Καλούμε τους Λύκους σου: Εθνική Αναγέννηση

Καλούμε τους λύκους σου

Και καλούμε την λόγχη σου

Καλούμε και τους δώδεκα

Απ' τον ουρανό κάτω 'δω σε μας.

Προ πάντων καλούμε Εσένα.

Τώρα έρχεται το άγριο κυνήγι,

Τώρα ας ηχήσει το κέρας ξανά,

Κανένας θρήνος για τους νεκρούς.

Ο εχθρός έχει ήδη πέσει

Πριν το πρωϊνό ξεπροβάλει.

Το θήραμα δεν έχει όνομα,

Ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο,

Το σφάγιο δίχως σπορά,

Δίκαιο είναι το δικαστήριο.

Παρελθόν πια η συγκομιδή,

Η ήρα καθημερινά πωλείται,

Τα κοράκια τώρα απαιτούν

Την οφειλόμενη τους μερίδα.

Το κυνήγι έχει ξεκινήσει:

Τώρα, Κύριε, η δόξα σου

μας στηρίζει!

Friedrich Hielscher

Για τον Μίκη Μάντακα: Αυτόνομοι - Ρώμη 28.02.2025 - Ιερός Λόχος - Defence Salonica - ΕΝΕΘ - ΑΡΜΑ (Θεσσαλονίκη)

Ρώμη

Θεσσαλονίκη

Ιερός Λόχος/Defend Salonica/ΕΝΕΘ/ΑΡΜΑ

Για περισσότερα εδώ και εδώ

Der Sturmer: out soon

Για το έγκλημα των Τεμπών: οι αυτόνομοι εθνικιστές στους δρόμους ενάντια στο κατοχικό καθεστώς των μαφιόζων!

Με την ζωή και όχι με το κράτος δολοφόνο!

γράφει η Δανάη

Είναι το μόνο μουσικό κομμάτι που αναφέρεται στην κρατική και επιδοτούμενη γενοκτονία των αμβλώσεων η οποία πέρασε νύχτα από το κ(υ)νοβούλιο: θέλει θάρρος να γράψεις στίχους για αυτό το θέμα ταμπού για το οποίο σιωπούν επιδεικτικά κράτος, ιατρικοί σύλλογοι, ΜΚΟ και η διεφθαρμένη ηγεσία της Εκκλησίας.

Θέλει κότσια να το ακούσεις και ίσως και για να το κατανοήσεις. Χωρίς να είμαστε «ηθικές» σύμφωνα με τον αστικό τρόπο σκέψης, λέμε τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς δικαιολογίες.

Ένα κράτος δολοφόνος χειρότερο από αποικία που δεν προβάλλει τους τρόπους αντισύλληψης και την σεξουαλική συμπεριφορά αλλά θεωρεί την άμβλωση θεμιτή, είναι ηθικός αυτουργός στις χιλιάδες περιπτώσεις νέων γυναικών που απεγνωσμένες τελικά πράττουν το μοιραίο.

Και για τους «ελευθεριακούς» των Εξαρχείων σύμφωνα με την δική τους αφίσα η άμβλωση είναι η «έσχατη μέθοδος αντισύλληψης»! Αυτός είναι ο ανθρωπισμός τους τελικά, που θα έκανε και τον γνωστό Βελουχιώτη ακόμη να τραβήξει οργισμένος το περίστροφο του.

Δεν είμαστε αυτοί που θα κουνήσουμε το δάχτυλο ή θα καταδικάσουμε τις γυναίκες όταν αρχές και εξουσία μαζί με «αντιεξουσιαστικά» στέκια προωθούν τα οικονομικά κυκλώματα των γιατρών που θησαυρίζουν από τις πρακτικές αυτές.

Όταν στο όνομα του μιαρού αντιφασισμού οι antifa στοχοποιούν τους ελάχιστους ιατρούς που αρνούνται να σκοτώσουν παιδιά, κάνουν επίθεση σε γυναίκες που βρίσκονται σε γραφεία οργανώσεων υπέρ της ζωής ή κατεβάζουν με εντολή του Καραμανλή αφίσες που προβάλλουν την αλήθεια.

Ελάχιστοι του "χώρου" έχουν ασχοληθεί με το θέμα αυτό πλην των αυτόνομων συναγωνιστών.

