Ενωτικούς» υπήρξαν πολύπλευρες από ξυλοδαρμούς και ανακρίσεις μέχρι εκτελέσεις και απαγωγές; 

Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που ζητούσε τον εξευτελισμό και την διάλυση της Εθνικής Φρουράς μέσω της αποχώρησης των Ελλήνων Αξιωματικών; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που την στιγμή που η Κύπρος είχε τεράστια αμυντικά κενά φρόντιζε από την άλλη να προμηθευτεί για τους «πραιτοριανούς» του Εφεδρικού (το επίλεκτο σώμα του Μακαρίου) τελευταίας τεχνολογίας οπλισμό - Τσεχοσλοβακικής προέλευσης - και να τον κρύψει στα υπόγεια … του προεδρικού μεγάρου; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που αγνόησε κάθε έκκληση για ενίσχυση της άμυνας της νήσου ενώ την ίδια στιγμή έδινε άδεια ανεγέρσεως (!) πολυτελούς ξενοδοχείου πάνω ακριβώς στα πολυβολεία της παράκτιας περιοχής όπου αργότερα οι Τούρκοι προχώρησαν σε απόβαση;

Το σώμα του Εφεδρικού του Μακαρίου με σύγχρονο οπλισμό ...

Για αυτούς και χίλιους άλλους λόγους λοιπόν έπρεπε ο Μακάριος να ανατραπεί και ο λαός της νήσου συναισθανόμενος το δίκαιον της υπόθεσης αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι επικράτησε το κίνημα των Εθνικιστικών Δυνάμεων έστειλε 15.000 τηλεγραφήματα συμπαράστασης στον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Α’ Νικόλαο Σαμψών γεγονός που δεν διέψευσε κανείς! Η ΕΟΚΑ Β’ ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του Ελληνικού λαού και στελεχώθηκε ανάμεσα σε άλλους και από παλαίμαχους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Α’ η οποία τσάκισε παλαιότερα τον Αγγλικό επεκτατισμό το ’55 - ’59. Η ιστορική αφορμή για την αιματηρή συνέχεια δεν ανήκει στους Εθνικοεπαναστάτες αλλά στην αλλοφροσύνη της Μακαριακής πολιτικής που βασάνιζε στα κτίρια της αστυνομίας με μεσαιωνικά εργαλεία τρόμου τους αντάρτες και υποστηρικτές των Ενωτικών Εθνικιστικών δυνάμεων. 

Οι Έλληνες Φασίστες διέλυσαν τον αποικιοκρατικό θυρεό στο προεδρικό μέγαρο με βλήματα αρμάτων! 


Οι Δημοκράτες τον απεκατέστησαν και τον διατηρούν μέχρι σήμερα ...

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας παρόλο την απομόνωση εις την οικία του από την στρατιωτική κυβέρνηση της 21^ης Απριλίου προσπάθησε για πολλοστή φορά να έρθει σε συνεννόηση με τον ρασοφόρο ηγέτη αλλά η αδιαλλαξία της εξουσίας και η αλαζονεία υπήρξαν διαχρονικό χαρακτηριστικό του ιερατείου της εκκλησίας και του σύγχρονου ελληνόφωνου «βυζαντινισμού». Παρόλο που ο Γρίβας είχε κάθε λόγο να μισεί τον Μακάριο αφού υπήρξε ο κύριος υπεύθυνος για την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου έκανε ότι μπορούσε για να τον λογικέψει. Η στελέχωση της ΕΟΚΑ Β’ με 10.000 άτομα στο νησί και η δομή όμοια με αυτήν της ΕΟΚΑ Α’ απέδειξε σε όλους τους μετέπειτα επικριτές και «ιστορικούς» ότι το όραμα της Ένωσης παρέμενε ζωντανό σε χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου αλλά και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ο Μακάριος παρά την έντονη αμφισβήτηση του από χιλιάδες συμπατριώτες του απάντησε στο κάλεσμα για ενότητα με νέα βασανιστήρια και διώξεις σε ένα παραλήρημα δημοκρατικής «ηθικής». 

Οι αντεθνικές ενέργειες έλαβαν φυσικά άμεση απάντηση μέσω των επαναστατικών ενεργειών που τίναξαν στο αέρα τα αστυνομικά τμήματα και με εκτελέσεις πολιτικών στόχων θυμίζοντας τις ηρωικές εποχές της ΕΟΚΑ Α’. Εκείνη την εποχή βλέπετε οι Εθνικιστές δεν εκλιπαρούσαν … την δικαιοσύνη «να κάνει την δουλειά της ως οφείλει» διότι απλά δεν υπήρχαν Μπούκουρες και λοιποί «Εθνικιστές» της πλάκας αλλά παλαίμαχοι αντάρτες και αγωνιστές που δεν φοβήθηκαν παλαιότερα τα βασανιστήρια της Αγγλικής στρατονομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρα όπως ήταν φυσικό μετέπειτα δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω στις απειλές του ρασοφόρου «εθνάρχη». 

