Βιβλιοπαρουσίαση: «Κοινοβουλευτισμός ή Φασισμός» του Ludwig Bernhard από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» - μαζί με μια επιστολή του μεταφραστή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο που τον ωθεί στην Φασιστική λύση.

facebook

ekdoseis.antidoto@gmail.com

Εισαγωγή του εκδότη Γιώργου Δημητρούλια

Το μικρό αυτό βιβλίο έχει μεγάλη σπουδαιότητα για ποικίλους λόγους. Αρχικά είναι μια κριτική του Ιταλικού Φασισμού από έναν καθηγητή όπως ο Ludwig Bernhard, ο οποίος διάκειται θετικά υπέρ των αυταρχικών λύσεων και όπως θα διαβάσουμε στο βιογραφικό του υποστηρίζει την Εθνικοσοσιαλιστική πρόταση στην Γερμανία. 

Παρόλα αυτά κάνει μια βαθιά ανάλυση στον ώριμο πλέον Φασισμό, όπως αυτός αναπτύσσεται από τον Μπενίτο Μουσσολίνι που θαυμάζει και υποστηρίζει ότι τα επιτεύγματα που έχει ο Φασισμός την εποχή αυτή οφείλονται στην προσωπικότητα του και με την έλλειψη του είναι μοιραίο να καταρρεύσει.

Η επιστολή του μεταφραστή και δικηγόρου Δημήτρη Βασιλείου δείχνει αφενός την προσωπολατρία που είναι και ο σοβαρότερος παράγοντας που επηρεάζει την Ελληνική πολιτική διαχρονικά, ακόμα και σήμερα. Αφετέρου η διαστρέβλωση της Ελληνικής ιστορίας από αληθινά γεγονότα του παρελθόντος που συνειδητά αποκρύπτονται. 

Έτσι αυτοί που θεωρούνται δημοκράτες πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας, ήταν θαυμαστές του Μουσσολίνι και του Χίτλερ, ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Κ. Δεμερτζή που ήταν μέχρι τότε πρωθυπουργός παίρνοντας ψήφο εμπιστοσύνης μέσα στην Βουλή και από τους Βασιλικούς και από τους Βενιζελικούς βουλευτές, αλλά κατηγορείται ως δικτάτωρ.

Πρόσθεσα ένα συνοπτικό αλλά εξαιρετικό και απόλυτα τεκμηριωμένο κείμενο που αλίευσα στο διαδίκτυο με τίτλο: «Οι φασίστες Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλαος Πλαστήρας και οι δικτατορίες τους», ένα βιογραφικό σημείωμα του Ludwig Bernhard που έγραψε ο  Steven McClellan υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και αυτή τη στιγμή γράφει τη διατριβή του, μια ιστορία της ανόδου και της πτώσης, και στη συνέχεια της αναγέννησης της Verein für Sozialpolitik (Σύνδεσμος Κοινωνικής Πολιτικής) μεταξύ 1872 και 1955 και ακολουθεί το κείμενο από το βιβλιαράκι με την επιστολή του μεταφραστή, η οποία ωθεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε μια απολυταρχική λύση, έναν τύπο Ελληνικού Φασισμού, πριν το κείμενο του Μπέρνχαρντ.

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην εθνομηδενιστική antifa του λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Λιβύη το 2011 (δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.

Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης». 

Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»

Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος

Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται; 

Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ  και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων. 

Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου. 

Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη. 

Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.

Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;  

Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε. 

Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα;  Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες; 

Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο. 

Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Σχετικός παλαιότερος σύνδεσμος: 

«Αναρχοφασισμός» η ιδεολογική σύνθεση της «Τρίτης Θέσης»

Κροπότκιν - και Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα δοκίμιο σύγκρισης

του Ρώσου οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Said Gafourov

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε εδώ και εδώ

Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου), προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές τους ιδεολογίες.

Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν «πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race) σοσιαλιστές πρίγκιπες».

Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ.

Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.

Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση) ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.

Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές, όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.

Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία συνοψίζεται ως εξής:

«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας.

2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.

3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.

4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».

Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ των χρημάτων».

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.

Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’ ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού. «Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.

«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».

Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».

Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».

Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».

Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας έναν στόχο».

Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των «λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη πολιτική τάξη.

Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.

Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.

Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι το ιδανικό του αναρχισμού.

Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι «ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της κατανάλωσης.

Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.

Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».

«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».

Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα", όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε μια κοινωνία ίσων».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».

Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει τρία βασικά στοιχεία:

«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.

2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,

3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».

Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.

Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».

Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά συνεργάτες».

Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.

Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.

Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το 1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών (ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.

Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και απλώς την ψυχαγωγία».

Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων, είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού Συμβολαίου.

Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.

Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του «Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού, θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo» («Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov. Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του "Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.

Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα του.

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του «Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.

Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του "φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις παραδόσεις της κοινωνίας.

Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.

Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο «Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας.

Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.

Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.

Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του 20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.

Το μάτι του Σάουρον, οι εστίες αντίστασης, τα ορκς της αντιφασιστικής ακροδεξιάς … και μια ταινία.

Η αληθινή εξίσωση είναι «δημοκρατία» = διακυβέρνηση από τους παγκόσμιους χρηματιστές. Το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κυβερνήσεων είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά, de facto ακόμα περισσότερο και από de jure. Βλέπουμε τον πολιτικό και όχι τον χρηματοδότη του. Ακόμα λιγότερο τον χρηματοδότη του χρηματοδότη, ή, το σπουδαιότερο όλων, τον τραπεζίτη πίσω από τον χρηματοδότη. Ενθρονισμένος πάνω από όλα, κατά τρόπο δίχως προηγούμενο στο παρελθόν, βρίσκεται ο κεκαλυμμένος  με πέπλο προφήτης της οικονομίας, επηρεάζοντας όλους τους ανθρώπους με ένα είδος μαγείας και δίδοντας χρησμούς σε μία γλώσσα ακατανόητη για τον κόσμο.

        J.R.R. Tolkien,  Candour Magazine, 13 Ιουλίου 1956 

Ασπρόπυργος

... ξεπρόβαλε η κυρά - Φωτιά η βυζάστρα και ορθή, βουβή στα σκοτεινά μας γνέφει στάχτη ας γενούν της ατιμιάς τα κάστρα! ... 

του Μαύρου Χμερ

Όπως είχε γραφτεί και σε έναν διαδικτυακό τοίχο «Είναι θέμα χρόνου ο Σάουρον να στρέψει το μάτι του στους εθνικιστές που δεν συμμετέχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι». Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι αυτό εφαρμόζεται σταδιακά - μετά την επικοινωνιακή εισαγωγή που ήταν στήλες σε καθεστωτικές πηγές - σε όσους όχι μόνο έχουν ενεργή πολιτική δράση απέναντι στην βιοτρομοκρατία αλλά και σε άλλους που απλά αμφισβητούν έστω και επιδερμικά το αφήγημα της εξουσίας παρά το γεγονός ότι αυτό γίνεται πολλές φορές χωρίς σχεδιασμό ή μελλοντική προοπτική εκ μέρους τους.

Σήμερα από την δική μας πλευρά ως Αυτόνομοι που δεν πέσαμε θύματα του κομματισμού και περπατάμε καθημερινά ανάμεσα σε υλικά και ανθρώπινα ερείπια η παρατήρηση του εχθρού είναι ξεκάθαρο και καθημερινό φαινόμενο. Σε γειτονιές και πόλεις, η αυξανόμενη λύσσα του κράτους που συμπορεύεται με την βία για όσους γνωρίζουν την ελληνική μυθολογία, η δημόσια ειρωνεία των κονδυλοφόρων και των γιατρών που σιγοντάρουν την γενοκτονική κυβερνητική πολιτική της γνωστής οικογένειας που θυμίζει «δυναστείες» της Κολομβίας αλλά με μια βαλκανική «αισθητική», οι δηλώσεις του γνωστού σερίφη για εισβολές σε σπίτια και συνάξεις νεολαίων είναι μόνο η πρόγευση από την τελική μάχη που έρχεται. Μια μάχη που δεν θα ορίσει μόνο την τύχη της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης.