Με την ζωή και όχι με το κράτος δολοφόνο!

Απόσπασμα άρθρου από Ισπανικό εθνικοσυνδικαλιστικό περιοδικό: Μια Φαλαγγίτικη ανάλυση για τον Τσε Γκεβάρα

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

link: Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

link: Ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα μέσα από την εθνικοεπαναστατική οπτική: o Περονιστής της «εθνικιστικής αριστεράς»

link: Ο Che Guevara για τον Φασισμό

link: Το πάθος για τον Che (που διάβαζε Jose Antonio) του αντικομφορμιστικού χώρου (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

«Η ΣΕΛΛ, η ΕΣΣΟ και η ΤΕΞΑΚΟ του φίλου μας, του Ροκφέλλερ, με μια μαχαιριά μας έσπρωξαν στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης»

Το εμβληματικό εξώφυλλο του περιοδικού "Έλληνας Εργάτης" το οποίο εξέφραζε την εποχή εκείνη την "αριστερή" πτέρυγα του κόμματος της "Χρυσής Αυγής" και το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις στους κύκλους της αστικής ακροδεξιάς και των αριστεριστών.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος όταν βρέθηκαν τα οστά του Γκεβάρα και ακολούθησε η μεταφορά τους στην Κούβα, έγραψε υμνητική νεκρολογία στην τελευταία σελίδα της κομματικής εφημερίδας.

Μετάφραση για την συντακτική ομάδα: Στέφανος Καρδιτσιώτης

Από την οπτική γωνία της Φαλαγγίτικης ιδέας, ο Τσε είναι το παράδειγμα ενός ολικού συμβιβασμού με τον Λατινοαμερικάνικο κόσμο. Η θυσία του δεν έγινε επί ματαίω, γιατί ο καθένας που αισθάνεται το καθήκον της ένωσης με τον λαό του, πρέπει να έχει μια επαναστατική συμπεριφορά αποφεύγοντας κάθε είδους ελαφρότητα στην ζωή του. Το να πεθάνεις νέος, δεν σημαίνει τίποτα εάν στο σύντομο αυτό διάστημα της ζωής σου μπορέσεις να σταθείς στο ύψος των προσδοκιών των καταπιεσμένων λαών και εθνών, καθώς και των αιτημάτων τους για θυσία της νεολαίας στο βωμό του απελευθερωτικού αγώνα.

Ο Jose Antonio Primo de Rivera είχε πει ότι «Η επανάσταση είναι δουλεία μιας τολμηρής, αμείλικτης μειονότητας με ανοσία στην αποθάρρυνση, μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που οι πρώτες τους ενέργειες δεν θα γίνουν κατανοητές από τις μάζες, αφού αυτές αποτελούν τα θύματα μιας μακράς περιόδου φθοράς και θα αντικαταστήσουν την σύγχυση της ύπαρξης τους, από την χαρά και την καθαρότητα της νέας τάξης».

Ο Αργεντίνος επαναστάτης υπήρξε θαυμαστής του αγώνα των Εθνικιστών ανταρτών της ΕΟΚΑ Α' και στην φωτογραφία εμφανίζεται στο πλευρό του Εθνικιστή Στρατηγού και φιλοναζιστή Juan Peron κατά την διάρκεια της εξορίας του στην Μαδρίτη.

Ο Τσε Γκεβάρα άνηκε ακριβώς σε αυτό το είδος επαναστατικής μειονότητας, που αγωνίζονταν για την ολοκληρωτική απελευθέρωση των Ισπανόφωνων πληθυσμών από την επικυριαρχία εγκάθετων κυβερνήσεων ελεγχόμενων από τους παρασιτικούς γιάνκηδες. Η αντίληψη του άνηκε στον ηρωικό τρόπο ζωής.

Η σκέψη του και η δράση του είναι ένα φωτεινό παράδειγμα αυτού του τρόπου όταν έλεγε «Το να βρεις τον τρόπο να διαιωνίσεις την ηρωική επαναστατική συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή, είναι από ιδεολογικής πλευράς η πιο κρίσιμη αποστολή. Το εργαλείο κινητοποίησης του λαού πρέπει απαραίτητα να είναι πρώτα απ΄ όλα ηθικό». Έτσι, αυτή η μειονότητα έγινε η επαναστατική εμπροσθοφυλακή που σκοπό είχε να χτίσει στο μέλλον ένα ελεύθερο έθνος και να του προσφέρει μια κοινωνική δικαιοσύνη ανύπαρκτη μέχρι τότε.

