Το NSBMεμφανίστηκε
στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως υποείδος εντός του BlackMetal, εμπνευσμένο από την «ακραία» μουσική
που συνδεόταν με τις εθνικιστικές ιδεολογίες και κυρίως με τον
Εθνικοσοσιαλισμό.
Οι απαρχές βρίσκονται στην Νορβηγική BlackMetalσκηνή
και μερικοί από τους κύριους εκπροσώπους της στην Ανατολική Ευρώπη, όπου μουσικοί
και μπάντες άρχισαν να εισάγουν εθνικιστικές φυλετικές και αντισιωνιστικές
απόψεις στα φωνητικά.
Μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες είναι οVargVikernesο
οποίος αν και δεν ταυτίζεται με αυτή την τάση επηρέασε την ανάπτυξη και
υιοθέτηση της ανάλογης θεματολογίας εντός της σκηνής.
Μπάντες της Ανατολικής Ευρώπης όπως οι Gravelandστην
Πολωνία και οι NokturnalMortumστην
Ουκρανία, επίσης συνέβαλαν στην προώθηση της μουσικής. Αυτές οι μπάντες δεν
μοιράστηκαν μόνο την μουσική τους εμπειρία αλλά πρόβαλλαν τον Ευρωπαϊκό
Παγανισμό και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα μέσα από μια δυναμική οπτική.
Δεν είναι μυστικό η διασύνδεση της εν λόγω μουσικής με
εθνικιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα. Σε πολλές περιπτώσεις πρωτοστατούν
σε φεστιβάλ και συγκεντρώσεις και σε διάφορες χώρες έχουν υποστεί απαγορεύσεις
και διώξεις εξαιτίας των Σιωνιστικών νόμων και των οργανώσεων που στηρίζουν τα
κέντρα εξουσίας.
Δεν λείπουν οι Ελληνικές μπάντες από την μουσική
εμπροσθοφυλακή ενώ εκατοντάδες συμπατριώτες μας κάθε χρόνο δίνουν δυναμικό
παρών σε συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η μουσική στα επαναστατικά κινήματααποτελεί κύριο
μοχλό διαμόρφωσης της πολιτικής συνείδησηςκαι της καθημερινής ετοιμότητας για την προσωπική αντίσταση
στα σχέδια του καθεστώτος και της διαχρονικής εξουσίας. Χτυπώντας την μουσική
σκηνή, χτυπάνε οι εχθροί μας ένα από τα όπλα διάδοσης των ιδεών μας και ρίχνουν
άοπλο ένα κίνημα στην αιματηρή αρένα της καθημερινής διαμάχης.
Η αστική άκρα δεξιά στην
Ελλάδαως πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου και των ΗΠΑ προώθησε τον «ελληνοχριστιανισμό»
της Ιεράς Συνόδου και την θρησκοληψία, πολέμησε λυσσαλέα κάθε εθνικοεπαναστατική
προοπτική και τάση, διαμόρφωσε μια πολιτική πραγματικότητα που σε ιδεολογικό
επίπεδο ήταν μια «σούπα» γραφικών της χούντας και του αντικομμουνισμού με κάποιες προσεκτικές μικρές δόσεις «φιλοναζισμού».
Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι οι γραφικοί ακροδεξιοίσπεύδουν να διαμαρτυρηθούν για τις
συναυλίες του «σκληρού ήχου» και παράλληλα διαφημίζουν πρόσωπα και μουσικές που απέχουν από την ηθική και αισθητική της σποράς των «ηττημένων του
1945». Το να παραμένεις «Φασίστας» σε έναν κόσμο δημοκρατικό είναι η ύψιστη
πρόκληση, γιααυτό λοιπόν όχι μόνο δεν
οφείλουμε να απολογηθούμε για την δική μας μουσική αλλά οφείλουμε να
υπερασπιστούμε με φανατισμό τις μπάντες και τους στίχους.
Μέσα στον δαιδαλώδη κόσμο της πληροφορίας είναι δύσκολο
έως αδύνατο να συλλέξει κάποιος την αλήθεια σχετικά με τις ιδεολογικές τάσεις
και τα μουσικά ρεύματα. Αναλογιζόμενος την σημερινή κατάσταση όπου στο μουσικό
στερέωμα κυριαρχεί η παρακμή και η προώθηση του νεοφιλελεύθερου τρόπου ζωής
απορώ πραγματικά αν έχει νόημα να προβάλλουμε εναλλακτικές προτάσεις. Τελικά η
απάντηση έρχεται και πάλι από την εθνικιστική νεολαία η οποία δείχνει να
ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πρόταση ζωής και «διασκέδασης».
Δεν έχει νόημα
να διαβαστούν τα γραφόμενα μου αν πρώτα αγαπητέ αναγνώστη και συναγωνιστή δεν
μελετήσεις τα άρθρα στον σύνδεσμοεδώ τα οποία σε εισάγουν στον διαφορετικό
κόσμο της εθνικοεπαναστατικής μουσικής που ονομάζεταιNSBM.
Πέρα από αυτή την πηγή μπορείς να αντλήσεις
πληροφορίες εδώγια την υπόλοιπη σκηνή.