Απέναντι στην κλιμακούμενη απειλή που θυμίζει την επέλαση του κακού στο «Lord of the Rings» έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μιαρές στρατιές της κατοχής οι οποίες ξεπηδάνε μέσα από την ίδια την ψυχή και την καρδιά της αστικής δημοκρατίας, μέσα από τα βάθη και τα σπήλαια της καθημερινής κοινωνικής κόλασης που διαμορφώνεται και παίρνει το τελικό σχήμα στο καλούπι με την λάβα που είναι γέννημα της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Μιας δημοκρατίας που εξυπηρετεί στο ακέραιο τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των παγκόσμιων εξουσιαστών, των τραπεζών και των αιώνιων τοκογλύφων του «λαού του ανέμου».

Και εκεί που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει μέσα στο σκοτάδι του σάπιου βασιλείου των 300 που ρουφάνε αχόρταγα από τον λαιμό το αίμα της κοινωνίας και της πατρίδας ξεπετάγονται φλόγες αντίστασης σκόρπιες αλλά δυνατές για να τις παρατηρήσουμε. Πριν καιρό στην Θεσσαλονίκη, πιο πρόσφατα στον Κορυδαλλό και λίγες μέρες πριν στον Ασπρόπυργο.

Κορυδαλλός

Θεσσαλονίκη

Η Σιδηρά Νεολαία με πατριωτικό πρόσημο στην πλειοψηφία της, με την Γαλανόλευκη στο χέρι και την φωτιά της οργής στο άλλο - που θυμίζει τους Φινλανδούς μαχητές που την καθιέρωσαν - αυτή η νεολαία που είναι κλειδαμπαρωμένη από τους πραιτοριανούς και την απειλούν θεοί και δαίμονες στα σχολεία και στις σχολές, στους χώρους εργασίας και στα κανάλια, έστω και για λίγο αμφισβήτησε την καθεστωτική υγειονομική γκιλοτίνα και βγήκε να βροντοφωνάξει ότι θα αντισταθεί. Μαζί τους στάθηκαν και τα παιδιά της «Εθνικής Αυτονομίας» όλοι ενωμένοι στον δρόμο.

Τα ΜΜΕ τους εξύβρισαν, τους λοιδόρησαν, τους πρόσβαλλαν με χαρακτηρισμούς (σε άλλες περιπτώσεις θα είχε ενεργοποιηθεί ο αντιρατσιστικός νόμος)  για να μειώσουν την αξία του γεγονότος. Και όμως επί σειρά ημερών ούρλιαζαν οι τελάληδες του καθεστώτος για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να μην υπάρξουν νέες αντιδράσεις και εκρήξεις οργής από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Παρά την απογοήτευση και το χαμηλό ηθικό, παρά την διάλυση της ευρύτερης λαϊκής αντίστασης και την επέλαση των υπερασπιστών του «παρλιαμενταρισμού», παρά την ενίσχυση της καταστολής και των σκυλιών της οφείλουμε να στηρίξουμε και στο μέλλον την Εθνική Αντίσταση. Προσοχή όμως! Το ίδιο το σύστημα αναπληρώνει τις επικοινωνιακές και οργανωτικές απώλειες του και ρίχνει στην μάχη όχι μόνο τους εθνομηδενιστές αλλά και νέες δυνάμεις, εφεδρείες αντιφασιστικών ορκς με λάβαρο και τον «πατριωτισμό» τα οποία διψάνε για νέα κόμματα, καρέκλα, επιδόματα, οφίτσια, αυτοπροβολή και εξουσία. Αυτά τα ορκς είναι κομματικά κτήνη με ή χωρίς γραβάτες μέχρι χτες αφισοκολλητές και οπαδοί του Καραμανλισμού οι οποίο στο όνομα της ενότητας μιλάνε σήμερα για Ελλάδα και Ελληνισμό αλλά πλήττουν την Πατρώα Γη αφού είναι σάρκα από την σάρκα του εσωτερικού εχθρού.