Γιατί αυτή η Φαλαγγίτικη προσκόλληση στον Τσέ; Πάνω απ’ όλα γιατί η θυσία του είναι αυτό που ο επαναστατικός Φαλαγγιτισμός πιστεύει ότι είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί από όλους αυτούς, που βλέπουν την ζωή τους σαν υπηρεσία σε μια πολιτική κοινότητα που αναζητά την κοινωνική δικαιοσύνη και που η νεοφιλελεύθερη πλάνη τους την έχει αρνηθεί.

Ο Τσέ Γκεβάρα είχε συνειδητοποιήσει απόλυτα την συμβιβαστική σχέση μεταξύ μιας ζωής δοσμένης σε ένα σκοπό σχετιζόμενο με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και των λαών που αναζητούσαν την απελευθέρωση τους από το τοκογλυφικό κεφάλαιο. Τα λόγια του αντηχούν ξεκάθαρα «Ο καθένας μας θα κληθεί να πληρώσει εν΄ ευθέτω χρόνο το μερίδιο του στην θυσία, αισθανόμενος ικανοποίηση για το καθήκον που έχει εκτελεστεί, αντιλαμβανόμενος την συλλογική πρόοδο προς τον νέο άνθρωπο».

Ο αγώνας είναι αέναος, δεν υπάρχει τέλος γιατί κάθε λεπτό η ύπαρξη των επαναστατών του σαλονιού μπορεί να γίνει αιτία άρνησης του επαναστατικού θριάμβου. Γι΄αυτό, πλήρης ήθους του Jose Antonio διακηρύσσουμε ότι όποιος κάνει μια επανάσταση, δεσμεύεται και για την ολοκλήρωση της. Ο Τσε Γκεβάρα πρώτα ολοκλήρωσε την Κουβανική επανάσταση και μετά προσπάθησε σαν μια ηθική και επαναστατική αναγκαιότητα να κάνει την επανάσταση στην Λατινική Αμερική.

Ο τελευταίος του αγώνας έμεινε στην μέση, εξαιτίας του θανάτου του και των λαθών κάποιων κομμουνιστικών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής που διοικούνταν από δικτακτορίσκους. Γι΄αυτό, τα επαναστατικά οράματα στην Λατινική Αμερική προήλθαν από τα εθνικοεπαναστατικά κινήματα, που έβαλαν την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση πάνω από αυτούς τους δικτακτορίσκους, που ήθελαν να βάλουν την ήπειρο κάτω από τον ζυγό ενός νέου ιμπεριαλισμού. Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί αυτό το αποτέλεσμα ήταν ο θρίαμβος της επανάστασης σε ηπειρωτικό επίπεδο ως εργαλείο της Λατινοαμερικανικής ενότητας. Έτσι ο Τσε θα έκανε το Μπολιβαριανό όνειρο πραγματικότητα.

Ο Τσε Γκεβάρα θα αποτελεί πάντα το παράδειγμα μιας ζωτικής ωριμότητας στο πεδίο της επαναστατικής δράσης. Παραθέτοντας τον Μουνιέρ: «Κάποιος επιτυγχάνει την πλήρη ωριμότητα, την στιγμή που επιλέγει ιδανικά ανώτερα της ζωής της ίδιας». Γι΄αυτό η πρώτη επανάσταση του Τσε ήταν προσωπική. Το γεγονός ότι άνηκε στην μεγαλοαστική τάξη δεν τον εμπόδισε από το να αφιερώσει την ζωή του σε όλους αυτούς που υπέφεραν από την καταπίεση των ανδρείκελων των γιάνκηδων.

Το να είσαι συνειδητοποιημένος για την ανάγκη ριζοσπαστικών κοινωνικών αλλαγών είναι το πρώτο βήμα ενός επαναστάτη ακτιβιστή. Πρέπει να βαδίσουμε μπροστά. Η ειλικρίνεια της επαναστατικής δράσης και δυσκολίας, μπορεί να μας οδηγήσει κάποιες φορές στο εκτελεστικό απόσπασμα ή σε κάποια θανατηφόρα ενέδρα, ένας τέτοιος θάνατος όμως μας κάνει να ανήκουμε στον πυρήνα της ιδέας.