Αναπολώντας τις εποχές όπου εκατοντάδες
συναγωνιστέςδιακινούσαν μουσικό υλικό και στήριζαν τις εθνικιστικές μπάντες δείχνει οδυνηρό το
γεγονός ότι η άκρα δεξιά των σαλονιών και των αστών κατάφερε να σύρει τον
«χώρο» σε πολιτικές και μουσικές επιλογές που πραγματικά ντροπιάζουν την
πολιτική κληρονομιά μας.
Βασικό σκεπτικό στον συλλογισμό μου είναι ότι τα
τελευταία πολλά χρόνια η κάθε κίνηση των προβεβλημένων «ταγών» του «πατριωτικού χώρου» υπήρξε
αποτέλεσμα διεργασιών των μυστικών υπηρεσιών και του ευρύτερου παρακράτους το
οποίο ήθελε να τελειώσει μια και καλή με τον Συμβολισμό και τις παρακαταθήκες
των εθνικιστών.
Συνεργάστηκαν με αυτές τις δυνάμεις τα πρόσωπα τα οποία σήμερα
παίζουν κομβικό ρόλο αλλά και άλλα άγνωστα που προετοιμάζονται στα παρασκήνια με τις
ευλογίες πολυεθνικών εταιρειών και σιωνιστικών κέντρων εξουσίας, τα οποία και χρηματοδοτούν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, προσφέρουν θέσεις σε πρόσωπα που σύντομα θα
βαφτιστούν ως οι νέοι «σωτήρες» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ας ξεκινήσω λοιπόν να εκθέτω μια άποψη σχετικά με την
μουσική σκηνή και τις λυσσαλέες προσπάθειες κάποιων να μειώσουν την δυναμική
κάθε κίνησης που προωθεί κάτι το διαφορετικό απέναντι στην σαπίλα της
«εθνικοφροσύνης» που τράφηκε με το σχέδιο Μάρσαλ και ερεθίστηκε μέχρι οργασμού με την μυρωδιά
των Αμερικανοσιωνιστικών ναπάλμ.
Η ταχύτατη εκλογική κομματική και οργανωτική κατάρρευση
της «Χρυσής Αυγής» επέφερε όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, παράλληλα πλήγματα
στην έκδοση και κυκλοφορία των εθνικιστικών εντύπων, στην εξαφάνιση κινηματικών
δομών με θετικό πρόσημο καθώς και στον περιορισμό της δυναμικής του
εθνικιστικού λόγου στα λαϊκά στρώματα.
Μια ακόμη όμως απώλεια πριν την
δημοσκοπική κορύφωση του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου ήταν η απώλεια του οργανωτικού παλμού της ροκ εθνικιστικής/εθνικοσοσιαλιστικής μουσικής προκαλώντας ερωτηματικά για τις τακτικές και επιλογές
προσώπων που είχαν άμεση σχέση με τους κομματικούς μηχανισμούς.
Το
αντίδωρο στην κομματική εκπροσώπηση - σε μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι - ήταν
η εξαφάνιση κάθε υγιούς επαναστατικού στοιχείου πριν ακόμη οι βουλευτές του Μιχαλολιάκου
αρχίζουν να ζεσταίνουν τα βελούδινα έδρανα της σάπιας κοινοβουλετικής εθνικής εκπροσώπησης.
Λες και κάποιοι βάλθηκαν να προετοιμάσουν το δυσοίωνο μέλλον χωρίς να υπάρχουν
παράλληλα τα «αγκάθια» όπως αυτό της επαναστατικής μουσικής σκηνής που εκείνη την
εποχή προσέλκυε σε σημαντικούς αριθμούς αντικαθεστωτικά στοιχεία της νεολαίας, η άμεση
παύση των διαδικτυακών forums
που προωθούσαν τον διάλογο, η αδιαφορία για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων που
ενοχλούσαν την εξουσία αλλά και η ξαφνική αναστολή ιδεολογικών εκδόσεων που μέχρι
τότε προωθούσαν μια αντικαθεστωτική σκέψη.
Όσο η δημοκρατία σοκαρισμένη - τάχα - ανεχόταν με δυσκολία την παρουσία των «νεοναζί» ... στην πραγματικότητα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα αφού
είχε φροντίσει στο παρελθόν να προωθήσει δικούς της ανθρώπους σε κρίσιμα πόστα
οι οποίοι απέκοψαν τον ομφάλιο λώρο με την radicalσκέψη
και προέβαλαν προς τα έξω μια εικόνα που θύμιζε κατηχητικό του Ιερώνυμου παρά
μαχόμενο τμήμα εθνικιστικού κόμματος.
Για παράδειγμα μέχρι τότε οι
συναυλίες είτε κομματικές είτε εξωκοινοβουλευτικές - δηλαδή στα πλαίσια της
αυτονομίας - διεξάγονταν κανονικά με αιχμή του δόρατος το γνωστό Oi! το NSPunkκαι
το Hatecore
αλλά και το NSBMκρατώντας ίσως ένα κερί στο σκότος του συστημικού ήχου. Ακολούθησε σε μικρό χρονικό διάστημα μια
καταιγιστική και ταχύτατη κάθοδος στα όρια της κρίσης.