Μέσα από τις εκπομπές και τις συνεντεύξεις, μέσα από δηλώσεις για ενώσεις κομμάτων και στημένα άρθρα σε διαδικτυακά κανάλια, ντυμένοι με ακριβά κουστούμια και γραβάτες ή με ένα δήθεν λαϊκό προφίλ ανάλογα με τον ρόλο, προσκυνούν τον Σιωνισμό, παραπλανούν τους εθνικιστές, βγάζουν φράγκα με βιβλία και άλλες τακτικές που έμαθαν από παλαιότερους γνωστούς απατεώνες. Είναι οι ίδιοι που δεν αμφισβητούν το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και το Ευρώ και ψελλίζουν δικαιολογίες για  να μην μπουν στην ουσία. Είναι αυτοί που ενοχλούνται ακόμη και από την έννοια του «εθνικιστικού» και μιλάνε με θράσος για «εθνικό» σε μια ένδειξη της κατευθυνόμενης σκέψης τους που προκαλεί ιστορικούς συνειρμούς για όσους γνωρίζουν την πολιτική ιστορία και τις τακτικές των στοών και των πρεσβειών.

Είναι αυτοί που καλούν σε κομματική επιστράτευση πρώην παχύσαρκους «αλεξιπτωτιστές» και κολλητούς του Σαμαρά, φιλελεύθερους που δεν έχουν πρόβλημα με την εμετική ατζέντα του πολιτιστικού μαρξισμού, κομματάρχες που έχουν μηδενικό αριθμό οπαδών αλλά πολυάριθμες σφραγίδες, «ευνούχους» της γνωστής κομματικής αυλής που χρηματοδοτούνται  από τις Βρυξέλλες, ιδιοκτήτες ιστολογίων που διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας και καταδικάζουν την Αντιδημοκρατική Κοσμοθεωρία επειδή έτσι τους είπαν τα αφεντικά τους, πολιτικοί κατσαπλιάδες του χειρίστου είδους που εκεί που χρώσταγαν παντού βρέθηκαν ξαφνικά με λεφτά αφού τους προστάτεψαν τα πρόσωπα του παρακράτους και που έχουν κάνει περιουσία από την συρραφή βιβλίων και οι ηλίθιοι τους θεωρούν και «Πατριάρχες» … ποιους … τους στυλοβάτες του καθεστώτος που επέλεγαν την γειτνίαση με τις δυνάμεις ασφαλείας σε παλιότερες εποχές για ευνόητους λόγους. Αν δεν είναι «Πατριάρχες» σίγουρα είναι Αρχιερείς της διαπλοκής, της τοκογλυφίας και των συμφερόντων, τα δαιμονικά ορκς της πιο σάπιας «εθνικοφροσύνης» που ζέχνει αντιφασισμό. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό με κροκοδείλια δάκρυα ουρλιάζουν «ότι τώρα πρέπει να σωθεί η πατρίδα, τώρα!!!» αφού έχουν νέες οδηγίες από την δεξιά.  

Δείγματα μιγάδων του δήθεν «πατριωτισμού» που τα τελευταία χρόνια αναδείχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά … σε ηγετικές γραφικές φιγούρες της αντιφασιστικής ακροδεξιάς, παρέσυραν χιλιάδες νεολαίους, έστησαν κομματικά μαγαζάκια, πούλησαν βιβλία και μαντζούνια, ζύγισαν ελπίδες και όνειρα, έβγαλαν μπόλικα λεφτά και όταν το σύστημα τους «έκλεισε το μάτι» ξεφούσκωσαν σε ελάχιστο χρόνο και την θέση τους πήρε το επόμενο «σκιάχτρο» στο «χωράφι» που από χώρα είναι πλέον χώρος. Είναι οι ίδιοι κομματικοί λούστροι που από το ’45 και μετά εξυπηρετούν τον διεθνή παράγοντα, οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας.