Jünger και Céline: Μια επικίνδυνη σχέση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Με την βοήθεια του Ιταλού καθηγητή και μελετητή φιλολογίας, Gianluca Leggiero, σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα μιας σύντομης μελέτης του για τα δυο μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα και την διαμάχη τους.

Το 1932 είναι το έτος κατά το οποίο εκδόθηκε το “Voyage au bout de la nuit” (Ταξίδι στο βάθος της νύχτας) του Celine και το “Der Arbeiter” (Ο Εργάτης) του Ernst Jünger.

Έργα μεγάλης σημασίας για τους δυο συγγραφείς που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα. Στο τέλος της γαλλικής εκστρατείας κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο λοχαγός Jünger στάλθηκε στο γενικό επιτελείο της στρατιωτικής διοίκησης με έδρα το Παρίσι και εδώ είχε την ευκαιρία να συναντήσει πολλές φορές μεταξύ άλλων μεγάλων διανοούμενων και συγγραφέων, κατά τις περιβόητες λογοτεχνικές Πέμπτες στο σπίτι της Florence Gould, τον συγγραφέα εκείνου του “Ταξιδιού” που τον είχε εντυπωσιάσει «τόσο για τη δύναμη του στυλ του όσο και για τη μηδενιστική ατμόσφαιρα που προκαλούσε και αντανακλούσε πολύ καλά την κατάσταση εκείνων των χρόνων».

Στις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε ο Γερμανός στοχαστής για τη συνάντηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα Celine, θα την θυμάται πάντα με μάλλον δυσάρεστες τόνους, από τους οποίους αναδύεται μια βαθιά περιφρόνηση, ίσως εμβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στις διάφορες γνωριμίες που είχε κατά την παριζιάνικη περίοδο του, αυτή ήταν η μόνη που δεν αξιοποίησε να δείξει στοργή και θαυμασμό

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

BAISE MA HACHE- LES CORBEAUX (Arthur Rimbaud)

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής (V): εις μνήμην Δημητρίου Κολτσίδα

Με τεταμένη την δεξιά: Συναγωνιστή Δημήτρη Κολτσίδα καλό πέρασμα! (ανανεώθηκε 22.02)

Το καθεστώς δολοφονεί: Αυτόνομες παρεμβάσεις για τα εγκλήματα της αστικής δημοκρατίας!

link: Για όλα τα “Τέμπη” της μεταπoλίτευσης …

«Αλλά ξέρετε ποια είναι η πραγματική αιτία όλων των κακών μας, αυτής της θλίψης μας; Η Δημοκρατία, αγαπητέ μου, η δημοκρατία, δηλαδή η κυβέρνηση της πλειοψηφίας. Γιατί όταν η εξουσία βρίσκεται στα χέρια ενός μόνο, αυτός ξέρει ότι είναι ένας και ότι πρέπει να ευχαριστήσει πολλούς. Αλλά όταν οι πολλοί κυβερνούν, σκέφτονται μόνο να ευχαριστήσουν τον εαυτό τους και τότε έχουμε την πιο ανόητη και απεχθή τυραννία. τυραννία που μεταμφιέζεται σε ελευθερία»

Luigi Pirandello

Δράσεις των Αυτόνομων Αθηνών

Αυτόνομοι Καρδίτσας

Οι δύο πόλοι στην σκέψη του Νίκου Καζαντζάκη και η υπέρβαση τους (https://avalonofthearts.gr/)

του Κώστα Τάταρη

«Εγώ, που αγαπώ βαθιά

το Ναι και το Όχι,

χαίρουμαι έτσι, πολύ βαθιά

και τα δυο πρόσωπα της Αιγύπτου:

το πράσινο και το γκρίζο αμμουδερό»

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, «Αίγυπτος».

Το μεγάλο «Ναι» και το μεγάλο «Όχι» είναι οι δύο πόλοι, γύρω από τους οποίους περιστρέφεται, περιελίσσεται και ανελίσσεται η σκέψη του Νίκου Καζαντζάκη. Η μεγάλη κατάφαση και η μεγάλη άρνηση.