Αυτή την κατάσταση σίγουρα
δεν μπορεί να την χρεωθεί για να είμαστε δίκαιοι ο Νίκος Μιχαλολιάκος ο οποίος
για κάποιον δικό του λόγο μέσα στο Vertigoτης πολιτικής του σκέψης
διαχρονικά στήριζε τις εθνικιστικές ροκ συναυλίες και στο τέλος απολάμβανε το
χειροκρότημα εκατοντάδων «φασιστών» που χαιρετούσαν με τεταμένη την δεξιά.
Σε αντίθεση με τον «δελφίνο» Ηλία Κασιδιάρηο οποίος επί χρόνια και εντελώς παρασκηνιακά προσπαθούσε να συμπαρασύρει το
κομματικό εθνικιστικό κοινό σε πιο mainstreamδρώμενα όπου κυριαρχούσαν
για παράδειγμα τα τηλεοπτικά του ξεσπάσματα - που θύμιζαν αν μη τι άλλο τις
εκπομπές της «Ζούγκλας» - η πλήρης απουσία πολιτικού λόγου κατά του Ισραηλινού
επεκτατισμού γεγονός καθόλου τυχαίο, η επαναλαμβανόμενη στείρα συνθηματολογία
του που μαγνητίζει τους πολιτικούς νάνους και που δεν έχει καμιά ουσία και
πρόοδο παρά την προβολή του, η κουραστική επανάληψη εκ μέρους του της
αναζήτησης συνεχών εκλογικών διαδικασιώνκαι συστημικών προσώπων που τελικά έκαναν κακό σε
έναν κόσμο της λαϊκής γειτονιάς που διψούσε για ιδέες και δράση στον δρόμο.
Ο αοιδός
Νότης και λοιποί «καλλιτέχνες» ανάλογης προέλευσης και αισθητικής βρήκαν τελικά τον χρόνο και
τον χώρο εξαιτίας τέτοιων προσώπων και μόλυναν τις εθνικιστικές ιδέες που καμιά
σχέση δεν έχουν με «λαϊκές» πίστες και γαρύφαλλα από τα νεκροταφεία καθώς και ανάλογες
«πολιτιστικές εκδηλώσεις» για να θυμηθούμε και τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο.
Σήμερα
η εθνικοεπαναστατική σκηνή μετά από μια βαθιά κρίση δείχνει σημάδια ανάκαμψης με
νέες κυκλοφορίες και συνθέσεις και υιοθετεί ακόμη πιο επαναστατικές θέσεις απέναντι στην
λαίλαπα των ναρκωτράγουδων και της γυφτοειδούς παρακμής που εκφράζεται στα
σκυλάδικα και τα μαζικοποιημένα «λαικά» τραγούδια που καμιά σχέση δεν έχουν με
την φυλετική ψυχή του λαού μας.
Είναι στο χέρι μας αν θα μπορέσουμε να κάνουμε
να επανακάμψει η δική μας μουσική εις βάρος των δύσκολων συνθηκών και των πιθανοτήτων. Βασικό
όμως στοιχείο της επανατοποθέτησης απέναντι στην σήψη της αστικής ακροδεξιάς
που μολύνει ψυχές και συνειδήσεις είναι το παρακλάδι του BlackMetalπου
ονομάζεται NSBMκαι
το οποίο τα τελευταία χρόνια συσπειρώνει όλο και περισσότερους νεολαίους σε ένα
«μουσικό χαράκωμα» που δείχνει περιθωριακό αλλά εμπεριέχει δυναμικά φιλοσοφικά
στοιχεία στον στίχο και αντικαθεστωτική διάθεση στην εμφάνιση και την
αισθητική.
Και αν κάποιοι άσχετοι με την μουσική και την προπαγάνδα και με έπαρση συνεχίζουν
να υιοθετούν τις κατηγορίες παρενδυτικών φαντασμάτων του διαδικτύου αλλά και του
καθεστώτος για δήθεν όπως λένε «παρακμιακή μουσική που καμιά σχέση δεν έχει με
την Ελλάδα» να τους θυμίσουμε την εμφανή «αγωνία» του Αντώνη Λιάκου στην παρουσίαση
του βιβλίου της κυρίας Άννας Καρακατσούλη για τις ιδεολογικές εκδόσεις των
εθνικιστών.
Εκεί όπου ο εν λόγω «πρωτομάστορας» του νεομαρξισμού και του
πανεπιστημιακού καθεστωτικού εθνομηδενισμού έκρουσε δημοσίως τον «κώδωνα του
κινδύνου» και κάλεσε το αντιφασιστικό του κοινό να προσέξει την κοινωνική δυναμική
της εν λόγω «αιρετικής» μουσικής σκηνής μιλώντας ξεκάθαρα για τον ΚΙΝΔΥΝΟ από
την άνοδο του NSBMπου αποτελεί για την δημοκρατία εκείνο το μουσικό όργανο σκέψης που προωθεί τον «φασισμό».
Δεν παρέλειψε βέβαιανα τονίσει την άμεση ανάγκη να
γραφτεί και ένα βιβλίο για το σύνολο της εθνικιστικής μουσικής κλείνοντας το
μάτι σε ποιους άραγε … για την άμεση αρχειοθέτηση καταγραφή και ανάλυση των
μουσικών κύκλων των εθνικιστών και των εθνικοσοσιαλιστών.