Τέλος η πρόσφατη συναισθηματική προσέγγιση μπροστά στις διαδικτυακές κάμερες με τα κροκοδείλια δάκρυα των διάσημων «βοσκών» της antifa ακροδεξιάς που θέλει να δηλώνει κατά καιρούς και «εθνικιστική» αλλά και «λαϊκή δεξιά» απέναντι στον διαιρεμένο και αποπροσανατολισμένο εθνικιστικό «χώρο» θυμίζει το love story του Βασίλη Γεωργιάδη και το «Στάσου μύγδαλα» στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» όπου ο ηθοποιός έκανε τον τσοπάνο και κυνηγούσε την Αν Λόμπερκ στα χωράφια για να της προσφέρει αμύγδαλα. Θυμίζουμε όμως ότι σε αντίθεση με την ταινία υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης αφού «υπάρχουν δύο ποικιλίες αμύγδαλου, το γλυκό αμύγδαλο και το πικραμύγδαλο. Το πικραμύγδαλο περιέχει μεγάλη ποσότητα υδροκυανικού οξέος. Ακόμη και 7-10 ωμά πικραμύγδαλα μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνα ή θανατηφόρα».

Φτύστε λοιπόν τα καθεστωτικά πικραμύγδαλα πριν σας κάνουν κακό τόσο σε εσάς όσο και στην Ιδέα … πρέπει να παραμείνουμε αγέρωχοι απέναντι στον εχθρό!

Για όσους νιώθουν ότι δεν μπορούν να είναι «κομματικά πρόβατα» κανενός και αρνούνται να υποταχθούν στα μαντριά και στα παραμύθια του «πατριωτικού» αντιφασισμού και για να μην καταλήξουν στο τσιγκέλι του σφαγείου της δημοκρατίας ή στο στομάχι των ορκς ας διαβάσουν πρώτα τα 170 άρθρα εδώ και μετά το .pdf εδώ …

«Μια όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»

Horst Mahler

Varg Vikernes: Σχετικά με την δημοκρατία (Ελληνικοί υπότιτλοι)

 

Oswald Mosley: «Ο μύθος της Ελευθερίας»

Εμείς αντιθέτως, ρωτάμε αν οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος ή κίνημα στην πολιτική, δεν θα έθετε ως πρώτιστο μέλημά του και πρώτιστο καθήκον του, το να δημιουργήσει ένα όργανο διακυβέρνησης με το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις πολιτικές υποσχέσεις που είχε δώσει στο λαό και για τις οποίες ο λαός το ψήφισε. Ωστόσο, όλα τα παλιά κόμματα συνεργάζονται από κοινού για να αντισταθούν σε αυτή την στοιχειώδη αρχή της εντιμότητας και να καταγγείλουν οποιαδήποτε πρόταση που δίνει στο λαό την πρώτη αρχή της ελευθερίας και της πραγματικής εκτέλεσης της πολιτικής που αυτός επιθυμεί. Ως εκ τούτου η ψήφος στις εκλογές γίνεται όλο και πιο κενή νοήματος και λιγότεροι άνθρωποι κάνουν τον κόπο να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, καθώς έχουν αποκτήσει την πικρή εμπειρία ότι, ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο ψηφίζουν, ποτέ δεν θα εφαρμοστεί η πολιτική την οποία έχουν ψηφίσει.

Το κοινοβουλευτικό τοπίο γίνεται γελοίο, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί ποτέ να του προσφέρει κάτι καλό και όπως γίνεται με όλα τα συστήματα που παραπαίουν, τα κοινοβουλευτικά μυαλά το μόνο που φαίνεται να τα ανησυχεί είναι το πώς θα παράγουν την δική τους καρικατούρα.

Η Ιστορία κάποτε θα καταγράψει μια περίεργη εκτροπή του ανθρώπινου νου όπου μεγάλα κράτη εκλέγουν μια κυβέρνηση για να κάνει μια δουλειά και στη συνέχεια επιλέγουν μια αντιπολίτευση για να σταματήσει αυτούς που την κάνουν…. Ωστόσο, αυτή η εξαιρετική παντομίμα, όπου τίποτα δεν είναι σοβαρό, και τίποτα σοβαρό δεν συζητιέται, απεικονίζεται ως το μόνο μέσο για τη διατήρηση των ελευθεριών του λαού.