Κατάφαση όχι μόνον στις «λιακάδες» της Ζωής, αλλά και στις «χιονοθύελλές» της, σ’ όλη τη τραγικότητα και πολυπλοκότητά της, στις αυθεντικές, ζωτικές και ηρωικές αξίες της που υφαίνουν «το πολύχρωμο πέπλο που αιωρείται στην άβυσσο», αλλά και η άρνηση όλων εκείνων των διανοητικών, ηθικολογικών και ιδεολογικών κατασκευών, «των προκαταλήψεων των φιλοσόφων», όπως θα έλεγε και ο Νίτσε, της προτεσταντικού τύπου ηθικής που παρέχει «τις κερδοφόρες μικρές βεβαιότητες».

Άρνηση που καθιστά δυνατό «να κοιτάζεις την άβυσσο χωρίς φόβο, ελπίδα αλλά και χωρίς αναίδεια».

Μια διονυσιακού τύπου κατάφαση, αλλά και μια ασκητικού τύπου άρνηση: δύο θέσεις που στην οπτική του Καζαντζάκη δεν αλληλοαποκλείονται, δεν αλληλοαναιρούνται. γι’ αυτό και οι εμβληματικοί του ήρωες (θεατρικοί και μυθιστορηματικοί) είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά φτιαγμένοι από το ίδιο ανθεκτικό μέταλλο, ορειβάτες που όταν φθάσουν «στην κορυφή του Όρους» (από την «πλαγιά» που ταιριάζει στον καθένα) θα συναντηθούν ως «χαμένοι αδελφοί»:

Ο Αλέξης Ζορμπάς ως εκδήλωση του «Ναι», ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης , «ο Φτωχούλης του Θεού» ως εκδήλωση του «Όχι»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Gormoth - My Winter II (Single)

Για το Έγκλημα των Τεμπών και την Στάση των Εθνικιστών (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

Ο Γιώργος Μάστορας υπήρξε επί σειρά ετών κορυφαίο στέλεχος της "Χρυσής Αυγής", μέλος της εργατικής τάξης και ποιοτικός αρθρογράφος του "χώρου" σε στήλες που άφησαν εποχή.

Η συνεισφορά του στη διάδοση της εθνικιστικής ροκ σκηνής υπήρξε καθοριστική, ενώ δεν έκρυψε ποτέ την συμπάθεια του για την σοσιαλιστική τάση του Εθνικοσοσιαλισμού.

Οι γνώσεις του για την Metal σκηνή και κυρίως για τους Bathory και τους Manowar πάντα προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον φίλων καί εχθρών.

Μετά την αποχώρηση του από το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου, στήριξε έμπρακτα και σε όλα τα επίπεδα τις αυτόνομες ομάδες.

Έχουν δημοσιευτεί άρθρα του στο ιστολόγιο μας στο παρελθόν, ενώ προσφάτως εξέδωσε ένα εξαιρετικό βιβλίο για την Ρουμανική Σιδηρά Φρουρά και τον Μάρτυρα Χριστιανό Φασιστή ηγέτη Cornelius Zelea Codreanu.

Θεωρείτε ειδικός για την άγνωστη ιστορία του Αλβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά και για τις διώξεις των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, ενώ εδώ και χρόνια συμμετέχει σε εκπομπές στο διαδίκτυο σχετικά με ιστορικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα.

Προσφάτως σε μια από τις εκπομπές αυτές παρουσίασε τα 4 από τα 5 ιδεολογικά περιοδικά της συντακτικής μας ομάδας.

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Την Παρασκευή συμπληρώνονται δύο χρόνια από την, επί της ουσίας, δολοφονία 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη, από την τρομερή σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών.

Όσο πλησιάζει η τραγική αυτή επέτειος, διαβάζω απόψεις ανθρώπων, που θέλουν να λέγονται όχι απλώς Πατριώτες, αλλά πολύ περισσότερο Εθνικιστές, οι οποίες με κάνουν να αναρωτιέμαι για το τραγικά χαμηλό πολιτικό (και όχι μόνο) επίπεδο τους.