Για να επανέλθουμε
όμως στα θετικά τα τελευταία χρόνια νέες μπάντες εμφανίζονται στην «Μαύρη Μουσική»
εκατοντάδες πιτσιρικάδες ανάμεσα τους και γόνοι λευκών μεταναστευτικών
κοινοτήτων ανακαλύπτουν μια άλλη διάσταση της ιδεολογίας απορρίπτοντας άμεσα την
παρακμή του νεωτερισμού και τις επιλογές ενός καθεστώτος που προωθεί την παράκρουση
της αγοράς, την κόκα και τον εκφυλισμό στην νεολαία μέσα από το σύνολο των ΜΜΕ.
Και
ενώ κάποιοι εντελώς επιφανειακά αντιλαμβάνονται το εν λόγω είδος του NSBMως μια «σατανιστική» έκφρασηκάποιοι άλλοι και είναι περισσότεροι από ότι
νομίζουν οι ιδεολογικοί εχθροί μας και το κράτος, βρίσκουν απαντήσεις και νόημα
στον αναδυόμενο Νιχιλισμό και τον Νιτσεϊκό χαρακτήρα που εμφανίζεται με ευκολία
στους στίχους της εν λόγω σκηνής καθώς και στον «Μισανθρωπισμό» μιας πανδαισίας
που όσο και αν δείχνει να προκαλεί με ακραίο τρόπο, στο τέλος μιλάει για τον ηρωισμό και τον πόλεμο
τους αγώνες της Ευρώπης και την εναντίωση στην σάπια εκκλησιαστική εξουσία.
Το NSBMδεν
είναι απλά μια ακόμη επιλογή να περάσεις ένα ευχάριστο μουσικό διάλλειμα αλλά
μια μουσική και πολιτική στράτευση στον κόσμο της Ευρωπαϊκής αντίστασης που σήμερα
δεν είναι τυχαίο ότι ανθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και εκτός αυτής και μάλιστα ακόμη
σε λαούς μη Ευρωπαϊκής καταγωγής.
Οι αναφορές στην δόξα των Πατρώων Θεών στην καθημερινή
θυσία για το δίκαιο των ιδεών μας στην απόρριψη του σύγχρονου τρόπου
διασκέδασης - που βρίσκει οπαδούς από τις μικρές ακόμη ηλικίες - δεν περνούν
απαρατήρητες από τους πολιτικοποιημένους συμπατριώτες μας. Τα τελευταία
χρόνια οι συναγωνιστές δίνουν δυναμικό παρών σε συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, προωθούν κάθε
είδους υλικό και επαναφέρουν στην μνήμη πολλών ότι αυτό το είδος μιας σκηνής
που είναι σχετικά «απαγορευμένη» έχει την τιμή να έχει ως κορυφαίες μπάντες
ανάμεσα σε άλλες κάποιες Ελληνικές που αξίζουν αναγνώρισης, γεγονός που αναγνωρίζεται από όλους.
Έτσι
λοιπόν το NSBMδεν
είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της antifaκαι
των διωκτικών αρχών και από την άλλη σε χώρες με δυναμικά εθνικιστικά και
εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα, είναι ένας τρόπος κοινωνικής στρατολόγησης και πολιτικής
ένταξης στο στρατόπεδο της αντιδημοκρατικής σκέψης. Χρέος όλων όσων
αντιλαμβάνονται την κινηματική αξία και την έννοια της μουσικής προπαγάνδας
είναι να στηρίξουν ακόμη περισσότερο την μουσική μας και τους ανθρώπους που την
αποτελούν.
Απέναντι στην πλήρη αλλοτρίωση που προωθεί το κοπάδι της άκρας
δεξιάς που φλερτάρει με τον καθεστωτικό τρόπο σκέψης κάποιοι συνεχίζουν να
χαράσσουν ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ αφού πλέον τα τείχη έπεσαν η καρδιά μας όμως όχι! Το καθεστώς επιλέγει να μοχλεύει τον εθνικιστικό «χώρο»
χρησιμοποιώντας νέα πρόσωπα με παλιές τακτικές. Έτσι λοιπόν απέναντι σε ένα
αόριστο και σκουριασμένο «πατρίς θρησκεία οικογένεια» και μια Γαλανόλευκη που κάθε μέρα … ξεθωριάζει από ντροπή - αφού αποτελεί και κρατικό σύμβολο με επιλογή του κράτους από το ’78 - είναι
αιρετικό και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν να πράττουν διαφορετικά και να ακούνε μια ιδέα σε βινύλιο.