Είναι απλό να καταλάβουμε τα μέσα με τα οποία έχει επιτευχθεί αυτή η μεγάλη κομπίνα. Το πρώτο μέσο είναι η διατήρηση ενός απαρχαιωμένου κοινοβουλευτικού συστήματος που εξακολουθεί να τροφοδοτείται με το μύθο της ελευθερίας, ενώ η κυβέρνηση έχει παραλύσει και η πραγματική δύναμή της ασκείται από αλλού, όχι από αυτό που θέλει ο λαός, αλλά από αυτό που θέλει ο οικονομικός παράγοντας.

Το δεύτερο μέσο είναι το μονοπώλιο της προπαγάνδας από τη δύναμη του χρήματος υπό τη μορφή ενός Τύπου που επίσης τροφοδοτείται από το μύθο της ελευθερίας. Η Ελευθερία του Τύπου που κτίστηκε από γνήσιους δημοσιογράφους που μετέδιδαν έντιμες «ειδήσεις» πολύ καιρό πριν, έδωσε την θέση της, στο μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, σε οικονομικές δυνάμεις που έχουν αποκτήσει τον έλεγχο των μεγάλων πακέτων των μετοχών των εφημερίδων. Έτσι, η δύναμη του χρήματος και πάλι στο όνομα της «Ελευθερίας του Τύπου» μπορεί να σερβίρει στο λαό όχι μόνο τις απόψεις, αλλά και τις «ειδήσεις» εκείνες οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εξουσίας του χρήματος. Έτσι, στον «ελεύθερο» Βρετανό πολίτη στερούν το οποιοδήποτε νόημα να ψηφίσει ώστε να λάβει κάποτε αυτό που θέλει, αλλά επίσης του στερούν ακόμα και το μικρό προνόμιο της εκμάθησης της αλήθειας. Γιατί τόσο η εξουσία όσο και η προπαγάνδα είναι εξίσου, στα χέρια μιας δύναμης της οποίας τα συμφέροντα συγκρούονται με τα συμφέροντα του λαού και η οποία για αυτό ακριβώς, μεριμνά ώστε ο λαός ποτέ να μην μάθει την αλήθεια.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο μύθος της ελευθερίας στο Κοινοβούλιο και στον Τύπο ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προωθήσουν την υποδούλωση του λαού.

Από το “Tomorrow We Live” (1938), του Sir Oswald Mosley (1896 – 1980) / Μετ.: ΚΟ. Ο Όσβαλντ Μόσλεϊ ήταν Βρετανός αριστοκράτης πολιτικός και στρατιωτικός, που ίδρυσε την Βρετανική Ένωση Φασιστών (The British Union of Fascists). 

πηγή

Σαρλ Μωρράς: Τι είναι το κοινοβούλιο; (Charles-Marie-Photius Maurras, ιδρυτής της Action Francaise)

Τι είναι το κοινοβούλιο; Είναι άραγε μια συνένωση αρετών και ταλάντων, μεγάλων αυταπαρνήσεων, υψηλών διανοιών, μια εκλεκτή συνάθροιση των καλλιτέρων ανθρώπων ενός έθνους; Εάν κοιτάξω τα δείγματα των βουλευτών τα οποία ενόχλησαν, διέφθειραν και απογοήτευσαν τον τόπο, είναι ένα υπόλειμμα μηδαμινών ανδρών και εγωιστών, όπου διακρίνονται μερικοί τεχνίτες του λόγου και μερικές βλαβερές επιδεξιότητες, οι οδηγοί του ποιμνίου και οι κύριοι του κόσμου όλου. Κατά τις ημέρες της θύελλας και της καταστροφής, όταν η πατρίδα κινδυνεύει στις βάσεις της, ο εγωισμός όλων τούτων των μετριοτήτων φέρνει ταχέως την καταστροφή. Το ένστικτο το οποίο τους κυριεύει είναι πρώτον ο φόβος και κατόπιν το συμφέρον.
πηγή

Σαρλ Μωρράς: Τι είναι το κοινοβούλιο;