Για παράδειγμα, παρατηρώ μια επίθεση "δικών μας" εναντίον της Μαρίας Καρυστιανού, με χυδαία επιχειρηματολογία, η οποία διακινείται από τα διάφορα " τρολ " της ΝΔ. " Γιατί βγαίνει και μιλά συνέχεια; "( θα βόλευε η σιωπή της κάποιους)," γιατί έκανε αρνητική ανάρτηση για τους νεκρούς στο Μάτι " (απομονώνοντας μια φράση από ολόκληρο διάλογο, χωρίς να γνωστοποιείται τι έχει προηγηθεί και τι ακολουθεί), "γιατί βγήκε φωτογραφία με την μάνα Φύσσα" (αγνοώντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε αυτή η κοινή φωτογράφηση, ποια την επιδίωξε κτλ)," γιατί χώρισε και τι έγινε και δεν είχε την επιμέλεια των παιδιών της" (το επόμενο στάδιο θα είναι η εξερεύνηση της υπόλοιπης προσωπικής της ζωής) και άλλα παρεμφερή, ανάλογης σοβαρότητας και σπουδαιότητας.

Όλοι αυτοί - αυτές, πέρα από το ότι πέφτουν στην "παγίδα" της ΝΔ, κάνουν το λάθος να κρίνουν την Καρυστιανού με "εθνικιστικά" κριτήρια, τα οποία δεν έχουν καμία βάση επί του προκειμένου. Η Καρυστιανού δεν δήλωσε ποτέ Εθνικίστρια, για να την κρίνουν κάποιοι με (αυθαίρετα) ιδεολογικά κριτήρια. Είναι μια κλασσική "καραμανλική" οπαδός, η οποία συμμετείχε στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, αλλά δεν μπόρεσε μέχρι πρότινος να αντιληφθεί το υπερκομματικό μέγεθος της σύγχρονης σήψης. Ίσως το τελευταίο χρονικό διάστημα, λόγω της προσωπικής τραγωδίας που βιώνει, να έχει αντιληφθεί πολύ περισσότερα ...

Η Καρυστιανού, όπως και οι υπόλοιποι Γονείς και Συγγενείς των νεκρών, αυτή την στιγμή, αποτελούν ένα Σύμβολο Αντίστασης ενάντια στην χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο Τόπος. Μια πολιτική εγκληματική οργάνωση αδίστακτων πατριδοκάπηλων, με διαχρονικό χαρακτήρα, η οποία φυλακίζει ανέντιμα και με νομικά τερατουργήματα πολιτικούς αντιπάλους της, συνεχίζει "επάξια" το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Πατρίδας μας, την φτωχοποίηση των Ελλήνων, την μετατροπή της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού μας σε ετερογενή πληθυσμό.

Ως εκ τούτου, στεκόμαστε στο πλευρό της Καρυστιανού και των υπολοίπων Συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη, ακριβώς γιατί την δεδομένη στιγμή αποτελούν έναν πολιορκητικό κριό, ένα δηλητηριώδες βέλος στην αυθάδεια, την αλαζονεία, την αναισθησία, την αλητεία της ανθελληνικής κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Είναι πραγματικά άθλιο, εξοργιστικό, αηδιαστικό να ακούμε και να βλέπουμε τα διάφορα θρασύδειλα και αναιδή "πατριωτικά" κυβερνητικά παπαγαλάκια να σκυλεύουν με τον πιο χυδαίο τρόπο την Μνήμη των νεκρών, λέγοντας ότι "ο θάνατος τους δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης". Αντί να νιώθουν τύψεις - και πατώντας πάνω στην έκταση και την ένταση της αδίστακτης ψυχολογίας τους - χυδαιολογούν ασύστολα ενάντια στους Συγγενείς των νεκρών.

Από τύπους, όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Καρατζαφέρης, ο Πλεύρης ακούγαμε (και ακούμε ακόμη, όταν κρίνουν ότι πρέπει να ψηφοθηρίσουν), ουκ ολίγες φορές, διάφορους φθηνούς και φαιδρούς "πατριωτικούς" λόγους, ανακατεμένους με αρχαιοελληνικές αναφορές, αντικομμουνιστικές "κορώνες" και αόριστες απόψεις περί "νόμου και τάξης".