Τι
κέρδισε τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» από την προβολή της «ιερότητας» προσώπων
της εκκλησίας;
Τι κέρδισε από την λαγνεία για τα σώματα ασφαλείας και τον
αστικό στρατό που υπηρετεί το ΝΑΤΟ;
Τι κέρδισε από την κουραστική επανάληψη
τσιτάτων που μυρίζουν στείρο «αντικομμουνισμό»;
Σίγουρα κανένα κέρδος για όσους
είναι σύντροφοι και συναγωνιστές. Έτσι λοιπόν οι ποιοτικές εκδόσεις και
δράσεις, η επαναστατική μουσική και οτιδήποτε χαλάει την εικόνα ενός
«εθνικιστή» που έχουν κάποιοι συνηθίσει και σίγουρα δεν τον φοβάται η εξουσία ενοχλεί ιδιαίτερα
όλους αυτούς που ποδηγετούν το εθνικιστικό κοινό και το κατευθύνουν σε
ψηφοθηρικές επιλογές χωρίς κανένα τελικό αντίκρισμα στην κοινωνία.
- Είναι κάπως ενοχλητικό τελικά εκεί που όλοι υμνούν τον
βραβευμένο από το ΚΙΣ Χριστόδουλο κάποιοι να μιλάνε για τις διδαχές του Vikernes.
- Είναι σίγουρα οδυνηρό
για κάποιους χουντοδεξιούς αντί να πουλάνε στον πιτσιρικά το «Πιστεύω» του αντιφασίστα
Παπαδόπουλου να προτιμούν τους στίχους των Absurd.
- Είναι σίγουρα τρομακτικό για τους υποκριτές αντί να
αποδέχονται οι νεολαίοι τους «αγίους» του αιμοσταγή Γιαχβέ και την διδασκαλία του πράκτορα του ιερατείου Σαούλ να ακούνε μέσα από μπάντες και συναυλίες τους «δαίμονες» του κακού «φασισμού».
Σε μια εποχή που
τα πάντα έχουν καταρρεύσει και βρισκόμαστε ανάμεσα σε ερείπια τελικά κάποιοι
προτιμούν να συνομιλούν με τους «δαίμονες» των ηττημένων της τελευταίας Τιτανομαχίας των Ιδεών
παρά να συνεργάζονται με τους «αγγέλους» της σάπιας πλουτοκρατίας και της δημοκρατίας.
Καλύτερα καταραμένοι παρά ευλογημένοι από την εξουσία.
Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου (2-3/11)η μουσική Μαύρη Ίλη Αρμάτων MARDUK παρελαύνει στην πρωτεύουσα για όχι μία αλλά δύο εμφανίσεις, μια κίνηση της μπάντας που ξεχωρίζει καθώς σε καμία άλλη χώρα δεν θα εμφανιστούν δύο μέρες back-to-back στο tour του φετινού χειμώνα. Μάλιστα για την δεύτερη μέρα η μπάντα υπόσχεται ένα εντελώς διαφορετικό setlist από το επίσημο του tour.
Οι Σουηδοί θρύλοι του Black Metal μας επισκέπτονται δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο τους πέρασμα από τη χώρα μας, όταν έσπερναν τον πανικό με τους Αμερικανούς “Immolation”. Δεν ήταν όμως και η τελευταία φορά που έγινε προσπάθεια να παίξουν στην Ελλάδα καθώς το 2019 το προγραμματισμένο live τους ακυρώθηκε λόγω … «τεχνικών δυσκολιών στην μετακίνηση» της μπάντας, κάτι που είχε συμβεί και το 2008. Συμπτώσεις …
Κάθε φορά που μια μπάντα του ακραίου Black Metal επισκέπτεται τη χώρα μας, ανοίγει η γνωστή κατινοσυζήτηση από τις κόκκινες κουτσομπόλες για τα «πιστεύω» των μελών κάθε μπάντας, τι σημαίνει το «περίεργο» patch που φοράει ο drummer, αν ο τραγουδιστής είχε ή δεν είχε σχέση με γνωστή αντιφασίστρια του metal πενταγράμμου (truestory), αν η κιθάρα τόλμησε να αρνηθεί συνέντευξη στο vice κι αν ο μπασίστας είχε όμορφα παιδικά χρόνια (πάντα το μπάσο την πληρώνει, νόμος) …
Σαν άλλες θείτσες σηκώνουνε το δάχτυλο και ρωτάνε ευθαρσώς «τίνος είσαι συ;» και «τί γνώμη έχεις για τον Αδόλφο Χίτλερ;» περιμένοντας με σταυρωμένα τα χέρια την «σωστή» απάντηση ειδάλλως κάηκες … κι όταν λέμε κάηκες εννοούμε μπήκες στην «λίστα» των «κακών» κι απαγορευμένων συγκροτημάτων που ανέβασε κάποιο they/them στο reddit και την αντέγραψε το σκληροτράχηλο … αντιφασιστικό «δίκτυο μεταλλάδων» που στήνει diy live ενάντια στον καπιταλισμό με τις ευχές του δημάρχου. Άλλωστε η κούτρα επανάσταση είναι το ψωμοτύρι του antifa. Αυτό, η λεξιμαγεία και η βρωμερή ηθικολογία του.