Και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ηγείτο του αγώνα ο άνθρωπος που διαμόρφωσε το σύγχρονο μεταπολεμικό αντάρτικο πόλεως και έγινε ίνδαλμα από τον Κάστρο της Κούβας μέχρι τον Ιρλανδικό IRA. Ο Στρατηγός Γρίβας ο λεγόμενος και Διγενής, ο άνθρωπος με δεκάδες χρόνια στον αγώνα που πιθανότατα δηλητηριάστηκε στο κρησφύγετο του τον Ιανουάριο του ‘74. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η πλευρά του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου σε μια επίδειξη κοντόφθαλμης πολιτικής - αν όχι συνεννόησης με εξωελλαδικούς παράγοντες - την εποχή εκείνη δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει την άμεση πολιτική αναγκαιότητα εξόντωσης του Μακαρίου και δεν στήριξε τον αγώνα του Γρίβα. 

Κληρίδης - Ντεκτάς με τα ποτήρια στο χέρι υπό την εποπτεία του Άγγλου επιτηρητή ...

Από την άλλη μεριά οι Ελλαδίτες φοιτητές και αρκετοί Φασίστες / Εθνικοσοσιαλιστές στήριξαν με κάθε μέσο την ενωτική προσπάθεια. Η δυσχερής αναλογία δυνάμεων και τα τακτικά λάθη καθώς και τα συνεχή χτυπήματα του Εφεδρικού μέσω των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος αλλά και οι συλλήψεις πολλών ανταρτών έφεραν την οργάνωση σε δύσκολη θέση. Δεν έμενε άλλη λύση το καλοκαίρι του ’74 από την εξόντωση του Μακαρίου. Δυο απόπειρες δολοφονίας απέτυχαν τα προηγούμενα χρόνια - τον προστάτεψε ο Γιαχβέ … - και οι ανατροπείς του Παπαδόπουλου όπως ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης και οι πιστοί σε αυτόν σε μια κίνηση άμεσης ανάγκης προχώρησαν στο πραξικόπημα χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει ότι ανάμεσα τους υπήρχαν υποστηρικτές των πολιτικών και άνθρωποι που προτιμούσαν να θυσιάσουν την Κύπρο για να σωθεί η Δημοκρατία! Πολλοί μπορούν να πουν τα μύρια όσα για αυτή την κινηματική πράξη και να κατηγορήσουν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη - έναν άνθρωπο με 5 χρυσά αριστεία ανδρείας να κοσμούν τον ίδιο - για το αν έσφαλε ή όχι που απέκλεισε τον Μακάριο από την Κυπριακή πολιτική σκηνή. 

Νεκρός Ενωτικός αγωνιστής που έπεσε από σφαίρες φρουρών του Μακαρίου ...

Σίγουρα υπήρξαν παραλείψεις και τραγικά λάθη στα ανώτατα κλιμάκια των επιτελείων Ελλάδος και Κύπρου, σίγουρα ανώτατοι αξιωματικοί πρόδωσαν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη στο πολεμικό συμβούλιο ο οποίος όμως να σημειωθεί ότι επιζητούσε μετά μανίας άμεση εμπλοκή με τον Τουρκικό παράγοντα και έστειλε τους Καταδρομείς και όχι παράδοση στους πολιτικούς όπως επιδίωξαν οι προδότες τύπου Μπονάνος και λοιποί. Τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη όμως θα τον κρίνει η ιστορία. Για όποιους αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά  να παρατηρήσουν ότι δεν άνοιξε ποτέ ο φάκελος για το Κυπριακό. Ας σκεφτούν κάποιοι επίσης με ποια προαγωγή και με ποια περιουσία ανταμείφτηκαν όλοι αυτοί που τον πρόδωσαν την κρίσιμη στιγμή και τι έλαβε αυτός που θεωρήθηκε ο κύριος υπεύθυνος. Βρέθηκε επί σειρά ετών και με εντελώς παράνομο τρόπο πίσω από τα κάγκελα της δημοκρατίας για να καταλήξει στο τέλος από θερμοπληξία μέσα στον Κορυδαλλό (!) επειδή ως Αιώνιος Στρατιώτης αρνήθηκε κάθε πολυτέλεια εντός του δημοκρατικού κάτεργου ακόμη και την επείγουσα ανάγκη για παροχή κλιματιστικού! 

Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας

Όταν ψηλαφήσει κάποιος την ιστορία θα βρει καρκινικούς όγκους όπως τον Μακάριο και τον Κληρίδη ή τον Αναστασιάδη σήμερα να τρώνε και να πίνουν με τον κατακτητή μόλις το 1977 αλλά και το 2007, αυτοί οι θαμώνες των στοών και των πρεσβειών προσπαθούν να μας πείσουν λοιπόν ότι οι Φασίστες πρόδωσαν το νησί και όχι η δημοκρατική φάρα τους! Ας το καταλάβουν καλά λοιπόν ότι το παραμύθι τους δεν πιάνει πλέον και δεν μετανιώνουμε ούτε για ένα λεπτό για την επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μούσκο που λίγες ημέρες μετά την 15^η Ιουλίου έπεφτε στα γόνατα του Σουλτάνου και μέσα στο χαρέμι του ΟΗΕ  ζητούσε με πάθος ... την Τουρκική επέμβαση! Οι ριπές της ΕΟΚΑ Β’ της ηρωικής ΕΛΔΥΚ και των δυνάμεων των ΛΟΚ καθώς και οι νεκροί Συναγωνιστές / Στρατιώτες που έπεσαν από τα πυρά του «Εφεδρικού» του Μακαρίου δεν θα ξεχαστούν από κανέναν! 