Αυτό, δυστυχώς, οδήγησε στο παρελθόν (και, όπως φαίνεται, εξακολουθεί να ισχύει ακόμη για ορισμένους) αρκετό - καλοπροαίρετο μεν, αδαή δε σε ό,τι αφορά τα ιδεολογικοπολιτικά δρώμενα - κόσμο στην εντελώς εσφαλμένη εντύπωση πως βρισκόμαστε στην ίδια όχθη με αυτούς τους τύπους. Σε ένα τέτοιο εντελώς λανθασμένο συμπέρασμα μπορεί να μας οδηγήσει μόνο η τυπική λογική, η οποία εξετάζει τα ζητήματα και τα γεγονότα επιφανειακά, επιδερμικά και αποσπασματικά.

Με βάση, όμως, την Ουσία και την Πλήρη Αποσαφήνιση Εννοιών, Καταστάσεων και Προσώπων, άβυσσος μας χώριζε και εξακολουθεί δια παντός να μας χωρίζει από την συνομοταξία αυτών των τύπων. Εμείς Είμαστε Επαναστάτες κι αυτοί γρανάζια του υπάρχοντος συστήματος. Εμείς Πιστεύουμε στον Εθνικισμό κι αυτοί στον φιλελεύθερο καπιταλισμό.

Εμείς είμαστε Αγωνιστές ενός Νέου Τρόπου Ζωής και αυτοί είναι βουτηγμένοι
"μέχρι το μεδούλι" μέσα στον καθεστωτισμό. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να συναντηθούμε μαζί τους Ποτέ και Πουθενά ...

Αλλά και όσοι (υποτιθέμενοι) αντικυβερνητικοί του "δημοκρατικού τόξου", με απύθμενο θράσος, εκφράζουν "συλλυπητήρια", αυτοί που μέσα από την άνεση, την ασφάλεια και την χλιδή των πολυτελέστατων σπιτιών τους σε πλούσιες περιοχές, τους παχυλούς μισθούς και τις συντεχνιακές διευκολύνσεις του πολιτικάντικου κλάδου τους δηλώνουν τον, δήθεν, αποτροπιασμό τους μπροστά στην θέα των νεκρών στα Τέμπη, εκείνοι που κάνουν σπονδές "στην αξία της ανθρώπινης ζωής", έτσι, γενικά και αόριστα, με άφθονο ψευτοανθρωπισμό, εάν διέθεταν, έστω και λίγο, Φιλότιμο και Αξιοπρέπεια, θα έπρεπε να σιωπήσουν.

Δεν το κάνουν, όμως, κλεισμένοι σε ένα μίζερο γκέτο αυτάρκειας, ναρκισσισμού και αυτοικανοποίησης, μακριά από τον κατά Πρετεντέρη - "λαουτζίκο". Έτσι, δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να ασχημονούν πρόστυχα, να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, να προσβάλλουν βάναυσα, όχι μόνο τη νοημοσύνη μας, αλλά πολύ περισσότερο την Μνήμη των νεκρών συμπατριωτών μας.

Ενάντια στην σύγχρονη αθλιότητα και την δομική σαπίλα του συσσωρευμένου τίποτα, προσπαθούμε να ρίχνουμε αχτίδες φωτός στην κοινωνική πραγματικότητα, σπάζοντας τον παραμορφωτικό καθρέφτη της κυρίαρχης προπαγάνδας και την αχαλίνωτη συνομωσία των "αρίστων" - αχρήστων της ΝΔ.

Γι' αυτό και Συμμετέχουμε Ενεργητικά - Ευεργητικά στις Συγκεντρώσεις Μνήμης της Παρασκευής. Όπου γίνεται Οργανωμένα, δίνοντας στους συμμετέχοντες την δική μας Διάθεση και τα ανάλογα Συνθήματα. Αλλιώς, έστω και κατά μονάδες.

Πενθούμε και Διαδηλώνουμε σαν να ήταν Συγγενείς μας, Φίλοι μας, Σύντροφοι και Συναγωνιστές. Δεν θα τους "χαρίσουμε" στην διεθνιστική υποκρισία.

Όμως, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Όσος κόσμος κι αν συμμετάσχει, δεν πρόκειται "να πέσει" η κυβέρνηση των ηθικών αυτουργών του εγκλήματος στα Τέμπη. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων θα είναι παρόντες, από το απόγευμα κιόλας της ίδιας ημέρας, θα αρχίσουν να κινούνται και πάλι στους γνώριμους ρυθμούς ρουτίνας.