Δόξα τον … «Εξαποδώ» στο Black Metal ποτέ δε ζητήσαμε αποδοχή από το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό status quo. Ακόμα και στο μουσικό κομμάτι οι διαφορές που έχει η βάση των οπαδών αυτής της μουσικής με άλλους «μεταλλάδες» είναι πολλές και είναι πασιφανείς. Στο Black Metal δε μείναμε στη μπύρα και στο acab (μας αρέσουν αμφότερα) αλλά περάσαμε σε πολύ βαθύτερα και σκοτεινότερα μονοπάτια και όχι μόνο θεματικά ή στιχουργικά:
Από τους Γνωστικούς των Dissection μέχρι τους εθελοντές M8l8th στο μέτωπο της Ουκρανίας, το Black Metal ήταν πάντα η ηχητική, «πολιτιστική» έκφανση της βίας, του θανάτου της αδράνειας. Ένα μη-μελωδικό «δράσε ή σκάσε» κόντρα σε κάθε καθωσπρεπική τάση, είτε μουσική είτε πολιτική.
Οι Marduk ήταν εκεί από την αρχή της… «Σκανδιναβικής Άνοιξης». Από τους προπάτορες του δεύτερου κύματος του Black Metal, οι Σουηδοί τα έχουν δει κυριολεκτικά όλα. Τα πρώτα υπόγεια live, τα ακραία εξώφυλλα, το κυνήγι από την αστυνομία και τις τοπικές ενορίες (όταν ακόμα είχαν κάποια επιρροή στην κοινωνία), το support με φραγκοδίφραγκα να βγουν τα demo, τα zines και φυσικά τις πασίγνωστες δολοφονίες που τάραξαν τότε τη σκηνή και όχι μόνο. Στην πορεία βέβαια έζησαν και τα όμορφα που ονειρεύεται κάθε μπάντα: world tours, συμβόλαια δυνατά, κι άλλα tours, Wacken, ακόμα περισσότερα tours, τρελές πωλήσεις δίσκων και ένα fanbase που μεγαλώνει διαρκώς. Και πολλά tours.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η κωμωδία που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα. Μακάρι βέβαια να έμενε ως κωμωδία αλλά αυτός ο θίασος με την στήριξη των πάντων, από μπάτσους, δημοσιογράφους μέχρι πολιτικούς, κατάφερε και μετατράπηκε σε έναν όχλο που έχει πετύχει λίγες φορές ευτυχώς να ακυρώσει εμφανίσεις συγκροτημάτων όπως οι Marduk. Τα τελευταία χρόνια βέβαια η … πλακίτσα τελείωσε και μπάντες όπως οι Mgła, οι Marduk και άλλοι παίζουν κανονικότατα με πλήθος κόσμου να κρέμεται σε κάθε riff τους.
Στο σημείο αυτό θα έγραφα για μεταπολιτική και δομές κλπ. αλλά είναι συζητήσεις που στον «χώρο» έχουνε γίνει πολλάκις και μια ακόμα αποψάρα δεν θα άλλαζε κάτι. Η δράση, όπως προείπαμε, υπερνικά κάθε αράδα και θεωρία. Μπορεί η ανίερη μουσική του Black Metal να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ επίσημα (πλην των εξαιρέσεων του NSBM) αλλά είναι η nostra musica, η δικιά μας μουσική. Θεωρώ ότι όλο το «μαύρο» μουσικό φάσμα αποτελεί κατ’ επέκταση μια δομή του Παγκόσμιου Εθνικισμού.
Απ’ την Αργεντινή μέχρι την Ιαπωνία και απ’ το Ιράν μέχρι το Κεμπέκ του Καναδά «έχει δικά μας παιδιά» που απέρριψαν το γκλαμουριλίκι της ροκ, την επιφανειακότητα του thrash, την εφηβική καύλα του punk και έγραψαν μουσικές για την «ελίτ», την κάστα ανθρώπων που καλείται να καβαλήσει την τίγρη στα ζοφερά χρόνια της Kali Yuga.
Μια κάστα ανθρώπων που συνειδητοποιεί το Memento Mori, όπως μας θυμίζουν οι Marduk σε αυτό το tour, αντιλαμβάνεται το πεπερασμένο της ζωής μας, αρνείται το παραμυθάκι της μετά θάνατον επιβράβευσης και ρίχνεται στο πεδίο της μάχης όχι απλά σαν «άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια» αλλά σαν «λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα» που προτού ανοικοδομήσουν, ήρθαν να πάρουν εκδίκηση …
Χαιρετίζουμε με περηφάνια τους ανθρώπους που προχωράνε σε πολιτιστικές κινήσεις (είτε στο θέατρο, είτε στη μεγάλη οθόνη είτε στις τέχνες γενικά) που πάνε κόντρα σε κάθε νεοφιλελέ και αντιφασιστικό παράσιτο που μιαίνει τον καλλιτεχνικό χώρο σε μια προσπάθεια να γίνει κυρίαρχος του κοινωνικού γίγνεσθαι και του τρόπου έκφρασης των ανθρώπων.
Εν προκειμένω, θαυμάζουμε και επαινούμε τους διοργανωτές συναυλιών που δεν λυγίζουν στην πίεση των παρακρατικών σκυλιών που διαχρονικά το γαύγισμα τους είναι πολύ πιο δυνατό απ’ το δάγκωμα τους.
Στηρίζουμε με την παρουσία μας και την ενέργεια μας τα live όπου και όποτε γίνονται.