Τι είναι το κοινοβούλιο; Είναι άραγε μια συνένωση αρετών και ταλάντων, μεγάλων αυταπαρνήσεων, υψηλών διανοιών, μια εκλεκτή συνάθροιση των καλλιτέρων ανθρώπων ενός έθνους; Εάν κοιτάξω τα δείγματα των βουλευτών τα οποία ενόχλησαν, διέφθειραν και απογοήτευσαν τον τόπο, είναι ένα υπόλειμμα μηδαμινών ανδρών και εγωιστών, όπου διακρίνονται μερικοί τεχνίτες του λόγου και μερικές βλαβερές επιδεξιότητες, οι οδηγοί του ποιμνίου και οι κύριοι του κόσμου όλου. Κατά τις ημέρες της θύελλας και της καταστροφής, όταν η πατρίδα κινδυνεύει στις βάσεις της, ο εγωισμός όλων τούτων των μετριοτήτων φέρνει ταχέως την καταστροφή. Το ένστικτο το οποίο τους κυριεύει είναι πρώτον ο φόβος και κατόπιν το συμφέρον.

Charles-Marie-Photius Maurras, ιδρυτής της Action Francaise

πηγή

Μπρος στα μάτια σου είναι ο εχθρός, ο ψωριασμένος σκύλος ο παρλιαμενταρισμός!

Horst Mahler: «Μια όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση».

Αυτόνομοι Αιτωλοκαρνανίας: Αντιεκλογική δράση!

πηγή

Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος: Αποχή από κάθε αστική δημοκρατική διαδικασία!

Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος

Κάθε εκλογική διαδικασία είναι μια επίδειξη δύναμης του συστήματος και ένα ακόμη κάλεσμα στα δημοκρατικά πρόβατα. Καλούνται τα δημοκρατικά δίποδα  να επιβεβαιώσουν με την ψήφο τους την υποταγή στην ανθελληνική εξουσία και την ολόψυχη πίστη τους στο δημοκρατικό μαντρί. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και η προώθηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά μια ακόμη αριστερή παραλλαγή της ξένης κυριαρχίας και των ντόπιων συνεργατών. Το «πόπολο» ανίκανο για πολλοστή φορά να διακρίνει το προσωπείο της ξενόδουλης ολιγαρχίας συνεχίζει να στοιχίζεται πίσω από κομματικές γραμμές και δημοκρατικές διαδικασίες, περιμένοντας να πάρει σε δόσεις την δημοκρατική μεθαδόνη που του προσφέρει η διοίκηση της αποικίας σε μορφή προεκλογικού υλικού. Θα συνεχίσει να διατηρεί μέσω αυτής τον τεχνητό κόσμο και τις ψευδαισθήσεις της μάζας. Μιας μάζας που τράφηκε με τον καπιταλισμό, μεγάλωσε σε μαρξιστικό περιβάλλον και διδάχτηκε να μισεί κάθε τι εθνικό και αληθές αφού η δυνατότητα της κοινωνικής αντίληψης προϋποθέτει και την ικανότητα να διακριθεί και να παραμεριστεί το σάπιο από το υγιές άμεσα και για πάντα.

Η νεοελληνική μάζα έχει διδαχτεί στα σχολεία, στον στρατό, στα πανεπιστήμια να διατηρεί με κάθε κόστος τον ωφελιμισμό αντί του συλλογικού ιδεώδους και στην προσπάθεια αυτή βρίσκει καταφύγιο στα κομματικά πανό, στις κομματικές μαζώξεις και στις κομματικές πομφόλυγες που διατηρούν τα κρατικοδίαιτα μαντριά είτε σε κόκκινο φόντο είτε σε γαλανόλευκο. Χάρισμα τους λοιπόν η πλέρια και η αμεσότατη δημοκρατία, χάρισμα τους το έκτρωμα του κοινοβουλευτισμού που ονομάζεται σύγχρονη ελληνική δημοκρατία, χάρισμα τους κάθε όψη πλευρά και προσωπείο της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτό το συνοθύλευμα από ύαινες έχει μάθει να τρώει με βουλιμία την σάρκα του διπλανού για να επιζήσει ένα ακόμη λεπτό απέναντι στο τσουνάμι της πραγματικότητας που το ίδιο έχτισε στις στάχτες της Ευρώπης και στο αίμα των νεκρών του τελευταίου μεγάλου πολέμου.