Και εννοείται, πως οι γνωστοί παρακρατικοί κύκλοι των "antifa" θα παίξουν και πάλι το βρώμικο παιχνίδι της εξουσίας, που τους κατασκεύασε και τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, ώστε να ξεκινήσουν τις φασαρίες (προβλέπω από νωρίς, για να απωθήσουν τον πολύ κόσμο να έρθει).

Για Εμάς, όμως, η Συμμετοχή μας την Παρασκευή Αποτελεί Θέμα Πολιτικής Ζύμωσης μέσα στον Ελληνικό Λαό και - Πολύ Περισσότερο - Ζήτημα Τιμής και Ήθους.

Otto και Gregor Strasser: στα αριστερά του Χίτλερ (από τις εκδόσεις "Λόγχη")

για να προμηθευτείτε το βιβλίο εδώ ...

Το αίμα κινεί τους τροχούς της ιστορίας: Μνήμη του Έλληνα Φασιστή Μίκη Μάντακα

Εθνικισμός σημαίνει, ανάληψη ευθύνης! (https://anaktisi-mag.gr/)

του Άγγελου Δημητρίου

Ποιος μας επιβάλλει να είμαστε «χαρούμενοι»; Γιατί όχι, βλοσυροί και θυμωμένοι; Γιατί να κολυμπάμε συνεχώς μέσα στην μακαριότητα, που προέρχεται από την απόλαυση της κατανάλωσης; Μιας απόλαυσης που τελικά αντιστρατεύεται αυτή την ίδια την αληθινή χαρά;

Η «ευτυχιοκρατία» είναι τελικά πολύ βολική για την κάθε εξουσία.

Η κουλτούρα της «θετικής σκέψης» πορεύεται μαζί με τον εθισμό στην κατανάλωση, μιας πρόσκαιρης έκκρισης ευχαρίστησης που επιζητά διαρκή ανανέωση, βασισμένη στην λειτουργία και την λογική της καπιταλιστικής μηχανικής.

Είναι εύκολο να ιδιωτεύει κανείς και δύσκολο να αναλάβει την ευθύνη: της μοίρας του, του έθνους, του κόσμου, να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στην Ιστορία και να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί. Αυτή η κάλπικη ευδαιμονία είναι η βασιλική οδός για τον ατομισμό, αντιστρατεύεται την κοινότητα, προάγει έναν ιλαρό εγωισμό.

Προς τι να είμαστε «χαρούμενοι», όταν όλος ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας; Δεν υπάρχει άλλος λόγος, από το ότι έχουμε εξασφαλίσει την ατομική μας βολή, έχουμε αγκιστρωθεί μέσα στο πετσί μας, σε μια διαδικασία ολέθριας αυτοπροστασίας.

Γι’ αυτό η εθνικιστική τάση είναι πάντοτε μειοψηφικής λογικής. Καθίσταται μαρτυρικό να σηκώνει κανείς τον δικό του προσωπικό σταυρό, προς χάριν του συνόλου, ενάντια στην διαχρονία του κακού, είναι μαρτυρικό να θέσουμε εαυτούς στην λογική ενός Λορέντζου Μαβίλη, ενός Παύλου Μελά.

Ποιος έχει την δύναμη να καλέσει σε πόλεμο, τον καιρό της ειρήνης;

Άρα ο εθνικιστής είναι ένας αυτόκλητος σωτήρας; Όχι ακριβώς.

Το καίριο έγκειται στην στάση υπευθυνότητας, στην επώδυνη εγκόλπωση μιας ανώτερης συνειδητοποίησης. Έχουμε κληθεί στην ζωή, για κάτι περισσότερο από την ικανοποίηση των ταπεινών αναγκών μας. Ας θυμηθούμε την λύπη του φιλοσόφου - βασιλέα του Πλάτωνα, ακριβώς γιατί επιλέγει το όλον έναντι του μέρους, δια της θυσιαστικής του έλλογης τοποθέτησης.

Ας βαδίσουμε με καρτερία την τεθλιμμένη οδό της αυτοπραγμάτωσης, γιατί αυτοί είναι οι δικοί μας καιροί!

πηγή