Ήταν 23 Σεπτεμβρίου μία ημέρα που αποδείχτηκε τραγική για
τον κόσμο της εθνικιστικής μουσικής. Το αυτοκίνητο που επέβαινε ο Ίαν Στιούαρτ,
τραγουδιστής του συγκροτήματος Skrewdriver είχε, κατά πολλούς, ένα περίεργο
ατύχημα.
Έσκασε ένα λάστιχό και λόγω της απώλειας του ελέγχου ο οδηγός έσπασε
το χέρι του, ο υπεύθυνος της περιφρούρησης του συγκροτήματος τραυματίστηκε
ελαφρά, ο αδελφός του βαριά και ο τέταρτος της παρέας, σκοτώθηκε ακαριαία.
Ο Ίαν Στιούαρτ ήταν σε κώμα από το οποίο δεν ανένηψε ποτέ,
πέθανε το επόμενο πρωί στις 11:00 ήταν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου.
Η είδηση του
θανάτου του διαδόθηκε αστραπιαία γιατί ο Ian ήταν ο ηγέτης του νεανικού
μουσικού εθνικιστικού κινήματος. της Μεγάλης Βρετανίας.
Ας δούμε πως ανέφερε το θλιβερό γεγονός, εθνικιστικό μουσικό
περιοδικό της εποχής εκείνης.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι κορυφαία στελέχη του
Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος διατείνονταν ότι η ιδεολογία τους «δεν ήταν προς
εξαγωγή» αλλά ένα καθαρά «Γερμανικό φαινόμενο» δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει
τον «μαγνητισμό» που ασκούν στο σύνολο τους οι αντιδημοκρατικές ιδέες στους μη
ευρωπαϊκούς λαούς. Αν και ο Χιτλερισμός επικράτησε κατά την διάρκεια των εσωκομματικών
διεργασιών και στις συνθήκες κατάληψης της εξουσίας με αποτέλεσμα την πλήρη στρατιωτική
ήττα και την ολοκληρωτική επικράτηση των Συμμάχων, μερίδα του κόμματος δεν
ξέχναγε να τονίσει την «προλεταριακή ρίζα» του Εθνικοσοσιαλισμού με αποτέλεσμα
να βρουν θαυμαστές και οπαδούς στην Νότια Αμερική, την Μέση Ανατολή την Ινδία
ακόμη και την μακρινή Ιαπωνία.
Στα μάτια χιλιάδων ιθαγενών και παραδοσιακρατών
ο Εθνικοσοσιαλισμός καταλαμβάνει την θέση του υπερασπιστή ενάντια στην δυτική
παρακμή του Αμερικανισμού και του Ιμπεριαλισμού καθώς και τον ισοπεδωτισμό του
Μπολσεβικισμού. Ενώ η διεισδυτικότητα του «ναζισμού» στο ευρωπαϊκό black metal
είναι γνωστή, ένα πιο εκπληκτικό φαινόμενο μπορεί να βρεθεί μεταξύ των Λατινοαμερικανικών
συγκροτημάτων που συνδυάζουν απροκάλυπτα «ναζιστικά» συνθήματα με θέματα και
εικόνες της προκολομβιανής κληρονομιάς τους.
Παρά την προφανή ασυμφωνία, το
«NSBM των Αζτέκων» αντικατοπτρίζει εκπληκτικές βαθιές ιστορικές ρίζες αλλά και αντιφάσεις
στον σύγχρονο πολιτικό λόγο. Πολλά από τα συγκροτήματα που συζητήθηκαν, όπως οι
Tlateotocani, Maquahuitl και Eztlacuani συνδέονται με την Organización Nacional
Socialista Pagana (ONSP), μια Μεξικανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1999. Ο ήχος
έχει τις ρίζες του στο δεύτερο κύμα του black metal, με ακατέργαστη παραγωγή,
κιθάρες buzzsaw και blast beats, καθώς και φλάουτα. Μερικά από τα συγκροτήματα
χρησιμοποιούν αυτόχθονες γλώσσες και παίζουν με παραδοσιακές φορεσιές.
Στα εξώφυλλα
των δίσκων κυριαρχούν οι τελετουργικοί αετοί των Ατζέκων και των Μάγιας, πάνθηρες
και παραδοσιακά σύμβολα διακοσμημένα με Σβάστικες και μορφές των ενόπλων SS που φέρνουν το οπτικό
αποτέλεσμα σε μια άλλη διάσταση που τρομάζει τους δημοκράτες και δημιουργεί
υπερηφάνεια στους αντιπάλους τους. Για τους ιθαγενείς της Νοτίου Αμερικής οι αποικιοκράτες
δεν υπήρξαν παρά πιόνια του διεθνούς σιωνισμού που μέσα από τις αποστολές έρευνας
και κατάκτησης προσπάθησαν να ισοπεδώσουν την εθνική ταυτότητα των ντόπιων.
Ωστόσο,
αυτός ο λαϊκός συμβολισμός συνδυάζεται με απροκάλυπτες «ναζιστικές» εικόνες καθώς
και στιχουργικά θέματα, με τραγούδια όπως το "H.H. (HailHuitzilopochtli)"
και "Erradicación Judaica (Raza Innecesaria)". Αντί για ένα απλό
αισθητικό mashup, ο συνδυασμός αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη συγγένεια με την ευρωπαϊκή
NSBM σκηνή και στην αξιοποίηση του αυτόχθονου παγανισμού καθώς και στην
επιστροφή στο αίμα και το έδαφος στην παράδοση ενάντια στον «εκφυλισμένο»
σύγχρονο κόσμο και την «παγκοσμιοποιητική» δύναμη του Χριστιανισμού.