Οι Αντιδημοκράτες, οι πραγματικοί Εχθροί του Καθεστώτος, οι Εθνικοσοσιαλιστές και οι Φασίστες δεν έχουν ανάγκη από παραμυθάκια και αυταπάτες. Γνωρίζουν αρκετά  καλά ότι κάθε τι που δημιουργήθηκε μετά το ’45 δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη επίπεδο του Πύργου της σύγχρονης Βαβέλ. Και όταν αυτός ο πύργος θα καταρρεύσει θα είμαστε εκεί για να γελάσουμε με την ψυχή μας, και να χορέψουμε πάνω στα ερείπια της δημοκρατίας ουρλιάζοντας από χαρά αφού εμείς δεν θα έχουμε τίποτα να χάσουμε ενώ όλοι αυτοί σίγουρα πάρα πολλά. Αυτός ο κόσμος δεν είναι ούτε στο ελάχιστο δικός μας αλλά η Χίμαιρα της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας που σκοτώνει με αμερικάνικες βόμβες παιδιά στο Ιράκ και στην Λιβύη, στέλνει στα ψυχιατρεία της Σιβηρίας αντιφρονούντες που εναντιώνονται στον νέο τσάρο της «Αγίας Ρωσίας», που σκοτώνει εν ψυχρώ άοπλους Συντρόφους στην Νότια Αμερική επειδή σήκωσαν ανάστημα στους περιούσιους αφέντες, που τεμαχίζει και δηλητηριάζει έναν ολόκληρο κόσμο και πλανήτη για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μυστικών στοών.

Τα διλήμματα λοιπόν έχουν πάψει να υπάρχουν για εμάς εδώ και δεκαετίες και το αντίπαλο δέος είτε ονομάζεται Λαφαζάνης είτε Μιχαλολιάκος γνωρίζουμε καλά ότι και οι δυο επιλογές δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι εφεδρικές μαριονέτες του βρώμικου συστήματος, που έβγαλε και πάλι από την ναφθαλίνη στην σκηνή ο παγκόσμιος σκηνοθέτης για να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό για μια ακόμη τετραετία. Οι υπόλοιποι κομπάρσοι που ακούνε στο όνομα Τσίπρας, Μειμαράκης, Καμμένος, Λεβέντης, Κουτσούμπας, και Γεννηματά δεν είναι παρά τα παλαιά παρατηρητήρια της εξουσίας που χτίζονται και βάφονται ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια ενός αδύναμου λαού για να φαίνονται πιο απειλητικά. Αυτός ο λαός ποτέ όμως δεν κατάλαβε πόσο αδύναμοι είναι οι ίδιοι οι αφεντάδες. Και πόσο δυνατός είναι ο λαός όταν θέλει και μπορεί να πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως πρέπει να θέλει και να ζήσει.

Απέναντι στον παραμορφωτικό φακό της ολιγαρχίας και της κομματικής διαπλοκής, απέναντι στα ψέματα και στις δολοπλοκίες του Σιωνιστικού εσμού η ΑΠΟΧΗ δεν είναι παρά μια συνειδητή επιλογή για αυτούς που δεν έχουν κομματικά συμφέροντα και δεν ανέχονται να μπουν με γραβάτες στον ναό της βοθροκρατίας και να παρευρίσκονται δίπλα στα κοινοβουλευτικά γουρούνια με τα πανάκριβα αυτοκίνητα την στιγμή που χιλιάδες άλλοι δεν έχουν ούτε ψωμί στο μεσημεριανό τραπέζι. Η Αποχή και η εναντίωση στην αστική δημοκρατία είναι βασική παράμετρος αυτών που δεν θέλουν να είναι κωπηλάτες στην γαλέρα της «νέας εποχής» αλλά «Λύκοι ανάμεσα στα Πρόβατα της αστικής δημοκρατίας».

Χαρακτηριστικό δείγμα κοινοβουλευτικού "ήθους" ...



Για περισσότερες αντιφασιστικές ακροδεξιές κυβιστήσεις εδώ (3.40) και  εδώ (39.00)