Οπλισμός της ΕΟΚΑ Β'

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές Δυνάμεις. Για το Κυπριακό εμείς δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανέναν και για τίποτα! Ξεχνούν ότι τα τάγματα των μαχητών της ΕΟΚΑ Β’ τσάκισαν τους Τουρκοκυπριακούς θύλακες σε Λεμεσό και Πάφο και εκτέλεσαν τον Αμερικανό πρέσβη τον Αύγουστο του ’74 ως εκδίκηση για τα εγκλήματα των ΗΠΑ! Συγκεκριμένα, στις 20 Ιουλίου μέλη της ΕΟΚΑ Β' αποτέλεσαν τον πυρήνα του Τάγματος Μιχαήλ Καλογερόπουλου - Διάκου, το οποίο επωμίστηκε το κύριο βάρος των επιχειρήσεων κατά των τουρκικών θυλάκων της Λεμεσού ενώ άνδρες της ΕΟΚΑ Β' κατέλαβαν το τουρκικό χωριό Αυδήμου, το οποίο ήταν κέντρο στρατιωτικής εκπαίδευσης των Τουρκοκυπρίων της Λεμεσού. 

Νικόλαος Σαμψών

Υπάρχουν τα αδιάψευστα στοιχεία του πιο δυναμικού αντάρτη πόλεως της ΕΟΚΑ ‘Α Νικολάου Σαμψών και οι μαρτυρίες - και σε βιβλίο - του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου - του οποίου το αρχείο έσπευσε να κατασχέσει το Κυπριακό κράτος - τα οποία φωτίζουν την δημοκρατική ομίχλη. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι υπήρξαν και προδότες «ακροδεξιοί» που την μια στιγμή έδιναν κρύο νερό στους μαχητές της ΕΟΚΑ Β’ και ζητωκραύγαζαν «επέθανεν ο Μούσκος» και λίγα χρόνια αργότερα ακολουθούσαν μειοδοτική πολιτική - δεν ήταν άλλος από τον Αναστασιάδη - υποχωρώντας στις απαιτήσεις των Τούρκων. 


Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα σε χώρους της νεολαίας της νήσου το σύνθημα ΕΟΚΑ Β’ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ ενώ μαζί με τα χρώματα της γαλανόλευκης κυματίζουν τα μελανοπόρφυρα λάβαρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδεολογίας! Το παρακάτω απόσπασμα ενός πρόσφατου δημοσιεύματος αποδεικνύει περίτρανα την παράνοια που διακατέχει την νεοελληνική πραγματικότητα και σίγουρα ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει πίσω από τις γραμμές και να βγάλει τα δικα του συμπεράσματα … 

Χρέος των Εθνικοσοσιαλιστών της νήσου να τιμήσουν τους Μαχητές που πολέμησαν τον ραγιαδισμό στο νησί και έπεσαν για την Ένωση και την Πατρίδα!

“… «Πεταμένους» με τα ρούχα που φορούσαν ακόμα και μπρούμυτα με τα πυρομαχικά στις εξαρτήσεις τους θάφτηκαν οι 18 καταδρομείς που είχαν σκοτωθεί στις 15 Ιουλίου 1974, κατά το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» κατά την εκταφή διαπιστώθηκε ότι οι καταδρομείς είχαν θαφτεί όπως - όπως στο νεκροταφείο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία φορώντας τα θερινά κοντά παντελόνια της στολής τους, τα άρβυλα και τις κάλτσες τους. Πρόκειται για 18 καταδρομείς που σκοτώθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο προσπαθώντας να το καταλάβουν και να σκοτώσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η εκταφή έγινε για να διαπιστωθεί σε ποιον ανήκουν τα οστά αφού κάποιοι τάφοι είχαν την ένδειξη «Άγνωστος». Παράλληλα ξεκαθαρίστηκε ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι της τουρκικής εισβολής. Τα οστά μπορούν να παραμείνουν στο σημείο που βρίσκονται από το 1974 ή να μεταφερθούν από τους συγγενείς των νεκρών στις πόλεις και τα χωριά καταγωγής των νεκρών. Οι τάφοι των νεκρών του πραξικοπήματος σχεδόν κάθε χρόνο προκαλούν πολιτική αναταραχή καθώς ο Αρχιεπίσκοπος κάνει τρισάγιο και τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ διαμαρτύρονται γιατί θεωρούν πως η Εκκλησία δεν μπορεί να τηρεί την ίδια στάση για τους πραξικοπηματίες και για αυτούς που σκοτώθηκαν αντιστεκόμενοι»…”