Αυτό το
είδος συγκρητισμού ανάγεται στην ίδια τη γέννηση της «ακροδεξιάς» ιδεολογίας εν
μέσω ενός ρομαντικού εθνικισμού και μυστικισμού του 19ου αιώνα των
ευρωπαίων εθνικιστών που επιδίωξαν να δημιουργήσουν συγγένεια με τους αρχαίους
πολιτισμούς του κόσμου, καθώς και έναν επίμονο θαυμασμό για τον
Εθνικοσοσιαλισμό στον αναπτυσσόμενο κόσμο ως ένα αουτσάιντερ που αντιστάθηκε στις
αποικιακές αυτοκρατορίες.
Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, είναι η απήχηση του metal
ως μια διεθνή γλώσσα που έχει βοηθήσει στην εξάπλωση του NSBM παντού από τη
Λατινική Αμερική έως τη Μαλαισία. Τέλος να σημειωθεί ότι Έλληνες συναγωνιστές
έχουν λάβει μέρος με γνωστές μπάντες σε συναυλίες στην Νότια Αμερική προκαλώντας την οργή των κρατικών
αρχών και των αντιφασιστικών ορδών.
Ακόμη θυμάμαι ότι η καρδιά μου ράγισε στο άκουσμα της θλιβερής είδησης πως την Δευτέρα 7 Ιουνίου 2004 βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στην Στοκχόλμη της Σουηδίας ο Thοmas Fοrsberg, γνωστότερος σε όλους μας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Quorthon.
Ο Άνθρωπος, δηλαδή, που βρισκόταν πίσω από τους BATHORY, ένα όχι απλώς σημαντικό Metal συγκρότημα, αλλά τολμώ να πω ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει το Heavy Metal την τελευταία 40ετία.
Σε τέτοιες στιγμές, δεν υπάρχουν λόγια για να μπορούν να περιγράψουν Αξίες και συναισθήματα για ό,τι αντιπροσωπεύουν για εμάς οι BATHORY και το πόσο συντετριμμένοι νιώθουμε στο άκουσμα του χαμού μιας τόσο μεγαλειώδους, αλλά και μυστηριακής, μουσικής (και όχι μόνο) προσωπικότητας σφυρηλατώντας την καρδιά μας.
Με ποιο τρόπο άραγε θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε όλο του το μεγαλείο το στίγμα των BATHORY; Θα έπρεπε να πέσουμε στην παγίδα μιας ανούσιας και στείρας εξιστόρησης του συγκροτήματος, αντιγράφοντας τη μέθοδο των “σοβαρών” μουσικών εντύπων; ‘
Όχι, το αφιέρωμα αυτό δεν μπορεί να έχει έναν τέτοιο τυποποιημένο χαρακτήρα, όσο κι αν θα προσπαθήσουμε σ’ αυτό το περιορισμένο από πλευράς χώρου κείμενο να μιλήσουμε για την ιστορία των BATHORY.
Απευθυνόμαστε κυρίως στις πραγματικές μεταλλικές ορδές, στους Πιστούς και αφοσιωμένους εκείνους οπαδούς, που δεν είδαν τη λατρεία γι’ αυτό το γκρουπ ως κάτι το περιστασιακό με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ανάλογα με την κατά καιρούς μουσική κατεύθυνση των BATHORY, αλλά τους αγάπησαν ως ένα ενιαίο heavy σύνολο, και φυσικά στάθηκαν πιστοί στα όσα δια μέσω του ήχου και των στίχων τους, πρεσβεύουν.
Γιατί, αν για τους άλλους “τα αγαπημένα τους” μουσικά συγκροτήματα αποτελούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, για Εμάς, οι BATHORY είναι “εγωιστική” ιδεολογική ταύτιση!
Στα μέσα του 2024 κυκλοφόρησε το νέο split cd των Ελλήνων
Skumshotμε τους Γερμανούς Heureka από
την Γερμανική δισκογραφική εταιρεία Homefront Records.
Πρόκειται για ένα cd με
6 τραγούδια ,από 3 η κάθε μπάντα και όλα στιχουργικά περιστρέφονται γύρω από την
αρχαία Σπάρτη όπως και το εξώφυλλο του δίσκου.
Ο ήχος της μπάντας κινείται στο
χώρο του METAL /RAC όπως και στις προηγούμενες τους κυκλοφορίες με καλύτερο
όμως ήχο και παραγωγή.
Η απόκτηση του cd είναι αρκετά εύκολη μιας και είναι
διαθέσιμο σε όλες τις γνωστές μουσικές εταιρείες του εθνικιστικού ροκ και
οφείλουν οι Έλληνες υποστηρικτές της RAC ναστηρίξουν την
Θεσσαλική αυτή μπάντα που συνεχίζει δυναμικά και με πολλές διεθνείς συναυλίες
το τελευταίο διάστημα!
-wzor.jpg)
